هذا رضوان العدل قد ظهر بالفضل و زیّنه اللّه باثمار عزّ منیع

بسم اللّه العادل الحکیم

هذا لوح فیه بعث اللّه اسمه العادل و نفخ منه روح العدل فی هیاکل الخلایق اجمعین لیقومنّ کلّ علی العدل الخالص و یحکموا علی انفسهم و انفس العباد و لا یتجاوزوا عنه علی قدر نقیر و قطمیر

ان یا هذا الاسم انّا جعلناک شمساً من شموس اسمآئنا الحسنی بین الارض و السّمآء فاستشرق علی الاشیآء عمّا خلق فی الانشآء بانوارک العزیز البدیع لعلّ یجتمعنّ النّاس فی ظلّک و یضعون الظّلم عن ورآئهم و یستنورون من انوارک المقدّس المنیر ان یا هذا الاسم انّا جعلناک مبدء عدلنا و مرجعه بین عبادنا المقرّبین و بک نظهر عدل کلّ عادل و نزیّن بطرازک عبادنا المقبلین ان یا هذا الاسم ایّاک ان یغرّنّک هذا المقام عن الخضوع بین یدی اللّه المقتدر القدیر فاعلم بانّ نسبتک الینا کنسبة ما سواک لا فرق بینک و بین ما دونک عمّا خلق بین السّموات و الارضین لانّا لمّا استوینا علی عرش العدل خلقنا الممکنات بکلمة من عندنا کذلک کان ربّک علی کلّ شیئ حکیم و ارفعنا بعض الاسمآء الی ملکوت البقآء فضلاً من لدنّا و انا المقتدر المتعالی العزیز البدیع قل انّه لا نسبة بینه و بین خلقه سبحانه عن کلّ ما خلق و عمّا یذکره عباده الذّاکرین و انّما النّسبة الّتی ینسب به و یذکر فی الالواح انّها ظهرت من ارادة الّتی بعثت من مشیّة الّتی خلقت بامری المبرم المحیط ولکن انّا اصطفیناک و اختصصناک و ارفعناک فی هذا اللّوح لتشکر ربّک و تکون من المنقطعین ایّاک ان یمنعک ارتفاع اسمک عن اللّه ربّک و ربّ العالمین انّا نرفع من نشآء بامر من لدنّا انّا کنّا مقتدراً علی ما نشآء و حاکماً علی ما نرید لا تشهد فی نفسک الّا تجلّی شمس کلمة الامر الّتی اشرقت عن افق فم ارادة ربّک الرّحمن الرّحیم و لا تشهد فی ذاتک قدرة و لا قوّة و لا حرکة و لا سکوناً الّا بامر اللّه الملک العزیز القدیر تحرّک من نسمات ربّک العلیّ الابهی لا بما تهبّ عن شطر النّفس و الهوی کذلک یأمرک قلم الاعلی لتکون من العاملین ایّاک ان تکون مثل الّذی زیّنّاه بطراز الاسمآء فی ملکوت الانشآء فلمّا نظر الی نفسه و اعلآء اسمه کفر باللّه الّذی خلقه و رزقه و رجع من اعلی المقام الی اسفل السّافلین

قل انّ الاسمآء هی بمنزلة الاثواب نزیّن بها من نشآء من عبادنا المریدین و ننزع عمّن نشآء امراً من لدنّا و انا المقتدر الحاکم العلیم و ما نشاور عبادنا فی الانتزاع کما ما شاورناهم حین الاعطآء کذلک فاعرف امر ربّک و کن علی یقین مبین لا یسُلب قدرتنا عن شیئ و لم تغلق ایادی الاقتدار لو انت من العارفین قل کلّ اسم عرف ربّه و ما تجاوز عن حدّه یزداد شأنه فی کلّ حین و یستشرق علیه فی کلّ آن شمس عنایة ربّه الغفور الکریم و یرتقی بمرقات الانقطاع الی مقام لن یحکی الّا عن موجده و لا ینطق الّا باذنه و لا یتحرّک الّا بارادة من لدنه و انّه لهو المقتدر العادل العلیم الحکیم ان یا هذا الاسم ان افتخر فی نفسک بما جعلناک مشرق عدلنا بین العالمین فسوف نبعث منک مظاهراً فی الملک و بهم نطوی شراع الظّلم و نبسط بساط العدل بین السّموات و الارضین و بهم یمحو اللّه آثار الظّلم عن العالم و یزیّن اقطار الآفاق باسمآء هؤلآء بین العالمین اولئک الّذین یتبسّم بهم ثغر الوجود من الغیب و الشّهود و هم مرایا عدلی بین عبادی و مطالع اسمآئی بین بریّتی و بهم تقطع ایادی الظّلم و تقوّی اعضاد الامر کذلک قدّرنا الامر فی هذا اللّوح المقدّس الحفیظ ان یا ذلک الاسم انّا جعلناک زینة للملوک طوبی لهم اِنْ یزیّنوا هیاکلهم بک و یعدلوا بین النّاس بالحقّ الخالص و یحکموا بما حکم اللّه فی کتابه المحکم القدیم ما قدّر لهم زینة احسن منک و بک یظهر سلطنتهم و یعلو ذکرهم و یذکر اسمآئهم فی ملکوت اللّه العزیز العظیم و من جعل نفسه محروماً منک انّه عریّ بین السّموات و الارض ولو یلبس حرر العالمین

ان یا معشر الملوک زیّنوا رؤسکم باکالیل العدل لیستضیئ من انوارها اقطار البلاد کذلک نأمرکم فضلاً من لدنّا علیکم یا معشر السّلاطین فسوف یظهر اللّه فی الارض ملوکاً یتّکئون علی نمارق العدل و یحکمون بین النّاس کما یحکمون علی انفسهم اولئک من خیرة خلقی بین الخلایق اجمعین زیّنوا یا قوم هیاکلکم بردآء العدل و انّه یوافق کلّ النّفوس لو انتم من العارفین و کذلک الادب و الانصاف و امرنا بهما فی اکثر الالواح لتکوننّ من العاملین انّه ما امر نفساً الّا بما هو خیر لها و ینفعها فی الآخرة و الاولی و انّه بنفسه لغنیّ من عمل کلّ ذی عمل و عن عرفان کلّ عالم خبیر انّ اللّه قد تجلّی بهذا الاسم فی هذا اللّوح علی کلّ الاشیآء طوبی للّذین استضائوا بانواره و الّذین فازوا به اولئک من عبادنا المقرّبین انّا غرسنا بایادی القدرة فی هذا الرّضوان اشجار العدل و اسقیناها بمیاه الفضل فسوف تأتی کلّ واحدة باثمارها کذلک قضی الامر و لا مردّ له من لدنّا انّا کنّا آمرین

ان یا مظاهر العدل اذا هبّت روایح الاقتدار ان احضروا ملأ البیان ثمّ ذکّروهم بهذا النّبأ الاعظم العظیم ثمّ اسئلوا یا قوم بایّ حجّة آمنتم بعلیّ و کفرتم بالّذی بشّرکم به فی کلّ الالواح فتبیّنوا یا ملأ الجهلآء ثمّ اتّقوا اللّه یا معشر الغافلین اتدّعون الایمان بمبشّری و کفرتم بنفسی العزیز الحکیم مثلکم کمثل الّذینهم آمنوا بیحیی النّبیّ الّذی کان ان یبشّر النّاس بملکوت اللّه فلمّا ظهرت الکلمة کفروا بها و افتوا علیها الا لعنة اللّه علی الظّالمین بعد الّذی انّه ناد العباد فی کلّ الایّام باعلی النّدآء و اخذ عهد کلمة اللّه منهم و بشّرهم بلقآئه الی ان فدی روحه حبّاً لنفسه العزیز البدیع فلمّا شقّ السّتر و ظهرت کلمة الاکبر اعترضوا علیها و قالوا انّها تجاوزت عمّا امر به یحیی کذلک سوّلت لهم انفسهم ما جعلهم محروماً من لقآء ربّهم المقتدر القدیر و من المشرکین من قال ما ثبت ما اتی به ابن زکریّا علی الارض و ما استقرّ حکمه فی البلاد بین العباد و قبل الاستقرار لا ینبغی ان یأتی احد و بذلک استکبر علی الرّوح و کان من المعرضین و منهم من قال بانّ یحیی غسّل النّاس بالمآء و الّذی ظهر یغسّل بالرّوح و یعاشر مع الخاطئین کما تسمعون مقالات اهل البیان فی تلک الایّام یقولون ما قالوا بل یتکلّمون بما لا تکلّم به احد من قبل فویل للّذین یتّبعون هؤلآء المشرکین

قل یا ملأ البیان ان استحیوا عن جمال ربّکم الرّحمن الّذی ظهر فی قطب الاکوان ببرهان لائح مبین و الّذی جآئکم باسم علیّ من قبل انّه بشّرکم بلقآئی و اخبرکم بنفسی و ما تحرّک الّا بحبّی و لا تنفّس الّا بذکری العزیز البدیع و اخبرکم بانّ کلّ ذی نور یظلم عند بهآئه و یضع کلّ ذات حمل حملها و کلّ ذی امانة امانته کذلک نزل الامر من جبروت مشیّة ربّکم العلیّ العلیم و اذا اتتکم السّاعة حین غفلتکم عنها و اشرق جمال المحبوب عن افق ارادة ربّکم المقتدر القدیر انتم اعرضتم عنها و اعترضتم علیه و کفرتم بآیاته و اشرکتم بنفسه الی ان اردتم سفک دمه المقدّس الطّاهر العزیز المنیر قل یا قوم اتّقوا اللّه و لا تحدّدوا امر اللّه بحدود انفسکم انّه یأمر کیف یشآء بامر من عنده و انّه لهو المهیمن المقتدر القدیر قل تاللّه انّه ینطق فی صدری و ینادی فی روحی و یتکلّم بلسانی و انّه لهو الّذی ایقظنی من نسمات امره و انطقنی بین السّموات و الارضین قل تاللّه عزیز علیّ بان اکون بینکم و اسمع منکم ما لا سمعه اذن احد من قبل ولکنّ اللّه اظهرنی بالحقّ و امرت بان لا اعبد الّا ایّاه و اذکرکم بما هو خیر لکم عن ملکوت ملک السّموات و الارضین و لو کان الامر بیدی ما اظهرت نفسی بین یدی هؤلآء الاشرار ولکن انّه لهو المختار یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید یا قوم لا تنظروا الیّ بعیونکم و لا بعیون رؤسآئکم تاللّه الحقّ لن یغنیکم شیئ ولو تستظهروا بخلق الاوّلین و الآخرین

قل یا قوم فانظروا الی جمالی بعینی لانّکم لو تنظرون الیّ بعین سوآئی لن تعرفونی ابداً کذلک نزل الامر فی الواح اللّه المقتدر العزیز الحکیم قل یا قوم ما انادی بینکم بنفسی لنفسی بل انّه ینادی کیف یشآء بنفسه لعباده و یشهد بذلک ضجیجی و صریخی ثمّ حنین قلبی لو انتم من المنصفین انّ ورقة الّتی اخذتها اریاح مشیّة اللّه هل تقدر ان تستقرّ فی نفسها لا فوالّذی انطقنی بالحقّ بل تحرّکها کیف تشآء و انّه لهو الحاکم لما یرید و انّ حرکتها ثمّ اهتزازها فی نفسها لیکون شاهداً علی صدقها لو انتم من العارفین فانظروا یا قوم کیف حال مزمار الّذی وقع تحت انامل ارادة ربّه الرّحمن و ینفخ فیه نفس السّبحان هل یقدر ان یصمت فی ذاته لا فوربّکم العزیز المنّان بل یظهر منه فنون الالحان کیف یشآء و انّه لهو العزیز الحاکم القدیر و هل تقدر الشّمس ان تطلع عن افق الامر من غیر ضیآء او تستطیع ان تمنع الاشیآء من انوارها لا فونفس البهآء و یشهد بذلک کلّ منصف بصیر قل یا قوم انّ اصابع قدرة ربّکم العلیّ الابهی تحرّک هذا القلم الاعلی و هذا لم یکن من عندی بل من لدی اللّه ربّکم و ربّ آبآئکم الاوّلین و انتم یا ملأ المشرکین اتعترضون علی هذا القلم او علی الّذی یحرّکه بسلطان من عنده قل فویل لکم قد تحیّر من فعلکم اهل ملأ العالین اذاً تبکی عین العدل لنفسی و یضجّ حقیقة العدل فی ضرّی و بلآئی و تنوح بما ورد علی نفسی من الّذینهم خلقوا بارادتی و کانوا ان یفتخروا بالقیام فی حضوری و یستبرکوا بتراب قدمی المبارک العزیز المنیع

ان یا مظهر العدل انّی لاشکونّ الیک من الّذین کفروا و اشرکوا بعد الّذی وعدوا بنفسی فی کلّ الالواح و فی لوح الّذی حفظه اللّه فی کنائز عصمته و جعله محفوظاً عن ابصر الخلایق اجمعین قل یا قوم اذا وردتم الرّضوان و ادرکتم ورداً فاستنشقوا ان وجدتم منه روایح الطّیب خافوا عن اللّه و لا تنکروه و لا تکوننّ من الّذینهم عرفوا ثمّ انکروا و کانوا من الکافرین و لو یوجد ذو شمّ لیجد من کلّ ما یظهر منّی رایحة اللّه المقدّس العزیز الکریم

ان یا مظاهر هذا الاسم انتم خلقتم بامری و بعثتم بارادتی ایّاکم ان یمنعکم هذا المقام عن الخضوع بین یدی ربّکم العزیز العلّام فی یوم الّذی فیه یأتی اللّه فی ظلل من الغمام بسلطان عظیم و ینفخ فیه روح الحیوان علی اهل الاکوان و یطرّز الرّضوان باسمی العزیز المنّان و یجدّد فیه الانسان بطراز الرّحمن و یزیّن کلّ الاشیآء بردآء الاسمآء من لدن مبدع بدیع انّکم خلقتم لذلک الیوم اتّقوا اللّه و لا تمنعوا انفسکم من ذلک الفضل العظیم

ان یا مسمّیات هذا الاسم لا یغرّنّکم الاسمآء یومئذ ان اسرعوا الی شطر الفضل و لو تمطر علیکم سحاب الامر سهام القهر ایّاکم ان تصبروا اقلّ من حین لا یملک فی ذلک الیوم احد شیئاً و الامر یومئذ للّه العزیز الحکیم قل اوفوا یا قوم بمیثاق اللّه و لا تنقضوا عهد الّذی عاهدتم به فی ذرّ البقآء علی محضر اللّه المقتدر العزیز العلیم قل فافتحوا ابصارکم تاللّه الحقّ قد بعث یومئذ حینئذ و اتی اللّه فی ظلل الغمام فتبارک اللّه المبعث المقتدر العلیّ العظیم اذاً یفزع کلّ من فی السّموات و الارض و ینوح قبائل اهل ملأ الاعلی کلّها الّا من اخذه ید الابهی بسلطانه المقتدر العلیّ الاعلی و شقّ حجاب بصره باصبع القضآء و نجّاه من الّذینهم کانوا فی مریة عن لقآء اللّه الملک العزیز الجلیل قل تاللّه قد بدّل کلّ الاسمآء و ارتفع عویل کلّ شیئ و اضطرب کلّ نفس الّا الّذین بعثتهم نفحات السّبحان الّتی هبّت عن شطر ربّکم الرّحمن و ایقظهم عن النّوم و طهّرهم عن دنس المشرکین

ان یا لسان القدم صرّف الآیات لانّ آذان النّاس لن یستطیعوا ان یسمعوا ما نزل من سمآء فطرتک و هوآء ارادتک فالق علیهم علی مقدارهم فی ذکر ما کنت علیه و انّ هذا لعدل مبین ان یا ملأ الارض فاعلموا بانّ للعدل مراتب و مقامات و معانی لا یحصی ولکن انّا نرشّ علیکم رشحاً من هذا البحر لیطهّرکم عن دنس الظّلم و یجعلکم من المخلصین فاعلموا بانّ اصل العدل و مبدئه هو ما یأمر به مظهر نفس اللّه فی یوم ظهوره لو انتم من العارفین قل انّه لمیزان العدل بین السّموات و الارضین و انّه لو یأتی بامر یفزع من فی السّموات و الارض انّه لعدل مبین و انّ فزع الخلق لم یکن الّا کفزع الرّضیع من الفطام لو انتم من النّاظرین لو اطّلع النّاس باصل الامر لم یجزعوا بل استبشروا و کانوا من الشّاکرین قل انّ اریاح الخریف لو تعرّی الاشجار من طراز الرّبیع هذا لم یکن الّا لظهور طراز آخر کذلک قدّر الامر من لدن مقتدر قدیر و من العدل اعطآء کلّ ذی حقّ حقّه کما تنظرون فی مظاهر الوجود لا کما زعم اکثر النّاس اذاً تفکّروا لتعرفوا المقصود عمّا نزل من قلم بدیع قل انّ عدل الّذی تضطرب منه ارکان الظّلم و تنعدم قوائم الشّرک هو الاقرار بهذا الظّهور فی هذا الفجر الّذی فیه اشرقت شمس البهآء عن افق البقآء بسلطان مبین و من لم یؤمن به انّه قد خرج عن حصن العدل و کتب اسمه من الظّالمین فی الواح عزّ حفیظ و من یأتی بعمل السّموات و الارض و یعدل بین النّاس الی آخر الّذی لا آخر له و یتوقّف فی هذا الامر انّه قد ظلم علی نفسه و کان من الظّالمین ان ارتقبوا یا قوم ایّام العدل و انّها قد اتت بالحقّ ایّاکم ان تحتجبوا منها و تکوننّ من الغافلین قل یا قوم زیّنوا هیاکلکم بطراز العدل ثمّ احکموا بما حکم اللّه فی الالواح و لا تکوننّ من المتجاوزین قل من یشرب قطرة من المآء بامری انّه لخیر من عبادة من علی الارض کلّها لانّ اللّه لن یقبل عمل احد الّا بان یکون مزیّناً بطراز اذنی بین العالمین ان اعملوا یا قوم بما امرناکم فی الالواح و انّه قد نزل من جبروت اللّه المهیمن العزیز القدیر و الّذی ارتدّ بصره من رایحة قمیص اسمی الرّحمن انّه یری فی کلّ الاشیآء آیات ربّه العادل الحکیم

ان یا قلم الاعلی فابتعث عبد الّذی سمّی بالرّضا بعد نبیل من مظاهر العدل فی ملکوت الانشآء و انّ عدله ایمانه باللّه و لا یعادله عدل السّموات و الارضین ان یا عبد ان استمع صریر قلم الاعلی ثمّ اجتمع النّاس علی شاطی بحر الاعظم الّذی ظهر بهذا الاسم الاقدم القدیم ان احفظ عباد الرّحمن لئلّا یتغیّر وجوه العرفان من لطمات اشارات مظاهر الشّیطان کذلک امرک ربّک العزیز المنّان ان اعمل بما امرت من لدن عزیز جمیل کن سدّاً بین یأجوج الشّرک و جنود الرّحمن لئلّا یتجاوزوا من حدودهم کذلک نزل الامر من جبروت حکم ربّک العلیم الحکیم انّا جعلناک ذکراً من لدنّا بین عبادنا و جعلناک حصناً لبریّتنا بین العالمین لتحفظهم من سهام الاشارات و تذکّرهم بهذا النّبأ الّذی منه اضطربت هیاکل الاسمآء و غیّرت الوجوه و شقّت اراضی الکبر و سقطت الاثمار من کلّ شجر مرتفع منیع طوبی لک بما کسّرت صنم الوهم بقوّة ربّک و نزعت عن هیکلک اثواب التّقلید و زیّنته بردآء التّوحید بهذا الاسم المقدّس المبارک المتعالی المحیط ثمّ اعلم بانّ ملأ البیان اعترضوا علی ربّهم الرّحمن و کفروا بالّذی آمنوا بعد الّذی وصّیناهم فی کلّ الالواح بان لا یحتجبوا حین ظهوری بشیئ عمّا خلق بین السّموات و الارضین منهم من کفر بنفسی و یقرء کلماتی و منهم من افتخر بکتب الّتی نزّلت من قِبَلی من قبل قل الیوم لو یملأ کلّ من فی السّموات و الارض من کتب قیّمة و لم تهبّ منها نفحات امری و فوحات حبّی انّها لن یذکر عند اللّه ربّک و ربّ العالمین قل فویل لکم یا قوم کلّما نزل من ملکوت البیان انّه قد نزل فی ذکری و ثنآئی ان انتم من العارفین قل افّ لکم بما نقضتم میثاق اللّه و نبذتم عهده عن ورآئکم و رجعتم الی مقرّکم فی اسفل السّافلین

ان یا اسمی قد بقیت فریداً بین ملأ البیان بعد الّذی ما نزل البیان الّا لذکر نفسی المظلوم الفرید قل یا قوم خافوا عن اللّه تاللّه انّ نقطة الاولی ما تنفّس الّا بذکری و ما تکلّم الّا بثنآء نفسی و ما کان محبوب قلبه الّا جمالی المشرق المنیر ان یا اسمی فاعلم بانّ الّذی منه بعث هیاکل العدل و اشرقت انوار الفضل نسبه المشرکون الی الظّلم کذلک فعلوا بنفسی هؤلآء الظّالمین فسوف تبدّل هذه الارض من ظلم هؤلآء و تضطرب الامور کذلک یخبرک لسان صدق علیم و قد انتشرت الواح النّار فی کلّ البلاد و یمرّ علیکم مظهر الشّیطان بکتاب اذاً قل یا عباد الرّحمن دعوها عن ورآئکم و توجّهوا الی کلمة اللّه المحکم البدیع انّه لا یعادل بحرف منها ما نزل فی ازل الآزال او ینزل من سمآء عزّ رفیع ان یا اسمی طهّر عبادی عن نفحات دونی ثمّ استجذبهم من بدایع نغماتی و کلماتی ثمّ طیّرهم فی هوآء قربی و رضآئی لعلّ یقصدون حرم عزّی و بیت کبریآئی کذلک نزل بالحقّ و انّه لتنزیل من لدن ربّک العلیّ العلیم ثمّ امنعهم عن سفک الدّمآء انّا قد نهیناهم فی کلّ الالواح و هم اتّخذوا احکام اللّه سخریّاً و تجاوزوا عن حصن الامر و کانوا من الغافلین و رجع ضرّ اعمالهم الی اصل الشّجرة و کذلک کان الامر ان انت من السّامعین انّ الّذین یجادلون و یحاربون مع النّاس اولئک خرجوا عن رضوان العدل و کانوا من الظّالمین فی الواح عزّ حفیظ و الّذینهم استشهدوا فی سبیل اللّه فی هذه الایّام اولئک من اعلی الخلق و کانوا ان یذکروا اللّه جهرة بحیث ما منعهم کثرة الاعدآء عن ذکر اللّه بارئهم الی ان استشهدوا و کانوا من الفائزین و فی حین ارتقآء ارواحهم استقبلتهم قبائل ملأ الاعلی کلّها برایات الامر کذلک قضی الامر بالحقّ من لدن مقتدر حکیم قل

یا الهی و سیّدی انت الّذی غرست اشجار العدل فی رضوان امرک و حکمتک اذاً فاحفظها یا الهی من عواصف القضآء و قواصف البلآء لترتفع باغصانها و افنانها فی ظلّ فضلک و جوار رحمتک ثمّ اسکن یا الهی فی ظلّ اوراقها من اصفیآء خلقک و المقرّبین من عبادک و انّک انت المقتدر علی ما تشآء و انّک انت الغفور الرّحیم

انّا خلقنا رضوان العدل بقوّة من عندنا و قدرة من لدنّا و ارسلناه الیک بفواکه عزّ بدیع اذاً ذق من اثمارها ثمّ استرح فی ظلّ اوراقها لتکون محفوظاً من نار المشرکین و بذلک اتممنا النّعمة علیک لتشکر ربّک و تکون من الشّاکرین و الحمد للّه ربّ العالمین

این سند از کتابخانهٔ مراجع بهائی دانلود شده است. شما مجاز هستید از متن آن با توجّه به مقرّرات مندرج در سایت www.bahai.org/fa/legal استفاده نمائید.

آخرین ویراستاری: ۲۲ مه ۲۰۲۴، ساعت ۶:۰۰ بعد از ظهر