بنویس بجناب مهدی

انّا انطقنا النّبیل قبل علیّ فی صغره لیشهدنّ النّاس قدرتی و سلطنتی ثمّ عظمتی و کبریائی ولکن احبّائی الجهلآء اتّخذوه شریکاً لنفسی و فسدوا فی البلاد و کانوا من المفسدین ملاحظه نما که چه ‌قدر ناس جاهلند نفوسی که تلقاء حضور بوده‌اند مع‌ذلک رفته‌اند و چنین سخنها انتشار داده‌اند قل انّه عبد من عبادی قد خلقناه بقدرتی و انطقناه لثنآء نفسی بین العالمین و اگر آنی از ظلّ امر منحرف شود معدوم صرف خواهد بود قل یا قوم انّ ما سوائی قد خلق بقولی انّه و امثاله من الّذین انبتهم اللّه من هذا الشّجرة هم سحائب الرّحمة و غمائم الفضل و سرج الهدایة و ادلّائی بین البریّة ان یکوننّ ثابتاً علی امری و انّ ربّک ما اتّخذ لنفسه شریکاً و لا شبیهاً و لا وزیراً و لا نظیراً و لا ندّاً و لا ضدّاً و لا مثالاً کذلک اشرق الحکم و قضی الأمر من لدی اللّه العلیّ العظیم