«کلّ شیء من الأشياء باب لمعرفته.» (مضمون به فارسی: هر شیئی از اشیاء، دری است برای شناخت او.)— حضرت بهاءالله
آثار بهائی بیان می‌دارند که اگر چه صفات الهی در تمامی مخلوقات جلوه یافته است، امّا حقیقت خداوند، ورای ادراک عقل فانی آدمی است. در طول قرون و اعصار، خداوند سلسله‌ای از پیام‌آوران الهی، که از آنها با عنوان مظاهر ظهور الهی یاد می‌شود، برای تعلیم و هدایت نوع بشر فرستاده است و از این طریق، توان‌مندی جمعیّت‌ها را برای مشارکت در پیشبرد تمدّن به میزانی که هرگز قبل از آن ممکن نبوده، بیدار ساخته است.
خداوند، خالق جهان، دانا، مهربان و بخشنده است. همان‌گونه که خورشید بر تمام دنیا می‌تابد، نور الهی نیز بر همۀ مخلوقات پرتو می‌افکند. از طریق تعالیم مظاهر ظهور الهی همچون حضرت ابراهیم، کریشنا، زرتشت، موسی، بودا، عیسی، محمّد و در دوران اخیر حضرت باب و بهاءالله، توان‌مندی‌های روحانی، فکری و اخلاقی نوع بشر پرورش یافته است.
زیبایی، غنا و تنوّع عالم طبیعت همگی جلوه‌هایی از صفات الهی هستند که در ما احترامی عمیق نسبت به طبیعت بر‌می‌انگیزانند. نوع انسان این توان‌مندی را دارد که خود را از عالم طبیعت رهایی بخشد و به عنوان امانتدار و پشتیبان منابع وسیع این سیّاره، به نحوی از موادّ خام استفاده به عمل آورد که تعادل و هماهنگی این کرۀ خاکی را بر هم نزند و در پیشبرد تمدّن سهیم باشد.
نوع بشر، پس از گذر از دوران طفولیّت و کودکی هم‌اکنون در آستانۀ بلوغ جمعی قرار دارد؛ دورانی که مشخّصۀ بارز آن اتحّاد نوع بشر در پرتو یک مدنیّت جهانی است. ظهور مدنیّتی مرّفه از نظر مادّی و روحانی، به این معناست که جنبۀ روحانی و جنبۀ کاربردی زندگی باید به نحوی هماهنگ با یکدیگر پیشرفت نماید.