طهران

بواسطۀ جناب آقا سیّد اسداللّه باقراف و جناب آقا سیّد نصراللّه

آقا میر عبداللّه و آقا میر امین و آقا میر جلال و آقا میر کمال و آقا میر عبدالحسین آقا میر عبدالحسن و جمیع اسلّا و صبایا و حرم محترمۀ باقراف علیهم و علیهنّ البهآء الأبهی

هواللّه

ای یاران عزیز عبدالبهآء و اماء رحمن وقت غروبست و آفتاب جهان خاکدان رو به افول ولی نیّر حقیقت از افق ابدی در اشراق و ظهور چه که فی‌الحقیقه ذات مقدّس را نه طلوعی و نه افولی نه شروقی و نه بطونی لم‌یزل افق حقیقت منوّر است و عالم وجود از نفحۀ مشکبار معطّر ولی بظاهر شمس جمال بسحاب جلال مجلّل گردد و ناله و فغان عاشقان باوج اعلی رسد مقصود اینست که یقین نمائید و امین باشید که آن خاندان مشمول عواطف الطاف در ایّام ظهور شده و الی‌الآن آن دودمان منظور نظر عنایت بوده و الی‌الأبد هستند در حقّشان خطاب شفاهی از فم رحمانی صادر و کتاب ربّانی از قلم اعلی وارد این صوت و صیت جهانگیر است و این مقرّبی درگاه کبریا شایع و شهیر پس هر دم هزار شکرانه نمائید و بدرگاه خداوند یگانه حمد و ثنا کنید که مورد چنین الطاف جدید شدید و مظهر چنین اسرار بدیع و مطلع چنین آثار منیع گشتید انّ ربّکم اختصّکم بهذا الفضل العظیم و اتاکم موهبة من نبإه العظیم و اجتباکم لعطائه الجزیل و اختارکم لألطافه بین العالمین

الهی الهی هذه عصبة ثابتة علی عهدک و ثلّة نابتة فی ریاض میثاقک و زمرة ناطقة بثنائک و سلالة خاضعة لعلوّ کبریائک منجذبة بنفحاتک مقتبسة من انوارک مرتّلة لآیاتک رافعة لرایاتک ربّ احفظها من السّهام و احرسها من السّنان و اکلأها من عدوان اهل الطّغیان و قِها من شرّ الهزلة الخذلة و سلطة الهمزة اللّمزه و ایّدها بجنود ملکوتک و انصرها بجیوش عظمتک و جبروتک ربّ انلها الکأس الطّهور و قدّر لها الحظّ الموفور و وفّقها علی العمل المشکور و صنها ان یبغتها اهل الغرور حتّی یغتبطها الکلّ فی العمل المبرور و احفظها من کلّ حقود و حسود انّک انت المقتدر الغفور و انّک انت العزیز الرّؤف لا اله الّا انت الملک الفرد المهیمن السّبّوح القدّوس ع ع