دیگر الواح حضرت بهاءالله

هو الحیّ القیّوم تبارک و تعالی شأنه

آفتاب حقیقی کلمۀ الهی است که تربیت اهل دیار معانی و بیان منوط باوست و اوست روح حقیقی و ماء معنوی که حیات کلّشئ از مدد و عنایت او بوده و خواهد بود و تجلّی او در هر مرآة بلون او ظاهر مثلاً در مرایای قلوب حکما تجلّی فرمود حکمت ظاهر شد و همچنین در مرایای افئدۀ اهل صنعت اشراق نمود صنایع بدیعۀ منیعه ظاهر و در افئدۀ عارفین تجلّی فرموده بدایع عرفان و حقایق تبیان ظاهر شده جمیع اهل عالم و آنچه در او ظاهر بانسان قائم و از او ظاهر و انسان از شمس کلمۀ ربّانیّه موجود و اسماء حسنی و صفات علیا طائف حول کلمه بوده و خواهد بود اوست نار الهی و چون در صدور برافروخت ما سوی اللّه را بسوخت افئدۀ عشّاق از این نار در احتراق و این نار حقیقت ماء است که بصورت نار ظاهر شده ظاهرها نار و باطنها نور و از این ماء کلّشئ باقی بوده و خواهد بود و من المآء کلّشئ حیّ از خدا میطلبیم که این ماء عذب الهی را از این کأس روحانی بیاشامیم و از عالم و عالمیان در سبیل محبّتش بگذریم و البهآء علی اهل البهآء

م‌ص

جناب آقا میرزا علیمحمّد

هو اللّه تعالی شأنه العظمة

آیات الهی عالم را احاطه نموده و نور فضلش قلوب موحّدین را منوّر داشته نیّر عدل از افق سماء سیاست کبری مشرق و لائح ولکن سبحات انفس غافله یعنی اعراض آن نفوس شریره انوارش را مستور داشته آیا سبب حرمان چه بوده و علّت منع چه شکّی نبوده و نیست که حضرت فیّاض جلّت عنایته و عظم فضله عالم را محض عرفان و ظهورات عدل و انصاف خلق فرموده لازال امطار جودش هاطل و آیات فضلش نازل در هر شیء عَلَم القدرة للّه منصوب و در هر مقام رایة العزّة للّه مرتفع مع‌ذلک موحّدین ضعیف و مشرکین قویّ مشاهده میشوند چنانچه دیده شد مدائن اهل توحید محاط و مدافع مشرکین محیط این نیست مگر از جزاء اعمال و افعال و الصّلوة المشرقة من افق سمآء رحمة اللّه علی جوهر خلقه و مطلع آثاره و مشرق وحیه و مصدر امره الّذی بنوره تنوّر العالم و باسمه استبرک الأمم هو الّذی به بدئ کلّ امر و ختم و به ظهر صراط اللّه المستقیم و امره العظیم لولاه ما ظهر اسم من الأسمآء و لا صفة من الصّفات و علی آله و اصحابه الّذین ما منعتهم حجبات المحتجبین و سطوة المشرکین نصروا دین اللّه حقّ النّصر بحیث اخذت سطوتهم من فی العالم و احاط اقتدارهم کلّ الأمم اولئک عباد ما خوّفهم شیء من الأشیآء و ما حجّبهم ذکر من الأذکار طلعوا من افق الاقتدار و سخّروا مدن الأشرار بهم اشرق نور التّوحید و ظهر حکم التّجرید

سبحانک یا سیّد العالم و مقصود الأمم اسألک بهم و بما ظهر منهم فی سبیلک بأن تؤیّد اهل التّوحید علی ما تحبّ و ترضی ثمّ انصرهم علی الّذین اعتدوا علیهم و اخذوا حقّهم انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت القویّ القدیر

و بعد قد بلغ الخادم کتابکم قرأت ما فیه و عرضت تلقآء الوجه قال المولی ارواحنا فداه نسأل اللّه تعالی ان یفتح علی وجوه عباده باب فضله و یقرّبهم الی بحر عرفانه و یزیّنهم بما یرتفع به امره و یکتب لهم من القلم الأعلی اجر الآخرة و الأولی انّه ربّ العرش و الثّری نشهد انّه لا اله الّا هو اقراراً لوحدانیّته و اعترافاً لفردانیّته لم یزل کان مقتدراً علی من فی الأرض و السّمآء لا اله الّا هو الفرد الواحد المهیمن القیّوم انّا نسلّم من هذا المقام علی احبّائنا و نوصیهم بالحکمة و بما یرتفع به المقام بین الأنام انتهی

للّه الحمد نعمت محبّت که از اعظم نعماء الهی محسوبست موجود عالم بنارش مشتعل و بنورش منوّر اعتدالش روحست از برای هیاکل وجود و اگر فی‌الجمله تجاوز نماید معدوم نماید و مفقود سازد سبحان‌اللّه هم عمار عالم از او و هم خرابی این چه خلقی است که کل از وصفش حیران هم نحیب بکا از او مرتفع و هم سرور لایحصی از او ظاهر خادم از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که اعتدال را نصیب دوستان فرماید و عنایت کند طعم رحیق مختوم از او یافت میشود در مقامی اوست هادی و اوست واسطۀ فیض بعد از انبیا سلام اللّه علیهم و اوست مترجم در مقامی و مبیّن در مقامی سبحان‌اللّه وصفش بقلم تمام نمیشود در جمیع اشیاء هم این فضل علی حدّها ظاهر و مشهود چه که کل مدلّ بر حقّ جلّ جلاله‌اند و همچنین از صنع او قلم و مداد فارس این مضمار نه الأمر بید اللّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو العزیز الحمید

اینکه ذکر جناب حاجی سیّد مهدی علیه سلام اللّه را نمودند ذکرشان لدی المولی بشرف اصغا فائز فرمودند این مناجات را تلاوت نمایند انّها تهدیه الی صراط اللّه المستقیم

الهی الهی ترانی مقبلاً الیک و متوجّهاً الی مشارق وحیک و مطالع الهامک و مهابط علمک و مصادر اوامرک و احکامک اسألک باسمک الّذی به سخّرت العالم و هدیت الأمم و بسلطانک الّذی غلب الأشیآء و بآیاتک الّتی احاطت الأرض و السّمآء و بالّذین ذابت اکبادهم فی حبّک و انفقوا ارواحهم و ما عندهم فی سبیلک بأن لا تخیّبنی عمّا کتبته لأصفیائک و قدّرته لأولیائک ای ربّ تری المحتاج قائماً لدی باب کرمک و المسکین متمسّکاً بحبل عطائک قدّر لی ما ینبغی لسمآء جودک و بحر فضلک انت الّذی شهدت الکائنات بعلوّک و سموّک و الممکنات بعظمتک و اقتدارک ای ربّ فأنزل من سحاب سمآء رحمتک ما یقرّبنا الیک ثمّ ارزقنا خیر ما انزلته فی کتابک اشهد یا الهی بوحدانیّتک و فردانیّتک و بأنّک انت اللّه لا اله الّا انت لم تزل کنت فی علوّ العظمة و الاقتدار و لا تزال تکون بمثل ما قد کنت فی ازل الآزال لا تمنعک شؤونات الخلق و لا شبهات القوم انّک انت القیّوم الّذی لا تضعف جندک جنود العالم و لا صفوف الأمم تفعل ما تشآء و تحکم ما ترید و انّک انت المقتدر العزیز الحمید الهی الهی تری العاصی اراد بحر غفرانک و البعید افق قربک و رضائک اسألک بنفحات آیاتک و النّسمات الّتی تمرّ من شطر عنایتک بأن تؤیّدنی علی ذکرک و ثنائک و الاقبال الی افقک و النّظر الی آثارک و التّوجّه الی آیاتک یا اله العالم اسألک بالسّراج الأظهر الأقوم بأن تجعلنی من الّذین وصفتهم فی کتابک الّذی انزلته علی سلطان رسلک اولئک عباد مکرمون لا خوف علیهم و لا هم یحزنون هل تمنعنی یا الهی بعد اذ سرعت الی فرات رحمتک و هل تخیّبنی یا مقصودی بعد اذ رفعت ایادی الرّجآء الی سمآء فضلک و مواهبک لا وعزّتک ما هذا ظنّی بک اشهد انّ بابک مفتوح و فضلک محیط و رحمتک سابقة لا تمنع جودک اعراض العباد و لا عطائک خطآء من فی البلاد فاغفر لی بجودک و احسانک ثمّ ایّدنی علی خدمة اصفیائک و اولیائک انّک انت المقتدر العلیم الحکیم لا اله الّا انت الفرد الواحد العزیز الجمیل انتهی

الحمد للّه عنایت ظاهر و فضل باهر از حقّ جلّ جلاله این خادم فانی مسئلت مینماید که ایشان را تأیید فرماید بر آنچه سزاوار است و موفّق دارد بر ذکر و ثنایش و الاعتراف بما نطق به قلمه الأعلی قبل خلق الأرض و السّمآء انّه لا اله الّا هو لم یلد و لم یولد و ما اتّخذ لنفسه صاحبةً و لا ولداً انشآءاللّه از رحیق بیان بیاشامند چه که هر نفسی بآن فائز شد بعرفان حقّ جلّ جلاله فائز اگر جمیع اهل عالم کلمۀ توحید را اصغا مینمودند حقّ اصغا هرآینه کل منقطعاً عن الکلّ الی اللّه توجّه میکردند شئونات و اشارات خادعۀ عالم امم را از فیض اعظم منع نموده مکافات و مجازات دو مرآتند از برای اعمال حسن و قبح آن در این دو ظاهر و هویدا قسم بسرّ وجود که اگر بکتاب الهی جلّ جلاله عمل مینمودند ذلّتهای مشهودۀ ظاهره دست نمیداد و ظاهر نمیشد امروز کل باید بکمال خضوع و ابتهال دستهای ظاهر و باطن را بسماء جود و فضل حقّ تعالی شأنه بلند نمایند و نصرت طلبند که شاید کل محروم نمانند و از بحر آگاهی و دانائی ممنوع نگردند باری جزاء اعمال ناس را منع نموده ولکن چون باب فضل مفتوح است امید هست که ناله‌های مؤمنین و موحّدین اثر نماید و عالم را بطراز عدل و انصاف مزیّن فرماید انّما السّؤال من العباد و الاستجابة من اللّه مالک یوم المعاد

خدمت محبوب مکرّم حضرت ح و س علیه بهآء اللّه و عنایته سلام میرسانم الحمد للّه فائز بوده و ذکرشان لدی المولی مذکور اسأله تعالی ان ینزل علیه من سمآء الفضل امطار الرّحمة و العطآء انّه هو المقتدر علی ما یشآء بقوله کن فیکون و همچنین خدمت محبوب مکرّم جناب کاف و راء علیه سلام اللّه و الطافه و سایر دوستان سلام اللّه علیهم سلام میرسانم و از برای هر یک توفیق و تأیید میطلبم انّ ربّنا الرّحمن هو السّامع المجیب السّلام و الثّنآء علیکم و علی عباد اللّه المخلصین

جناب میرزا آقا علیه بهآء اللّه

بنام خداوند یکتا

آیات نازل و بیّنات ظاهر ولکن عباد غافل و محجوب بفانی مشغولند و از حضرت باقی محروم امروز روز ذکر و ثناست طوبی از برای نفسیکه شبهات عالم او را از انوار یقین منع ننمود و محروم نساخت سبحان‌اللّه زخارف و الوان فانیۀ عالم ناس را از ملکوت باقی الهی غافل نموده عنقریب جزای اعمال کل را اخذ نماید انّ ربّک هو العادل الحکیم امروز حضرت قیّوم ظاهر و رحیق مختوم مشهود بگو ای عباد بشتابید شاید فائز شوید بآنچه که از برای او از عدم بوجود آمده‌اید اینست وصیّت مظلوم اهل ارض را طوبی لمن سمع و اقبل و ویل للمعرضین الحمد للّه ربّ العالمین

جناب حیدر قبل علی علیه بهآء اللّه الأبهی

هو الرّؤف الرّحیم

ابصار را خبر مینمائیم و بشارت میدهیم خود را از مشاهدۀ آثار مقصود عالم و مالک امم منع منمائید یوم یوم شماست چه که از برای بینائی از عدم بوجود آمده‌اید و مقصود از این بینائی در مقام اوّل و رتبۀ اولی مشاهدۀ آثار اللّه بوده و هست و آذان را بشارت میدهیم خود را از فیوضات فیّاض حقیقی در ایّام الهی محروم مسازید شکّی نبوده و نیست که از برای اصغاء ندا خلق شده‌اید و مقصود از این اصغا در قیّوم اسماء شنیدن این ندا است که از افق اعلی در عشیّ و اشراق مرتفع

یا حیدر قبل علی و یا علی قبل حیدر این یوم را مثلی نبوده و نیست چه که بمثابۀ بصر است از برای قرون و اعصار و بمثابۀ نور است از برای ظلمت ایّام فی‌الحقیقه ایّامی که از تجلّیات انوار آفتاب حقیقت محرومست از لیالی محسوب بل اظلم کذلک نطق مالک القدم اذ احاطته الأحزان من الّذین نبذوا الأمانة ورائهم و قالوا ما ناح به الصّدق و عملوا ما صاح به الصّهیون اولیای الهی دانسته و میدانند که این مظلوم نظر برکن وفا که از اعظم ارکان نزد مالک امکان مذکور نصرت و اعانت حضرت سلطان را میطلبید ولکن از مقام دیگر و افق آخر نیّر نصر و ظفر اشراق نمود قل

الهی الهی اسألک بقیامک الّذی به قام النّبیّون و المرسلون و نصبت رایة لا اله الّا انت علی اعلی مقام الوجود ان تزیّن سلطان الایران بأنوار الفضل و الاحسان ای ربّ ایّده علی العدل الخالص لتستضیء به آفاق مملکتک ثمّ الهمه یا الهی ما اردت فی ارتفاع مقامه و حفظ مملکته ای ربّ وفّقه برحمتک ثمّ احفظه بجنود غیبک لیقوم علی ارتفاع کلمتک بین ملوک ارضک الّذین فوّضت الیهم امور خلقک ای ربّ زد فی قدرته و سلطانه و عزّه و اقتداره لیحکم بین العباد علی ما امرته به فی کتابک انّک انت المقتدر العزیز الفضّال

باید این حزب مظلوم در لیالی و ایّام عدل حضرت سلطان را طلب نمایند و مسئلت کنند ولکنّ اللّه اظهر ما اراد و یظهر ما یرید البتّه عدل حضرت سلطان ایران از برای اهل آن افضل و احبّ است و امّا از افقی که این ایّام نور عدل اشراق نموده باید اجر آن و مکافات آن از نظر اولیای الهی محو نشود جوهر جمیع کتب سماوی مشعر و ناطق است بر مکافات محسنین و عاملین نسأل اللّه ان یوفّقکم علی اجرآء ما امرتم به من قلمه الأعلی انّه علی کلّ شیء قدیر

توجّه بدول خارجه جایز نه هذا ما حکم به المظلوم فی کتابه المبین چون اراده‌ها و دعاهای شما لوجه اللّه است البتّه بر حضرت سلطان ایّده اللّه تبارک و تعالی نیّر عدل اشراق مینماید

الهی الهی ایّده علی ابقآء اسمه فی کتابک و ارتقآء مقامه بین خلقک انّک انت المهیمن العزیز المختار

یا حیدر قبل علی علیک بهائی الأبدی باب فضل باز است و فرات جود از قلم لدنّی جاری فضل بمقامی رسیده که اگر از ذرّات کائنات سؤال شود لمن الفضل تقول للّه ربّ الأرباب اولیای الهی را بعنایتش بشارت ده و بفضل نامتناهیش آگاه نما لئلّا یحزنهم نقنق الضّفادع در هر حال بحبل رحمت متمسّک باشید و در بارۀ کل بفضل ناظر شما انهار جاریۀ منشعبۀ از بحر اعظمید باید خود را در راه ارتقاء اهل عالم فدا نمائید

یا علی قبل حیدر علیک بهآء اللّه مالک القدر اگرچه در ظاهر بزحمت افتادی ولکن در باطن در مقام ابر رحمت چه که آثار امانت و دیانت و عفّت و صدق و صفا در اطراف عالم بتو منتشر وصف این مقام خارج از بیان الأمر بید اللّه مالک الأنام اولیای آن ارض را از قبل مظلوم تکبیر برسان قل نوصیکم بأعمال یتنوّر العالم بأنوارها بذیل عدل تشبّث نمائید و بحبل حکمت تمسّک ضغینه و بغضای عباد این ایّام نظر بنادانی و عدم معرفت است والّا اگر بیابند که شما از برای چه ظاهر شده‌اید و بچه مأمورید هرآینه کل سرّاً و جهراً بطواف مشغول گردند انّه یعلم و یقول و النّاس یقولون و لا یعلمون

یا حیدر قبل علی مخصوص ابناء خلیل ارض هاء و میم چندی قبل الواح مقدّسه از سماء اراده نازل و ارسال شد اگر جمیع اهل عالم بیک قطره از بحور مستورۀ در کلمات الهی فائز شوند از ما عندهم بگذرند بشأنی که اسباب عالم از اشیاء و زخارف و الوان ایشان را از نبأ اللّه محروم ننماید و از اثمار سدرۀ منتهی منع نکند اینکه مصلحت ندیدید جناب مذکور در امورات عین و شین داخل شود نعم ما عملت قد تزیّن رأیک فی هذا المقام بطراز القبول

و در بارۀ جمع الواح از لوح قبل خود و اشراقات و طرازات و تجلّیات و غیر آن و همچنین از الواحی که حکم منع سیف و فساد و جدال در آن نازل و امثال لوح برهان و الواحی که ناطق است بمحبّت و الفت و اتّحاد کل که ذکر نمودید این اراده مبارکست و محیط و نافذ و فی‌الحقیقه از سلطان اعمال نزد غنیّ متعال مذکور و محسوب طوبی للعاملین انشآءاللّه کاتب مذکور موفّق شود بر تحریر آنچه سبب بقا و علّت آسایش اهل عالم است انّا ذکرنا ابنآء الخلیل فی الواح شتّی و ابن من سمّی بیهودا و اوقدنا بذکرهم ناراً فی السّدرة المرتفعة فی الفردوس الأعلی تنطق انّه لا اله الّا هو المهیمن القیّوم کبّر علیهم من قبلی و بشّرهم بما اشرق و لاح من افق اللّوح من نیّر عنایة ربّهم الغفور الکریم نسأل اللّه ان یمدّهم و یؤیّدهم علی الاستقامة الّتی بها ارتعدت فرائص المشرکین

ذکر هادی دولت‌آبادی را نمودید فی‌الحقیقه بیک قطره از بحر انصاف فائز نه اولیای ارض قاف و میم را در الواح شتّی ذکر نمودیم انشآءاللّه بشرف استقامت فائز شوند هادی باعتساف ظاهر و در اضلال ناس ساعی و جاهد اسامی اولیای ارض قاف و میم را ذکر نمودید مخصوص هر یک لوحی نازل و ارسال شد از حقّ میطلبیم نفوس آن ارض را بمثابۀ جبل ثابت و راسخ و مستقیم دارد نهرین از اوّل ایّام الی حین جاری قد سبقا فی الاقبال و التّوجّه علی اکثر العباد یشهد بذلک مالک الایجاد

ذکر کتب عقاید هادی را نمودی سبحان‌اللّه از یومی که اسم بابی را باو نسبت داده‌اند الی حین آرام نگرفته بانواع حیله و تدبیر جان ناقابلش را حفظ مینماید مع‌ذلک با فوارس مضمار انقطاع عمل نموده آنچه را که هیچ ظالمی ننموده اهل سه‌ده را از قبل مظلوم تکبیر برسان قل یا قوم انظروا الی آثار اللّه و رحمته و عزّه و عظمته و اقتداره و اذکروا ما ظهر من عندی قد کنت قائماً فی اوّل الأیّام امام وجوه العالم و بلّغت الأمرآء و العلمآء و العرفآء ما اردته فی اصلاح العالم و ارتقآء الأمم بحیث ما سترت وجهی فی اقلّ من آن ثمّ فکّروا فی الّذین انفقوا اموالهم و ارواحهم فی سبیلی ما منعتهم الثّروة و لا الزّینة و لا العزّة اقبلوا الی مقرّ الفدآء بوجوه نورآء و فازوا بکوثر الانقطاع و الانفاق فی حبّ اللّه المهیمن القیّوم بگو ای قوم هادی بمثابۀ یکی از علمای فرقان بر ترتیب حزبی مثل شیعه مشغول دعوه بقدرة اللّه ثمّ اسلکوا سبل الّذین ما منعتهم سطوة الظّالمین و لا شوکة المعتدین و لا جنود الأرض کلّها کذلک یذکّرکم القلم الأعلی فی سجنه الأعظم لتعرفوا و تکونوا من الشّاکرین امید آنکه از نفحات وحی و نار کلمه کل مشتعل شوند و بنور امر منوّر حیله و مکر سیّد مهدی نجف‌آبادی در ساحت اقدس مشهود قد انزلنا له من قبل آیاتاً بها تعطّرت مدائن الحکمة و البیان و العلم و العرفان و ما انجذبت به افئدة المقرّبین سبحان‌اللّه بمثابۀ صخرۀ صمّاء قابل اصغاء کلمة اللّه نبوده و نیست قل یا مهدی قد احاطت الآیات کلّ الجهات و اشرقت شمس البیّنات امام وجوه الأحزاب انّک لو تنکر فضل اللّه و آیاته و حجّة اللّه و برهانه بأیّ شیء تثبت ما عندک و بأیّ برهان تدعو النّاس الی ما عندکم من الأوهام و الظّنون نشهد انّه ما عرف السّبیل و لا الدّلیل یتّبع اهوائه کما اتّبع القوم اهوائهم الا انّه و من معه من الأخسرین فی کتاب اللّه العلیم الحکیم

اینکه ذکر اسم اللّه جیم را نمودی و همچنین استقامتشان را بر امر حقّ جلّ جلاله این ایّام مخصوص او از سماء عنایت نازل شد آنچه که لآلی بحور بیان و عرفان بآن معادله ننماید امروز باید کل بتألیف قلوب مشغول شوند و به ما اراده اللّه متمسّک گردند انّا نکبّر علیه من هذا المقام و نبشّره بما قدّر له من لدن مقتدر قدیر ایادی امر هر یک لدی المظلوم مذکورند و این معدود باید در لیالی و ایّام بحکمت و بیان در الفت و اتّحاد همّت را مبذول دارند هذا ما حکم به اللّه فی الزّبر و الألواح یا حیدر قبل علی هر هنگام آثار علوّ امر فی‌الجمله ظاهر از خلف استار بی‌انصافهای عالم بیرون آمدند و عمل نمودند آنچه را که شنیدید و دیدید این الانصاف و این العدل لو لا البهآء من یقدر ان یقوم امام الوجوه و من یقدر ان ینطق بین الأحزاب علم اللّه انّ المفترین و النّاعقین یعلمون و یعرفون بأنّا رفعنا الأمر بقدرة من عندنا و سلطان من لدنّا ولکن ینکرون اتّباعاً لأوهامهم و ظنونهم نسأل اللّه ان یرجع الکاذبین و المفترین الی بحر الصّدق انّه هو المقتدر المعطی العزیز الحکیم

توجّه جناب محمّد اسمعیل از قبل امضا شد و جناب حاجی سیّد اسداللّه را هم اذن میدهیم بشرط اقتضای حکمت و اگر از طریق دیگر توجّه نمایند احبّ و اولی است چه که در مدینۀ کبیره مفترین و خائنین مترصّدند در هر قلبی القای شبهه و ریب نموده و مینمایند مع آنکه خیانت آن نفوس نزد اهل آن مدینه ثابت و مبرهن گشت

یا حیدر علیک بهائی چندی قبل لوحی مخصوص ابن شهید علیهما بهآء اللّه الأبهی نازل و در آن لوح ذکر شهید الّذی فدی نفسه فی سبیل اللّه بوده و انزلنا له ما لا ینقطع عرفه و لا یتغیّر اثره و ما قدّر فیه انّ ربّک هو الغفور الرّحیم رعایت ابن بر کل لازم البتّه باید بکسب و شغلی اشتغال نماید بی اثر و ثمر نماند الحمد للّه الّذی زیّن رأسه باکلیل اسمی و هیکله بطراز نسبتی و نسأله ان یوفّقه علی حفظ هذا المقام الأعلی و المقرّ الأبهی

قد احزننا ما ورد علی ابن ابهر من القضآء المثبت قد کان لها شأن و مقام عند اللّه انّا ذکرناها من قبل و نذکرها فی هذا الحین یا امتی و یا ورقتی اشهد انّک اقبلت اذ ارتفع النّدآء من الأفق الأعلی و اخذت بیدک الیمنی کوثر الرّضآء و بالأخری سلسبیل البقآء و شربت منهما مرّةً باسمی الأعلی و اخری باسمی الأبهی نشهد انّک حملت الشّدائد و البلایا فی سبیل اللّه ربّ العرش و الثّری ما منعک اعراض الامآء و لا شماتتهنّ و لا ما خرج من فمهنّ اشهد انّک سبقت اکثر العباد فضلاً عن الامآء و اقبلت الی افق الظّهور اذ اعرض عنه رجال الجهات اوّل ضیآء ظهر من بحر النّور و اوّل تجلّی اشرق من افق الطّور علیک یا امة‌ اللّه مالک یوم النّشور انت الّتی اجبت ندآء ربّک و فزت بآیاته و آثاره و ما ظهر من عنده نسأل اللّه تبارک و تعالی ان ینزل علیک من سحاب فضله امطار رحمته و یکتب لک اجر اللّائی طفن حول العرش فی العشیّ و الاشراق و فی الغدوّ و الآصال یا ورقتی انت فی الأفق الأبهی و یذکرک المظلوم فی سجن عکّآء طوبی لک و نعیماً لک افرحی یا امتی بهذا الذّکر الّذی اذا خرج من فمی ماج بحر الغفران و هاج عرف الرّحمة و الاحسان من لدی الرّحمن طوبی لمن اقبل الیک و ذکرک بما نطق به لسان اللّه المهیمن القیّوم البهآء من لدنّا علیک و النّور من عندنا علیک و علی من تقرّب الیک و حضر امام تربتک و زارک بما نزّل من لدی اللّه مالک الغیب و الشّهود

ذکر جناب ابن ابهر علیه بهائی در ساحت اقدس بوده و هست و آنچه در مقامات جذب و شوق و اشتعال و تبلیغ ایشان ذکر نمودی بشرف اصغا فائز امید آنکه بانقطاع خالص و منتهی التّقدیس بتبلیغ امر الهی مشغول باشند انّا سمعنا ذکره و ندائه فی هذا الأمر المبرم و کنّا معه فی المجالس و المحافل انّ ربّک یسمع و یری و هو السّمیع البصیر چندی قبل جواب مطالب ابن ابهر از سماء عنایت نازل و ارسال شد ولکن نرسیده نسأل اللّه ان یشرّفه به و یجعله فائزاً بلقائه

یا حیدر قبل علی از حقّ بطلب مبعوث فرماید نفوسی را که منقطعاً عن العالم بر نصرت مظلوم قیام نمایند و ایادی امریّۀ موجوده را مؤیّد فرماید بر آنچه سبب و علّت ورود عباد است در لجّۀ بحر توحید حقیقی ابن مریم میفرماید یا اغنام اللّه شما را مابین ذئاب میفرستم باید از ارضی که ارادۀ حرکت بارض دیگر نمائید تراب آن ارض هم با جامه‌های شما نباشد ولکن نظر بتغییرات اسباب و خلق باید انسان در آنچه سزاوار یوم است تفکّر نماید و عمل کند

ذکر بیشعوری بعضی از معرضین بیان را نمودی فی‌الحقیقه بحقّ ناطقی حضرت نقطه روح ما سواه فداه بأعلی النّدآء التماس مینماید و بکمال عجز میفرماید آن یوم به بیان محتجب ممانید مع‌ذلک هادی دولت‌آبادی با هر یک از مقبلین ملاقات مینماید بذکری از بیان قصد اضلال میکند و غافل از آنکه آن حین بمخالفت حضرت مشغول است از مالک وجود مسئلت نما انصاف عطا فرماید سبحان‌اللّه بمقدّمه مؤمنند و از اصل معرض بمبشّر قائلند و از سلطان ظهور محجوب فی‌الحقیقه مقام این کلمۀ علیاست یا حیدر قبل علی این ایادی غیر طاهره قابل تشبّث ذیل اطهر اقدس نبوده و نیست

الهی الهی فابتعث من عندک من یذکرک و ینصرک انّک انت المجیب و انّک انت السّمیع و انّک انت العلیم لا اله الّا انت المؤیّد المشفق الکریم

ذکر جناب میرزا محمّد باقر علیه بهائی را نمودید انّا ذکرناه فی مقامات شتّی و نسأل اللّه ان یحفظه و اولیائه من کلّ ظالم بعید و کلّ معتد اثیم اولیا طرّاً را وصیّت مینمائیم بمدارا و حکمت و بآنچه سبب جذب افئده و قلوبست در جمیع احوال از آنچه سبب ضوضا و اشتعال نار بغضا است نهی نمودیم چه که اکثری جاهلند و بمقصود آگاه نه لذا مشتعل میشوند

شهر محرّم‌ الحرام لازال محترم بوده بالأخره بشهادت سیّدالشّهدآء علیه السّلام دارای مقام اعلی و رتبۀ علیا شد و در این ظهور نظر بظهور نقطۀ اولی و تولّد او مقام دیگر تحصیل نمود از اوّل جزع و فزع و نوحه و ندبه ظاهر و از ثانی فرح و سرور ولکن این فقره نزد حزب اللّه معلوم و واضح و نزد حزب دیگر مستور و مکنون لذا نظر برحمت الهی که سبقت گرفته و فضل و عطای ربّانی حزب اللّه باید در آن ایّام حرمت آن یوم را نگاه دارند حضرت نقطه هم حرمت آن یوم را ملاحظه میفرمودند

فی آخر القول امید آنکه اولیای الهی تمسّک نمایند بآنچه که سبب تقرّب احزابست و همچنین سبب اصلاح عالم و امم البهآء المشرق من افق سمآء الفضل و العطآء علیک و علی اولیائی الّذین نبذوا ما نهوا عنه و عملوا ما امروا به فی کتاب اللّه العلیم الحکیم الحمد للّه ربّ العرش العظیم

آقا و سرور معظّم جناب مبلّغ علیه من کلّ بهآء ابهاه

١۵٢^١

هو الأقدس الأعظم الأبدع العلیّ الأبهی

احمد و اشکر من جعلنی فائزاً بنفحات بیانکم اسبّح و اقدّس من جعلنی مهتزّاً بظهورات ودّکم و شؤونات حبّکم و اثنی من لا یثنی بدونه بما جعل الخادم الفانی مشرّفاً بکتابکم الّذی دلّت و حکت کلّ کلمة منه بل کلّ حرف بخلوصکم للّه ربّ العرش و الثّری و حبّکم من کان مسجوناً بین الوری لعمرک یا من جعلک اللّه خلیلاً لنفسه و مبلّغاً لأمره انّ الخادم یحبّ ذکرکم و ثنائکم و البیدآء الّذی یجول فیه قلمکم علی شأن لا یقوم القلم بذکره و لا اللّسان ببیانه یشهد بذلک قلبی و قلبکم و عن ورائهما مولی الوری محبوبنا و محبوبکم اسأله تعالی بأن یجعل فرات عنایتکم ساریاً و مداد الطافکم سائلاً و عرف بیانکم متضوّعاً لیسترّ به قلبی و تقرّ به عینی انّه لهو المعطی المتعالی المجیب الکریم

کینونتی و ما وهبنی اللّه لذکرکم الفدآء بعد مدّة مدیدة و قرون طویلة و عهود لا تحصیه قد تشرّفت بما اردته فی اللّیالی و الأیّام و اذا فتحت و قرأت صعدت و عرضت تلقآء وجه اللّه المقتدر العلیّ العظیم فلمّا تمّ ذکرکم و مناجاتکم اذاً فتح لسان العظمة و قال جلّ اجلاله یا ایّها الخلیل قد ارتفع ندائک الی ان تشرّف باصغآء ربّک العلیّ الأبهی و کتابک بهذا المنظر الکریم انّا سمعنا ذکرک من لسان العبد الحاضر لدی العرش اذ کان قائماً و عرض ما نادیت به اللّه ربّ العالمین ان افرح بما یذکرک المحبوب من ملکوته الأعلی انّه لهو الکریم ولو انّ الغمام منع افق السّرور ولکنّ المحبوب فی بحبوحة البلآء یدع الوری انّه لهو الذّاکر الخبیر ان اطمئنّ بفضل اللّه و علمه انّه یعلم ما انت علیه و انا الخبیر انّه قبل ما عملته فی سبیله و ما اردته فی هذا الیوم الّذی فیه ینادی الملک و الملکوت بما تحرّک به قلمی الأعلی و انا السّمیع ان افرح بذکری ثمّ اقرأ ما نزّل من سمآء مشیّتی کذلک یذکرک المظلوم اذ کان بین ایدی الغافلین قل ما ورد علیّ من اعدائی انّه لهو السّبب الأعظم لارتفاع امری بین عبادی و ذکری بین خلقی و انا البصیر ان اذکر ایّامی ثمّ اشرب صافی کأس السّرور باسمی و عنایتی و انا المعین انّه معک فی کلّ الأحوال یشهد بذلک ما انزلناه باسمک انّ ربّک لهو الفضّال البدیع المنیع کبّر من قبلی علی من معک ثمّ اذکره بذکری الجمیل انتهی

اینکه مرقوم فرموده بودند خوبست چنینم واگذاشته‌اند اشتعال را مددی نمیفرمایند الی آخر بیانکم مخصوصاً در ساحت امنع اقدس عرض شد اذاً نطق لسان العظمة بما طارت به الصّخرة قال و قوله الأحلی یا خلیلی انّا امددناک بأسباب السّموات و الأرض و نمدّک بما لا اطّلع به احد الّا اللّه المهیمن القیّوم قد اسمعناک ندائی و اریناک افق امری و سقیناک رحیق وحیی و اشعلناک من نار ما مسّها الدّخان انّ ربّک لهو الودود قد اجذبک صریر قلمی الأعلی الی افقی الأبهی و عرّفک ما هو المقصود من الغیب و الشّهود لعمری انّ لک المقام و انا المحمود انّا قد خلقناک و اظهرناک و ایّدناک و عرّفناک ما هو المستور عن الأبصار و انّک انت الشّاهد علی ذلک و انا المشهود اذا اسکرک خمر بیانی و کوثر کلامی قل

یا مالک ناصیتی و محبوب فؤادی اشهد انّ فضلک احاطنی و رحمتک سبقتنی و انت الّذی زیّنتنی بطراز اسمک الأبهی فی ملکوت الأسمآء یشهد بذلک کلّ الأشیآء و عن ورائها نفسک المهیمنة علی الملک و الملکوت

کذلک رشّحنا علیک من بحر عنایتی لتکون من الفرحین انتهی

و اینکه در بارۀ سرکار خان علیه بهآء اللّه مرقوم فرموده بودند و حکایت آن خائن طاغی لم‌یزل و لایزال از اینگونه خنّاس و نسناس مابین ناس بوده مع آنکه این عبد در بعض عرایض که خدمت دوستان الهی و شاربان رحیق محبّت رحمانی معروض داشته این فقرات را مفصّلاً عرض نموده که بسی از مردم که حقیقة کذب و کینونة خیانتند بطراز امانت و صدق مابین عباد ظاهر میشوند باید دوستان الهی فریب اینگونه اشخاص را نخورند و بادّعاهای محضه آنچه میگویند نپذیرند مع‌ذلک شخصی از احبّا از ارض حدبا بساحت اقدس توجّه نمود و شخص خادع مکّاری با او همراهی نمود و اظهار عبودیّت و ایمان و حبّ کرد بشأنی که فوق آن متصوّر نه و بعد در منزلی از منازل آنچه بود برداشته و قصد دیار اخری نمود ولکن در این ممالک نتوانست در هیچ محل بیرون بیاید ترس و خوف بشأنی او را اخذ نمود که قیمت آن اسباب را بتلغراف خبر دادند که تسلیم مینماید و تسلیم هم نمود مع‌ذلک چند یوم بعد شخص دیگر از احبّا با یکی از قاطعان طریق آشنا شد و آن خادع کذّاب اظهار دوستی و مودّت نمود و در همان شب اوّل آنچه با آن شخص بود برداشت و رفت از حقّ میطلبیم که جمیع را مؤیّد فرماید بر عمل بحکمت تا کل ببصیرت عمل نمایند و ببعض اقوال مطمئن نشوند

و اینکه در بارۀ آقا خان مرقوم فرموده بودید بساحت اقدس عرض شد فرمودند هذا ما اخبرک به الصّادق الأمین البتّه بعد از ظهور حجّت و برهان هر نفسی از محبوب عالمیان اعراض نماید بسزای عمل خود خواهد رسید عالم منقلب است و انقلاب او یوماً فیوماً در تزاید و وجه آن بر غفلت و لامذهبی متوجّه و این فقره شدّت خواهد نمود و زیاد خواهد شد بشأنی که ذکر آن حال مقتضی نه و مدّتی بر این نهج ایّام میرود و اذا تمّ المیقات یظهر بغتةً ما یرتعد به فرائص العالم اذاً ترتفع الأعلام و تغرّد العنادل علی الأفنان انتهی

و اینکه در بارۀ ملّا حسن مرقوم فرموده بودید عریضۀ ایشان در ساحت اقدس عرض شد و شمس بیان از افق ارادۀ محبوب عالمیان مشرق انشآءاللّه جناب مذکور بآن فائز شوند

و اینکه فقرات جناب ذبیح علیه بهآء اللّه را مرقوم فرموده بودند فی‌الحقیقه ایشان از اوّل امر تا حال بکمال استقامت بذکر حقّ مشغول بوده‌اند و مکرّراً هدف سهام بلا واقع شده‌اند از حقّ جلّ و عزّ میطلبم که ایشان را در کلّ احوال مؤیّد فرماید و از شرّ باغین و طاغین محفوظ دارد

و امّا در بارۀ جناب ابابدیع علیهما بهآء اللّه که نوشته بودند طوبی له ثمّ طوبی له ایشان بکمال استقامت جان را در ره دوست نثار نمودند قد شرب من کأس فاز بها ابنه قبله قد نزّل له من القلم الأعلی ما فاحت به نفحة القمیص فی العالم چه قدر خوب واقع شد که در ابتدا از ایشان امری مغایر و مخالف حکمت ظاهر نشد و بعد از اخذ و حبس ظهر منه ما ظهر قد شهد بما هو علیه السن الأعدآء فضلاً عن الأحبّآء الّذین توجّهوا بوجوههم و قلوبهم الی وجه اللّه الباقی الدّائم العزیز المنیع

عرض دیگر آنکه شاربان کوثر معانی که در آن ارض حاضرند خدمت هر یک عرض فنا و نیستی معروض میدارم و از حقّ میطلبم از برای کل مقدّر فرماید آنچه را که سبب بقا و هستی وجود است انّه لهو المعطی الکریم

و جناب حاجی میرزا حسین انشآءاللّه در جمیع احوال موفّق و مؤیّد باشند و بر امر اللّه قائم و مستقیم امید چنانست که در جمیع احیان نفحات قلمیّۀ آن حضرت که فی‌الحقیقه مایۀ فرح و علّت ابتهاجست متضوّع باشد البهآء علی حضرتکم و علی من معکم و یحبّکم للّه ربّ العالمین احبّا و طائفین حول هر یک عرض خلوص و فنای صرف خدمت آن حضرت معروض میدارند

خ‌ادم

فی ١٢ شوّال ١٢٩۵

جناب سیّد محمّد فی ارض الیآء

بسم اللّه الأبدع الأمنع الأقدس الأبهی

اذاً نطق لسان اللّه فی کلّ شیء بأنّی حیّ فی هذا الأفق الّذی ظهر بالحقّ و سمّی فی ملإ الأعلی باسم العلیّ الأعلی ثمّ فی مداین الأسمآء باسم البهیّ الأبهی ثمّ بین ملإ الانشآء بهذا الاسم الّذی منه ارتفع الضّجیج عن کلّ من فی السّموات و الأرض الّا من عصمه اللّه بفضله و انقذه عن غمرات الوهم و الهوی و اصعده الی سدرة المنتهی فی هذا الحرم القصوی الّذی یطوفنّ فی حوله کلّ ما کان و ما یکون ولکنّ النّاس احتجبوا انفسهم عمّا اشرق بالحقّ و اظهر نفسه بین العالمین بسلطان کان علی الحقّ محیطاً قل یا قوم تاللّه الحقّ انّ هذا لبحر الّذی منه ظهرت البحور و الیه یذهب کلّها و منه اشرقت الشّموس و الیه یرجع کلّها و منه اثمرت سدرات الأمر بأثمار الّتی کلّ واحدة منها بعثت علی هیکل نبیّ و ارسل الی عالم من عوالم الّتی ما احصاها احد الّا نفس اللّه الّتی احاطت الموجودات بحرف من کلمة الّتی خرج من قلمه الّذی کان محکوماً تحت اصبعه الّذی کان علی الحقّ قویّاً کذلک یغنّ جمال القدم فی هذه الأیّام المظلم الصّیلم فیا لیت من ذی سمع لیسمع نغماته و ینقطع عن العالمین جمیعاً

ان یا عبد النّاظر الی شطر البهآء فی هذا الیوم الّذی اضطربت فیه انفس کلّ مشرک بعیداً فاعلم بأن حضر بین یدی الوجه ما الهمه اللّه فی صدرک و شهدناه ببصر الرّحمة و الجود و انزلنا علیک تلک الکلمات الّتی بها ظهر کلّ امر محتوماً و کلّ سرّ مستوراً ثمّ اعلم بأنّ اللّه قد غفرک بفضل من عنده و طهّرک عن المعاصی فی حین الّذی ذکرت فی کتابک هذا الذّکر الّذی منه اقشعرّت جلود کلّ غافل دنیّاً و هبّت علیک نسایم البقآء عن شطر ربّک العلیّ الأعلی و قلّبک الی شاطئ القصوی حین غفلتک عنه و کذلک تمّت علیک نعمة اللّه و فضله لتکون شاکراً فی نفسک و تکون علی الحقّ رضیّاً و لقد نزّلنا فی هذا اللّوح مائدة الأمر من سمآء الفضل تاللّه من یرزق منها لیشهد نفسه عن کلّ من فی الملک غنیّاً

و امّا ما سألت عن اللّه ربّک فیما نزّلناه من قبل علی محمّد عربیّاً فاعلم بأنّ اوّل ما بعثناه بالحقّ فهو علیّ قد اشرقناه عن افق الفارس و انزلناه علی ظلل الرّوح من سمآء عزّ علیّاً و آخر ما بعثناه فهو ایضاً علیّ و سمّیناه فی الملإ الأعلی باسمنا القدّوس ان انت بذلک علیماً و عزّزناهما بهذا الجمال الّذی ظهر بالحقّ و اشرق عن افق الأمر بسلطان مبیناً و انّا لو نرید ان نفسّر لک تلک الآیة لن یکفیه المداد و لا الأقلام ولکن اختصرنا بما فسّرنا لک لأنّا نکون فی تلک الأیّام فی امر عظیماً و لم نجد الفرصة و لو شآء اللّه و اراد لنفسّرها و نفصّلها رحمة من لدنّا علیک و انّ رحمتی علیک کثیراً ان استقم علی الأمر ثمّ ذکّر النّاس بالحکمة و الموعظة و لا تجادل مع احد کذلک امرک لسان القدس ان اعمل بما امرت و کن علی استقامة منیعاً

از باغ الهی با سدرۀ ناری آن تازه غلام آمد

های های هذا جُذَبٌ الّهی هذا خِلَعٌ یزدانی هذا قُمُصٌ ربّانی

با ابحر حیوانی با کوثر روحانی آن ربّ انام آمد

های های هذا عِذَبٌ سبحانی هذا لُطَفٌ رحمانی هذا طُرَزٌ عَذبانی

از مصر عمائی آن یوسف شیرازی با عشوه و نام آمد

های های هذا وُجَهٌ ازلانی هذا طُلَعٌ نورانی هذا بِدَعٌ قَدمانی

آن قاتل عشّاقان وان محیی محبوبان با سیف و سهام آمد

های های هذا سُیَفٌ عشقانی هذا رُمحٌ غمزانی هذا سُهَمٌ مژگانی

از خلف حجاب جان واز شهر لقای جانان با بخشش و انعام آمد

های های هذا لُمَعٌ قُدسانی هذا قِدَمٌ قِدمانی هذا کِرَمٌ بدّائی

آن جوهر ابقا از مخزن اسما با ظلّ غمام آمد

های های هذا خُزِنٌ کُنزانی هذا لُئَلٌ صَدفانی هذا صِفَتٌ اسمانی

آن فارس میدان وان قاتل محبوبان با تیغ و حسام آمد

های های هذا جُیَدٌ حَضرانی هذا صُدَرٌ الطافی هذا عُذَبٌ احسانی

آن موجد بیضا آن مظهر ابها در روز قیام آمد

های های هذا اُلَهٌ بدعانی هذا رُبَبٌ قدسانی هذا مِلَحٌ مزّائی

آن سرّ جمال اللّه وان صرف جلال اللّه با صوت و پیام آمد

های های هذا شُغَفٌ لمعانی هذا جُذَبٌ قدمانی هذا وَلَهٌ غِیْبانی

با رنّۀ ورقا با غنجۀ رَوْحا با کاسه و جام آمد

های های هذا هُکَلٌ غِلْمانی هذا حِکَمُ سبحانی هذا غُنَجٌ وَلْهانی

با ناز جهانسوز با راز جگردوز از مشرق لام آمد

های های هذا رُقَصٌ عجبانی هذا کَبدٌ شبّاکی هذا جگر حرّاقی

آن باز شکاری از ساعد سلطانی با طبل و خیام آمد

های های هذا طُیَرٌ رضوانی هذا صُعَدٌ قطرانی هذا وَرَقٌ خَضْرائی

هم مقصد مقصود عالم هم مظهر معبود آدم با جشن مدام آمد

های های هذا قُدَرٌ عظمانی هذا عُظَمٌ قدرانی هذا جُیَشٌ ابدانی

آن جوهر روح حق با صور انا الحق چون هادم اصنام آمد

های های هذا رُنَنٌ سِریانی هذا غُنَنٌ عِبرانی هذا لُحَنٌ فرقانی

با جُعدۀ افشانی با گیسوی ثعبانی با رحمت و الهام آمد

های های هذا غُفَرٌ ازّالی هذا کَرمٌ بَهّائی هذا هَبَةٌ رفعانی

آن سازج ارواح وان مُحرق اشباح با صولت ضرغام آمد

های های هذا حُرَقٌ ارواحی هذا عِلَمٌ وُجدانی هذا قِلمٌ ثعبانی

آن وجهۀ باقی چون صبح الهی در شام ظُلام آمد

های های هذا شُمُسٌ شرّاقی هذا قُمُرٌ لمعانی هذا نُجُمٌ طرزانی

یک موی ز گیسویش یک بوی ز هندویش از وی بمشام آمد

های های هذا بُعَثٌ نوّاری هذا حُشَرٌ ربّانی هذا وُهَبٌ الّهی

از صبح وفای حق از فجر لقای حق آن عیش بکام آمد

های های هذا وُلَدٌ شیرازی هذا سُرَجٌ مشکاتی هذا بُرَقٌ مصباحی

صد جام بدستش صد دام بشستش با غمز تمام آمد

های های هذا سُدَرٌ سَدرانی هذا شِجَرٌ عمرانی هذا غُمُزٌ فتّانی

با اصبع لاهوتی با اَنمِل یاقوتی با بُطری رام آمد با نطق کلام آمد با شور تمام آمد

های های هذا شُرَبٌ نوشانی هذا عُذَبٌ ولهانی هذا حُرَکٌ روحانی

آن شعلۀ ربّانی آن آتش فارانی با برد و سلام آمد

های های هذا مُلَحٌ بهّاجی هذا سُتَرٌ وهّاجی هذا اُلَهٌ معراجی

آن ظاهر مستور آن غایب مشهور از صحن ببام آمد

های های هذا عُشَوٌ طَرفانی هذا حاجبٌ قوسانی هذا شُعَلٌ روحانی

عیسی ز دمش زنده موسی ز غمش خسته کان شمس تمام آمد

های های هذا نُفَحٌ منّانی هذا رُوَحٌ روّاحی هذا کِلَمٌ تمّامی

آن قیصر سبحانی با افسر شاهنشاهی با تاج انا الّهی چون صبح ز شام آمد

های های هذا تُیَجٌ وهّابی هذا صُبَحٌ برّاقی هذا جُلَلٌ خلّاقی

از خلف حجاب قدس واز سَتْر نقاب اُنس آن یار دلارام آمد

های های هذا عُذَرٌ حورائی هذا کُئَسٌ بلّاری هذا عُیَنٌ غمّازی

با رقصۀ قدّوسی با غمزۀ سبّوحی با کوب مدام آمد

های های هذا طُیَرٌ فردوسی هذا شُهَقٌ طاوسی هذا نُغَمٌ ناقوسی

در ارض الهی آن سرو سمائی با مشی و خرام آمد

های های هذا طُوَرٌ الهامی هذا خُبَرٌ ذوقانی هذا سُطَرٌ سَطْرانی

آن سیف الهی با جوهر یزدانی بیرون ز نیام آمد

های های هذا سُیَفٌ قهّاری هذا عُتَبٌ غفّاری هذا بُطَشٌ جبّاری

آن بلبل گلزار از گلشن اسرار از دشت بدام آمد

های های هذا طَرَبٌ جبّاری هذا اثر ربّانی هذا نَفَسٌ رحمانی

محتجبانرا مرگی منجمدانرا دردی شاهنشه ایّام آمد

آن کنز تمام آمد آن غیب بنام آمد رغم دل انعام آمد

های های هذا شُکَتٌ سلطانی هذا کُکَبٌ محوانی هذا لُهَبٌ شعلانی

آن نار الهی از نفس رحمانی قرنها دمیده شد تا بلون دم عاشقان هوای صمدانی ظاهر گشت و بعد بروح ربّانی عهدها دمیده شد تا بلون جُعد نگار مشهود گشت و لا یعدّ و لا یحصی طائف حول کعبۀ قرب ذو الجمال و سالک سبیل حرم ذو الجلال شد تا بشرف ظهور در این لوح مذکور آمد و بهیاکل ارواح قدسی از عشق الهی بخضوع و خشوع و قیام و جلوس بهیئة کلمات مرقومه در آیات مشهوده مشهود گشت پس باید اطیار عرشی که قصد مقاصد معارج قدسی نمایند بوله و آهنگی تلاوت نمایند که جمیع من فی الملک را روح قِدَمی و حیات ابدی و زندگی دائمی بخشند لعلّ رشحات النّار علی صدور الابرار قد کان باذن اللّه مرشوشاً

جناب رحیم سلّمه اللّه

هو العلیم

اسمع یا اسمی ثمّ اسطع عن کثیب الحمرآء کسطوع المسک عن رضوان ربّک المنّان العزیز القدیر لیعطّر منک الممکنات و یضعنّ روایح الامکان و یقلبنّ الی وجه ربّک الرّحمن العزیز العلیم ان یا رحیم فاخرج عن غرف السّکون و کن منادیاً من لدنّا بین العالمین فانقطع عن نفسک فی سبیل ربّک ثمّ هاجر الی ایّ ارض ترید باسمی المرید الغالب العظیم و ان تکون واحداً فاستأنس بذکر ربّک المهیمن العزیز الحکیم و انّک لو تسمع ما علّمک جمال العلم تاللّه یؤثّر قولک علی کلّشیء بل علی کلّ جبل راسخ منیع قم عن مقامک ثمّ اشتعل بهذه النّار الّتی منها اشتعلت کلّ الأشیآء لیحدث منک حرارة حبّ اللّه فی قلوب الموحّدین تاللّه یا رحیم انّا وجدنا ملأ البیان فی وهم الّذی لن یقاس بوهم احد فی الملک لذا بکت عیون سرّی لنفسی الوحید الغریب قل یا قوم فانصروا الغلام و انّه لهو الّذی به رفع دینکم و علت اسمائکم و ظهرت قدرتکم و لاح جمال اللّه المقتدر العزیز البدیع ان یا قوم لا تحرموا انفسکم عن هذا الفضل الّذی ارتفع بالحقّ خافوا عن اللّه الّذی الیه منقلبکم و مثوی العالمین قم باذن اللّه ثمّ ذکّر النّاس بما یذکرک روح القدس فی هذا اللّیل المنیر

ان یا اسمی ان کنت فقیراً فی الضّعف فاستغن باسمی القادر و ان کنت علیلاً فی الجسد فاستشف باسمی الشّافی و ان کنت کلیلاً فی النّطق فاستنطق بسلطانی النّاطق العلیم الفصیح و انّک اذا اردت ان تبلّغ النّاس الی اللّه اذاً تنطق الرّوح علی لسانک و یجری عنک ینابیع الحکمة و البیان و کان اللّه علی ما اقول شهید کذلک یبشّرک ربّک لتبشّر النّاس برضوان قرب منیع

هو اللّه

اسمعی اطوار ورقة البقآء فی سدرة المنتهی و قولی بلحن الورقآء سبحان ربّی الاعلی هذا الّذی یذکّرکم الی الوطن البهیّ الابهی قولی سبحان ربّی الاعلی و ینطق بالحقّ و یدعوکم الی اللّه و ما هذا الّا وحی یوحی فسبحان ربّی الاعلی و یصعد العارفین الی غیب البقآء و المعرضین الی درک السّفلی فسبحان ربّی الاعلی قل یا عبد لا تخف من احد و توکّل علی اللّه فی الآخرة و الاولی فسبحان ربّی الاعلی لئلّا یعترض علیک اصحاب الهدی و لعلّ یسری فلک النّار علی بحر التّقی فسبحان ربّک الاعلی و ان اعترض علیک من احد لا تحزن فارجع الی اللّه و انّ الیه الرّجعی فسبحان ربّی الاعلی فابذل علی اهل العمآء ما اعطیک ربّک فی ملأ العُلی فسبحان ربّی الاعلی لعلّ یجدون فواکه الاصفی من دوحة القصوی فسبحان ربّی الاعلی و لعلّ یشربوا المقرّبین من هذا الکأس الذّهبیّ الحمرآء عن جمال اللّه الابدیّ الاسنی فسبحان ربّی الاعلی قل لا یحجبکم الاشارات و لا یمنعکم الکلمات عن الّذین کفروا و اشقی ثمّ اعرضوا و اطغی فسبحان ربّی الاعلی قل یا قوم خافوا عن اللّه و لا تجاوزوا عمّا حدّد فی لوح البقآء من قلم الرّوحی فسبحان ربّی الاعلی قل هذا عبد من اللّه یعلّمکم من اسرار العظمی فسبحان ربّی الاعلی و یجزیکم باحسن الجزآء من عند اللّه العلیّ الاعلی فسبحان ربّی الاعلی و قدّر فی هذا اللّوح شرب من الخمر الحَیَوان للّذی آمن ثمّ هدی و حُدّد من زقّوم الظَّلْمآء لمن کفر و تولّی فسبحان ربّی الاعلی ١۵٢^١

جناب حاجی میرزا علی اکبر نراقی

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و القدرة و الکبریآء

اشهد اللّه و ملائکته و انبیائه و اصفیائه و اولیائه و احبّائه و اودّائه بأنّ تنزیل الآیات من اللّه مالک الأسمآء و الصّفات بلغ الی مقام عجز المخلصون عن احصائها و الکاتبون عن تحریرها و انّها تنزل فی الصّباح و المسآء و فی آنآء اللّیل و اطراف النّهار و انّی مع عجزی و عجز ما دونی عن تحریرها کیف اقدر ان اشتغل الی شیء آخر و ازاحم احبّآء اللّه بکلماتی الّتی لا تغنی و لا تثمر لعمر اللّه انّ قلبی کان مشتاقاً بذکر احبّآء اللّه ولکن لن اجد الفرصة لأذکرهم بذکری الّذی یحکی عنّی و یلیق لنفسی لذا اطلب منهم العفو فی کلّ الأحوال لیعف اللّه عنهم فضلاً من عنده انّه لهو العفوّ الغفور

همیشۀ اوقات قلب و لسان و قلم مشتاقست بذکر دوستان و آقایان ولکن این عبد فانی بشأنی مشغولست که فرصت استماع ذکری او تحریر کلمه‌ئی نمییابد لذا اگر در جواب تأخیری شود و یا تعطیلی رود امید عفو است مکاتیب آن جناب پی ‌در پی وارد و چون بطراز ذکر مالک اسماء مزیّن بود کمال بهجت و انبساط دست داد ولکن از امورات واردۀ بر آن جناب حزن شدید روی نمود اگرچه فی‌الحقیقه ملاحظه شود آنچه لوجه اللّه و فی امر اللّه و فی سبیل اللّه و فی رضآء اللّه وارد شود نعمت باقیه بوده و خواهد بود چه که هیچ عملی بی مکافات و بی مجازات نبوده و نیست و مکافات اعمال طیّبه در کتاب الهی ثبت شده و بدوام ملک و ملکوت باقی خواهد ماند لذا آن جناب باید از امورات وارده محزون نباشند

عرایض آن جناب در ساحت اقدس عرض شد هذا ما تکلّم به لسان العظمة ای علی قبل اکبر هنگامی که تلقاء عرش در منظر انور حاضر بودی ملکوت بیان الهی ترا بحکمت امر فرمود باید در کلّ احوال بآن ناظر باشی و هر نفسی بآنچه از مبدأ مشیّت ظاهر شده عامل شود من غیر فتنه و ضوضاء عباد بآنچه اراده نموده فائز گردد حکمت جوهریست جذّاب هر بعیدی را بمقرّ قرب جذب نماید و هر غریبی را بوطن کشاند نفوسی که بزخارف دنیا دل بسته‌اند و بمناصب فانیه مغرور گشته‌اند متنبّه نشوند و از خواب غفلت بیدار نگردند مگر باسبابی که حقّ بآن عالم است و حکمت مذکورۀ در کتب و الواح اسّ این اساس بوده و هست انّ ربّک لهو العلیم الخبیر اگر دست قدرت حجاب این مقام را بردارد و ما عند اللّه مشهود شود کل شهادت دهند که آنچه از قلم اعلی جاری شد همان محبوب و موصل بمطلوبست قد قرئ کتابک لدی الوجه و اجبناک بهذه الکلمات الّتی بها اشرقت شمس علم ربّک طوبی لقوم یعلمون و ما یفوز به الّا المخلصون انتهی

و آنچه از تبلیغ امر مرقوم نموده بودید نسأل اللّه ان یوفّقکم علی هذا الأمر العظیم ای حبیب من قلب این فانی بمثابۀ نار مشتعل است چه که مشاهده میشود حقّ ظاهر و ملکوت بیان باهر و یوم اللّه مشهود و مع‌ذلک نفوسی که خالصاً لوجه اللّه ناس را متذکّر نمایند و بحقّ بخوانند مثل اکسیر احمر کم‌یاب مشاهده میشوند کم من ارض باتت من غیر زرع و حرث و کم من ارض زرعت و حرثت و باتت من غیر مآء و کم من ارض اتی وقت حصادها و لم یکن من حاصد لیحصدها ولکن از بدایع الطاف الهیّه و ظهورات عواطف رحمانیّه امید هست که نفوسی باخلاق ملکوتیّه ظاهر شوند و بتبلیغ امر اللّه و تربیت من فی العالم مشغول گردند آن جهتی که سبب و علّت جذب قلوب و تطهیر نفوس است انقطاع از ما سوی اللّه بوده طوبی از برای نفسی که از رحیق بیان الهی سرمست شد و در انجمن عالم بذکر دوست ناطق گشت این مستی بر شعور بیفزاید و هستی در نیستی آورد شرح این مقام را پایانی نه انّه لهو المبیّن العلیم الحکیم

در هر حال باید دوستان الهی و شاربان رحیق روحانی بحکمت ناظر باشند و به ما انزله اللّه فی الکتاب متمسّک دوستان و محبوبان ارض طاء را از قبل این فانی تکبیر برسانید و همچنین مظلومانی که فی سبیل اللّه بسجن مبتلا گشته‌اند هنیئاً لهم دنیا را اعتباری نبوده و نیست و جمیع اعمال معدوم و فانی خواهد شد مگر اعمال نفوسی که لوجه اللّه بآن قیام نموده‌اند آثار آن اعمال از دفتر ابداع محو نخواهد شد باید از بعد کمال مواظبت ملحوظ دارند تا امری که مغایر حکمت است ظاهر نشود چه که در اکثر الواح این فقره نازل و آنچه از قلم اعلی جاری شده آن مؤثّر و مطلع اثمار بوده و خواهد بود انشآءاللّه در جمیع احوال بخدمت امر مشغول باشید و به ما اراد به المقصود متمسّک اسامی دوستان الهی که در ورقۀ آن جناب مذکور بود کل لدی الوجه عرض شد طوبی لهم بما ذکرت اسمائهم فی المنظر الأکبر ثمّ هنیئاً لهم انّ لهم حسن مآب انشآءاللّه بر امر اللّه مستقیم باشند چه که این فقره بسیار عظیمست نه مثل بعضی که بهر ریحی متحرّکند و بهر هوائی متّبع و بهر نعیقی متوجّه خدمت جمیع از قول این خادم فانی تکبیر منیع برسانید نسأل اللّه ان یزیّنهم بأثواب الاستقامة و ینطقهم بثنائه بین البریّة انّه لهو المقتدر القدیر

مخدوم‌زادۀ مکرّم آقا محمّد تقی را تکبیر برسانید انشآءاللّه بتحریر آیات اللّه همیشه موفّق باشند امری محبوب‌تر از آن نیست خطوطی که خواسته بودند خدمت حضرت غصن اللّه الأکبر روحی لتراب مقدمه الأطهر فدا عرض شد فرمودند تو خود شاهد و گواهی که از کثرت تحریر الواح الهیّه فرصت بالمرّه مفقود و غیر مشهود است و فی‌الحقیقه همین است که فرمودند چه که اگر گاهی هم بر سبیل تفرّج ببیرون شهر تشریف ببرند الواح همراهست و در آنجا هم مشغول میشوند مشاهده کنید حال از جمیع بلدان و از ارض‌ها و از اطراف این ارض متّصلاً عرایض میرسد تحریر تنزیل مخصوص است باین عبد و تحریر الواح بحضرت غصن اللّه الأکبر روحی لحرکة قلمه الفدآء فی‌الحقیقه از قدرت حقّ است که فی‌الجمله از عهده برمیآئیم والّا بر حسب ظاهر بسیار مشکل بنظر میآمد نسأله التّأیید فی کلّ الأحوال انّه لهو المؤیّد الکریم

عرض کلّیّۀ این عبد آنکه باید آن جناب بکمال سعی و اهتمام در الفت و اتّحاد نفوس مشغول باشند اختلافی که در آن ارض واقع شد فی‌الحقیقه سبب تضییع امر اللّه بوده دوستان از آن محزون شدند و دشمنان از آن مسرور گشتند این فقره لدی اللّه بسیار عظیمست در هر حال باید جمیع بحبل اتّحاد متمسّک باشند بشأنی که احدی رایحۀ اختلاف از احبّای الهی استشمام ننماید الیوم که سیّد ایّام و سلطان ازمان و اوقات است باید از وجوه مؤمنین باللّه نضرۀ رحمن مشاهده شود باری فقرۀ اختلاف سبب حزن کلّی شد و عالم را تیره نمود انشآءاللّه این نار اختلاف بکوثر محبّت و اتّحاد فانی و معدوم شود تا کل به ما اراده اللّه فائز گردند البهآء علیکم

ط

جناب میرزا اسداللّه فی ...

هو النّاطق فی ملکوت الذّکر و البیان

الأمر للّه الّذی امسک قلمه الأعلی فی اشهر معلومات بما اظلم افق الأمانة بما اکتسبت ایدی اهل الانشآء فلمّا قضت المدّة و تمّ المیقات حرّکه بأنامل الاقتدار لیجول فی مضمار الذّکر و البیان و یستنّ فی میدان العلم و العرفان تبارک الرّحمن الّذی امسک و اطلق و اذا امسک ناح به الملأ الأعلی و اذا اطلق اهتزّ من فی ممالک البقآء و تمایلت افنان سدرة المنتهی و تطاولت اغصان اشجار مدائن الأسمآء انّه لهو الفارس الّذی لا یمنعه نعاق الفجّار و لا نهاق الأشرار یرکض و یجول و ینادی بأعلی النّدآء بین الأرض و السّمآء بما جعله اللّه روحاً للملإ الأعلی و نوراً لملکوت الانشآء انّه لهو الطّراز الّذی به تزیّن العالم و تضوّعت نفحة القمیص بین الأمم اسأل مالک القدم بأن یعرّف العباد فضل هذا الیوم الّذی ما قدّر له شبیه فی الابداع و لا نظیر فی الاختراع و اکبّر و اصلّی علی الّذین توجّهت وجوههم الی اللّه فاطر السّمآء و اقبلت قلوبهم الی الأفق الأعلی و نطقت السنهم بذکر اللّه مالک الأسمآء و انشرحت صدورهم من نفحات هذا الیوم الّذی جعله اللّه مطلعاً لاسمه الّذی به انکسر ظهر الأصنام و تزلزلت ارکان الأوهام لا اله الّا هو المقتدر العزیز العلّام

و بعد قد فاز الخادم بکتابکم و وجدت منه ما جعلنی مسروراً لأنّه کان مزیّناً بذکر اللّه و ثنائه و مطرّزاً بما ینبغی لکم فی ایّامه فلمّا اخذنی عرف الوداد من نفحات مدادکم صعدت و حضرت بین یدی اللّه مالک الایجاد و عرضت ما فیه اذاً نطق لسان العظمة قال جلّ کبریائه یا اسد انّا کنّا ماشیاً فی البیت اذاً حضر العبد الحاضر لدی العرش بکتابک و عرضه لدی الوجه فلمّا تمّ انزلنا الجواب من سمآء المشیّه و الاقتدار لتشکر و تکون من الفائزین یشهد قلمی الأعلی بأنّک اقبلت و سمعت و حضرت و عرفت و رأیت و فزت بلقآء اللّه و انّه لهو الشّهید ان انظر ثمّ اذکر اذ اسمعناک ندائی و اریناک منظری و اشهدناک جمالی و انا الجمیل هل تحزنک شؤونات العالم بعد الّذی وردت شاطئ بحر السّرور و انا الحزین انت الّذی شربت رحیق الوصال من ید عطآء ربّک و فزت بالفرح الأعظم انّ ربّک لهو العظیم ان اشکر اللّه بما ایّدک و رزقک لقائه انّه لهو الموعود فی کتب القبل انّ ربّک لهو العلیم کن خادماً لأمر مولاک لعمر اللّه انّه خیر لک عمّا علی الأرض کلّها کذلک یعلّمک قلمی و انا الخبیر قد قدّر لک بفضله ما یفرح به قلبک انّ ربّک لهو الکریم

ندای شما اصغا شد و آنچه در ثنای مالک اسماء از قلم جاری جمیع مشهود آمد انشآءاللّه در جمیع احوال بکمال حکمت و بیان بذکر حقّ ناطق باشید و بخدمتش مشغول الحمد للّه از بدایع الطاف الهی بساحت اقدس فائز شدی و قلم اعلی بعنایتی ناطق که ذکر آن بدوام ملک و ملکوت باقی خواهد بود در لیالی و ایّام بآن ناظر باشید و چون جان محفوظش دارید حال خدمت امر بسیار لازم و افضل اعمالست انشآءاللّه بآن موفّق شده و میشوید انّه یری و یسمع و انّه لهو الحقّ المبین انتهی

و اینکه در بارۀ جناب آقا میرزا علی اکبر علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید بعد از عرض احوال ایشان شمس عنایت از افق فضل مشرق قال جلّ کبریائه یا علی نعیماً لک بما سمعت حفیف سدرة المنتهی و خریر کوثر الحیوان فی ملکوت الانشآء تمسّک بالعروة الوثقی و قل

لک الحمد یا مالک الأسمآء بما عرّفتنی و اسمعتنی و شرّفتنی بعرفانک بعد الّذی غفل عنه اکثر خلقک اسألک یا مالک الملکوت و المهیمن علی الجبروت بأن تجعلنی منجذباً بآیاتک و منقطعاً عن دونک و ذاکراً بثنائک بین عبادک بالحکمة الّتی امرتنی بها فی کتابک انّک انت المقتدر علی ما تشآء باسمک القدیر

ان اشکر اللّه بما ذکرت فی السّجن الأعظم و ذکرک مولاک القدیم الّذی ینطق بأعلی النّدآء انّه لا اله الّا هو النّاطق و انا السّمیع انتهی

و اسامی آقایان که در کتاب آن جناب مذکور بود واحداً واحداً عرض شد و نسبت بکل اظهار عنایت فرمودند قوله جلّ جلاله

ان یا اسد یذکرک الفرد الأحد بآیات انفجرت منها ینابیع الحکمة بین البریّة لتفرح و تشکر ربّک العلیم

یا علی قبل نقی قد ذکرت لدی العرش و هذه مرّة اخری قل

یا مالک الأسمآء لک الحمد بما عرّفتنی و شرّفتنی و ذکرتنی اسألک بأن تجعلنی ثابتاً علی حبّک علی شأن لا تزلّنی اشارات الّذین کفروا بک اذ اتیتهم من سمآء الأمر بسلطان مبین

یا محمّد ان استمع ما ینادیک به المظلوم و یذکرک فی هذا المقام الکریم ان اشکر بما شربت کوثر البیان اذ اعرض عنه اکثر من فی الامکان قل

یا الهی الرّحمن اسألک بأن تؤیّدنی علی ما یرفع به ذکرک و یبقی به ذکری بدوام ملکوتک المنیع

ان یا اسم الجیم قد توجّه الیک وجه ربّک من هذا المقام الّذی زیّنه اللّه بطراز اسمه الأعظم الّذی به اضطرب الأمم الّا من شآء ربّک القدیر کن راسخاً ثمّ ثابتاً علی شأن یستقوی بهما کلّ ضعیف و یستقرب کلّ بعید و یستفرح کلّ حزین و یستیقن کلّ عبد مریب انّا ذکرناک مرّة بعد مرّه لتقوم علی خدمة الأمر و تذکر ربّک الحمید

یا اباتراب یذکرک الوهّاب لعمر اللّه ما احلی ذکرکم و ندائکم و ما ابهی اضعآء ربّکم السّمیع لکم ان تشکروا اللّه بما جعلکم من الفائزین

یا حسن انّا نذکرک فضلاً من لدنّا ان استمع و قل

لک الثّنآء یا مالک الأسمآء بما شرّفتنی و ایّدتنی و رزقتنی ما غفل عنه اکثر خلقک و انّک انت الغفور الرّحیم

انّا نذکر من سمّی بأیّوب لیفرح و یکون من الشّاکرین انت الّذی وجّهت و اقبلت و فزت یشهد بذلک قلمی السّریع ان اذکر اذ کنت لدی العرش و سمعت ندآء المظلوم و کنت من الفائزین

یا قلمی الأعلی ان اذکر من سمّی بمحمّد الّذی اقبل الی افقی الأبهی و اراد ان یشرب رحیق البقآء من ید عطآء ربّه الکریم لعمر اللّه لو تشرب منه باسمی لتجد لذّة النّعمآء کلّها و یأخذک سکر خمر العرفان علی شأن تدع من فی الامکان عن ورائک و تذکر ربّک علی شأن ینجذب به کلّ غافل بعید انّا نوصیک بالاستقامة الکبری لأنّ الأمر عظیم عظیم ان افرح بما یذکرک المظلوم فی السّجن الأعظم و توجّه الیک من هذا المقرّ البعید

یا یوسف ان استمع ما ینادیک به ربّک الأبهی من الأفق الأعلی لیبلغک النّدآء الی مقام تدع الوری عن ورائک و تشهد نفسک فی سرور مبین طوبی لک بما سمعت و اقبلت و ذکرت ربّک اذ اعرض عنه کلّ معرض مریب تمسّک بحبل عطآء ربّک و قل

اسألک بنفسک بأن تجعلنی مستقیماً علی امرک و لائذاً بحضرتک و متشبّثاً بذیلک المنیر

کذلک ذکرناک لتطّلع بألطاف ربّک و تکون من الرّاسخین

انّا نذکر فی هذا الحین من سمّی بعبدالحسین لیأخذه جذب نفحات الوحی فی هذا الیوم الّذی فیه استقرّ مالک القدم علی العرش الأعظم و ینطق انّه لا اله الّا انا البدیع لا یعادل بما ذکرت به لدی الوجه خزائن الأرض کلّها یشهد بذلک قلمی الأعلی و ما نزّل فی لوحی الحفیظ ان اذکر مولاک فی کلّ الأحیان و قل

یا اله الامکان اسألک باسمک المهیمن علی الأسمآء بأن تجعلنی راسخاً فی دینک و مستقیماً علی حبّک و ناطقاً بذکرک الجمیل اشهد انّ بک ماج بحر العرفان و هاج عرف القمیص بین الأدیان و انّک انت الّذی باسمک ارتفعت سمآء البیان و بذکرک تشرّفت کتب الرّحمن لا اله الّا انت الرّفیع

انّ الحمید یذکر عبده الحبیب لیجد کلّ ذی شمّ عرف عنایات ربّه الکریم یا حبیب انّا نذکرک من شطر هذا السّجن انّ ربّک لهو الرّحیم ان استمع آیات ربّک و خذها بقوّة من لدی اللّه و قل

لک الحمد یا اله العالمین اسألک بقدرتک و سلطانک و عظمتک و اجلالک بأن تجعلنی من الّذین نبذوا العالم باسمک یا مالک القدم انّک انت المقتدر علی ما تشآء تأخذ و تعطی و انّک انت المتعالی العزیز المنیع انتهی

اینکه در بارۀ جناب آقا محمّد بیک مرقوم داشتید عرض شد قال و قوله الحقّ این ایّام نظر باختلافات و انقلابات و نیران حروب توجّه بشطر سجن جایز نه بگو ای دوستان حضرت دوست میفرماید الیوم باید جمیع احبّا بافق اتّحاد ناظر باشند و در هوای ذکر و بیان طیران کنند یعنی باید بکمال اتّحاد و یگانگی بتبلیغ امر بحکمت مشغول شوند این اعظم مثوبات عنداللّه بوده و خواهد بود انّه یکتب اجر اللّقآء لمن اراد انّه لهو المقتدر القدیر انتهی

و همچنین جناب آقا علی عسکر که مرقوم داشتید مخصوصاً عرض شد فرمودند جزاه اللّه احسن الجزآء و یقدّر له ما ینفعه فی الآخرة و الأولی و انّه مالک العرش و الثّری لا اله الّا هو السّامع البصیر انتهی

ذکر مسجونین که فرمودید تلقاء وجه عرض شد فرمودند لیس لهم ان یحزنوا فیما ورد علیهم فی حبّ اللّه و امره قد ورد علینا ما ورد علیهم انّ ربّک لهو المخبر العلیم انّ الّذین حبسوا فی سبیل اللّه سوف ینصرهم اللّه فضلاً من عنده و یجعل ذکرهم مخلّداً فی کتابه العظیم و کذلک ذکرناهم فی کتاب من سمّی بعلی قبل اکبر الّذی فاز بمنظر اللّه ربّ العالمین قل ان افرحوا بذکر اللّه ایّاکم انّه یحبّ من حمل الشّدائد فی سبیله انّه لهو العزیز الکریم انتهی انشآءاللّه عنایات لایتناهیه شامل حال ایشان خواهد شد

و امّا در بارۀ مانکجی صاحب که مرقوم داشته بودید عریضۀ ایشان از طرف ارض صاد رسید ولکن جایز نیست احدی اسم مرسل را بداند که کیست و زود هم رسید و جواب هم از سماء مشیّت همان ایّام نازل ولکن نظر بحکمت ارسال آن تعویق افتاد و همچنین عرایض این عبد که خدمت بعضی آقایان عرض شده بود و در حین ورود عریضۀ صاحب که تلقاء عرش عرض شد حضرت غصن اللّهه الأکبر روحی لتراب قدومه الفدآء حضور داشتند بایشان امر فرمودند که جواب عریضه را بنویس ایشان هم جواب مرقوم فرمودند و اینکه ارسال نشد نظر بآن بوده که در آن ایّام چون بعضی از نصاری بر مسلمین قیام نمودند و بکمال مکر و حیله بفساد اشتغال داشتند و در مکاتیب از طرف حکومت تفحّص میشد که مباد از مفسدین مکتوبی باطراف برود باین جهات و جهات اخری ارسال نشد تا در این کرّه شمس اذن از افق فضل مشرق و طالع و جواب ایشان ارسال شد انشآءاللّه بمعانی آن فائز شوند ای برادر حقیقی و دوست واقعی از حقّ جلّ جلاله بطلبید که نفوس بآذان واعیه و صدور منشرحه و نفوس زکیّه بکلمات الهیّه ناظر شوند جناب صاحب بعضی از مطالب سؤال نموده‌اند از جمله از اختلاف مذاهب و این مطلبی است اگر بتفصیل نازل شود البتّه سبب انقلاب بعضی خواهد شد چه که اکثری از مردمان از شریعۀ بیان نیاشامیده‌اند و بمعانی ما نزّل من لدی الرّحمن برنمیخورند و ملتفت نیستند و اکثری از عباد در اختلاف شرایع متحیّرند و حال آنکه این اختلافات سبب و علّت تربیت نفوس و ترقّی آن بوده و خواهد بود چه که بمقتضای وقت و زمان و عصر احکام الهیّه نازل شده مثلاً در اختلافات ساعات ملاحظه نمائید و در اختلافات فصول مشاهده فرمائید اگر نفس بصیر فی‌الجمله تفکّر نماید بیقین میداند که این اختلافات سبب اتّحاد عباد و علّت حفظ من فی البلاد بوده و هست از قبل فرموده السّفر قطعة من السّقر حال اگر گفته شود السّفر قطعة من الجنّة بأسی نبوده و نیست چه که اسباب تغییر کرده چنانچه مشاهده میشود که حال مسافر بکمال راحت در کالسکه مینشیند و بهر سمت که اراده نماید میرود در این دو قول شخص بصیر هیچ مخالفت مشاهده نمینماید و همچنین سرکار صاحب بیانات مذاهب را نموده‌اند و استفسار فرموده‌اند که کدام الیوم محبوبست و این مسئله بر حسب ظاهر صراحةً جواب آن نوشته نشد ولکن تلویحاً جمیع اجوبۀ ایشان از سماء مشیّت رحمن نازل و ارسال شد انشآءاللّه بحقایق آن پی‌برند و بهیاکل معانی ساکنۀ در غرف کلمات آگاه شوند الیوم بهتر و مقبول‌تر که فی‌الحقیقه مربّی عالم و منوّر عالم و محیی عالمست بیانات حقّ بوده چنانچه اگر شخص منصفی همین لوح صاحب را ملاحظه کند اعتراف مینماید که سلطان بیان و ملیک کتب است و جامع کلّ معانی است و همین سؤالات که ایشان فرموده‌اند از قبل جواب کل نازل علم اللّه ما بقی من شیء الّا و قد نزّل فی الکتاب در جمیع مطالب و امور از سماء مشیّت نازل شده آنچه که جمیع را کفایت نماید و بکمال آسایش برساند از حقّ میطلبیم ناس را مؤیّد فرماید بادراک ما هو المقصود خدمت سرکار صاحب از قول این عبد سلام برسانید و مذکور دارید انشآءاللّه باید بانوار محبّت الهی منوّر شوید و برضایش فائز و چون در عراق بشرف حضور فائز شدند انشآءاللّه باثر و ثمر آن مرزوق گردند انّه مظهر ما یشآء بسلطانه و انّه لهو المظهر القدیر

این عبد یک نسخه از لوح مبارک که باسم جناب صاحب نازل بخطّ نسق نوشته ارسال داشت که هر یک از دوستان بخواهد سواد بردارد از آن بردارد تا اصل محفوظ بماند و بدست صاحبش برسد در حین تحریر این عریضه این فقره بنظر آمد که دوستان آن ارض جدّ و جهد نمایند تا جناب صاحب بر اصل مطلب مطّلع شوند یعنی آگاه شوند بر اینکه مقصود حقّ جلّ جلاله نزاع و جدال و نعوذ باللّه اعمال شنیعه و افعال مردوده و سفک دماء و نهب و اخذ اموال ناس نبوده و نیست اگر فی‌الحقیقه بر این امور مطّلع شوند و مقصود از ما نزّل فی الکتاب را بیابند اینقدر میشود که بر بعضی از نفوس کلماتی القا نمایند که سبب اطمینان شود و اعزّه و امرا ادراک این مقام نمایند و بدانند که حقّ از جمیع نقایص مقدّس و مبرّاست این امر مثل شمس مشهود و واضحست و طریق آن ظاهر و سبیل آن مستقیم اگر در این کلمۀ جامعه که از مشرق قلم ربّانیّه جاری شده تفکّر نمایند بر علوّ امر اللّه و سموّ آن شهادت میدهند قال جلّ اجلاله لیس الفخر لمن یحبّ الوطن بل لمن یحبّ العالم انتهی این النّاس و ما یقولون و این مقام امر اللّه المهیمن القیّوم انشآءاللّه باید آن جناب بکمال ملایمت و حکمت عباد را متذکّر نمایند و کمال سعی و جهد در اتّحاد احبّای آن ارض مبذول دارند علم اللّه هذا ما یفرح به کلّ الأشیآء انّ ربّنا الرّحمن وصّی فی اکثر الألواح احبّائه بالمحبّة و الاتّحاد لأنّ بهما ترتفع رایات النّصر و یلوح افق الأمر

و بعد از عرض عرایض آن جناب در ساحت اقدس و ما انزله الرّحمن فی الجواب مجدّداً این عبد را احضار فرمودند و فرمودند یا عبد حاضر بنویس باحبّا که قلم اعلی ابداً التفاتی بذکر اکسیر و ذکر علم آن نداشته و نخواهد داشت بعضی از نفوس از بعضی اقوال حکما و غیرهم سؤال نمودند مشاهده شد اگر جواب نازل نشود شاید سبب توهّمات شود لذا از مطلع علم ربّانی نازل شد آنچه نازل شد و کل را از عمل بآن نهی فرمودیم طوبی لمن سمع امر اللّه و نهی نفسه عن الهوی قسم بآفتاب افق علم که الیوم اکسیر اعظم و جوهر عالم کلمة اللّه است بگو ای دوستان این اکسیر اعظم را باسم مالک قدم بر وجود امم القا نمائید شاید تقلیب شوند و بمقام عرفان باللّه فائز گردند و در این مقام بیانات مشرقۀ منیرۀ لائحه از قلم اعلی جاری و از قبل و بعد باطراف ارسال شد نعیماً لمن سمع امر اللّه المهیمن القیّوم

یا اسد طوبی للّذین اجتمعوا لحبّ اللّه و امره و یتفکّرون و یتدبّرون فی امور احبّائه بشّرهم من قبلی بعنایتی و فضلی و رحمتی الّتی سبقت کلّ شیء آنچه در مشرق اذکار ذکر نمودی لدی العرش مقبول افتاد و همچنین ما ذکرت فی محلّ البرکة انّا نذکر الّذین اجتمعوا و یجتمعون لخدمة اللّه لیفرحوا و یکون من الشّاکرین علیهم بهائی و ذکری و ثنائی انّ ربّک لهو المقتدر الحکیم قد غفر اللّه الّذین اردت غفرانهم لعمری فی هذا الحین الّذی ظهرت هذه الکلمة من فم ارادة ربّک لماج بحر الغفران و هاج عرف قمیص رحمة ربّک الرّحمن انّه لهو الفضّال الکریم انتهی

استدعا از آن جناب آنکه احبّای آن ارض را که از کوثر محبّت الهی نوشیده‌اند و بقمیص منیر استقامت مزیّنند از جانب این خادم فانی تکبیر بدیع منیع برسانید و فنا و نیستی این عبد را نزد هر یک مذکور دارید حقّ جلّ جلاله شاهد و گواهست که این بندۀ فانی در اکثر اوقات بذکر ایشان مشغولست انّه لهو الخبیر العلیم البهآء علیک و علیهم و علی الّذین وفوا بمیثاق اللّه و عهده و استقاموا علی الأمر فی هذا الیوم الأعظم العظیم و الحمد للّه ربّ العالمین

ن‌ی

خواجه محمّد

بنام دانای بینا

الحمد للّه آفتاب کرم مشرق و بحر علم موّاج و آسمان فضل مرتفع ولکن کلّ غافل و محجوب مشاهده میشوند مگر نفوسیکه بعنایت مالک قدم از عالم و امم گذشته‌اند و بدوست یکتا توجّه نموده‌اند دنیا و آنچه در اوست فانی شده و خواهد شد نیکوست حال نفسیکه حجبات دنیا او را از مالک اسماء منع ننمود و باستقامت کبری فائز شد بشنوید ندای مظلوم را و به ما ینبغی لأهل اللّه عمل نمائید امروز روزیست که جمیع کتب الهی بذکر او ناطق باید اهل حقّ بکمال سکینه و وقار حرکت نمایند نزاع و جدال و امثالهما در کتاب الهی منع شده و نصرت امر بحکمت و بیان منوط و مشروط است طوبی لمن اخذ الکتاب بقوّة من عندنا و عمل بما امر به من لدن آمر حکیم

الأقدس الأعلی

الحمد للّه از تجلّیات انوار نیّر اعظم افق عالم روشن و منیر است و فیوضات رحمانیّه از سماء مرحمت و مکرمت جاری و نازل طوبی از برای نفوسی که بوساوس انفس خبیثه از شاطی بحر احدیّه محروم نمانده‌اند و حجبات وهمیّه را بعنایات مالک بریّه خرق نموده‌اند ایشانند نفوسی که خمر مرحمت را از ایادی فضل من غیر تأمّل گرفته و نوشیده‌اند انّ لهم حسن مآب

ای طائران هوای رحمن و طائفان کعبۀ عرفان بشنوید ندای این مظلوم را که در منتهای شدّت و بلا شما را فراموش ننموده و در کلّ احیان احبّای رحمن را امر مینماید بآنچه خیر است از برای ایشان عمّا خلق فی السّموات و الأرضین اعظم از کلّ امور استقامت و اتّفاق بر کلمۀ جامعۀ الهیّه است انشآءاللّه از فضل رحمانی و عنایت سبحانی کلّ بآن فائز شوید این بسی واضح و معلوم است که آنچه ذکر میشود مقصود خلاصی نفوس است از سجن نفس و هوی و ارتقائهم الی الأفق الأعلی انشآءاللّه باید کلّ متمسّک بحبل محکم استقامت شوند و متشبّث بذیل اتّحاد و اتّفاق گردند باید بشأنی بر امر مستقیم باشند که نفحات آن مضطربین و متزلزلین را مستقیم نماید لیس هذا علی اللّه بعزیز

ان رأیتم الجیم قولوا له بأیّ حجّة اقبلت و بأیّ برهان اعرضت عن اللّه المقتدر العزیز الحکیم انّک اتّبعت اهوآء الّذی ما عرف الیمین عن الشّمال الا انّه من الأخسرین و الّذی اغواک قد اخذناه بذنبه اذاً فی بحر النّار یقول تبت الیک یا محبوب العالمین ضرب علی فمه من ید القدرة و قیل اصمت یا ایّها المشرک البعید انّک دعوت النّاس الی الّذی ما رأیته و ما عرفته و ما اطّلعت علی امره و انت تصدّقنی فی ذلک لو تکون من المنصفین یا عبد ارحم نفسک و انفس النّاس و لا تتّبع الّذین اتّبعوا الأوهام و جعلوها لأنفسهم ارباباً من دون اللّه دع ما عندهم ثمّ استقم بالاستقامة الکبری علی امر ربّک فاطر الأرض و السّمآء کذلک یأمرک مالک الأسمآء لو کنت من العالمین

بلسان پارسی القا کنید که شاید کلمات نصحیّۀ ربّانیّه را ادراک نماید و بشاطی بحر اعظم راجع شود عجب در اینست که بعد از امواج بدیعۀ منیعۀ ابحر الطاف الهیّه و اشراقات کلمات ربّانیّه باشارات عتیقۀ خلقۀ بالیۀ خلافت و امثال آن از شاطی بحر احدیّه ممنوع و محروم مشاهده میشوند قل اللّه یعلم ما فی قلوبکم و ما انتم به تنطقون و تتکلّمون در این ایّام روحانی باید کلّ بطراز بدع رحمانی فائز شوند مقدّساً عن کلّ ما فی ایدی النّاس و عن کلّ ما سمعوا تا چه رسد بخلافت مجعوله که از ناحیۀ کذبه ظاهر شده امثال این اذکار سبحات مجلّله بوده که اکثر بریّه از خرق آن عاجزند ولکن از برای حقّ عبادی است که بقدرت الهیّه کلّ را خرق نموده‌اند و بدوست پیوسته‌اند الیوم آل اللّه نفوسی هستند که جمیع من فی السّموات و الأرض را معلّق بارادۀ حقّ دانند بشأنی که اگر بخواهد بحرکت اصبع اراده ذرّۀ تراب را باعلی ذروۀ ابداع رساند و هم‌چنین اعلی ذروه را بادنی ذرّه راجع فرماید کلّ ما یقول هو حقّ و ما یحکم به ینبغی ان یکون محبوب العارفین بدیع من جمیع الجهات در این ظهور ظاهر لو کان النّاس فیه یتفکّرون

باری بعضی اهل بیان باقوال ارامل اهل فرقان ناس را از شریعۀ رحمن منع نموده‌اند بحرف جیم و امثال او بگوئید بعین بصیرت مشاهده کنید هزار سال او ازید جمیع فرق اثنی‌عشریّه نفس موهومی را که اصلاً موجود نبوده مع عیال و اطفال موهومه در مدائن موهومه محلّ معیّن نمودند و ساجد او بودند و اگر نفسی انکار او مینمود فتوای قتل میدادند الا انّهم من عبدة الأوهام فی کتاب ربّک العلیم الخبیر و بعد از تولّد نقطه در ارض معروفه نزد صاحبان بصیرت واضح شد که آنچه در دست قوم بوده کلّ باطل و بی‌معنی بوده همین قسم در جمیع مطالبی که نزد آن قوم است مشاهده کنید انّی لا احبّ ان اخرق بعض الأحجاب طوبی لقویّ یخرق بأنامل الیقین لیری ما هو المراد عند ربّه مالک الایجاد کلّ در این ظهور مأمورند که در نفس ظهور و آثار او مقدّساً عن الکلّ مشاهده نمایند و این فضل مخصوص این ظهور بوده و هم‌چنین میفرماید اذا ظهر یبدّل النّور بالظّلمة و الظّلمة بالنّور مع‌ذلک بنفسی که از مبدأ و منتهای او مطّلع نیستید از مطلع انوار احدیّه و مشرق آیات الهیّه محروم مانده‌اید بگوئید قدری بیان فارسی را ملاحظه کنید لعلّکم تدعون الموهوم و ترون شمس اسم ربّکم القیّوم مشرقة بین السّموات و الأرضین بشنوید ندای ناصح امین را و قطع نظر از آنچه استماع نمودید در آیات الهیّه نظر نمائید و در ما ظهر فی الظّهور تفکّر کنید لعلّکم تدعون الهوی و تتوجّهون الی اللّه العلیم الحکیم ان تکفروا انتم و من علی الأرض جمیعاً انّه لهو الغنیّ الحمید

انتم یا احبّائی فی القاف دعوا هؤلآء ثمّ اقبلوا بالقلوب الی شطر اللّه المقتدر العزیز المحبوب کونوا علی شأن تستضیء بکم الآفاق و تتوجّه بکم الوجوه الی شطر ربّکم العزیز الودود احمدوا اللّه بما جرت اسمائکم من قلم الوحی و ینطق بأذکارکم لسان المسجون نسأل اللّه ان یؤیّدکم علی الاتّحاد فی امر ربّکم مالک یوم المعاد و یجعلکم من الّذین لا خوف علیهم و لا هم یحزنون اشربوا کأس الحیوان بالرّوح و الرّیحان رغماً للّذین کفروا بالرّحمن و کانوا عن لقائه هم معرضون طوبی لکم بما ذکرتم من لدن مالک القدم فی السّجن الأعظم و توجّه الیکم طرف اللّه المقتدر المهیمن القیّوم بایستید بر امر اللّه بشأنی که هر مضطربی مستقیم شود و هر عظم رمیمی بحرکت آید و جهد نمائید تا ظلمت امکان از انوار ذکر رحمن مستنیر شود انشآءاللّه کلّ به ما یلیق لشؤونکم و نسبتکم الی اللّه قیام نمائید سدرۀ منتهی تکلّم میفرماید بگوش جان بشنوید لسان رحمن در نطق است باصغای آن فائز شوید کذلک یذکّرکم ربّکم المتکلّم العلیم

یا امائی هناک افرحن بما ذکرتنّ من القلم الأعلی ثمّ استقمن علی امر اللّه مالک الأسمآء کذلک یعظکنّ ربّکنّ فی هذا اللّوح الّذی طرّز بطراز بیان اللّه العزیز المحمود ای اماء من انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال از کوثر محبّت غنیّ بیزوال بیاشامید و بذکر و ثنایش ناطق باشید انّما البهآء علیکم یا احبّآء اللّه و علی الّذین یسمعون قولکم فی هذا الأمر الأبدع العظیم

ط

جناب میرزا یوسف علیه بهآء اللّه م‌ن

بسمی الّذی به ماج بحر البیان فی الامکان

الحمد للّه از دریای عنایت الهی آشامیدی و بافق اعلی توجّه نمودی جمیع احزاب مختلفۀ ارض منتظر و چون آفتاب حقیقت از افق عالم طالع کل معرض الّا من شآء اللّه اگر الیوم مقامات نفوس موقنه ذکر شود بیم آنست از فرط سرور بعضی هلاک شوند نقطۀ بیان میفرماید نطفۀ یکسالۀ یوم ظهور او اقوی است از کلّ من فی البیان و همچنین میفرماید و قد کتبت جوهرة فی ذکره و هو انّه لا یشار باشارتی و لا بما نزّل فی البیان اگر نفسی در بحور مستورۀ در این کلمۀ علیا تفکّر نماید فی‌الجمله بر مقام این امر اعظم اقدس اعلی آگاه شود مقام ظهور که معلوم شد مقام طائفین معلوم و واضح است لعمر اللّه نفسی که از نفسی در این امر برآید معادله نمینماید باو کنوز ارض طوبی لمن فاز ویل للغافلین للّه الحمد آن جناب باین مقام فائز شدند انشآءاللّه بر حفظش مؤیّدند مکتوب آن جناب را عبد حاضر قرائت نمود طوبی لک بما اعترفت بما اعترف به اللّه و بما کان مسطوراً فی کتبه و زبره و الواحه اینکه در اجتماع نفوس ذکر نمودید انّا نذکر کلّ واحد منهم فضلاً من لدنّا انّه لهو الفضّال الکریم

هو الأقدم الأعظم

یا ابن اسمی یشهد قلمی الأعلی بأنّک هاجرت فی اللّه الی ان حضرت لدی الباب و سمعت ندائه الأحلی و شربت رحیق عنایته منقطعاً عن الوری و درت البلاد لاعلآء کلمته العلیا و ارتفاع ذکره بین ملإ الانشآء طوبی لک و لمن سمع قولک فی هذا الأمر الّذی اذا ظهر تزعزع بنیان الّذین کفروا باللّه مالک الغیب و الشّهود

هو الظّاهر الباطن

یا اسد یذکرک المظلوم الّذی ظهر باسمه القیّوم و دعا الکلّ الی الأفق الأعلی المقام الّذی منه اشرقت انوار الوجه بعد فنآء الأشیآء اشهد انّک فزت بما لا فاز به اکثر العباد قد سافرت فی سبیلی و نصرت امری و اخترت الغربة حبّاً لجمالی و شوقاً لاعلآء کلمتی نشهد انّک تحت لحاظ عنایة مولی الأنام و تحرسک عین اللّه الّتی لا تنام

بسمی العلیم الخبیر

یا حبیب ذکرناک من قبل و نذکرک فی هذا الحین لیأخذک جذب آیات ربّک علی شان لا تمنعک شؤونات العالم و لا حجبات الأمم طوبی لک و لبیت ارتفع فیه ذکری و اجتمع فیه اصفیائی الّذین اقبلوا الی افقی و نطقوا بثنائی و قاموا علی خدمة امری العزیز البدیع

هو الشّاهد الباقی العلیم

یا حسن یذکرک مولی السّرّ و العلن و یوصیک بما یرتفع به امر اللّه بین عباده و خلقه تمسّک بما امرت به و قل

یا الهی اسألک بأنوار وجهک و آیات عظمتک بأن تؤیّدنی فی کلّ الأحوال علی ذکرک و ثنائک و خدمة اولیائک انّک انت المقتدر القدیر

هو النّاطق فی ملکوت البیان

ک‌ر یذکرک مولی الوری بما یقوم به الأموات بدوام الملک و یبشّرک بما رقم لک من قلم الارادة ما تقرّ به عیون اهل ملکوت الأسمآء و یأمرک بما ینبغی لهذا الیوم الّذی کان مذکوراً فی افئدة الأصفیآء و مسطوراً فی کتب اللّه مالک الرّقاب

بسمی النّاطق الحکیم

یا نصراللّه لعمری من عرفنی قد نصر اللّه فی ازل الآزال و هذا حقّ النّصر یشهد بذلک لسان العظمة و عن ورائه حقائق الأشیآء کلّها ولکنّ النّاس اکثرهم فی حجاب عظیم

الحمد للّه نفوس مقبلۀ موقنۀ راضیه که در کتاب ذکر شده بود هر یک محلّ عنایت مخصوصه واقع شدند ان اشکر اللّه بهذا الفضل المبین و قل

سبحانک یا الهی و اله الأشیآء و محبوبی و محبوب افئدة الأصفیآء اسألک بالأکباد الّتی ذابت فی عشقک و حبّک و الأفئدة الّتی احترقت فی فراقک بأن تقدّر لی ما ینفعنی فی کلّ عالم من عوالمک ای ربّ ترانی مقبلاً الیک و متمسّکاً بحبل فضلک اسألک ان لا تخیّبنی عن بدائع جودک و ظهورات فضلک انّک انت الّذی خضعت لاسمک اعناق المقرّبین و خشعت اصوات الموحّدین لا اله الّا انت محبوب العارفین و مقصود من فی السّموات و الأرضین

محبوب فؤاد حضرت امین علیه بهآء اللّه الملک الحقّ المبین ملاحظه فرمایند

١۵٢^١

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الشّکر لأولیائه و الثّنآء لأصفیائه الّذین ما بدّلوا نعمته و قاموا علی خدمته و انفقوا ما عندهم فی سبیله و سرعوا الی ما امروا به فی کتابه و سألوا من بحر جوده و سمآء عطائه کلمة رضائه اولئک ما منعهم شیء من الأشیآء عن اللّه فاطر السّمآء لا یسبقونه بالقول و لا یعملون الّا باذنه و لا یعترفون الّا ما نزّل من سمآء مشیّته

سبحانک یا مالک یوم الدّین و مربّی العالمین تری عبدک الأمین متمسّکاً بحبل رضائک و یراعی مقامات اولیائک و یذکرهم فی مراسلاته لیذکرهم الخادم فی المقام الأعلی و الذّروة العلیا ای ربّ ایّده و من اتّحد معه ثمّ انصرهما و امددهما بجنود الغیب و الشّهادة و برایات عظمتک و بیّنات ظهورک انّک انت الهنا و مقصودنا و معبودنا و قاضی حوائجنا و حوائج عبادک و خلقک انت الّذی یا الهی ثبت بالبرهان توحید ذاتک و تفرید صفاتک لا اله الّا انت القویّ القدیر و بالاجابة جدیر

نامه‌های آن محبوب الی دو هفتۀ قبل متواتر رسید رسیدن نسایم ربیع و جواب نوشته شد بمثابۀ امطار مع کثرت اشغال و کثرت تحریر که مشاهده کرده‌اند در جواب نامه‌های آن محبوب بهیچوجه تأخیر نرفت از حقّ میطلبیم آن محبوب را مؤیّد فرماید بر آنچه سبب انتشار آثار اللّه و تقدیس و تنزیه امر اوست و در هر کرّه نامه در ساحت امنع اقدس عرض شد و لسان عظمت بکلماتی که ممزوج بعنایات مخصوصه و معطّر بنفحات رحمت حقّ جلّ جلاله بود نطق فرمود و در این لیلۀ مبارکه که شانزدهم شهر شوّال المکرّم است نامۀ آن محبوب که چند هفتۀ قبل رسیده بود مرّۀ اخری در ساحت امنع اقدس اعلی بشرف اصغا فائز قوله تبارک و تعالی یا امین علیک بهآء اللّه الملک الحقّ العدل المبین نامه‌های شما که بعبد حاضر ارسال نمودی در ساحت اقدس عرض شد اینکه در ذکر اولیای آن ارض نوشتی کل اصغا گشت للّه الحمد مؤیّد شدند بر آنچه که از برای آن از عدم بوجود آمده‌اند جمیع اهل عالم طالب حقّ بوده و هستند از ملوک و مملوک و علما و فقها و سایرین و چون آفتاب حقیقت از افق سماء مشیّت اشراق نمود کل ممنوع و محجوب سبحان‌اللّه مع طلب محرومند و مع اشتیاق ممنوع اهل اروپ بکنائس و یهود بهیاکل و اسلام بمساجد و همچنین ملل اخری بصوامع و امثال آن متوجّه کل حقّ را میطلبند ولکن حقّ شهادت میدهد بر غفلت و بعد آن نفوس آمال ایّام محدوده و الوان آن کل را مشغول نموده و از آلاء باقیه و عنایات سرمدیّه محروم داشته یشهد بذلک لسان العظمة فی مقامه المحمود

یا امین در اتّحاد اولیا سعی بلیغ مبذول دار شمّر عن ساعد الجهد لظهور الاتّحاد بین اهل الوداد مخصوص نفوسی که بطراز تخصیص مزیّنند بگو یا اولیا هر نفسی لوجه اللّه خاضع و خاشع شود از برای یکی از احبّا لأجل ارتفاع کلمۀ اتّحاد آن خضوع و خشوع مرقاتیست از برای علوّ و سموّ یشهد بذلک امّ الکتاب فی ملکوت العلم و البیان

آنچه در بارۀ جناب علی حیدر علیه بهآء اللّه نوشتی ملاحظه شد للّه الحمد موفّقند بر خدمت لدی الوجه مذکور بوده و هستند بشّره بعنایتی اولیا طرّاً را از قبل مظلوم تکبیر برسان از قبل ذکر موقنین و مقبلین را که بطراز ایقان مزیّنند و بافق اعلی ناظر نمودی این مظلوم هم هر یک را از قبل ذکر نموده انشآءاللّه فائز شوند بآنچه که سبب اصلاح عالم و هدایت امم است البهآء من لدنّا علیک و علی من فاز بهذا الأمر العظیم انتهی للّه الحمد و الشّکر چه که اولیاء خود را لازال ذکر نموده و مینماید قسم بانوار وجه مقصودنا و محبوبنا اگر ثمرات ذکر حقّ جلّ جلاله بقدر سمّ ابره تجلّی فرماید کل از عالم و عالمیان منقطع شوند رجای یک کلمه که از قلم اعلی جاری گردد حال اکثر امور مستور ولکن عنقریب ظاهر شود آنچه که الیوم اکثری از او غافلند

ذکر حبیب روحانی جناب آقا علی حیدر و همچنین مخدوم مکرّم جناب نایب علیهما بهآء اللّه و عنایته را نمودند فی‌الحقیقه ایشان بحقّ متمسّکند و بر خدمت قائم این خادم فانی این شهادت را تلقاء عرش داده و میدهد

و اینکه در بارۀ دو مؤیّد و دو منفق و دو خادم و دو حبیب یعنی جنابان اخوان ندّافان علیهما بهآء الرّحمن مرقوم داشتید بعد از عرض در ساحت امنع اقدس اعلی نیّر این کلمات اشراق نمود قوله تبارک و تعالی یا امین علیک بهائی در توفیق و تأیید حقّ جلّ جلاله تفکّر نما من کان للّه کان اللّه له قسم بآفتاب حقیقت که نزد ملأ اعلی و سکّان سموات مشهورتر و معروف‌ترند از نزد اهل ارض برکت من عند اللّه بوده و هست در اوّل ایّام سجن اعظم تفکّر نما برکت و نعمت و مائده بمثابۀ امطار نازل و هاطل ولکن چون خیانت بمیان آمد قطع شد چنانچه تجارات معطّل ماند و اکثری پریشان شدند ید قدرت الهی سجن را بلند نمود بمقامی که با فردوس اعلی و جنّت علیا برابری مینمود ولکن خیانت خائنین ابواب خیرات را مسدود نمود یا امین نفسین را از قبل مظلوم تکبیر و سلام برسان ذکرشان در کتب و صحف الهی مخلّد است آنچه در ذکر ایشان و اشتعال و انقطاعشان نوشتی حقّ لا ریب فیه نسأل اللّه ان یحفظهما و یجعلهما من الّذین اتّخذوا فی جوار رحمة ربّهم مقاماً فی کلّ عالم من عوالمه انّ ربّک هو المشفق الکریم اجرهما علی اللّه قد شهد القلم الأعلی باقبالهما و حبّهما و استقامتهما و خدمتهما هذه شهادة لا تعادلها ثروة العالم و لا خزائن الأمم انّ ربّک هو العلیم الخبیر انتهی للّه الحمد سراج بیان بدهن حکمت منوّر و جمیع مدائن عدل و انصاف را نور عطا مینماید و روشنی میبخشد این مصباح خاموشی نپذیرد اریاح مختلفه او را از نور بازندارد الأمر بیده یفعل کیف یشآء لا اله الّا هو المقتدر القدیر

و اینکه ذکر احبّای گوکچای و چکن را نمودند یک لوح امنع اقدس از سماء مشیّت ربّانی مخصوص ایشان نازل و ذکر آن محبوب هم در آن نازل شده از حقّ میطلبم ایشان را مؤیّد فرماید بر قرائت و ادراک معانی آن و همچنین ورقه‌ئی مخصوص جناب اسمعیل بیک علیه بهآء اللّه ارسال شد

در یکی از دستخطها آن محبوب ذکر ملاقات حبیب روحانی جناب آقا علی حیدر و جناب سیّاح افندی را فرموده بودند و ذکر نموده بودند او طالب ملاقات شده هم با ایشان و هم با آن محبوب و همچنین مرقوم داشتند در این امور چه باید کرد و دستورالعمل خواسته بودند بعد از عرض این فقرات در افق اعلی و ذروۀ علیا لسان عظمت باین کلمۀ مبارکه ناطق قوله جلّ جلاله و عمّ نواله یا امین تو مکرّر مظلوم را دیده‌ئی و در هر کرّه که بارض سجن وارد شدی اشهر متوالیات طائف بوده و در ظلّ قباب عظمت ساکن بالمواجهه شنیدی آنچه که سبب عمار عالم و اصلاح امم و ارتقاء نفوس و تطهیر قلوب بوده قلم اعلی من‌غیر ستر و حجاب میفرماید یا اولیائی یا حزب اللّه بیقین مبین بدانید این ظهور اعظم از برای اخماد نار ضغینه و بغضا که در افئده و قلوب مکنونست آمده معشر اولیا در اطراف باید جهد نمایند شاید بکوثر نصیحت و فرات موعظه عالم را مطهّر سازند تا نار مشتعله خاموشی پذیرد و آفاق بنور اتّفاق منوّر گردد هر امری که بقدر رأس شعری رایحۀ فساد و نزاع و جدال و یا حزن نفسی از او ادراک شود حزب اللّه باید از او احتراز نمایند بمثابۀ احتراز از رقشا این کلمۀ علیا در صحف و کتب و الواح بأعلی النّدآء ندا مینماید و باصرح بیان میگوید یا ملأ الأرض بشارة اللّه آمد وقت فرح و سرور و ابتهاج است چه که محاربه و مجادله و منازعه در الواح الهی منع شده یوم یوم اصلاح است نه فساد باید اهل بها که باسم قیّوم از رحیق مختوم آشامیده‌اند بموعظۀ حسنه و اعمال طیّبه و اخلاق مرضیّه حقّ را نصرت نمایند قل هذا جند اللّه لو انتم تعلمون و هذا امر اللّه لو انتم تفقهون قل انّ قائد عساکری تقوی اللّه لو انتم تشعرون نصرت و ظفر در این ظهور اعظم بجنود مذکوره مقدّر گشته طوبی للعاملین و طوبی للفائزین بشأنی این فقره در الواح از قلم اعلی نازل شده که انسان از احصای آن بزحمت میافتد هذا هو الحقّ و ما بعده الّا الضّلال ولکن در بعضی از مواضع که نفی مطلب جهرة سبب اشتعال نار بغضا شود باید بحکمت تشبّث نمود باری در هیچ امری از امور این ظهور اعظم شریک فساد نبوده و نیست یشهد بذلک لسانی و قلبی و قلمی و زبری و صحفی و کتبی و الواحی یا امین علی حیدر علیه بهائی را از قبل مظلوم تکبیر برسان بگو الحمد للّه لدی المظلوم مذکوری و بعنایات مشرق رحمت الهی فائز اولیای آن ارض طرّاً را ذکر مینمائیم و باتّحاد و اتّفاق امر میکنیم و انا الآمر الحاکم القدیم انتهی

در سنین اوّلیّه بعضی از اهل بیان در اوّل امر باعمالی ظاهر که قلم و لسان حیا مینماید از ذکر آن در مال مردم تصرّف مینمودند من ‌غیر اذن صاحبش و باعمال مردودۀ منهیّه مشغول بعد از توجّه مقصودنا و مقصودکم الی العراق در لیالی و ایّام نصیحت میفرمودند و موعظه مینمودند چه بقلم و چه بلسان تا آنکه فی‌الجمله بعضی به ما اراده اللّه فائز گشتند نظر بآن ایّام حال بعضی باوهامات قبل طلب مینمایند آنچه را که نزد حقّ مردود بوده و هست در این مقامات باید بحکمت تشبّث نمود چه اگر قبول شود مخالف است چه که فساد نهی شده نهیاً عظیماً فی الکتاب و اگر مأیوس کند فتنه احداث نماید فی‌الحقیقه انسان متحیّر است باری این خادم فانی از حقّ مسئلت مینماید نفوس را بطراز عدل و انصاف مزیّن فرماید تا محبّت ایّام فانیه از عنایات باقیۀ دائمه منع نکند انّ ربّنا و ربّکم و ربّ الأرض و السّمآء قد کان علی کلّ شیء قدیرا

اینکه تعریف و توصیف بلیغ منیع از احبّای الهی در ارض طاء نمودند این فقره بعد از عرض در ساحت امنع اقدس اعلی این کلمۀ علیا از امّ الکتاب ظاهر و نازل قوله تبارک و تعالی یا امین طوبی لک بما ذکرت اولیائی فی الطّآء کبّر علیهم من قبلی و ذکّرهم بأذکاری و بشّرهم بعنایتی نفوسی که از آن ارض بساحت اقدس توجّه نموده‌اند در این حین لدی الوجه مذکورند قد فضّلنا بعضهم علی بعض و قدّرنا لهم خیراً کثیراً فی الکتاب انتهی این فانی هم خدمت کل سلام و ثنا و تکبیر میگویم و میفرستم و از حقّ جلّ جلاله از برای کل مدد میطلبم و توفیق میخواهم امید هست بنار محبّت مشتعل شوند و بحکمت و بیان اهل امکان را بافق رحمن هدایت نمایند

و اینکه مرقوم داشتند گاهی از قبل آن محبوب بزیارت فائز شوم این استدعا باجابت مقرون للّه الحمد این عبد موفّق شد بعمل و عمل مزیّن گشت بطراز قبول

و اینکه ذکر مخدوم مکرّم جناب آقا میرزا عبداللّه علیه بهآء اللّه و عنایته را نمودند بعد از عرض تبسّم فرمودند و فرمودند نعم ما عمل امین فی ذکره انّا ذکرناه من قبل و ارسلنا الیه لوحاً شهد بفضلی له و عنایتی ایّاه بشّره بما بشّرناک به قل لا تحزن ما توقّف عرف عنایتی و لا حرکة قلمی فی ذکرک انّ ربّک معک فی کلّ الأحوال انتهی فی‌الحقیقه فائزند بآنچه که شبه نداشته و ندارد هنیئاً له و مریئاً له

و ذکر جناب آقا میرزا حبیب‌اللّه و جناب آقا میرزا محمّد تقی علیهما بهآء اللّه و همچنین ذکر اشتعالشان را بنار محبّت الهی نمودند امروز که ١۶ شهر مذکور است مخصوص این عبد خدمت جناب آقا میرزا محمّد تقی علیه بهآء اللّه مکتوبی نوشته در جواب دستخطّ ایشان و ذکر حبیب روحانی جناب آقا میرزا حبیب‌اللّه علیه بهآء اللّه در آن شده و آن مکتوب حاوی آیات اللّه است و ذکر مغفرت بعضی از نفوس از قبل حقّ جلّ جلاله در آن مذکور

و اینکه ذکر حبیب معنوی جناب حاجی میرزا حسین علیه بهآء اللّه را نمودند که از آن محبوب خواهش نموده‌اند که در ساحت اقدس مذکور آیند الحمد للّه بذکر الهی و عنایت ربّانی فائز گشتند هنیئاً له

نامۀ دیگر آن حضرت که رقم نهم ٩ و سلخ شعبان تاریخ آن بود بمثابۀ اناء مختوم وارد چون ختم برداشتیم مسک اذفر متضوّع چه که مزیّن بود بذکر محبوب عالمیان بعد از قرائت و اطّلاع در شبی از شبها در افق اعلی عرض شد قول الرّبّ تعالی و تقدّس یا عبد حاضر للّه الحمد جناب امین موفّق شدند بر خدمت امر از حقّ میطلبیم او را تأیید فرماید بر اتّحاد قلوب و اتّفاق نفوس یا امین آنچه در بارۀ اتّحاد با جناب علی حیدر نوشتی از قبل و بعد جواب مرقوم داشتیم لازال حقّ اتّحاد و اتّفاق را دوست داشته و آنچه در بارۀ ج و ع و ع و سایر اولیای آن ارض و همچنین ذکر اشتعال و خضوع و خشوع و قیام بر خدمت امر اللّه جلّ جلاله نمودی بشرف اصغا فائز و هر یک از بحر بیان رحمن نصیب برداشت و قسمت کلّی برد کل را بشارت ده نسأل اللّه ان یقدّر لهم خیر کلّ عالم من عوالمه انّه هو الفضّال الکریم انتهی

اینکه در بارۀ اولیای آن ارض و اسرای بلاد مرقوم داشتید یعنی نفوسی که فی سبیل اللّه از کأس بلایا نوشیدند و ببأساء و ضرّاء مبتلا شدند و از ظلم ظالمین یعنی علمای جهلا از وطن خارج و بارض طاء که مطلع ظهور مالک اسماء و صفات بوده وارد تمام این فقرات و اسامی نفوس مهاجرین فی سبیل اللّه امام کرسیّ مقصود عالم عرض شد و بعد از اصغا بحر بیان رحمن بشأنی موّاج که اقلام عالم از ذکرش و وصفش قاصر قوله عزّ بیانه و جلّ برهانه یا امین علیک بهائی طوبی لک بما ذکرت احبّائی الّذین هاجروا من وطنهم بما اکتسبت ایدی الظّالمین الّذین بدّلوا نعمة اللّه کفراً و نقضوا میثاقه و جادلوا بآیاته و قاموا علی اطفآء نوره قل موتوا بغیظکم سوف ترون انفسکم فی عذاب الیم و اولیائی فی الفردوس الأعلی و لن تجدوا لأنفسکم الی اللّه سبیلا کذلک نطق لسان العظمة فی هذا الحصن المتین انّا اردنا ان نذکر کلّ واحد منهم فضلاً من عندنا و انا المبیّن العلیم و انا المشفق الکریم

یا قلمی اذکر من سمّی باسمعیل قل طوبی لک بما اقبلت الی اللّه المهیمن القیّوم و فزت بآیاته و نفحات ایّامه و ورد علیک ما ورد علیه بما اکتسبت ایدی الّذین نقضوا المیثاق و العهود اسمع ندائی ثمّ افرح بذکری لعمر اللّه لا یعادله ذکر العالم طوبی لقوم یعرفون قد اخذتک الأحزان فی سبیلی یأخذک السّرور و الابتهاج بذکری انّ ربّک هو الفرد الواحد المقتدر العزیز الودود

یا (سیّد) محمود علیک بهائی نشهد انّک سمعت من اعدائی ما لا احببت ان تسمع اسمع فی هذا الحین ما خلق اللّه الخلق لاصغائه قل لک الحمد یا مقصود العالم اشهد انّ ذکرک سبب لفرح العالم یشهد بذلک عباد مکرمون ایّاک ان تحزنک حوادث الدّنیا ضع ما عند القوم متمسّکاً باسمی العزیز المحبوب قد نزّل لک و لأولیائی ما قرّت به العیون

یا سیّد محمّد اذا شربت رحیق الوحی من کأس بیانی قل

الهی الهی لک الحمد بما اسمعتنی ندائک الأحلی و صریر قلمک الأعلی اسألک باسمک القیّوم الّذی به قام من بشّر العباد بظهورک و ما یظهر من عندک بأن تجعلنی متوجّهاً الیک فی کلّ الأحوال انّک انت الغنیّ المتعال

یا (سیّد) محمّد رضا اذا تنوّرت بأنوار بیان ربّک الرّحمن و سمعت ندآء المظلوم قل

الهی الهی لک الحمد بما عرّفتنی و علّمتنی و هدیتنی اسألک بأن تجعلنی مستقیماً علی حبّک و شارباً رحیق العرفان من ید عطائک انّک انت الغفور الرّحیم

یا (میرزا) محمّد علی یا منظر یذکرک مالک القدر من شطر منظره الأکبر و یذکّرک بآیاته و یبشّرک بفضله قل

لک الحمد یا مولی العالم و لک الثّنآء یا فاطر السّمآء بما سقیتنی کأس حبّک و ایّدتنی علی الاقرار بما انزلته فی کتابک ای ربّ ترانی مقبلاً الیک و متمسّکاً بحبل جودک اسألک یا مالک الوجود بأن تکتب لی ما یحفظنی عن سهام اشارات النّاعقین و اسیاف شبهات الملحدین انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت العزیز الفضّال

یا محمّد (نعیم) اذا اخذک رحیق بیانی و وجدت نفحات وحیی قل

الهی الهی لک الحمد بما ذکرتنی فی سجنک اذ کنت بین ایدی اعدائک اسألک بحروفات کلمتک الجامعة و بآیاتک المنزلة و بحرکة قلمک الأعلی و ظهورات قدرتک فی ناسوت الانشآء بأن تجعلنی ثابتاً علی حبّک و راسخاً علی امرک انّک انت الّذی ما خوّفتک جنود العالم و ما اضعفتک قوّة الأمم تأخذ و تعطی انّک انت القویّ القدیر

یا قنبر علی طوبی لعبد حمل الشّدائد فی حبّی و سمع شماتة الأعدآء فی سبیلی انّه من اخیر العباد عند ربّه المختار و من اعلی الخلق عند الحقّ یشهد بذلک امّ الکتاب فی مقامه الرّفیع

یا محمّد علی طوبی لعبد سافر فی سبیلی و اختار الغربة لاسمی و قبل البلایا لحبّی انّه من اهل فردوسی علیه بهائی و عنایتی و فضلی و رحمتی الّتی سبقت من فی السّموات و الأرضین

یا محمّد قبل تقی قد ورد علیک ما ورد علینا لعمری انّ السّمّ فی سبیلی شهد و النّار نور و البلآء رحمة و البأسآء نعمة و الضّرّآء مائدة کذلک نطق لک قلمی الأعلی فی سجن عکّآء لتسمع و تکون من الشّاکرین

یا قلمی الأعلی اذکر من سمّی (حاجی) بسیّد میرزا قل طوبی لک بما اقبلت الی افقی و سمعت ندائی نعیماً لک بما اکرمت مثوی الّذین هاجروا من مقامهم بما اکتسبت ایدی الظّالمین طوبی لک و لمن راعهم و اکرمهم و اطعمهم و انعمهم انّا معهم نسمع و نری انّ ربّک هو السّمیع البصیر نسأل اللّه ان یؤیّدک و یمدّک و یقدّر لک ما ینفعک انّه هو المقدّر الحکیم انتهی

للّه الحمد کل بامواج بحر بیان رحمن فائز شدند بعد از عرض اسماء لسان عظمت بشأنی ناطق که هر سامعی متحیّر و هر ناطقی مبهوت نسبت بهر یک از نفوس مذکوره فراتی جاری و رحمتی ساری و همچنین در بارۀ نفوسی که بمهاجرین اظهار محبّت و مودّت نموده‌اند آنچه از سماء مشیّت مخصوص هر یک نازل گواهی میدهد بر عمّان رحمت رحمن فی‌الحقیقه نفوس مقدّسه در مقامات خود این مقام را آمل و راجی بوده و هستند الأمر بیده یؤیّد من یشآء رحمة من لدنه و هو الغفور الرّحیم این فانی هم خدمت هر یک سلام و تکبیر میرسانم و از حقّ تعالی شأنه مدد میطلبم

عریضۀ جناب آقا میرزا ابوالحسن (ع‌ط) علیه بهآء اللّه رسید و در شب سه‌شنبۀ (٣) نوزدهم شهر شوّال المکرّم دو ساعت از شب گذشته در ساحت امنع اقدس عرض شد و بانوار نیّر قبول فائز گشت طوبی له و نعیماً له و یک لوح ابدع امنع ارفع ابهی از سماء مشیّت مولی الوری مخصوص ایشان نازل و ارسال شد از حقّ جلّ جلاله میطلبم ایشان را تأیید فرماید بر اخذ لوح مبارک بقوّة من عنده و قدرة من لدنه لیشرب من کؤوس بیان ربّه کوثر عرفانه انّ ربّنا و ربّکم هو المشفق الکریم

و اینکه در بارۀ صعود مرحومه ضلع علیها بهآء اللّه و رحمته و وصیّت او معروض داشته‌اند فرمودند مغفورة خطایاها چون ذکرش در ساحت اقدس مذکور کلمۀ مبارکۀ عفو در باره‌اش نازل و در بارۀ وصیّت او آنچه ناظراً الی الحکمة عمل نمودند بشرف قبول مزیّن و مابقی باید به امین برسد و او ببعضی از نفوس معیّنه برساند انتهی

و اینکه در بارۀ ضلع اخری علیها بهآء اللّه مسئلت عنایت نموده‌اند بعد از عرض امام وجه یک لوح اعزّ اعلی مخصوص او نازل و ارسال شد فضله احاط و رحمته سبقت و نعمته سبغت ولکنّ القوم فی اعراض مبین زود است حجبات خرق شود و عباد بیابند آنچه را که الیوم از او غافلند و اقبال نمایند بآنچه که الیوم از او معرضند انّ ربّنا و ربّکم هو المقتدر علی ما یشآء بقوله کن فیکون

و اینکه در بارۀ والدین نوشته‌اند بعد از عرض در ساحت فی قبضته ملکوت کلّ شیء این کلمات عالیات از سماء اراده نازل قوله تبارک و تعالی قل

الهی الهی ترانی منجذباً بآیاتک و متمسّکاً بحبل عطائک و مشتعلاً بنار حبّک و طائراً فی هوآء قربک اسألک بأیادی امرک و مطالع قدرتک و مشارق عظمتک و اقتدارک بأن تقدّر لی و لمن نسبته الی نفسی ما یقرّبنا الیک و یهدینا الی صراطک المستقیم و امرک العظیم ای ربّ انا عبدک و ابن عبدک لا اعلم ما یضرّنی و ینفعنی انّک انت العلیم الخبیر قدّر لی یا الهی ما یقومنی علی خدمة امرک و ما ترتفع به کلمتک العلیا بین الوری انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت المهیمن القیّوم انتهی

عنایت حقّ جلّ جلاله ایشان را اخذ نموده و نازل شده آنچه که تغییر نیابد و تبدیل نشود انّ الفضل بیده یقدّر لمن یشآء و هو المقتدر المختار

و اینکه در بارۀ خروج روح و کیفیّت آن در عوالم اخری سؤال نموده‌اند بعد از عرض در ساحت امنع اقدس لسان عظمت باین کلمات عالیات ناطق قوله تبارک و تعالی یا ایّها الشّارب رحیق حبّی و الطّائر بأجنحة الایقان فی هوآء قربی در این مقام بیانات شتّی مکرّر از لسان مولی الوری در الواح نازل انبیا و مرسلین عرفان این مقام را ستر نموده‌اند لأجل حفظ عالم فی‌الحقیقه اگر نفسی در آنچه از قلم اعلی در این مقامات جاری شده تفکّر نماید بیقین مبین میداند که مشعر ادراک آن عالم در این عالم گذارده نشده تا ادراک نماید و بر حقیقت عارف شود ولکن اینقدر ذکر میشود که ارواح مجرّده که حین ارتقا منقطعاً عن العالم و مطهّراً عن شبهات الأمم عروج نمایند لعمر اللّه انوار و تجلّیات آن ارواح سبب و علّت ظهورات علوم و حکم و صنایع و بقای آفرینش است فنا آن را اخذ ننماید و شعور و ادراک و قدرت و قوّت او خارج از احصای عقول و ادراک است انوار آن ارواح مربّی عالم و امم است اگر این مقام بأسره کشف شود جمیع ارواح قصد صعود نمایند و عالم منقلب مشاهده گردد انتهی

در این ایّام یکی از احبّای ارض قاف و واو این فقره را سؤال نمود و جوابی از ملکوت بیان ربّنا الرّحمن نازل بعینه در این مقام ذکر میشود تا اولیا از رحیق بیان الهی بیاشامند و بمقام استقامت کبری فائز شوند

و اینکه سؤال شده بود نفس بعد از فنای بدن باقیست یا نه و بر فرض بقا چه حالت خواهد داشت قوله تبارک و تعالی و امّا ما سألت عن الرّوح و بقائه بعد صعوده اعلم انّه یصعد حین ارتقائه الی ان یحضر بین یدی اللّه فی هیکل لا تغیّره القرون و الأعصار و لا حوادث العالم و ما یظهر فیه و یکون باقیاً بدوام ملکوت اللّه و سلطانه و جبروته و اقتداره و منه تظهر آثار اللّه و صفاته و عنایة اللّه و الطافه انّ القلم لا یقدر ان یتحرّک علی ذکر هذا المقام و علوّه و سموّه علی ما هو علیه و تدخله ید الفضل الی مقام لا یعرف بالبیان و لا یذکر بما فی الامکان طوبی لروح خرج من البدن مقدّساً عن شبهات الأمم انّه یتحرّک فی هوآء ارادة ربّه و یدخل فی الجنّة العلیا و تطوفه طلعات الفردوس الأعلی و یعاشر مع انبیآء اللّه و اولیائه و یتکلّم معهم و یقصّ لهم ما ورد علیه فی سبیل اللّه ربّ العالمین لو یطّلع احد علی ما قدّر له فی عوالم اللّه ربّ العرش و الثّری لیشتعل فی الحین شوقاً لذاک المقام الأمنع الأرفع الأقدس الأبهی بلسان پارسی بشنو یا عبدالوهّاب علیک بهائی اینکه سؤال از بقای روح نمودی این مظلوم شهادت میدهد بر بقای آن و اینکه سؤال از کیفیّت آن نمودی انّه لا یوصف و لا ینبغی ان یذکر الّا علی قدر معلوم انبیا و مرسلین محض هدایت خلق بصراط مستقیم حقّ آمده‌اند و مقصود آنکه عباد تربیت شوند تا در حین صعود با کمال تقدیس و تنزیه و انقطاع قصد رفیق اعلی نمایند لعمر اللّه اشراقات آن ارواح سبب ترقّیات عالم و مقامات امم است ایشانند مایۀ وجود و علّت عظمی از برای ظهورات و صنایع عالم بهم تمطر السّحاب و تنبت الأرض هیچ شیء از اشیاء بی سبب و علّت و مبدء موجود نه و سبب اعظم ارواح مجرّده بوده و خواهد بود و فرق این عالم با آن عالم مثل فرق عالم جنین و این عالم است باری بعد از صعود بین یدی اللّه حاضر میشود بهیکلی که لایق بقا و قابل آن عالم است این بقا بقاء زمانیست نه بقاء ذاتی چه که مسبوقست بعلّت و بقاء ذاتی غیر مسبوق و آن مخصوص است بحقّ جلّ جلاله طوبی للعارفین اگر در اعمال انبیا تفکّر نمائی بیقین مبین شهادت میدهی که غیر این عالم عالمهاست حکمای ارض چنانچه در لوح حکمت از قلم اعلی نازل اکثری بآنچه در کتب الهی نازل قائل و معترفند ولکن طبیعیّین که بطبیعت قائلند در بارۀ انبیا نوشته‌اند که ایشان حکیم بوده‌اند و نظر بتربیت عباد ذکر مراتب جنّت و نار و ثواب و عذاب نموده‌اند حال ملاحظه نمائید جمیع در هر عالمی که بوده و هستند انبیا را مقدّم بر کل میدانند بعضی آن جواهر مجرّده را حکیم میگویند و برخی من قبل اللّه میدانند حال امثال این نفوس اگر عوالم الهی را منحصر باین عالم میدانستند هرگز خود را بدست اعدا نمیدادند و عذاب و مشقّاتی که شبه و مثل نداشته تحمّل نمیفرمودند اگر نفسی بقلب صافی و بصر حدید در آنچه از قلم اعلی اشراق نموده تفکّر نماید بلسان فطرت به الآن قد حصحص الحقّ ناطق گردد انتهی

و امّا دستخطّ آن حضرت رقم ١٠ که بیست و هشتم رمضان تاریخ آن بود باب جدید گشود و خبرهای جدیده آورد از جمله خبر صحّت و سلامتی و قیام آن محبوب بر خدمت امر الهی و همچنین ذکر سلامتی دوستان و اولیائی که بطراز تخصیص مزیّنند سبحان‌اللّه این قاصد بی‌لسان اینهمه حرفها گفته انشآءاللّه لازال متحرّک باشد تأنّی در هر مقام محبوبست مگر در این مقام چه که قاصدی که از جانب اولیای حقّ است باید بکمال تعجیل حرکت نماید و پی در پی برسد

اینکه در بارۀ ورقه کنیز الهی علیها بهآء اللّه مرقوم داشتید بعد از عرض در ساحت اقدس این کلمۀ علیا از افق بیان حقّ اشراق نمود قوله تبارک و تعالی یا امین علیک بهائی تو و منسوبانت از حقّ بوده و هستید هر یک را از قبل حقّ تکبیر برسان و بعنایت و رحمت و فضلش بشارت ده و امّا در بارۀ ورقه آنچه ذکر نمودی بطراز قبول مزیّن نسأل اللّه ان یوفّقهما علی ما یحبّ و یرضی انّه هو مالک العرش و الثّری و ربّ الآخرة و الأولی انتهی

و همچنین دستخطّ آخر آن محبوب رقم ١ و ۶ شهر شوّال کتابی بود در ذکر و ثنای مقصود عالمیان و اولیا و اصفیائش صدهزار شکر حضرت مقصود را که شما را توفیق ذکر عطا فرمود و این عبد را توفیق استماع الأمر بیده و هو الآمر الحکیم

اینکه مرقوم داشتید مناجات حضرت اسم جود علیه بهآء اللّه الأبهی را ارسال داشتم تا در حضور عرض شود در این حین این عبد فانی در ساحت امنع اقدس حاضر و بعد از اذن عرض نمود و چون منتهی شد باب این بیان بمفتاح فضل مفتوح قوله تبارک و تعالی انّا سمعنا ندائک اجبناک مرّة بعد مرّة للّه الحمد در هر کتابی ذکرت بوده لازال نیّر فضل از افق سماء رحمت الهی مشرق و لائح فائز شدی بآنچه که عالم منتظرش بوده الفضل بیده و الجود فی قبضة قدرته انّه هو الفضّال المقتدر الغفور الرّحیم انتهی الحمد للّه آفتاب جود الهی عالم وجود را فراگرفته و عنایاتش بمثابۀ غیث هاطل در هر حین بر اولیائش نازل کِه قادر بر آنکه از عهدۀ شکرش برآید مگر اعانتش دست گیرد و عطایش آنچه ظاهر شده قبول فرماید اوست کریم و اوست توانا

عریضۀ جناب آقا ملّا محمّد (ع‌ط) علیه بهآء اللّه بعد از عرض در ساحت امنع اقدس یک لوح مقدّس مخصوص ایشان نازل و ارسال شد انشآءاللّه از کوثر بیان بیاشامند و از انوار آفتاب معانی منوّر گردند و همچنین لسان بیان باین کلمات عالیات در بارۀ ایشان ناطق قوله تبارک و تعالی الحمد للّه باقبال و عرفان فائز شدند از حقّ میطلبیم او را باستقامت فائز فرماید چه که کذّابهای قبل از خلف حجاب بیرون آمده‌اند و در ترتیب حزبی مثل حزب قبل سعی بلیغ نموده و مینمایند یا امین از حقّ بطلب عباد را از نیّر عدل و انصاف محروم نفرماید انّه علی کلّ شیء قدیر انتهی این عبد هم خدمت ایشان تکبیر میرساند و از حقّ جلّ جلاله میطلبد آنچه را که سبب و علّت استقامت و قیام بر خدمت امر است الحمد للّه بعنایت حقّ و مرحمت و مغفرت فائز گشتند و از قلم اعلی مذکورند هنیئاً له

اینکه ذکر جناب ملّا غلامرضای جاسبی علیه بهآء اللّه الأبدی را نمودند و همچنین ذکر اشتعال ایشان را بنار محبّت الهی فرمودند بعد از عرض امام وجه این کلمۀ علیا از قلم اعلی در ذکر ایشان جاری و نازل قوله تبارک و تعالی یا غلام قبل رضا علیک بهائی لازال مذکور بوده و هستی از حقّ میطلبیم ترا مؤیّد فرماید بر آنچه که سبب اعلاء کلمه و استقامت عباد است از حقّ بطلب عباد خود را حفظ فرماید که شاید بمثل حزب قبل بظلمت اوهام و ظنون مبتلا نشوند و از انوار توحید حقیقی محروم نمانند اهل بیان تازه اراده نموده‌اند حزب شیعه ترتیب دهند اعاذنا اللّه و ایّاکم من شرّ هؤلآء انّه هو المقتدر القدیر انتهی این عبد متحیّر که باین زودی چگونه محتجب گشتند و از آنچه دیده و میبینند غافلند آیا حزب قبل چه صرفه بردند و چه خدمتی در یوم جزا بحقّ نمودند جز آنکه بر منابر بلعن مشغول و بر سفک دمش فتوی دادند حال در بی‌بصری عباد تفکّر فرمائید قسم بآفتاب حقیقت که از سمع و بصر و فؤاد محرومند خدا بصر بخشد و انصاف عطا فرماید

و همچنین ذکر جناب مشهدی نصراللّه و جناب مشهدی حسین و جناب آقا محمّد صادق و اخوی ایشان علیهم بهآء اللّه را نمودند بعد از عرض این فقره امام عرش این آیات از مشرق بیّنات اشراق نمود قوله تبارک و تعالی

یا نصراللّه علیک بهآء اللّه للّه میگویم و لوجه اللّه اظهار میدارم نیّر انصاف مستور و نور عدل غیر مشهود استقامت بمثابۀ عنقا مشاهده میشود یعنی مذکور و غیر موجود از حقّ بطلب ترا و اولیای خود را بر امرش راسخ و ثابت فرماید اوست قادر و توانا

یا مشهدی حسین علیک بهائی این مظلوم ترا در سجن ذکر مینماید که شاید از نفحات ذکر بحبل مذکور تمسّک نمائی تمسّکی که جمیع عالم قادر بر فصل نباشد اینست مقام انسان طوبی لمن تمسّک بعروة عنایة اللّه ربّ العالمین

یا محمّد صادق قلم اعلی ترا ذکر مینماید در حالتی که بین یدی غافلین مسجون و مظلومست و ترا وصیّت میفرماید باستقامت بر امرش هر نفسی از کوثر استقامت آشامید او از اهل سفینۀ حمرا از قلم اعلی مذکور و مسطور طوبی لک و لمن معک و آمن باللّه ربّ العالمین امروز استقامت از اعظم اعمال نزد غنیّ متعال مذکور طوبی لمن فاز و ویل للغافلین جناب امین ذکر هر یک را نموده لذا کل باثر قلم اعلی فائز گشتند انّا ذکرنا الّذین ذکرت اسمائهم لدی المظلوم و انزلنا لهم ما یقرّبهم الی اللّه مالک یوم الدّین طوبی لمن اقبل و ویل للمعرضین انتهی

این عبد هم خدمت هر یک سلام و تکبیر میرساند و بعنایت حقّ بشارت میدهد امروز روز اقبال و توجّه و استقامتست طوبی از برای نفوسی که همزات شیاطین ایشان را از افق اعلی منع ننمود و محروم نساخت البهآء و الذّکر و الثّنآء علی حضرتکم و علی من معکم و یحبّکم لوجه اللّه ربّ العالمین

خ‌ادم

فی ١٩ شهر شوّال المکرّم سنة ۱۳۰۴

محبوب روحانی جناب آقا میرزا حیدر علی علیه بهآء اللّه ملاحظه فرمایند

بسم ربّنا الأقدس الأعزّ الأعظم الأبهی

الحمد للّه الّذی اسمعنا فصل الخطاب و انزل علینا الکتاب و اظهر لنا سرّ المبدأ و المآب و هدانا الی سوآء الصّراط اصلّی و اسلّم و اکبّر علی الّذین نبذوا الأوهام و اخذوا الأحکام و قاموا علی نصرة امر ربّهم مالک الأنام و الظّاهر فی الأیّام اولئک عباد بهم ظهر سرّ الأحدیّة و لاح افق الاستقامة و هدر العندلیب علی اغصان سدرة الالهیّة انّه لا اله الّا هو العزیز الوهّاب

سبحانک یا مالک الأسمآء و فاطر السّمآء و الظّاهر فیملکوت الانشآء و المشرق من الأفق الأعلی تعلم و تری انّ الخادم یراه عاجزاً عن ذکر هؤلآء الّذین توجّهوا الیک بوجوه نورآء و شاهدوا فی حبّک ما ناح به الملأ الأعلی و سکّان ملکوت الأسمآء اسألک بأن تقدّر لهم یا الهی کلّ خیر ثبت من القلم فی اللّوح الأعظم ثمّ اکتب لهم ما یشرّفهم بالشّهادة الکبری قبل صعود ارواحهم الیک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت العزیز المنّان

و بعد یا حبیب فؤادی قد فزت بکتابک الّذی ارسلته من الهآء و المیم و ذکرت ایّاماً کنتَ فی السّجن الأعظم و حضورک لدی الوجه و اصغائک ندآء محبوبنا و محبوبکم و محبوب من فی السّموات و الأرضین و بعدما قرأت و عرفت قصدت المقام و عرضت ما فیه تلقآء العرش فلمّا تمّ اقبل الیّ وجه القدم و قال یا عبد الحاضر خذ اللّوح و القلم فلمّا اخذت انزل من سمآء مشیّته لکلّ واحد من الأسمآء الّذین ذکرتهم فی کتابک آیاتاً لا تعادلها کنوز الأرض و لا خزائن السّمآء تعالی هذا الفضل العظیم و هذه الموهبة الکبری و الرّحمة العظمی یسأل الخادم ربّه بأن یوفّقه و جنابک علی خدمة الأمر بالرّوح و الرّیحان فیکلّ الأحیان انّه لهو الواحد العزیز المنّان

عرض میشود بعد از ورود دستخطّ آنجناب و عرض تلقاء باب مخصوص هر یک از نفوس مذکوره آیات بدیعۀ منیعه نازل و ارسال شد باید بمقتضای مصلحت داده شود یعنی در نفوس اقبال مشاهده گردد اگرچه فی‌الجمله باشد و بعد داده شود از حقّ میطلبیم که ناس را از بحر فضل خود محروم ننماید انّه لهو المعطی الکریم دو لوح از الواح مخصوص حضرات ندّافها علیهما بهآء اللّه نازل شده زود برسانید و اینکه مرقوم داشته بودید که عهد نموده‌اند بکمال قناعت گذران کنند و مابقی را بساحت اقدس ارسال دارند اینفقره عرض شد فرمودند باعتدال حرکت کنند بر خود سخت نگیرند انّا نحبّ ان یکونا فی عیشة راضیة و اگر بخواهند چیزی ارسال دارند بامّ حرم برسانند مقبول است از قبل هم آنچه تا حال داده‌اند امّ حرم معروض داشته انتهی

و آنچه در بارۀ احبّای الهی در ارض ه‌م مرقوم داشتند عرض شد و در جواب حضرت اسم اللّه زین‌المقرّبین علیه منکلّ بهآء ابهاه ذکر کل شده و حسب الأمر بآن ارض ارسال میدارند و همچنین احتمال میرود مجدّداً بالواح بدیعۀ منیعه فائز شوند مخصوص آنطفل را ذکر فرموده‌اند طوبی له و لأبیه

عرض دیگر آنکه چند یوم قبل عریضۀ مفصّلی اینعبد خدمت جناب اسم اللّه جمال علیه بهآء اللّه و همچنین خدمت جناب ملّا علی اکبر علیه بهآء اللّه و همچنین خدمت جناب آقا سیّد ابوطالب و جناب ابن عطّار علیهما بهآء اللّه عرض نموده انشآءاللّه رسیده

عرض دیگر آنکه مدّتهاست ذکر جناب ذبیح علیه بهآء اللّه در دستخطهای مبارکۀ احبّای الهی دیده نشده استدعا آنکه ایشانرا ملاقات نمائید و از قبل اینفانی تکبیر بدیع منیع برسانید قل این اشتعالک و اشتیاقک و جذبک و انجذابک و حبّک و غرامک و ولهک و احتراقک فی اللّه ربّ العالمین اگرچه اینعبد موقن است باینکه جمیع آنچه ذکر شد موجود است ولکن چون مدّتهاست که گوش و چشم باستماع کلمات و مشاهدۀ آن مرزوق نگشته لذا این عرایض اظهار گشت

عرض دیگر آنکه حسب الأمر باید چند نفوس که بطراز امانت و دیانت و قناعت مزیّنند و دارای نطق و بیان باطراف توجّه نمایند و بکمال حکمت بتبلیغ امر مشغول شوند الواح بشأنی نازل شده که احصای آن ممکن نه باید از فارسی و عربی آنچه موافق این ایّام است جمع نمود و بمقتضای مقام و نفوس کلمات الهی القا شود انتهی انشآءاللّه حرارت نفوس مطمئنّه افسردگی و برودت انفس غافله را زایل نماید

عرض دیگر آنکه بعضی از الواح مبارکه را در این ایّام حسب الأمر اینعبد نوشته چه که در بعضی اوقات حضرت غصن ‌اللّه روحی و ذاتی و کینونتی لتراب قدومه الفدآء تشریف نداشتند از حقّ جلّ جلاله سائل و آملیم که آنجناب مؤیّد شوند بر ذکر حقّ و ثنای حقّ و تبلیغ امر حقّ لیقوم به کلّ قاعد و ینطق کلّ صامت و یقبل کلّ معرض و یری کلّ عمیّ و یتکلّم کلّ کلیل و یمشی کلّ مقعد و یطمئنّ کلّ مضطرب و یوقن کلّ مریب و یستقیم کلّ متزلزل انّه ولیّ من اقبل الیه و مجیب کلّ سائل خاضع خاشع منیب جمیع طائفین عرش خدمت آنجناب تکبیر میرسانند و همچنین اغصان سدرۀ الهیّه روحی و ارواح العالمین لهم الفدآء بذکر ابدع امنع ابهی آنجناب را ذاکرند البهآء علیکم و علی من معکم من احبّآء اللّه فی هناک

خ‌ادم

فی ۱۵ ذی‌حجّة سنة ۱۲۹۷

عدد الواح منزولۀ مرسوله بیست و یک است انشآءاللّه جمیع بآن فائز شوند

هو الغالب القادر القهیر القدیر القیّوم

الحمد للّه الّذی اشرق شمس البهآء عن مشرق البقآء و استضآء منه اهل ملإ العالین الّذینهم کانوا حول العرش لمن الطّائفین و انّه ما من اله الّا هو یحیی و یمیت ثمّ یمیت و یحیی و کلّ عنده فی لوح حفیظ

ان یا میر قبل محمّد اسمع ما یرنّ لک عندلیب الفراق حین الّذی التفّت السّاق بالسّاق و انفضّت کلّ المیثاق الّا میثاق اللّه ربّک الخلّاق و ابطلت کلّ الکتب و الأوراق الّا الواح ربّک الرّزّاق ان انقطع یا میر عن الدّنیا و ما فیها و ما بینها و ما علیها و لا تتّبع خطوات المشرکین ثمّ اتّکل الی اللّه ربّک و کن فی دین اللّه لمن المستقیمین ملّة هذا الغلام الالهیّ العراقیّ المبین و منه اثبتت کلّ الأدیان من اوّل الّذی خلق الآدم من المآء و الطّین و یثبت الی ابد الآبدین ان یا میر طهّر مرآة قلبک عن الکدورات لتجد فیه شبح هذا المظلوم الأسیر الّذی وقع تحت سیوف البغضآء عمّا اکتسبت ایادی هؤلآء المشرکین الّذین یقولون بألسنتهم تاللّه انّا آمنّا بعلیّ قبل نبیل و اذا جآء منزله بملیک من الأمر اذاً انکروه و کذّبوه الی ان افتوا علی قتله کما افتوا ملل القبل علی النّبیّین و المرسلین و یشهد بذلک لسان سرّهم بأنّهم الّذین یکذبون فی کلّ آن و فی کلّ حین قل یا قوم أ فمن کان ناظراً الی شطر اللّه کالّذی یعبد الأصنام او الّذی یتّبع المشرکین تاللّه یا میر اذاً تقول بهم یسودّ وجوههم و یلوون السنتهم فی افواههم و لن یقدروا ان یؤتون جوابک و انّ هذا لقول الصّدق لو انت من السّامعین ان یا میر أ تسرّ فی نفسک بعد الّذی بدّل سرور البهآء بحزن عظیم أ تستبشر فی روحک بعد الّذی غاب بشارة اللّه و جآء بحزن مبین أ تشرب المآء بعد الّذی کان جمال البهآء ظمآن فی الأعرآء و کان اللّه علی ما اقول لشهید قل یا میر تاللّه انّ الّذی اشتهر اسمه فی البلاد قام علی قتله و کان ان یکذّبه فی کلّ آن و فی کلّ حین الی ان وصل الأمر الی هذا المقام الّذی تشهد و تری ما ورد علی هذا المظلوم الأسیر الّذی سمّی فی ملکوت البقآء بالبهآء و هذا ما نزل من قلم قدس منیر و انّک یا میر فانصره بقوّة اللّه لتکون لجمال القدم لمن النّاصرین أ تسکن یا میر فی البیوت بعد الّذی وقع الحسین تحت سیوف اهل القنوت أ تنوم علی الفراش بعد الّذی کان نیّر الآفاق بین یدی هؤلآء الفسّاق و لن ینعس فی امر اللّه لا فی ازل الآزال و لا فی ابد الآبدین کذلک اخبرک بالصّدق لتکون مطّلعاً بما ورد علی هذا الجمال الدّرّیّ الأمین من ایادی ظلم هؤلآء الفاسقین ان یا میر طهّر النّظر عن حدودات البشر و لا تتّبع خطوات من مکر و غدر ثمّ انظر بهذا المنظر الأکبر لتطّلع بما هو المکنون فی خزاین قدس مبین ثمّ اقرأ هذا الدّعآء

فسبحانک اللّهمّ یا الهی اسألک من انوار جمالک و باشراقات شمس فضلک و افضالک ان انقطعنی عمّا خلق فی السّموات و الأرض و تجعلنی خالصاً لوجهک البهیّ الأبهی و مخلصاً لدینک العلیّ الأعلی یا من کنت مقدّساً عمّا یعرف و یقال و عمّا یشهد بالمقال ثمّ اسألک یا الهی من سحاب جودک و مکرمتک و من غمام عنایتک و مرحمتک ان امطر علی ارض قلبی امطار عزّ رأفتک لینبت منه نبات علمک و حکمتک لیجعلنی متوکّلاً الی طلعة ابهائیّتک ای ربّ انّ المشرکون ما عرفوا جوهر ذاتک و غشوا اعینهم بغشوات الشّرک الی ان افتوا علی قتل مظهر نفسک البهیّ الأبهی و قاموا علی ذلک لیقومنّ النّاس علی هذا الفعل و زلّوا بعض النّاس من صراطک عمّا خرج قول الباطل عن افواههم اذاً انت یا محبوبی خذهم بعذابک الشّدیدة بما اکتسبت ایادیهم و انّک انت المقتدر علی ما تشآء تفعل ما تشآء و تحکم ما ترید و انّک انت المبدأ و المعید و انّک انت السّمیع المستجاب ثمّ اغفر لی یا محبوبی خطایائی ثمّ استرنی یا مسجودی عیوبی و لا تغفلنی بأقلّ من آن عن ذکر جمالک و انّک انت الحقّ لا اله الّا انت الیک المبدأ و المآب لن یعرف انّیّتک کلّ ذی عقل مستطاب

و انّک انت یا میر قبل محمّد اسمع ندائی و لا تکن من الغافلین ان انقطع عمّا خلق فی التّراب انّه یفنی و یبقی کلمات ربّک فی ابد العالمین و الرّوح و العلآء و الکبریآء علیک و علی من کان لقولی لمن السّامعین

هو الظّاهر النّاطق المقتدر العلیم الحکیم

الحمد للّه الّذی اظهر بسلطانه ما اراد و زیّن الیوم بنسبته الیه و سمّاه فی کتب السّمآء بیوم اللّه و فیه ظهر ما بشّر به رسله و کتبه و زبره فلمّا اتی الوعد اشرق نیّر الظّهور انّه هو مکلّم الطّور بسلطان ما خوّفته شوکة العلمآء و الأمرآء و ما منعته سطوة الجبابرة و لا ظلم الفراعنة قام امام الوجوه و قال تاللّه انا المکنون و انا المخزون و انا الّذی بذکری تزیّنت سمآء البرهان بأنجم البیان و الامکان بنور العرفان تعالی من اظهر نفسه و انزل برهانه و اسمع الکلّ آیاته البهآء و التّکبیر علی ایادی امره بین عباده الّذین جعلهم تراجمة وحیه و ما انزله فی کتابه و بهم ماج بحر العرفان بین الأدیان و اشرق نیّر العلم من افق الامکان و اضآءت بنوره الآفاق و اهتزّت به افئدة العشّاق فی یوم المیثاق

یا ایّها الطّائر فی هوآء العرفان و النّاظر الی افق رحمة ربّک الرّحمن انّا امسکنا القلم بما اکتسبت ایادی الأمم و اخذنا زمامه فی برهة من الزّمان بما احاطت بنا الأحزان من الّذین نبذوا البرّ و التّقوی و اخذوا البغی و الفحشآء اولئک اشتعلوا بنار الحرص و الهوی و خانوا فی اموال الوری من دون اذن من اللّه ربّ العرش و الثّری و مالک الآخرة و الأولی قل

الهی الهی لا تطردنی عن بحر عطائک و لا تمنعنی عن ظلّ قباب فضلک وعزّتک یا سلطان الوجود و مالک ممالک الکرم و الجود ما اتّخذت لنفسی دونک سلطاناً و لا سواک ربّاً اسألک بخریر کوثر البیان و هزیز نسمات ظهورک فی الامکان و بآیاتک الکبری و حفیف سدرة المنتهی ان تؤیّد عبادک علی العدل فی امرک و الانصاف فی ظهورک ای ربّ تراهم معرضین عن ساحة عزّک و متمسّکین بأوهامهم فی ایّامک نبذوا بحر العلم ورائهم مقبلین الی غدیر الوهم لم ادر یا الهی بأیّ حجّة یتّبعون ما عندهم و بأیّ برهان ینکرون ما انزلت علیهم من سمآء فضلک و اظهرت لهم من اصداف بحر ارادتک اشهد بظهورک ظهر السّبیل و نزل الدّلیل و تمّت الحجّة و کملت النّعمة ای ربّ انا عبدک و ابن عبدک اکون متوجّهاً الی انوار وجهک و متمسّکاً بحبل عنایتک و معترفاً ببحر بیانک و سمآء حکمتک و مقرّاً بما نطق به لسان عظمتک و ما انزلته فی کتبک ای ربّ ایّد الغافلین علی الاعتراف بما اظهرته بقوّتک و المعرضین علی الاقبال الی باب رحمتک و المنکرین علی الاقرار بوحدانیّتک و فردانیّتک ای ربّ وفّقهم علی الرّجوع الیک و القیام علی تدارک ما فات عنهم عند تجلّیات انوار نیّر ظهورک انت الّذی بارادتک نصبت رایة اسمک الوهّاب فی المآب و ارتفع خبآء مجدک امام وجوه الأحباب طوبی لغریب قصد ظلّک و لفقیر اراد بحر غنائک و طوبی لطالب تمسّک بحبل قربک و تشبّث بذیل عطائک و طوبی لقاصد قصد فرات رحمتک و مخزن کرمک و طوبی لمنقطع نبذ ما دونک و اخذ ما امر به فی کتابک المبین

بلسان پارسی ندای مظلوم را بشنو نابالغهای عالم عمل نمودند آنچه را که هیچ ظالمی عمل ننموده و گفته‌اند آنچه را که هیچ مشرکی نگفته نفوسی که در طین ظنون و اوهام غرقند قابل ادراک تجلّیات انوار آفتاب حقیقت نبوده و نیستند تا قلب از نار وهم فارغ نشود البتّه بنور یقین فائز نگردد کجایند آن نفوس کدرۀ موهومه و نفوسی که از عالم گذشته‌اند و بر شاطی بحر انقطاع خرگاه افراخته‌اند

یا ایّها النّاظر الی الوجه چندی قلم را از تحریر منع نمودیم و سبب آن احزان وارده بوده چه که حضرت تقوی در تحت براثن نفس و هوی مشاهده شد آتش طمع و حرص بر هیکل تقدیس وارد آورد آنچه را که قلم از ذکرش عاجز و اوراق از حملش قاصر نفوس موجوده قابل ادراک مقامات نبأ عظیم نبوده و نیستند الّا من شآء ربّک پر امل قادر بر طیران در این فضای مقدّس مبارک نه قل یا قوم اتّقوا اللّه و لا تکونوا من الغافلین ضعوا ما سمعتم و رأیتم و اخذتم و خذوا ما اوتیتم من لدی اللّه ربّ العالمین لعمر اللّه لا یغنیکم ما عندکم و لا ینفعکم ما عند الأحزاب ضعوا الظّنون و الأوهام متوجّهین الی افق اشرق منه نیّر الایقان من لدی الرّحمن هذا ما امرتم به من قبل فی الواح شتّی و فی هذا اللّوح المبین

یا محمّد علیک بهائی امروز هر نفسی اراده نماید بآفتاب حقیقت که از افق سماء سجن اشراق نموده توجّه کند باید قوّۀ مدرکه را از قصص اولی مقدّس نماید و رأس عرفان را بتاج انقطاع و هیکل وجود را بطراز تقوی مزیّن دارد و بعد ارادۀ تغمّس در لجّۀ بحر احدیّه کند

یا علی علیک بهآء اللّه الأبدی امروز روز کلمۀ مبارکۀ قل اللّه ثمّ ذرهم فی خوضهم یلعبون است قاصدین باید حین قصد ذروۀ علیا در قدم اوّل از کوثر این آیۀ مبارکه بیاشامند و همچنین در قدم ثانی امام کعبۀ الهی این آیه را بلسان حقیقت تلاوت کنند انّی ترکت ملّة قوم لا یؤمنون باللّه و هم بالآخرة هم کافرون اگر طالب بآنچه ذکر شد فائز شود او لائق تقرّب و حضور و قابل طیران در این هواء مقدّس است والّا باید باوهام معرضین و مغلّین تأسّی نماید چنانچه نموده‌اند

یا محمّد قبل علی هر خس و خاشاکی لائق این بساط نبوده و نیست باری اسباب توجّه بشاطی بحر معانی و تقرّب بانوار آفتاب حقیقی آنست که ذکر شد من‌دون آن السّبیل مسدود و الطّلب مردود بأعلی النّدآء کل را بافق اعلی دعوت نمودیم ولکن غافلین و معرضین نپذیرفتند از حقّ جلّ جلاله مسئلت نما شاید عباد را تأیید فرماید و قوّت و قدرت بخشد تا از مرقاة اسماء صعود نمایند یعنی بگذرند و قصد سماء معانی کنند هادی دولت‌آبادی را بنصایح مشفقانه و مواعظ حکیمانه نصیحت نمودیم که شاید از شمال وهم بیمین یقین توجّه کند و از موهوم بشطر قیّوم اقبال نماید و بانوار حضرت معلوم فائز شود نصایح قلم اعلی در صخرۀ صمّاء اثر ننمود و ثمری ظاهر نه حال جمعی بمثابۀ حزب شیعه ترتیب داده و باغوای آن نفوس غافله مشغول و بر اصنام اسماء معتکف سبحان‌اللّه حزب قبل از تجارت اسماء چه ربحی تحصیل نمودند و بچه فوزی فائز گشتند در یوم جزا کل از حفیف سدرۀ منتهی محروم مشاهده شدند و شجرۀ مبارکه را بایادی بغی و فحشا قطع نمودند و بر منابر بلعن و سب مشغول بوده و هستند انظر کیف جعل اللّه اعلاهم اسفلهم و اسفلهم اعلاهم نفسی از اهل سنّة و جماعت در جهتی از جهات ادّعای قائمیّت نموده و الی حین قریب صدهزار نفس اطاعتش نمودند و بخدمتش قیام کردند قائم حقیقی بنور الهی در ایران قیام بر امر فرمود شهیدش نمودند و بر اطفاء نورش همّت گماشتند و عمل نمودند آنچه را که عین حقیقت گریانست از ورود این مظلوم در زوراء الی حین بمثابۀ امطار الواح مقصود عالمیان بر اهل ایران باریده مع‌ذلک آگاه نشدند و در غفلت و شقاوت قدیم خود باقی و برقرار و اگر این عنایت از آن شطر باین جهات توجّه مینمود حال کل را مقبل الی اللّه مشاهده مینمودید انّه ینطق بالحقّ ولکنّ الخلق فی حجاب مبین اسمع النّدآء من شطر عکّآء و خذ بیدک الیمنی کأساً من رحیق بیان ربّک مولی الوری و بیدک الأخری کوباً من ذکری الأبهی رغماً لمن فی ناسوت الانشآء الّذین انکروا آیاتی الکبری بما اتّبعوا اهل البغی و الفحشآء و مظاهر النّفس و الهوی یا ایّها المتوجّه الی انوار الوجه باسم حقّ جلّ جلاله در هر حین از این رحیق مبین بیاشام این رحیق مطلع انبساط و نشاط است نه سکر و فساد قل

الهی الهی لک البهآء بما ذکرتنی من قلمک الأعلی و زیّنتنی بطراز عزّک و عطائک و نوّرت قلبی بنور معرفتک اسألک یا من باسمک طار الموحّدون فی هوآء قربک و انجذبت افئدة المخلصین من رشحات بحر بیانک ان تؤیّد عبادک علی الاقرار بما اظهرت لهم بجودک و کرمک و ما انزلت علیهم من سمآء عرفانک انّک انت الفضّال الکریم و المقتدر العزیز العظیم

اشکر اللّه ربّک ربّ العرش العظیم و الکرسیّ الرّفیع بما انزل لک ما یبقی به اسمک و ذکرک بدوام اسمائه الحسنی و صفاته العلیا انّه هو الفیّاض ذو الفیض العظیم و هو الفضّال ذو الفضل المبین لا اله الّا هو العلیم الحکیم

یا نبیل قبل علی خفّاشهای عالم عباد اللّه را بصدهزار اوهام و ظنون از تجلّیات آفتاب حقیقت منع مینمایند کوثر استقامت و بیان و رحیق اطمینان و ایقان نصیب نفسی است که ببصر حقّ بافق اعلی ناظر باشد و بسمع او باصغاء ندا توجّه نماید امروز امواج بحر بیان مقصود عالمیان امام وجوه ادیان ظاهر و تجلّیات انوار ظهور مکلّم طور مشهود و سدرۀ رحمن در قطب فردوس اعلی ناطق یا لیت قومی یعلمون یا لیت قومی یسمعون یا لیت قومی ینظرون این ایّام اغنام الهی بین ذئاب ارض مبتلا و این مظلوم تحت براثن بغضا ولکن شاکریم که حقّ عنایت فرمود و تأیید نمود بشأنی که من‌دون ستر و حجاب مابین احزاب اظهار نمودیم آنچه را که سبب اعظم است از برای اصلاح عالم و نجات امم با احدی مداهنه ننمودیم و در اجرای اوامر الهی توقّف نکردیم ظلم ظالمین و ضرّ معتدین قلم اعلی را از اظهار کلمۀ علیا منع ننمود هر هنگام نفسی از اصحاب جرائد و غیره بر اعراض قیام مینمود اعضا و اجزای دولت سرّاً و جهراً ترغیب مینمودند و تقویت میکردند باری در ظاهر و باطن در تضییع امر اللّه جاهد و ساعی ولکن این مظلوم منقطعاً عن العالم و الأمم ذکر نمود آنچه را که سبب تطهیر عالم است از ضغینه و بغضا و علّت اخماد نار بغی و فحشا ناصر و معینی مشهود نه از هر جهتی سهام مفتریات مغلّین و اسنّۀ ملحدین بر هیکل امر وارد این مظلوم در سنین متوالیات باین کلمات عالیات ناطق

سبحانک یا الهی لو لا البلایا فی سبیلک من این تظهر مقامات عاشقیک و لو لا الرّزایا فی حبّک بأیّ شیء تبیّن شؤون مشتاقیک وعزّتک انیس محبّیک دموع عیونهم و مؤنس مریدیک زفرات قلوبهم و غذآء قاصدیک قطعات اکبادهم و ما الذّ سمّ الرّدی فی سبیلک و ما اعزّ سهم الأعدآء لاعلآء کلمتک یا الهی اشربنی فی امرک ما اردته و انزل علیّ فی حبّک ما قدّرته وعزّتک ما ارید الّا ما ترید و لا احبّ الّا ما انت تحبّ توکّلت علیک فی کلّ الأحوال اسألک یا الهی ان تظهر لنصرة هذا الأمر من کان قابلاً لاسمک و سلطانک لیذکرنی بین خلقک و یرفع اعلام نصرک فی مملکتک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت المهیمن القیّوم سبحانک اللّهمّ یا الهی قوّ قلوب احبّائک بقوّتک و سلطانک لئلّا یخوّفهم من فی ارضک ثمّ اجعلهم یا الهی مشرقین من افق عظمتک و طالعین من مطلع اقتدارک ای ربّ زیّنهم بطراز العدل و الانصاف و نوّر قلوبهم بأنوار المواهب و الألطاف انّک انت الفرد الواحد العزیز العظیم اسألک یا مالک القدم و مولی العالم و مقصود الأمم بالاسم الأعظم ان تبدّل اریکة الظّلم بسریر عدلک و کرسیّ الغرور و الاعتساف بعرش الخضوع و الانصاف انّک فعّال لما تشآء و انّک انت العلیم الخبیر

بگو یا حزب اللّه از هر شطر و جهتی اعدا با سیوف بغضا احاطه نموده‌اند و معین و یاوری بر حسب ظاهر نبوده و نیست بعضی از نفوس غافلۀ موهومه باظهار عناد و مفتریات از برای خود مقام و اعتباری را راجی و آملند و چون این مظلوم را بی معین و ناصر دیده‌اند با اسیاف بغض و عناد حمله نموده‌اند سبحان‌اللّه چهل سنه بنصایح و مواعظ عباد را از نزاع و فساد و جدال منع نمودیم و از فضل الهی و رحمت رحمانی این حزب از سلاح باصلاح توجّه نمودند و ارادة اللّه را بر اراده‌های خود مقدّم داشتند هر یوم از ظالمین ظلمی ظاهر و ناری مشتعل مع‌ذلک صبر نمودند و بحقّ گذاشتند در بعضی از اراضی ظالمین هر سنه بسفک دماء مشغول و حزب مظلوم باین کلمه که از قبل بآن نطق نمودیم متمسّک ان تقتلوا خیر لکم من ان تقتلوا للّه الحمد در سبیل الهی کشته شدند و نکشتند چه که بامر اللّه ناظر بوده و هستند در ارض صاد و عشق‌آباد ظالمین نار ظلم افروختند و خون اولیا ریختند قل

الهی الهی تری اولیائک تحت سیاط الظّالمین و اغنامک بین ذئاب ارضک اسألک بقدرتک الّتی غلبت الکائنات و بسلطانک الّذی احاط الموجودات ان تنوّر قلوب عبادک بنور عدلک و زیّنهم بطراز البرّ و التّقوی فی مملکتک انّک انت المقتدر العزیز الفضّال

این ایّام طغیان مفترین و بغضاء خائنین از حدّ گذشته نفسی که در لیالی و ایّام بمناهی مشغول لأجل حفظ او او را طرد نمودیم رفته در مدینۀ کبیره با امثال خود متّحد شده و بتضییع امر اللّه مشغول و اتّخذوا الأختر لأنفسهم معیناً و ناصراً لنشر مفتریاتهم و نفس مطروده از ارض مقدّسه به شیخ محمّد یزدی پیوست و بفتوای اخوی بر ضرّ مظلوم و اکل اموال ناس قیام نمودند چون امرا و علمای ایران را مخالف و معرض میدانند لذا اختر و سائرین بر عناد قیام نمودند مخصوص اختر که محض اخذ دراهم و اعتبار تحریر نموده آنچه را که خود گواهی میدهد بر کذب آن لعمر اللّه انّه فی ضلال مبین البتّه مقامی را که اکثر اهل عالم انکار نموده‌اند احدی از مطالع بغی و فحشا و ظلم و اعتساف در باره‌اش بصدق تکلّم نکند و تمسّک نماید بآنچه که سبب فزع اکبر است ولکن این مظلوم بفضل اللّه و عنایته ما سوی اللّه را بمثابۀ کفّی از تراب مشاهده مینماید ضوضا و غوغا و زماجیرشان را بمثابۀ طنین ذباب میداند مگر نفوسی که از عنایت الهی بطراز عدل و امانت و صدق و صفا مزیّنند نه ملاحظۀ شأن و تزویر عرفا را مینمایند و نه ضوضای علما را امام وجوه کل امر اللّه را اظهار نمودیم لن یصیبنا الّا ما کتب اللّه لنا اگرچه این ایّام مطالع ظلم و اعتساف بر ضرّ این مظلوم قیام نموده‌اند سوف یظهر اللّه کنوزه لنصرة امره و نبإه و این کنوز رجالند لا تمنعهم سطوة و لا تخوّفهم شوکة و لا تضعفهم الصّفوف و الألوف بحکمت و بیان امکان را مسخّر نمایند

قل یا حزب اللّه بیقین مبین بدانید فساد و نزاع و قتل و غارت شأن درندگان ارض است مقام انسان و شأنش بعلم و عمل است در اکثر الواح عباد را از ما یضرّهم منع و به ما ینفعهم امر نمودیم یا حزب اللّه با جمیع احزاب عالم بمحبّت و مودّت معاشرت نمائید فساد و شئونات آن طرّاً نهی شده نهیاً عظیماً فی کتاب اللّه ربّ العالمین اگرچه در اوّل ایّام از قلم اعلی نازل شد آنچه که ظاهرش مخالف امر جدید الهی است از جمله امثال این فقرات نازل قد طالت الأعناق بالنّفاق این اسیاف قدرتک یا قهّار العالمین ولکن مقصود از آن نزاع و فساد نبوده بلکه مقصود اظهار مراتب ظلم ظالمین بوده و شقاوت مشرکین تا کل بدانند که ظلم فراعنۀ ارض بمقامی رسیده که از قلم اعلی امثال این آیه نازل و حال وصیّت مینمائیم عباد اللّه را که از بعد ببعضی بیانات تمسّک ننمایند و سبب ضرّ عباد نشوند نصرت در این ظهور اعظم منحصر است بحکمت و بیان جند اللّه اعمال طیّبۀ طاهره و اخلاق مقدّسۀ مرضیّه بوده و هست و سردار این جنود تقوی اللّه مکرّر این بیان در صحف و کتب و الواح نازل خذوا یا قوم ما امرتم به من لدی اللّه المهیمن القیّوم انّه یأمرکم بما یحفظکم و ینفعکم انّه هو الفضّال الکریم

امروز استقامت از اعظم اعمال نزد غنیّ متعال مذکور سبحان‌اللّه بعضی از نفوس که سالها ادّعای استقامت مینمودند چون فی‌الجمله امتحان بمیان آمد فرّوا کحمر مستنفرة فرّت من قسورة چندی قبل مکتوبی از قریۀ منشاد بساحت اقدس ارسال نمودند و در آن مکتوب از حقّ جلّ جلاله خوارق عادات طلب کرده‌اند لأجل اطمینان نفوس و ایقان قلوب ولکن سائلین بعضی از علمای فرقان بودند مشاهده شد اگر باسم آن نفوس ذکر این ظهور و حجّت و برهانش شود شاید سبب ضوضای علمای فرقان گردد لذا اسناد را تحویل و تبدیل نمودیم و از ملکوت بیان نازل شد آنچه که هر منصفی اگر بقرائت آن فائز شود مادام الحیات به رجعت الیک یا مقصود العالم ناطق گردد و یکی از آن نفوس هم اظهار تصدیق مینمود و بعد از ملاحظۀ تحویل اسناد متزلزل مشاهده گشت لا یعزب عن علمه من شیء یسمع و یری و هو المهیمن علی من فی السّموات و الأرضین امید آنکه از اضطراب باطمینان و از توقّف برجوع فائز شوند انّه هو التّوّاب الکریم مع آنکه اهل قریه در این ارض موجود و در ظاهر ظاهر هم امور آن ارض معلوم و واضح مع‌ذلک واقع شد آنچه که شایسته نبود کجاست شأن آن نفوس و نفوسی که از شبهه و ریب و ظنون و اوهام انام گذشته‌اند و قصد بحر معانی نموده‌اند نقطۀ اولی میفرماید اگر او بر سماء حکم ارض نماید و یا بر ارض حکم سماء لیس لأحد ان یقول لم و بم

باری بعضی از نفوس غافله در هر بلد بمثابۀ ابلیس در سرّ بتلبیس مشغولند ولکن لدی اللّه مشهود یا حزب اللّه لوجه اللّه شما را ذکر مینمائیم و نصیحت میفرمائیم که شاید از ارض ادنی قصد ذروۀ علیا نمائید و از اوهام بنور یقین توجّه کنید و به ما یظهر من عنده راضی باشید حقّ جلّ جلاله با علم یفعل ما یشآء آمده و رایت یحکم ما یرید امام وجهش منصوب بآن ناظر باشید و از دونش فارغ و آزاد بیقین مبین بدانید آنچه از او ظاهر شود حقّ است و صدق لا ریب فیه امید آنکه از فضل و عنایت حقّ جلّ جلاله اولیا یعنی نفوسی که از اصحاب سفینۀ حمرا و از اهل بهاء محسوبند شبهات اهل عالم ایشان را از رحیق مختوم و اسم قیّوم منع ننماید و محروم نسازد بعضی از خلق در هر حال نظرشان بر اعراض و اعتراض است چنانچه الی حین چند کرّه اهل بیان سؤال نموده‌اند که حضرت داود صاحب زبور بعد از حضرت کلیم علیه بهآء اللّه الأبهی بوده ولکن نقطۀ اولی روح ما سواه فداه آن حضرت را قبل از موسی ذکر فرموده و این فقره مخالف کتب و ما عند الرّسل است قلنا اتّق اللّه و لا تعترض علی من زیّنه اللّه بالعصمة الکبری و اسمائه الحسنی و صفاته العلیا سزاوار عباد آنکه مشرق امر الهی را تصدیق نمایند در آنچه از او ظاهر شود چه که بمقتضیات حکمت بالغه احدی جز حقّ آگاه نه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو المقتدر القدیر

نفوس اربعۀ اهل منشاد را طلب نمودیم تا حاضر شوند لیسمعوا ما خلقت الآذان لاصغائه ولکن حاضر نشدند قد منعتهم الأوهام عن نور الیقین از حقّ میطلبیم کل را مؤیّد فرماید بر تسلیم و رضا انّه هو السّامع المجیب امروز بر حزب اللّه لازم و واجب که از بحر جود سلطان وجود و مالک غیب و شهود مسئلت نمایند که شاید عباد ارض باوهام حزب قبل مبتلا نشوند ولکن بعضی از نفوس مثل هادی دولت‌آبادی و مهدی نجف‌آبادی جمیع همّت را بر اضلال خلق مصروف داشتند و بخدعه و مکری ظاهر گشتند که سکّان مدائن بیان و عرفان متحیّر مشاهده میشوند ایکاش نفسی امثال آن سؤالات را از نفس ساکنۀ در جزیره مینمود لیظهر له ما نزّل بالحقّ فی هذا المقام العزیز المنیع قل یا اولیآء اللّه ندای مظلوم را بسمع فطرت بشنوید و در آثارش بعین حقیقت توجّه نمائید لعمری اذاً یظهر لکم ما کان مستوراً عن اعین العباد انّ اللّه هو النّاصح الفیّاض المشفق الکریم

یا ایّها المنجذب بآیاتی اسمع ما انزلناه لأحد اولیائی انّا ما اردنا فی الملک الّا الاصلاح یشهد بذلک مصباح العالم الّذی ما اتّخذ لحفظه زجاجاً و لا بلّوراً و لا حائلاً لعمر اللّه انّ البهآء ما نطق عن الهوی بل بما یقرّب النّاس الی مقام تطمئنّ به قلوبهم و تستریح به نفوسهم انت تعلم و اللّه یعلم ورائک انّی ما اتّخذت لنفسی معیناً و نصرت امر اللّه بقدرة عجزت عند ظهورها قدرة العالم و سطوة الأمم الّذین نبذوا التّقوی و اخذوا الفحشآء من دون بیّنة و برهان

بگو ای عباد وصایای مظلوم را بشنوید اوّل هر امری و ذکری معرفت بوده اوست ممدّ کل و مربّی کل و اوّل امری که از معرفت حاصل میشود الفت و اتّفاق عباد است چه که باتّفاق آفاق عالم منوّر و روشن و مقصود از اتّفاق اجتماع است و مقصود از اجتماع اعانت یکدیگر و اسبابی که در ظاهر سبب اتّحاد و الفت و وداد و محبّت است بردباری و نیکوکاریست در یکی از الواح باین کلمۀ علیا نطق نمودیم طوبی از برای نفسی که در لیالی در فراش وارد شود در حالتی که قلبش مطهّر است از ضغینه و بغضا و لیس الفخر لمن یحبّ الوطن بل لمن یحبّ العالم و حصن محکم متین از برای حفظ نفس امّاره خشیة اللّه بوده و هست اوست سبب تهذیب نفوس و تقدیس وجود در ظاهر و باطن مکرّر گفتیم نصرتی که در کتب و صحف و الواح این مظلوم مسطور بحکمت و بیان بوده و همچنین باعمال و اخلاق لعمر اللّه اقوی جنود عالم اخلاق مرضیّه و اعمال طیّبه بوده و هست سیف تقوی احدّ از سیف حدید است لو کنتم تعلمون من غیر ستر و حجاب امام وجوه احزاب امر اللّه را ذکر نمودیم و کل را به ما یقرّبهم و یحفظهم و یرفعهم امر کردیم و از اوّل ایّام الی حین آنچه در سبیل دوست یکتا وارد شده حمل نمودیم و صبر کردیم و از فضل و رحمت الهی از امری که بقدر سمّ ابره رائحۀ فساد از آن استشمام شود مقدّس و منزّه بوده و هستیم امروز امری که لائق ذکر است امریست که سبب اتّحاد و اتّفاق و ارتقاء کل است عمل نیک بمثابۀ سدره مشاهده میشود و اثمار جنیّۀ لطیفه از آن ظاهر میگردد امروز روز اعمال طیّبه است و اخلاق مرضیّه نصایح مظلوم از نظر نرود امید آنکه مابین اولیا عرف محبّت و دوستی متضوّع گردد و با یکدیگر بمحبّت و شفقت معاشرت نمایند در یکی از الواح باین کلمه نطق نمودیم آسمان حکمت الهی بدو نیّر روشن و منیر مشورت و شفقت و خیمۀ نظم عالم بدو ستون قائم و برپا مجازات و مکافات امثال این امور بملوک عصر راجع ایشانند مظاهر قدرت الهی و مطالع عزّت ربّانی بعد از معرفت حضرت باری جلّ جلاله دو امر لازم خدمت و اطاعت دولت عادله و تمسّک بحکمت بالغه این دو سبب ارتفاع و ارتقاء وجود و ترقّی آن است از حقّ میطلبیم حضرت سلطان ایّده اللّه را بتجلّیات انوار نیّر عدل منوّر فرماید اگر علمای حزب شیعه بگذارند رأفت و شفقت سلطانی کل را اخذ نماید و بعدل و انصاف حکم فرماید این مظلوم وفا را دوست داشته و دارد و یا ملکی از ملوک ارض را بر اعانت مظلومهای عالم تأیید نماید صراط حقّ و میزانش عدل و انصاف بوده از حقّ جلّ جلاله سائل و آملیم عباد خود را از آنچه ذکر شد محروم ننماید علمای ایران سبب و علّت منع عبادند از صراط الهی قل یا معشر العلمآء ضعوا اقلامکم قد ارتفع صریر القلم الأعلی بین الأرض و السّمآء و ضعوا ما الّفتموه بأیادی الظّنون و الأوهام قد ماج بحر العلم و اشرق نیّر الیقین من افق ارادة اللّه ربّ العالمین انّا نوصی اولیآء اللّه مرّة اخری بالأمانة و الدّیانة و العفّة و بتقوی اللّه قائد جیوش العدل من لدی اللّه الآمر الحکیم

الهی الهی ایّد اولیائک علی عمل یتضوّع منه عرف رضائک و یکون مزیّناً بعزّ قبولک ای ربّ تسمع زفراتهم و تری عبراتهم و تعلم ما ورد علیهم من دون بیّنة من عندک انّک تعلم ما فی قلوب عبادک و لا یعزب عن علمک من شیء قد شهدت الممکنات بأنّک انت الحقّ علّام الغیوب

طوبی لنفس تمسّک بحبل الصّبر و الاصطبار فیما ورد علیه فی سبیل اللّه ربّ العرش العظیم قلم مظلوم در جمیع احیان عباد را به ما ینفعهم و یقرّبهم وصیّت نموده امید آنکه حقّ جلّ جلاله آذان عالم را مطهّر نماید تا بسمع قبول نصایح و مواعظ مظلوم را بشنوند و بآن عمل نمایند

الهی الهی ایّد عبادک الغافلین علی الرّجوع الیک انّک انت التّوّاب الفضّال الفیّاض الغفّار العلیم الحکیم

یکی از اولیا علیه بهآء اللّه که از کأس استقامت نوشیده و ما سوی اللّه نزدش معدوم بوده در ارض صاد با هادی دولت‌آبادی ملاقات نموده آن غافل ذکر نمود ماء نطفه را نقطۀ اولی حکم بطهارتش کرده‌اند لأجل حرمت نطفۀ من یظهره اللّه و در آن ایّام جمال قدم بیست و پنج ساله بودند و مقصودش از این کلمه ردّ ظهور اللّه و نفی او و اثبات اوهام خود بوده اوّلاً آنکه این کلمه از بیانست میفرماید در آن یوم بیان نفع نمیبخشد و بآن تمسّک ننمائید قال و قوله الحقّ انّه لا یشار باشارتی و لا بما نزّل فی البیان و بآنچه ذکر نمود مخالفتش با حضرت نقطه نزد متبصّرین واضح و ثابت چه که حضرت میفرماید ایّاک ایّاک ان تحتجب بما نزّل فی البیان بکمال تصریح مخالفت نموده و شاعر نیست قل لعمر اللّه لا یجد احد من البیان الّا عرف ظهور مکلّم الطّور الّذی ینطق بأعلی النّدآء الملک للّه مولی الوری یا هادی سبب اختلاف و اضلال مشو انوار آفتاب حقیقت عالم معانی و بیان را منوّر نموده و آیات الهی بمثابۀ امطار از سحاب فضل نازل و هاطل جمیع بیان الیوم طائف حول است لو کنتم تفقهون سبحان‌اللّه هادی ملتفت نیست که چه میگوید و از بیان حضرت نقطۀ اولی در بارۀ نطفه چه ادراک کرده ثانیاً بگو ای غافل نطفۀ من یظهره اللّه روح ما سواه فداه طاهر و مطهّر بوده و هست و آن نطفۀ مبارکه بذکر احدی محتاج نه اقسمک باللّه الّذی خلقک و سوّاک در یک آن قلب را از بغض مطهّر نما و بعد در آنچه ذکر نمودی تفکّر کن شاید بکلمۀ مبارکۀ تبت الیک یا مولی العالم موفّق شوی آیا پاکی و طهارت نطفۀ من یظهره اللّه معلّق بکلمۀ عباد اوست استغفر اللّه من هذا الوهم المبین استغفر اللّه من هذا الظّلم العظیم استغفر اللّه من هذا الخطإ الکبیر بگو یا هادی اگر در این حین سمع را از قصص کاذبه طاهر سازی از لسان حضرت نقطه انّنی انا اوّل العابدین اصغا نمائی من یظهره اللّه روح ما سواه فداه محیط بوده نه محاط مقام نقطه بقول او ثابت شده و میشود انّه هو غنیّ عمّن فی السّموات و الأرض کل باو محتاج و در این مقامات حضرت نقطه بکلمۀ مذکوره ناطق اسمع ثمّ انصف و لا تکن من الظّالمین و اگر بگوئی مقصود حضرت نقطه از ذکر نطفه آگاهی خلق بوده خلق اگر مثل تو مشاهده شوند هرگز آگاهی نیابند چه که بصر و سمع را از مشاهده و اصغا منع نمایند و اگر مقصود آگاهی نفوس منصفه بوده ایشان از ذکر من یظهره اللّه و کلمۀ او که نقطۀ اولی از آن اخبار نموده بقوله انّه ینطق فی کلّ شأن انّنی انا اللّه الی آخر الآیة مقام آن نطفۀ طیّبه و آن لطیفۀ طاهرۀ ربّانیّه را دانسته و میدانند باری مقصود آن حضرت از ذکر این اذکار اشتغال بذکر آن محبوب بوده اعرف و کن من الشّاکرین اعلم و کن من التّائبین انظر و کن من المنصفین میفرماید شجرۀ اثبات باعراض از او شجرۀ نفی میشود لعمر اللّه ندای بیان مرتفع و با ناله و حنین میفرماید یا قوم یوم یوم اللّه است و امر امر او بقطره از بحر ممنوع نشوید و بذرّه از آفتاب ظهور محروم نمانید لعمری یا هادی اخذت الغدیر و نبذت بحر اللّه ورائک اتّق اللّه ثمّ انصف فیما ظهر بالحقّ انّه یغنیک عن دونه و یهدیک الی نبإه العظیم یا هادی هل یقدر من اردته ان یستنّ مع الفارس الالهی فی میدان الحکمة و البیان لا وربّک الرّحمن خذ اعنّة هواک ثمّ ارجع الی مولاک انّ الیه مرجعک و مثواک یا هادی قل للمهدی لست انت من فرسان هذا المضمار اعرف مقامک و لا تکن من المتجاوزین طهّر قلبک من همزات الوری و بصرک عن رمد الهوی لتعرف من اتی من افق الاقتدار برایات الآیات و تکون من العارفین یا مهدی از برای این یوم خلق شدی بخدعه و مکر تمسّک ننما و سبب اضلال مشو و مخالفت حضرت نقطه مکن بحر بیان امام بصرت موّاج و آفتاب حقیقت فوق رأست مشرق و لائح انظر و قل

لک الحمد یا مقصود العالم و لک البهآء یا محبوب من فی السّموات و الأرضین

یا هادی انصاف ده در آنچه ظاهر شده تو هر یوم در حفظ جان خود تدبیر مینمائی و مردم را بدرهم و دینار و اقوال نالائقه از حقّ منع میکنی بر خود و مردم رحم نما در بیدانشی بمقامی رسیده‌ئی که طهارت نطفۀ من یظهره اللّه را معلّق بکلمۀ نقطه نموده‌ئی استغفر اللّه من هذا الوهم المبین استغفر اللّه من هذا الظّلم العظیم استغفر اللّه من هذا البغی الکبیر استغفر اللّه من هذا الخطإ الّذی لیس له شبیه و لا نظیر قسم بآفتاب برهان که الیوم از اعلی افق عالم مشرق و لائح است این مظلوم لوجه اللّه ترا نصیحت میفرماید لعلّک تتذکّر او تخشی تو با ما نبودی از اصل امر آگاه نیستی بآثار رجوع نما لعلّ یفتح علی وجهک باب العدل و الانصاف و تکون من الموقنین بعد از ذکر نطفه امام وجه شخص مذکور علیه بهآء اللّه و عنایته گفته پنجاه جلد کتاب از یحیی نزد منست امشب بمان و ببین مع آنکه آنچه اعتراض کرده جوابهای محکم شنیده ولکن بغضا او را از توجّه بافق اعلی منع نموده حقّ شاهد و عالم گواه که بکذب تکلّم کرده دو جلد از مناجات حضرت نقطه روح ما سواه فداه نزد یحیی بوده و مکرّر آنرا نوشته شاید آنچه نوشته به هادی سپرده و از این گذشته اگر صاحب هزار کتاب شود در این یوم او و امثال او را نفعی نبخشد یک قطعه الماس از صدهزار خروار حجر بهتر است صد رطل حدید و نحاس بیک یاقوت بهرمانی معادله ننماید از این امور گذشته معادل جمیع کتب سماوی از نقطه و قبل او الحال حاضر و موجود بیا و ببین و در حین تنزیل حاضر شو شاید نفحات وحی ترا جذب نماید و یا عرف الهام بمقصود رساند یا هادی اگر از حضور ممنوعی وکیل و نایب تعیین نما شاید بیابید آنچه را که الیوم از آن غافلید و اقبال نمائید بآنچه که از آن معرضید انّ المظلوم ینادی و یقول

الهی الهی لا تمنع عبادک عن شاطئ بحر عنایتک و لا تجعلهم من الّذین کفروا بک و بآیاتک و انکروا ما انزلته من قلمک الأعلی فی ایّامک ای ربّ عرّفهم نبأک و علّمهم صراطک و مقامک انّک انت العزیز التّوّاب

بگو یا هادی این مظلوم وقتی در زنجیر بود که تو در بستر بکمال راحت آرمیده بودی در لیالی و ایّام لأجل ارتفاع کلمة اللّه حمل بأساء و ضرّاء نمودیم زحمتهای این مظلوم و بلایای او خارج از حدّ احصاست ایّامی که از سطوت غضب علما و امرا عالم ظلمانی و تیره بود این مظلوم بقوّت ملکوتی و قدرت الهی منقطعاً عن العالم امام وجوه امم باظهار امر قیام نمود و از جهات نفحات متضوّع و تجلّیات انوار نیّر بیّنات مشرق و ساطع و لائح و چون فی‌الجمله آفتاب امر از افق هر مدینه اشراق نمود تو و امثال تو از خلف حجاب با اسیاف ضغینه و بغضا و کذب و افترا بیرون آمدید و قصد مظلوم نمودید من غیر حجّت و برهان اتّق اللّه یا هادی و لا تکن من الظّالمین انّا ندعوکم الی النّور و تدعوننی الی النّار ما لکم لا تتعقّلون و فیما ظهر لا تتفکّرون بشنو ندای مظلوم را ثمّ اجعل محضرک بین یدی اللّه ثمّ انصف فی هذا النّبإ الأعظم و لا تکن من الظّالمین بحضرت نقطه روح ما سواه فداه بچه حجّت اقبال کردی و تصدیق نمودی اعظم از آن را ببصر انصاف ملاحظه نما لعلّک تتّخذ اللّه لنفسک معیناً و تجد الیه سبیلاً قسم بامواج بحر بیان مقصود عالمیان از ایمان تو و امثال تو گذشتیم القای بغضا در قلوب منما نصیحت ناصح امین را بشنو و بآثار منقطعاً عن الکلّ رجوع نما لعمر اللّه انّها ترشدک و تهدیک الی صراط اللّه المستقیم هر یوم بوهمی تمسّک مینمائی و بر اعراض و اعتراض تشبّث نفسی از شما باین ارض آمده و ذکر نمود معرضین بیان مقبلین را منع مینمایند و از توجّه بشطر اللّه بازمیدارند و ذکر قتل و ظلم و امثال آن را القا میکنند و مقبلین را از صراط مستقیم محروم میسازند حقّ جلّ جلاله مقدّس و مبرّاست از ادراک و عقول معرضین باید در اثبات حقّیّت نظر نمود و بحجّت و برهان تمسّک جست اگر حقّیّت ثابت شد دیگر آنچه از جانب او ظاهر شود حقّ است شک و ریب را در آن ساحت مقرّ و مقامی نه چندی قبل این خطبۀ مبارکه از قلم اعلی جاری و نازل حال مجدّد ذکر میشود شاید بمرقاة انصاف صعود نمائی و در آنچه ظاهر شده تفکّر کنی و فائز شوی بآنچه که سبب اعظم است از برای نجات امم و اصلاح عالم

هو الذّاکر المعزّی العلیم البصیر

الحمد للّه الّذی استقرّ علی العرش بالعظمة و العزّة و الکبریآء و نطق بما نفخ فی الصّور و اهتزّ من فی القبور و انصعق من فی الأرض و السّمآء الّا من شآء اللّه مالک الأسمآء و به نصبت رایة انّه یفعل ما یشآء و ارتفع علم الملک یومئذ للّه مولی الوری و مالک الآخرة و الأولی انّه لهو الّذی لا یفارق عن ساحة عزّه حکم الصّدق ولو یحکم بالوجود لمن لا وجود له و لا یسمع من هوآء تقدیسه صوت اجنحة طیر العصیان ولو یحلّ ما حرّم فی ازل الآزال انّه لهو المعبود الّذی شهدت الذّرّات لعظمته و سلطانه و الکائنات لقدرته و اقتداره انّ القائم من قام علی ذکره و نطق بثنائه و القیّوم من فاز بالاستقامة علی امره تعالی تعالی من ینطق بالحقّ تعالی تعالی من ابتلی بین الخلق تعالی تعالی من یری نفسه بین الجمع وحیداً و بین القوم فریداً الحمد للّه الّذی جعل البلآء طرازاً لأولیائه و به زیّنهم بین خلقه و بریّته انّه لهو الحاکم الّذی ما منعته حجبات العالم و لا سبحات الأمم و ما اطّلع علی ما عنده احد الّا نفسه یشهد بذلک من عنده علم الألواح

مقصود آنکه ساحت عزّش از خطا و عصیان مقدّس و منزّه است و آنچه از ملکوت اوامر و احکامش ظاهر شود کل من غیر توقّف باید بآن تمسّک نمایند و عمل کنند اعمال این حزب نزد تو و اهل بیان طرّاً معلوم و واضح بوده و هست در سفک دماء و تصرّف در اموال ناس و ظلم و تعدّی مبالات نداشته‌اند و بعد از اشراق نیّر ظهور از افق عراق کل را از اعمال مردوده و اخلاق مبغوضه منع نمودیم ذرّات کائنات گواه بوده و هست که در جمیع احوال عباد را به ما یرفعهم امر نمودیم و از آنچه سبب پستی و ذلّت بوده نهی کردیم مقصودی جز ارتفاع کلمة اللّه و اصلاح عالم و نجات امم نبوده و نیست هل من منصف ینصف فی هذا الأمر الأعظم و هل من عادل ینطق بالعدل فی هذا النّبإ العظیم نسأل اللّه ان یؤیّد عباده علی ما یرفعهم و یعرّفهم ما یقرّبهم الیه انّه هو الحقّ المقتدر المهیمن العلیم الخبیر چه میگوئی در ظهور خاتم انبیا روح ما سواه فداه که در سه یوم هفتصد نفس را گردن زدند در برّیّۀ شام و اطراف خلق کثیر را از طراز هستی منع نمودند باری حقّ مختار است در اعمال و افعال در آنچه ذکر شد تفکّر نما شاید آگاه شوی و بیابی آنچه را که سبب بقای ابدیست بعد از اثبات حقّیّت اعراض و اعتراض جائز نبوده و نیست مع‌ذلک ونفسه الحقّ در این مقام نازل شده آنچه که هر منصفی شهادت میدهد که مقصود این مظلوم حفظ ناس بوده و هست و اطفاء نار ضغینه در افئده و قلوب در کتب منزله و صحف مقدّسه و الواح منیره نظر نما شاید فائز شوی بآنچه که سبب ظهور عدل و انصافست للّه الحمد بعنایت حقّ جلّ جلاله و ارادۀ محیطه‌اش چهل سنه میشود که نار جدال و نزاع و فساد در ایران خاموش و مخمود است در امری که در عشق‌آباد واقع شده نظر نما یکی از اولیا را فئۀ طاغیۀ باغیه شهید نمودند و جراحات وارده از سی متجاوز بوده مع‌ذلک حزب اللّه تعرّض ننمودند و باین آیۀ مبارکه که مکرّر از قلم اعلی نازل گشته تمسّک جستند انّه هو السّتّار یأمرکم بالسّتر و هو الصّبّار یأمرکم بالصّبر الجمیل شفقت و محبّتشان بمقامی فائز که از قاتلین و ظالمین شفاعت نمودند هنیئاً لهم نشهد انّهم اخذوا کوثر الرّضآء من ایادی عطآء ربّهم الفیّاض الغفور الرّحیم اگر فضل این ظهور را شما انکار نمائید البتّه حقّ جلّ جلاله برانگیزاند نفوسی را که لوجه اللّه قیام کنند و بحقّ تکلّم نمایند در اعمال و افعال احبّای قبل تفکّر نما و همچنین در اعمال این ایّام شاید اعتساف را بسیف تقوی از میان برداری و بانصاف توجّه کنی قل

الهی الهی اشهد بأنّک اقبلت الیّ اذ کنت معرضاً و نادیتنی اذ کنت صامتاً اسألک یا مسخّر الأفئدة و القلوب باسمک المحبوب ان تؤیّد عبادک علی ما یرفعهم باسمک و یجعلهم اعلام هدایتک فی ارضک ای ربّ نوّر قلوبهم بأنوار نیّر العدل و الانصاف و قدّر لهم ما یزیّنهم بطراز عفوک و رضائک انّک انت المقتدر العزیز الفضّال

یا حزب اللّه بافق ارادۀ حضرت موجود ناظر باشید و به ما ینبغی لأیّامه متمسّک یوم عظیم است و امر عزیز عجب است مع آنکه بعضی از عباد خود را از اهل بیان میشمرند باوهام حزب قبل مبتلا مشاهده میشوند امروز کتب عالم احدی را نجات نمیبخشد الّا بکلمه‌ئی که از مشرق فم ارادۀ الهی اشراق نماید هر بیانی بآن مزیّن گشت او بعزّ قبول فائز امروز از کلمۀ مبارکه عرف توحید حقیقی متضوّع طوبی لمن وجد و ویل للغافلین قل یا حزب اللّه ضعوا ما عند المعرضین و خذوا ما امرتم به من لدی اللّه ربّ العالمین لعمری کتب عالم بکلمه‌اش معادله ننماید حال بسمع طاهر مقدّس این آیۀ علیا را که از نقطۀ اولی ظاهر شده اصغا نما قوله عزّ ذکره اگر یک آیه از آیات من یظهره اللّه را تلاوت کنی اعزّتر خواهد بود عنداللّه از آنکه کلّ بیان را ثبت کنی زیرا که آن روز آن یک آیه ترا نجات میدهد ولی کلّ بیان نمیدهد حال در علوّ مقام و سموّ آن تفکّر نما شاید از شبهات مغلّین و اشارات معتدین از تقرّب الی اللّه محروم نمانی سبحان‌اللّه بعضی لفظ مستغاث را حجاب نموده‌اند و بآن کلمه خلق را از حقّ منع کرده‌اند مع آنکه ذکر مستغاث هم از بیان است میفرماید به بیان از سلطان و منزل او محروم نمانید و از آن گذشته میفرماید چه کسی عالم بظهور نیست غیر اللّه هر وقت شود باید کل تصدیق بنقطۀ حقیقت نمایند و شکر الهی بجای آورند امروز اهل بهاء در ظلّ سرادق عظمت و عصمت حقّ جلّ جلاله مقرّ یافته‌اند و از برای خود مقام گزیده‌اند باستقامتی ظاهرند که شبه و مثل نداشته و ندارد فی‌الحقیقه هر بصیری متحیّر است و هر خبیری متعجّب چه که در این ظهور اعظم ظاهر شده آنچه که از اوّل ابداع الی حین ظاهر نگشته آفتاب قدرت امام وجوه مشرق و بحر علم ظاهر و سماء فضل مرتفع مع‌ذلک بادلّه و برهان عباد را بافق ظهور دعوت مینمائیم که شاید محروم نمانند فضل بمقامی رسیده که مالک ملکوت بیان در اثبات امرش بقول دیگران استدلال میفرماید بگو ای اهل بیان از حقّ بترسید بعدل و انصاف در آنچه ظاهر شده تفکّر نمائید و ملاحظه کنید شاید فائز شوید بآنچه که از برای آن خلق شده‌اید حزب قبل در قرون و اعصار باوهام مشغول و آن اوهام سدّی شد حائل و ایشان را از کعبة اللّه محروم نمود و از عرفان مطاف مقرّبین و مخلصین منع کرد هر یوم حزبی را حزبی سب مینمودند و در اعراض و اعتراض شبه نداشته و ندارند

در ایّام طفولیّت روزی از روزها قصد ملاقات جدّۀ غصن اعظم را نمودیم در ایّامی که ضلع مرحوم میرزا اسمعیل وزیر بوده بعد از ورود مشاهده شد شخصی با عمامۀ کبیر نشسته و نفسی هم با او بوده از خلف حجاب مخصوص ورقۀ مؤمنۀ مقدّسه تحقیق مینمود از جمله ذکر نمود باید بدانیم و بفهمیم که جبرئیل بالاتر است یا قنبر امیرالمؤمنین این مظلوم با آنکه ببلوغ ظاهره نرسیده بود بسیار تعجّب نمود از عقل آن دو غافل باری شخص مذکور بخیال خود امثال این بیان را از معارف میشمرد و بگمان خود باعلی مقام عرفان ارتقا نموده غافل از آنکه از عبدۀ اسماء لدی اللّه مذکور و محسوب بعد از توقّف چند دقیقه این مظلوم ذکر نمود اگر جبرئیل آن است که در کتاب مبین میفرماید نزل به الرّوح الأمین علی قلبک آقای قنبر هم در آن مقام نبوده و هنگامی هم که توجّه بارض قم نمودیم همین شخص در آن ارض موجود مکرّر امثال این کلمات در چند مقام از او اصغا شد از جمله یومی ذکر نمود باید بدانیم سلمان بالاتر است یا عبّاس آیا از برای این گفتگو چه ثمر و اثری ملاحظه نموده‌اند و حاصل این ذکرها چیست مقصود آنکه حزب اللّه بدانند که آن قوم عبدۀ اوهام بوده‌اند و باین جهت از عرفان حقّ جلّ جلاله در ایّام ظهور محروم گشتند رجا آنکه امثال این امور در این ظهور ظاهر نشود حقّ را حقّ و خلق را خلق دانند طوبی للمنصفین

از قرار مذکور این ایّام ابن باقر ارض صاد حسب الأمر حضرت سلطان در مدینۀ طاء وارد و در یکی از مجالس گفته باید سورۀ توحید را ترجمه نمائید و بهر یک از اهل مملکت بسپارید تا کل بدانند حقّ لم‌یلد و لم‌یولد است و بابیها بالوهیّت و ربوبیّت قائل سبحان‌اللّه آیا چه شده که ابن عمران در طور عرفان بعد از اصغای انّنی انا اللّه از سدرۀ مبارکه ذکری ننمود و دفتر توحید را ترجمه نفرمود باری اگر نفسی با او ملاقات نماید از قول مظلوم بگوید اتّق اللّه ندای ناصح امین را بسمع فطرت بشنو و چون کلیم آنچه را اصغا نمود و قبول فرمود تو هم از سدرۀ مبارکۀ انسان قبول نما لعمر اللّه کلمۀ مبارکۀ انّی انا الانسان نزد مظلوم اعظم است از جمیع آنچه ادراک نموده‌اند قل یا ابن باقر در این ظهور تفکّر کن نفسی که بقدرت قلم اعلی ظاهر نمود آنچه را که اکثر عباد از ملوک و مملوک متحیّر البتّه چنین شخص دارای خزائن حکمت و بیان است باید بانصاف مزیّن شوید و قصد ادراک نمائید و بکمال تسلیم و رضا اقبال کنید که شاید بلآلی مکنونۀ در اصداف بحر اعظم فائز شوید از علوّ و سموّ ندا ارادۀ توجّه عباد بوده که بعد از اقبال و توجّه القا نمائیم آنچه را که هر نفسی خود را در ظلّ سدرۀ عطا غنی و مستغنی مشاهده نماید و کان سرّ الوجود علی ما اقول شهیداً قل یا ابن باقر مقامت را ادراک نما و از آن تجاوز منما انّه یهدیک و یرشدک بما یغنیک و یحفظک ینبغی لک ان تشکر ربّک الفضّال و ربّک الفیّاض و ربّک الکریم لوح برهان که از سماء مشیّت رحمن مخصوص والد نازل شده تحصیل نما و قرائت کن شاید از شمال وهم و اوهام بیمین یقین و ایقان توجّه نمائی و بنور عدل منوّر شوی یا محمّد قبل علی علیک بهائی و عنایتی بگو یا ابن باقر یک کلمه لوجه اللّه ذکر مینمائیم که شاید از عالم اعتساف و ظلم بگذری و بمرقاة توکّل و انقطاع قصد مدائن عدل و انصاف نمائی آیا در دنیا نوری و یا ظهوری ظاهر شد و یا اشراق نمود که تو و امثال تو قبولش کردند و ردّش ننمودند معیّن نما که بوده و نامش چه باری جسارت را بگذار و به ما حکم به اللّه راضی شو در لوحی از قبل این مناجات نازل قرائت نما شاید بر اختیار حقّ اقرار نمائی و قبول کنی آنچه را که از سماء مشیّت نازل گشته

سبحانک اللّهمّ یا الهی اسألک باسمک الّذی به سخّرت من فی السّموات و الأرض ان تحفظ سراج امرک بزجاجة قدرتک و الطافک لئلّا تمرّ علیه اریاح الانکار من شطر الّذین غفلوا من اسرار اسمک المختار ثمّ زد نوره بدهن حکمتک انّک انت المقتدر علی من فی ارضک و سمائک ای ربّ اسألک بالکلمة العلیا الّتی بها فزع من فی الأرض و السّمآء الّا من تمسّک بالعروة الوثقی ان لا تدعنی بین خلقک و ارفعنی الیک و ادخلنی فی ظلال رحمتک و اشربنی زلال خمر عنایتک لأسکن فی خبآء مجدک و قباب الطافک انّک انت المقتدر علی ما تشآء و انّک انت المهیمن القیّوم

یا ابن باقر حقّ با علم یفعل ما یشآء ظاهر شده انکار و اقرار تو منوط نبوده و نیست ذکر الوهیّت و ربوبیّت از حقّ جلّ جلاله بوده و هست این مظلوم لازال باین کلمات عالیات ناطق

الهی الهی اشهد بوحدانیّتک و فردانیّتک و بعظمتک و سلطانک و بقدرتک و اقتدارک وعزّتک یا اله الممکنات و معبود الکائنات احبّ ان اضع وجهی علی کلّ بقعة من بقاع ارضک و علی کلّ قطعة من قطعاتها لعلّه یتشرّف بمقام تشرّف بقدوم اولیائک ای ربّ تسمع ندائی و ضجیجی و صریخی فی ایّامک و تعلم بأنّی ادعو عبادک الی النّور و هم یدعوننی الی النّار اسألک ان تؤیّد عبادک علی الرّجوع الیک و الانابة لدی باب فضلک انّک انت المقتدر العزیز الوهّاب

ایکاش نفحات متضوّعۀ از آیات را ادراک مینمودی بشنو ندای مظلوم را از ظلم بعدل رجوع نما و از اعتساف بانصاف توجّه کن احضر امام الوجه لتری امواج بحر بیان ربّک الرّحمن و تجلّیات انوار نیّر البرهان ایّاک ان تمنعک الرّیاسة عن مشرق نور الأحدیّة ضع ما عندک و خذ ما امرت به من لدی اللّه ربّ العالمین عنایت این ظهور بمقامیست که هیچ منصف و عادلی انکار ننماید قریب چهل سنه میشود که این مظلوم عباد را از فساد و نزاع و جدال و قتل منع نموده در لیالی و ایّام قلم متحرّک و لسان ناطق و الحمد للّه نصح مظلوم را اولیای حقّ قبول نمودند و بآن عامل چنانچه در عشق‌آباد کشته شدند و نکشتند بلکه از ظالمها و قاتلها توسّط و شفاعت کردند و همچنین در ارض صاد و دیار اخری آنچه بر حزب اللّه وارد شد صبر نمودند و بحقّ گذاشتند و از قبل کل میدانند هر سنه نزاع و جدال جاری چه مقدار از نفوس که از طرفین کشته شدند یک سنه در طبری و سنۀ اخری در زنجان و سنۀ دیگر در نیریز و بعد از توجّه این مظلوم حسب الاجازۀ حضرت سلطان به عراق عرب کل را از فساد و نزاع منع نمودیم اگر تو منکری عالم شاهد و گواه اگرچه بعضی از مفترین و منکرین حسنات قلم اعلی را ستر نمودند و بهوی تکلّم نموده و مینمایند ولکن لعمر اللّه انّ البهآء ما ینطق عن الهوی بل نطق بما یقرّب النّاس الی الأفق الأبهی یا حزب اللّه در حقّ سلطان بحقّ تمسّک نمائید و از برای او بطلبید آنچه را که سزاوار بخشش اوست فی‌الحقیقه مکرّر نصرت نموده‌اند و اغنام الهی را از ذئاب حفظ فرموده‌اند البتّه کل شنیده و میدانید لذا باید از حقّ بطلبیم از انوار آفتاب عدلش عالم را منوّر نماید انّه علی کلّ شیء قدیر

الهی الهی تری طغیان بغاة عبادک و اشرار خلقک و ما ورد منهم علی اصفیائک و امنائک ای ربّ انصر حضرة السّلطان لینصرهم بعزّک و قوّتک و اقتدارک ثمّ افتح علی وجوههم ابواب عنایتک و رحمتک و عطائک ای ربّ نوّر آفاق القلوب بنور معرفتک و طهّرها عن الضّغینة و البغضآء بحکمتک الّتی احاطت علی الأشیآء ثمّ اکتب للّذین انفقوا ارواحهم فی سبیلک و اقبلوا الی سهام الأعدآء لاعلآء کلمتک اجر لقائک انت الّذی لا تعجزک قوّة العالم و لا تضعفک قدرة الأمم و لا یعزب عن علمک من شیء انّک انت المقتدر العزیز الحکیم

باید اولیا و اصفیا در لیالی و ایّام از برای کل تأیید طلب نمایند اگر مدّعیان محبّت الیوم بآنچه در الواح از قلم اعلی نازل شده تمسّک نمایند و عمل کنند عنقریب انوار آثار الهی بر کل تجلّی نماید یشهد بذلک لسان العظمة فی هذا الحین المبین

یا محمّد قبل علی قد ذکرت بما لا ینقطع عرفه و فزت بما یکون باقیاً بدوام الملک و الملکوت نسأل اللّه ان یجعلک من الّذین ما منعهم شیء من الأشیآء و ما خوّفتهم ضوضآء العلمآء و ما اضعفتهم سیوف الأعدآء

ای ربّ ایّد حزبک علی نصرة امرک بجنود البیان ثمّ اکتب لهم ما ترتفع به مقاماتهم بین عبادک و یقرّبهم الی بساط عزّک انّک انت المقتدر علی ما تشآء بقولک المبرم المحکم المتین

این مظلوم دو سنه فرداً واحداً غیبت اختیار نمود و در بیابانها و جبالها سائر و در ایّام غیبت هرج و مرج ظاهر بعضی را غفلت اخذ نمود بشأنی که از ما عند اللّه گذشتند و به ما عندهم تمسّک جستند بالأخره نار ظلم مشتعل و بحضرت دیّان وارد آوردند آنچه را که انجم سماء سرور ساقط و قمر عدل از نور ممنوع و شمس انصاف از ضیاء محروم در کتاب هیکل مخصوص حضرت دیّان از سماء عرفان نقطۀ بیان نازل قوله تعالی ان یا اسم الدّیّان هذا علم مکنون مخزون قد اودعناک و اتیناک عزّاً من عند اللّه اذ عین فؤادک لطیف یعرف قدره و یعزّ بهائه الی آخر بیانه عزّ بیانه و در رأس کتاب هیکل این کلمات عالیات مرقوم قوله تعالی ما نزّل لحضرة الأسد و الفرد الأحد المستشرق بالنّور الصّمد اسم اللّه الدّیّان و در مقام دیگر میفرماید ان یا مظهر الأحدیّة الی آخر بیانه و همچنین در مقامی مخاطباً ایّاه میفرماید ان یا حرف الثّالث المؤمن بمن یظهره اللّه و معنی این اسم جزادهندۀ یوم جزاست و او حرف سوّم بود که باقبال و ایمان و حضور فائز گشت و مقصود از کتاب هیکل ذکر این امر اعظم و نبأ عظیم بوده ولکن احدی ملتفت نه و در مقامی میفرماید هذا العلم عند اللّه لأعزّ من کلّ شیء مقصود آن بوده که منقطعین را بشارت عنایت فرماید بظهور کنز مخزون که از نوزده سنه تجاوز نمینماید و بعشرین نمیرسد حال باید منصفین انصاف دهند اگر مقصود این نبوده اقدمیّت آن بر سائر علوم و فضلش بر بیانات دیگر چه بوده باری غرض مرضی است انسان را از عدل و انصاف محروم مینماید حضرت دیّان را بظلمی شهید نمودند که سبب تبدیل فرح اکبر بحزن اعظم شد و بعضی از کتاب هیکل علم اکسیر و جفر را گمان کرده‌اند فباطل ما ظنّوا و هم یظنّون مقصود از کتاب بمثابۀ آفتاب ظاهر و واضح و لائح طوبی للمتبصّرین کذلک جناب میرزا علی اکبر را فتوی بر شهادتش دادند و شهیدش نمودند و همچنین آقا ابوالقاسم و سائرین را فی‌الحقیقه خطیئات آن نفوس از حدّ احصا خارج این مظلوم این اذکار را دوست نداشته و ندارد مقصود آنکه بعضی آگاه شوند و بحقّ نطق نمایند اسم دیّان را ابوالشّرور و جناب خلیل که در بیان میفرماید ان یا خلیلی فی الصّحف ان یا ذکری فی الکتب من بعد الصّحف ان یا اسمی فی البیان او را ابوالدّواهی نامیدند و بعد در صدد قطع سدرۀ مبارکه افتادند ولکنّ اللّه اطردهم بقدرته و سلطانه رغماً لأنفهم انّه هو الفضّال الفیّاض الحافظ الکریم

در لیالی و ایّام بنصرت قیام نمودیم بشأنی که اعراض احزاب عالم منع ننمود و مقصودی جز اصلاح و اخماد نار ضغینه و بغضا نبوده و نیست یشهد بذلک ما جری من قلمی امام وجوه الخلق و ما نطق به لسانی بین العباد نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یزیّن الکلّ بما یحبّ و یرضی و یؤیّدهم علی الانابة و الرّجوع الیه انّه هو القویّ القدیر

یا محمّد قبل علی نشهد انّک فزت بکتاب لا ینقطع عرفه و لا ندائه و لا ذکره لک ان تشکر اللّه فی اللّیالی و الأیّام بهذا الفضل المبین و تبشّر العباد بالحکمة و البیان بهذا النّبإ العظیم اولیا را از قبل مظلوم تکبیر برسان و بتجلّیات انوار نیّر عنایت ربّانی بشارت ده انّا ذکرنا کلّ واحد منهم بما لا تعادله خزائن الأرض طوبی لمن عرف و فاز و ویل للغافلین

و اینکه از بعد سؤال نمودی انّه یظهر لک وعداً من اللّه ربّ العرش العظیم عریضۀ بعد بساحت اقدس فائز نحمد اللّه الّذی عرّفک امره و علّمک ذکره و هداک الی صراطه المستقیم ستفنی الدّنیا و ما فیها و یبقی لک عملک فی ایّام اللّه و ما جری من قلمک فی ثنآء المظلوم و ذکره نسأله ان یؤیّدک و یوفّقک و یمدّک بجنود البیان لتهدی النّاس و تقرّبهم الیه انّه هو المؤیّد المقتدر القدیر و الحمد للّه العزیز الحمید

هو المنادی من افقه الاعلی

الحمد للّه الّذی اظهر بکلمته العلیآء ما کان مکنوناً فی کنائز عصمته و مخزوناً فی خزائن حفظه انّه هو المقتدر الّذی بامر من عنده ماج بحر البیان فی الامکان و اشرق نیّر الفضل من افق سمآء البرهان و نُصب العلم امام وجوه العالم و به ظهر توحید اللّه و سلطانه و قدرته و اقتداره و الصّلوة و التّکبیر و البهآء علی ایادی امره الّذین قطعوا السّبل و المناهج لاعلآء امره و اثبات کلمته العلیا الّتی بها انجذبت حقائق الاشیآء و نادت سدرة المنتهی فی الفردوس الاعلی قد اتی المالک بامر لا یقوم معه السّموات و الارض و بسلطان غلب من فی ملکوت الامر و الخلق انّه هو الّذی بظهوره ابتسم ثغر امّ الکتاب فی المآب و دعا الکلّ الی اللّه مالک الرّقاب و علی الّذین سمعوا ندآئهم و اکرموا مثوىهم و عملوا بما اُمروا به فی کتاب اللّه ربّ الارباب

یا اولیآء اللّه و حزبه جناب بآء قبل ق الّذی لقّب بهائی فی کتابی الابدی حضر امام وجهی و ذکرکم لذا ذکرناکم و انزلنا لکم ما هاج به عرف بیانی و ماج بحر فضلی انّ ربّکم هو المشفق الکریم

یا افنانی فی البلدان علیکم بهآئی و عنایتی اسمعوا ندآئی منهذا المقام الاعلی و الذّروة العلیا انّه لا اله الّا هو الفرد الواحد المهیمن القیّوم نشهد انّکم فزتم بعرفان اللّه مالک ملکوت الاسمآء و آمنتم به و اقبلتم الی افقه اذ اعرض عنه العباد الّذین انکروا ظهور اللّه و برهانه و نطقوا بما لا نطق به الاوّلون

یا اولیآئی فی الطّآء اسمعوا ندآئی من شطر سجنی انّه اذ ارتفع ابتسم ثغر البیان و نطقت الارض و السّمآء قد اتی الوعد و اتی الموعود برایات الآیات من لدی اللّه مالک الوجود

یا ایادی امری طوبی لکم بما اقبلتم بوجوه نورآء و فزتم بعرفان ربّکم اذ ارتعدت فرائص الاسمآء اشهد انّکم شربتم رحیقی المختوم من کأس عطآء اسمی المخزون الّذی ینطق فی هذا الحین امام وجوه من فی السّموات و الارضین و نبشّرهم بما ظهر و لاح من افق سمآء رحمة اللّه مالک الغیب و الشّهود طوبی لمن احبّکم و سمع ذکرکم و قام علی خدمتکم انّه من الفائزین فی کتابی المبین

فی هذا الحین ارادت ارادتی ان تذکر القاف و المیم بآیات تنجذب بها افئدة الّذین آمنوا اذ سمعوا ندآء اللّه ربّ ما کان و ما یکون یا اولیآئی هناک نوصیکم بالاستقامة الکبری لئلّا تزلّ اقدامکم من همزات الّذین انکروا حجّة اللّه اذ نزّلت بالحقّ و کفروا بالّذی ینطق بینکم باعلی النّدآء انّه لا اله الّا انا الحقّ علّام الغیوب

یا ارض الکاف قد مرّت علیک نسائم الظّهور فی فجر یومه هل وجدت ام کنت من الغافلین یا اولیآئی هناک انّا سمعنا ندآئکم و رأینا اقبالکم و اعمالکم انّ ربّکم هو السّمیع البصیر طوبی لسمع فاز بالاصغآء و لبصر رأی آیاتی الکبری انّهما فی ظلّ عنایة ربّهما المقتدر القدیر

یا ارض الصّاد این اولیآئی و احبّآئی اشهد فیک اشتعلت نار البغضآء و احترقت بها اکباد الاصفیآء الّذین بهم اشرقت شمس الایقان من افق سمآء العرفان و نادی المناد من کلّ الجهات قد ظهر من کان مکنوناً و اتی من کان مخزوناً فی علم اللّه مالک هذا المقام الرّفیع یا اولیآئی هناک طوبی لکم بما سمعتم ندآئی و اقبلتم بالقلوب الی افقی و شربتم رحیق العرفان من ید عطآئی و اعترفتم بما نزّل فی کتابی العظیم انّا سترنا اسمآئکم حکمة من عندنا و رحمة من لدن علیم خبیر

یا اهل النّون و الجیم قد حضر الهائی امام وجهی و اراد من بحر جودی ذکرکم ذکرناکم بما اشرقت بنوره الارض و السّمآء یشهد بذلک من عنده لوح حفیظ یا اولیآئی هناک قد اتی ربیع البیان و امطرنا من سحاب رحمتی امطار عنایتی طوبی لقلب نبتت منه سنبلات حکمتی الّتی امرنا الکلّ بها فی لوحی العظیم هنیئاً لکم بما حملتم الشّدائد فی سبیلی و صبرتم فی البأسآء شوقاً لرضآئی نسئل اللّه ان یؤیّدکم علی الاستقامة و یکتب لکم من قلمه الاعلی کلّ خیر انزله فی کتابه انّه هو المنزل القدیم

یا قلمی ولّ وجهک شطر الالف و الرّآء و قل این ذکرکم و بیانکم و این اقبالکم و اشتعالکم و این انجذابکم و انقطاعکم ایّاکم ان تخوّفکم سطوة العلمآء او تضعفکم قوّة الاقویآء انصروا ربّکم الرّحمن بالحکمة و البیان و لا تکونوا من الصّامتین قد کان لکم شأن عند اللّه سوف یری کلّ مستقیم ما قدّر له من لدن علیم حکیم ما لی اریکم ساکتین و صامتین عن ذکر اللّه و بیانه هل اخذتکم الغفلة ام کنتم من الخائفین قوموا باسمی و خذوا کوب البقآء ثمّ اشربوا منه بذکری البدیع انّا خلقناکم و اظهرناکم لخدمتی ایّاکم ان تحجبکم حجبات النّاعقین انّا نوصیکم کما وصّیناکم من قبل بالامانة و الدّیانة و الصّدق و الوفآء و بما یرتفع به کلمة اللّه ربّ العالمین طوبی لمن نبذ الفساد و قام علی الاصلاح انّه من المقرّبین فی کتاب اللّه ربّ العرش العظیم یا اولیآئی انّا امرناکم بالبرّ و التّقوی و نهیناکم عن البغی و الفحشآء و عن کلّ ما یتکدّر به العباد فی ناسوت الانشآء و انا المشفق الکریم اجعلوا همّکم نصرة العباد و ما تفرح به افئدتهم انّ ربّکم یأمرکم بما ینفعکم و یمنعکم عمّا یضرّکم انّه هو الفضّال العزیز الحکیم یا اولیآئی فی الجهات قد تضوّع عرف البیان اذ تکلّم مکلّم الطّور طوبی لاذن سمعت و ویل لکلّ غافل بعید انصروا ربّکم الرّحمن ببیان تنجذب به العباد هذا ما امرناکم به من قبل و فی هذا الحین

یا اهل الدّال و الواو و ضواحیها افرحوا بما وجدنا منکم عرف محبّة اللّه ربّ هذا المقام الکریم نشهد انّکم اقبلتم الی اللّه ربّ الکرسیّ الرّفیع و ورد علیکم فی سبیله ما ناح به الفردوس الاعلی و الّذین طافوا حول العرش فی بکور و اصیل قد انزلنا لاولیآئی فی الصّحیفة الّتی انزلناها من سمآء مشیّتی لمن طار فی هوآئی و تمسّک بحبل حبّی و نطق بثنآئی بین عبادی و تشبّث بذیلی المنیر

و نذکر فی هذا الحین من سمّی بمحمّد انّه قام علی خدمة امری و تبلیغ ما نزّل فی کتابی نشهد انّه فاز بما لا فاز به اکثر العباد و انا المحصی العلیم

یا قلم ولّ وجهک شطر الخآء و الواو ثمّ اذکرهم بذکر تنطق به الاشجار بما نطقت به سدرة الطّور لموسی الکلیم یا اولیآئی نشهد انّکم فزتم بآیاتی و آثاری و نزّل لکم فی الالواح ما انجذبت به افئدة المقرّبین نسئل اللّه ان یؤیّدکم علی الاستقامة الکبری بحیث لا تزلّکم شبهات العلمآء الّذین منعوا النّاس عن التّقرّب الی نبأ اللّه العظیم یا اولیآء اللّه نشهد انّکم کنتم تحت لحاظ عنایتی قد نزّلت اسمآئکم من قلمی الاعلی فی الصّحیفة الحمرآء انّ ربّکم الرّحمن هو الفضّال المقتدر العلیم الخبیر و ما اظهرنا اسمآئکم و ما ذکرناها رحمة من عندی و حکمة من لدن حاکم علیم

یا اولیآئی فی المدن و القُری هذا یوم فیه ظهرت الآیات و برزت البیّنات ایّاکم ان تمنعوا انفسکم عمّا ظهر بالفضل ضعوا الاوهام مقبلین الی هذا النّور الیقین هذا یوم فیه نصب المیزان و ظهر البرهان و مرّ الجبال کمرّ السّحاب هذا ما اخبر به الرّحمن فی الفرقان طوبی لمقبل اقبل و ویل للمعرضین یا حزب اللّه ایّاکم ان تمنعوا انفسکم عن البحر الاعظم الّذی ماج امام الوجوه باسمی المقتدر القدیر قد جرت انهار البیان و سرت نسائم السّبحان و الرّوح ینادی فی برّیّة الوفآء لبّیک یا مولی الوری و لبّیک یا من فی قبضتک زمام الاسمآء و لبّیک یا مقصود العارفین

یا اولیآئی فی الیآء قد اقبل الیکم المظلوم من شطر عکّآء و یذکرکم بما تبقی به اذکارکم و اسمآئکم فی کتب اللّه ربّ العالمین ایّاکم ان تحزنکم حوادث الدّنیا لعمری انّها ستفنی و یبقی ما قدّر لکم من لدی اللّه ربّ العرش العظیم قد احاطتنا البلایا من کلّ الجهات و ورد علینا من الظّالمین ما ناحت به الاشیآء و صاح کلّ عالم خبیر انّا اردنا لهم العنایة الکبری و هم ارادوا لنفسی الذّلّة العظمی نسئل اللّه ان یزیّنهم بطراز العدل و یوفّقهم علی الرّجوع انّه هو التّوّاب المشفق الغفور الرّحیم

جناب بصّار علیه بهآء اللّه

بسمی المشرق من افق سمآء العرفان

الحمد للّه الّذی اظهر من بحر البیان لآلئ الحکمة و التّبیان هو المالک الّذی نصبت عن یمینه رایة الملک للّه و عن یساره علم یفعل ما یشآء لا تضعفه قوّة الأمرآء و العلمآء و لا تمنعه شوکة الأقویآء و العرفآء لا اله الّا هو فاطر السّمآء و مالک ملکوت الأسمآء و ربّ الآخرة و الأولی یا باقر یا بصّار علیک بهآء اللّه المقتدر الغفّار قد ذکرک اسمی علیّ قبل اکبر ذکرناک بهذا اللّوح المبین لتشکر ربّک الغفور الرّحیم از مصیبت وارده محزون مباش اقرء ما انزله الرّحمن فی الفرقان المال و البنون زینة الحیاة الدّنیا و الباقیات الصّالحات خیر عند ربّک ثواباً و خیر املاً این آیۀ مبارکه بعد از صعود ابناء رسول الی الرّفیق الأعلی نازل شده به یقین مبین بدان آنطفل نزد امین حقیقی محفوظ بوده و هست قد جعله اللّه کنزاً لک و ذخراً لک و شرفاً لک انّه هو ارحم الرّاحمین و اکرم الأکرمین لا تحزن من شیء توکّل فی الأمور علی اللّه ربّ العالمین انّه معک و سمع ندائک و هو السّمیع البصیر منتسبین را از قبل مظلوم تکبیر برسان و بعنایت حقّ جلّ جلاله بشارت ده نسئل اللّه تبارک و تعالی ان یؤیّدکم علی ما یحبّ و یرضی و یؤلّف بین القلوب انّه هو المقتدر العزیز المحبوب ذکر اولیا در ساحت مظلوم بوده و هست این ایّام نامۀ یکی از افنان سدرۀ مبارکه علیه بهآء اللّه الأبهی رسید و ذکر اولیا طرّاً در آن مذکور و هر یک بذکر الهی فائز نسئل اللّه ان یوفّقهم علی الاتّحاد و الاتّفاق و یقرّبهم الیه البهآء علیک و علی اولیائی و امائی اللّائی آمنّ بالفرد الخبیر

۱۵۲^١

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الحمد للّه الّذی انزل الآیات و اظهر البیّنات و انطق القلم الاعلی بین الارض و السّمآء انّه لا اله الّا هو الفرد الواحد العلیم الحکیم و الصّلوة و السّلام علی مبدء الوجود و منتهاه و غایة المقصود و ملجأه الّذی به تدندن صبح الظّهور و ترنّم العندلیب علی الطّور و علی آله و اصحابه الّذین بهم انار افق العالم و استقرّ هیکل الامر علی العرش الاعظم هم الّذین جاهدوا فی سبیل اللّه باموالهم و انفسهم الی ان سالت البطحآء بقوّتهم و ابتسم الزّورآء بعنایتهم

و بعد یا حبیبی دستخطّ عالی رسید معلوم است که چه اثر بخشید لعمر اللّه اثر روح چه که بذکر مقصود عالمیان مزیّن بود و بثنای محبوب امکان مطرّز اجرکم علی اللّه انشاء اللّه در جمیع احوال بذکر و ثنای حق جلّ جلاله مشغول باشید الواح را بمقتضای وقت بدهید چه میشود این ایّام بعضی خائف و بعضی مضطرب و بعضیهم نظراً الی الحکمة اعطاء آن جایز نه باید توقّف نمائید تا وقت آن برسد و وقت هم اسرع از برق میرسد مقصود آنکه تا بر احوالات دوستان مطّلع نشوید ذکر الواح منمائید هر نهالیکه در رضوان بیان مستحقّ فرات رحمت است ماء معانی بر او مبذول دارید و حق جلّ جلاله هنیئاً له میفرماید اینفقره حسب الامر در نظر آنمحبوب باشد

جمیع دوستانرا بصبر و سکون و وقار وصیّت نمائید و بگوئید یا اولیآء اللّه فی الارض باسم حق در جمیع عوالم الهی معزّزید ولکن در این دنیای فانیه که اقرب از آن منتهی میشود بذلّت مبتلا در سبیل خداوند یکتا شماتت شنیدید و اذیّت دیدید بحبس رفتید جان دادید ولکن بجهت ظلم چند نفس غافل نباید از حدود اللّه تجاوز نمائید یعنی نباید بنفسی تعرّض کنید آنچه بر شما وارد للّه بوده هذا حقّ لا ریب فیه و حال هم جمیع امور را باو راجع نمائید و بر او توکّل کنید و تفویض نمائید البتّه او هم شما را وانمیگذارد اینهم لا ریب فیه هیچ پدری اولاد را بسبُع نمیدهد و هیچ صاحب غنمی اغنام خود را بگرگ نمیسپارد البتّه در حفظش سعی بلیغ مبذول میدارد اگر چند یومی بمقتضای حکمت بالغه امور ظاهره بر خلاف مراد جاری شود بأسی نبوده و نیست مقصود آنکه کل بافق اعلی ناظر باشند و بآنچه در الواح نازل شده متمسّک در اقلیم فساد پا نگذارند و در عرصۀ جدال و نزاع قدم ننهند بجنود صبر و تسلیم و اخلاق و اعمال طیّبه و کلمات بدیعۀ منیعه حق جلّ جلاله را نصرت نمایند در این ایّام در لوحی از الواح اینکلمۀ علیا از قلم اعلی جاری قوله عزّ بیانه در کلّ حین متمسّک باشید بامریکه سبب اعلاء کلمة اللّه گردد اعمال طیّبه و اخلاق مرضیّه جند اللّهند در اینظهور اعظم و همچنین کلمۀ طیّبۀ مبارکه این جنود جذّاب قلوبند و فاتح ابواب مدائن این سِلاح احدّ از سلاح عالم است فاسئل اللّه بان یؤیّد الکلّ علی ما نزل من قلمه الاعلی فی الزّبر و الالواح انتهی

قسم بنیّر آسمان معانی که اگر دوستان بآنچه نازل شده عمل نمایند و یا مینمودند جمیع عالم بمثابۀ عیون ایشان را حفظ و حراست میکردند و عن ورآئهم جنود الغیب جمیع اشیا جند الهی بوده و هستند اریاح از جندش محسوب جبال از عسکرش محسوب موسی با یک عصا عالم را بر هم زد چه که بامر اللّه ظاهر و بر خدمتش قائم انشآء اللّه امید هست که عصای غیبی بحور نفس و هوی را بشکافد و کل را الی اللّه راه نماید انّه علی کلّشئ قدیر و بالاجابة جدیر

حسب الامر مبارک آنجناب باید در ارض ک امّ حرم علیها بهآء اللّه الابهی و همچنین عمّه و دختر عمّه‌ها و منتسبین کلّهم اجمعین را تکبیر برسانند و بعنایات حق و ذکر مظلوم بشارت دهند فی ‌الحقیقه در سبیل الهی بسیار زحمت کشیده‌اند از نظر نرفته و نمیروند و در الواح از قلم اعلی مذکورند چندی قبل مخصوص هر یک لوح نازل و ارسال شد لذا این کرّه توقّف رفت

هر یک را از رجال و نسا تکبیر میرسانیم و بعنایات مخصوصۀ الهیّه بشارت میدهیم و همچنین سایر دوستان آن ارض را بذکر منظر اکبر مسرور دار جنابان ندّافها فی‌ الحقیقه بخدمت فائزند طوبی لهما انّا نذکرهما و نبشّرهما بعنایات اللّه و رحمته

منتسبین جناب محمّدصادق علیهم بهآئی را از جانب مظلوم تکبیر برسان انشآء اللّه بما یحبّه اللّه ظاهر شوند و بما نزل فی الکتاب عامل و بجنود اعمال و اخلاق صفوف شیاطین را بردرند انشآء اللّه کل باصغای نداء اللّه فائز شوند و بصراطش متمسّک انتهی عرض این فانی آنکه خدمت هر یک از آقایان و دوستان که در آن ارض تشریف دارند تکبیر و سلام برسانید السّلام علیکم و رحمة اللّه و برکاته

خ‌ادم

غرّۀ شهر صفر سنه ١٣٠١

محبوب مکرّم حضرت علی قبل اکبر علیه بهآء اللّه مالک القدر ملاحظه فرمایند

١۵٢^١

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأعلی

الحمد للّه الّذی انزل الکتب و ارسل الرّسل و جعلهم سرج هدایته بین خلقه و بهم فرّق بین الحقّ و الباطل و فصّل بین المعرض و المقبل و هم صراط اللّه المستقیم و امره المحکم المتین و بهم بشّر اللّه خلقه باسمه المکنون و سرّه المخزون و نبإه العظیم و نوره القدیم الی ان قضی المیقات و اتی الوعد و اشرق افق العالم بنیّر الظّهور و ارتفع ندآء مکلّم الطّور و تکلّم بکلمة انصعق منها من فی السّموات و الأرض الّا الّذین انقذتهم ایادی العنایة و وجدوا عرف القمیص اذ تضوّع بین البریّة اولئک فازوا بیوم فیه اشرقت الأرض بنور ربّها و غرّدت حمامة الفردوس بثنآء بارئها و ارتفع حفیف سدرة المنتهی و بشّرت الکلّ بظهور مقصودها و محبوبها و المنادی فیها الی ان بلغت الأیّام الی هذه الأیّام الّتی فیها اضطربت عقول العقلآء و تزعزعت بنیان الأقویآء و ارتعدت فرائص الأمرآء و تزلزلت افئدة العلمآء و الفقهآء الّا الّذین خلقتهم ایادی القدرة من جوهر الاستقامة و ربّتهم ارادة اللّه مالک البریّة فی مقام ما اطّلع به الّا علمه المحیط اولئک عباد لمّا وردوا فی السّجن قالوا ما قال الرّضوان عند دخول المقرّبین فی الجنّة العلیا قد اخذهم جذب محبّة اللّه علی شأن اختاروا السّجن علی الجنان حبّاً للّه ربّهم الرّحمن و اخذوا کأس البأسآء باسم مالک الأسمآء و شربوا منها بحبّ نطقا الصّبر و الاصطبار قد خلقنا اللّه بنور من انوار صبرکم و اصطبارکم لعمر مقصودنا نستحیی ان نظهر وجودنا امام وجوهکم بل ینبغی لنا ان نطوف حولکم بدوام ملکوت ربّنا المهیمن القیّوم

سبحانک یا من باسمک ماج بحر الحیوان و هاجت اریاح الامتحان و اشتعلت افئدة المخلصین و طارت عقول الموحّدین اسألک بنفوذ آیاتک و ظهور علاماتک و مظلومیّة نفسک بین عبادک و بالّذین اختاروا لأنفسهم السّجن رجآء ما عندک بأن تنزل من سمآء فضلک ما تقرّ به عیون الّذین تمسّکوا بحبل عنایتک و تشبّثوا بذیل رحمتک ای ربّ تری اولیائک و اصفیائک مقبلین الی افقک الأعلی و معترفین بما نطق به لسان عظمتک فی ملکوت الانشآء قدّر لهم یا الهی ما ینبغی لجودک و الطافک و ما یلیق لفضلک و کرمک ثمّ اکتب لهم یا مقصود العالم و مولی الأمم من قلم الارادة ما ینفعهم فی کلّ عالم من عوالمک ای ربّ قد ذاب کبد الخادم بما ورد علی الّذین ذکرت اسمائهم فی الصّحیفة الحمرآء من قلمک الأعلی و ذکرتهم بما ناح لهم اهل الملکوت و اصحاب الجبروت ای ربّ قرّبهم الیک فی کلّ عالم من عوالمک و قدّر لهم ما تقرّ به ابصار عبادک و تفرح افئدة المخلصین من خلقک انّک انت الّذی باسمک ماج بحر العطآء یا مالک الأسمآء و بذکرک تشهّق الطّاووس عند عرش عظمتک یا فاطر السّمآء اسألک بأن تنزل علی اصفیائک ما تظهر به مقاماتهم فی ملکوت الانشآء انّک انت مولی الوری و مالک العرش و الثّری لا اله الّا انت العزیز المحبوب

کلّ الخادم لسجنکم الفدآء دستخطّهای متواترۀ آن محبوب چه باسم این بنده و چه باسم حضرت اسم جود علیه بهآء اللّه الأبهی جمیع رسید و حزن و بهجت بی‌پایان رخ نمود و دلیل آن واضح است احتیاج بعرض نیست و بعد از قرائت و اطّلاع هر یک از آن وقتی از اوقات در ساحت امنع اقدس عرض شد و اظهار عنایت و الطاف از افق فضل رحمانی ظاهر و لائح بشأنی که این عبد فی‌الحقیقه عاجز است از ذکر آن بتمامه ولکن خود آن محبوب امواج بحر بیان رحمن و اشراقات آفتاب فضل را مشاهده فرموده‌اند بهیچ وجه احتیاج بمترجم و مبیّن و مفسّر نبوده و نیست و هم‌چنین در الواحی که با جناب محبوبی ح‌ک علیه بهآء اللّه و عنایته ارسال شد در بعضی از آن الواح هم ذکر آن محبوب نازل و دستخطّ آخر آن حضرت بعد از عرض در تلقاء عرش این بیان از ملکوت علم الهی نازل قوله عزّ کبریائه و جلّ بیانه

بسمی المشفق الکریم

یا علی لازال تحت لحاظ عنایت حقّ جلّ جلاله بوده‌ئی و از ملکوت فضل نازل شده از برای شما آنچه که خزائن ملوک و مملوک بل خزائن عالم بآن معادله ننماید ناس در ثروت و راحت غافل و مغرورند بشأنی که مابین حقّ و باطل و ظلم و عدل و انصاف و اعتساف تمیز نمیدهند نقمت را نعمت میشمرند و سراب را آب می‌پندارند غافل از آنکه بیک تغییر فرح بحزن مبدّل شود و نغمه بناله سبحان‌اللّه کل بتغییر و فنا آگاهند و بر آن گواه مع‌ذلک باعمالی که شبه آن دیده نشده مشغولند لعمر اللّه سوف یرون انفسهم فی خسران مبین در این ظهور اعظم حقّ جلّ جلاله ظالمین را مهلت نداده و نخواهد داد لو لا سبق الأمر من عنده لرأوا جزآء ما عملوا فی اقلّ من آن بحیث جعلتهم عاصفات القهر هبآءً منثورا حقّ با شما بوده و اعمال ظالمین و معتدین را مشاهده نموده و قلم اعلی آنچه واقع شده بعدم حکمت نسبت نداد و قبول فرمود فضلاً من عنده و یشهد لکم و لقیامکم و استقامتکم و ذکرکم و ثنائکم امام الوجوه و بمظلومیّتکم و بکلّ ما ورد علیکم فی سبیل اللّه بارئکم و خالقکم و مقصودکم و مقصود من فی السّموات و الأرض کذلک نطق القلم اذ استوی مالک القدم علی العرش الأعظم فی لیلة تنادی فیها المناد الملک للّه مالک المبدإ و المعاد طوبی از برای نفوسی که اولیای حقّ را خدمت نمودند و مؤانست جستند امروز یک ذرّه از اعمال حسنه مستور نماند و مکافات آن ظاهر گردد طوبی للّذین فازوا بحبّکم و خدمتکم فی سبیل اللّه ربّ العالمین آنچه بر شما وارد شده لوجه اللّه بوده در سبیل او شنیدید آنچه را که قابل اصغا نبوده و دیدید آنچه که لایق مشاهده نه این شهادت قلم اعلی اعظم است از دنیا و ما فیها لک ان تشکر ربّک الذّاکر الکریم دوستان را تکبیر برسان و بعنایت حقّ مسرور دار قل انّه معکم یسمع و یری و هو العلیم الخبیر البهآء المشرق من افق ملکوتی علیک و علی الّذین عملوا بما امروا به فی کتابی المبین الحمد للّه ربّ العالمین انتهی

از صریر قلم اعلی مراتب و مقامات فضل و عنایت مشهود احتیاج بذکر این کلیل علیل نبوده و نیست قسم بآفتاب افق معانی اگر آذان عالم مقدّس و مطهّر بود باصغای این ندا مشتعل میشد اشتعالی که ذکرش از قلم و مداد خارج است یشهد بذلک مولی العالم و مقصود الأمم این فضل را شبه و نظیر نبوده و این رحمت را مانند نه از حقّ تعالی شأنه سائل و آمل که عنایت فرماید و عباد خود را بکلمۀ علیا از نوم غفلت نجات بخشد و بافق آگاهی کشاند نعم ما قیل

عقل اگر خواهی که ناگه در عقیلت نفکند

گوش گیرش در دبیرستان الرّحمن درآر

از حقّ میطلبم غافلین را آگاهی بخشد و از حلاوت بیان خود محروم نسازد انّه علی کلّ شیء قدیر

عرض دیگر آنکه هر قدر ارسال مراسلات مستور ماند احبّ است چه اگر اهل ظلم آگاه شوند البتّه در صدد منع برآیند بسا میشود بیحکمتی دوستان اخبار مینماید در هر حال حسب الأمر باید بحکمت متمسّک باشند و باو متشبّث مجدّد حینی که مناجات آن محبوب بتمامها در ساحت امنع اقدس لیس کمثله شیء عرض شد این بیان از مشرق عنایت محبوب امکان اشراق نمود قوله عزّ بیانه و جلّ ذکره

انا السّامع المجیب

یا علی قد ورد علی البحر الأعظم انهار ذکرک و بیانک و اراد ان یقذف علیک لآلئ الذّکر و البیان ان اجمعها باسمه المقتدر القدیر قد سمعنا ثنائک و رأینا اثمار سدرة خلوصک و ذکرناک بهذا اللّوح البدیع طوبی لقیامکم و خدمتکم و سکونکم و وقارکم و استقامتکم و لصبرکم الجمیل نسأل اللّه بأن یجعلک علماً فی امره و یجذبک الی مقام لا تری ما عندک بل الی ما یرتفع به امر اللّه ربّ العالمین فاعلم بالحقّ الیقین انّه لا یعزب عن علمه من شیء و هو المشفق العزیز المنیع کذلک زیّنّا هیکلک بقمیص عنایتی و رأسک باکلیل فضلی الّذی لا یعادله شیء ان افرح و قل

لک الحمد یا مولی العالم بما ذکرتنی و علّمتنی و عرّفتنی و اشهدتنی و اریتنی و انطقتنی و جعلتنی فائزاً بلقائک و کوثر وصالک و اجتذبتنی علی شأن ما اضعفتنی قوّة الأقویآء و ما خوّفتنی شوکة الأمرآء ای ربّ اسألک بنفسک بأن تحفظنی و تقرّبنی الیک و تکتب لی ما ینبغی لسمآء جودک و شمس فضلک انّک انت الجواد الکریم لا اله الّا انت العلیّ العظیم انتهی

للّه الحمد اشراقات انوار آفتاب عنایت حقّ جلّ جلاله بمثابۀ وجودش ظاهر و باهر مع سحاب و سبحات که آفاق را اخذ نموده نور امر اللّه نزد مقرّبین و مخلصین اظهر از کلّ شیء له الحمد فی کلّ الأحوال یسأل الخادم ربّه بأن یؤیّد عباده علی الانصاف انّه لهو المؤیّد الحکیم الحمد للّه العزیز العظیم

و اینکه مرقوم داشتند ابن السّلطان که به وزیرنظام ملقّب است بسیار زخارف قول اظهار داشته که من با ایشان یعنی جمال قدم جلّ اجلاله مراود بودم و من خبر دارم کذب وربّ العرش و الثّری با ابناء سلطان موجود ملاقات واقع نشده بلی هنگامی که دربند شمیران قبل از ظهور منظر اکبر واقع شاهزادگان عظام از جمله مراد میرزا که به حسام‌السّلطنه ملقّب و فرهاد میرزا و امام قلی میرزا که به عمادالدّوله ملقّب دو بار به دربند آمده حضور مبارک را ادراک نمودند مع سیف‌الدّوله پسر ظلّ‌السّلطان و امّا فریدون میرزا که به فرمانفرما ملقّب بوده یک بار جمال قدم بمنزل او رفته چه که در جوار ساکن بود من‌دون آن آنچه گفته‌اند کذب بعضی از ذوی القربی با ایشان مراوده داشتند و بعضی هم بامورات بعضی مشغول بودند سبحان‌اللّه اگر قول آن نفوس را تصدیق نمائیم ظهور امر اعظم و اکبر و اعلی و ابهی مشاهده میشود و بر جمیع حجّت بالغه کامل و تمام باری یقولون ما قالوا من قبل فی‌الحقیقه انسان بی‌بصر و بی‌انصاف حکم معدوم بر او شده و میشود امرائی که باین صفات موصوف باشند بمثابۀ قبور فراعنه بوده و هستند ظاهر مکمّل و باطن غیر آن یسأل الخادم ربّه بأن یؤیّدهم علی الانصاف و یزیّنهم بطراز العدل و الصّدق اگرچه اعمال آن نفوس جمیع سبل و طرق را سد نموده مگر یک سبیل یشهد بذلک کلّ منصف بصیر در جواب حبیب فؤاد جناب ابن ابهر علیه بهآء اللّه الأبهی از قبل در این امور از قلم اعلی نازل شده آنچه که هر منصفی ملاحظه نماید عرف بیان رحمن را ادراک مینماید

ذکر جناب آقا سیّد آقا بزرگ علیه بهآء اللّه را فرموده بودند ذکر ایشان لازال از لسان مبارک استماع شده مکرّر فرمودند قد ورد علی اهل المیم من ذرّیّة الرّسول ما لا ورد علی احد من قبل و این کرّه آنچه از احوالات مرقوم داشتید بعد از عرض در ساحت امنع اقدس اعلی فرمودند صدق وربّ الآیات صدق وربّ البیّنات قد ورد علیهم اعظم عمّا ورد علینا اذ ادخلنا المشرکون فی بلدة سمّیت بآمل و کانت الضّوضآء مرتفعة فی کلّ الأحیان و فی کلّ یوم ینادی المناد هذا یوم فیه یسفک الدّم الأطهر طوبی لأهل المیم الّذین ورد علیهم ما ناح به سکّان الفردوس و الّذین طافوا عرش اللّه العظیم و ذکرنا العلی بذکر ناحت به الأشیآء کلّها و ذابت به الصّخرة و صاح به السّحاب و نذکر فی هذا الحین من صعد الی اللّه فی السّجن قد اعترف قلمی الأعلی بشهادته فی سبیلی طوبی له و نعیماً له لعمر اللّه حین ارتقآء روحه استقبله الملأ الأعلی من لدی اللّه مالک الأسمآء و فاطر السّمآء و استبرکنّ به الحوریّات فی غرفات الجنان طوبی لأصفیآء اللّه و اولیائه و ویل للّذین ظلموا من دون بیّنة و برهان و نذکر کلّ من کسر سلاسل الأوهام و فاز بأنوار الیقین فی هذا الیوم الّذی فیه تنادی الذّرّات الملک للّه مالک الایجاد انتهی

صدهزار حمد و شکر مقصود عالمیان را که آنچه در سبیلش وارد بطراز قبول فائز زود است این حکومتها و ریاستها و ظلمها معدوم شود و هر ظالمی خسارت خود را مشاهده نماید سبحان‌اللّه مع آنکه معلوم نیست بقای آن نفوس در دنیا یک یوم او یومین او آن و آنین او دقیقة و دقیقتین مع‌ذلک خود را از انوار عدل محروم نموده‌اند و عمل نموده‌اند آنچه را که بدوام ملک و ملکوت جزای آن باقی است افّ لهم و بما اکتسبت ایادیهم فی ایّام اللّه بارئهم و خالقهم

خدمت جناب سیّد مذکور مظلوم علیه بهآء اللّه المهیمن القیّوم و سایر آقایان تکبیر عرض مینمایم و از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل مقدّر فرماید از برای ایشان آنچه که سبب و علّت حفظ مقامات ایشانست و هم‌چنین خیر دنیا و آخرت را از برای ایشان میطلبم اوست قادر و توانا و اوست مشفق و کریم البهآء و الثّنآء و التّکبیر علی حضرتکم و علیهم من لدی اللّه ربّنا و ربّکم و ربّ من فی السّموات و الأرضین و الحمد للّه ربّ العالمین

خ‌ادم

فی ٢٩ ذی‌الحجّة الحرام سنة ١٣٠١

در این حین قصد مقصد اعلی نموده بعد از حضور فرمودند بنویس بجناب علی قبل اکبر علیه بهائی باید بکمال جدّ و اجتهاد در اتّحاد و اتّفاق قلوب مشغول باشی این مقام را اختلافات عالم ضرر نرساند اجرش در خزانۀ علم الهی مکنون و مخزون انّ ربّک لهو الصّادق النّاطق البصیر تمسّک بما امرت به لعمری انّه ینفعک فی کلّ عالم من عوالم ربّک الخبیر انتهی

عرض دیگر یک لوح امنع اقدس علیحده از سماء مشیّت مخصوص آن حضرت نازل و ارسال شد هذا فضل بعد فضل

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

الحمد للّه الّذی انطق ورقآء البیان علی افنان دوحة التّبیان بفنون الالحان علی انّه لا اله الّا هو قد ابدع الاکوان و اخترع الامکان بمشیّته الاوّلیّة الّتی بها خلق ما کان و ما یکون و الحمد للّه الّذی زیّن سمآء الحقیقة بشمس المعانی و العرفان الّتی رقم علیها من القلم الاعلی الملک للّه المقتدر المهیمن القیّوم الّذی اظهر البحر الاعظم المجتمع من المآء الجاری من عین الهآء المنتهیة الی الاسم الاقدم الّذی منه فصّلت النّقطة الاوّلیّة و ظهرت الکلمة الجامعة و برزت الحقیقة و الشّریعة و منه طار الموحّدون الی هوآء المکاشفة و الحضور و المخلصون الی منظر ربّهم العزیز الودود

و الصّلوة و السّلام علی مطلع الاسمآء الحسنی و الصّفات العلیا الّذی فی کلّ حرف من اسمه کنزت الاسمآء و به زیّن الوجود من الغیب و الشّهود و سمّی بمحمّد فی ملکوت الاسمآء و باحمد فی جبروت البقآء و علی آله و صحبه من هذا الیوم الی یوم فیه ینطق لسان العظمة الملک للّه الواحد القهّار

قد حضر بین یدینا کتابک و اطّلعنا علی ما فیه من اشاراتک نسئل اللّه ان یؤیّدک علی ما یحبّ و یرضی و یقرّبک الی ساحل البحر الّذی یموج باسم ربّک الاعلی و تنطق کلّ قطرة منه انّه لا اله الّا هو و انّه لخالق الاسمآء و فاطر السّمآء

یا ایّها السّائل اذا قصدت حظیرة القدس و سینآء القرب طهّر قلبک عن کلّ ما سواه ثمّ اخلع نعلی الظّنون و الاوهام لتری بعین قلبک تجلّیات اللّه ربّ العرش و الثّری لانّ هذا الیوم یوم المکاشفة و الشّهود قد مضی الفصل و اتی الوصل و هذا من فضل ربّک العزیز المحبوب دع السّؤال و الجواب لاهل التّراب اصعد بجناحی الانقطاع الی هوآء قرب رحمة ربّک الرّحمن الرّحیم قل یا قوم قد فصّلت النّقطة الاوّلیّة و تمّت الکلمة الجامعة و ظهرت ولایة اللّه المهیمن القیّوم قل یا قوم ءاشتغلتم بالغدیر و البحر العذب یتموّج امام وجوهکم فما لکم لا تفقهون اتنطقون بما عندکم من العلوم بعد ما ظهر من کان واقفاً علی نقطة العلم الّتی منها ظهرت الاشیآء و الیها رجعت و عادت و منها ظهرت حکم اللّه و العلوم الّتی کانت لم تزل مکنونة فی خزائن عصمة ربّکم العلیّ العظیم دعوا الاشارات لاهلها و اقصدوا المقام الّذی تجدون روایح العلم من هوآئه کذلک یعظکم هذا العبد الّذی یشهد کلّ جارحة من جوارحه و کلّ عرق من عروقه انّه لا اله الّا هو لم یزل کان فی علوّ العظمة و الجلال و سموّ الرّفعة و الاجلال و الّذین ارسلهم بالحقّ و الهدی اولئک مشارق وحیه بین خلقه و مطالع امره بین عباده و مهابط الهامه فی بریّته و بهم ظهرت الاسرار و شرعت الشّرایع و ظهر امر اللّه المقتدر العزیز المختار لا اله الّا هو العلیم الخبیر

یا ایّها السّائل فاعلم بانّ النّاس یفتخرون بالعلم و یمدحونه ولکنّ العبد اشکو منه لو لاه ما حبس البهآء فی سجن عکّآء بالذّلّة الکبری و ما شرب کأس البلآء من ید الاعدآء انّ البیان ابعدنی و علم المعانی انزلنی و بذکر الوصل انفصلت ارکانی و الایجاز صار سبب الاطناب فی ضرّی و بلآئی و الصّرف صرفنی عن الرّاحة و النّحو مَحا عن القلب سروری و بهجتی و علمی باسرار اللّه صار سلاسل عنقی مع ذلک کیف اقدر ان اذکر ما سئلت فی الآیات الّتی نزّلت من جبروت العزّة و العظمة و عجزت عن ادراکها افئدة اولی النّهی و ما طارت الی هوآء معانیها طیور قلوب اولی الحجی قد قرض جناحی بمقراض الحسد و البغضآء لو وجد هذا الطّیر المقطوعة القوادم و الخوافی جناحاً لیطیر فی هوآء المعانی و البیان و یغرّد علی افنان دوحة العلم و التّبیان بما تطیر به افئدة المخلصین الی سمآء الشّوق و الانجذاب بحیث یرون تجلّیات ربّهم العزیز الوهّاب ولکنّ الآن اکون ممنوعاً عن اظهار ما خزن و بسط ما قبض و اجهار ما خفی بل ینبغی لنا الاضمار دون الاظهار و لو نتکلّم بما علّمنا اللّه بمنّه و جوده لینفضّ النّاس عن حولی و یهربون و یفرّون الّا من شرب کوثر الحیوان من کأوس کلمات ربّه الرّحمن لانّ کلّ کلمة نزّلت من سمآء الوحی علی النّبیّین و المرسلین انّها ملئت من سلسبیل المعانی و البیان و الحکمة و التّبیان طوبی للشّاربین ولکن لمّا وجدنا منک رائحة الحبّ نذکر لک ما سئلته بالاختصار و الایجاز لتنقطع من اهل المجاز الّذین اعرضوا عن الحقیقة و سرّها و تمسّکوا بما عندهم من الظّنون و الاوهام بعد ما نزّل من قبل انّ الظّنّ لا یغنی من الحقّ شیئاً و فی مقام آخر انّ بعض الظّنّ اثم

ثمّ اعلم بانّ للشّمس الّتی نزّلت فی السّورة المبارکة اطلاقات شتّی و انّها فی الرّتبة الاوّلیّة و طراز الواحدیّة و القصبة اللّاهوتیّة القدمیّة سرّ من سرّ اللّه و حرز من حرز اللّه مخزون فی خزائن اللّه مکنون فی علم اللّه مختوم بختام اللّه ما اطّلع علیها احد الّا الواحد الفرد الخبیر لانّ فی ذلک المقام انّها هی نفس المشیّة الاوّلیّة و اشراق الاحدیّة تجلّت بنفسها علی الآفاق و استضآء منها من اقبل الیها کما انّ الشّمس اذا طلعت یحیط اشراقها علی العالم الّا الاراضی الّتی احتجبت بمانع فانظر فی الاراضی الّتی لیست لها عروش و جدار انّها تستضیئ منها و الّتی لها جدار تمنع من اشراقها کذلک فانظر فی شمس الحقیقة انّها تتجلّی بانوار المعانی و البیان علی الاکوان و الّذی اقبل الیها یستضیئ من انوارها و یستنیر قلبه من ضیآئها و اشراقها و الّذی اعرض لن یجد لنفسه نصیباً منها لانّه حال بینه و بینها حجاب النّفس و الهوی لذا بعد عن تجلّی شمس الحقیقة الّتی اشرقت عن افق سمآء الاسمآء

ثمّ فی مقام تطلق علی انبیآء اللّه و صفوته لانّهم شموس اسمآئه و صفاته بین خلقه لو لا هم ما استضآء احد بانوار العرفان کما تری انّ کلّ ملّة من ملل الارض استضآئت بشمس من هذه الشّموس المشرقات و الّذی انکر انّه صار محروماً عنها مثلاً عباد اتّبعوا المسیح هم استضائوا من شمس عرفانه الی ان اشرق نیّر الآفاق من افق الحجاز الّذین انکروه من النّصاری و ملل اخری جعلوا محرومین عن تلک الشّمس و انوارها و نفس انکارهم صار جداراً لهم و منعهم عن النّور المشرق عن افق امر ربّک العزیز المستعان

و فی مقام یطلق علی اولیآء اللّه و اودّآئه لانّهم شموس الولایة بین البریّة لو لا هم لاخذت الظّلمة من علی الارض کلّها الّا من شآء ربّک و لها اطلاقات شتّی لو یقوم عشرة کتّاب تلقآء الوجه و نلقی علیهم سنة او سنتین لیرون عجز انفسهم و لو لا انکار بعض الجهلآء لامددنا المدّة و جاوز قلم اللّه المحمود عن ذکر الحدود فاعلم بانّک کما ایقنت بانّ لا نفاد لکلماته تعالی ایقن بانّ لمعانیها لا نفاد ایضاً ولکن عند مبیّنها و خزنة اسرارها و الّذین ینظرون الکتب و یتّخذون منها ما یعترضون به علی مطلع الولایة انّهم اموات غیر احیآء ولو یمشون و یتکلّمون و یأکلون و یشربون فآه آه لو یظهر ما کنز فی قلب البهآء عمّا علّمه ربّه مالک الاسمآء لینصعق الّذین تراهم علی الارض کم من معان لا تحویها قمص الالفاظ و کم منها لیست لها عبارة و لم تعط بیاناً و لا اشارة و کم منها لا یمکن بیانها لعدم حضور اوانها کما قیل لا کلّ ما یعلم یقال و لا کلّ ما یقال حان وقته و لا کلّ ما حان وقته حضر اهله و منها ما یتوقّف ذکره علی عرفان المشارق الّتی فیها فصّلنا العلوم و اظهرنا المکتوم نسئل اللّه بان یوفّقک و یؤیّدک علی عرفان المعلوم لتنقطع عن العلوم لانّ طلب العلم بعد حصول المعلوم مذموم تمسّک باصل العلم و معدنه لتری نفسک غنیّاً عن الّذین یدّعون العلم من ‌دون بیّنة و لا کتاب منیر

و فی مقام انّها تطلق علی الاسمآء الحسنی بحیث کلّ اسم من اسمآئه تعالی یکون شمساً مشرقة علی الآفاق مثلاً فانظر فی اسم اللّه العلیم انّه شمس اشرقت عن افق ارادة ربّک الرّحمن و یلوح علی هیاکل المعلوم انوارها و آثارها و اشراقها کلّ علم حقّ تراه عند العلمآء الّذین ما اتّبعوا النّفس و الهوی و اعترفوا برکن القضآء و تمسّکوا بالعروة الوثقی فاعلم بانّه حقّ و علمه اشراق من اشراقات هذه الشّمس انّا فسّرنا الاسمآء و بیّنّا اسرارها و اشراقها و انوارها و ظواهرها و بواطنها و اسرار حروفاتها و حکمة تراکیبها فی الکتاب الّذی کتبناه لاحد من احبّآئی الّذی سئل عن الاسمآء و ما فیها فاعلم بانّ کلمة اللّه تبارک و تعالی فی الحقیقة الاوّلیّة و الرّتبة الاولی تکون جامعة للمعانی الّتی احتجب عن ادراکها اکثر النّاس نشهد بانّ کلماته تامّات و فی کلّ کلمة منها سترت معانی ما اطّلع علیها احد الّا نفسه و من عنده علم الکتاب لا اله الّا هو المقتدر العزیز الوهّاب

ثمّ اعلم بانّ المفسّرین الّذین فسّروا القرآن کانوا صنفین صنف غفلوا عن الظّاهر و فسّروه علی الباطن و صنف فسّروه علی الظّاهر و غفلوا عن الباطن و لو نذکر مقالاتهم و بیاناتهم لتأخذک الکسالة بحیث تمنعک عن قرائة ما کتبناه لک لذا ترکنا اذکارهم فی هذا المقام طوبی للّذین اخذوا الظّاهر و الباطن اولئک عباد آمنوا بالکلمة الجامعة فاعلم من اخذ الظّاهر و ترک الباطن انّه جاهل و من اخذ الباطن و ترک الظّاهر انّه غافل و من اخذ الباطن بایقاع الظّاهر علیه فهو عالم کامل هذه کلمة اشرقت عن افق العلم فاعرف قدرها و اغل مهرها انّا نذکر المقصود تلویحاً فی اشاراتنا و کلماتنا طوبی لمن اطّلع علیه انّه من الفائزین قل یا قوم تاللّه قد غنّت الورقآء علی الافنان و دلع دیک العرش بالحکمة و البیان و انتشرت اجنحة الطّاوس فی الرّضوان الی مَ ترقدون علی فراش الغفلة و الغوی قوموا عن مراقد الهوی و اقبلوا الی مشرق رحمة ربّکم مالک البقآء و منزل الاسمآء ایّاکم ان تعترضوا علی الّذی یدعوکم الی اللّه و سننه اتّقوا اللّه و لا تکوننّ من الغافلین ثمّ اعلم بانّه تبارک و تعالی اقسم لنبیّه بشمس الالوهیّة و شمس الولایة و شمس المشیّة و شمس الارادة و شمس الاسمآء و انوار هذه الشّموس و اشراقهنّ و تجلّیاتهنّ و ظهوراتهنّ و تأثیراتهنّ و بالشّمس الظّاهرة المشرقة عن افق هذه السّمآء المرتفعة

والقمر اذا تلاها و القمر رتبة الولایة الّذی تلا شمس النّبوّة ای یظهر بعده لیقوم علی امر النّبیّ بین العباد و انّا لو نذکر مقامات القمر لتری الکتاب ذا حجم عظیم

والنّهار اذا جلّىٰها و المقصود من النّهار فی الحقیقة الاوّلیّة کلّ یوم ظهر فیه نبیّ من انبیآء اللّه و رسله لاقامة ذکره بین عباده و اجرآء حدوده بین بریّته و فیه تجلّی مظهر الامر علی مظاهر الاشیآء و فی ذلک الیوم تظهر انوار الشّمس و انّه مجلّیها بهذا المعنی ای فیه و به اضآئت و لاحت شمس النّبوّة

واللّیل اذا یغشىٰها و المقصود من اللّیل هو حجاب الاحدیّة الّذی کان مستوراً خلفه النّقطة الحقیقیّة و انّها بعد تنزّلها عن مقامها استقرّت فی مقرّ الوحدانیّة رتبة الواحدیّة و کانت عنها الالف اللّینیّة و تحت حجاب الواحدیّة ظهرت بالالف المتحرّکة و هی الالف القائمة و المغشی الحجاب و المغشی النّقطة الحقیقیّة الّتی کانت حقیقة شمس النّبوّة

والسّمآء و ما بناها و للسّمآء عند اهل الحقیقة اطلاقات شتّی سمآء المعانی و سمآء العرفان سمآء الادیان سمآء العلم سمآء الحکمة سمآء العظمة سمآء الرّفعة سمآء الاجلال و ما بناها ای و الّذی خلق هذه السّموات المذکورة و ما تراه فی الظّاهر

والارض و ما طحىٰها و المقصود من الارض ارض القلوب انّها اوسع من الارض و السّمآء لانّ القلب العرش الاعظم لاستوآء تجلّی ربّک خالق الامم و مصوّر الرّمم و انّه ارض اودع اللّه فیها حبوب معرفته و حبّه لتنبت منها سنبلات العلم و الایقان قل یا قوم الیوم یوم الزّرع ازرعوا فی قلوبکم بایادی الیقین ما اوتیتم به من لدن ربّکم العلیم الحکیم و للارض معان لا تحصی و انّا اکتفینا بواحدة منها و ما طحىٰها ای و الّذی بسطها بید قدرته و سلطان امره

ونفس و ما سوّاها و للنّفس مراتب کثیرة و مقامات شتّی و منها نفس ملکوتیّة و نفس جبروتیّة و نفس لاهوتیّة و نفس الهیّة و نفس قدسیّة و نفس مطمئنّة و نفس راضیة و نفس مرضیّة و نفس ملهمة و نفس لوّامة و نفس امّارة و المقصود فیما نزل هی النّفس الّتی جعلها اللّه جامعة لکلّ الاعمال من الاقبال و الاعراض و الضّلالة و الهدایة و الایمان و الکفر و ما سوّاها ای و الّذی خلقها و اقامها

فالهمها فجورها و تقوىٰها ای علّمها و اخبرها فجورها ای الاعمال الّتی لا تنفعها و تبعدها عن مالکها و موجدها و تقوىٰها ای الهمها ما یقدّسها عمّا نهیت عنه ای خلقها و عرّفها سبیل الهدایة و الضّلالة و الحقّ و الباطل و النّور و الظّلمة ثمّ امرها بترکها ما نهیت عنه و اقبالها الی ما امرت به

قد افلح من زکّىٰها هذا جواب القسم ای فاز من زکّىٰها ای طهّرها عن النّقایص و الهوی و عن کلّ ما نهی عنه فی الکتاب فانظر فی الّذین زکّوا انفسهم فی هذه الایّام لعمری انّهم هم المفلحون انّهم رجال ما منعتهم الدّنیا و ما فیها عن التّوجّه الی السّبیل الواضح المستقیم انّهم مصادیق هذه الآیة المبارکة و جعلوا التّقوی سرابیلهم و تشبّثوا بذیل عنایة ربّهم فی هذه الایّام الّتی فیها زلّت الاقدام نشهد بما شهد اللّه و نعترف بما نزّل من عنده انّه هو الحقّ و ما بعد الحقّ الّا الضّلال

و قد خاب من دسّىٰها ای و قد خسر من دسّىٰها ای من ضیّعها و ما زکّىٰها و ما منعها عمّا نهی عنه و ما امرها بما امر به

کذّبت ثمود بطغوىٰها و ثمود علی ما هو المذکور فی الکتب طائفة بعث اللّه علیهم صالحاً علیه السّلام و انکروه بعد الّذی امرهم بالمعروف و نهاهم عن المنکر و هم ما اتّبعوا امر اللّه و ما اطاعوه فیما امروا به و ترکوا امر اللّه و سننه الی ان عقروا النّاقة

فدمدم علیهم ربّهم بذنبهم ای غضب اللّه علیهم و جعلهم عبرة للعالمین ولکن فی الحقیقة کلّ من اعرض عن الحقّ فهو من ثمود من ایّ نسل کان فسوف یدمدم علیهم العذاب کما دمدم علی الاحزاب من قبلهم انّ ربّک لهو المقتدر القدیر و الحمد للّه ربّ العالمین

انّا ما ذکرنا ما قاله المفسّرون فی تفسیر السّورة المبارکة لانّ الکتب التّفسیریّة عند القوم موجودة من اراد ان یطّلع علی تفاسیرهم و بیاناتهم فلینظر الی کتبهم انّهم فسّروا الشّمس بالشّمس الظّاهرة و کذلک فی القمر الی آخر السّورة سلکوا سبیل الظّاهر و قنعوا بما عندهم ولکن انّا فسّرنا بما لم یذکر فی الکتب نسئل اللّه ان یجعل کلّ حرف عمّا ذکر کأس المعانی و المعارف و یسقیک منها ما تنقطع به عمّا یکرهه رضاه و یقرّبک الی المقام الّذی قدّره لاصفیآئه انّه لهو الغفور الرّحیم و الحمد للّه ربّ العالمین

سبحانک اللّهمّ یا الهی اسئلک باسمک الّذی به ینطق کلّ شیئ بثنآء نفسک ان تفتح ابصار بریّتک لیروا آثار عزّ احدیّتک و تجلّیات شمس عنایتک ای ربّ لا تدعهم بانفسهم لانّهم عبادک و خلقک فاجذبهم بالکلمة العلیا الی مطلع اسمآئک الحسنی و مخزن صفاتک العلیا انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت العزیز الحکیم

حبیب معنوی الّذی سمّی بجناب علی قبل محمّد علیه بهآء اللّه و نوره ملاحظه فرمایند

۱۵۲^١

بسم ربّنا الأعظم الأقدم الأقدس العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی تجلّی بأثر قلمه الأعلی علی من فی ملکوت الانشآء اذاً نطق کلّ کلیل و برئ کلّ علیل و استعلم کلّ جاهل و استغنی کلّ فقیر و قام کلّ مقعد و سرع کلّ متوقّف و به توجّهت الوجوه و اقبلت النّفوس و هدرت حمامة البیان علی اغصان سدرة البرهان انّه لا اله الّا هو العزیز المنّان البهآء المشرق من افق مشیّة الرّحمن علی مطالع العرفان و مشارق الایقان الّذین قاموا بأرجلهم و نطقوا بألسنهم و اومأوا بأکمامهم و اشاروا بعیونهم و حواجبهم الی اللّه بارئهم و خالقهم و رازقهم و محییهم و ممیتهم اولئک عباد شهد لهم القلم الأعلی باقبالهم و خلوصهم و خضوعهم و خشوعهم و قیامهم علی هذا الأمر الّذی به اندکّت الجبال و اسودّت وجوه اهل الضّلال الّذین اعرضوا عن المآل و اقبلوا الی کلّ غافل محتال

سبحانک اللّهمّ یا اله الأسمآء و مالک العرش و الثّری اسألک باسمک الّذی به تحرّک القلم علی اللّوح و ظهر منه عبادک و بریّتک بأن تؤیّد اصفیائک علی خدمة امرک علی شأن لا تمنعهم اعراض العلمآء و لا ظلم الأمرآء ثمّ قرّ یا الهی عیونهم بأنوار وجهک و نوّر قلوبهم بضیآء معرفتک ثمّ اظهر منهم فی الملک ما یبقی بدوام ملکوتک و جبروتک انّک انت المقتدر المتعالی العلیم الحکیم

و بعد یا مهجة قلبی و بهجة فؤادی قد تضوّع عرف الخلوص للّه الحقّ اذ فتحت کتابک لعمر المحبوب قد وجدت منه ما وجدت الأشجار من الأمطار فلمّا قرأت و عرفت اردت الغیب المکنون و الکنز المخزون فلمّا حضرت و تشرّفت اشرقت شمس الاذن و عرضت ما فیه تلقآء الوجه اذاً نطق لسان العظمة بما کان الرّوح للأبدان و النّور للأبصار و کوثر الحیوان للعطشان و رحیق العرفان لأهل الامکان قال جلّ کبریائه و عظم سلطانه یا ایّها الشّارب من کأس حبّی ان استمع ندائی من حول ضریحی انّه لا اله الّا انا المهیمن القیّوم قد سمعنا ندائک و اجبناک فضلاً من عندنا و هذا اوّل کتاب منک احضره العبد الحاضر لدی العرش و قرأه امراً من عندنا انّ ربّک لهو القادر الحکیم للّه درّک یا من اقبلت الی الوجه و حضرت هذا المقام الّذی سمّی بالأسمآء الحسنی فی کتاب الأسمآء و سمعت ندآء المظلوم اذ کان ناطقاً باسمه المهیمن علی ما کان و ما یکون قد فزت بما یبقی به ذکرک بدوام الملک و الملکوت کن مشتعلاً بنار الأمر و مضیءً بهذا النّور الّذی به انار من فی ملکوت الغیب و الشّهود طوبی لک بما اردت خدمة مولاک و نطقت بین العباد بما سمعت و رأیت فی هذا المقام المحمود ذکّر النّاس بالاستقامة الکبری و بشّرهم بعنایتی و فضلی و رحمتی الّتی سبقت الوجود انّا نوصیهم بالاستقامة الکبری علی شأن لا یمنعهم کتاب السّجّین و اوراق الزّقّوم قل لو یأتیکم احد بکتاب الفجّار دعوه عن ورائکم ثمّ اقرؤوا ما انزله الرّحمن فی لوح محفوظ

جمیع دوستانرا از قبل مظلوم تکبیر برسان و بگو در اکثری از الواح ذکر امر و عظمت آن و ذکر استقامت و مقام آن شده تا جمیع بعنایت الهی بشأنی فائز شوند که عالم و شئونات آن و ظهورات آن و سطوت آن ایشانرا از افق رحمن منع ننماید ذکر ناعق و طیور لیل در احیان توقّف در عراق و در ارض سرّ و سجن اعظم در الواح نازل و باطراف ارسال شد تا کل مطّلع شوند و به ما اراد اللّه عامل گردند بعضی از نفوس مشاهده شد بمواء سنّور از تغرّدات عندلیب ظهور محروم ماندند مع آنکه مدّعی رتبۀ بلند استقامت بودند انشآءاللّه باید نفحات رحمن در آن دیار بشأنی متضوّع شود که از برای احدی مجال توقّف نماند کن قائماً علی خدمة مولاک و ناطقاً بذکره و ثنائه بین العباد کذلک یأمرک من عنده امّ الکتاب انتهی

یا حبیب فؤادی عجب در اینست که بعضی از نفوس مابین رائحۀ دفرا و عنبرسارا فرق نگذارند ملاحظه در اهل بیان که الیوم معرضند نمائید بعینه در سبیل اهل فرقان ماشیند و خود را از اهل بیان مینامند و بکمال خدعه و مکر در اضلال نفوس مقدّسه مشغولند از جمله میرزا احمد کرمانی که از اوّل کمال اقبال و خلوص را اظهار مینمود و بعد نظر بجنون و اعمال شنیعۀ مردوده واگذاشته شد در بعضی از مدن ارض خاء رفته و به ما امره النّفس و الهوی ناطق و چون اسرار باطنش ظاهر شد و خائب گشت رجوع نمود و چند عریضه بکمال ابتهال و انابه و استغفار بساحت اقدس ارسال داشت و بعد بارض هاء رفته و التجا بیکی از نفوس مقدّسه نموده و ایشان عریضه بساحت اقدس ارسال داشتند و توسّط نمودند بعد در مدینۀ کبیره رفته و نقض عهد نمود و بعضی کلمات واهیۀ شیطان را باطراف فرستاد لعمر اللّه انسان از چنین نفوس متحیّر میشود حال چند عریضۀ این بی‌انصاف موجود است و بقسمی اظهار عجز نموده که هر نفسی مشاهده نماید یقین میکند بر صدق و اقبال و ایمان او و هر جا رفته خود اعمال و اقوالش مترجم باطن او شده و حال از مدینۀ کبیره اخراجش نموده‌اند اعاذنا اللّه و معشر الموحّدین من مکره و مکر امثاله نزد موافق بموافقت تمام ظاهر میشود و ادّعای ایمان و ایقان مینماید و نزد منافق بکمال اتّفاق ظاهر این ایّام کتابی از سجّین بدست آورده به آبادۀ شیراز فرستاده و از آنجا صورت کتاب سجّین را نزد یکی از دوستان این ارض فرستادند تفصیل بساحت اقدس عرض شد این بیان از لسان رحمن ظاهر قوله عزّ کبریائه نفوسیکه از ثمرۀ شجرۀ قلم اعلی مرزوقند کتب عالم ایشانرا از مالک قدم منع ننماید تا چه رسد باین هذیانات انتهی

و همچنین در لوح یکی از ابناء خلیل که در آن اراضی هستند اینکلمۀ محکمۀ مبارکه نازل قوله جلّ اجلاله در سنۀ اوّلیّه از صریر قلم اعلی اینکلمۀ مبارکه استماع شد طوبی از برای نفوسیکه امر بدیع را عارف شدند و بصراط بدیع توجّه نمودند و اینمقام بلند اعلی حاصل نمیشود مگر بمحو آنچه از قبل بوده و آذان اصغا نموده نعیماً لمن فاز بهذا المقام الأعزّ الأبهی انتهی

از حقّ میطلبم جمیع را تأیید فرماید بر اصغای کلمۀ الهیّه فوالّذی تفرّد بالبیان و توحّد بالکلام اگر همین دو فقره که ذکر شد نفوس عالم باصغای آن فائز شوند البتّه حلاوت بیان رحمن را بیابند و از حرارت محبّت مالک امکان بشأنی مشتعل شوند که ما سوی اللّه را معدوم و فانی مشاهده کنند حبّذا ذاک العرف اذ تضوّع بین الأمم یسأل الخادم ربّه بأن یؤیّد العباد علی عرفان هذا الأمر الّذی به تزعزع بنیان الوجود الّا من شآء اللّه مالک الغیب و الشّهود

در این آیۀ منزلۀ در کتاب اقدس که در اوّل ورود سجن اعظم نازل شده تفکّر نمائید که میفرماید قوله عزّ اجلاله ان یا ارض الکاف و الرّآء انّا نراک علی ما لا یحبّه اللّه و نری منک ما لا اطّلع به احد الّا اللّه العلیم الخبیر و نجد ما یمرّ منک فی سرّ السّرّ عندنا علم کلّشیء فی لوح مبین انتهی

صدق اللّه ربّنا و ربّ آبائنا و ربّ من فی السّموات و الأرض انّا آمنّا به و بعلمه الّذی سبق الکائنات و برحمته الّتی احاطت العالمین خود آنجناب میدانند وقتیکه کتاب اقدس از سماء مشیّت الهی نازل ذکر احمد هم در ظاهر نبود از تلویحات بیانات منزل آیات باید رفیق هم در آن ارض داشته باشد ولکن بعد لسان قدم بشارت میدهد آن ارض را بقوله تعالی لا تحزنی بذلک سوف یظهر اللّه فیک اولی بأس شدید یذکروننی باستقامة لا تمنعهم اشارات العلمآء و لا تحجبهم شبهات المریبین اولئک ینظرنّ اللّه بأعینهم و ینصرنّه بأنفسهم الا انّهم من الرّاسخین انتهی

طوبی لعین رأت و لأذن سمعت ما نطق به لسان العظمة فی اللّیالی و الأیّام در چند سنۀ قبل یومی از ایّام جناب امین علیه بهآء اللّه در ساحت اقدس حاضر بودند وجه قدم باو متوجّه و فرمودند انّا وجدنا رائحة دفرآء من ارض الکاف و الرّآء و اینعبد فانی اینفقره را چند سنۀ قبل در جواب یکی از دوستان نوشته سبحان‌اللّه چه مقدار این نفوس مریبه از صراط مستقیم بعید دیده میشوند مع آیات منزله و براهین ساطعه و بیّنات مشرقه و علامات مشهوده در تیه اوهام سایر و سالکند معنی یوم اللّه را ادراک ننموده‌اند چه اگر ادراک نموده بودند اقلّ من آن محتجب نمیماندند و بچشم و سر ببحر اعظم توجّه مینمودند و میشتافتند گویا از نقرۀ کبری غافلند و از صور اعظم بیخبر

یکی از حروفات حیّ از نقطۀ اولی روح ما سواه فداه سؤال از آن نیّر اعظم و مولی الأمم که به من یظهر در بیان مذکور است نمود بقسمی جواب از مصدر امر صادر که هر منصفی ادراک مینماید که اینمقام بذکر و وصف و تعریف و ثنا محتاج نه بلکه مقدّسست از آنچه گفته شده و میشود چه که علم احدی باو احاطه ننموده و نخواهد نمود و ادراک نفسی باو پی‌نبرده و نخواهد برد اینعبد متحیّر است که نفوس غافله چه ادراک نموده‌اند و بچه متمسّکند باری نقطۀ اولی روح ما سواه فداه در جواب سائل باینکلمات عالیات تکلّم فرموده قوله عزّ ذکره

فقد سمعت کتابک و انّ ما فیه جوهر لو لا ما فیه ما اجبتک علی ذلک القرطاس و لا حینئذ بأعلی ما قدّر فی الابداع فما اعظم ذکر من قد سألت عنه و انّ ذلک اعلی و اعزّ و اجلّ و امنع و اقدس من ان یقدر الأفئدة بعرفانها و الأرواح بالسّجود له و الأنفس بثنائه و الأجساد بذکر بهائه فما عظمت مسئلتک و صغرت کینونیّتک هل الشّمس الّتی هی فی مرایا ظهوره فی نقطة البیان یسأل عن الشّمس الّتی تلک الشّموس فی یوم ظهوره سجّاد لطلعتها ان کانت شموساً حقیقیّة والّا لا ینبغی لعلوّ قدسها و سموّ ذکرها و لو لا کنت من الواحد الأوّل لجعلت لک من الحدّ حیث قد سألت عن اللّه الّذی قد خلقک و رزقک و اماتک و ابعثک فی هیکلک هذا بالنّقطة البیان فی ذلک الظّهور المتفرّد بالکیان فقل اوّلاً اذا اردت ان تخطر بعلمک ذکره سبحان اللّه ذو الملک و الملکوت تسعة عشر مرّة الی آخر قوله عزّ و جلّ

اگر اهل بیان و یا اهل عالم بنور انصاف منوّر شوند و باینکلمات درّیّات که از مشرق سماء علم الهی اشراق نموده نظر نمایند و تفکّر کنند البتّه جمیع بجان ببحر حیوان توجّه نمایند از جمیع بیان جوهری اخذ نموده‌اند و آنرا بابدع بیان ذکر فرموده‌اند فی‌الحقیقه اینکلمۀ مبارکه جوهر لا عدل له بوده و از کلمۀ لا نظیر لها فی الکتاب محسوبست یکتا لؤلؤ دریای عرفان است و یکتا کلمۀ ملکوت بیان قوله عزّ بیانه

و قد کتبت جوهرة فی ذکره و هو انّه لا یستشار باشارتی و لا بما ذکر فی البیان بلی وعزّته تلک الکلمة عند اللّه اکبر عن عبادة من علی الأرض اذ جوهر کلّ العبادة ینتهی الی ذلک فعلی ما قد عرفت اللّه فاعرف من یظهره اللّه فانّه اجلّ و اعلی من ان یکون معروفاً بدونه او مستشیراً باشارة خلقه و انّنی انا اوّل عبد قد آمنت به و بآیاته و اخذت من ابکار حدائق جنّة عرفانه حدائق کلماته بلی وعزّته هو الحقّ لا اله الّا هو و کلّ بأمره قائمون انتهی

با این بیانات واضحه و کلمات محکمه و آیات منیعه و براهین ثابته اهل بیان از ذکر الوهیّت اجتناب نموده و بر اعراض و اعتراض بشأنی قیام کرده‌اند که ذکر آن ممکن نه ملاحظه در علوّ امر و سموّ آن و عزّ او و مقام او نمائید و در پستی این خلق جاهل نادان بعینه مثل اهل فرقان اراده نموده‌اند یک دو هزار سالی وصیّ‌بازی بمیان آرند یک چند امام و همچنین نقبا و نجبائی تعیین نمایند قلم اعلی در اینظهور اعظم میفرماید هذا یوم اللّه ان انتم تعرفون و هذا یوم الظّهور ان انتم تشهدون لا یذکر فیه الّا اللّه وحده ان انتم تشعرون انّه قد اتی بالحقّ مقدّساً عن کلّ شاهد و مشهود و منزّهاً عن کلّ ما جری من القلم و ظهر من اللّسان ان انتم تعلمون انتهی

هر حزبی از احزاب بکلمه‌ئی تشبّث نموده و از مالک آن و منزل آن و خالق آن اعراض کرده بعضی گفته‌اند که مقام الوهیّت مقامیست بزرگ نمیتوان اینمقام را از احدی قبول نمود اولئک انکروا ما نطق به نقطة البیان و ما بشّر به کتب اللّه المهیمن القیّوم نقطۀ بیان روح ما سواه فداه میفرماید انّه ینطق فیکلّشیء انّنی انا اللّه و همچنین میفرماید لو یستقرّ علی التّراب تنادی ذرّات التّراب علی انّ ذلک عرش قد استوی الرّحمن علیه انتهی

نقطۀ ظهور الیوم بلسان اهل بها باینکلمه ذکر میشود انّه قد کان مقدّساً عن ذکر الأسمآء و فوقها و دونها و اختها انّه لا یعرف بغیره و لا یوصف بدونه قد شهد کلّشیء بأنّه لهو المقدّس المنزّه عن الاشارات و البیانات و الدّلالات و الأحدیّات و الأبدیّات و برخی اعتراض نموده‌اند بر اینکه باید در مستغاث ظاهر شود و حال وقت ظهور نبوده سلطان قدمی را که نقطۀ بیان در ذکرش میفرماید او مقدّسست از بیان و اشارۀ من این قوم بیحیا وقت از برای او معیّن میفرمایند این ذکر مستغاث که حضرت فرموده از برای آنست که خارج را منع نماید و اینکلمه وحدها را سبب امتحان خلق قرار فرموده نفسیکه بشهادت خود نقطۀ بیان بجمیع بیان معروف نمیشود چگونه بکلمۀ مستغاث معروف میگردد و مستغاث از بیان محسوبست و انّه لا یعرف بالبیان با اینکه میفرماید اگر این حین ظاهر شود بر کل لازم است اقرار بر آنشجرۀ مبارکه در کتاب هیاکل سرّ مستغاث مشهود است طوبی للعارفین و بهمین نفس سائل که حرف حیّ است و حال هم موجود است بشارت فرموده‌اند که بشرف لقا فائز میشود قوله عزّ ذکره لعلّک فی ثمانیة سنة یوم ظهوره تدرک لقآء اللّه ان لم تدرک اوّلاً تدرک آخره ولکن ایقن بأنّ الأمر اعظم فوق کلّ عظیم و انّ الذّکر اکبر فوق کلّ کبیر انتهی

باید نفوسیکه متمسّک بذکر مستغاثند در اینکلمات عالیات تفکّر نمایند شاید بالفاظ از بحر معانی محروم نمانند و بذکر مستغاث از سلطان او ممنوع نگردند ای وربّی انّ الأمر اعظم فوق کلّ عظیم و انّ الذّکر اکبر فوق کلّ کبیر طوبی للعارفین و نعیماً للمتفرّسین و المتفکّرین این خادم فانی این اذکار را مکرّراً در نامه‌های دوستان ذکر نموده ولکن چون این ایّام نعیق ناعق که وعده داده شده بود مرتفع گشته و کتاب سجّین بمیان آمده مجدّداً ذکر شد تا آنمحبوب دوستانرا آگاه نماید و اهل بها خود را به ما ینبغی لهم مشاهده نمایند و باستقامت کبری ظاهر گردند انشآءاللّه باید کل بیانات حقّ را ملاحظه نمایند بلکه حفظ نمایند تا از حلاوت کوثر عرفان در کلّ احیان محظوظ باشند

اینکه مرقوم داشته بودید که بعد از فائز شدن بلقا دیدم مقام دیگر از استقرار طلعت مختار عنایت فرموده که جمیع آنجهات و شئونات استقامت قبل نسبت ببعد نفس تزلزل و حقیقت اضطراب بوده و همچنین از حقّ منیع جلّ کبریائه و عظم اجلاله سائل شدید که آنجنابرا بمقامی فائز فرماید که در سبیل حبّش از جان و روان و اسم و رسم و هستی و نیستی و نام و ننگ از کل بگذرند اینمراتب بتمامها در ساحت اقدس امنع اعزّ ابهی جلّت عظمته عرض شد هذا ما نطق به لسان الرّحمن فی ملکوت البیان انشآءاللّه بکمال تقدیس و تنزیه و ما ینبغی لیوم اللّه مشاهده شود و بمقام شهادت کبری فائز گردد الیوم خدمت امر از اعظم اعمال است باید نفوس مطمئنّه بکمال حکمت بتبلیغ امر اللّه مشغول شوند تا نفحات قمیص رحمانی در جمیع جهات متضوّع گردد این شهادت محدود بذبح و انفاق دم نبوده چه که میشود انسان با نعمت حیات از شهدا در کتاب مالک اسماء ثبت شود طوبی لک بما اردت انفاق ما لک و منک و عندک فی سبیلی انتهی

در اینمقام این خادم فانی بیان رحمن را که در ذکر مقام شهادت سلطان‌الشّهدآء ظاهر شده خدمت آنجناب ذکر مینماید تا جمیع دوستان لآلی بدیعۀ منیعه از دریای بیان الهی اخذ نمایند قوله عزّ کبریائه مخاطباً لعلی قبل اکبر علیه بهآء اللّه مالک القدر انشآءاللّه باید جمیع اصفیا به ما یرتفع به امر اللّه قیام نمایند و عامل شوند تفکّر نمایند الیوم کدام یک از اعمال سبب ارتقای عباد و ارتفاع امر است نزاع و جدال و فساد در اکثر از الواح منع شده و اینکلمۀ مبارکه از سماء اراده از قبل نازل نصرت امر اللّه بسیف حکمت و بیان است نه بسیف حدید و دون آن امثال این بیانات در آیات الهی بسیار است انشآءاللّه صاحبان ابصار دیده و دانسته‌اند در اینصورت باید اهل حقّ تفکّر نمایند که الیوم چه کشف حجابهای خلق نماید و سبب علوّ و سموّ امر الهی گردد یا علی در آنچه از قلم جاری شده تفکّر نما با زندگی خود را فدای سبیل حقّ کن این شهادتیست که بقلم و لسان و بیان و الواح منتهی نشود اسم حاء علیه منکلّ بهآء ابهاه باین شهادت کبری فائز شد قبل از شهادت ظاهره چه که از خود بهیچوجه اراده و مشیّت و خیالی نداشت جمیع اینمراتب را فدای دوست نمود و بعد هم بشهادت ظاهره فائز شد و جان را در ره محبوب حقیقی نثار نمود افسر حیات از سر برداشت و بر قدم دوست نثار نمود طوبی لمن عرف هذا المقام و طوبی لمن وجد عرف بیان الرّحمن هر نفسی فی‌الحقیقه خود را بحقّ سپرد و در سبیل حقّ از خود فانی شد او ملاحظۀ شأن و مقام و ننگ و نام خود را ننماید و ناظر بامر اللّه و ما یثبت به حکمه شود اقسم بشمس بیانی من فاز بما نطق به قلمی انّه ربح فی کلّ عالم من عوالمی ایّاکم ان یمنعکم شیء عن سبیلی المستقیم کل باید بکمال جهد تحصیل کلمۀ رضا نمایند ناس جاهلند و هم غافل مبیّن لازم است و اگر آن مبیّن بامر حقّ عامل شود البتّه نور بیانش عالم را منوّر نماید و امم را بشطر قدم کشاند یا علی چون نصرت امر را حقّ جلّ جلاله و عظم کبریائه مقدّس نموده از نزاع و جدال و سلّ سیف و امثال آن لذا باید بحبل اعمال طیّبه و اخلاق روحانیّه تشبّث نمود اگر نفسی للّه بآنچه ذکر شد عمل نماید البتّه در عالم اثر کند و خرق حجبات غلیظه نماید چه که آنچه را حقّ سبب و علّت نصرت و ارتفاع امر قرار فرمود نافذ و مؤثّر است یشهد بذلک کلّ عالم بصیر انتهی

اینعبد فانی از هنگام مقدّمۀ ارض صاد به یا لیتنی کنت معهم ذاکر است فی‌الحقیقه بمقامی فائز شدند که حسرت آن از برای مقرّبین و مخلصین و امثال اینعبد فانی باقی خواهد بود حال از حقّ منیع استدعا آنکه آنجناب و اینعبد را باین شهادت که از قلم اعلی جاری شد فائز فرماید تا در زندگی خود را نثار خدمت دوست نمائیم و به ما اراده اللّه فائز گردیم

و اینکه مرقوم داشته بودید که مشرق‌الأذکار در ارض طاء معیّن شده و همچنین در بلاد اخری بعنایت حقّ جاری شده و میشود اینمراتب در ساحت امنع اقدس عرض شد هذا ما نطق به لسان القدم فی الجواب طوبی لمحلّ و لبیت و لمقام و لمدینة و لقلب و لجبل و لکهف و لغار و لأودیة و لبرّ و لبحر و لجزیرة و لدسکرة ارتفع فیها ذکر اللّه و ثنائه این حکم محکم در کتاب اقدس نازل ولکن این امور معلّق بحکمت است در هر حال باید بافق حکمت ناظر شد چه که مفسدین و مغلّین در کمین بوده و هستند تا مستمسکی بیابند و بضوضا قیام نمایند از اصول احکام الهی و شریعة اللّه مابین اهل فرقان جز اسمی نمانده کل در بادیه‌های ظنون و اوهام سالک و بجهّال ارض متمسّک مع‌ذلک بکمال جدّ و جهد در اطفای نور الهی که از مشرق آسمان دانائی طلوع نموده بوده و هستند افّ لهم و للّذین تمسّکوا بهم قسم بانوار وجه باقی بعد فناء اشیاء که اهل بیان محتجب‌تر و خاسرتر و پست‌تر مشاهده میشوند چه که بعد از خرق حجبات و حرق اشارات و سبحات باوهام قبل تمسّک نموده‌اند قد اتّخذوا لأنفسهم صنماً من دون اللّه الا انّهم من الأخسرین فی کتاب مبین ارتفاع مشارق الأذکار در مدن و دیار ارض خاء محبوبست چه که مطابق کتاب اللّه و سنن اوست و ستر آن از اعظم امور الّا از نفوس مطمئنّۀ مستقیمه طوبی لنفس قامت علی خدمة الأمر و طوبی لعبد دار البلاد لانتشار آثار مالک الایجاد ولکن در ارض طاء و یاء و ش و غیرها باید توقّف نمود و بحبل صبر تمسّک جست الی ان یطلع نیّر الأمر من افق الاذن چه که در این اماکن ظهور این امور از مقتضیات حکمت خارج است ای کاش ناس غافل منافع ظاهرۀ خود را ادراک مینمودند نراهم فی جهل عظیم هر نفسی خیر خود را ادراک نماید یک حرف از اوامر الهی را بجمیع عالم مبادله ننماید هیهات هیهات قد جعلتهم اعمالهم محرومین عن رحمة اللّه و عرفانه و اوامره انتهی

امّا فقرۀ محلّ البرکة بسیار محبوبست و حکم صریح هم از قبل از قلم اعلی نازل ولکن باید امرش در ستر باشد چه که بعضی از دوستان ضعیفند باندک وهنی و وهمی ذکر مینمایند و نفوس ظالمه هم منتظر اگر متعرّض نشوند شاید مطالبۀ وجه موجود را بنمایند اخذ وجه قابل نبوده و نیست ولکن امثال این امور شاید سبب احزان نفوس مقدّسه گردد لذا باید کمال حکمت در امور ملاحظه شود از حقّ میطلبیم آنجناب را بر خدمت امر مؤیّد فرماید انّه لهو المقتدر علی ما یشآء و فی قبضته ملکوت ملک السّموات و الأرضین ملاحظه نمائید این محلّ البرکة را حقّ قرار داده از برای خیر من علی الأرض مع‌ذلک اگر مطّلع شوند بنوحه و ندبه و واشریعتا قیام نمایند

و اینکه مرقوم داشته بودید که نامه‌های متعدّده ارسال فرموده‌اند و جواب عرض نشده مدّتها گذشت بلکه عهدها و قرنها و خبری از آنجناب نرسید تا اینکه این ایّام متوالیاً متواتراً حضرت زین‌المقرّبین علیه بهآء اللّه الملک الحقّ المبین دستخطهای آنجناب را که باسم این فانی بود فرستادند و مرقوم داشته بودند که مکاتیب در عرض راه مانده و همچنین جعبۀ کاغذ و قلم این روزها نوشته بودند جعبه هم رسیده مقصود آنکه بر حسب ظاهر خبر نرسید والّا در جواب اهمال نمیرفت انشآءاللّه از حرارت محبّت الهی بشأنی مشتعل شوید که سبب اشتعال انفس افسرده گردد تا اینمقام جواب یک نامۀ نامی آنجناب بود که عرض شد و بعد نامۀ دیگر مسرّت‌بخش خاطر غمگین گردید از نفحاتش بهجت تمام حاصل چه که مصدّر بود بذکر محبوبکم و محبوبنا و محبوب من فی السّموات و الأرض و بعد در ساحت اقدس عرض شد قوله عزّ کبریائه انشآءاللّه آنچه را از حقّ منیع مسئلت نموده‌اند بآن فائز شوند طوبی له بما اقبل الی الأفق الأعلی و شرب کوثر البقآء و تسنیم اللّقآء من ید عطآء مالک الأسمآء و انشآءاللّه مقدّساً عنکلّ شیء بذکر حقّ ناطق و ذاکر باشند لعلّ نفوس مرده از نفحات ذکر زنده شوند و بمقام انّا الیه راجعون فائز گردند یوم ظاهر و این یومی است که جمیع بآن موعودند و انوار آفتاب حقیقت مشهود ولکن جهّال ارض از آن معرض چه که طبیعت خفّاشی در آن نفوس غلبه نموده اینست که از اشعّۀ شمس معانی محرومند دوستان ارض خاء را از قبل مالک اسماء تکبیر برسان انّا نبشّرهم بتکبیری و ذکری و عنایتی و نذکرهم فضلاً من عندی انّ ربّک لهو الغفور العطوف نفوسیکه بمعارج ایقان ارتقا نموده‌اند و از سلسبیل حیوان در ایّام رحمن آشامیده‌اند جمیع لدی المظلوم مذکورند بگو ای اشجار حدیقۀ محبّت الهی امطار رحمت در کلّ حین جاری و نازل است انشآءاللّه شئونات عالم و ظلم امم شما را از آن محروم ننماید لعمر اللّه دنیا فانی و ما فیها فانی جهد نمائید تا از فرات رحمت رحمن بیاشامید قسم بذات حقّ هر نفسی آشامید او بحیات ابدیّه و طراز باقی مزیّن است و یقوم علی خدمة مولاه علی شأن لا تأخذه لومة لائم و لا شماتة الّذین کفروا باللّه ربّ العالمین ای دوستان بروح و ریحان و بکمال حکمت و بیان جمع شوید و از رحیق اطهر انور باسم مالک قدر بیاشامید و انّه لحبّی العزیز البدیع و بیانی العزیز المنیع و ذکری المقدّس المتعالی العزیز الرّفیع از حوادث دنیا محزون مباشید تاللّه بحر فرح لقای شما را آمل چه که هر خیری مخصوص شما خلق شده و باقتضای اوقات ظاهر خواهد شد کذلک یبشّرکم قلمی الأعلی من هذا السّجن الأعظم فضلاً من عنده و هو الفضّال الکریم انتهی

اینکه ذکر شده بود توجّه بارض خاء نمودید و وارد ارض باء شدید و توقّف آنجناب نه یوم کامل در آن ارض و ظهور نار محبّت مابین نفوس مقبله للّه الحمد و له المنّة که آنجناب را مؤیّد فرمود بذکر و ثنا و خدمت امر انشآءاللّه روایح اختلاف از جمیع جهات مقطوع شود و نفحات اتّحاد و اتّفاق مابین احباب متضوّع گردد آنچه سبب و علّت اعلای امر اللّه مابین عباد است اوّل اتّحاد و اتّفاق است و همچنین صفات و اخلاق انشآءاللّه جمیع بآن فائز شوند

و اینکه در بارۀ سادات شهمیرزاد علیهم بهآء اللّه و قیام ایشان بر ذکر و ثنا و خدمت امر مرقوم داشتید در ساحت امنع اقدس عرض شد فرمودند انشآءاللّه لازال باینمقام اعزّ ارجمند اعلی فائز باشند انّا نذکرهم کما ذکرناهم من قبل و نوصیهم بما یرتفع به امر اللّه فی المدن و الدّیار انتهی

و همچنین در ذکر ممالک و بلدان آنچه مذکور داشتید مایۀ فرح و مسرّت شد انشآءاللّه در هر حین بنار محبّت الهی بشعله‌ئی فوق شعلۀ اوّل ظاهر شوند و در صدد آن باشند که در هر یوم خود را صاحب مقامی که فوق مقام یوم قبل است در محبّة اللّه مشاهده کنند

و اینکه در بارۀ ابناء خلیل و دوستان آن ارض نوشته بودید جمیع در ساحت اقدس اعلی عرض شد قوله عزّ کبریائه یا احبّائی فی الخآء ان استمعوا ندآء اللّه ربّکم الأبهی انّه یذکرکم بما یبقی به اذکارکم و ارواحکم فیملکوت اللّه ربّ العالمین ان استبقوا فی خدمة اللّه و امره هذا ما ینفعکم فی الدّنیا و الآخرة انّ ربّکم الرّحمن لهو المخبر العلیم لا تحزنوا عمّا ترونه الیوم سیأتی یوم فیه تنادی السن الأمم الملک للّه المقتدر الفرد الواحد الخبیر کذلک نوّرنا افق سمآء البیان بهذا النّیّر المشرق المقدّس المنیر نوصیکم یا احبّائی بالأمانة و الصّدق و العمل بما امرتم به فی کتابی الکریم البهآء علیکم و علی من یحبّکم من لدی اللّه الفرد الواحد الحکیم انتهی

و اینکه مذکور داشتند بارض صاد تشریف بردند و عنایات الهیّه را از برای بقیّۀ آل اسم اللّه حاء علیه منکلّ بهآء ابهاه ذکر نمودند این معلوم و واضحست هر نفسی الیوم ببقیّۀ آل اظهار محبّت نماید لدی اللّه محبوبست الحمد للّه آنجناب موفّق بوده و هستند و در ساحت اقدس اعظم این عمل مبرور مقبول افتاد نعیماً لک و هنیئاً لک از جناب آقا میرزا اس‌م و جناب ابن شهید علیه بهآء اللّه عرایض رسیده و همچنین باینعبد هم مکتوبی مرقوم داشته بودند جواب ارسال شد الحمد للّه بطراز محبّت الهی مزیّنند و این ثوب موافق کلّ نفوس بوده و هست اگر اهل عالم بآن مزیّن گردند

و اینکه مرقوم داشته بودید از جانب اینفانی نیابت نمودید این منتهی آمال اینفانی بوده نشکر اللّه بذلک فی‌الحقیقه اینفقره از فوز اعظم است از حقّ جلّ جلاله سائل و آملم که اجر عظیم عنایت فرماید اشهد انّه لا اله الّا هو و الّذی زارهما کمن زار مالک القدم علی العرش الأعظم و اینکلمۀ مبارکه را اینعبد از لسان عظمت اصغا نمود و تمثال بیمثال در احسن احوال بساحت اقدس فائز و بانوار عرش منیر فرمودند هذا من افخر الهدایا قد حضر تلقآء وجه مالک الأسمآء طوبی له و للّذین حضرت اسمائهم لدی العرش کذلک یذکر اللّه عباده المقبلین انتهی

اگرچه این خادم فانی سبب زحمت آنجناب شده بقول اعجام بسیار درازنفسی نموده ولکن چون مقصود اوّلیّه و امل حقیقی ذکر مقصود عالمیان و دوستان او بوده بأسی نبوده و نیست جواب دوستان و آقایان آن ارض بعضی عرض شده و میشود و انشآءاللّه بتدریج ارسال میگردد چه که ارسال پاکت ضخیم موافق حکمت نبوده و نیست و همچنین بعضی الواح منیعۀ مبارکۀ مقدّسه از سماء مشیّت در جواب عریضۀ جناب الّ‌اه‌ور م علیه بهآء اللّه و اسماء مذکورۀ در عریضۀ ایشان نازل لو شآء اللّه از بعد ارسال میشود

عرض دیگر آنکه از طرف حدبا خبر رسید که جناب حبیب روحانی جناب آقا میرزا اسداللّه علیه بهآء اللّه مراجعت مینمایند لذا این کرّه چیزی خدمت ایشان عرض نشد اسأله تعالی بأن یؤیّده فیکلّ الأحوال و یقدّر له خیر الآخرة و الأولی عرایض ایشان در ساحت اقدس عرض شد و جواب هم نازل انشآءاللّه ارسال میشود خدمت حبیب مکرّم جناب ملّا علی علیه بهآء اللّه و همچنین خدمت جناب ابن شهید علیهما بهآء اللّه و جناب آقا خداداد و آقا عزیزاللّه و سایر آقایان علیهم بهآء اللّه عرض تکبیر و فنا و نیستی خود را معروض میدارم آنچه نزد اینعبد ارسال داشتند در ساحت امنع اقدس عرض شد و همچنین اینعبد هم خدمت بعضی جواب معروض داشت از حقّ توفیق میطلبم موفّق شوم بر ارسال آن از بعد

اینکه مذکور داشتند که جناب ملّا غلام رضا از شاه‌رود بآنجناب نوشته‌اند قلیل وجهی از مال اللّه نزد این ذرّه هست و چند نفر مسکین و پریشانهم در این شهر هستند و علاوه بر این بعضی الواح و آثار هم لازم است که نوشته شود و باطراف این بلد ارسال گردد آیا جایز است که این وجه باینمصارف برسد انتهی امثال اینفقره از قبل بساحت اقدس عرض شده حکم محکم اینکه در هر بلد آنچه از حقوق اللّه موجود است و یا بشود باید در ساحت اقدس عرض شود آنچه حکم صادر معمول گردد تا هر امری منظّم باشد ولکن در این فقرۀ مخصوص اذن فرمودند که آنچه جناب ملّا غلام رضا اراده نموده عمل نماید و از بعد محبوب آنکه آنچه در کتاب اقدس نازل بآن عامل شوند تا جمیع بطراز ارادۀ محبوب عالمیان مزیّن باشد

ذکر مخدّره والده علیها بهآء اللّه و سایرین در ساحت امنع اقدس اعلی عرض شد هذا ما نطق به لسان القدرة و القوّة جمیع تحت لحاظ عنایت و ظلّ سدرۀ رحمت ساکن و مستریح باشند انّا نکبّر من هذا المقام علی وجوههنّ و نذکّرهنّ بآیات اللّه المهیمن القیّوم طوبی لهنّ بما فزن بآیات اللّه و ذکره و عرفانه فی ایّامه ان هذا الّا مقام عظیم البهآء علیهنّ و علی اللّائی آمنّ بالفرد الخبیر

انّا نذکر فی هذا المقام اخاک الّذی حضر کتابه لدی العرش بشّره بذکری ایّاه لیکون من الشّاکرین انّا قرأنا کتابه و اجبناه سوف نرسل الیه لو شآء اللّه لوح کریم لیجد منه عرف ذکری و بیانی انّ ربّک لهو الذّاکر العلیم البهآء علیه من لدی اللّه ربّ العالمین انتهی

عرض میشود حضرت غصن اللّه الأعظم روحی و ذاتی و کینونتی لتراب قدومه العزیز فدا چندیست بمحلّیکه دو یوم مسافت باین ارض است تشریف برده‌اند انشآءاللّه بعد از مراجعت آنچه از مراتب خلوص و نیستی و فنا خدمت ایشان معروض داشته بودند عرض میشود و اظهار عنایتشان نزد آنجناب ارسال میگردد البهآء و الثّنآء علیکم و علی من معکم و علی الّذین فازوا بهذا الأمر العظیم

خ‌ادم

٢٧ محرّم سنۀ ١٢٩٨

بنام خداوند یکتا جلّت عظمته

الحمد للّه الّذی تجلّی بنقطة من الکتاب الأعظم علی اوراق العالم اذاً ظهرت الکتب و الصّحف و الزّبر و الألواح ثمّ تجلّی بنور من انوار المعانی علی عالم البیان اذاً لاح افق العرفان و انار فجر الأمر بنیّر العنایة و الفلاح

یا اسمی مهدی مکتوب جناب افنان الف و حاء علیه بهائی را عبد حاضر لدی العرش معروض داشت انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال از صهبای معانی در این یوم نورانی بنوشند و بر مستحقّین مبذول دارند انّا وفّقناه علی خدمة الأمر و بذلک مننّا علیه و علی الأصفیآء من عبادی انّ ربّک لهو المعطی الکریم انّا نبشّره برحمة من لدنّا و نذکره بما استفرحت به افئدة المخلصین یا مهدی جمیع دوستان را بحکمت امر نمودیم و الواح الهی بر این فقره شاهد و گواه مع‌ذلک بعضی من غیر ستر و حجاب تبلیغ امر مینمایند اگرچه از برای حقّ عاملند و باسم حقّ ذاکر ولکن لدی الحقّ مقبول نبوده و نیست چه که به غیر ما اراده اللّه عمل مینمایند بعضی از خوف و اضطراب از حدّ اعتدال تجاوز نموده‌اند و برخی از شوق و شعف بر منابر بذکر محبوب عالمیان ناطقند سبحان‌اللّه نفوس خائفه آیا چه ادراک نموده‌اند و خود را از برای چه امر حفظ و ستر مینمایند قسم بآفتاب بیان که از افق سجن طالع است اگر تحت اطباق ارض مستور شوند و بجمیع وسائل و اسباب خود را حفظ نمایند از مخالب موت رهائی نیافته و نیابند انشآءاللّه اشجار وجود بی بهره و ثمر نمانند و از برای این دو روز خود را از بحر حیوان محروم ننمایند در هر امری حدّ اعتدال محبوبست چندی قبل این لوح امنع اقدس از قلم اعلی نازل قوله تعالی

هو الکتاب الحکیم

یا معشر البشر تمسّکوا بالحبل المتین انّه ینفعکم فی الأرض من لدی اللّه ربّ العالمین خذوا العدل و الانصاف و دعوا ما امرکم به کلّ جاهل بعید الّذین زیّنوا رؤوسهم بالعمائم و افتوا علی الّذی به ظهر کلّ امر حکیم باسمی رفعت مقاماتهم بین العباد و اذا اظهرت نفسی افتوا علیّ بظلم مبین کذلک نطق القلم بالحقّ و القوم من الغافلین انّ الّذی تمسّک بالعدل انّه لا یتجاوز حدود الاعتدال فی امر من الأمور و یکون علی بصیرة من لدی البصیر انّ التّمدّن الّذی یذکره علمآء مصر الصّنایع و الفضل لو یتجاوز حدّ الاعتدال لتراه نقمة علی النّاس کذلک یخبرکم الخبیر انّه یصیر مبدأ الفساد فی تجاوزه کما کان مبدأ الاصلاح فی اعتداله تفکّروا یا قوم و لا تکونوا من الهائمین سوف تحترق المدن من ناره و ینطق لسان العظمة الملک للّه العزیز الحمید و کذلک فانظر فی کلّ شیء من الأشیآء ثمّ اشکر ربّک بما ذکرک فی هذا اللّوح البدیع الحمد للّه مالک العرش العظیم اگر نفسی فی‌الحقیقه در آنچه از قلم اعلی نازل شده تفکّر نماید و حلاوت آن را بیابد البتّه از مشیّت و ارادۀ خود فارغ و آزاد گردد و بارادة اللّه حرکت نماید طوبی از برای نفسی که باین مقام فائز شد و از این فضل اعظم محروم نماند امروز نه خائف مستور محبوبست و نه ظاهر مشهور باید بحکمت عامل باشند و بخدمت امر مشغول بر کل لازمست در احوال این مظلوم تفکّر نمایند از اوّل امر تا حین مابین احبّا و اعدا ظاهر بوده و هستیم و در احیانی که از کلّ جهات بلایا و رزایا احاطه نموده بود اهل ارض را بکمال اقتدار بافق اعلی دعوت نمودیم قلم اعلی دوست نداشته و ندارد در این مقام مصائب خود را ذکر نماید چه که البتّه مقرّبین و موحّدین و مخلصین را احزان اخذ کند انّه لهو النّاطق السّامع العلیم در اکثر ایّام بین ایادی اعدا بودیم و حال مابین حیّات ساکنیم این اراضی مقدّسه در جمیع کتب الهی موصوف و مذکور و اکثر انبیا و مرسلین از این اراضی ظاهر شده‌اند اینست آن بیدائی که جمیع رسل به لبّیک اللّهمّ لبّیک ناطق بودند و وعدۀ ظهور اللّه در این اراضی بوده اینست وادی قضا و ارض بیضا و بقعۀ نورا در کتب قبل جمیع آنچه الیوم ظاهر مذکور است ولکن اهل آن در جمیع کتب الهی غیر مقبول بشأنی که در بعضی از مقامات باولاد افاعی ذکر شده‌اند و حال این مظلوم مابین اولاد افاعی بأعلی النّدآء ندا مینماید و کل را بغایة قصوی و ذروۀ علیا و افق اعلی میخواند طوبی لمن سمع ما نطق به اللّسان فی ملکوت البیان و ویل لکلّ غافل بعید از حقّ بطلبید تا جمیع دوستان را مؤیّد فرماید بآنچه الیوم لدی اللّه مقبول است اگر نفسی بیک عمل پاک الیوم موفّق شود او از مقرّبین در کتاب الهی مذکور و مسطور است در جمیع امور بحبل مشورت متمسّک شوید این کلمۀ علیا در صحیفۀ حمرا از قبل نازل آسمان حکمت الهی بدو نیّر روشن و منیر است مشورت و شفقّت در امور بمشورت متمسّک شوید چه که اوست سراج هدایت راه نماید و آگاهی عطا کند کذلک یخبرکم الخبیر و هو العلیم الحکیم

ای اهل بها قدر این یوم امنع اقدس را بدانید و به ما یلیق لکم و ینبغی له قیام کنید و خود را از نعیق ناعقین و نعیب منکرین باسم حقّ جلّ جلاله حفظ نمائید لعمر اللّه معرضین از اهل بیان احجب از کلّ احزاب مشاهده میشوند بقدم اوّل راجع گشته‌اند یتکلّمون بأهوائهم و یستدلّون بها علی اللّه المهیمن القیّوم عرف یوم الهی را ادراک ننموده‌اند قل هذا یوم اللّه لا ینبغی لأحد ان یذکر دونه او یتوجّه الی سواه کذلک نطق لسان العظمة فی مقامه المحمود

انّا نذکر الأفنان مرّة اخری فی آخر الکتاب لیشکر مولی الوری الّذی ظهر و اظهر ما اراد بمشیّته المهیمنة علی العالمین انت الّذی سمعت ندآء ربّک و اقبلت الی الأفق الأعلی و کنت من المجیبین قل یا ملأ الأرض تاللّه لا ینفعکم ما عندکم دعوه باسمی المقتدر القدیر قل یا معشر العلمآء ضعوا ما عندکم من السّبحات و الحجبات ان استمعوا ما ینادیکم به القلم الأعلی فی هذا الیوم البدیع بظلمکم ناح الملأ الأعلی و اهل الفردوس و الّذین نطقوا انّه لا اله الّا هو العلیم الخبیر قد تغبّر العالم من ظنونکم و اضطربت افئدة المقرّبین من ظلمکم اتّقوا اللّه و کونوا من المنصفین یا معشر الأمرآء قد شغلتکم زخارفکم و ما عندکم سوف تأخذکم نفحات الفنآء من کلّ الجهات اذاً ترون انفسکم فی خسران مبین

انّا نکبّر من هذا المقام علی احبّائی و نوصیهم بما وصّیناهم به من قبل و انا النّاصح الحکیم قل ایّاکم ان تمنعکم شبهات من خرج من دیارکم او تخوّفکم شؤونات الغافلین و نوصیهم مرّة بعد مرّة بالحکمة الّتی نزلت فی الواح اللّه ربّ العرش العظیم

و ما ذکر فی محلّ البرکة قد فاز بطراز القبول من قبل من لدن مشفق علیم اگر بروح و ریحان واقع شود محبوبست حقّ نفوس موقنۀ ثابته را تأیید میفرماید و بمعروف امر نموده و مینماید طوبی لنفس فازت بعمل فی سبیل اللّه انّه من اهل الفردوس الأعلی فی کتابی الکریم

یا افنانی نشهد انّک عملت بالمعروف فیما امرت به من لدن آمر علیم انشآءاللّه لازال موفّق باشید بر آنچه سبب و علّت اعلاء امر اللّه است دقایق و ساعات و لیالی و ایّام کل اقرب من آن بفنا راجع و آنچه باقی و دائم ما ظهر فی حبّ اللّه و سبیله چه بسیار از نفوس که سائل و آمل این مقام بودند ولکن الیوم غافل و محتجب مشاهده میشوند یا افنانی قل

سبحانک یا اله الممکنات و مقصود الکائنات اسألک بمطلع آیاتک الکبری الّذی به انار الأفق الأعلی و ارتفع النّدآء بین الأرض و السّمآء بأن تؤیّد احبّائک و اصفیائک علی الاستقامة علی هذا الأمر الّذی به ناحت الأصنام و تزعزعت بنیان الامکان ای ربّ تری ما اکتسبت ایادی الظّالمین و تسمع نعیق الجاهلین الّذین اعرضوا عن رحیقک المختوم اذ ظهر باسمک القیّوم ای ربّ انر ابصارهم بنور معرفتک و قلوبهم بتجلّیات انوار وجهک قد شهد کلّ شیء بقوّتک و اقتدارک اسألک بأن لا تخیّب عبادک عن صریر قلم وحیک و لا تمنعهم عن التّوجّه الی بحر رحمتک انّک انت الّذی لا تعجزک شؤونات الخلق و لا تخوّفک سطوة الّذین کفروا بک و بآیاتک لا اله الّا انت المقتدر القدیر

ب‌ش

علیا حضرت ورقة‌الفردوس علیها من کلّ بهآء ابهاه ملاحظه فرمایند

١۵٢^١

الحمد للّه الّذی تجلّی علی الممکنات باسمه القیّوم اذاً ظهر الانقلاب بین الأرض و السّمآء من النّاس من اعرض و منهم من اقبل طوبی لمن وفی بمیثاق اللّه و عهده و ویل لمن نقضه ظلماً من عنده انّه من المعتدین فی کتاب اللّه ربّ العالمین

و بعد قد فاز الخادم بما ظهر و لاح من افق سمآء حبّکم و خلوصکم و استقامتکم علی امر اللّه ربّنا و ربّکم و محبوبنا و محبوبکم و محبوب من فی السّموات و الأرضین فلمّا قرأت کتابکم و عرفت ما فیه قصدت المقصود و عرضت تلقآء الوجه اذاً نطق لسان الرّحمن بما لا تعادله کنوز الامکان قال جلّ کبریائه یا امتی یا ورقتی یا ایّها المنجذبة بآیاتی طوبی لک و لکلّ امة فازت بهذا المقام الأعلی انّه من اهل البهآء فی کتاب اللّه العلیّ العظیم انّا سمعنا ذکرک اجبناک من قبل و انزلنا لک ما یقرّبک الی العزیز العلیم کبّری من قبلی علی وجوه امائی و بشّریهنّ بذکری الجمیل انّا نوصی العباد و الامآء بالاستقامه الکبری علی هذا الأمر الّذی به زلّت اقدام الأولیآء الّا من اخذته نسایم رحمة ربّه الکریم هذا یوم قام فیه القیّوم و قام النّاس تلقآء وجه ربّهم العزیز الحمید طوبی لمن عرف و فاز و ویل للمنکرین انشآءاللّه کلّ در این ایّام لا شبه له به ما اراده المحبوب قیام نمایند بشأنیکه نعیق عالم ایشان را از رحیق اسم اعظم منع ننماید قد ارتفع النّعیق و یرتفع النّعیق و یرتفع هذا ما اخبرناکم به من قبل انّه لهو الغفور الرّحیم جمیع باید بحکمت متمسّک باشند و بتبلیغ امر مشغول آنچه الیوم سبب ضوضای مشرکین و منکرین است از حکمت خارج ان اجتنبوا یا احبّائی عمّا نهیتم عنه فی کتاب اللّه العلیم الخبیر انتهی

اینکه در بارۀ نار محبّت اللّه در افئده و قلوب صافیه مرقوم داشتید طوبی لهم و نعیماً لهم انشآءاللّه بناری مشتعل شوند که اثر آن در عالم ظاهر گردد ولکن در جمیع احوال باید حکمت را از دست ندهند در این ایّام شخصی در یکی از اراضی من غیر ستر بر منابر اعلای کلمه نموده در ساحت اقدس این عمل مقبول نیفتاد فرمودند این فقره سبب ضوضا و اضطراب نفوس ضعیفه خواهد شد اهل بها باید در کلّ احیان از بحر حیوان بکمال حکمت بنوشند و بنوشانند تبلیغ امر الهی بحکمت محبوب است باید اراضی قلوب و نفوس را مستعدّ نمود از برای القای بذر و بعد بآنچه مقصود است پرداخت انتهی

و اینکه در بارۀ نفوسیکه بخدمت امر قیام نموده‌اند مرقوم داشتید اسامی کلّ واحداً بعد واحد در ساحت اقدس عرض شد نسبت بهر یک شمس عنایت از افق ارادۀ الهی مشرق قوله جلّ کبریائه طوبی لکم یا اهل البهآء بما نبذتم قدح الفنآء و اخذتم باسمه قدح البقآء و شربتم منه بذکره المحبوب هنیئاً لکم و مریئاً لکم بما سمعتم و اقبلتم و عرفتم ما اعرض عنه اکثر العباد انّ ربّکم العلیم لهو المهیمن العزیز الودود ایّاکم ان تخوّفکم سطوة الأمرآء و تحزنکم اشارات العلمآء او شبهات الّذین کفروا باللّه مالک الوجود تمسّکوا بحبل خدمة ربّکم الرّحمن انّه یسمع و یری و هو الحقّ علّام الغیوب انّا کنّا معکم اذ قمتم علی خدمة الأمر و سمعنا ندائکم اذ دخلتم المقام المرقوم لعمر اللّه قد فزتم بما لا فاز به احد من قبل یشهد بذلک من تحرّک بأمره القلم الأعلی علی لوح محفوظ ندای کلّ بشرف اصغا فائز و اسامی کلّ در کتاب الهی مسطور و اعمال کلّ در پیشگاه حضور مشهود انشآءاللّه بامریکه لایق این یوم عزیز بدیع است قیام نمایند و بکمال استقامت و خلوص عمل کنند آنچه را سزاوار است و هر عملیکه الیوم سبب ضوضا شود لدی العرش ممنوع بوده و خواهد بود

جناب اسد علیه بهائی و عنایتی و هم‌چنین جناب علی علیه بهائی تفصیل هر ارضی را بساحت اقدس عرض نموده‌اند و بتوسطّ جناب اسد عرایض ارض خاء بمنظر ابهی فائز و جواب از قبل ارسال شد انشآءاللّه بآن فائز شوند ای حکمای ارض و صرّافان دیار کشف لآلی نزد بصیر محبوب است آنکه از چشم بی‌بهره مانده قدر او را نشناسد و بعرفان او فائز نگردد گوش لایق اصغاست ولکن کمیاب انشآءاللّه باسم حقّ بگشایند و کلمه القا نمایند انتهی

و اینکه مرقوم داشتید بیتیکه محلّ سکنای حضرت باب اعظم روح من فی ملکوت الأسمآء فداه بوده مشرق الأذکار نموده‌اند لدی العرش بسیار مقبول افتاد و فرمودند قوله جلّ کبریائه او از اعلی البیوت لدی اللّه محسوب است و او احقّ است از بیوت دیگر باینمقام اعزّ امنع ولکن باید کلّ بقسمی حرکت نمایند که سبب اضطراب نفوس مقبله نشود یا ورقة‌الفردوس انّا قبلنا بیتک و زیّنّاه بطراز القبول فضلاً من عندنا و انا الفضّال الکریم طوبی لک و لبیتک و للّذین فازوا بما امروا به من لدی اللّه ربّ العالمین انتهی

و اینکه در بارۀ جناب بهآءاللّه نوشته بودید تحت لحاظ عنایت بوده و هستند اینفقره در ساحت اقدس عرض شد هذا ما انزله الوهّاب فی الجواب قوله عزّ کبریائه عنایت حقّ با او بوده الحمد للّه بعرفان حقّ و محبّت دوستان حقّ و خدمت امر حقّ فائز گشته و این از اموریست که لدی اللّه ضایع نشده و نخواهد شد این ارض در باطن مضطرب و در ظاهر ساکن و این فقره از قبل از قلم اعلی جاری لذا توجّه و توقّف در این ارض از حکمت خارج انّا قبلنا توجّهه و حضوره و قیامه و ذکره و ثنائه له ان یشکر اللّه بهذا الفضل العظیم و یحمده بهذه النّعمة الّتی سبقت الأشیآء البهآء علیه و علی ابیه الّذی فاز بأثر قلمی الأعلی فی هذا الیوم المبارک البدیع انتهی

و اینکه مرقوم داشتید مخدّرۀ روحانی علیها بهآء اللّه استدعا نموده‌اند ذکر ایشان و جناب آقا محمّد رضا و امّ ایشان علیها بهآء اللّه در ساحت امنع اقدس معروض گردد حسب الاستدعا عرض شد هذا ما نطق به لسان العظمة یا روحانی قد کنت مذکورة لدی العرش فی سنین متوالیات و فزت بما ظهر من قلمی الأعلی فی الزّبر و الألواح انّا ذکرناک و نذکرک بما لا تبدّله حوادث العالم و لا تمنعه شئونات الأمم انّ ربّک لهو المقتدر المختار و نذکر من سمّی بمحمّد قبل رضا رحمة من عندنا لیفرح بما نزّل له من لدی اللّه ربّ الأرباب بشّریه من قبلی و کبّری علی وجهه انّ ربّک یفعل ما یشآء و یحکم ما اراد طوبی له و لک و لأمّک الّتی فازت بهذا الذّکر الّذی سرت به نسمة الرّحمن علی العباد انتهی

و در بارۀ ولد جناب مهاجر الّذی هاجر و فاز مرقوم داشتید لدی العرش عرض شد اذاً نطق لسان الرّحمن فی ملکوت البیان و قال عزّ کبریائه انشآءاللّه بعنایت الهی فائز بوده و هستند امروز جمیع نسبتها بحقّ محکم است امروز یومیست بزرگ و در جمیع صحف و کتب بیوم اللّه مذکور یک کلمه که در این روز پیروز در بارۀ نفسی نازل شود او از صدهزار اولاد و احفاد مقدّم بوده و خواهد بود و کلمۀ الهی بمثابۀ روح است و روح از کوثر زندگانی آشامیده و بحیوة باقیه فائز گشته هرچه در زمین مشاهده میشود البتّه بفنا راجع ولکن کلمۀ الهی در حدایق کتب سرسبز و خرّم و بدوام ملک و ملکوت بوده و خواهد بود جناب محمّد علی مرّة بعد مرّة بلقا فائز و باینمقام بلند که بطراز اذن مزیّن بود رسید نعیماً له انتهی و هم‌چنین در بارۀ دو اخوی ایشان از سماء مشیّت آیات بدیعه نازل للّه الحمد هجرتشان بعد از عروج بطراز قبول مزیّن شد و برحمت نامتناهیۀ الهیّه فائز گشته

و اینکه در بارۀ ارث مرقوم داشته بودید عرض شد این حکم محکم از مصدر امر الهی جاری و نازل یک واحد آنرا آنورقه تصرّف نمایند و مابقی را حقّ بخود ایشان عنایت فرمود ما‌بین خود قسمت کنند انّه لهو المعطی الکریم البهآء من لدنّا علیکم و علیها و علی من اقبل الی اللّه الفرد الواحد العلیم الحکیم انتهی

استدعای این خادم فانی آنکه در هیچ وقتی از اوقات از نظر عنایت دوستان الهی که از رحیق حقیقی آشامیده‌اند و بانوار وجه ناظرند محو نشود و خدمت کلّ بتکبیر بدیع ذاکر است انشآءاللّه جمیع بکمال حکمت و اتّحاد در امر مالک ایجاد قیام نمایند بشأنیکه اثر آن از کلّ جهات ظاهر شود لیس هذا علی ربّنا القدیر بعزیز تأییدات منزل آیات ظاهر انشآءاللّه جمیع عباد را اخذ نماید و بصراط مستقیم و میزان محکم هدایت فرماید و این بهمّت و استقامت اولیای حقّ منوط بوده و خواهد بود امید هست که موفّق شوند بآنچه سزاوار این یوم امنع اقدس است البهآء المشرق من افق عنایة ربّنا الرّحمن علیکم و علی من معکم و علی الّذین فازوا بهذا الیوم الّذی فیه نصب الصّراط و وضع المیزان الحمد للّه المقتدر العزیز المنّان

خ‌ادم

فی ١٢ شوّال سنة ١٢٩٨

۹^١

حبیب مکرّم جناب ملّا علی ب‌ج علیه بهآء اللّه ملاحظه فرمایند

هو الأقدس الأعظم الأکرم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی تجلّی للکائنات بالنّقطة الّتی کانت مقدّسة عن الجهات و النّقاط و انّها لهی الّتی لا یری فیها الّا اللّه منزل الآیات و تنطق فی کلّ الأشیآء لا اله الّا هو المهیمن علی من فی الأرضین و السّموات و انّها لهی الّتی طرّزت بها الألواح فی ملکوت الانشآء و زیّنت جبروت الأسمآء و الصّفات و حکت عن تلک النّقطة فی مقام الأسمآء عن نقطة تحت البآء البارزة عنها الهآء و اخبر عنها الکاظم بقوله الحمد للّه الّذی جعل کتاب الکینونة بالسّرّ البینونة بطراز النّقطة البارز عنها الهآء بالألف بلا اشباع و لا انشقاق و انّه قد اراد من النّقطة البآء و انّها اذا اتّصلت بالهآء ظهر الاسم الأعظم الّذی به ارتعدت فرائص الأمم و تزلزل من فی العالم و به انصعق من فی السّموات و الأرض الّا من شآء اللّه مظهر البیّنات و انّه لمکلّم موسی من الشّجرة فی السّینا و ینطق من افقه الأبهی ظاهراً باهراً انّه لا اله الّا انا المقدّس عن الأذکار و الاشارات طوبی لمن نطق و عمل بما انزله الرّحمن فی الفرقان بقوله تعالی قل اللّه ثمّ ذرهم فی خوضهم یلعبون هذا یوم لا یذکر فیه الأسمآء لأنّ الّذی ظهر بالحقّ لا یحکی الّا عن اللّه کما اخبر به نقطة البیان بقوله انّه هو الّذی ینطق فی کلّ شیء انّنی انا اللّه لا اله الّا انا المهیمن القیّوم و هذا یوم اخبر اللّه به حبیبه الّذی تشرّف به المعراج قال و قوله الحقّ لمن الملک الیوم للّه الواحد القهّار انّ الّذی وجد عرف البیان انقطع عن الامکان و تمسّک باللّه وحده و شهد بما شهد لسان العظمة من قبل و من بعد و الّذی غفل و تمسّک بالظّنون انّه احتجب عن الکنز المخزون و السّرّ المکنون و یدور حول الأسمآء الّتی خلقت بالکاف و النّون تاللّه قد انتهت الأسمآء الی مبدئها و موجدها الّذی اذا اراد لشیء ان یقول له کن فیکون و الحمد للّه الّذی قد وفی بالوعد بظهور الموعود الّذی به محت الآثار و سقطت الأثمار و انصعقت الأسمآء و اصفرّت الأوراق و اندکّت الجبال و انفطرت السّمآء و کسفت الشّموس و خسفت الأقمار و تزلزلت الأرض و ما فیها من القوّات تعالت عظمته و جلّت قدرته و عظمت سلطنته الّذی انطق کلّ شیء بثنآء هذا الیوم الأبدع الأمنع الأقدس الموعود ولکنّ القوم اکثرهم لا یفقهون منهم من تمسّک بالأوهام و جعلها ارباباً لنفسه من دون اللّه و منهم من نبذها و نطق فی کلّ الأحیان اللّه اللّه قد آمنت بک منقطعاً عن الأسمآء و عمّا ظهر فی الانشآء نشهد انّه فاز بالتّوحید و کوثر التّجرید و عرف المقصود اذ اظهر نفسه لمن فی الملک و الملکوت

یا حبیب قلبی قد هزّتنی نفحات حبّکم و نسمات ودّکم بمشاهدة کتابکم مرّةً بعد مرّة و اخذت القلم ان اترجم ما فی قلبی من محبّة احبّآء اللّه و اصفیائه ولکن انّه یصیح و یقول هذا مضمار لن یقدر ان یجول فیه مثلی لأنّ هذا مقام اقرّت الألسن بعجزها عن ذکره و الأقلام بقصورها عن ثنائه ولکن مع الاعتراف بالقصور و العجز اذکر علی قدری و مسکنتی و اسأل اللّه ان یلهمنی ما ینبغی لأحبّائه و یلیق لأصفیائه انّه لهو الملهم المعلّم المقتدر الخبیر فلمّا فزت بکتابکم و اطّلعت بما فیه قصدت المقصد الأقصی و المنظر الأعلی و عرضت لدی العرش اذاً تکلّم لسان العظمة بما اشرقت به شمس العنایة و الألطاف قال و قوله الحقّ ای علی الحمد للّه بانوار فجر ظهور فائز شدی و بمقصود عالمیان توجّه نمودی و لدی الوجه مذکوری از حوادث دنیا محزون مباش آنچه حکمت بالغۀ الهی اقتضا نماید ظاهر میشود انّه یمدّکم بأسباب السّموات و الأرض انّه لهو المقتدر القدیر ولکن قلم اعلی ترا و سایر دوستان را وصیّت مینماید بحکمت و به ما انزله اللّه فی الکتاب الیوم لازم و واجبست متابعت احکام الهی و از اعظم احکام حکمت است جمیع بآن مأمورند و تفصیل آن در الواح عربی و فارسی نازل شده باید ملاحظه نمایند و بآن عامل گردند و باید بشأنی مابین خلق ظاهر شوند که کل عرف اخلاق الهیّه را از ایشان بیابند و آنچه سبب ارتفاع امر و تقدیس آنست بآن عامل گردند ای علی اگر نفوس مقبله از اراده‌های خود میگذشتند و به ما اراده اللّه عمل مینمودند حال اکثری از خلق بعرفان حقّ فائز بودند از جمله در اکثر الواح کل را بحکمت امر نمودیم بغیر آن عمل نمودند و همچنین قلم اعلی کراراً و مراراً نهی فرمود عباد را از توجّه بشطر اقدس مع‌ذلک از امر اللّه غفلت نمودند آنچه لسان اللّه بآن تکلّم میفرماید آن خیر محض بوده و خواهد بود طوبی لمن نبذ ما اراد و تمسّک بارادة اللّه المهیمن القیّوم انتهی

عرض این خادم فانی آنکه دوستان حقّ باید در جمیع احوال بحبل حکمت متمسّک باشند چه که در کتاب الهی مکرّراً این امر محکم نازل شده اکثری از ناس سالها بظنون و اوهام تربیت شده‌اند و خرق آن دفعةً واحده بسیار مشکل است رحمت حقّ جلّ کبریائه سبقت گرفته بر کل لذا باید نفوسی که از صهبای معانی آشامیده‌اند و بکوثر علم ربّانی فائز شده‌اند بکمال رأفت و شفقت بادویۀ مناسبه امراض نفوس غافله را مداوا نمایند تا ابصار از رمد اوهام مطهّر شود و قلوب از امراض ظنون فارغ گردد باید مثل آن جناب احکام الهی را بکل برسانند تا جمیع مطّلع شوند و به ما اراد اللّه عامل گردند الیوم بعضی از اهل بیان که بگمان خود خرق حجاب نموده‌اند و بغایة قصوی رسیده‌اند در کلمۀ مبارکۀ انّی انا اللّه که از مطلع ظهور ظاهر است توقّف نموده‌اند بلکه بواسطۀ آن اعراض کرده‌اند حال ملاحظه نمائید چه ‌قدر از صراط حقّ مستقیم بعیدند و از مقصود محروم و حال آنکه از قبل اخبار نموده‌اند چنانچه در خطبۀ طتنجیّه میفرماید فتوقّعوا ظهور مکلّم موسی من الشّجرة علی الطّور و نقطۀ اولی روح ما سواه فداه میفرماید او در هر شیء بأنّی انا اللّه ناطق است مع‌ذلک در بحور ریب متغمّسند و در هوای اوهام طایر تا چه رسد باحزاب مختلفه که هنوز ادراک یوم اللّه را ننموده‌اند چه که در آن یوم جز حقّ جلّ کبریائه هیچ اسمی از اسماء مذکور نه مثلاً از اعلی مراتب آن تا ادنی مقام آن از ذکر نبوّت و ولایت و نقبا و نجبا و اوتاد جمیع از برای آن بود که ناس را بحقّ دعوت مینمودند و حال بعد از ظهور غیب مکنون و کنز مخزون اگر نفسی بغیر او ناظر باشد یا تمسّک نماید البتّه از مقام بلند توحید و رتبۀ اعلای تفرید محرومست یوم قیامت مسمّیات کلّ این اسماء فضل بدیع را راجی و مرتجیند چه که علم الملک للّه الواحد القهّار مرتفع است و رایت انّی انا اللّه در قطب عالم بر اعلی المقام منصوب قسم بآفتاب افق بیان اهل امکان غافلند اگر اقلّ از سمّ ابره به ما ظهر و لاح و اشرق و الاح مطّلع میشدند از ما سوی اللّه میگذشتند و بندای لبّیک لبّیک یا اله العالمین ناطق میشدند بلی این کوثر روحانی را هر نفسی سزاوار نبوده و نیست هنوز معنی خاتم النّبیّین که در فرقان نازل شده ادراک ننموده‌اند چه که معلوم و واضحست که بعد از ختم نبوّت تلویحاً و تصریحاً در کتاب الهی ظهور اللّه مذکور و مسطور است شرح این مقام بتمامه از قوّه و احصا و احاطۀ این عبد و امثال این عبد خارج است بهتر آنکه این بیان را باین کلمۀ مبارکه ختم نمایم

یومی از ایّام بین اصحاب از مجاورین و مهاجرین لسان عظمت باین کلمه ناطق فرمودند امروز روزیست که از او اخبار داده‌اند بقوله تعالی یوم یأتی ربّک متبصّرین از این بیان ادراک مینمایند که اگر نفسی در این یوم باسمی از اسماء متمسّک شود و یا تشبّث نماید در مقامی از مشرکین محسوبست انتهی بیش از این گفتن مرا دستور نیست باری مقصود آنکه اگر نفسی که باعلی رتبۀ ایقان و اطمینان فائز است امثال این بیانات را در اوّل مرتبه از برای طالب ذکر نماید البتّه او هلاک شود و بحیوة باقیه فائز نگردد باید برتبه و مقام او تکلّم نمود تا قابل استماع نغمۀ الهی گردد هر نفسی باندازه و مقدار او باید رحیق عرفان عطا شود مکرّراً از لسان عظمت این کلمه اصغا شد که باید شاربان رحیق معانی و بیان در صدد تربیت جمیع عالم باشند و این مقام بسیار بلند است بلکه اعلی من کلّ علوّ و اسمی من کلّ سموّ طوبی لمن فاز بهذا المقام الأعزّ الأقدس الأمنع الأعظم الأعلی

استدعا آنکه همیشه این خادم فانی را برشحات قلمیّه مذکور و مسرور دارند و نفوس مشتعلۀ آن دیار را از جانب این بندۀ فانی تکبیر منیع برسانید و بگوئید امروز روز استقامتست و امروز روز خدمت است جهد نمائید تا بامری فائز شوید که ذکر آن بدوام اللّه باقی و دائم بماند استقامت از اعظم امور است چه که مشاهده شد نفسی که خود را از اهل ایمان میشمرد و در هوای ایقان طایر بود بنعیب غرابی از حقّ جلّ و عزّ ممنوع گشت انشآءاللّه باید آن جناب بکمال سعی و اجتهاد ناس را باستقامت دعوت نمایند چه که از قبل خبر فرموده‌اند کل را بنعاق ناعقین و ادّعای کاذبین و آنچه از قلم اعلی نازل شد البتّه ظاهر خواهد گشت سورۀ رئیس را تلاوت فرمائید و همچنین لوح ملک پاریس را که از اجزای سورۀ مبارکۀ هیکل است و همچنین لوح فؤاد که مخصوص یکی از احباب نازل شده و این لوح در وقتی نازل شد که فؤاد پاشا که وزیر خارجۀ روم بود بمقرّ خود راجع شده بود و سبب فتنۀ اخیره و مهاجرت از ارض سرّ به عکّا او شده بود دو نفر بودند که بعد از سلطان رئیس کل بودند یکی فؤاد پاشا و یکی عالی پاشا گاهی این صدر اعظم بود و آن وزیر دول خارجه و گاهی بالعکس در آن لوح میفرماید قوله عزّ کبریائه سوف نعزّل الّذی کان مثله و نأخذ امیرهم الّذی یحکم علی البلاد و انا العزیز الجبّار و همچنین در کتاب اقدس در نقطۀ واقعۀ بین البحرین ملاحظه نمائید که مقصود از آن نقطه اسلامبولست چه که از یک جهتش بحر ابیض است و جهة دیگر بحر اسود باری آنچه از قلم اعلی جاری کل ظاهر شده و اخبارهای دیگر هم که در الواح هست کل ظاهر خواهد شد نشهد انّه هو العالم المقتدر السّامع البصیر الخبیر لذا باید احبّای الهی آنچه در الواح نازل شده در نظر داشته باشند که مباد از نعیقی خود را از فیوضات لانهایه محروم نمایند از حقّ میطلبیم که جمیع احبّای خود را بآنچه اراده فرموده موفّق فرماید تا کل بکمال خضوع و خشوع و استغنا و تقدیس و تنزیه و اعمال حسنۀ طیّبه و اخلاق مرضیّه بثنای حقّ جلّ جلاله و تبلیغ امرش مشغول شوند انّما البهآء علیک و علی الّذین تزیّنوا بردآء الاستقامة فی امر اللّه المقتدر العلیم الحکیم

خ‌ادم

١٢ جمادی‌الثّانی ١٢٩٣

طاء

جناب آقا محمّد حسین علیه بهآء اللّه ملاحظه فرمایند

١۵٢^١

هو الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی تفرّد بالعزّة و توحّد بالعظمة قد نطق بالکلمة و ارتفعت بها سموات الأفئدة و القلوب ثمّ نطق بکلمة اخری اذاً سطع نور فلمّا اخذته اریاح الارادة تشتّت و تقبّب علی وجه السّمآء و بکلّ جزء منه تنوّر قلب کلّ من اقبل و فؤاد کلّ من توجّه انّه لهو الّذی یفعل ما یشآء بسلطانه و یحکم ما یرید بقدرته لا تعجزه شئونات العالم و لا اشارات الأمم و لا تخوّفه سطوة الّذین اعرضوا عن اللّه ربّ العالمین و الحمد للّه الّذی رفع سمآء اللّوح و زیّنها بشموس الکلمات و انجم الحروفات الّتی ماج فی کلّ واحدة منها بحر الحکمة و المعانی تعالی المالک الأبدیّ الّذی استوی علی العرش بقوّة ما اضعفتها قدرة العالم و ما اعجزتها شئونات الّذین قاموا علی الاعراض و ظهروا بنفاق ما ظهر شبهه فی الآفاق یشهد بذلک لسان النّاطق فی یوم المیثاق و انّه لهو الفرد الواحد المتعالی العلیم الحکیم و الحمد للّه الّذی اظهر من افق السّمآء ما انجذب به من فی ملکوت الانشآء اذاً تحرّک کلّشیء و توجّه کلّ وجه و شاخص کلّ بصر و اقبل کلّ قلب و سرع کلّ رجل اذاً اراد الامتحان و بذلک اشرقت من افق القضآء شمس البلآء و بذلک اضطربت النّفوس و تزلزلت الأرکان و من النّاس من اعرض بعد اقباله و منهم من خاف بعد اطمینانه و منهم من تقهقر بعد توجّهه و منهم من تبعّد بعد قربه و منهم من توقّف بعد سیره و منهم من ضعف بعد قدرته لیظهر بذلک من اراده منقطعاً عن الجهات اولئک ما منعتهم شئونات القضآء و لا ظهورات البلآء قالوا بلسان الظّاهر و الباطن باسمک یا محبوب العالم و مقصود الأمم و سرعوا الیه بل طاروا بأجنحة الایقان الی افق فضله و شربوا رحیق البیان من ید عطائه اولئک عباد الّذین وجدوا حلاوة الذّکر و اخذهم سکر کوثر العرفان الّذی ادارته انامل فضل ربّهم الرّحمن طوبی لهم ثمّ طوبی لهم و تعالی من ظهر بهذا الفضل العظیم و الجود العمیم اشهد انّه لا اله الّا هو لم یزل کان فی علوّه و سموّه مقدّساً عن وصف خلقه و ذکر عباده لا تدرکه الأفئدة و القلوب و عنده علم کلّشیء فی کتاب مبین

و بعد یا ایّها الشّارب من کأس البیان قد بلغ الخادم ما ارسلته بید احد من الأحبّآء قرأته و وجدت منه عرف حبّکم للّه ربّنا و ربّکم و اقبالکم الی اللّه مقصودنا و مقصودکم اسأله تعالی بأن یکتب لکم خیر الدّنیا و الآخرة و یرزقکم ما یرتفع به ذکرکم فی ایّامه انّه لهو الفرد الواحد المقتدر العزیز القدیر

بلسان پارسی عرض میشود تا مطالب در نزد هر یک از دوستان بی ستر و حجاب معلوم و واضح گردد که شاید بسعی آنجناب عبادیکه از سطوة ظلم و اعتساف متزلزل و مضطرب مشاهده میشوند بنور یقین و طراز اطمینان مزیّن گردند اینعبد بسیار متفکّر است چه که مشاهده مینماید دنیا در هر حین بلسان خود بر فنای خود شهادت میدهد مع‌ذلک از برای این دو روزۀ فانیه کل از ملکوت باقی محرومند مگر نفوسیکه از ید عطا رحیق یقین آشامیده‌اند اولئک عباد مقرّبون و اولئک لا خوف علیهم و لا هم یحزنون از حقّ میطلبیم کل را آذان واعیه عطا فرماید تا باصغاء کلمات الهی فائز شوند اوست معطی حقیقی و فیّاض حقیقی اینست که در بعضی از الواح اینکلمه از سماء مشیّت ربّانی نازل قوله تعالی لو فاز احد باصغآء ندآء ربّه العلیّ الأبهی فی ملکوت الانشآء انّه لا یسکن فی مقامه یقوم بالحکمة و البیان علی ذکر ربّه العزیز الحمید و همچنین در الواح دیگر میفرمایند که مضمون آن بفارسی اینست اگر مردمان ارض بشنیدن نداء الهی فائز شوند کل بافق اعلی توجّه نمایند و از رحیق ابهی بیاشامند قسم ببحر علم الهی که اگر بگوش حقیقی نغمه‌ئی از نغمات طیور عرش را ادراک کنند جان در ره دوست ایثار نمایند و از محلّ فدا زنده برنگردند چنانچه شاربان کوثر معانی برنگشتند و آنچه بود و نبود از مال و جان و اهل در سبیل آنشمس حقیقت دادند فنعم اجر العاملین اگر نفسی قطره‌ئی از بحر محبّت بیاشامد و یا برشحه‌ئی از بحر انقطاع فائز شود جمیع عالم را شبه یک کفّ تراب مشاهده نماید و آنچه در آسمانها و زمین است او را از سبیل دوست منع ننماید چندی قبل لوحی از سماء مشیّت الهی نازل و اینفقره در آن لوح اقدس امنع از قلم اعلی مسطور یک تجلّی از تجلّیات شمس انقطاع بر ملوک افتاد از خود و غیر خود گذشتند و سر در بیابانها نهادند از جمله نعمان بود که در یکی از لیالی شمس کلمه که از مَشْرق انقطاع مُشْرق بود بر او تافت متفکّر شد و هم متحیّر و چون از سکر تحیّر برآمد خود او بخود او خطاب نمود که چه مصرف دارد اینهمه اموال و زخارف که جمع نمودی و فردا دیگری او را مالک شود و غیر تو بر کرسیّ تو نشیند در یک آن جذب رحیق انقطاع او را بمقامی رساند که از خزائن و دفائن و تاج و تخت و اسباب حشمت و سلطنت گذشت و در همان شب از بیت خارج شد و رو بصحرا نهاد و چون صبح طالع و امرا حاضر سریر سلطنت را بی مَلِک دیدند آنچه تفحّص کردند خبری از او نیافتند و اگر الیوم از برای جمیع من علی الأرض از اعلی و ادنی اینمقام تجلّی نماید کل را منقطع از ما سوی اللّه مشاهده نمائید چه که بر فنا و نیستی دنیا فی‌الحقیقه واقف شوند و بچشم بصیرت ملاحظه نمایند جمیع ناس بفنای دنیا شهادت دهند ولکن این شهادت حقیقت ندارد و بمقام ملکه نیامده چه اگر فی‌الحقیقه ادراک نمایند و ببصر حقیقی ملاحظه کنند هرگز خود را بسبب او از فیوضات نامتناهیۀ الهیّه محروم ننمایند اکثر دیدنها و گفتنها و شنیدنها و عرفانها عارضیست نه حقیقی هر بصیری این گفتار را گواهست و هر علیمی بر راستی آن شهادت داده و میدهد از حقّ میطلبیم جمیع ناس را بشنیدن کلمۀ مبارکۀ خود مؤیّد فرماید تا کل از کدورات دنیا و غفلت آن منزّه شوند و بقلب و فوأد بمطلع نور احدیّه توجّه نمایند انّه لهو المعطی المجیب الکریم

ای برادر نار اللّه مشتعل و نور اللّه از افق جود مشرق بحر عنایت در امواج و سلطان غیب و شهود بر عرش ظهور مستوی مع‌ذلک کل بیخبر و بی‌بهره و مخمود و بعید مشاهده میشوند این نفوس را منع ننموده مگر سیّئاتیکه بآن قیام نمودند و از قبل مرتکب شدند اگر نفسی بآیات ناظر باشد شرق و غرب ارض را پر نموده از برای احدی مجال اعراض و اعتراض نیست و اگر ببیّنات و معجزات ناظر باشد تشهد الأشیآء کلّها قد ظهر منه ما لا ظهر فی الابداع از اینها گذشته آنچه ظاهر شده و ظاهر بشود از قبل بچندین سنه از قلم اعلی نازل و جاری اینعبد نمیداند که آنجناب بمشاهدۀ آیاتیکه در ارض سرّ و عراق و سجن اعظم نازل شده فائز شده‌اند یا نه سورۀ مبارکۀ رئیس حین خروج از ادرنه نازل اکثری از اصحاب شاهد و گواهند و آن لوح مبارک نزد اکثری موجود است بگیرید و مشاهده کنید آنچه در ارض واقع گشته یعنی در مملکت دولت عثمانی فقره بفقره بکمال تصریح در آن نازل و ثبت شده و همچنین در لوح پاریس که ذکر ملک آن ارض و ما یرد علیه از قلم اعلی بتفصیل در آن نازلست و از اینها گذشته آنچه انسان تفکّر نماید و یا بخیالش خطور کند از آن اعظمتر و کاملتر از هر قبیل در ارض ظاهر شده مع‌ذلک ناس نسناس بمثابۀ عنکبوت بیوت اوهامیّه میتنند قد اعرضوا عن الحقّ و تمسّکوا بالباطل من دون بیّنة و برهان حجّت الهی که جمیع ذرّات نزدش خاضعست انکار نموده‌اند و از برهان او گذشته‌اند و بمشارق ظنون و اوهام که بعضی از علمای جاهل عصر باشند تمسّک و تشبّث جسته‌اند افّ لهم و للّذین اتّبعوهم من دون بیّنة من اللّه العلیّ العظیم در فرقان حقّ جلّ و عزّ میفرماید یوم یأتی ربّک او بعض آیات ربّک و همچنین میفرماید یوم یقوم النّاس لربّ العالمین و امثال این بیانات در فرقان که فارق بین حقّ و باطل بوده بسیار است و در کتب قبل هم بوده و این عبد فانی در عرایضیکه بدوستان معروض داشته از قبل و بعد مکرّر آن آیات را نوشته و ارسال نموده لذا در این مکتوب باختصار قناعت رفت از حقّ میطلبیم ابصار قلوب و افئده را از رمد اوهام مقدّس نماید تا باشراقات انوار وجه بعد از فنای اشیاء فائز شوند طالب را یک کلمه کفایت مینماید و عرف حقّ از او استشمام میکند رایحۀ گل و دون آن واضح و مبرهن است هر ممیّزی تمیز میدهد ولکن در صورتیکه شامّه از شئونات عرضیّه تغییر نیافته باشد و اگر نعوذ باللّه شامّه معیوب شود ممیّز نخواهد بود این ایّامیست که رشحات بحر بیان اهل امکان را تازه و زنده نموده ولکن انسان که خود را افضل مخلوقات میداند اکثری از او دور مانده‌اند و خبر هم ندارند اینست که فرموده‌اند اگر انسان بانسانیّت ظاهر شود از ملک افضل است و دون آن از حیوان پست‌تر امید هست که آنجناب بمثابۀ سراج روشن و منیر شوند و سبب تذکّر نفوس غافله گردند

و اینکه مرقوم داشته بودند که در یکی از الواح که مخصوص یکی از عباد نازل این آیۀ مبارکۀ فرقان مذکور قوله تعالی و انّهم ظنّوا کما ظننتم ان لن یبعث اللّه من بعده احداً و در آیه لفظ من‌بعد نیست و شخص عالمی محض حاجت از چند نفر سؤال نموده که اگر لفظ من‌بعد در قرآن بود استدلال در حقّ اینظهور اعظم تمام بود و چون لفظ من‌بعد نیست چگونه استدلال میشود ای برادر یک کلمه عرض مینمایم اگر فی‌الجمله توجّه شود کفایت مینماید و افق شک بیقین مبدّل میشود و شمس امر بشأنی تجلّی میفرماید که آثار ظلمت در وجود نمیماند آنکلمه اینست که هر طالب و هر قاصد و هر عامل در اوّل امر باید قلب را از ظنونات و اوهامات ناس مقدّس و منزّه نماید و در صدد عرفان حقّ جلّ جلاله متوکّلاً علیه برآید تا حقّ جلّت عظمته را بصفات و آثار و علامات و حجج و براهین بقدر خود بشناسد و ادراک نماید چه که آن بحر قدم و شمس حقیقت و سماء کرم بکینونته و ذاته شناخته نشده و نمیشود قد اعترف النّبیّون بعجزهم و المخلصون بتحیّرهم و المقرّبون ببعدهم اینمقام بذکر و بیان محتاج نه چه که مسلّم کل است و جمیع ناس بآن مقرّ و معترفند و چون طیور ادراک و دانائی از صعود بآنمقام بلند اعلی عاجزند اینست که امر شده بآثار نظر نمایند که شاید هر کسی بمقام خود و مقدار خود بمؤثّر حقیقی پی‌برد و هر نفسی باینمقام فائز شد و قطره‌ئی از دریای دانائی آشامید یعنی بعرفان حقّ فائز گشت و او را شناخت در اینصورت آنچه بفرماید مقبولست و حکمش مطاع و امرش نافذ اینکلمۀ مبارکه را ملاحظه نمائید که میفرماید یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید معترفین باینکلمۀ مبارکه از اهل حقّ محسوبند و آنها نفوسی هستند که از صهبای معانی آشامیده‌اند و برحیق نورانی در بامداد رحمانی فائز گشته‌اند ایشانند که در امر اللّه چون و چرا نگفته و نخواهند گفت امّا در ذکر آیه اوّلاً آنکه نفسی از کتاب الهی خبر ندارد که از پیش چه بوده و ثانی آنکه اگر قائل اوّل کلمۀ خود را و یا آیات خود را کم نماید و یا بیفزاید مختار بوده و هست چه که اوست مکلّم در شجره و اوست مکلّم در فرقان و اوست مکلّم در بیان و اوست مکلّم در کتب و صحف و زبر من اوّل الّذی لا اوّل له اگر نفسی بکتاب ایقان که در هنگام ظهور نیّر آفاق از افق عراق نازل شده نظر نماید و تفکّر کند خود را مستغنی مشاهده نماید قسم بآفتاب حقیقت که در آن کتاب مبارک لآلی علم الهی مخزونست و دریاهای عرفان مستور و مکنون نیکوست حال نفسیکه بانقطاع کامل باو توجّه نمود و بآن فائز گشت و مقصود از ذکر این آیۀ مبارکه این بوده که مردم این عصر بدانند و آگاه شوند که در اعصار ماضیه و قرون خالیه هم اهل آن قرون بمضمون این آیه تکلّم مینمودند که دیگر نبی نخواهد آمد و احدی برسالت مبعوث نشود و این مقصود حاصل میشود خواه لفظ من‌بعد بر حسب ظاهر مذکور باشد یا نباشد چه که معنی آیۀ مبارکه این میشود که ایشان گمان کردند همچنان که شما گمان کردید اینکه خدا مبعوث نمیکند احدی را و کلمۀ من‌بعد در باطن آیه بوده چنانچه در مقام دیگر بکمال تصریح میفرماید قوله تعالی و لقد جآءکم یوسف من قبل بالبیّنات فما زلتم فی شکّ ممّا جآءکم به حتّی اذا هلک قلتم لن یبعث اللّه من بعده رسولاً کذلک یضلّ اللّه من هو مسرف مرتاب مشاهده نمائید که معنی آن آیه بعینه در این آیه موجود من‌بعد در آنجا مقدّر و در اینجا ظاهر و مقصود از ذکر من‌بعد در این آیه این بوده که معرضین و معترضین بر امر اللّه ادراک نمایند که از قبل هم در هر عصر که آفتاب حقیقت از مشرق ظهور ظاهر شد عباد آن عصر اعراض نمودند و گفتند بعد از نبیّ ما و کتاب ما احدی مبعوث نمیشود باری ذکر لفظ من‌بعد از برای وضوح مطلب بوده و بعضی از آیات مبارکۀ فرقانیّه و کتب قبل ذکر آنچه مقدّر شده لازم میشود تا سامعین مقصود متکلّم را بیابند و معنی آیات الهیّه را ادراک نمایند مثلاً فرموده قوله تعالی و لقد خلقناکم ثمّ صوّرناکم ثمّ قلنا للملائکة اسجدوا و این مسلّمست که امر بسجود ملائکه قبل از خلق بوده اینست که علما چون خواستند طریقی از برای معنی آیه لأجل تفهیم و تفهّم ناس پیدا نمایند لفظ اباکم را گفتند مقدّر است که آیۀ مبارکه اینقسم میشود و لقد خلقنا اباکم ثمّ صوّرنا اباکم ثمّ قلنا للملائکة اسجدوا که معنی چنین میشود که ما حضرت آدم پدر شما را خلق کردیم و مصوّر نمودیم و بعد امر نمودیم ملائکه را که باو سجده نمایند اگر اینعبد بخواهد از این امثله از کلام مجید ذکر نماید یک رساله باید تألیف کند و آنجناب را زحمت دهد بر قرائت آن حال آنجناب بآنشخص عالم ذکر نمایند یعنی آنشخصیکه ذکر نموده اگر لفظ من‌بعد در آیۀ مبارکه بود استدلال در حقّ اینظهور اعظم بامعنا بود در آیۀ دویم ملاحظه نمایند که لفط من‌بعد ظاهر و باهر و مشهود است ای برادر آنچه عرض شد نظر بمحبّت بآنجناب بود والّا نفوسیکه الیوم مؤیّد شده‌اند و یا فی‌الحقیقه طالب صراط مستقیم باشند باید حقّ را بحقّ بشناسند و بحبل محکم او تمسّک جویند چه اگر بغیر او متمسّک شوند هرگز ببحر عرفان فائز نگردند و از انوار آفتاب حقیقت که از مشرق سجن طالعست روشنی نیابند از جمیع ناس سؤال نما که چه میگویند در آیۀ مبارکه که میفرماید یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید حقّ هرچه بفرماید کتابست و جمیع باید باو ناظر باشند لسان از او بیان از او کتاب از او آنچه بفرماید حقّست و آنچه ذکر نماید حقّست و آنچه از او ظاهر شود حقّست و اگر نفسی توقّف نماید و یا لم و بم بگوید از صراط مستقیم الهی انحراف جسته انشآءاللّه باید آن عالمیکه ذکر نمودید ببصر انصاف در آنچه عرض شد ملاحظه نماید که شاید بوی ریحان ریاض علم حقیقی را استشمام کند و بمدینۀ طیّبۀ انّا للّه رجوع نماید در یکی از الواح مبارکه اینکلمۀ عالیه نازل میفرماید لیس الیوم یوم السّؤال ینبغی لکلّ نفس اذا سمع النّدآء یقول

لبّیک لبّیک یا فاطر السّمآء و اله الأسمآء اشهد انّک اظهرت مشرق وحیک و مطلع آیاتک و ما لا یعرفه الّا انت اسألک بأن لا تدعنی بنفسی و هوای ای ربّ یشهد کلّشیء بغنائک و فقری و انّک انت القویّ القدیر

این خادم فانی از حقّ سائل که جمیع عباد را تأیید فرماید بآنچه رضای او در اوست انّه لهو المعطی المجیب الکریم

جناب آقا سیّد علی‌اکبر علیه بهآء اللّه بسیار ذکر شما را نزد اینعبد نمودند امید است که انشآءاللّه موفّق شوید بر خدمت امر تا ظاهر شود از شما آنچه که در ملکوت الهی باقی و دائم بماند بسیار این بنده از ذکر جناب سیّد مسرور شد و از حقّ میطلبم توفیق آنجناب را در کلّ حین زیاد فرماید انّه ولیّ المحسنین

اینکه نوشته بودید که ملّا جعفر نراقی که قبل از ظهور خود را از حروفات حیّ بیان میدانست اظهار نمود که هر نفسیکه اهل بیان است باید بدقّت تمام حساب جمیع مایملک خود را بکند و خمس او را بدهد حتّی از ملبوس پوشش خود و بعضی از اهل آنزمان که قول او را سند داشته مبالغی که مقدور بوده دادند آیا جمال قدم آنچه داده شده از بابت حقوق اللّه قبول میفرمایند یا باید از اینظهور حساب کرده داده شود این تفصیل در ساحت اقدس عرض شد فرمودند ملّا جعفر از احدی اذن نداشته از روی هوی تکلّم مینمود و حکم میکرد ولکن چون نفوسیکه داده‌اند لأجل اللّه و امره عمل نموده‌اند لذا معفوّند دوباره مطالبۀ از ایشان جایز نه و این حقوق که ذکر شده و از افق سماء لوح الهی حکم آن اشراق نموده نفع آن بخود عباد راجعست لعمر اللّه اگر مطّلع شوند بر آنچه مستور است و آگاه گردند از بحر فضلیکه در این حکم مکنون است جمیع ناس آنچه را مالکند در سبیل ذکرش انفاق نمایند طوبی لمن فاز بما امر به من لدی اللّه العلیم الحکیم انتهی ای برادر از همان حکم ملّا جعفر معلوم میشود که از ریاض انقطاع بوئی نشنیده مثل او مثل نفوسیست که بتغسیل میّت مشغولند و در آنحین بغارت البسه متوجّه امر اللّه بروح و ریحان نازل شده طوبی لمن فاز به ویل للغافلین کتاب اقدس که از سماء مقدّس در سنین قبل ارسال شد مدّتی مستور بود و امر نفرمودند که ببلاد ارسال شود میفرمودند امر حقوق الهی در آن کتاب نازل شده و این نظر برحمت و شفقّت حقّ بوده و بعد از اطّلاع عباد به ما انزله الرّحمن فیه بر کل عمل بآن واجب میشود شاید از ادای آن تکاهل نمایند و یا چیزی در قلوب خطور نماید که لایق ایّام الهی نباشد و بعد از اکثر اطراف عرایض بساحت اقدس رسید و استدعای احکام نمودند و حسب الأمر اینعبد ارسال داشت ولکن امر فرمودند که احدی مطالبۀ حقوق ننماید بر هر نفسی در کتاب الهی فرض شده که خود او بکمال روح و ریحان ادا نماید اسأله تعالی بأن یؤیّد الکلّ علی ما یحبّ و یرضی

و اینکه در بارۀ فقرا نوشته بودید که میشود حقوق الهی را بآنها داد یا نه اینفقره منوط باذن است در هر محل که حقوق الهی جمع شد باید تفصیل آن و تفصیل فقرا عرض شود انّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید چه اگر عموماً اذن داده شود خالی از اختلاف نخواهد بود و سبب زحمت خواهد شد

و اینکه در بارۀ حاجی میرزا احمد نوشته بودید تا حال عریضۀ شفاعت از جناب ذبیح علیه بهآء اللّه الأبهی بساحت اقدس نرسیده بلی عرایض ایشان بسیار رسیده ولی ذکر شفاعت در آنها مذکور نه و اینعبد زیاده بر این اطّلاع ندارد

و آنچه از حقوق الهی بارض صاد ارسال داشتند رسید و اینکه اراده نمودید بساحت اقدس توجّه نمائید عرض شد فرمودند در جمیع احوال باید بحکمت ناظر باشید چه که این امر محکم از سماء اوامر الهی نازل شده و در این سنه حکمت اقتضا نمینماید و بعد الأمر بیده انتهی اینعبد معبود حقیقی را شاکر است که آنجناب را بر عرفانش و خدمت امرش مؤیّد فرمود انّه لهو الفضّال المعطی الکریم البهآء علیکم و علی اهلکم من لدی اللّه ربّ العالمین

استدعا آنکه از قول این فانی دوستان آن ارض را تکبیر برسانید و مذکور دارید از سطوة ظالمین ارض محزون نشوید الحمد للّه بامری فائز شده‌اید که معادله نمینماید باو آنچه در ارض مشهود است و آنچه مستور قدر مقامات خود را بدانید و او را از دست مدهید عنقریب نفوس ظالمه بصدهزار حسرت و ندامت بخاک راجع و از آنجا بمقام خود نازل بحکمت متمسّک باشید و بذکر اللّه مشغول از برای هر نفسی موت مقدّر و مکتوب و چون وقت آن رسید تأخیر نشود و این یک مرتبه واقع میشود و البتّه اگر باسم دوست و ذکر دوست و در ره دوست واقع شود احسن و اکمل و ابدع و ابهی و احلی خواهد بود آنکه از این شربت نوشیده عرض این عبد را بتمامه ادراک نماید و مذاق جانش را شیرین یابد مقصود از عرض اینفقرات آنکه با حکمت باشند نه بحدّیکه امر اللّه مابینشان بالمرّه مستور ماند و نار اللّه بالمرّه مخمود گردد چون صبح منیر باشند و چون روز روشن جهد نمایند باعمال طیّبه و اخلاق روحانیّه مابین بریّه ظاهر شوند چه که اعمال حسنه سبب علوّ امر اللّه بوده و خواهد بود و همچنین سبب تنبّه عباد البهآء الثّنآء علی احبّآء اللّه الّذین فازوا برحیق الاستقامة بین البریّة و آمنوا و اقبلوا الی اللّه الفرد الخبیر

سبحانک یا اله الأسمآء و فاطر السّمآء و یا مجذب من فی الانشآء بندائک الأحلی اسألک باسمک الّذی به انجذب الملأ الأعلی و طارت افئدة اهل مدائن البقآء بأن تنزل من سمآء عنایتک ما تفرح به قلوب احبّائک الّذین اجابوا اذ سمعوا ندائک و توجّهوا اذ عرّفتهم سبیلک و اقبلوا اذ هدیتهم الی صراطک و افق ظهورک ای ربّ انّهم عباد آمنوا بک و بآیاتک و حملوا الشّدائد فی سبیلک و تراهم یا محبوب الامکان تحت مخالب اهل الطّغیان الّذین نبذوا آیاتک و کفروا ببیّناتک و اعرضوا عن حجّتک و برهانک ای ربّ قد اخذتهم سطوة الظّالمین علی شأن اضطربوا فی ایّامک و احاطتهم البلایا من کلّ الجهات بعد تمسّکهم بحبل عنایتک ای ربّ فأشربهم من کوثر عطائک الّذی من شرب منه لا یأخذه الاضطراب و لا فزع من فی البلاد انّک انت مولی العباد و الحاکم فی یوم المعاد لا اله الّا انت الغالب المقتدر القویّ القدیر

خ‌ادم

مورّخۀ ٢ شوّال سنۀ ۱۲۹۶

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی تفرّد بالمحبّة و توحّد بالوداد انّه لمولی العباد و مالک الایجاد و النّاطق بما اراد فی المبدإ و المعاد و النّفحة الّتی تضوّعت من قمیص اللّه و النّور المشرق من افق عنایته و السّلام الظّاهر اللّائح من ملکوت فضله علی الّذین قاموا علی اعلآء کلمته و اظهار امره و عملوا بما امروا به فی کتابه اولئک عباد بهم جرت الأوامر و الأحکام بین الأنام و ثبت حکم التّقدیس بین الأحزاب بهم رفعت الرّایات و ظهرت العلامات یصلّینّ علیهم الملأ الأعلی و عن ورائهم مالک الأسمآء و فاطر السّمآء

و بعد از جلوس راضیه علیها بهائی بحضور حاضر و بنیابت آنجناب بزیارت فائز خان نعمت گسترد و حاضرین را بار داد و ضیافت کاملی باسم آنجناب بعمل آمد فی‌الحقیقه ما تشتهی الأنفس و تلذّ الأعین حاضر و موجود بل ما ترید الآذان چه که اوراق از نسیم ارادۀ الهی متحرّک و از آنحرکت صوت خوشی مسموع و بکلمۀ مبارکی ناطق گویا از برای غائبین طلب حضور مینمودند و ابصار بمشاهدۀ آثار قدرت و صنع الهی در ازهار و اثمار و اشجار و اوراق و انهار محظوظ الحمد للّه الّذی ایّدک و ایّدها

بنام مظلوم آفاق

یا علی الحمد للّه بصر عالم از کحل حکمت و بیان احبّای الهی روشنست اگرچه این روشنی را سحاب تیرۀ اوهام خلق از ظهور و بروز منع نموده ولکن البتّه اریاح اراده این ابر را متفرّق نماید اوست قادر و توانا و قدرتش الیوم مستور ولکن در سرّ بفتح مدائن قلوب مشغول بیان رحمن مفتاحی است قویّ و فاتح و آفتابیست مشرق و لائح و بحریست محیط بگشاید و نور بخشد و حیات عطا نماید طوبی از برای بصیری که شک و ریب و اوهام و ظنون و سطوت و غضب اهل عالم او را از ذروۀ علیا منع ننمود بیک کلمه عالم مضطرب و بکلمۀ اخری ساکن و مطمئن و بیک عمل مشتعل و بعمل آخر برد و سلام اینست که از قلم اعلی در زبر و الواح اخلاق روحانیّه و اعمال مرضیّه و کلمۀ طیّبه از جنود قویّۀ الهیّه ذکر شده از جمیع مراتب گذشته اگر ناس بانصاف تمسّک نمایند هم خود بانوار یقین فائز گردند و آثار و حجج و براهین حقّ جلّ جلاله را بمثابۀ آفتاب مشاهده نمایند و هم کرسیّ اقتدار حقّ مابین عالم ظاهراً باهراً مشاهده گردد

یا اکبر دوستان را تکبیر برسان و از قبل مظلوم القا نما شما از سایر اهل عالم باید ممتاز باشید و در جمیع احیان بشطر امتیاز ناظر قدر خود را بدانید و مقام اولیای حقّ را که از اوّل امر بخدمت قیام نموده‌اند بشناسید قلم اعلی جمیع را ذکر فرموده و بخلع عنایت مزیّن داشته ولکن از الواح نفوس مستقیمۀ ثابته عرف امتیاز متضوّع طوبی لمن وجد و کان من العاملین

یا ایّها النّاظر الی اللّه اشهد انّک شربت رحیق حبّی فی اوّل ایّامی و اعترفت بما اعترف به اللّه و تمسّکت به و نشرت آثاره و کنت قائماً علی خدمته فی یوم فیه زلّت الأقدام کبّر من قبلی علی احبّائی فی الطّآء و من حولها و بشّرهم بعنایة اللّه ربّ العالمین انّا نوصیهم بالتّقوی الخالص و بما یرتفع به امر اللّه العلیم الخبیر قل ان ارحموا علی انفسکم و علی سدرة الأمر و علی الدّمآء الّتی سفکت لاعلآء کلمة اللّه المطاعة اتّقوا اللّه یا قوم و کونوا من المنصفین لا تضیّعوا اعمالکم و ما ورد علیکم فی هذا النّبإ العظیم لکم ان تفتخروا علی من علی الأرض انّکم فزتم بما لا فاز به احد من الخلق یشهد بذلک من نطق امّ الکتاب بذکره العزیز البدیع لا تجعلوا انفسکم ملعب جهلآء الأرض ینبغی لکلّ عمل ینسب الیکم ان یکون مشرقاً کالشّمس بین العالم کذلک یعظکم اللّه حقّ الوعظ رحمة من عنده انّه یحبّکم و یرید لکم ما ینبغی لمقاماتکم عند اللّه العلیّ العظیم ایّاکم ان تعملوا ما تتوقّف به الرّحمة فی سمآء المشیّة کذلک ینصحکم من کان اشفق بکم منکم انّ ربّکم الرّحمن لهو العلیم الحکیم البهآء المشرق من افق عنایتی و النّور اللّائح من سمآء رحمتی علیک و علی من معک و یحبّک فی سبیل اللّه مالک هذا الیوم المبارک المبین انتهی

انشآءاللّه جمیع دوستان الهی بقمیص تقدیس مزیّن شوند باید بشأنی ظاهر باشند که اگر در انجمن عالم بوعظ و نصح عباد قیام نمایند و بأعلی البیان تنطّق کنند نه خود در سرّ خجل باشند و نه من علی الأرض قادر بر اعتراض حال باید در لیالی و ایّام در تدبیر آن باشند که نفسی را هدایت نمایند و از رحیق عرفان بچشانند این ایّام ایّامی نیست که فکر مختلف گردد و اراده متوقّف و قصد مشوب و اعمال منافی و اخلاق خشن باید جمیع اعمال و افعال و اخلاق مثل نقطۀ واحده مشاهده شود یعنی مرجع کل معروف باشد تا مدلّ بر معروف حقیقی و حاکی از او گردد کل تحت لحاظ عنایت بوده و هستند ما من احد الّا و قد فاز باکلیل الذّکر من لدی اللّه المهیمن القیّوم حال آنچه لازمست باید احبّای الهی بآن تمسّک نمایند ایّام راحت و فرح و عزّت را هم البتّه مشاهده کنند لازال میفرمایند اگر منادی را بشناسند و لذّت بیان رحمن را بیابند عالم را معدوم شمرند و به ما یرتفع به الأمر ناظر و متشبّث و متمسّک گردند باری این عبد خدمت هر یک عرض سلام و تکبیر و فنا و نیستی میرساند و بکمال عجز و ابتهال از معادن جواهر محبّت الهی استدعا مینماید که بمقامات عالیۀ خود ناظر باشند و آنچه سزاوار است عمل فرمایند العرض و العجز من العبد و القبول من احبّآء اللّه العزیز المحبوب

اینکه ذکر نفسین مقبلین جناب آقا سیّد محمّد و استاد محمّد قلی علیهما بهآء اللّه فرموده بودند و هم‌چنین ذکر عمل ایشان را فی سبیل اللّه در ساحت امنع اقدس اعلی عرض شد نسبت بهر یک آفتاب عنایت و قمر رأفت و نجم شفقت و کلمه علیا ظاهر و مشرق قوله جلّ و عزّ

بسمی المنادی فی العالم

یا محمّد قد ذکرت لدی المظلوم مرّةً بعد مرّة و ذکرناک فی کلّ مرّة ما یجد منه المخلصون عرف عنایتی ان افرح و کن من الشّاکرین و نذکرک فی هذا الحین کرّة اخری فضلاً من لدنّا انّ ربّک لهو العزیز الکریم ان احمد اللّه بما ذکر عملک فی الألواح و انزل لک ما یزیّنک بطراز الخلوص انّه لهو المقتدر القدیر قد فاز ما عملته فی سبیلی برضائی و طراز قبولی انّ ربّک لهو العلیم الحکیم طوبی لک و لعملک و لمن عمل بما امر به فی کتابی المبین بقیامکم علی خدمتی و عملکم فی حبّی نطق الملأ الأعلی طوبی لمن وفی بمیثاق اللّه فی هذا الیوم المبارک البدیع البهآء المشرق الظّاهر اللّائح اللّمیع علیک و علی کلّ عبد مستقیم

و هذا ما نزّل من جبروت الفضل لجناب استاد محمّد قلی علیه بهآء اللّه قوله جلّ کبریائه

بسمی المهیمن علی الظّاهر و الباطن

یا محمّد قبل قلی یذکرک المظلوم من شطره و یذکرک بعهده و ینزل لک ما عملته متمسّکاً بکتابه طوبی لک بما وفیت و عملت بما امرت به فی حبّه کم من عبد تمسّک بسبل الأوهام معرضاً عن سبیله و کم من عبد نبذ العالم عن ورائه مقبلاً الی انوار وجهه ان افرح بما ایّدک علی العمل بما یقرّبک فی کلّ الأحوال الی نفسه نعیماً لک بما اقبلت الی اللّه و وجدت عرف قمیصه انّا ذکرناک من قبل و من بعد انّ ربّک یجزی من تمسّک بحبل عنایته البهآء المشرق من افق سمآء الفضل علیک و علی من اتّبع امره انتهی

طوبی لهما و نعیماً لهما چه که عرف خلوص از ایشان بشهادت اللّه متضوّع و بروح و ریحان عمل نمودند آنچه را بآن امر شدند انشآءاللّه این مقام اعلی را باسم حقّ جلّ جلاله حفظ فرمائید از حقّ منیع این خادم فانی سائل و آمل که ایشان را باستقامت کبری فائز فرماید انّه علی کلّ شیء قدیر تکبیر و سلام خدمت ایشان منوط باراده و عنایت آن محبوبست

اینکه در بارۀ ورقۀ مخدّره ح‌و علیها بهآء اللّه مرقوم داشتید عرض شد فرمودند نعم ما عمل من المعروف فی حقّها انشآءاللّه مؤیّد باشند بر اعمال طیّبه و ما یکون حاکیاً عن الحکمة المحضة منتسبین انشآءاللّه بعنایت حقّ فائز باشند و باستقامت کبری مزیّن تا جلاجل داهیه ایشان را از صراط احدیّه منع ننماید

یا علی قبل اکبر علیک بهائی و رحمتی و عنایتی ان انظر ثمّ اذکر فی امة رجعت الی مقرّها انّها بدّلت النّور بالنّار و باعت ملک النّاس بقطعة من الألماس مع کمال محبّت و اقبال و ادّعای عرفان داهیه بیک گل الماس او را فریب داد از حقّ معرض و بغیر او مقبل اینست شأن دنیا و اهل آن از اوّل امر معرض بوده و ابداً اطّلاع نداشته و ندارد چه که با ما نبوده خضوع و خشوع بیمعنی حضرات ق آن نفوس را بر آن داشت که اظهار ایمان نمایند انّه یعلم ما فی الصّدور و ما فی القلوب و هو العلیم الخبیر اگر یک ورقه از اوراق در افعال و اعمال و حرکات او تفکّر نماید تنطق و تقول انّی بریئة منها و عن کلّ ما عندها و تحفظ وجهها عن وجهها آن جناب میدانند قلم اعلی در ذکر آن نفوس متوقّف بود ولکن نظر بظلم و تعدّی و شرارۀ نفس و هوی از قلم اعلی این کلمات جاری و نازل و این هم نظر بآنکه او را بشناسند و بر اعمال و افعال او اطّلاع یابند اعاذنا اللّه و ایّاکم منها و امثالها انتهی

این فانی از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که دوستان آن ارض را بصراط مستقیم امانت و دیانت و صدق و صفا هدایت فرماید تا کل در ظلّ حقّ و عنایتش مستریح باشند وقتی این کلمۀ علیا از لسان مالک اسماء استماع شد فرمودند یا عبد حاضر از برای هر شیء مبدئی بوده و هست اینکه عوام گفته و میگویند بی‌مایه خمیر فطیر است حرفیست تمام و این قول حکیم عارف است الیوم اصحاب الهی مایۀ احزاب عالمند باید کل از امانت و صدق و استقامت و اعمال و اخلاق ایشان اقتباس نمایند از حقّ بطلب عرف آگاهی را بیابند و به ما یرتفع به شؤونهم و مقاماتهم تمسّک نمایند انتهی

اینکه بعضی از معرضین بیان اعتراض نموده‌اند با ادّعای حقّیّت اصحابشان بفجور و فحشا عامل و اصحاب نقطۀ اولی بتقوی عامل و بطراز امانت و دیانت مزیّن این کلمه از صراط حقّ و راستی خارج چه که از ورود جمال قدم به عراق که این عبد مطّلع است متّصلاً آیات و کلمات در سرّ سرّ نازل و ارسال میشد و جمیع امر به ما اراده اللّه و نهی عمّا نهی عنه فی الکتاب چندی قبل لسان عظمت باین کلمۀ علیا ناطق از عراق و ارض سرّ و ارض سجن متّصل اهل بیان را نصیحت نمودیم و به ما ینبغی لأمر اللّه امر فرمودیم هنوز بغی و فساد مرتفع نشده اکثری آلوده‌اند و بتقدیس و تنزیه فائز نه انتهی آن محبوب خود مطّلعند که چه اعمال شنیعه مابین این فرقه ظاهر فی‌الحقیقه انسان قادر بر تقریر نه احدی اختیار زن و فرزند و مال و اموال خود را نداشت اکثری باغی و یاغی و طاغی ولکن خود را از اصحاب خلّص الهی میدانستند معدودی مقدّس از شئونات و شبهات دیده شدند و آن هم در اوّل امر و بعد خود آن جناب شاهد و گواهند که چه کردند و چه شد بقسمی که حضرت اعلی روح ما سواه فداه اظهار حیرت فرمودند و در ظاهر چیزی نفرمودند چه که ناصر و معین موجود نه در ایّام آخر لوحی مرقوم داشتند و منتهای شکایت از آن نفوس فرموده‌اند و از اکثری عدم رضایت اظهار نموده‌اند ولکن ستر شد چه که اظهار آن مقتضی حکمت نه ناس ضعیفند چنانچه مشاهده شد با وجود اشراقات آفتاب حقیقت در وسط زوال و ظهور سدرۀ منتهی از یمین بقعۀ بیضا هر نفسی بهوای خود وهمی را بطراز یقین جلوه میداد

باری اگر در این مقامات گفتگو نمائیم اوراق و دفاتر کفایت ننماید و امّا در این ظهور اعظم حتّی اعدا شهادت داده و میدهند بر تقدیس و تنزیه و علوّ و سموّ یکی از علمای یزد گفته بود در اوّل هرج و مرج اعمال این طایفه خارج از وصف و بیان حال مشاهده میشود در محفلها جمع میشوند و تلاوت آیات مینمایند و مناجات میخوانند و بکمال امانت و دیانت ظاهر و مشهود معلوم میشود از امر رئیس جدید است ملاحظه فرمائید چه مقدار از نفوس در این ظهور رایگان شربت شهادت آشامیدند و چه بدست خود خود را فدا نمودند با آنکه حقّ راضی نبود حال هم نفوسی هستند از جمیع عیوبات مقدّس و منزّه و مبرّا انّ ربّنا العلیم لهو الشّاهد الخبیر

این عبد یک کلمه از امانت و وفای بعهد ذکر مینماید که شاید بعضی متنبّه شوند و بیقین بدانند که للّه تحت قبابه عباد اولی امانة عظیمة و اولی اعمال طیّبة و اولی اخلاق روحانیّة در اسکندریّه چند نفر از احبّای الهی حسب الأمر بکسب مشغول و کسب در این ظهور اعظم از عبادت محسوب شده نسأله بأن یوفّق الکلّ علی ما اراد و آن کلمه اینکه جناب آقا شیخ علی ابن جناب حاجی عبدالرّحیم علیهما بهآء اللّه به خرطوم تشریف بردند بجهت مؤانست با جناب محبوب قلب و فؤاد حاجی میرزا حیدر علی و جناب حبیب روحانی حاء و سین علیهما بهآء اللّه چه که اسمین مسجونین نوشته بودند و یک نفر از اصحاب را خواسته بودند لأجل مؤانست و اطّلاع بر امورات حادثۀ ارض مقصود و ما حولها و هم‌چنین ایران جناب شیخ مذکور مصمّم شدند و لوجه اللّه حرکت نمودند مدّتی چون اوراق اشجار محبّت مجتمع و از هواء لطیف و آب نورانی خفیف تر و تازه بودند ناگاه باد خریف وزیدن گرفت و اسباب تفرقه بمیان آمد اسمین مذکورین علیهما ثنآء اللّه باین شطر توجّه نمودند و به ما هو المقصود فائز گشتند و جناب شیخ در همان ارض بکسب مشغول بعد از سنین متوالیات حسب الأمر مبرم جناب حاجی عبداللّه علیه بهآء اللّه بآن سمت توجّه نمودند لأجل مصاحبت با جناب شیخ و هم‌چنین اعانت نماید ایشان را در اشغال ظاهره و تأیید کند در مراجعت ولکن نظر بتشتّت امور بطول انجامید تا آنکه حضرت شیخ علیه بهآء اللّه صعود فرمودند و بعد از صعود جناب حاجی عبداللّه مذکور در تمشیت امور پرداخت قنسل ایران که در آن مدینه بود تفصیل امورات مرحوم و هم‌چنین امتعه و اموالش را بجناب کارپرداز اوّل دولت علیّۀ ایران که مقیم قاهره است نوشت ایشان هم رسمی که حسب القانون مجرا شده از اموال و ترکه طلب نمودند جناب اسمین اعلیین محمّد و علی علیهما بهآء اللّه از اسکندریّه نوشتند که آنچه حقّ شماست میرسد بعضی از تجّار قاهره که اقبال نموده‌اند بجناب کارپرداز مذکور گفتند که این وجه بشما میرسد چه که قول حضرات صحیحست و مقدّس از شک و ریب بعد اسکندریّه منقلب و قاهره مضطرب و دمدمۀ مدافع مرتفع و طنطنۀ صفوف و الوف و بنادق ظاهر بشأنی که جمیع ناس مضطرب و خائف و اضطراب تجاوز نمود تا باین اراضی رسید لو لا فضل اللّه و رحمته لخسفت الأرض بمن علیها چه که نظر بغفلت و عصیان امّت مستحقّ بودند آنچه را که واقع شد

باری اسکندریّه در ساعات معدوده عالیها سافلها مشاهده گشت چنانچه از قبل در بعضی از عرایض این فانی ذکر نموده و هم‌چنین از قلم اعلی نازل احبّای اسکندریّه و قاهره عریضه بساحت اقدس ارسال نمودند و تکلیف خود را خواستند و هم‌چنین بحضرت اسم ‌اللّه م‌ه علیه من کلّ بهآء ابهاه که در آن اوقات در این ارض تشریف داشتند عریضه ارسال نمودند فرمودند احبّای الف و سین باقتضا حرکت نمایند و بشطر اقدس توجّه کنند و احبّای مصر در مقرّ خود ساکن و مستریح باشند و بعد حضرات بارض مقصود وارد و غافلین و خائنین اسکندریّه را آتش زدند و اموال ناس را از هر قبیل چه سوختند و چه بتاراج بردند و اموال دوستان هم جمیع بتاراج رفت و مخزن ایشان منهدم و ویران و طرف خرطوم هم نار وغی مشتعل و شخصی علم عصیان برافراخت نظر باغتشاش مصر آن اطراف جمیع منقلب و مضطرب و جناب حاجی عبداللّه در آنجا محصور تا آنکه حکم خروج رسید و متوکّلاً علی اللّه بیرون آمد و از صدهزار بلا حقّ جلّ جلاله حفظش فرمود و الحمد للّه بارض مقصود وارد و مشرّف

و امّا حضرات اسکندریّه مع آنکه کمال افلاس موجود و جناب کارپرداز قاهره هم معزول و خبر ورود کارپرداز جدید در اسلامبل واصل مع‌ذلک نظر بوعده‌ئی که شده بود جناب آقا سیّد علی علیه بهآء اللّه در صدد آن برآمدند که بوعده وفا نمایند و از فضل و عنایت حقّ وجهی موجود شد او را اخذ نمود و روانۀ مصر گشت و مبلغ پنجاه جنیۀ انگلیزی برد و تسلیم نمود مؤمنین تجّار و خود جناب کارپرداز بسیار متحیّر و متعجّب و اوّل کارپرداز از اخذ آن ابا نمود قسم یاد کرد که من حرفی ندارم این صفات شما مرا کافیست و در مدح و ثنای شما همین قدر بس که همان نفوسی که شما را دشمن میدارند بمدح شما ناطقند باری این فقره سبب اعلا شد در آن جهات و جناب آقا سیّد علی علیه بهآء اللّه نوشته‌اند شرحی از محبّت دوستان مصر بقسمی که طیور حبّ در افئدۀ اولیا بحرکت و طیران میآید محبّت للّه فی‌الحقیقه حیات حقیقی بخشد و مرده را زنده نماید این وفای بعهد ایشان از سلطان اعمال عند غنیّ متعال مذکور و مسطور از حقّ جلّ جلاله میطلبم احبّای آن ارض و اراضی اخری را مؤیّد فرماید بر امانت و راستی

ارض سجن بمقامی مرتفع که جمیع اطراف باو ناظر بودند و هر یک از اصحاب اگر چیزی طلب مینمودند لأجل بیع و شری از مدن قریبه و بعیده بأنّه هو حاضر جواب میشنیدند و بعد بخیانت بعضی از نفوس و ظلمت ما فی قلوبهم از مقام اوّل بمقام ثانی راجع بل ثالث و مع‌ذلک نظر بآنکه مقرّ کرسی واقع علوّ و سموّ مقامات احباب علی قدر معلوم مابین عباد باقی و برقرار کار یک عیب دیگر پیدا کرده هر نفسی که بسیار خبیث واقع میشود در آخر مقام دعوی حقّیّت هم مینماید ید قدرت انشآءاللّه عباد خود را حفظ فرماید و به ما یحبّ و یرضی فائز نماید در جمیع احوال جمیع جوارح و اعضا باید بکلمۀ لا حول و لا قوّة الّا باللّه ناطق باشد

در این اثنا لدی العرش حاضر و مقصود غیب و شهود باین کلمه ناطق بنویس بجناب علی قبل اکبر علیه بهائی و رحمتی و عنایتی یا علی مر احبّائی بما یرتفع به مقاماتهم بأمری قل یا اولیآء الرّحمن فی البلدان سخّروا مدائن القلوب بجنود الأعمال و الأخلاق هذا ما حکم به مولی العالم حین استوائه علی العرش الأعظم طوبی لعبد انجذب بندائی و عمل بما امر به فی کتابی المبین انتهی از این قبیل بیانات محکمات لاتحصی از لسان مالک وری استماع شد طوبی للعاملین

اینکه در بارۀ محبوب فؤاد جناب حاجی میرزا حیدر علی علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید و ذکر خدمات ایشان را فی سبیل اللّه فرمودند بعد از عرض در ساحت اقدس این کلمه مکرّر از لسان عظمت جاری فرمودند علیه بهآء اللّه علیه بهآء اللّه خبر مازندران را آن محبوب بتفصیل مرقوم داشته‌اند و این ایّام از هر شطری عرایض رسیده و حاوی ذکر خدمت ایشان در ق‌و ولکن بعد از عرض بر حسب ظاهر چند یوم در این فقره امری از مطلع ظاهر نه و بعد یومی از ایّام این کلمۀ علیا از مشرق بیان مالک اسماء ظاهر قوله جلّت عظمته و جلّ کبریائه یا عبد حاضر اگر بگوئیم بحکمت واقع شده مشاهده میشود قباع خنازیر و ضوضای جهلا مرتفع و اگر تمام هم بجهت ضوضا ناظر باشیم ستر این خدمت باهر را دوست نداشته و نداریم لذا از مصدر امر الهی این حکم جاری میگوئیم بنطق و بیان ملجأ بوده و حقّ جلّ جلاله نظر بفضل و عنایت او را محل و مصدر اعلای کلمه فرموده و این اعلا اگرچه سبب ضوضا شد ولکن نظر بالجاء بأسی نبوده و نیست بلکه لدی العرش مقبول انّا زیّنّا عمله بطراز القبول و ذکرناه فی الواح شتّی انّ ربّک لهو العطوف الغفور الرّحیم الکریم انتهی

عرض این فانی آنکه صورت این عریضه اگر نوشته شود و بتصحیح فائز و باطراف ارسال گردد خالی از نفع نبوده و نیست چه که مزیّن است بآیات و کلمات حقّ جلّ جلاله که فی‌الحقیقه سبب اشتعال عالم و امم است شاید حلاوت آن را بیابند و به ما یحبّه اللّه قیام نمایند و شاید عرف اعمال و اخلاق طیّبه در اطراف متضوّع شود و ناس غافل را آگاهی بخشد الأمر بیده و ما انا الّا عبد منیب و آنچه از الواح مخصوص احبّای ارض میم خواسته‌اند همان ایّام نازل و نظر بانقلابات و حکمت در ارسال آن تأخیر رفت این ایّام امر بارسال فرمودند و انشآءاللّه ارسال میشود آنچه آن محبوب فؤاد در بارۀ ایشان مرقوم فرمودند فی‌الحقیقه سبب مسرّت قلب شد و عالم عالم محبّت ظاهر انشآءاللّه آن محبوب و ایشان در جمیع احیان به ما اراده اللّه ناطق و بر خدمت امر قائم باشند

و دستخطّ ثانی آن حضرت که تاریخ آن غرّۀ شهر رمضان المبارک بود گوش تازه بخشید و بنغمۀ جدیده در محبّت مالک احدیّه مترنّم و بعد از استماع و ادراک قصد مقام مقدّس از ذکر و بیان نموده و تفصیل بعد از اذن عرض شد اذاً جری فرات الرّحمة و الألطاف و ماج بحر الفضل علی شأن لا یذکر بالبیان قال و قوله الحقّ

بسمی المظلوم الفرید

یا ایّها النّاظر الی شطر السّجن و النّاطق بثنآء المقصود و الشّارب من رحیقی المختوم علیک بهآء اللّه المهیمن القیّوم قد حضر العبد الحاضر بما ارسلته الیه و عرض تلقآء المظلوم ما غنّت حمامة فؤادک فی ثنآء اللّه و ذکره طوبی للسانک و لبیانک و لمن یسمع قولک فی امر اللّه العزیز الودود قد انزلنا علی المقرّبین ما لو یلقی علی التّراب لتطلع منه شمس العلم و البیان کذلک نطقت یراعة الرّحمن و النّاس اکثرهم لا یفقهون انت الّذی حضرت و رأیت البحر و امواجه و الشّمس و انوارها و سمعت ما تکلّم به مکلّم الطّور اذ کان مستویاً علی عرش الظّهور انّ ربّک یذکر من اقبل الیه و نطق بثنائه و قام علی خدمة امره العزیز الممنوع لا تحزن عمّا یعملون المقبلون لعمری لو انصفوا و عرفوا لعملوا بما امروا به فی الواح شتّی من لدی اللّه مالک الوری کذلک نطق امّ الکتاب من قبل و اللّوح المحفوظ فی هذا المقام المحمود کبّر من قبلی احبّائی و ذکّرهم بما ینفعهم و یحفظهم و یرفعهم الی ملکوتی الّذی جعله اللّه مطاف من فی الغیب و الشّهود قل یا اولیائی انّا نوصیکم بأعمال یجد منها الملأ الأعلی عرف التّقدیس لعمری بها یرتفع امری و مقاماتکم فی ظلّ قباب عنایتی و خبآء مجدی و فسطاط رحمتی الّتی سبقت الوجود قل انّا نکون معکم فی کلّ الأحوال نسمع و نری و انا السّامع البصیر انّا نری و نستر نسمع و نصمت لو نفصّل لک ما ظهر و سیظهر تأخذک الأحزان فاسأل اللّه بأن یبدّله بسلطان من عنده انّ ربّک لهو القویّ القدیر البهآء و النّور علیک و علی اولیائی و علی الّذین وفوا بمیثاق اللّه و عهده فی هذا الیوم العزیز البدیع انتهی

این فانی خدمت آن محبوب عرض مینماید که اگرچه جواب دستخطّها تأخیر میشود ولکن بعد جمیع مطالب واحداً بعد واحد از سماء مشیّت الهی نازل و ارسال میگردد از حسن حظّ آنکه سبب تأخیر خدمت آن حضرت مشهود و واضح و مبرهنست در هر حال امید عفو است و دیگر از آن حضرت این خادم فانی مطمئن است چه که مطّلع و آگاهند اینکه بشارت وصول الواح الهی را مرقوم داشتید و هم‌چنین اجتماع دوستان و القاء آن بر ایشان و ذکر مراتب شوق و ذوق و جذب و انجذاب حزبه تعالی فی‌الحقیقه مسرّت بی‌اندازه عنایت فرمود انشآءاللّه در جمیع احوال از حلاوت بیان رحمن قسمت برند و بما ینبغی قیام نمایند چه‌ قدر محبوبست از آن نفوس منجذبۀ مشتعله ظهور اعمال و اخلاق طیّبۀ مرضیّه آفاق عالم انسان باین انوار روشن و منیر عمل مقبل مستقیم بمثابۀ شجر است اصلش در ارض استقامت و فرعش الی ما شآء اللّه و اثمارش بدوام ملک و ملکوت فی‌الحقیقه جز مرآت علم الهی احصای این مراتب ننموده و نخواهد نمود هنیئاً لحضرتکم و لهم از حقّ میطلبیم جمیع اهل عالم را از این نعمت طیّبه و مائدۀ سمائیّه قسمت عطا فرماید و محروم ننماید انّه علی کلّ شیء قدیر

و اینکه اظهار تشکّر و بهجت و سرور از مائدۀ ثانیه و شمس جدیدۀ مشرقه و نعمت مکرّره فرمودند ارکان را بهجت بسیار لطیفی بل الطف عمّا یحصی عطا نمود در ذکر اشراق الواح الهی از افق عنایت مرّۀ اخری این کلمه را مرقوم داشتید قولکم دیگر این لاشیء این کرّه چنان جرعه‌نوش شده و از این عطیّۀ کبری محظوظ گشته که خود را مالک بر من علی الأرض یافته بعد از عرض این کلمه در ساحت امنع اقدس لسان الهی باین کلمۀ مبارکه ناطق قوله جلّ و عزّ این بیان جناب علی قبل اکبر بمثابۀ شاخۀ محبّت است که بعشق الهی پیوند شده انتهی صدهزار روح و بحور آن فدای این کلمۀ مبارکه که بمثابۀ آفتاب از افق عنایت طالع شده سبّح بحمد ربّک و کن من الشّاکرین

و اینکه در ذکر دوستان الهی مرقوم داشتید که ایشان هم از کوثر بیان رحمن منجذب شدند بشأنی که مجذوب‌وار بثنای الهی ناطق گشتند و هم‌چنین بنفی شعور و ادراک و انسانیّت از نفوس معرضۀ از اهل بیان بعد از عرض این فقره این کلمۀ تامّۀ مطاعه از مطلع بیان احدیّه اشراق فرمود فرمودند یا عبد حاضر انشآءاللّه دوستان الهی همیشه جمع باشند و بذکر و ثنای حقّ مشغول هر نفسی از بحر اعظم آشامید عالم را در ظلّ خود مشاهده نماید این طیور را پرواز حقّ آموخته و فوق طیور ادراک و عقول طیران نمایند طوبی لهم طوبی لهم انتهی فدای وجودی که حلاوت بیان را بیابد و شموس شفقت و الطاف را از آفاق سماء کلمات کتاب الهی مشاهده نماید و اینکه در بارۀ حرکت و مشورت مرقوم داشتند فی‌الحقیقه کون آن محبوب در آن ایّام در آن ارض لازم بود امید هست از عنایت حقّ جلّ جلاله که آن ارض مبارکه را از شئونات مردودۀ معرضین از اهل بیان مقدّس فرماید سبحان‌اللّه چه مقدار مردم غافلند هر ذی شعور و درایتی متحیّر است از آن نفوس مجعوله جهل را بر کرسیّ قلوب مقرّ داده‌اند و علم و انصاف را خارج باب داشته‌اند افّ لهم و لمن ضلّ و اضلّهم و لداهیة تمشی و لا تعرف الی من و لها هاویة تستعیذ الهاویة منها

و اینکه در بارۀ جناب آقا میرزا لطف‌اللّه علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید در پیشگاه حضور مالک قدم عرض شد هذا ما نطق به لسان الرّحمن فی ملکوت البیان قوله جلّ اجلاله

بسمی النّاصح المشفق الخبیر

یا ایّها المقبل الی الوجه ایّام ایّام اللّه است بیک آن آن قرون و اعصار معادله نمینماید ذرّۀ این یوم بمثابۀ خورشید مشاهده میگردد و قطره‌اش مانند دریا اگر نفسی یک نفس فی حبّ اللّه و لخدمته برآرد او از سیّد اعمال از قلم اعلی مسطور اگر فضائل این یوم ذکر شود کل منصعق مشاهده شوند الّا من شآء ربّک لذا محبوب آنکه در این یوم در صدد آن باشی که بانوار شمس رضای حقّ فائز شوی یک کلمه از صدهزار اولاد بهتر و برتر و پاینده‌تر است انشآءاللّه باین مقام بلند اعلی فائز گردی تا ذکرت بدوام ملک و ملکوت پاینده ماند در هیچ حال مأیوس مباش بذیل حقّ متشبّث باش و باو متوکّل قل یا الهی انا الّذی اقبلت الیک بروحی و ذاتی و نفسی و ما عندی و وضعت املی و رجائی و مشیّتی و ارادتی امام کرسیّ عظمتک ایّدنی علی ما اردته بجودک و فضلک انت تعلم بأنّی لا علم لی بما ینفعنی و یضرّنی قدّر لی ما هو خیر لی انّک انت الشّاهد العالم المشفق العلیم الحکیم انتهی

و اینکه در بارۀ جناب حاجی آقا علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید بعد از عرض در ساحت اقدس این لوح مبارک از سماء مشیّت نازل انشآءاللّه از بحر بیان رحمن بیاشامند و بانوار معرفتش منوّر گردند قوله جلّ کبریائه

هو الأقدس الأعظم الأبهی

انّ النّور ینادی و النّار تنادی طوبی لأذن سمعت و فازت بما اراده اللّه فی یومه العزیز البدیع انّه اتی لحیوة العالم و الأمم ارادوا قتله فویل لهم انّ ربّک لهو الشّاهد الخبیر قل تاللّه انّ الطّور یطوف حولی و الأنوار سجدت لهذا النّور اللّمیع من النّاس من نطق بالهوی و منهم من قام علی الافترآء و منهم من تمسّک بالّذین نقضوا میثاق اللّه و عهده کذلک قضی الأمر و انا من الشّاهدین یا ملأ الأرض دعوا ما عندکم رجآء ما عند اللّه کذلک یأمرکم من ینطق بالحقّ انّه لا اله الّا هو المقتدر القدیر طوبی لک بما ذکرت لدی المظلوم و نزّل لک من عنده ما یغنیک فی کلّ عالم من عوالم ربّک ان انت من الرّاسخین تمسّک بکتاب اللّه و ما نزّل من عنده انّ ربّک لهو المؤیّد الغفور الرّحیم قد شهدت الکتب لکتابی و هو هذا الهیکل الّذی استوی علی العرش رغماً لکلّ عالم بعید کذلک نطق قلمی الأعلی فضلاً من عندی ان افرح بهذا الفضل العظیم البهآء المشرق من افق ملکوتی علی الّذین نبذوا سوائی و تمسّکوا بعنایتی و تشبّثوا بذیلی المنیر انتهی انوار فضل احاطه فرمود و فجر عنایت دمید صدهزار طوبی از برای نفوسی که الیوم بمقصود فائز شدند و شئونات و ظهورات ایّام معدوده ایشان را از مقام باقی منع ننمود تکبیر و سلام این عبد خدمت جناب میرزا و ایشان و هر یک از دوستان الهی اگر ممکن شود در هر صباح و مسا بلکه در هر ساعت بل در هر آن معلّق بعنایت آن محبوبست

و اینکه ذکر جناب رضا قلی خان علیه بهآء اللّه فرموده بودند امام وجه من لا یعزب عن علمه من شیء عرض شد هذا ما نطق به لسان الشّفقة و الکرم و الفضل قوله جلّ شأنه و عظم کرمه یا علی قبل اکبر علیک رحمتی الّتی سبقت البشر حقّ جلّ جلاله جمیع عالم را از برای معرفت خود خلق فرموده و از برای کل راحت خواسته و اسبابی هم بمقتضیات حکمتش ظاهر فرموده لعمری اگر اهل ارض بانوار نیّر سماء علم منوّر شوند یعنی بآنچه از افق اعلی و ذروۀ علیا نازل تمسّک نمایند و عمل کنند کل خود را در کمال سرور و امنیّت و راحت مشاهده نمایند آنچه در بارۀ ایشان عمل نمودید لدی العرش محبوب از قبل مظلوم تکبیر برسان بگو محزون مباش از آنچه بر تو وارد شد بر حقّ اعظم از آن وارد قسم بانوار وجه الهی این عالم باین عظمت که مشاهده میشود لایق یک نفر از دوستان الهی نبوده و نیست ان استقم علی الأمر انّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید انشآءاللّه در کلّ احیان باو ناظر باشند و بذیلش متشبّث انّه یقدّر له ما اراد و هو المشفق الکریم البهآء علیه و الصّبر له و الاصطبار لک و الأمر لی و انا الآمر الحکیم انتهی

اینکه در بارۀ جناب آقا سیّد محمّد طبیب علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید و هم‌چنین مراتب ذهن و ذکا و اقبال و کمال و استعداد ایشان این مراتب بتمامه در حین زوال یوم یکشنبه شهر صفر مقرّ عرش تلقاء وجه عرض شد هذا ما نطق به لسان العظمة قوله جلّ کبریائه انشآءاللّه بعنایت حقّ فائز باشند و بانوار معرفتش منیر و از رحیقش مشروب و از مائده‌اش مرزوق حبّذا هذا الیوم المبارک العزیز عرفش عالم را احاطه نموده و نسیمش بر کل مرور کرده طوبی لمن انتبه من هذا النّسیم و عرف و قام و قال مقبلاً الی الأفق الأعلی

قد کنت نائماً یا الهی هزّتنی نسمات عنایتک و اقامتنی امام افق فضلک اسألک بأن تؤیّدنی علی خدمتک و الاستقامة علی امرک انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک زمام الوجود من الغیب و الشّهود

یا علی لحاظ عنایت باو متوجّه بشّره بما نطق به المظلوم فی سجنه العظیم ترقّی از برای وجود بوده و هست در جمیع عوالم هذا حقّ لا ریب فیه البهآء علیک و علیه و علی من تمسّک بالمعروف و ما یرتفع به امر اللّه ربّ العالمین انتهی اینکه جواب سؤال ایشان مختصر از ملکوت اعلی نازل آن محبوب میدانند که در این مراتب و مقامات نازل شده آنچه که من علی الأرض را کفایت نماید و این ایّام قلم اعلی یحبّ ان ینطق فی کلّ شأن انّه لا اله الّا هو المهیمن القیّوم از حقّ جلّ جلاله این خادم فانی سائل و آمل که ایشان را در جمیع احوال مؤیّد فرماید بر آنچه که سبب اعلای کلمة اللّه است

و اینکه در بارۀ جنابان آقا خداداد و آقا شاه‌ویردی علیهما بهآء اللّه مرقوم داشتید فی‌الحقیقه ایشان بعنایت حقّ فائزند بعد از عرض در ساحت امنع اقدس اعلی لسان کبریا باین کلمات عالیات ناطق قوله جلّ کبریائه

هو الشّاهد السّمیع

یا خداداد قلم اعلی شهادت میدهد بر اینکه هر هنگام ذکرت عرض شد بکلمۀ الهی و ذکرش فائز شدی از حقّ سائل شو ترا تأیید فرماید بر عرفان این مقام کریم کبیر از اوّل اقبالت بافق اعلی در هر یوم که ذکرت شده لوحی مخصوص نازل و من غیر آن لحاظ عنایت بتو متوجّه بوده ان اشکر اللّه ربّک و ربّ من فی الأرض و السّمآء الّذی اخذ یدک و انقذک من ظلمات الأرض و ادخلک فی ظلّ سدرة عنایته و رفع ذکرک بین عباده المقرّبین فضل و رحمتش لازال سبقت داشته و دارد انّه نجّاک و هداک الی سوآء الصّراط و سقاک خمر الطّهور بید عطائه و جعلک من اهل المقام کن قائماً علی خدمتی و ناطقاً بثنائی و متمسّکاً بفضلی الّذی احاط الآفاق انتهی

و هم‌چنین این آیات مشرقات از سماء مشیّت حقّ جلّ جلاله در بارۀ جناب حاجی شاه‌ویردی علیه بهآء اللّه نازل قوله جلّت عظمته

بسمی المشفق الکریم

یا شاه‌ویردی فائز شدی بآنچه که اهل عالم از آن غافل و محجوبند الّا من شآء اللّه سلکت و اقبلت و توجّهت الی ان بلغت الی مطلع الهدایة و سمعت ما تکلّم به لسان اللّه المقتدر العلیم الحکیم کم من ولیّ مات فی حسرة لقائی و کم من حبیب قصد مقامی و کم من امیر ناح فی فراقی و کم من انیس انفق روحه لوصالی و انّک قصدت و عزمت متوکّلاً علی اللّه الی ان حضرت فی ساحة طافه الرّوح الأمین و سمعت من المظلوم ما سمعت اذن المقرّبین ان اشکر اللّه بما ایّدک و قرّبک الی بحر الحیوان و انزل لک ما لا یعادله شیء من الأشیآء و اسمعک ما سمع الکلیم در عنایت حقّ تفکّر نمائید تا شما را از جمیع احزان محدودۀ دوروزه فارغ و آزاد نماید لایق این فضل توجّه است و لایق توجّه فراغت از احزان البهآء علیک و علی من معک انتهی

این خادم فانی لازال از برای جنابان که از قلم اعلی بابناء خلیل و ورّاث کلیم نامیده شده‌اند خیر و برکت و عنایت و استقامت و فضل و ذکر جاودانی طلب نموده و مینماید و البتّه وقتی مقرون باجابت گردد چه که بشهادت قلم اعلی و شهادت آن محبوب اکثر اوقات را در خدمت امر مصروف داشته و دارند چنین نفوس را همۀ عالم ذاکر شده و خواهند شد این اشیاء متفرّقه و الوان مختلفه عنقریب معدوم و ما عند اللّه لیبقی طوبی لهم فی‌الحقیقه مؤیّدند از جمله تأیید آنکه آن محبوب از ایشان اظهار رضایت نموده‌اند انشآءاللّه لازال موفّق باشند و اینکه جناب آقا خداداد علیه بهآء اللّه فرموده‌اند قریب یک سنه میشود آنچه ارسال نموده‌اند جواب از این عبد نرفته الأمر کما قال ولکن این عبد نظر باطمینان از ایشان و هم‌چنین نظر بآنکه در اکثر از الواح ذکرشان از قلم اعلی جاری این عبد در جواب مراسلات بعضی که تازه بشریعه اقبال نموده‌اند مشغول و خود ایشان نظر بخدمت و استقامتی که در امر دارند البتّه راضیند بآنچه واقع شده حقّ تعالی شأنه شاهد و گواهست که لازال ذکرشان و قیامشان و خدمتشان نصب عین بوده و هست و امید است از فضل الهی جواب هم ارسال شود

و اینکه در بارۀ جناب آقا محمّد و آقا علی اصغر علیهما بهآء اللّه مرقوم داشتند الحمد للّه ایشان بذکر الهی از قبل و بعد فائز شده‌اند قد نزّل ذکرهما من سمآء عنایة ربّنا و ربّکم و محبوبنا و محبوبکم و رقما من القلم الأعلی هذا من فضل مقصودنا و مقصودکم این کلمات عالیات در این مقام از لسان مالک وری جاری و نازل قوله جلّ و عزّ یا محمّد طوبی لک بما وفیت بعهدک و طوبی لمن عمل فیه ما کان مقبولاً لدی العرش قد زیّن عملک بطراز القبول فی هذا المقام العزیز المحمود ان اشکر اللّه بهذا الفضل و قل لک الحمد یا مالک الغیب و الشّهود و نذکر علی قبل اصغر و نکبّر علیه و نبشّره برحمتی الّتی سبقته طوبی له بما فاز بذکری من قبل و من بعد و شرب رحیقی المختوم انتهی عمل آن حضرت بسیار مقبول افتاد و عمل جناب آقا محمّد هم بطراز قبول فائز قد شهد بذلک آیات اللّه ربّنا و ربّ العالمین

اینکه در بارۀ جناب آقا میرزا محمّد علی و اهل ایشان علیهما بهآء اللّه مرقوم داشتید بعد از عرض در ساحت اقدس امواج بحر بیان الهی بصورت این کلمات باهرات ظاهر و لائح قال جلّت عظمته

بسمی العزیز العظیم

یا محمّد قبل علی قد سمعنا ذکرک فی کتاب من احبّنی و احبّه اللّه و انزلنا لک آیات لا تعادلها ما فی خزائن الملوک طوبی لمن فاز الیوم بعرفان اللّه الّذی اذا ظهر نطقت الأشیآء قد اتی الوعد و هذا هو الموعود انّا اظهرنا الأمر و انزلنا الآیات و دعونا الکلّ الی اللّه المهیمن القیّوم من النّاس من نبذ الهدی و اخذ الهوی بما اتّبع کلّ غافل محجوب قد ورد علی المظلوم فی سبیل اللّه ما ناح به الملأ الأعلی و سکّان مدائن الأسمآء ولکنّ القوم اکثرهم لا یفقهون فی کلّ الأحوال قمنا علی الأمر علی شأن ما منعتنا مدافع العالم و لا صفوف الجنود و اوّل من اعترض علینا علمآء الأرض قد نقضوا میثاق اللّه و عهده و قاموا علینا کما قاموا من قبل علی محمّد رسول اللّه و من قبله علی الرّوح ینادیهم المیزان و هم لا یسمعون و ینذرهم الصّراط و هم لا یشعرون قد تمسّکوا بالظّنون و الأوهام معرضین عن انوار الیقین کذلک یقصّ لک قلمی الأعلی فی هذا السّجن الممنوع ان احفظ آیاتی ثمّ اقرأها بربوات اهل البهآء هذا ما یأمرک من عنده کتاب محفوظ البهآء علیک و علی ضلعک الّتی فازت برحیق محبّة ربّها العزیز الودود انتهی

یا محبوب فؤادی حسب الأمر این آیات عظیمۀ منیعه را بر ایشان القا نمائید و از قبل حقّ تکبیر برسانید شاید از نفحات بیان سلطان امکان بفرح حقیقی فائز شوند و از فزع اکبر محفوظ مانند این عبد هم خدمت ایشان تکبیر و سلام عرض مینماید

ذکر جناب آقا سیّد علی علیه بهآء اللّه از اهل خاء فرموده بودند و هم‌چنین ذکر اشتعالشان را بنار محبّت الهی بعد از حضور و اذن و عرض آفتاب عنایت بصورت این کلمات عالیات تجلّی فرمود قوله جلّ اجلاله

بسمی النّاطق من افق الملکوت

کتاب انزله المظلوم لمن اقبل الی اللّه فی یوم بشّر به رسل اللّه من قبل و کلّ کتاب منزول یا علی فاذکر ما اقامک علی هذا الأمر و ما ایقظک فی هذا الیوم و من اسمعک ندآء المظلوم الّذی رأی فی سبیل اللّه ما ناح به المقرّبون و من اخبرک بهذا المسجون و من حدّثک هذا الأمر الّذی به ارتفع حفیف سدرة المنتهی و انار الأفق الأعلی و نطقت الأشیآء فی ملکوت الانشآء قد اتی من کان مستوراً فی علم اللّه و مسطوراً من قلم الأمر فی کتابه المختوم طوبی لک بما سمعت و عرفت و اقبلت الی من اتی من سمآء الأمر بسلطان مشهود دع النّاس بأهوائهم و تشبّث بذیل عنایة ربّک مالک الوجود انّا نوصیک و الّذین آمنوا بما یفرح به قلب المظلوم و یرتفع امر اللّه العزیز الودود انّه لو یجد عرف اخلاقه و ما امر به عباده فی کتابه لیفرح کذلک نطق لسان البیان فی ملکوت العرفان فضلاً من عنده و هو الحقّ علّام الغیوب البهآء علیک و علی من اشتعل بنار محبّة اللّه فی ایّامه و علی کلّ قائم نبذ القعود فی هذا الیوم الموعود ثمّ الذّکر و البهآء علی من انتبه من نسمات الوحی الّتی تمرّ من شطر سجنی العزیز المحبوب انتهی

در این حین مبارک بشأنی آیات نازل و بیّنات باهر که فی‌الحقیقه صدهزار مثل این عبد از ذکر و وصف و تحریر و تقریرش عاجز و قاصر العظمة للّه ربّنا و ربّکم و مقصودنا و مقصودکم و مقصود من فی الملک و الجبروت نمیدانم این خلق را چه سکری اخذ نموده امّت قبل استدلال مینمودند که چند فقره در کتاب نازل که حقّ جلّ جلاله از امور بعد خبر داده و این امور واقع گشته و نظر بوقوع آن او را از حجّت و برهان میشمردند و حال آن جناب و جمیع دوستان شاهد و گواهند که اموراتی که هیچ عاقلی تصوّر آن نمینمود از قلم اعلی بکمال تصریح نازل و جمیع واحداً بعد واحد از قوّه بفعل آمد و از باطن بظاهر جلوه نمود بلکه آنچه از بعد ظاهر شده و یا بشود واحداً بعد واحد ذکرش در کتاب نازل و در ظاهر ظاهر مشاهده شد این فقره هم محدود نبوده چه که از یک و دو و سه و فوق آن و فوق فوق آن ظاهر و باهر مع‌ذلک کلّ غافل نائم میّت الّا من حفظته ید الفضل آیا احدی میتواند بگوید در هیچ ظهوری آیاتش اکمل و یا بیّناتش اظهر و یا سدرۀ حجّت اثمر از این سدرۀ مبارکۀ باسقه بوده لا وربّی مگر بالمرّه از انصاف عاری باشد این خادم آنچه عرض نموده و یا مینماید در پرده بوده و هست چه که اذن بر عرایض بعضی از امور نداشته و ندارد ختم اللّه علی فمه الأمر بیده یفعل و یحکم کیف یشآء و هو المقتدر المختار

ذکر مخدوم معظّم حضرت زین ب‌ر الّذی هاجر الی اللّه و فاز فی ارض السّرّ فرمودید انشآءاللّه در جمیع احوال بعنایات مخصوصۀ حقّ و فیوضاتش فائز باشند لازال امام عین بوده و هستند هیچ وقت فراموش نشده و نخواهند شد انشآءاللّه در جمیع قرون و اعصار باسم حقّ و خدمت حقّ مذکور باشند بعض احیان مخصوص ذکرشان از لسان مالک قدم جاری یا محبوب فؤادی از جمیع مراتب گذشته شجر وفا شجر مبارکیست اثمارش محبوب و آثار و اسرارش باقی و دائم اگر خوب ملاحظه شود اوست قائد جنود حبّ و اوست پیشرو اهل ودّ و راستی از صمیم قلب خدمت ایشان تکبیر و سلام عرض مینمایم عریضۀ ایشان خدمت حضرت غصن اللّه الأعظم روحی و ذاتی و کینونتی لتراب قدومه الفدآء رسید و انشآءاللّه جواب عنایت میفرمایند اینکه در بعض امور توقّف رفته نظر بحکمت است ایّام ایّامیست که اگر امتیاز ظاهر شود بسا میشود سبب ضرّ گردد یعنی از برای نفس ممتازه اعدا نظر بآنکه حال بیقین مبین دانسته‌اند که حقّ جلّ جلاله فتنه و فساد و اذیّت و قتل را منع فرموده‌اند لذا در بعض امور فی‌الجمله متوقّفند ولکن در سرّ سرّ مترصّد اگر فی‌الحقیقه نفسی را منشأ اثر کلّی در آن جهات بدانند بتشبّثات مختلفه تقصیری بر حسب ظاهر اثبات مینمایند مانند تقصیری که آن طیر ظالم از برای کبک بیچاره ثابت نمود و او را درید مقصود این فانی آنکه باین جهات بعض اوامر الهیّه متوقّف

اینکه در بارۀ امة‌اللّه هدهد علیها بهآء اللّه مرقوم داشتید وقتی از اوقات مخصوص این فانی مجدّد ذکر ایشان را نموده و بطراز عنایت حقّ جلّ جلاله فائز شدند و لسان عظمت باین کلمۀ علیا ناطق قوله تعالی یا ایّها النّاظر الی وجهی و القائم علی خدمة امری بشّرها من قبلی و کبّر علیها امراً من لدن ربّک المشفق الکریم انّا ذکرناها من قبل و بنت اسمی الأصدق الّذی اقبل و توجّه الی شطر اللّه امراً من عنده الی ان دخل السّجن و قام لدی الباب و سمع ندآء اللّه المقتدر العزیز الوهّاب انّا نکبّر علیها و علی امّها و علی امائی اللّائی اقبلن الی اللّه مالک الرّقاب و نوصیهنّ بالعمل الخالص و ما ینبغی لأیّام اللّه ربّ الأرباب کذلک ماج بحر البیان اذ یمشی الرّحمن فی اعلی المقام انتهی الحمد للّه فازت بما ارادت قد ذکرت و نزّلت لها و لبنتها ما تضوّع به عرف عنایة ربّنا الکریم

آخر دستخطّ آن محبوب جان بمناجات مع اللّه منتهی در حین عرض آن چون باین کلمۀ آن جناب رسید که عرض نموده‌اند الهی و محبوبی معزّز بدار نفسی را که امر ترا معزّز بدارد و علّت اعزاز و اعلای امر تو گردد در این مقام شمس این بیان از افق ارادۀ مالک امکان اشراق نمود قوله جلّ اجلاله یا ایّها الشّارب رحیق بیانی انّا اعززناک و نصرناک و رفعناک و ذکرناک لتذکر امر ربّک العزیز الکریم این عزّت تغییر نیابد و جنود عالم بر ستر آن قادر نه چه که حقّ عنایت فرموده و از جانب حقّ است و زود است که آثارش در ارض ظاهر شود تمسّک بذکری و قم علی خدمة امری بالرّوح و الرّیحان و الحکمة و البیان کذلک یأمرک الرّحمن من هذا المقام العزیز المنیع آن جناب و بعضی از دوستان که صادق و محرمند و بطراز محبّت فی‌الحقیقه مزیّن مشورت نمائید و بآنچه سبب اتّحاد و اتّفاق است قیام کنید لعمری سوف یرفع اللّه من یحبّه و یظهر مقامه بین خلقه انّه ولیّ من والاه و ناصر من نصره فی یومه العزیز البدیع انتهی

در این مقام بحر بیان بشأنی موّاج که حفظ و خیال و قوّه از این عبد رفت انّا للّه و انّا الیه راجعون و الأمر بید اللّه دیگر نمیدانم کاد ان یطیر الجسد و کیف الرّوح بعد از عرض مناجات و تنزیل آیات و اظهار عنایات و ظهورات رحمت و بروزات فضل ذکر نفوس مقبلۀ مستقیمه علیهم بهآء اللّه و عنایته که در دستخطّ آن محبوب بود در ساحت امنع اقدس اعلی عرض شد هذا ما اشرقت به شمس الحقیقة من افق سمآء البیان قوله جلّت عظمته و عظم احسانه و کبر کبریائه

بسمی المذکور فی الصّحف و الزّبر و الألواح

کتاب نزّل من لدی اللّه مالک القدم علی الأحزاب و الأمم طوبی لسمیع سمع و لبصیر رأی و ویل لکلّ منکر مرتاب ان یا قلمی الأعلی ان اذکر الّذین تشبّثوا بأذیال ردآء عنایة ربّک مالک الأسمآء بذکر تنجذب به القلوب و الأرواح ان اذکر عبدی العظیم الّذی اعترف بهذا النّبإ الأعظم و شرب رحیق العرفان من ایادی عطآء ربّک الرّحمن الّذی ینطق فی کلّ شأن انّه لا اله الّا انا العزیز الوهّاب انّا ذکرناک من قبل من شطر البقعة البیضآء من سدرة المنتهی بذکر تضوّع منه عرف البقآء بین الأحزاب ان اشکر اللّه بهذا الذّکر الأعظم فی سجنی الأعظم و قل لک الحمد یا مطلع الوحی و منزل الآیات لعمری لا تعادل بحرف من آیاتی کنوز الأرض کلّها یشهد بذلک من عنده امّ الکتاب قل یا ملأ الأحزاب تاللّه انّ الکتاب ینطق فی قطب العالم و یدع الأمم الی مالک القدم ولکنّ القوم فی نوم عجاب قل اتی من خضعت له کتب الأرض کلّها ان اعتبروا یا اولی الأبصار اتّقوا الرّحمن یا ملأ الامکان ان انصفوا فی هذا الأمر الّذی اذا ظهر نفخ فی الصّور و مرّت الجبال قل فأتوا یا ملأ الأرض بما عندکم و نزن ما عندنا و عندکم بهذا المیزان الّذی وضع بالعدل امراً من لدی اللّه ربّ الأرباب هذا یوم فیه ینادی المیزان بأعلی النّدآء بأنّی انا الممیّز العلیم من لدن مالک الأدیان

و نذکر من سمّی بحیدر من هذا المنظر الأکبر لیبشّره برحمتی و عنایتی و یقرّبه الی مقام جعله اللّه مطاف الفردوس الأعلی و اهل ملکوت الأسمآء فی العشیّ و الاشراق لعمری لو تطّلع بما عند ربّک لیأخذک الفرح و الابتهاج علی شأن تعجز عن ذکره الأقلام کن قائماً علی خدمة امری و ناطقاً بثنائی و ناظراً الی افقی و متشبّثاً بأذیال ردآء عنایتی کذلک امرناک من قبل و فی هذا اللّوح الّذی لاحت من افقه شمس الحکمة و البیان یا حیدر وصّ عبادی بأخلاقی و ما نزّل فی کتابی انّ ربّک لهو الآمر العزیز العلّام ایّاک ان تمنعک شؤونات الخلق عن الحقّ ضع ما سوائی ثمّ ولّ وجهک الی شطری و قل اشهد انّک کنت مسطوراً من القلم الأعلی و مکنوناً فی علم اللّه مالک الرّقاب ان احمد اللّه بما ذکرت لدی المظلوم و انزل لک ما انارت به الآفاق

یا علی قبل اکبر علیک بهائی و رحمتی ان افرح بما توجّه الیک البحر الأعظم من هذا المقام الأنور الأقدم و اراد ان یذکر عمّک و ابنه لیفرحا بذکر اللّه فی یوم فیه اسودّت الوجوه و زلّت الأقدام طوبی لمقبل سمع و اقبل ویل لمعرض اعرض عن الّذی ذکره فی اللّیالی و الأیّام انّا نبشّرهما و نکبّر من هذا المقام علیهما لیقوما علی خدمة امری الّذی خضعت له الأعناق و نذکر احبّآء اللّه و اولیائه فی ارض السّین و النّون و نبشّرهم بالشّمس و اشراقها و البحر و امواجه و السّمآء و ارتفاعها و الأنجم و انوارها و ما رقم لهم من قلمی الأعلی فی الصّحیفة الحمرآء کذلک یجزی اللّه عباده فضلاً من عنده و هو العزیز الفضّال

یا یحیی ان استمع النّدآء من شطر عکّآء عن یمین البقعة النّورآء من السّدرة انّه لا اله الّا انا الغنیّ المتعال هل تعرف من ینطقک و هل تعلم من اقبل الیک قل ای ونفسک انّ مکلّم الطّور ینطق لی و مالک الظّهور قد اقبل الی وجهی فضلاً من عنده و هو الغنیّ بالحقّ و انا الفقیر المحتاج یا یحیی وصّ عبادی بالأمانة و الصّدق و بما یرتفع به ذکر اللّه فی المدن و الدّیار ان افتحوا القلوب بجنود الأخلاق کذلک امرنا العباد من قبل و فی هذا الکتاب و کذلک زیّنّا دیباج کتاب الوجود بذکر المقصود لتشکر ربّک مالک الأنام

و نذکر من سمّی بمولی فی هذا المقام الأعلی بندائی الأحلی و انا المقتدر علی ما اراد قم علی الذّکر و الثّنآء و سبّح بحمد ربّک مالک المآب انّا ذکرناکم بذکر سالت به البطحآء و جری فرات رحمتی من کلّ الجهات قل یا قوم لا تمنعوا انفسکم عن بحر الحیوان اتّقوا الرّحمن الّذی اتی بجنود الوحی و رایات الآیات قل هل یبقی لکم ما ترونه الیوم لا ونفسی الحقّ سیفنی من علی الأرض و یبقی الملک لنفسه وحدها یشهد بذلک کلّ شجر و حجر و مدر و حصاة

و نذکر الهادی الّذی هدیناه الی سوآء الصّراط یا هادی انّ المظلوم یذکرک و یأمرک و الّذین آمنوا بالمعروف ان اتّبعوا ما امرتم به من لدن فالق الأصباح تاللّه یوم اللّه ینطق بالحقّ فی هذا القصر الّذی جعله اللّه المنظر الأکبر ان اعرفوا یا اولی الألباب قل ضعوا ما عند القوم قد اتی سلطان الوجود بأعلام الوحی و الالهام یا ملأ الأرض اتّقوا اللّه و لا تحرموا انفسکم عن الّذی به ظهر ما کان مکنوناً فی الزّبر و الألواح خذوا کتاب اللّه بقوّة و لا تتّبعوا کلّ جاهل مرتاب کذلک نوّرنا افق سمآء العرفان بنور البیان طوبی لمن سمع و رأی و ویل لکلّ غافل مکّار

ان یا قلمی الأعلی ان اذکر من سمع صریرک و اقبل الیک الّذی سمّی بیوسف لیفرح بهذا الذّکر الّذی اذا ظهر سجدت له الأذکار انّا ظهرنا و اظهرنا الأمر علی شأن اضطربت القلوب و شاخصت الأبصار الّا الّذین نبذوا الأوهام عن ورائهم مقبلین الی اللّه مطلع الأنوار طوبی لمن فاز باصغآء ندائی و وجد عرف قمیصی و انتبه من نسمات عنایتی اذ سرت فی الأسحار هذا یوم فیه انجذبت الأشیآء من ندآء مالک الأسمآء ولکنّ النّاس فی غفلة و نعاس نعیماً لمن وجد عرف البیان و قام علی خدمة الأمر فی الغدوّ و الآصال انّا سمعنا ذکرک ذکرناک و رأینا اقبالک اقبلنا الیک من مشرق الأذکار

و نذکر علی قبل محمّد و نبشّره و الّذین آمنوا فی هناک برحمتی و عنایتی و فضلی الّذی به شهدت الذّرّات توکّل فی کلّ الأمور علی مکلّم الطّور و تمسّک بما نزّل فی الکتاب من لدن مرسل الأریاح ایّاک ان تمنعک اوهام العلمآء عن فاطر السّمآء او تخوّفک سطوة الأمرآء عن مطلع الایقان لا تلتفتوا الی ایّام معدودات انّها ستمضی و یرون الموحّدون انفسهم فی اعلی الجنان انّا نأمرکم فی کلّ الأحوال بالحکمة لئلّا یرتفع ضوضآء الّذین کفروا بالمآل کذلک تضوّع عرف البیان فی الامکان طوبی لمن وجد و ویل لکلّ منکر مکّار

و نذکر احبّائی فی الشّین و الهآء و نبشّرهم باقبالی الیهم و نکبّر علی وجوههم من هذا المقام الّذی تزیّن بأنوار وجه ربّهم العزیز الغفّار یا احبّائی ان افرحوا بما نزّل لکم من سمآء الأمر ثمّ اشکروا ربّکم الرّحمن فی کلّ الأحیان انّه غفرکم و هداکم و فضّلکم علی اکثر العباد انّا ذکرنا کلّ من ذکر اسمه تلقآء الوجه ثمّ الّذین ما ذکرت اسمائهم انّه یفعل کیف یشآء بسلطان من عنده و هو المقتدر العزیز العلّام

و نذکر من سمّی بخانلر و نبشّره بعنایاتی الّتی لا یأخذها النّفاد ان افرح بما ذکرناک و الّذین آمنوا بآیات تفدی لها الأرواح ان اقتصر امورک علی ذکر اللّه و ثنائه اذا ورد علیک احد من اولیائه قم علی خدمته بالرّوح و الرّیحان ایّاک ان تحزنک شؤونات الدّنیا و ما یرد فیها دعها عن ورائک و تمسّک بحبل اللّه مالک الایجاد البهآء علیک و علی ابنائک و اهلک و علی کلّ موقن صبّار انتهی

آیا بعد از امواج بحر معانی و ظهورات انوار بیان الهی این عبد چه ذکر نماید و چه عرض کند وقتی از اوقات این کلمۀ علیا از لسان مالک اسماء ظاهر فی‌الحقیقه قلب از آن محترق و زفرات متصاعد و عبرات نازل قوله جلّت عظمته یا عبد حاضر مشاهده مینمائی و اصغا میکنی که در لیالی و ایّام صریر قلم فضل مرتفع و ندای مظلوم بلند و جمیع از برای هدایت عباد و نجات من علی الأرض بوده ای‌کاش در جزای این موهبت کبری و شفقت عظمی بر امر الهی متّحد می‌شدند و بآنچه سبب و علّت سموّ و علوّ اوست متشبّث که شاید عرف خوشی از اعمال خالصه و اخلاق روحانیّه ساطع شود و عالم را اخبار نماید بآنچه ظاهر شده این عرف اگر مرتفع شود قاصدیست صادق و رسولیست کامل و مبیّن طوبی لمن فاز ببیانی و عرف ما اراد ملکوت مشیّتی انتهی این فقیر لازال در آنچه ظاهر شده متحیّر و مبهوت بیک طنین عنکبوت اقبال مینمایند و از صریر قلم اعلی اعراض رایحۀ کریهه را محبوب میشمرند و از عرف فردوس اعلی محروم جمیع امور ظاهر و مشهود سوف یراه حضرتک کذلک اخبرنی من عنده امّ الکتاب در این حین دستخطّ ثالث آن حضرت بمثابۀ نسیم ربیع حقیقی بر این جسد یابس مطروح عبور نمود بخششها فرمود و عنایتها اظهار داشت للّه الحمد بشیر محبّت در ظهور و مرور و انشآءاللّه این بشیر ممنوع نشود و از حرکت بازنماند و بعد از قرائت و اطّلاع بمقام لا عدل له توجّه نموده بعد از حضور و اذن مناجات آن محبوب بکمال روح و ریحان تلقاء عرش رحمن عرض شد هذا ما نطق به لسان القدم و مولی العالم قوله تبارک و تعالی

یا ایّها المتوجّه الی وجهی و المنجذب بآیاتی انّا سمعنا ندائک و ما ناجیت به اللّه ربّک و سمعنا زفراتک و رأینا عبراتک فی حبّ اللّه محبوبک و مقصودک و شاهدنا نار حبّک و اشتعال قلبک و خضوعک و خشوعک و اهتزاز ارکانک فی عشق اللّه و ودّه انّا کنّا معک فی المجالس و المحافل اذ کنت ناطقاً بهذا الاسم الأعظم و هذا النّبإ الّذی بشّرنا به النّبیّین و المرسلین نعیماً لک و للّذین ما منعتهم شؤونات الأوهام قاموا و قالوا اللّه ربّنا و ربّ العرش العظیم کبّر من قبلی علی احبّائی قل تاللّه ینوح قلبی و تبکی عینی بما ورد علی امری العزیز البدیع تمسّکوا بحبل الاتّحاد و ما فات عنکم فی ایّام اللّه ربّ العالمین کذلک اوقدنا سراج النّصح بدهن الفضل و نار الحبّ ان لن تحفظوه عن الأریاح لا تکونوا سبباً لاطفائه اتّقوا الرّحمن و تفکّروا فی عنایة ربّکم الغفور الرّحیم قوموا علی خدمة الأمر انّه خیر لکم عمّا خلق فی السّموات و الأرضین انتهی

بصدهزار لسان این خادم فانی از دوستان الهی مسئلت مینماید که از جان بخروشند و جمعاً بکوشند که شاید اهل عالم مطّلع و آگاه شوند بآنچه که حقّ جلّ جلاله اراده فرموده اگر احصای اختلاف و احساس اعمال غیر طیّبه نمایند لعمر محبوبی و محبوبکم یفرّون و یستهزئون در یکی از الواح میفرماید باید دوستان بمثابۀ رگ شریان در جسد عالم متحرّک باشند لذا باید جمیع باعمال و اخلاقی ظاهر شوند که جمیع عالم بسبب آن اقبال نمایند و بحرکت آیند صدهزار جان فدای عاملین للّه کجایند نفوسی که حقّ را بر خود مقدّم دارند و در سبیلش عمل نمایند آنچه که سبب ترقّی و محبّت اهل عالم است از فضل حقّ امید هست که حبّه‌های عنایت مودعۀ در قلوب انبات نماید و باثمار لطیفه مزیّن گردد الأمر بیده و هو القویّ القدیر

ذکر جناب آقا شیخ عبّاس علیه بهآء اللّه از قلم آن حضرت مرقوم این فقره تلقاء عرش مطلع نور احدیّه عرض شد و این لوح امنع مخصوص ایشان از سماء عنایت نازل انشآءاللّه از فرات جاریۀ در لوح الهی بیاشامند و باجر لقا و عنایت ربّنا مالک الأسمآء فائز گردند قوله عزّ بیانه و جلّ فضله و جلّت عظمته

هو الشّاهد السّمیع العلیم

یا عبّاس یذکرک المظلوم بذکر تنجذب به المقرّبون الی اللّه المهیمن القیّوم قد اتت السّاعة و ارتفع النّدآء و ظهرت الصّیحة و مرّت الجبال و القوم هم لا یشعرون قد انقلب العالم و استقرّ العرش و استوی علیه مالک الظّهور و مکلّم الطّور و النّاس اکثرهم لا یفقهون قد ظهرت امّ الکتاب و تنادی بین الأرض و السّمآء بأعلی النّدآء و تدع الکلّ الی المقام المحمود من النّاس من انکر و منهم من اعرض و منهم من جادل بآیات اللّه ربّ ما کان و ما یکون و منهم من نقض میثاق اللّه و عهده بظلم ناح به اهل مدائن الأسمآء و سکّان الملکوت فلمّا تفرّسنا وجدنا اکثر اعدائنا العلمآء کذلک یقصّ لک لسان الأبهی من الأفق الأعلی انّه لهو الحقّ علّام الغیوب انّا اظهرنا العلم لعرفان المعلوم فلمّا الاح افق الظّهور و اتی المعلوم انکره العلمآء فی اوّل الأمر الّا من شآء اللّه مالک الوجود قل یا معشر العلمآء ضعوا ما عندکم تاللّه قد ارتفع صریر القلم الأعلی و یبشّر الکلّ بظهور المعلوم الّذی توجّهتم الیه فی کلّ اصیل و بکور قل ما لی اراکم یا معشر الغافلین تقصدون البیت و تعرضون عن الّذی رفعه بأمر من عنده اتّقوا اللّه و لا تتّبعوا اهوائکم ان اتّبعوا من اتاکم بکتاب مشهود الّذی اذا ظهر خضعت له کتب العالم کلّها ان انصفوا یا قوم و لا تکونوا من الّذین کفروا بالشّاهد و المشهود هذا یوم وعدتم به فی صحف اللّه و کتبه و هذا امر اخذ عهده من عنده علم ما کان و ما یکون قل یا ملأ الظّالمین قد عملتم ما صاح به الملأ الأعلی و ناح اهل الفردوس و صعدت زفرات الجنّة العلیا و نزّلت عبرات الملائکة و الرّوح قل ان کان عندکم اعظم عمّا اتی من جبروت الارادة فأتوا به و لا تتّبعوا کلّ جاهل مردود قل تعالوا لأریکم ما غفلتم عنه فی هذا الیوم الّذی نسب الی اللّه العزیز الودود هذا یوم فیه تضوّعت رائحة الرّحمن و فاحت نفحات الوحی و نطق عندلیب الأمر علی الأغصان الملک للّه مالک الملوک یا عبّاس قم علی خدمة الأمر باسم ربّک مالک القدم و ذکّر النّاس بهذا النّبإ الأعظم الّذی اذا ظهر ارتعدت فرائص الأوهام و الظّنون ایّاک ان تمنعک عن مالک الأسمآء شوکة الأمرآء و شبهات العلمآء کن کالجبل الرّاسخ علی هذا الأمر المحتوم قل انّه اتی بالحقّ و لا یلتفت الی اقبالکم و اعراضکم ظهر و اظهر ما اراد رغماً لأنفکم لو انتم تعلمون انّه هو الّذی ینطق فی کلّ شأن انّه لا اله الّا انا الفرد الواحد العزیز المحبوب کذلک فتحنا علی وجهک باب الفضل بمفتاح العدل اذا فزت به قل لک الحمد یا اله الغیب و الشّهود اشهد انّک نبذت الرّاحة لارتقآء الأمم و قبلت الذّلة لعزّ العالم و اخترت الغربة لبلوغ العباد الی الوطن الأعلی المقام الّذی جعله اللّه مقدّساً عمّا تدرکه العقول یا ایّها المتوجّه الی الوجه خذ الرّحیق المختوم باسم المظلوم ثمّ اشرب منه بهذا الذّکر الّذی به انجذبت الأرواح و القلوب انّا کتبنا لک اجر اللّقآء من قلمی الأعلی فی الصّحیفة الحمرآء ان افرح ثمّ اشکر ربّ البیت المعمور انّا قبلنا اقبالک و توجّهک و عملک فی سبیل اللّه طوبی لک بما زیّنت اعمالک بطراز القبول انتهی

یا محبوب فؤادی گویا بر هر کلمه‌ئی از کلمات الهی یک منادی موجود و بأعلی النّدآء من فی الوجود را ندا مینماید سبحان‌اللّه عالم را چه واقع که از این فضل اکبر خود را محروم نموده‌اند و به ما لا یسمن و لا یغنی مشغول گشته‌اند باری الحمد للّه جناب مذکور بشرافت کبری فائز و بذکر قلم اعلی مشرّف انشآءاللّه قدر این مقام اعلی را بدانند و از سلسبیل و کوثر و تسنیم بیان الهی بنوشند و بنوشانند و آن محبوب و این عبد بکلمۀ هنیئاً ناطق شویم و مریئاً گوئیم حبّذا هذا العرف نمیدانم از کجا میآید الحمد لمظهره و مرسله و مبعثه و فاطره و خالقه و محدثه این فانی هم خدمت ایشان تکبیر و سلام معروض میدارد و دعای توفیق استدعا مینماید انّ ربّنا الرّحمن علی کلّ شیء قدیر

و ما ذکر حضرتکم فی جناب محمّد کریم الّذی هاجر فی سنة القبل قد فاز باصغآء ربّنا الرّحمن و نزّل له ما تفرح به افئدة العارفین قوله تمّت کلمته و کمل برهانه

بسمی الّذی به نزّل کلّ کتاب مبین

شهد اللّه انّه لا اله الّا انا المهیمن القیّوم قد انزلنا الآیات و اظهرنا البیّنات و ارسلنا الرّسل لیبشّروا العباد بهذا الظّهور الّذی به ظهر ما کان مذکوراً بلسان الأنبیآء و مسطوراً فی کتب اللّه ربّ العالمین اذا ظهر الأمر و نزّلت الآیات و استقرّ هیکل الظّهور علی العرش قام النّاس علی الاعراض الّا من حفظته ید الاقتدار من لدن قویّ قدیر یا کریم ان استمع ما ینادیک به المظلوم من شطر السّجن و یذکرک بما تجد منه عرف البقآء انّ ربّک لهو العلیم الحکیم طوبی لوجه توجّه الی الأفق الأعلی و لرجل سلک سبیل اللّه العزیز الحمید انّا سمعنا ندائک اذ وجدت عرف قمیصی من شطر الحجاز المقام الّذی نوّرناه بأنوار وجه محمّد رسول اللّه و خاتم النّبیّین انّا سمعنا ذکرک من قبل و ذکرناک فی کتاب ما اطّلع به الّا الفرد الخبیر طوبی لمن نبذ الهوی و اتّبع ما امر به من لدی اللّه مالک الوری انّه من اعلی الخلق فی کتابه المبین نعیماً لک بما نبذت الأوهام عن ورائک مقبلاً الی مشرق وحی ربّک الرّحمن الرّحیم انّه ینصر من یشآء بسلطان من عنده و یهدی المقبلین الی صراطه المستقیم هذا یوم فیه ظهر ما لا ظهر فی ازل الآزال یشهد بذلک من ینطق بالحقّ فی کلّ شأن انّه لا اله الّا انا العلیّ العظیم انّک اذا فزت بکتابی و وجدت عرف بیانی سبّح بحمد ربّک ثمّ اشکره بهذا الفضل الّذی ما رأت عین الابداع شبهه یشهد بذلک کلّ عالم منصف و کلّ عارف بصیر لا تحزن من شیء قد قبل ما عملته فی سبیله انّه لا یضیع اجر المحسنین کذلک انار افق البیان بنیّر ذکر ربّک المشفق الکریم انتهی هذه نعمة اخری و رحمة اخری و فضل آخر لمن اقبل الیه و تقرّب الی ساحة قدسه و استنشق الهوآء الّذی کان مجاوراً هوآء هذا السّجن المنیع انشآءاللّه از نار محبّت الهی که از هر حرفی از حروفاتش ظاهر و باهر است مشتعل شوند و باستقامت تمام بحکمت و بیان بذکرش ناطق له الفضل و المنّة فی کلّ الأحوال و هو الفضّال فی ازل الآزال

و اینکه آن محبوب ذکر نفوس مقبله علیهم بهآء اللّه فرموده بودند در ساحت اقدس کان اللّه و لم یکن معه من شیء واحداً بعد واحد عرض شد و مخصوص هر یک از سماء مشیّت نازل شد آنچه که غریب را بوطن هدایت کند و تشنه را بسلسبیل و عاشق را بمعشوق رساند و طالب را بشطر مطلوب کشاند قال عظم احسانه و جلّ کبریائه و احاط فضله و علا سلطانه

بسمی المشرق من افق سمآء ملکوتی العظیم

یا سلیم یذکرک الکریم من شطر السّجن خالصاً لوجهه لتسمع صریر قلمی الأعلی و هدیر طیر البقآء علی اغصان سدرة المنتهی انّه لا اله الّا انا العلیم الخبیر طوبی لقلب انجذب بآیات اللّه و لوجه توجّه الیه و للسان نطق بذکره البدیع لا تنظر الی العلمآء و کبریائهم ان انظر الی من یذکرک فی هذا السّجن العظیم قل انّه ظهر بالحقّ و قام علی الأمر بسلطان ما منعته شؤونات الأوهام و لا حجّبته حجبات المعرضین کم من عالم منع عن فضل اللّه و رحمته و کم من امّیّ فاز بهذا الرّحیق المنیر ان اشکر اللّه بما عرّفک مطلع الأمر و مشرق الوحی و عصمک عن شبهات الّذین کفروا ببرهانه القویم ان استقم علی حبّ اللّه و امره علی شأن یجد منک الموحّدون عرف الاستقامة فی هذا النّبإ الّذی استبشر به الملأ الأعلی و اهل الفردوس علی مقام کریم

و هذا ما نزّل لمن سمّی بمیرزا ابوالحسن

بسمی العلیم الحکیم

یا اباالحسن ذکرت نزد مظلوم مذکور و سماء بیان رحمن بتو متوجّه این آسمانیست که سیّارات آن تا حین احصا نشده و نخواهد شد و شموس و اقمار آن لازال فی قطب الزّوال لائح و مشرق هر حکیمی از احصایش متحیّر و هر قویّ قادری از ادراک و تحدیدش عاجز و ترا وصیّت مینماید براستی و انصاف چه اگر جمیع خلق عالم بطراز انصاف مزیّن میشدند از عرفان اسم اعظم و مالک قدم محروم نمیگشتند این مظلوم بگمان اهل ظنون به غیر ما حکم به اللّه حکم نمود حضرت رسول و خاتم انبیا روح ما سواه فداه چه تقصیر بر او ثابت که در سنین متوالیات بر اذیّتش قیام نمودند برخی کاذبش گفتند و بعضی مجنون و حزبی ساحر و قومی مفتری جمیع آنچه ذکر شد آن عبد و سایر عباد شنیده‌اند و دانسته‌اند از آن وجود مبارک گذشته در حضرت روح تفکّر نما که سبب چه بود که من علی الأرض بر انکارش قیام نمودند وارد شد بر مظاهر امر الهی آنچه که هر صاحب انصافی گریست و نوحه نمود سبب و علّت اعراض در هر عصر و قرن علمای آن زمان بودند که حبّ ریاست ایشان را از اقبال منع مینمود الا انّهم فی ضلال مبین امید هست که آن جناب در مامضی تفکّر نماید و بصراط مستقیم الهی پی‌برد شک و شبهه‌ئی نبوده و نیست که این مظلوم للّه میگوید و الی اللّه میخواند لا یضرّه الاعراض و لا ینفعه الاقبال ظنون و اوهام خلق را بخلق گذار و بقلب منیر بحقّ جلّ جلاله توجّه نما که شاید باب معرفت بر وجهت بگشاید و از انوار وجه بعد فناء اشیاء ترا محروم نفرماید انّه یقول الحقّ و یهدی النّاس الی افقه المنیر

و هذا ما نزّل لجناب مشهدی نصراللّه

بسمی المهیمن علی الأسمآء

یا نصراللّه یذکرک مولی الوری اذ کان مسجوناً فی هذا المقام البعید و یبشّرک بفضل اللّه و رحمته انّه ما من اله الّا هو یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید ان اشهد بما شهد اللّه انّه لا اله الّا انا الفرد الخبیر قد ذکرت لدی المظلوم و نزّل لک هذه الآیات الّتی لا یعادلها ما خلق فی الأرض یشهد بذلک ربّک العلیم طوبی لک بما نبذت شبهات القوم و شربت من بحر الیقین ان اعرف مقام من هداک ثمّ اشکر ربّک المؤیّد الکریم ایّاک ان تحزنک شؤونات الخلق او تخوّفک الملوک و السّلاطین ینبغی لکلّ من اقبل الی افقی ان یترک الأرض و ما علیها لهم و یتوجّه الی فتح القلوب باسمی العزیز الحکیم انّ الأموال لأهل الجلال و القلوب للّه ربّ العالمین

و نذکر فی هذا المقام من سمّی بأبی‌القاسم الّذی هاجر الی ان فاز بلقآء ربّه العزیز الکریم و نوصیه بالاستقامة علی هذا الأمر الأعظم و ندعو له ما ینبغی لفضل اللّه العلیّ العظیم البهآء علی اهل البهآء الّذین فازوا بذکری الجمیل انتهی این خادم فانی از رحمت و عنایت مقصود عالمیان امیدوار است که ید عنایتش کل را اخذ نماید و از جحیم سفلی بجنّت علیا کشاند انّه لا یعجزه من شیء و لا یعزب عن علمه من امر یعطی بالفضل و یمنع بالحکمة و هو المقتدر الآمر المرید

و اینکه در بارۀ ملّا محمّد علیه بهآء اللّه از اهل یاء مرقوم داشتید و هم‌چنین ارتقاء ایشان بمرقاة البیان الی سماء عرفان ربّنا الرّحمن عرض شد این کلمات عالیات از مظهر علم الهی و مصدر امر ربّانی و فی‌الحقیقه مقام لایعرف و لایذکر در بارۀ ایشان ظاهر و نازل قوله تبارک و تعالی

بنام گویندۀ پاینده

یا محمّد از حقّ میطلبیم ترا مؤیّد فرماید بر عرفان و ایقان و خدمت امرش بشأنی که اگر اهل عالم بر اعراض قیام نمایند قادر بر منع آن جناب نباشند امروز روح اللّه در برّیّۀ ارض مقدّسه ندا مینماید و نور اللّه از افق اراده مشرق و عرف قمیص متضوّع و نسمات وحی در مرور مع‌ذلک عباد در ضلالت خود باقی و برقرار جهد نما تا از کوثر عرفان رحمن بیاشامی و از مائدۀ منزله قسمت بری و بحکمت و بیان اهل امکان را بافق اعلی هدایت نمائی ناس غافلند مبیّن لازم بر خدمت امر حقّ قیام نما تا مخدوم عالم شوی و بنار حبّش مشتعل شو تا محبوب آفاق گردی اگرچه کشف بعضی از اسرار شده ولکن اکثری از آن در علم الهی مستور و مکنون چه اگر اسرار یوم اللّه و مقامات نفوس موقنۀ مطمئنّه اقلّ از سمّ ابره ظاهر شود جمیع ناس را طائف مطاف ماکان و مایکون مشاهده نمائی باسم حقّ بایست و بتدارک مافات قیام نما وقت بسیار عزیز است بل اعزّ از کبریت احمر ناس را باخلاق روحانیّه و اعمال طیّبه وصیّت نما طوبی از برای نفوسی که للّه عاملند و الی اللّه متوجّه

قل یا ملأ الأرض ایّاکم ان تمنعکم کتب العالم عن کتاب اللّه المهیمن القیّوم الّذی نزّل من سمآء الفضل من لدی الحقّ علّام الغیوب قل تاللّه لا ینفعکم ما عند النّاس اتّقوا الرّحمن ثمّ اقبلوا الیه بوجوه بیضآء و قلوب نورآء کذلک یأمرکم من فی قبضته زمام العلوم قل یا معشر العلمآء طهّروا قلوبکم عمّا عندکم لتسمعوا صریر القلم الأعلی و حفیف سدرة المنتهی من المقام المحمود هذا یوم لا تغنیکم کنوز العالم و لا صفوف الأمم دعوها عن ورائکم رجآء ما عند اللّه ربّ ما کان و ما یکون انّا نوصیک و الّذین آمنوا بالاستقامة الکبری علی هذا الأمر الّذی به اضطربت ارکان الأسمآء الّا من شآء اللّه مالک الوجود کذلک ماج بحر بیانی و هاج عرف عنایتی انّک اذا رأیت و وجدت قم و قل

اشهد انّک قبلت اذی العالم لارتفاع امر اللّه و حملت البلایا فی حبّ اللّه فاطر السّمآء و مالک الأسمآء الی ان قبلت السّجن الأعظم لنجاة الأمم اسألک بالاسم الأعظم الّذی به سخّرت ملکوت الأسمآء بأن لا تخیّبنی عمّا عندک و لا تمنعنی عمّا قدّرته لأمنائک و اصفیائک ای ربّ ترانی مقبلاً الیک و متمسّکاً بحبلک اسألک بأن تؤیّدنی علی الاستقامة علی هذا الأمر الّذی به زلّت اقدام اکثر خلقک لا اله الّا انت المتعالی المشفق الغفور الکریم انتهی

انشآء اللّه مؤیّد شوند بر آنچه از لسان عظمت بآن مأمور شدند و از کئوس عنایت بیاشامند آشامیدنی که از منع ظالمین بازنمانند فی‌الحقیقه اگر انسان در این ایّام قسمت نبرد و از فیوضات فیّاض بی‌نصیب ماند بچه چیز دلخوش و مسرور و مشغول بسیار حیف است این اوقات عزیزه بگذرد و انسان غافل باشد انشآءاللّه باید جمیع دوستان همّت بر خدمت گمارند اوّل کل بکمال تقدیس و تنزیه و انصاف و مشورت قیام نمایند آنچه را سبب تفریق مشاهده کنند اوّل باصلاح آن توجّه کنند و بعد بروح و ریحان و حکمت بخدمت مشغول گردند اصلاح امور ایشان و عالم همه خواهد شد و امثال این بیان مکرّر از لسان قدم استماع شده صدهزار نعیم و طوبی از برای نفوسی که قیام نمایند بر آنچه که سبب ارتفاع امر و راحت اهل عالم است و فی‌الحقیقه نفس ارتفاع نفس راحت است ولکن ناس جاهل از این فقره غافل انشآءاللّه آن محبوب و این عبد دعا میکنیم که شاید از شمال جهل بیمین دانائی فائز شوند

و اینکه در بارۀ اخت حضرت سلطان‌الشّهدآء روح ما سواه فداه مرقوم داشتید تلقاء عرش عرض شد هذا ما نطق به لسان العظمة یا علی لحاظ عنایت باو و منتسبین نورین بوده و خواهد بود و به اسم‌ اللّه مهدی امر نمودیم که در بارۀ حقوق او بجناب صادق علیه بهائی سفارش کامل نماید و هم‌چنین از قلم اعلی مرقوم اگر اخت حقّی دارد باید ادا نمائید بحقّ و عدل رفتار شود انّا نکبّر من هذا المقام علیها و نبشّرها بفضلی و رحمتی انتهی و امّا توجّه ایشان بشطر ص و قیام ورقه‌ئی از اوراق علی ما یحبّه اللّه و یرضی این فقره بشرف اصغای مالک اسماء فائز فرمودند یا عبد حاضر طوبی لها ثمّ طوبی لها ینبغی ان ینزل علیها من سمآء عنایتی ما یبقی به ذکرها جزآء عملها و یکتب لها قلمی الأعلی و یبشّرها بقبول ما ظهر من عندها و نأمر الغصن بأن یکتب لأمتی و ورقتی ما نزّل من سمآء مشیّة موجدها و ظهر من افق عنایة بارئها لیکون ذخراً و شرفاً لها فی کلّ عالم من عوالم ربّها انتهی پرتو آفتاب عنایت عوالم غیب و شهود را منوّر نمود یا محبوب فؤادی مشاهده نمائید عمل مرغوب چه مقدار محبوبست عنداللّه اگر بحور اکسیر و کنوز عالم را احدی انفاق کند البتّه باین ذکر فائز نشود عملی ظاهر و بطراز قبول فائز بشأنی که از مطلع بیان رحمن ظاهر آنچه که نفحاتش بدوام ملک و ملکوت منقطع نشود از جانب این عبد تکبیر و سلام بآن ورقه برسانید علیها بهآء ربّها علیها بهآء ربّها و هذا ما نزّل لها من سمآء عنایة ربّنا الغفور الکریم

بسمی الظّاهر المشهود

یا ورقتی علیک بهائی ان افرحی بما نزّل لک من القلم الأعلی انّه ذکرک و بشّرک بما ظهر منک فی سبیل اللّه المهیمن القیّوم ان اشکری و تشبّثی بذیل العنایة و قولی

لک الحمد یا اله الوجود و مالک الغیب و الشّهود بما ایّدتنی علی عمل فاز بطراز قبولک و تزیّن برضائک لعمرک یا محبوب قلبی لا یعادل ما اعطیتنی بما خلق فی سمائک و ارضک انّک انت المعطی الکریم انتهی

حقّ جلّ جلاله جمیع را مؤیّد فرماید بر آنچه نفحات رضایش از او متضوّع یک عمل مبرور الیوم معادلست با صدهزار عمل بل استغفر اللّه من هذا التّحدید و هم‌چنین عمل غیر خیر وقتی از اوقات لسان عظمت باین کلمۀ علیا ناطق قوله جلّ و عزّ یا عبد حاضر عنایات حقّ خلق را جسور نموده بشأنی که ذکرش محبوب نه باید نفوس مقبله را آگاه نمود الیوم چون آفتاب ظهور مشرقست و پرتو انوار وجه عالم را احاطه نموده لذا اکثری از اعمال نالایقه ستر شده و میشود انّه هو السّتّار الحکیم امروز روز شادیست و روز فرح اکبر است بحر عنایت موّاج و نسیم جود در مرور و آفتاب فضل مشرق ولکن حال مشاهده میشود که اعمال شنیعه بمقامی رسیده که نزدیک بآنست غبارش بذیل حقّ جلّ جلاله رسد و حجاب حرمت را بردرد جمیع آنچه از اوّل امر تا حال وارد شد و قبول نمودیم لأجل اعزاز کلمۀ الهی و ارتقاء نفوس مطمئنّۀ مستقیمۀ راضیۀ مرضیّه بود حال از اعمال بعضی بباد رفته و میرود مگر اینکه حقّ جلّ جلاله بقدرت کامله حفظ نماید چنانچه نمود

یا عبد حاضر بجناب علی علیه بهائی و عنایتی بنویس باید جمیع دوستان آن ارض را متذکّر دارد و به ما ینفعهم آگاه نماید شاید از ما فات عنهم رجوع نمایند و بحقّ تمسّک جویند و شاید آنچه سبب ضرّ گشته و علّت ذلّت نفوس شده بماء رجوع طاهر و مقدّس گردد انّه هو التّوّاب و هو الفضّال الکریم انتهی مکرّر این بیانات از لسان منزل آیات جاری و بعضی از اوقات این عبد وارد و جمال قدم را در کدورت و حزنی مشاهده مینمود که لرزه اندام این فانی را اخذ مینمود و حزن جمال قدم معلوم و واضحست که در چه بوده و هست احتیاج بذکر ندارد امروز اعمال طیّبۀ دوستان الهی منادی امرند بین عباد از این قبیل در الواح الهی مکرّر نازل شاید نفع بخشد و سبب تنبّه گردد والّا انّه لغنیّ عن العالمین چندی قبل بعضی از نفوس بر حسب ظاهر شکایت آغاز نمودند مع‌ذلک از ساحت اقدس جواب نازل نه فرمودند ستری سبق الکشف و صبری سبق العجل انتهی ولکن بیم آنست تجاوزات ما حجاب را بردارد و ستر را خرق نماید اتشبّث بذیل عنایته و اسأله بأن یؤیّد احبّائه علی ما یحبّ و یرضی و یمنعهم عمّا یضرّهم و یهدیهم الی ما ینفعهم انّه هو المقتدر المهیمن العطوف الغفور

حسب الأمر مهاجرین ارض صاد علیهم بهآء اللّه را از قبل حقّ تکبیر برسانید انشآءاللّه بنور اتّفاق منوّر باشند و بر خدمت امر قائم تا اثر نور در آفاق اشراق نماید و ظاهر شود جمیع فی‌الجمله برضای حقّ پی‌برده‌اند بآن تمسّک نمایند و بآن عامل شوند اینست سبب رستگاری در دنیا و آخرت هجرت و بلایای شما لازال تحت لحاظ بوده انشآءاللّه محفوظ ماند انتهی

اینکه در بارۀ جناب آقا میرزا آقا بابا علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید ذکرشان در ساحت اقدس بوده و بانوار عنایت شمس حقیقت فائز طوبی له در این ایّام مکتوبی جناب آقا میرزا احمد علیه بهآء اللّه از اهل یاء ساکن ش‌اه بمصلحت جناب میرزا ح‌ی علیه بهآء اللّه و عنایته باین عبد ارسال داشته‌اند و اسامی متعدّده در آن مذکور و از جملۀ اسامی جناب آقا میرزا آقا بابا علیه بهآء اللّه بوده مخصوص هر یک لوح امنع نازل و ارسال شد انشآءاللّه فائز میشوند فی‌الحقیقه امر بقسمی است که آن محبوب مرقوم داشته‌اند چه که سفر جناب میرزا بآن سمتها سبب ارتفاع کلمه شد هذا یکفیه وربّ العالمین چون این کلمه از لسان محبوب استماع گشت ذکر شد والّا این عبد قابل آنکه ذکر خدمات ایشان را نماید نبوده و نیست

اینکه در بارۀ ورقه اهل جناب میرزا ح و سین علیهما بهآء اللّه و عنایته مرقوم فرمودند سبب حزن شد و اهل سرادق عصمت جمیع بکمال حزن مشهود و ظاهر و در ساحت اقدس هم مذکور خدمت جناب میرزا از جانب این فانی تعزیت بگوئید و انشآءاللّه خود این عبد هم عرض مینماید آنچه را که از ضعف و مسکنتش حاکی است

و اینکه ذکر صعود جناب حاجی میرزا حسن هراتی علیه بهآء اللّه نمودند در ساحت امنع اقدس عرض شد این کلمات عالیات محض فضل و عنایت مخصوص ایشان نازل قوله عزّ جلاله و عزّ ذکره و عزّ ثنائه

هو الذّاکر المعین

یا حسن یزورک المظلوم من مقامه الأعلی الّذی جعله اللّه مطاف اهل ذروة العلیا و یذکرک بذکر فاح به عرف العنایة بین البریّة طوبی لک و لصعودک و لتوجّهک و لورودک فی الرّفیق الأعلی و المقام الأبهی اشهد انّک اقبلت الی الغایة القصوی و الأفق الأعلی اذ ارتفع حفیف سدرة المنتهی بین الأرض و السّمآء و شهدت بما شهد به لسان الکبریآء و قبلت ما نزّل من عنده و ظهر من لدنه طوبی لک بما فزت بالغفران من لدی الرّحمن و وجد منک الملأ الأعلی عرف حبّی طوبی لمن یذکرک بما ذکرک المظلوم فی هذا المقام الممنوع قد کنت للّه و رجعت الی بحر رحمته ان هذا الّا من فضله العزیز المحبوب انتهی

الحمد للّه باین عنایت کبری مفتخر شدند طوبی از برای نفوسی که باین فیض اکبر فائزند و مقامش را میشناسند نفوس مستقیمۀ طاهرۀ مطمئنّه از سماء عنایت فیّاض قسمت داشته و دارند و من غیر تعطیل بر ایشان نازل و جاری چه در حیات و چه در ممات

و اینکه در صعود حضرت مرفوع مبرور آقا سیّد ابوطالب علیه من کلّ بهآء ابهاه مرقوم داشتید چندی قبل از طرف حدبا حضرت اسم ‌اللّه زین علیه من کلّ بهآء ابهاه ذکر ایشان و هم‌چنین بعض مطالب از لسان اهل ایشان علیها بهآء اللّه بساحت اقدس ارسال داشتند و جواب بتفصیل نازل و ارسال شد و ذکرشان هم در آن لوح مبارک نازل له الحمد و المنّة فی کلّ الأحوال البهآء المشرق اللّائح من افق عنایة ربّنا علی حضرتکم و علی من معکم من الذّکور و الاناث

عرض میشود دو لوح امنع اقدس مدّتهاست مخصوص ابناء مرفوع مبرور جناب ذبیح علیه بهآء اللّه و بحر رحمته از سماء مشیّت نازل و این مدّت ارسال نشد و بتأخیر افتاد تا این ایّام ارسال گشت شاید بعنایات الهیّه متذکّر شوند و به ما ینبغی و یحبّه اللّه قیام نمایند خدمت هر نفسی در ساحت اقدس مذکور و منظور ولو بمقدار سمّ ابره مرفوع ذبیح علیه بهآء اللّه در اوّل ایّام بشرافت اقبال و ایمان فائز شدند لازال در ساحت اقدس مذکور بوده و هستند بعد از استماع ندا اقلّ من آن توقّف ننمودند یشهد بذلک من عنده کتاب مبین لذا مراعات ایشان در هر حال شده و انشآءاللّه میشود و این فانی از حقّ جلّ جلاله تأیید ایشان را طلب مینماید آن محبوب هم باید بمهربانی ایشان را حفظ نمایند اوّل عمر است اریاح شباب را مهبّی دیگر است

عرض دیگر مخدّره خدیجه بیگم علیها بهآء اللّه چند کرّه باین عبد مکتوب ارسال داشته و این عبد نظر بانقلابات و محاربۀ اطراف جواب ارسال نداشت تا در این کرّه مکتوبی که چند شهر قبل نوشته شده بود ارسال داشت که آن محبوب برسانند

و هم‌چنین جواب مکتوبی که جناب آقا محمّد کریم ع‌ط علیه بهآء اللّه بحضرت اسم جود علیه بهآء اللّه الأبهی ارسال داشتند این فانی نوشته ارسال داشت انشآءاللّه از اقداح فلاح در جمیع احیان بیاشامند و به ما ینبغی لأیّام اللّه عامل باشند از اطراف خبر رسید که جناب ایشان به ما انزله اللّه فی الکتاب عامل شدند و مخصوص تبلیغ وکیل اخذ نمودند طوبی له و نعیماً له هر نفسی به ما اراده اللّه عمل نماید البتّه در دنیا و آخرت ثمر بخشد و اثر پدیدار نماید و در هر دو جهان بکار آید

دیگر دوستان آن ارض را مکرّر تکبیر و سلام عرض نموده بجناب علی پاشا خان علیه بهآء اللّه بشارت دهید چه که فرش ایشان رسید و یومی از ایّام گسترده شد و جمال قدم تشریف بردند در بستان و بقدوم حضرت مقصود روح من فی اللّاهوت لقدومه الفدآء مشرّف گشت و فائز شد و جناب حاجی غلامعلی مسافر علیه بهآء اللّه را احضار فرمودند و فرمودند اگر جناب پاشا علیه بهائی را دیدی او را بشارت ده بقبول آنچه ارسال داشته نعیماً له و هنیئاً له انشآءاللّه مشتعل باشند بشأنی که روشنیشان ظاهر و هویدا باشد این فانی از حقّ جلّ جلاله میطلبد اولیا و اصفیا را مؤیّد فرماید بر عرفان ما قدّر لهم چه اگر مطّلع شوند سیل عالم قادر بر اطفاء نار محبّتشان نباشد و روشنی آن را تاریکی اخذ ننماید

از جملۀ عنایات جدیده آنکه مخصوص اسامی مذکوره الواح بدیعۀ منیعه نازل هم بخطّ این فانی که در مکتوب ثبت شده و هم بخطّ مبارک حضرت غصن اللّه الأکبر روحی و ذاتی و کینونتی لتراب قدومه الفدآء فی‌الحقیقه صاحبان الواح ذو المقامین و ذو اللّوحین و ذو الذّکرین شده‌اند ینبغی ان نقول بکلّ جوارحنا و ارکاننا لک الحمد یا فضّال القدیم و لک العنایة یا مقصود العالمین النّور و البهآء من افق عنایة ربّنا مالک الأسمآء علی حضرتکم و علی من معکم و علی اولیآء اللّه و احبّائه

خ‌ادم

فی ١٣ شهر صفر ١٣٠٠

حبیب مکرّم جناب آقا محمّد باقر علیه بهآء اللّه و عنایاته ملاحظه فرمایند ه‌م

من ارض ن و ر

هو الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی تفرّد بالکبریآء و توحّد بالنّدآء و تعظّم بالاسم الّذی کان سلطان الأسمآء انّه لهو الحاکم علی ما یشآء لا اله الّا هو المقتدر العلیم الحکیم و الحمد للّه الّذی انزل الکتاب و زیّنه بأسطر الأوامر و الأحکام لینتفع بها الأنام الّذین نبذوا الأوهام و اقبلوا الی افق منه اشرقت شمس علم ربّنا العلیم الخبیر انّه ما اراد عن کلّ ما ظهر الّا اظهار جوده و فضله و کرمه لعباده انّه لهو المعطی الکریم

و بعد قد بلغ کتابکم الی هذا الخادم و قرأت ما فیه و حضرت به تلقآء العرش و عرضت لدی اللّه العزیز الحکیم اسأل اللّه ان یوفّقکم و یظهر امثالکم لیعترفوا بما اعترف به لسان القدم بین الأمم انّه لهو المقتدر القدیر عرض این فانی آنکه مکتوب آنجناب رسید و فرح بی‌اندازه از آن حاصل چه که نفحات محبّت رحمن از آن استشمام شد انشآءاللّه در جمیع احیان بتوفیقات حضرت رحمن موفّق باشید و بذکر سلطان حقیقی ذاکر و ناطق مناجاتیکه بساحت اقدس امنع عرض نمودید عرض شد فی الحین لوحی از سماء مشیّت نازل و ارسال گشت انشآءاللّه بزیارت آن فائز شوید و بنفحات آن معطّر

اینکه در بارۀ حقوق اللّه ذکر نمودید و نوشته بودید که عبدی مالک وجه نقدی و ملکی است و حقوق اللّه بر حسب حکم آن در نقدی معلوم ولکن عبد که مالک ملک است آن ملک در جائیست که نمیخرند تا حقوق اللّه از آن جدا شود و اگر بخواهد از نقدی بدهد کفاف نمیدهد و خود عبد هم از کسب می‌افتد و آنملک هم اجاره ندارد در اینصورت تکلیف چیست حکم اللّه آنکه ملکی که انتفاع از آن مقطوعست یعنی نفعی از آن حاصل نمی‌شود حقوق اللّه بر آن تعلّق نمیگیرد انّه لهو الحاکم الکریم

و اینکه در بارۀ اسم ابن مذکور داشتید بأسی نیست ولکن در ظاهر باسم ظاهر ع‌بّ‌‌اس حضرت غصن اللّه الأعظم روحی و کینونتی لتراب قدومه الفدآء نامیده شود

و اینکه در بارۀ جناب آقا علی اکبر الّذی صعد الی اللّه نوشته بودید عرض شد و کلمۀ غفران از ملکوت بیان رحمن در بارۀ ایشان ظاهر طوبی له بما فاز بالذّکر فی حیاته و بغفران اللّه و رحمته بعد مماته و صعوده

اینکه در بارۀ جناب آقا محمّد علی نوشته بودید ذکر ایشان در ساحت امنع اقدس عرض شد مناجات مختصری از سماء مشیّت الهی نازل و ارسال گشت قرائت نمایند هذه صورة ما انزله اللّه من سمآء المشیّة و الارادة

هو الأقدس الأعظم

قل سبحانک اللّهمّ یا اله الأشیآء و خالق الأسمآء اسألک بالاسم الّذی به کسّرت الأصنام و زالت الأوهام بأن تغمّسنی فی بحر الایقان یا مالک الأدیان ای ربّ ایّدنی علی ما اردته بسلطانک و انزلته فی محکم کتابک ای ربّ هذا یوم تزیّنت به صحائف الامکان و الکتب الّتی انزلته علی سفرائک و اصفیائک اسألک بأن لا تمنعنی عن رشحات بحر فضلک و لا تطردنی عن الباب الّذی فتحته علی من فی سمائک و ارضک ای ربّ انا الضّعیف تمسّکت باسمک القویّ القدیر قدّر لی من فضلک ما ینفعنی فی الدّنیا و الآخرة انّک انت المعطی الباذل المقتدر العزیز الحکیم انتهی

انشآءاللّه بقرائت این کلمات منیعۀ مبارکه که از مشرق مشیّت رحمانیّه ظاهر شده فائز و مؤیّد شوند

عرض دیگر آنکه نفوسیکه در آن ارض و ارض نون و راء از کوثر الهی آشامیده‌اند و بافق اعلی ناظرند جمیع را از جانب این حقیر فقیر تکبیر برسانید ای دوستان ای شاربان رحیق رحمت رحمن امروز روز بزرگیست قدرش عظیم و شأنش عظیم و ما یحدث فیه انّه لهو عظیم عظیم باید اوهامات نفوس غافله و ظنون هیاکل شرکیّه را معدوم و مفقود ملاحظه نمائید و از سلسبیل یقین در کلّ حین باسم مالک یوم الدّین بنوشید لسان از برای امروز خلق شده و بصر از برای این یوم مبارک از عرصۀ عدم بوجود آمده لعمر اللّه امروز روز آذان و قلوبست تا ببینند و بگویند و بشنوند و در خزینه محفوظ دارند بگو جهد نمائید که شاید از فیض فیّاض در مثل همچو روزی محروم نمانید اگرچه الحمد للّه در آن روضه گلهای معانی باسم محبوب ابدی شکفته و ازهار بیان باسم مقصود امکان ظاهر شده ولکن باید انشآءاللّه در کلّ حین از اثر کلمۀ الهیّه نارشان مشتعل‌تر و نورشان باهرتر دیده شود و از سلطان حقیقی اینعبد فانی سائل است که آن گلهای محبّت را از اریاح سمومیّه و بادهای بارده حفظ نماید تا همیشه با کمال طراوت و لطافت خندان باشند انّه لهو العزیز الکریم البهآء علیکم و علی من معکم و علی الّذین فازوا بعرفان اللّه و ایقنوا بلقائه العزیز المنیع

خ‌ادم

فی ۶ رجب ۱۲۹۶

اسم الله الجمال علیه بهآء الله الأبهی

۱۵۲^١

هو الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی توحّد بالجلال و تفرّد بالاجلال و تقدّس عن الملال و تنزّه عن الآمال و هو الّذی قدّر للأعمار الآجال و هو النّاطق فی ازل الآزال و الظّاهر فی المآل لا اله الّا هو الغنیّ المتعال و الحمد للّه الّذی قبل عمل الّذین انجذبوا من ندائه و اسکرهم رحیق وحیه و انطقهم بثنائه و عرّفهم شمس جماله و اظهرهم فی ایّامه و ایّدهم علی عرفان نفسه و وفّقهم علی رضائه انّه لهو المقتدر علی ما یشآء لا اله الّا هو المهیمن الفعّال الحمد للّه الّذی انار افق العالم بالنّیّر الأعظم و اذا استوی علی العرش بشّر النّاس بظهور بحر الطافه و شموس افضاله طوبی لراسخ نبذ ما منعه و سرع الی افقه الأعلی و ویل لمن توقّف بما اتّبع اوهام الّذین ظهروا بأثواب الرّجال اکبّر و اصلّی و اسلّم علی الّذین ما منعهم الهوی عن اللّه مالک الأسمآء و بهم اشرق نجم العرفان فی اکثر البلدان و هم عباد مکرمون و هم عباد عاملون و هم عباد مقرّبون و هم عباد مخلصون و هم عباد فائزون و هم عباد قائمون علی خدمة مولاهم و هم النّاطقون بین العباد بالحکمة و البیان اشهد انّهم فازوا بکوثر الحیوان الّذی جری عن یمین عرش الرّحمن و فازوا بما لا فاز به احد من قبل انّ ربّنا الرّحمن لهو الغنیّ الفضّال

روحی لقیامکم الفدآء و لاستقامتکم الفدآء قد کنت جالساً ساکناً متفکّراً فی امر اللّه و ما ورد علیه من عباده اذاً اتی احد من احبّآء اللّه بکتاب حضرتک فلمّا فککت وجدت رائحة حبّکم محبوبنا و محبوب من فی العالم و مقصودنا و مقصود من فی السّموات و الأرض و قرأته و عرفت ما فیه من خدمتکم و قیامکم و ثنائکم و ما حملتموه فی سبیل اللّه و بعد قصدت المقام الأعلی مقرّ عرش ربّنا الأبهی فلمّا دخلت و وقفت تلقآء الوجه عرضت ما نادیت به اللّه اذاً تبسّم ثغر المحبوب و قال لیس له من فضل فی ذلک انّا ایّدناه علی ذکری فذکرنی و عرّفناه افقی فتوجّه الی وجهی و وفّقناه علی خدمتی فقام علیها باذنی انّ الفضل کلّه لنفسی و انا الفضّال القدیم لو لم یکن رشحات بحر فضلی ما عرفنی و لو لم یکن جذب آیاتی من ملکوت بیانی ما توجّه الی سبیلی

یا اسمی الجمال تفکّر فی الملوک و الّذی کشفنا عنه لتطّلع بما نطق مولاک الحکیم انّ ملکاً من الملوک کان مستغرقاً فی بحور الملک و لازباً بالدّنیا و ما فیها من الزّخارف و الألوان و فی احد من اللّیال تجلّت علیه شمس الانقطاع من افق ارادتی و کشفنا عنه انّه ترک کلّ ما عنده و خرج عن البیت متوجّهاً الی البیدآء و ما اطّلع به احد الّا اللّه ربّک و ربّ العالمین و لو نکشف علی النّاس کما کشفنا عنک کلّهم یقومون علی خدمتی و ذکری و ثنائی کذلک نطق لسانی لتکون من الفرحین انّ ربّک یحبّ المزاح فی بعض الأحیان و یمزح انّه لهو الفعّال لما یرید لیس لأحد ان یعترض علیه فیما ظهر من عنده یشهد بذلک کتب اللّه العلیم الحکیم انتهی

و آنچه از مراتب عجز و نیستی و اعتراف بر معاصی و قصور اظهار نموده بودید فرمودند یا اسمی انّا عفونا عنک من قبل و قبلنا خدمتک و طاعتک و حضورک و لقائک و سمعنا حنینک و انینک و صریخک و ضجیجک و زفرات قلبک فی حبّ اللّه ربّک العزیز الحمید انتهی

و اینکه نوشته بودید خطای این مرتبه که توجّه بارض خاء باشد بر خطایای قبل افزود بعد از عرض این کلمه نطق لسان الرّحمن فی ملکوت البیان ما لا یقدر ان یعرفه احد من اهل الامکان لعمرک لا یقدر اقلام العالم ان یقوم بوصفه و لا افئدة العارفین بادراکه و در آخر بیان فرمودند بنویس باسم جمال علیه بهآء اللّه که این خدمتت قبول بوده و خواهد بود چه که جناب اسمی الحآء علیه بهآء اللّه بشما نوشتند و نشهد انّه ممّن اشتعل بنار محبّة اللّه و کان مستغرقاً فی بحر فضله و فی مثل تلک الحالة لمّا سمع ما ورد فی ارض السّجن صاح فی نفسه و اخبر النّاس بما ظهر انّ ربّک لهو العلیم الخبیر ان اطمئنّ انّا قبلنا ما عملته فی سبیل اللّه و کن من الشّاکرین انّ امطار الفضل من سمآء عنایتی کانت متوجّهة الیک و لحاظ رحمتی ناظرة الی حبّک ان اذکر ربّک فی کلّ الأحوال بالحکمة و البیان انّه یسمع و یری انّه لهو السّمیع البصیر

ای جمال بعضی از نفوس بافق اعلی ناظر و بکمال شوق و اشتیاق و جذب و انجذاب در سبیل الهی از هیچ شیء مضائقه ندارند و بتمام میل در خدمت امر سبقت میگیرند اولئک اهل البهآء فی صحیفتی الحمرآء و بعضی باین مقام بلند اعلی هنوز نرسیده‌اند لذا از خطرات قلبیّه محفوظ نیستند انّ ربّک لهو العلیم لذا حین ورود اخبار مذکوره بارض اقدس امر از مصدر امر مشرق و حکم منع از سماء مشیّت الهی نازل از جمله باسم جواد علیه بهآء الله که طائف حول است امر شد که بارض تاء و قاف بنویسد که احدی چیزی مطالبه ننماید و همچنین بجناب اسم حاء علیه من کلّ بهآء ابهاه من لدی اللّه امر شد در بارۀ ارض خاء و کاف و طاء این فقرۀ منع مخصوص بارض خاء نبوده کمال عنایت نسبت باحبّای آن ارض از مشرق الطاف ظاهر قد نزّلت لهم آیات من قبل لو یقرأها احد یطّلع بفضل اللّه و رحمته علیهم انّ ربّک لهو الخبیر شکّی نبوده و نیست که هر نفسی از نفوس مذکوره که بخدمت قیام نمودند للّه بوده و فی سبیل اللّه عمل نموده لذا البتّه عملشان مقبول و اجرشان عنداللّه از قلم اعلی مسطور باید بکمال فرح و انبساط بذکر محبوب عالمیان مشغول باشند انّا نکبّر علی وجوههم و نذکرهم بما یبقی به اسمائهم فی ناسوت الانشآء و فی ملکوتی البدیع انتهی

عرض این عبد آنکه این امر مبرم در وقتی نازل که اسامی نفوسی که بخدمت امر موفّق شدند در ساحت اقدس بر حسب ظاهر مذکور نه و بعد از ذکر نفوس قبول شد و آنچه از وجوه رسیده بود امر شد مابین بعضی از احبّای الهی که در آن ارض ساکنند قسمت شود و صورت تقسیم را حسب الأمر جناب آقا میرزا محمّد علی علیه بهآء الله از اهل قائن ارسال داشتند باید قسمی نشود که سبب تکدّر نفوس مقبله گردد چه که جمیع عنداللّه معزّزند الیوم هر نفسی که بافق اعلی توجّه نمود کمال عنایت در بارۀ او بوده و هست چه که امر عظیم است از حقّ جلّ و عزّ میطلبیم کل را بقمیص استقامت مزیّن فرماید و از رحیق اطهر در کلّ حین بنوشاند انّه لهو المعطی الکریم این بسی واضح و معلومست از یومی که کتاب اقدس از سماء مشیّت نازل شد در سنین معدوده مستور بود تا آنکه جمعی از نفوس مقبلۀ موقنه از اطراف از احکام الهی سؤال نمودند و بکمال عجز و ابتهال سائل شدند لذا امر بارسال کتاب اقدس شد و فرمودند احدی حقوق الهی را مطالبه نکند و این فقره معلّق باقبال خود نفوس بوده تا آنکه سنین منتهی شد بسنۀ قبل و امر از مصدر امر صادر که هر نفسی بخواهد ادای حقوق اللّه نماید از او اخذ نمایند و فی‌الحقیقه این هم فضل بزرگست در بارۀ عباد چه که سبب تطهیر و نعمت و برکت الهی است طوبی لمن عمل بما امر به فی الکتاب اگرچه آن حضرت معلومست بکمال حکمت و انقطاع عمل نموده‌اند و حرفی هم که مغایر امر باشد از آن جناب ظاهر نشد ولکن چون مخصوص این فقره عازم شدند لذا حکم منع نازل چه که بعضی از ناس ضعیفند والّا فواللّه الّذی لا اله الّا هو که عمل شما مقبول و سعی شما مشکور بوده و خواهد بود یومی از ایّام از لسان مبارک این کلمه اصغا شد یا عبد الحاضر لدی العرش قد خلقنا الکلّ لخدمتی و ایّامی و نصرة امری و عرفان نفسی و التّوجّه الی وجهی و الحضور لدی باب رحمتی و ما عندهم هو کان رشحاً من بحر عطائی لو نطلب منهم ما اعطیتهم بفضلی لتشاهدهم غیر ما شهدتهم من قبل انّ ربّک لهو العلیم الخبیر

و همچنین بلسان پارسی فرمودند اگرچه این عبد قادر بر ذکر آنچه از ملکوت بیان اصغا نموده تماماً نبوده و نیست ولکن آنچه در نظر مانده ذکر میشود فرمودند مع آنکه جمیع عالم از حقّ است و کل هم باین مقرّ و معترف و آنچه هم باهل ارض داده شد از بخششهای بحر عنایت او بوده مع‌ذلک اگر امر بانفاق ما عندهم شود البتّه بعضی را قاصر و متوقّف مشاهده نمائی و بعضی هم از تجلّیات انوار شمس انقطاع بمقامی فائز که بکمال محبّت و خلوص فی سبیل اللّه انفاق نمودند آنچه را مالک بودند این هم مشاهده شد انتهی

عرض این خادم فانی آنکه قسمی بشود که اهل ارض خاء مکدّر نشوند و بطراز سرور باسم اللّه مزیّن گردند و این فقره عنداللّه محبوبست چه که کمال عنایت در بارۀ دوستان از افق فضل مشهود و لائحست و اینکه در بارۀ مشار الیه مرقوم فرموده بودید که هدیه خدمت آن جناب فرستاد و اظهار نمود خدمت قابلی نماید انشآءاللّه خدمت ایشان قبول شده در هر حال قسمی بفرمائید که احدی محزون نشود امری که نفی و اثبات آن للّه واقع شود البتّه محبوبست دیگر از برای احدی در این مقام حزنی باقی نخواهد ماند این قدر عرض میشود که این سفر شما للّه بوده و جمیع اعمال نزد حقّ مشهود و واضح

و اینکه مرقوم فرموده بودید حسب الأمر بارض خاء نوشتید که قبول نشد فرمودند این کلمه سبب حزن خواهد شد چه که گمان مینمایند که نزد حقّ مقبول نیستند باید قسمی بشود که جمیع مطّلع شوند بآنکه لحاظ عنایت بایشان بوده و انشآءاللّه خواهد بود انتهی و سبب آنست که از قبل عرض شد انشآءاللّه جمیع بعنایات الهیّه مسرور و فائز باشند

و اینکه مرقوم داشتید که بعض از آن نفوس که وجه داده‌اند از بابت حقّ اللّه داده‌اند فرمودند نعم ما عملوا لأنّ الحقوق کلمة انزلها الرّحمن فی الکتاب بر کل لازم که بآن ناظر باشند و عمل نمایند ولکن چون آنچه واقع شد بر حسب ظاهر روایح دیگر بعض از ضعفا از آن استنشاق مینمودند لذا حکم منع از سماء امر نازل انّه لهو الحاکم المختار یا اسمی الجمال انّا احببناک فضلاً من عندی و نحبّک بعنایتی المهیمنة علی العالم و نری الّذین زیّنهم اللّه فی ارض الخآء بطراز الخضوع و الخشوع و الخلوص انّ ربّک لهو العلیم المحیط هم الّذین فازوا برحیق الوحی و اسکرهم کوثر عنایة ربّک الکریم انّا نسمع و نری من نطق بذکری و عمل فی سبیلی المستقیم لا یعزب عن علم ربّک من شیء انّ ربّک لهو العالم الخبیر انّ الّذین طاروا فی هوائی و عملوا ما امروا به فی سبیلی سوف یرون انفسهم فی مقامات تعجز عن وصفها السن النّاطقین انّا نکبّر من هذا المقام الأعلی الّذی سمّی بالسّجن الأعظم فی کتاب الأسمآء علی وجوه الّذین آمنوا باللّه ربّ العالمین و اقرّوا و اعترفوا بما انزله من سمآء الفضل انّ ربّک لهو المعطی القدیم نسأل اللّه بأن یوفّقهم علی الاستقامة الکبری لئلّا تزلّ اقدامهم عمّا یذکر فی الابداع و عن نعیق النّاعقین انتهی تا این مقام جواب دستخطّ عالی که از یزد ارسال فرموده بودند فقره بفقره عرض شد ان الحمد للّه ربّ العالمین

دستخطّ ثانی که از ارض صاد مرقوم داشته بودید در وقتی که این عبد خادم در خارج بلد بود رسید علم اللّه فتحته و قرأته وجدته مزیّناً مطرّزاً مشرّفاً مبارکاً معطّراً بذکر اللّه محبوبی و محبوبکم و مقصودی و مقصودکم و مقصود العالمین حقّ جلّ و عزّ شاهد و گواهست که این عبد نظر بنار مشتعله که از محبّت الهی در صدر آن حضرت در فوران مشاهده نمود مرّةً بعد مرّة قرائت کرد و بعد در وقتی مخصوص تلقاء عرش معروض گشت انّ ربّی لهو السّمیع العلیم اذاً توجّه وجه القدم الی الخادم و قال جلّت عظمته و کبریائه انّا سمعنا ذکر اسمی و ندائه و مناجاته و رأینا توجّهه و ابتهاله و انا مضرم نار حبّی فی صدره و انا المقتدر القدیر یا اسمی قد اخذتنی الأحزان علی شأن لو اذکر لک تنوح لی کنوح الفاقدین قد ظهر فی هذه الأرض ما لا ینبغی ان یظهر فی ایّام اللّه و ظهوره و انا المظلوم الفرید قد جعلنا ارض السّجن جنّة من الجنان و انزلنا فیها البرکة و اطلقنا سبیل الّذین کانوا فی حصن متین و فتحنا باب المدینة یخرج منه من یشآء و یدخل فیه من یرید فلمّا ظهر ما ظهر وجدوا انفسهم فی ضیق مبین انّک لا تحزن من شیء انّ ربّک مع ما احاطته الأحزان انّه علی فرح عظیم بشّر الّذین اقبلوا الی الأفق الأعلی بذکری و کبّر علی وجوههم من قبلی و انا الغفور الرّحیم انّا نذکر الّذین آمنوا باللّه فی اللّیالی و الأیّام انّ ربّک لهو الصّادق الخبیر کبّر من قبلی علی کلّ من نسب الیک من کلّ ذکور و اناث و من کلّ صغیر و کبیر انتهی و فقرات آخر مناجات آن جناب که مشعر بوصول لوح امنع و فرح و ابتهاج و شکر و حمد بود چون عرض شد اذاً نطق لسان العظمة مرّة اخری یا اسمی رأیناک متغمّساً فی بحر الرّضآء طوبی لک بما کنت فائزاً بهذا المقام الکریم کن فی کلّ الأحوال بمثل ما کنت کذلک یوصیک قلمی الأعلی فی هذا السّجن المبین انتهی

و اینکه در بارۀ لوح جناب ملّا علی ‌جان علیه بهآء اللّه ذکر نمودید فی‌الحقیقه همان قسمست که مرقوم داشتید امثال این امورات سبب شد که مائدۀ سمائیّه قطع گشت چنانچه مدّتی بود که قلم اعلی متوقّف بود یا حبیب فؤادی اگر عباد بآنچه از مالک ایجاد مأمورند عمل نمایند لعمرک تری العالم غیر العالم بلکه زیاده از آنست که آن حضرت مرقوم داشته‌اند چنانچه وقتی از اوقات لسان قدم متوجّهاً الی الخادم فرمودند بعضی از الواح الهیّه که از سماء مشیّت محض عنایت نازل شده حال در زیر تراب مانده شخصی که رافع آن بود از خوف آن را مستور داشته و الواح بعضی را بعضی ببعض دیگر داده‌اند انّ ربّک لهو العلیم انتهی از این کلمۀ مبارکه مستفاد میشود که بسیار امورات غیر مقبوله در فقرۀ الواح واقع شده از حقّ جلّ و عزّ شما و این عبد و همۀ دوستان بخواهیم و بکمال عجز و نیاز بطلبیم و استدعا نمائیم که جمیع را بطراز استقامت و امانت و صدق و وفا مزیّن فرماید فوالّذی انطق الأشیآء باسمه الأعظم الأبهی اگر بنصایح مشفقۀ الهیّه عمل مینمودند حال اشراق شمس کلمۀ ربّانیّه از هر مدینه مشرق و ظاهر بود و از هر افقی طالع و لائح مشاهده میشد قد قضی الأمر و ینبغی لللّسان ان یکون علی صمت مبین انشآءاللّه از فضل و عنایت حقّ چنین دیده میشود که جمیع شاربان کوثر حقیقت بنار محبّت بشأنی مشتعل شوند که جز یگانگی و یکتائی نماند تا جمیع بیک لسان ناطق شوند و بیک دست عامل گردند اگر دعاهای این عبد نظر ببحور عصیان باجابت مقرون نشود امید هست که دعای آن جناب و سایر دوستان عنداللّه مقبول گردد انّه لهو الفضّال انّه لهو الجوّاد انّه لهو الرّحمن الرّحیم

عرض دیگر آنکه جناب زین‌المقرّبین علیه بهآء اللّه الأبهی باین عبد مرقوم داشتند که شخصی از اهل مازندران باینجا آمده و ارادۀ شطر اقدس دارد و چون در ساحت اقدس عرض شد لوحی مخصوص جناب ملّا علی ‌جان علیه بهآء الله در این ایّام نازل و همچنین در بارۀ آن شخص آیات مهیمنۀ منیعه از سماء مشیّت نازل و ارسال شد و مخصوص امر شد که لوح مخصوص را شخص حامل نزد شما بیاورد و بعد از زیارت آن حضرت لوح منیع را بصاحبش برساند

و عرض دیگر آنکه در وقتی از اوقات فرمودند که بجناب اسم جمال بنویس که توقّف زیاد در محلّی لازم نه بلکه باید مثل ستارۀ سحری از افق هر دیاری طالع شوی تا بعضی از دوستان که افسرده‌اند بنار محبّت الهی مشتعل شوند همچنان که غذا از برای اجساد لازمست همین قسم از برای ارواح واجب غذای روح مائدۀ منیعۀ لطیفۀ طریّه است که از سماء عنایت الهی نازل شده اگر غذای روح بآن نرسد البتّه ضعیف شود لذا گاهی بکمال حکمت ببعضی اطراف توجّه نمائید لأجل تبلیغ امر آنچه لازم و واجبست تذکّر نفوس مقبله است تا جمیع باعانت الهی بطراز استقامت و امانت و صدق و ما یرتفع به امر اللّه فائز شوند در این ایّام از سماء مشیّت مالک انام لوحی در انقطاع و مقام او نازل در این مقام ذکر میشود که شاید سبب تطهیر نفوس گردد و از حقّ جلّ و عزّ میطلبیم که جمیع را از این رحیق بنوشاند و باین مقام اعزّ اعلی فائز فرماید و هر نفسی بطراز انقطاع فائز شد البتّه امین و صادق و مستقیم مشاهده شود یا حبّذا هذا المقام الأطهر یا حبّذا هذا المقام الأنور یا حبّذا هذا المقام الأسنی یا حبّذا هذا المقام الأعلی هذه صورة ما انزله اللّه فی الکتاب

بسمی الکتاب

الانقطاع شمس اذا اشرقت من افق سمآء نفس تنخمد فیها نار الحرص و الهوی کذلک یخبرکم مالک الوری ان انتم من العارفین انّ الّذی فتح بصره بنور العرفان ینقطع عن الامکان و ما فیه من الألوان یشهد بذلک ربّک الرّحمن فی هذا المقام العزیز الرّفیع ان انظر ثمّ اذکر النّعمان الّذی کان من اعزّ الملوک و من قبله احد من الکیان اذا تجلّت علی قلبهما شمس الانقطاع ترکا ما عندهما و خرجا عن بیتهما مقبلین الی العرآء و ما اطّلع بهما الّا اللّه العلیم انّ النّعمان کان مستویاً علی عرش الملک اذاً اسمعناه کلمة من کلماتی العلیا اهتزّ و تفکّر و تحیّر ثمّ انتبه و قام و قال مخاطباً الی نفسه لا خیر فیما ملکته الیوم و غداً یملکه غیرک کذلک نبّهناه و انا المقتدر القدیر فلمّا تنفّس الصّبح و طلع الشّمس وجد الأمرآء العرش متروکاً تحیّروا و تفحّصوا فی الأقطار الی ان یئسوا عمّا املوا انّه لهو العالم الخبیر لعمر اللّه لو نکشف الغطآء عن العیون کما کشفنا عنه لتری النّاس یدعون الدّنیا عن ورائهم و یترکون ما یمنعهم عن هذا الأفق المنیر طوبی لمن تنوّر بأنوار الانقطاع انّه من اهل السّفینة الحمرآء لدی اللّه ربّ العرش العظیم طوبی لمدینة اشرقت شمس الانقطاع من افقها و لأرض اضآءت من انوارها لعمری لو فازت هذه الدّیار بنور من اشراقها لما بلی البهآء بین الأعدآء کذلک یقصّ لک مالک الأسمآء لتکون من العارفین لو ابثّ لک ما ورد علی المظلوم لتنوح و تبکی کبکآء الفاقدین اذا فزت بلوح الله و اثره ان اقرأه مرّة بعد اخری ثمّ اقرأه علی الّذین تجد من وجوههم نضرة الله العزیز الکریم کذلک رشح البحر الأعظم لتفرح و تشکر ربّک العزیز الحمید اما الفرح بما توجّه الیک وجه الله من هذا المقام الکبیر و انزل لک ما یجذبک الی المقصود و یقرّبک الی مقامه المنیع البهآء علیک و علی من شرب کوثر البقآء من ایادی عطآء ربّه الرّحیم

حال اگر نفسی ببصر طاهر خالصاً لوجه اللّه در این لوح ملاحظه نماید و تفکّر کند یطّلع بما ینفعه و بما یستضیء به العالم یا حبیب فؤادی اکثری از ناس در دبستان جهل و نادانی تربیت شده‌اند و در مفازۀ کذب و نفاق سایر کجاست بینا و کجاست شنوا این الأبصار الحدیدة و الآذان الواعیة نفسی که حرف ثالث مؤمن به من یظهره اللّه را بنصّ نقطۀ بیان روح من فی الامکان فداه بظلم و طغیان شهید نمود و همچنین شخصی که با او از ارض تاء به عراق آمد و همچنین نفوس دیگر هر یک را ببهانه‌ئی فتوی بر قتلش داد مع‌ذلک نوشته که نفوس مقدّسه را میکشند و زورکی میخواهند ریاست نمایند حال ملاحظه نمائید که حرف ثالث من یظهره اللّه را از نفوس مقدّسه نشمرده و آقا جان مشهور به کج‌کلاه که خدای واحد شاهد است که از اعمال شنیعۀ او اهل این دیار بفریاد آمده بودند از ایران و استانبول و شام و این بلد استفسار نمایند تا حقیقت این نفس که خدمت شخص موهوم از نفوس مقدّسه شده معلوم گردد و آن شخص بزرگی که مرقوم داشته بودید که نفس موهوم مکتوبی باو نوشته ارسال داشته خوبست تفصیل آقا جان را از او سؤال نمایند چه که خواهر آقا جان در بیت نوّاب فریدون میرزا بوده و از جملۀ نفوس مقدّسۀ نفس موهوم رضا قلی بوده که خود آن جناب میدانند که برادرش در حضور آن حضرت ذکر مینمود که عدم ایمان من نظر بایمانیست که رضا قلی اخوی من ادّعا مینماید و من او را بهتر میشناسم و اعمال او را بهتر میدانم مع‌ذلک میبینم که او خود را یکی از اولیای این امر میداند دیگر تفاصیل او بر خود آن حضرت معلومست و مطّلع شده‌اند که بچه جهت از ساحت اقدس طرد شد و اگر از اتباع یحیی بود در عکّا چه میکرد فواللّه الّذی لا اله الّا هو ورد منه و من اخته ما ناح به سکّان الملکوت اینها از نفوسی هستند که هر نفسی آنها را دیده شهد بکذبهم و نفاقهم هم الّذین نبذوا امر اللّه و احکامه و اخذوا ما امرهم به اهوائهم یشهد بذلک ما انزله الرّحمن فی الکتاب

لعمرک قد ذرفت العیون من اعمالهم و ذابت الأکباد بما ورد من ظلمهم علی امر اللّه و سفرائه یشهد بذلک کلّ من تزیّن بردآء الانصاف چه ‌قدر محبوبست که شخصی از جناب مشیرالدّوله سبب رفتن سیّد محمّد را به استانبول سؤال کند تا معلوم شود نزد هر ذی بصری که این نفوس کذبۀ موهومه چه مقدار سبب تضییع امر اللّه شده‌اند و از جمیع این امور گذشته خود آن جناب مطّلعند که احدی با آن نفوس معاشر نبود چند شهر بود که جمال قدم با احدی معاشرت نمینمود باب مسدود و لقا ممنوع و در آن ایّام واقع شد آنچه واقع شد انّ الخادم یسأل ربّه بأن یعرّف العباد ما عنده و یهدیهم الی صراطه المستقیم

تا این محل جواب دستخطّ آن حضرت است که از ارض صاد ارسال داشته بودند و چند شهر قبل جواب عرض شد ولکن چون مطوّل بود و حاوی هر قسم مطلب و بیانی و اطراف منقلب لذا ارسال نشد و تا الیوم که پنجم ماه مبارک رمضانست در عهدۀ تأخیر و تعویق ماند تا آنکه مجدّداً در این چند یوم دستخطّ دیگر آن حضرت که در خارج ارض طاء یعنی امام‌زاده حسن مرقوم داشته‌اند علّت انبساط قلب و انشراح صدر گردید بعد از اطّلاع بساحت اقدس توجّه نمود تمام آن را معروض داشت قوله جلّت عظمته و کبریائه

یا جمال مرّةً نراک علی فرح مبین و طوراً علی حزن یکدّر به افئدة المخلصین اگر بفرح اعظم فائز شدید دیگر کدورت چه معنی دارد و اگر فی‌الحقیقه بفنای دنیا موقنید و بانبساط بساط مبسوطۀ حقّ مطّلع ذکر قبض از برای چه بیّن یا اسمی الجمال هل تعرف من یکلّمک انّه لهو الّذی انفق الکلیم روحه لندائه و الحبیب للقائه و الرّوح لعرف قمیصه هل تبقی لک الأحزان بعد هذه البیانات الّتی جرت من عیون رحمة ربّک الرّحمن الرّحیم نشهد انّک انت من الفائزین و انّک انت من الموقنین و انّک انت من المطّلعین ای جمال اوّلاً آنکه در ایّامی که بحر فرح در امواج است و اریاح سرور بظهور مظهر ظهور در هبوب لایق نیست نفوس مقبلۀ مستقیمه ذکر احزان نمایند مگر در مصیباتی که بحقّ راجع میشود و چون کدورات آن جناب از این جهت بوده لذا بأسی نیست ولکن احزان شما بعنایات حضرت دوست بسرور مبدّل میشود چه که معزّی اوست و مسلّی او حال احزان واردۀ بر مظلوم را چه باید کرد هل من معزّ یعزّیه او من مسلّ یسلّیه فیما ورد علیه لا ونفسه المهیمنة علی العالمین ای جمال ذکر احزان محبوب امکان دارای بحر تسلّی است طوبی للعارفین تفصیل این اجمال را حال وقت اقتضا نمینماید چه که عبد حاضر حاضر است و اراده آنکه مکتوب شما که فقره بفقره عرض نموده در ملکوت بیان جواب نازل شود که شاید آن جواب بمثابۀ روح حیّ حیوان در اجساد اهل امکان سرایت نماید و کل را بنفحات ایّام اللّه فائز کند انّه لهو المقدّر العلیم الحکیم ای جمال احبّا را که بافق رحمن توجّه نموده‌اند و از رحیق عرفان محبوب امکان آشامیده‌اند در کلّ احیان متذکّر دارید تا جمیع باخلاق طیّبه و صفات مرضیّه که سبب ارتفاع امر اللّه است ظاهر شوند ای جمال اگر ارض سجن بطراز امانت مزیّن بود محبوب عالم محزون مشاهده نمیشد باید دوستان را بامانت و صداقت دعوت نمائید که شاید باین دو نیّر اعظم که از افق سماء اوامر الهی مشرقست فائز شوند

در یکی از الواح پارسی این کلمه از سماء مشیّت الهی نازل امروز اعمال شایسته باید و افعال پسندیده شاید و هر عمل نیکی بنفسه مبلّغ امر است شاهد این مقال بیاناتیست که از قلم اعلی در الواح اخری ثبت شده اگر امروز نفسی بطراز امانت فائز شود عنداللّه احبّ است از عمل نفسی که پیاده بشطر اقدس توجّه نماید و بلقای حضرت معبود در مقام محمود فائز گردد امانت از برای مدینۀ انسانیّت بمثابه حصن است و از برای هیکل انسانی بمنزلۀ عین اگر نفسی از او محروم ماند در ساحت عرش نابینا مذکور و مسطور است اگرچه در حدّت بصر مانند زرقاء یمامه باشد ای جمال بعنایت الهی مطمئن باش و بر خدمت امر قائم بشأنی که حوادث زمان و کدورات امکان ترا از خدمت محبوب عالمیان منع ننماید بلی کدورت از صفات بشریّت است در هر صورت انسان را اخذ مینماید و افسرده میسازد ولکن در نفوس مقدّسه اثر کلّی نداشته و ندارد جسد محزون ولکن روح در رَوْح و ریحان چنانچه ابن مریم میگوید جسد محزونست و روح در فرح و سرور ای جمال این ذکر را بزرگ شمر چه که امطار رحمت رحمانی از سماء عنایت بر تو باریده ان اشکر و کن من الشّاکرین ان اشکر و کن من الحامدین انتهی

دیگر جای آن ندارد که این خادم فانی کلمه‌ئی معروض دارد چه که سلطان کلمات آن حضرت را ذکر فرموده و ملیک معانی بر سریر عنایت مستوی گشته یا حبیب فؤادی و المذکور فی قلبی اگر جمیع عالم و عالمیان یک گوش شود باصغای یک حرف از کلمة اللّه تماماً فائز نگردد آن حضرت شنیده‌اند و میدانند و النّاس فی انصعاق مبین چون ذکر امانت و صداقت از لسان احدیّه ظاهر شد لذا این عبد دو لوح از الواح اللّه که در این مقامات نازل شده ذکر مینمایم تا آن حضرت بحکمت و بیان بر دوستان القا نمایند که شاید منتشر شود و کل به ما اراده اللّه فائز گردند

هو السّلطان فی ممالک البیان

قد کنّا تفکّرنا فی الأرض و سمعنا حدیثها و اخبارها اذاً طلعت من غرفة من غرفات الفردوس حوریّة نورآء و سارت الی ان قامت فی وسط الهوآء و نادت بأحسن الأصوات یا ملأ الأرض و السّموات انّی حوریّة سمّیت بالأمانة فی الصّحیفة المرقومة المستورة قد کشفت عن وجهی باذن مالکی لتنظروا حسنی و جلالی و جمالی و خَلْقی و خُلْقی و تشاهدوا عینی الکحیل و وجنتی الحمرآء و غرّتی الغرّآء و غدائری السّودآء اقسمکم یا ملأ الانشآء بمولی الوری و سلطان الآخرة و الأولی بأن لا تحجّبونی بحجبات الخیانة و الحرص و الهوی و لا تدعونی بین ایدیها لعمر اللّه انّ الخیانة من اعدائی و شأنها الضّغینة و البغضآء اسألکم بالفرد الأحد بأن لا تسلّطوا علیّ عدوّی الألدّ ان ارحمونی یا اهل الأرض و لا تکونوا من الظّالمین کذلک انزلنا لک الآیات و عرّفناک بالتّلویح ما ورد علینا فی السّجن الأعظم لتکون من العارفین انّا نحمد اللّه بما ورد علینا من البأسآء فی سبیله المستقیم انّک اذا قرأت اللّوح و عرفت ما فیه ذکّر احبّتی من قبلی و کبّر علی وجوههم من لدی المظلوم الغریب

بسمی البدیع

کتاب الصّدق نزّل بالحقّ من لدن عالم خبیر انّه لرسول الصّدق الی البلاد لیذکّر النّاس الی مقامه الرّفیع و یعرّفهم شأنه الأعلی و مقرّه الأبهی و یریهم جماله الأبدع و مقامه الأرفع و سلطانه الأمنع الأعزّ البدیع لعمر اللّه انّه یمشی و عن یمینه یمشی الاقبال و عن یساره الاطمینان و عن امامه اعلام العزّة و عن ورائه جنود الوقار یشهد بذلک مجری الأنهار انّه بکلّ شیء علیم انّه ینادی و یقول یا معشر البشر انّی جئتکم من لدی الصّدق الأکبر لأعرّفکم علوّه و سموّه و جماله و کماله و مقامه و عزّه و بهائه لعلّ تجدون سبیلاً الی صراطه المستقیم تاللّه انّ الّذی تزیّن بهذا الطّراز الأوّل انّه من اهل هذا المقام المنیر ایّاکم یا قوم ان تدعوه تحت مخالب الکذب خافوا اللّه و لا تکونوا من الظّالمین مثله مثل الشّمس اذا اشرقت من افقها اضآءت بها الآفاق و انارت وجوه الفائزین انّ الّذی منع عنه انّه فی خسران مبین انّا نقول یا ایّها الرّسول هل تقدر ان تدخل المدن و الدّیار و هل تجد لنفسک فیها من معین انّه یقول لیس لی من علم انّک انت العلیم الحکیم انّا نزّلنا هذا اللّوح فضلاً من عندنا لتذکّر النّاس بما فیه من لدن آمر عظیم البهآء علیک و علی من یقرأ آیات الرّحمن بالرّوح و الرّیحان و یکون من الرّاسخین

در این سنه اکثر آیات از قلم اعلی جاری یعنی حقّ جلّ جلاله خود مرقوم فرمودند و ذکر انقطاع و امانت و وفا و صداقت و سایر صفات عالیه در اکثری از الواح ظاهر و مشهود است و چون بعض امورات غیر مرضیّه در این ارض واقع شد لذا قلم اعلی نظر بتربیت عباد در ذکر اعمال و اخلاق و صفاتی که سبب علوّ نفوس مقدّسه و ارتفاع امر اللّه و اطمینان اهل عالم و حفظ کل است مکرّر اظهار فرموده آن حضرت و این عبد باید بکمال تضرّع و ابتهال از حقّ تعالی سلطانه بطلبیم که عباد خود را بآنچه رضای اوست موفّق فرماید و بطرازی که لایق و سزاوار است مزیّن نماید انّه لهو المقتدر المتعالی المجیب الغفور الکریم

عرض دیگر آنکه نفوسی که ذکرشان در دستخطّ عالی بود بعد از عرض بساحت اقدس مخصوص هر یک آیاتی از سماء عنایت نازل انشآءاللّه جمیع بآن فائز شوند و بلسان ظاهر و باطن تلاوت نمایند هذا ما نزّل لأخت ضلع حضرتک

هو الأقدس الأعظم

یا جمال ان افرح بما یذکرک الغنیّ المتعال فی هذا الیوم الّذی ینوح العدل کنوح الثّکلی بما اکتسبت ایدی الظّالمین تاللّه قد سکن هیکل العدل علی التّراب و هیکل الظّلم علی سریر العزّ بغرور مبین ولکن لعمرک انّ السّریر یضحک علیه و الهوآء یبشّره بالعذاب و المکان یستعیذ منه باللّه ربّک المقتدر القدیر ان انظر ثمّ اذکر الّذی جعله النّاس اماماً لأنفسهم من دون اللّه الّذی سمّی بالرّقشآء فی کتاب اللّه العلیّ العظیم قد ارتکبت ما ناح به الرّسول و صاحت به البتول ولکنّ القوم فی شقاق بعید انّ ربّک قد اخذها بسلطان من عنده و جعلها عبرة للّذین کفروا باللّه مالک هذا الیوم البدیع یا جمال لا تحزن فی شیء انّه قد اخذ فی هذا الظّهور کلّ ظالم ظلم و یأخذ الّذین تراهم الیوم علی ارائک الفتوی من دون بیّنة من لدی اللّه العلیم الخبیر یضحکون فی بیوتهم و ینوح من ظلمهم اهل الفردوس و الملأ الأعلی یشهد بذلک مالک الأسمآء فی هذا المقام الّذی سمّی بکلّ الأسمآء فی کتاب الأسمآء من لدی اللّه العزیز الحمید

ان یا قلم دع ذکر الرّقشآء ثمّ اذکر الّتی اقبلت و سمعت و آمنت و فازت الی ان طارت الی الرّفیق الأعلی و الجنّة العلیا المقام الّذی فیه ینادی لسان القدم الملک لجمالی القدیم یا جمال لعمری انّ الورقة طارت الی السّدرة و تشهد کما شهدت فی الأیّام الفانیة انّ ربّک لهو الرّقیب الشّهید یا ایّتها الورقة انّا نذکرک فضلاً من عندنا انّ ربّک لهو الفضّال الکریم اشهد انّک آمنت باللّه و اقبلت الیه فی یوم فیه ظهر الفزع الأکبر بما اکتسبت ایدی الغافلین البهآء علیک من لدنّا و علی اللّائی فزن بکلمة اللّه العزیز الجمیل ان افرحی فی الجنّة العلیا بما شهد لک اللّه اذ کان مستویاً علی عرشه العظیم

و نذکر فی هذا المقام من سمّی بالصّمد لیفرح بذکر اللّه الفرد الأحد الغفور الرّحیم یا صمد ان اطمئنّ بفضل اللّه و رحمته انّه ذکرک بالحقّ و یذکرک فضلاً من عنده لتکون من الشّاکرین تمسّک بکتاب اللّه و سننه ثمّ احمده بهذا الفضل الّذی لا یعادله ما خلق فی الأرض انّ ربّک لهو الصّادق الأمین انّا ذکرناک و ضلعک فی هذا اللّوح و نذکر امّها الّتی آمنت باللّه ربّ العالمین لا تحزنوا بما ورد علیکم لعمر اللّه ستفنی الدّنیا و ما فیها و یبقی ما قدّر لکم فی ملکوتی العزیز المنیع قد کنزت اسمائکم فی هذا الکنز الّذی سمّی باللّوح بلسان اللّه و انّه لیکون باقیاً ببقآء اسمائه یشهد بذلک کلّ عارف بصیر انتهی

عرض میشود این لوح از سماء مشیّت ربّانی مخصوص امة‌اللّه خدیجه که در لوح مبارک به ورقه نامیده شد نازل علم اللّه انّها فازت بما لا تعادله السّموات و الأرض فی‌الحقیقه در این لوح بدیع منیع حضرت شما و جناب عبد قبل صمد و ورقه و ضلع آن حضرت جمیع بعنایات مخصوصۀ الهی فائز شده‌اند روح العالم لعنایته الفدآء و ذکر شهادت نورین نیّرین هم در آن شده و همچنین کاظم علیه و علیهما بهآء اللّه اگرچه مقدّمۀ ارض صاد سبب شعلۀ اکباد و نوحه و صیحۀ عباد شد ولکن انسان بصیر که درست تفکّر نماید و منقطعاً عن الامکان نظر کند مشاهده مینماید امری اعزّ از آنچه واقع شده نبوده و نیست چه که این عبد از اوّل تا حال از تفصیل امور نورین نیّرین مطّلع است ایشان در عراق بساحت اقدس فائز شدند و کمال عنایت در بارۀ ایشان ظاهر و این فقره در اوّل منافی خیالات بعضی واقع شد ولکن ید قدرت الهیّه ایشان را بلند نمود و بطراز عزّت مزیّن فرمود و از سماء مکرمت برکت بر ایشان مبذول داشت تا آنکه بمقامی رسیدند که آن حضرت دیده و شنیده‌اند و بعد از مراجعت از ساحت اقدس بارض صاد دو عریضه معروض داشتند و همین امری که واقع شد بکمال عجز و ابتهال آن را از غنیّ متعال مسئلت نمودند حال ملاحظه نمائید الحمد للّه تا بودند از عنایت حقّ بکمال عزّت مابین عباد ظاهر و بقسمی القای حبّ ایشان در قلوب شد که احصای آن را جز حقّ قادر نبوده و نیست و در آخر عمر بشهادت کبری که خود خواسته بودند فائز گشتند و بعد هم مشاهده نموده‌اید که از قلم اعلی در بارۀ ایشان چه نازل شده لعمر اللّه بما نزّل لهم تنوح الأشیآء و تصیح الصّخرة و یبکی اهل الفردوس اگر نفسی مالک جمیع دنیا باشد و انفاق نماید باین مقام فائز نخواهد شد و این مقامیست که جمیع مرسلین و مقرّبین آن را آمل بوده و هستند تا حال قریب صد لوح در این مصیبت کبری نازل شده بل ازید چه که در این ایّام هم مشاهده میشود در بعضی از الواح ذکر شهدا مذکور است حال کدام شأن اعلای از این شأن و کدام مقام اعظم از این مقام است وقتی از اوقات فرمودند یا خادم امثال این امورات حادثه اگرچه سبب و علّت احزان لاتحصیه بوده و هست ولکن علّت ارتفاع امر اللّه است باید از اموری شکایت نمود که سبب و علّت تضییع امر بوده از حقّ جلّ و عزّ میطلبیم کل را هدایت فرماید و به ما یحبّ و یرضی مؤیّد نماید و فرمودند بنویس یا جمال امر اللّه در ارض سجن اعزّ از کلّ شیء مشاهده میشد و حال در مقامی واقف که ذکر آن سبب احزان جدیده میشود انّ ربّک لهو الصّابر الحلیم انتهی

اینکه مجدّداً ذکر ارض خاء فرموده بودید عرض شد هذا ما اشرق من افق البیان

یا جمال بشّرهم بفضلی و عنایتی و رحمتی الّتی سبقت العالمین انّا ذکرناهم و نذکرهم انّ ربّک لهو المعطی الکریم قد قبلنا ما ارسلوه بعد حضور اسمائهم لدی العرش انّه لهو الفضّال الحکیم انّ الّذین ذکرت اسمائهم فی کتابک قد ذکرناهم بذکر انجذبت به افئدة المخلصین و نکبّر من هذا المقام علی وجوههم و نبشّرهم بأنّ لهم مقام عزّ کریم انّ الفضل بیده یعطی من یشآء ما یشآء و یقدّر لمن اراد ما تقرّ به عیون النّاظرین انتهی

و اینکه در بارۀ جناب میرزا علی رضا مرقوم داشته بودید عرض شد هذا ما انزله الرّحمن فی الجواب

هو النّاطق بالحقّ فی ملکوت البیان

سبحان الّذی انزل النّعمة و اظهر الکلمة و انّها لهی الصّراط قد نصب بالحقّ من لدی اللّه المهیمن القیّوم و انّها لهی المیزان الأکبر ولکنّ القوم هم لا یفقهون و انّها لهی الصّور الأعظم الّذی نفخ فیه و انصعق من فی السّموات و الأرض الّا من انقذته ید اقتدار ربّک العزیز الودود طوبی لک بما اقبلت الی الأفق الأعلی اذ اعرض عنه الوری انّ ربّک لهو الحقّ علّام الغیوب طوبی لقویّ کسّر اصنام الأوهام مقبلاً الی اللّه ربّ ما کان و ما یکون قد ذکر اسمک فی کتاب اسمی الّذی آمن بنفسی و اعترف بما اعترفت به فی ملکوتی و حضر تلقآء عرشی و طاف فی حولی و طار فی هوائی و حمل الشّدائد فی سبیلی و انّه سمّی بالجمال من لدی اللّه مالک الوجود و ذکرناک لتفرح و تکون من الّذین نطقوا بثنآء اللّه العزیز المحبوب انّا ذکرنا کلّ من اقبل الی الوجه لیکون ذکری کنزاً له فی ملکوتی الممتنع المرفوع کذلک ذکرناک و انزلنا لک ما قرّت به العیون انتهی

و همچنین در ساحت اقدس ذکر جناب بزرگ علیه بهآء الله که در دستخطّ آن حضرت بود معروض گشت هذا ما تکلّم به لسان العظمة

هو الأعزّ الأقدم الأبهی

قل سبحانک یا من بیدک ملکوت الأسمآء و فی قبضتک زمام الأشیآء اسألک بالاسم الأعظم الّذی به اضطرب الأمم الّا من حفظته ید اقتدارک بأن تؤیّدنی علی ذکرک و ثنائک علی شأن لا یمنعنی نعیق الجهلآء الّذین نبذوا احکامک عن ورائهم و جادلوا بآیاتک و جاحدوا امرک و اعرضوا عن جمالک ای ربّ فأنزل من سحاب رحمتک ما ینبت به نبات حکمتک و اوراد عرفانک فی صدور الّذین فازوا برحیق وحیک و کوثر الهامک ای ربّ ایّد کلّ مقبل علی نصرة امرک و الاستقامة علی حبّک انّک انت الّذی لم‌ تزل کنت مقتدراً علی ما تشآء لا اله الّا انت العلیم الحکیم ثمّ اکتب لی یا الهی ما ینبغی لسمآء جودک و بحر فضلک انّک انت الفضّال القدیم لا یعزب عن علمک من شیء تسمع و تری و انّک انت السّمیع البصیر انتهی

و همچنین اسامی دیگر علیهم بهآء اللّه که در کتاب آن جناب بود فرداً فرداً عرض شد مخصوص هر یک آیات بدیعۀ منیعه نازل انشآءاللّه بآن فائز شوند

هو الأقدس الأبهی

یا نصر انّ المظلوم شاهد اقبالک و توجّهک الی اللّه و انزل لک ما تقرّ به عینک و یفرح به قلبک و قلوب السّامعین ان افرح بذکری ایّاک ثمّ اشکر ربّک الکریم انّه توجّه الیک من شطر سجنه الأعظم و ذکرک بما هو اعزّ من بحر الحیوان عند ربّک الرّحمن ان اشکر و قل لک الحمد یا مولی العالمین البهآء علیک و علی ضلعک الّتی آمنت باللّه الفرد الخبیر

ان یا قلم الأعلی ان اذکر من سمّی بمؤمن لیفرح بذکر اللّه مالک المآب انّا ذکرناک من قبل فضلاً من عندنا و انا العزیز الوهّاب طوبی لنفس اقبلت الی ملکوتی و شربت رحیق عنایتی من ایادی عطائی و نطقت بذکری البدیع قد کان ذکرک فی کتاب اسمی و نزّلت لک هذه الآیات الّتی لا تعادلها خزائن السّموات و الأرضین البهآء علیک و علی ضلعک الّتی فازت فی ایّام اللّه الفرد الخبیر

و نذکر من سمّی بعلی الّذی اقبل الی الأفق الأعلی و نوصیه بما یرتفع به امر اللّه مالک الایجاد یا علی ان استمع ندائی ثمّ افرح بذکر ربّک الّذی به انارت الآفاق طوبی لسمیع سمع ندآء المظلوم و لوجه انقطع فی سبیله عن کلّ الجهات البهآء علیک و علی ابنک الّذی آمن بالفرد الواحد المختار

انّا نذکر علی عسکر الّذی آمن باللّه مالک القدر فی یوم فیه اضطرب کلّ ذی فضل و اعرض کلّ فقیه و اعترض کلّ حکیم الّا من شآء اللّه ربّ العالمین کم من علم جعلناه ناراً لصاحبه و کم من علیم ترکناه و جعلناه عبرةً للنّاظرین و کم من غنیّ غرّه الغنآء الی ان اعرض عن مالک الوری و کم من فقیر فاز بکوثر البقآء فی ایّام اللّه الملک العزیز الحمید

و نذکر من سمّی بشیرعلی لیوقن کلّ مؤمن انّا نذکر من ذکر ربّه العلیّ العظیم ان استمع ندائی انّه ینادیک من شطر سجنه البعید فاسأل اللّه بأن یجعلک مستقیماً علی امره و ناطقاً باسمه العزیز البدیع

ان یا قلم ان اذکر من سمّی بمیرزا لیفرح بذکر مولاه و یکون من الرّاسخین یا ایّها العبد توکّل علی اللّه فی کلّ الأمور ثمّ اذکر ایّامی و بلائی و ما ورد علی نفسی و اصفیائی الّذین آمنوا بآیاتی و اقبلوا الی افقی المبین کذلک انزلنا الآیات فضلاً من لدنّا انّ ربّک لهو المنزل الکریم

هو الأقدس الأعظم الأبهی

یا محمّد قبل تقی ان استمع النّدآء من شطر عکّآء المقام الّذی سجن فیه هذا المظلوم الغریب قد احاط النّدآء من فی الأرض و السّمآء ولکنّ النّاس اکثرهم من الغافلین طوبی لک بما نبذت الأوهام و اقبلت الی مالک الأنام الّذی اتی بسلطان مبین نعیماً لک بما اخذت رحیق العرفان و شربت باسم ربّک الکریم کم من عبد اعرض فی ایّام اللّه عن مطلع الوحی و کم من عبد اقبل و اخذ ما اوتی من لدی اللّه ربّ العالمین کذلک تنفّس صبح البیان اذ کان هیکل الرّحمن مستویاً علی عرشه العظیم البهآء علی من ذکرک فی کتابه و علیک و علی ضلعک الّتی نسبها اللّه الی اسمه انّه لهو العالم الخبیر

یا اسمی الجمال انّا نذکر احبّائی کلّهم اجمعین و نکبّر علی وجوههم من شطر سجنی و نصلّی علیهم و نذکرهم فی کلّ بکور و اصیل یا جمال بشّرهم ببحر عنایتی و سمآء فضلی و شمس رحمتی [الّتی] احاطت العالمین قل تاللّه انّ القلم الأعلی یتحرّک علی ذکرکم و وجه القدم توجّه الی وجوهکم من هذا المقام العزیز المنیع ان افرحوا بذکری ثمّ اشربوا باسمی العزیز البدیع انّا نأمرکم بالفرح و نذکر حزنی فی هذا الیوم الّذی فیه سمعت اذنی ما ورد علی اختی من معشر الظّالمین نشهد انّها اقبلت و فازت و طارت فی هوائی و سمعت ندائی و تحرّکت باذنی و ارادتی کذلک شهد القلم الأعلی ولکنّ القوم اکثرهم فی ریب مبین طوبی لمن زارها و توجّه الیها خالصاً لوجه ربّه المنعم المعطی الکریم

ای جمال نقطۀ بیان میفرماید کل از برای این بوده که در آن محضر اقدس انور اعلی مذکور آیند حال ملاحظه نمائید و قدر این فضل را بدانید که قلم اعلی در حینی که جمیع احزان او را احاطه نموده بذکر احبّای خود مشغول است لعمری لم‌ تمنعنی جنود الامکان و لا حوادث الدّنیا قد نطقت فی کلّ الأحیان و دعوت الکلّ الی الفرد الخبیر جمیع دوستان را از قبل مظلوم آفاق تکبیر برسانید این سنه چند مصیبت واقع شده و در این آخر خبر اخت در ظاهر بساحت اقدس معروض افتاد و فی‌الحقیقه مظلومه بوده و سرّاً بر او وارد شد آنچه که غیر حقّ از احصای آن عاجز است طوبی لها و بهائی علیها بما صبرت فی اللّه و حملت الشّدائد فی سبیله المستقیم انتهی

عرض دیگر آنکه الواح متعدّده از سماء عنایت الهیّه مخصوص آن جناب ارسال شد از جمله بصحابت جناب آقا سیّد علی اکبر علیه بهآء الله لوحی مخصوص آن جناب و الواح اخری و همچنین مع جناب ابن اصدق المقدّس علیهما بهآء اللّه لوحی مخصوص آن جناب نازل و ارسال شد و حال هم لوح اعزّ امنع با پوسته ارسال شد مع این عنایات الهیّه و فضلهای ربّانیّه باید آن حضرت در کلّ احیان بکمال روح و ریحان بذکر محبوب عالمیان مشغول باشند بشأنی که بیهوشان بادۀ غفلت بهوش آیند و پژمردگان وادی اوهام تازه شوند و مردگان قبور اعراض زنده و پاینده گردند البهآء علیک و السّلام علیک و الرّحمة علیک و عنایة اللّه علیک

عرض دیگر آن حضرت استخبار فرمایند که ابن جناب مشکین‌قلم اگر در ارض طاء باشند و ممکن باشد باین جهات توجّه کنند البتّه باین سمت روانه نمایند که بروند نزد جناب مشکین‌قلم اگر این فقره مجرا شود بسیار محبوبست البتّه آن حضرت منتهای جهد را مبذول فرمایند

هو الأعزّ الأبهی

بکلّی فداک یا من کنت قائماً لخدمة امر الله المقتدر العلیّ الأعلی در دو پوستۀ قبل بحضور انورت عریضه قلمی و مذکور گردید و در این وقت هم این ورقۀ منیعه و لوح منیع ارسال ارض قاف خدمت جناب سمندر علیه بهآء الله گردید که ایفاد حضور مبارکت دارند الحمد لله بجوهر جواهر عنایات حضرت دوست مدام مفتخر و فائز بوده و انشآءالله خواهید بود یشهد بذلک ما ارسلته الی حضرتک چون نظر بثقلت پوسته در این ورقۀ مبارکه بهمین‌ قدر اکتفا رفت تا معلوم باشد که وفا را و عهد را از نظر و قلب محو ننموده‌ام الفانی جواد محبوبان حقیقی آقایان معنوی روحی لتراب اقدامهم الأطهر فدا بذکر خیر آن دوست روحانی را ذاکر و کذلک احبّای این ارض

آقای معظّم و محبوب مکرّم حضرت افنان آقائی جناب آقا م آقا علیه بهآء اللّه الأبهی ملاحظه فرمایند

۱۵۲^١

بسم ربّنا الأعظم الأقدس العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی توحّد بالکلام و تفرّد بالبیان الّذی خضعت بحور المعانی عندما تلفّظ به فم مشیّته و سجدت کتب العالم عند ظهور حرف من آیاته بحرکة من اصبعه تحرّک القلم الأعلی فی ملکوت الانشآء و ثبت حکم الآخرة و الأولی قد اعترف کلّ فصیح بالعجز عند ظهور بیانه و کلّ بلیغ اقرّ بالقصور عند بروز کلمته العلیا الّتی بها فصّل بین الوری انّها لهی سیف اللّه المسلول و میزانه الموضوع و صراطه الممدود و سراجه المنیر و انّها لهی الصّور الأعظم و النّاقور الأفخم تعالی من تزیّن باسمه کلّ الکتب و الصّحف و الزّبر انّه لهو الّذی سمّی بکلّ اسم من اسمائه الحسنی فی الصّحف الأولی و انّه لهو الّذی سمّی فی التّوراة بیهوه و فی الانجیل بالمعزّی و روح الحقّ و فی الفرقان بالنّبإ العظیم و سمّی بأسمآء اخری فی کتب ما اطّلع بها الّا اللّه مالک العرش و الثّری انّه لهو الّذی نزّل البیان لذکره و بشّر العباد بظهوره و قدومه طوبی لأذن سمعت ما نطق به النّقطة الأولی فی قیّوم الأسمآء فی هذا الظّهور الأظهر و السّرّ المستتر بقوله یا سیّد الأکبر ما انا بشیء الّا و قد اقامتنی قدرتک علی الأمر ما اتّکلت فی شیء الّا علیک و ما اعتصمت فی امر الّا الیک و انت الکافی بالحقّ هل من ذی شمّ لیجد عرف بیان الرّحمن فی الامکان و هل من ذی بصر لیری الحجّة و البرهان و هل من ذی سمع لیسمع ندآء مالک الأدیان الّذی اتی بقدرة و سلطان لعمر اللّه کلّ من علیها فان و هذا وجه ربّنا الرّحمن

سبحانک اللّهمّ یا من باسمک اشرقت شمس مشیّتک من افق السّمآء و سرت فلک الارادة علی بحر الکبریآء اسألک بالاسم الّذی به سخّرت الأشیآء و جعلته سلطان الأسمآء بأن تؤیّد احبّتک علی ما تحبّ و ترضی و تقدّر لهم من قلمک الأعلی ما یحفظهم عن الّذین اعرضوا عن آیاتک الکبری ای ربّ هم عباد اقبلوا الیک و نبذوا ما دونک و اخذوا ما امروا به فی ایّامک ای ربّ عرّفهم ما قدّرت لهم بجودک و احسانک ثمّ الهمهم ما کنزت لهم فی ملکوتک انت الّذی یا الهی لا تعجزک شؤونات الخلق و لا تضعفک قوّة الأقویآء و شوکة الأمرآء اسألک بذکرک الأعلی و کلمتک العلیا بأن تبارک علی افنان سدرة امرک الّذین نسبتهم الیک و جعلتهم اعلاماً بین خلقک و ذکرتهم فی اکثر الواحک هم الّذین سمّیتهم بالأفنان بلسان عظمتک و خصّصتهم بهذا الاسم بین خلقک و بریّتک ای ربّ فأنزل علیهم من سحاب رحمتک ما ینبغی لعظمتک و اقتدارک ثمّ انصرهم یا الهی بجودک و عنایتک ثمّ انزل علیهم برکة من عندک انت الّذی یا الهی دعوتهم بنفسک الیک و قدّرت لهم ما یعجز عن ذکره لسانی و السن عبادک انّک انت المقتدر الّذی لا یعجزک شیء و السّلطان الّذی لا یمنعک امر قد کنت فی ازل الآزال الهاً و لم یکن معک من شیء و تکون بمثل ما قد کنت من قبل و انّک انت الشّاهد النّاظر السّامع العلیم الخبیر

روحی لذکرکم الفدآء قد اسکرنی رحیق بیانکم الّذی ماج فی بحور کلماتکم الحاکیة عن حبّکم مقصودنا و مقصودکم و مقصود من فی السّموات و الأرضین و انّها لهی المترجم الّذی یقرأ اسرار القلوب و یترجم ما هو المستور علم اللّه انّ هذا لسکر لا یرید الصّحو و لا یحبّ الصّحو و لا یعتریه الصّحو یسأل الخادم ربّه بأن یزید هذا السّکر الّذی اخذنی من رحیق محبّة اولیآء اللّه و اصفیائه فلمّا فزت و قرأت و عرفت عرضته لدی الوجه اذاً نطق لسان العظمة یا افنانی یا ایّها الفائز بکوثر عنایتی و النّاظر الی افقی انّ الأمر عظیم عظیم و الخلق ضعیف ضعیف قد اظهرنا الأمر ولکنّ النّاس هم عنه معرضون و انزلنا الآیات و هم لا یسمعون قد انتهی المیقات و اتی مظهر البیّنات ولکنّ القوم هم لا یفقهون قد ظهر ما هو الموعود فی کتب اللّه ولکنّ النّاس هم عنه غافلون قد بیّنّا ما کان مستوراً فی علم اللّه و اظهرنا ما هو المخزون فی کنز اللّه ولکنّ القوم اکثرهم لا یشعرون قد تمّت الحجّة و نزّلت المائدة و اتی البرهان ولکنّ النّاس هم لا یعرفون قد نبذوا ما عند اللّه و اخذوا ما عند رؤسائهم الّذین اعرضوا عن اللّه المهیمن القیّوم هم العلمآء عندهم و جهلآء لدی الحقّ علّام الغیوب قد تمسّکوا بما یفنی معرضین عمّا یبقی کذلک سوّلت لهم انفسهم و هم لا یعلمون قد اشتغلوا بالأیّام الفانیة غافلین عمّا عند اللّه ربّ ما کان و ما یکون لو عرفوا ناحوا علی انفسهم ولکنّ الیوم هم محتجبون لعمر اللّه هذا یوم القیام و هم قاعدون و یوم البیان و هم صامتون قل یا معشر العرفآء قد ماج بحر الحیوان و انتم عنه معرضون هذا یوم الایقاظ و انتم راقدون أ وجدتم نفحات الوحی و اعرضتم أ رأیتم الآیات و انکرتم ما لکم لا تشعرون قد انجذب من رحیق بیان الرّحمن من فی الفردوس الأعلی و انتم بأهوائکم تلعبون و لا تفقهون قل یا قوم تفکّروا فی القرون الأولی این الجبابرة و الفراعنة این صفوفهم و الوفهم و این رنّات سیوفهم و ربّات قصورهم و این زئیر ابطالهم و زفیر اهوائهم و اعمالهم و این معاقلهم و محافلهم قد تشتّت شملهم و جمعهم و تبدّد عزمهم و عزّهم قل خافوا اللّه یا قوم و لا تتّبعوا کلّ فاجر مردود قل ایّاکم ان تمنعکم شؤونات الخلق عن الحقّ سیفنی ما ترونه الیوم و یبقی ما قدّر من لدی اللّه العزیز الودود طوبی لک یا ایّها الطّائر فی هوائی و المقبل الی وجهی و المتمسّک بحبل فضلی اذ اعرض عنّی عبادی و بریّتی الّذین خلقوا من کلمتی المهیمنة علی ما کان و ما یکون انتهی انّ الخادم یشکر اللّه علی ما عرّفنا و انعمنا و انزل لحضرتک ما تفرح به القلوب و تقرّ به العیون

اینکه در بارۀ ورقۀ علیا حضرت حرم علیها بهآء اللّه الأبهی مرقوم داشته بودید که با حضرت مبلّغ علیه من کلّ بهآء ابهاه مشورت نموده‌اید این فقره محبوبست و لدی العرش مقبول و آنچه مصلحت و موافق حکمت دیده شد عمل نمائید اگر آن حضرت مع ایشان عازم شوند البتّه اقربست چنانچه چندی قبل این کلمه را این عبد از لسان قدم استماع نمود جمیع امور لدی العرش ظاهر و مشهود است انّه لهو العلیم الخبیر از حقّ جلّ جلاله این خادم مسئلت مینماید که عالم را مستعدّ فرماید از برای ظهور آنچه الیوم مستور است اکثری از ناس غافل مشاهده میشوند و بمصلحت خود هم عارف نیستند و اگر گفته شود و کلمۀ نصحی القا گردد ثمری نخواهد بخشید در بادیه‌های اوهام سالکند و باهواء خود مشغول از مصلحت ظاهرۀ خود هم بیخبر و غافل دیده میشوند یک فقره بنظر این عبد آمد خدمت آن حضرت عرض مینمایم تا درایج شعور ناس معلوم شود در ایّامی که جمال قدم جلّ کبریائه در مدینۀ کبیره تشریف داشتند روزی از روزها کامل پاشا که یکی از وزرای دولت علیّه بود بین یدی الوجه حاضر در بین عرایضی که معروض میداشت عرض نمود چندین لسان تعلیم گرفته‌ام و یک یک را معروض داشت از ده دوازده تجاوز نمود فرمودند ثمرۀ این السن متعدّده چیست عمر گرانمایه بسیار حیف است در چنین امور صرف شود آنچه از لآلی بیان از کنز علم رحمن ظاهر شد بکمال فرح و سرور تسلیم و تصدیق مینمود و مع‌ذلک از عمل بآن محروم مشاهده میشد اگر فی‌الحقیقه بآنچه از قلم اعلی جاری شده عامل شوند جمیع در جمیع عوالم بآسایش و راحت تمام فائز گردند در فقرۀ لسان از سماء مشیّت رحمن در کتاب اقدس نازل شد آنچه کل را کفایت مینماید و یک لوح امنع اقدس بلسان پارسی در این مقام نازل شده اگر عمل نمایند جمیع را کافیست و دیگر احتیاج تعلیم السن مختلفه نبوده و نیست عمر را ضایع و وقت را از دست میدهند و به ما یأمرهم اهوائهم مشغولند چه مقدار مشقّت را حمل مینمایند از برای افتخار نفس خود چنانچه الیوم بتعلیم السن مختلفه افتخار مینمایند در این مقام آنچه از قلم اعلی نازل شده اینست قوله عزّ کبریائه قد نزّلنا فی الکتاب الأقدس یا اهل المجالس فی البلدان ان اختاروا لغة من اللّغات لیتکلّم بها من علی الأرض و کذلک من الخطوط انّ اللّه یبیّن لکم ما ینفعکم و یغنیکم عن دونکم انّه لهو الفضّال العلیم الخبیر این امر مبرم از جبروت قدم از برای اهل عالم عموماً و اهل مجالس خصوصاً نازل شده چه که اجرای اوامر و احکام و حدودات منزلۀ در کتاب برجال بیوت عدلیّۀ الهیّه تفویض شده و این حکم سبب اعظمست از برای اتّحاد و علّت کبری است از برای مخالطه و وداد من فی البلاد ملاحظه میشود اکثری از امم از تشتّت لغات اهل عالم از مخالطه و معاشرت و کسب معارف و حکمت یکدیگر محرومند لذا محض فضل و جود کل مأمور شده‌اند باینکه لغتی از لغات را اختیار نمایند چه جدیداً اختراع کنند و چه از لغات موجودۀ ارض انتخاب نمایند و کل بآن متکلّم شوند در این صورت جمیع ارض مدینۀ واحده ملاحظه میشود زیرا که کل از لسان یکدیگر مطّلع میشوند و مقصود یکدیگر را ادراک مینمایند اینست سبب ارتقای عالم و ارتفاع آن و اگر نفسی از وطن خود هجرت نماید و بهر یک از مدن وارد شود مثل آنست که در محلّ خود وارد شده تمسّکوا به یا اهل المجالس فی المدن و الدّیار اگر نفسی فی‌الجمله تفکّر کند ادراک مینماید که آنچه از سماء مشیّت الهیّه نازل شده محض فضل بوده و خیر آن بکل راجعست ولکن بعضی از عباد از ثدی جهل و غفلت میآشامند بشأنی که آنچه خیر است و رجحان آن عقلاً و نقلاً ظاهر و مشهود است از آن تجاوز مینمایند و بمزخرفات نفوس غافله از حکمت الهیّه که سبب و علّت ترقّی عالم و ارتفاع اهل آنست چشم پوشیده و میپوشند الا انّهم فی خسران مبین هر طایفه‌ئی بلسان خود تکلّم مینماید مثل ترک بترکی و ایران بپارسی و عرب بعربی و اهل اروپا بالسن مختلفۀ خود و این السن مختلفه مابین احزاب متداولست و مخصوصست بطوایف مذکوره و یک لسان دیگر امر شده که اهل عالم عموماً بآن تکلّم نمایند تا کل از لسان یکدیگر مطّلع شوند و مراد خود را بیابند اوست باب محبّت و وداد و الفت و اتّحاد و اوست ترجمان اعظم و مفتاح کنز قدم چه مقدار از نفوس مشاهده شده که تمام اوقات را در تعلیم السن مختلفه صرف نموده بسیار حیفست که انسان عمری را که اعزّ اشیاء عالم است صرف اینگونه امور نماید و مقصودشان از این زحمات آنکه لسان مختلفه را بدانند تا مقصود طوایف و ما عندهم را ادراک نمایند حال اگر بآنچه امر شده عامل شوند کل را کفایت مینماید و از این زحمات لاتحصی فارغ میشوند لغت عرب ابسط از کلّ لغات است اگر کسی ببسط و وسعت این لغت فصحی مطّلع شود آن را اختیار نماید لسان پارسی هم بسیار ملیحست لسان اللّه در این ظهور بلسان عربی و پارسی هر دو تکلّم نموده ولکن بسط عربی را نداشته و ندارد بلکه اکثر لغات ارض نسبت باو محدود بوده و این مقام افضلیّت است که ذکر شد ولکن مقصود آنکه لغتی از لغات را اهل ارض اختیار نمایند و عموم خلق بآن تکلّم کنند هذا ما حکم به اللّه و هذا ما ینتفع به النّاس لو هم یعرفون و همچنین سوای خطوط مخصوصۀ طوایف مختلفه یک خطّ اختیار نمایند و خلق عموماً بتحریر آن مشغول شوند بالأخره جمیع خطوط بخطّ واحد و جمیع السن بلسان واحد منتهی شود و این دو سبب اتّحاد قلوب و نفوس اهل عالم گردد و قطعات مختلفۀ ارض یک قطعه مشاهده شود لعمر اللّه اگر اهل ارض بآنچه در کتاب نازل شد فائز شوند و آفتاب عدل از خلف سحاب اشراق نماید جمیع عالم نفس واحده مشاهده شوند اذاً لا تری فی الأرض عوجاً و لا امتاً یا ملأ الأرض انّه یعلّمکم ما هو خیر لکم تمسّکوا به انّه لهو الواعظ النّاصح المبیّن المدبّر المشفق العلیم الحکیم انتهی حال ملاحظه فرمائید اگر اهل ارض بآنچه از لسان عظمت جاری میشود عمل نمایند کل خود را غنی و فارغ و آزاد مشاهده کنند آنچه سبب آسایش اهل ارضست از آن غافل و آنچه علّت آلایش و زحمت و ابتلای نفوسست بآن متمسّکند ولکن آنچه از قلم اعلی جاری شده البتّه ظاهر خواهد شد عنقریب صاحبان درایت و عقول مشاهده مینمایند که مفرّی نیست مگر بعمل بآنچه در کتاب الهی نازل شده در سنین ماضیه ملاحظه فرمائید که بواسطۀ هواهای نفسانیّۀ چند نفس چه مقدار از بلایا و رزایا بر اهل ارض وارد شد هر یوم شدّت و بلا زیاد میشود تا آنکه بالأخره بآنچه از لسان عظمت در مراتب صلح نازل شده بآن متمسّک شوند و بآن عمل نمایند قوله جلّ کبریائه

هو النّاصح الأمین

عالم را بمثابۀ هیکل انسانی ملاحظه کن و این هیکل بنفسه صحیح و کامل خلق شده ولکن باسباب متغایره مریض گشته و لازال مرض او رفع نشده چه که بدست اطبّای غیر حاذقه افتاده و اگر در عصری از اعصار عضوی از اعضای او بواسطۀ طبیبی حاذق صحّت یافت عضوهای دیگرش بامراض مختلفه مبتلا بوده و حال در دست نفوسی افتاده که از خمر غرور تربیت یافته‌اند و اگر هم بعضی از این نفوس فی‌الجمله در صحّت آن سعی نمایند مقصود نفعی است اسماً و یا رسماً بایشان راجع شود چنین نفوس قادر بر رفع امراض بالکلّیّه نبوده و نخواهند بود الّا علی قدر معلوم و دریاق اعظم که سبب و علّت صحّت اوست اتّحاد من علی الأرضست بر امر واحد و شریعت و آداب واحده و این ممکن نه مگر بهمّت طبیب حاذق کامل مؤیّد که مخصوص نظم عالم و اتّحاد اهل آن از شطر قدم بعرصۀ عالم قدم گذارد و توجّه نماید و هر هنگام که چنین نور از مشرق ارادۀ الهیّه اشراق فرمود و طبیب حاذق از مطلع حکمت ربّانیّه ظاهر شد اطبّای مختلفه بمثابۀ سحاب حجاب اشراقات و تجلّیات آن نور شدند لذا اهل ارض باختلافات خود باقی ماندند و مرض عالم رفع نشد و صحّت نیافت آن اطبّا که قادر بر این امر خطیر نبوده و این طبیب را هم از معالجه منع نمودند و حجابهای مانعۀ حایله شدند در این ایّام ملاحظه کن که جمال قدم و اسم اعظم کشف حجاب فرموده و نفس خود را لأجل حیات عالم و اتّحاد و نجات اهل آن فدا نموده مع‌ذلک کل بر ضرّش قیام نمودند تا آنکه بالأخره در سجنی که در اخرب بلاد واقعست مسجون شده و ابواب خروج و دخول را مسدود کرده‌اند یار را اغیار دانسته‌اند و دوست را دشمن شمرده‌اند مصلح را مفسد گمان نموده‌اند ای اهل ثروت و قدرت حال که سحاب شده‌اید و عالم و اهل آن را از اشراقات انوار آفتاب عدل و فیوضات لاتحصی منع نموده‌اید و راحت کبری را مشقّت دانسته‌اید و نعمت عظمی را نقمت شمرده‌اید اقلّاً وصایای مشفقانۀ جمال احدیّه را در اموری که سبب نظم مملکت و آسایش رعیّت است اصغا نمائید در هر سنه بر مصارف خود میافزائید و آن را حمل بر رعیّت مینمائید و این بغایت از عدل و انصاف دور است این نیست مگر بسبب اریاح نفسانیّه که مابین در هبوب و مرور است و تسکین آن ممکن نه مگر بصلح محکم که سبب اعظم است برای استحکام اصول ابنیۀ ملّت و مملکت چاره اکنون آب و روغن کردنیست صلح و اتّحاد کلّیّه که دست نداد باید باین صلح اصلاح شود تا مرض عالم فی‌الجمله تخفیف یابد صلح ملوک سبب راحت رعیّت و اهل مملکت بوده و خواهد بود در این صورت محتاج بعساکر و مهمّات نیستند الّا علی قدر یحفظون بها بلدانهم و ممالکهم و بعد از تحقّق این امر مصروف قلیل و رعیّت آسوده و خود مستریح میشوند و اگر بعد از صلح ملکی بر ملکی برخیزد بر سایر ملوک لازم که متّحداً او را منع نمایند عجب است که تا حال باین امر نپرداخته‌اند اگرچه بعضی را شوکت سلطنت و کثرت عساکر مانع است از قبول این صلح که سبب آسایش کل است و این وهم صرف بوده و خواهد بود چه که شوکت انسان و عزّت او به ما یلیق له بوده نه باسباب ظاهره اهل بصر حاکم را محکوم مشاهده نمایند و غنی را فقیر و قویّ را ضعیف میشمرند در حکّام ملاحظه نمائید که حکومت و ثروت و قوّت ایشان برعیّت منوط و معلّق است لذا نزد صاحبان بصر این امور بر قدر انسان نیفزاید جوهر انسانیّت در شخص انسان مستور باید بصیقل تربیت ظاهر شود اینست شأن انسان و آنچه معلّق بغیر شد دخلی بذات انسانی نداشته و ندارد لذا باید بقلّت و کثرت و شوکت و عظمت ظاهره ناظر نباشند و بصلح اکبر بپردازند سلاطین مظاهر قدرت الهیّه‌اند بسیار حیف است که امثال آن نفوس عزیزه حمل امور ثقیله نمایند اگر فی‌الحقیقه زمام امور را بید نفوس مطمئنّۀ امینۀ عاقله بگذارند خود را فارغ و آسوده مشاهده نمایند طوبی از برای سلطانی که لنصرة اللّه و اظهار امره قیام نماید و عالم را بنور عدل روشن سازد بر کلّ من علی الأرض حبّ او و ذکر خیر او لازمست هذا ما جری من القلم من لدن مالک القدم نسأل اللّه بأن یوفّق الأمم بما ینفعهم و یعرّفهم ما هو خیر لهم فی الدّنیا و الآخرة انّه علی کلّ شیء قدیر کذلک اشرقت شمس البیان من افق مشیّة ربّکم الرّحمن ان اقبلوا الیها و لا تتّبعوا کلّ جاهل بعید انتهی

این لوح امنع اقدس در اوّل ورود سجن اعظم از سماء مشیّت مالک قدم نازل این خادم فانی از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل است که بقدرت کامله اذن واعیه بخلق عطا فرماید تا کل باصغاء آیات الهی فائز شوند ولکن اعمال خلق مانع بوده و هست در ارض صاد ملاحظه فرمائید مع آنکه از اوّل ظهور جمال قدم جمیع را از نزاع و فساد و جدال منع فرمودند و این فقره را جمیع مطّلعند مع‌ذلک بآن دو مظلوم مع آنکه مال احدی را نبردند و ظلم و ستمی از ایشان نسبت بنفسی ظاهر نشد بلکه مطالع شفقت و مرحمت و عنایت بودند وارد آوردند آنچه قلم و لسان از ذکرش عاجز است این اعمال شنیعه سبب و علّت ظهور طاغی باغی عبیداللّه ثانی شده و میشود چه مقدار نفوس از میان رفت و چه مقدار ضرر بدولت و رعیّت وارد شد در این مقام کلمه‌ئی از لسان مبارک استماع گشت که ذکر آن حال جایز نه باری از حقّ میطلبیم نفوس غافله را برجوع مؤیّد فرماید تا بآنچه واقع شده کفایت شود انّه لهو الغفور الرّحیم فی‌الحقیقه الیوم جمیع از نفخۀ صور منصعق دیده میشوند الّا من شآء اللّه عجب در آنست که بعضی از اهل بیان احجب از امم قبلند و بعضی بحیله و مکری ظاهر که شبه آن دیده نشده یعنی این خادم فانی در ایّام عمرش ندیده مثلاً میرزا احمد کرمانی که تفصیل آن را خود آن حضرت مرقوم داشته بودند بمکری ظاهر که انسان تحیّر مینماید قوله جلّ کبریائه فی الکتاب الأقدس ان یا ارض الکاف و الرّآء انّا نراک علی ما لا یحبّه اللّه و نری منک ما لا اطّلع به احد الّا اللّه العلیم الخبیر و نجد ما یمرّ منک فی سرّ السّرّ عندنا علم کلّ شیء فی لوح مبین انتهی این کلمات عالیات وقتی از سماء مشیّت الهی نازل شد که ذکر احمد هم در ظاهر نبود بعد از چند سنه عرایض متواتره از او رسید مرّة یقبل و اخری یعرض یتقلّب کالرّقطآء و یتلوّن کالحربآء در هر حین بلونی ظاهر و در هر آن بشاخه‌ئی متمسّک اشهد انّه فی خسران مبین در ایّامی که در مدینۀ کبیره توقّف داشته عرایض متعدّده بساحت اقدس و همچنین مکاتیب عدیده نزد این عبد و جناب اسم اللّه م‌ه علیه بهآء اللّه الأبهی فرستاده و جمیع مدلّ و مشعر بر توبه و انابه و رجوع و جزع و ابتهال بوده جواب از سماء عنایت نازل و آخر آن باین مضمون بعفو الهی فائزی لو تکون مستقیماً علی الأمر ولکن حالت او از قبل معلوم بوده و از آیۀ مبارکۀ کتاب اقدس هم حالت او مستفاد میشود و از تلویح بیان مقصود عالمیان همچه مفهوم شد که از برای او بقیّه‌ئی در آن ارض موجود و مستور است العلم عند اللّه العلیم الخبیر در ایّام حرکت از عراق ذکر ناعقین و طیور لیل در الواح الهی مذکور و جمیع را اخبار فرمودند و همچنین در ارض سرّ در آیات منزله ذکر نفوس غافلۀ ملحده بوده و در بعضی از الواح این آیات بدیعۀ منیعه نازل اذا جآءکم ناعق بکتاب السّجّین او بأوراق النّار دعوها عن ورائکم ثمّ اعلموا بأنّه لهو النّاعق الموعود فی کتب اللّه العلیّ العظیم انتهی

آیات متعدّده باین مضمون نازل نسأله تعالی بأن یقوّی قلوب احبّائه و یظهرهم علی شأن لا یمنعهم ما ذکر فیما کان من قبل و یذکر فیما یکون من بعد انّه لهو الحافظ النّاصر المقتدر القدیر سبحان‌اللّه حقّ جلّ جلاله بشأنی ظاهر که از برای احدی از امم عالم مجال اعراض و اعتراض نمانده جمیع کتب الهی از قبل مشحونست باین ذکر اعظم و جمیع آنچه در این ظهور واقع شده و میشود در کتب قبل بوده در یکی از الواح لسان الهی باین کلمه ناطق میفرماید برّ الهی در برّ شام ظاهر و مشهود و ندایش از صهیون مرتفع و صهیون محلّی است در این اراضی اینست که اشعیا میفرماید و اجعل فی صهیون خلاصاً لاسرائیل و در این آیه که حضرت اشعیا فرموده ملاحظه فرمائید میفرماید ما اجمل علی الجبال قدمی المبشّر المخبر بالسّلام المبشّر بالخیر المخبر بالخلاص القائل لصهیون قد ملّک الهک روح الخادم لبیانه الفدآء خبر میدهد از قدوم مبشّر که نقطۀ اولی روح ما سواه فداه باشد و خبر داده که مبشّر بر جبال ساکن که چهریق و ماکو باشد چنانچه کل عالمند و میفرماید مبشّر بسلام اخبار میدهد و از این کلمه دو معنی مستفاد میشود یکی دارالسّلام که مقرّ عرش بود و دیگر از سلام حقیقی لأجل کلّ عالم که در اوّل ورود جمال قدم در رضوان ظاهر شد سه ٣ آیه در اوّل ورود رضوان لسان عظمت بآن نطق فرمود یکی از آن این بود که حکم سیف در این ظهور مرتفع شد اینست سلام حقیقی که فی‌الحقیقه جمیع اهل عالم بآن فائز شده و میشوند و اینست که در مقامات دیگر میفرماید نصرت بحکمت و بیان و ما ینبغی للانسان بوده و خواهد بود لعمر المحبوب اگر یک آیۀ مبارکه را بسمع مقدّس از هوی اصغا نمایند کل بافق اعلی توجّه کنند و همچنین از مقرّ عرش در آخر آیه خبر میدهد بقوله القائل لصهیون قد ملّک الهک و حال علم اللّه بر صهیون منصوب و ندآء اللّه از آن و جمیع اراضی مقدّسه مرتفع و چه ‌قدر ملیحست این کلمۀ این آیه که میفرماید المبشّر بالخیر و این خیریست که نقطۀ اولی روح ما سواه فداه میفرماید قوله عزّ ذکره ثمّ فی سنة التّسع کلّ خیر تدرکون اگر این عبد مجال مییافت بعضی از اشارات کتب الهی که از قبل در ذکر این ظهور اعظم نازل شده ذکر مینمود ولکن بهیچوجه وقت و فرصت دیده نمیشود و این فقره سبب خجلت این عبد شده چنانچه در عرض جوابهای لازمه تأخیر رفته و میرود ولکن چون جمیع مطّلعند که این عبد لیلاً و نهاراً مشغول است هر قدر هم تأخیر شود بشفقت و عنایت و عفو مقرون بوده و خواهد بود سبحان‌اللّه این خادم فانی متحیّر است بلکه تحیّر در این مقام منصعق دیده میشود اعظم از همۀ امور غریبۀ عجیبه و غفلت و طغیان بریّه حجبات اهل بیانست چه که حجابی خرق ننموده بصدهزار حجاب دیگر مبتلا شده‌اند مع آنکه امر بقسمی ظاهر شده که از اوّل ابداع تا حال نشده و آیات بشأنی نازل گشته که شبه آن دیده نشده و بیّنات بقسمی ظاهر که از برای هیچ منصفی مجال توقّف نیست نقطۀ اولی روح ما سواه فداه جوهر کلّ بیان را در قمیص یک کلمه ظاهر فرموده‌اند قوله عزّ ذکره و قد کتبت جوهرة فی ذکره و هو انّه لا یستشار باشارتی و لا بما ذکر فی البیان بلی وعزّته تلک الکلمة عند اللّه اکبر عن عبادة من علی الأرض اذ جوهر کلّ العبادة ینتهی الی ذلک فعلی ما قد عرفت اللّه فاعرف من یظهره اللّه فانّه اجلّ و اعلی من ان یکون معروفاً بدونه او مستشیراً باشارة خلقه و انّنی انا اوّل عبد قد آمنت به و بآیاته و اخذت من ابکار حدائق جنّة عرفانه حدائق کلماته بلی وعزّته هو الحقّ لا اله الّا هو کلّ بأمره قائمون لعمر اللّه این کلمۀ مبارکه یکتا لؤلؤ بحر بیانست و یکتا آفتاب جهان عرفان چه که سدّی است محکم از برای یأجوج جهل و مأجوج هوی و این کلمۀ مبارکه بشأنی ملیحست که جمال قدم جلّ کبریائه در لوح امنع اقدس که باسم حضرت مبلّغ علیه من کلّ بهآء ابهاه نازل شد ذکر فرموده‌اند این کلمه از برای معرضین بیان بمثابۀ سیف است دیگر مجال اعتراض از برای احدی باقی نمیماند یا محبوب فؤادی کلّ عجب در اینست که احدی از اصل امر اطّلاع نداشته و ندارد و مع ذلک یتکلّمون بأهوائهم ما یتکلّمون پستی مقام را مشاهده کنید که بعضی از جهلا بمستغاث استدلال کرده‌اند و از مالک آن محروم شده‌اند اشهد انّ منزل البیان تبرّأ منهم در باب خامس‌عشر از واحد ثالث بیان این کلمۀ مبارکه مسطور قوله جلّ شأنه چه کسی عالم بظهور نیست غیر اللّه هر وقت شود باید کل تصدیق بنقطۀ حقیقت نمایند و شکر الهی بجا آورند و همچنین میفرماید جمیع بیان بمثابۀ خاتم است در اصبع مبارک او و ورقه‌ایست از اوراق جنّت او انتهی مع‌ذلک طنین ذباب مرتفع و جهّال ارض بآن متمسّک بحر حیوان امام وجوه ظاهر و قوم از آن غافل و محجوب و ببرکۀ منتنه متوجّه اینست شأن خلق و شأن الّذین اتّخذوه لهم ربّاً من دون اللّه گویا از یوم اللّه ذکری استماع ننموده‌اند و عرفی از او استشمام نکرده‌اند اینست که بذکر اصنام و مطالع اوهام مشغولند نقطۀ اولی روح ما سواه فداه در مقامی میفرماید قوله جلّ شأنه ثمّ اعلم انّ فی ذلک الیوم لم یکن معروفاً غیر اللّه و لا معبوداً الّا ایّاه و لا موصوفاً سواه و لا محبوباً دونه و لا مقصوداً غیره انتهی

این کلمات مبارکه بأعلی البیان مابین زمین و آسمان ندا مینماید که امروز بحقّ وحده منسوبست و بیوم اللّه در کتب الهی مسطور و معروف لا یذکر فیه الّا هو و حال قومی باوهامات قبل که الیوم در ساحت اقدس ذکری از آن نبوده و نیست مشغولند و اراده نموده‌اند بسحاب اوهامات قبل خورشید فضل را مستور دارند و باریاح دفرا سراج الهی را از نور منع نمایند امروز روز دیگر است و از برای او مقامی دیگر اسأله تعالی بأن یعرّف عباده ما ستر عنهم و یقرّبهم الیه و یرزقهم ما انزل من سمآء عطائه انّه ولیّ الذّاکرین و مجیب السّائلین این بیانات نقطۀ اولی روح ما سواه فداه که ذکر شد مکرّر این عبد فانی در عرایضی که بدوستان الهی معروض داشته ذکر نموده که شاید نفوس محتجبۀ موهومه اینقدر ادراک نمایند که این یوم از حدودات و حجبات و ما عند النّاس مقدّس و منزّه و مبرّاست او بخود معروف بوده و خواهد بود لا یعجزه شیء و لا یضعفه امر و لا یستره حجاب الیوم اکثری از بصر و سمع ممنوعند طوبی لمن یراه بعینه منقطعاً عن عینه و یعرفه بنفسه ملقیاً نفسه از مقصود یکتا سائل و آمل که عالم عرفان را بانوار آفتاب استقامت منوّر فرماید و آفاق قلوب را بنیّر بیان رحمن روشن نماید انّه لهو المقتدر علی ما یشآء لا اله الّا هو العلیم الحکیم

و بعد این خادم فانی بدستخطّ دیگر آن حضرت که تاریخ آن هشتم شهر شعبان بود فائز شد الحمد للّه فرح بخشید و بهجت آورد و بعد در وقتی از اوقات در ساحت اقدس امنع عرض شد هذا ما نطق به لسان العظمة فی الجواب

هو الأقدم

یا افنانی انّا اردنا ان نلقی علیک ما نطق به قلمی الأعلی من قبل فی اوّل خطابی ایّاک انّ ربّک لهو العزیز الودود

هو الأعظم

قد اتی الوعد و ظهر الموعود و القوم فی اضطراب مبین قد ماج بحر الحیوان و هم الی الموت یسرعون قد هاج عرف الرّحمن و هم عنه معرضون قد اخذوا الغدیر و نبذوا السّلسبیل ما لهم کیف لا یشعرون قد اشتغلوا بالتّراب معرضین عن الوهّاب الا انّهم لا یفقهون لعمر اللّه انّ عیونهم عمیآء و آذانهم صمّآء لا یسمعون و لا ینظرون ان یا قلمی الأعلی ان اذکر من اقبل الی النّور و توجّه الی وجه اللّه المهیمن القیّوم الّذی سمع النّدآء اذا ارتفع فی ملکوت الانشآء و سرع فی میادین الرّضآء الی ان عرف و قال لک الحمد یا اله الغیب و الشّهود قل یا اهل البهآء أ انتم فی النّوم او اخذکم سکر الهوی و منعکم عن ذکر اللّه مالک الوجود قل هذا یوم القیام کیف انتم تقعدون و هذا یوم النّدآء و انتم صامتون قوموا باسمی ثمّ انطقوا بالحکمة و البیان لعلّ اهل الامکان یتوجّهون الی الرّحمن الّذی ینادی فی هذا المقام الممنوع قل هل سمعتم و صبرتم اتّقوا اللّه و لا تکونوا من الّذینهم لا یعرفون قل توجّهوا لتسمعوا لحن اللّه فی ملکوت البیان لعمری لو یسمعون لیأخذهم جذب الشّوق الی مقام یرقصون و لا یشعرون قل أ تدعون کوب البقآء و تأخذون صدید الفنآء من ید کلّ فاجر مردود قل أ علّمکم هذا معلّم الهوی او انفسکم فاصدقوا لی یا قوم و لا تتّبعوا کلّ کاذب محجوب قوموا بالحکمة و ذکّروا العباد بما امرکم مالک البریّة لعلّ یتوجّهون الی اللّه العزیز الودود کذلک نطق قلمی و تکلّم لسانی و بیّنت جوارحی طوبی لمن تقرّب و اخذ لوح اللّه بید القدرة و شرب منه ما رقم فی لوحی المحفوظ انّک یا ایّها الشّارب من کأسی و النّاطق باسمی ان اشکر بما ارسل الیک من سمآء العنایة هذا الکتاب المحتوم یا افنانی جمیع ذرّات از ندای الهی و صریر قلم ربّانی در وله و شوق مشاهده میشوند و عباد غافل در تیه اوهام و ظنون سالک قل لعمر اللّه انّه لا یعرف بغیره و لا یری ببصر دونه انّه لهو النّبأ الّذی ما اطّلع به احد من قبل و لم تحط به نفس الّا اللّه ربّ العالمین قل تاللّه انّ هذا لنبأ عظیم الّذی تزیّن بذکره کتب اللّه العلیم الخبیر قل لیس عنده ما عندکم و لا یمشی فی طرقکم قد اتی بالحقّ و اظهر صراطه المستقیم قد استقرّ عرشه فی اوّل الورود علی کوم اللّه بذلک ظهر ما کان مسطوراً فی کتب المرسلین قد تشرّف البرّ و البحر بقدومه و لقائه و نفحات قمیصه المنیر هذا یوم لا یذکر فیه الّا اللّه وحده و یوزن فیه کلّ شیء بمیزان اللّه الّذی یمشی و ینطق امام وجوه العالم قد اتی مالک القدم بسلطان مبین قل انّ البرهان یطوف حول العرش و الحجّة تنادی باسمه العزیز المنیع یا افنانی ان اشرب من کلّ حرف من آیات ربّک رحیق البقآء ثمّ اشکر ربّک المعطی الکریم ثمّ اذکر احبّائی من قبلی و بشّرهم بعنایتی و رحمتی و ذکّرهم بما انزله الرّحمن فی الفرقان و البیان و من قبلهما فی التّوراة و الانجیل تاللّه قد ترشّح من انآء بیانی رحیقی المختوم الّذی وصفه کتاب حکیم من لدن عزیز علیم انتهی الحمد للّه لسان عظمت مرّةً بعد مرّه اظهار شفقت و عنایت فرمود و در حین تنزیل بشأنی بحر بیان در امواج که این فانی مثل یک سمکۀ بسیار کوچک خود را مشاهده مینمود که بر سنگی چسبیده دیگر کجا قادر است بر آنچه لسان اللّه بآن تکلّم فرموده خدمت آقایان مذکور دارد در این آیات بدیعۀ منیعه ذکر میزان نازل لذا این عبد فانی اراده نمود که لوح میزان که از قبل نازل شده ذکر نماید تا کل بحلاوت بیان الهی فائز شوند قوله جلّ کبریائه

بسمی المجیب العلیم

قد اتت السّاعة و نفخ فی الصّور و المیزان ینادی انا الممیّز العلیم ابیّن و اظهر امام وجه العالم اعمال الأمم و انا الشّاهد الخبیر لم یبق من ذرّة الّا و قد اظهرتها و انا العادل المستقیم قد جعلتنی مستویاً ید العدل فی ایّام اللّه ربّ العالمین هذا یوم فیه ینطق النّاقور و یصیح النّاقوس و ینادی الصّور الملک للّه مالک هذا الیوم البدیع انّک یا ایّها السّامع اذا فزت باصغآء لوح ربّک ولّ وجهک شطر المظلوم و قل نفسی لبلائک الفدآء یا من انفقت ما انت علیه فی سبیل اللّه العلیّ العظیم انتهی این عبد فانی بمناسبت آنچه عرض مینماید هر چه از کلمات الهی و آیات ربّانی بنظر میآید دوست داشته و دارد که ذکر نماید چه که خادم مطمئن است از اینکه آن حضرت از قرائت و مشاهدۀ آن مسرور میشوند یوم یوم ذکر و بیانست ولکن غافلین را از آن قسمتی نبوده و نیست امروز روزیست که حضرت داود در زبور میفرماید الأنهار لتصفق بالأیادی الجبال لترنّم معاً امام الرّبّ لأنّه جآء لیدین الأرض جمیع کتب الهی مشحونست بذکر این یوم مبارک و ما ظهر فیه ولکن دیده میشود آنچه در کتب ذکر شده در قلوب صخرۀ صمّا اثری از آن ظاهر نشده بکمال تصریح ذکر یوم الهی و ظهور اللّه در کتب قبل بوده مع‌ذلک ناس غافل و محتجبند در بیان و اهل آن ملاحظه فرمائید نقطۀ اولی روح ما سواه فداه میفرماید و فی سنة التّسع انتم بلقآء اللّه ترزقون و همچنین میفرماید ثمّ فی سنة التّسع کلّ خیر تدرکون مع‌ذلک بعضی از ظهور اللّه محتجب دیده میشوند و چه مقدار آن حضرت در این امر تأکید فرموده‌اند بقسمی که میفرمایند به بیان و واحد بیان از آن شمس حقیقت محتجب نمانید قوله عزّ و جلّ ایّاک ایّاک یوم ظهوره ان تحتجب بالواحد البیانیّة فانّ ذلک الواحد خلق عنده و ایّاک ایّاک ان تحتجب بکلمات ما نزلت فی البیان الی آخر قوله عزّ و جلّ و در مقامی میفرماید قوله عزّ ذکره من ینظر الی تلک الشّجرة بغیر عین اللّه لم یستحقّ له حکم النّجاة حال ناس غافل ببصرهای محتجبۀ مرموده ارادۀ معرفة اللّه نموده‌اند سبحانه عمّا یظنّون و همچنین در مقام دیگر لآلی این کلمات از بحر علم نقطۀ بیان روح ما سواه فداه ظاهر قوله عزّ و جلّ اینست که من فی البیان را نجات نمیدهد الّا مشاهدۀ من یظهره اللّه در کینونات خود نه مشاهدۀ من قد ظهر انتهی در این آیۀ مبارکه نظر فرمائید که چگونه ناس را تعلیم فرموده‌اند بنصّ صریح میفرمایند باو ناظر باشید نه بنقطۀ بیان یکی از حروف حیّ از من یظهره اللّه جلّت عظمته و عظم کبریائه سؤال نموده اطرده لسان البیان بقوله جلّ و عزّ فما اعظم ذکر من قد سألت عنه و انّ ذلک اعلی و اعزّ و اجلّ و امنع و اقدس من ان یقدر الأفئدة بعرفانها و الأرواح بالسّجود له و الأنفس بثنائه و الأجساد بذکر بهائه فما عظمت سؤلتک و صغرت کینونتک هل شمس الّتی هی فی مرایا ظهوره فی نقطة البیان یسأل عن الشّمس الّتی تلک الشّموس فی یوم ظهوره سجّاد لطلعتها ان کانت شموساً حقیقیّة والّا لا ینبغی لعلوّ قدسها و سموّ ذکرها و لو لا ما کنت من واحد الأوّل لجعلت لک من الحدّ حیث قد سألت عن اللّه الّذی قد خلقک و رزقک و اماتک و ابعثک فی هیکلک هذا بالنّقطة البیان فی ذلک الظّهور المتفرّد بالکیان انتهی

حال ملاحظه فرمائید معرضین در چه مقالند و امر در چه مقام یشهد کلّ شیء بتقدیسه و تنزیهه عمّا ذکره لسان العالم و یذکر و هذه کلمة لا ینکرها الّا کلّ متوهّم مریب و میفرماید قوله عزّ و جلّ لعلّک فی ثمانیة سنة یوم ظهوره تدرک لقآء اللّه ان لم تدرک اوّلاً تدرک آخره ولکن ایقن بأنّ الأمر اعظم فوق کلّ عظیم و انّ الذّکر اکبر فوق کلّ کبیر و سائل جناب ملّا باقر حرف حیّ علیه بهآء اللّه بوده که باو میفرمایند شاید در سنۀ هشت بلقآء اللّه فائز شوی و اگر اوّل هشت این مقام اعزّ ارفع اعلی را درک ننمودی در آخر آن که منتهی باوّل تسع میشود بلقا فائز میشوی و همین حرف حیّ در سنۀ تسع لقآء اللّه را ادراک نمود و دو مرتبه هم بشطر سجن توجّه نمود و بلقا فائز گشت و در این ایّام برفیق اعلی صعود نمود علیه بهآء اللّه و بهآء الملائکة المقرّبین و همچنین جناب میرزا اسداللّه علیه بهآء اللّه را بشارت فرموده‌اند که بلقاء من یظهره اللّه فائز میشوند و این خطاب مستطاب در بارۀ او نازل که میفرمایند و انّک انت یا ایّها الحرف الثّالث المؤمن بمن یظهره اللّه و در ایّامی که نیّر اعظم از افق عراق طالع بود بین یدی العرش حاضر و بشرف ایمان فائز گشت و بعد وارد شد بر او آنچه وارد شد الا لعنة اللّه علی القوم الظّالمین و تفصیل آن مظلوم در کتاب بدیع نازل و مسطور است حال ملاحظه فرمائید سلطان قدمی را که میفرماید جمیع بیان بمثابۀ خاتمی است در اصبع او یقلّب کیف یشآء لما یشآء بما یشآء و میفرماید بجمیع بیان و واحد آن از آن شمس حقیقت محتجب نمانید با این وصیّت محکمۀ متقنه بیک کلمۀ آن که اسم مستغاث باشد تمسّک جسته از مقصود عالم محروم مانده‌اند این آذان واعیة و ابصار حدیدة و صدور منشرحة و قلوب منیرة میفرماید او را باو بشناسید نه بغیر او مع‌ذلک چه گفته‌اند و چه کرده‌اند و هنوز ملتفت نشده‌اند که بلفظی از بحر بیان ممنوعند و بکلمه‌ئی از ملکوت کلام محروم و ابداً باعمال خود شاعر نیستند بعینه بلعب جابلقا و جابلسا مشغولند الیوم بیک کلمه اگر اراده فرماید آنچه در بیان حروف اثبات است بنفی راجع میفرماید یفعل ما یشآء و لا یسأل عمّا شآء انّه علی کلّ شیء قدیر چنانچه نقطۀ اولی روح ما سواه فداه میفرماید قوله عزّ ذکره حلّ لمن یظهره اللّه ان یردّ من لم یکن فوق الأرض اعلی منه اذ ذلک خلق فی قبضته و کلّ له قانتون و همچنین قادر است بر آنکه جمیع من علی الأرض را برداء نبوّت فائز فرماید چنانچه میفرماید قوله عزّ ذکره فانّه لو یجعل ما علی الأرض نبیّاً لیکوننّ انبیآء عند اللّه انتهی جمیع اسماء باقبالهم الیه مفتخر و معزّز و مشرّفند والّا قابل ذکر نبوده و نیستند لسان احدیّه در ارض سرّ باین کلمۀ مبارکه ناطق قوله جلّ کبریائه قل انّ النّبیّ من سمع نبأی و آمن بنفسی و الرّسول من بلّغ رسالاتی و الامام من قام امام وجهی و فاز بأیّامی و الولیّ من دخل حصن ولایتی و انقطع عن سوائی و الوصیّ من وصّی نفسه ثمّ العباد بحبّی و ذکری کذلک اشرقت شمس البیان من افق مشیّة ربّکم الرّحمن فی هذا الرّضوان المقدّس الممتنع المتعالی العزیز المنیع

در این مقام نقطۀ اولی روح ما سواه فداه مسئلت مینماید که آنچه از حروفات که در بیان دون کتاب علّیّین احصا فرمودی تبدیل نمائی و محو فرمائی و در مقام آن خلق نمائی از احرف نورانیّه بآنچه تو دوست میداری و بعد از بیانات عالیۀ متعالیه میفرمایند تا آنکه منتهی شود باسم اعظم جلّ کبریائه و اصل مناجات آن حضرت بسیار محبوبست که ذکر شود تا کل از کوثر بیان قسمت برند قوله جلّ و عزّ و لأسألنّک من فضلک یا الهی بأن تزیّن کلّ آثاری فی کتاب عظیم علی احسن خطّ منیع لم یکن اعلی منه فی علمک بشأن قد بدّلت کلّ احرف الّتی قد احصیتها فی دون کتاب العلّیّین بأن تمحونّها بقدرتک و تخلقنّ فی مقامها احرف نورانیّة علی ما تحبّ و ترضی فی منتهی ذروة الأعلی و فوق العلی الی منتهی رفرف الأعلی الی ان ینتهی الی اسمک الأرفع الأعزّ الأجلّ الأجمل الأعلی الأبهی انّک لعلی کلّ شیء قدیر انتهی لعمر اللّه هر نفسی که اقلّ من ان یحصی بانصاف و بصر فائز شود اشتعال نار محبّت نقطۀ اولی روح ما سواه فداه را در ذکر ظهور مالک اسماء مشاهده مینماید و ادراک میکند چه فائده که ناس را کسالت غفلت از مقصد اقصی و ذروۀ علیا و غایة قصوی منع نموده یا محبوب فؤادی فی‌الجمله ناری که در این خادم فانی مشتعل است او را بر این اذکار تأیید مینماید والّا حقّ جلّ جلاله مقدّس و منزّه است از آنچه ذکر شده و بشود و بشهادت نقطۀ بیان روح ما سواه فداه به ما فی البیان معروف نشده و نخواهد شد تعالت عظمته و ذکره و سلطانه و همچنین گمان میرود که بعضی از نفوس متوقّفه که در بیدای حیرت سالکند و بحجبات و اشارات محدود شاید متنبّه شوند و بصراط مستقیم الهی راه یابند الأمر بیده یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو العزیز الحمید

عرض دیگر آنکه جناب آقا محمّد خان علیه بهآء اللّه مع دو نفس دیگر وارد و بساحت اقدس فائز گشتند و سراجی که حاکی از قلوب اصفیا بود بتوسّط ایشان صحیح و سالم رسید ولکن تا حین جمال قدم ببستان توجّه نفرموده‌اند انشآءاللّه حسب الفرمایش عمل خواهد شد چندی بود سجن اعظم مقرّ عرش واقع و حال یک شهر میشود که قصر بقدوم مبارک مشرّف و فائز است نسأل اللّه محبوبنا و محبوبکم و مقصودنا و مقصودکم بأن یقدّر لحضرتکم ما ینبغی لاسمه الکریم انّه لهو الغفور الرّحیم البهآء علی حضرتکم من لدن عزیز علیم حضرت غصن اللّه الأعظم و حضرت غصن اللّه الأکبر ذاتی و کینونتی لتراب اقدامهما الفدآء آن محبوب را بذکر ارفع اعلی ذاکر و تکبیر اقدس ابهی ابلاغ میدارند و همچنین جمیع طائفین ارض سجن هر یک عرض فنا و نیستی خدمت آن حضرت معروض میدارند

عرض دیگر این فانی آنکه در جمیع احوال دوستان حقّ را بحکمت امر فرمائید که مباد از او غافل شوند و از ما اراد اللّه محروم گردند یوم قبل لسان عظمت باین کلمه ناطق ای عبد حاضر از آیات بدیعۀ منیعه مباد احدی بمقصود واقف نشود و گمان دیگر نماید به افنان بنویس که جمیع را اخبار نماید در جمیع احوال حکم حکمت ساقط نمیشود و اینکه در آیات نازل شده هذا یوم الایقاظ و انتم راقدون و هذا یوم القیام و انتم قاعدون مقصود تبلیغ امر الهی است که نفوس مستقیمه بحکمت بر آن قیام نمایند ونفسی المهیمنة علی الأشیآء که غیر این در نظر نبوده و نیست و در جواب یکی از دوستان این فقرات محکمۀ متقنه از سماء احدیّه نازل ذکر میشود تا کل بعنایت و رحمت و شفقت حقّ واقف شوند و به ما اراد اللّه ناظر گردند قوله جلّ کبریائه ایّاک ایّاک ان تعمل ما کتبته فی آخر کتابک این اعمال اعمال جهلاست و افعال غافلین قسم باسم اعظم که اگر نفسی از دوستان اذیّت بنفسی وارد آورد بمثابۀ آنست که بنفس حقّ وارد آورده نزاع و جدال و فساد و قتل و امثال آن در کتاب الهی نهی شده نهیاً عظیما تب الی اللّه عمّا قصدته فی نفسک ثمّ ارجع الیه و قل

یا الهی اسألک بالکلمة العلیا بأن تکتب لی کلمة الغفران لأنّی اردت ما لا اردته و نهیته فی کتابک اسألک بأن تکفّر عنّی سیّئاتی و تغمّسنی فی بحر غفرانک انّک انت الغفور الکریم

هر ظلمی که از ظالمی ظاهر شد او را بنفس حقّ واگذارید عدل الهی مهیمن و محیط است احتیاج بفساد و نزاع و جدال و قتل و غارت نداشته و ندارد نصرت امر ببیان بوده و خواهد بود و دون آن از هواهای نفسانیّه ظاهر شده و میشود اعاذنا اللّه و ایّاکم یا معشر المقبلین انتهی

و همچنین در لوح اسم اللّه جمال علیه من کلّ بهآء ابهاه این فقرۀ مبارکه نازل قوله عزّ کبریائه ونفسه الحقّ اگر قدرت ظاهره که فی‌الحقیقه نزد حقّ مقامی نداشته و ندارد بتمامها ظاهر شود و سیّافی در مقابل و ارادۀ سوء قصد از او مشاهده گردد البتّه متعرّض او نشویم و او را باو واگذاریم انتهی شخصی از دوستان الهی ارادۀ ضرّ در بارۀ یکی از آحاد ناس داشت و در مکتوبی که باین خادم ارسال داشت ذکر قصد خود را نموده بود این عبد در ساحت اقدس عرض نمود آیات منزلۀ مذکوره در جواب او از سماء مشیّت نازل و ارسال شد انشآءاللّه حقّ جمیع را تأیید فرماید تا از ارادۀ خود بگذرند و بارادة اللّه ناظر شوند انّه یقول الحقّ و یهدی السّبیل و الحمد للّه العزیز الجمیل

عرض دیگر آنکه پاکت جناب اسم اللّه الجمال علیه من کلّ بهآء ابهاه زود بایشان برسد تعجیل لازمست البهآء علیکم

خ‌ادم

فی ١١ ربیع‌الأولی سنة ١٢٩٨

هذا ما جری من قلم الغصن الأعظم بلسان القوم فی تفسیر الآية بما امر من لدی مالک القدم

هو اللّه تعالی شأنه العظمة

الحمد للّه الّذی جعل الخطّ المتکّون من النّقطة الأوّلیّة الظّاهرة بالبآء طراز الختم لاسمه المهیمن علی الأسمآء ثمّ قسّمه قسمین بالسّرّ المستسرّ بین الأمرین و اخذ الواحد مع الآخر بالحکمة المکنونة تحت حجاب القدر اذاً تمّ کتاب الأکبر و تزیّن به من فی الأرض و السّمآء لیشهدنّ مطالع الّا عند نفی لا بما شهدت سدرة القضآء علی البقعة النّورآء و یتوجّهنّ الی مشرق البدآء عند مشهد الفدآء مقرّ الّذی فیه تقمّصت الکلمة العلیا ثوب الحمرآء فی ملکوت الانشآء و لیسمعنّ اهل الملکوت اطوار ورقات المعلّقات علی السّدرة المنتهی فی ذکر هذا الذّکر الّذی ظهر برایات الآیات لمن فی الأرضین و السّموات و الحمد للّه الّذی جعل السّاعة برهاناً لهذه السّاعة الّتی اذا نطقت بالکلمة الأولی نصب میزان الأعلی و اذا اهتزّت بنفسها لنفسها تحرّک اهل القبور من اهتزاز نفحات مالک الأسمآء مرّةً ظهرت بطراز القدم فی سرّ اسمه الأعظم و استجذب منه الأمم و طوراً ظهر بأمر سرعت منه الأشیآء الی اللّه منزل الآیات و الحمد للّه الّذی جعل النّفخة الأولی بشارةً لأهل البهآء المستقرّین علی الفلک الحمرآء و الأخری فتنةً لأهل البیان الّذین تمسّکوا بغیر ما انزله الرّحمن و تعقّبوا اهل الفرقان فیما عندهم من الظّنون و الأوهام و اعرضوا عن البدع الظّاهر من جمیع الجهات الّذی شهد له لسان العظمة فی سرادق الاجلال و جعله مقدّساً عن الأشباه و الأمثال و اظهره بقوّة اللّاهوت فی قطب الجبروت المجلّی علی الملکوت بحجج باهرات و ظهورات لائحات و الحمد للّه الّذی نطق بفصل الخطاب فی المآب بین الأحزاب لیعرف کلّ عبد مولاه و یتوجّه الی ملجئه و مثواه منقطعاً عمّا سواه اذاً انصعق اهل الأهوآء الی الأرض الغبرآء و اهل البغضآء علی تیه الاغضآء و جعل طراز الصّحو بعد المحو لأهل هذا الفضآء الّذی کان ضیائه من انوار الجمال بالمآل و به فصّل بین الحزبین من اهل الانشآء و قدّر للأولی رحیق الحیوان من کأس اسمه الرّحمن و ارجع الأخری الی مقرّ القهر فی اسفل النّیران بما انکروا ظهور نور الذّات عند قیام السّاعة الممتنعة البدیعة المتجلّیة علی مطالع الأسمآء و الصّفات

ان یا ایّها المصطلی بنار الموقدة المشتعلة الملتهبة فی الشّجرة المبارکة الّتی نبتت علی بقعة السّینآء ساحة الکبریآء قطب الأفریدوس بحبوحة الفردوس و تسمع من زفیرها ندآء الرّحمن بأبدع الألحان انّه لا اله الّا انا المقتدر العزیز المنّان لو تهبّ نسمة الاذن من مهبّ ارادة ربّک لتصغی من حفیف افنانها ما تنصعق به طیور البقآء فی اجمة اللّاهوت و تتّحیّر عقول سکّان حدائق الجبروت و تذهل الباب اهل المعانی و العرفان فی ریاض الملکوت و تفور فی عنصر التّراب لهیب النّار علی شأن تشتعل البحور بنار محبّة اللّه و تذوب الصّخور من حرارتها و تحیی العظام الرّمیمة فی القبور من اثرها و تهتزّ النّفوس من شغفها و تقرّ العیون من مشاهدتها و تسترّ القلوب من تقرّبها و تنشرح الصّدور بطلوعها و تفرح الأرواح بظهورها و تتعطّر الآفاق من نشر روائحها و تستنیر الامکان من انوارها و تستضیء الأفلاک بضیائها و تحترق احجاب الحدود و الاشارات من اهل سبحات الجلال بجذوة منها و تنهتک الأسبال عن الأعین و الأبصار بقوّتها ولکن لمّا سبقت ارادة ربّک بأنّ الأسرار الرّبّانیّة و المعارف الصّمدانیّة اللّاهوتیّة الّتی هی الموائد السّمائیّة و الآلآء الباقیة الالهیّة تنزل علی حسب استعداد الامکان و قابلیّة اهل الأکوان لذا سکت الورقآء عن هدیرها و افنان سدرة البقآء عن حفیفها ولکن لمّا اشرقت شمس الاذن و الأمر من افق مشیّة اللّه ربّ الأرباب و رأیناک السّائل الآمل لدی الباب و ناظراً الی ربّک الوهّاب فی المآب و مشتعلاً من جذوات جذبات اللّه بین ملإ الأکوان و ناطقاً بذکره بین الأدیان و منادیاً باسمه الرّحمن لذا هاجت ابحر المحبّة فی قلبی و سالت اودیة الشّوق فی فؤادی و اردنا ان نذکر للمنقطعین من اهل البهآء ما یقرّبهم الی ساحة الکبریآء و یبلّغهم الی مقام القدس و القرب و اللّقآء مقرّ الّذی لا یری فیه الّا تجلّیات مالک الأسمآء علی من فی ملکوت الأرض و السّمآء و لیشربنّ المخلصون رحیق الوصال من الکأس الظّاهرة علی هیئة الهآء المقدّسة عن الواو الحاکیة عن الجهات فی ناسوت الانشآء الّذین سافروا من مفازة الظّنون و الأوهام مقبلین الی افق الایقان و شقّوا ستر الموهوم باسمه القیّوم الّذی کان مهیمناً علی الآفاق و طاروا بأجنحة الرّوح و الرّیحان فی جوّ هذه السّمآء الّتی ارتفعت علی اعلی الجنان و تزیّنت بمطلع شمس القدم و مشرق نیّر الأعظم فهنیئاً لهم بما زکت نفوسهم و صفت قلوبهم و انشرحت صدورهم و تنوّرت عیونهم و حدّت ابصارهم و وعت آذانهم و انجلت عقولهم و هامت ارواحهم و لطفت و رقّت افئدتهم علی شأن انطبعت فیها تجلّیات انوار صبح القدم اذ تجلّی بأسمائه الحسنی علی من فی الأرض و السّمآء

و انّک انت یا ایّها السّائل الجلیل فاعلم بأنّ التّفسیر و البیان ولو کان بأبدع التّبیان عنوان للظّهور و العیان عند المتعارجین الی معارج العرفان و المتدندنین حول حمی ربّک العزیز المنّان و المستشرقین من الأنوار الّتی اشرقت و لاحت بها الآفاق فی هذا الیوم الّذی التفّت السّاق بالسّاق و احتجب اولو النّفاق عن مبدإ الاشراق و دخل اهل الوفاق فی هذا الوثاق بما وفوا بالمیثاق لذا لا ینبغی ان یتوجّه الیهما من اتی بفصل الخطاب بسلطان ربّک العزیز الوهّاب و انّک لو تنظر بعین الحقیقة لتری بأنّهما فی ‌الحقیقة الأوّلیّة ختما بالاسمین الأعظمین اللّذین کانا منادیاً فی برّیّة الرّوح وادی الجذب و مبشّراً بظهور اللّه و برّه لما سواه لیعرف الکلّ ملجأه و مثواه فبعدما ادبرت لیلة الدّلمآء و تنفّس صبح الهدی و لاحت شمس البقآء و اشرقت الأرض و السّمآء و طلعت الأقمار و اکفهرّت النّجوم بالأنوار و اشتهرت الآثار و دارت الأدوار و تکوّرت الأکوار و جرت الأنهار و اثمرت الأشجار و تفتّحت الأزهار و تزیّنت الحدائق بشقائق الحقائق و نصب المیزان و مدّ صراط الایقان و تسعّر النّیران و فار الحسبان و ازلفت الجنان و نزلت ملائکة العادیات برایات من الآیات و خرقت الأحجاب و حرقت الأسبال و انشقّت الأستار و جآء ربّک العزیز الجبّار فی ظلل من غمام الحقائق و المعانی و الأسرار فرأیت المقرّبین مهطعین الی ساحة نور الأنوار و حافّین حول عرش اللّه الملک القهّار اذاً لا نحتاج الی التّفسیر مع هذا الکشف و الشّهود ولو کان بمزامیر آل داود لأنّ جوهر العیان مغنی عن البیان و مثل التّفسیر عند اولی الأفئدة کمثل المصباح انّما یلوح الی الصّباح متی اشرق شارق الیقین من افق مبین اذاً التّدندن حول سراج التّفسیر من قبیل غضّ النّظر عن المنهاج الجلیل و السّلوک فی اضیق السّبیل لیس الیوم یوم الخوض فی اعماق الکلمات لاخراج لآلئ التّأویل من اصداف التّنزیل بل آن اوان المکاشفة و الشّهود و الوفود الی مقام محمود و الوصول الی الرّفد المرفود بما اتی الوعد و ظهر الموعود من لدی اللّه العزیز الودود قل یا اولی الأحجاب من الأحزاب هذا یوم الایاب و حسن المآب و نعم الثّواب و ظهور ربّ الأرباب و قطع الأنساب و خلع الأثواب الی متی تهیمون فی فیافی الشّکّ و الارتیاب و تتوارون فی مغرب الاحتجاب و لن تدخلوا مدینة اللّه العزیز الوهّاب بعدما فتحت الأبواب و تیسّرت الأسباب أ تقنعون بالسّراب عن اعذب الشّراب أ تحتجبون بما عندکم عن منزل الکتاب أ تنشغلون بأقبح الوجوه عن جمال تشوّق الی الوفود ببابه مطالع القدس فی الأکوار و تمنّوا الشّهادة فی سبیله مشارق الأنوار فی الأدوار أ تحسبون انفسکم علی علم من الکتاب لا وربّ الأسمآء و الصّفات بل انتم اغتنمتم ظنوناً من العلوم و غفلتم عن جمال المعلوم و اشتغلتم بأوهام من الفنون و ترکتم جوهر المقصود الّذی کان مکنوناً فی کتب اللّه العزیز الودود هل ینفع السّراج بعدما استضآء الآفاق بنیّر الأعظم الوهّاج ام یشفی السّقیم مآء الحمیم بعد الّذی ظهر الدّریاق الأعظم و الاکسیر الأکمل الأتمّ ام یروی الغلیل العلیل مآء الصّدید بعدما تلاطمت طمطام السّلسبیل بظهور ربّ مجید فأنصفوا یا ملأ الأکوان هل برائحة نافجة روح ربّکم الرّحمن تتعطّر الامکان و تهتّز الأرواح بروح و ریحان ام برائحة الدّفرآء الّتی تنشر من برهوت الحسبان هل بفیض غمام فضل موجدکم العزیز المنّان سالت اودیة المعانی و البیان و اهتزّت و ربت اراضی التّبیان ام بریح السّموم الّتی تمرّ من وادی النّیران قل هذا مقام لا یجول فی مضماره فوارس القدرة و الاقتدار من الأبرار و الأحرار فکیف هولآء الضّعفآء من الأشرار بل من ترک کلّ حدیث و خلع کلّ ثیاب رثیث و استوهب من فضل مولاه الملک القیّوم جناح الرّوح فی ظلّ هذا الجمال المعلوم لیطیر فی هذا السّمآء و یدور حول هذا الحمی فی الأفق الأعلی و الرّفیق الأبهی

و انت یا ساذج الحبّ قل للمتلجلجین من امواج بحر المخزون المکنون و المتبلّجین من انوار السّاطعة عن شمس الحقّ علی هیاکل الأنزعیّة من سکّان الجبروت فأطلقوا الأعنّة فی هذا المیدان متّکلاً علی فضل محبوبکم المنّان و متوکّلاً علی ذی الجود و الاحسان ثمّ انصبوا مغناطیس الجذب فی قطب الأکوان لینجذب قلوب اهل الامکان الی الملکوت و یغضّوا الأنظار عن التّوجّه الی النّاسوت ثمّ حرّضوا احبّآء اللّه ان یظهروا بین الخلق بشیم الحقّ و یترقّوا الی مقام یصبحوا مرایا لظهور اسمائه بین الوری و مجالیاً لطلوع صفاته فی ملإ الانشآء حتّی تتضوّع رائحة الحقّ من کلّ شؤونهم من حرکتهم و سکونهم

قل یا ایّها الأحباب کونوا کنسائم الأسحار خفیفاً عن ثقل العالم ثمّ مرّوا علی اشجار هیاکل العباد تاللّه اذاً من هزیزکم ینتبه العالم بذکر مالک القدم و من رائحة السّاطعة عنکم یحیی رمم عظام الأمم و یتزیّن هیاکل الوجود بحلل مواهب العزیز الودود اذاً ترون الامکان کأنّه قطعة الجنان و روضة الخلد فی الأکوان و آیة الکاملة التّامّة الظّاهرة الباهرة الحاکیة عن جمالکم المتجلّیة عن مجلّی الظّاهر باسمه الأعظم بین العالم

سبحانک اللّهمّ یا الهی تری ضعف عبادک و مسکنة ارقّائک و عجزهم و انکسارهم تلقآء ظهور قدرتک و سلطانک و فقرهم و اضطرارهم عند آثار غنائک فانظر الیهم بلحظات اعین الطافک و عاملهم بفضلک و جودک و احسانک فلمّا امرتهم بجوهر تقدیسک و ساذج تنزیهک و اظهار امرک بین بریّتک اذاً وفّقهم علی ان ینالوا الی هذا المقام الأعزّ الأعلی و هذا المکمن الألطف الأقدس فی رفیقک الأبهی لیحکوا بجوهرهم عن ساذج امرک بین خلقک و یظهروا بطرازک بین عبادک و یتردّوا بردآء آثارک فی ملکوت انشائک و یتحلّوا بحلل انوارک فی جبروت امرک و سلطانک لأنّهم فقرآء فی فنآء غنائک و اذلّآء بباب عزّک و علائک و انتسبوا الیک بین الأمم و استظلّوا فی ظلّ اسمک الأعظم و لاذوا بکهف ذکرک الأکرم ای ربّ عاملهم بما یلیق لعلوّ جودک و موهبتک و ینبغی لسموّ عطائک و الطافک حتّی تصحّ نسبتهم الیک فی کلّ العوالم من اعلی حقائق جوهریّاتهم الی منتهی دقائق انّیّاتهم انّک انت اللّطیف المعطی الرّؤف الرّحیم

ان یا حبیب فاعلم بأنّ فی غیب هذه الآیة المبارکة و الکلمة التّامّة و الرّنّة الغیبیّة و النّغمة اللّاهوتیّة تجری اودیة اسرار لا بدایة لها و لا نهایة لأنّها تجری من جبل القدم و تفیض من العین الصّافیة النّابعة الجاریة عن یمین عرش اسم الأعظم ولو اراد هذا القلم الأعلم ان یجول فی شرح معانیها السّاطعة من فجر الأکرم و الصّبح الأفخم المتلألئ بأنوار اللّائحة من مشرق بیان مالک القدم بألحان الّتی قد خلقها اللّه فی سرّه المکتوم و نغماته الّتی قدّرها اللّه فی سرّه المستسرّ بالسّرّ المخزون المکنون لینتهی ابحر الوجود مداداً و ینطوی الواح الغیب و الشّهود کتاباً و اثباتاً و لا یسکن موج من امواج هذا البحر الذّخّار العجّاج و لا تنفد قطرة من هذا النّهر الطّافح الثّجّاج لأنّ هذا الخلیج مستمدّ و متّصل بالطّمطام الجهنّام الأعظم و انشعب من قمقام اللّه المهیمن العزیز القیّوم و فی قطرة الفائضة منه غرقت و غابت کلّ العوالم من الغیب و الشّهود ولکن لا یسعنی مجال الذّکر و البیان فی هذا الأوان و الأحوال لذا امسکت الزّمام و اختصرت فی الکلام و اجریت قطرة من مجاری الأقلام علی الألواح معتمداً متوکّلاً علی فضل ربّی المتعال قال جلّ ذکره و ثنائه و عزّ جنابه من ان یتصاعد طیور عقول اهل العروج الی معارج سمة اسمه العلیّ العظیم

یا قرّة العین فاعلم بأنّ القرّة هی برودة العین الحاصلة بعد سکون احتراق القلب و التهابه بوصوله الی مآربه او انقطاع بکائها او مشاهدتها ما تشتاق الیه فی بدئها و عودها بمنتهی مناها و فی هذا المقام تأتی طبقاً عیناً بکلّ معانیها فانظر ببصر الحقیقة الی کلّ عالم من العوالم الکلّیّة و الجزئیّة فتراه ظاهراً علی هیئة الانسان بأکمل الأرکان و احسن الابداع و اعدل الأعضآء حتّی عالم الملک الّذی هو مقام التّفصیل بالنّظر للحقائق الکونیّة والّا بالنّظر للحقائق الملکوتیّة اذا نظرت بعین الحقّ هو اجمال الاجمال و غایة الاختصار و ظلّ من دون قرار بالجملة انّ الوجود فی کلّ المراتب علی احسن التّقویم و اکمل مثال قویم و مرآة مستقیم یحکی عن حقیقة الانسان و ظواهره و شؤونه و بواطنه غیر انّ کلّ شأن فی کلّ عالم من العوالم یظهر بمقتضی ذلک العالم و مؤسّس علی هویّته الدّاعیة لکیفیّة کلّیّة او جزئیّة فممّا اشتمل علیه حقیقة الانسانیّة القوی الحاسّة الخاصّة بالکیفیّة المعلومة و انّ اعظم قوی الظّاهرة و اتمّها و اکملها الّتی هذا الوجود قائم بها و محتاج الیها قوّة الباصرة الظّاهرة فی هذا العضو الشّامخ الرّفیع و کذلک هذه القوّة موجودة فی کلّ العوالم بمنتهی الکمال و الاتقان کعالم الانسان الّذی هو عنوان لکلّ عوالم الامکان و کذلک سائر القوی فقال روح العالمین له الفدآء متوجّهاً الی جماله الأبهی فی کرّته الأخری یا قرّة العین ای یا من قرّت عیون کلّ الأشیآء بمشاهدة جمالک و انجلی ابصار کلّ العوالم عند اشراق انوار طلعتک و جدّدت قمائص الوجود بظهورک و تزیّنت الملکوت بطلوع آثارک کما احترق کبد الآفاق من نار فراقک و ذاب قلب العوالم من حرارة شوقک و اشتیاقک و حمیت عبرات عین الوجود من لهیب المتصاعد من احشائه فی بعدک و هجرانک فبظهورک قرّت عینه و بردت لوعته و رویت غلّته و شفیت علّته و طابت سریرته و ربحت تجارته و تنوّرت ظلمته و کشفت کربته و انجبر انکساره و توسّع انحصاره و انجلی غمّه و زال همّه و تبیّن رشده و بلغ اشدّه و عظم قدره و فخم شأنه و تبدّل بالنّور دیجوره و انقلب بالمیسور معسوره و کمل سروره و حبوره و وصل غایة بغیته و حصل منتهی منیته

ثمّ قال روح العالمین له الفدآء فاضرب علی اهل المدینة ضرباً علی المثلین ای فأظهر سرّ الشّأنین من النّفسین بسلطانک علی اهل مدینة الوجود و السّاکنین فی امکنة الواقعة بین البحرین من الحقیقة و الحدود لأنّ حقیقة التّمثیل عند الحقّ هی بیان الشّیء بالایجاد مع الظّهور و العیان فی عوالم الرّحمن و اکماله من حیث الحقیقة و الذّات و عند اولی الرّوح المؤیّدین بمشعر الغیب المثل عین الممثّل به کینونةً و ذاتاً و صفةً و حقیقةً لا فرق و امتیاز بینهما بشأن من الشّؤون و عند اولی الأفئدة المثل هو المثل ای متّفق و متشابه مع الممثّل به من کلّ الوجوه نفیاً و اثباتاً و امّا عند اولی العلم المثل ما هو المشابه للممثّل به ولو بوجه ما و هذا ممّا لا یعتدّ به عند الّذین رکبوا علی سفینة البقآء و ساحوا علی قلزم الکبریآء و شربوا رحیق الأصفی من کأس الکافور و وصلوا الی ذروة الغبطة و السّرور فلنرجع الی ما کنّا فیه فقلنا فی بیان فاضرب لأهل المدینة ضرباً علی المثلین فی النّفسین ای حقّق بقدرتک و سلطانک و قوّتک و اقتدارک حقیقة کینونة النّفسین و ذاتیّتهما و هویّتهما فی عالم الظّهور و الشّهود بعد الکمون لینتبه بذلک سکّان ملکوت الانشآء و ینقطعنّ عن کلّ شیء مقبلاً الی فنآء باب عزّ احدّیتک و متّکلاً علی فضلک و الطافک و معتمداً علی جودک و احسانک و لائذاً بکهف حفظک و کلاءتک و منقطعاً انظارهم عن استعدادهم و استحقاقهم آملاً من خفیّ رأفتک و رحمتک لأنّ الّذی تنقطع عنه سوابق فضلک و تأییدات غیب احدیّتک اقلّ من طرفة عین لینزل من اعلی الدّرجات العلیا الی ادنی مراتب الجهل و العمی و یتساقط من ذروة العزّة و العلی الی درک اسفل الذّلّ و الشّقی لیس لأحد المناص عند اشتداد قواصف الامتحان و استمرار عواصف الافتتان الّا من حفظته فی سرادق حفظک و حرسته بلحظات اعین رحمانیّتک انّک انت الحافظ الغفور الرّحیم

فأمّا النّفسین احدهما اوّل من اصطبح سلاف الألطاف من ایادی الفضل و الاحسان و ذاق حلاوة فاکهة البقآء من الشّجرة الّتی اصلها ثابت فی الأرض و فرعها فی السّمآء و اوّل فجر استشرق باشراق انوار اللّه العزیز القیّوم و اوّل نهر انشعب من طمطام اللّه الملک المهیمن الغفور و اوّل نفس انبعثت عن رقد الأوهام و طلعت و الاحت عن مطلع الایقان و اوّل من تردّی بردآء العزّ فی کور البیان و سمع ندآء اللّه الملک العزیز العلّام من الذّروة العلیا و المرکز الأعلی و نادی بکینونته و ذاته و حقیقته و قلبه و فؤاده و لسانه بلی یا ربّ بلی و نشر اجنحة القدس فی ذلک الهوآء الّذی جعله اللّه مقدّساً عن عرفان اهل الانشآء دنا فتدلّی فکان قاب قوسین او ادنی و دخل الجنّتین المدهامّتین و شرب من العینین النّضّاختین و خاض فی البحرین الأعظمین و جاس خلال الدّیارین و اقتطف من ثمرة الشّجرتین المرتفعتین و احتوی المقامین الأعلیین و اشتمل علی الحرفین الأکملین و جمع الکلمتین التّامّتین و طلع عن افق الکبریآء کظهور النّیّرین الأنورین و الاح الخافقین و اضآء المشرقین و اشرق المغربین فکان خطّ الفاصل بین الظّلّ و النّور و نهایة اللّیل الألیل و مبدأ صبح الظّهور و مطلع الفجر بطلوع شمس الحقّ علی هیاکل الّذین شربوا من کأس الکافور و هو الذّکر الأوّل و الطّراز الأوّل و المشیّة الأوّلیّة فی کور البیان فأمّا النّفس الأخری فهی ظلمة الدّیجور و اصل الشّرور المختال الفخور و المتکبّر الکفور المحتجب بسبحات الجلال عن الّذی جآء فی ظلل من الأنوار المسمّی باسم الخوار من لدی اللّه العلیّ المقتدر القهّار ثمّ قال جلّ و عزّ قد قدّر اللّه لأحدهما حول الباب جنّتین من الشّجرین المرتفعین ای قدّر اللّه للّذی استنار بوجهه الآفاق فی یوم المیثاق مقامین من الاسمین الأعظمین المشرقین من المشرقین المستضیء بهما المغربین الظّاهر علی شکل التّربیع فی هیئة التّثلیث فی الأفقین و احتوت جنّة الأولی علی مشاهدة الذّات من دون الحجبات و ظهور الحقّ بجمیع الأسمآء و الصّفات و فی خلالها تجری انهار الکافور من ذروة الغیب باطن الظّهور و فیها تنبع عین الّتی یشرب منها المقرّبون و ارتفعت قصورها الی ان اتّصلت الی مقام الّذی انقطع الذّکر عن علوّها و سموّها فی ملکوت الابداع و تزیّنت حوریّاتها بحلل البقآء و ظهرن بطراز اللّه و شؤونه بین ملإ الأعلی و استقرّت شمسها فی کبد السّمآء منتهی نقطة الأوج خطّ الاستوآء من ازل الآزال و تلألأ نجومها عن افق التّقدیس الی دهر الدّاهرین

و امّا الجنّة الأخری فهی مقام اهل التّوحید المتقمّصین بقمیص التّفرید الّذین سکنوا تحت عرش الکبریآء و یطوفون حول کرسیّ الرّفیع مقام لا یسمع فیه صوت الّا صوته و لا یصغی ذکر الّا ذکره و لا یشهد شیء الّا و یدلّ بکینونته و ذاته و صفاته و افعاله علی جوهر الحقّ الظّاهر بملکوت الأشیآء فی الهیکل المکرّم و الاسم الأعظم و الرّمز المنمنم و لقد زیّن اللّه کلتی الجنّتین المدهامّتین بالشّجرین المرتفعین بالحقّ علی اتلال القدرة و القوّة ارض الزّعفران جبل المسک کثیب الأحمر و کلّ واحد منهما انشعبت اغصانه و تفنّنت افنانه و تورّق و ازهر و اثمر و امتدّ و نشأ و استطال حتّی ملأ الآفاق من جواهر الانجذاب و احاط کلّ العوالم و هذان الشّجران هما مقام الظّهور و مقام البطون قال عزّ و جلّ احدهما یسقی المآء فی الحوضین ای انّ مآء التّجلّی الّذی انزله اللّه من سمآء الغیب و غمام الوجود علی اراضی الحقائق و الانّیّات و فاض علی اتلال کینونات المنبعثة بظهور کلمة التّوحید علی هیکل المکرّم و المطلع الأقدس الأعظم و سالت اودیة القدس علی اسم اللّه العزیز الأفخم انّه جمع فی هذین الحوضین المتدفّقین الطّافحین احدهما بزلال سلسال التّکوین و الآخر بفرات السّلسبیل التّشریع علی الممکنات و حقائق الابداع و جواهر الاختراع تفیض منهما و کلّ الموجودات مغترفون من هذین المائین الفائضین فی الحوضین بفضل اللّه المقتدر المهیمن العلیّ الکریم

و قال عزّ و جلّ و الآخر یشرب المآء فی الکأسین ای کأس الحیوة الباقیة الأبدیّة الالهیّة و کأس العلم الّذی کان موهبة من لدی اللّه العلیّ الأبهی و هو کطمطام یتموّج فی ذاته و یقذف علی سواحل قلوب السّائلین من لآلئ الحکمة الّتی من اوتیها فقد اوتی خیراً کثیراً قوله عزّ و جلّ و هما قد کانا باذن اللّه حول النّار ای حول نار اللّه الموقدة الّتی اشتعل منها العالم و ظهر من زفیرها ندآء اللّه الملک المقتدر القیّوم و تلهّبت فی قطب الامکان و اثّرت فی الأکوان علی شأن ذابت منها الأحجار و تأجّجت منها البحار و سیّرت الجبال و اندکّت الأقلال و احترق منها کبد الشّمس و ذاب قلب کلّ کوکب سیّار قوله عزّ ذکره فی المائین موقوفاً ای مآء الوجود و الحیوة الّذی فاض من سحاب الأمر فی کور البدیع علی اکمل موجود و مآء العلم الّذی کان مستقرّ العرش الرّحمن قبل خلق الأکوان و لقد جری علیه حکم المآء لأنّ به احییت الممکنات و اهتزّت الموجودات و به حیوة العالم و به ربت اراضی المعرفة و انبتت من سنبلات المعانی و الحکمة و کذلک یعبّر بالنّار لأنّ به اوقدت نار محبّة اللّه فی قلوب الأخیار من الأبرار و احترقت حجبات الأحرار و ظهرت حرکة الکلّیّة فی شریان الوجود بحیث لو اجتمع الثّقلان علی ان یمنعوا هذه الحرکة من العالم لن یقدروا و لن یستطیعوا ولو کان بعضهم لبعض ظهیراً و کذلک یطلق علیه حکم الهوآء لأنّ باهتزازه اهتزّ کلّ شیء و انّه کنسائم الرّبیع ما مرّ علی شجر من اشجار هیاکل المقبلین الّا و البسه خلع العرفان و زیّنه بأوراق المعانی و البیان و کلّله بأزهار الحکمة و التّبیان و کذلک قلع اشجار هیاکل المحتجبین من اصلها و اسّها عن ارض الوقوف و جعلها لائقاً للنّیران و حصباً لجحیم الحرمان و کذلک یطلق علیه اسم التّراب لأنّ به کان و یکون سکون الوجود و اطمینان القلوب و استقرار النّفوس و وقار المخلصین و سکینة المقرّبین لولاه لاضمحلّت حقائق الممکنات و انعدمت کینونة الموجودات و انفطرت سمآء الابداع و انشقّت ارض الاختراع و تفتّتت جبال الهوّیات و انعدمت الحقائق و القابلیّات عند تصادم سطوات یوم الهول الأکبر و الفزع الأعظم و الزّلزال الّذی ارتجّ منه قوائم العالم فلنرجع الی ما کنّا فیه

قال عزّ ذکره و علی الآخر نهرین فی ارض المغربین ای الّذی ابی و استکبر و اعرض و ادبر و عبس و انکر و نکص علی عقبیه و اضلّ صاحبیه و رهقت وجهه غبرة النّار الملقّب بالخوار فکان فی اسفل النّیران محترقاً بلهیب الحرمان و لقد منّ اللّه علیه بالورود علی النّهرین المنشعبین من البحر الأعظم الجاریین باسم اللّه الأرحم الأقدم الاسمین الأعلیین و الرّسمین المنمنمین اللّذین کانا یبشّران الأمم بظهور جمال القدم نقطة الأولی و ییقظون النّاس بطلوع نیّر الأعظم عن افق الهدی و ینادون بأعلی النّدآء و یصرخون فی برّیّة البقآء قد اقترب ملکوت اللّه و آن الأوان ان یضع الامکان حمله و یتجدّد اثواب الوجود و یحشر خلق البدیع فی کور الجدید و ینشأ رایات الحقّ علی اتلال القوّة و القدرة و یأتی جنود الغیب من سمآء الأمر و تنزل ملائکة النّور و تنکشف ظلمات المستجنّة فی غیاهب القلوب و هذان النّهران العذبان السّائغان السّلسبیلان قد جریا باسم اللّه فی ارض المغربین ای فی نهایة کور الفرقان عند فقود الآثار و افول اشعّة السّاطعة عن شمس الحقّ فی ذلک الدّور و الأوان بحیث غاب نوره و تواری نجومه و غربت شمسه و اختفی بدره و احاطت الظّلمات مشارق الوجود و مغاربه و بذلک ایقن المخلصون بأن اقترب صبح الهدی و طلوع شمس الحقیقة عن مشرق البقآء و آن الأوان ان یبعث الأنام عن رقد الأوهام بین یدی اللّه العزیز العلّام

ثمّ قال عزّ و جلّ و قد کان له حیتان فی احدی الخلیجین ای قد کان لهذه النّفس الخبیثة المجتثّة الباطلة حیتان ای اتباع و اشیاع من الّذین کانوا حیتان فی احد الخلیجین ای کانوا داخلین فی ظلّ الاسم الجلیل و السّیدّ النّبیل و الخلیج المنشعب من البحر الأعظم و النّور المکرّم و الطّلعة النّورانیّة الکلمة الکاظمیّة علیه بهآء اللّه العزیز المقتدر القیّوم و هؤلآء الحیتان ولو دخلوا هذا الخلیج الأعظم و وردوا علی هذا المنهل المکرّم و خاضوا فیه و انتسبوا الیه لکن لمّا رجع هذا الخلیج الکریم الی البحر العظیم دخلوا هذا الحیتان فی برّ برهوت هذا الشّیطان و وقعوا فی الذّلّ و الخسران و غفلوا عن المآء العذب الحیوان الجاری عن یمین عرش الرّحمن و احتجبوا بأوهام شرّ الأنعام عن جمال اللّه العزیز العلّام فظلّوا خائضاً فی غمرات الجهل و العمی و تائهاً فی مفازة الغیّ و الطّغی و محترقاً من یحموم الغلّ و البغضآء و محجوباً عن کوثر الحیوة و محروماً عن الفیض الّذی نزل من غمام ظهور مالک الأسمآء و الصّفات

ثمّ قال روح من فی الملک فداه فقال لصاحبیه الأوّلین انّکما علی الأمر فی الآخرین و انّی ما اظنّ الحقّ فی السّاعتین قائمتین ای قال ذلک المغرور الجهول لصاحبیه الأوّلین ای الاسمین الأسبقین المبشّرین انّکما علی الأمر فی الآخرین ای انّکما علی المنهج القویم و الصّراط المستقیم و اقرّ و اعترف بهما و استظلّ فی ظلّهما ولکن اعرض عن خالقهما و رازقهما بقوله انّی ما اظنّ الحقّ فی السّاعتین قائمتین ای انکر السّاعتین و جحد القیامتین بعدما قد قامتا بالحقّ و ظهر الحشر الأکبر بما کشف الغطآء عن وجهه جمال الأطهر و قامت الطّامّة الکبری بما طلع جمال القدم عن مطلع البقآء و هاتان السّاعتان التقتا و التصقتا فکانت الأخری باطن الأولی و بذلک تزلزلت الأرض و انفطرت السّمآء و ارتجّ ارکان ملکوت الانشآء و نسفت الجبال و تسجّرت البحار و انطمست النّجوم و انخسفت الأقمار و وضعت کلّ ذات حمل حملها و ضجّت القبائل و الأمم و صرخت الأقوام و الملل و قبض الرّوح من کلّ ذی روح بالنّفخة الأولی ثمّ نفخ نفخة اخری اذاً کلّ قیام ینظرون و اشرقت ملکوت الانشآء بما اشرق و الاح جمال اللّه العلیّ الأبهی من مطلع العمآء و قرّت عیون کلّ الأشیآء بلقآء ربّها و انجلت ظلمات الدّهمآء و ظهرت ملکوت الأعلی و نزلت الآیات من جبروت ملیک الأسمآء و الصّفات

ثمّ قال روحی له الفدآء و هو علی الکفر بالیقین للأنفس نفسه و للنّفسین بعده ای هذه النّفس الخبیثة المجتثّة الباطلة الموقوفة علی شفا حفرة النّار الواردة علی شفا جرف هار علی الکفر و الطّغیان و الضّلالة و الخسران للأنفس الّتی هی نفسه و النّفسان المردودان اللّذان کانا صاحبیه فی العداوة و البغضآء علی اللّه المهیمن القیّوم الملقّبان بالبعل و العجل الغشوم لأنّهم اوّل من نقض المیثاق و اظهر النّفاق و استکبر علی اللّه و اعترض علیه و جحد برهانه و انکر سلطانه و ارتفع نباحه و صعد قباعه فی کور البیان و بذلک رجع الی اسفل النّیران و رهقت وجهه غبرة الخذلان و کان من الأخسرین اعمالاً و الأثقلین احمالاً و الأسفلین درکاً و مکاناً فتبّاً له ثمّ زهقاً له و لأمثاله و اعوانه فبئس مثوی المعرضین

ثمّ قال جلّ اسمه تاللّه الحقّ فأنصفوا بالحقّ فأیّ النّفسین من الحزبین قد کان حول النّار محموداً الا یا معشر الوجود فانظروا ببصر الأطهر الّذی انجلی بالکحل الأنور و ما ارتدّ عن المنظر الأکبر فی یوم ظهور مالک القدر و احکموا بالحقّ الخالص فأیّ النّفسین فی الحزبین قد کان حول النّار الموقدة الرّبّانیّة الّتی اشتعل منها العالم محموداً مقبولاً احدهما اقبلت الی ربّها بوجه ناضر و جبین باهر و عین ناظرة و اذن واعیة و لسان ناطق بذکر اللّه و قلب مشتعل من نار محبّة اللّه و روح متولّه من جذباته و فؤاد منطبع فیه آیاته و اقرّت بوحدانیّته و اعترفت بفردانیّته و خضعت لجنابه و خشعت لحکمه و سلطانه و فدت روحها و ذاتها و کینونتها فی سبیل ربّها و استفاضت من الفیوضات الالهیّة و استشرقت من انوار شمس الحقیقة فکانت مشیّة الأوّلیّة و مبدأ الوجود فی کور البدیع و الذّکر الأوّل و الطّراز الأجلّ و النّور السّاطع و البرق اللّامع و الکلم الجامع و العین الواقع و استنار الآفاق من اشراقها و تزیّن الفردوس بجمالها و دارت کؤوس رحیق المختوم باسمها و جرت انهار الکافور بذکرها و لهجت السن المخلصین بثنائها و غنّت الطّیور فی حدیقة السّرور و الحبور بنعتها و اوصافها و طارت الی ملکوت الأعلی بأجنحة قدسها و صعدت الی الرّفیق الأبهی بقوّة القوی و نالت الدّرجة العلیا بفضل ربّها العلیّ الأبهی طوبی لها و حسن مآب فأمّا النّفس الأخری ولّت وجهها مدبراً و ارتدّت عن فنآء الحقّ مستکبراً و رجعت الی الجحیم خائباً خاسراً و سقت حمیماً و غسّاقاً جزآءً وفاقاً و ذاقت من شجرة الزّقّوم بغضاً و شقاقاً الا یا معشر الوجود فأنصفوا ایّ النّفسین فی النّشأتین قد کان بالحقّ علی الصّراط القیّم موقوفاً

بسم ربّنا الأعظم الأقدم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی جعل النّصرة فی حکمته البالغة و امر بها کلّ البریّة الّذین آمنوا باللّه مالک الأحدیّة انّه لهو الّذی رفع بفضله حکم السّیف و وضع مقامه حکم البیان الّذی به تضوّع عرف اسمه الرّحمن بین الامکان تعالی تعالی ربّنا الّذی لا یوصف بما عند العلمآء و اهل العرفان نعیماً لمن تمسّک بما امر به فی کتاب اللّه مالک الأدیان و تبّاً لمن نبذ الحکمة و البیان و اخذ بأهوائه ما منع عنه فی الزّبر و الألواح و طوبی لمن قام علی نصرة امر ربّه بالأخلاق و الأعمال یشهد الخادم انّه من اهل الفلاح فی کتاب اللّه مرسل الأریاح و الحمد للّه الّذی انزل من قلمه الأعلی ما انجذب به المخلصون فی ملکوت الانشآء و انزل لمحبّیه ما طارت به الأرواح

و بعد قد فاز الخادم بما ارسلته من قبل کأنّ به فتح باب السّرور فلمّا قرأت و عرفت و علمت قصدت المقام المحمود و عرضته تلقآء عرش ربّنا العزیز الودود اذاً نطق لسان العظمة بما عجزت عن ذکره الأقلام و النّفوس و انزل لکلّ اسم کان فی کتاب حضرتک ما فاحت به نفحات العنایة بین السّموات و الأرض یشهد بذلک لوح الأحباب الّذی انزله الوهّاب و ارسله الیک لتقرأ و تلقی علی الّذین اقبلوا الی الأفق الأعلی و فازوا بالاستقامة الکبری لعمر المحبوب لا یعادله شیء عمّا خلق فی الأرض و السّمآء یشهد بذلک مالک الأسمآء الّذی استوی علی العرش فی هذا المقام الکریم فلمّا کنت مشتغلاً بتحریر هذه الورقة احضرنی محبوب العالم و قال جلّ کبریائه و عزّ بیانه

بنویس بجناب عندلیب یا عندلیب باین کلمۀ محکمۀ متقنۀ جامعۀ مبارکه که از افق سماء کتاب الهی مشرق است ناظر باش و جمیع را بآن وصیّت نما که شاید بیقین کامل بدانند که نصرت امر الهی بسیف و جدال و نزاع و فساد نبوده و نیست و آن کلمۀ مبارکه اینست که در صحیفۀ حمرا از قلم اعلی ثبت شده قد رفعنا حکم السّیف و وضعنا مقامه حکم البیان طوبی لأهل العرفان الّذین تمسّکوا بما انزله الرّحمن فی الکتاب مع این کلمۀ محکمۀ متقنه مشاهده میشود که بعضی تا حین در شکّ و ریبند و باوهامات نفسانیّه در تفسیر کلمۀ نصریّه مشغولند قل ما لکم لا تفقهون و لا تشعرون انّا وصّینا الکلّ بالرّأفة و الشّفقة و العنایة طوبی لمن فاز بمرادی و ویل للغافلین گویا ارادۀ خود را مقدّم بر ارادۀ حقّ میشمارند و یا آنچه از ملکوت بیان نازل آن را مزاح میدانند و یا نعوذ باللّه حقّ را عاجز و ضعیف مشاهده میکنند قل ویل لکم انّه لهو القویّ القدیر انّه لهو العزیز العظیم انّه لهو الغالب الحکیم انّه لهو القاهر فوق خلقه و هو بکلّ شیء علیم فاسأل اللّه بأن یؤیّد احبّائی علی الأعمال الحسنة و الأخلاق المرضیّة و ما حکم به کتاب اللّه النّاطق العلیم الخبیر امروز روز دیگر است و سماء دیگر مرتفع و بحر دیگر موّاج بقبل و بعد قیاس نشده و نخواهد شد بگو امروز آفتاب جود موجود و بحر عنایت امام وجوه در این هواء روحانی باجنحۀ روح حرکت نمائید و از کدورات و اشارات و غبارهای حوادث روزگار خود را فارغ و مجرّد و مقدّس دارید پرهای بگل آلوده لایق طیران نبوده و قابل صعود نه یا عندلیب بگو امروز قلب منیر باید و صدر منشرح و بصر حدید شاید آنچه شنیده‌اید بگذارید و از آنچه می‌بینید حکایت نمائید انسان را شئونات انسانیّت لازم فآه آه الفاظ حمل این معانی ننماید و قلم خود را از مترجمی عاجز مشاهده کند الأمر بید اللّه مالک یوم الدّین الحمد له انّه ینطق بالحقّ و هو ارحم الرّاحمین یا عندلیب آنچه بعبد حاضر و جناب اسم جود علیهما بهائی از رسائل ارسال داشتی در ساحت اقدس عرض شد محض فضل حیّاً و میّتاً مخصوص جمیع نفوس مذکوره آیات بدیعۀ منیعه نازل و ارسال شد انشآءاللّه بآن فائز شوند ذکر اللّه حیوة للأموات و عنایة للأحبّآء قدر این فضل را بدان و بشکر و حمد الهی ناطق شو طوبی للسانک بما انشد و لقلبک بما انشأ و لفکرک بما ظهر منه ابکار العرفان فی ثنآء اللّه مالک الحجّة و البرهان انتهی

عنایت الهی بآن محبوب و دوستان حقیقی واضح و مشهود است انشآءاللّه کل فائز شویم بآنچه لدی الوجه محبوب است آن جناب که الحمد للّه بثنای حقّ در ایّام الهی فائز گشتند جمیع عالم از عهدۀ شکر این فضل اعظم عاجز بوده و هستند انشآءاللّه نفوس آن اراضی را بنار محبّت الهی مشتعل دارید کلمه‌ئی که از قلب فارغ ظاهر شود مؤثّر بوده و خواهد بود هذا ما سمعت من فم ارادة ربّی المبیّن الحکیم کل را از قبل این خادم فانی تکبیر برسانید و ذکر نمائید ای آقایان امروز روز بزرگ است جهد نمائید تا در این خرابۀ فانیه آثار باقیه ودیعه گذارید تا فرصت باقی کل باید غنیمت شماریم و بآنچه لایق و سزاوار است مشغول گردیم آنچه الیوم فوت شود کی تدارک شود و که تدارک نماید ینبغی فی هذا الحین ان ینادی الخادم مولی العارفین و مقصود من فی السّموات و الأرضین و یقول

یا اله العالم و مقصود الأمم اسألک بالاسم الّذی به فتح باب فردوسک الأعلی علی من فی ملکوت الانشآء و به ظهرت الصّیحة بین الأرض و السّمآء بأن تؤیّد اصفیائک علی ذکرک و ثنائک و تلهمهم ما اردته بعلمک ای ربّ لا تحرمهم عن بحر رضائک و لا تبعّدهم عن مکامن قربک ای ربّ لا تنظر الیهم بما عندهم فانظر الی سمآء جودک و غنائک و عجز خلقک و احتیاج عبادک انّک انت المقتدر الّذی خضع ملکوت القدرة عند ظهوره و بروزه لا اله الّا انت المعطی المقتدر العزیز الکریم البهآء علیکم و علی الّذین انجذبوا من حلاوة النّدآء اذ ارتفع بین الأرض و السّمآء و علی کلّ مقبل اقبل الی اللّه اذ اتی بسلطان مبین و الحمد للّه ربّ العالمین

خ‌ادم

فی ٢٣ ربیع‌الأوّل سنة ١٢٩٨

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

الحمد للّه الّذی خلق الخلق بکلمة من عنده و ارسل الیهم الرّسل و انزل علیهم الکتب لیهدیهم الی صراطه المستقیم نشهد انّه لا اله الّا هو اقراراً لعظمته و قدرته و سلطانه و اعترافاً لفردانیّته و وحدانیّته لم یزل کان فی علوّ العزّة و الارتفاع و لا یزال یکون فی سموّ العظمة و الامتناع لا اله الّا هو العلیم الحکیم

یا اهل الوفآء اذا حضرتم لدی رمس الورقة العلیا الّتی صعدت الی الرّفیق الأعلی قفوا و قولوا السّلام و التّکبیر و البهآء علیک یا ایّتها الورقة المبارکة المنبتة من السّدرة اشهد انّک آمنت باللّه و آیاته و اجبت ندائه و اقبلت الیه و تمسّکت بحبله و تشبّثت بذیل فضله و هاجرت فی سبیله و اتّخذت لنفسک مقاماً فی الغربة حبّاً للقائه و شوقاً لخدمته رحم اللّه من تقرّب الیک و ذکرک بما نطق القلم فی هذا المقام الأعظم نسأل اللّه بأن یغفرنا و یغفر الّذین توجّهوا الیک و یقضی لهم حوائجهم و یعطیهم من بدائع فضله ما ارادوا انّه هو الجواد الکریم الحمد للّه اذ هو مقصود العالمین و محبوب العارفین

ط

سرور مکرّم جناب آقا میرزا حسین علیه بهاء اللّه و عنایاته من اهل تاء و فاء ملاحظه فرمایند

۱۵۲^١

بسم ربّنا الاقدس الاعظم العلیّ الابهی

الحمد للّه الّذی خلق القلم الاعلی و نفِخ فیه اذاً انصعق من فی الارض و السّمآء الّا من شآئت مشیّته النّافذة و ارادته المحیطة و هم عباد مکرمون الّذین ما خوّفتهم سیوف الابداع و لا جنود الاختراع هم الّذین وصفهم اللّه فی کتب القبل و البعد قد شهد لهم الفرقان و من قبله التّوراة و الانجیل و الزّبور و ما نزّل من لدی اللّه العزیز الودود الحمد للّه الّذی بعث منکلّ قطرة من دمآء اولیآئه خلقاً لا یحصی عدّتهم احد الّا نفسه و جعلهم مشارق حبّه و مطالع ودّه و هم ایادی الامر بین الخلق و هم الّذین نصروا اللّه فی کلّ الاعصار و قاموا علی ما اراد اللّه علی شأن ما اضطربوا من الملوک و سطوتهم و ما منعهم عن الحقّ صلیل سیوفهم و صهیل خیولهم قد نطقوا باعلی النّدآء بین الارض و السّمآء و دعوا الکلّ الی مولی الوری و مالک الآخرة و الاولی و ربّ العرش و الثّری اسئله تعالی بان یکتبنی من حزبهم و الّذین استظلّوا فی ظلّهم و شربوا رحیق الفضل بایادیهم انّه لهو المقتدر علی ما یشآء یفعل و یحکم و هو الحاکم المقتدر العلیم الحکیم

و بعد یا حبیب فؤادی قد سمع الخادم ما غنّ به عندلیب ثنآئکم علی اغصان دوحة الوفآء اذ حضر کتابکم الّذی دلّ علی حبّکم مقصود العالم و مالک القدم الظّاهر بالاسم الاعظم علم اللّه بعد اطّلاعی بما فیه قد اخذنی الفرح و السّرور علی شأن کَلَّ لسان القلم عن ذکره نسئله تعالی بان یوفّقکم و یجزیکم احسن الجزآء من بدایع فضله انّه لهو الفضّال الکریم فلمّا حرّکتنی نفحات حبّکم و فوحات آثارکم صعدت الی مقام القرب و القدس و الجمال و عرضت ما فیه تلقآء وجه ربّنا الغنیّ المتعال فلمّا انتهی نطقت سدرة المنتهی علی شأن خرج عن حدّی حکم الاحصآء قد کنت قائماً تلقآء العرش متحیّراً متفکّراً الی ان قال و قوله الاحلی یا عبد الحاضر ان اذکره من قِبلی و قل انّا ذکرناک فی اکثر السّنین و ارسلنا الیک ما قرّت به عیون الملأ الاعلی انّ ربّک لهو المعطی الکریم هذا یوم فیه نطق الملکوت الملک للّه الواحد الفرد الخبیر قم علی ذکر اللّه و ثنآئه ثمّ اذکره بذکر یتضوّع عرفه فی العالم لینجذب به کلّ قلب اقبل الی اللّه ربّ العالمین کم من ذکر به یهدی اللّه عباده الهائمین و کم من ثنآء به یرتفع ذکر اللّه بین الخلق و تنصب رایة الامر علی کلّ جبل رفیع قل یا قوم تفکّروا فی القرون الخالیة و القصور المشیّدة ما بقی من الاوّل من بشر و لا یُری من الآخر من اثر قد انهدم کلّ بنآء مرتفع و انعدم کلّ هیکل مزیّن اَیْن القیاصرة الّذین عمّروا القصور لانفسهم و اَیْن الفراعنة الّذین جعلوا انفسهم شرکآء لبارئهم قد ترکوا القصور قهراً و اخذوا القبور امراً من لدی اللّه المقتدر القدیر

یا حسین ان استمع ندآء المظلوم الّذی ینطق قلمه الاعلی فیکلّ الاحیان و یدعو من فی الامکان الی مقام لا تغیّره تغییرات الدّنیا و لا تبدّله شئونات الارض فی ملکوت الانشآء کذلک ذکرناک لتفرح و تذکر ربّک العلیم الحکیم یا حسین دع الکائنات عن ورآئک و الممکنات تحت قدمیک و خذ قدح البیان باسمی ثمّ اشرب منه بذکری البدیع ایّاک ان تحزنک شئونات الخلق ان افرح بما یذکرک الحقّ من هذا المقام المنیع لعمر اللّه هذا ما ینفعک فی کلّ عالم من عوالم اللّه یشهد بذلک ملأ ملکوتی و اهل سرادقی و الّذین یطوفون عرشی العظیم انّا نذکر فی هذا المقام من اظهره اللّه منک فضلاً من عنده و هو الفضّال العزیز الجمیل البهآء علیک و علیهم و علی الّذین سمعوا ندآء مکلّم الطّور و اجابوا مولی العالمین

کبّر من قِبلی علی وجوه احبّآئی الّذین نطقوا بذکری و ثنآئی و قاموا علی نصرة امری المحکم المتین قل طوبی لوجوهکم بما توجّهت الی الوجه و طوبی لعیونکم بما فازت و طوبی لقلوبکم بما اقبلت کذلک یذکرکم قلم الرّحمن و یبشّرکم لتفرحوا فی هذه الایّام الّتی فیها تنطق السّدرة بین البریّة انّه لا اله الّا انا المقتدر القدیر قل ایّاکم ان یمنعکم شئ عن اللّه خذوا ما اُمرتم به فی کتاب اللّه العزیز العلیم لا تلتفتوا الی العباد و سطوتهم و لا الی الامرآء و شوکتهم و لا الی العلمآء و احزابهم و لا الی العرفآء و اصحابهم دعوا من یدعوکم الی الظّنون و قولوا تاللّه قد انار افق الابداع بشمس العلم من لدی اللّه العلیم الخبیر قل هذا یوم الذّکر و البیان و هذا یوم فیه اخبرکم اللّه بظهوره ان اقرؤا کتب القبل لتطّلعوا بما نزّل فیها من لدن محصی علیم کذلک زیّنّا سمآء اللّوح بشموس الحکمة و البیان طوبی لمن شاهد و قال لک الحمد یا مقصود العالمین و یا محبوب العارفین انتهی

اینکه مرقوم فرموده بودید از اینعبد اظهاری نشده و آنجناب را بکلمات لا یسمنۀ لا یغنیه زحمت نداده الحقُّ مع حضرتکم ولکن حق تعالی و تقدّس شاهد و گواهست که این اهمال و یا تعطیل از کثرت شغل بوده و همچنین بامید آنکه جناب ملّا محمّدعلی که حامل دستخطّ عالی بود بزودی مراجعت مینماید و آنچه در دل مستور است از مراتب محبّت عرض میشود از قضا آمدن ایشان در عهدۀ تأخیر ماند و این تأخیر هم بسببی از اسباب بوده العلم عند اللّه ربّ العالمین و کثرت شغل این فانی بمقامی رسیده که در آنی مجال نبوده و نیست چه از اینممالک و چه از آنجهات از حق جلّ و عزّ میطلبم که بدعای آنحضرت این فانی را مؤیّد فرماید بر این خدمت عظیم اینکلمه که از افق قلم آنجناب اشراق نمود که بقول عرب انا دخیل سبب بهجت محبوب عالم گردید بسیار تبسّم فرمودند و بسیار اظهار عنایت از مشرق فضل ظاهر فی ‌الحقیقه ینبغی لکلّ وجود ان یفدی روحه لفضله و مواهبه و الطافه

و اینکه مرقوم فرموده بودید که غلام هر چه پیر شود قدرش کمتر شود فرمودند که ما شهادت میدهیم که شما در ریعان شبابید من فاز بحبّی انّه لا زال فی ربیع الایّام و ربیع الزّمان انتهی

اینکه در بارۀ شخص معلوم مذکور داشتید بساحت امنع اقدس عرض شد فرمودند انشآء اللّه بعنایت الهی موفّق باشند کوثر رحمت رحمن را در کلّ حین بنوشند و بنوشانند و اصنام ظنون انام را باسم خلیل ایّام بشکنند اهل اوهام را رحیق یقین عطا کنند و اصحاب جهل را سلسبیل علم گمگشتگان بادیۀ نادانی را ببحر دانائی دلالت کنند و پژمردگان روزگار را بفرات بیان تازه و خرّم نمایند لیس هذا علی اللّه بعزیز فی ‌الحقیقه اگر نفسی الیوم موفّق شود و بافق اعلی توجّه نماید کلمۀ او مؤثّر است و البتّه در قلوب تأثیر نماید و اثرهای آن در ملک ظاهر شود کذلک یخبرک من عنده علم کلّشئ و انا الخبیر و کذلک یعلّمک من شهد بعلمه کتب اللّه من قبل و انا العلیم

و اینکه این امور را مستور داشته‌اید این موافق حکمة اللّه است بعضی از نفوس در ظلّ قباب عزّند و ایشان در هر حین از بحر سرور میآشامند من دون آنکه اثری از لبها ظاهر باشد ما اطّلع بهم الّا اللّه وحده عنده علم کلّشئ فی کتاب عظیم و مقصود از این ستر تبلیغ امر اللّه بوده و خواهد بود چه اگر نفسی از اینمقام اعلی محروم ماند از ثمرۀ وجود محروم مانده طوبی از برای نفوسیکه باین امر اعظم قیام نمایند و اگر خود محروم باشند غیر خود را بر آن بدارند انّه یذکر ما ینتفع به عباده انّه لهو المعلّم الحکیم و لوحی مخصوص ایشان من غیر اسم ارسال شد برسانید انشآء اللّه از حروفات آن معانی مستوره ادراک نمایند و از کلماتش کوثر حَیَوان بیاشامند لعمر اللّه انّه نسمة اللّه فی البلاد و روح الامر للعباد طوبی لمن فاز به و فاز باللّئالی المستورة فی بحر بیانه انّه من اعلی الخلق لدی الحقّ المنیع کذلک ماج البحر و هاج العرف طوبی لمن وجد و ویل للغافلین انتهی

و اینکه در بارۀ عمل مکنون نوشته بودید بعد از تفصیل باید دو شئ مشاکل که دارای عناصر اربعه باشد تحصیل نمائید و این مشاکل که ذکر میشود مشاکلت فی ‌الجمله بوده تا معلوم و واضح شود که آنچه از اضداد است امتزاج آن محال و آن دو شئ که فی ‌الجمله مشاکلند بعد از تدبیر مشاکلت تمام ظاهر شود و اینمقام مقام تزویج است بعضی این را تزویج اوّل دانسته‌اند و بعضی ثانی گفته‌اند اکثر امورات این صنعت مکتومه بدرایت و فراست عامل منوط و مشروط است آنچه ذکر شد در اوراق فارسیّۀ قلم اعلی بآن اشاره فرموده و فی‌ الحقیقه اوست امّ البیان لمن فی الامکان قسم بجان آنحبیب که این از اسرار امر است که ابداً از قبل ذکر نشده و تا حال هر که در این امر داخل شده یعنی این مادّۀ مخصوصه را تفصیل کرده خواسته آن اجزا که فصل شده شئ واحد شود و این محال بوده و هست و بیشتر از این عقل احدی ادراک ننمود و فکر عباد قدمی پیشتر نرفت مع آنکه از قلم اعلی جاری شده که مشاکل و مشابه را اخذ نمائید مع ‌ذلک آب قراح را گرفته مع دهن لزج سیاه و آن ارضیکه حاکی از اهل جهنّم است خواسته‌اند با یکدیگر متّحد نمایند هیهات هیهات چه که ما بین آب و دهن ضدّیّت تمام مشهود هرگز قابل امتزاج و اتّحاد نبوده و نیست و ارض هم که حقیقت آن اخذ شد و بمقام رمادی رسید البتّه قابل حیات نبوده و نخواهد بود بعضی از حکما ذکر رماد نموده‌اند ولکن مقصود از آن رماد جسد است نه جسم چه که جسم روح آن اخذ شده و حیات او بعد از اخذ روح محالست و در جسد بقیّۀ روح موجود است ولکن مستور بعد از تدبیر حی و حَیَوان مشاهده میشود و مقصود از ماء ماء فرّار است یعنی شبیه بفرّار است باید او را تحصیل نمائید و همچنین قدری از دهن قبل از انجماد او و آن آب را در او تربیت نمائید تا منجمد شود و این دو جزء و دو عنصر صاحب اربعه بوده و هستند چه که در ماء برودت و رطوبت است و در دهن یبوست و حرارت و همین ماء در دهن منجمد میشود و او را حجر مکرّم مینامند اینست که حکما گفته‌اند که ما لا یُری و ما لا یوجد فیما لا یُری و ما لا یوجد حال ملاحظه نمائید که بعضی از ناس گمان مینمایند که حجر موجود است و اختلافات لا تحصیه در او ظاهر هر حزبی شیئی از اشیا را حجر دانسته و بتدبیر آن مشغول شده و عمر را تلف کرده اینست که فرموده‌اند العمل بعد العلم باری حجر مکنون و مخزون و مستور بوده و خواهد بود و بعد از تربیت او در عین شمس که دهن باشد یعنی حرارت دهن رطوبت زائدۀ او را جذب مینماید در اینصورت او منجمد میشود و مثل حجر رخام ملاحظه میگردد باید او را از دهن فارغ نمود و بعد از فراغ و غسل قدری از همان ماء که این حجر از او حاصل شده باید بر او مسلّط نمود و کم‌ کم بآتشیکه مثل حرارت آفتابست او را تربیت نمود تا آنچه او از جوهر دهن اخذ نموده باین آب که مفتاح است حل شود و این دهن بکبریت احمر و ذهب حکما و ذهب ذو الجناحین معروفست بسا میشود این دهن سفید بر وجه آب مشاهده میگردد و بسا میشود که قرمز بسیار خوش‌رنگ مشاهده میشود آنهم که سفید است بفی الجمله تربیتی احمر مشاهده گردد انّه لهو الکبریت الاحمر و ما اطّلع به الّا اللّه مالک القدر الّذی ینطق فی المنظر الاکبر انّه لا اله الّا هو العلیم الحکیم

و اینکه در مشاکلت نوشته‌اید مقصود دهنیّت ماء است یعنی آب تربیت شود تا دهنیّت باطنی او ظاهر گردد در اینصورت با دهن دیگر امتزاجش سهل است امّا تا صورت مائی در او موجود قابل امتزاج نبوده و نیست و این آب آبیست که بفرّار و ماء الهواء و نار الهواء و بسایر اسما نامیده شده اوست ماء الهی باری از قراریکه مذکور شد تحصیل دو عنصر که صاحب عناصر اربعه است لازم در اینصورت بزیبق شرق و غرب نامیده شده‌اند اگر بخواهید جمیع آنحجر که بعضی از آن حل شده و بماء الهی متّحد گشته تمام آنرا حل نمائید ممکنست باید آن آب را از او اخذ نمود و مجدّد بمقدار باو رد نمود تا کم‌ کم جمیع حل شود و اینفقره بآتش بسیار ملایم یا ببخار ملایم باید تمام شود و بعد که کُل یعنی حجر و آنچه از او ظاهر شد بصورت ماء جلوه نمود کم‌ کم بحرارت رطوبت او بالمرّه تمام شود و بعد از تمامی عقد شود و این حل و عقد میشود در یکمرتبۀ عمل تمام شود و میشود در سه بار و بیشتر و بسا میشود همان دهن که از حجر مکرّم حاصل شد عمل و اَمل از او حاصل میشود و تمام میگردد اوست زیبق وحده و بعضی هم ارض حجر را با آن آب سحق و صلایه نموده‌اند تا آنکه عمل را تمام کرده‌اند و بعد صبغ که همان دهنیست که بر وجه آب ظاهر شده باو داده‌اند و عمل را تمام نموده‌اند از این بیانات معرفت ملح هم حاصل میشود آنچه از رشحات بحر علم الهی در این عمل باینعبد رسید اینست که عرض شد ولکن مکرّراً از لسان اقدس اصغا شد که نظر بسؤال بعضی از دوستان قلم اعلی مشغول شد و در این علم تکلّم نمود و دوست نداشته که دوستان بآن مشغول شوند و سبب آنرا در بعضی از الواح ذکر فرموده‌اند و دیگر آنکه البتّه آنچه این عبد عرض نموده یا بعد از مشاهده محو نمایند یا ستر کلّی و خود اینعبد تا حال مشغول باین عمل نشده آنچه از آیات منزلات الهی استنباط شده عرض شد و هر هنگام در آنچه در این علم از ملکوت بیان الهی نازل شده تفکّر و ملاحظه میشود بابی دیگر مفتوح مشاهده میگردد انسان متحیّر است سبحان من ظهر و اظهر ما اراد سبحان من نطق و انطق ما شآء سبحان من لا یعزب عن علمه من شئ سبحان من لا یعجزه من شئ انّه لهو المقتدر المتعالی العلیم الحکیم

و اینکه ذکر رؤیا فرموده بودید تلقاء وجه امنع اقدس عرض شد فرمودند ما در بیداری ایشانرا بشارت میدهیم بدولت پاینده لعمر اللّه قد قدّر لمن استقام ما لا تعادله خزائن الارض کلّها و از قلم اعلی در بارۀ ایشان جاری شد آنچه که عقول از ادراک آن قاصر است نسئل اللّه ان یویّده علی حفظ ما اعطیناه و نزّلنا له من ملکوتی المنیع هیچ عمل نیکی بی ‌اجر نبوده و نخواهد بود انّه لا یضیع اجر العاملین و الحمد للّه ربّ العالمین

و اینکه مرقوم فرموده بودید که جناب آقای آقا میرزا ع‌ب علیه بهاء اللّه اینعبد فانی را مأمور نموده‌اند که بوکالت ایشان بزیارت محبوب عالمیان فائز شود للّه الحمد مقصود حاصل و اینعبد بنیابت ایشان بطواف کعبۀ مقصود فائز گشت هنیئاً له و مریئاً لی انشآء اللّه لا زال بذکر محبوب بیزوال ناطق باشند و بافقش ناظر و بر امرش مؤیّد و در خدمتش قائم ذکر ایشان در ساحت اقدس عرض شد و شمس عنایت از افق فضل مشرق و لوح اقدس امنع مخصوص ایشان نازل و ارسال شد انشاء اللّه بزیارت آن فائز شوند و همچنین مخصوص جناب آقا سیّد اسداللّه و ابن ایشان و شخص آخر الواح بدیعۀ منیعه نازل و ارسال شد این خادم فانی خدمت هر یک فنا و نیستی خود را معروض میدارد و از حق میطلبد که ایشانرا مؤیّد فرماید بر آنچه بطراز رضا مزیّن است خدمت مخدوم‌زاده‌ها و من کان مع جنابک سلام و تکبیر معروض میدارم البهآء علیکم و علی من معکم و علی الّذین تمسّکوا بحبل اللّه المحکم المتین و الحمد اللّه ربّ العالمین آنچه با جناب آقا ملّا محمّدعلی علیه بهاء اللّه بود رسیده

عرض دیگر آنکه جناب آقا عظیم علیه بهآء اللّه برفیق اعلی صعود نمودند و از ترکۀ ایشان بقدر ده دوازده تومان میشود حسب الامر جناب اسم اللّه مهدی علیه بهآء اللّه الابهی جمع نموده ارسال میدارند نزد آنجناب که بورثه برسانند و در بارۀ او فقراتی از قلم اعلی نازل که فی ‌الحقیقه هر نفس مستقیمۀ راضیۀ مرضیّه آنمقام را رجا مینماید بتمامه تبدیل شده بود و بمحبّتی ظاهر که اکثری حسرت میبردند انّ ربّنا الرّحمن لهو المقتدر القدیر سبحان من خلقه و ایّده و عرّفه و جعله فائزاً بهذا المقام الکریم الّذی ثبت من قلمه الاعلی فی کتاب عظیم

الی حضرة الأعزّ الأجلّ الأمجد جناب م‌ح م‌ص علیه بهآء اللّه الأبهی

١۵٢^١

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الکبریآء

الحمد للّه الّذی خلق المآء من بیانه الظّاهر فی ملکوت البقآء ثمّ نظر الیه انّه ارتعد فی نفسه و انجمد جزءاً منه اذاً ظهرت الأرض الغبرآء من قضائه المثبت فی عالم البدآء فلمّا انفصلا و تفرّقا نطق لسان العظمة بکلمة اخری اذاً تحرّک ذاک المآء المحدث من المشیّة الظّاهرة فی الامکان بنفس الامکان علی تلک الأرض المحدثة من ارادة الرّحمن و صعدت منهما حرارة لطیفة روحیّة نورانیّة بقوّتها الی الرّتبة العلیا لتفوز بالمقام الّذی فیه ینطق لسان ربّها الأبهی فلمّا بلغت الی منتهی مقامها اذاً توقّفت فی ذاک المقام الأعلی الّذی یذکر عند الانشآء بالفلک الأعلی ثمّ امتزج المآء بالأرض امتزاجاً جزئیّاً و صعدت منهما حرارة اخری و انّها من ضعفها ما بلغت الی الأوّل و توقّفت فی مقام آخر الّذی یذکر بالفلک الثّانی و کذلک صعدت منهما مرّة بعد اخری الی ان تمّت المقامات الّتی تذکر بالأفلاک اذا نطق لسان العظمة بکلمة اخری و دارت المقامات و الأفلاک و من شدّة الدّوران سطع نور و تقبّب علی وجه السّمآء اذاً ظهرت انجم زاهرات و کواکب درّیّات فلمّا احاطها هیمنة اسمه القیّوم من کلّ الجهات صار کلّ واحد منها مدوّراً کما یری فی الشّمس و القمر تعالی الصّانع المقتدر الحکیم الّذی جعل کلمته العلیا مبدأ خلق العلویّات و السّفلیّات و الأسطقسّات الأربعة و الطّبائع العوالی المحدثة اشهد انّه لهو المقتدر علی ما یشآء لا اله الّا هو المقتدر القدیر

روحی لحبّک الفدآء یا ایّها القائم علی خدمة امر اللّه قد تشرّف الخادم بکتاب حضرتکم و وجد منه عرف وصالکم و بذلک فرح قلبی و قرّ بصری و انشرح صدری نسأل اللّه بأن یوفّق حضرتکم فی کلّ الأحوال و یؤیّدکم فی کلّ الأحیان انّه لهو العزیز المنّان

و بعد اطّلاع الخادم بما فی کتاب حضرتک حضرت به لدی العرش و عرضته قد نزّل من سمآء العنایة و الألطاف لکلّ ما ذکرت ما یکفی به الآفاق قوله عزّ کبریائه قد حضر عبد الحاضر بکتابک و قرأه لدی الوجه و نزّل لک هذا اللّوح المبین و امّا ما ذکرت فی توجّهک الی الزّورآء و قیامک علی ظهور الألفة و الاتّحاد بین الأحباب هذا ینبغی لک فی هذا الیوم الّذی فیه ظهر الکنز و فصّل کلّ امر حکیم و ما ذکرت فی السّاسون و استقامته و انفاقه انّه جوهر من الجواهر الّتی اخذناها بأنبیق البیان من کلّ الأدیان انّ ربّک لهو المقتدر القدیر طوبی له بما آثر الأعطآء علی الامساک فی سبیل مولاک و ما منعه شحّ انفس الممسکین عن هذا الصّراط المستقیم تاللّه قد نزّل له ما یثبت به ذکره فی کلّ عالم من عوالم ربّک نسأل اللّه بأن یوفّقه علی الاستقامة علی ما کان علیه انّه لهو المؤیّد العلیم

ثمّ نذکر احبّائی فی الزّورآء یا احبّائی ان استمعوا ندآء الّذی ارتفع من شطر اسمی الجواد الکریم ثمّ اعملوا بما امرتم به فی الألواح و ما نصحتم به من لدن ناصح خبیر لا تنظروا الی منافعکم الشّخصیّة بل الی ما ینتفع به العالم کذلک یأمرکم مالک القدم انّه لهو الآمر السّمیع البصیر انّا نحبّ ان نری کلّ واحد منکم مبدأ کلّ خیر و مشرق الصّلاح بین العالمین آثروا اخوانکم علی انفسکم فانظروا الی هیکل اللّه فی الأرض انّه انفق نفسه لاصلاح العالم انّه لهو المنفق العزیز المنیع ان ظهرت کدورة بینکم فانظرونی امام وجوهکم و غضّوا البصر عمّا ظهر خالصاً لوجهی و حبّاً لأمری المشرق المنیر انّا نحبّ ان نراکم فی کلّ الأحیان فی جنّة رضائی بالرّوح و الرّیحان و نجد منکم عرف الألفة و الوداد و المحبّة و الاتّحاد کذلک ینصحکم العالم الأمین انّا نکون بینکم فی کلّ الأوان اذا وجدنا عرف الوداد نفرح و لا نحبّ ان نجد سواه یشهد بذلک کلّ عارف بصیر انتم اوراق السّدرة تمسّکوا بها ثمّ انصروا ربّکم الرّحمن بالأخلاق الرّوحانیّة و ما امرتم به فی لوحی الحفیظ کبّر من قبلی الأسمآء الّتی ذکرت فی کتابک و بشّرهم بذکری ایّاهم لیفرحنّ و یکوننّ من الشّاکرین هم المذکورون لدی العرش و النّاظرون الی وجهی الجمیل علیهم بهائی و عنایتی و رحمتی الّتی سبقت العالمین ثمّ اذکر احبّائی فی القری و بلّغهم التّکبیر الّذی ظهر من مطلع العنایة و الکبریآء لیشکرنّ ربّهم العزیز الکریم نسأله تعالی بأن یوفّقهم علی الأعمال الّتی بها تتضوّع رائحة مسک التّقدیس بین العالمین انّا نذکرهم فی اکثر الأحیان انّ فضلنا احاط العالم و رحمتنا سبقت الخلائق اجمعین قل طوبی لکم بما فزتم بما لا فاز به اکثر العلمآء و شربتم ما منع عنه اکثر الحکمآء انّ هذا لفضل عظیم سوف ترون الکلّ مقبلین الی اللّه و باکین علی ما فات عنهم فی ایّامه انّه لهو المبیّن العلیم انّهم یرون انفسهم فی حسرة و ذلّة و انتم ترون انفسکم فی مقام کریم طوبی لکم یا احبّائی فی الزّورآء و ضواحیها انّ لکلّ نصیب من هذا البحر العظیم نوصیکم بالاستقامة و نأمرکم بما یتوجّه به العباد الی اللّه ربّکم الرّحمن الرّحیم

و ما ذکرت فی الاسمین قد حضر کتابهما من قبل و من بعد و توجّه الیهما طرف اللّه ربّک ربّ العالمین یا محمّد ان استمع ندآء المظلوم من مطلع اسم القیّوم الّذی به اخذ الاضطراب سکّان ممالک الانشآء الّا من شآء ربّک العزیز الحمید انّ الّذی فاز بحقّ الاصغآء انّه قام علی نصرة امر اللّه مالک الأسمآء بالحکمة الّتی فصّلناها فی کلّ لوح بدیع طوبی لک بما سمعت النّدآء و اجبت مولاک القدیم و تمسّکت بحبل الرّضآء هذا ما ینبغی لأهل البهآء لعمری انّهم اهل هذه السّفینة الّتی لا تغرقها البحار و لا تضرّها الأحجار و انّها سفینة تسفن بهذا الأسم علی متن البحر و البرّ و الرّیاض و الغیاض و الجبال و الأتلال و انّها حیوان من روح ربّک الصّانع العلیم لا تحزن من شیء انّه یکتب لمن اراد اجر لقائه انّ الأمر بیده یفعل بسلطانه ما یشآء و یحکم ما یرید اذا فزت بآیات ربّک ذکّر النّاس لعلّ یتنبّهنّ و یتوجّهنّ الی الفرد الخبیر

یا عبدی الحسین ان استمع ما سمعه الکلیم اذ اخذه جذب الاشتیاق و الرّوح اذ کان راکضاً فی بیدآء الشّوق و الانجذاب انّه لا اله الّا انا العزیز الوهّاب قد حضر لدی العرش کتابک و فاز بطرف اللّه مالک یوم المآب نسأل اللّه بأن یوفّقک علی ما یحبّ و یرضی و یکتب لک ما کتبه لمن شرب رحیق الوصال من ایادی عطآء ربّه الغنیّ المتعال ان افرح بذکری ایّاک لو تنظر الیه بعین الفطرة لتوقن بأن لا یعادله ما خلق فی الأرض انّ ربّک لهو العزیز العلّام انّا نذکر من توجّه الینا و نقبل منه ما عمل فی سبیل اللّه ربّ الأرباب ان احمد بما ذکرت لدی العرش و نزّل لک ما یبقی به اسمک بدوام الملک و الملکوت انّ ربّک لهو المعطی الفضّال انّما البهآء علیک و علی الّذین عملوا بما امروا من لدی اللّه مالک الرّقاب

و ما ذکرت فی الصّالح قد حضر لدی الوجه ما انشأه و انشده و وجدنا منه عرف خلوصه للّه المهیمن القیّوم طوبی له بما فاز بثنآء مولاه بعد الّذی انکره کلّ جاهل مردود ان یا صالح انّا نذکرک بالفضل لیأخذک سکر کوثر البیان علی شأن تذکر ربّک الرّحمن بین الامکان و یجعلک مستقیماً علی هذا الصّراط الممدود کم من البلغآء منعوا عن کوثر البقآء و کم من الفصحآء ما افصحوا فی ذکر ربّهم مالک الأسمآء و انت قمت علی الثّنآء بین اهل الانشآء هذا من فضل اللّه علیک ان اشکر و قل لک الحمد یا مالک الوجود کم من بسیط قبض فی هذا الیوم و کم من حکیم منع عن هذا الرّحیق المختوم انّ الأمر بیده یختصّ من یشآء بفضل من عنده انّه لهو الحقّ علّام الغیوب اذا اخذک جذب رحیق الآیات تجد کلّ شعرة من شعراتک و کلّ عرق من عروقک مهتزّاً متحرّکاً من هذه الآیات الّتی بها سخّر اللّه من فی الغیب و الشّهود ان استقم علی ما انت علیه و توکّل علی الفرد العزیز المحبوب ان اشکر اللّه بهذا اللّوح ثمّ اذکره فی کلّ عشیّ و بکور

و امّا ما ذکرت فی من سمّی بالمقصود انّا نزّلنا له لوحاً بما حضر کتابه لدی العرش و ما ارسلناه الّا بعد حضور کتابک و لا نحبّ ان نسلّمه لأنّ مثله نراه فی کلّ ساعة علی غصن من الأغصان لیس له من قرار الّا من شآء ربّک انّه لهو المقتدر علی ما یرید ان وجدته علی یقین فألق علیه آیات ربّک العلیّ العظیم والّا ان اقرأه لأحبّائی الّذین وجدوا عرف قمیصی و توجّهوا الی وجهی و طاروا فی هوآء حبّی و فازوا ببحر عرفانی و استضاؤوا من انوار جمالی اللّمیع

بسمه الباقی الدّائم

ان یا مقصود ان استمع ندآء اللّه العزیز الودود من هذا المقام المحمود انّه لا اله الّا هو المهیمن علی من فی الغیب و الشّهود قد نطق لسان القدم بین العالم و لا تعادله صحف آدم و لا ما نزّل علی الخاتم توجّه بأذن قلبک لتجد حلاوة ما نزّل من لدی اللّه المهیمن القیّوم لیس هذا یوم الوقوف و لا التّوجّه بما عند النّاس دعهم بأوهامهم مقبلاً الی اللّه ربّ ما کان و ما یکون کن طائراً فی هوآء العرفان لا بأجنحة شبه اجنحة الطّیور و تقرّب الی المقصود لا برجل کرجل العباد بل بالحرکة الخفیّة الرّوحانیّة الحقیقیّة المحدثة من قوّة الرّوح تاللّه انّها لأسرع من البرق الّذی تخطف به الأبصار هذا ما نزّل فی الصّحیفة الحمرآء من قلمی الأعلی انّ ربّک لهو العزیز العلّام هذا یوم ینبغی لکلّ نفس اذا فاز بالنّدآء الّذی ارتفع من شطر العظمة و الکبریآء یدع ما عنده و یتوجّه الی الوجه و یقول آمنت بک یا من فی قبضتک زمام الکائنات خذ قدح الانقطاع فارغاً عن الابداع ثمّ اشرب باسمه المهیمن علی الامکان لو تتوجّه الی الطّیر المغنّیة علی افنان سدرة البیان لتسمع ما لا سمعته من قبل و یأخذک الاشتیاق علی شأن تنادی باسمه بین البلاد فاسأل اللّه بأن یؤیّدک علی ما ینفعک و یثبت به ذکرک فی الصّحف و الألواح اذا وجدت عرف اللّه عمّا نزّل بالحقّ ان احمد و قل لک الحمد یا ربّی الغنیّ المتعال

امّا ما ذکرت فی من سمّی بنصراللّه ان اذکره من قبل الحقّ قل انّ اللّه غفر اخاک انّه لهو الکریم انّه لهو الرّحیم لا تحزن فیه انّه احبّ مولاه و اجاب ندائه و قصد سبیلی الواضح المستقیم انّا وجدنا منه عرف الخلوص فی سنین معدودات و عفونا عنه فضلاً من لدنّا ان اشکر و کن من المطمئنّین من یؤمن باللّه و یخطأ فی امر انّه یعفو عنه انّه لهو العطوف الکریم یا نصراللّه ان افرح بفضلی و بما ذکرت من قلمی الأعلی و کن من الشّاکرین

م‌ص قد حضر لدی الوجه کتابک الآخر و توجّه الیه طرف اللّه ربّ العالمین و قرئ ما فیه بلسان العبد الحاضر لدی العرش و اجبناک بهذا اللّوح البدیع

و امّا ما ذکرت فی من سمّی بیوسف الّذی انجذب من آیات ربّک و توجّه الی مشرق الوحی انّا نذکره فضلاً من لدنّا لیثبت به ذکره فی الألواح هذا خیر له عمّا تطلع الشّمس علیها انّ ربّک لهو الفضّال القدیم قل یا یوسف طوبی لک بما سمعت و عرفت و اقبلت الی الوجه بعد فنآء الأشیآء و ما منعک اعراض العلمآء عن هذا الکوثر البدیع ان اشربه مرّة بعد مرّة و کرّة بعد کرّة مرّةً باسمی الرّحمن و طوراً باسمی المهیمن علی العالمین ثمّ باسمی الأبهی رغماً للّذین کفروا باللّه اذ ظهر ببرهان احاط من فی السّموات و الأرضین طوبی لک بما خرقت الأحجاب بقدرة ربّک مالک المآب فاسأل اللّه بأن یؤیّدک علی کسر اصنام الأنام بعضد الذّکر و البیان انّ ربّک لهو المقتدر القدیر نوصیک بالحکمة انّها نزّلت من لدن علیم خبیر کن قائماً علی الأمر علی شأن لا یمنعک اعراض کلّ عالم و لا ضوضآء کلّ جاهل بعید انّا نقبل من اقبل الی الوجه و نذکر من ذکر ربّه العالم الحکیم لا تأسّف علی ما فات تمسّک بعروة الفضل و تشبّث بذیله الطّاهر المنیر انّه یقدّر لمن یشآء ما اراد و ینزل علیه من سمآء عطائه ما یعجز عن ادراکه افئدة العارفین ان استقم علی الأمر و قل لک الحمد یا من عرّفتنی مطلع امرک و مشرق وحیک اذ کان مسجوناً فی حصن الغافلین

م‌ص انّا نوصیک بالحکمة ثمّ نوصیک بالحکمة ثمّ نوصیک بالحکمة لئلّا یحدث ما تضطرب به افئدة الضّعفآء هذا ما نزّل فی اکثر الألواح فضلاً من لدنّا علی کلّ صغیر و کبیر انّما البهآء علیک و علی من معک من احبّائی الّذین شربوا رحیق آیاتی المجذب المحیی الرّقیق اللّطیف انتهی

عرض میشود این ایّام شغل این عبد بمقامی رسیده که آنی فرصت و مجال نیست چه که از اطراف عرایض لاتحصی رسیده و جواب از سماء مشیّت نازل و این عبد بتحریر آیات اللّه مشغول لذا باید چند روزی که تأخیر در جواب نامه شده عفو فرمایند و لوح میرزا مقصود چندی قبل نازل یعنی بعد از حضور عریضۀ او که از حدبا ارسال داشته ولکن حسب الأمر در ارسال آن توقّف شد حال چون در کتاب آن جناب ذکر او بود صورت لوح منیع ارسال شد فرمودند مدّتهاست نظر بحکمت لوح مخصوص ارسال نشده چنانچه جواب مکتوب اخ جناب امین علیهما بهآء اللّه تا حال در عهدۀ تأخیر ماند و این کرّه لوحی مختصر از سماء مشیّت الهی نازل و ارسال شد فرمودند لو شآء اللّه لننزل من بعد ما اردناه انتهی

آنچه امر حال در ستر باشد خاصّه در آن ارض احسنست حکم تبلیغ در کلّ احوال جاری و نافذ ولکن بکمال حکمت و مقصود از امر بحکمت هم تلطّف بضعفا بوده و این مشهود است و اینکه لوح مخصوص ارسال نمیشود از برای بعضی نظر بآنست که اشتهار آن مصلحت نیست فرمودند سوف نری المصلحة و ننزّل کیف نشآء انّا کنّا قادرین انتهی

مجدّد در بارۀ لوح میرزا مقصود عرض میشود که دادن سواد آن بنفس مذکور جایز نه چه که هر دوستی را دوستی است و هر رفیقی را رفیقی اگر در غیر محل ذکر کند سبب ضرّ خواهد شد اگر خود او را مطمئن مشاهده فرمائید مخصوص او قرائت کنید والّا فلا

در بارۀ جناب شیخ محمّد مرقوم فرموده بودید بسیار اظهار خجالت از آن جناب مینماید یعنی بقسمی که مؤثّر واقع میشود و کتاب اقدس هم انشآءاللّه مخصوص آن جناب نوشته ارسال میشود جمیع احبّا را از لسان این خادم فانی تکبیر برسانید جناب امین علیه من کلّ بهآء ابهاه را ذاکر و مثنی بوده و هستم انّما البهآء علیکم

خ‌ادم اللّه

٢٨ صفر ١٢٩١

جناب آقا محمود عليه بهآء اللّه من ارض ن‌ر

فى شوّال سنۀ ۱۲۹۷

بسم ربّنا الامنع الاقدس العلیّ الابهی

الحمد للّه الّذی خلق الکلّ بکلمة واحدة و جمعهم فی صقع واحد ثمّ ظهّر النّدآء من مکمن الکبریآء الست بربّکم منهم من اعرض بمجرّد الاصغآء و منهم من اقبل و قال بلی بلی یا مالک الاسمآء بلی بلی یا فاطر السّمآء انّ الّذین اقبلوا حین الاستماع اولئک اهل البهآء کلّت عن ذکرهم السن الاقلام اولئک عباد وصفهم اللّه فی کتبه و زبره و صحفه و السن انبیآئه و اصفیآئه و سفرآئه اولئک عباد لا یتکلّمون من عند انفسهم و لا یتحرّکون باهوآئهم بل تحرّکهم اریاح مشیّة اللّه کیف تشآء و تنطقهم ارادة اللّه بما اراد لعمر اللّه یتکلّمون بما نزّل فی الکتاب و یقصدون ما امروا به فی الالواح لا یتجاوزون عن حدودهم و شؤنهم و یقتصرون امورهم فی ذکر اللّه و خدمة امره طوبی لهم و نعیماً لهم بهم اضآئت الآفاق و ظهر المیثاق و بهم نصبت رایة العدل فی یوم الطّلاق اسئل اللّه تعالی بان یؤیّد کلّ احبّآئه کما ایّدهم و یوفّق عباده علی ما وفّقهم و ویل للّذین منعتهم الدّنیا عن اللّه مالک الاشیآء اولئک تمسّکوا باهوآئهم و اعرضوا عن بارئهم بظلمهم ناح سکّان مدائن الاسمآء و صاح الملأ الاعلی قد غفلوا عمّا خُلقوا له و تمسّکوا بما نهوا عنه یسئل الخادم ربّه القادر بان یحفظ الکلّ عن هؤلآء الّذین ضلّوا و اضلّوا بما اتّبعوا ظنون کلّ عالم افتی علی اللّه و کلّ عارف اعرض عنه اذ اتی بسلطان غلب من فی السّموات و الارضین الحمد للّه مالک یوم الدّین

و بعد قد تنفّس صبح الوصال اذ حضر کتابک و عسعس لیل الفراق بمشاهدة آثارک فلمّا فککت و رأیت و قرأت و عرفت اخذنی الفرح و السّرور علی شأن وجدت نفسی عاجزة عن ذکرهما لانّه کان مزیّناً بذکر اللّه و مطرّزاً بثنآئه و متضوّعاً منه عرف حبّه فلمّا عرفت طرت باجنحة الاشتیاق الی مقام تنوّر بانوار الاشراق فلمّا دخلت و حضرت توجّه الی الخادم وجه المحبوب و سئل عن المکتوب اذاً عرضت تلقآء العرش ما کان مسطوراً فیه فلمّا تمّ نطق لسان العظمة بما کان روحاً لجسد العالم و بصائر للامم قال جلّ کبریآئه یا محمود استمع ندآء ربّک العلیّ الابهی انّه ینادیک و یذکرک من مقامه المحمود هو الّذی ذکرک و اسمعک و عرّفک و انطقک بثنآئه اذ اعرض عنه کلّ عالم محجوب انّا ذکرناک و نذکرک فی هذا الحین الّذی استوی فیه المظلوم علی عرش اسمه القیّوم ان اشکر اللّه بما فتح لک باب السّمآء و عرفت مولىٰک اذ اتی بسلطان مشهود خذ کأس السّرور باسم مالک الظّهور ثمّ اشرب منه لیجعلک فارغاً عمّا ورد علیک من الاحزاب انّ ربّک الرّحمن لهو العطوف الغفور هل تحزنک شؤنات الارض و تسمع ندآء مالک السّمآء من شطر سجنه المعروف انّا نرىٰک و نتکلّم معک و سمعنا ما نطق به لسانک انّ ربّک لهو الحقّ علّام الغیوب

یا محمود انشآء اللّه از فرات رحمت رحمانی بیاشامی و از کوثر معانی قسمت بری بلایا و رزایا لا زال موکّل اصفیای الهی بوده تفکّر در آنچه بر اینمظلوم وارد شده نمائید قسم بلئالی بحر علم الهی ایّامیکه جمال قدم در دست نفوس غافله بود هر روز وارد میشد بر او بلایائیکه ذکر آن قلوب دوستانرا میگدازد در جمیع لیالی مشورت در سفک دم مظلوم مینمودند و در ایّام بکلمات نالایقه متکلّم بودند غافل از آنکه ید قدرت الهی کنز مخزون را حفظ میفرماید و غیب مکنون را قبل از اظهار بدست خائنین نمیدهد یا محمود آنچه بر تو وارد شد حق آگاهست و فی ‌الحقیقه وارد شد بر تو آنچه بر محبوب عالم وارد شد ولکن این بلایا بجهت مقصد عظیم بسیار عظیم وارد شده باید آنجناب بصد هزار لسان شاکر باشند و بلسان سرّ باینکلمات عالیات که از مطلع علم الهی ظاهر شده ناطق گردند

الهی الهی سمعت ندآئک سرعت الیک و وجدت عرف قمیصک هاجرت عن وطنى الی ان فزت بلقآئک و وفّقتنی یا الهی علی شأن شربت کوثر وصلک قبل اظهار امرک و ظهورک اسئلک یا فاطر السّمآء و اله الاسمآء باسمک الّذی به تجلّیت علی من فی سمآئک و ارضک و هدیت العباد الی بحر عطآئک بان تقدّر لی ما ینفعنی فی عوالمک تری یا الهی قد مسّتنی البأسآء و اخذتنی الضّرّآء و انا متمسّک بحبل فضلک و اقول انّک انت المقتدر المتعالی المعطی الغفور الکریم فاکتب لی من قلمک الاعلی ما یسرّنی فی جوار رحمتک و ما یجعلنی فائزاً برضآئک انّک اعلم بی منّی و انّک انت العلیم الحکیم انتهی

و اینکه در بارۀ کربلائی مصطفی مرقوم داشته بودند عرض شد و این لئالی مکنونه از کنز بیان الهی ظاهر قوله عزّ اجلاله یا مصطفی یذکرک مالک الاسمآء فی سجن عکّآء لتفرح و تکون من الشّاکرین قد حضر کتاب من ارادنی و کان فیه ذکرک ذکرناک اذ ماج بحر رحمة ربّک الکریم ایّاک ان تمنعک شئونات الخلق عن الحقّ دع ما سوىٰه باسمی المقتدر القدیر انظر ثمّ اذکر ما انزله الرّحمن فی الفرقان بقوله یوم یقوم النّاس لربّ العالمین هذا یوم بشّرنا به عبادی بالسن النّبیّین و المرسلین قلنا ان اخرج القوم من الظّلمات الی النّور و بشّرهم بایّام اللّه کذلک یذکر لک قلمی الاعلی لتکون من الرّاسخین تمسّک بکتابی الّذی نزل من سمآء مشیّتی ثمّ اعمل بما اُمرت به من لدن علیم حکیم

اذکر المصطفی الّذی استشهد فی ارض التّآء فی سبیل اللّه مظهر هذا الامر البدیع

یا قلمی الاعلی ولّ وجهک شطر من سمّی بمحمود و قل یا محمود انظر ثمّ اذکر عبدی فی ارض التّآء اذ اجتمع الظّالمون فی حوله و امروه ان یعرض عن اللّه و یتوب عن الامر الّذی خضع له من فی السّموات و الارضین انّه قام علی الامر و ظهر منه الاستقامة الکبری بامر من عندنا و قدرة من لدنّا علی شأن تحیّر منه الملأ الاعلی و الّذین سکنوا خلف قلزم الکبریآء انّ ربّک لهو الذّاکر الحکیم انّه یذکر من نطق باسمی و اخذته الشّدائد لاجلی قد سبقت رحمتی الکائنات ولکنّ النّاس اکثرهم من الغافلین انّا تجلّینا علیه حین ارتقآئه الینا یشهد بذلک من عنده لوح حفیظ لعمری ما خوّفته سطوة کلّ ظالم نطق باسمی و سرع الی مقرّ الفدآء بحبّی العزیز المنیع البهآء المشرق من افق البقآء علیه و علی الّذین فازوا بمقامه الاعلی و لاذوا بحصن عنایة ربّهم العلیم الخبیر انتهی

اینکه در بارۀ جناب رضا علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید مرّة بعد مرّة بایشان عنایت شد قد ورد علیه ما ورد علی المقرّبین و الموحّدین و المخلصین بل ما ورد علی اللّه مقصودنا و مقصوده و محبوبنا و محبوبه قد سمعت باذنی فی حقّه ما لا تعادله الخزائن و لا الکنائز از حق جلّ جلاله این خادم فانی سائل و آمل است که آنچه فی ‌الحقیقه مصلحت ایشانست از افق غیب ظاهر فرماید انّه لهو المقتدر القدیر در هر حال ایشان بحکمت ناظر باشند و بآن تشبّث نمایند چه که در اکثری از الواح حکم حکمت نازل شده البتّه اگر آنچه از سماء علم الهی نازل شده بآن عمل شود ابواب یسر و فرح بر وجوه عباد باز گردد ایشان نباید دلتنگ باشند و البتّه هم با ابتهاج تمام مشاهده میشوند حق محبوس ایشان محبوس سوف یفتح باب السّجن کما فتح بالقوّة و القدرة انّه لهو القویّ الغالب العزیز الحکیم جمیع منتسبین ایشانرا یعنی کسانیکه بافق اعلی ناظرند از قبل خادم تکبیر برسانید

در بارۀ جناب اخوی علیه بهآء اللّه مرقوم داشته بودید دستخطّ ایشان متوالیاً رسیده و میرسد اسئله تعالی بان یعطیه احسن الجزآء و یؤیّده علی ما یحبّ و یرضی در این اوقات هم تازه ورقه‌ئی از ایشان رسید و مایۀ سرور بی‌اندازه شد انشآء اللّه همیشه باین عمل مبرور موفّق باشند البهآء علیکم من لدی اللّه الغفور الرّحیم الحمد للّه العزیز الحکیم

۱۵۲^١

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الحمد للّه الّذی سخّر القلم و اظهر منه من البیان ما لا یعلم الّا من ایّده اللّه بأمر من عنده انّه لهو المقتدر المختار و الصّلوة و السّلام علی انبیائه و رسله و صفوته و علی الّذی زیّنه بطراز اسمائه و صفاته و جعله خاتماً لأنبیائه و علی آله و اصحابه الّذین تمسّکوا بعهده و میثاقه

و بعد روحی لذکرکم الفدآء دستخطهای متعدّدۀ آنحضرت چشم را نور و قوّۀ بیانیّه را تأیید نمود للّه الحمد علی ما انعم علینا من مائدة المحبّة و الوداد انّه لمولی العباد و الهادی الی الرّشاد ولکن بعد از قرائت و اطّلاع حزن بی‌اندازه حاصل چه که مشعر بود بر حزن آنحضرت و همچنین سایر دوستان

امّا در فقرۀ حرکت از آن ارض یومی از ایّام قبل از ذکر بعضی اخبارات فرمودند باید اصحاب آن ارض با کمال اتّفاق و اتّحاد و حکمت رفتار نمایند والّا مابین فتنه احداث شود و این لدی اللّه محبوب نه انتهی لازال اینکلمه استماع شد که میفرمایند آفاق بنور اتّفاق روشن و منیر گردد و بعد از ورود مخدوم مکرّم جناب ناظر علیه سلام اللّه استفسار از احوالات دوستان آن ارض شد ذکر نمودند بعضی اگر اذن داده شود ارادۀ حرکت نموده‌اند بعد از عرض اینمطلب در حضور فرمودند اگر بحکمت یعنی واحد او اثنین از نفوس بسمت عراق یا بطرف ایران توجّه نمایند لدی المظلوم مقبول انتهی و بعد خبرهای غیر مرضیّه رسید از جمله ابناء بهیچوجه تابع آباء نیستند و از جمله شنیده شد که ابن جناب آقا میرزا عبداللّه بایشان بی‌احترامی نموده اینفقره سبب حزن اینعبد گشت ولکن بعد از ورود او در این ارض اینعبد بعض کلمات بر او القا نمود فی‌الحقیقه اظهار ندامت و طلب عفو و غفران نمود اینعبد بسیار از او رضایت حاصل کرد چه که بکمال میل و محبّت آنچه اظهار شد قبول نمود گویا لسان سرّش باینکلمه ناطق باقی عمر ایستاده‌ام بغرامت انشآءاللّه عرایض خادم را فراموش نکنند و در نظر باشد و بعد خبر اختلافات دوستانهم مابین اصحاب این ارض انتشار یافت بعد از عرض اینمطالب تلقاء وجه فرمودند یا عبد حاضر اهل آن دیار بسیار متعصّبند و از اینطائفه هم اطّلاع ندارند شاید گمان مینمایند دوستان حقّ هم بمثابۀ اعجام دیگر مشغولند بکلمات نالایقه و سب و شتم نفوس معروفه جمیع اعجام را رافضی میدانند با علم بر اینفقره و عدم اطّلاع از احوال دوستان اگر بر اموریکه سبب اختلاف مابین شده آگاه شوند البتّه اظهار ضغینه و بغضا نمایند و سبب فتنه شوند در اینصورت توقّف دوستان در آن ارض محبوب نه انتهی فی‌الحقیقه اگر آقایان آن ارض بحکمت و اتّحاد و اتّفاق تشبّث نمایند سبب اعلاء کلمه شود و کل آگاه شوند که این نفوس از قبیل اعجام مذکوره نبوده و نیستند ایشان بر اثر نور عدل مشی مینمایند و بافق فضل ناظرند و ذکر آنحضرت در این فقره بهیچوجه در میان نبوده و حرفی از لسان مبارک استماع نشد جز اظهار عنایت و الطاف یشهد بذلک من عنده امّ الکتاب و در مقامی هم بکلماتی تکلّم فرمودند که عیناً آنکلمات را از قبل اینعبد نوشته ارسال داشت و جمیع اینفقرات فی‌الحقیقه متّحد المعنی بوده و هست و بکمال عنایت باین بیانات نطق فرمودند خود ابن جناب مخدوم مکرّم آقا میرزا عبداللّه علیه سلام اللّه و عنایته بر ظهور عنایت و شفقت و فضل آگاهند بیان حضرت مقصود واضح و معلوم است چه که هر ذی شمّی عرفش را ادراک مینماید از اوّل یوم ورود در سجن اعظم تا این حین این فانی از قلم و لسان حضرت مقصود روح ما سواه فداه جز عنایت و شفقت و مکرمت نسبت بآنحضرت نشنیده هر منصفی شهادت دهد و هر مسافری گواه و آگاهست و از ورای کل جمیع الواح شاهد و گواه اینمقال حال از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که امورات آن ارض را اصلاح فرماید یعنی نور اتّفاق مابین ساطع گردد انشآءاللّه کل باعمال طیّبه و اقوالیکه سبب تهذیب نفوس غافله شود مزیّن گردند آباء باید در دین ابناء و اتقان آن جهد بلیغ نمایند چه هر فرزندی از دین الهی خارج شود البتّه برضای ابوین و حقّ جلّ جلاله عمل ننماید جمیع اعمال حسنه بنور ایمان ظاهر و مشهود و در فقدان این عطیّۀ کبری از هیچ منکری اجتناب نکند و بهیچ معروفی اقبال ننماید انّ الخادم بلسان عجزه و افتقاره یسأل اللّه بأن یؤیّد اولیائه و یجعلهم مطالع اعمال الحسنة و مشارق ما نزّل فی کتابه من المعروف و الکلمة الطّیّبة باری عرض اینفانی آنکه عنایت در بارۀ دوستان آن ارض بوده و هست

در این حین که یوم ورود پوسته است اینعبد مشغول بتحریر نامۀ محبوب روحانی جناب آقا محمّد مصطفی علیه بهآء اللّه الأبهی رسید و حامل دستخطّ آنحضرت بود که بایشان ارسال داشته بودند و ایشانهم بسیار اظهار حزن فرموده بودند از اخبارات مذکوره فی‌الحقیقه حقّ با ایشانست بعد از عرض نامۀ ایشان فرمودند آنچه ما در بارۀ جناب زین اراده نمودیم تا حال از لسان جاری نشده له ان یطمئنّ بفضل اللّه و عنایته و شفقته و رحمته و نسأله تعالی بأن یرزقه خیر الآخرة و الأولی اگر اینمظلوم در بارۀ او امری اراده نماید البتّه بخود او ابلاغ میدارد دوستان آن ارض را از قبل مظلوم سلام برسانند از برای کل میطلبیم آنچه را که لایق شأن ایشانست اگر گاهی از ایشان امری ظاهر شده که لایق شأن ایشان و امر نبوده ولکن بسیار بلایا هم در سبیل حقّ بر ایشان وارد گشته که جز حقّ بر آن آگاه نه از حقّ میطلبیم کل را تأیید فرماید بر آنچه سبب علوّ و سموّ امر و مقامات ایشانست اماء آن ارض را هم سلام برسانند و بذکر مظلوم مسرور دارند انتهی

و ذکر نفوسیکه فرموده بودند کل عرض شد و جمیع بذکر بدیع منیع فائز گشتند ذکر ابن مرفوع علی نور علیه عنایة اللّه فرموده بودند تلقاء وجه عرض شد فرمودند انّا سألنا اللّه تعالی و نسأله ثمّ نسأله ثمّ نسأله ان یغفر اولیائه الّذین حبسوا و سجنوا فی ارض الطّآء و یطهّرهم عنکلّ ما لا ینبغی لهم و یرزقهم خیر الآخرة و الأولی و یقدّر لهم ما ینبغی لجوده و کرمه انّه لهو العزیز الوهّاب انّا نذکره و نذکر اخاه الّذی سمّی بزین‌العابدین و نوصیه بالعمل الخالص و بما انزله اللّه فی الکتاب انتهی

و اینکه در بارۀ حضرت اسم اللّه ج‌م علیه منکلّ بهآء ابهاه مرقوم داشتند دستخطّ خود ایشان رسید یک کرّه جواب ارسال شد و مبشّر بود بعنایت و شفقت و فضل مجدّد هم نامۀ ایشان رسید حال فرصت جواب نه انشآءاللّه از بعد امید عرض هست

ذکر تقسیم وجه را فرموده بودند بطراز قبول فائز فرمودند انشآءاللّه بغنای حقیقی و ظاهری فائز شده و میشوند

و اینکه در بارۀ منتسبین جناب صفی علیه فضل اللّه و رحمته مرقوم داشتند عرض شد فرمودند ذکر ایشان نزد مظلوم بوده و انشآءاللّه الواح مخصوص ایشان ارسال میشود میهمان مسرور باشد نسأل اللّه بأن یوفّقهم و یوفّق اولیائه کلّهم علی الاستقامة علی حبّه انّه علی کلّشیء قدیر انتهی

ذکر جناب آقا محمّد باقر علیه بهآء اللّه از اهل ن‌ر فرموده بودند تلقاء وجه عرض شد فرمودند للّه الحمد بطراز عنایت مزیّنند و بذکر دوست یکتا ناطق انّا نسأل اللّه بأن یقدّر له ما یجعله منجذباً مشتعلاً قائماً ناطقاً بالحکمة و البیان انتهی آنچه در بارۀ ایشان از لسان مقصود جاری شده ظاهر و باهر خواهد شد انّ الخادم یسلّم علی جنابه

ذکر جناب آقا محمّد علیه سلام اللّه از اهل ه‌م فرموده بودند بعد از عرض فرمودند توجّه باین ارض در این ایّام جایز نه بتجارت خود مشغول باشند و بذکر حقّ تعالی شأنه ناطق و بر خدمتش قائم و بمعروف عامل ضعف عباد و غفلت ایشان سبب محرومی دوستان گشته ولکن از حقّ میطلبیم در مکافات این محرومی خیر کثیر از برای ایشان مقدّر فرماید اوست قادر و توانا انتهی

عرض جناب آقا میرزا عبدالوهّاب باصغای محبوب فائز فرمودند انشآءاللّه ثابت و راسخ باشند بر آنچه عرض نموده‌اند طوبی لأبیه الّذی ما منعته شماتة الأعدآء و لا ظلم الأشقیآء زیّن هیکله بطراز العبودیّة للّه الحقّ و کان متمسّکاً بالمعروف فیکلّ الأحوال این وهّاب هم انشآءاللّه بمثابۀ آن وهّاب موفّق شود بر اعمال طیّبه و اقوال لایقه انتهی

و ذکر جناب آقا ابوالقاسم از اهل ن‌ج بشرف اصغا فائز فرمودند یا زین لک ان تسأل اللّه بأن یوفّق عباده علی ادآء حقوقه دنیا فانی عمرها قلیل در اینصورت هر نفسی موفّق شود بر ادای آنچه بر او واجب شده البتّه اقرب بتقوی بوده و هست یا زین انّا ذکرناه و بشّرناه و امرناه بما نزّل فی کتاب اللّه ربّ العالمین بر کل فرض است عمل بما نزّل فی کتاب اللّه جلّ جلاله سلام مظلوم را باو برسان و همچنین بدوستان آن ارض یعنی ارض ن و ج انشآءاللّه کل فائز شوند بآنچه که لدی اللّه محبوبست انتهی

ذکر جناب حبیب مکرّم آقا سیّد محمّد علی علیه بهآء اللّه را فرموده بودند عرض شد فرمودند باو سلام میرسانیم و از حقّ میطلبیم او را موفّق فرماید بر آنچه خیر او در اوست للّه الحمد حاضر شدند و فائز گشتند له ان یشکر اللّه فی اللّیالی و الأیّام انتهی

و جناب آقا محمّد جواد و آقا محمّد صادق علیهما بهآء اللّه از اهل ن و ر ذکرشان در مقام بشرف اصغا فائز و اظهار عنایت مخصوص هر دو از افق شفقت ظاهر و باهر للّه الحمد فائز شدند بآنچه که فضائلش محدود نشده مؤیّد گشتند بتوجّه و اقبال و عرفان و استقامت این خادم فانی از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که ایشانرا مؤیّد فرماید و موفّق دارد و ذکر مرفوع حضرت اسم اللّه الأصدق علیه منکلّ بهآء ابهاه از لسان مبارک جاری هنیئاً له و السّلام علیکم و رحمة اللّه

عرضیکه لازم بود عرضش آنکه میرزا حسین بیک کذّاب که دعوی محبّت و اقبال مینمود و مال جمعی از اولیا را تلف نمود آن غاصب کاذب چیزها به آستانه نوشته و دوستان صادق بی‌اطّلاع هر خائن کذّاب را امین میدانند و اهل دین میشمرند باری آن کاذب بسزای خود رسید حال دوستان ملتفت باشند هر کاذبی را صادق ندانند بدل آن غیر مرحوم شخص دیگر وارد و این از نفوسی است که سالها در آستانه در سفارت بوده اگرچه در ظاهر اینفانی از احوال او آگاه نه ولکن در هر صورت در تفحّص بوده و هست تا چیزی بدست آرد و بر مظلومین بتازد باید دوستان حقّ غافل نشوند و باظهار ایمان قناعت ننمایند بالمرّه امور دین را در اینصفحات از کل ستر نمایند چه که ضرّش بشجره راجع ذکر و بیان در این اطراف جایز نه مکرّر اینکلمه از لسان مبارک شنیده شد مجدّد غفلت ننمایند و خارج را از داخلین محسوب ندارند عجب است که حضرت اسم اللّه جمال هم گمان مینمودند که او از اهل ایمانست فی‌الحقیقه لیس العلم عند احد کلّه عند اللّه المهیمن القیّوم یا محبوب فؤادی اگر اولیای حقّ بنصایح مشفقانۀ حضرت مقصود عمل مینمودند نظم کلّیّه در امور ظاهر و باهر میگشت و بساط فرح و انبساط گسترده میشد و کل بکلمۀ رحم اللّه امرء عرف شأنه و مقامه ناظر میگشتند و در خضوع و خشوع از یکدیگر سبقت میگرفتند انسان بمثابۀ پولادی است که جوهرش مستور باشد بذکر و بیان و نصیحت و تربیت جوهر آن ظاهر و هویدا گردد و اگر بحال خود بماند زنگ مشتهیات نفس و هوی او را معدوم سازد در جمیع مقامات بیاناتی ظاهر که سبب حفظ و نجات و فلاح است از حقّ جلّ جلاله سائل که اولیای خود را مؤیّد فرماید بر آنچه امر فرموده انّه علی کلّشیء قدیر و بالاجابة جدیر لا اله الّا هو العلیم الخبیر

دستخطّ دیگر آنحضرت که بتاریخ ١٧ جمادی‌الأولی بود بساط قلب را انبساط بخشید و فرح لانهایه عطا فرمود اینکه مرقوم داشتند و اظهار تحیّر فرمودند حسب الأمر باید آنحضرت در جمیع امور مترصّد امر باشند یعنی امریکه مخصوص از قلم جاری شود والّا گفتگو در عالم بسیار است و اکثر آن لایسمن و لایغنی بوده و هست

و اینکه در بارۀ کتاب جناب آقا شاه‌ویردی علیه بهآء اللّه مرقوم داشتند عرض شد فرمودند نعم ما عملت یا زین لعمری قد احزننی حزنک نسأل اللّه بأن یبدّله بفرح عظیم انتهی

در بارۀ جناب ملّا محمّد علی علیه بهآء اللّه مرقوم فرمودند بعض الواح او از شطر ارض تاء ارسال شد انشآءاللّه مسرور باشند چه که در حین حرکت نظر بحکمت امانت او داده نشد لذا با کدورت تمام توجّه بآن اشطار نمودند از حقّ سائل و آمل که عنایت فرماید و ایشانرا بما ینبغی فائز نماید و حزن را بسرور تبدیل فرماید

و امّا جناب آقا سیّد ابراهیم مصلحت ایشان آنست که در هر ارضی توقّف نمایند بکسبی مشغول شوند این ایّام توجّه باین ارض بهیچوجه جایز نه از حقّ جلّ جلاله میطلبم ایشانرا برضای خود مزیّن فرماید الأمر بیده و هو الغفور الکریم

در بارۀ وصلت حبیب روحانی جناب آقا میرزا حبیب‌اللّه علیه بهآء اللّه و عنایته مرقوم داشته بودند نعم ما عمل انشآءاللّه مبارکست حسب الأمر تهنیت بفرمایند و از قبل خادم تکبیر برسانند

و امّا در بارۀ جناب آقا محمّد حسن علیه بهآء اللّه و الطافه آنچه آنحضرت ذکر فرموده‌اند عرض شد فرمودند یا حسن علیک سلامی در هر حال سکون مقدّم بر حرکت است و گاهی اسباب عکس مینماید یعنی اسباب سبب میشود که حرکت ترجیح مییابد حکم صریح اخرجوا از لسان ظاهر نه هر نفسی بروح و ریحان توقّف نماید مقبول و یا بروح و ریحان خارج شود آنهم مقبول الحمد للّه بعنایت حقّ فائز بوده و هستید جمیع منتسبین خود را از لسان مظلوم تکبیر برسان انشآءاللّه مؤیّد باشید بر ذکر و ثنا و باعمال و اقوالیکه سبب ارتفاع مقام گردد انتهی تفصیل امور در توقّف و خروج ذکر شد فی‌الحقیقه اولیای آن ارض باید در جمیع احوال مشورت نمایند و آنچه را آنحضرت قبول فرمایند بآن عامل شوند از حقّ میطلبم اهل آن ارض را مزیّن فرماید بطرازیکه احدی را مجال گفتگو نماند اوست بر هر شیء قادر و توانا

و اینکه در بارۀ جناب آقا علی اکبر علیه بهآء اللّه از اهل ک مرقوم داشتید و همچنین ذکر جناب میرزا بدیع علیه بهآء اللّه عرض شد فرمودند یا زین سمعنا ذکر البدیع و رأینا اقباله نسلّم علیه من هذا المقام و نذکره بذکر جمیل و نسأله تعالی بأن یوفّقه و یقدّر له خیر ما نزّل فی کتابه المبین و نذکر علی اکبر الّذی فاز و زار البیت و تمسّک بحبل اللّه المتین ولکن توجّه باین ارض جایز نه انتهی

و همچنین ذکر جناب آقا علی خرّم‌آبادی نموده‌اند للّه الحمد بذکر محبوب فائز شدند ولکن ملاقات جایز نه چه که اکثری از نفوس بغبار ضغینه و بغضا مشاهده میشوند از حقّ بخواهید کل را تأیید فرماید و از کوثر تقدیس کأسی عطا نماید عیون را حجبات نفس از مشاهدۀ نور حقیقت منع نموده باوهام متمسّک و بظنون متشبّثند مقرّی را که جز ذکر حقّ نبوده نسبت داده‌اند بآنچه که انسان از ذکرش شرم مینماید باری چندی قبل در جواب اهل ب‌ر و اطراف آن و همچنین مخصوص دوستان آن دیار الواح معیّن ولکن تا حال ارسال نشد و بعد الأمر بیده

و اینکه مرقوم داشتند که بعض از امور نظر بآنکه اینعبد مغایر میداند با احکام شرع لذا از ترک آن بعضی گله و شکایت دارند فرمودند یا زین حقّ جلّ جلاله در کتاب کریم ناس را بمعروف امر فرموده و از منکر نهی و از اوامر و احکام آنچه که سبب وصول و بلوغ انسانست بذروۀ علیا و افق اعلی نازل لذا آنجناب باید بکتاب الهی ناظر باشند و بآن عامل رد و قبول اهل ارض لاشیء صرفست قابل اعتنا نبوده و نیست طوبی لک و هنیئاً لک یشهد المظلوم باقبالک و عملک فی سبیل اللّه ربّ العالمین در اطاعت اوامر منزلۀ در کتاب الهی اگر جمیع عالم مخالفت آنجناب نمایند ضرّی نداشته و ندارد ان افرح بما نطق به المظلوم و کن من الشّاکرین انتهی

عرض آخر آنکه خدمت آقایان و دوستان آن ارض اینفانی سلام و تکبیر میرساند امیدوارم جمیع مزیّن شوند بآنچه سزاوار ایشانست انّ الخادم یختم القول بذکر اللّه و یقول الحمد للّه ربّ العالمین

خ‌ادم

فی ٢٠ جمادی‌الثّانیة سنة ١٣٠١

هو المنادی بالحقّ امام وجوه الخلق

الحمد للّه الّذی سخّر شمس البیان بقدرته و قمر البرهان بسلطانه الّذی بأمره طوی ما انبسط فی ستّة ایّام ثمّ ارتفعت سموات العرفان اقرب من لمح البصر و ظهر المنظر الأکبر بما استوی مکلّم الطّور علی عرش الظّهور و نطقت السّدرة امام الوجوه و به ارتفع النّدآء من الأرض و السّمآء هذا ظهور ابتسم به ثغر الوجود من الغیب و الشّهود و قرّت العیون و تنوّرت الأبصار الأمر للّه الواحد المقتدر المختار تاللّه قد اتی الیوم و القوم فی ریب عجاب نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یؤیّد عباده علی التّقرّب الی مشرق الأنوار و یوفّقهم علی الرّجوع الی باب فضله و علی تدارک ما فات عنهم فی سیّد الأیّام و الصّلوة و السّلام و التّکبیر و البهآء علی ایادی امره الّذین ما منعتهم ضوضآء الأنام عن التّقرّب الی اللّه ربّ الأرباب نبذوا ما سواه و اقبلوا الیه باستقامة انکسر بها ظهر الأشرار ما منعهم اعراض المعرضین و اعتراض المشرکین الّذین یتکلّمون بأهوائهم لیصدّوا النّاس عن سوآء الصّراط قل انّه اتی بما یجذبکم الی الأفق الأعلی و یقرّبکم الی مقام تنوّر بأنوار بیان ربّکم مولی الأنام

یا عندلیب علیک بهائی و عنایتی هنیئاً لک بما شربت رحیق البقآء من ید العطآء و قمت علی خدمة الأمر بقیام اضطربت به اصحاب القعود و ناحت به الأحزاب الّا من شآء اللّه ربّک مالک یوم القیام الحمد للّه در جمیع احوال بذکر و ثنا مشغولی و بر خدمت قائم

اینکه در بارۀ اعتراضات جناب سیّد علی ذکر نمودی بشرف اصغا فائز قل اعلم بعلم الیقین بأنّ اللّه امر الکلّ بتبلیغ امره و ما ترتفع به کلمته المطاعة بین البریّة بعد از این حکم محکم که از سماء ارادۀ مالک قدم نازل کل باطاعت مکلّفند اگر باوامر الهی فائز شدند و بما ینبغی عمل نمودند عنداللّه مقبول والّا الأمر یرجع الی الأمر و الغافل فی خسران مبین حقّ در کتب قبل جمیع عباد را ابن خود خوانده و این نظر بتجلّیات انوار نیّر رحمتی است که بر کل سبقت گرفته و بسیاری از آن ابناء مخالفت نمودند و هر منصفی گواهی داده و میدهد بر آنچه از قلم اعلی جاری شده آیا در شیطان چه میگویند که با جلالت قدر و مقام از مواقع و مکامن قرب و لقا محروم ماند بقول بعضی معلّم ملکوت بوده آیا این مقام را که عطا فرمود و در یک آن از اعلی مقام ملکوت باسفل مقام عالم ناسوت مقرّ یافت و از جمیع فیوضات ممنوع و محروم با یفعل ما یشآء چه میتوان گفت وقتی قابل عنایت و رحمت بود و هنگامی سزاوار غضب و نقمت در بارۀ حرم رسول اللّه تفکّر نمایند آن حضرت روح ما سواه فداه فرموده کلّمینی یا حمیرآء کلّمی و این کلمۀ علیا که از مشرق فم ارادۀ مولی الوری جاری بر کمال عنایت و شفقت حضرت حاکیست و حال حزب شیعه میگویند در باره‌اش آنچه را که کل میدانند آیا آن قبول را سبب چه و این ردّ حزب شیعه را علّت چه یکی از مطارنۀ انطاکیّه گفته نفسی که در انتها مردود میشد در ابتدا رسول شما چرا او را قبول فرمود و محرم فراش نمود قل تفکّروا یا قوم ثمّ انصفوا فیما نطق به مکلّم الطّور اذ استوی علی عرش الظّهور و لا تکونوا من الظّالمین یکی از اجلّۀ انصار که موسوم به طعمه بود بعد از طلوع نیّر حجاز از افق یثرب آنچه داشته با مهاجرین مساوات نموده و بعد مع کمال تقرّب ظاهر شد از او آنچه که عین حقیقت گریست بعد از ظهور عمل مردود یهود اجتماع نمود و حضرت متفکّر و متحیّر چه که در اوّل امر چنین امور سبب اضطراب و انقلاب عباد است در آن حین جبرئیل نازل و این آیه را تلاوت نمود انّا انزلنا الیک الکتاب بالحقّ لتحکم بین النّاس بما اراک اللّه و لا تکن للخائنین خصیماً باری به ما انزله الرّحمن فی الفرقان رجوع نمایند

در بارۀ خلقت انسان میفرماید بل هم فی لبس من خلق جدید این حین غیر حین قبل و بعد است قل تفکّر لعلّک تتّخذ الانصاف لنفسک معیناً از این امور گذشته دو جهت در انسان موجود جهتی الی اللّه و جهتی الی نفسه وقتی که لحاظ عنایت بجهت اوّل ناظر ذکر مینماید در بارۀ او آنچه را که فوق آن در عالم خلق موجود نه یا عندلیب علیک بهائی بگو در حضرت اسمعیل ابن حضرت صادق چه میگوئی این همان اسمعیل است که حضرات اسمعیلیّه باو متمسّک و متشبّثند آن حضرت او را امام و وصیّ فرمود و حکم در این فقره ثابت بعد عزلش نمودند و این سبب اضطراب اصحاب شد و زراره که از اجلّۀ اصحاب آن حضرت بود عرض نمود آیا میشود امام عزل شود در جواب فرمودند بدا شد راوی این حدیث کلینی و معترض زراره هر دو نزد اصحاب رجال موثّقند قل انظروا لتعرفوا ما نطق به القلم الأعلی فی هذا المقام العزیز البدیع دیگر معلوم و واضحست که معرضین و معترضین در این مقام چه گفته‌اند منهم من قال اگر قابل نبود از اوّل چرا پیشوای خلق قرار فرمود و اگر قابل بود عزلش چرا مقام امام مقام هدایت خلق است در رتبۀ اولی و در عقیدۀ شما آن حضرت دارای علوم اوّلین و آخرین است لذا نباید چنین امری که مخالف و مغایر است از ایشان ظاهر شود باری ذکر این فقرات نظر بعقاید خود آن حزبست یشهد بذلک کلّ منصف و کلّ عالم و کلّ صادق امین در هر صورت جمعی از عباد در هر قرن و عصری اعتراض مینمودند بعد از غزوۀ احد اعراب اطراف بتهنیت قریش رفتند سلاقه که شوهر و پسرانش در محاربه کشته شده بودند به سفیان گفته اگر کسی قاتل شوهر و اولاد مرا بکشد صد نفر شتر باو میدهم از این کلمه نار طمع و حرص در سفیان مشتعل از مکّه هفت تن از اعراب را فرستاد در مدینه خدمت حضرت رسیدند و بر حسب ظاهر کسب اسلام نمودند و عرض کردند یا رسول اللّه جمعی از ما بایمان فائز شدند و بوحدانیّت حقّ و رسالت تو مقرّ و معترفند استدعا آنکه بعضی از اصحاب را امر نمائی با ما بیایند و احکام الهی را از حلال و حرام تلقین نمایند از جمله عاصم را با بعضی دیگر طلب نمودند حضرت هم از میان اصحاب ده تن اختیار کرده فرمان داد که با آن جماعت بمیان قبائل شده تعلیم قرآن و شرایع کنند عاصم و من معه حسب الأمر عازم آن حدود شدند و بعد از توجّه و ورود وارد شد آنچه که سبب حزن اکبر شد از برای اهل یثرب و بعضی از منافقین بشماتت قیام نمودند که خدای محمّد چرا او را خبر نداد که این جمع بنفاق مسلمانی گرفتند و در آنچه واقع شد حکم بر جهل و عدم علم آن حضرت نمودند

یا ایّها النّاظر الی الوجه معترض لازال بوده و خواهد بود و در یک مقام هم نفس مذکور بصدق تکلّم نموده چه که اعمال این حزب در اوّل ایّام نعوذ باللّه منکر فی‌الحقیقة انسان نمیتوانست حمل نماید ولکن در بارۀ این مظلوم بانصاف تکلّم ننموده چه که آن جناب و مظاهر عدل و انصاف و صدق گواهی میدهند که این مظلوم بهمّت تمام در لیالی و ایّام بعد از ورود عراق باذن حضرت سلطان بتهذیب نفوس و تطهیر افئده و قلوب برخاست و از فضل و عنایت حقّ جلّ جلاله نزاع و فساد و جدال را منع نموده منعاً عظیماً فی الکتاب و عباد را باعمال طیّبه و اخلاق مرضیّه امر نمودیم قریب چهل سنه میشود که در هیچ محل نار حرب مشتعل نشده بلکه بکوثر نصائح الهی و حکمت ربّانی علی قدر مقدور سکون و خاموشی پذیرفت امید آنکه از بعد آثار فساد و نزاع و جدال در عالم نماند نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یؤلّف بین قلوبهم و یؤیّدهم علی تهذیب نفوس العباد و اصلاح البلاد انّه علی کلّ شیء قدیر یا عندلیب علیک بهائی در بارۀ شخص مذکور از حقّ جلّ جلاله بطلبید آنچه را که علّت ظهور عدل و انصافست این مظلوم هم از برای او میطلبد آنچه را که سبب رجوع الی اللّه است

الهی الهی ایّد عبادک علی اعمال یتضوّع منها عرف قبولک و علی اقوال تکون مزیّنة بعزّ رضائک و وفّقهم علی اخلاق تنتشر بها رائحة ایّامک ثمّ قدّر لهم الرّجوع الیک و الانابة عند امواج بحر عفوک انّک انت المقتدر علی ما تشآء بارادتک المهیمنة علی من فی السّموات و الأرضین

و آنچه آن جناب در جواب القا نمودند بطراز قبول فائز هر یوم اعتراضات غافلین بر حضرت و اصحابش بوده ولکنّ اللّه اخذهم بقدرته و الارادة محت آثارهم بسلطانه و المشیّة اخذتهم اخذ عزیز مقتدر بعضی از اعتراضات را ذکر ننمودیم امثال این امور از حدّ احصا خارج اگر بصر عباد از رمد هوی و قلبشان از نار بغضا فارغ و طاهر شود مشاهده نمایند آنچه را که الیوم از آن محرومند قل اعلم انّا امرنا الکلّ بالتّبلیغ و انزلنا فی شرائط المبلّغین ما ینصف بها کلّ بصیر علی فضل هذا الظّهور و عزّه و عطائه و مواهبه و الطافه ینبغی لکلّ نفس اراد ان یتوجّه الی الأفق الأعلی ان یطهّر ظاهره و باطنه عن کلّ ما نهی فی کتاب اللّه ربّ العالمین و فی اوّل القدم یتمسّک و یعمل بما انزله الرّحمن فی الفرقان بقوله قل اللّه ثمّ ذرهم فی خوضهم یلعبون و یری ما سوی اللّه کقبضة من التّراب کذلک اشرق نور الأمر فی المآب من افق سمآء ارادة اللّه المقتدر العزیز الوهّاب و فی قدم آخر یتوجّه بکلّه الی الوجه و بلسان السّرّ و الحقیقة مقبلاً الی البیت الأعظم یقوم و یقول ترکت ملّة قوم لا یؤمنون باللّه و هم بالآخرة هم کافرون اذا فازت نفس بالمقامین و الأمرین انّها کانت مرقومة من اهل البهآء من القلم الأعلی فی الصّحیفة الحمرآء طوبی از برای نفسی که امام کعبۀ الهی قیام نمود و عمل نمود بآنچه از آمر حقیقی و مشرق وحی الهی در این حین نازل شد

یا عندلیب علیک بهائی نیّر شرائط مبلّغین بمثابۀ آفتاب از آفاق سموات الواح الهی ساطع و لائح و مشرق عجب است الی حین ملتفت نشده‌اند حکم تبلیغ از سماء امر مخصوص کل نازل یعنی کل بآن مأمورند و همچنین شرائطی که ذکر شده از حقّ بطلب کل را مؤیّد فرماید بر آنچه سزاوار است بعضی از سائلین که در مجالس وارد میشوند مقصودشان اطّلاع بر احکام الهی است و برخی محض استهزاء و القاء شبهه در قلوب بعضی انّ ربّک معهم یسمع و یری و هو السّمیع البصیر و در مقامی این کلمات عالیات نازل ینبغی لمن اراد ان یبلّغ امر مولاه ان یزیّن رأسه باکلیل الانقطاع و هیکله بطراز التّقوی و فی مقام آخر ینبغی لکلّ مبلّغ ان یدع ما عنده و ما عند القوم ناظراً الی ما عند اللّه المهیمن القیّوم این مظلوم مکرّر در این مقامات ذکر نموده آنچه را که هیچ منصفی آن را رد ننموده لعمر اللّه اگر معدودی بآنچه حقّ اراده نموده عمل مینمودند هرآینه انوار آثار قلم اعلی عالم را احاطه مینمود از بعضی از نفوسی که خود را بحقّ نسبت داده و میدهند ظاهر شده آنچه که سبب فزع اکبر است قلنا و قولنا الحقّ لیس البلیّة سجنی و ما ورد من اعدائی بل من الّذین ینسبون انفسهم الی نفسی و یرتکبون ما ینوح به قلبی و قلمی و کلّ عالم خبیر و کلّ عارف بصیر مکرّر امثال این آیات از سماء عنایت الهی نازل ولکن آذان آلودۀ بقصصهای موهومه از اصغاء کلمات عالیات محکمات محروم و ممنوعند اگر یک آیه از آیات منزله را فی‌الحقیقة اصغا نمایند البتّه از ما عندهم به ما عند اللّه راجع شوند و شهادت دهند بر فضل و عنایت و عدالت حقّ جلّ جلاله در بارۀ کل باید عدل و انصاف را مسئلت نمائید قل

الهی الهی ایّد عبادک علی الرّجوع الیک و المشاهدة فی آثار قلمک الأعلی بعینک ای ربّ لا تمنعهم عن بحر جودک و شمس عطائک و لا تبعّدهم عن ساحة قدسک ای ربّ اسألک بنور امرک الّذی عند ظهوره محت آثار الشّرک و النّفاق ان تبدّل اریکة الجهل بسریر العلم و العرفان و عرش الظّلم و الاعتساف بکرسیّ العدل و الانصاف انّک انت المقتدر العزیز المنّان

و در یک مقام این آیۀ مبارکه نازل و هر صاحب سمعی حنین قلب این مظلوم را از آن اصغا مینماید انّک قد خلقت لنصرتی و خدمة امری ولکن نصرت اعدائی بعمل کان اقوی من جنود الملوک و السّلاطین فی‌الحقیقة الیوم عمل نالایق از حزب اللّه ناصر اعدا است نه ناصر اولیا یا عندلیب لآلی حکمت و بیان را محض صاحبان بصر از خزائن قلم اعلی ظاهر فرمودیم که مظاهر عدل و انصاف را بذروۀ علیا جذب فرماید از حقّ بصر و سمع باید طلب نمود قد ظهر ما لا ظهر فی العالم لا من قبل و لا من بعد یشهد بذلک امّ الکتاب فی ملکوت البیان طوبی للسّامعین و طوبی للفائزین این خلق را دیده‌ئی و میشناسی اکثری بطنین ذباب مشغول و از تغرّدات حمامات فردوس اعلی ممنوع و محروم در معرضین بیان تفکّر نما که باجنحۀ اوهام در هوای اوهام طائرند الی حین آگاه نشده‌اند ربّی را که اخذ نموده‌اند که خلق نموده بعینه بمثابۀ حزب شیعه بروایات متوهّمین مشغولند و از حقیقت امر غافل و محجوب القای کلمه از حقّ بوده و هست دیگر عمل بعاملین راجع من عمل فلنفسه و من اسآء فعلیها بگو ای عباد حقّ با کلمۀ یفعل ما یشآء آمده و اعتراضات عالم نزد این کلمه معدوم و مفقود میفرماید انّه لو یحکم علی الأرض حکم السّمآء او علی السّمآء حکم الأرض لیس لأحد ان یعترض علیه اگر سمع و بصر یافت میشد نازل میشد آنچه که کرۀ خاک را از افلاک بگذراند ولکن از برای متوهّمین طنین لایق کتاب مبین لازم نه بگو ای اذن عالم این یک کلمه را بشنو حضرت نقطه یعنی مبشّر روح ما سواه فداه در جواب سؤال یکی از حروفات حیّ علیه بهآء اللّه الأبهی در ذکر من یظهره اللّه جلّ جلاله و عمّ نواله و روح الأمر و الخلق فداه میفرماید قوله عزّ ذکره اگر یک آیه از آیات من یظهره اللّه تلاوت کنی اعزّتر خواهد بود عنداللّه از آنکه کلّ بیان را ثبت کنی زیرا که آن روز آن یک آیه ترا نجات میدهد ولی کلّ بیان نمیدهد انتهی حال ملاحظه کن چه مقامی را باوهام و ظنون تارکند و بچه مقامی متمسّک ذرهم فی خوضهم ذرهم فی غفلتهم ذرهم فی اوهامهم ذرهم فی ظنونهم یلعبون لا اله الّا هو المقتدر المهیمن القیّوم

اینکه در بارۀ اختر ذکر نمودی بعنادی ظاهر شده که شبه و مثل نداشته و ندارد بدراهم نالایقه و آمال لاتغنی عمل نمود آنچه را که حقیقت وجود نوحه نمود آن جناب و جمیع اصحاب میدانند اصفهانی بی‌انصاف مال افنان و سائر احباب را بظلم تصرّف نمود و بآتش حرص و هوی بشأنی مشتعل که غیر حقّ از احصای آن عاجز و قاصر در این ایّام حکومت از او اخذ نمود ولکن الی حین بصاحبش نرسیده تا از بعد چه شود و حرص و طمع چه ناری ظاهر نماید در اکثری از الواح کل را بامانت و دیانت و صدق و صفا امر نمودیم ولکن بعضی مقام امانت و عفّت و صدق بخیانت و مفتریات تمسّک جستند لأجل اکل اموال النّاس بالباطل و بعضی در این ارض باعمال ناشایسته مشغول محض حفظ آن نفوس را امر بخروج نمودیم ولکن عمل نمودند آنچه را که هیچ غافلی عمل ننموده مقصود از خروج حفظ و عنایت بوده و لکن عداوت احداث نمود انّا اردنا لهم النّور و الحفظ و هم ارادوا لنا الظّلم و الافترآء و ما دعآء الظّالمین الّا فی ضلال باری اعراض و اعتراض تخصیص به اصفهانی و رفیق او نداشته حاجی محمّد کریم خان کرمانی در هر سنه یک کتاب رد نوشته و همچنین سائر جهلا که باسم علم معروفند و صاحب ناسخ‌التّواریخ در بارۀ حضرت اعلی نوشته آنچه ‌را که هیچ زندیقی ننوشته از حقّ میطلبیم عباد را مؤیّد فرماید تا بعدل و انصاف در آثار و ما ظهر من عنده ملاحظه و تفرّس نمایند و اگر باین توفیق فائز گردند کل بکلمۀ مبارکۀ ترکت ملّة قوم اعرضوا عنک و جادلوا بالباطل ناطق گردند انّ التّأیید فی یده و التّوفیق فی قبضته یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید ولکن اعمال عباد ایشان را از مشاهدۀ امواج بحر بیان مقصود عالمیان منع نموده ابصار از مشاهده و آذان از اصغا ممنوعند انشآءاللّه از بعد فائز شوند بآنچه که سزاوار است امروز اخلاق و اعمال ناصر و معینند باید آن جناب کل را بطراز اخلاق مرضیّه و اعمال طیّبه بیارایند و بعدل و انصاف متذکّر دارند لعمر اللّه انّ المظلوم فی فم الثّعبان یذکّرهم و ینصحهم لوجه اللّه و ما اراد منهم جزآءً و لا شیئاً و یری نفسه فی خطر عظیم چه که ستر ننمودیم و بکمال تصریح کل را بآنچه سبب ارتفاع و ارتقاء است امر نمودیم

اینکه در بارۀ محبوسین و انفاق بعضی ذکر نمودید للّه الحمد ایشان را موفّق نمود بر عملی که بعزّ رضا فائز و بطراز قبول مزیّن نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یفتح علی وجوههم ابواب الفضل و العطآء و یقرّبهم الیه و یؤیّدهم علی نصرة امره بجنود الحکمة و البیان و الأعمال و الأخلاق انّه علی کلّ شیء قدیر

یا عندلیب هل تری من یجد حلاوة بیانی او ینصف فیما ظهر من عندی و هل تری من یطیر بأجنحة الانقطاع فی هذا الهوآء قل یا قوم اگر این امر اعظم را انکار نمائید چه امری لایق اقرار است و یا قابل اثبات بگو این اثبات را محو اخذ ننماید و این قیام مقدّس از جلوس و قعود بوده و هست و آنچه از قلم اعلی جاری البتّه ظاهر شده و خواهد شد و لا یبقی من حرف الّا و قد یراه المنصفون مستویاً علی عرش الظّهور انّ ربّک یعلم و یقول و النّاس اکثرهم لا یعلمون

اینکه در باب نشر الواح و انتشار آثار و ذکر غصن اکبر نمودید کل بمشاهده و اصغا فائز گشت الحمد للّه آن جناب را مؤیّد فرمود بر آنچه سبب تهذیب نفوس و ارتقاء کلمة اللّه المطاعة بوده غصن اکبر چندی قبل بجهت اجرا توجّه نموده نسأل اللّه ان یؤیّده علی نصرة امره و ارتفاع کلمته و ارتقآء عباده و یوفّقه علی تطهیر القلوب و تنزیه النّفوس انّه هو المقتدر العزیز الوهّاب

ذکر ابن جناب مرحوم مرفوع میرزا آقا علیه بهآء اللّه الأبهی را نمودید للّه الحمد از افکارش ابکار ذکر و ثنا بزیور فصاحت و بلاغت مزیّن چون در ذکر مقصود اخیار ناطق لدی العرش مذکور و بنور قبول منوّر نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یوفّقه علی ما یحبّ و یرضی و یفتح به ابواب القلوب باسمه العزیز المحبوب

یا نصراللّه قد ذکرک من طار فی هوائی و تمسّک بحبلی ذکرناک بذکر به توجّهت الوجوه الی مالک الکرم و الجود اشکر و قل

لک الحمد بما ذکرتنی و انزلت لی ما ینادی کلّ حرف منه بعنایتک و رحمتک و فضلک و عطائک ای ربّ ترانی منجذباً بآیاتک و مشتعلاً بنار محبّتک اسألک ان تجعلنی ثابتاً راسخاً فی امرک الّذی به اضطربت الأفئدة و العقول لا اله الّا انت الفرد الواحد العزیز الودود

یا نصراللّه علیک بهآء اللّه و عنایته اذکر من قبلی امّک انّها فازت بذکری من قبل طوبی لها نشهد انّها فازت بجوهر لا عدل له و بلؤلؤ جعله اللّه مقدّساً عن الأشباه و الأمثال و هما حبّی العزیز البدیع ذکّرها من قبلی و بشّرها بعنایتی و نوّرها بأنوار نیّر معرفتی انّ ربّک هو المشفق الکریم

یا عندلیب نفوس مذکورۀ در نامۀ آن جناب بذکر فائز الحمد للّه الّذی ایّدهم علی الاقبال فی یوم فیه اشتعلت نار الاعراض و فازوا بالاصغآء اذ منع عنه اکثر العباد طوبی لقلوب تنوّرت بنور العرفان و لوجوه توجّهت الی انوار وجه ربّها الرّحمن و لعیون قرّت بنور الایقان و لآذان فازت باصغآء النّدآء اذ ارتفع بین الأرض و السّمآء نسأل اللّه ان یؤیّدهم علی الاستقامة الکبری علی امره الأعزّ الأرفع الأعلی بحیث لا تمنعهم جنود الأرض و لا صفوفها و لا تخوّفهم ضوضآء الجهلآء و لا عرفائها و یقدّر لهم نوراً یمشی امام وجوههم فی کلّ عالم من عوالمه انّه هو العزیز الکریم و هو الغفور الرّحیم انّا ما ذکرنا اسمائهم حکمة من عندنا و انا الآمر الحکیم النّور السّاطع من افق سمآء رحمتی علیهم و علی اللّائی اقبلن و آمنّ بالفرد الخبیر مخلصین و مخلصات و قانتین و قانتات و ذاکرین و ذاکرات و مقبلین و مقبلات کل در ساحت مظلوم مذکورند و آن جناب ایشان را باین بشارت عظمی منوّر و مسرور دارند اینکه شخصی در بارۀ حجاب ذکر حکم و انزال لوح نموده اکثری باصغا اکتفا مینمایند و بما تشتهی النّفس و الهوی تمسّک میجویند

یا عندلیب اگر مقدّساً عن البغی و الفحشآء و مزیّناً بالبرّ و التّقوی مشاهده میگشتند کل بتجلّیات انوار نیّر اطمینان و ایقان و غنی منوّر میشدند اخذوا ما عند القوم و نبذوا ما عند اللّه جزآء لأعمالهم تو شاهد و عالم گواه که این مظلوم بعد از اشراق نیّر آفاق از افق عراق بدو قاصد حقیقی و پیک معنوی در لیالی و ایّام اهل ایران را بافق عنایت مقصود عالمیان دعوت نمود و آن دو پیک آمه و خامه بوده در جمیع احیان کوثر نصح از قلم جاری و سلسبیل بیان باراده امام وجوه ظاهر و مقصودی جز اصلاح عالم و تهذیب نفوس امم نبوده در اوائل امر اعمال بقسمی منکر مشاهده میشد که هر بصیری بحقّ پناه میبرد و هر سمیعی در لیالی و ایّام بعجز و ابتهال نجات میطلبید تا آنکه از فضل و عنایت بتحریر و بیان فی‌الجمله اعمال شنیعه باعمال طیّبه و اخلاق غیر مرضیّه بمرضیّه تبدیل گشت از حقّ بطلب ناس را تأیید فرماید بر عرفان مقصود این مظلوم چه اگر آگاه شوند خود اقرار نمایند آنچه را که حال منکرند نسأل لهم التّوفیق فی کلّ الأحوال انّه هو الغنیّ المتعال

ذکر مرحوم مرفوع حسن خان را نمودند که در سجن معرضین و منکرین بافق ابهی و رفیق اعلی صعود نموده طوبی له و نعیماً له لعمری قد فاز بما لا فاز به احد من قبل یراه المقرّبون فی هذا الحین علی مقام کریم انّا کنّا معه اذ اراد الحضور و اللّقآء و ذکرناه بما ماج به بحر الغفران فی الامکان و هاج عرف عنایة اللّه ربّ العالمین و انزلنا له ما قرّت به اعین العارفین و ارسلناه الی ارض الطّآء انّ رحمة ربّک احاط الوجود من الغیب و الشّهود ویل للّذین ما عرفوا مقامه و عملوا ما ناح به کلّ منصف و ذرفت به دموع العاشقین هل یبقی الّذین ظلموا او یجدون لأنفسهم حین الأخذ من مفرّ او من مهرب لا وبیانی الّذی به انجذبت حقائق الملإ الأعلی و الفردوس الأبهی و الجنّة العلیا قل

الهی الهی الّف بین قلوب عبادک و عرّفهم ما اردت لهم بجودک لو یعرفون لینوحون علی انفسهم و یبکون علی ما فات عنهم فی ایّامک ای ربّ لا تدعهم بأنفسهم و لا تمنعهم عن التّقرّب الی شمس عرفانک انّک انت المقتدر علی ما تشآء ثمّ اجعل اجر الّذین نقلوه کنزاً لهم عندک انّک انت الفضّال الأمین و الحافظ الحارس المعین

ذکر نفوس اخری هم که با او بوده در الواح از قلم الهی جاری و نازل هنیئاً لهم

ذکر ضلع جناب قاسم خان علیه بهآء اللّه را نمودند فلمّا اردنا ذکرها سمعنا النّدآء من شطر العظمة و الکبریآء ورودها فی الجنّة العلیا و استقرارها فی غرفة رقم علی فوق بابها قد بنیت هذه الغرفة لأهل البهآء نسأل اللّه ان ینزل علیها فی کلّ حین ما تقرّ به عینها و یفرح به قلبها انّه هو الغفور الرّحیم

ذکر امّ و اختین را نمودید طوبی لهنّ و نعیماً لهنّ انّ المظلوم فی السّجن الأعظم اراد ان یذکرهنّ بما تبقی به اسمائهنّ بدوام ملکوت اللّه العزیز الحمید طوبی لک یا امتی و ورقتی بما اظهر اللّه منک من قام علی خدمة امری و ذکری بین عبادی و ثنائی بین خلقی قد وفّقه اللّه تبارک و تعالی علی نشر آثاره الّتی بنورها اشرقت الأرض و السّمآء و تنوّرت الأفئدة و القلوب و قدّرنا لک بعض اجره فی تبلیغ الأمر و اظهار الکلمة بالحکمة و البیان یا عندلیب کبّر علیها من قبلی و بشّرها بعنایتی و رحمتی الّتی سبقت الأشیآء و نوری الّذی انار به الوجود

و نذکر اختک فی هدا الحین و نبشّرها بعنایة اللّه ربّ العرش العظیم یا ورقتی علیک بهائی و رحمتی نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یزیّنک بقمیص العرفان و ینوّرک بأنوار الایقان و یقدّر لک ما قدّره لامائه اللّائی طفن العرش انّه هو السّامع المجیب

و نذکر امتی‌الآخری طوبی لأذن سمعت ندآء یا امتی و یا عبدی و لقلب اقبل الی اللّه مالک یوم الدّین افرحی بذکری ایّاک و سبّحی بحمد ربّک العزیز العظیم

و نذکر امائی فی الأطراف و نبشّرهنّ بما قدّر لهنّ من لدی اللّه الفرد الخبیر انّ الّتی فازت بالاقبال انّها من اعلی الرّجال عند اللّه طوبی للفائزات و الفائزین الحمد للّه ربّ العالمین

ذکر جناب غلامعلی را نمودید یا غلام قبل علی هل تقدر ان تسمع بیانی باستقامة تفتح به ابواب آذان من فی الامکان و هل تقدر ان تنطق ببیان تنطق به السن العالم قل لا ونفسک الّا بحولک و قوّتک و للّه خزائن البیان لو ینزل آیة منها او یظهر لؤ‌لؤ منها لتری النّاس سکاری من رحیق بیان اللّه مولی الوری انّ ربّک هو المقتدر علی ما یشآء و هو الفضّال الکریم قد ذکرک من قام علی خدمة امری و طار فی هوآء حبّی ذکرناک بآیات ظاهرها نور و باطنها رحمة و فی باطن باطنها ما ینادی بهذا النّبإ العظیم البهآء علیک و علی الّذین ما خوّفتهم سطوة کلّ غافل مریب

یا عندلیب نفوسی که اقبال نمودند و بمحبّت با آن جناب معاشرت کردند و بقبول ما نطقت فی هذا الأمر الأعظم فائز گشتند و همچنین امائی که کسب رضا نموده‌اند و طلب ذکر از مولی الأذکار کرده‌اند کل بتجلّیات انوار آفتاب عنایت مقصود عالمیان فائز امروز بحر موّاج و شمس مشرق و نور ساطع هر نفسی اقبال نمود و بخدمت اولیا فائز گشت او از اهل بهاء در قیّوم اسماء از قلم اعلی مذکور و مرقوم اولیای آن ارض را سلام و تکبیر برسان و همچنین اماء موقنات را در ظاهر اسامی مستور ولکن در باطن ظاهر و مشهود این ایّام حکمت الهی سبقت گرفته انّه هو العلیم الخبیر عنده علم کلّ شیء فی کتاب مبین

ذکر جناب حاجی علی را نمودید و همچنین توجّهش بشطر اقدس اوامر و احکام الهی هر یک بمقتضیات حکمت مشروط جناب حاجی علی علیه بهائی باید در آنچه از قلم اعلی جاری شده ملاحظه نماید اگر مطابق بحرکتست حرکت نماید و اگر موافق سکونست ساکن باشد از آن گذشته باید که اوّل مصروف راه را معیّن نماید و بعد حرکت کند بیع املاک هم نزد مظلوم محبوب نه مگر در ادای دیون بسیاری از نفوس لأجل ادای حقوق اللّه ارادۀ بیع نمودند و منع نمودیم

یا عندلیب بلایای این مظلوم سبب اعظمش اجتماع نفوس در حول بوده در سجن جمعی از هر قبیل موجود حال از صغیر و کبیر و اناث و ذکور قریب سیصد نفس موجودند دیگر باقی معلوم و واضحست بعضی بمثابۀ جبل ثابت و راسخ و برخی بمثابۀ نور منیر و بعضی هم یعلو مرّة و یسفل اخری و حقّ با کل بعنایت کبری سلوک میفرماید بیست و یک سنه با این جمع در سجن ساکن قل القدرة للّه ربّ العالمین الحکمة للّه مقصود العارفین الرأفة للّه معبود من فی السّموات و الأرضین الشّفقة للّه مولی الأوّلین و الآخرین جلال در توجّه اذن داشته و امّا دو نفس دیگر بعد از ورود در پرت‌سعید طلب اذن نمودند و از بحر فضل محروم نماندند انّ ربّک هو السّامع المجیب

باری شرایط نفوسی که باذن فائزند اینست اوّل صحّت مزاج و صحّت بدن ثانی اسباب سفر از نقد و غیره و شرطی که اعظم شرائطست تحصیل اذنست در محل و مقام و اگر کل موجود باشد و حکمت اقتضا ننماید حرکت و توجّه جائز نه حقّ میفرماید و للّه علی النّاس حجّ البیت و بعد میفرماید من استطاع الیه سبیلاً از حقّ میطلبیم کل را تأیید فرماید تا عمل نمایند آنچه را که بآن مأمورند از مطلع امر ظاهر نمیشود مگر آنچه سبب علوّ و سموّ و محبّت و الفت و اتّحاد عباد است انّه هو الآمر الحکیم

اینکه در بارۀ توجّه عباد و اشتعال ایشان ذکر نمودی که در هر سنه جمع کثیری نظر بتشویق چاوشها قصد افق اعلی و ذروۀ علیا مینمایند این مقام مقام شکر است چه که نفوذ قلم اعلی عباد را باین مقام آورده مع اعراض کل جواهر وجود را بارادۀ مطلقه اخذ کرده مع آنکه در ایّامی ظاهر شده که از هر جهتی صفوف و الوف و مدافع و سیوف موجود مع‌ذلک منقطعاً عن العالم کل را دعوت نمودیم بآنچه سبب ارتفاع وجود و ارتقاء نفوس و راحت عباد و تعمیر بلاد است این ظهور ظهور رحمت کبری و عنایت عظمی است چه که حکم جهاد را از کتاب محو نموده و منع کرده و بمعاشرت با جمیع ادیان بروح و ریحان امر فرموده آن جناب دیده و میدانند آنچه از قلم اعلی در زبر و الواح نازل شده فساد و نزاع و جدال ممنوع و همچنین امر نمودیم بقرائت کتب قوم جمیع این امور عنایتی است بزرگ از برای عباد چه که از قبل ممنوع بودند و بجهاد مأمور استعمال لباس اجنبیّه و ملاحظۀ کتب آن قوم از قبل ممنوع و آثار منع در کتب موجود و مشهود ولکن در این ظهور اعظم سدّ منع برداشته شد و بجای آن حرّیّت عطا و عنایت گشت انشآءاللّه آن جناب بفتح مدائن قلوب بروح و ریحان مؤیّد شوند و بانتشار آثار بحکمت و بیان موفّق انّه یمدّک بجنود البیان انّه علی کلّ شیء قدیر و نبشّرک فی هذا الحین بحضور ما ولد من ابکار افکارک و اشرق من افق خلوصک و خضوعک و خشوعک و قرئ امام الوجوه نسأل اللّه ان یعطیک اجراً فی کلّ عالم من عوالمه و یقدّر لک ما یکون باقیاً ببقآء ملکوته انّه هو الفضّال الکریم و المؤیّد العزیز الخبیر اولیای هر محل را از قبل مظلوم سلام و تکبیر برسان و بانوار نیّر بیان رحمن منوّر دار استدلالیّۀ آن جناب بساحت اقدس فائز این ایّام انشآءاللّه ملاحظه میشود نسأل اللّه ان یظهر لک فی ذکره و ثنائه ما تنجذب به القلوب انّه هو المقتدر العزیز المحبوب النّور المشرق من افق سمآء بیانی علیک و علی من یسمع قولک فی هذا النّبإ الأعظم و هذا الأمر العظیم

جناب میرزا حیدر علی علیه بهآء اللّه

فی شوّال ١٢٩٨

بسم ربّنا الأقدس العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی سرّ خادمه بنفحات بیان اولیائه الّذین کرّم وجوههم عن التّوجّه الی غیره و حفظهم بقدرته و سلطانه فی یوم ینادی المناد من کلّ الجهات یا ملأ الانشآء طهّروا قلوبکم و آذانکم و السنکم و عیونکم لمشاهدة جمال اللّه مالک الأسمآء و اصغآء آیاته الکبری هذا یوم الذّکر و الثّنآء قد شهد بذلک فاطر السّمآء طوبی لموقن اقبل الی اللّه فالق الأصباح و ویل لمن غفل و اعرض عن لقآء ربّه اذ اتی بقدرة و سلطان

سبحانک یا من بک سرع کلّ کلیل الی ملکوت البیان و کلّ عطشان الی کوثر الحیوان اسألک باسمک الرّحمن بأن تکتب لأولیائک ما یقرّبهم الیک و ینطقهم بثنائک و یؤیّدهم علی ذکرک و یعرّفهم سبیلک و یوفّقهم علی خدمة امرک ای ربّ تراهم قائمین علی اظهار ما اردته فی ایّامک و ناطقین ببدایع ذکرک ای ربّ فاجذبهم بالکلمة العلیا علی شأن لا تحزنهم سبحات العلمآء و لا اشارات العرفآء انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک ملکوت الأسمآء لا اله الّا انت المقتدر القدیر

الحمد للّه از عنایات نامتناهیۀ الهی مقبلین فائز شدند بمقامی که اهل عالم از ذکر آن عاجز و قاصر است ایشانند نفوسی که جمیع کتب و صحف بر علوّ و سموّ ایشان شهادت داده و ایشانند آن عبادی که راهها را از خار و خاشاک پاک نموده‌اند و ناس را بصراط مستقیم هدایت کرده‌اند فی‌الحقیقه هر نفسی الیوم بخدمت امر فائز شد او از مقرّبین در کتاب مبین مذکور و مسطور است امروز هر صاحب سمعی از کلّ اشیاء ذکر و ثنای حقّ جلّ جلاله را اصغا مینماید و هر صاحب بصری اشراقات انوار وجه را در هر شیء ملاحظه میکند این شأن بلند اعلی این یوم امنع اقدس را کفایت مینماید که میفرماید بقوله تعالی الملک یومئذ للّه

و بعد یا حبیب فؤادی و المذکور فی قلبی علم اللّه ذکرت مسرّت‌انگیز است و خیالت بهجت‌بخش مراسلات آن جناب که باسم حضرت اسم جود علیه بهآء اللّه و عنایته بود در ساحت امنع اقدس عرض شد قوله تبارک و تعالی یا حیدر شدائد عالم و مکاره امم را قبول نمودیم و کل را بغایت قصوی و ذروۀ علیا بأعلی النّدآء دعوت کردیم ولکن ما فاز بها الّا المنقطعون آنچه بطائف حول نوشتی لدی المظلوم مذکور للّه الحمد و المنّة که آن جناب را مؤیّد فرمود بر ذکر و ثنا و خدمت امرش قلم اعلی مرّةً بعد مرّة شهادت داده بر آنچه فی سبیل اللّه از شما ظاهر شده حبّاً للّه حمل بلایا و رزایا نمودی و بالقای کلمه مؤیّد گشتی هر کلمه‌ئی که للّه ظاهر شود البتّه تأثیر آن در ارض وقتی از اوقات ظاهر خواهد شد انشآءاللّه بر کسر اصنام ظنون و خرق حجبات اوهام موفّق باشی ناس غافل باوهام قبل از یوم مشاهده و لقا محروم مانده‌اند هر حزبی بموهومی تشبّث نموده مخصوص معرضین اهل بیان تازه بحجابهای لانهایه محجوب مشاهده میشوند مشتی از خار و خاشاک علوم علمای فرقان را جمع نموده‌اند و اسمش را معرفة اللّه و اطاعة اللّه گذاشته‌اند ویل لهم و للّذین اتّبعوهم من دون امر من لدن آمر علیم لعمر اللّه از جمیع احزاب و ملل ابعد مشاهده میشوند و طالب آنکه از حقّ چیزی اخذ کنند و یا ادراک نمایند نبوده و نیستند و اذا اراد احد ان یلق علیهم من آیات ربّه یجعلون اصابعهم فی آذانهم کما جعلوا من قبل الا انّهم من الأخسرین فی کتاب مبین ایّامی که جمیع از خوف مستور بودند صاحب امر بنفسه قیام فرمود و بکمال قدرت و قوّت و غلبه ناس موهوم را باسم قیّوم دعوت نمود و جواهر وجود را اخذ فرمود و چون فی‌الجمله نفحات قمیص متضوّع شد و آفاق قلوب بعضی از عباد بانوار وجه روشن و منیر گشت از خلف ستر نعیب و طنین ظاهر کذلک سوّلت لهم انفسهم الا انّهم من المشرکین فی کتاب عظیم باید آن جناب بشأنی بر تبلیغ امر قیام نماید که حجبات و اشارات و کدورات او را منع ننماید ان اشرب فی کلّ الأحیان سلسبیل الحیوان باسم ربّک منزل الأدیان اگر در سبیل الهی حمل زحمات نمودی و بغربت مبتلا شدی و شماتت شنیدی کأس عنایت هم از ایادی عطا مرّةً بعد مرّة و کرّةً بعد کرّة آشامیدی لا تعادل بقطرة منها کنوز الأرض کلّها یا حیدر قبل علی ان افرح بما ذکرک المظلوم من شطر السّجن بما تجد منه عرف عنایة اسمه الرّحمن فی الامکان انّ ربّک لهو المشفق العطوف ان انظر ثمّ اذکر اذ کنت معکم علی اعلی الأتلال و شربنا عندکم من ورق الصّین انّه لا یعزب عن علمه من شیء یشهد بذلک عباد منصفون ثمّ اذکر اذ کنت حاضراً فی البستان المقام الّذی فیه استقرّ عرش ربّک الرّحمن و سمعت ما نطق به لسان اللّه المهیمن القیّوم ایّاک ان تمنعک شبهات العالم عن مالک القدم ان اذکر ربّک بما تنجذب به القلوب انا کنّا معک اذ کنت ناطقاً بذکر ربّک طوبی للسانک بما نطق بالحقّ و لوجهک بما توجّه الی مقامی المحمود کبّر من قبلی علی وجوه احبّائی الّذین شربوا من ید عطائی رحیقی المختوم قل هذا یوم الذّکر و الثّنآء لو انتم تعلمون و هذا یوم الأعمال لو انتم تفقهون و هذا یوم اللّه لو انتم تعرفون و هذا یوم الاستقامة الکبری تمسّکوا بها باسم ربّکم المهیمن علی ما کان و ما یکون و هذا یوم البیان لو انتم بالحکمة تنطقون و بشّرهم بذکری و رحمتی و عنایتی و ما قدّر لهم فی کتابی المحتوم البهآء علیک و علیهم و علی من یحرّر فی هذا الحین تلقآء عرش ربّه مالک الوجود انتهی للّه الحمد که آن جناب بعنایت حقّ فائز بوده و هستند در شبی از شبها که این آیات مقدّسۀ ممتنعۀ متعالیه از سماء مشیّت الهیّه مخصوص آن جناب نازل میشد ذکر تل را بلسان پارسی هم ذکر فرمودند و همچنین ضیافت شما و حضور دوستان بعینه در کتب الهی از قبل هم مذکور و مسطور است میفرماید بر بلندیها و رؤس جبال ضیافتهاست از برای ربّ جنود آنچه در این ارض ظاهر شده حرف بحرف در کتب الهی از قبل بوده طوبی للفائزین طوبی للعارفین و در جمیع کتب ذکر ظهور در این ارض موعود است و همچنین در اطراف آن و جمعی هم از ممالک اخری آمده و در اطراف این ارض مقدّسۀ مبارکه ساکن شده‌اند و میگویند ظهور نزدیک است و ما آمده‌ایم تا بآن فائز شویم و ادراک نمائیم مع‌ذلک در غفلت عظیم مشاهده میشوند رئیسشان چند سنه قبل اراده نمود بحضور فائز شود در ساحت اقدس این عرض مقبول نیفتاد ولکن لوح امنع اقدس از سماء عنایت مخصوص او نازل و در آن لوح ثبت شد آنچه که هر منصفی را نجات بخشد و هر قاصدی را بمقصود کشاند مع‌ذلک مصداق کلمۀ مبارکۀ لا یمسّه الّا المطهّرون ظاهر باری بقطره‌ئی از بحر معانی آن فائز نشدند و هنوز منتظرند کما انتظر قوم قبلهم و معهم صدهزار حسرت و افسوس که از فیض فیّاض و رحمت نامتناهی الهی ممنوع و محرومند الأمر بید اللّه یعطی و یمنع و هو المقتدر القدیر

اینکه ذکر جناب استاد حسین فرموده بودند بعد از عرض در ساحت امنع اقدس این کلمات عالیات از مطلع ظهور آیات نازل قوله عزّ کبریائه یا حسین انّا ذکرناک من قبل و نذکرک فی هذا اللّیل الّذی تنوّر بأنوار الوجه اذ یمشی جمال القدم فی سجنه العظیم قد اقبلت الینا و اقبلنا الیک ان اشکر و کن من الذّاکرین ان احفظ ما ظهر من القلم الأعلی کما تحفظ روحک و بصرک انّ ربّک لهو الآمر الحکیم کن ناطقاً بذکر ربّک و قائماً علی خدمة اولیائه کذلک یأمرک من عنده کتاب ما اطّلع به الّا اللّه ربّ العالمین قد ذکرک من احبّنی و صار اسیراً فی سبیلی ذکرناک بما لا یأخذه الفنآء یشهد بذلک کلّ منصف بصیر قل یا قوم ضعوا کؤوس الظّنون و خذوا الأقداح باسم ربّکم المعطی الکریم ان احمد بما توجّه الیک وجه القدم و انزل لک هذا الذّکر المبین الحمد للّه ربّ العالمین انتهی

و همچنین در بارۀ جناب آقا سیّد آقا علیه بهآء اللّه که ذکر ایشان در کتاب آن جناب بود این آیات محکمات از سماء مشیّت الهی نازل قوله عزّ کبریائه

یا سیّد آقا یبشّرک مالک الأسمآء من شطر السّجن و یذکرک بذکر تجد منه المخلصون عرف اللّه المهیمن القیّوم طوبی لاسم تحرّک علیه قلمی و للسان نطق بثنائی و لقلب اقبل الی ملکوتی العزیز المحبوب قد ذکرک من طاف حولی ذکرناک فضلاً من لدی الحقّ علّام الغیوب ان احفظ آیات ربّک ثمّ اقرأها بالرّوح و الرّیحان انّها تنفعک فی الآخرة و الأولی یشهد بذلک من عنده لوح مسطور ضع المریبین بأهوائهم و خذ ما امرت به من لدی اللّه ربّ ما کان و ما یکون انّا امرنا الکلّ فی الکتاب بما ینفعهم فی الآخرة و الأولی یشهد بذلک قلمی الأعلی و عن ورائه مالک الوری الّذی ینطق فی السّجن انّه لا اله الّا انا العزیز الودود انّا نوصی عبادنا بالأمانة الکبری و نأمرهم بما امروا به فی کتاب اللّه مالک الوجود البهآء علیکم و علی امائی اللّائی سمعن النّدآء و فزن بالیوم الموعود

و فی هذا المقام یا حیدر قبل علی یذکرک لسان اللّه مالک الوری مرّة اخری لتشکر و تکون من الفرحین کن متوجّهاً بوجهک و مقبلاً بقلبک و مشیراً باصبعک و قل یا ملأ العالم تاللّه قد ظهر من کان مکنوناً فی خبآء العظمة و مخزوناً فی سرادق العصمة و مسطوراً فی کتب اللّه ربّ العالمین اتّقوا اللّه یا ملأ الأرض و لا تنکروا من یدعوکم الی اللّه العزیز العظیم انشآءاللّه بجمیع قلب و لسان و جوارح و چشم بنصرت امر اللّه مشغول باشید ذکر شما و آنچه بر شما وارد شده از دفتر عالم محو نشده و نخواهد شد جناب اسم جود علیه بهائی الّذی کان معی و یطوف الیوم حول عرشی قد ارسل ما ارسلته الیه فلمّا قرئ لدی الوجه نزّل هذا اللّوح المبین انشآءاللّه بحکمت و بیان جمیع من فی الامکان را بافق رحمن دعوت نمائی باید آنچه ارسال میشود جمیع را نوشته و در بعض قری و مدن بکمال حکمت از برای بعضی که سزاوارند قرائت نمائی حال در جمیع ایّام و لیالی الواح نازل و باطراف ارسال میشود و کل را از نزاع و جدال و فساد و ما تکرهه العقول و النّفوس منع صریح نمودیم و بآنچه سبب ارتفاع کلمه و ظهور مقام انسان است امر فرمودیم آنچه از آیات و الواح که ارسال میشود باید صورت آن را بعضی ثبت نمایند و محفوظ دارند انتهی فی‌الحقیقه در حفظ آیات الهی باید کمال جدّ و جهد مبذول گردد بعضی از دوستان اگر نفسی از مشرکین وارد بیتشان شود جمیع نوشتجات قبل از تجسّس بدستش میآید و این از حکمت بغایت خارج بوده و هست و ارسال الواح از این شطر باید مستور باشد مگر از نفوس مطمئنّۀ امینۀ ثابته چه اگر منکرین و مشرکین مطّلع شوند شاید بمنع و فساد قیام نمایند این عبد این عرایض را بر حسب ظاهر چون موافق و مطابق حکمت است معروض میدارد والّا العلم عند اللّه و ما انا الّا جاهل بعید اینکه مرقوم داشته بودید که الواح الهی را بصاحبانش رساندید صدهزار بار هنیئاً لجنابکم و لکلّ نفس فازت بلوح اللّه و اثره معلومست آن جناب در خدمت امر کمال سعی را مبذول داشته و دارند این فقره اظهر من الشّمس در پیشگاه حضور ظاهر و باهر و هویداست

ذکر جنابان ندّافها علیهما بهآء اللّه را نموده بودید جناب حاجی میرزا ابوالحسن علیه بهآء اللّه مکرّراً در ساحت اقدس عرض نموده‌اند و آیات بدیعۀ منیعه در بارۀ ایشان نازل انشآءاللّه بآن فائز شده و میشوند و همچنین دو لوح امنع اقدس مخصوص ایشان نازل و بجناب شیخ س‌ل عنایت شد که برساند فی‌الحقیقه در خدمت امر بهیچوجه کوتاهی ننموده‌اند از حقّ میطلبیم ایشان را از ضوضای غافلین و نعاق ناعقین و شبهات بعضی از اهل بیان که فی‌الحقیقه از اهل تابوتند حفظ فرماید یا محبوبی این عبد بسیار متحیّر است چه که این اهل بیان که الیوم از سلطان بیان و منزله و مرسله غافل و معرضند ابداً از اوّل این امر و اصل آن اطّلاع نداشته و ندارند مع‌ذلک در صدد اضلال نفوس مقبله بوده و هستند و خود را نزد هر کس از نفوسی قلم داده‌اند که در اوّل امر مؤمن بوده و از جمیع امور مطّلع و آگاهند بعضی از عباد بیچاره چون که مطّلع نیستند شاید بمکر و تزویر و فریب آن نفوس بعیدۀ محتجبه از صراط الهی ممنوع مانند و محجوب شوند فوالّذی نطق و انطق الأشیآء بذکره و ثنائه شبه این نفوس این عبد فانی ندیده و نشنیده یسأل الخادم ربّه بأن یحفظ عباده من شرّ هؤلآء الّذین نبذوا امر اللّه عن ورائهم و اتّبعوا کلّ شیطان مرید باری حضرات ندّافها علیهما بهآء اللّه تلقاء وجه مذکورند طوبی لهما و نعیماً لهما و آنچه بمخدّرۀ علیا امّ حرم علیها بهآء اللّه ارسال داشته‌اند رسیده و بساحت اقدس معروض داشته‌اند

و اینکه ذکر جناب آقا میرزا محمود و اهل ایشان علیهما بهآء اللّه را نمودید در ساحت امنع اقدس عرض شد مخصوص ایشان در این ایّام لوح بدیع منیع از سماء رحمت رحمانی نازل و حامل آن جناب شیخ س که همین چند روزه بآن جهات توجّه مینماید و همچنین مجدّداً در این لیل انور از سماء مشیّت مالک قدر لوح جدید نازل و ارسال میشود انشآءاللّه رحیق معانی از بحر بیان الهی بنوشند و بنوشانند این عبد فانی خدمت ایشان تکبیر بدیع منیع که مقدّس از شئونات و اشارات و کلمات این عبد است میرساند و از حقّ جلّ جلاله میطلبم ایشان را مؤیّد فرماید بر تبلیغ امر و همچنین بر استقامت کبری انّ ربّنا الرّحمن لهو المؤیّد المقتدر القدیر

و اینکه در بارۀ جناب آقا محمّد ابراهیم (ابن جواهری قمی) مذکور داشتید از حقّ این خادم فانی میطلبد که ایشان را بر صراط مستقیم خود مستقیم دارد تا مفتاحی باشند از برای ابواب قلوب عباد انشآءاللّه باسم حقّ بگشایند تا تجلّیات انوار آفتاب ظهور کل را فراگیرد و احاطه نماید از فضل و عنایت مقصود عالمیان امید است که ایشان بمثابۀ سراج در آن مدینه روشن و منیر مشاهده شوند تا کل از آن روشنی بافق اعلی راه یابند و بغایت قصوی که معرفت حقّ جلّ جلاله است فائز گردند باری ذکر ایشان در ساحت اقدس اعلی عرض شد یک لوح اعزّ امنع اقدس مخصوص ایشان از ملکوت بیان رحمن نازل و ارسال شد انشآءاللّه از کؤوس کلمات منزل اسماء و صفات و مظهر آن رحیق معانی بنوشند و سرمست شده در انجمن عالم باسم مالک قدم بهدایت عباد مشغول گردند در جمیع احوال حکمت را از دست ندهند جمیع امور لدی اللّه بحکمت معلّق و منوط است مثلاً اگر حکمت اقتضا ننماید تبلیغ جایز نه این کلمه‌ایست که مکرّر این خادم فانی از لسان عظمت اصغا نموده طوبی لمن نبذ مشیّته و تمسّک بمشیّة اللّه المهیمن القیّوم

و اینکه در بارۀ شاه‌آباد مرقوم داشتید و اشتعال احبّا و همچنین اقبال نفوس معدوده و اجتماعشان بر کلمۀ جامعۀ الهیّه جمیع در ساحت اقدس عرض شد و این آیات باهرات از سماء مشیّت مخصوص ایشان نازل قوله عزّ کبریائه

هو الأقدم الأعظم العلیّ الأبهی

کتاب نزّل بالحقّ من لدی المهیمن القیّوم للّذین کسّروا اصنام الظّنون و الأوهام باسم اللّه مالک ما کان و ما یکون یا احبّائی فی البلاد ان استمعوا النّدآء انّه ارتفع بالحقّ طوبی لقوم یسمعون ان افرحوا بما ذکرتم من قلمی الأعلی فی هذا الیوم الّذی فیه استوی هیکل الظّهور علی العرش الأعظم و نطق انّه لا اله الّا انا الحقّ علّام الغیوب باید جمیع بکمال روح و ریحان بحکمت منزلۀ در الواح بتبلیغ امر مشغول باشند اگر نفسی در ظاهر صاحب بیان نباشد مبیّن را اعانت نماید بسیار حیف است الیوم عباد از خدمت امر محروم شوند چه که عمل این یوم از اعظم اعمال لدی اللّه مذکور است انشآءاللّه کل مؤیّد شوند بآنچه که سبب و علّت ارتفاع کلمۀ الهی است لحاظ مظلوم متوجّه اولیا و دوستان خود بوده و خواهد بود انّه معهم یسمع و یری عنقریب دنیا و آنچه در او مشهود است بعدم راجع گردد و آنچه از قلم اعلی در بارۀ اهل بها نازل شده بدوام ملک و ملکوت باقی و پاینده خواهد بود ای دوستان جهد نمائید تا برحیق استقامت فائز شوید و از کوثر یقین بیاشامید جمیع احزاب بظنون و اوهام تربیت شده‌اند اینست که از اشراقات انوار آفتاب حقیقت محروم و ممنوعند در معرضین از اهل بیان ملاحظه نمائید مع آنکه خود را عارف و ناجی میشمردند حال نزد حقّ از جمیع امم ارض پست‌ترند چه که باوهامی متمسّک شده‌اند که شبه آن از قبل نبوده و بکمال جدّ و جهد در اضلال نفوس مقبله مشغولند بصاحب بیان اظهار ایمان مینمایند و بر مرسل و منزل او وارد آوردند آنچه را که هیچ ظالمی وارد نیاورده و گفته‌اند آنچه را که هیچ مشرکی نگفته اعاذنا اللّه و ایّاکم من شرّ هؤلآء قولوا

سبحانک یا من بحلاوة بیانک سرع الموحّدون الی فنآء بابک و بأنوار وجهک توجّه المخلصون الی افق فضلک اسألک بالاسم الّذی به سخّرت الملک و الملکوت بأن تؤیّدنا علی ذکرک و ثنائک و خدمة امرک فی بلادک انت الّذی یا الهی عرّفتنا بحر علمک و سمآء حکمتک و شمس ظهورک اسألک بأن لا تجعلنا محرومین عن الاستقامة علی امرک ای ربّ انت الکریم ذو الفضل العظیم فاکتب لنا من قلمک الأعلی ما کتبته للّذین ما منعتهم شبهات العلمآء عن التّوجّه الیک و لا ظنونات اهل البیان عن النّظر الی افق عنایتک ای ربّ فارزقنا من کأس الاستقامة علی شأن لا تمنعنا حجبات العالم عن التّوجّه الیک و لا سبحات الأمم عن الاقبال الی شطرک لا اله الّا انت المقتدر المتعالی العلیم الحکیم انتهی

یا حبیب فؤادی صدهزار حیف که قوّۀ شامّه و مدرکه در عالم بمثابۀ کبریت احمر کمیابست فوالّذی خلقنی و اظهرنی و عرّفنی و قرّبنی و جعلنی خادماً لنفسه که اگر جمیع عالم بعرف بیان رحمن فائز شوند هرآینه کل طائف حول مشاهده گردند صدهزار افسوس که از فضل لا شبه له محروم گشته‌اند سبب و علّت محرومی عباد علمای عصرند که عباد بیچاره را از سلسال بیمثال بیزوال حضرت لایزال منع نموده‌اند و بکلمات و اشارات نالایقه مشغول کرده‌اند حقّ جلّ جلاله در کلمات مکنونه میفرماید ای بظاهر آراسته و بباطن کاسته مثل شما مثل آب تلخ صافیست که در ظاهر کمال لطافت و صفا از او مشهود شود و چون بدست صرّاف ذائقۀ احدیّه افتد قطره‌ئی از آن را قبول ننماید مثل این علما مثل شخصی است که حصاة بسیاری جمع نموده باشد و گمان نماید آنچه نزد اوست از جواهر است و آنچه جمع نموده از اوّل عمر الی آخره بیک قیراط الماس معادله ننماید ولکن بیچاره از این غافل و بیخبر است این خادم فانی از حقّ جلّ و عزّ سائل که ابصار را بگشاید و بنور معرفت منوّر دارد انّه لهو المقتدر القدیر

خدمت جناب حسن آقا علیه بهآء اللّه از جانب این فانی تکبیر برسانید انشآءاللّه موفّق باشند بر ذکر حقّ و خدمت حقّ و استقامت بر امر حقّ قسم بآفتاب وجود که جمیع عالم را فنا اخذ نماید جز عملی که در سبیل الهی ظاهر شده و بشود و همچنین خدمت جناب میرزا حسین علیه بهآء اللّه عرض خلوص میرسانم و از حقّ میطلبم ایشان را فائز نماید بآنچه الیوم محبوبست انشآءاللّه باستقامت کبری فائز شوند و بنار محبّت الهی مشتعل بشأنی که مشرکین و منکرین اهل بیان قادر بر اطفای آن نباشند از قول این عبد تکبیر برسانید و مذکور دارید لعمر اللّه بعضی از نفوس خائنۀ باطلۀ کاذبه در صدد اضلال نفوس مقبله افتاده‌اند مع آنکه از اصل این امر بهیچوجه اطّلاع نداشته و ندارند و در این صباح نورانی ناس را از صهبای معرفت رحمانی محروم کرده‌اند آن جناب باید باسم حقّ از کأس استقامت بنوشند نوشیدنی که تشنگی آن را اخذ ننماید و ما سوی اللّه را معدوم صرف و مفقود بحت بیند مکرّر این فانی این فقره را از لسان احدیّه استماع نموده قوله عزّ کبریائه هذا یوم اللّه لا یذکر فیه الّا هو طوبی لمن اقبل و فاز ویل للمعرضین

و همچنین خدمت جناب ملّا میرزا محمّد علیه بهآء اللّه تکبیر و سلام میرسانم امید آنکه بکمال استقامت بر خدمت امر قیام نمایند قیامی که اهل ارض قادر بر منع نباشند الحمد للّه ذکرشان از قلم اعلی از قبل و بعد جاری و نازل شده و لحاظ عنایت باو متوجّه باید بشأنی مشتعل باشند که آثار آن در ارض ظاهر شود ولکن در جمیع امور باید بحکمت ناظر باشند بشأنی که ضوضای جهلا که باسم علما معروفند مرتفع نشود ارض را بسنجند و تخم حکمت ودیعه گذارند اینکه بعضی بر حسب ظاهر مابین موافق و منافق بتبلیغ مشغولند این فقره لدی العرش محبوب نیست میقات اظهار جهرةً گذشت بعد از شهادت حضرت بدیع علیه بهآء اللّه و رحمته کل بحکمت مأمور شده‌اند باید در جمیع احوال باو ناظر باشند چه که بعضی از دوستان نزد ظهور افتتان مضطرب و مکدّر و مخمود مشاهده میشوند و ربّنا الرّحمن لهو المشفق الکریم روحی و نفسی و ذاتی لشفقته الفدآء و لرحمته الفدآء و لعنایته الفدآء ای دوستان این خادم فانی بکمال عجز و نیستی معروض میدارد قدر این یوم را بدانید جمیع مقرّبین و مخلصین بکلمۀ یا لیتنی ناطق بودند و از حقّ در کلّ احیان سائل و آمل که باین شرافت کبری و موهبت عظمی فائز شوند و شما الحمد للّه از فضل نامتناهی الهی فائز شدید و از رحیق مختوم آشامیدید حال باید این عبد و آقایان بکمال اتّحاد و اتّفاق بشکر و ثنای حقّ جلّ جلاله ناطق باشیم و قدر این نعمت کبری را بدانیم و بآنچه الیوم سبب ارتفاع امر است عامل شویم در جمیع کتب و صحف و زبر و الواح و رقاع نصرت را بصبر و سکون و وقار و اخلاق روحانیّه و اعمال طیّبه معلّق و منوط فرموده‌اند از حقّ عمّ نواله میطلبیم که جمیع را مؤیّد فرماید باوامر منزلۀ در کتاب اوست قادر و غالب در مبدأ و مآب

و اینکه در بارۀ دوستان سلطان‌آباد مرقوم داشتید و همچنین در بارۀ جناب ملّا ابراهیم و استاد حسین علیهما بهآء اللّه ذکر نمودید جمیع در ساحت امنع اقدس اعلی عرض شد لسان عظمت باین کلمات عالیات محکمات ناطق قال عزّ کبریائه

بسمی الأقدم الأعظم الأعلی

ای دوستان ایّام ایّام رحمن است و کوثر حیوان از مطلع کرم جاری و ساری انشآءاللّه بقلوب نورا و وجوه بیضا و غرر غرّا از ید عطا اخذ نمائید و باسم دوست یکتا بیاشامید اگر در کلمات مشرقه از افق قلم اعلی تفکّر نمائید کل را وله و شوق بشأنی اخذ نماید که ما سوی اللّه را مفقود مشاهده کنید و بتمام جوارح و ارکان بر خدمت دوست بایستید باستقامتی که شبهات و اشارات علما و جهلا شما را منع ننماید و از این خیر اکبر و فضل اعظم بازندارد

یا حیدر قبل علی ذکّر العباد بما نزّل من سمآء مشیّة ربّک الرّحمن و بشّرهم بفضله العظیم قل یا احبّآء الرّحمن تمسّکوا الیوم بما ینبغی لأمر اللّه ربّ العالمین ایّاکم ان تمنعکم شبهات الخلق عن الحقّ تشبّثوا بذیل عنایة ربّکم الغفور الکریم لعمر اللّه هذا یوم لا تعادله الأیّام ان اجهدوا لیظهر منکم ما یقرّبکم الی الفرد الخبیر انّا نکبّر من شطر سجنی الأعظم علی احبّائی فی هناک و نوصیهم بما یرتفع به اسمائهم بین السّموات و الأرضین هذا یوم الأعمال و هذا یوم الأخلاق وربّکم الخلّاق المصوّر العلیم الحکیم

یا ابراهیم ان استمع ندآء المظلوم اذ احاطته الأحزان بما اکتسبت ایدی الغافلین کن ثابتاً راسخاً قائماً علی خدمة هذا النّبإ الّذی به اضطربت افئدة العرفآء و زلّت اقدام العلمآء الّا من شآء اللّه المقتدر القدیر لا تعادل بذکری ایّاک زخارف الأرض کلّها ان اعرف قدره ثمّ اشکر ربّک العزیز العظیم

و نذکر الحسین بعد استاد لیجذبه ندآء مالک العباد فی یوم المعاد علی شأن یقوم و یقول بالحکمة و البیان یا ملأ الامکان تاللّه قد اتی الرّحمن بسلطان مبین ان احمد اللّه بما ذکرت لدی المظلوم اذ کان مسجوناً فی هذا الحصن المتین ایّاک ان تحزنک شؤونات العالم دعها لأهلها و خذ ما امرت به فی کتاب اللّه مقصود العارفین

یا حیدر قبل علی بلّغهم ذکری و عنایتی و فضلی و رحمتی الّتی سبقت العالمین لعلّ یظهر منهم ما اراده اللّه فی هذا الیوم المقدّس البدیع کذلک اظهرنا من غرف الکلمات حوریّات المعانی و البیان طوبی لمن شهد و رأی و عرف آیات ربّه الکبری فی المبدإ و المنتهی و ویل للغافلین و ویل للمعرضین و ویل للرّاقدین انتهی

و اینکه در بارۀ جناب آقا میرزا محمّد حکیم علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید و همچنین اقبالشان را بافق اعلی در ساحت امنع اقدس عرض شد هذا ما نطق به لسان العظمة قال و قوله الحقّ یا محمّد ندای مظلوم را از شطر سجن بشنو ترا بحقّ دعوت مینماید و بمقامی میخواند که ذکرش در کتب و صحف و زبر الهی از قبل و بعد بوده یا محمّد در ایّامی که از کثرت بلایا و رزایا روز از شب امتیاز نداشت این مظلوم فرداً واحداً بر امر قیام نمود قیامی که ضوضای اهل ارض او را از ما اراده اللّه منع ننمود بأعلی النّدآء اهل ملکوت انشاء را بافق اعلی هدایت نمود سبیل مستقیم الهی را ظاهر و آشکار فرمود تا احزاب ارض از فیض فیّاض حقیقی محروم نمانند و چون صراط ظاهر و امر حقّ باهر و افق عالم از انوار ظهور مشرق کل بتمام اعراض قیام نمودند الّا من شآء اللّه ربّک و ربّ من فی السّموات و الأرضین حقّ جلّ جلاله شاهد و گواهست که آنی خود را ستر ننمودم و بحفظ جسد نپرداختم در جمیع احوال ارتفاع امر الهی و اعلاء کلمۀ علیا منظور نظر ظاهر و باطن بوده جمیع اهل بیان در آنچه ذکر شد شاهد و گواهند مگر نفوسی که از بحر انصاف محرومند و از افق اعلی ممنوع و چون نسیم عنایت رحمانی مرور نمود و نفحۀ قمیص ربّانی فی‌الجمله متضوّع شد جمعی بنفاق برخاستند و بآفاق دویدند که شاید نفوس مشتعلۀ بنار محبّت را مخمود نمایند اینست شأن عباد در یوم معاد سبحان‌اللّه از بصیر علیم غافل شدند و بنفوسی که ابداً از اصل امر اطّلاع نداشته و ندارند توجّه نموده‌اند آن جناب باید بکمال روح و ریحان اهل امکان را آگاه نمایند که شاید بعنایت کوثر حیوان از شئونات نفس و هوی مطهّر شده بملکوت اعلی متوجّه شوند قدر و مقام این یوم معروف بسیار عظیمست و ناس بسیار غافل مشاهده میشوند انشآءاللّه از ندای احلی از نوم غفلت برخیزند و بدریای آگاهی توجّه نمایند یا محمّد ان استمع ندآء المظلوم انّه یذکرک لوجه اللّه و یأمرک بما ینفعک فی کلّ عالم من عوالمه انّ ربّک لهو الفیّاض الکریم ضع ما سمعت من الّذین لا یعرفون الیمین عن الشّمال و خذ ما امرت به فی کتاب اللّه ربّ العالمین خذ الرّحیق المختوم باسمی القیّوم انّه یجذبک الی مقام لا تمنعک شؤونات العالم عن مالک القدم انّ ربّک لهو المقتدر القدیر وصّ العباد بالاستقامة الکبری امراً من لدن مالک الوری انّه یأمرهم بما ینفعهم فی الآخرة و الأولی یشهد بذلک من عنده کتاب مبین انتهی از آیات و بیانات مالک اسماء و صفات عنایت و فضل الهی نسبت بعباد ظاهر و هویداست حقّ شاهد و گواهست که این عبد در اکثر احیان خود را متحیّر مشاهده مینماید چه که آفاق عوالم معانی و بیان از نیّر ظهور روشن و منیر است ولکن عباد در کمال غفلت و بعد دیده میشوند از خمر غرور بشأنی مستند که ما ینفعهم را از ما یضرّهم امتیاز نمیدهند در وادی برهوت سرگردان و مبهوت بوده و هستند انشآءاللّه نفوسی که بطراز ذکر حقّ جلّ جلاله در این اوراق فائز شده‌اند مؤیّد شوند بر خدمت امر و تربیت عباد و احیای اموات این خادم فانی خدمت هر یک تکبیر عرض مینماید و بأذکار قلم اعلی بشارت میدهد انشآءاللّه حقّ ایشان را مؤیّد فرماید بر آنچه سزاوار این یوم مبارکست انّه یؤیّد من یشآء امراً من عنده و هو المقتدر العلیم الخبیر و اینکه مرقوم داشتید که اگر غیر آن جناب شخصی بآن سمتها توجّه نماید سبب و علّت اشتعال نار محبّت شود این فقره واضح و مشهود است ولکن جناب علی قبل اکبر علیه بهآء اللّه مالک القدر و همچنین جناب ابن اسم اللّه الأصدق المقدّس علیهما بهآء اللّه و جناب آقا میرزا اسداللّه علیه بهآء اللّه و عنایته هر که را مصلحت دانند با الواح ممتنعۀ مقدّسه ارسال نمایند شاید نفحات رحمن قلوب اهل آن اراضی را اخذ نماید و بدریای دانائی کشاند در این فقره باید جهد بلیغ مبذول دارند تا نفحات وحی از مدن و دیار قطع نشود و آذان از ندا محروم نماند در ارسال نفوس و تبلیغ امر توقّف جایز نه باید نفوس را بر سبیل تبلیغ امر الهی آگاه نمود تا بحکمت تمام مابین انام تکلّم نمایند و از مقصود حقیقی و نتیجۀ امر الهی ناس را آگاهی بخشند در این صورت شموس استقامت از آفاق قلوب اشراق نماید و عالم را منوّر سازد طوبی للعارفین طوبی للعاملین

و اینکه در بارۀ جناب حاجی سیّد ابوالفضل مرقوم داشتید عرض شد لوح امنع اقدس مخصوص ایشان نازل انشآءاللّه بآن فائز شوند و به ما اراده اللّه عامل

و همچنین ذکر جناب محمّد قبل حسین علیه بهآء اللّه ابن ل‌ط و جناب سمیّ ایشان نموده بودید الحمد للّه جناب مذکور در این امر اعظم اقدم از اوّل ایّام مقرّ و معترف بودند و بردای عنایت حقّ جلّ کبریائه مزیّن حال از اوّل ثابت‌تر و مشتعل‌تر دیده میشوند این خادم فانی از حقّ باقی جلّ جلاله سائل و آمل است که ایشان را بمثابۀ علم بر اتلال بین عباد خود ظاهر فرماید و در هر حین بر مقامشان بیفزاید یک لوح امنع اقدس مخصوص ایشان نازل انشآءاللّه بروح و ریحان تلاوت نمایند و از کوثر جاریه که در غیاهب کلمات الهی مستور است بیاشامند هنیئاً له و مریئاً له و امّا سمیّ ایشان ذکرشان در مراسله‌ئی که باین عبد فرستاده بودند مذکور و همچنین در مکتوب آن جناب که بجناب اسم جود علیه بهآء اللّه الأبهی ارسال داشته بودند ذکر اقبال و توجّه و استقامتشان بوده هر دو در ساحت اقدس امنع اعزّ اعلی عرض شد هذا ما نطق به لسان الرّحمن فی ملکوت البیان قوله جلّ کبریائه الحمد للّه بعرفان کلمۀ الهی فائز شد و اقرار و اعتراف نمود بآنچه لسان عظمت بآن ناطق مراتب شوق و اشتیاقشان لدی الوجه ظاهر و مشهود انشآءاللّه بحکمت تمام از کوثر بیان مالک امکان بنوشند انتهی و یک لوح امنع اقدس هم مخصوص ایشان از سماء مشیّت رحمن نازل انشآءاللّه از بحور معانی و بیان که در کلمات مالک ادیان مستور است بنوشند و بنوشانند

و اینکه در بارۀ جناب استاد حسن صبّاغ علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید در ساحت اقدس عرض شد هذا ما نطق به لسان العظمة فی الجواب قد ذکرناه من قبل من قلمی الأعلی و نذکره فی هذا الحین مرّة اخری لیشکر ربّه العزیز الکریم انشآءاللّه مؤیّد باشند بآنچه سزاوار این یوم ابدعست و موفّق باشند به ما یرتفع به امر اللّه العلیّ العظیم یا حیدر قبل علی کبّر من لدنّا علی وجهه و ذکّره بآیات ربّه المهیمن علی من فی السّموات و الأرضین و نذکر فی هذا المقام ابنه الّذی سمّی بنصراللّه و نبشّره بمواهبی و الطافی لیحمد و یکون من الشّاکرین و نوصیه بالاستقامة الکبری و بما نزّل فی کتابی المبین انتهی

و اینکه در بارۀ زیارت نورین نیّرین علیهما من کلّ بهآء ابهاه و من کلّ نور انوره مرقوم داشتید بتفصیل در ساحت امنع اقدس عرض شد هذا ما تکلّم به لسان اللّه المهیمن القیّوم قوله عزّ اجلاله یا حیدر قبل علی علیک بهائی و عنایتی یشهد لسان بیانی فی ملکوت علمی بأنّک فزت بما کان من افضل الأعمال عند الغنیّ المتعال انّا کنّا معکما نسمع و نری و انا السّامع البصّار قد قبلنا توجّهکما و ما عملتما فی سبیل اللّه مالک الأدیان عدم بلوغ مکتوب و تأخیر جواب سبب عدم قبول نبوده انّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو المقتدر القدیر ان افرح بفضل مولاک انّه لهو الفضّال الکریم آنچه لوجه اللّه ظاهر شود نزد حقّ معلوم و بطراز قبول فائز طوبی از برای نفوسی که خالصاً لوجه اللّه فائز شوند بآنچه شما فائز شدید یا غلام قبل علی بشنو ندای مظلوم را و بیقین بدان که آنچه در سبیل الهی از تو ظاهر شد لدی الوجه مقبول افتاد عمل هیچ عاملی لدی اللّه ضایع نشده و نخواهد شد کن موقناً بما نطق به قلمی الأعلی و کن من الشّاکرین اشهد انّک سمعت النّدآء و اقبلت الی اللّه مالک الأسمآء و زرت مقاماً لم یزل کان تحت لحاظ عنایة ربّک الغفور الکریم لعمر اللّه قد زاره الملأ الأعلی و قبیل من الملائکة و سوف تتوجّه الیه قبائل الأرض انّ ربّک لهو العلیم الخبیر ان اشکر اللّه بما ایّدک و عرّفک سبیله الواضح المستقیم مکافات اعمال حسنه و کلمۀ طیّبه لدی اللّه مکنون و مخزون است یشهد بذلک لسان الرّحمن ولکنّ النّاس اکثرهم من الغافلین انتهی از آیات محکمۀ الهی عنایت حقّ ظاهر و مشهود است براستی عرض مینمایم از هر کلمه‌ئی شمس فضل مشرق نعیماً لحضرتک و لمن کان معک الحمد للّه باین نعمت کبری فائز شدید و از اهل سفینۀ حمرا در کتاب الهی مذکور و مسطور فی‌الحقیقه این مقام از اوصاف ظاهره که از قلم جاری میشود مقدّس و مبرّاست چه که از لسان عظمت ذکر آن جاری و نازل صدهزار طوبی از برای نفسی که باین مقام اعلی فائز شد

و اینکه در بارۀ جناب آقا میرزا حبیب‌اللّه علیه بهآء اللّه نوشته بودید عرض شد اظهار عنایت فرمودند و یک لوح امنع اقدس اعزّ ابهی مخصوص ایشان نازل انشآءاللّه چشمشان بمشاهدۀ آن روشن و قلبشان بزیارت آن مسرور خواهد شد قد فاز بلآلئ بحر بیان ربّه انّ الخادم یبشّره بهذا اللّوح البدیع و یهنّئه بهذا الفضل العظیم

و اینکه در بارۀ نفوس مطمئنّۀ مقبله علیهم بهآء اللّه مرقوم داشتید اسامی کل لدی العرش عرض شد و مخصوص هر یک آیات باهرات از سماء رحمت ربّ الأرباب نازل این خادم فانی عاجز است از ذکر آن بتمامه ولکن بعض از آن که بلسان پارسی نازل شد ذکر میشود تا کل ببیان رحمن فائز شوند و به ما ینبغی للانسان عامل قوله عزّ کبریائه قلم اعلی شاربان رحیق ابهی را تکبیر میرساند و میفرماید امروز روز خدمت و نصرت امر است خود را از فضل این ایّام و نفحات آن محروم ننمائید بکمال حکمت و استقامت و رفق و مدارا ناس را متذکّر دارید که شاید از کوثر عطای الهی بحیات تازه فائز شوند و از کلمۀ ربّانی بغایت قصوی و ذروۀ علیا رسند امروز آفتاب فضل مشرق جهد نمائید تا بعملی که لایق و قابل یوم الهی است فائز گردید ذکرتان لدی المظلوم مذکور و از برای هر یک نازل شد آنچه که بمثابۀ کنوز باقیه است نزد امین علیم جمیع اشیای عالم باین کلمۀ مبارکه معادله ننماید ان اشکروا ربّکم الغفور الرّحیم باید باعمال حسنه و کلمات طیّبه و حکمت منزله ناس را هدایت نمائید و انشآءاللّه باخلاق روحانیّه و صفات پسندیده بنصرت امر مشغول شوید انّا نکبّر من هذا المقام علیکم و نبشّرکم بفضل اللّه و رحمته و نأمرکم بما نزّل فی کتاب اللّه ربّ العالمین باید بقوادم اتّحاد در این هوای مقدّس طیران نمائید و بکمال محبّت و وداد مابین خلق ظاهر باشید انّه یکون معکم فی کلّ الأحوال انّه لهو الحقّ علّام الغیوب جمیع اماء بذکر الهی فائزند ای ورقات سدرۀ مبارکه بشما توجّه نموده و میفرماید باید کل بطراز تقدیس فائز باشید و باثواب تنزیه مزیّن از حقّ منیع بخواهید تا رؤس اعمال را باکالیل عصمت منوّر فرماید اوست مقتدر و توانا ادراک نمودید ایّامی را که مقرّبین و موحّدین و مخلصین لقای آن را از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل بودند از امورات ظاهره و شئونات دنیای فانیه مکدّر و محزون نباشید دار فانی قابل ذکر نبوده و نیست عنقریب اهل ارض بحسرت تمام و خسران مبین بمقام خود راجع شوند آنچه در دفتر این عالم و دفاتر عوالم اخری بدوام اسماء حسنی باقی و پاینده است ذکریست که الیوم از قلم اعلی در صحیفۀ حمرا ثبت شود جهد نمائید تا بآن فائز شوید و باسم حقّ حفظش نمائید جز حقّ از ذکر این مقام عاجز بوده و خواهد بود بر جمیع شکر و ثنای حقّ در کلّ احیان لازم طوبی لعبد فاز و لأمة فازت و لعبد اعترف و لأمة اعترفت بما نطق به لسان العظمة قبل خلق السّموات و الأرض انّه لا اله الّا انا الخبیر البصیر انتهی

اینکه مرقوم داشته بودید جناب آقا عبدالحسین الموسوم بالیاهو در ارض ک بودند و فرقۀ عنود بر ایشان شوریده‌اند لیس هذا اوّل ظلم ظهر من الظّالمین فی هذه الأیّام و لیس هذا اوّل انآء کسر فی سبیل اللّه و لیس هو اوّل رجل ابتلی بشماتة الأعدآء باری تفصیل ایشان در ساحت امنع اقدس عرض شد فرمودند انشآءاللّه جمیع عالم بطراز عرفان مالک قدم مزیّن شوند و بحکمت و بیان بر نصرت امر رحمن قیام نمایند امروز اشتغال بحرف و صنایع از عبادت محسوبست بر کل لازم بلکه واجب است که بشغل و عملی مشغول باشند کسالت و قعود و انزوا و بیکاری و تنبلی لدی الحقّ محبوب نبوده و نیست انشآءاللّه جمیع به ما امر به اللّه فائز شوند و عامل گردند انتهی

از جانب این خادم فانی خدمت ایشان تکبیر برسانید و مذکور دارید و بگوئید اشتغال بامور هم در مقامی از خدمت محسوبست انشآءاللّه نفوس مقبله باستقامت کبری فائز شوند و استقامت کبری مقامیست که هر نفسی بآن فائز شد غیر اللّه را معدوم و مفقود مشاهده نماید ولو یأتی بما عند النّاس

و اینکه مرقوم داشته بودند که در مکاتیب این عبد لفظ مالک یوم الطّلاق بطاء نوشته شده و بنظر میآید بتاء منقوط باشد هر دو صحیح است چه که یوم الطّلاق بطاء مؤلّف یوم قیامت است چه که یوم فصل است و چون فصل اکبر در آن یوم واقع لذا در بعض مقام بطاء نوشته شده و همچنین بتاء منقوط بمعنی تلاقی است و چون آن یوم اعظم یوم تلاقی است لذا در بعض از مقامات بتاء مسطور این یومیست که احزاب مختلفه در یک مقام جمع میشوند و شئونات متضادّه بیک معین توجّه مینمایند هذا یوم اللّقآء و هذا یوم التّلاقی و هذا یوم الالتقآء و هذا یوم الطّلاق و هذا یوم الفصل الأکبر و هذا یوم الجمع لعمر محبوبی و محبوبک و محبوب من فی السّموات و الأرض اتت القارعة و قرعت و ظهرت الحاقّة و الحقت و برزت السّاعة و قضت در ایّامی که نیّر ظهور از افق عراق مشرق ولکن نظر بعدم اکمال میقات خلف سبحات حکمت مستور یومی از ایّام جمال قدم از حرم بیرون تشریف آوردند و در بیرونی جناب حاجی محمّد تقی از اهل نیریز علیه بهآء اللّه مع این عبد حضور داشتیم و در آن ایّام احدی از اصل امر مطّلع نه و کل غافل و از غایت ستر جمیع ممنوع مع آنکه ونفسه الحقّ امر از آفتاب واضح‌تر بود ولکن بیانات نفس حقّ ناس را متحیّر داشت در آن ایّام اموری ظاهر که اگر عرض شود جمیع بکلمۀ واشوقا ناطق شوند باری در آن حین لسان قدم مخاطباً لجناب حاجی محمّد تقی ناطق فرمودند حاجی محمّد تقی نشسته بودم دیدم ساعت موعود راه میرود فرمودند ای حاجی محمّد تقی آن ساعت موعود بیان باین قسم راه میرفت و مشی میفرمودند و مکرّر میفرمودند حاجی ببین ببین همین قسم مشی مینمود همین قسم مشی مینمود سبحان‌اللّه مع این ظهور اعظم چون اراده بر ستر تعلّق گرفته بود احدی در آن ایّام آگاه نه الّا معدودی و آن معدود هم علی قدر مقدور لا علی ما هو علیه جلّ جلاله و عمّ نواله و عظم شأنه و لا اله غیره

اینکه مرقوم داشته بودند که الواح بدیعۀ منیعه که در معنی نصرت از قلم اعلی نازل شده سواد نموده‌اند و همراه دارند تا جمیع مشاهده نمایند و بر نصرت امر الهی و معنی آن آگاه شوند این فقره فی‌الحقیقه خدمت بزرگیست بامر حقّ ولکن از قبل هم در معنی نصرت از قلم اعلی نازل شده آنچه که سبب هدایت و تذکّر من علی الأرض است انشآءاللّه آنها را هم بدست آورده ضمّ نمائید بآنچه که نوشته‌اید تا کل ادراک نمایند که ظهور حقّ جلّ جلاله از برای اصلاح عالم است نه قتل و غارت و فساد و نفاق و اذیّت و امثال آن

و اینکه در بارۀ جناب آقا محمّد هاشم (از اهل ک) و سایر دوستان الهی نوشته بودید در ساحت امنع اقدس عرض شد مخصوص هر یک آیات بیّنات از افق مشیّت الهی نازل انشآءاللّه نفحات آن را بیابند چه اگر جمیع من علی الأرض عرف کلمه‌ئی از کلمات الهی را فی‌الحقیقه بیابند خود را مقدّس و منزّه و فارغ و آزاد مشاهده کنند طوبی از برای نفسی که باین مقام اعظم اعلی فائز شد هذا ما نزّل لجناب محمّد قبل هاشم

بسمی الشّاهد العلیم الخبیر

ذکر من لدنّا لمن فی العالم لیقرّبهم الذّکر الی مقام جعله اللّه مقدّساً عن شبهات الّذین کفروا بیوم الدّین یا هاشم ان افرح بما یذکرک من قام باسمه القیّوم و کسّر اصنام العلوم باسمه المقتدر القدیر انّا قدّرنا العلم لعرفان المعلوم و ما ینتفع به العباد لا ما ینطق به کلّ جاهل موهوم طوبی لوجه توجّه الی وجه اللّه و لأذن سمعت النّدآء و للسان نطق بهذا الاسم العظیم ایّاک ان تمنعک شبهات البشر عن مالک القدر دع ما عند النّاس و خذ ما اوتیت به من لدن مشفق کریم انّا نذکر اهلک و من معک فضلاً من لدنّا انّ ربّک لهو الفضّال القدیم و نکبّر من هذا المقام علیهم و علی الّذین تمسّکوا بهذا الحبل المتین

و هذا ما نزّل لجناب میرزا سها (من سلطان‌آباد)

بنام محبوب یکتا

مالک اسماء میفرماید جهد نما تا از عنایت حقّ جلّ جلاله بشهاب نامیده شوی یعنی شهاب منیر مبین وجود اولیا و استقامتشان بر امر مالک اسماء نور است از برای مقبلین و نار است از برای مشرکین انشآءاللّه بمثابۀ ستارۀ سحری از افق سماء محبّت الهی مشرق و لائح باشی امروز روزیست که هر نفسی میتواند تحصیل نماید آنچه را که سبب علوّ و سموّ است چه مقدار از نفوس که طالب این یوم بدیع منیع بودند ولکن چون فجر یوم اللّه ظاهر شد کل معرض مشاهده گشتند از حقّ بخواه تا کل را از ذلّت نفس و هوی مقدّس فرماید و بافق اعلی کشاند اینست نعمت حقیقی و مائدۀ سماوی طوبی لمن فاز بها و ویل لمن جعل نفسه محروماً عن نعمة اللّه و آلائه و عنایة اللّه و الطافه از حقّ جلّ جلاله بخواه تا ترا مؤیّد فرماید بر امری که بدوام ملک و ملکوت باقی و پاینده است البهآء من لدی المظلوم علی الّذین فازوا بهذا المقام العظیم

و هذا ما نزّل لجناب استاد حسین ک

بسمی السّامع العلیم

یا حسین یذکرک المظلوم من شطر السّجن و یدعوک الی اللّه العزیز الوهّاب انّا دخلنا السّجن و نزّلنا الآیات علی شأن لا یحصیها الّا اللّه ربّ الأرباب کن ناطقاً بثنآء ربّک و عاملاً بما انزله الوهّاب فی الکتاب طوبی لقویّ ما اضعفته شؤونات الخلق و لمقبل ما منعته اشارات اهل الحجاب تمسّک بحبل عنایة ربّک و سبّح فی العشیّ و الاشراق ان احمد بما فزت برشحات قلمی الأعلی الّذی اذا تحرّک ناد المناد قد اتی سریع الحساب کذلک ماج لک بحر عنایتی فضلاً من عندی و انا العزیز الفضّال

انّا نذکر من سمّی بهاشم و نبشّره بهذا الذّکر الّذی نزّل بالحقّ من لدی اللّه مالک الرّقاب و نذکر من سمّی بمحمّد لیفرح بعنایة ربّه الغنیّ المتعال

و هذا ما نزّل لجناب آقا حسین (ک) الّذی فاز فی الزّورآء

هو الشّاهد و المشهود

کتاب انزله مالک الوجود من مقامه المحمود لمن آمن باللّه العزیز الودود طوبی لقاصد عرف المقصود و لطالب اجاب المطلوب و لعالم آمن باللّه المهیمن القیّوم کم من عالم اعرض عن الصّراط و کم من جاهل عرف و سرع و قال لک الحمد یا مالک الغیب و الشّهود تاللّه قد انار افق العالم بالنّیّر الأعظم ولکنّ النّاس اکثرهم لا یشعرون انّ الحقّ یمشی امام وجوه الخلق یشهد بذلک من نطق فی قطب الامکان انّه لا اله الّا انا المقتدر علی ما کان و ما یکون طوبی لمقبل اقبل و فاز باللّقآء و ویل لکلّ معرض اعرض عن اللّه بما اتّبع کلّ غافل مردود

و هذا ما نزّل لمن سمّی بجناب سیّد باقر ک

هو السّامع المجیب

امروز جمیع اشیاء از نار کلمۀ الهیّه مشتعلند و جمیع ذرّات کائنات به قد اتی منزل الآیات ناطق طوبی از برای نفسی که ندای مکلّم طور را از شجرۀ ظهور اصغا نمود و بتمام جان و روان بر امر محبوب عالمیان قیام کرد ذکر این یوم عزیز بدیع در کتب الهی اظهر از آفتابست در وسط آسمان طوبی از برای چشمی که بمشاهده فائز شد و از برای قلبی که بافق اعلی اقبال نمود یا باقر اگر بدوام ملک و ملکوت حقّ را شکر نمائی هرآینه باین لوح امنع اقدس معادله ننماید قدر کلمات رحمن را بدان و چون جان حفظش نما انّا نکبّر من هذا المقام علیک و علی ابیک و علی الّذین فازوا بهذا المقام العظیم

یا سیّد قبل رضا مالک اسماء میفرماید جهد کن تا برضای حقّ جلّ جلاله فائز شوی این مقام را شبه و نظیر نبوده و جمیع موحّدین و مقرّبین و مخلصین طالب آن بوده و هستند انّ ربّک ینطق بالحقّ و یهدی من یشآء الی صراطه المستقیم و الحمد للّه العزیز الحکیم

هذا ما نزّل لجناب من سمّی بملّا محمّد رضا ک

هو الأقدم الأعظم

یا محمّد رضا آسمان جود مرتفع و شمس ظهور از افقش مشرق و لائح اینست آن یومی که کتابهای آسمانی کل را باو وعده و مژده داده امروز روز آگاهی است دانای یکتا میفرماید باب فضل مفتوحست و دریای رحمت امام وجوه ظاهر جهد نمائید تا از فیض فیّاض قسمت برید و محروم نمانید در قرون اولی تفکّر کنید و در آنچه بر انبیا و سفرای الهی وارد شده نظر نمائید هر هنگام که مطلع وحی الهی از افق سماء مشیّت ظاهر شد کل بر اعراض و اعتراض قیام نمودند و بر آن جوهر وجود وارد آوردند آنچه را که اقلام عالم از ذکر آن عاجز است بگو ای دوستان آب حیات باسم منزل آیات جاری و ساری طوبی لنفس عرفت و شربت و ویل للغافلین الحمد للّه ربّ العالمین

و هذا ما نزّل لجناب من سمّی بمحمّد قبل جعفر

بسمی المهیمن علی من فی الأرض و السّمآء

ان یا قلمی الأعلی ان اذکر من فی ملکوت الانشآء لعلّ الذّکر یقرّبهم الی مقام کان فی الکتاب مذکورا لیس الیوم یوم الوقوف و الصّمت ینبغی لکلّ انسان ان ینطق بالحکمة و البیان فی هذا الأمر الّذی کان من افق الفضل مشهودا یا احبّآء اللّه و اصفیائه ان استمعوا النّدآء من شطر البقعة النّورآء انّه یبشّرکم بما نزّل فی کتاب کان من قلم اللّه مسطورا ایّاکم ان تمنعکم شبهات الخلق عن الحقّ دعوا ما عند النّاس ثمّ اقبلوا بوجوه نورآء الی افق کان بلسان اللّه موعودا قد تمّت الحجّة و کملت النّعمة و ظهر ما کان فی سرادق العزّ مستورا قد انفطرت السّمآء و سرت السّفینة الحمرآء علی بحر الکبریآء بأمر کان من سمآء الوحی منزولا کذلک نطقت السّدرة و دلع الدّیک و غنّت حمامة الأمر علی غصن کان باسم اللّه معروفا انّا نوصیک و احبّآء اللّه بالاستقامة الکبری علی هذا الأمر الّذی به زلّت اقدام العلمآء انّ ربّک کان علی ما اقول شهیدا انتهی فی‌الحقیقه فضل و عنایت و کرم و رحمت حقّ بمقامی است که احدی از عهدۀ شکر آن برنیاید در لیالی و ایّام آیات الهی من غیر تعطیل نازل و جمیع مرایائی هستند حاکی از جود و کرم و شفقت محبوب عالمیان این خادم فانی از حقّ سائل و آمل است که اولیایش را موفّق فرماید بر عملی که لایق این فضل امنع اقدس است از جانب این فانی خدمت شاربان رحیق معانی تکبیر بدیع منیع منوط بعنایت آن محبوب است انشآءاللّه کل کأساً بعد کأس و غرفةً بعد غرفة و قدحاً بعد قدح از رحیق عنایت حقّ بیاشامند البهآء علی جنابک و علیهم و علی کلّ ناطق نطق و کلّ قائم قام و کلّ سالک سلک صراطه المستقیم و الحمد للّه ربّ العالمین

عرض دیگر آنکه چندی قبل مخصوص دوستان و اولیای ارض ک الواح بدیعۀ منیعه نازل مع جناب شیخ ارسال شد و همچنین این ایّام چند لوح امنع اقدس که مخصوص جناب آقا محمّد حسین ن‌وّ و دو سمیّ ایشان و جناب آقا غلامعلی علیهم بهآء اللّه از سماء مشیّت نازل از طریق پوسته ارسال شد انشآءاللّه بآن فائز شوند

و اینکه از قبل قبل از برای دوستان قمصر و اطراف آن الواح خواسته بودند و تعویق افتاد این نظر بتعویق نامۀ آن محبوب بوده و حال بعضی الواح از سماء عنایت نازل با اسم و بی اسم در کرّۀ دیگر ارسال میشود چه که در این کرّه ارسال آن خارج از حکمت است بعد از وصول آن جناب بهر کس مصلحت دانند اذن عطا شد که اسم او را نوشته بدهند تا کل بعنایت الهی فائز گردند الأمر بیده یقدّر لمن یشآء ما یشآء و یثبت لمن اراد ما یرید و هو المقتدر العزیز الحمید

محبوب معظّم حضرت اسم اللّه زین علیه من کلّ بهآء ابهاه بلحاظ انور ملاحظه فرمایند

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الحمد للّه الّذی ظهر بالحکمة و اظهر امره بالحکمة و امر الکلّ بالحکمة و جعل النّصر فی البیان و الحکمة تعالی مولی الحکمة و مظهر الحکمة الّذی جعلها احدّ من السّیوف و اهزّ من الرّماح و انفذ من السّهام الحمد للّه الّذی اذا استوی علی العرش فی الحدیقة الموسومة بالرّضوان نطق بثلاثة آیات محکمات من اوّلها رفع حکم السّیف و وضع مقامه الذّکر و البیان و بثانیها تجلّی بکلّ الأسمآء علی کلّ الأشیآء تعالی فاطر السّمآء الّذی نطق بما انجذبت به الأرض و من علیها الّا الّذین اخذوا ما عندهم و نبذوا ما عند اللّه مالک الأنام اصلّی و اسلّم و اکبّر علی الّذین عملوا بما امروا و اتّبعوا ما انزله اللّه فی الزّبر و الألواح روحی لذکرکم الفدآء قد فاز الخادم بما لاح و اشرق من افق قلمکم الّذی لم یتحرّک الّا علی ذکر اللّه و ثنائه و اظهار امره و اعلآء کلمته فلمّا انار قلبی من ذلک النّور اللّائح قصدت مقرّ العرش فلمّا حضرت عرضت ما فی کتابکم اذاً نطق لسان العظمة فی ملکوت البیان و انّه لهو البرهان لمن فی الامکان قوله عزّ کبریائه

بسمی المظلوم

یا اسمی ان استعدّ لاصغآء ندآء ربّک انّ القیّوم یذکرک بأعلی الذّکر و المحبوب ینادیک بأحلی النّدآء و المذکور یذکرک بأبهی الأذکار و المقصود توجّه الیک بوجهه الباقی بعد فنآء الأشیآء تعالی مولی الأسمآء الّذی اذا استوی علی العرش نطق بکلمة اهتزّت بها الأرض و ما فیها الّا کلّ غافل تمسّک بصنم من الأصنام قل یا ملأ الایران قد اتی الرّحمن لیقرّبکم و یعرّفکم ما ینبغی للانسان انتم اعرضتم و کفرتم الی ان افتیتم علی الّذی به قرّت عیون السّفرآء الّذین ارسلهم اللّه الی العباد قل انّه امرکم بالمعروف و انتم اخذتم المنکر و ظهر منکم ما ناحت به الأشجار قل تاللّه قد اتی مکلّم الطّور انّه هو الّذی وعدتم به فی الزّبر و الألواح قل ایّاکم ان تمنعکم شؤوناتکم عن اللّه ربّ الأرباب دعوا ما عندکم و تمسّکوا بما نطق به امّ الکتاب امام الوجوه امراً من لدی اللّه المقتدر المختار یا زین کبّر من قبلی علی وجوه احبّائی الّذین نبذوا سوائی و شربوا رحیق رحمتی من ید عطائی ثمّ أمرهم بما نزّل من سمآء مشیّتی و ملکوت ارادتی انّ ربّک لهو العزیز الوهّاب انّا وصّیناهم بالحکمة و بما یرتفع به مقاماتهم فی الامکان قل کونوا امنآء اللّه فی الأرض و اعلام الذّکر بین الأنام عاشروا مع العباد بالرّوح و الرّیحان علی شأن لا یحزن منکم قلب احد و لا تضطرب افئدة الّذین خلقهم اللّه بأمر من عنده انّه لهو العزیز الغفّار

یا احبّائی فی الحدبآء و فی دیار اخری لعمر اللّه انّ القلم الأعلی توجّه الیکم و یذکرکم بأبهی الأذکار و یظهر لکم لآلئ قلزم حکمة ربّکم مالک الأیّام طوبی لمن جعل اللّه له نصیباً فیما ظهر من عمّان فضله الّذی سبق من فی الأرضین و السّموات البهآء علیک و علیهم و علی الّذین عرفوا حکم المبدإ و المآب یا زین انشآءاللّه بعنایت الهی منیر و روشن باشی الحمد للّه در خدمت امر و انتشار آثار الهی غفلت ننمودی این مقام بسیار عظیمست ان اشکر ربّک العلیم یا زین‌المقرّبین جمیع عباد را بافق اعلی دعوت نمودیم و بدریای دانائی الهی هدایت فرمودیم و همچنین جمیع را بنصرت امر امر کردیم و نصرتی که در کلمات الهی نازل شده بأظهر البیان ذکر نمودیم مع‌ذلک مشاهده میشود بعضی از معنی نصرت و ما اراد به اللّه غافلند یعنی اطّلاع نیافته‌اند صدهزار افسوس که اهل بها الی حین آگاه نیستند بعضی نصرت را بهواهای خود معنی نموده و مینمایند مع آنکه از قلم اعلی لاتحصی این کلمۀ ابهی نازل نصرت امر الهی بحکمت و بیان بوده نه بایذا و فساد جمیع را از نزاع و فساد منع نمودیم مع‌ذلک ممنوع نشدند چه که از مقصود آگاه نیستند و نفوسی هم که للّه قیام نمایند و ناس را متذکّر دارند کمیاب بوده و هست لذا اکثری در اوهام خود مانده‌اند اهل نون و جیم را باوامر الهی اخبار نما حقّ آنچه را بیان میفرماید باید جمیع بآن متمسّک باشند و ارادة اللّه را بر ارادۀ خود مقدّم دارند و مشیّة اللّه را بر مشیّت خود مهیمن و غالب دانند وقتی حقّ جلّ جلاله بیک کلمه عالم را منقلب و مقهور نماید هر نفسی بقرائت سورۀ رئیس و امثال آن فائز شد بر قدرت الهی فی‌الجمله آگاه میشود و وقتی نفس حقّ را اذیّت مینمایند و حقّ ساکن و صابر ملاحظه میگردد جمیع امورات بر وفق حکمت جاری میشود ولکن چون عباد مطّلع نیستند لذا گاهی راضی و گاهی شاکی ملاحظه میگردند در این ظهور اعظم حکم سیف و فساد و نزاع و جدال و امثال آن نهی شده نهیاً عظیماً فی الکتاب اگر نفسی الیوم سوء قصدی از او در بارۀ مظلوم ظاهر شود البتّه متعرّض او نشویم در این ظهور دریای شفقت موّاج و بحر فضل مشهود و آفتاب جود مشرق بعضی از دوستان در ارض نون و جیم از این مراتب اطّلاع ندارند از قبل حقّ بایشان تکبیر برسان و معنی نصرت را تا کل بآنچه لدی اللّه محبوبست مطّلع شوند اگرچه از اعمال ظالمین قلوب احبّا مجروحست قد ارتکب الرّقشآء و الذّئب ما ناح به الرّسول فی الفردوس الأعلی و البتول فی الجنّة العلیا و القلم الأعلی فی هذا المقام الأبهی ولکن اطاعت امر اللّه و تسلیم در اوامرش لازم و واجبست باید جمیع آذان و ابصار مترصّد باشد تا از افق امر چه ظاهر گردد و از لسان عظمت چه امر صادر و اگر نفسی بغیر ما اراد اللّه و ما امر به فی ظاهر الظّاهر ارتکاب امری نماید ضرّش بنفس حقّ راجع است اگر نفسی الیوم بیکی از اعدای الهی تعرّض نماید و یا اذیّت کند حقّ را نصرت ننموده و از ناصرین در کتاب محسوب نمیشود چه که مخالفت امر اللّه نموده و همچنین سبب ضرّ حقّ و دوستان او شده جمیع امور بتصدیق و قبول حقّ منوط و مشروط ضعوا یا احبّائی ما شئتم و اردتم و خذوا ما امرتم به من لدی اللّه المهیمن القیّوم توکّلوا علی اللّه فیما ورد علیکم و تمسّکوا بالصّبر و الاصطبار هذا خیر لکم یشهد بذلک کتابه الحکیم انتهی چندی قبل در جواب یکی از دوستان که بگمان خود قصد نصرت نمود که فی‌الحقیقه سبب تضییع امر بود این کلمات عالیات از مشرق ارادۀ مالک اسماء و صفات نازل و ارسال شد قوله عزّ کبریائه ایّاک ایّاک ان تعمل ما کتبته فی آخر کتابک این اعمال اعمال جهلاست و افعال غافلین قسم باسم اعظم که اگر نفسی از دوستان اذیّت بنفسی وارد آورد بمثابۀ آنست که بنفس حقّ وارد آورده نزاع و جدال و فساد و قتل و امثال آن در کتاب الهی نهی شده نهیاً عظیماً تب الی اللّه عمّا قصدته فی نفسک ثمّ ارجع الیه و قل

یا الهی اسألک بالکلمة العلیا بأن تکتب لی کلمة الغفران لأنّی اردت فی نفسی ما لا اردته و نهیته فی کتابک اسألک بأن تکفّر عنّی سیّئاتی و تغمّسنی فی بحر غفرانک انّک انت الغفور الکریم

هر ظلمی که از ظالمی ظاهر شد او را بنفس حقّ واگذارید ید عدل الهی مهیمن و محیط است احتیاج بفساد و نزاع و جدال و قتل و غارت نداشته و ندارد نصرت امر ببیان بوده و خواهد بود و دون آن از هواهای نفسانیّه ظاهر شده و میشود اعاذنا اللّه و ایّاکم یا معشر المقبلین انتهی و امثال این کلمات عالیات در این ایّام بسیار نازل که شاید جمیع دوستان بر ارادۀ الهی مطّلع شوند و ارتکاب ننمایند امری را که سبب تضییع امر اللّه و ضرّ اولیا و اصفیا گردد انّه یعلم و یحکم و هو الحقّ علّام الغیوب

در باب من صعد الی الرّفیق الأعلی و ما بقی منه مرقوم داشتید این مراتب در ساحت اقدس عرض شد فرمودند ما قبول نمودیم و بجناب زین عنایت فرمودیم یفعل فیه ما یشآء و همچنین فرمودند وجه منیر علیه بهائی و نوری آن را هم بجناب زین واگذاشتیم هر دو فقره بطراز قبول فائز و بآن جناب راجع الأمر بیده و هو الآمر الحکیم

اینکه در بارۀ جناب آقا محمّد حسین ذکر نمودید ذکر ایشان از قبل در ساحت اقدس مذکور و لوح اعزّ امنع مخصوص ایشان از سماء عنایت نازل مع الواح ارض ه‌م که از طرف ارض قاف ارسال شد ارسال شده انشآءاللّه بآن فائز شوند و مجدّد هم ذکرشان در ساحت اقدس معروض و شمس عنایت از افق فضل مشرق و لائح انشآءاللّه باین بشارت هم فائز شوند

و همچنین ذکر جناب آقا عبدالوهّاب هم در ساحت اقدس اعلی معروض گشت هذا ما نطق به لسان الرّحمن فی ملکوت البیان

هو الأعظم

یا وهّاب یذکرک المظلوم الّذی نطق بما امر به من لدی اللّه ربّ العالمین قد انار العالم من نیّر الظّهور ولکنّ القوم اکثرهم من الغافلین منهم من سمع و انکر و منهم من رأی و اعرض و منهم من اقبل الی اللّه بیقین مبین طوبی لقلب فاز بالاقبال و لعین رأت افقه المنیر تمسّک بحبل الأمر علی شأن لا تمنعک اشارات المشرکین ان اعمل ما امرت به فی کتاب اللّه انّه یؤیّدک و یکون معک انّ ربّک لهو العلیم الخبیر

هو الأقدس

انّا نذکر من سمّی بالألف و القاف (آقا جان) لیسمع ما سمعته آذان المقرّبین الّذین نبذوا العالم و اقبلوا الی مالک القدم بیقین مبین اولئک عباد ما منعتهم السّیوف و ما خوّفتهم السّهام فی هذا الأمر المبرم الحکیم انّک اذا فزت بکتاب ربّک خذه بقوّة من لدی اللّه القویّ القدیر هذا یوم فیه ظهرت الأثمار و برزت الأسرار ولکنّ القوم اکثرهم من الغافلین هذا یوم الجزآء ولکنّ النّاس اکثرهم من المعرضین طوبی لمن اقبل الی اللّه اذ ارتفع النّدآء من مقامه الکریم البهآء المشرق من افق الفضل علی الّذین آمنوا باللّه العزیز العظیم انتهی

و اینکه در بارۀ جناب آقا محمّد جواد علیه بهآء اللّه مرقوم داشته بودند هذا ما نطق به لسان العظمة

هو النّاطق بالحقّ

یا محمّد قبل جواد انّا قد نری الأمرین فی السّرّین الأظهرین مرّة ذکرنا ارض الصّاد بما افترّ به ثغر العالم و اخری بما ناح به مولی الأمم فانظر فی رحمة اللّه و فضله و فیما ارتکبت الرّقشآء انّ ربّک لهو العلیم الخبیر یا ارض الصّاد نوصیک فی امانات اللّه و اصفیائه کذلک وصّیناک من قبل اذ یتحرّک و ینوح قلمی الأعلی علی ما ورد علی الأمر من الّذین ظلموا و انکروا حقّ اللّه اذ اتی بسلطان مبین قل یا احبّائی قد اخذتکم الأحزان بما ورد علیکم ان افرحوا الیوم بما توجّه الیکم وجه القدم من افقه الأعلی و یذکرکم بما انجذبت به افئدة المخلصین کذلک نطق لسانی فی ملکوت بیانی فضلاً من عندی و انا الفضّال الکریم البهآء علیک و علی احبّائی الّذین هاجروا فی سبیلی و حملوا الشّدائد فی حبّی و علی کلّ موقن مستقیم انتهی

و در بارۀ آن دو امه که مرقوم فرموده بودید بما اکتسبتا در ساحت اقدس عرض شد جواب از مطلع امر صادر نشد و بعرض مطلب آخر امر فرمودند لذا این عبد متحیّر که آیا از بعد بکلمۀ غفران فائز شوند یا نه الأمر بید اللّه المقتدر القدیر

در فقرۀ ضلع مرفوع جناب آقا سیّد علی علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید عرض شد قال عزّ کبریائه انّه فاز بالغفران انّا ذکرناه من قبل بذکر جمیل حال از کدورات دنیای غبارآلوده فارغ و بکمال روح و ریحان در رفیق اعلی سایر و ساکن علیه بهآء اللّه و رحمته و ثنآء اللّه و ذکره انتهی

و همچنین در بارۀ کربلائی آقا جان این آیات بیّنات از سماء عنایت نازل قوله عزّ کبریائه

بسمی الذّاکر و المذکور

یا حرف القاف بین الألفین ان استمع ندآء مجمع البحرین من هذین الاسمین الأعلیین اللّذین اذا ظهرا انفطرت السّمآء و انشقّت الأرض و ارتفعت الصّیحة بالحقّ و تزلزل کلّ قائم مستقیم بهما ظهر القائم و بشّر النّاس بالقیّوم الّذی اذا ظهر هدرت الأطیار علی الأشجار قد اتی اللّه بأمر لا یقوم معه جنود الأرض کلّها کذلک نطق لسان العظمة فی سجنه العظیم قل باسمی ظهر ملکوت الأسمآء و بندائی ارتفع النّدآء من مطلع الکبریآء و بأمری انصعق من فی السّموات و الأرضین الّا من حفظناه و انقذناه و نجّیناه و انا المقتدر علی ما اشآء و انا القدیر کذلک صفّت جنود الوحی علی هیئة الکلمات فی هذه الأسطر الّتی ظهرت فی هذا اللّوح المنیر انّک اذا فزت بکتابی ان افرح و قل لک الحمد یا مقصود العالمین آنچه در ارض صاد از اموال بغارت بردند و از هر قطرۀ خونی که در آن ارض بغیر حقّ چکید خلق لایحصی از ارض رفته و میرود و کذلک اموال حقّ را نوم اخذ نکرده و نمیکند بیدار و آگاهست و البتّه ظالمین بثمرات اعمال خود معذّب خواهند شد از ظهور یک عمل از اعمال رقشآء عبیداللّه ثانی ظاهر شده و ارتکاب نمود آنچه را که عبیداللّه اوّل از آن اجتناب نموده الا لعنة اللّه علی القوم الظّالمین بی سبب و اثر هیچ امری ظاهر نشده و نمیشود تفکّر نما چه مقدار از نفوس از میان رفت و چه مقدار از بلاد و دیار که بتراب راجع و الیوم قاعاً صفصفا مشاهده میشوند قسمت امروز اینست و از بعد حقّ عالم است که چه واقع شود گمان نکنید که احبّا هم در این میان از سیوف ظالمان کشته شده‌اند قسم بآفتاب ملکوت صدق که هر نفسی از دوستان الهی که در آن واقعه شربت شهادت آشامید برفیق اعلی صعود نمود و در ظلّ قباب رحمت الهی ساکن و مستریح گشت اگر آن مقامات بقدر سمّ ابره تجلّی نماید کل بندای یا لیتنی کنت معه ناطق میگردند و هر نفسی از دوستان که خسارت ظاهره بر او واقع شده آن ربح کامل بوده و هست اهل بها در ربح عظیم بوده و هستند اگر در یومی از ایّام و وقتی از اوقات نظر بمقتضیات حکمت الهیّه خسارتی واقع شود نباید از او محزون بود البتّه حقّ او را بطراز ربح اعظم مزیّن فرماید انّه لهو الحقّ المقتدر العلیم الحکیم انتهی

اینکه مرقوم داشته بودید که جناب آقا عزیزاللّه از ارض خاء خواهش نموده که آن جناب ذکر ایشان را در ساحت اقدس معروض دارند و از برای دوستان ارض خاء جناب ملّا علی و آقا میرزا کاظم و آقا خداداد و آقا شاه‌وردی و سایر علیهم بهآء اللّه طلب عنایت نمایند جمیع در ساحت اقدس عرض شد در این ایّام مخصوص هر یک از سماء مشیّت لوح امنع اقدس نازل و همچنین آیات بدیعۀ منیعه در بارۀ احبّای ارض خاء از قلم اعلی جاری حال دو پوسته مخصوص ارض خاء رفته و در این هفته هم خواهد رفت و همچنین هفتۀ بعد یا بعد بعد بلی از قبل مدّتها تأخیر شد حکمة من عنده و هو العلیم الخبیر فرمودند جناب زین بشارت الواح و ما نزّل لهم را بایشان بدهند

عرض دیگر آنکه در بارۀ آن دو امه که بعد از عرض باظهار عنایت فائز نشدند در این حین لسان رحمن باین بیان ناطق یا عبد الحاضر بجناب زین وقتی اظهار داشتیم که اگر از اشقی النّاس شفاعت نماید قبول نمائیم لذا عفو الهی شامل حال ایشان شد انّه لهو الغفور الکریم انتهی عرض میشود که فی‌الحقیقه عملشان بسیار منکر بوده محض عنایت بآن حضرت کلمۀ غفران از فم فضل رحمن استماع شد له الحمد و المنّة

عرض دیگر آنکه فرمودند بجناب زین بنویس که بسیار حکمت را منظور کند قوّت اسلام رو بضعف نهاده این نبوده و نیست مگر از غفلت غافلین و ظلم ظالمین احدی در تدارک آن برنیامده و سهل است علّت ضعف را هم نفهمیده‌اند بخیال خود حمیّت جاهلیّه و تعصّبات لایسمنۀ لایغنیه را زیاد نموده‌اند لذا باید بسیار ملاحظه نمود بعضی از نفوس را باسم دوستی و محبّت و اقبال داخل مینمایند تا بر امر مطّلع شوند در هر حال مفتّش گذاشته و میگذارند حکمت را جمیع دوستان ملاحظه نمایند هر قائلی را تصدیق نکنند و هر مقبلی را قبول ننمایند و از هر واردی مطمئن نباشند و بر هر مدّاحی کشف نکنند کذلک یعظ المظلوم احبّائه و اولیائه عنایةً من عنده انتهی در این فقرات بسیار باید ملاحظه نمود اگر بنظر انصاف ملاحظه نمایند و طرف حقّ را منظور دارند جمیع بخضوع تمام باین امر امنع اقدام کنند ولکن چون بپر هوی طائرند و بنظر اعتساف ناظر لذا ستر آیات و علامات اولی و انسب حال درد را میدانند چه که می‌بینند ولکن از طبیب و درمان غافلند عدل محض را ظلم دانسته‌اند و خیر محض را شرّ کذلک سوّلت لهم انفسهم و هم لا یشعرون

ذکر جناب ملّا علی اکبر علیه بهآء اللّه الأبهی در ساحت اقدس عرض شد هذا ما نطق به لسان العظمة یا علیّ قبل اکبر مکلّم طور در این ظهور باین کلمه ناطق لیس الفخر لمن یحبّ الوطن بل لمن یحبّ العالم و شمس این کلمه از قبل از افق سماء لوح الهی اشراق فرمود طوبی للعارفین یا علی جمیع را آگاه نما تا کلّ معنی کلمۀ نصرت که در کتاب الهی از سماء مشیّت نازل شده بیابند و ادراک نمایند فساد را اصلاح ندانند و قتل و غارت را از شئونات نصرت نشمرند نصرت ببیان و ما انزله الرّحمن فی الکتاب بوده در جمیع احوال کمال جهد را مبذول دارید تا روایح اختلاف بالمرّه مقطوع شود و آفتاب الفت و اتّحاد از آفاق قلوب اشراق نماید انشآءاللّه ثمر این امر ظاهر شود و اثر آن بجدّ و اجتهاد باهر گردد یا زین در این ایّام مخصوص جناب مذکور لوح ابدع امنع نازل و ارسال شد انشآءاللّه مطلع ما یحبّ و یرضی واقع شوند و بشهادت حقیقی در یوم الهی فائز گردند بشّره من قبلی و اذکر له ما نطق به لسانی فی ملکوت بیانی انتهی

اینکه در بارۀ جناب حاجی کاظم و میرزا حسن و آقا علی علیهم بهآء اللّه مرقوم داشتید عرض شد هذا ما نطق به لسان الرّحمن

هو الأقدس

یا کاظم قد حضر ذکرک لدی المظلوم و نزّل لک هذا اللّوح المحکم المنیع قد ذکرناک من قبل و نذکرک فی هذا الحین فضلاً من لدن علیم حکیم لا تحزن من شیء ان افرح بما یذکرک القلم الأعلی من هذا المقام الرّفیع الیوم باید هر نفسی بخدمت امر مشغول شود و خدمت امر و نصرت امر تبلیغ بوده و خواهد بود و هم‌چنین اتّحاد و اتّفاق احباب و مراعات و مدارای با هم یا کاظم تمسّک بما اراده اللّه انّه خیر لک عمّا اردته انّ ربّک لهو الحاکم الخبیر انشآءاللّه باستقامت کبری بخدمت امر اللّه مشغول باشی الیوم این خدمت مقدّم است بر کلّ اعمال کذلک یأمرک من عنده کتاب مبین یا کاظم انّا نذکر الکاظم الّذی استشهد فی سبیلی و فدی نفسه لحبّی لعمر اللّه قد فاز بمقام عجزت عن ذکره السن العارفین

هو الأعظم الأبهی

یا حسن قد ورد علی هذا الاسم ما ناح به الحسین فی ملکوت الأعلی و ذرفت عیون اهل الفردوس ولکنّ الظّالمین فی فرح مبین سوف تأخذهم نفحات العذاب من لدی اللّه ربّ العالمین طوبی لزائر زاره و لقاصد قصد رمسه الشّریف انّا نذکره و اخاه فضلاً من عندنا و انا الذّاکر العلیم انشآءاللّه بعنایت الهی فائز باشی و به ما اراده اللّه عامل توجّه باین ارض نظر بانقلاب این ممالک محبوب نه متوکّلاً علی اللّه در اراضی ایران بذکر محبوب امکان مشغول باشید انّه یکتب لمن تمسّک بالمعروف اجر الفائزین البهآء علی من سمع ندائی و عمل بما امر به من عندی

بنام یکتا خداوند دانا

یا علی اسمی زین علیه بهائی تو را ذکر نمود و قلم اعلی از این مقام ابهی بتو توجّه فرمود که شاید از نار محبّت الهی مشتعل شوی بشأنی که از اراده و مشیّت و خواهش خود آزاد گردی و بارادۀ حقّ تمسّک نمائی بکمال روح و ریحان بذکر مقصود عالمیان مشغول باش توجّه باین اراضی از حکمت خارج است هر نفسی با حقّ باشد حقّ با او خواهد بود اینست یکتا لؤلؤ دریای عرفان قولی من قبل کن لی لأکون لک کذلک نطق اللّسان فی ملکوت البیان طوبی لمن سمع و شکر

هو الأعظم الأقدم

یا علی قبل اکبر ایّاک ان تمنعک ارادتک عن ارادة اللّه المقتدر العزیز العلّام انّه یعلم و یحکم و یری و یذکر انّ ربّک لهو السّمیع البصّار کن فانیاً عند ظهورات امره و راضیاً بما حکم اللّه فی الکتاب لک ان تتحرّک بارادتی و تمشی علی صراطی کذلک یعلّمک منزل الآیات ان اشکر اللّه بما انزل لک هذه الآیات الّتی بها انارت الآفاق لعمر اللّه لا یعادل بکلمة منها ما خلق فی الأرض یشهد بذلک من نطق انّه لا اله الّا انا الواحد المختار انتهی

و اینکه مطالب جناب ملّا علیجان علیه بهآء اللّه را ذکر فرمودید انشآءاللّه از بعد آنچه در این مقامات نازل شد مع دو ورقۀ سؤالات که از کتاب اقدس و کتاب مناجات نموده بودید ارسال میشود حال این عبد در خارج بلد تلقاء وجه مشغول است و آنچه هم در این مقامات نازل شده در نظر نیست

اینکه در بارۀ جناب حاجی محمّد که از منتسبین جناب میهمان علیها بهآء اللّه است مرقوم داشتید قد عرضت و سمعت من لسان العظمة ما یکفیه بدوام الملک و الملکوت انّ الخادم یکبّر علیه و یبشّره بعنایة اللّه المقتدر المهیمن الغفور الکریم

و ما ذکرتم فی ضلع جناب محمّد قبل علی علیه بهآء اللّه قد عرضته لدی الوجه و اجاب المقصود بما خضع له ما نطق به السن العالم و تحرّک علیه القلم فی ازل الآزال و هذا ذکر یظهر علی شأنی والّا ما لی و ذکر من لم یعرفه احد من الممکنات تعالی تعالی عن وصفی و وصف فوقی آن ورقه را بشارت دهید بذکر الهی

قد حضر الخادم لدی الوجه و عرض ما عرضه من سمّی بمحمّد قبل صادق فلمّا سمع المقصود قال و قوله الأحلی طوبی له بما نطق بالمعروف و ذکر ما ینبغی ذکره نعیماً له و لمن توجّه به فی سبیل اللّه یا زین امثال این عمل لدی المظلوم بسیار محبوبست کبّر علیهما من قبلی و بشّرهما بذکری قل یا خادمی علیک بهائی یا حسن انّک سمعت و عملت ما نطق به لسان اللّه من قبل بقوله احسن کما احسن اللّه الیک انّا نذکر احبّآء اللّه فی هناک و نکبّر علیهم و نصلّی علی من تمسّک بالتّقوی و عمل بما امر به فی الکتاب بشّرهم و ذکّرهم انّ ربّک لهو العزیز الوهّاب البهآء علیک و علیهم و علی امائی اللّائی آمنّ باللّه ربّ الأرباب انتهی

عرض دیگر چون مخصوص جناب آقا میرزا عبداللّه علیه بهآء اللّه و الطافه لوح امنع اقدس از سماء مشیّت نازل دیگر این عبد جسارت ننمود و البتّه این عذر مقبول است نسأله تعالی بأن یؤیّدنا علی خدمة امره فی کلّ الأحوال خدمت ایشان و دوستان و اسرآء اللّه آن ارض ذکر فنا و نیستی از این عبد معلّق و منوط بعنایت آن حضرتست انشآء‌اللّه کل بکمال فرح و سرور و ایقان و اطمینان از بحر عرفان بنوشند و بذکر دوست یکتا مشغول باشند البهآء علی حضرتکم و علی الّذین یسمعون قولکم و بیانکم فی امر اللّه مالک الوجود

عرض دیگر در بارۀ حضرت اسم اللّه اصدق علیه من کلّ بهآء ابهاه این بیان امنع اقدس در این حین نازل قوله عزّ کبریائه انّا نذکر اسمنا الأصدق الّذی دار البلاد الی ان حضر لدی الباب و سمع ما سمعه الکلیم فی طور العرفان من لسان عنایة ربّه الرّحمن طوبی له و لمن ذکره بما نزّل من القلم الأعلی من لدی اللّه فاطر السّمآء و مالک الأسمآء انتهی

خ‌ادم

٣ ربیع‌الثّانی سنۀ ١٢٩٨

حضرت افنان آقای معظّم آقائی جناب آقا میرزا آقا علیه من کلّ بهآء ابهاه بلحاظ اطهر ملاحظه فرمایند

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الحمد للّه الّذی ظهر و اظهر ما هو المستور فی ازل الآزال و نطق بثنآء نفسه اذاً انجذب المخلصون الی ساحة القرب و القدس و الجمال و البهائیوّن الی مقام انقطعت عن ذکره الأقلام و لا یحویه المقال تعالی من سخّر الأشیآء من حرکة قلمه الأعلی و اقام الأمر علی اساس لا تزعزعه اریاح النّفاق من الّذین کفروا باللّه ربّ الآخرة و الأولی البهآء المشرق من افق فضل ربّنا الأبهی علی افنان السّدرة الّذین شربوا رحیق الأصفی من ید عطآء ربّهم مالک الأسمآء و علی الّذین نبذوا اهوائهم و تمسّکوا بالعروة الوثقی الّتی ظهرت بین الأرض و السّمآء بارادة قویّة الّتی ما منعتها سطوة الأشقیآء الّذین اعرضوا عن ملکوت البقآء و اقبلوا الی ما هو یفنی نسأل اللّه ربّنا و ربّ ما خلق بین الأرض و السّمآء بأن یؤیّد الکلّ علی عرفانه و الاقبال الی ما ینفعهم فی عوالم ربّهم العلیّ الأبهی

روحی لنفحات قلمکم الفدآء لعمر اللّه قد وجد الخادم من عرف بیانکم ما قرّت به عین کلّ عارف و قام به کلّ قاعد و نطق به کلّ کلیل و سمع کلّ اصمّ و تقرّب کلّ غریب و بعید لأنّه مرّ من روض نبتت باسم اللّه و محبّته و ذکر اللّه و مودّته و ثنآء اللّه و عظمته قال عزّ ذکره فی مقام طوبی لقلم تحرّک علی ذکری و ثنائی و لعین توجّهت الی مشرق فضلی و مطلع انواری و للسان شهد بما شهد به لسانی و لقلب فاز بحبّی و لید اخذت کتاب اوامری و احکامی و لرجل مرّت عن الدّنیا و قامت علی صراطی و لنفس شربت کوثر الاستقامة فی امری کذلک نطق لسانی فی ملکوت بیانی لیفرح به کلّ قلب فی هذا الیوم العزیز البدیع انتهی فی‌الحقیقه این خادم فانی از دستخطّ عالی کمال بهجت و مسرّت و فرح حاصل نمود چه که هر کلمۀ آن مدلّ بود بر رضای آن حضرت و تسلیم آن حضرت و عرفان آن حضرت و این کلمه چه قدر ملیح است که از قلم آن حضرت جاری شده که مرقوم داشته‌اید و ما قضی و یقضی و امضی و یمضی انّه هو خیر لأحبّائه و اصفیائه عن ملکوت ملک السّموات و الأرضین لأنّه اعلم بهم منهم یا لیت علم العالم ما ورآء حجب الظّهور و وقف الأمم بما هو المضمر المستور الی آخر بیانکم بعد از عرض این بیان بساحت اقدس لسان عظمت باین کلمۀ مبارکه ناطق یا خادم اگر ناس بآنچه از قلم افنان علیه بهائی که در این چند سطر ثبت شده ناظر و عامل شوند کل خود را غنی و مستغنی از ما سوی اللّه مشاهده نمایند و بر ارائک سرور و انبساط و اطمینان متّکئ شوند یا خادم اگر نفسی فی‌الجمله تفکّر نماید و باستقامت تمام بعروۀ امر متمسّک شود بیقین میداند مقامی از او فوت نمیگردد و بعنایاتی فائز میشود که حال ادراک مدرکین باو صعود ننماید و عرفان عارفین خود را عاجز مشاهده کند و بعد از فوز باین مقام اعلی دیگر احزان و کدورات عالم او را مکدّر نسازد طوبی لأفنانی الّذی نطق بما تضوّع منه عرف العرفان بین الامکان لعمری انّه نطق بما ینبغی له انّا نذکره و ذکرناه من قبل مرّة بعد مرّة کأنّه کان قائماً لدی الباب فی العشیّ و الاشراق انتهی

یا محبوب فؤادی این عبد در کلّ آن در بحر حیرت متغمّس چه که ملاحظه مینماید انوار ظهور عالم را احاطه نموده و تجلّیات آفتاب حقیقی جمیع ارض را اخذ فرموده مع‌ذلک کل در فراش غفلت نائم و یا در تیه جهل سائر الّا من شآء ربّی صدهزار افسوس که نفوس از بحر سرور محرومند از حقّ جلّ سلطانه سائلم که جمیع اهل امکان را بخلع غفران مزیّن فرماید و کل را به ما انزله فی الکتاب کما هی آگاهی عطا فرماید چه اگر آگاه شوند واللّه الّذی لا اله الّا هو از خود و عالم بگذرند و به ما یلیق لهذا الیوم قیام نمایند

عرض دیگر آنکه عریضۀ آن حضرت که بساحت اقدس معروض داشته بودند این عبد فانی بالمحبّة و القوّة اخذ نمود و بافق اعلی فائز شد و بعد از حضور در منظر ابهی معروض داشت هذا ما انزله الوهّاب فی الجواب

هو المحرّک فی العالم

یا افنانی قد قرأ العبد الحاضر ما ناجیت به ربّک المظلوم الغریب الّذی یدع الکلّ الی اللّه ربّ العالمین انّا سمعنا ما نطق به لسانک و ما تحرّک به قلمک و شاهدنا توجّه قلبک و عینک و اذنک الیه و الی جماله و ندائه المرتفع فی کلّ حین فوالّذی جعل مقرّ عرشه فی السّجن الأعظم لو اطّلع العالم علی رشح من بحر فضلی لنبذوا سوائی و اخذوا صراطی المستقیم یا افنانی مع آنکه جمیع بشر در کلّ حین فنای ارض و آنچه در اوست مشاهده مینمایند مع‌ذلک باو متمسّکند و از ملکوت باقی معرض چه بسیار از بیوت که در شب نغمات مفرّحه از آنها مرتفع و در صباح نوحه و زاری ظاهر و مسموع چه مقدار از اسباب فرح و سرور و عیش که در آنی بعزا مبدّل شد و چه مقدار از زخارف و نعما که صاحب آن از آن محروم گشت و جمیع این امورات را خلق غافل مشاهده نموده و مینمایند مع‌ذلک محجوب و غافل و معرض ملاحظه میشوند دریای شیرین مقابل چشمها ظاهر و موّاج و کل ببرکۀ ملحیّۀ اجاجیّه مشغول الحمد للّه اثر حرارت محبّت الهی از لسان و قلب و ارکان آن جناب ظاهر و هویداست بجان محبوب صدهزار عالم باین مقام معادله نمینماید اگر وسعت عالم اقتضا مینمود ثمرات اعمال ظاهر میشد انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال بعنایات مخصوصۀ ربّانیّه فائز باشند و بذکرش مشغول و مسرور نفوسی که از کوثر بیان آشامیده‌اند و بافق رحمن ناظرند جمیع را تکبیر برسانید و بذکر حقّ مسرور دارید انتهی

اینکه اظهار افسردگی فرموده بودند انشآءاللّه امید است که از نفحات بیان ربّنا الرّحمن که مخصوص آن حضرت نازل شده افسردگی رفع شود و بطراز سرور مزیّن گردند و بر حسب حکم الهی باید آن حضرت بتجارت مشغول شوند و انشآءاللّه اسباب آن فراهم خواهد آمد و آنچه از قلم اعلی در الواح قبل نازل شده ظاهر خواهد شد انّه لهو المخبر العلیم الحکیم البهآء علی حضرتکم و علی الّذین عملوا بما امروا به فی کتاب اللّه ربّ العالمین

و عرض دیگر مبلغ ۱۴ عدد جنیه بتوسّط آقائی جناب اسم اللّه م‌ه علیه بهآء اللّه الأبهی رسید

خ‌ادم

فی ۱۴ ربیع‌الثّانی سنة ١٢٩٧

غصنین اعظمین روحی و ارواح العالمین لتراب اقدامهما العزیز فدا بذکر ابدع اعلی و تکبیر اقدس ابهی آن حضرت را ذاکر و مکبّرند

۱۵۲^١

الحمد للّه الّذی عرّفنا نفسه و علّمنا امره و اوضح لنا مناهج الحقّ و الیقین و اظهر ما ینبغی لجوده علی العالمین نشکره فی کلّ الأحوال بشکر نطق به فی کتابه و علّمنا بجوده و سلطانه و التّکبیر و البهآء علی الّذین استقاموا علی امره و نطقوا بثنائه و فازوا باصغآء ندائه و اقبلوا الی افق فضله و تقرّبوا الی بحر اسمه العظیم

الحمد للّه الّذی فصّل بین الانشآء بالکلمة العلیا و بها غاض الموهوم و فاض بحور العلوم تعالی القیّوم الّذی نوّر العالم بالاسم الأعظم و اشرع للأمم ما یقرّبهم الی ساحة العزّة و العظمة و الجلال و مطلع القدرة و القوّة و الاجلال انّه لم یزل کان مقدّساً عن الذّکر و الثّنآء و لا یزال یکون منزّهاً عمّا یتکلّم به اهل الانشآء فلمّا کان السّبیل الیه مقطوع و الدّلیل الیه مردود نصفه بما وصف ذاته بذاته لذاته و اذکره بما ذکر نفسه بنفسه لنفسه انّه لا اله الّا هو المهیمن القیّوم و بعد قد فاز الخادم بکتابکم الّذی کان مدلّاً لحبّکم محبوب العالمین و توجّهکم الی مقصود العارفین و حمدت اللّه بما ایّدکم علی ذکره بین خلقه و قیامکم علی انتشار آثاره فی مملکته و نسأل ربّنا الرّحمن بأن یسمعنا فی کلّ الأحیان ما تهدر به الورقآء بین الأرض و السّمآء و یقدّر لکم خیر الآخرة و الأولی تفصیل مراسلۀ آن جناب در ساحت اقدس عرض شد فرمودند انشآءاللّه به ما تنجذب به القلوب و تطیر به النّفوس ناطق باشند و در هوای معانی و بیان طائر مادّۀ اشتعال عالم ارادۀ حقّ و کلمۀ حقّ است و اوست کبریت احمر که سبب اشتعال هر شیء بوده و خواهد بود انشآءاللّه قلوب باردۀ انفس غافله باین کبریت الهی مشتعل شوند و بشطر رحمن توجّه نمایند انتهی

و اینکه در ذکر رسالۀ سلوک که بلسان پارسی نازل شده مرقوم فرموده بودید این رساله قبل از ظهور بلسان قوم نازل شده و سبب تنزیل آن آنکه شخصی که هم عالم بود و هم عارف از اهل سنّت و جماعت عریضه‌ئی در عراق بساحت اقدس فرستاد لذا نظر بحکمت الهیّه این رساله بطریق متداولۀ بین قوم نازل شد و الیوم نفسی که بافق اعلی توجّه نمود و بحقّ عارف گشت بآنچه در او ذکر یافته از هفت وادی و یا هفت مقام بجمیع فائز است چه که در این ظهور موهومات خرق شده جمیع بعد از عرفان حقّ مأمورند باکتساب علوم نافعه و ترک شئون موهومه نسأل اللّه بأن یوفّق عباده علی ما اراد لهم من بدایع جوده و کرمه و احسانه انّه ولیّ المقبلین و مولی المخلصین این بیانات از لسان حقّ استماع شده طوبی للفائزین

جناب محمّد مصطفی ممّن ایّده اللّه علی القیام علی خدمته و سوف ینبت ما زرع فی العراق انّه لهو المنبت الحکیم در بارۀ دکّان و ما یتعلّق به آنچه واقع شد انشآءاللّه خوبست و از حقّ میطلبیم نتیجۀ حسنه از او ظاهر فرماید بر جمیع احبّای آنجا لازمست که بکمال جدّ و جهد در تمشیت امورات شما سعی نمایند اگرچه حقّ کافی بوده و هست ولکن خیر اعمال حسنه بخود نفوس عامله راجعست نسأل اللّه بأن یوفّقهم علی محبّتک و ما یسرّ به قلبک اللّطیف الشّریف

و دیگر این عبد فانی از حال همشیره اطّلاعی نداشته و ندارد و از لسان قدم هم در بارۀ او کلمه‌ئی استماع ننموده که دلیل بر جهات اقبال و یا غیر آن باشد در یکی از لیالی مقدّسه لدی العرش حاضر لوحی مخصوص جناب محمود اخوی آن جناب نازل و در آن لوح این آیۀ مبارکه نازل قوله جلّ کبریائه انّا ذکرناک و نذکرک بالحقّ لأنّا نحبّ الوفآء و جعلناه من اعظم الأسمآء تفکّر فیما نزّل من القلم الأعلی لتجد منه عرف المحبوب انتهی این عبد در حضور تحریر مینمود ناگاه اشتعالی در قلب این عبد ظاهر چه که خاطر آوردم شبی را که در بیت جناب ذبیح علیه بهآء اللّه بودم او در آنجا بود و اوّل ذکر محبوب را از او شنیدم این ابیات که از مطلع بیان منزل آیات نازل شده تلاوت مینمودند رشح عما از جذبۀ ما میریزد الی آخر بشوق و شعف و انجذابی تلاوت مینمودند که از نفحات تغنّیاتش گویا عظام رمیمه از جذب بیان الهیّه بحرکت میآمدند و این بنده چنان مشاهده مینمود که جذب آن آواز جمیع اهل انشاء را احاطه مینمود و کل را بمقرّ ظهور هدایت میفرمود از قول این عبد فانی تکبیر باو برسانید و بفرمائید چه شد آن الحان بدیعه و آن نغمات منیعه و آن اشتیاق و احتراق در حبّ نیّر آفاق چون آیۀ وفا از مصدر مالک اسماء نازل شد این عبد نظر بوفا این جسارت را نمود که شاید بشأنی از بدایع نغمات الهیّه و الحان طیور عرشیّه بجذب و شور آئید که جمیع اماء رحمن را مجذوب نمائید و بشطر دوست کشانید و دیگر بخاطر آوردم آن یومی را که سیف گرفته بودند و بی‌حجاب میخواستند از خانه بیرون بروند صائحة باسم اللّه و اهل آن بیت او را گرفتند و منع نمودند بفرمائید امروز روز آن جذب و شوقست چه که نوروز روزهاست و سیّد ایّامهاست ای جهان از جان بجوش و از سینه بخروش و از تن بکوش و از لب خمر ذکر محبوب را بنوش برخیز بمحبّتش و نوشانوش گو تا هوش از سرها برود و سروش غیبی در قلبها بذکر محبوب ناطق گردد این کلمات را ناظراً الی الوفآء عرض نمودم چه که رسم وفا را چون در اوّل خمر بیان رحمن را از ساغر ذکر او نوشیدم خواستم حال این بنده از این ساغر ابدع امنع اقدس احلی باو بنوشانم

عجب است که در این یوم اعظم که جمیع عالم بنار کلمۀ مالک قدم مشتعلند از آن دیار خبری نیست و حرارتی ظاهر نه ولکن انشآءاللّه آن محبوب احباب را بذکر ربّ الأرباب مشتعل دارند یعنی آن نفوسی که بنفحات جعلیّۀ جعفریّه از شاطی احدیّه محروم شده‌اند بگو شما کلمۀ حقّ را ادراک نکردید و حقّ را از باطل تمیز ندادید این قدر هم تفکّر ننمودید که آن وعده‌های ملّا جعفر که هر سه ماه یک مرتبه باولیای خود وعدۀ ظهور جعفری میداد که ظهور خودش باشد چه شد و کل این فقره را میدانند مع‌ذلک متنبّه نشده‌اند ای محبوب ناس را باین اذکار متذکّر دار که شاید از عنایت مالک قدم در این یوم اعظم محروم نمانند خلق ضعیفند و حجاب غلیظ کو اصبع یقین که باسم ربّ العالمین کل را بردرد و از خلف حجاب نور قلب بدرخشد باری آن محبوب دست از تبلیغ بحکمت و بیان برندارند دنیا عنقریب تمام و فانیست انشآءاللّه باید بتأییدات الهی بخدمت قیام نمائید و اثر آن در ابداع ظاهر شود نسأل اللّه بأن یؤیّد الّذین اقبلوا ثمّ توقّفوا و لا یحرمهم عن البحر الّذی احاط من فی السّموات و الأرضین آن بیچارها مطّلع نیستند روایات کذبه آن نفوس مقبله را بعید نمود ولکن امیدواریم که کل از کأس قرب بنوشند و از صهبای یقین بیاشامند هنیئاً لهم ثمّ هنیئاً لهم مریئاً لهم ثمّ مریئاً لهم

حسب الأمر آنکه بوصیّت مرحوم جناب حاجی علیه بهآء اللّه و رحمته و عنایته و الطافه عمل شود چه که دوست نداریم بعد از او بغیر رضای او عمل شود بذلک ینزل الخیرات علیکم من سمآء عطآء ربّکم الکریم و در آنچه وصیّت نکرده است رجوع بکتاب الهی یعنی کتاب اقدس نمایند و به ما نزّل فیه عامل شوند انتهی

اینکه نوشته بودند که اگر اقتضا نماید بعض بیانات عالیه که سبب تربیت ناس و تشویق نفوس باشد نوشته ارسال شود تا در جریدۀ مذکوره طبع شود این بنده عرض مینماید آنچه فی‌الحقیقه سبب تربیت و علّت ترقّی ناس بوده لم‌یزل و لایزال از قلم اعلی جاری ولکن اکثری از آن غافل بوده و هستند و از گلزار معانی که مایۀ ترتیب و اعتدال است دماغ عالم قسمتی نبرده و حال بالفاظی که سبب ابتلا و هرج و مرج و تنگی عالمست بآن ناطق و بآن افتخار مینمایند اگرچه وجه عالم در این ایّام بر بی‌باکی و بی‌پروائی و بی‌مذهبی است ولکن عنقریب ابصار حدیده و اذن واعیه در عالم ملک ظاهر خواهد شد و بساط مبسوطه منطوی خواهد گشت کما طوی من قبل الفاظی مابین ناس در ممالک اجنبیّه و غیرها مذکور میشود و جمیع از عالم و جاهل بآن تکلّم مینمایند و جمیع هم دارائی آن مقامات را مدّعی از جمله لفظ تمدّن و حرّیّت و انسانیّت و وداد و اتّحاد و مواسات و آزادی و برابری و شرح و بسط طویل و عریض در ذکر آن الفاظ و تفاسیر آن در جرائد عالم مذکور در این مقام لسان صدق را سزاوار است که باین کلمه ناطق شود فأتوا بعمل ان انتم من الصّادقین آنچه الیوم ملاحظه میشود اینست که سدره‌ئی را که ظهورات انسانیّت و فوق آن در ظلّ آن مذکور اگر بدست قوم افتد البتّه قطع نمایند و بسوزانند از حقّ جلّ و عزّ طلوع نیّر انصاف را از آفاق قلوب ناس مسئلت مینمائیم که شاید بحقّ ناطق شوند و بحقّ عامل گردند

و اینکه از جناب میرزا ایّده اللّه تعالی مذکور داشتید انشآءاللّه بنصایح مشفقانۀ ایشان اصحاب جحیم جهل و اعتساف بنعیم عدل و انصاف فائز شوند و نسأله تعالی بأن یجعل الأختر مرآةً لأهل البصر لیشاهدوا فیها الحال وجه ما هو المستور فی حجاب الاستقبال

و دیگر تفصیل مکتوب آن جناب در ساحت اقدس عرض شد فرمودند آنچه باید از قلم ظاهر شود ظاهر شد و هر چه باید گفته شود گفته شد و هر چه باید در انجمن عالم هویدا گردد لو شآء اللّه خواهد گشت حال صبر و صمت محبوب‌تر و از افضل اعمال محسوب انتهی

هو الأقدس الأبهی

عرض میشود کتاب آن جناب که فی‌الحقیقه دفتر محبّت مالک ایجاد و صحیفۀ وداد و اتّحاد بود بصر این احقر عباد را منوّر و قلب را تازه و خوشنود نمود نفحات اذکارش دماغ جان را قوّت بخشید و فوحات اخبارش روح را بهجت عطا فرمود و این بنده را گمان آن بود که در جواب آن جناب شرح مبسوطی که مشعر و مدلّ بر مراتب خلوص و مودّت و اتّحاد و محبّت است معروض دارد ولکن از عدم فرصت از این فیض محروم ماند دیگر جناب سمندر علیه بهآء اللّه تفصیل را ذکر مینمایند در لیالی و ایّام این عبد مشغولست لذا این مرتبه مختصراً این نامه عرض شد امید عفو است

و همچنین مخدومی جناب ملّا عبدالرّزّاق علیه بهآء اللّه مکتوبی باین بنده مرقوم داشته‌اند ابداً فرصت جواب علیحده نشد جمعی که در ساحت اقدس وارد و فائز شدند کل شاهد و گواهند لذا خدمت ایشان تکبیر و ذکر و سلام این عبد میرساند انشآءاللّه در کلّ احیان بنصرت امر رحمن بحکمت و بیان مشغول باشند

و دیگر مکتوب جنابان میرزا سمیع خان و میرزا رحیم خان علیهما بهآء اللّه رسید الحمد للّه از سماء مشیّت الهیّه لوح امنع اقدس مخصوص ایشان نازل و ارسال شد و همچنین لوحی مخصوص احبّای الهی که در ککن ساکنند نازل جناب ایشان مخصوص احباب آنجا تلاوت نمایند

و دیگر در فقرۀ قراری که در آنجا شد مخصوص مسافرین جناب اسم جود علیه بهآء اللّه معروض داشتند قبول فرمودند معلومست این گونه امور که متعلّق بخیرات و حسناتست لم‌یزل لدی العرش مقبول بوده مخصوص این فقره و خاصّه که در بیت آن جناب واقع شده محبوب بوده و خواهد بود ولکن حسب الأمر آنکه نفسی از احباب از کسی مطالبه ننماید هر نفسی خود سبقت نمود و باین فیض فائز شد هنیئاً له سوف یعوضه اللّه ضعف ما انفق فی سبیله انّه لهو الغفور الکریم جمیع دوستان را تکبیر بلیغ برسانید و از قول این فانی معروض دارید کوثر حیات جاری هی بنوشید هی بنوشید و نعمت حقیقی نازل هی تناول نمائید هی تناول نمائید بحر الطاف موّاج هی بجوشید هی بخروشید و در انجمن اهل بهاء که از صهبای ذکر و ثنا مدهوشند و از حرقت فراق در خروش این فقیر خادم را بجرعه‌ئی مسرور فرمائید البهآء علیکم یا اهل البهآء

رنگون

برادر مکرّم جناب آقا سیّد مصطفی علیه بهآء اللّه ملاحظه فرمایند

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی عطّر العالم من نفحات وحیه و نوّر افئدة المخلصین بنور معرفته الصّلوة و السّلام و التّکبیر و البهآء علی اولیائه و اصفیائه الّذین قاموا علی خدمة امره و ما منعتهم سیوف اعدائه و لا سطوة المعرضین من عباده قاموا بقوّة الانقطاع و نصروا اللّه مالک الابداع ما اضعفتهم قوّة و لا قدرة اولئک عباد الّذین بهم ثبت حکم التّوحید و ارتفعت رایات التّجرید و اشرق نیّر البرهان بظهور اسمه العزیز البدیع

سبحانک اللّهمّ یاالهی و سیّدی و سندی طهّر آذان عبادک بکوثر فضلک لاصغآء ندائک و نوّر ابصارهم بمشاهدة افق ظهورک ای ربّ تری حزب الشّیعة کانوا ان یفتخروا بعلومهم و فنونهم و ما عندهم فلمّا اتی الوعد و سطع نور الأمر انکروا حقّک و جادلوا بآیاتک الی ان افتوا علی سفک دم مشرق فضلک و مطلع بیّناتک و مصدر اوامرک و احکامک ای ربّ قدّس افئدة مخلصیک من قصصهم و اذکارهم ثمّ زیّنهم بطراز ما جری من قلم عدلک و یراعة بیانک ای ربّ فضلک احاط و سبق و رحمتک احاطت و سبقت قدّر للمریدین من احبّائک و المقرّبین من خلقک ما یجعلهم منقطعین عن دونک و متمسّکین بما امرتهم به فی کتابک انّک انت المقتدر القدیر و بالاجابة جدیر

و بعد نامه‌های آن برادر مکرّم رسید هر کدام ذکری بود مبین و گواهی بود امین از برای توجّه و تمسّک و اقبال الی اللّه ربّنا الغنیّ المتعال و بعد از قرائت قصد مقام نموده امام وجه مولی الوری عرض شد و بشرف اصغا فائز گشت هذا ما نطق به لسان البیان فی ملکوت العرفان قوله عزّ بیانه و جلّ برهانه

بسم اللّه العلیم الحکیم

یا مصطفی علیک سلام اللّه مالک الأرض و فاطر السّمآء قد حضر لدی المظلوم العبد الحاضر بکتابک و عرضه امام الوجه سمعناه و اجبناک بآیات بیّنات انّها تقرّبک الی اللّه ربّ العالمین هذا یوم فیه ینادی المناد فی کلّ حین الملک للّه مالک یوم الدّین هذا یوم فاز به کلّ مستقیم و سمع کلّ اذن و شاهد کلّ ذی بصر ما ظهر و اشرق و لاح و سطع من افق ارادة اللّه ربّ العرش العظیم انّه ما اراد الّا تقدیس العباد و تنزیههم عن البغی و الفحشآء و المنکر و الطّغی انّه هو ارحم الرّاحمین انّک اذا سمعت النّدآء من الأفق الأعلی و شربت رحیق البیان من کأس عطآء مالک ملکوت الأسمآء قل

الهی الهی اشهد انّک ما خلقت العباد الّا لعرفان مشرق آیاتک و مطلع بیّناتک و ما خلقت الآذان الّا لاصغآء صریر قلمک و لا الأبصار الّا لمشاهدة انوار افق ظهورک و لا الأیادی الّا لأخذ کتابک بقدرة من عندک و سلطان من لدنک و لا القلوب الّا للاقبال الی کعبة عرفانک و عزّک و امرک و لا الأرجل الّا للوصول الی صراطک اسألک بالوجوه الّتی احمرّت من الدّم فی سبیلک و الصّدور الّتی تشبّکت من سهام الأعدآء لاعلآء کلمتک و بالأفئدة الّتی ما منعتها سطوة الظّالمین و ما خوّفتها مدافع المشرکین اقبلوا باسمک الی مظهر نفسک و طافوا حول ارادته شوقاً للقائک بأن تؤیّدنی فی کلّ الأحوال علی التّمسّک بحبل امرک و القیام علی خدمتک و ذکرک بین عبادک ای ربّ انا عبدک و ابن عبدک و ابن امتک اجد نفسی متحیّرة فی ظهورک و طلوعک و آثارک الّتی احاطت ارضک و سمائک اسألک بأن تجعل رأسی مزیّناً باکلیل الانقطاع و هیکلی مطرّزاً بطراز الخضوع و الخشوع لدی ظهور اوامرک و احکامک ای ربّ ایّدنی بجودک و کرمک علی الحکمة الّتی امرتنی بها فی صحفک و الواحک ثمّ وفّقنی علی الاستقامة الّتی انزلت حکمها من سمآء علمک و حکمتک ای ربّ قوّ عبدک هذا علی القیام علی خدمتک بالحکمة و البیان ثمّ انصره بالقدرة الّتی احاطت الکائنات و بالقوّة الّتی غلبت الممکنات وعزّتک یا اله العالم و مقصود الأمم لا تطمئنّ نفسی الّا بعنایتک و الطافک و لا تقرّ عینی الّا بمشاهدة آثارک اسألک باسمک الأعظم بأن تکتبنی من اصحاب السّفینة الحمرآء الّتی بشّر بها مبشّر امرک بین الوری و جعلتها مخصوصة لأهل البهآء اشهد انّک ما خیّبت قاصدیک و لا تخیّب آملیک لا اله الّا انت الغفور الرّحیم

یا مصطفی بلغة نورا ندای مظلوم را بشنو امروز ندا مرتفع و نور ساطع و عرف بیان متضوّع و کعبة اللّه مشهود و باب فضل مفتوح طوبی از برای نفوسی که خود را از اوهامات حزب قبل و ما عندهم من القصص و التّماثیل مقدّس نمودند و بسمع پاک و بصر مقدّس در آنچه ظاهر شده توجّه و تفرّس کردند اگرچه این ایّام آذان واعیه و ابصار حدیده بمثابۀ عدل و انصاف کمیابست بلکه نایاب اوّل امری که از برای سالک صادق لازم است تقدیس و تنزیه است از قصص و ادلّه و براهینی که حزب شیعه بآن تمسّک جسته‌اند لعمر اللّه انّهم فی ضلال مبین اذکارهم مفتریات غفلت بمقامی رسیده که بر منابر مظاهر صفات و اسماء الهی را لعن مینمایند و شاعر نیستند عاملند آنچه را که ظالمهای ارض از آن پناه بحقّ برده و میبرند از حقّ میطلبیم آن جناب را آگاه فرماید و بر نصرت امر تأیید نماید و نصرت آنچه در کتاب بهاء از قلم اعلی نازل شده باعمال و اخلاق بوده و هست این جنود اقدر و اشجع از جنود عالم مشاهده میگردد اولیا را تکبیر برسان بگو جند اللّه امروز اعمال طیّبه و اخلاق مرضیّه است بآن تمسّک نمائید لعمری باین جنود مدائن افئده و قلوب مسخّر شده و میشود در این ظهور اعظم فضل اعظم ظاهر و عنایت کبری مشهود کل را از سب و لعن منع نمودیم و همچنین از اعمالی که سبب حزن و علّت هم و غم است یا مصطفی نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یؤیّدک علی ما یبقی به ذکرک بین الأذکار و اسمک بین الأسمآء و یزیّنک بکلمة رضائه انّه هو العزیز الفضّال لا اله الّا هو الفرد الواحد المقتدر الفیّاض انتهی

للّه الحمد در این لیله که لیلۀ پانزدهم ١٥ شهر شعبان المعظّمست بآثار قلم اعلی فائز شدند و همچنین بامواج بحر بیان ربّنا الرّحمن ایکاش اهل عالم بقطره‌ئی از دریای عدل الهی فائز میگشتند و باشراقات انوار نیّر انصاف منوّر میشدند سبحان‌اللّه کینونت عدل ظاهر و حقیقت فضل امام وجوه مشهود ولکن بی‌انصافهای عالم یعنی اهل ایران باوهام مقبلند و از مالک انام معرض بخطا از عطای دائمی گذشته‌اند و بظلم از عفو و عدل الهی محرومند خود را از بهترین بشر و افضلترین امم میشمردند و میدانستند و چون اصبع قدرت پرده برداشت عکس آن ظاهر و باهر از صفات بشر محرومند و از اصحاب سقر در منظر اکبر مذکور حقّ شاهد و گواه هر زمان این خادم فانی در عنایات الهی ملاحظه میکند حزن او را اخذ مینماید بشأنی که قریب بهلاکت میگردد چه که هر نفسی طالب خیر و آمل فضل بوده و هست مع‌ذلک محروم و ممنوع مشاهده میگردد

الهی الهی ایّد عبادک علی عرفان ما اردت لهم بجودک و کرمک و الهمهم ما قصدت لهم بفضلک و عطائک اسألک بأنوار وجهک و اسرار علمک بأن لا تخیّبهم عن بدائع فضلک و کرمک انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک زمام من فی السّموات و الأرضین

و اینکه ذکر نفوس مذکوره علیهم بهآء اللّه را نمودند بعد از عرض در ساحت امنع اقدس این کلمات عالیات از مشرق ارادۀ مالک اسماء و صفات مشرق و لائح هذا ما نطق به لسان المقصود فی ذکر جناب ابوالظّفر صاحب علیه بهآء اللّه قوله عزّ بیانه و جلّ برهانه

بسم اللّه الفرد الواحد العلیم الحکیم

یا اباالظّفر یذکرک المظلوم فی السّجن بما یجذبک الی اللّه ربّ العالمین انّه انزل فی الکتاب ما یهدی الأحزاب الی صراطه و یعلّمهم ما یقرّبهم الیه انّه هو الفضّال الکریم انّ النّصر فی المقام الأوّل هو الایمان باللّه و الاقرار بمطلع آیاته و مشرق وحیه و مهبط علمه المحیط قد حضر العبد الحاضر بکتاب من سمّی بمصطفی علیه بهآء اللّه و رحمته و کان فیه ذکرک ذکرناک بذکر تنجذب به افئدة المقبلین انّ المظلوم یوصی اولیائه بما ترتفع به مقاماتهم بین العباد طوبی لمن سمع النّدآء و عمل بما امر به من لدن آمر حکیم انّا ذکرنا الّذین اقبلوا الی الوجه قبل اقبالهم و بعد اقبالهم یشهد بذلک کلّ منصف بصیر

و هذا ما نطق به لسان المحبوب لمن سمّی بخیرالدّین صاحب و خبیره علیه بهآء اللّه

هو النّاظر من مقامه الأعلی

یا ایّها المقبل قد حضر اسمک فی السّجن ذکرناک بما تجد منه نفحات عنایة ربّک الخبیر قل

الهی الهی لک الحمد بما سقیتنی کوثر العرفان من ایادی فضلک و ذکرتنی من قلمک الأعلی بما لا یعادله ما خلق فی الأرض باسمک القدیر اسألک یا من بکلمتک العلیا انجذبت الأسمآء و باسمک الأبهی سخّرت من فی الأرض و السّمآء بأن تجعلنی ناطقاً بذکرک بین خلقک و متکلّماً بثنائک بین عبادک ثمّ اجعلنی مستقیماً علی حبّک بحیث لا تمنعنی سبحات الجبابرة و سطوة الفراعنة ای ربّ تری الضّعیف تمسّک باسمک القویّ و البعید باسمک القریب و الفقیر باسمک القویّ الغالب القدیر ای ربّ انا الّذی نبذت ما دونک متمسّکاً بک و بما انزلته فی کتابک اسألک ان لا تخیّبنی عمّا عندک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت العزیز العظیم

و هذا ما نزّل لجناب محمّد اسمعیل صاحب علیه بهآء اللّه

هو النّاطق امام الوجوه

یا اسمعیل در احزاب مختلفۀ عالم تفکّر نما که بچه مؤمنند و بکدام حجّت و برهان متمسّک حزب شیعه وصایای الهی را نپذیرفتند بهوی مشغول و از مولی الوری ممنوع حضرت مقصودی را که در قرون و اعصار منتظرش بودند چون ظاهر شد بر کفرش فتوی دادند و بظلم شهیدش نمودند و حال مجدّد معرضین بیان بهمان اوهام متمسّک و بهمان ظنون متشبّث قل

الهی الهی اسألک بالقدرة الّتی عند ظهورها محت قدرة العالم و بنور وجهک الّذی به اضآء الأمم بأن تؤیّد عبادک علی التّقرّب الی بحر علمک و التّوجّه الی مطلع فضلک و مخزن حکمتک انّک انت الفیّاض المقتدر الغفور الرّحیم

یا سیّد مصطفی هر یک از نفوس مذکوره فائز شد بآنچه که شبه و مثل نداشته و ندارد و سایر اولیا را از قبل مظلوم سلام برسان و بتجلّیات انوار نیّر فضل حقّ جلّ جلاله بشارت ده لیفرحوا و یکونوا من الشّاکرین کل را وصیّت مینمائیم بامانت و دیانت و صفا و وفا جنودی که ناصر حقّ و سبب اعلاء کلمة اللّه است اخلاق مرضیّه و اعمال طیّبه بوده مکرّر این کلمۀ علیا از قلم مظلوم جاری و ظاهر طوبی از برای نفوسی که همّشان اصلاح عالم و تهذیب امم است انّه هو المبیّن العلیم لا اله الّا هو الفرد الواحد المهیمن علی من فی السّموات و الأرضین انتهی

یا حبیب فؤادی در جمیع احوال باید آن جناب ناظر بحکمت باشند لئلّا یظهر ما تضطرب به النّفوس حکمت سبب نجات عباد است و همچنین علّت حفظ و حراست از حقّ میطلبم اولیای خود را بانوارش منوّر دارد و بآثارش مزیّن انّ ربّنا هو النّاطق الأمین و النّاصح المبین دوستان آن ارض هر یک را باذکار لطیفۀ روحانیّه ذکر مینمایم و سلام میرسانم و میطلبم از برای ایشان آنچه را که سبب علوّ و علّت سموّ است انّ اللّه ربّنا هو المقتدر القدیر و بالاجابة جدیر

در جواب عریضۀ محبوب مکرّم جناب حاجی سیّد مهدی علیه بهآء اللّه الأبدی و ضلع ایشان علیها بهآء اللّه دو لوح امنع اقدس نازل و ارسال شد انشآءاللّه از کوثر بیان بنوشند و بنوشانند اغصان سدرۀ مبارکه روحی لتراب قدومهم الفدآء مخصوص سلام میرسانند و اظهار عنایت میفرمایند البهآء و الذّکر و الثّنآء علی جنابکم و علی من معکم من الّذین شربوا رحیق العرفان من ایادی عطآء ربّهم المعطی الکریم

خ‌ادم

فی ۱۵ شهر شعبان المعظّم سنة ۱۳۰۶

ط

جناب مشهدی حیدر ص علیه بهآء اللّه

صحیفة اللّه المهیمن القیّوم

هو النّاطق الذّاکر العلیم الحکیم

الحمد للّه الّذی فتح ابواب العرفان بمقالید البیان و اظهر ما کان مکنوناً فی ازل الآزال و مستوراً عن الادراک و الأبصار التّکبیر و الثّنآء و السّلام و البهآء علی ایادی امره الّذین وجدوا عرف یوم اللّه و اقبلوا الیه بقلوب نورآء و اخذوا اقداح الفلاح باسمی الأبهی من ایادی العطآء اولئک عباد وصفهم اللّه فی کتبه و صحفه و زبره و الواحه و جعلهم ایادی امره فی بلاده علیهم رحمة من عنده و عنایة من لدنه انّه هو الفضّال الفیّاض العزیز الوهّاب

یا حیدر قد حضر کتابک فی المنظر الأکبر المقام الّذی فیه نطق مالک القدر و ذکر اولیائه و انزل لهم ما تبقی به اسمائهم و اذکارهم و ارواحهم و ما ظهر منهم فی هذا السّبیل المستقیم علیهم بهآء اللّه ربّ العالمین یا حیدر افرح ثمّ اشکر بما فاز کتابک باصغآء المظلوم اذ احاطته الأحزان منکلّ الجهات بما اکتسبت ایادی الّذین نقضوا المیثاق و کفروا بآیات اللّه العلیم الخبیر طوبی لعبد اقبل و قام امام العباد باستقامة اضطربت بها افئدة المعتدین قل یا حزب اللّه ضعوا الفساد و الاعتساف و خذوا العدل و الانصاف لعمری انّکم خلقتم لاصلاح العالم و تهذیب نفوس الأمم انّه یفعل ما یشآء و یحکم کیف یشآء و فی قبضته زمام الأمور لا اله الّا هو الفرد الواحد المقتدر القدیر کبّر من قبلی علی اولیائی الّذین شربوا رحیق العرفان من ایادی عطائی و قاموا علی خدمة امری العزیز الحکیم یا اولیائی هناک اسمعوا ندائی من شطر سجنی انّه یحفظکم و یهدیکم الی اللّه ربّکم و ربّ السّموات و الأرضین

یا حیدر قل یا ملأ الأرض اتّقوا اللّه ثمّ انصفوا فیما ظهر بالحقّ و لا تکونوا من الظّالمین قد کنت صامتاً انطقنی اللّه و کنت ساکناً حرّکتنی ارادته لتشهد بذلک کتب اللّه العزیز العلیم ضعوا الاعتساف و خذوا الانصاف انّه یحفظکم و یکون معکم فیکلّ عالم من عوالم اللّه انّه ولیّ من اقبل الیه و ولیّ المخلصین قد خلقنا الخلق لهذا الیوم ولکنّ القوم فی وهم مبین یرون و ینکرون یسمعون و یعرضون الا انّهم من الأخسرین فی لوحی المبین

انّا اردنا فی هذا الحین ان نذکر احبّائی الّذین کانت اسمائهم فی ورقة بیضآء انّ ربّک هو المشفق الکریم یا حسین قبل علی قد اقبل الیک وجه المظلوم من هذا المقام الرّفیع و ذکرک بما انجذب به الملأ الأعلی و سکّان الفردوس طوبی للمنصفین قل انّ البیان یطوف حوله و الکتاب امام وجهه ولکنّ النّاس اکثرهم من الغافلین قل به ماج بحر البیان و هاج عرف الرّحمن لو انتم من العارفین قل انّه بالقلم سبق اسیاف الأمم و منع النّزاع و القتال و حکم الجهاد انّه هو ارحم الرّاحمین هذا هو المکنون الّذی شهدت له الکتب و هذا هو النّبأ الّذی بشّر به محمّد رسول اللّه و من قبله کلّ رسول امین

یا زین‌العابدین انّ القلم من هذا السّجن اقبل الیک و انزل لک ما صاحت به الأشیآء و نادت الملک و الملکوت و العظمة و الجبروت للّه مالک هذا الیوم العزیز البدیع انّا ذکرناک و اباک بما یکون باقیاً ثابتاً فی کتاب اللّه المنزل القدیم اشکره بهذا الفضل الأعظم و قل

لک الحمد یا مالک القدم بما زیّنتنی بطراز العرفان و هدیتنی الی مطلع البیان اسألک بقدرة آیاتک و نفوذها ان تجعلنی مستقیماً علی حبّک بحیث لا یمنعنی ظلم الظّالمین و لا سطوة المشرکین الّذین نبذوا عهدک و اخذوا ما ظهر من مطالع الظّنون و الأوهام ای ربّ انا عبدک و ابن عبدک اسألک بمشارق علمک و مطالع حکمتک ان تجعلنی مؤیّداً علی نصرة امرک بجنود الأمانة و الدّیانة انّک انت الحاکم علی ما تشآء بأمرک المحکم المتین

یا علی قد رجع حدیث الطّور بما ظهر مکلّمه و نادت السّدرة الملک للّه ربّ هذا المقام الرّفیع طوبی لأذن فازت بندائی و لقلب اقبل الی افقی المنیر طوبی لبصر ما منعه الهوی عن النّظر الی الأفق الأعلی و لید اخذت کتاب اللّه بقدرة عجزت عند ظهورها قدرة من فی السّموات و الأرضین قل یا اولیآء اللّه هل تسمعون و تصبرون این حنین قلوبکم و ضجیج نفوسکم هل عرفتم ما ظهر بالحقّ ام کنتم من المتوقّفین قل

الهی الهی و سیّدی و سندی و مقصودی و معبودی و غایة املی وعزّتک و جلالک و عظمتک و اقتدارک احبّ ان اضع وجهی علی کلّ بقعة من بقاع ارضک لعلّ یتشرّف بمقام تشرّف بقدوم اولیائک ایربّ اغفر جریرات عبادک و اولیائک و قدّر لهم ما یحفظهم عن دونک فی ایّامک اشهد انّک انت الکریم و انّک انت الرّحیم لا یعزب عن علمک من شیء تفعل ما تشآء و تحکم ما ترید لا اله الّا انت المقتدر العزیز العظیم

یا قلم اذکر من سمّی بیداللّه و ذکّره بما جری من لسان العظمة فی ملکوت البیان لیشکر و یکون من الحامدین نسأل اللّه ان یؤیّدک علی اخذ کتابه بقوّة لا تمنعها قوّة العالم و باستقامة لا تزلّها شبهات الأمم انّ ربّک هو المقتدر علی ما یشآء بهذا الاسم الّذی به ارتعدت فرائص العالم الّا من شآء اللّه الغفور الرّحیم

یا روح‌اللّه قد ارسلنا الرّوح من قبل و بشّر النّاس بهذا النّبإ الّذی به انقلبت الأرض و السّمآء و اضطربت افئدة المعتدین و من قبله ارسلنا الکلیم بآیات بیّنات و امرناه ان یخبر النّاس بیوم اللّه العزیز العظیم هذا الیوم الّذی فیه استوی مکلّم الطّور علی عرش الظّهور و ینادی بأعلی النّدآء یا ملأ الأرض و السّمآء تاللّه قد ظهر ما کان مکنوناً فی العلم و اتی من قرّت بظهوره اعین المقرّبین کذلک اشرق نیّر البیان فی هذا المقام الّذی بنی باسمی المقتدر القدیر

یا نصراللّه قد اتی النّصر و القوم فی حجاب غلیظ انّ الظّالم بالمکاره یهدّدنی و اللّه بالنّصر یعدنی انّه هو اصدق القائلین قل انّه اظهر امره بسلطان لا تضعفه جنود العالم و لا تمنعه ضوضآء الجهّال الّذین منعوا العباد عن شریعة اللّه المهیمن المقتدر علی کلّ صغیر و کبیر

یا لسان العظمة اذکر من سمّی بسیّد محمّد الّذی طار بأجنحة الاشتیاق الی نیّر الآفاق الی ان ورد فی مقام جعله اللّه مطاف المخلصین یا محمّد اذکر اذ قصدت الغایة القصوی و الذّروة العلیا و قطعت السّبیل اذ فزت بالدّلیل فی ایّام ربّک العزیز الحمید و قطعت البرّ و البحر الی ان دخلت المدینة المحصّنة الّتی اخبر بها الزّبور و من قبله کتب اللّه ربّ العرش العظیم و قمت لدی الباب الّذی فتح بمفتاح الفضل علی من فی السّموات و الأرضین شهدت و سمعت النّدآء و فزت بما کان مسطوراً من القلم الأعلی فی کتب النّبیّین و حضرت امام کرسیّ الرّبّ و سمعت ندائه و رأیت افقه یشهد بذلک هذا اللّوح المبین طوبی لک و لسمعک و بصرک نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یؤیّدک علی الاستقامة الکبری و یقدّر لک ما قدّره للّذین شربوا رحیق الشّهادة من ایادی عطائه انّه یذکر من ذکره و یحبّ من احبّه و هو الفضّال الغفور الرّحیم و نشهد انّک شربت رحیق الوصال اذ منع عنه العباد الّا من شآء اللّه المهیمن القیّوم قل

الهی الهی و سیّدی و سندی و مقصودی و معبودی و محبوبی احبّ ان اذکرک فی قطعات ارضک و انادیک فیکلّ الأیّام باسمک بین عبادک ای ربّ اسألک بسلطانک الّذی غلب الوجود من الغیب و الشّهود و بأمرک الّذی به سخّرت العالم و افئدة الأمم ان تجعلنی ناطقاً بذکرک و منادیاً باسمک بالحکمة و البیان ثمّ اسألک بسلطانک الّذی به ارتعدت فرائص کلّ جاهل و اضطرب فؤاد کلّ معرض ان تقدّر لی من قلم الفضل ما ینبغی لبحر جودک و سمآء کرمک انّک انت الفضّال المقتدر الغفور العطوف

انّا اردنا فی هذا الحین ان نذکر من وجدنا منه عرف محبّة اللّه ربّ هذا المقام الرّفیع و نحبّ ان نختم الکتاب بذکره لیجذبه رحیق البیان الی مقام ارتفع فیه النّدآء امراً من لدن آمر قدیم انّا اصبحنا الیوم و اردنا ارضاً اخری فلمّا وردنا شاهدنا صفصافها مصفوفة و سکنّا تحت اذیاله الطّویلة المعلّقة کلّما تحرّکها اریاح الارادة الی الیمین یسمع من حفیفها قد اتی الرّحمن بسلطان مبین و الی الیسار یسمع منها قد ظهر المکنون باسمه القیّوم و کان ان یبشّر اشجار العالم بهذا الأمر الّذی ظهر من مشیّة اللّه العزیز الحمید یا ابن الهآء اسمع النّدآء الّذی ارتفع من طور العرفان عن یمین بقعة البرهان من سدرة البیان انّه لا اله الّا هو الفرد الواحد المقتدر العزیز الکریم نسأل اللّه تعالی ان یؤیّدک علی عرفان ما منع عنه اکثر العباد انّه هو المقتدر علی ما یشآء لا اله الّا هو المهیمن علی من فی السّموات و الأرضین انّا اظهرنا الأمر و انزلنا فی کتب شتّی ما یظهر من بعد فی القرون و الأعصار عند ربّک علم کلّ شیء ولکنّ النّاس فی ریب عجاب یرون و ینکرون یسمعون و یعرضون الا انّهم من اهل الضّلال لدی الغنیّ المتعال قل انصفوا یا قوم ثمّ انصروا ربّکم بالحکمة و البیان کذلک قضی الأمر من لدی اللّه ربّ الأرباب قل قد کملت النّعمة و تمّت الحجّة اتّقوا الرّحمن یا معشر العباد فی البلاد نسأل اللّه ان یفتح علی وجهک باب البیان و یؤیّدک علی تبلیغ امره بالحجّة و البرهان ایّاک ان تحزنک شماتة الأعدآء او تخوّفک سطوة الّذین کفروا باللّه مالک المبدإ و المآب قل

الهی الهی لک الحمد بما سقیتنی کأس عرفانک من ید عطائک و نوّرت قلبی بنور الایقان بجودک و عنایتک ای ربّ ترانی مقبلاً الی سمآء فضلک و متشبّثاً بأذیال ردآء رحمتک و سائلاً لدی باب کرمک و راجیاً بدایع جودک اسألک بالدّمآء الّتی سفکت فی سبیلک و بالصّدور الّتی تشبّکت لاعلآء امرک و اظهار کلمتک ان تؤیّدنی بجنود الغیب و الشّهادة لأنصر امرک بین عبادک و اذکرک بأذکار تنجذب بها افئدة خلقک ای ربّ انا عبدک الّذی اعترف بجریراتی عند امواج بحر عفوک و بخطیئاتی عند تجلّیات نیّر غفرانک کم من لیال کنت نائماً علی الفراش غافلاً عن ظهورک و اصغآء ندائک الأحلی اذ ارتفع بین الأرض و السّمآء و کم من ایّام کنت مشتغلاً فیها بأموری متوقّفاً فی امرک ای ربّ انا الّذی اعترف بمسکنتی و فقری و افتقاری عند ملکوت غنائک و عفوک و عطائک وعزّتک استحیی ان اذکرک و اصفک الّا بأن تجعل رأسی مزیّناً باکلیل عفوک و هیکلی مطرّزاً بطراز غفرانک آه آه عمّا فات عنّی فی ایّامک ای ربّ تری العاصی قائماً لدی باب فضلک اسألک بأنوار وجهک و مشارق وحیک ان تجعلنی ثابتاً راسخاً فی نبإک الّذی به زلّت اقدام خلقک الّا من انقذته ید کرمک لا اله الّا انت الفرد الواحد القویّ الغالب الغفور الرّحیم

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الحمد للّه الّذی فتق بین مآء الفرقان و البیان باسمه الّذی اذ ظهر خضعت الأدیان و هو نفسه و انّه ظهر بالبرهان الّذی به تزعزعت بنیان الأرکان و هو المقتدر العزیز المنّان

و بعد در این فجر روحانی قصد سماء معانی نموده بعد از فوز حضور توجّه الیّ وجه القدم و نزّل هذه الکلمات العالیات من لدی مطلع القوّة و الاقتدار قوله جلّ جلاله و عزّ کبریائه و عزّ بیانه یا ابن ابهر علیک بهآء اللّه مالک القدر ولّ وجهک شطر المظلوم منقطعاً عمّا علی الأرض کذلک امرناک من قبل و فی هذا الحین نسأل اللّه ان یوفّقک علی الحضور و یفتح علی وجهک باب اللّقآء و یحفظک فضلاً من عنده و هو الفضّال الکریم انتهی

عرض این بنده آنکه چندی قبل هم از مصدر اذن در ایّامی که دستخطّ حضرت اسم‌اللّه علیه من کلّ بهآء ابهاه رسید امر صادر بتوجّه آن جناب بشطر مقصود حال مجدّداً این امر امنع اقدس از سماء مشیّت نازل هنیئاً لجنابکم و للّذین فازوا بهذه النّعمة العظمی و الموهبة الکبری و مائدة السّمآء نسأله تعالی ان یجمع بیننا و یجعلنا من الفائزین الحمد للّه ربّ العالمین آقایان آن ارض را تکبیر و سلام عرض مینمایم البهآء المشرق من افق عنایة ربّنا علی جنابکم و علی من تشبّث بذیل ربّنا الکریم

۹^١

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی نصر امره بالأعدآء الّذین استقرّوا علی سرر الظّلم فی ناسوت الانشآء و ارتکبوا ما ناح به الملأ الأعلی و اهل الجنّة العلیا الحمد للّه الّذی جعل کلّ ما یظهر فی الأرض سبباً لاعلآء کلمته و ارتفاع امره و ظهور عظمته بین عباده انّه لهو الّذی ما منعه البلآء عمّا اراد و لا البأسآء و الضّرّآء عمّا شآء قد نطق بکلمة و انفطرت منها سموات الأدیان و انشقّت اراضی العرفان و محت آثار الّذین کفروا بنفسه الرّحمن تعالی من اظهر کذب کلّ ذی عمامة تمسّک بالأوهام انّه لهو الّذی لا تعجزه صفوف العالم و لا الوف الأمم سوف یرون مقاماتهم فی النّیران و ما فات عنهم فی ایّام اللّه ربّ ما یکون و ما قد کان و الصّلوة و السّلام الظّاهر المشرق من افق دارالسّلام علی الّذین ما منعتهم حجبات الغافلین عن التّوجّه الی اللّه ربّ العالمین و ما خوّفتهم سیوف الظّالمین عن النّبإ العظیم قاموا و قالوا یا معشر العلمآء بأیّ ذنب قمتم علینا و بأیّ جرم افتیتم علی اصحاب السّفینة الحمرآء الّذین نطق بثنائهم لسان الکبریآء فی الأفق الأعلی و شهد بعرفانهم سدرة المنتهی الّتی تنطق بین الأرض و السّمآء انّه لا اله الّا هو مالک الوری و ربّ العرش و الثّری

سبحانک یا من باسمک ماج بحر العلم و ظهرت لآلئه بین العباد و سرت نسائم ظهورک فی البلاد اسألک بأن تؤیّد اصفیائک الّذین شربوا من ید عطائک ما انقطعت عنه السن الأوصاف و الأذکار علی خدمة امرک علی شأن یرتعد به ظهر الأصنام انّک انت مولی الأنام و مالک الأیّام ای ربّ تری اصفیائک متشتّتین فی بلادک و متفرّقین فی دیارک ای ربّ شتّت شمل الّذین شتّتوا شملهم و اخذوا ما عندهم و عملوا ما تبرّأ منه اهل فردوسک الأعلی و حظائر قدسک یا مولی الأسمآء ای ربّ اسألک بأنوار وجهک و ظهورات عظمتک بأن تفرغ علیهم صبراً من عندک و ثبّت اقدامهم علی شأن لا تزلّهم شؤونات خلقک و اعتساف عبادک ای ربّ تری سحاب الاعتساف تکدّر افق العدل و الانصاف و غبرة الظّلم منعت انوار عدلک و ظهورات کرمک اسألک بأن تنصر المظلومین من اصفیائک الّذین تسمع حنینهم من سجن الطّآء و دیار اخری انّک انت الّذی شهد کلّ ذی علم بقدرتک و اقتدارک و کلّ ذی بصر بقوّتک و عظمتک و استعلائک لا اله الّا انت المقتدر المهیمن العزیز الجبّار

و بعد قد فاز الخادم بکتابکم الّذی کان ینادی و یصیح و یشهد بحبّکم و ودّکم و اقبالکم و خضوعکم و خشوعکم و تبلیغکم و استقامتکم و ذکرکم و ثنائکم لأمر اللّه ربّنا و ربّکم و مقصودنا و مقصودکم فلمّا اخذنی عرف بیانکم و سکر رحیق تبیانکم و ظهر لی سرّکم و نجواکم فی اللّه و فی امره قصدت من لا یعزب عن علمه شیء و بعدما حضرت و عرضت نطق لسان المقصود بآیات لا یعرفها احد الّا هو و لا یقدر ان یذکرها الّا هو و تضوّع منها عرف عنایته علی شأن تعطّرت منه الآفاق و انّی اقرّ و اعترف بعجزی عن ذکرها و اظهارها ولکن اذکر لحضرتکم ما انطبع فی مرآة قلبی علی قدری قال عزّ بیانه یا حیدر قد سمع المظلوم ندائک فی امر اللّه و سرورک فی حبّه و حزنک بما ورد علی اولیائه لعمر الرّحمن انّ الأحزان اخذت الامکان و النّاس فی مریة و نفاق قد احاط الأعدآء حزب اللّه مالک الأسمآء علی شأن ناح به الفردوس الأعلی و سکّان الجنّة العلیا و الّذین طافوا العرش فی العشیّ و الاشراق یا علی انّ الأحزان ما منع ربّک الرّحمن انّه قام علی الأمر علی شأن ما خوّفته سطوة العالم و لا ظلم الأمم ینادی بأعلی النّدآء بین الأرض و السّمآء و یقول قد اتی یوم المیعاد و مالک الایجاد ینطق انّه لا اله الّا انا العزیز الوهّاب یا علی انّ الصّبیان ارادوا ان یطفئوا نور اللّه بأفواههم و یخمدوا نار السّدرة بأعمالهم قل سحقاً لکم یا مظاهر الأوهام اتّقوا اللّه و لا تنکروا هذا الفضل الّذی به اضآءت الآفاق قل قد ظهر مطلع الاسم المکنون ان انتم تعلمون قد اتی من کان موعوداً فی کتب اللّه ان انتم تعرفون قد انار افق العالم بهذا الظّهور الأعظم ان اقبلوا بقلوب نورآء و لا تکونوا من الّذینهم لا یشعرون قد اتت السّاعة و نری النّاس صرعی یشهد بذلک عباد مکرمون یا حیدر قبل علی تاللّه قد نفخ فی صور البیان امراً من لدن ربّک الرّحمن و انصعق به من فی الأرض و السّمآء الّا الّذین انقطعوا عن العالم متمسّکین بحبل اللّه مولی الأنام هذا یوم فیه اشرقت الأرض بنور ربّک ولکنّ القوم فی غفلة و حجاب انّا اردنا حیاة اهل العالم و هم ارادوا قتلی کذلک سوّلت لهم انفسهم فی هذا الیوم الّذی تنوّر بأنوار وجه ربّه المقتدر العزیز المختار امّ الکتاب ینطق و القوم هم لا یسمعون و اللّوح المحفوظ قد ظهر بالحقّ و النّاس اکثرهم لا یقرؤون اولئک کفروا بنعمة اللّه بعد انزالها و اعرضوا عن الحقّ علّام الغیوب قد تشبّثوا بأذیال الظّنون معرضین عن اسم اللّه المکنون قل یا معشر العلمآء ان انصفوا باللّه ثمّ اتوا بما عندکم من الحجّة و البرهان ان انتم من اهل هذا المقام المحمود قل ان اقبلوا الی مشرق وحی اللّه لنریکم معادل ما عندکم و عند الأحزاب من آیات اللّه و بیّناته و حججه و برهانه اتّقوا اللّه و لا تکونوا من الّذین حقّت علیهم العذاب من لدی اللّه مالک الوجود هذا یوم فیه ینادی بحر العلم و اظهر لآلئه ان انتم تعرفون و سمآء البیان ارتفعت بالحقّ من لدی اللّه المهیمن القیّوم لعمر اللّه کینونة العلم تنادی و تقول قد اتی المعلوم الّذی تزیّنت به کتب اللّه العزیز الودود قد ظهر منه کلّ فضل و خیر و الیه یعود اتّقوا اللّه یا معشر الجهلآء و لا تظلموا علی الّذین ما ارادوا الّا ما اراده اللّه و لا تتّبعوا اهوائکم ان انتم تسمعون سیفنی ما ترونه الیوم و تنوحون علی ما فرّطتم فی جنب اللّه یشهد بذلک هذا اللّوح المسطور ان افرح بما ذکرناک من قبل و فی هذا الحین بما لا ینقطع عرفه و لا یتغیّر بدوام اسمآء اللّه ربّ العالمین انّا قبلنا ذکرک و ثنائک و تبلیغک و خدمتک فی هذا النّبإ العظیم و سمعنا ما نطق به لسانک فی المجالس و المحافل انّ ربّک هو السّمیع البصیر انّا زیّنّاک بطراز رضائی فی ملکوتی و نادیناک من شاطئ الواد الأیمن فی البقعة النّورآء خلف قلزم الکبریآء من سدرة المنتهی انّه لا اله الّا انا اللّه العلیم الحکیم قد خلقناک لخدمتی و اعلآء کلمتی و اظهار امری تمسّک بما خلقت له من لدن آمر قدیم

و نذکر اولیائی فی هذا الحین و نبشّرهم بعنایات اللّه و ما قدّر لهم فی کتابی المبین قد سمعتم شماتة الأعدآء فی حبّی و رأیتم ظلم الأشقیآء فی سبیلی و انا الشّاهد العلیم کم من ارض تزیّنت بدمائکم فی سبیل اللّه و کم من مدینة ارتفع فیها ضجیجکم و حنینکم و کم من سجن ساقکم الیه جنود الظّالمین فاعلموا بالیقین انّه ینصرکم و یرفعکم فی العالم و یظهر مقاماتکم بین الأمم انّه لا یضیع اجر المقرّبین ایّاکم ان تحزنکم اعمال مطالع الأوهام و ما ارتکب کلّ ظالم بعید خذوا کوب الاستقامة باسم اللّه ثمّ اشربوا منه بسلطانه القویّ القدیر کذلک لاحت من افق سمآء اللّوح شمس شفقتی و عنایتی لتشکروا ربّکم العزیز الکریم البهآء المشرق من افق ملکوت بیانی علیک و علی الّذین اقبلوا الیک و سمعوا ما نطق به لسانک فی هذا الأمر العزیز العظیم انتهی

الحمد للّه حفیف سدرۀ منتهی بشأنی مرتفع که قلوب اهل عالم اگر فی‌الجمله اقبال نمایند منجذب و مشتعل شوند بلکه کلّ اشیاء ولکن شئونات نفس و هوی عموم اهل عالم را از مالک وری محجوب نموده افّ للّذین منعتهم انفسهم و اهوائهم عن اللّه ربّ العالمین این خادم فانی باید بعدد کلّ اشیاء شکر و حمد نماید محبوب حقیقی را چه که از قلم اعلی حکم رضا مخصوص آن محبوب روحانی نازل کلّ الخیر لمن فاز بهذا المقام الأعلی و الرّتبة العلیا انّ ربّنا الرّحمن لهو الباذل الکریم در این ایّام مکرّر ذکر آن محبوب از لسان عظمت جاری و ظاهر انشآءاللّه بزیارت هر یک فائز میشوید

اینکه ذکر آقایان و دوستان و اولیای ارض ش را فرمودید للّه الحمد بطراز حبّ اللّه مزیّنند و باسمش در ملأ اعلی مذکور و معروف این فقره وقتی مخصوص در ساحت امنع اقدس اعلی عرض شد و هر یک بذکر محبوب عالمیان فائز گشتند و این کلمات عالیات از مطلع امر منزل آیات و مظهر بیّنات نازل قوله تبارک و تعالی

هو الذّاکر العلیم الحکیم

یا حیدر قبل علی دوستان آن ارض بذکر مظلوم عالم فائز شدند و در ساحت امنع اقدس مذکورند قد ذکرنا الحآء و السّین فی الواح شتّی و فی الصّحیفة الحمرآء الّتی ما اطّلع بها الّا اللّه ربّ الأرباب و انزلنا له ما خضعت له الآیات یشهد بذلک امّ الکتاب و ذکرنا العلی بذکر انجذبت منه الأشیآء و عن ورائها کلّ ذی اذن فاز بنفحات هذه الأیّام یا علی کن علی شأن لا تحزنک نعیق الّذین کفروا باللّه و لا نعیب الّذین انکروا هذا الأمر الّذی به زلّت الأقدام و ذکرنا من سمّی بغلام قبل حسین مرّة بعد مرّة یشهد بذلک من ینطق فی هذا الحین انّه لا اله الّا انا العزیز الغفّار طوبی لک و لاسمک الّذی یجد منه المخلصون عرف خلوصک للّه مالک الرّقاب انّا نوصیک بالعمل الخالص للّه وحده و بما یرتفع به الأمر بین العباد و ذکرنا من سمّی بمحمّد قبل باقر و نبشّره بعنایة اللّه و بما نزّل له فی هذا المقام ان افرحوا یا احبّائی فی ایّامی قد ارسلنا الیکم من قبل ما یشهد لکم فی السّرّ و الاجهار تمسّکوا بعروة اللّه و حبله ثمّ انصروه فی ایّامکم بجنود الحکمة و البیان انّا نکبّر علی اولیائی فی هناک و نوصیهم بالأعمال و الأخلاق و بما نزّل من قلمی الأعلی فی اللّیالی و الأیّام انّا جعلنا سلاح المقرّبین بیان اللّه مالک یوم التّناد خذوه باسم ربّکم لعمر اللّه به یسخّر من فی الآفاق کذلک اوقدنا سراج العرفان فی مشکاة البیان و انا المقتدر العزیز المنّان یا اولیائی علیکم بهائی و رحمتی و عنایتی قد رأیتم ما لا رأت عین و سمعتم فی سبیلی ما لا سمعت آذان العالم یشهد بذلک مشرق الوحی و مطلع البرهان قد سمعتم زماجیر الأعدآء فی حبّی ان استمعوا فی هذا الحین ندائی الأحلی انّه لا یعادله شیء من الأشیآء یشهد بذلک من یدع العالم الی اعلی المقام انتهی فی‌الحقیقه فائزند بآنچه که ناس از آن محرومند الّا من شآء اللّه انشآءاللّه بکلّهم بر خدمت امر قیام نمایند و تکلّم کنند بآنچه که مقناطیس است از برای جذب عالم و آن بیانات حقّ جلّ جلاله است قسم بمحبوب عالم اگر ناس در دقایق معدودۀ محدوده بیانات الهی را اصغا نمایند البتّه از عالم و عالمیان مقدّس شده بر خدمت امرش قیام کنند بشأنی که حوادث ایشان را منع ننماید و محروم نسازد در این ظهور اعظم میفرماید سلاح جنود الهی اخلاق مرضیّه و اعمال شایسته و کلمۀ طیّبه بوده و هست این سلاح هرگز کند نشود و بصیقل محتاج نگردد هذا ما سمع الخادم من لسان ربّه المبیّن الحکیم این خادم فانی خدمت محبوب مکرّم معظّم حضرت انیس الّذی جعله المشرکون اسیراً و داروا به الدّیار سلام و تکبیر عرض مینماید حقّ واحد شاهد که لازال امام عین بوده و هستند و در هر حال از برای ایشان این خادم فانی تأیید میطلبد و همچنین آقایان مذکور سلام اللّه علیهم خدمت هر یک این خادم فانی تکبیر و سلام عرض مینماید و منتها خجلت از برای این عبد حاصل چه که جناب شیخ س‌ل علیه بهآء اللّه عازم بودند و این عبد موفّق نشد بر ذکری و یا ثنائی و اظهار خلوصی و حبّی و ودادی حقّ شاهد و گواهست بشأنی این فانی بتحریر مشغول کاد ان یضلّ النّوم سبیل عینی و چون این خدمت راجع بحقّ جلّ جلاله است و اثمارش از برای کل لذا البتّه عذر فانی مقبول و مجری است و از حقّ تعالی شأنه تأیید میطلبم که فانی را موفّق فرماید بر تدارک آنچه فوت شد انّ ربّنا الرّحمن لهو المقتدر القدیر

اینکه ذکر حضرت افنان جناب آقا میرزا ابراهیم علیه بهآء اللّه الأبهی فرمودند وقتی مخصوص در حضور من لا یعزب عن علمه من شیء عرض شد اذاً افترّ ثغر البیان و نطق بما عجز عن ذکره الامکان انّ الخادم یذکر علی قدر معلوم قوله عظم بیانه و عزّ برهانه

بسمی المشرق من افق الفضل

کتاب انزله المظلوم من شطر السّجن لمن آمن باللّه المهیمن القیّوم انّه یدع الکلّ الی اللّه و یهدیهم الی صراطه الممدود قد اتی الوعد و نسفت الجبال و انفطرت السّمآء و انشقّت الأرض و ینطق علی غصن البیان مکلّم الطّور یا افنانی علیک بهائی انّا نذکرک و الّذین تمسّکوا بالعروة الوثقی و نوصیهم بما ینبغی لهذا الأمر الّذی کان مستوراً فی علم اللّه و مسطوراً فی لوحه المحفوظ طوبی لک و لمن شرب رحیق العرفان من ایادی عطآء ربّه الغفور قل یا ملأ الأرض اتّقوا اللّه و لا تتّبعوا اهوآء الّذینهم لا یفقهون خذوا ما امرتم به من لدی اللّه و لا تتّبعوا کلّ جاهل مردود قل یوصیکم اللّه بالبرّ و التّقوی ان اعملوا ما امرتم به و لا تکونوا من الّذینهم لا یشعرون کن قائماً علی الأمر علی شأن لا تحجبک حجبات الأرض و لا تمنعک ضوضآء کلّ غافل محجوب انّا زیّنّاک بنسبتی هذا من فضل لا یعادله ما خلق فی الأرض یشهد بذلک عباد مخلصون انّا نکبّر علیک و علی احبّائی فی هناک الّذین توجّهوا الی الوجه اذ اشرقت انواره من افق العالم و اجابوا اذ ارتفع النّدآء من مقامه المحمود یا حزب اللّه فی هناک ان استمعوا من امواج هذا البحر انّه لا اله الّا انا العزیز الودود ان انصروا ربّکم بسلاح البیان بالحکمة الّتی امرتم بها فی لوحی المسطور لا تحزنوا عن الّذین ظلموا و لا تطمئنّوا من الّذین یدّعون الایمان کم من غافل جعل الاقرار شرکاً لآماله و کم من شقیّ یعترف لیعرف ما انتم علیه کذلک وصّاکم اللّه من قبل انّه لهو الحقّ علّام الغیوب البهآء المشرق من افق سمآء فضلی علیک و علی اولیائی فی هناک و علی الّذین ما نقضوا میثاق اللّه و عهده و علی امائی اللّائی آمنّ باللّه ربّ ما کان و ما یکون انتهی للّه الحمد آن حضرت بعنایت حقّ جلّ جلاله فائز گشتند این فانی خدمت ایشان اظهار فنا و نیستی مینماید و از حقّ میطلبد در هر آن بر مقامات افنانش بیفزاید انّه علی ما یشآء قدیر

اینکه در توجّه بارض خضرا و آن اطراف مرقوم داشتند این فقره عرض شد فرمودند حال توجّه بآن اطراف جایز نه وقتی از اوقات این کلمۀ علیا از لسان عظمت شنیده شد فرمودند یا عبد حاضر نفوسی که بعنایت حقّ فائزند و مقدّمند بر کل معدود بوده و هستند و باید ایشان نفوس معروفه را ستر نمایند و اقبال و ایمانشان را مستور دارند و آنچه از ایشان در امر اللّه ظاهر شود نظر بحکمت باید مستور باشد از اعین و ممنوع باشد از آذان انتهی فی‌الحقیقه این فقره مهمّ است تفکّر در آن لازم چه که میشود سبب فتنه‌های عظیمه و ضرّ کلّی شود مثلاً شخص معزّز معروفی اگر مشاهده نماید ذکرش انتشار یافته و این سبب ذلّت و پستی مقامش میگردد بکمال ظلم قیام نماید تا بر رتبه و مقام و عزّش نقصی راه نیابد فی‌الحقیقه مراعات این فقره لازم حقّ جلّ جلاله الهام فرماید آنچه را که مصلحت کل است

ذکر جناب آقا میرزا عبدالکریم علیه بهآء اللّه نموده بودند عریضۀ ایشان در ساحت امنع اقدس عرض شد و یک لوح از سماء مشیّت الهی مخصوص ایشان نازل انشآءاللّه بآن فائز شوند و از عرفش اهل آن دیار را معطّر نمایند هذا ما نطق به لسان العظمة فی لیلة دلمآء قوله عزّ بیانه و جلّ کبریائه

هو النّاظر من افقه الأعلی

تاللّه قد ظهر امّ الکتاب و یدع الکلّ الی اللّه ربّ العالمین و البحار تنادی قد ظهر البحر الأعظم الّذی یسمع من امواجه انّه لا اله الّا انا الفرد الخبیر و الأشجار تصیح و تقول یا ملأ الأرض قد ارتفع حفیف سدرة المنتهی و صریر القلم الأعلی ان استمعوا و لا تکونوا من الغافلین و الشّمس تنادی یا معشر العلمآء قد انفطرت سمآء الأدیان و انشقّ القمر و کلّ فی حشر بدیع اتّقوا اللّه و لا تتّبعوا اهوائکم ان اتّبعوا من شهد له کتب اللّه العلیم الحکیم قد رجع حدیث الطّور فی هذا الظّهور و المکلّم یقول قد اتی المقصود و استقرّ علی عرش الایقان ان انتم من العارفین و وصّی الکلّ بما یرتفع به امر اللّه و یهدی الکلّ الی صراطه المستقیم کم من مملوک انجذب من ندآء اللّه و کم من مالک قام علی الظّلم علی شأن ناح به سکّان الفردوس الأعلی و اهل هذا المقام الکریم کم من فقیر شرب رحیق الوحی و کم من غنیّ اعرض و انکر الی ان کفر باللّه مالک هذا الیوم المبارک البدیع قل خافوا اللّه ثمّ انصفوا فی هذا النّبإ الّذی اذا ظهر خضع له کلّ نبإ عظیم قل یا معشر الجهلآء ان تنکروه بأیّ برهان یثبت ایمانکم برسل اللّه من قبل و بما نزّل من ملکوته العزیز المنیع هل یغنیکم ما عندکم و هل یحفظکم اموالکم لا ونفس اللّه المهیمنة علی من فی السّموات و الأرضین ضعوا ما الّفتموه بأیادی الظّنون و الأوهام و خذوا کتاب اللّه الّذی نزّل بأمره المبرم المتین قد حضر کتابک لدی المظلوم و انزل لک هذا اللّوح الّذی تضوّع منه عرف عنایة ربّک المشفق الکریم نسأل اللّه بأن یجعلک علماً فی مدینة ذکره و یرفع مقامک فی هذا الأمر الّذی یری المخلصون قبائل الأرض فی ظلّه انّ ربّک لهو العلیم الخبیر و نسأله بأن یرزقک خیر ما فی کتابه انّه لهو السّامع المجیب کن قائماً علی نصرة امره بجنود الحکمة و البیان کذلک قضی الأمر من لدی اللّه العزیز الحمید طوبی لمقبل اقبل الیوم و لمستقیم ما خوّفته جنود الظّالمین البهآء الظّاهر اللّائح من افق ملکوت البیان علیک و علی الّذین اخذوا رحیقه المختوم باسمه القیّوم و شربوا منه رغماً للّذین کفروا بالّذی آمنوا به و انکروا هذا النّبأ الّذی شهد له اللّه فی کتابه العزیز القدیم و نذکر الّذین آمنوا من ذوی قرابتک و نبشّرهم بفضل اللّه و رحمته الّتی سبقت من فی السّموات و الأرضین انتهی

حمد مقصود عالمیان را چه که امواج بحر عنایتش متتابع و اریاح فضلش مترادف یا محبوب فؤادی مع آنکه احزان از کلّ جهات احاطه نموده قلم اعلی در لیالی و ایّام متحرّک و مشغول روح من فی العالمین لأثر قلمه الفدآء این خادم فانی هم خدمت جناب مذکور تکبیر میرساند از عرف آیات الهی که از سماء مشیّت مخصوص ایشان نازل امید هست فائز شوند بآنچه که نفاد او را اخذ ننماید و تغییر راه نیابد الأمر بید اللّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو المقتدر القدیر مع جناب شیخ س‌ل هم لوحی باسم ایشان نازل و ارسال شد ذکر جناب یوسف خ‌ا علیه بهآء اللّه نموده بودند الحمد للّه بعنایت حقّ جلّ جلاله فائزند این فانی خدمت ایشان تکبیر میرساند مخصوص ایشان الواح متعدّده نازل و ارسال شده انشآءاللّه بآثار قلم اعلی فائز شوند و به ما ینبغی لأیّامه عامل گردند ذکرشان در ساحت امنع اقدس بوده و هست هذه بشارة من الخادم الیه

اینکه ذکر جناب آقا محمّد حسین (با) علیه بهآء اللّه فرموده بودند بعد از عرض در ساحت امنع اقدس لآلی ذکر بر شکل این کلمات از بحر بیان لایزالی ظاهر قوله تبارک و تعالی

بسمه الذّاکر العلیم

یا محمّد قبل حسین کن مستعدّاً لنزول عنایة اللّه ربّ العالمین انّ الرّحمن اراد ان یقذف لک لآلئ العرفان من بحر فضله العزیز المنیع هل من ذی بصر یشهد و یری و هل من ذی سمع یسمع ندائی الأحلی من الأفق الأعلی و هل من ذی قلب یقبل الی سدرة المنتهی علی شأن لا تضعفه سطوة الملوک و لا ضوضآء المملوک ینطق بالحکمة و البیان فی الامکان و یشهد بما شهد اللّه انّه لا اله الّا هو القویّ الغالب المقتدر العلیم الحکیم

یا حسین قد ذکر ذکرک لدی المظلوم فی السّجن الأعظم و انزل لک ما لا تعادله کتب العالم یشهد بذلک مالک القدم ولکنّ النّاس اکثرهم من الغافلین انّا نادینا من افق البرهان من فی الامکان منهم من اخذه عرف بیان ربّه علی شأن نبذ ما عند النّاس شوقاً للقآء اللّه ربّ العرش العظیم و منهم من تحیّر و توقّف و منهم من سرع و طار و اجاب مولاه القدیم و منهم من اعرض و انکر الی ان کفر باللّه العزیز الحمید و منهم من افتی علیه بظلم ناح به کلّ عارف بصیر انّا دعوناهم الی کوثر الحیوان و هم حکموا علی سفک دمی بظلم مبین کذلک اشرقت شمس التّبیان من افق سمآء بیان ربّک الرّحمن انّک اذا فزت بأنوارها سبّح بحمد ربّک و قل لک الحمد یا اله العالمین طوبی لک و للّذین ما منعتهم الدّنیا و زخارفها عن هذا الأفق المنیر کبّر احبّائی من قبلی انّا نوصیهم بالحکمة الّتی انزلنا حکمها فی کتابی البدیع انتهی

و همچنین ذکر جناب آقا داراب و مشهدی باقر علیهما بهآء اللّه نموده بودند هذا ما نزّل لهما من ملکوت فضل ربّنا الرّحمن الرّحیم قوله عزّ بیانه و جلّت عظمته

بسمی المظلوم الغریب

ان یا قلم الأعلی ایّاک ان یحزنک ظلم العلمآء او سطوة الأمرآء او ضوضآء کلّ همج رعاع کلّما زاد البلآء امرناک بالنّدآء اعظم عمّا نادیت من قبل انّ ربّک لهو الآمر المختار دع الأطفال لیلعبوا بالتّراب کذلک یأمرک الوهّاب فی هذا الحین الّذی یذکر عبده داراب کن راکضاً مرّة الی الیمین و قل یا اصحاب الیمین قد قرّت عیونکم بما اشرقت شمس الظّهور و اخری الی الشّمال و قل یا اصحاب الشّمال موتوا بغیظکم قد اتی المکنون و ظهر المخزون و ینطق امامه امّ الکتاب یا اهل البهآء ایّاکم ان تمنعکم شؤونات الأعدآء عن مالک الأسمآء سوف یفنی ما ترونه الیوم و یبقی لکم ما نزّل من لدی اللّه فی المآب هذا یوم فیه تغرّدت حمامة البیان علی غصن العرفان و ظهر الصّراط و سکّرت الأبصار کذلک دارت افلاک البیان بحرکة اصبع ارادة ربّک الرّحمن و سرت السّفینة الحمرآء علی قلزم الکبریآء امراً من لدی اللّه ربّ الأرباب

و نذکر من سمّی بباقر و الّذین معه لیفرحوا بعنایة اللّه و رحمته انّه لهو المشفق العزیز الوهّاب

یا اولیائی نوصیکم بما ینبغی لمقاماتکم و لهذا الأمر الّذی جعله اللّه مقدّساً عن الأذکار خذوا لوح اللّه بقوّة من عنده ثمّ اذکروه فی اللّیالی و الأیّام و فی العشیّ و الاشراق طوبی لمن خرق الحجاب الأکبر و سمع حفیف السّدرة من شطر المنظر الأکبر انّه من اهل الفردوس الأعلی فی الزّبر و الألواح البهآء علیکم و علی الّذین نبذوا اوهام النّاس عن ورائهم متشبّثین بأذیال ردآء ربّهم مالک الایجاد انتهی

یا محبوبی عالم را آمال از عرفان مآل منع نموده و اموال از غایة قصوی محجوب ساخته بقطره متمسّک و از بحر غافل و بکتاب متشبّث و از امّ الکتاب محروم آیا چه سکری است که عالم را احاطه نموده بشأنی که فی‌الحقیقه شمس را از ظلّ تمیز نمیدهند العظمة للّه القدرة للّه فی‌الحقیقه این خادم فانی خود را در منتها درجۀ تحیّر مشاهده مینماید چه که ملاحظه میشود امری که حقّیّتش از ظهور آفتاب و بحر و سماء و ارض واضحتر و لائحتر است کل از آن محجوب و محروم از حقّ جلّ جلاله این خادم فانی طلب مینماید که بید مبارک از بحر عنایت بر مردگان مبذول فرماید آنچه که سبب حیات کل است تا کل لذّت حیات و لذّت بیان رحمن و لذّت عنایتش را بیابند و بمثابۀ روح در عالم حرکت نمایند انّه لهو السّمیع المجیب و هو الغفور الکریم

و اینکه مرقوم داشتید در آن سمتها دوستان الهی وجهی معیّن نموده‌اند مخصوص اهل سجن ارض ط یشکر الخادم ربّه انّه ایّدهم علی ما ینبغی لهم فی مثل هذه الأیّام و هذه الحوادث

و اینکه مرقوم فرمودید قدری را نگاه داشتند تا در حرکت زحمت بر حضرت مذکور (اف) علیه من کلّ بهآء ابهاه وارد نیاید این فقره بعد از عرض در ساحت امنع اقدس مقبول افتاد بشأنی که فرمودند طوبی له و نعیماً له بما یکون ناظراً فی الأمور الی عزّ امر اللّه و سلطانه و ارتفاع کلمته و اعلآء حکمه یا عبد حاضر از حقّ بطلب مبلّغین در جمیع احوال ناظر باشند بآنچه که سبب و علّت تضوّع عرف تقدیس است بین عباد طوبی لحیدر قبل علی انّا اعترفنا برضائنا عنه و شهد بذلک قلمی الأعلی فی هذا المقام و مقامات اخری باید مبلّغین بقدر ضرورت از حقوق اخذ نمایند و آنهم اگر بروح و ریحان واقع شود انتهی

اگرچه در شرایط مبلّغین از قلم اعلی جاری شد آنچه که کافیست ولکن در این ایّام در عریضه‌ئی که این عبد خدمت یکی از افنان سدره عرض مینمود این کلمۀ علیا از لسان عظمت استماع شد قوله عزّ کبریائه و جلّ شأنه از حقّ میطلبیم ایشان را مؤیّد فرماید بر خدمت امر و تبلیغ ما انزله الوهّاب فی الکتاب بشأنی که ما یشهد و یری حجاب نشود و منع ننماید انشآءاللّه بثوب تقوی و رداء زهد و اکلیل انقطاع مزیّن شود آنچه ذکر شد بمثابۀ سلاحست از برای مبلّغین بل احدّ و احکم و انفذ انتهی

جناب محبوب فؤاد آقا میرزا اسداللّه علیه بهآء اللّه الأبهی هم سنۀ قبل در این فقره مرقوم داشته بودند و مقصودشان آنکه هر مبلّغی که من عند اللّه موفّق و مأمور است باین امر عظیم باید بقدر کفاف با او باشد و در هر ارض که وارد میشود کمال انقطاع از او ظاهر باشد و فی‌الحقیقه این فقره مرقاة اعظم است از برای ارتقا و صعود و اقبال و توجّه امم زهد و انقطاع دو جناحند از برای صعود اسیرهای نفس و هوی الی هوآء القرب و اللّقآء للّه الحمد آن حضرت عمل فرموده آنچه را که عنداللّه مقبول بوده این مقامیست بزرگ و شأنیست عظیم حضرت افنان اح علیه من کلّ بهآء ابهاه و بعضی از ایشان بسیار زحمت کشیده‌اند فی‌الحقیقه آنچه از ایشان برآمد عامل شده‌اند و در اعلاء کلمه و ارتفاع امر و انفاق کوتاهی ننموده‌اند آن حضرت خود چون راضی بزحمت ایشان نشده‌اند باید احبّاء الهی را هم بکمال روح و ریحان آگاه نمایند که شاید از بعد آقایان افنان علیهم من کلّ بهآء ابهاه مستریح شوند اگرچه حقّ جلّ جلاله عطا میفرماید آنچه را که سزاوار است ولکن چون در این ایّام دستگاه تجارت ایشان را خسارتی رسیده لذا چندی فارغ باشند اقرب بتقوی است یا محبوب فؤادی عنایت بزرگی در بارۀ ایشان شده اگرچه حال از ایشان و غیر ایشان این فقره کما هو حقّه مستور است ولکن یظهره اللّه ربّنا المقتدر العلیم الحکیم

اینکه مرقوم فرمودند در منزل جناب حاجی میرزا فضل‌اللّه علیه بهآء اللّه تشریف داشتند مع دوستان الهی علیهم بهآء اللّه ذکرش در ساحت اقدس عرض شد هذا ما نطق به محبوب العالمین و المذکور فی افئدة النّبیّین و المرسلین قوله عزّ کبریائه یا فضل‌اللّه فضل حقّ جلّ جلاله در باره‌ات مشهود و ظاهر چه که بذکرش فائز شدی و در سجن اعظم از قلم اعلی اسمت نازل جمیع انبیا و اولیا و اصفیا باعظمیّت این فضل گواهی داده و میدهند ان افرح بهذا الفضل المبین احبّای الهی که در آن مجمع حاضر بودند هر یک را ذکر نمودیم و در کتاب الهی از قلم اعلی اسم هر یک ثبت شده طوبی لهم انّا نکبّر من هذا المقام علیهم و علی اصفیائی و اولیائی هناک و فی دیار اخری و نوصی الکلّ بالصّبر و الاصطبار فیما ورد علی الأبرار و بما یرتفع به امر اللّه العلیم الحکیم انتهی

و اینکه مرقوم داشتید ورقه علیها بهآء اللّه اخت محمّد ق‌ا خ‌ا بافق اعلی توجّه نموده لدی العرش عرض شد و همچنین عریضه‌اش معروض و هذا ما نطق به لسان الکبریآء فی الجواب قوله عزّ بیانه و جلّ ذکره

هو السّامع المجیب

یا امتی و ورقتی ان افرحی بما صعد ندائک الی سدرة المنتهی و انّها اجابتک من الأفق الأعلی انّه لا اله الّا انا المظلوم الغریب قد ظهرنا و اظهرنا الأمر و هدینا الکلّ الی صراط اللّه المستقیم و شرعنا الشّرایع و امرنا الکلّ بما ینفعهم فی الآخرة و الأولی و هم افتوا علی سفک دمی بذلک ناحت الحور و صاح الطّور و بکی الرّوح الأمین قد منعوا انفسهم عن فیوضات الأیّام بما اتّبعوا کلّ جاهل بعید قد نبذوا بحر العلم عن ورائهم متوجّهین الی الجهلآء الّذین یدّعون العلم من دون بیّنة من اللّه ربّ العالمین طوبی لک بما نبذت الأوهام و تمسّکت بحبل اللّه المتین در فضل حقّ جلّ جلاله ملاحظه نما چه بسیار از ملوک و ملکه‌های عالم بعد از طلب و آمال و انتظار از مقصود عالمیان محروم ماندند و تو بآن فائز شدی انشآءاللّه فائز شوی بعملی که عرفش بدوام اسماء حقّ جلّ جلاله باقی و پاینده ماند لعمر اللّه بکلمۀ یا امتی معادله نمینماید آنچه در ارض مشهود است زود است چشمهای عالم بمشاهدۀ آنچه از قلم اعلی نازل شده روشن و منیر گردد طوبی لک و لأمّ رضعتک قدر این مقام را بدان و بایست بر خدمت امر بشأنی که شبهات و اشارات مریبین ترا از قیام بازندارد آفتاب یقین مشرق و ناس بظنون متمسّک بحر علم موّاج و قوم بذیل جهلا متشبّث این امراض مزمنه را دریاق رفع ننماید مگر بعنایت حقّ جلّ جلاله اماء آن ارض را تکبیر برسان و بفضل و رحمت الهی بشارت ده انّا اردنا لک مقاماً ان احمدی ثمّ اشکری ربّک الفضّال الکریم الحمد للّه العلیّ العظیم انتهی

للّه الحمد بما انعم و اکرم امطار ربیع رحمانی نصیب قاصدین و طالبین و قانتات صادقات بوده و هست اشعّۀ آفتاب کرم بشأنی دیده میشود که اگر جمیع کائنات فی‌الجمله اقبال نمایند ببحر عنایتش فائز شوند از دریاهای کرم و جودش سائل و آمل که کل را بانوار هدایت مزیّن فرماید و از این فضل لا مثل له محروم نسازد انّه لهو الفضّال الکریم

و دستخطّ دیگر آن محبوب که بتاریخ ۱۵ شهر ذی‌القعدة الحرام بود عالم‌عالم فرح بخشید و مسرّت عنایت نمود انشآءاللّه لازال بعنایت حقّ جلّ جلاله مسرور باشید

و اینکه در بارۀ جناب م‌ش علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید چندی قبل لوح امنع اقدس مخصوص ایشان بصحابت جناب شیخ س‌ل علیه بهآء اللّه ارسال شد انشآءاللّه مؤیّد باشند بر خدمت امر اگرچه خطاهای کبیره از ایشان ظاهر ولکن عفا اللّه عنه فضلاً من عنده حال لحاظ عنایت بایشان متوجّه و امید هست از فضل بیمنتهای حقّ جلّ جلاله آنچه مصلحت ایشانست از سماء عنایت نازل فرماید و از قلم تقدیر مقدّر نماید لا یعلم الانسان ما یضرّه و ما ینفعه هو یعلم و یعمل ما ینبغی لعنایته لأحبّائه لکن آنچه این خادم فانی از برای ایشان طلب نموده اینست که در این ایّام عامل شوند للّه و فی سبیل اللّه آنچه را که بدوام ملک و ملکوت عرف بقا از او متضوّع باشد باری در هر حال از حقّ میطلبم آنچه را که خیر عباد در اوست

و اینکه مرقوم فرموده بودند اجلالاً لأمر اللّه من غیر اطّلاع حرکت فرمودند این فقره لدی العرش بسیار مقبول افتاد هذا ما نطق به لسان العظمة قوله جلّ اجلاله و لمثله ینبغی ان یعمل ما عمل و لمثله یلیق ان یبلّغ امر ربّه انتهی

و وقتی از اوقات این کلمۀ علیا از لسان مالک وری و ربّ عرش و ثری شنیده شد قوله عزّ کبریائه زهد و انقطاع بمثابۀ نیّرین اعظمینند از برای سماء تبلیغ طوبی لمن فاز بهذا المقام الأکبر و المقرّ الأطهر الأعظم انتهی

اینکه الواح خواسته بودند بااسم و بی‌اسم ارسال شد و همچنین مخصوص اولیای آباده علیهم بهآء اللّه مالک الأحدیّة الواح بدیعۀ منیعه از سماء مشیّت الهیّه نازل و ارسال شد طوبی لهم طوبی لهم و لهم حسن المبدإ و المآب

اینکه در بارۀ جناب حاجی میرزا ش‌ک (ت‌ر) علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید للّه الحمد بعنایت حقّ جلّ جلاله فائز شدند و مکرّر ذکرشان در ساحت اقدس شده و لوح امنع اقدس هم مخصوص ایشان ارسال گشت یسأل الخادم ربّه بأن یجعله مستقیماً علی هذا الأمر الأعظم علی شأن یشار الیه بالبنان حرکت و توجّهشان حال از حکمت خارج لو شآء اللّه یکتب له من قلمه الأعلی اجر لقائه هذه کلمة سمعها الخادم من لسان ربّه المشفق الکریم البهآء علیه

اینکه در بارۀ قطعاتی که مخصوص جناب خان علیه بهآء اللّه ارسال شده مرقوم داشتند تفصیل آنکه آن قطعات مال سرکار خان نبوده شخصی خواسته بود لذا ارسال شد و حال دادن باو هم جایز نه حسب الأمر باید بآن جناب برسد مطالبه فرمایند حینی که ذکر محبوب فؤاد حضرت شیخ ع‌ل الّذی فاز فی اوّل الأیّام قبل اکثر الأنام و همچنین ذکر آقایان اف علیهم من کلّ بهآء ابهاه در ساحت امنع اقدس اعلی مطابق دستخطّ آن محبوب عرض شد این کلمات عالیات از مشرق امر مشرق قوله عزّ کبریائه یا حیدر قبل علی نار سدره مشتعل و مکلّم طور ظاهر و ناطق لعمر اللّه اگر دوستان الهی فی‌الجمله توجّه نمایند حلاوت بیان رحمن ایشان را بشأنی جذب نماید که آثارش ارض را احاطه کند و همچنین از نار سدره بشأنی مشتعل شوند که اثر حرارت در کل ظاهر گردد و این اشتعال و جذب نظر باسباب گاهی ظاهر و هنگامی مستور یعنی وقتی در ظلّ اسم ظاهر ظاهر و زمانی در ظلّ اسم باطن باطن علی علیه بهائی و همچنین افنانی علیهم بهائی از اقبال و توجّه و اشتعالشان افئده و قلوب مشتعل و آثار آن اشتعال در عالم موجود ولکن حال مستور سوف یری العالم جذبهم و اشتعالهم و آثار ما عملوا فی سبیل اللّه ربّ العالمین لهم ان یشکروا اللّه بهذا الفضل الّذی لیس له مثل فی العالم و ما ادرکه الأمم صدهزار حسرت و خسارت از برای نفوسی که محجوب مانده‌اند و باقوال کذبۀ مفتریه از افق اعلی و ذروۀ علیا ممنوع گشته‌اند کذلک زیّنّا سمآء عنایتی بنیّر بیانی لأولیائی الّذین ورد علیهم فی سبیلی ما خزن اجره فی علم اللّه العلیم الخبیر انتهی

الحمد للّه حضرت محبوب فؤاد جناب شیخ ع‌ل علیه بهآء اللّه الأبهی در ایّامی فائز شدند که افق آفتاب حقیقت از سحاب خالی نه و فرات رحمت الهی در سرّ سرّ جاری و وجه امر از ابصار و عیون مستور صدهزار طوبی از برای ایشان که در مثل آن ایّام ببحر اعظم رسیدند و از انوار آفتاب حقیقت قسمت بردند و همچنین آقایان عظام حضرات اف علیهم من کلّ بهآء ابهاه فائزند بمقامی که این عبد از ذکر آن عاجز است چه که حقّ جلّ جلاله ایشان را بشرافت نسبت خود مزیّن داشته جمیع عالم بیک کلمۀ یا افنانی معادله نمینماید دیگر آیاتی که مخصوص ایشان نازل شده بأفصح البیان تشهد لهم امام وجوه العالم هنیئاً لهم و مریئاً لهم

و همچنین آقایان و اولیای حقّ جلّ جلاله که ذکرشان را فرموده بودند هر یک مکرّر بعنایت الهیّه فائز گشته اجر کل عنداللّه ضایع نشده و نمیشود قسم بآفتاب ظهور یک نفس که در محبّت الهی برآورده‌اند عنداللّه مذکور و در صحیفۀ حمرا از قلم اعلی مسطور است اگر هر یک را بخواهم ذکر نمایم و مقامش را اظهار دارم باید بدفاتر متعدّده و تألیف کتب عدیده مشغول شوم حقّ خود ظاهر میفرماید این خادم از حقّ میطلبد ایشان را در جمیع احوال تأیید فرماید بر استقامت و خدمت و خلوصی که جمیع اشیاء بر آن گواهی دهد و آثارش در عالم ظاهر و هویدا گردد

اینکه ذکر جناب محمّد قبل با (خ‌ا) و جناب میرزا ابو علیهما بهآء اللّه نموده بودند که الحمد للّه در اوّل شباب بافق اعلی توجّه نموده‌اند این فقره در منظر اکبر عرض شد هذا ما نزّل لهما من لدی اللّه العلیّ العظیم قوله تبارک و تعالی

بسمی المظلوم

کتاب انزله الرّحمن من ملکوت البیان لمن فی الامکان طوبی لمن سمع و اجاب و ویل لکلّ غافل مرتاب هذا یوم تنوّر بأنوار الوجه و فیه ینادی لسان العظمة الملک للّه مالک یوم المآب قد ذکر ذکرک فی هذا المقام انزلنا لک ما عجزت عن ذکره السن الأنام ان افرح بما ذکرت فی السّجن الأعظم و توجّه الیک وجه القدم من اعلی المقام انّا انزلنا الآیات و اظهرنا البیّنات و دعونا الکلّ الی سوآء الصّراط من النّاس من اعرض و انکر و منهم من افتی علینا من دون بیّنة و برهان و اوّل من اعرض عنّا علمآء الأرض فی هذا العصر الّذین یدعوننی فی اللّیالی و الأیّام باسمی یتّکئون علی الوسائد العلیا و اذا اظهرت نفسی قاموا علیّ علی شأن صاحت به الحصاة طوبی لک بما سمعت النّدآء و اقبلت الیه و اجبت مولاک اذ اتی بقدرة و سلطان و هذا ما نزّل للآخر قوله عزّ کبریائه

بسمی الظّاهر من افق البیان

سبحان الّذی ظهر و اظهر امره علی شأن نطقت الأشیآء قد جآء الوعد و اتی الموعود الّذی شهدت الذّرّات انّه لا اله الّا هو المهیمن القیّوم قد قرّت عیون المقرّبین من هذا الظّهور الّذی به نطقت سدرة الطّور و انار الدّیجور و هدرت حمامة الأمر علی اغصان دوحة البیان انّه لا اله الّا هو العزیز الودود کم من عبد اقبل الی الأفق الأعلی و کم من ملک اعرض عن اللّه مالک الملوک طوبی لقلب اقبل و لوجه توجّه و لأذن سمعت هذا النّدآء الّذی ارتفع من هذا المقام المحمود انّک لا تحزن من شیء توکّل علی اللّه فی کلّ الأمور قل

لک الحمد یا الهی بما ذکرتنی فی السّجن و عرّفتنی ما کان مکنوناً فی علمک و مسطوراً فی کتبک اسألک بأن تجعلنی مستقیماً علی امرک و متشبّثاً بذیل عنایتک انّک انت المقتدر العزیز الغفور انتهی

و اینکه ذکر ورقه اخت جناب آقا غلامحسین علیهما بهآء اللّه نموده بودند در ساحت امنع اقدس عرض شد هذا ما نزّل لها و للأوراق الّتی اقبلن و آمنّ باللّه الفرد الخبیر قوله جلّ کبریائه و عزّ بیانه

هو المشرق من افق الظّهور

یا امتی و یا ورقتی حمد کن محبوب عالمیان را که باین فیض اعظم فائز شدی در ایّامی که اکثر علما و رجال ارض از آن محرومند ترا باسم ورقه ذکر نمودیم تا بمثابۀ اوراق از اریاح ارادۀ حقّ جلّ جلاله متحرّک باشی چنانچه اوراق اشجار ارض از هبوب اریاح ان اشکری ربّک بهذا الذّکر المبین اگر حلاوت کلمۀ یا امتی را بیابی از عالمیان خود را فارغ مشاهده نمائی و در لیالی و ایّام بذکر مقصود یکتا مشغول شوی اوراق و امائی که از فرات رحمت رحمانی آشامیدند و بشطر اللّه ناظرند هر یک را بابدع بیان ذکر نمودیم طوبی لهنّ و نعیماً لهنّ سوف یظهر اللّه مقامهنّ فی مقام لا یذکر بالأذکار و لا یوصف بالأوصاف و ترا وصیّت مینمائیم بآنچه سبب ارتفاع امر اللّه است مابین عباد و اماء ندای دوستان را میشنود و اعمال را مشاهده میفرماید انّه هو السّمیع البصیر البهآء علیک و علیهنّ من لدی اللّه المقتدر العلیم الحکیم انتهی

و اینکه ذکر سیّدۀ کبیره علیها بهآء اللّه که به حاجیه معروفند نموده بودند عرض شد و یک لوح امنع اقدس مخصوص او نازل یا محبوب فؤادی امواج بحر فضل الهی نه بشأنیست که انسان بتواند تعقّل نماید و یا از عهدۀ شکر برآید کینونت حمد و ثنا و شکر در این عرصه خود را فانی مشاهده مینماید و عاجز و قاصر می‌بیند در ایّامی که از سماء بغضا سهام بلا اغزر از امطار نازل و ظلمت ضغینه از جمیع جهات محیط قلم اعلی بشأنی ناطق که صدهزار جوهر روح منصعق مشاهده میگردد بصدهزار عجز و ابتهال عرض مینمایم غافلین را آگاه فرماید و از دریای دانائی بنوشاند اوست باذل اوست معطی اوست بخشنده اوست کریم اوست توانا و بینا از مطلب دور افتادم هذا ما نزّل لها قوله جلّ جلاله

هو النّاظر من افقه الأعلی

ای کنیز خدا بشنو ندای مالک اسماء را که در سجن بتو توجّه نموده و ترا ذکر مینماید هر قاصدی را اعانت نموده و هر ندائی را جواب عطا فرموده و هر طالبی را راه داده امروز سبیل مستقیم ظاهر و میزان عدل منصوب و انوار آفتاب فضل مشرق ولکن ظلمت انفس ظالمه بمثابۀ غمام مابین آفتاب فضل و اهل عالم حجاب شده و حایل گشته طوبی از برای کسی که حجاب را خرق نمود و بانوار آفتاب ظهور منوّر گشت چه بسیار از نفوس که خود را از عقلا و اهل دانش میشمردند و در یوم الهی از جمیع فیوضات محروم و ممنوع گشتند یا ورقتی یا امتی قدر این فضل را بدان و همچنین رحمتی که بر تو سبقت گرفت و ترا بافق اعلی هدایت نمود اماء قانتات را از لسان مظلوم تکبیر برسان و بعنایتش مسرور دار انتهی

و هذا ما نزّل لضلع جناب الأنیس علیهما بهآء اللّه

هو الشّاهد العلیم

یا ورقتی ان استمعی ندائی من شطر سجنی انّه لا اله الّا هو الحقّ علّام الغیوب انّا انزلنا من سمآء الظّهور ما انارت به الوجوه و قرّت به العیون قد اتی الوعد و القوم لا یشعرون قد ظهر الموعود و هم لا یفقهون قد اتی من خضع له العالم و تزعزعت ارکان الأمم الّذین نقضوا المیثاق و العهود قد اتاهم من یذکرونه فی اللّیالی و الأیّام و هم اعرضوا عنه و افتوا علیه بظلم ناح به روح الأمر و صاح العرش فی مقام مرفوع ان اشکری ربّک بما اختارک لعبده الّذی کان اسیراً بأیدی المشرکین فی سنین معدودات و نجّاه امراً من عنده و هو المقتدر علی ما کان و ما یکون یا ورقتی حمد کن مقصود عالم را که چشمت را روشن نمود بنور معرفت خود و اذنت را فائز فرمود باصغاء ندائه الأحلی ندائی که در لیالی و ایّام و عشیّ و اشراق مرتفع است ید فضل دستت را گرفت و از ظلمات اوهام بمشرق یقینت آورد از حقّ میطلبیم ترا مؤیّد فرماید بر آنچه که لایق این مقام بلند است انّه غفرک و امّک انّ ربّک لهو الفضّال الکریم انّا نبشّرک و ایّاها برحمتی و عنایتی و نذکر ضلع اخیک و نبشّرها بفضلی الّذی احاط من فی السّموات و الأرضین الحمد للّه ربّ العالمین انتهی

اشراقات انوار آفتاب حقیقت اولیا و احبّا و قانتات و ورقات را اخذ نموده لعمر محبوبنا و محبوب من فی السّموات و الأرض اگر بگوش حقیقت آیات الهی را اصغا نمایند کل مشتعل شوند بشأنی که عالم را مشتعل نمایند یعنی هر نفسی که در او بقیّۀ روح باقی بزندگانی حقیقی فائز میشود انّه علی کلّ شیء قدیر

در این وقت بمنظر اعلی توجّه نموده الی ان دخلت المقام اذاً نطق لسان العظمة قال و قوله الأحلی یا خادم بچه مشغول بودی عرض شد بتحریر جواب مراسلات جناب میرزا و ذکر اولیا در آن حین این کلمۀ علیا از لسان مالک وری نازل قوله جلّ کبریائه و عظم اقتداره انّا نحبّ ان نذکر انجم سمآء العرفان مرّة اخری و نوصیهم بما یرتفع به امر اللّه المهیمن القیّوم طوبی لهم بما اقبلوا و سمعوا و اجابوا و فازوا بما غفل عنه علمآء الأرض و عرفائها الّا من شآء اللّه ربّ العالمین باید باتّحاد و اتّفاق تشبّث نمایند بشأنی که اختلافات عالم سبب تشتّت نشود و فصل ننماید بکمال همّت بر اصلاح عالم قیام کنند و در جمیع اوقات بحکمت و بیان ناس غافل را ببحر دانائی هدایت نمایند که شاید آگاه شوند و از ما سوی اللّه فارغ و آزاد گردند و امر مینمائیم دوستان خود را بحفظ مقامات خود لعمری از برای هر یک مقامی مقدّر که اقلام عالم از ذکرش عاجز است طوبی لهم طوبی لهم انتهی

فی‌الحقیقه امروز روز اعمال و افعال و حکمت و بیان است در لوحی از الواح این کلمۀ علیا از قلم اعلی نازل قوله عزّ بیانه در جمیع امور بحکمت ناظر باشید حکمت دریاق اعظم است بسا میشود معرض را مقبل مینماید و دشمن را دوست تمسّک باو لازم چه که در اکثری از الواح این فقره از سماء مشیّت مطلع نور احدیّه نازل طوبی للعاملین در کلّ حین متمسّک باشید بامری که سبب اعلاء کلمة اللّه گردد اعمال طیّبه و اخلاق مرضیّه جند اللّهند در این ظهور اعظم و همچنین کلمۀ طیّبۀ مبارکه این جنود جذّاب قلوبند و فاتح ابواب این سلاح احدّ از سلاح عالم است فاسأل اللّه بأن یؤیّد الکلّ علی ما نزل من قلمه الأعلی فی الزّبر و الألواح انتهی در جمیع احوال از حقّ جلّ جلاله تأیید میطلبم بی عنایاتش هیچ شیء از اشیاء ثمری نداشته و ندارد له الفضل و الجود و الکرم و له ما یعجز عن ذکره الأمم

دستخطّ دیگر آن محبوب که بتاریخ ٢٣ شهر شعبان المعظّم بود فی‌الحقیقه آب قوس بود از برای تشنۀ قلب الأسد للّه الحمد مسرّت کلّی حاصل هر هنگام نفحه‌ئی از شطر محبّت آن محبوب متضوّع میشود فی‌الحقیقه نافۀ مشکی است از برای این خادم فانی دماغ جان معطّر و قلب با قوّت جدید ظاهر چه که تمام آن مزیّن است بذکر و ثنا و خدمت و محبّت محبوب عالم و در آن مرقوم آنچه که بر حزب اللّه در ارض میم و الف وارد شده تعالی تعالی عمل العلی و ذکر العلی و بیان العلی و استقامة العلی و شهادة العلی و محو العلی و صحو العلی و صعود العلی و علوّ العلی لعمر محبوبنا و محبوبکم و مقصودنا و مقصودکم قد ظهر منه من الاستقامة ما تزیّنت به سمآء الاقتدار و من المظلومیّة ما ناحت الحوریّات فی الغرفات و اهل الفردوس الأعلی فی مقامات عالیات فی‌الحقیقه همچه دمّی حیف بود هدر برود و در بساط منجمد شود حسن کار این بود که احدی از ایشان مغایری ندید و خلاف حکمتی واقع نه خالصاً لوجه اللّه اغلی و اعزّ اشیاء عالم را انفاق کرد هنیئاً له یک عالم هنیئاً از برای او لفظ و بیان و ذکر این عبد قابل این مقام نه ولکن از قلم اعلی نازل آنچه که سزاوار است له الحمد فی کلّ الأحوال این ایّام هم توجّه آن حضرت بآن اطراف جایز نه و مخصوص اسرای آن ارض که بسجن طاء وارد شدند آیات بدیعۀ منیعه نازل و ارسال شد ذکر آن دیار و اسرای آن دیار و شهدای آن دیار در ساحت اقدس بوده و هست توجّه بارض طاء هم این سنه جایز نه چه که از داخلی هم اطمینان کامل حاصل نه انّ ربّنا الرّحمن لهو السّتّار الکریم

اینکه ذکر جناب مشهدی حسین علیه بهآء اللّه فرموده بودند آنچه اراده نموده‌اند در ساحت امنع اقدس عرض شد و مقبول افتاد ولکن فرمودند ذکرش حال جایز نه چه که مفسدین ارض در حرکتند و مترصّد دست‌آویز و همچنین فرمودند خدمات او در این سبیل در نظر بوده و هست و مدّتهاست یک لوح امنع اقدس مخصوص او نازل ولکن ارسال نشده این ایّام ارسال میشود و یک لوح دیگر هم این دو یوم نازل شد انشآءاللّه بهر دو فائز میشوند

اینکه در بارۀ جناب حاجی علی و ضلع ایشان علیهما بهآء اللّه مرقوم داشتید در ساحت امنع اقدس اعلی عرض شد هذا ما تکلّم به مکلّم الطّور قوله عزّ کبریائه و جلّ جلاله این فقره لدی الوجه مقبول افتاد نعم ما عمل به الحاجّ المذکور یعنی در تزویج بنت ذبیح علیه و علیها بهآء اللّه انّا ذکرناه من قبل و فی هذا الیوم بما قرّت به العیون و طارت به الأرواح بشّره من قبلی و ذکّره من لدی المظلوم بما نزّل من لدی اللّه مالک الرّقاب انشآءاللّه بروح و ریحان و الفت و اتّحاد ایّام بگذرانند و بذکر و ثنای مقصود عالمیان در عشیّ و اشراق مشغول باشند انتهی فی‌الحقیقه ماندن در ارض طاء در این ایّام مثمر ثمری نه انشآءاللّه ابن حضرت ذبیح علیهما بهآء اللّه بمعروف تمسّک مینمایند و سبب تفریق نمیشوند اگر محض تفرّج هم باشد توجّه بارض جناب حاجی نمایند محبوبست یسأل الخادم ربّه بأن یؤیّد الکلّ علی ما یحبّ و یرضی و السّلام علی من اتّبع الهدی

عرض دیگر آنکه جناب محبوبی امین علیه بهآء اللّه ذکر آن حضرت را مکرّر نموده فی‌الحقیقه بحقّ ناظرند و بحقّ ناطق معروف را از دست نداده و انشآءاللّه نمیدهند باری ذکر خیر آن حضرت مکرّر از ایشان شنیده شد حقّ توفیق عنایت فرماید تا کل موفّق شوند بآنچه که لایق این یوم مبارک است

نفوس مذکورۀ در دستخطّ آن حضرت فی‌الحقیقه از بحر محبّت آشامیده‌اند و بافق عنایت ناظرند این معدوم فانی شهادت میدهد در حقّ ایشان و از حقّ جلّ جلاله توفیق میطلبد چندی قبل مخصوص کل الواح مقدّسۀ منیعه از سماء مشیّت الهیّه نازل و انشآءاللّه ارسال میشود از حقّ منیع سائل و آمل که کل بنفحات آیات مقصودنا و مقصود من فی العالم فائز شوند

اینکه در بارۀ حقوق مرقوم داشتند که جناب حاجی مذکور ارادۀ ادای آن دارند هذا من فضل اللّه یؤتیه من یشآء للّه الحمد مؤیّد گشتند به عمل بما نزّل فی الکتاب وجهی که قرار شد در این سنه بدهند حسب الأمر قسمت شد صورت آن بنظر میرسد از حقّ میطلبم ایشان را بر اعمال عظیمه موفّق فرماید و از سماء فضل برکت عطا نماید انّ ربّنا الرّحمن لهو المقتدر القدیر

و اینکه در بارۀ بقعۀ مبارکۀ حضرت ورقۀ علیا و مخدّرۀ کبری و حضرت افنان حضرت خال معظّم علیهما من کلّ بهآء ابهاه مرقوم داشتید و رجای جناب من فاز و نفوس اخری علیهم بهآء اللّه در ساحت امنع اقدس مالک الوری عرض شد و باجابت مقرون فی‌الحقیقه این عنایت بسیار عالیست چه که محو باو راه ندارد عزل باو نمیرسد از قلم اعلی در ایّام ظهور چنین عنایتی ظاهر شود معلوم است شأن و مقام آن فی‌الحقیقه بخلع باقیه و طراز دائمه فائز شدند نعیماً لهم و مریئاً لهم و طوبی لهم این ذکر در کتاب الهی مخلّد و عرفش مابین عباد متضوّع این بدء مقدّس از ختم و نهایت است در این مقام بیاناتی از لسان عظمت شنیده شد از جمله این کلمۀ علیا قوله عزّ کبریائه آفتاب بیان الهی را افول اخذ ننماید و غروب از پی درنیاید انتهی اینست مقام خلود یشهد بذلک ربّنا العزیز الودود و مخصوص لوح امنع اقدس هم در این مقام نازل یعنی در تفویض تولیت بقاع مبارکۀ مخصوصۀ در آن بقعه الی جناب الفضل الّذی فاز بلقآء اللّه فی السّجن و نفوس اخری الّذین نزّلت اسمائهم فی اللّوح امراً من لدن آمر علیم هذه صورة ما نزّل من ملکوت الأمر قوله عزّ بیانه

هو الآمر الحکیم

یا فضل‌اللّه انّا ولّیناک و الأربعة المعروفة المذکورة لدی الوجه علی البقعة الورقة العلیا و البقاع المنسوبة الینا هناک و جعلنا التّولیة فی کفّکم عزّاً لکم و لذرّیّاتکم بدوام الملک و الملکوت ان اشکروا اللّه بهذه الدّولة الباقیة و العنایة الدّائمة انّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو المهیمن القیّوم قوموا بقیام ثابت راسخ علی خدمة فوّضت الیکم من لدی اللّه مالک ما کان و ما یکون انتهی

و همچنین لوحی از سماء عنایت در ذکر قبول بیت و بستان جناب حاء و سین علیه بهآء اللّه نازل قوله جلّ اجلاله و عظم کبریائه

هو الحقّ لا اله الّا هو

یا حسین انّا قبلنا بیتک و بستانک و زیّنّاهما بطراز القبول و قرّرناهما مقرّاً للأولیآء الّذین یسافرون و یدورون البلاد لتبلیغ الأمر و اعلآء کلمة اللّه المطاعة و جعلناک موکّلاً علیهما و خادماً لهما و قدّرناهما لک ذکراً باقیاً دائماً لتشکر ربّک السّامع المجیب انتهی

للّه الحمد دو آفتاب از افق کرم مالک قدم ظاهر و مشرق یعنی دو لوح از سماء مشیّت مقصود عالمیان نازل و هر یک بافصح بیان بعنایت حقّ جلّ جلاله ناطق انشآءاللّه بآن فائز شوند و بآنچه مأمورند عامل گردند و همچنین حقوق الهی که جناب حاجی ع‌ل علیه بهآء اللّه بادای آن موفّق شدند کل بطراز قبول فائز و این کلمۀ مبارکه از ملکوت بیان رحمن نازل قوله تبارک و تعالی انّا قبلنا ما اراده فی سبیل اللّه طوبی لمن فاز بأدآء ما علیه من حقوق ربّه و بعد از قبول حسب الأمر قسمت شد عدد خمسین مخصوص محبوسین راء و شین و اربعین مخصوص محبوسین ارض طاء و خمسین هم از جناب شیخ س‌ل مخصوص بعضی از مسافرین اخذ شد باید از آن وجه بایشان برسد و خمسین هم بساحت اقدس ارسال دارند و یک سنه را هم بخود جناب حاجی ع‌ل علیه بهآء اللّه عطا فرمودند یعنی بخشیدند فی‌الحقیقه این عنایتی است بزرگ و فضلی است عظیم از برای نفسی که الیوم مؤیّد شود بر خدمت امر و ادای حقوق الهی چه که اثر و ثمرش بدوام ملک و ملکوت باقی است نسأل اللّه بأن یوفّقنا علی ذکره و ثنائه و علی العمل الصّالح و الکلم الطّیّب و الأخلاق الطّیّبة الرّاضیة المرضیّة و القیام علی خدمة امره المبرم المتین این خادم فانی از حقّ تعالی شأنه سائل و آمل که عظمت وقت و مقام آن را الهام فرماید تا کل قدر وقت را بدانند و بما ینبغی قیام نمایند انّه لهو المؤیّد المقتدر القدیر البهآء المشرق من افق سمآء العنایة علی حضرتکم و حضرة الأنیس و علی اولیآء اللّه و اصفیائه فی هناک الّذین ما نقضوا میثاق اللّه و عهده و ما خوّفتهم الصّفوف و الجنود و الحمد للّه مالک هذا الیوم الموعود

الحمد للّه مرّۀ اخری بدستخطّ آن حضرت فائز اینکه در بارۀ محبوبی جناب انیس و آقایان جناب آقا میرزا سیّد علی و آقا غلامحسین و آقا میرزا محمّد باقر علیهم بهآء اللّه و عنایاته مرقوم داشتید در لیلۀ هفتم شهر صفر یک ساعت و بیست و پنج دقیقه از شب گذشته قصد ذروۀ علیا و مقرّ عرش نموده آنچه مرقوم فرمودند امام وجه مالک قدم عرض شد آیۀ مبارکۀ منزلۀ در کتاب اقدس را قرائت فرمودند قوله عزّ بیانه و جلّ ذکره تزوّجوا یا قوم لیظهر منکم من یذکرنی بین عبادی هذا من امری علیکم ان اتّخذوه لأنفسکم معینا و بعد این کلمۀ علیا از ملکوت اعلی ظاهر قوله عزّ اجلاله یا عبد حاضر جمیع امور در قبضۀ قدرت الهی بوده و هست و آنچه امر نماید او محبوبست هر یک از نفوس مذکوره را ذکر نمودیم بشأنی که جمیع اشیاء از بادۀ ذکر مجذوب و بثنای مذکور ناطق هذا من فضل اللّه یؤتیه من یشآء بنویس بایشان فقر بنفسه احتشام میطلبد لعمر اللّه فقر حقیقی بمثابۀ بحر است و احتشام عالم مانند قطره ولکن احتشام دوست لازال بخضوع و خشوع دوستان ناظر و بایشان متوجّه و با ایشان جالس انتهی

بعد از عرض شعر و ذکر عهد جناب آقا میرزا سیّد علی و همچنین رجای آقایان دیگر لسان عظمة باین کلمۀ مبارکه ناطق قوله جلّ کبریائه باید آنچه در کتاب اقدس از ملکوت مشیّت الهی نازل شده عمل نمایند و قلم اعلی اجر لقا از برای هر یک در صحیفۀ حمرا ثبت میفرماید به نصبت رایة یفعل ما یشآء و هر چه اراده فرماید جاری مینماید لیس لأحد ان یقول لم و بم انتهی این خادم فانی از حقّ جلّ جلاله مسئلت مینماید که بعد از عنایت کبری یعنی اجر لقا اسبابی ظاهر شود که در ظاهر هم ایشان بشرف لقا فائز شوند و از کوثر وصال بیاشامند دیگر تا کی این عنایت ظاهر شود و شمس اذن اشراق فرماید ولکن حمد مقصود عالمیان را که از فضل بیمنتهایش عنایت فرمود آنچه را که هیچ شیء از اشیاء باو معادله ننماید اجر لقا نعمتی است عظیم و اوست مائدۀ دائمۀ باقیه للّه الحمد بآن فائز شدند صدهزار حسرت از برای نفوسی که از عنایت امروز غافلند و از انوار آفتاب حقیقت محجوب و بیخبر

و اینکه مرقوم داشتید در ارض ص در مضجع مطهّر مقدّس حضرت سلطان‌الشّهدآء و محبوب‌الشّهدآء روحی لهما الفدآء بیتوته بعمل آمد لعمر محبوبنا و محبوبکم آن حضرت عمل فرمودند آنچه را که از سیّد اعمال است و این فقیر لاشیء چگونه از عهدۀ این شکر برآید و یا اولیای دیگر که در این ارض ساکنند این عبد از قبل خود و ایشان بعجز و قصور اعتراف مینماید و در حینی که کمال تحیّر دست داده بود و در بحر فکر متغمّس بنظر آمد که مقرّ کان اللّه و لم یکن معه من شیء را بوکالت ایشان زیارت نمایم و این عملی است که صد هزار هزار عالم ربح فوق ربح از برای آن محبوبست فوراً بحمد و ثنای محبوب یکتا مشغول گشتم و طلب اذن نموده بعد از اشراق آفتاب اذن از افق اراده امام وجه حاضر و بزیارت فائز و بطراز قبول مزیّن اینست عملی که از برای او شبه و نظیر تصوّر نشده و نمیشود له الحمد و المنّة و له العنایة و الکرم و الرّحمة

و اینکه ذکر اهل بیت علیهم من کلّ بهآء ابهاه را نموده بودند و عنایات و محبّتشان که نسبت بآن جناب ظاهر شد فی‌الحقیقه سزاوار این مقامند لازال بخدمت حقّ مشغول بوده‌اند و کمال محبّت را در بارۀ اولیائش اظهار مینمودند آنچه از ظلم ظالمین یعنی ذئب و رقشا بر ایشان وارد شد از محبّت الهی ممنوع نشدند باستقامت فائزند و این مقامیست بسیار بزرگ از حقّ جلّ جلاله میطلبم ایشان را موفّق و مؤیّد دارد انّه علی کلّ شیء قدیر

و اینکه در بارۀ جناب حاجی محمّد صادق خ‌ا علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید یک لوح امنع اقدس از سماء عنایت مخصوص ایشان نازل و ارسال شد انشآءاللّه بآن فائز شوند و از کوثر بیان رحمن بیاشامند آشامیدنی که انتهای آن از حدود مقدّس و منزّه هی بیاشامند و بنوشانند امثال آن نفوس اگر بحکمت رفتار نمایند و در حبّ الهی ثابت و مستقیم شوند تأیید حقّ جلّ جلاله بایشان میرسد باید بکمال حکمت بتبلیغ مشغول شوند که شاید اهل آن جهات عرف ظهور را بیابند و ندای دوست را بشنوند و به ما ینفعهم عامل گردند

هذا ما نزّل من سمآء مشیّة ربّنا الرّحمن لجناب خ‌ا علیه بهآء اللّه قوله تبارک و تعالی

بسمی الظّاهر النّاطق من الأفق الأعلی

انّ المظلوم یذکر من اقبل الی الفرد الخبیر و اعترف بوحدانیّته کما اعترف به القلم الأعلی اذ جال فی مضمار البیان طوبی لنفس فازت بعرفان ربّها و ویل لکلّ غافل مریب انسان بمثابۀ شجر است اگر باثمار مزیّن گشت لایق مدح و ثنا بوده و هست والّا شجر بی‌ثمر قابل نار است اثمار سدرۀ انسانی بسیار لطیف و پسندیده و محبوب اخلاق مرضیّه و اعمال حسنه و کلمۀ طیّبه از اثمار این شجره محسوب ربیع اشجار ظاهره در هر سنه ظاهر و مشهود ولکن ربیع اشجار انسانیّه ایّام ظهور حقّ جلّ جلاله بوده اگر در این ربیع الهی سدره‌های وجود باثمار مذکوره مزیّن شوند البتّه انوار آفتاب عدل من علی الأرض را احاطه نماید و کل خود را فارغ و مستریح در ظلّ حضرت مقصود مشاهده کنند آب این اشجار کوثر بیان محبوب امکان است در یک آن غرس میشود و در آن دیگر از امطار رحمت رحمانی فرعش در سماء مشاهده میگردد شجرۀ یابسه قابل ذکر نبوده و نیست طوبی از برای مقبلی که بطراز همّت مزیّن شد و بر خدمت امر قیام نمود او بمقصود فائز و بآنچه از برای او خلق شده عارف صدهزار افسوس از برای نفوس غافله فی‌الحقیقه ایشان بمثابۀ اوراق یابسۀ مطروحۀ بر ارضند عنقریب باد اجل هر یک را بمقرّ خود راجع نماید غافل آمدند و غافل زیستند و غافل بمقام خود رجوع نمودند عالم در هر حین بأعلی النّدآء ندا مینماید و میگوید من فانیم و ظهورات و الوان من فانی از اختلافات و تغییرات محدثۀ در من پند گیرید و متنبّه شوید مع‌ذلک بصر موجود نه تا ملاحظه کند و سمع مشهود نه تا بشنود سمع حقیقی امروز ندا مینماید و میگوید هنیئاً لی امروز روز من است چه که ندآء اللّه مرتفع است و کینونت بصر میگوید مریئاً لی روز روز من است چه که جمال قدم از افق اعلی مشرق و لائح باید اهل بهاء از مالک اسماء در کلّ احیان سائل و آمل شوند که شاید اهل انشاء از فیوضات ایّامش محروم نمانند جمیع علما باین کلمه ناطق بودند و مکرّر در زمان طفولیّت نفس حقّ اصغا نموده میگفتند آیا آن کلمۀ قائم چه کلمه‌ایست که نقبا از آن فرار اختیار مینمایند بگو آن کلمه حال ظاهر و شما قبل از استماع فرار نموده‌اید و ملتفت نیستید و آن کلمۀ مبارکۀ مکنونۀ مخزونۀ مصونه اینست هو در قمیص انا ظاهر و مکنون به انا المشهود ناطق اینست آن کلمه‌ئی که فرائص مشرکین از آن مرتعد شده سبحان‌اللّه در جمیع کتب قبل عظمت این یوم و عظمت ظهور و عظمت آیات و عظمت کلمه و عظمت استقامت و عظمت شأن و مقام ذکر شده مع‌ذلک خلق از او غافل و محتجب انبیا لقای این یوم را آمل بودند داود میفرماید من یقودنی الی المدینة المحصّنة مدینۀ محصّنه عکّاست و حصنش بسیار محکم و مظلوم در او مسجون و همچنین در فرقان میفرماید ان اخرج القوم من الظّلمات الی النّور و بشّرهم بأیّام اللّه در اکثری از صحف و کتب الهی ذکر این یوم بکمال تصریح مذکور و مسطور علمای عصر ناس را از این مقام اعلی و ذروۀ علیا و غایة قصوی منع نموده‌اند طوبی از برای آن جناب که ظلمت اوهام از نور یقین منعت ننمود و سطوت ایّام شما را از مالک انام بازنداشت قدر این مقام را بدان و از حقّ جلّ جلاله حفظش را بخواه در هر حال دولت باقیه مخصوص حقّ و اولیائش بوده و خواهد بود البهآء المشرق من افق البقآء علیک و علی الّذین تمسّکوا بحبل اللّه المتین انتهی

الحمد للّه اشراقات انوار آفتاب عنایت کل را فراگرفته و بخششی ظاهر که هر ذکر بدیعی از ذکرش اظهار عجز نموده از حقّ جلّ جلاله این فانی سائل و آمل که کل را یعنی دوستان و آقایان را از شرّ خادعین و خائنین و ماکرین محفوظ دارد اوست مهیمن بر کل و قادر بر کل و محیط بر کل

و اینکه در بارۀ آقا میرزا عبّاس علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید که در اوّل ایّام عمر بنار محبّت مشتعلند و بخدمت قائم این فقره هم در ساحت امنع اقدس عرض شد هذا ما نطق به لسان الرّحمن قوله جلّ و عزّ

هو العلیم البصیر

انشآءاللّه نهالهای جدیده از امطار رحمت الهی باوراق و اثمار بدیعۀ جنیّه فائز شوند امروز پرتو آفتاب فضل عالم را احاطه نموده طوبی از برای نفسی که باو فائز شد و ویل لکلّ غافل مرتاب نعیم از برای اشجاری که از اریاح ارادۀ حقّ جلّ جلاله حرکت نمایند در اوّل ایّام بعرفان حقّ و خدمت دوستانش فائز شدی انشآءاللّه در جمیع احوال و ایّام حیات بافق اعلی ناظر باشی و بنار حبّش مشتعل و از انوار وجهش منیر الأمر بید اللّه العلیم الخبیر البهآء علیک انتهی

این عبد فانی هم خدمت کل مرّة بعد مرّة عرض خلوص میرساند دیگر از تحریر خجلت میبرم چه که بسیار مزاحم شدم ای کاش هر دقیقه از دقایق این ایّام هزار دقیقه و هر ساعتی هزار ساعت میشد و این عبد هم مؤیّد میگشت و بذکر و ثنای اولیای حقّ مشغول میشد اگرچه باز کما ینبغی از عهده برنمیآمد ولکن امید هست که این رجا مقام عمل ظاهر شود و مقرّ گیرد انّ ربّنا الرّحمن لهو المقتدر القدیر البهآء المشرق من افق سمآء عنایة ربّنا علی حضرتکم و علی من معکم و یحبّکم و یسمع قولکم و یعینکم و ینصرکم فی اللّه ربّ العرش و الثّری و مالک الآخرة و الأولی

عرض دیگر آنکه جمیع اولیاء الهی از عباد و اماء که در دستخطّهای آن حضرت مذکور بودند مخصوص هر یک لوح ابدع امنع اقدس از سماء عنایت نازل و ارسال شد هم این عبد در اصل مکتوب ثبت نموده و هم علیحده لوح نوشته ارسال گشت للّه الحمد مکرّر مذکور گشتند و آنچه بطرز لوح نیست یعنی بعضی فقرات منزله است باید آن محبوب سواد آن را از برای صاحبان آن ارسال فرمایند و همچنین یک لوح امنع اقدس اعزّ ابهی مخصوص آن محبوب نازل فضلاً علی ما نزّل فی المکتوب ارسال شد انشآءاللّه بآن فائز گردند و عدد اسم اعظم الواح بدیعۀ منیعه بلااسم ارسال شد حسب الاستدعای آن حضرت و آنچه الواح مخصوص اولیای ارض ش نازل نزد محبوب روحانی جناب انیس علیه بهآء اللّه الأبهی ارسال شد که برسانند و آنچه مخصوص اولیای آباده است نزد آقائی حضرت افنان جناب آقا میرزا آقا علیه من کل بهآء ابهاه ارسال شد که ارسال دارند انشآءاللّه عرف آیات الهیّه و کلمات قدسیّه که از خزائن علم ظاهر شده جمیع را اخذ نماید و به ما یحبّ و یرضی مؤیّد فرماید انّه علی کلّ شیء قدیر الحمد للّه الواحد العزیز الفرید

خ‌ادم

فی ١٩ شهر محرّم الحرام سنة ١٣٠١

م‌ص

جناب حاجی میرزا ابوالقاسم ش علیه سلام اللّه

غرّۀ رجب سنۀ ١٣٠٧

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الحمد للّه الّذی نطق بکلمة من کلماته العلیا و بها فصّل بین العباد فی ناسوت الانشآء و بها اظهر سلطانه و ابرز اقتداره و بها ماجت بحور المعانی و البیان فی الامکان و نطق الکتاب الأعظم بین الأمم

یا ملأ الأرض و السّمآء تاللّه قد اتی مشرق الایقان و معه الفرقان الّذی به فرّق بین الحقّ و الباطل بذلک ارتعدت فرائص القبائل الّا من شآء اللّه ربّ العالمین و مقصود العارفین

سبحانک یا الهی و سیّدی و سندی اسألک بنورک السّاطع المبین و بحبلک المتین و بتجلّیاتک فی یوم الدّین ان تنوّر قلوب اولیائک بنور معرفتک ثمّ ارزقهم کوثر الاستقامة من ایادی عطائک ای ربّ قد خلقتهم لاعلآء امرک و اظهار کلمتک تراهم منقطعین عن دونک و مسرعین الی شاطئ بحر توحیدک بحیث نبذوا الأوهام و الظّنون الّتی بها منع عبادک عن التّقرّب الی ساحة عزّک و بساط عظمتک قدّر لهم یا مقصود العالم ما ینبغی لسمآء جودک و بحر فضلک انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک زمام الأمور لا اله الّا انت مالک یوم النّشور

و بعد یا حبیبی قد طار قلب الفانی اذ سمع هدیر عندلیب ثنائک فی وصف اللّه ربّنا و ربّک و مقصودنا و مقصودک و اخذ زمام السّکون عن کفّی بحیث نطقت امام الوجوه الملک لمن اجتذب بندائه عباده فی الأعصار و القرون وعزّة اللّه و عظمته قد اخذنی الفرح من کلّ الجهات بما خرق حضرتک الحجبات الّتی بها منع العباد عن التّوجّه الی الأفق الأعلی و الذّروة العلیا کأنّی سمعت من آثار قلمکم آیات انجذابکم و اشتعالکم و اشتیاقکم الی اللّه المقتدر الغفور العطوف فلمّا قرأت و اطّلعت قصدت المقام و عرضت امام الوجه قال المولی ارواحنا فداه یا اباالقاسم علیک سلام اللّه و عنایته قد حضر العبد الحاضر امام الوجه و عرض کتابک وجدنا منه نفحات حبّک و اقبالک و خلوصک و ایقانک و استقامتک و خشوعک للّه ربّ ما یری و ما لا یری و ربّ العرش العظیم لعمری لو یتوجّه احد بسمع الفطرة لیسمع من الصّخره الملک و الملکوت و العزّ و الجبروت للّه ربّ العالمین طوبی لأذنک بما سمعت النّدآء و لبصرک بما رأی الأفق الأعلی و لقیامک امام کرسیّ العدل و لذکرک و ثنائک فی یوم فیه احاط المشرکون مدن اللّه مالک ما کان و ما یکون

یا ایّها الطّائر فی هوآء محبّة اللّه ینبغی لک و للموحّدین ان یتشبّثوا بأذیال ردآء عنایة اللّه و یسألوا من سمآء فضله و بحر عطائه ان یحفظهم من شرّ المشرکین و یبدّل ضعفهم بالقوّة و عجزهم بالاقتدار انّه هو المقتدر علی ما یشآء و فی قبضته زمام الأسمآء لا اله الّا هو المقتدر العزیز الحمید انّک اذا سمعت ندآء المظلوم ولّ وجهک شطر کعبة اللّه المهیمن القیّوم و قل

لک الحمد یا الهی بما هدیتنی الی صراطک المستقیم و بشّرتنی بظهور نبئک العظیم و نوّرت قلبی بنور توحیدک و انطقت لسانی بما انزلته فی کتبک و صحفک و الواحک سبحانک یا مرسل الأریاح و فالق الأصباح اسألک بمصباحک الّذی احاطته عواصف فراعنة العباد و قواصف جبابرة من فی البلاد ان تؤیّد من اقرّ بتوحیدک و اعترف بما انزلته فی کتبک ای ربّ تسمع حنینی فی حبّک و شوقی و شغفی من نفحات وحیک اسألک ان توفّقنی لأبشّر العباد بظهور آیاتک و بروز بیّناتک انّک انت المقتدر الفضّال الکریم لا اله الّا انت العلیم الحکیم انتهی

این فانی متحیّر که فضل و عنایت و عدل و عطای حقّ جلّ جلاله چه تصرّفی در عالم وجود داشته و دارد مقتضیات حکمت آن حضرت را مؤیّد فرمود بر حضور در مقامی که کل از آن اعراض نموده‌اند و موفّق نمود بر اصغای بیانی که جمیع از آن ممنوع و محرومند الّا من شاءت مشیّته النّافذة و ارادته الغالبة فی‌الحقیقه عالم جدید شده اسرار بیان بارادۀ مقصود عالمیان از غیب بشهود و از ستر بظهور آمده چون این عنایات بر حسب ظاهر از برای آن حضرت ظاهر شده و کشف نقاب نموده امید هست قائد جنود اللّه یعنی بر و تقوی گردند اخلاق مرضیّه از اقوی جنود عالم نزد مالک قدم مذکور انشآءاللّه باین جنود مدائن حکمت و بیان را تصرّف نمایند و عالم را بنور معرفت منوّر دارند این امر لدی اللّه صعب نبوده و نیست بیک کلمه گوهر پاک عدل را جذب نمود و بر سموات برتری داد هو المقتدر علی ما یشآء بقوله کن فیکون از همّت آن حضرت اطمینان حاصل که جمعی از غافلین را بافق دانائی دعوت نمایند و فائز فرمایند بآنچه که السن حقایق بکلمۀ مبارکۀ الملک للّه ناطق گردد اولیای آن ارض طرّاً نزد مولی مذکور بوده و هستند و این فانی از برای هر یک طلب نموده نعمتهائی را که از احصا خارجست و از تحدید فارغ

اینکه در بارۀ ذکری که سبب آگاهی عباد است مرقوم فرمودند در آن اراضی حسب ‌الأمر جایز نه چه که اکثری از عباد مابین مفسد و مصلح فرق نگذاشته‌اند بلکه مصلح را مفسد و مفسد را مصلح دانسته و میدانند ارکان انصاف را سستی اخذ نموده و کذلک عدل را باید این عبد و آن جناب از حقّ بطلبیم عباد خود را بطراز انصاف مزیّن دارد امری که سبب فرح و علّت سرور است اینست که آن حضرت از بحر عنایت محروم نگشتند و نوشیدند آنچه را که ذکرش الی‌الأبد باقی و برقرار است و لازال مذکورند مدد غیبی اعانتش را ظاهر فرماید چه که حرکت و نیّت لوجه اللّه بوده و هست یسأل الخادم ربّه ان یقرّبکم و یوفّقکم و یؤیّدکم علی ذکره و ثنائه بالحکمة و البیان انّ ربّنا هو المقتدر العزیز المستعان

اینکه ذکر جناب حاجی میرزا ابوطالب ایّده اللّه را نمودند چون قبل از اطّلاع بر امر ظاهر شده بأسی نبوده و نیست اسأل اللّه ان یقدّر له ما قدّره لأمنائه و اصفیائه انّه هو المقتدر المختار امید آنکه از بعد بذکر مولی مذکور آیند و از بحر اعظم محروم نمانند

و اینکه در بارۀ کتاب مبارک ایقان مرقوم داشتند لو شآء اللّه تمام آن بآن جناب میرسد طائفین حول طرّاً سلام میرسانند و از حقّ جلّ جلاله از برای آن جناب تأیید میطلبند السّلام و الذّکر و الثّنآء علی جنابکم و علی عباد اللّه الصّالحین

هو النّاطق علی العرش امام وجوه العالم

الحمد للّه الّذی نوّر العالم بنیّر لاح و اشرق من فجر الظّهور فی افق سمآء بیان الرّحمن و بذلک غرّدت حمامة البهآء علی عمود النّور فی الفردوس الاعلی تاللّه قد اتی مکلّم الطّور و ظهر ربّ النّار فی سدرة الوجود و ینطق انّه لا اله الّا انا الفرد الواحد العلیم الخبیر و الحمد للّه الّذی زیّن سمآء المحبّة بانجم الاتّحاد و الاتّفاق و جعل سبب الاعظم لظهور ما اراد بین الامم حکم الاقتران فی الامکان و انّه عمّر الممالک و البلدان و اظهر الصّنائع و ما ترونه الیوم و سمعتموه من قبل من عباده الحکمآء تعالی مولی الاسمآء الّذی حکم بالتّزویج لراحة عباده و خلقه و سکونهم و اطمینانهم فی مملکته و بذلک انزل من ملکوته المقدّس فی کتابه الاقدس و فی کتبه و صحفه من قبل و من بعد انّه لهو المقتدر علی ما اراد و هو الفرد الواحد المختار

سبحانک یا اله العالم و مقصود الامم یشهد لسان ظاهری و باطنی و اعضائی و اجزآئی و ارکانی بوحدانیّتک و فرادنیّتک و بانّک انت اللّه لا اله الّا انت لم تزل کنت مقدّساً عنکلّ ذکر و وصف و ثنآء و لا تزال تکون بمثل ما کنت فی ازل الآزال

ای ربّ اسئلک بنسائم فجر ظهورک الّتی بها احییت الکائنات و بامطار سمآء فضلک و لئالی بحر علمک و حکمتک بان تؤیّد الّذی اقبل الیک و اظهرت له فضلک و عنایتک و وهبته امة من امآئک الّتی کانت قائمة علی خدمتک فی سنین معدودات اظهاراً لجودک و ابرازاً لفضلک ای ربّ الّف بینهما باسمک الّذی به سخّرت القلوب و اجتذبت النّفوس انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک زمام من فی السّموات و الارضین و الحمد لک یا اله العالمین و مقصود العارفین

ا‌ب

نبیل قبل تقی

هو المقتدر المتعالی المقدّس العلیّ الأبهی

الحمد للّه الّذی نوّر العالم من النّور الّذی اشرق من افق اسمه الأعظم اذاً اضطربت الأمم منهم من مات و رجع الی الفنآء و منهم من انصعق علی الأرض الغبرآء و منهم من اجتذبه النّور الی الأفق الأعلی البقعة المبارکة الّتی تنطق فیها السّدرة المنتهی انّه لا اله الّا ربّ الآخرة و الأولی و الحمد للّه الّذی زیّن الأشیآء بطراز النّقطة الظّاهرة تحت البآء و رکّبها بالهآء اذاً هدرت الورقآء و دلع دیک السّنآء و غرّدت حمامة البیان علی غصن البقآء انّه لا اله الّا هو و انّه لهو الکنز المخزون و الاسم المکنون الّذی به زیّنت الزّبر و الألواح و انّه لنار اللّه لمن اعرض و طغی و نور اللّه لمن اقبل و هدی و به فصّل اللّه بین الأخیار و الأشرار و به ادارت ایادی العطآء کوثر البقآء طوبی لمن نبذ الهوی و شرب منه باسم ربّه الأبهی و ویل لمن انکر و کفر باللّه مالک الأسمآء و فاطر الأرض و السّمآء

و بعد قد بلغ الخادم کتابکم الّذی کان مزیّناً بذکر اللّه و ثنائه و معطّراً بالعرف الّذی کان متضوّعاً من قمیص خلوصکم لسلطانه و حضرته نسأل ‌اللّه بأن یقرّبکم الیه فی کلّ الأحیان و ینطقکم بما یجتذب به اهل الأدیان انّه لهو المقتدر المتعالی العزیز المستعان

مکتوب آن جناب واصل الحمد للّه عرف محبّت محبوب عالمیان از آن ساطع و آنچه از اقبال و اتّفاق و اتّحاد احبّا ذکر نموده بودند کمال فرح روی داد چه که الیوم کلّ مخصوص عرفان اللّه و اتّحاد و اتّفاق در امرش خلق شده‌اند طوبی لهم انّ لهم حسن مآب و آنچه از بلایای وارده مرقوم داشتند اگر‌چه بظاهر سبب حزن و اندوه شد ولکن چون لوجه اللّه وارد شده نور علی نور بوده و خواهد بود دنیا فانیست چنانچه مشاهده میشود در کلّ دقایق در تغییر و تبدیل است و همین تغییر لوحی است که در او فنای آن از قلم قدرت ثبت شده یا طوبی للمتبصّرین عنقریب بساط ظلم پیچیده شود چنانچه از قبل شده و بساط نتایج اعمال مخلصین گسترده گردد اگر این مقام تفصیل داده شود لعمر اللّه جمیع قلوب اهل عالم طائف حول احبّای حول حقّ گردند نسأل‌ اللّه ان یفتح الأبصار و یقرّها بالنّظر الی ما طلع و اشرق و لمع و ابرق من الأفق الّذی کان سلطان الآفاق لمن فی الابداع

ای برادر روحانی ناس را غفلت و نادانی از ملکوت باقی الهی منع نموده باید حذّاق اطّبای معنوی بتدابیر حکمت و بیان ایشان را تربیت نمایند و بکمال محبّت و شفقت کوثر معانی را بنوشانند و این کوثر در هر مقامی بظهوری ظاهر در مقامی خمر لذّة للشّاربین و در مقامی لبن لم یتغیّر طعمه و در مقامی ماء غیر آسن و در مقامی عسل مصفّی و این مقامات اربعه از قبل نازل ولکن از قلم ربّنا الأبهی بعدد اسم اعظم نازل گشته یا بشری للشّاربین و یا طوبی للشّاربین و هنیئاً للشّاربین

و اینکه مرقوم فرموده بودند بارض زاء توجّه نمودند و با احبّای آن ارض مجالست فرمودند و بعضی از نفوس قابله را بشطر احدیّه دعوت نمودند این فقره بسیار محبوب بوده و هست طوبی لقلبک بما قصد خدمة اللّه و لرجلک بما سرع الی ارض الزّآء لتبلیغ امر اللّه و للسانک بما نطق بذکر اللّه و لوجهک بما توجّه الی الأحبّآء خالصاً لوجه اللّه و طوبی از برای نفوسی که از کوثر محبّت و عرفان آشامیده‌اند و بافق رحمن توجّه نمودند بعضی که من دون اللّه از برای خود اله اخذ نموده‌اند بر اصل امر مطّلع نبوده و نیستند و بتوهّمات نفوس غافله در وادی ضلالت مبتلا و حیران مانده‌اند اگر بر تفصیل امورات نفسی که او را معبود دانسته‌اند مطّلع شوند قسم بآفتاب افق تقدیس که صدهزار فرسنگ فرار نمایند و بندای یا لیتنا ما اتخذّت فلاناً خلیلا ناطق گردند و صیحه زنند از حقّ بطلبید انشآءاللّه جمیع مردگان را از کوثر حیوان معارف و بیان در این یوم که سیّد ایّام است زنده فرماید طوبی از برای نفوسی که بذکر آن جناب صنم وهم را بعضد یقین شکستند و بمالک یوم الدّین پیوستند علیه بهآء اللّه و رحمته انشآءاللّه ثابت و مستقیم بمانند چه که اکثری از ناس بمثل اوراق رقیقۀ یابسه مشاهده میشوند و بهر ریحی حرکت مینمایند این القلوب الصّافیة و این الآذان الواعیة و این الأبصار الحدیدة چه اگر نفسی الیوم در آنچه از مشرق امر الهی ظاهر شده تفکّر نماید جمیع عالم را معدوم مشاهده کند و بعروۀ وثقی تمسّک نماید بشأنی که جمیع قادر بر فصل نباشند

و اینکه نوشته بودید که بعضی از دوستان فتنۀ حادثۀ در آن ارض را سبب و علّت ذهاب آن جناب دانسته‌اند ابداً وجود آن جناب سبب آن فتنه نبوده بلکه سبب امری دیگر بوده قد شهد بذلک ربّنا المقتدر المبیّن العلیم الخبیر باید جمیع اهل آن ارض از احبّای الهی مسرور باشند بعمل آن جناب و اسامی نفوس مقبله و اماء مقبلات که در مکتوب آن جناب بود بساحت اقدس معروض شد طوبی لهم و لهنّ بما ذکرت اسمائهم و اسمائهنّ فی المقام الّذی جعله اللّه مقرّ عرشه و مشرق وحیه و مطلع ظهوره و سلطانه بین العالمین کلّ بعنایات الهی فائز شدند چه که هیچ امری اعظم از آن نیست که ذکر نفسی تلقاء عرش مذکور آید اگر بعظمت این مقام و شرافت آن مطّلع شوند هرآینه از بهجت و سرور هلاک گردند و لوحی از سماء مشیّت الهیّه مخصوص جمیع احبّای آن ارض نازل و بعنایتی مظلومین آن ارض در آن لوح مفتخر گشته‌اند که تاللّه لا یعادلها ما فی الامکان انّا نشکر ربّنا الرّحمن بالموهبة الّتی ظهرت و لاحت من افق فضله المهیمن العزیز البدیع

و اینکه از حین ارتفاع امر اللّه سؤال نموده بودید انّ له وقت مخصوص فی کتاب اللّه ولکن این ایّام افضل بوده و هست چه که ظلم ظالمین و انکار علما و اعراض و اعتراض جهلا بمنزلۀ مصفّی است آنچه خالص است وارد میشود و اجرام از دخول ممنوع قدر این ایّام را باید بدانیم محبّت و الفت و عرفان این ایّام را لذّت دیگر و رَوْح دیگر است در ایّام ارتفاع امر و غلبۀ ظاهره هر نفس مردوده‌ئی ادّعای ایمان مینماید چنانچه مشاهده میشود در این ایّام که فی‌الجمله رایحۀ عزّ در بعض بلدان مرور نموده بعضی از ماکرین و خادعین ادّعای محبّت و ایمان نموده و بهواهای نفسانیّه عامل و ناطقند چنانچه اوامر الهیّه را لعب صبیان انگاشته‌اند و به غیر ما اذن اللّه تکلّم نموده‌اند نسأل اللّه بأن یؤیّد الکلّ علی ما یحبّ و یرضی آنچه در الواح الهیّه نازل باید کلّ بآن ناظر باشند و بآن عامل هر نفسی بغیر آن تکلّم نماید از حقّ نبوده و نیست انّه بریء من الّذین یفسدون فی الأرض و یأکلون اموال النّاس و یرتکبون ما نهوا عنه فی الزّبر و الألواح ولکن آن جناب محزون نباشند از ذلّت واردۀ این ایّام همین ذلّت نفس عزّت خواهد شد زود است که امر اللّه مهیمن بر کلّ ظاهر شود لا رادّ لأمره و لا مانع لحکمه یفعل بسلطانه ما یشآء و یحکم بقدرته ما یرید اگر نفسی الیوم درست مشاهده نماید شمس امر را در قطب زوال ملاحظه کند مع آنکه جمیع امرا مخالف و جمیع علما معرض و جمیع ملوک بر حسب ظاهر متّحد و جمیع اخبار برّاً و بحراً متّصل و جمیع صفوف منتظم حقّ جلّ جلاله در سجن اعظم مع وحدته بشأنی ظاهر که فوق آن ممکن نه تعالی تعالی سلطانه تعالی تعالی اقتداره تعالی تعالی کبریائه و اگر دوستان حقّ بآنچه مأمور بودند عمل مینمودند حال مشاهده مینمودید که اکثر بلدان باعلام ایمان و عرفان مزیّن بودند از حقّ میطلبیم که دوستان را تأیید فرماید بر آنچه بآن مأمورند

و اینکه مرقوم داشته بودید که در محبّت اللّه انفاق جان محبوب‌تر است یا ذکر حقّ بحکمت و بیان لعمر اللّه انّ الثّانی لخیر چه که بعد از شهادت جناب بدیع علیه من کلّ بهآء ابهاه کلّ را بحکمت امر فرمودند باید امثال آن جناب بکمال حکمت بتبلیغ امر مشغول باشند که شاید گمراهان سبیل حقیقی الهی را بیابند و بمقام قدس قرب که مرجع من فی السّموات و الأرض است فائز گردند شهادت در سبیل محبوب از افضل الأعمال محسوب فی‌الحقیقه شبه و ندّی نداشته و نخواهد داشت ولکن اگر خود واقع شود محبوبست جمیع امور معلّق بقبول حقّ است و حقّ کلّ را بحکمت امر فرموده اگر نفسی بآن ناظر و عامل گردد و از او فساد و اعمال شنیعه که سبب تضییع امر اللّه است ظاهر نشود و بعد بحدوث فتنه‌ئی شربت شهادت بیاشامد این مقام اعلی المقام بوده و هست و فی‌الحقیقه این مقام سلطان مقامهاست لا یقدر البیان ان یصفه و لا القلم ان یکتبه عجب است از بعض نفوس که در چنین احیان مضطرب و متزلزل میشوند اصل این است که انسان به ما امره اللّه عامل گردد بعد از فوز باین مقام آنچه واقع شود محبوب بوده و خواهد بود باید آن جناب و جمیع احباب در کلّ احوال بحبل حکمت متمسّک باشند چه که اکثری ضعیفند بمجرّد ارتفاع ضوضا مضطرب و خائف و محتجب مشاهده میشوند قد سبقت رحمة ربّنا العالمین

و اینکه در اشعار شیخ بهائی مرقوم داشته بودید این عبد شهادت میدهد که اسراری که الیوم در وسط آسمان و زمین کشف شده و آن جناب بر آن مطّلع گشته صدهزار مثل شیخ مرحوم و فوق فوق آن بآن عارف نبوده و مطّلع نگشته چنانچه مشاهده نموده‌اید که علمای اعلام چه اوهاماتی در ظهور قائم مجسّم نموده‌اند و چه مقدار از اوراق لطیفۀ ممرّده را بذکر ظنونات لایسمنۀ لایغنیه سیاه نموده‌اند کتب متعدّده در این مقام نوشته‌اند و کلمه‌ئی از آن را ادراک ننموده‌اند عجب در این است که بعضی از اهل بیان مثل های هاویه که در ارض قاف ساکنست باوهامات اذکار قبل هنوز محتجب و در قبر جهل و نادانی ساکن است باید بکمال روح و ریحان و حکمت و بیان مشغول بتبلیغ امر باشند چنانچه الحمد للّه بوده‌اند اینقدر بدانید توجّه شما بارض زاء و ذکر شما در آن ارض لدی العرش مقبول افتاده هذا یکفیک و‌ربّ العالمین جهد نمائید تا احبّای الهی باخلاق مرضیّه و اعمال حسنه و کلمات طیّبه عامل و ناطق گردند از حقّ جلّ کبریائه میطلبم که آن جناب را در کلّ احوال تأیید فرماید شما از نفوسی محسوبید که لدی العرش مذکور بوده و هستید و لوحی از سماء عنایت مخصوص آن جناب و هم‌چنین لوحی مخصوص مخدّره امّ علیها بهآء اللّه نازل و ارسال شد انشآءاللّه بزیارت آن فائز شوند

و اینکه از عسر احبّای الهی مرقوم داشته بودند بلی جمیع عالم مخصوص حقّ و احبّای حقّ خلق شده و این امریست که کلّ رسل و جمیع کتب بر آن گواهند مع‌ذلک خلق جاهل غافل نفس حقّ را بظلم مبین در این حصن متین حبس نموده‌اند و البتّه در این حبس و ظهور عسر و شدائد حکمتهای بالغۀ الهیّه مستور است جمیع عنایات الهیّه و قوّات صمدانیّه و غنای ربّانیّه متوجّه احبّای الهی است نظر بعدم اسباب ظاهر نشده عنقریب ظاهر خواهد شد و در الواح مبارکۀ منیعه که از سماء مشیّت ربّانیّه نازل شده علّت و سبب ضیق و تنگی احباب در آن مذکور دیگر احتیاج بعرض این بنده نیست ولکن اینقدر عرض میکنم که خیر کل در این فقر و عسر است اگر احبّا بر آنچه مخصوص ایشان مقدّر شده مطّلع شوند تاللّه لا یلتفتون الی الدّنیا و عسرها و شدّتها و مکارهها انّها ظلّ زایل سیطوی بساطها و یبقی ما قدّر لهم من لدی اللّه العلیم الحکیم و این عسر ظاهره هم انشآءاللّه بیسر مبدّل خواهد شد و شدّت برخا و اضطراب باطمینان انّه لهو المقدّر العلیم جمیع احبّای الهی را از جانب این خادم فانی تکبیر برسانید و بگوئید الیوم یومیست که باید بکمال سرور و ابتهاج رغماً لأنف العالم از کؤوس محبّت مالک قدم پی در پی بیاشامید و بذکر اللّه مشغول باشید قدر این ایّام را بدانید و چون عنادل بستان معانی بکمال شوق و اشتیاق در این ربیع الهی بسرائید و در هر مجلس و مجمع که کوثر ذکر الهی بدور آید این خادم فانی را فراموش ننمائید انّما البهآء علیک و علی احبّآء اللّه فی هناک

بسم اللّه الرّحمن الرّحیم

الحمد للّه الّذی کان باقیاً ببقآء کینونیّته و دائماً بدوام ازلیّته الّذی خلق الموجودات بکلمة امره و اظهر الممکنات لتجلّی انوار حبّه و جعل قلوب اولیائه عرشاً لاستوآء جمال احدیّته و مرآتاً لتحکّی جلال سلطنته و الصّلوة و السّلام علی اوّل نقطة ظهرت من غیب الأحدیّة و اوّل حرف بها تمّت کلمة الجامعة و اوّل نور اشرق من فجر الهویّة و اوّل نسیم هبّت من ریاض الالهیّة الّذی جعله اللّه فی عالم الأمر مظهراً لظهور جمیع اسمائه و صفاته و فی عالم الخلق سمّاه محمّداً بین عباده و علی آله و صحبه و سلّم تسلیماً کثیراً

یا ایّها المتعارج الی جبروت التّوحید و المتصاعد الی ملکوت التّفرید قد وصل الیّ کتابک و عرفت ما ذکرت فیه عن مسئلة الّتی تذهل عنها العقول و تحیّرت منها النّفوس و کأنّ جنابک اردت من هذا الفانی تفسیرها و کشف رموزها و هتک قناعها و غطائها مع انّی ما ادّعیت شئونات العلمیّة و البلوغ الی معارج الحکمة من اسرار اللّه المودعة فی هیاکل البشریّة مع ذلک و ما سمعت ضوضآء المشرکین و غوغآء المنافقین فیما قالوا فی حقّی و ارادوا علی نفسی کیف یقدر ان یدلع هذا الدّیک الالهی فی حدیقة المعانی او ان تطیر هذه الحمامة فی ریاض الفصاحة ولکن لمّا وجدت فی وجهک انوار المحبّة و فی قلبک حبّ اسرار الالهیّة اجری علیک شطّاً من هذا البحر الأعظم الموّاج و من هذا الغمام الهاطل اللّجلاج لیکون دلیلاً لحبّی ایّاک من حینئذ الی یوم الّذی تحشر العاشقون تحت لوائه و تجمع العارفون عند اشراق انواره فاعلم بأنّ العرفآء الّذین بلغوا الی لجج ابحر العنایة و عرفوا اسرار البدایة فی النّهایة یتکلّمون بکلام فی الظّاهر و یریدون منه المعانی فی الباطن و هذا من سننهم و عادتهم لذا یکفّرونهم بعض الجهّال و یسبّونهم اصحاب الجدال و یحاجّون بهم اهل الضّلال فی المقال و من [جملة] کلماتهم هذه الکلمة و انّها تکون نوراً و رحمةً للأبرار و نقمةً و غضباً للفجّار و لمّا وصلنا الی هذا المقام من الکلام اردنا ان نذکر بعض المقامات لیظهر لجنابک السّبیل قبل القآء الدّلیل من هذا العبد الذّلیل الّذی ابتلی فی هذه الظّلمات الطّویل و یسمع من قلبه العویل کلّ من سکن فی دیار الخلیل و دخل فی سرادق الأحدیّة عند مکاشفة انوار الجلیل فاعرف بأنّ اوّل اشراق شمس الالهیّة فی العوالم الملکیّة استوائه علی عرش الرّحمانیّة و من هذا التّجلّی ظهرت انوار الرّحمة من سلطان الأزلیّة علی الممکنات و هذه الرّحمة انقسمت علی قسمین قسم سمّیت بالرّحمة المنبسطة و الرّحمة الکلّیّة و الرّحمة الجامعة و الرّحمة المخزونة و الرّحمة الاطلاقیّة و الرّحمة المحیطة و امثال ذلک ممّا ذکر فی کتب العارفین قدّس اللّه تعالی اسرارهم و ارواحهم و هی رحمة الّتی تعطی من دون سؤال و تنفق علی الممکنات و الموجودات من البدایات و النّهایات من غیر الاظهار اعمّ من ان یکون بالاضمار او بالاجهار و هذه من رحمة الّتی سبقت کلّ شیء ممّا کان و عمّا یکون فی عوالم المصنوعات و المخلوقات و بهذه الرّحمة المنبسطة تظهر ربوبیّة الکلّیّة من مربّی الحقیقی علی کلّ من فی السّموات و الأرض و بها یرزق کلّ شیء و ینفق کلّ شیء و یعطی کلّ شیء قبل طلبه و مشیّته و ارادته کما انّ جنابک سمعت و عرفت عن آدم الأولی علی نبیّنا و علیه الصّلوة و التّسلیمات بأنّ اللّه تبارک و تعالی لمّا خلقه بقدرته و نفخ فیه من روحه و صوّره علی صورته هیّأ له اسبابه و کلّ ما کان محتاجاً الیه و کذلک فانظر فی الأطفال بأنّ اللّه تبارک و تعالی قدّر لهم رزقهم و کلّ ما یحتاجون به قبل ظهورهم و تولّدهم و انّهم حین خروجهم عن بطون امّهاتهم لیجدون ارزاقهم من غیر ان یسئلوها او یطلبوها لأنّهم ما کانوا فی الدّنیا حتّی یسئلون شیئاً و یطلبون امراً و لمّا جری مآء هذه الرّحمة عن بحر الأحدیّة فی عالم الصّمدیّة لذا جعلها اللّه مقدّسة عن الحدود و الجهات و منزّهة عن الطّلب و السّؤالات و لذا سمّی اللّه نفسه ربّ العالمین و انّی لو اذکر هذا المقام العالی و هذا الأمر المقدّس المتعالی بدوام عمری و بقآء کینونتی ما یفرغ حبّ قلبی عن هذا المقام الأعظم و هذا الرّمز المنمنم الأکرم ولکن اختصرت فی ذکره لئلّا تکسل فی مطالعته و ملاحظته و نسئل اللّه بأن یوفّقک بالوصول الی اسراره و البلوغ الی مواقعه و انّه هو فعّال لما یشآء و انّه هو العزیز الکریم و قسم سمّی بالرّحمة المحدودة و الرّحمة التّقییدیّة و امثال ذلک و من هذه الرّحمة ینزل من غمام العدل غیث العطآء بعد طلب العباد فی عالم الایجاد و هذا مقام العدل ای اعطآء کلّ ذی حقّ حقّه و هذا مقام هندسة الایجاد بعد الانوجاد و مراتب القدر فی الاشهاد و الانشآء کما نزّل من جبروت البقآء علی خاتم الأنبیآء صلّی اللّه علیه و سلّم و ان من شیء الّا عندنا خزائنه و ما ننزّله الّا بقدر معلوم و من ذلک المقام تموّجت ابحر القدریّة فی عوالم الملکیّة و اشرقت شمس الرّبوبیّة فی سمآء الجودیّة

اللّه اکبر هذا البحر قد زخرا

و هیّج الرّیح موجاً یقذف الدّررا

و هذا مقام الّذی زلّت فیه اقدام العرفآء و زلعت ارجل البلغآء کما سئل احد من الأولیآء عن هذا المقام الأظهر و هذا المنظر الأکبر و اجابه بأنّه بحر زخّار لا تلجه و فی مقام آخر لیل دامس لا تسلکه و بعد قال القدر سرّ من سرّ اللّه و حرز من حرز اللّه مختوم بختام اللّه مطویّ فی علم اللّه رفع اللّه عن العباد عرفانه و وضعه فوق شهاداتهم لأنّهم لا ینالون بسرّ الصّمدانیّة و لا بتجلّی الرّحمانیّة الی آخر القول و کما تشهد الیوم اختلافات الأمم [لم یکن] الّا من عدم عرفانهم بهذا الأمر الأکرم والّا لو وصلوا الی هذا المقام الکبری و هذا الرّمز العظمی لن یعترض احد احداً و لن یلم نفس نفساً کما غرّد الورقآء علی اغصان سدرة البقآء عجب لمن اشتغل بعیوب النّاس و هو غافل عن عیوب نفسه و فی هذا المقام ینبغی بأنّ کلّ احد یتوجّه بنفسه و یهذّبها عمّا نهاه اللّه عنه و لا یعترض علی احد بهواه و یسئل کلّ ما یرد علیه من امر دینه عن الّذینهم کانوا مرایا علم اللّه و مظاهر امره و مطالع حکمه و مواقع نهیه و لهؤلآء النّقبآء حقّ بأن یأمروا النّاس بالمعروف و ینهوا العباد عن المنکر و هم الّذین یسارعون فی الخیرات و یرکضون الی الحسنات و لیس لدونهم من هذا الکأس نصیب و لغیرهم الیها من سبیل فوعمرک لو لا خوفی عن نمرود ارض النّفس و ملئه لألقی علیک من معارف الالهیّة ما تقرّ به عیناک و تبلغ الی کلّ ما اردت عن هذا الحوت المتبلبل فی التّراب ولکن مع ابتلائی بین یدی هؤلآء الفسقة الفجرة لن اقدر ان افتح علیک باب العلم و العرفان بمفاتیح الحکمة و البیان و اذکر لک من تغنّیات طور البقآء علی اغصان شجرة الایقان و انّ جنابک احصیت بعض ما ورد علیّ من رمی الشّقاق و ما ضرب علی فمی من ایادی الغلّ و النّفاق و انّهم فی کلّ یوم یشاورون فی امری علی ما هم یریدون و انّا نسئل اللّه بأن یجری علینا ما یحبّ و یرضی من حکم القضآء فی عوالم الامضآء و سیظهر ذلک و بعض ما ارادوا لأنّی انفقت روحی و نفسی و جسدی فی سبیل محبوبی و اشتیاقی الی اللّه کاشتیاق العین الی الجمال و الحوت الی الزّلال بل ازید من ذلک و اعلی عمّا یحصی من القلم علی الألواح ولکن لا تظهر ما اشرناک حتّی یظهر لک ما القینا علیک اذاً ترکنا القول و رجعنا الی ما کنّا فی ذکره فاعلم بأنّ فی ذلک المقام ای مقام القدر یجری کلّ الأمور علی التّرتیب الطّبیعیّ و المیزان الأصلیّ علی ما قدّر من تقدیر الأزلیّ و لکلّ شیء فی ذلک المقام مقدار و حدود و تکلیف لو یتجاوز عنه اقلّ من سمّ الابرة لیخرج عن حصن اللّه الّذی بناه بأیدی امره لحفظ عباده و من خرج عن حصنه فلیس له الیه من سبیل و لا الی حیاض رحمته من دلیل الّا بأن یتوب و یرجع الیه و انّ جنابک لو تشهد بعیون سرّک لتری بأنّ هذه الشّریعة المطهّرة فی الحقیقة حصن اللّاهوت فی ارض النّاسوت لیتحصّنوا فیه عباد مکرمون الّذین لا یسبقونه بالقول و هم بأمره یعملون و غیرهم من العباد الّذین ارادوا ان یدخلوا فی حصون شداد و من یدخل فی هذا الحصن لن یأخذه رمی الشّبهات و الظّنونات و لا یمسّه من نصب و لا من کره و من خرج عنه یأخذ السّارق ثیاب معرفته و ردآء ایمانه و شعار توکّله و دثار توسّله و یترک عریاً عن اثواب الجمیلة الّتی نسجها اللّه بأیدی نبیّه و رسوله و صفوته اعاذنا اللّه و ایّاکم من شرّ هذه السّرقآء الّذین لا یکتفون بالأموال و لا بما یتعلّق بالجلال فی عالم التّفصیل بعد الاجمال بل یأخذون من النّاس کلّ ما اعطاهم اللّه من قمص عنایته و اثواب مکرمته و فی هذا المقام یصدق علیهم الفقر الّذی یورث سواد الوجه فی الدّارین کما غنّت عندلیب الأحدیّة فی ریاض الصّمدیّة الفقر سواد الوجه فی الدّارین و کاد ان یکون کفراً فوعمری لو اذکر لک اسرار هذه الاشارات لتنقطع عن کلّ من علی الأرض و تطیر الی مدینة الصّفات عند تجلّی انوار الذّات ولکنّ القلم یمنعنی عن ذلک و اللّوح یصدّنی عن هذا و نسئل اللّه بأن یظهر ایّاماً یستشرق فیها شمس العلم عن افق الحکمة و یطلع فیها قمر الأسرار من اللّه المقتدر العزیز الغفّار فلمّا ثبت حکم الاعطآء لکلّ من فی السّموات و الأرض علی قدر استعداداتهم و مراتبهم فاعرف بأنّ السّالک الّذی سافر الی اللّه و هاجر الیه و انقطع عن الوطن الفانیة و اراد العروج الی الوطن الباقیة لتنکشف له اسرار المکنونة و الحقایق المخزونة و تظهر له جراثیم الأحدیّة و ظهورات الصّمدیّة و اذا وصل الی ذلک المقام الرّفیع و هذا الوطن المنیع حقّ علیه بأن یکون امیناً لخزائن علم اللّه و معتمداً للآلئ اسرار حکمته و ینبغی له بأن یکون حافظاً لهذه المعارف المودعة فی اوعیة قلوب المنیرة من عند اللّه خالق البریّة و یحفظها بمثل عینیه و یکتمها فی صدره و انّه لو یکشف حرفاً من هذه الأسرار لغیر اهله یجری علیه ثلاثة جنایات الأوّل الخیانة لأنّه خان اللّه فی افشآء اسراره لغیر اهله و الثّانی الظّلم لأنّه اعطی هذا المقام لغیر اهله و حمل علیه ما لا یطیقه و لن یقدر ان یحمله لذا یثبت علیه حکم الظّلم و ایّ ظلم اکبر عن ذلک و الثّالث القتل لأنّه اضلّ هذا المسکین و قتله قتلاً ایمانیّاً لأنّه لمّا لا یقدر ان یعرف هذه المعارف الالهیّة تزلّ قدماه عمّا کان علیه فی امر مبدئه و معاده لذا یصدق علیه حکم المقتول و یجری علی قاتله حکم القصاص و هذا القتل عند اهل الحقیقة اعظم و اکبر من قتل الجسد لو انتم بطرف الفؤاد تنظرون کما تدلّ بذلک ما نزّل من ملکوت الأحدیّة علی طلعة الأحمدیّة روحی و روح من فی لجج الأنوار فداه فی حقّ حمزة سیّدالشّهدآء و ابوجهل أ و من کان میّتاً فأحییناه و جعلنا له نوراً یمشی به فی النّاس کمن مثله فی الظّلمات و لیس بخارج منها اذاً تفکّر فی هذه الآیة المبارکة ان کان المقصود من الموت موت الظّاهریّة و الحیوة حیوة الظّاهریّة لن یصدق علی الحمزة حکم الموت و لا الحیوة لأنّه فی الظّاهر کان حیّاً بحیوة العنصریّة الظّاهریّة بل المقصود من الموت فی الآیة الشّریفة و الکلمة الالهیّة موت الایمانیّة و الموت القلبیّة فانّ الحمزة رضی اللّه تعالی عنه لمّا آمن باللّه و آیاته و برسوله الّذی ارسله بالحقّ صار حیّاً بحیوة الایمان و شرب عن کأس الحیّ الحیوان من عین الایقان یصدق علیه حکم الموت ای عن العوارض الحدّیّة و الحیوة ای الحیوة الباقیة الایمانیّة و بالعکس یجری الحکم علی ابوجهل و هذه الحیوة الایمانیّة یبقی و لا یفنی و یدلّ بذلک قوله تعالی فلنحیینّه حیوةً طیّبةً و امّا الحیوة الظّاهریّة تفنی کلّ نفس ذائقة الموت و بذلک ثبت بأنّ الموت الایمانیّة اعظم من موت الظّاهریّة فلمّا ثبت ذلک یثبت بأنّ القتل الایمانیّة ایضاً اعظم عن قتل الجسدیّة و لذا یجری علی هذا القاتل حکم القصاص فلمّا اثبتنا حکم القصاص علی العارف المکاشف بدلائل واضحة و براهین متقنة فاعرف بأن لن یقدر احد ان یجری علیه القصاص الّا الّذینهم شربوا الرّاح عن ساقی الجمال فی عالم الأرواح قبل ظهور الخلق فی عالم الأشباح و لهؤلآء الأقطاب ینبغی ان یجری علیه الحکم لأنّه ینبغی ان یجری علیه حکم القصاص من لا جری علیه حکم الحدّ لا کلّ همج رعاع الّذین لا یعرفون الحقّ عن الباطل و لا الظّلمة عن النّور اذاً نکتفی بما ذکرناه لک و نختم الکلام بأن الحمد للّه ربّ العالمین و السّلام علی من اتّبع الهدی

محبوبی ابن اسم اللّه اص جناب علی قبل نبیل علیه بهآء اللّه الأبهی ملاحظه فرمایند

۱۵۲^١

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الحمد للّه الّذی کان فی علوّ الرّفعة و العظمة و الجلال و یکون بمثل ما قد کان فی ازل الآزال انّه لا یوصف بالمقال و لا ینعت بما عند الرّجال و هو الغنیّ المتعال

یا محبوب فؤادی قد ورد علی دین اللّه ما ناح به سکّان الفردوس الأعلی و اهل الجنّة العلیا قد احاطت الأعدآء من کلّ الجهات و ارادوا اطفآء النّور الّذی اشرق من افق البطحآء انّ الخادم یسأل ربّه بأن یحفظ اولیائه و اصفیائه و یشرّفهم بلقائه فی یوم فیه اسودّت الوجوه و شاخصت الأبصار

بلسان پارسی عرض میشود اسکندریّه که فی‌الحقیقه تاج مدن اسلامیّه بود و بمثابۀ عروس بود مابین ممالک و دیار از سطوت مدافع انگلیس از اثواب امنیّت و اطمینان و طراز عزّت و عمار عاری مشاهده شد در ده ساعت عالیها سافلها بظهور رسید اهل وطن در کمال ضعف و اجنبیّه بغایت قویّ و غالب القدرة و الغلبة للّه الفرد الخبیر اینست بقیّۀ ظهورات ما انزله اللّه فی الکتاب طوبی للعارفین الفائزین در این ایّام نامۀ مفصّلی در جواب دستخطّ آن محبوب روحانی نوشته شد ولکن چون امورات پوسته منقلب است لذا ارسال آن در عهدۀ تعویق ماند و این ورقه بکمال اختصار عرض شد و امید هست که آن هم از بعد ارسال شود چون دول اجنبیّه بر سر مصر هجوم نموده‌اند لذا این دیار هم خالی از اغتشاش نیست احبّای الهی که در اسکندریّه بودند جمیع باین ارض راجع شدند و آنچه داشتند مع اموال ناس کل بغارت رفت البلیّة اذا عمّت طابت اسکندریّه و ما فیه خراب و سوخته و منهوب ولکن عنایت حقّ دوستان را حفظ نمود نحمده فی کلّ الأحوال از قبل هم نامۀ مفصّلی ارسال شد و تا حین خبر آن نرسیده انشآءاللّه تا حال حضور و مشاهده را ادراک نموده

و اینکه در بارۀ جناب م‌س علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید از قبل لوح امنع اقدس مخصوص ایشان نازل و ارسال شد و در مکتوب مفصّلی که این عبد بآن محبوب نوشته تفصیلی ذکر نموده و حال مجدّداً آن تفصیل عرض میشود باری در جمیع احوال از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که آن محبوب را حفظ فرماید و جناب م‌س علیه بهآء اللّه را بر آنچه سبب و علّت بقاء دائمی است مؤیّد نماید انّه علی کلّ شیء قدیر و بالاجابة جدیر ذکر ایشان مکرّر در ساحت اقدس شده و چون خواهش نموده بودند که مؤیّد شوند بر امری که سبب و علّت ذکر ابدی دائمی شود امر فرمودند وکیلی معیّن نمایند در بنای بیت رفیع عالی و این فقره امریست که بدوام اسماء حسنی باقی و پاینده است و اثمارش از صدهزار اولاد اعظم و اکبر و احسن است ولکن بعد از نامۀ ثانی آن محبوب که مرقوم داشته بودند ایشان ارادۀ حقوق الهی دارند بعد از عرض این مطلب فرمودند اگر حقوق ادا شود و از آن این بنا مرتفع گردد لدی اللّه اقرب و احسن است و بطراز قبول فائز در این صورت حرّیّت مطلقه حاصل است انّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو الآمر العامل المختار انتهی فی‌الحقیقه این فضلی است عظیم در بارۀ ایشان باید در لیالی و ایّام بحمد و شکر الهی مشغول شوند و بکمال روح و ریحان و تسلیم و رضا بآنچه امر شد عمل نمایند هنیئاً له

جوابهای دو دستخطّ آن محبوب تماماً در مکتوب مفصّل نوشته شده و همچنین جواب دستخطّ قبل آن محبوب که حاوی مطالب متعدّده بوده نوشته ارسال شد انشآءاللّه آن رسیده و این هم از بعد میرسد کلّ عسر یتزیّن بردآء الیسر اذا شآء و اراد و ذکر منتسبین آن محبوب هم بتفصیل شده استدعا آنکه جمیع منتسبین و اولیا و اصفیا را از جانب این خادم فانی تکبیر برسانید امید هست که کل فائز شوند بعنایت و رحمت و شفقت حقّ جلّ جلاله البهآء علی حضرتکم و علی من معکم و علی الّذین فازوا بعرفان اللّه ربّ العالمین

خ‌ادم

فی ١٩ شوّال المکرّم سنة ١٢٩٩

اسم اللّه حضرت زین علیه من کلّ بهآء ابهاه بلحاظ انور ملاحظه فرمایند

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الحمد للّه الّذی کان و یکون بمثل ما قد کان و هو الّذی انعم و اکرم و عرّف و علّم و الهم البیان انّه لهو الرّحمن لا اله الّا هو النّاطق فی کلّ الأحیان

و بعد عرض این فانی خدمت حضرت عالی آنکه جناب آقا میرزا ابوالفضل گلپایگانی علیه بهآء اللّه مکتوبی باین فانی نوشتند و مقصود آنکه عرض شود و جواب ارسال گردد حال مکتوبی از این عبد مع الواح منیعۀ مبارکه ارسال شد اگر مجال هست آن حضرت ملاحظه فرمایند و سواد بردارند والّا اگر پوسته میرود ارسال دارند چه که زود باید بایشان برسد

حسب الأمر آنکه اگر نفسی به ارض نجف‌آباد و اردستان میرود و یا مکتوب آن جناب میرسد من غیر آدم بنویسید ناعقین و طیور لیل و کتاب سجّین و اوراق نار که از عراق و ارض سرّ و عکّا در الواح الهی مذکور بود ظهور آن در جمیع اماکن شده و میشود انشآءاللّه نفوس مطمئنّه مؤیّد شوند بر استقامت کبری و بقسمی ظاهر شوند که معرضین را مجال اعراض نماند یعنی بقوّۀ آیات منزله و بیّنات ظاهره حجبات اوهام را خرق نمایند و البتّه مظاهر ظنون ببلاد رحمن توجّه کنند کتاب سجّین و الواح نار هم همراه دارند لعمر اللّه انّ الّذی کتبها و ارسلها افتری علی اللّه المهیمن القیّوم لا ینبغی له ان یتکلّم بکلمة کذلک نطق لسان العظمة و القوم اکثرهم لا یشعرون بجاهای دیگر هم مصلحت بدانید اخبار نمائید البهآء علیک و علی من معک انتهی

خ‌ادم

۵ رجب ١٢٩٨

جناب ناظر

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الکبریآء

الحمد للّه بعنایت مالک قدر یوم قبل جناب ملّا علی اکبر علیه بهآء اللّه بنفحات آیات الهیّه متوجّه آن صوب گشتند و حال جناب ابابدیع علیه بهآء اللّه عازمند لذا مجدّداً این خادم فانی باین عریضه مصدّعست هنوز مسافرین قبل نرفته‌اند جناب ملّا محمّد علی مع نفوس معدوده وارد از حقّ میطلبیم که قاصدان و مهاجران را تأیید فرماید بر آنچه الیوم سبب ارتفاع کلمة اللّه است و در هر مدینه و دیار که وارد میشوند سبب تذکّر نفوس و الفت و اتّحاد قلوب شوند و فی‌الحقیقه ناس از ایشان عرف اخلاق اللّه را بیابند باید هر یک نفحۀ حیوة باشند از برای اجساد ناس و رشحات بحر محبّت الهی باشند از برای اهل بلاد و البتّه امثال این نفوس قلیل بوده و هستند چنانچه از قبل فرموده‌اند مثل اکسیر احمرند و اکسیر احمر کم‌یابست و روایت قبل که میفرماید و المخلصون فی خطر عظیم شاهد این مقالست ولکن نظر بآنکه عنایت امروز را مثل و مانند نبوده و نیست این عبد امیدوار است که جمیع احبّا و دوستان حقّ به ما هو المقصود فائز شوند و به غیر ما اراد اللّه عامل نشوند و تکلّم ننمایند کل بنار ذکرش مشتعل باشند و بافق امرش ناظر اگرچه این عبد مع جناب ملّا علی اکبر علیه بهآء اللّه مکتوب مفصّل معروض داشت ولکن چون هر نفسی عازم میشود اشتیاق قلبی بر آن میدارد که مرّةً بعد مرّه و کرّةً بعد کرّه مزاحم شوم عرایضی که با جناب ملّا محمّد علی بود رسید انشآء اللّه جواب بهمراهی خود او ارسال میشود

یومی از ایّام فرمودند جناب ناظر علیه بهآء اللّه باید از عهدۀ خرابیهای رفیق همراه برآیند چه که سنین معدودات لدی العرش بود و ابداً او را لأجل تبلیغ امر اللّه بشطری نفرستادیم شما سبب شدید و او را مخصوص تعمیر و آبادانی بردید و از قرار معلوم خرابی و ویرانی دست داد بسیار عجبست که بعضی از نفوس مع نصایح الهیّه و مواعظ ربّانیّه و شفقت و عنایت مشرقۀ لائحه قسمی رفتار نمایند که سبب حزن قلوب مقبله گردد و یا علّت اخماد نفوس مشتعله شود ولکن باید احبّای الهی ناظر بافق امر و ما یظهر من عنده باشند لا بما یظهر من غیره چه که عصمت طرازیست مخصوص حقّ و از برای سایرین سهو و خطا و نسیان بوده باید دوستان از یکدیگر اغماض نمایند و ناظر بعفو حقّ باشند و در بارۀ یکدیگر دعا کنند انّه لهو الغفور الکریم جمیع دوستان و آقایان آن اطراف را از قبل این فانی تکبیر برسانید انشآءاللّه کل بنار محبّت الهی مشتعل باشند و بقمیص استقامت مزیّن و بانوار وجه رحمن منوّر دستخطّ جناب حبیب روحانی ملّا مصطفی که در جواب مکتوب این فانی مرقوم داشتند رسید و سبب فرح و انبساط گشت نسأل اللّه بأن یوفّق حضرته علی القیام لخدمته و نصرة امره و ذکره بین خلقه و یجعله من الّذین قالوا اللّه ربّنا ثمّ استقاموا انّه لهو المقتدر القدیر

و همان دستخطّ تلقاء وجه عرض شد اظهار عنایت فرمودند هنیئاً له ثمّ مریئاً له بعد از اتمام عریضه محبّت قلبیّه این عبد را بر آن داشت که مجدّداً خاطر عاطر آن حضرت را بکلماتی که فی‌الحقیقه مرآت حاکیۀ وجود این فانیست مشغول نماید و جواب مراسلات جناب ملّا محمّد علی در این کرّه عرض شود چه که گفته‌اند فی التّأخیر آفات لذا عرض میشود دستخطّهای متعدّدۀ جناب ع‌ب (ن) علیه بهآء اللّه باین عبد فانی رسید الحمد للّه خلیل‌آسا اصنام اوهام را شکستند و بافق یقین توجّه نمودند هنیئاً لحضرته بما فاز برحیق المعانی و البیان فی ایّام الرّحمن و رأی اشعّة انوار فجر الظّهور و اقبل الیه اسأل اللّه بأن یوفّقه فی کلّ الأحوال و یقدّر له ما تقرّ به اعین العارفین انّه لهو المقتدر القدیر مکاتیب ایشان بتمامه در ساحت اقدس عرض شد ولکن بعد از فقرۀ کرّه مادیان قد تبسّم محبوب العالم قال و قوله الحقّ انّه قد نطق بالصّدق و بعد از عشر دقایق قد توجّه وجه المقصود الی الخادم و قال ینبغی ان یرجع الی صاحبه فرمودند باید بصاحبش رد شود انتهی بشارت بایشان بدهید که مکتوبشان سبب تبسّم جمال قدم شد طوبی له ثمّ طوبی له و دستخطّهای متعدّدۀ آن حضرت که از اوّل ورود در آن ارض الی آخر مرقوم فرمودید این خادم بتمام آن فائز الحمد للّه که در جمیع احوال بذکر و ثنای حقّ مشغولید

در بارۀ نفوسی که در این ایّام بساحت اقدس توجّه نموده‌اند الواح منیعه از سماء عزّ احدیّه نازل و ارسال شد برسانید ولکن در کلّ احوال حسب الأمر آنکه بحکمت ناظر باشید چه که نظر بفضل الهی و ما نزّل فی اوّل هذا الظّهور ذکر هر نفسی تلقاء وجه شده و یا بشود از سماء مشیّت لوح نازل انّه لهو الفضّال المقتدر القدیر این خادم فانی عرض مینماید که اگر بعضی از دوستان بر حسب ظاهر بلوح فائز نشده‌اند از این فقره محزون نباشند چه که جمیع عالم خلق شده از برای آنکه ذکرشان در ساحت اقدس بشود چنانچه نقطۀ بیان روح ما سواه فداه میفرماید که کل از برای آنست که یک مرتبه در ساحت او ذکر شود و حال الحمد للّه از فضل نامتناهی الهی جمیع احبّا در ساحتش مذکورند و اگر بثمرۀ همین فقره مطّلع شوند کل را جذب سرور و ابتهاج بشأنی اخذ نماید که از من فی الملک بگذرند و بصدهزار لسان حقّ منیع را شکر نمایند هر عملی در این یوم عظیمست چه که این یومیست که خبر داده حقّ از آن بقوله تعالی من قبل الملک یومئذ للّه و کذلک فی مقام آخر لمن الملک الیوم للّه الواحد القهّار چه که الیوم یوم ظهور اللّه است و یومی است که فیه دکّت الأرض دکّاً دکّاً و جآء ربّک و الملک صفّاً صفّاً و این یومیست که میفرماید لیوم الفصل و ما ادراک ما یوم الفصل ویل یومئذ للمکذّبین و در ده مقام قلم اعلی مکرّراً میفرماید ویل یومئذ للمکذّبین

خدمت جناب محبوب اعنی ملّا مصطفی علیه بهآء اللّه از قول این عبد ذکر نمائید که مع عظمت این یوم و مع آنکه در جمیع کتب الهیّه از قبل قبل الی ان ینتهی الی الفرقان ذکر این یوم امنع اقدس اعظم تصریحاً من غیر تأویل بوده مع‌ذلک احدی ملتفت نشده اهل فرقان که فی‌الحقیقه از ثدی جهل مرزوقند ببلوغ نرسیده‌اند که سهل است ای‌کاش در این طفولیّت بلبن انصاف موفّق میشدند ولکن عجب از اهل بیانست که آن نفوس مع ادّعای عرفان و ایقان از کلمۀ انّنی انا اللّه اعراض نموده و در اسفل نیران مقرّ گزیده‌اند نمیدانم قول حقّ را که میفرماید یوم یقوم النّاس لربّ العالمین چه تفسیر نموده‌اند و بعد میفرماید ویل یومئذ للمکذّبین الّذین یکذّبون بیوم الدّین و ما یکذّب به الّا کلّ معتد اثیم و همچنین میفرماید در خطبۀ معروفه فتوقّعوا ظهور مکلّم موسی من الشّجرة علی الطّور و اگر بیانات کتب قبل ذکر شود این نامه کتابی حجیم گردد باری شهادت میدهد این خادم فانی که احدی رایحۀ رضوان معانی را که در فرقان بامر رحمن مستور گشته نیافته الّا الّذین انقطعوا الیوم عمّا سوی اللّه و اجابوا کلّ ما سمعوا من السّدرة الّتی احاطت العالمین انشآءاللّه باید ایشان و آن جناب و سایر دوستان بهمّت تمام بتربیت نابالغین بحکمت و بیان مشغول باشند در این حین خود این عبد متحیّر است که چه ذکر مینمود و بکجا منتهی شد مع آنکه در این عریضه ذکر این گونه اذکار مقصود نبود ولکن شمس کلمۀ عرفت اللّه بفسخ العزائم این گونه اشراق نمود الأمر بید اللّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید

و عرض دیگر آنکه عریضۀ جناب آقا میرزا عبداللّه علیه بهآء اللّه و ضلع و ابن ایشان بساحت اقدس فائز و مخصوص هر یک از سماء مشیّت لوح امنع نازل و ارسال شد و در لوح ضلع از قلم اعلی ذکر ذرّیّۀ طیّبه شده انشآءاللّه بآن فائز هستند و خواهند شد و همچنین باین عبد هم مرقوم فرموده‌اند از حقّ سائل و آملم که ایشان را موفّق فرماید بر اموری که سبب ذکر ایشان در عوالم لایتناهیۀ الهیّه گردد

و اینکه در بارۀ حاجی میرزا شفیع و ابن او مرقوم فرمودید آنچه عمل شد مقبولست ولکن لا یزید الظّالمین الّا خساراً و از آنجائی که الیوم رحمت کل را احاطه کرده و یوم تبدّل الأرض غیر الأرض است شاید اراضی نفوس غافله از امطار رحمت ربّانیّه بسنبلات حکمت و عرفان فائز شوند

و در فقرۀ لوح حضرت غصن اللّه الأعظم روحی لتراب قدومه الأعزّ فدا مرقوم داشتید که محبوبست فارسی شود بعد از آن لوح مخصوص رساله‌ئی مرقوم فرمودند بلسان پارسی از برای اهل ایران که هنوز بکوثر عرفان فائز نشده‌اند بسیار نافعست و مقصودشان از آن رساله آنکه ناس را از متابعت جهلا منع نمایند و بچشم و گوش خود در امور ملاحظه کنند و فی‌الحقیقه اگر درست ملاحظه شود از برای کلّ بشر آن رسالۀ مبارکه نافع بوده و هست مع آنکه ظاهراً از امور بدیعۀ مشرقۀ لامعه در آن ذکری نشده ولکن هر ذی شمّی از باطن آن عرف ایّام الهی را استنشاق نماید و هر ذی بصری انوار شمس معنوی را ملاحظه کند و آن رساله نزد مهاجرین موجود است انشآءاللّه بنظر آن جناب میرسد و مقصود آن بود که یک نسخۀ آن اوّل خدمت آن جناب ارسال شود ولکن از کثرت اشغال و عدم حضور کتّاب تعویق افتاد

و اینکه مرقوم داشتید که بیتی ابتیاع شده انشآءاللّه مبارکست نسأل اللّه ان یرفع فیه ذکره بالحقّ انّه ولیّ الذّاکرین بسیار محبوبست در هر ارضی محلّی معیّن شود تا سبب آسایش واردین گردد انشآءاللّه همیشۀ اوقات قلم آن محبوب روحانی دوستان و مخلصان را یاد نماید البهآء علیک و علی الّذین فی هناک من لدی اللّه مولانا و مولاک

ط

جناب ح‌س علیه بهاء اللّه

هو الشّاهد الخبیر

الحمد للّه بکلمۀ علیا فائز شدی و بشطر مقصود یکتا توجّه نمودی و از بحر وصال و لقا آشامیدی قد شهد لک قلمی الاعلی من قبل بما نطق به لسان العظمة فی هذا الحین جمیع عالم معادله نمینماید بکلمه‌ئی که از نزد حق ظاهر شود چه که عرف بقا از او متضوّع و حوادث دنیا باو راه نیابد باید آنجناب در لیالی و ایّام بحفظ اینمقام اعظم ناظر باشند زود است شمس عدل از خلف سحاب برآید و انوارش عالمرا احاطه نماید الامر بیده یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید انشاء اللّه در ظاهر و باطن بنصرت امر الهی مشغول باشید سوف یفنی الملک و یبقی العزّة و الاقتدار لمالکه و سلطانه نصرت امر الهی اعمال طیّبه و اخلاق راضیۀ مرضیّه بوده و خواهد بود انشآء اللّه کلّ موفّق شوند بر آنچه که سبب اعلاء کلمۀ حق جلّ جلاله است انّه معک فیکلّ الاحوال و هو الحافظ النّاصر العلیم الخبیر البهآء المشرق من افق عنایتی علیک و علی الّذین ما منعتهم شؤنات الخلق عن اللّه المقتدر القدیر

جناب محمّد قبل تقی علیه بهآء اللّه ابهر

بسمی الشّاهد السّمیع

الحمد للّه در جمیع احوال بعنایات مخصوصۀ غنیّ متعال فائز بوده و انشآءاللّه خواهید بود در سبیل حقّ وارد شد بر شما آنچه که در صحیفۀ حمرا از قلم اعلی مذکور در محبّتش حمل بأساء و ضرّاء نمودید و شماتت مشرکین و لوم لائمین را استماع کردید انشآءاللّه این مقام اعظم اعلی باسم حقّ جلّ جلاله محفوظ ماند امروز روزیست که ذرّات ممکنات از جمیع جهات به لک الحمد یا اله العالمین ناطق ولکن همج رعاع ارض غافل و محجوب

یا ایّها الطّائر فی هوائی و النّاظر الی وجهی از برای تبلیغ امر الهی خلق شده‌ئی بقلب فارغ و نور ساطع و توکّل خالص و استقامت کبری بمدن و قری توجّه نما و بحکمت و بیان امراض نفوس غافله را شفا عطا کن بگو ای عباد وقت را از دست مدهید چه که بسیار عزیز است قسم بلآلی بحر علم الهی که شبه و نظیر از برایش دیده نمیشود بوجوه منیره و قلوب پاکیزه بر خدمت امر قیام نمائید که شاید مردگان وادی حیرت و ضلالت از رحیق هدایت زنده شوند و به ما ینبغی لأیّام اللّه قیام نمایند امروز روز خدمت و طاعت و پرهیزکاری و بردباری است جهد نمائید تا از بحر آگاهی بیاشامید و بآنچه سبب و علّت آسایش عالم و نجاة امم است فائز گردید یا محمّد علیک بهائی و عنایتی و رحمتی الّتی سبقت العالمین انّا ذکرناک فی سنین معدودات لتشکر ربّک و تکون من القائمین علی خدمة امر ربّک الّذی به اضطربت افئدة العلمآء و اشتعلت بنار الضّغینة و البغضآء انّ ربّک یقصّ لک ما ظهر فی ایّامه انّه لهو الذّاکر العلیم ضع العالم و خذ ما امرت به من لدن مالک القدم سوف تری ما قدّر لک من القلم الأعلی فی لوح عظیم و انزلنا لکلّ اسم کان فی کتابک ما قرّت به عیون الملإ الأعلی و انجذبت به افئدة المقبلین کلّما سمعنا ندائک اجبناک انّ ربّک لهو الفضّال الکریم قد کنت معک حین البأسآء و الضّرّآء انّه لهو الرّقیب القریب لک ان تسقی العالم رحیق بیان مالک القدم کذلک امرناک من قبل و من بعد و فی هذا الحین

انّا نذکر امّک الّتی آمنت بربّها و فازت بعنایتی و فضلی العزیز المنیع بشّرها من قبلی و کبّر علی وجهها من لدن ربّک و ربّ من فی السّموات و الأرضین سوف یرفع اللّه ذکرها و یظهر علی العباد و الامآء ما قدّر لها انّه لهو المقتدر القدیر

یا تقی قد ورد علیکم فی سبیل اللّه ما ناح به الأشیآء یشهد بذلک من ینطق فی هذا اللّیل فی هذا المقام الرّفیع طوبی لکم و لمن احبّکم لوجه اللّه و لمن تقرّب الیکم و یسمع قولکم فی هذا النّبإ الّذی به ارتفع هذا البنآء العظیم و نذکر اختک الأولی و اختک الأخری و اللّائی ذکرت اسمائهنّ فی کتابک انّ ربّک لهو المشفق الرّحیم ان اذکرهنّ من قبلی و بشّرهنّ بما نزّل لهنّ من سمآء مشیّتی ما عجز عن عرفانه علمآء الأرض الّا من شآء اللّه ربّ العالمین البهآء المشرق من افق ملکوتی و جبروتی علیک و علی الّذین ذکرناهم فی لوح آخر و علی اللّائی اقبلن الی الأفق الأعلی و آمنّ باللّه الفرد الواحد العزیز الحکیم

هو المقتدر علی ما یشآء بأمر من لدنه و هو اللّه کان بکلّ شیء قدیرا

الحمد للّه مموّج ابحر النّور بالمآء النّاریّة الالهیّة و مهیّج احرف الظّهور بنقطة العمائیّة الفردانیّة و مطوّر طود الغیبیّة من فلک الظّهور نفس البطون وجهة الأزلانیّة و مکوّر نقطة الرّبوبیّة من طرز الأبهائیّة الصّمدانیّة لیشهدنّ الکلّ بأنّه هو الحقّ لا اله الّا هو و انّه لهو الفرد الأحد الصّمد الّذی لم یلد و لم یولد و لیس کمثله شیء و هو اللّه المتکبّر الجبّار الحمد للّه مطفّح طماطم النّاریّة من هیکل القدّوسیّة السّاذجیّة و مرشّح قماقم الجمالیّة من رشحات السّبّوحیّة المجرّدانیّة و مجذّب طلعات الهائیّة من تغنّیات الأزلیّة الوحدانیّة و مغرّد حمامة النّوریّة بالتّغرّدات السّرمدیّة الأبدانیّة لیعرفنّ الکلّ بأنّه لهو الحقّ لا اله الّا هو الجرّد القدّر الّذی لیس له وصف دون ذاته و لا نعت دون جنابه و انّه لهو المقتدر القهّار و الحمد للّه مطوّر النّور فی طوران نوره و مکوّر النّور فی کوران نوره و مشعشع النّور فی وجهات نوره و مقمّع النّور فی قمعان نوره و ملجلج النّور فی حرکات نوره و مبلّج النّور فی طلعات نوره حمداً له ثمّ حمداً له حمداً هو یستحقّه و لا غیره

فسبحانک اللّهمّ یا الهی لم یکن لی من ضیآء حتّی انادیک بآیات قدسک و لا لی من بهآء حتّی اناجیک بحروفات انسک و لا لی من سنآء حتّی الاقیک فی سرایر عزّک و لا لی من شعاع حتّی اشاهدنّک فی مکامن نورک فسبحانک اللّهمّ یا الهی لأنادینّک حین الّذی جعلتنی محزوناً تلقآء تموّج طماطم بشّاشیّتک و جعلتنی فی الأرض مهموماً عند تهیّج قماقم سرّاریّتک و حین الّذی جعلتنی فی البیت مغموماً تلقآء تبذّخ ابحر نوّاریّتک فسبحانک اللّهمّ یا الهی لأشهدنّک بما تشهد لنفسک بنفسک قبل کلّ شیء بأنّک انت اللّه لا اله الّا انت لم تزل کنت مستریحاً فی عرش الجلال و لا تزال تکوننّ فی هویّة الفضل و العدال لم تزل و لا تزال لتکوننّ بمثل ما قد کنت من قبل فی عزّ المجد و الجمال لن یعرفک احد علی حقّ عرّافیّتک و لن یصفک نفس علی حقّ وصّافیّتک کلّ ما یعرفوک المقدّسون افک فی ساحة قدس ملیک وهّابیّتک و کلّ ما ینعتوک الموحّدون شرک فی فنآء انس سلطان قدّاریّتک فسبحانک اللّهمّ یا الهی انت الّذی خلقتنی و لم اک شیئاً فی ملکک و رزقتنی و لم اک ذرّاً فی بلادک حتّی عرّفتنی ذکرک و الهمتنی تصدیقه لوجهک و الاذعان لأمره فی حقّک و اودعت فی ذاتیّتی نوراً من کینونیّتک لأعرف بذلک نفسک و اشعشع فی مملکتک و استریح فی ساحة عزّک حتّی تموّجت علیّ ابحر الحزن الّتی لن یقدر احد ان یشرب قطرة منها و حزنت بشأن تکاد الرّوح ان یفارق من جسمی بحیث هممت و اهممت الرّوحانیّون و غممت و اغممت النّورانیّون و لک الحمد یا محبوبی علی جمیع ما اظهرت بقدرتک و قدّرت بمشیّتک و احکمت بقضائک و احصیت بامضائک لأنّ کلّ ذلک دلیل لأمرک و سبیل لسلطان منک فسبحانک اللّهمّ یا الهی کیف ادعوک ببدایع ذکرک بعد الّذی قطعت السّبیل عن معرفة کنه ذاتک و کیف لا ادعوک و انّک ما خلقتنی الّا لذکر آلائک و تحمید نعمائک فسبحانک انّی کنت لدیک لمن السّاجدین فسبحانک اللّهمّ یا الهی لأقسمنّک فی ذلک اللّیل الألیل عند تغنّی حمامة الأمر فی جبل السّنآء عن یمین شجرة الحمرآء بتغنّیات ازلیّتک و فی تلک الظّلمات الأطول تلقآء تغرّد ورقآء النّورآء خلف حجبات العمآء بتغرّدات سرمدیّتک بأن ترفعنی الی سمآء الغیب بهیمنة سلطان قیّومیّتک و تصعدنی الی افق الشّهود بقوّة ملیک الوهیّتک و تعرّجنی الی مکامن احدیّتک و تشرّفنی بزیارة طلعتک حتّی اسکن فی جوارک و استریح فی بساطک و اتّکأ الی وساید النّور بعنایتک و استرقد علی سمآء الظّهور بکرامتک لعلّ یسکن قلبی و یستریح فؤادی و یلذّ کینونیّتی و یطمئنّ ذاتیّتی لأکون بذلک من الّذینهم کانوا بلقآء ربّهم یوقنون

ان یا ایّها السّائل الجلیل و المتوقّد بنار الخلیل ایقن بأنّی من اوّل یوم الّذی ایّدنی اللّه بالتّصدیق علیه و الاقرار بأمره الی حینئذ ما ارید ان اجوب احد من العباد ولکن لمّا وجدت فی قلبک ناراً من محبّة اللّه و قبساً من نور مظهر نفسه لذا قد تموّجت ابحر مودّتی لحبّی لک ارید ان اجیبک بحول اللّه و قوّته بما یطفح منّی من رشحات العبودیّة فی ارض الظّهور لیجذبک نفحات النّور الی ذروة السّرور و یصلک الی مقام الّذی قدّر اللّه لک فی تلک الأیّام الّتی اریاح الحزن قد احاطتنی من کلّ شطر عمّا اکتسبت ایدی النّاس بما افتروا علیّ من دون بیّنة و لا کتاب ای ربّ افرغ علیّ صبراً و انصرنی علی القوم المعتدین فاعلم بأنّ لتلک الآیة الجنیّة و الثّمرة اللّطیفة و رنّة الالهیّة و درّة اللّاهوتیّة معانیاً لطیفة الی ما لا نهایة بما لا نهایة و انّی بفضل اللّه و جوده ارشح علیک طفحاً منها لیکون ذکراً للمؤمنین و نوراً للمستوحشین و حصناً للمتزلزلین فاشهد بانّ للطّعام مراتب شتّی ولکن انّا لنکفینّک بأربعة منها منها مقام عرش الهاهوت جنّة الأحدیّة لن یقدر احد ان یفسّر حرفاً من تلک الآیة فی تلک الجنّة لأنّ ذلک مقام سرّ الصّمدانیّة و ابنیّة الأحدانیّة و اسرائیلیّة الفردانیّة و نفسانیّة اللّمعانیّة ظاهرها عین باطنها و باطنها عین ظاهرها لا ینبغی لأحد ان یطّلع بحرف منها ولکنّ اللّه سیظهر اذا یشآء لمن یشآء و انّی علی قدر ضرّی و مسکنتی لا اعلم حرفاً منها لأنّها لن یحکی الّا عن اللّه بارئها و موجدها فسبحان اللّه خالقها و محییها عمّا یقولون الموحّدون فوالّذی نفسی بیده لو تموّجت ابحر النّور فی تلک المقام لیغرق کلّ من فی السّموات و الأرض الّا عدّة احرف الظّهور و کفی باللّه علیّ و علیک شهیدا و منها مقام جنّة الصّمدیّة عرش اللّاهوت نور البیضآء و هو مقام هو هو و لیس احد الّا هو و هذه الجنّة مختصّ للعباد الّذین یستقرّون علی کرسیّ الجلال و یشربون مآء الکافور تلقآء الجمال و یقرؤون آیات النّور فی سمآء العدال و هم بها یتلذّذون و من ذلک الطّعام یتنعّمون و سبحان اللّه موجدها عمّا یصفون و منها جنّة الواحدیّة ارض الصّفرآء طمطام الجبروت و هو مقام انت هو و هو انت عباد الّذین لا ینطقون الّا باذن اللّه و لا یعملون الّا بأمره و لا ینهون الّا بحکمه کما وصفهم اللّه بأنّهم عباد مکرمون لا یسبقونه بالقول و هم بأمره یعملون و منها مقام جنّة العدل ارض الخضرآء قمقام الملکوت ذلک مختصّ للعباد الّذین لا تلهیهم التّجارة و لا بیع عن ذکر اللّه الا انّ اولئک اصحاب النّور و هم فیها باذن اللّه یدخلون و علی بساط العزّ یسترقدون و منها مقام جنّة الفضل ارض الحمرآء سرّ الصّفرآء مستسرّ البیضآء نقطة النّاسوت و انّ ادلّآء الذّکر فیها اکبر لو کنتم تعلمون فآه آه ثمّ آه آه لو کان نقطة الأولی فی تلک الأیّام و یشهد حزنی لیترحّم بی و یتلطّف علیّ و یشوّقنی فی کلّ حین و یؤیّدنی فی کلّ آن فآه آه لیتنی متّ بعده قبل تلک الأیّام ام کنت نسیاً منسیّا قل ان یا ایّها الملأ ان ارحمونی و لا تفتروا علیّ و لا تعجلوا فی امری لأنّی عبد آمنت باللّه و آیاته و لا یبقی من ایّامی الّا قلیلا و کفی باللّه ربّی علیکم وکیلا اذ هو حسبی و حسب من اراد من قبل و کفی بنفسه حسیبا ربّ افرغ علیّ صبراً و انصرنی علی القوم المشرکین الّذین لا ینطقون الّا عن ظنون انفسهم و لا یتحرّکون الّا بما یؤیّدهم هواهم قل ما لکم کیف انتم لا تتفکّرون و لا تشعرون

ان یا ایّها الأمین اذا تطفّحت اریاح المحبّة عن یمین شجرة الطّور و یقلّبک ذات الیمین و ذات الشّمال هنالک تحصّن فی کهف النّور باذن اللّه العلیّ و هو اللّه کان بکلّ شیء قدیرا و ان شهدت و علمت کلّ ما فسّرنا لک فاشهد بأنّا نرید بتفسیر اخری فاعلم بأنّ المراد فی الطّعام نفس العلم ای کلّ العلوم و من اسرائیل نقطة الأولی و من بنی‌اسرائیل الّذی جعله اللّه من عنده حجّة علی النّاس فی تلک الأیّام الّا ما حرّم اسرائیل علی نفسه ای ما حرّم نقطة الأولی علی ارقّائه و عباده ثمّ اشهد بأنّ کلّ ما حدّد اللّه فی الکتاب من امره و نهیه حقّ لا ریب فیه و علی الکلّ فرض العمل به و التّصدیق علیه و لا یحجبک عمل الّذین کانوا یفسدون فی الأرض و یحسبون انّهم مهتدون لا فوربّ العمآء هم کاذبون و مفترون و انّ علی مثل تلک الفئة لن یحلّ علیهم ان یأکلوا الشّعیر فی تلک الأیّام فکیف یحلّ علیهم ان یأکلوا ما حرّم اللّه فی الکتاب فسبحانه سبحانه عمّا یقولون المشرکون

ان یا ایّها الخلیل اذا استشرقت بتشرّق شرق شوارق صبح الأزل الّتی ملأت الآفاق انواره و استجذبت بتجذّب جذب جواذب نور الصّمد الّذی ظهرت علی هیاکل الاشراق آثاره فاعرف بأنّ المقصود من الطّعام فی تلک الأیّام الّتی کانت الشّمس طالعة فی وسط السّمآء و یستضیء سراج الأزلیّة فی مصباح العمآء ما یکون الّا معرفة صاحب الأمر و اسرائیل ای المشیّة الأوّلیّة الّتی خلق اللّه بها کلّ من فی السّموات و الأرض و ما بینهما و بنی‌اسرائیل عباد الّذین یستجذبون بنار تلک المشیّة فی سنة ستّین الی یوم الّذی یحشر النّاس لربّ العالمین و ما کان اللّه ان یظلم احد ولکنّ النّاس انفسهم یظلمون فاعلم بأنّ نور اللّه لم یزل کان مستویاً علی اعراش العطآء و لا یزال یکون بمثل ما قد کان ولکنّ النّاس هم لا یشعرون و لا یشهدون فلمّا استبذخناک بتبذّخ طود النّور و استشمخناک بتشمّخ طود العبودیّة فی ارض السّرور و استشربناک من ید یوسف الجمال مآء الأحدیّة من عین الکافور و استرقدناک فی مهاد الأمن عند تغنّی نملة المحبور هنالک یروح روحک و یلذّ نفسک و یسرّ ذاتک فاذاً فاشکر اللّه الّذی خلقک من قبل بأمر من عنده و جعلک من الّذین هم بآیات اللّه لمهتدون ولکنّ الآن اشکو بثّی و حزنی الی اللّه لأنّه یشهد همّی و ینظر حالی و یسمع ضجیجی فوالّذی طیّر طیر النّور فی ارض الظّهور ما وجدت بمثلی مطروحاً کما الآن قد جلست فی نقطة التّراب بالذّلّة العمآء و لم یکن فی الملک ذی روح الّا و یحزننی بشأن تکاد السّموات ان یتفطّرن و تنشقّ الأرض و تخرّ الجبال هدّا بحیث لم یر عین الدّهر بمثلی مظلوماً و انّی صبرت و حلمت و جلست بین یدی اللّه و اتّکلت علیه و فوّضت الأمر الیه لعلّ یرحم علیّ و یعفو عنّی کلّ ما کان النّاس هم یفترون ثمّ اعلم یا کمال بأنّی لو افسّر تلک الآیة من یومئذ الی ان اتّصل الأیّام الی المستغاث یوم الّذی یقوم النّاس لطلعة حیّ بدیع لأقدر بما اعطانی اللّه بفضله و جوده لأنّ سرّ الأحدیّة قد تحرّکت و بحر الصّمدیّة قد تموّجت و طلعة النّور فی سموات العمآء عن یمین شجرة الأمر قد تلعلعت فی تلک الأیّام الّتی ما طلعت شمس الظّهور بمثلها ولکنّ النّاس لا یعرفون قدرها و لا یشهدون لطفها فآه آه لو عرفوا لن یغیب الحجّة منهم و لن یرفع النّعمة عنهم قل ما لکم کیف تشرکون باللّه الّذی خلقکم و ایّدکم بنور من عنده ان انتم مؤمنون ان یا کمال اسمع ندآء تلک النّملة الذّلیلة المطرودة الّتی خفی فی وکره و یرید ان یخرج بینکم و یغیب عنکم ممّا اکتسبت ایدی النّاس و کان اللّه شهید بینی و بین عباده و هو اللّه کان علی کلّ شیء شهیداً فآه آه لو یکون نقطة الأخری طلعة حیّ قدّوس لیحزن علی حالی و یبکی علی ما نزلت بی و انّی اسئل من جنابه فی ذلک الآن و ادعو من حضرته بأن یصعدنی الی ساحة عزّه و یجلسنی فی بساط قدسه کأنّی فی تلک الأیّام کنت و لم اکن شیئاً مذکوراً ای ربّ فأفرغ علیّ صبراً فانصرنی علی القوم الفاسقین

ان یا ایّها الأمین ان کنت سکنت فی اجمة البیضآء جزیرة الفرقان فاعلم بأنّ الطّعام ولایة الّتی قدّر اللّه فیها لأهلها و انّ المراد من اسرائیل نقطة الفرقان و من بنی‌اسرائیل اوصیائه من بعده الا انّ بمثل ذلک یجزی اللّه عباده المتّقون و ان کنت سکنت فی جزیرة الحمرآء حدیقة البیان فاعلم بأنّا نطلق الطّعام و نرید نقطة الأولی صرف الأحدیّة فی مقام و من اسرائیل وجهة الأخری برّ الصّمدیّة فی مقام و طلعة النّور و مجرّد الظّهور و هیکل الأحدیّة الّذی جعله المعتدین مسجوناً فی الأرض و مستوراً فی البلاد فی مقام فسبحان اللّه عمّا اکتسبت ایدی النّاس فما اللّه بغافل عمّا کان النّاس هم یعملون فلمّا تموّجت فی ذلک الآن نار المحبّة فی قلب البهآء و یغنّ حمامة العبودیّة فی سمآء العمآء و یرنّ هدهد النّور فی وسط الأجوآء و یحرق شجرة الطّور لنفسه بنار نفسه فوق تابوت الشّهادة عن خلف القاف ارض الامضآء و یکفّ نملة العبودیّة فی وادی الأحدیّة فی ذلک اللّیل بالسّرّ الوفآء ارید ان افسّر تلک الآیة بما علّمنی اللّه فی ذلک الآن بفضله و جوده و انّه لهو العزیز الوهّاب فاشهد بأنّ الطّعام یکون بحر الغیب الّذی هو المکنون فی صحایف النّور و المخزون فی الواح المسطور و اسرائیل مظهر الأمر فی تلک الأیّام و بنی‌اسرائیل اهل البیان و کان ذلک الطّعام حلّ لهم ای لکلّ من اراد ان یصعد الی سمآء العنایة و یشرب مآء الطّهور من تلک الزّجاجة کوب العبودیّة الّتی لم یکن الّا کمثل فیء فی الأرض بل استغفر اللّه من ذلک التّحدید فسبحان اللّه عمّا یقولون الظّالمون فی وصفه تسبیحاً کبیرا فآه آه لو تموّج علیّ رشحاً من ابحر الاذن من سلطان العمآء و ملیک البهآء لفسّرت تلک الآیة بلحنات الرّوحانیّین و ربوات المقدّسین و نغمات المجتذبین و لمّا ما اشمّ رایحة الامضآء بعد القضآء لیکفینّک بما القیت علیک لیکون دلیلاً للّذینهم کانوا فی ایّام ربّهم متذکّرون فاذا تصطّلت بتصطّل نار الوداد و تلذّذت بتلذّذ اثر المداد فی تلک الألواح السّداد فاشهد و ایقن بأنّی ما ادّعیت شیئاً الّا العبودیّة للّه الحقّ و کان اللّه حکمی عمّا کان النّاس هم یفترون قل ویل لکم عمّا اکتسبت ایدیکم ستردّون الی عالم الغیب و الشّهادة و انتم فیها لتسئلون

قل ان یا اهل الملأ لا تتعجّبوا عن صنع اللّه رحمة اللّه و برکاته علیکم اهل البیان لو کنتم تعلمون اتّقوا اللّه ثمّ اعلموا بأنّ صنع اللّه یستضیء بمثل سراج الأزلیّة بین صنع النّاس کیف انتم لا تتفکّرون و لا تشهدون فآه آه فوالّذی قد استکفّ ورقآء المحزون فی صدر البهآء لنسیت کلّما شهدت من اوّل یوم الّذی شربت لبن المصفّی من ثدی امّی الی حینئذ بما اکتسبت ایدی النّاس و کان اللّه یعلم کلّ ما کان النّاس هم لا یعلمون قل ان یا اهل العمآء ان اخرجوا من مساکنکم للحضور فی حرم النّور عمآء الظّهور بیت اللّه الأکبر الّتی حکمه فی لوح الفؤاد باذن اللّه العلیّ قد کان مشهوداً و انّی اختم الکلام بما غنّت حمامة النّور من قبلا حین وروده فی ارض السّرور و کان بلحن الفؤاد مغرّداً و انت تعلم یا محبوبی ما اردت لوجه اللّه معتمداً فانّ الصّبر منقطع منّی لحبّی جمال اللّه منکشفاً و انت تعلم ما اراد ابن الزّنآء فی دمی متعمّداً لا وحضرة عزّک لا ابایع به لا خفیّةً و لا جهراً اللّه قرّب یوم دمی ثمّ دمعی علی التّراب متّکئاً فیا لیت یومی یوم دمی کنت بالثّری متعطّشاً فسبحان اللّه عمّا یقولون المشرکون فی وصفه تسبیحاً کبیرا و الحمد للّه ربّ العالمین بدیعاً تمّت

بمبئی

حضرت افنان آقای حاجی سیّد میرزا علیه بهآء اللّه الأبهی

١٩ رمضان سنۀ ١٣٠٩

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

الحمد للّه نعمت آیات ظاهر و مائدۀ بیّنات نازل افئده و قلوب صافیه بطراز الفت بدیعه مزیّن حمد مالک وجود و مربّی غیب و شهود را لایق و سزا که ذکرش را توقّفی نه و بیانش را منعی مانع نه اراده‌اش غالب و مشیّتش محیط جلّ اقتداره و جلّت عظمته و جلّ اختیاره و لا اله غیره این ایّام اگرچه اخبار صحّت و سلامتی آن حضرت و حضرات آقایان افنان علیهم بهآء اللّه و عنایاته در عرصۀ مالک ادیان ظاهر و مشهود ولکن ذکر جدید را لذّتی دیگر و حلاوتی دیگر است چندی قبل دستخطّ عالی بمثابۀ پیک روحانی رسید فی‌الحقیقه فرح و حزن هر دو از آن مشهود فرحش افسردگی عوالم حزن و کسالت آن را از میان برداشت و حزنش بر غمّ ایّام افزود ولکن چون بلایا و رزایا و خسارات و انقلابات در ایّام دوست یکتا و فی سبیله تعالی وارد فی‌الحقیقه مطلع فرح عالم و مشرق سرور امم است اگر عالم و امم بادراک این مقام فائز شوند و یا فائز شویم الأمر بید اللّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و بعد از قرائت و اطّلاع قصد مقام مالک ابداع نموده بعد از اذن عرض شد و بشرف اصغاء مولی الوری فائز گشت هذا ما نزّل فی الجواب من لدی اللّه مالک المبدإ و المآب قوله عزّ بیانه و جلّ برهانه

بسمه المهیمن علی الأسمآء

یا ایّها المذکور لدی المظلوم و القائم امام الباب اسمع ما ینطق به ربّ الأرباب فی المآب انّه یجذبک و یقرّبک و یخلّصک من احزان الدّنیا و حوادثها و یجعلک ناطقاً بثنائه و متوجّهاً الی انوار وجهه و قائماً علی خدمة امره فی العشیّ و الاشراق امروز از مشرق قلم اعلی نیّر استقامت مشرق و لائح و از مطلع بیان فرات عرفان جاری طوبی لمن وجد و اخذ و شرب و ویل للغافلین حقّ جلّ جلاله در این یوم مبارک اقدس ابهی بکلّ اسماء ظاهر طوبی لعبد وجد عرف البیان و فاز بما کان مرقوماً من قلم الوحی فی الزّبر و الألواح یا افنانی علیک بهائی و عنایتی از قبل این کلمۀ علیا از لسان مالک ملکوت اسماء نازل و همچنین در این حین مبین مرّۀ اخری ظاهر افنان سدره مخصوص خدمت امر از عدم بعرصۀ وجود آمده‌اند در جمیع احوال و احیان باید بآن متمسّک باشند اوست سبب علوّ و علّت سموّ و ظهور آنچه حال از عقول و ابصار مستور است یا افنانی لعمر اللّه سوف یظهر ما رقم من قلم مالک القدم یشهد بذلک من عنده امّ الکتاب امروز باید آن جناب باسبابی که سبب ارتفاع کلمه و ارتقاء وجود است تمسّک نمایند و سبب جذب و انجذاب و شوق و اشتیاق مقبلین و مشتاقین گردند در لوح دنیا این کلمۀ علیا نازل یا افنانی علیک بهائی و عنایتی خیمۀ امر الهی عظیم است جمیع احزاب عالم را فراگرفته و خواهد گرفت روز روز شماست و هزار لوح گواه شما بر نصرت امر قیام نمائید و بجنود بیان بتسخیر افئده و قلوب اهل عالم مشغول شوید باید آن افنان این ایّام تمسّک نماید بآنچه سبب نشاط و انبساط اهل عالم است از خسارت و امثال آن محزون مباشید سبب و علّت آن عدم توجّه بامر آمر بوده و علّت عدم توجّه عفو و عطای مقصود عالمیان یشهد بذلک کتبی و زبری و الواحی و ما انزلناه فی هذا السّجن الّذی جعله اللّه من اعلی المقام و این خسارت هم چون مبدء و اسبابش دنیا بوده لایق حزن نبوده و نیست چه که شاید این خسارت سبب نعمت و علّت راحت اهل عالم گردد چنانچه در اواخر عهد پادشاه مغفور فتحعلی شاه رحمه اللّه هر یوم ضرّی و ضرری بر والد وارد و احدی از حکمت و سرّ آن آگاه نه تا آنکه ارادۀ الهی و مشیّت ربّانی فی‌الجمله کشف غطا شد و سبب و علّت آن بمثابۀ نور آفتاب ظاهر و روشن گشت چه که با بقاء آن اسباب ظهور این امر از مطلع برهان مشکل بود باری عند ربّک خزائن العلوم لا تحزن و لا تخف افرح بفرحی الأکبر و کن مسروراً بسرور ربّک العلیم الخبیر و آنچه الیوم لازم اسبابیست که سبب تقرّب ناس بوده و هست اگر در سایر بلاد عباد الهی عمل مینمودند بآنچه که در سجن اعظم حزب اللّه بآن عامل حال اکثری از خلق بحقّ توجّه مینمودند و بآنچه سبب خلود در جنّت بیان است فائز میگشتند در محرّم و ماه مبارک رمضان نفس حقّ بما ینبغی عمل نموده و مینماید قل یا حزب اللّه خذوا کتاب اللّه بقوّة من عنده ثمّ اعملوا به انّه یحفظکم و یحرسکم بسلطانه و یرفعکم باسمه بین عباده انّه هو العزیز الفیّاض قل

الهی الهی اسألک بالدّمآء المسفوکة فی سبیلک و بما ورد علی مظهر نفسک فی ارض الطّآء من ظلم اعدائک و ضرّ اشرار خلقک ان تؤیّد عبادک علی الرّجوع الیک و القیام علی خدمة امرک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت العزیز الفضّال

البهآء المشرق اللّائح من افق سمآء عطائی علیکم یا افنانی و علی الّذین شربوا رحیق العرفان من کأس بیانی و یسمعون قولکم فی هذا الأمر المبین و النّبإ العظیم انتهی للّه الحمد و البهآء و الذّکر و الثّنآء چه که در ایّامی که نار احزان از جهات مشتعل و نور امر مستور حضرت مالک الملک بذکر اولیا مشغول عنایتی در عالم ظاهر شده که شبه و مثل نداشته و ندارد در این ایّام مبارکه در جمیع ساعات لسان عظمت برحمت مسبوقه و عنایت محیطه‌اش ناطق و ذاکر و از برای اولیا مقدّر فرموده آنچه را که السن و اقلام از ذکرش عاجز یسأله الخادم ان یحفظ اولیائه من ظلم الظّالمین و شماتة المشرکین و غضب المعتدین انّه علی کلّ شیء قدیر

اظهار دلتنگی از حوادث روزگار و ضیق امورات فرموده بودند بعد از عرض حضور این کلمات عالیات از ملکوت بیان نازل قوله عزّ بیانه و جلّ برهانه یا افنانی علیک بهائی و عنایتی امثال این امور از شرایط ایّام ظهور است امری که در اوّل ایّام جمیع انام از آن غافل البتّه سبب ضوضا و اختلاف و انقلاب میگردد ولکن از بعد کل بامر آمر حقیقی تبدیل میشود ظلم بعدل اضطراب باطمینان بعد بقرب انکار باقرار اعراض باقبال فقر بغنا و مسکنت بثروت کلّ ذلک کان عند ربّک حتماً مقضیّاً لو تعرف ما قدّر لک و لمن معک لتطیر بأجنحة الاشتیاق و تجد نفسک ثابتة مستقیمة راسخة مسرورة فی هذا الأمر المبرم العزیز الحکیم باید آن جناب بشأنی حرکت نمایند که سبب فرح و سرور و جذب و انجذاب افئده و قلوب گردد بشنو نصیحت مظلوم را انّها تحفظک و تنجیک و ترفع مقامک فی الظّاهر و الباطن انّ ربّک هو العلیم الخبیر انتهی در جمیع احوال آن حضرت باید بعنایات مخصوصۀ حقّ جلّ جلاله مسرور باشند در هر کلمه از کلمات الهی آب حیات مستور لازال نوشیده و مینوشند ولکن از بعد باید باوامر و احکام ناظر باشند و آنچه امر شود فی‌الحین بآن تمسّک نمایند انشآءاللّه عرصۀ آن انجمن بآن حضرت لازال گرم و مشتعل باشد از حقّ جلّ جلاله این فقره را مکرّر این خادم مسئلت نموده و مینماید انّه هو السّامع المجیب

آقای مکرّم حضرت افنان جناب حاجی سیّد محمّد علیه بهآء اللّه الأبهی لازال مذکور بوده و هستند این عبد خدمت ایشان و سایر حضرات افنان سدره علیهم من کلّ بهآء ابهاه و اولیای الهی و اولیای اولیای الهی سلام و تکبیر و بها میرسانم و عرض مینمایم و از برای هر یک از معدن کرم میطلبم آنچه را که باقی و دائم است انّ ربّنا هو المجیب و قاضی حوائج المقرّبین و المخلصین البهآء و الذّکر و الثّنآء علی حضرتکم و علی من یحبّکم و یسمع قولکم فی امر ربّنا و ربّکم و ربّ من فی السّموات و الأرضین

زیارة حضرت اوّل وارد و آخر نازل روح العالم فداهما

بسمه الرّؤف الکریم

السّلام الظّاهر من مطلع فم ارادة اللّه مولی الوری و النّور المشرق من افق سمآء رحمته الکبری و آیته النّورآء علیکم یا ایادی القدرة فی ملکوت الانشآء و ظهورات العظمة بین الأرض و السّمآء

انتم الّذین ایقظتکم نسمات فجر الظّهور و اجتذبکم ندآء مکلّم الطّور انتم الّذین وجدتم رائحة الرّحمن اذ سرت من یمن العرفان بارشادکم سرع الظّمآن الی بحر الحیوان و العاصی الی فرات الرّحمة و الغفران انتم آیات الحقّ و صراطه بین الخلق بکم توجّهت الوجوه الی الأفق الأعلی و سرع الفقیر الی مطلع الغنی

بمصیبتکم ناحت الأشیآء و صاحت الذّرّات بین الأرض و السّمآء و ترک آدم الجنّة العلیا و اختار لنفسه مقاماً فی الغبرآء انتم مشارق القدرة بین البریّة و مطالع الاقتدار بین الأخیار بکم ظهر ربیع المعانی فی عالم البیان و تجلّی الرّحمن علی من فی الامکان

انتم ایادی امره فی بلاده و انجم عنایته بین عباده بکم بزغت شموس العرفان و انارت آفاق الأدیان و سطعت اشعّة انوار العلوم بین الأمم و اتّسعت دوائر الفنون فی العالم انتم مشارق وحی اللّه فیما سواه و مطالع آیاته فی ناسوت الانشآء و بقیامکم قام النّاس لخدمة الأمر و جری فرات الرّحمة بین البشر

انتم لآلئ البحر المکنون و حروفات الکتاب المخزون من کلمتکم العلیا فصّل کتاب الأسمآء و فتحت ابواب الخیر علی من فی الأرض و السّمآء بکم ظهر حکم الکاف و النّون و برز السّرّ المکنون و فکّ ختم الرّحیق المختوم

آه آه بحزنکم اخذت الأحزان اهل الفردوس الأعلی و ناحت سکّان ملکوت الأسمآء بمصیبتکم اخذت الزّلازل قبائل الجزیرة الخضرآء فی شاطئ قلزم الکبریآء بها صعدت زفرات المقرّبین و نزلت عبرات المخلصین انتم کتب اللّه و زبره و صحف اللّه و الواحه بفرحکم ابتسم ثغر الوجود و بحزنکم ناح الغیب و الشّهود

انتم سفن اللّه الجاریة علی بحر مشیّته و حزب اللّه القائمون علی نصرة امره بکم ظهر النّبأ الأعظم و ارتعدت فرائص الأمم بندائکم استیقظ کلّ نائم و قام کلّ قاعد و سرع کلّ سطیح و انتبه کلّ غافل و تعلّم کلّ جاهل و اطمئنّ کلّ مضطرب و نطق کلّ کلیل بذکرکم الأحلی سرع الوری الی الأفق الأعلی و سرت السّفینة الحمرآء علی بحر الأسمآء

انتم مشارق مشیّة اللّه و مطالع امره و مظاهر حکمه و مصادر اقتداره و مخازن علمه و کنائز اسراره و مکامن قضائه و مواقع امضائه و جواهر بحر جوده و معادن کرمه و شموس سمآء فضله و اقمار آفاق عطائه بکم نصب لوآء انّه هو اللّه فیما سواه و عرف کلّ غریب مرجعه و مثواه

باقبالکم سرع المخلصون الی مشهد الفدآء و انفقوا ما لهم فی سبیل اللّه مولی الأسمآء بکم فاز المقرّبون بکوثر البقآء و الموحّدون بما جری من البقعة النّورآء فی الفردوس الأعلی عند سدرة المنتهی

اشهد انّ بکم فاحت نفحة الرّحمن فی الامکان و تضوّعت رائحة السّبحان فی البلدان بکم استقرّ العرش علی ارض الزّعفران و استوی علیه الرّحمن بکم لاح افق الایقان و نطقت الأشیآء الملک للّه المقتدر المنّان بأسمائکم اشرقت شموس المعانی من بروج البیان و سالت جداول حکمة المنّان فی ریاض العرفان انتم المعانی الّتی لا تعرف بالألفاظ و لا توصف بالأذکار

نعیماً لفقیر قصد افق غنائکم و لعطشان سرع الی شاطئ بحر الطافکم و لذلیل توجّه الی بساط عزّکم و لجاهل اقبل الی مشرق علمکم و لمکروب تقرّب الی خبآء مجدکم و سرادق فضلکم و لمریض مال الی کوثر شفائکم و لضعیف توجّه الی ملکوت اقتدارکم و لحبیب فاز بسلسبیل وصالکم و تشرّف بلقائکم الّذی لا یعادله ما خلق فی الابداع و ظهر بالاختراع

طوبی لضالّ رکض الی مشارق هدایتکم و لراقد استیقظ من ذکرکم و لمیّت تحرّک من نفحات بیانکم و تزیّن بطراز الحیوة فی ظلّکم و لقاعد قام لخدمتکم و لناطق نطق بثنائکم و توجّه الی ینابیع جودکم و لعاص ورد بحر الغفران بشفاعتکم

بندائکم الأحلی انجذبت الأشیآء الی اللّه مالک الأسمآء و باقبالکم الی الأفق الأعلی اقبلت الوجوه الی مشرق عنایة ربّکم الأبهی بکم ظهرت کنوز الأسمآء بین الوری و بکم اشتعلت افئدة العشّاق فی ناسوت الانشآء

البهآء المشرق من افق سمآء بیانی لکم و علیکم و لمن اقبل الیکم و توجّه الی ساحة عزّکم بکم غنّت حمامة القدم و غرّدت طیور العرش بین الأمم و ماجت البحار و هاجت الأریاح و سطعت الأنوار و اشرقت الآفاق و دلع الدّیک و ظهر المستور و برز المحتوم و ادارت ید الفضل رحیقها المختوم بکم طلع صبح الایقان و طفأ سراج الأوهام و فتح باب الالهام و بکم ظهرت اسرار الکتاب و خرق الحجاب بکم غرّدت الورقة الخضرآء علی الدّوحة الحمرآء و شهدت بما شهد اللّه قبل خلق الأرض و السّمآء

انتم امواج هذا البحر الّذی به ماجت البحار و ظهرت رحمة اللّه فی الأقطار اشهد انّکم الجداول المنشعبة من البحر الأعظم و الأقمار المشرقة من افق العالم و الأنوار اللّائحة بین الأمم انتم الّذین جعل اللّه کلّ واحد منکم فرعاً لهذا الأصل القدیم و مترجماً لهذا السّرّ المجلّل المقنّع العظیم و مظهر الاسمه الکریم و حاکیاً عن فضله العمیم طوبی لمن استبرک بأنفاسکم فی حیوتکم و استهدی بنبراسکم بعد مماتکم بکم سبغت النّعمة و سبقت الرّحمة و ظهرت الحجّة و نزّلت المائدة و تمّت الکلمة و سرت النّسمة و لاح برهان الرّحمن بین البریّة

بمصیبتکم اضطربت قبائل مدائن الأسمآء و ناح القلم الأعلی و تکدّر اهل الجنّة العلیا و اصفرّت اوراق سدرة المنتهی و انصعقت الحوریّات فی الغرفات الحمرآء و صاحت الذّرّات بین الأرض و السّمآء و توقّف قلم الاسم الأعظم عن الحرکة فی میادین الذّکر و الثّنآء

نعیماً لمن استضآء بأنوار وجهکم و فاز بقرب جوارکم و طاف حولکم و زار رمسکم و لاذ بحضرتکم و تمسّک بحبل فضلکم و تشبّث بذیل عنایتکم و جاهد فی سبیلکم و استشهد فی حبّکم

بکم انار الأفق الأعلی و اقبلت الوجوه الی اللّه مالک الأسمآء و بکم ظهرت سلطنة اللّه و اقتداره و عظمته و کبریائه انتم انوار الملکوت و اسرار الجبروت و مطالع امر اللّه فی عالم النّاسوت بکم اشرق نیّر البیان و ظهر بحر العرفان و ارتفعت سمآء الایقان و استقرّ عرش الرّحمن فی الامکان

طوبی لکم و لأوّلکم و آخرکم و ظاهرکم و باطنکم و لمن تقرّب الیکم و زار قبرکم و تمسّک بحبل الطافکم و تشبّث بأذیال ردآء مواهبکم

سبحانک یا اله الوجود و مالک الغیب و الشّهود اسئلک بأمطار رحمتک الّتی بها ظهرت نعمک و آلائک لعبادک و بأسرار علمک و لآلئ بحر عرفانک ان تغفر لی و لوالدیّ و لکلّ عبد تمسّک بهذا المقام الشّریف و سرع الی هذا المقرّ المنیف

ای ربّ اسئلک بالکلمة الّتی بها سخّرت افئدة الأولیآء ان تقضی لی حوائجی ثمّ اجعلنی مستقیماً علی امرک و ناظراً الی افقک منقطعاً عن الّذین کفروا بک و بآیاتک

ای ربّ تری عبدک سرع الی بحر غفرانک و ما اراد الّا ما کتبته لأولیائک انّک انت المقتدر الّذی لا یعجزک شئونات العباد و لا تمنعک ضوضآء من فی البلاد تفعل بقدرتک ما تشآء و تحکم ما ترید انّک انت القویّ الغالب القدیر

م‌ش

جناب محبوب فؤاد ابن حضرت اسم اللّه الأصدق المقدّس علیهما بهآء اللّه الأبهی

١۵٢^١

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

اللّه لا اله الّا هو الّذی ینطق فیکلّ شیء انّه لا اله الّا هو له العزّة و الجلال و القدرة و الجمال و هو الّذی فصّل بکلمة بین الحقّ و الباطل و الظّلمة و النّور و الجهل و العلم و الاقبال و الاعراض انّه هو المقتدر الّذی اقرّ بقدرته کلّ الأشیآء و بثنائه من فیملکوت الأمر و الخلق انّه هو العزیز المختار العزّة و الثّنآء و العظمة و البهآء و التّکبیر و العلآء علی ایادی امره الّذین ما نقضوا عهده و میثاقه و وردوا فی المدائن و القری لاعلآء کلمته و هدایة خلقه و اظهار امره و انتشار آثاره یسئل الخادم ربّه ان یؤیّدهم و یوفّقهم و یحفظهم و یحرسهم و ینصرهم و یمدّهم و یلهمهم ما یقرّب العباد الی افق العنایة و الألطاف

یا محبوب فؤادی آثار قلم که از فؤاد رقیق لطیف بر ورقه القا شد فی‌الحقیقه فتح باب لقا نمود و ایّام حضور آنمحبوب را یادآوری فرمود و در مقامی مبشّر بود علم اللّه از هر کلمه از کلماتش عرف محبّت محبوب عالمیان بشأنی متضوّع که از برای احدی جز کلمۀ فتبارک اللّه ملهم احبّائه ما تنجذب به افئدة المقبلین مجالی نه و توقّفی نه جلّ بارئنا و حافظنا و ناصرنا و بعد از اطّلاع و قرائت قصد مقام اعلی و مقرّ اقدس انور اسنی نموده امام وجه مالک اسماء عرض شد و بعزّ اصغا فائز گشت هذا ما نطق به مولی الآخرة و الأولی قوله جلّ جلاله

بسمی العلیّ الأبهی

قد حضر اسمک و سمعنا ندائک و وجدنا عرف حبّک و خلوصک و اقبالک الی اللّه العزیز العظیم قد عرض العبد الحاضر ما ناجیت به اللّه الّذی اتّخذ لنفسه فی السّجن مقاماً و فیه رفع ندائه و اظهر امره و سلطانه و نطق امام وجوه عباده و فتح باب فضله و رفع سمآء بیانه و زیّنها بأنوار آیاته انّه هو المقتدر علی ما یشآء و فی قبضته زمام البیان و هو الفرد العزیز المنّان

یا ابن اسمی علیک بهائی و عنایتی یعرف المجرمون بسیماهم امروز است و تظهر خافیة الصّدور و خائنة الأعین امروز است در مدینۀ کبیره ظاهر شد آنچه که مستور بود بمفتریاتی تمسّک جسته‌اند که شبه نداشته و ندارد یحیی و شیخ محمّد بمثل خودی تشبّث نموده‌اند و بفساد مشغولند هر نفسی باین ارض توجّه نماید فوراً خبر سیّالۀ برقیّه میرسد که فلان وجهی را سرقت نموده و به عکّا رفته از جمله جناب افنان آقا سیّد احمد علیه بهآء اللّه الأبهی چندی قبل بعد از توجّه او بشطر اقدس قبل از ورودشان به بیروت خبر سیّاله رسید که سیّد احمد و من معه مبلغی سرقت نموده بآنجهت متوجّه کذلک سوّلت لهم انفسهم مقامی را که جمیع منصفین شهادت میدهند بر تقدیس و تنزیهش مطالع ظلم اراده نموده‌اند بغبار مفتریات بیالایند مشیرالدّوله میرزا حسین خان غفر اللّه ورود مظلوم و رفتار و گفتار و کردار او را در مدینۀ کبیره ادراک نمود و فهمید و در مجمع اصحاب دولت و ملّت ذکر نمود الحمد للّه الّذی اظهر ما کان مستوراً فی افئدة الغافلین و المشرکین و نسئله ان یجعل اولیائه طائفین حول ارادته باستقامة تضطرب بها افئدة الظّالمین و المعتدین امروز امر الهی بمثابۀ آفتاب روشن و لائح و بقدرتی ظاهر که شبه آن دیده و شنیده نشده مع‌ذلک ظالم دولت‌آبادی بمجرّد آنکه اصغا مینماید نفسی اقبال نموده بتعجیل تمام خود او و یا کذّابی مثل او بانواع حیل در صدد اضلال برمیآید قل الهی الهی نوّر قلوب عبادک بنور معرفتک ثمّ الق علیهم ما یحفظهم من شرّ اعدائک بی‌انصافی بمقامی رسیده که فضل اینظهور را انکار نموده‌اند یحیی بفرار مشغول و او در بیت مستور و مظلوم امام وجوه کل قائم گاهی در حبس و هنگامی تحت سلاسل چون تجلّیات انوار نیّر بیان الهی فی‌الجمله اشراق نمود از خلف حجاب بیرون آمدند و عمل نمودند آنچه را که حقایق اشیاء بنوحه و ندبه مشغول و روح الأمین با ناله مشهود

از جمله در سبزوار با خلیل ملاقات نموده و گفته آنچه که حقّ بر آن آگاه ولکن عجب از خلیل که مثل آنغافل را راه داده بگو یا خلیل بدان اعمال هادی اوّل خدعه و تزویر است که در این امر وارد شده طهّر ذیلک من همزاته و همزات امثاله در صدر اسلام امثال این نفوس غافله عمل نمودند آنچه را که ثمر آن در یوم جزا آن شد که مالک وجود را آویختند و شهید نمودند یا خلیل براستی میگویم امثال آن نفوس با ما نبوده و از اصل امر آگاه نه بآثار رجوع نما لیظهر لک الحقّ امروز نفحات آیات عالم را احاطه نموده ختم رحیق مختوم باسم قیّوم برداشته شد خود را محروم مکن بقدرت و قوّت الهی بر امر قیام نما عالم فانی و ما عند اللّه باقی از اوّل اسلام الی حین نفسی از علما بر کیفیّت ظهور آگاه نه و نزد حزب شیعه جز لعن و سب چیزی نبوده یا خلیل اطلع من افق البیت باسم ربّک قل یا قوم اسمعوا اسمعوا تاللّه قد ارتفع صریر القلم الأعلی من سجن عکّآء انظروا انظروا انّ النّور اشرق و سطع من افق سمآء مشیّة اللّه ربّ العالمین یا خلیل لا تسئل من احد انّا ارسلنا الیک من قبل آیات لا تعادلها خزائن الملوک و لا ما عند العباد یشهد بذلک مالک الایجاد فیهذا المقام العزیز البدیع یا خلیل انشآءاللّه بعنایت حضرت جلیل مجدّد ببئر اوهام مبتلا نشوی در حزب شیعه از عالم و جاهل تفکّر نما خود را اکبر و اعظم و اعلم و اتقی از اهل ارض میشمردند و سبب نفسی مثل هادی بوده یا خلیل در عمارتهائیکه بایادی ظنون و اوهام بنا نهاده‌اند و تعمیر کرده‌اند تفکّر نما دیگر راضی مشو که امثال آن اوهام بمیان آید آه آه آن اوهام بظلم تبدیل شد و فزع اکبر ظاهر گشت و شنیدی که چه وارد آوردند و الی حین علما بر منابر بسب و لعن مشغولند سبب آنرا تفکّر نما شاید از ید عطای مقصود عالمیان رحیق ایقان بیاشامی و راضی نشوی مجدّد حزبی مثل حزب قبل در ارض ظاهر شود احفظ العباد امراً من لدن آمر قدیم یا خلیل ایّامیکه ظلمت سطوت عالم را اخذ نموده بود غیر اینمظلوم احدی ظاهر نه و چون فی‌الجمله نور امر مشرق بر اینمظلوم با اسیاف بغضا حمله نمودند آنچه الیوم لازمست بر آنجناب اینست که بکمال خضوع و خشوع برخیزی و مقبلاً الی کعبة اللّه باینکلمات عالیات ناطق شوی

الهی الهی سیّدی و سندی اسئلک بأمواج بحر بیانک و بالأسرار المکنونة فی کتابک و بالآیات المنزلة من سحاب فضلک ان تؤیّدنی علی الانقطاع عن دونک و التّمسّک بحبل عنایتک ای ربّ ایّدنی علی الاستقامة الکبری و التّوجّه الی بابک الّذی فتحته علی من فی الأرض و السّمآء انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت الآمر العلیم الحکیم ای ربّ احفظ عبادک من همزات المفترین و نعاق النّاعقین الّذین نقضوا عهدک و میثاقک و کفروا بآیاتک و جادلوا بحجّتک و برهانک انّک انت الفضّال المقتدر القدیر لا اله الّا انت الفیّاض المشفق الکریم

یا خلیل علیک بهآء اللّه در سنین قبل مکرّر مخصوص آنجناب آیات از سماء عنایت نازل و بتوسّط جناب ابن اصدق علیه بهائی ارسال شد اقرأها منقطعاً عن العالم انّها تجذبک الی اللّه ربّ العرش العظیم در حزب قبل خوب تفکّر نمائید که جزای اعمالشان در یوم قیام چه بود و چه شد شاید مجدّد بدام نیفتید اهل سنّة و جماعت که مبغوض کلّ اهل ایران بودند بدون تبلیغ بمجرّد ملاقات جمعی اقبال نمودند و شخصی در سودان ادّعای مهدویّت نمود صدهزار نفر دورش جمع شدند و شیعۀ ظالم بی‌انصاف عمل نمود آنچه را که از برای لسان قدرت بیان نمانده امروز روز این آیه است که میفرماید یوم یقوم النّاس لربّ العالمین و همچنین میفرماید و لقد ارسلنا موسی بآیاتنا ان اخرج قومک من الظّلمات الی النّور و ذکّرهم بأیّام اللّه انّ فی ذلک لآیات لکلّ صبّار شکور اگرچه ایّام ظهور مظاهر هم از ایّام اللّه محسوب ولکن این ایّام مخصوص است بایّام اللّه در کتب الهی یا خلیل آن نفوس مثل هادی و غیره نزد مؤمن اوّل من آمنند و نزد کافر اوّل من کفر لعمر اللّه انّه لیس من فوارس مضمار العلم و العرفان براستی میگویم خذ الکتاب بقوّة لا تمنعک الجنود و الصّفوف و بقدرة لا تضعفها ظلم الظّالمین و ضوضآء المعتدین انتهی

له المنّة و الفضل و العطآء بما اظهر لعباده لآلئ کنوز عرفانه و جواهر خزائن بیانه انّه هو المقتدر علی ما یشآء و هو الفضّال الکریم فی‌الحقیقه هر منصفی متحیّر و هر صاحب عدلی مبهوت چه که حزبیکه خود را افضل و اعلای اهل عالم میشمردند در یوم جزا از ایشان ظاهر شد آنچه که از اوّل عالم الی حین نشده وقتی از اوقات فرمودند یا عبد حاضر ناله و حنین منابر ایران مرتفع و بلسان افصح ندا مینمایند و میگویند الها سیّدا سندا مقصودا محبوبا ما را از برای ذکر و ثنایت خلق فرمودی و ترتیب عنایت نمودی حال محلّ اعادی نفس تو شده توئی سمیع و توئی بصیر میشنوی که چه میگویند و مشاهده نموده‌ئی که چه کرده و چه میکنند و حال مجدّد بعضی بترتیب چنین حزبی مشغول انتهی

اینعبد نظر بمحبّت و همچنین اخلاصیکه بجناب ایشان بوده لازم دانستم بعضی امورات وارده را ذکر نمایم چه که ملحدین بحیله و تزویر تمسّک نموده‌اند و هر نفسی را که شنیده‌اند با او گفتگوئی شده باو توجّه مینمایند جمیع آگاهند که آن نفوس سالها از سطوت ایّام مستور بوده‌اند و چون بقوّت مالک ممالک علم و عرفان امر مرتفع شد و ندا از هر شطری ظاهر و نیّر بیان از هر جهتی ساطع با سیوف ضغینه و بغضا بیرون آمدند البتّه ایشان آگاهند که چه مقدار نفوس از جذب بیان مقصود عالمیان قصد مقرّ فدا نمودند و جان رایگان در قدوم مولی الأنام نثار کردند امّا میرزا هادی بمجرّد آنکه شنید او را بابی گفته‌اند اضطراب ارکانش را اخذ نمود و از برای زندگانی دو یوم دنیا از حیات ابدی و زندگی سرمدی گذشت و بر منبر گفت آنچه که سزاوار خود او بود لعمر مقصودنا نطق بما ناح به الرّوح الأمین در هر مقام بر منبر رفته و کلمه‌ئی گفته بر یکمنبر تبرّی نموده و خود را از کشتن نجات داده یا حبیب فؤادی بقاء وجودش گواهست بر نفاقش و نورین نیّرین و جناب اشرف و من قبلهم جناب کاظم علیهم منکلّ بهآء ابهاه شهادت هر یک شاهدیست مبین بر ایمان و عرفان و استقامت و ایقانشان صاحبان بصر و سمع اگر خود بعین انصاف و سمع عدل در آنچه از اوّل اینظهور اعظم الی حین ظاهر شده تفکّر نمایند و مشاهده کنند کل بکلمۀ اقبلنا الیک یا اله العالم ناطق گردند سبحان‌اللّه مع انفاق نفوس مقدّسه ارواح و اموال خود را و همچنین قیام بر خدمت امر امام وجوه خلق متوهّمین در بیداء غفلت و هیماء اوهام سائر و سالکند مع آنکه کل میدانند او و امثال او اطّلاع بر اصل این امر نداشته و ندارند چه که با حقّ نبوده‌اند اینعبد قریب چهل سنه بخدمت حاضر بوده و کل بر اینفقره آگاهند مع‌ذلک هیچ از اینعبد سؤال ننموده‌اند که شاید بنور صدق منوّر گردند و در اینظهور ظاهر نشود آنچه که مجدّد سبب بلایای لاتحصی و رزایای لاتعدّ گردد باری اینفانی لوجه اللّه عرض نموده و مینماید که آنحضرت آگاه باشند و بیقین مبین بر امر قیام نمایند قیامیکه قعود آنرا نیابد و بآن تبدیل نشود حضرت مقصودیکه بقدرت الهی و قوّت حضرت باری امام وجوه امرا و علما قیام فرمود ستر اخذ ننمود و بحجاب تمسّک نجست و احکام و اوامر الهی را القا فرمود از او احتراز نموده‌اند چه که عبدۀ اوهامند و آنحضرت میدانند لوح حضرت سلطان که از ساحت اقدس ارسال شد شنیده‌اند و همچنین نامه‌های ملوک را یا محبوب فؤادی معرضین بظلمی ظاهر شده‌اند که شبه نداشته و ندارد و در سنین قبل مکرّر الواح مخصوص آنحضرت نازل و ارسال شد و جناب ابن اسم اللّه اصدق علیه بهآء اللّه الأبهی مأمور بتبلیغ آن بوده خذ زمام الأمر بقدرة من عند اللّه ربّنا و ربّکم و ربّ العرش العظیم ثمّ اهد النّاس الی صراطه المستقیم و نبأه العظیم حال قریب صد جلد آیات و بیّنات از سماء مشیّت نازل در مفتریات بمقامی رسیده‌اند که هر صاحب صدق و عدل و انصافی شهادت میدهد بر ظلم آن نفوس غافله یک حکایت لوجه اللّه عرض مینمایم تا آنکه فی‌الجمله مقام مفترین و کاذبین معلوم شود یومی از ایّام حضرت مرفوع جناب حاجی سیّد جواد علیه بهآء اللّه الأبهی معروف به کربلائی بحضور فائز عرض نمودند خال حضرت جناب حاجی میرزا سیّد محمّد و خال دیگر علیهما بهآء اللّه الأبهی بزیارت نجف و کربلا فائز شده‌اند و حال مراجعت نموده‌اند و ارادۀ رجوع بوطن دارند جمال قدم فرمودند بایشان چیزی گفته‌ئی عرض کرد خیر فرمودند چرا شما باید بتبلیغ امر اللّه مشغول باشید حال برو از قول ما سلام برسان و ایشان را بحضور آور کن دلیلهما الی ساحة العزّ و الجلال تشریف بردند یوم دیگر مع حضرت خال راجع شدند و بحضور فائز ولکن جناب خال کبیر تشریف آوردند من‌دون اخوی دیگر بعد از حضور امواج بحر بیان مقصود عالمیان بشأنی ظاهر که احدی قادر بر احصا نبوده بالأخره فرمودند ما دوست نداریم که شما از سدرۀ مبارکه که مابین شما روئیده و باثمار حکمت و بیان مزیّن محروم مانید عرض نمود مولای هزار و دویست سال شنیدیم که حضرت قائم در مدن معروفۀ مشهوره ساکنند و اولادهای آنحضرت هر یک بکمال عزّت و عظمت در آنمدن موجود و هر نفسی کلمه‌ئی در تولّد آنحضرت ذکر مینمود فی‌الحین اخذش مینمودند و خونش میریختند و از این گذشته حکایت ناحیۀ مقدّسه چه شد ذکر بحر و غالیچه کجا رفت و همچنین از جمیع علمای حزب شیعه شنیده‌ایم که آنحضرت میآید و ظاهر میشود و دیون شیعیان را ادا میفرماید و جمیع ارض را مسخّر مینماید و همچنین ذکرهائیکه اینعبد از ذکرش عاجز است چه که مطلب بطول میانجامد بالأخره عرض نمودند مع عظمت و جلال و ذکر خوارق عادات حال میگویند خواهرزادۀ شماست اینعبد چگونه قبول نماید آنچه از قبل گفته شده حال خلاف آن بمثابۀ آفتاب روشن و ظاهر تکلیف اینعبد چیست نمیدانم بعد لسان عظمت باینکلمۀ علیا ناطق یا خال حال بمقرّ خود توجّه نمائید و اخبار و شبهات مذکوره و آنچه که سبب توقّف شماست درست در آن تفکّر کنید و معیّن نمائید مع جناب اخوی تشریف بیاورید لو شآء اللّه یبدّل الشّبهات بآیات محکمات انّه علی کلّ شیء قدیر یوم بعد من غیر اخوی تشریف آوردند و یک یک شبهات را ذکر نمودند و جواب نازل و آنچه نازل شد مابین عباد برسالۀ خال معروف و نظر بحکمت بالغه از بعد اسم خال را برداشتند و بکتاب ایقان موسوم گشت حال همین میرزا هادی بامثال خود گفته کتاب ایقان از میرزا یحیی است جمیع افنان موجود شما تفحّص نمائید تا کذب مفترین معلوم و واضح گردد امید آنکه آنحضرت از اقوال ناشایستۀ آنقوم بگذرند و بآثار توجّه نمایند امر بمثابۀ آفتاب از برای آنحضرت واضح شود

الهی الهی هذا عبدک و خادمک تعلم و تری انّه ما یتکلّم من عنده بل بما عرّفته بفضلک و علّمته بسلطانک اسئلک یا مقصود العالم و الظّاهر بالاسم الأعظم ان تؤیّد عبادک علی الرّجوع الیک و الانابة لدی باب فضلک ثمّ وفّقهم علی التّدارک علی ما فات عنهم فی ایّامک انّک انت المقتدر العزیز المختار لا اله الّا انت المالک فی المبدء و المآل

حسب الأمر آنمحبوب فؤاد آنچه باسم میرزا هادی دولت‌آبادی نازل شده و نزد اولیا موجود جمع نمایند و بنویسند و بید امینی بجناب خلیل علیه بهآء اللّه برسانند تا ملاحظه نمایند و همچنین کتب آیات و بعد اخذ نمایند چند سنه میشود باسم ایشان لوحی مخصوص نازل نشده اگرچه از قبل مکرّر باسم ایشان آیات نازل و ارسال شد و هر یک حجّتی بود لائح و برهانی بود ساطع از برای اثبات امر عنقریب از جمیع اقطار عالم ندای بلی بلی و لبّیک لبّیک مرتفع خواهد شد چه که مفرّی از برای احدی نبوده و نیست نسئل اللّه ربّنا و ربّ العرش و الثّری ان یؤیّد الکلّ علی ما یحبّ و یرضی

ذکر حضرت مرفوع مغفور مرحوم جناب فائز علیه بهآء اللّه الأبهی را فرمودند بعد از عرض در ساحت امنع اقدس اعلی اینکلمات عالیات محکمات مخصوص ایشان نازل قول الرّبّ تعالی و تقدّس

هو المبیّن المشفق الکریم

شهد اللّه انّه لا اله الّا هو و الّذی فاز فی ایّامه انّه هو الفائز و سمّی به من لسانه المقدّس العزیز البدیع نشهد انّه فاز بالایمان فی اوّل الأیّام و شرب رحیق العرفان من ایادی عطآء ربّه الرّحمن انّه هو الّذی زیّنه اللّه بطراز الاستقامة الکبری بحیث ما منعته ضوضآء العباد و لا زماجیر الّذین انکروا حکم المآب یا فائز علیک بهائی و عنایتی و رحمتی افرح فی الفردوس الأعلی بما ذکرک مولی الوری فی سجن عکّآء طوبی للسانک بما اقرّ بتوحید اللّه ربّ العرش و الثّری و اعترف بما انزله القلم الأعلی فی الأفق الأبهی و طوبی لقلبک بما اقبل الی افق الظّهور و لسمعک بما سمع ندآء مکلّم الطّور اذ ارتفع بالحقّ الّذی به نفخ فی الصّور و قام اهل القبور و ظهر یوم النّشور و طوبی لبصرک نشهد انّه فاز بآثار اللّه و بمشاهدة الّذین نبذوا الوری ورائهم مقبلین الی مشرق آیاته و مطلع بیّناته و مصدر احکامه و طوبی لوجهک بما توجّه الی شطره و لسمعک بما سمع ندائه الأحلی اذ ارتفع بین الأرض و السّمآء نسئل اللّه تبارک و تعالی ان ینزل علیک من سمآء کرمه امطار رحمته و یرزقک من اثمار سدرة المنتهی فیکلّ صباح و مسآء و یفتح علیک فیکلّ الأحیان ابواب العنایة و الفضل و الاحسان انّه هو المشفق العزیز المنّان

سبحانک اللّهمّ یا الهی و سیّدی و سندی و مقصودی و محبوبی اشهد بتوحید ذاتک و تقدیس نفسک عن المثل و الأمثال و اعترف بقدرتک و سلطانک و عظمتک و اقتدارک اسئلک یا اله الکائنات و مقصود الممکنات برایات آیاتک و اعلام هدایتک و بالنّور السّاطع اللّامع الّذی اشرق من افق ارادتک بأمرک و عزّک و بحفیف سدرة المنتهی و خریر کوثر الحیوان فی الفردوس الأعلی و بهذا التّرب الأطهر و هذا الرّمس المطهّر ان تقض لی حوائجی و تغفر لی و لأبی و امّی و الّذین آمنوا بک و بآیاتک ای ربّ قدّر لی خیر الآخرة و الأولی و ما قدّرته لعبادک الأصفیآء الّذین ما منعتهم شبهات العالم و لا اشارات الأمم عن التّوجّه الی بساط عزّک و التّقرّب الی ساحة مجدک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت الغفور الرّحیم انتهی

للّه الحمد بعد از ذکر صعود حضرت مرفوع علیه بهآء اللّه الأبهی امام وجه امواج بحر عنایت و غفران را این خادم در ساحت اقدس مشاهده نمود از جمیع جهات رحمت کبری و عنایات عظمی بحضرت مرفوع متوجّه امید آنکه ابناء مقام ایشان را اخذ نمایند و بآنچه سزاوار ایّام است تمسّک کنند ذکر ایشانهم در ساحت اقدس مذکور الشّکر للّه و العظمة له و العنایة له چه که از لسان عظمت ظاهر شد آنچه که تلافی ما فات عنه را نمود این خادم از حقّ جلّ جلاله میطلبد آنچه را که سبب توفیق و تأیید است تعالی فضل هذه الأیّام و عنایته و رحمته و فضله

مخصوص جناب مرحوم از لسان عظمت ظاهر شد آنچه که ببقاء ابدی و عنایت سرمدی فائز گشته هنیئاً له و مریئاً له حسب الأمر ابناء و منتسبین علیهم بهآء اللّه را ذکر نمایند و بصبر و اصطبار وصیّت کنند انّه هو المشفق الغفور الرّحیم

اسامی مذکورۀ در نامۀ آنمحبوب فؤاد امام کرسیّ حقّ جلّ جلاله عرض شد و هر یک فائز شد بآنچه که شبه و مثل نداشته و ندارد هذا ما نزّل لجناب رفیع خ‌ا علیه بهآء اللّه قوله تبارک و تعالی

هو العلیم الحکیم

هذا یوم فیه اثمرّت اشجار الفردوس الأعلی بأثمار الحکمة و البیان و ارتفع خریر مآء الحیوان باسم اللّه مالک الامکان و سطع النّور من افق الظّهور بما استوی مکلّم الطّور علی عرش البیان تعالی الرّحمن الّذی اتی بقدرة و سلطان یا رفیع علیک بهائی البدیع افرح بما اقبلنا الیک من هذا الشّطر الّذی منه اضائت الآفاق و ذکرناک بذکر اذ ظهر من اللّسان خضعت له الأذکار کن متمسّکاً بحبل العطآء و متشبّثاً بذیل رحمة ربّک مالک ملکوت الأسمآء ایّاک ان تحزنک مقالات الغافلین او تحجبک شبهات الّذین کفروا باللّه مولی الأنام خذ الکتاب بقوّة من عندنا انّه یقرّبک الی الأفق الأعلی المقام الّذی فیه ناد المناد الملک للّه مالک الرّقاب قل

لک الحمد یا مولی الوری و لک الثّنآء یا مالک الآخرة و الأولی و لک البهآء یا ربّ العرش و الثّری بما هدیتنی و قرّبتنی و انزلت لی ما یکون باقیاً بدوام اسمائک و صفاتک انّک انت المقتدر العزیز الوهّاب

و هذا ما نزّل لجناب یوسف خ‌ا علیه بهآء اللّه

هو النّاطق الأمین

هذا کتاب یمشی و یقول قد اتی الوعد و هذا هو الموعود الّذی اذ ظهر نطقت الأشیآء کلّها تاللّه قد ظهر محبوب من فی السّموات و الأرضین هذا یوم فیه ظهر ما کان مستوراً فی ازل الآزال یشهد بذلک من نطق امام الوجوه الملک للّه ربّ العالمین یا یوسف خ‌ا قد ذکرک من احبّنی و شرب رحیق البیان من کأس عطائی ذکرناک بآیات لا تعادلها ما کان مشهوداً علی وجه الأرض و مکنوناً فی طبقاتها کذلک نطق لسان العظمة فضلاً من عنده و هو الفضّال الکریم خذ قدح البیان باسم محبوب الامکان ثمّ اشرب منه انّه یجذبک الی مقام تنطق فیه الذّرّات الملک و الملکوت و العظمة و الجبروت للّه المقتدر العزیز الحمید

و هذا ما نزّل لجناب میرزا هدایت علیه بهآء اللّه

بسمی المقتدر المهیمن علی الأسمآء

طوبی لک یا هدایت بما هداک اللّه الی نبأه المبین و صراطه المستقیم قد اخذ فرح الظّهور ممالک الغیب و الشّهود و القوم اکثرهم من الغافلین قد نبذوا ما امروا به فی الکتاب و اخذوا ما نهوا عنه بما اتّبعوا کلّ شیطان مریب طهّر قلبک بمآء الانقطاع و لسانک من کوثر البیان و قل

الهی الهی لک العطآء بما سقیتنی کوثر البقآء و لک البهآء بما هدیتنی الی افقک الأعلی اشهد انّ فضلک احاط الأرض و السّمآء اسئلک بأنوار عرشک و اسرار کتابک و بالّذی به ارتعدت فرائص عبادک ان تجعلنی مستقیماً علی حبّک بحیث لا تمنعنی الأسمآء عن التّقرّب الی بساطک و لا الأشیآء عن التّوجّه الی انوار وجهک ای ربّ تری عبدک هذا متمسّکاً بحبل جودک و منتظراً ظهورات عفوک و عطائک اسئلک ان لا تخیّبه عمّا عندک انّک انت المقتدر الغفور الرّحیم

و هذا ما نزّل لجناب میرزا محمّد حسین م‌س ابن علیه بهآء اللّه

بسمی الفضّال العلیم الحکیم

یا ایّها النّاظر الی الوجه انّا اردنا ان نذکرک فیهذا الحین فیهذا السّجن العظیم لیأخذک جذب ندآء ربّک و یقرّبک الیه انّه هو المقتدر علی ما یشآء و هو الفیّاض الغفور الکریم اذا سطع النّور و تکلّم مکلّم الطّور اعرض عنه العباد منهم من منعته الأسمآء عن موجدها و منهم من غرّته الدّنیا و الوانها و منهم من اخذ الکتاب بقوّة لا تضعفه جنود الأرض و ما فیها تبارک اللّه مولی العالم الظّاهر بالاسم الأعظم الّذی به نطقت الأشجار الملک للّه مالک هذا المقام الکریم یا محمّد قبل الحآء و السّین اسمع ندآء اللّه ربّ العالمین انّه یذکرک بما یقرّبک الیه انّه هو ارحم الرّاحمین توکّل فیکلّ الأمور علی اللّه المقتدر القدیر و بلّغ النّاس بالحکمة و البیان و عرّفهم صراط اللّه المستقیم ایّاک ان یمنعک ما عند القوم عن اسمی القیّوم و ایّاک ان تضعفک قوّة کلّ ظالم بعید ضع العالم و ما فیه و خذ ما نزّل فی کتابی المبین کذلک غنّت حمامة البیان علی الأغصان امراً من لدن آمر حکیم

هذا ما نزّل لجناب شیخ اسمعیل علیه بهآء اللّه

بسمی الغفور الرّحیم

قد ظهر الصّراط و وضع المیزان الأمر للّه المقتدر العزیز المنّان قد اخذ اهتزاز الظّهور من فی القبور و ظهر کلّ امر مستور فضلاً من لدی اللّه ربّ الأرباب انّا سمعنا ندائک نادیناک عن یمین البقعة النّورآء من السّدرة الخضرآء اللّه لا اله الّا هو الفرد الواحد المقتدر الغفّار یا شیخ یا اسمعیل اعلم انّ النّورین الأنورین الحسن و الحسین قصدا مقرّ الفدآء شوقاً للقائی سرعا و حضرا و فازا بما قدّر لهما من لدی اللّه مالک الایجاد ما منعتهما الدّنیا و الوانها و الأشجار و اثمارها قد اقبلا و انفقا ارواحهما فی سبیل اللّه مالک یوم القیام کم من عبد اقبل الی مقرّ الفدآء و ما رجع بما فدی روحه فی حبّ اللّه مطلع الأنوار اذا فزت بندائی و شربت رحیق بیانی قل

الهی الهی لک الحمد بما نوّرت قلبی بنور معرفتک و هدیتنی الی مشرق وحیک و مطلع الهامک اسئلک به و بسلطانه و بعزّه و بهائه ان تجعلنی ناصر امره و القائم علی خدمته بحیث لا تزلّنی شبهات العالم و اعراض الأمم انّک انت المقتدر المهیمن العزیز العلّام

هذا ما نزّل لجناب حاجی محمّد ع‌ر علیه بهآء اللّه

بسمی العزیز الفضّال

قد اتی الأمر و ظهر ما کان مستوراً عن الأبصار و نزّلت الآیات و برزت البیّنات و القوم فی غفلة و ضلال الّا الّذین نبذوا الأوهام ورائهم مقبلین الی اللّه مولی الأدیان قد اتی مشرق وحی اللّه الّذی به ناحت القبائل و ظهرت الزّلازل کذلک قضی الأمر من لدی اللّه مالک المبدء و المآب یا محمّد اشکر بما ذکرک الفرد الأحد من شطر السّجن بما انجذبت به افئدة العباد قل یا ملأ الأرض اسمعوا النّدآء انّه ارتفع فی الأفق الأعلی ایّاکم ان تمنعکم اوهام الّذین انکروا امر اللّه اذ اتی بالحجّة و البرهان یا قوم هذا یوم اللّه و هذا یوم کان مذکوراً فی الکتب و الزّبر و الألواح ایّاکم ان تمنعوا انفسکم عن هذا الأمر الّذی به تضوّع عرف البیان فی الامکان کذلک نطق الکتاب اذ یمشی فی اعلی المقام من النّاس من قال هل الکتاب یمشی قل ای وربّ الأرباب یمشی و ینطق بل یأکل رغماً لکلّ منکر مرتاب نسئل اللّه ان یوفّقک علی استقامة تستقیم بها ارجل الأنام و یوفّقک علی ذکره و ثنائه و ینطقک بما تنجذب به افئدة اولی الألباب

و هذا ما نزّل لجناب آقا میرزا احمد ن‌ه‌ا علیه بهآء اللّه

هو المجیب بالحکمة و البیان

سبحان‌اللّه نور ظهور مکلّم طور عالم را منوّر نموده و آیات و بیّنات الهی احاطه فرموده بشأنیکه از برای منصفین مجال اعراض و انکار نمانده طوبی از برای منصفیکه بسمع و بصر خود بمشاهده و اصغا فائز گشت سبحان‌اللّه غفلت بمقامی رسیده که حروف را بر امّ الکتاب مقدّم داشته‌اند بگو ای ملأ بیان ضعوا الظّنون و الأوهام تاللّه الحقّ قد اشرق نیّر الایقان من افق ارادة اللّه ربّ العالمین خود را از سلاسل اسماء فارغ نمائید و بآزادی قصد مقام اعلی و ذروۀ علیا کنید امروز نفحات آیات الهی متضوّع و اسرار مستوره ظاهر و مشهود خود را محروم منمائید و از ما عندکم به ما عند اللّه توجّه نمائید امروز بحر عطا موّاج و آسمان فضل مرتفع طوبی از برای نفسیکه اعراض ارباب عمائم او را از تقرّب منع ننمود و از توجّه بازنداشت کذلک ذکرک المظلوم فی هذه اللّیلة الدّلمآء لتشکر و تقول لک الحمد یا مقصود من فی السّموات و الأرضین انتهی

الحمد للّه هر یک از اسامی مذکوره برحیق بیان مقصود عالمیان فائز شد امید آنکه بیاشامند و بر خود حتم نمایند که بقدر قوّه عباد را از اوهام حزب شیعۀ غافله حفظ کنند باسماء از مالک آن محروم نمانند هزار و دویست سنه یا وصیّ گفتند و از حقّ جلّ جلاله ممنوع و محروم بالأخره اعمال و افعال و اقوالشان ثمره‌ئی که بخشید سفک دم اطهر بود یا علی گفتند و مالک وجودیکه بکلمه‌اش هزار علی خلق میشود شهید کردند باری یوم یوم اللّه است طوبی از برای نفسیکه از این کأس بیاشامد منقطعاً عمّا سواه و التّأیید من اللّه مالک الأسمآء و الصّفات

ذکر محبوب فؤاد حضرت حیدر قبل علی علیه بهآء اللّه الأبدی را نمودند حسب الأمر مأمور شدند که دیدنی از اولیا نمایند و مراجعت کنند باید آنمحبوب فؤاد در لیالی و ایّام بر خدمت قائم باشند و بذکر و ثنای حقّ ناطق اصحاب اینظهور اعظم باید بشأنی مستقیم باشند که عالم و ما فیه من العباد و الأشیآء و الألوان و الزّخارف و الکتب ایشانرا از افق اعلی منع ننماید شاید کنوز حقیقی ظاهر گردد و آن رجالی هستند که غیر اللّه را معدوم صرف شمرند ناعقین بسیارند در هر شهر و دیار ظاهر شوند این از اخباری است که در عراق و ارض سرّ و اوّل سجن اعظم از قلم اعلی جاری این ارض هم خالی از ناعقی نبوده و نیست خدمت حضرت محبوب جان جناب حیدر قبل علی علیه بهآء الرّحمن و عنایته تکبیر عرض مینمایم و از حقّ جلّ جلاله از برای ایشان مدد میطلبم للّه الحمد در حضور مذکورند و بعنایت فائز اولیای آن ارض را تکبیر و ذکر و ثنا میرسانم و از برای ایشان میطلبم آنچه را که سبب ارتفاع کلمة اللّه و ارتقاء مقام است

ذکر جناب حبیب روحانی آقا احمد علیه بهآء اللّه و عنایته را فرمودند بعد از عرض در ساحت امنع اقدس این آیات عالیات محکمات مبارکات مخصوص ایشان از سماء مشیّت مالک اسماء و صفات نازل قوله جلّ بیانه و عزّ برهانه

هو المشفق الکریم

حمد و ساذج آن شکر و جوهر آن سزاوار بساط قرب قدس حضرت مقصودیست که خلق بدیع را بارادۀ مطلقۀ نافذۀ جاذبه از عدم بحت بطراز وجود ظاهر فرمود و مزیّن داشت این خلق از ما عند القوم یعنی حزب قبل و بیان و ما عندهم مقدّس و منزّهند چه که من‌دون این حکم بدیع در مقام اوّل و رتبۀ اولی صادق نه طوبی از برای صدریکه باسم یا طاهر مقدّس از نقشهای عالم است و از برای اذنیکه مطهّر از قصصهای کاذبۀ امم است ایشانند اهل بها و اصحاب سفینۀ حمرا که از قلم اعلی در قیّوم اسماء ذکرش نازل و راسخ و ثابت و مرقوم یا احمد علیک بهائی و عنایتی لازال مذکور بوده و هستی نامه‌های شما که بعبد حاضر ارسال داشتی هر یک بشرف اصغا فائز و بلحاظ عنایت مخصوصه مشرّف طوبی لک و لأبیک الّذی زیّن اللّه ظاهر الأرض بوجوده و باطنها بجسده لعمری قد انزلنا له ما لا تعادله زخارف الدّنیا کلّها و لا بیانات العلمآء و لا زفرات العرفآء و لا آه آه الحکمآء مقصود از علما و عرفا و حکما در اینمقامات نفوسی هستند که باسباب ظاهره خود را میآرایند و در باطن سدود مانعه‌اند از برای احزاب عالم والّا عارف حقیقی و عالم معنوی و حکیم الهی در عرصۀ ظهور بیان مالک ادیان بر سرر ایقان متّکی و مستوی یا احمد انشآءاللّه بمثابۀ نار مشتعل و بمثابۀ نور لائح و ساطع باشی بشأنیکه کل از حرارت محبّتت سبیل الهی را بیابند و حقّ را از باطل تمیز دهند و باستقامتی فائز گردند که حرکت عالم آنرا حرکت ندهد و ضوضای امم آنرا نلغزاند اولیای آن ارض و اطراف را از قبل مظلوم تکبیر و سلام برسان قل افرحوا بما اقبل الیکم مالک الوجود و سلطان الغیب و الشّهود و ذکرکم بذکر جعله سلطان الأذکار و امّها لهم ان یقولوا

لک الحمد یا محبوب الأرض و السّمآء و لک الثّنآء یا مالک الفردوس الأعلی و لک الشّکر یا من باسمک خضعت الجنّة العلیا نسئلک یا محبوب العالم و مقصود الأمم ان تؤیّدنا علی القیام علی خدمة امرک بحیث لا تمنعه الجنود و الصّفوف ای ربّ ترانا منقطعین عن دونک و متمسّکین بحبل قدرتک قدّر لنا ما ینبغی لجودک و عطائک و رحمتک و الطافک انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی یمینک ازمّة من فی السّموات و الأرضین

البهآء المشرق من افق سمآء رحمتی علیک و علی الّذین نسبهم اللّه الیک و علی الّذین یحبّونکم لوجه اللّه مالک هذا المقام العزیز المنیع انتهی

اینفانیهم خدمت ایشان سلام و ثنا و تکبیر و بها میرساند حقّ شاهد و گواه که از نظر نرفته‌اند و لازال در بساط بیان مقصود عالمیان دارای مقام بوده‌اند امید آنکه از سدره‌های وجود اثمار طیّبۀ طاهره که سبب اعلاء کلمة اللّه است ظاهر شود و عالم بنعمت قرب متنعّم گردد انّ ربّنا هو المقتدر القدیر و بالاجابة جدیر

اینکه در بارۀ ابن جناب مرفوع مرحوم ملّا غلام رضا علیه بهآء اللّه الأبهی مرقوم فرمودند چندی قبل مخصوص ایشان لوح امنع اقدس و همچنین زیارت از لسان عظمت نازل و ارسال شد فی‌الحقیقه تجلّیات انوار نیّر عنایت حقّ جلّ جلاله نسبت بایشان و جناب ابن بمثابۀ نور ساطع و لائح له الحمد و له الشّکر و له الثّنآء و له البهآء از حقّ از برای ایشان تأیید و توفیق میطلبم و بعد از عرض ذکر اسم ایشان امام کرسیّ بیان مقصود عالمیان این آیات محکمات نازل قوله تبارک و تعالی یا مهدی علیک بهائی و عنایتی چندی قبل از جهة عرش اعظم آیاتی نازل الّتی بها ماج بحر الغفران و هاج عرف عنایة ربّک الرّحمن و بها اشرق نیّر الفضل و ظهر ما یکون باقیاً بدوام ملکی و ملکوتی انّ ربّک هو الغفور الرّحیم قد ظهر ما لا نفاد له لتشکر ربّک المبیّن العلیم مکرّر ذکر من صعد الی الأفق الأعلی از قلم ابهی جاری و نازل اشکر و قل

لک الحمد یا بحر العطآء و لک الشّکر یا مالک البقآء اسئلک ان تؤیّدنی علی خدمة امرک بحیث لا یمنعنی منع المانعین و ضرّ الظّالمین و نار المعتدین و اعراض المعرضین

و امّا ما سئلت فی البیت لک ان تؤدّی به دیون من صعد الینا هذا ینبغی لک و لمن تمسّک بهذا الحبل المتین قل لک الحمد یا اله من فی السّموات و الأرضین

یا ابن اسمی الأصدق المقدّس قد فاز من صعد الی الأفق الأبهی بما لا فاز به اکثر العباد بشّر المهدی علیه بهائی و من معه بعنایة اللّه ربّ العالمین للّه الحمد لحاظ عنایت بتو متوجّه منتسبین هر یک فرداً فرداً را بفضل و عطای حقّ بشارت ده کل در ساحت اقدس مذکورند و بعنایت مخصوصه مزیّن و فائز قد قدّر لهم ما لو یظهر منه اقلّ من سمّ الابرة لینصعق العباد الّا من شآء اللّه ربّ العرش العظیم باید آنجناب بعدل ظاهر شوند که صیتش آنجهات را احاطه نماید هذا ینبغی لک و لنسبتک بهذا الأمر الأقدس الأعظم العزیز المبین کن کالنّار بین الأخیار لیجد منک کلّ نفس حرارة محبّة اللّه ربّ العرش و الکرسیّ الرّفیع قد فزت مرّة بعد مرّة و سمعت کرّة بعد کرّة ما لو یلقی علی الجبل لطار شوقاً لذکر اللّه العلیم الحکیم کذلک نطق لسان عنایتی فضلاً من عندی لیأخذک جذب البیان و یجعلک متحرّکاً منجذباً طائراً فی هوآء محبّة ربّک الرّحمن الرّحیم انتهی

اینعبد هم خدمت هر یک از منتسبین سلام و تکبیر و بها میرساند و از بدائع فضل و رحمت نامتناهی الهی از برای ایشان میطلبد آنچه را که اثمار وجود از آن ظاهر شود امید آنکه این استدعا بشرف قبول فائز و عالم از این اثمار منتفع گردد چه که ایّام ظهور است و عنایت و نعمت و مائده محیط انّ ربّنا هو المعطی الکریم و هو السّمیع المجیب الرّوح و الثّنآء و الذّکر و البهآء و التّکبیر و العلآء علی حضرتکم و علی من نسب الیکم و علی من یحبّکم و علی اصحاب السّفینة الحمرآء الّذین لن یذکر عندهم الأسمآء و ملکوتها و لا المرایا و شموسها اولئک اهل البهآء حقّاً حقّاً فی کتاب اللّه ربّ العالمین

خ‌ادم

١٩ رجب سنۀ ١٣٠٨

جناب علی علیه بهآء اللّه رش

هو النّاطق امام وجوه الأحزاب

النّور للّه و العزّة للّه و الأمر للّه و البهآء للّه و القدرة للّه اوست قادریکه بکلمۀ علیا من علی الأرض را از غفلت محض بافق آگاهی هدایت نمود و بشاطی بحر دانائی راه نمود کلمه‌اش اکسیریست اعظم در تقلیب ممکنات و ارتقاء حقائق موجودات جلّت سلطنته و جلّت قدرته و جلّ سلطانه و عزّ برهانه یا علی علیک بهائی اسمی علی قبل اکبر نامه و عریضۀ شما را بمنظر الهی و مصدر فیوضات سبحانی ارسال نمود بلحاظ و اصغا فائز گشت در این حین یکی از اغصان سدرۀ مبارکه حضرت ضیا امام وجه حاضر امرناه بأن یحرّر هذا اللّوح الّذی سطع من افق سمائه نور رحمة اللّه ربّ العالمین لازال مذکور بوده و هستی نسئل اللّه تبارک و تعالی ان یوفّقک و اولیائه علی ما یرتفع به امره بین عباده انه هو المقتدر العزیز الفضّال اولیای آن ارض را تکبیر برسان انّا نوصیک و اولیائی بالأمانة و الدّیانة و الصّدق و الصّفآء انّ ربّک هو النّاطق باسمه الأعزّ الأبهی بین الوری یا علی جناب مهدی را از قبل مظلوم تکبیر برسان انّا ذکرناه من قبل بآیات لا تعادلها الأذکار قل لا تحزن من حوادث الدّنیا و عسرها و ضیقها و نعمتها نسئل اللّه ان یفتح علی وجهک ابواب الفضل و العطآء انّه هو مالک العرش و الثّری و هو السّامع المجیب البهآء علیکم

بسم اللّه البهیّ الباهی الأبهی

الها معبودا محبوبا مقصودا بکدام رو بملکوت ابهایت توجّه نمایم و بکدام لسان طلب مغفرت و آمرزش کنم نفسی خالصاً لوجهک از قفس تن برنیاوردم و گامی جز بکام نفس بر نداشتم خدایا چنان مستغرق عصیان شدم که از نفس عصیان خجلم دیگر تا چه رسد در پیشگاه اقدست الها چگونه شکر نعمای و آلای وافرۀ‌ دائمه‌ات بجا آورم معدوم بحت و باتّی را بعرصۀ شهود و هستی درآوردی و بشرف ظهور لقای خود که آمال جمیع انبیا و اولیا بود مشرّف داشتی از ذکرت غافل شدم و تو از من غافل نشدی عصیان تو را کردم رحمت منبسطۀ خود را از من بازنگرفتی خدایا در این حین و در این هنگام دستم از چاره کوتاه مغفرتت را آمل و سائلم اسئلک بحرمة آیاتک و آثارک ان تغفر لی و لأبی و امّی و انّک انت ارحم الرّاحمین لا اله الّا انت المشفق الکریم

هو السّامع المجیب

الهی الهی ارحم عبادک و امائک و لا تمنعهم عن فرات رحمتک الّذی جری فی ایّامک فی حدیقة المعانی بأمرک ای ربّ انّهم عباد اقبلوا الیک منقطعین عن دونک ای ربّ تری ملأ البیان نقضوا عهدک و کسّروا میثاقک و اعرضوا عن جمالک اسئلک بالبحر الأعظم الّذی ماج باسمک و بعرف قمیصک الّذی هاج فی ایّامک بأن تحفظ عبادک و امائک بقدرتک و سلطانک لا اله الّا انت المقتدر القدیر

نفوسی که از بحر عنایت الهی شفا طلب نموده‌اند و یا بنمایند باین کلمات علیا که از مشرق فضل اشراق نموده ذاکر شوند

بسمه المهیمن علی الأسمآء

الهی الهی اسألک ببحر شفائک و اشراقات انوار نیّر فضلک و بالاسم الّذی سخّرت به عبادک و بنفوذ کلمتک العلیا و اقتدار قلمک الأعلی و برحمتک الّتی سبقت من فی الأرض و السّمآء ان تطهّرنی بمآء العطآء من کلّ بلآء و سقم و ضعف و عجز ای ربّ تری السّائل قائماً لدی باب جودک و الآمل متمسّکاً بحبل کرمک اسألک ان لا تخیّبه عمّا اراد من بحر فضلک و شمس عنایتک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت الغفور الکریم

هو الظّاهر من الافق الابهی

الهی الهی اشهد هذا الیوم یومک الّذی کان مذکوراً فی کتبک و صحفک و زبرک و الواحک و اظهرت فیه ما کان مکنوناً فی علمک و مخزوناً فی کنائز عصمتک اسئلک یا مولی العالم باسمک الاعظم الّذی به ارتعدت فرائص الامم بان تؤیّد عبادک و امآئک علی الاستقامة علی امرک و القیام علی خدمتک

انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک زمام الاشیآء تحفظ من تشآء بقدرتک و سلطانک انّک انت القویّ الغالب القدیر

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

الهی الهی اشکرک فی کلّ حال و احمدک فی جمیع الاحوال

فی النّعمة الحمد لک یا اله العالمین و فی فقدها الشّکر لک یا مقصود العارفین

فی البأسآء لک الثّنآء یا معبود من فی السّموات و الارضین و فی الضّرّآء لک السّنآء یا من بک انجذبت افئدة المشتاقین

فی الشّدّة لک الحمد یا مقصود القاصدین و فی الرّخآء لک الشّکر یا ایّها المذکور فی قلوب المقرّبین

فی الثّروة لک البهآء یا سیّد المخلصین و فی الفقر لک الامر یا رجآء الموحّدین

فی الفرح لک الجلال یا لا اله الّا انت و فی الحزن لک الجمال یا لا اله الّا انت

فی الجوع لک العدل یا لا اله الّا انت و فی الشّبع لک الفضل یا لا اله الّا انت

فی الوطن لک العطآء یا لا اله الّا انت و فی الغربة لک القضآء یا لا اله الّا انت

تحت السّیف لک الافضال یا لا اله الّا انت و فی البیت لک الکمال یا لا اله الّا انت

فی القصر لک الکرم یا لا اله الّا انت و فی التّراب لک الجود یا لا اله الّا انت

فی السّجن لک الوفآء یا سابغ النّعم و فی الحبس لک البقآء یا مالک القدم

لک العطآء یا مولی العطآء و سلطان العطآء و مالک العطآء اشهد انّک محمود فی فعلک یا اصل العطآء و مطاع فی حکمک یا بحر العطآء و مبدء العطآء و مرجع العطآء

اولیآء اللّه فی شاهرود

هو النّاطق فی ملکوت البیان

الهی الهی بهجرک ذابت الأکباد و بفراقک احترقت افئدة العباد الهی الهی قد ارتفع ضجیج العشّاق من الآفاق و صریخ الأصفیآء فی الفراق قد اظهرت یا الهی مشرق آیاتک و مطلع ظهوراتک لیتشرّف بلقائه من فی سمائک و ارضک ولکنّ المشرکین و المعرضین حالوا بینهم و بین اشراقات نور وجهک ای ربّ تری الوجوه متوجهة الی بوارق انوار وجهک و القلوب مقبلة الی افق ظهورک و الألسن ناطقة بثنائک و ذاکرة بما ورد علیها من نار فراقک و الأبصار منتظرة بدایع رحمتک و ظهورات قربک و لقائک أ تمنعهم یا الهی بعدما ماج بحر الوصال باسمک و امرک و لاح افق اللّقآء بنیّر جودک و فضلک ای رب تری ایادی الرّجآء متشبّثة بأذیال عطائک اسألک بنفحات وحیک و لآلئ بحور علمک و ظهورات سلطنتک بین خلقک بأن تقدّر لأولیائک لقائک و وصالک ثمّ اسمعهم ندائک الأحلی امام عرشک او تکتب لهم من قلمک الأعلی اجر الحضور لدی باب عظمتک الّذی فتحته علی وجه من فی مملکتک

الهی الهی تعلم و تری بأن حضر لدی المظلوم فی سجنه الأعظم ورقة و کانت فیها اسمآء احبّائک الّذین شربوا رحیق العرفان من کؤوس مواهبک و سلسبیل الایقان من ایادی فضلک اسألک یا اله الأسمآء و فاطر السّمآء باسمک الّذی به بدّلت النّار بالنّور و کشفت الحجبات عن الأفئدة و القلوب بأن تؤیّدهم علی الاستقامة الکبری لئلّا تزلّ اقدامهم من شبهات المعتدین و اشارات المعرضین الّذین نقضوا عهدک و میثاقک و جادلوا بآیاتک و کفروا ببرهانک و اعرضوا عن حجّتک بعد اذ احاطت ارضک و سمائک اسألک یا مالک القدم و سلطان الأمم بأن تؤیّدهم علی عرفان مصدر احکامک و مظهر نفسک ثمّ اذکر الّذین حضرت اسمائهم امام وجهک لیفرحوا بذکرک و اقبالک و توجّهک انّک انت اکرم الأکرمین و ارحم الرّاحمین انّ الفضل فی قبضتک و الجود فی یمینک تفعل ما تشآء و تحکم ما ترید و انّک انت العزیز الحمید

یا غلام رضا یذکرک المظلوم من شطر السّجن و یوصیک بما یرتفع به امر اللّه المهیمن القیّوم خذ الکتاب بقوّة من عندنا علی شأن لا تمنعک سبحات الّذین کفروا باللّه مالک الوجود قم بالاستقامة الکبری علی امر ربّک مولی الوری و قل یا ملأ الأرض اتّقوا اللّه ربّ العرش و الثّری و لا تکونوا من الّذین انکروا نعمة اللّه اذ نزّلت بالفضل اقبلوا بقلوب نورآء الی الأفق الأعلی هذا ما امرتم به من قبل و من بعد یشهد بذلک من نطق فی کلّ شأن انّه لا اله الّا انا الحقّ علّام الغیوب قل تاللّه قد انار افق الایقان بنیّر البرهان اتّقوا اللّه و لا تتّبعوا مطالع الأوهام و الظّنون قد ظهر من کان مکنوناً فی العلم و مذکوراً فی افئدة الأنبیآء و مسطوراً من القلم الأعلی فی کتب اللّه مالک الغیب و الشّهود کذلک اظهرنا لک البرهان و انزلنا ما تقرّ به عینک و عیون الّذین فازت بالمکاشفة و الشّهود

یا حیدر قبل علی یذکرک القلم الأعلی و یوصیک بما انزله فی الکتاب کن ناطقاً بذکری و ثابتاً علی امری و ناظراً الی افقی و متمسّکاً بصراطی و متشبّثاً بأذیال ردآء فضل ربّک مالک الایجاد لا یعادل بحرف من آیات ربّک ما یشهد و یری یشهد بذلک من عنده امّ الکتاب طوبی لنفس فازت بأیّامی و لقلب اقبل الی وجهی و لرجل قام علی امری و لعین رأت الأنوار

یا عبدالکریم یذکرک المظلوم و یبشّرک بعنایة اللّه مولی الأنام و یوصیک بما ینبغی لأیّام اللّه ربّ الأرباب لا تلتفت الی الدّنیا و شؤوناتها و ما حدث فیها سیفنی ما فیها و یبقی ما نزّل من قلم وحی ربّک المهیمن علی من فی الأرضین و السّموات انّا انزلنا الآیات و ارسلناها الی الّذین آمنوا اذ اتی اللّه بقدرة و سلطان نعیماً لمن فاز بعرفان ربّه و ویل لکلّ غافل مرتاب

یا قلم اذکر من سمّی بمحمّد ثمّ انزل له ما یقرّبه الی العزیز الوهّاب الّذی ظهر و اظهر ما اراد هو الّذی نطق و انطق الأشیآء انّه لا اله الّا انا المقتدر المختار اذا فزت بآیاتی و وجدت عرف بیانی قل

لک الحمد یا الهی بما ایّدتنی علی عرفانک و عرّفتنی من کان مخزوناً فی خزائن قدرتک اسألک ان تؤیّدنی علی الاستقامة علی امرک انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک زمام الأشیآء لا اله الّا انت الغنیّ المتعال

یا شیخ (محمّد) اسمع ندائی ثمّ اذکر ایّامی و ما ورد علی نفسی من طغاة عبادی الّذین انکروا ظهوری و بروزی و اشراقی و آیاتی الّتی احاطت الآفاق انّا نذکرک و نوصیک بما یظهر به مقام الانسان بین الأدیان تعالی الرّحمن الّذی خلقک و عرّفک هذا الأمر الّذی به زّلت الأقدام ایّاک ان تحزنک شبهات المعرضین او سطوة الّذین کفروا باللّه منزل الآیات کن مستقیماً علی امر ربّک و ناطقاً باسمه بین العباد کذلک تضوّعت نفحات الوحی فی العالم ولکنّ الأمم اکثرهم فی غفلة و حجاب

یا باقر اسمع النّدآء من یمین البقعة النّورآء عند سدرة المنتهی انّه لا اله الّا هو العزیز الغفّار طوبی لتائب رجع الی اللّه و لخاضع خضع لهذا الأمر الّذی به زلّت الرّقاب ایّاک ان تحجّبک حجبات العالم او تخوّفک سطوة الّذین کفروا بالمبدإ و المآب

یا رضا اسمع النّدآء انّه ارتفع بین الأرض و السّمآء و یدع الکلّ الی اللّه مظهر البیّنات تاللّه قد اتی من خضعت له الآیات و طافت حوله مظاهر الأمر من لدی اللّه ربّک ربّ الأرباب کن مستقیماً علی الأمر علی شأن تضطرب به افئدة الفجّار الّذین انکروا حجّة اللّه و برهانه و ارتکبوا ما صاح به السّحاب کذلک نطق قلمی الأعلی علی غصن البقآء طوبی لمن سمع و ویل لکلّ منکر کفّار

یا (ملّا) علی یذکرک المولی الّذی اتی بالحقّ بقدرة و سلطان تاللّه لا تمنعه الفراعنه و لا تخوّفه الجبابرة قد ظهر و اظهر ما اراد انّه لهو المنادی فی المآل انظر فی اثر قلمی الأعلی و فکّر فیه انّه یقرّبک الی الأفق الأبهی و یفتح علی وجهک باب الفرح و الابتهاج ایّاک ان تمنعک ضوضآء اهل البیان عن مشرق وحی ربّک الرّحمن او تحزنک اعمال الّذین کفروا باللّه مالک الأیّام قل یا قوم انصفوا فی امر اللّه و لا تتّبعوا الّذین نبذوا کتاب اللّه ورائهم متمسّکین بالظّنون و الأوهام کذلک نطق الحقّ فضلاً من عنده و هو المهیمن علی ما یکون و ما قد کان

یا محمّد قبل حسین قد سلّت بغاة الأرض سیوف البغضآء علی وجه اللّه المهیمن القیّوم قد ارتکبوا ما ناح به سکّان الفردوس الأعلی و هذا المقام المحمود قل یا ملأ البیان اتّقوا الرّحمن و لا تتّبعوا الّذین انکروا ما نزّل من القلم الأعلی فی هذا اللّوح المسطور قد نزّلت الآیات و ظهرت البیّنات و القوم هم لا یفقهون طوبی لمقبل اقبل بقلبه الی الأفق الأعلی و لوجه توجّه الی وجه اللّه ربّ ما کان و ما یکون کذلک تحرّک القلم اذ استوی مالک القدم علی العرش الأعظم و نطق انّه لا اله الّا انا العزیز الودود

یا محمّد قبل حسن قد ارتفع حفیف سدرة المنتهی و جری مآء الحیوان فی ناسوت الانشآء طوبی لمن سمع و شرب و ویل لکلّ غافل محجوب ایّاک ان تحجبک حجبات العلمآء خذ کأس عنایتی ثمّ اشرب منها رحیقی المختوم کم من عالم منع عن المعلوم و کم من جاهل اقبل و قال لک الحمد یا مالک الغیب و الشّهود بما اظهرت نفسک و انزلت آیاتک و هدیت عبادک الی صراطک الممدود

یا علی یذکرک المظلوم فی هذا الحین المبین و یدعوک الی اللّه ربّ العالمین ایّاک ان یمنعک شیء عن اللّه مالک الأسمآء او تحجبک اشارات الغافلین الّذین نبذوا الحقّ ورائهم مقبلین الی کلّ جاهل بعید ضع ما عند القوم و خذ ما امرت به من لدی اللّه العزیز الحمید کذلک انزلنا الآیات و صرّفناها بالحقّ امراً من عندنا و انا المقتدر القدیر

یا حسین اسمع صریر قلمی الأعلی انّه ارتفع بین الأرض و السّمآء و به تضوّعت نفحات الوحی فی کلّ الأحیان قد ورد علی المظلوم فی سبیل اللّه ما انقطعت الأشجار عن الأثمار و بحر المعانی عن الأمواج ولکن مکلّم الطّور ینطق و یقول یا ملأ الأرض ضعوا ما عندکم و خذوا ما اوتیتم من لدی اللّه ربّ الأرباب قد قمنا علی الأمر علی شأن ما منعتنا الضّوضآء عن ذکر اللّه مالک الرّقاب قلنا امام وجوه العالم قد اتی الوعد و هذا هو الموعود یدعوکم الی اللّه اقبلوا الیه و لا تکونوا من الّذین کفروا بنعمة اللّه و جادلوا بآیاته الّتی احاطت الآفاق کذلک دلع الدّیک و غرّدت حمامة الأمر علی الأغصان

یا (ملّا) حسن قلم اعلی در آنی توقّف ننموده یتحرّک و یقول و بحرکته تحرّکت الأشیآء و ظهرت الممکنات جمیع عالم از برای این ظهور اعظم خلق شده‌اند در کتب قبل و بعد این ذکر بوده و حال موجود حضرت مبشّر یعنی نقطۀ اولی جوهر بیان را اخذ نموده‌اند و باین کلمات عالیات ظاهر فرموده‌اند قوله و قد کتبت جوهرة فی ذکره و هو انّه لا یستشار باشارتی و لا بما نزّل فی البیان این کلمه جوهر بیانست بل سلطان بیان مع آنکه این ظهور اعظم بشهادت کلّ کتب محتاج بذکر و دلیل غیر نبوده و نیست آیاتش عالم را احاطه نموده و ظهورات قدرتش واضح و هویدا طوبی از برای بصری که مشاهده نمود و از برای سمعی که باصغا فائز شد

یا اباالقاسم (من ش) مظلوم ترا ذکر مینماید از اوّل ایّام تا حین در لیالی و ایّام مقابل عیون انام حقّ جلّ جلاله را ذکر نمودیم فرات رحمت از قلم مشرق آیات در کلّ حین جاری و چون فی‌الجمله اثرش ظاهر قومی بر اعراض قیام نمودند اشدّ از اعراض حزب قبل که سیّد عالم را شهید نمودند و بعضی سخنهای زاید از حدّ خود گفتند نفوس غافله ادّعاها نموده و مینمایند حزب اللّه باید بیدار و آگاه باشند امر اللّه لعب جهّال نبوده و نیست اگر هر یوم نفسی ادّعا نماید امر الهی مابین ناس معطّل و معوّق مشاهده گردد نزد اهل بصر این فقره واضح و معلوم است انشآءاللّه کل متّحد شوند و باتّفاق آفاق را بنور این اشراق منوّر دارند

یا حبیب (میرزا حبیب‌اللّه من ش) بشنو ندای حقّ را که از شطر سجن مرتفعست لعمر اللّه کلمه‌اش سلطان کلمات و بیانش مالک بیان اگر آذان من علی الأرض بحقّ اصغا شوند کل بافق اعلی توجّه نمایند و از ما عندهم به ما عند اللّه راجع گردند آفتاب حقیقت مشرق و دریای معانی موّاج و سماء علم مزیّن این یوم غیر ایّامست و این ظهور غیر مظاهر طوبی از برای نفوسی که اقبال نمودند و بعرفان حقّ فائز گشتند قدر ایّام الهی را بدانید لعمری لا تعادلها الخزائن و لا ما فی الأرض انّه هو الفضّال الکریم

یا علی (من بیرجند) انشآءاللّه بر امر اللّه مستقیم باشی و بنبأ عظیم متمسّک تمسّکی که عالم قادر بر منع نباشد

طوبی لأهل خآء الّذین سمعوا النّدآء و اجابوا ربّهم النّاطق العلیم اهل آن دیار را مکرّر ذکر نموده‌ایم از حقّ میطلبیم کل را مشتعل فرماید اشتعالی که اهل عالم بحرارة محبّة اللّه فائز شوند یکی از اهل خاء موسوم به محمّد (من خوسف) تلقاء عرش حاضر انّه سمع ما سمع عباد مقرّبون از حقّ میطلبیم او را حفظ نماید و مؤیّد دارد بر ذکر و ثنایش

یا قلم اذکر من حضر کتابه لدی العرش و سمّی ببابا (میرزا) انّا ذکرناه و اولیائی الّذین آمنوا باللّه ربّ العالمین یا حزب اللّه ایّاکم ان یمنعکم شیء او تضعفکم جنود العالم قوموا بالاستقامة الکبری علی امر اللّه مولی الوری انّه ایّدکم و عرّفکم و قرّبکم و هو المشفق الکریم یا بابا هر یک از اسماء اولیا که در کتابت مذکور ذکرش از قلم اعلی جاری و ارسال شد تا کل مشتعل شوند و تمسّک نمایند به ما یحبّ و یرضی کل را وصیّت مینمائیم بعمل بآنچه در کتاب الهی از قلم امر نازل شده انّه ارشدکم الی سوآء الصّراط و امرکم بما یرتفع به مقامکم بین الأدیان البهآء علیک و علیهم و علی امتی و امتی الأخری (حاجیه بیکم و زهرا) بشّرهما بعنایتی و فضلی و رحمتی انّ ربّک هو الغفور الرّحیم و هو السّمیع البصیر و هو الظّاهر المجیب

١۵٢^١

بسم ربّنا الاقدس الاعظم العلیّ الابهی

الهی الهی تری عبدک اقبل الیک و اراد ان یتشرّف بما امرته به فی کتابک قدّر له من قلمک الاعلی ما یقرّبه الی الذّروة العلیا انّک انت مربّی العالم و مولی الامم و انّک انت القویّ الغالب القدیر

جناب سیّد مهدی خمین

هو العزیز

الهی ترانی فی فم الثّعبان و تشهد کیف یلدغنی فی کلّ حین و حان اما تنصرنی یا الهی بعد الّذی تمسّکت بذیل عطایاک اما ترحمنی یا محبوبی بعد الّذی تشبّثت بردآء عزّ افضالک و قضایاک اذاً یا الهی فانصرنی بسلطان نصرک ثمّ احفظنی عن هذا البلآء یا من بیدک ملکوت الانشآء و انت بکلّ شیء علیم ۱۵۲^١

اوست باقی و از افق ابهی ظاهر و هویدا

الواح عربی منیع بسیار مشاهده شد حال بلسان پارسی بدایع کلمات قدس الهی القا میشود فطوبی للسّامعین لم‌یزل حقّ جلّ ذکره مقدّس از ظهور و بروز بوده و خواهد بود غیب لا یعرف و مستور لا یدرک و باطن لا یظهر و کنز لا یبرز و سرّ لا یشهد چه که اسم غیب صادق مادامیکه مشهود نه در اینصورت ظاهر نیست تا معروف گردد و بعد از شهود اسم غیب موجود نه تا معلوم شود لذا غیب لایعرف بوده و خواهد بود طوبی از برای نفسیکه در این کلمۀ تامّۀ ‌محکمۀ الهیّه تفکّر نماید و بگوهر مقصود که در آن کنز مودع است فائز شود و اگر نفسی ادّعای عرفان غیب من حیث هو غیب نماید کاذب بوده و خواهد بود آنجمال قدم اعظم از آنست که بدون خود معروف گردد و عالیتر از آنست که بدون ذات مقدّس خود موصوف آید چه که آنچه را مخلوق در منتهی مراتب عرفان خود ادراک نماید این عرفان در مخلوق وهمیست که بأنفسهم لأنفسهم احداث شده فتعالی من ان یعرف القدم بالحدوث

و چون ابواب عرفان و ادراک مسدود و منتهی رتبۀ عرفان عباد مردود محض فضل و جود سلطان وجود مظاهر احدیّه و مطالع عزّ صمدیّه را از افق انّنی انا الظّاهر فوق کلّ شیء ظاهر فرمود تا جمیع ناس بعرفان آن شموس مشرقۀ از افق حقیقت بعرفان اللّه فائز شوند و باطاعت آن ذوات مقدّسه برضی اللّه و طاعته مرزوق گردند و بمقتضای عدل و ظهور فضل بهر یک از مظاهر عزّ باقیه حجّتی و برهانی عنایت فرمود تا برای نفسی مجال اعراض و اعتذار نماند و بر کل حجّت الهی بالغ و کامل گردد و مقصود از این فضل اکبر آنکه ناس را تربیت نمایند که شاید بمملکت وجه داخل شوند و بمقام یبقی وجه ربّک که مقام سدرۀ منتهای وجود انسانیست فائز گردند و باقی مانند قسم بجمال قدم که اگر نفسی یکبار از این دنیا طاهر و مقدّس شده برفیق اعلا ارتقا جوید ابداً فنا نه‌بیند بهستی اندر هستی رسد و ابداً نیستی و فنا را باین هستی و بقا راه نه ولکن چه فایده که این ناس با قلوب غیر طاهره این نغمۀ الهی را ادراک ننمایند

باری اینظهورات عزّ احدیّه از اوّل لا اوّل بوده تا آنکه زمان منتهی شد بظهور بدیع اوّل در قمیص آخر و طالع شد از مشرق اعلی نقطۀ اولی جلّت عظمته و علت آثاره و عزّ کبریائه و ناس را بشریعۀ بقا هدایت فرمود و جمیع عباد تمسّک برؤسای خود از علما جسته ابداً بساذج عزّ احدیّه اقبال ننمودند مع آنکه ظاهر شد بحجّتیکه کل از اتیان مثل آن خود را عاجز مشاهده نمودند بعد بمعارضه برخاستند و خوارق عادت طلب نمودند آن ذات قدم رسالۀ استدلالیّه که بدلائل سبعه معروفست مرقوم فرمودند و جمیع حجّت و دلیل را بآیات منتهی نمودند و از قلم قدس جاری که الیوم این آیات که از سحاب عزّ نازل شده حجّت است بر شرق و غرب عالم و حجّتی فوق آن نبوده و نخواهد بود چنانچه ولیعهد آنجوهر صمد را در مجلس خود حاضر نمود و حجّت خواست آنجمال قدم فرمودند آیات الیوم حجّت است بالأخره نپذیرفتند و کل بر قتل آنساذج قدم فتوی دادند الّا معدودی که بآیات الهی موقن شده و از مغرب کفر و ضلال بمشرق ایمان و اقبال توجّه نمودند

و بعد آن ذات قدم در کلّ الواح منزله جمیع را باین ظهور اعظم بشارت داده چنانچه سطری از بیان نازل نشده مگر آنکه این ذکر امنع در او مذکور و جمیع را نصیحت فرموده که مباد در حین ظهور مثل امّت فرقان بحروفات بیان و کلمات منزلۀ در آن از جمال رحمن محتجب مانید مع این وصایا و اینظهور اعظم و طلوع قدس اکرم که بتمام قدرت الهیّه و جمیع حجج مطالع عزّ باقیه ظاهر شده کل اعراض نموده‌اند ایکاش بآنچه ملأ فرقان ارتکاب نموده‌اند کفایت مینمودند چه که ملأ فرقان همان فتوی بر قتل جمال رحمن داده‌اند ولکن این طایفه بر قطع سدرۀ الهیّه جهد نموده چون خود را عاجز مشاهده نمودند زبان افترا گشودند و البتّه تا حال نعیق مشرکین بآن ارض رسیده ولکن حمد خدا را که اموری باین ساذج اطهر نسبت داده‌اند که هر نفسی که اقلّ من شعیر صاحب شعور باشد و اقلّ از ذرّ صاحب نظر ادراک مینماید که این مفتریات از منبع غلّ و مخزن حسد و معدن بغضا ظاهر شده اذاً یتکلّم السن کلّ الذّرّات بأن لعن اللّه اوّل ظالم ظلم نقطة الأولی فی ظهوره الأخری و حارب بنفسه و جادل بآیاته و کفر بلقائه ثمّ افتری علیه

باری ای عبد اینست شأن این عباد نالایق نابالغ بیست سنه جمال قدم در دست اعدا مبتلی بشأنیکه در کلّ حین در معرض هلاک بوده گاهی در سجن اعدا و گاهی در سلاسل و اغلال و گاهی اسیر فجّار مع‌ذلک نسبت دنیا و حبّ آن باین ساذج روح داده‌اند مع آنکه جمیع دنیا و ما فیها خلق او بوده و اگر بر ارض الماس هیکل عرش مستقرّ شود سزاوار بوده بلکه خدّام درگهش را لایق و حال آنکه قسم بسلطان قدم که طائفین حولش از دنیا و ما فیها مقدّس بوده و خواهند بود چنانچه اگر نفسی مشاهده نماید فلسی از دنیا و اسباب متعلّقۀ بآن نزد مهاجرین نخواهد یافت حمد محبوبرا که کل را صابر و شاکر خلق فرموده و این سخنان و امثال آنرا ذکر ننموده‌اند مگر آنکه القای شبهه در قلوب نمایند دیگر غافلند از اینکه فعل حقّ چون شمس مشرق و لائحست و هر ذی بصری ادراک نموده و مینماید

ای عبد به پر معنوی بسماء قدس الهی پرواز کن و خود را از اشارات ما سوی اللّه مطهّر نموده بمنظر اکبر ناظر شو قسم بحقّ که ضرّم اعظم از آنست که ذکر شود و بلایم اکبر از آن که بقلم مرقوم گردد انّما اشکو بثّی و حزنی الی اللّه و انّه لنعم المولی و نعم النّصیر انشآءاللّه در این ایّام از بدایع افضال سلطان لایزال محروم نمانید و از رحیق بیمثال ذو الجلال ممنوع نشوید و البهآء علیک و علی من معک من کلّ مؤمن موقن ثابت صابر شکور

هو الباقی علی عرش الأمر باسمه الأبهی

الیوم آنچه لدی العرش محبوب تبلیغ امر اللّه است و کذلک قضی الأمر من لدی المختار ولکن تبلیغ ببیان حسنه و اذکار منیعه محبوب نه بمجادله و محاربه احسنوا کما احسن اللّه الیکم نصرت امر مخصوص شده ببیان و ذکر لسان کذلک قدر الأمر من لدی الرّحمن ای احبّای حقّ چنان حرکت نمائید در ارض که از شما آثار او ظاهر شود بشأنیکه کلّ عباد از اعمال و از افعال و اقوال شما آثار حقّ مشاهده نمایند و بمقصود عزّ باقی شتابند و آنجناب لازال تلقاء عرش مذکور بوده فطوبی لک بما فزت بأمر ما فاز به اکثر العباد و بعد معلوم آنجناب بوده که زود است که شیطان در قمیص انسان در آن ارض وارد شود و اراده نماید که احبّای جمال سبحان را بوساوس نفسیّه و خطوات شیطانیّه از صراط عزّ مستقیم منحرف سازد و از شاطی قدس سلطان احدیّه محروم نماید اینست از خبرهای مستوره که اصفیا را بآن آگاه فرمودیم که مبادا بمجالست امثال این هیاکل بغضیّه از مقام محمود ممنوع شوند پس بر جمیع احبّآء اللّه لازم که از هر نفسیکه رایحۀ بغضا از جمال عزّ ابهی ادراک نمایند از او احتراز جویند اگرچه بکلّ آیات ناطق شود و بکلّ کتب تمسّک جوید چه که مقصود از آیات و کتب عرفان نفس رحمن بوده و خواهد بود پس در کمال حفظ خود را حفظ نمایند که مبادا بدام تزویر و حیله گرفتار آیند اینست نصح قلم تقدیر که تحریر یافت من اطاع فلنفسه و من اعرض فانّ اللّه لا یحبّ المعرضین و این شیاطین بر چند قسم مشاهده میشوند قسمی از آن نفوسی مشاهده میشوند که در همان بلد فی الحین بنفس شیطانی در قمیص انسانی ظاهر میگردند و قسمی دیگر از مبدأ جحیم سفلی بر هیکل قاصدین وارد میشوند و قسمی هم بظلمت صرف بر هیکل لوح مبعوث میشوند باری الیوم شیطان بکلّ صور ظاهر شده و خواهد شد که شاید بشأنی از شئون و قسمی از اقسام ناس را از مبدأ امر محتجب نماید چنانچه الیوم اکثری را باین حجاب محتجب ساخته و اگر بصر منیر حدید یافت شود از صورت ظاهریّۀ اعدآء اللّه قهر جحیم را ملاحظه مینماید بسیار در حفظ نفوس خود سعی نمائید چه که شیاطین بلباسهای مختلفه ظاهر شوند و بهر نفسی بطریق او برآیند تا آنکه او را بمثل خود مشاهده نموده بعد او را بخود واگذارند و الیوم از اعدای نفس سبحان لابدّ بر اینست که از اهل بیان ظاهر شوند چه که جواهر صافیۀ این طایفه که بقمیص اعلی مفتخر شده‌اند و از رحیق ابهی نوشیده‌اند بهترین خلق عنداللّه مذکور بوده و خواهند بود و اجساد کدرۀ اینطایفه اشرّ جمیع مخلوقات و ابعد کلّ نفوس عنداللّه مذکورند لهذا این ظهور محیط لایح مبین را اشرار این طایفه باید بمحاربه برخیزند چه که هرچه ظهور نورانی‌تر حجبات غلیظ‌تر مشهود آید و هرچه شمس جمال سبحان لایح‌تر معرضین در اعراض قویّ‌‌تر کذلک نزّلنا لکم الأمر و قصصنا ما هو المستور عنکم لتطّلعوا به قبل وقوعه و بعد وقوعه و تکوننّ من المطّلعین لعلّ لا یمسّکم ذلّة النّفوس و کذبهم بما یخرج منهم من الأقوال و الآثار و تکوننّ من العارفین و علی امر ربّکم لمن المستقیمین پس الیوم احبّای الهی باید بشأنی ظاهر شوند که اگر کلّ من فی العالم باسیاف برهنه بر ایشان اجتماع نمایند ابداً اعتنا نفرمایند و جمیع را بقدرت پروردگار خود کأن لم یکن شیء مذکورا شمرند پس تو ای عبد مؤمن بشنو آنچه بر این لوح منیع ذکر شده و این کلمات منزلۀ پارسیّه را بجمیع احبّای الهی برسان و تبلیغ کن تا جمیع آگاه شوند کذلک نصحناکم بالحقّ لتکوننّ من العاملین

اسم اللّه زین ‌المقرّبین

هو العزیز الباقی

الیوم اعظم امور ثبوت بر امر اللّه بوده و هست چه که شیاطین از جمیع اشطار ظاهر و بتمام مکر در تخریب حصن امر مشغول بر هر نفسی از نفوس مطمئنّه لازم که در کلّ احیان پناه بخداوند متعال برند که شاید محفوظ مانند بر آنجناب لازم است که بقدر قوّه در حفظ امر سعی نمایند که مبادا فراعنه بر جنود الهیّه غلبه نمایند این قول نظر بتکلیف آنجناب ذکر میشود والّا جند اللّه غالب بوده و خواهد بود فاستقم علی الامر و لا تلتفت الی احد فتوکّل علی اللّه المهیمن القیّوم

ان یا ورقة الاحدیّة تمسّک بهذه الشّجرة لئلّا تسقط حین الّذی تهبّ اریاح النّفاق عن کلّ ماکر لعین

باری در این ایّام شیطان باسم رحمن دعوت مینماید و سامری بذکر ازلی ندا میکند و ابلیس بنهایت تلبیس مشغول گشته ففرّوا عنه یا ملأ الارض لعلّ انتم بلقآء اللّه ترزقون انشآء اللّه امیدواریم که از بدایع الطاف لا یزالی و عنایات ابهائی از صراط امر نلغزی و در کنف عصمة اللّه مستریح شوی و اللّه یقول الحقّ و هو یهدی السّبیل

باری این چند کلمه با قلم شکسته مرقوم شد و الرّوح علیک و علی من معک و علی الّذی سمّی بالکریم من لدن عزیز حکیم

بنام محبوب یکتا

الیوم باید دوستان الهی بحکمت ناطق باشند و بما ینبغی ذاکر حقّ آگاه گواهست که آنچه از قلم اعلی جاری شده و میشود مقصود ارتقای خلق و فراغت و آزادی بوده و خواهد بود باید صاحبان لسان و بیان که بحق منسوبند بحکمت تمام اطفال ارض را تربیت نمایند گفتار باید بمثابۀ نسیم ربیع باشد تا اشجار وجود از او سرسبز و خرّم شوند یک کلمه اثرش مانند اریاح ربیعست و کلمۀ دیگر بمثابۀ سموم بگو ای دوستان در جمیع بیانات عربیّه و فارسیّه از قلم اعلی امر بحکمت نازل شده مع ‌ذلک مشاهده میشود بعضی از او غافلند یا ایّها المتوجّه الی الوجه ان افرح بما ذکرک المظلوم و امر العباد بما ینفعهم فی کلّ عالم من عوالم ربّهم العلیم الحکیم انشاء اللّه کل بما انزله الوهّاب فی الکتاب عامل باشند و بآنچه سبب علوّ و سموّ و اشتعال است تکلّم نمایند البهآء علیک و علی الّذین عملوا بما امروا به

ضلع جناب ورقا علیهما بهآء اللّه

هو النّور من افق الظّهور

الیوم سدرۀ مبارکۀ ذکر در ملکوت بیان باین کلمه ناطق طوبی لعبد اقبل و آمن و لأمة سمعت و فازت انّها من فوارس مضمار العرفان یشهد بذلک لسان الرّحمن فی مقامه الرّفیع یا ورقتی طوبی لک بما سمعت ندائی اذ ارتفع بالحقّ و اعترفت بظهوری اذ کان الرّجال فی وهم مبین قد فزت بعنایة ربّک من قبل و من بعد ان اشکری و سبّحی بحمده انّه مع امائه المقبلات و عباده المقبلین البهآء المشرق من افق ملکوتی علیک و علی من هداک الی صراطی المستقیم

جناب میرزا آقا علیه بهآء اللّه

هو السّامع المجیب

امروز از امواج بحر بیان مقصود عالمیان این کلمه اصغا شد یا حزب اللّه و اصفیائه انصروا ربّکم بما انزله فی کتابه ایّاکم ان تمنعکم ضوضآء الجهلآء عن التّقرّب الی اللّه ربّ العالمین طوبی از برای سمعیکه باصغای کلمة اللّه فائز گشت و باستقامت کبری متمسّک بعضی نابالغهای عالم باسماء از مالک آن محرومند در مدینۀ کبیره ظاهر شد آنچه که هر صاحب بصری بر اعمال مقبلین و معرضین آگاه گشت از حقّ بطلب عباد را از اوهامات حزب قبل حفظ فرماید در کور فرقان نزاع و جدال بر اسماء واقع باسم امام و وصیّ و نقیب و نجیب و رکن رابع و امثال آن بمحاربه و لعن و سب و رد مشغول و در یوم جزا یک عمل پاک از علما و عرفای آنحزب ظاهر نه کل آگاهند که آنحزب اعراض نمودند و بالأخره بر سفک دم اطهر مشرق آیات الهی فتوی دادند قل

الهی الهی اسئلک بقدرتک الّتی غلبت الکائنات و بسلطانک الّذی احاط الموجودات و بسلطان الأسمآء الّذی به سخّرت الأرض و السّمآء بأن تزیّن عبادک بتجلّیات انوار نیّر العدل و الانصاف انّک انت مالک المواهب و الألطاف ای ربّ ترانی مقبلاً الیک و منقطعاً عن دونک قدّر لی ما ینبغی لسمآء عطائک و بحر فضلک انّک انت المقتدر العزیز العلّام

سؤال از مرج البحرین نمودند در سنین اولی قلم اعلی در تفسیر و تأویل کتب الهی و همچنین در کشف رموزات و اشارات اصحاب بیان و معانی مرقوم داشته آنچه را که هر ذی علمی ببحر علم لدنّی گواهی داده ولکن این ایّام مایل بتفسیر و تأویل نبوده و نیستیم و این آیات از سماء مظهر بیّنات نازل لیس الیوم یوم السّؤال و الجواب بل ینبغی لکلّ نفس اذ سمع النّدآء من الأفق الأعلی یقوم و یقول لبّیک یا مولی الأسمآء و لبّیک یا من فی قبضتک زمام من فی السّموات و الأرضین این ایّام آنجناب و اولیای حقّ باید بکمال روح و ریحان باسبابیکه سبب اعلاء کلمه است تمسّک نمایند آنجناب الحمد للّه مؤیّد شدند بر اقبال و توجّه و اصغا در ایّامیکه اکثر اهل عالم معرض مشاهده گشتند محزون مباش نسئل اللّه ان یفتح علی وجهک باباً من ابواب فضله و رحمته انّه هو المقتدر علی ما یشآء و هو الغفور الکریم البهآء من لدنّا علیک و علی من سمع النّدآء و قال بلی بلی یا مالک ملکوت الأسمآء و الظّاهر باسمک الأعظم الأبهی

اولیآء اللّه فی الألف و السّین ثمّ المیم و الصّاد

هو المبشّر المشفق الکریم

امروز امّ الکتاب امام وجوه احزاب ذکر مبدأ و مآب میفرماید فی‌الحقیقه ایّام ایّامیست که شبه و مثل نداشته و ندارد طوبی از برای نفوسی که زماجیر قوم ایشان را از حقّ منع ننمود بر صراط قائمند و بامانت و دیانت که از شرائط تقوی اللّه است مزیّن جناب عبدالب‌ه‌اء علیه بهائی و عنایتی قصد جهات اولیا نموده و با طلب کامل و استدعای فاضل از سماء فضل و عطا از برای هر یک مسئلت نموده آنچه را که سبب و علّت ذکر ابدی و ثناء سرمدیست لذا بحر بیان بامواج برهان و فضل مقصود عالمیان ظاهر هر موجی بذکری ناطق موج اوّل میفرماید یا معشر الأولیآء بایّامی فائزید که اکثر کتب عالم بذکرش مزیّن امروز باید بنور اتّحاد بشأنی ظاهر باشید که جمیع عالم از شرق و غرب بآن نور منوّر گردد و موج دوم میفرماید یا قوم امروز احسن طراز عنداللّه امانت است فضل و عطا از برای نفسی که باین زینت کبری مزیّن گشته موج سوم میفرماید روحاً لکم یا اهل البهآء لکم ان تظهروا بما یثبت به تقدیس ذاته عن المثل و الأمثال و تنزیه کینونته عمّا قیل و قال موج چهارم میفرماید یا معشر الأحباب ضعوا ما ینزّلکم و خذوا ما یرفعکم بهذا الاسم الّذی به هاج عرف اللّه المقتدر المهیمن القیّوم

سبحانک یا الهی و سیّدی و سندی احفظ اولیائک من شرّ اعدائک ثمّ انصرهم بجنود قدرتک و سلطانک ثمّ اجعل کلّ عمل من اعمالهم سراجاً بین اعمال من فی ارضک لتبدّل الظّلمة بالنّور انّک انت مالک الظّهور و الحاکم فی یوم النّشور لا اله الّا انت الحقّ علّام الغیوب

جناب رجبعلی الّذی فاز

بنام خداوند مهربان

امروز باید شاربان رحیق معانی در کلّ احیان بافق رحمن ناظر باشند و بکمال استقامت و حکمت کوثر بیان را بر اهل امکان مبذول دارند قسم ببحر اعظم که در انفاس نفوس مقدّسه تأثیرات کلّیّه مستور است علی شأن یؤثّر فی الاشیآء کلّها ای دوستان تا وقت باقی دولت بیزوال را از دست مدهید آنچه مشاهده میشود فانی و معدوم خواهد شد مگر امریکه للّه ظاهر شود و نَفَسیکه للّه برآید عالم عالم جهد باید و عالم عالم توجّه تا عَلَم کلمۀ علیا بر اعلام مرتفع شود اگرچه بفضل اللّه مرتفع بوده و خواهد بود و حق بنفسه نصرت امرش نموده و خواهد نمود ولکن مقصود آنکه نفوسیکه از ملأ اعلی محسوبند بشرافت کبری فائز شوند و از هیچ فضلی محروم نمانند انّه لهو النّاصح المبیّن العلیم

ندایت اصغا شد و آنچه خواستی باجابت مقرون انّه غفر الّذین اردت لهم الغفران و قبل حضورک فی السّجن انّه لهو المعط الکریم الحمد للّه العزیز العلیم

هو اللّه تعالی شأنه البیان

امروز بیان ناطق و مراتب عشّاق عنداللّه فوق مقامات اهل عالم مشهود جذب و شوری در مدینۀ انقطاع از عشّاق ظاهر سبحان‌اللّه مشرکین بظلم متمسّک و آن را سبب اطفاء نور دانسته و میدانند ولکن غافل از آنکه ید قدرت الهی آن را بدهن تبدیل نماید و بر نور مصباح بیفزاید جلّ الکریم ذو العزم العظیم الّذی یفعل ما یشآء بأمره المحکم المتین یا علی قبل محمّد قد ذکرک غصنی امام وجهی ذکرناک بهذا الکتاب المبین از حقّ میطلبیم در جمیع احوال ترا بر خدمت امر و خدمت افنان مؤیّد فرماید اوست سامع و مجیب و اوست قادر و توانا

ت

جناب خلیل عطّار علیه بهآء اللّه

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

امروز ثنا و سلام و ذکر و بیان مخصوص اولیاء حقّ جلّ جلاله است که شبهات اهل عالم ایشان را از سبیل رحمن منع ننمود عرف قمیص را یافتند و بشطر دوست شتافتند منع مانعین و سطوت ظالمین و مکر ماکرین و اعراض علما و اغماض فقها ایشان را از انوار وجه مالک اسماء منع ننمود از اقداح عرفان راح فلاح را باسم مسخّر اریاح نوشیدند نوشیدنی که ایشان را از انهار و جداول عالم غنی و بی‌نیاز نمود لعمر محبوبنا و محبوبکم و مقصودنا و مقصود من فی السّموات و الأرض ایشانند آن نفوسی که در کتب قبل و بعد مذکورند تعالی الّذی ایّدهم و عرّفهم و اظهرهم و اقامهم علی خدمة امره ایشانند کاسر اصنام اوهام و مخذل اعدآء مولی الأنام یسأل الخادم ربّه ان یؤیّدهم و یوفّقهم و یرزقهم خیر ما عنده انّه هو العزیز الوهّاب

سبحانک یا منزل الأمطار و مجری الأنهار اسألک بجواهر خلقک الّذین وفوا بعهدک و میثاقک بأن تؤیّد احبّائک علی استقامة لا تزلّها جنود الظّنون و الأوهام و لا تمنعهم امرآء الأنام ای ربّ تری ملأ البیان و تسمع ما تنطق به السنهم و تعلم اعمالهم و اعراضهم عن المقام الّذی به ثبتت حجّتک فی ازل الآزال و ظهرت آیات قدرتک بالعظمة و الاجلال اسألک یا مسخّر العالم و محیی الرّمم بأن تؤیّدهم علی الرّجوع انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت العلیم الحکیم ثمّ اجعل یا الهی و مقصودی عبدک الخلیل من النّاصرین لأمرک و النّاطقین بثنائک ای ربّ ایّده فی کلّ الأحوال انّک انت العلیّ المتعال

و بعد نامۀ آن جناب که معطّر بود بذکر و ثنای محبوب عالمیان عین را کحلی بود هویدا و قلب را وجدی بود آشکار از حقّ جلّ جلاله میطلبم آن جناب را مؤیّد فرماید بر آنچه سزاوار است و بعد از قرائت و اطّلاع قصد مقام اعلی نموده امام وجه عرض شد و بشرف اصغا فائز هذا ما نزّل من ملکوت حکمة ربّنا و ربّکم و ربّ من فی الأرض و السّمآء قوله جلّ جلاله

هو السّامع العلیم

یا خلیل اهل عالم بمثابۀ صبیان مشاهده میشوند نیست بر احدی که از این کلمۀ علیا تعجّب نماید چه که کل مشغولند باموری که خود بر فنا و زوال آن شاهد و گواهند و بایادی خود از برای خود میافروزند آنچه را که از اطفائش عاجز و قاصرند اوهام کل را اخذ نموده و ظنون جمیع را از ما ینفعهم منع کرده الّا من شآء اللّه از برای حقّ نَفْسی نَفَسی برنیارد و گامی للّه برندارد بمثابۀ اغنامی مشاهده میشوند که راعی را گم کرده‌اند متفرّق و متشتّت در هیماء غفلت و نادانی سائرند و شاعر نیستند از حقّ جلّ جلاله مسئلت نمائید قطره‌ئی از دریای دانائی بر عباد خود مبذول دارد و عنایت فرماید اوست بخشنده و توانا در ملأ بیان تفکّر نما مع آنکه بر حزب شیعه و اعمال و ثمرات آن مطّلع گشتند چنانچه بچشم دیده‌اید و بگوش شنیده‌اید مع‌ذلک بهمان اوهامات مجدّد تمسّک نموده‌اند بوهم از سلطان یقین محرومند و بغدیر از بحر اعظم ممنوع قل

الها معبودا مسجودا شهادت میدهم بوحدانیّت تو و فردانیّت تو و بخششهای قدیم و جدید تو توئی آن کریمی که امطار سحاب سماء رحمتت بر شریف و وضیع باریده و اشراقات انوار آفتاب بخششت بر عاصی و مطیع تابیده ای رحیمی که ساذج رحمت بابت را ساجد و جوهر عنایت کعبۀ امرت را طائف از تو سؤال مینمایم و فضل قدیمت را میطلبم و جود جدیدت را میجویم که بر مظاهر وجود رحم فرمائی و از فیوضات ایّامت محروم نسازی جمیع محتاج و فقیرند و انت الغنیّ الغالب القدیر انتهی

للّه الفضل و المنّة بحر بیان نه بشأنی موّاج که این خادم فانی از عهدۀ ذکر و یا وصف برآید معدوم را نزد حضرت موجود شأنی نه و بیانی نه با کمال عجز و انکسار باذیال رداء کرمش متشبّث که آن جناب را در جمیع احوال موفّق دارد و عبادش را از فضل ایّامش محروم نفرماید انّه علی کلّ شیء قدیر و بالاجابة جدیر

اینکه مرقوم داشتند در بارۀ جناب آقا میرزا علی اخ جناب آقا میرزا محمّد خان علیهما بهآء اللّه نامۀ ایشان رسید و امام وجه محبوب عالمیان عرض شد یک لوح امنع اقدس بشأن آیات و یک لوح ابدع احلی بشأن پارسی از سماء عنایت و فضل نازل نوشته ارسال شد از حقّ میطلبم ایشان را فائز فرماید بلقاء آن تا از بحر بیان رحمن بیاشامند آنچه را که سبب حرکت و علّت اشتعال گردد و بر خدمت امر قیام نمایند یعنی بتبلیغ این عبد خدمت ایشان تکبیر میرساند و از حقّ جلّ جلاله تأیید میطلبد تأییدی که آثار آن در اقطار ظاهر و هویدا شود اوست بخشنده که حجبات عالم و سبحات امم او را منع ننموده و ننماید لازال ید قدرتش ظاهر و عین عنایتش مبسوط طوبی از برای نفوسی که در این مطلع ایّام خود را از اشراقات انوار آفتاب عنایت محروم ننمودند انّ ربّنا الرّحمن هو المعطی الکریم و هو الجواد الکریم لا اله الّا هو العلیّ العظیم

اینکه ذکر حضرات اولیا جناب آقا میرزا محمود و جناب آقا میرزا محمّد خان و جناب آقا محمّد حسن خان علیهم بهآء اللّه را فرمودند کل در ساحت امنع اقدس مذکورند للّه الحمد بعد از عرض اسامی مخصوص هر یک از سماء فضل نازل آنچه که عرفش بدوام اسماء حسنی و صفات علیا باقی و دائم و این فانی از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که هر یک را بمثابۀ علم بر امرش مرتفع و ظاهر و باهر فرماید اوست قاضی حوایج سائلین و اوست امل آملین و مقصود قاصدین البهآء و الذّکر و الثّنآء علی جنابک و علی الّذین ما منعتهم الأوهام عن اللّه ربّنا و ربّکم و ربّ من فی السّموات و الأضین و الحمد للّه ربّ العالمین

جناب میرزا آقا الّذی حضر و فاز

هو الآمر الحکیم

امروز جذب اعمال عشّاق آفاقرا اخذ نموده و جمیع اشیاء بذکر و ثنای منقطعین ناطق و ذاکر در مدینۀ عشق نغمهاست و آوازها طوبی از برای نفسیکه باصغا فائز گشت و بنور تقوی و انقطاع منوّر شد بشارت عظمی که از قلم اعلی جاری و نازل آنکه ولکنّه رسول اللّه و خاتم النّبیّین بکلمۀ مبارکۀ یوم یقوم النّاس لربّ العالمین منتهی گشت یا اولیآء اللّه و حزبه ایّاکم ان تحزنکم سطوة الظّالمین و ظلم المعتدین سوف یفنی ما یشهد و یری و یبقی لکم ما نزّل من القلم الأعلی فی حیفا طوبی لکم و لمن یحبّکم لوجه اللّه العزیز الحمید

ت

جناب ورقا علیه بهآء اللّه الأبهی

جمادی‌الثّانیة سنۀ ١٣٠٣

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

امروز حفیف سدرۀ منتهی مرتفع و آفتاب بیان از افق سماء معانی مشرق و لائح صراط بافصح بیان ناطق و میزان باتمّ کلمات ذاکر مع‌ذلک رایة لیس فی الملک الّا هو منصوب و مرتفع چه که عالم مخمود و افسرده بل مرده گوشی نه تا اصغا نماید و چشمی نه تا مشاهده کند الّا معدودی که سبحات اسماء و حجبات اشارات و کلمات ایشان را منع ننمود غیر حقّ را گذاشتند و باو پیوستند ندا را شنیدند و رحیق را نوشیدند و بر امر قیام نمودند قیامی که سبب و علّت اضطراب قلوب معتدین و تزلزل اقدام مشرکین گشت فی‌الحقیقه هر گوشی لایق استماع نه و ابصار مرمودۀ غیر حدیده قابل مشاهده نه امروز روز ذکر و ثناست کِه را اولیا آنان که بکمال استقامت بر امر قائمند و بذکر مقصود عالم ناطق هر ذکر و هر ثنائی آن نفوس مطمئنّۀ راضیۀ مرضیّه را سزاوار

سبحانک یا من ناح المقرّبون فی فراقک و صاح المخلصون فی هجرک اسألک بأنوار صبح ظهورک الّذی به احییت عبادک و خلقک و بشّرت من فی البلاد بوصالک و لقائک بأن تؤیّد اولیائک علی ما ترتفع به ظهورات قوّتک و شؤونات قدرتک ای ربّ زیّن بأسمائهم دفاتر العالم و کتب الأمم انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت المؤیّد المعطی المقتدر العلیم الحکیم یا الهی و اله العالم و مقصودی و مقصود الأمم اسألک بندائک الأحلی الّذی ارتفع بین الأرض و السّمآء و باشراقات انوار وجهک من الأفق الأعلی بأن تحفظ من قام علی خدمة امرک و نطق بثنائک ثمّ ایّده بجنود الغیب و الشّهادة ثمّ انصره بقبیل من الملائکة و الرّوح انّک انت المقتدر الّذی لا تعجزک قدرة الأمرآء و لا سطوتهم و لا شبهات العلمآء و اشاراتهم لا اله الّا انت المهیمن المقتدر العزیز العظیم

یا محبوب فؤادی کنت ناظراً متفکّراً متحیّراً متفرّساً فی ظهورات قدرة ربّنا و فیما ورد علیه و ما ظهر من الأحزاب اذاً فتح الباب و دخل من کان حاملاً کتابکم الّذی وجد منه کلّ ذی شمّ عرف خلوصکم و حبّکم و اقبالکم الی اللّه ربّنا و ربّکم و قیامکم علی خدمة الأمر فی ایّام فیها اخذت سطوة الغافلین سکّان مدائن الأسمآء الّا من حفظه اللّه مولی الوری و سلطان الآخرة و الأولی فلمّا قرأت وجدت من کلّ حرف من حروفاته ما علّمنی ما عندکم و عرّفنی ما انجذب به فؤادکم و عروقکم و ظاهرکم و باطنکم امر اللّه الّذی تمسّکتم بحبله و تشبّثتم بذیله لاعلآء کلمته و هدایة عباده و خلقه فلمّا عرفت طرت بأجنحة الاشتیاق الی اللّه مالک المیثاق حضرت و عرضت الی ان انتهی اذاً ارتفع حفیف سدرة المنتهی و نطق مولی الوری بما لا یقدر الخادم ان یذکره حقّ الذّکر اسأله بأن یمدّنی بفضله و جوده هل یقدر کاتب ان یحصی امواج البحر اذ ظهرت و ارتفعت لا ونفسه الحقّ الّا بتأیید من عنده و فضل من لدنه لا اله الّا هو محصی کلّ شیء فی کتاب مبین و فی آخر بیاناته روح من فی ملکوت الأمر و الخلق فداه قال عزّ بیانه و جلّ برهانه

هو النّاظر الشّاهد العالم السّمیع البصیر

سدرة البیان فی قطب الامکان تنادی انّه لا اله الّا انا المهیمن القیّوم سدرة المنتهی علی الأرض النّورآء خلف قلزم الکبریآء تنادی تاللّه قد اتی المکنون بسلطان مشهود سدرة الایقان المغرسة علی ارض الزّعفران تنادی قد اتی المالک الملک للّه مالک الوجود شجرة البرهان علی البقعة البیضآء تنطق قد تضوّع عرف القمیص و اشرق النّور من افق الظّهور اسرعوا یا ملأ الارض و لا تتّبعوا کلّ جاهل محجوب هذا یوم فیه خضعت الجبال اذ اتی الغنیّ المتعال برایة الاقتدار و علم انّه لا اله الّا انا مالک الغیب و الشّهود قل یا ملأ الایران اتّقوا الرّحمن و لا تکونوا کالّذین هم لا یعلمون انّا نفخنا فی الصّور و هو قلمی الأعلی و احیینا به من کان فی علمی المحفوظ قل یا ملأ البیان هل سمعتم و انکرتم و هل رأیتم و اعرضتم اتّقوا اللّه و انصفوا فی هذا الأمر الّذی اذ ظهر اضطربت النّفوس الّا من اخذه اللّه و انقذه من ظلمات الأوهام و رفعه الی مقام سمع ندآء الملکوت

یا ورقآء اسمع النّدآء کما سمعت من قبل و من بعد قد حضر العبد الحاضر بکتابک فلمّا قرأه لدی المظلوم تحرّک قلم ربّک القیّوم و انزل لک ما افترّ به ثغر البیان و اخذ الاهتزاز من فی القبور قد انزلنا لک ما کان نوراً لکتب العالم و صراطاً مستقیماً لأهل الأدیان و رکناً عظیماً لمن اقرّ بهذا النّبإ العظیم قل یا ملأ المعرضین اسمعوا ثمّ انصفوا لعمر اللّه انّ النّدآء یجذبکم الی مقام تضعون ما عندکم رجآء ما عند اللّه العزیز الودود قل هذا مضمار البرهان فأتوا بما عندکم لعمر اللّه لا تجول فیه الّا فوارس الایقان الّذین نبذوا العالم مقبلین الی اللّه مالک الیوم الموعود کذلک اظهر البحر اصداف الحکمة و البیان و السّدره اثمارها ولکنّ القوم لا یعلمون

بلسان پارسی ندای مظلوم را بشنو ظاهر شد آنچه مکنون بود و نازل شد آنچه در سماء مشیّت لازال مخزون و در لوح محفوظ محفوظ ولکن جزاء اعمال کل را از فیوضات یوم مآل محروم ساخت چنانچه در حزب فرقان اعمال و جزاء آن دیده شد مخصوص حزب شیعه یا ورقا در عدم درایت نفوس موهومۀ اهل بیان تفکّر نما مع آنکه حجبات خرق شد و ظنون و اوهام و کفر و نفاق و ظلم و اعتساف حزب قبل را ببصر ظاهر مشاهده نمودند حال مجدّد در ترتیب حزب شیعه مشغولند میخواهند قومی را شیعه نمایند باری اوهام و اسماء ناس را از بحر معانی محروم نمود و از توحید حقیقی بی‌بهره ساخت فی‌الحقیقه در یک مقام اسماء اصنامند چنانچه مشاهده شده و میشود الی حین حزب قبل متنبّه نشدند و از نوم غفلت برنخاستند هر یوم نار ظلم مشتعل‌تر و آتش ضغینه و بغضا روشن‌تر امروز بر کل لازم و واجب که بر نصرت امر قیام نمایند و آن حفظ نفوس ضعیفه است از ظنون و اوهام اولیای آن ارض را از قبل مظلوم تکبیر برسانید بگو جهد نمائید شاید بانوار آفتاب توحید حقیقی فائز شوید هر نفسی بآن فائز شد او خود را از عالم فارغ و آزاد مشاهده نماید هنیئاً للعاملین و هنیئاً للعارفین البهآء الظّاهر اللّائح من افق سمآء ملکوتی علیک و علی من یسمع قولک فی امر اللّه ربّ العالمین انتهی

یا محبوب فؤادی آفتاب بیان رحمن بشأنی مشرق و لائح که بیان عالم از اوّل ابداع تا حین عند ظهور و نزولش خاضع و خاشع دیگر این مفقود چه عرض نماید و چه اظهار دارد این خادم فانی متحیّر که ناعقین چه میگویند و بچه متمسّکند حال قدر و مقام بعضی معلوم میشود مع آنکه کل جسارت حزب قبل را ببصر ظاهر مشاهده نموده‌اند و شرک و غفلت و نفاق و ظلم آن نفوس را دیده‌اند مع‌ذلک گاهی مرآت گاهی وصیّ گاهی وکیل و نجیب و نقیب و امثال آن ذکر مینمایند سبحان‌اللّه هر چه مخالف اهواء نفوس معرضه از قبل نازل شده او را انکار نموده‌اند بیان فارسی که فی‌الحقیقه از اعظم کتب نقطۀ اولی روح ما سواه فداه است بالمرّه انکار کرده‌اند گفته‌اند تحریف شده باید کل بنوحه مشغول شویم و وااسفا گوئیم کذبهای قبل مبعوث شده و مفتریات قبل بمیان آمده انّا للّه و انّا الیه راجعون

یا محبوب فؤادی بر عظمت ظهور و احاطه‌اش و همچنین ما نزل من سمآء مشیّته منصفین و متبصّرین عالم و عارفند و بمثابۀ آفتاب انوار ظهور مالک الرّقاب را مشاهده مینمایند مع‌ذلک این قوم نسناس مکدّرۀ مغبرّۀ کثیفه مثل علماء حزب شیعه که در زاویه‌های مدارس بکثافت اظهار زهد مینمودند و بخباثت ادّعای علم و ایمان مشاهده میشوند فی‌الحقیقه لایق این بساط نبوده و نیستند الحمد للّه الّذی قدّس بساطه عن لقائهم و نوره عن مشاهدتهم و ظهوره عن عرفانهم و ندائه عن اصغائهم بمکر و تزویر و خدعه تمسّک نموده‌اند بعضی اعمال از آن نفوس غافلۀ جاهله ذکر نموده‌اند که هر صاحب عقلی متحیّر اعاذنا اللّه و ایّاکم من شرّ هؤلآء

اینکه مرقوم داشتند مراسلات این عبد کمتر در حرکت است فی‌الحقیقه تصدیق مینمایم این کلمه را چه که باید در کلّ حین ارسال نمایم آنچه را که عرف عنایت و شفقت محبوبنا و محبوبکم و مقصودنا و مقصودکم و مقصود من فی السّموات و الارض از آن متضوّع باشد ولکن یا محبوب فؤادی بشأنی از اطراف نامه‌ها رسیده و میرسد که فی‌الحقیقه این عبد فرصت اینکه ما فی الضّمیر را نزد اولیا اظهار نماید نبوده و نیست دو سنه گذشته و جواب بعضی از آقایان علیهم بهآء اللّه و عنایته در عهدۀ تعویق بوده و هست از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که تأیید فرماید و توفیق عطا نماید اوست قادر و توانا ولکن جواب دستخطّهای آن حضرت غالباً اظهار شده خدای واحد شاهد هر هنگام رقیمۀ آن محبوب رسیده فرح و انبساط جدیدی حاصل و از آن گذشته چندیست در این ارض هم بعضی گفتگوها بمیان آمده حکمت هم گاهی ملاحظه میشود و از همه گذشته آن حضرت میدانند که لیلاً و نهاراً در حضور بتحریر آیات الهی مشغول ولکن از خدمات این عبد آن محبوب هم قسمت و نصیب دارند اینکلمه بشهادت مقصود عالمیان مزیّن هنیئاً لحضرتک و لی

ذکر محبوبی جناب امین علیه بهآء اللّه و عنایته را فرموده بودند خود ایشان هم مکتوبی باین بنده مرقوم داشته‌اند لازال در جمیع مکاتیب ذکر آن حضرت را نموده‌اند فی‌الحقیقه خیرخواه اولیا بوده و هستند از حقّ سائل و آمل که ایشان را در جمیع احوال مؤیّد فرماید انّه هو المشفق انّه هو الکریم

اینکه بشارت ترک عادات مضرّۀ بعضی از دوستان الهی را فرمودند بعد از عرض این فقره در ساحت امنع اقدس فرمودند از حقّ جلّ جلاله تقدیس و تنزیه کل را میطلبیم امروز اعمال طیّبه و اخلاق مرضیّه جند اللّهند در ارض و باین جند حقّ نصرت فرموده و میفرماید یا ایّها النّاطق باسمی و النّاظر الی افقی و الطّائر فی هوآء حبّی اولیای آن ارض را مکرّر از قبل این مظلوم تکبیر برسان فرداً فرداً در ساحت حقّ مذکورند و ذکرشان از قلم اعلی جاری

جناب میم و صاد علیه بهآء اللّه را تکبیر برسان از حقّ میطلبیم او را مؤیّد فرماید بر آنچه سزاوار یوم او است و همچنین بر عملی که عرفش منقطع نشود للّه الحمد باقبال فائز شدند و بذکر قلم اعلی مزیّن انتهی این فانی هم از حقّ جلّ جلاله مسئلت مینماید که ایشان را از شئونات عرضیّه مقدّس فرماید و بشئوناتی مزیّن نماید که سبب اعلاء کلمة اللّه گردد ارواح از برای این خلق شده و اجساد از برای این ظاهر گشته و آفتاب و ماه و اشیاء کل از برای این خدمت بوجود آمده انشآءاللّه بذکر و ثنا و تبلیغ امر موفّق شوند تکبیر و سلام خدمت ایشان میرسانم و از حقّ از برای ایشان تأیید میطلبم

اینکه ذکر جناب سهراب و توجّه ایشان را بافق اعلی فرمودند در ساحت امنع اقدس بشرف اصغا فائز قوله جلّ ثنائه و عزّ برهانه یا سهراب معزّی آمد تا نگفته‌ها را بگوید و نشنیده‌ها را بشنواند و آنچه گفته شده او را تمام کند حمد کن محبوب عالمیان را که بذروۀ علیا و غایة قصوی که عرفان نفس حقّ جلّ جلاله است توجّه نمودی خرق کن سبحات موهومه را و بشکن اصنام ظنون را تا بانوار آفتاب حقیقت و ایقان منوّر شوی و فائز گردی اب شفیق آمد ابنا نشناختند او را و از عرفانش محروم الّا معدودی چند که شبهات بطارقه و مطارنه و اساقفه و خوارنه ایشان را از مطلع نور احدیّه منع ننمود ندا مرتفع و لسانی که بکلمۀ بلی فائز شود نایاب از حقّ بطلب آگاهی عطا فرماید و دانائی بخشد انّه هو المقتدر علی ما یشآء بقوله کن فیکون انتهی

و اینکه در بارۀ حبیب روحانی جناب ع و باء علیه بهآء اللّه الأبهی مرقوم داشتند للّه الحمد ایشان بنفحات ایّام فائز گشته‌اند در کتاب الهی مذکور و در صحیفۀ حمرا از قلم اعلی مسطور این فضل را هیچ فضلی معادله ننماید و این مقام را هر مقامی خاضع از حقّ جلّ جلاله و عمّ نواله سائل و آمل که ایشان را تأیید فرماید بر حفظ این مقام اعلی و رتبۀ علیا نعیماً له و هنیئاً له و مریئاً له و طوبی له و این مراتب در پیشگاه حضور مالک ظهور عرض شد این بیان از ملکوت عنایت محبوب عالمیان ظاهر قوله جلّت عظمته و عزّ سلطانه

هو الشّاهد من افقه الأعلی

انّا ذکرناه بذکر لا تغیّره حوادث الامکان و لا تبدّله القرون و الأعصار یکون مخلّداً فی کتاب اللّه ربّ العالمین لعمری قد قدّر له ما لا تعادله الأرض و خزائنها یشهد بذلک امّ الکتاب فی هذا القصر الّذی تنطق ذرّاتها تاللّه قد استوی مکلّم الطّور علی عرش الظّهور و نطق اللّسان الملک و الملکوت ثمّ العزّة و الجبروت ثمّ المقام و اللّاهوت لنفسی العزیز القدیم نسأل اللّه ان یفتح علی وجهه ابواب العنایة و الألطاف و یقرّبه الیه فی کلّ الأحوال انّه هو المقتدر علی ما یشآء و هو الفضّال الکریم قد ذکرناه فی لوح آخر لیفرح و یکون من الشّاکرین کذلک اظهرت الرّحمة امطارها و القلم اسراره و شمس المعانی اشراقها انّه هو المقتدر الغفور الرّحیم البهآء المشرق من افق سمآء فضلی علیه و علی الّذین آمنوا باللّه العزیز الحمید انتهی بحر خود شاهد خود است و امواجش دلیل بر او آفتاب خود مبیّن مقام خود است و اشراقاتش برهان او دیگر این خادم فانی چه ذکر نماید و چه عرض کند که لایق و سزاوار باشد

ذکر جناب خلیل علیه بهآء اللّه را نمودند للّه الحمد موفّق بوده و هستند ذکرشان در ساحت امنع اقدس بوده این فانی از حقّ جلّ جلاله میطلبد ایشان را موفّق فرماید بر خدمت امرش انّه هو السّامع المجیب یا محبوب فؤادی آثار قلم اعلی اکثری در مقدّمۀ طاء بدست معاندین افتاد هر که را اخذ نمودند مع کتب و زبر و الواح بوده باید آن محبوب حزب اللّه را آگاه فرمایند تا کل در حفظ و اعزاز الواح و آثار جهد بلیغ مبذول دارند و کمال سعی را منظور طوبی از برای دیاری که عرف صریر قلم اعلی در او متضوّعست حفظ الواح منیعۀ ممتنعۀ مبارکه بسیار لازم و عنداللّه محبوبست که مباد صفحه و خطوط بطراز خود باقی نمانند طریق حفظ را بفرمائید و تعلیم نمائید آنچه ذکر شد در این مقام حسب الأمر اقدس اعلی بوده طوبی للعاملین

ذکر جناب میرزا محمّد حسین خ‌ا و جناب عبّاسقلی خ‌ا علیهما بهآء اللّه فرموده بودند بعد از عرض امام حضور دو لوح امنع اقدس مخصوص ایشان نازل و ارسال شد از حقّ جلّ جلاله میطلبم بسماء مرتفعۀ در لوح فائز شوند و از انوار شموس و اقمار آن منوّر گردند بشأنی که حوادث ایّام آن را تغییر ندهد و ظلم فراعنۀ عصر و جبابرۀ بلاد آن را محجوب ننماید لیس هذا علی اللّه ربّنا و ربّکم بعزیز قول الرّبّ تعالی و تقدّس

هو النّور المشرق من افق العالم

هذا یوم فیه ینادی المقصود و یبشّر النّاس بأمره المحتوم و رحیقه المختوم طوبی للّذین اقبلوا بوجوه بیضآء و قلوب نورآء و اخذوا کأس العطآء من ید مالک الأسمآء و فاطر السّمآء و شربوا باسمه المهیمن القیّوم قد ظهرت النّار من السّدرة و نطق مکلّم الطّور من افق سمآء الظّهور یا ملأ الأرض تاللّه قد اتی الوعد و الموعود من مقامه المحمود یدعوکم الی اللّه مالک الغیب و الشّهود قد تجلّی الرّحمن علی من فی الامکان و ظهر المنظر الأکبر و مالک القدر یقول یا معشر البشر اقبلوا الی الأفق الأبهی ثمّ استمعوا صریر قلمی الأعلی انّه یهدیکم الی صراط اللّه ربّ ما کان و ما یکون یا ایّها المذکور لدی المظلوم انّا سمعنا ذکرک ذکرناک بما لا یعادله ما عند الأمم و لا ما عند الأمرآء و الملوک طوبی لک بما فزت بآثار قلمی الأعلی و نطق باسمک المظلوم اذ کان مستویاً علی عرش اسمه الودود انّا انزلنا الآیات و اظهرنا البیّنات و خرقنا الحجبات امام الوجوه بحیث ما منعتنا سطوة العالم یشهد بذلک من عنده کتاب مرقوم قد احاطتنا البلایا من کلّ الأشطار و الرّزایا من الأقطار و قلم المختار کان ینطق فی العشیّ و الاشراق و فی البکور و الآصال انّه لا اله الّا انا الحقّ علّام الغیوب طوبی لمن سمع ندائی و اقبل الی افقی و نطق بثنائی و قام علی خدمة امری و تمسّک بحبلی الممدود انّک اذا اجتذبتک نفحات آیاتی و اخذک کوثر بیانی قل

الهی الهی تری البعید اراد قربک و الفقیر بحر غنائک و العطشان کوثر عطائک اسألک بانوار نیّر بیانک و اسرار کتابک و بافقک الأعلی و ما کان مخزوناً فی خزائن قلمک و کنائز علمک یا مولی الأسمآء و فاطر السّمآء بأن تؤیّدنی علی الاستقامة علی امرک و القیام علی خدمتک ای ربّ ترانی مقرّاً بما نطق به لسان عظمتک فی ملکوت بیانک و معترفاً بما نزل من سمآء مشیّتک قوّ یا الهی قلبی و جوارحی بحیث لا تضعفها قوّة الأقویآء و لا شبهات العلمآء ثمّ اجعلنی مشتعلاً بنار سدرتک و منوّراً بأنوار عرشک اسألک یا مسخّر الآیات بأمرک الّذی به نصبت رایات ظهورک فی الآفاق و اعلام نصرک فی البلاد بان تکتب لی من قلم فضلک ما یکون معی فی کلّ عالم من عوالمک انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک زمام الأشیآء تفعل ما تشآء و تحکم ما ترید لا اله الّا انت الفرد الواحد المهیمن العزیز الفضّال انتهی

و هذا ما نزّل لجناب عبّاسقلی خان علیه بهآء اللّه قول الرّبّ تعالی و تقدّس

بسمی المهیمن علی الأسمآء

در این حین سدرۀ بیان که در فردوس اعلی بید عنایت الهی غرس شده باین کلمه ناطق یا اهل الأرض دعوا ما عندکم من الأوهام و الظّنون هذا یوم فیه فکّ ختم الرّحیق المختوم باسم اللّه المهیمن القیّوم اقبلوا ثمّ اشربوا منه رغماً لکلّ غافل مردود و کلّ عالم محجوب طوبی از برای نفسی که ندایش را شنید و بحلاوت بیانش فائز گشت قسم بانوار نیّر معانی که از افق سماء بیان مشرقست هر نفسی باصغا فائز شود مشتعل گردد اشتعالی که اعراض عالم و اعتراض امم او را منع ننماید و محروم نسازد و آثارش ظاهر و هویدا گردد از اوّل ایّام تا حین من‌ غیر ستر و حجاب امام وجوه امرا و علما و فقها ندا نمودیم ندائی که آذان از برای اصغاء ان از عدم بوجود آمده ولکن عباد را زخارف ظاهره و الوان فانیه از نعمتهای باقیۀ سرمدیّه منع نمود و محروم ساخت انّک اذا سمعت نغمات طیور المعانی علی اغصان البیان طهّر قلبک و صدرک بمآء التّوجّه و الانقطاع و قل

الهی الهی لک الحمد بما اظهرت صراطک بین عبادک و دعوت النّاس الی مشرق وحیک و مطلع الهامک و مصدر اوامرک و احکامک اشهد انّک اظهرت السّبیل و انزلت الدّلیل و امرت الکلّ بما یقرّبهم الیک و ینفعهم فی کلّ عالم من عوالمک اسألک یا مالک الوجود بأمواج بحر جودک و انوار شمس فضلک بأن تؤیّدنی فی کلّ الأحوال لأکون ناطقاً بذکرک و مشتعلاً بنار حبّک و متذکّراً بآیاتک و طائراً فی هوائک و متمسّکاً بحبل عطائک و متشبّثاً بذیل کرمک ای ربّ تری عبدک مقبلاً الی افقک الأعلی و معترفاً بوحدانیّتک و فردانیّتک و مقرّاً بعظمتک و سلطانک اسألک بالّذی سرع الی مقرّ الفدآء شوقاً للقائک و اقبل الی سهام البلآء حبّاً لجمالک بأن ترزقنی نعمتک الّتی انزلتها من سمآء امرک و المائدة الّتی ارسلتها من ملکوت بیانک انّک انت الّذی لا تمنعک صفوف العالم و لا جنوده تفعل ما تشآء و تحکم ما ترید لا اله الّا انت العزیز الحمید ثمّ اسألک یا مالک القدم بالاسم الأعظم الّذی به نوّرت العالم بأن تقدّر لی خیر الآخرة و الأولی انّک انت مالک الأسمآء و فاطر السّمآء لا اله الّا انت المقتدر العزیز الوهّاب انتهی

العنایة للّه الفضل له و العطآء له هر نفسی که در ساحت اقدس حاضر و یا اسمش مذکور نازل شده از برای او آنچه که در هر کلمۀ آن بحور فضل و عنایت مستور طوبی از برای بصری که بآن فائز شد و قلبی که از آن نوشید این عبد خدمت هر یک از جنابان تکبیر و سلام میرسانم و از حقّ باقی میطلبم ایشان را تأیید فرماید بر خدمت امرش تا باسمش مدائن افئده را تصرّف نمایند ونفسه الحقّ سیف بیان احدّ است و نفوذ کلمه مقدّس از احصا در هر حال حسب الأمر باید حکمت ملاحظه شود این حکم مقدّمست بر اکثری از احکام چه که در الواح شتّی از قلم اعلی نازل و جاری طوبی للعاملین

اینکه مرقوم داشتند جناب آقا خلیل (ع‌ط) علیه بهآء اللّه و عنایته در اوّل با نفسین مذکورین در القای کلمه اقدام نموده بعد از عرض این فقره در ساحت امنع اقدس یک لوح مخصوص ایشان از سماء فضل نازل و ارسال شد انشآءاللّه بآن فائز شوند و بحور بحور از بیان مقصود عالمیان قسمت برند قول الرّبّ تعالی و تقدّس

هو المغرّد علی الأغصان

قد انزلنا ما کان مکنوناً فی ملکوت البیان و اظهرنا ما کان مخزوناً فی کتب اللّه ربّ العالمین من النّاس من وجد عرف البیان و اقبل الی الرّحمن و منهم من اعرض و انکر ما اتی من سمآء الفضل من لدی اللّه العلیم الحکیم نعیماً لمن سمع النّدآء و انجذب بآیات اللّه و سحقاً لکلّ غافل بعید انّ الّذین وجدوا حلاوة البیان انّهم من اهل البهآء فی کتاب اللّه العزیز الحمید یا ایّها الخلیل یذکرک المظلوم من شطر السّجن و یبشّرک بعنایات ربّک و یذکّرک بآیاته انّه هو الفضّال الکریم قد انزلنا لک و للّذین حضرت اسمائهم لدی الوجه ما یغنیهم عن کتب العالم یشهد بذلک هذا اللّوح المبین الّذی نزّل فی هذا الحین من قلم اللّه مالک یوم الدّین انّک اذا شربت رحیق الوحی من کأس البیان و اخذک جذب آیات ربّک الرّحمن قل

الهی الهی اشهد بوحدانیّتک و فردانیّتک و بما جری من قلمک الأبهی و نزل من افقک الأعلی اسألک یا مقصود العالم و محبوب الأمم باسمک الأعظم الّذی جعلته نوراً للمقرّبین من عبادک و المخلصین من خلقک و ناراً لمن اعرض عنک و عن آیاتک و اعترض علیک فی ایّامک بأن تؤیّد عبدک هذا علی خرق حجبات عبادک و سبحات خلقک و وفّقه فی کلّ الأحوال علی ما یتضوّع به عرف رضائک و اسألک یا مولی الوری و ربّ العرش و الثّری بأن تجعلنی منقطعاً عن دونک و قائماً علی نصرة امرک و ناطقاً بما یقرّب عبادک الی ساحة عزّک وجمالک یا مطلع الجمال وجلالک یا مشرق الجلال لا احبّ الوجود الّا لذکرک و ثنائک و لا ارید الّا ما قدّرته لی من قلم تقدیرک ای ربّ ایّدنی علی ما ینبغی لأیّامک و ظهورک و ما انزلته فی کتابک اسألک بآثار قلمک و نفوذ مشیّتک و اقتدار ارادتک بأن تؤیّد عبادک علی الرّجوع الیک و الانابة لدی باب فضلک و الخضوع عند ظهورات عظمتک ای ربّ لا تمنعهم عن امواج بحر بیانک و لا عن مشاهدة آثار قدرتک فی ایّامک انت الّذی لا تمنعک شؤونات العالم و لا اعراض الأمم و انت الّذی یا الهی اظهرت الکلیم من بیت فرعون رغماً له و لأعدائک و نجّیت الخلیل من نار ذات الوقود اظهاراً لقدرتک و سلطنتک اسألک بآیات امرک و رایات عزمک بأن تقدّر لأولیائک خیر الآخرة و الأولی و ما یقرّبهم الیک یا مالک الأشیآء لا اله الّا انت المقتدر القدیر انتهی

از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که جناب مذکور علیه بهآء اللّه را مؤیّد فرماید و موفّق دارد بر خدمت امر بروح و ریحان و حکمت و بیان انّ ربّنا الرّحمن هو المقتدر علی ما یشآء و هو المشفق الکریم

ذکر جناب آقا میرزا عبداللّه خ‌ا علیه بهآء اللّه که بهدایت حبیب روحانی جناب هدی علیه بهآء اللّه و عنایته بافق اعلی توجّه نموده‌اند در پیشگاه حضور مالک ظهور بشرف اصغا فائز و یک لوح امنع اقدس مخصوص نازل و ارسال شد قول الرّبّ تعالی و تقدّس

هو النّاطق فی ملکوت البیان

کتاب انزله المظلوم لمن اراد ان یشرب الرّحیق المختوم من ایادی عطآء ربّه المهیمن القیّوم لیقرّبه النّدآء الی الأفق الأعلی و یؤیّده علی الذّکر و الثّنآء طوبی لمن سمع و فاز و ویل لکلّ غافل محجوب انّا سمعنا ذکرک ذکرناک من قبل و فی هذا الحین فضلاً من لدی اللّه مالک الغیب و الشّهود قد حضر العبد الحاضر امام الوجه بکتاب من احبّنی و تمسّک بحبلی و طار فی هوآء حبّی و قام علی نصرة امری بین عبادی و کان فیه اسمک انزلنا من سمآء الفضل آیات لا یعادلها شیء من الأشیآء لتشکر ربّک مالک الوجود ایّاک ان تمنعک حوادث العالم عن مالک القدم او تحجبک شبهات الأمم عن هذا الأمر المحتوم قل یا معشر البشر قد انار افق الظّهور بمالک القدر و ظهر ما کان مکنوناً فی کتب اللّه العزیز الودود ضعوا ما عندکم خذوا ما امرتم به من لدی الحقّ علّام الغیوب

از لغة فصحی بلغة نورا توجّه نمودیم امروز عالم بانوار ظهور منوّر و جمیع اشیاء بذکر و ثنا و فرح و سرور مشغول در کتب الهی از قبل و بعد بیاد این یوم مبارک عیش اعظم برپا طوبی از برای نفسی که فائز شد و بمقام یوم آگاه گشت امروز صریر قلم الهی مرتفع و افقش مشهود طوبی از برای نفسی که شبهات و اشارات اهل عالم او را از مالک قدم منع ننمود و از بحر اعظم محروم نساخت طوبی لک و لمن بشّرک و هداک الی صراطی المستقیم و نبئی العظیم کذلک اسمعناک ندائی الأحلی و ارسلنا الیک ما قرّت به اعین المقرّبین و نذکر فی هذا المقام ضلعک و نذکّرها بآیاتی و نبشّرها بعنایتی و رحمتی الّتی سبقت من فی السّموات و الأرضین البهآء المشرق من افق سمآء عنایتی علیک و علیها و علی الّذین ما خوّفتهم جنود الفراعنة و صفوف الجبابرة عن اللّه ربّ العالمین الحمد للّه الملک الحقّ العدل المبین انتهی ذکر جناب ایشان از قبل هم شده این خادم فانی از حقّ تعالی شأنه سائل و آمل مدد فرماید ایشان را تا بتمامه بر خدمت امرش قیام نمایند و در این ایّام فانیه کسب مقامات باقیه فرمایند اوست مقتدر و توانا

و همچنین خدمت جناب هادی یعنی هدی علیه بهآء اللّه الأعلی تکبیر و سلام میرسانم للّه الحمد بخدمت مشغولند و بعنایت فائز نسأل اللّه ربّنا و ربّکم ان یودع فی بیانه ما یجذب النّاس الی افقه المبین و امره العظیم و همچنین ذکر جناب حس خ‌ا و جناب میرزا محمّد خ‌ا علیهما بهآء اللّه را فرمودند عرض شد و مخصوص هر یک لوح بدیع از افق سماء فضل اشراق نمود و ارسال گشت لتقرّ بهما عیناهما و یشکرا ربّهما المشفق الکریم این بنده هم خدمت ایشان تکبیر میرساند و از حقّ جلّ جلاله از برای ایشان تأیید میطلبد انّه علی کلّ شیء قدیر

ذکر دوستان ارض یاء علیهم بهآء اللّه را فرموده بودند در ساحت اقدس عرض شد واحداً بعد واحد بذکر حقّ جلّ جلاله فائز و این آیات از افق اراده مشرق قوله جلّ جلاله و عمّ نواله

انا السّامع المجیب

یا اولیائی فی یاء در این حین که مکلّم طور بر عرش ظهور مستوی پیک بیان از حدیقۀ معانی این کلمه آورد یا اهل البهآء زیّنوا هیاکلکم بطراز الأعمال و الأخلاق لتستضیء بها الآفاق هذه کلمة انزلناها فی لوح آخر و ذکرناها لکم فی هذا الکتاب المبین اسمعوا ندائی من شطر سجنی انّه لا اله الّا انا المقتدر القدیر قد اظهرت نفسی و دعوت العباد الی بحر فضلی منهم من اقبل و منهم من اعرض طوبی لمقبل ما منعه اعراض المعتدین انّا ذکرناکم من قبل بآیاتی و فی هذا الحین بما انجذبت به افئدة العارفین انّا قدّرنا النّصرة بتقوی اللّه طوبی لمن تمسّک به ویل للغافلین انصروا ربّکم الرّحمن بجنود الأخلاق هذا ما امرتم به فی الواح شتّی و انا الآمر الحکیم خذوا اقداح الفلاح باسم فالق الأصباح ثمّ اشربوا منها بذکری العزیز البدیع قولوا یا ملأ الامکان قد احاطتکم انوار البیان اتّقوا الرّحمن و لا تکونوا من المعرضین اقبلوا الی اللّه سیفنی ما ترونه الیوم و ترون انفسکم من الأخسرین فی محضر اللّه العزیز العظیم این الأکاسرة و ابنائهم و الفراعنة و آثارهم انظروا ثمّ اذکروا اذ اتی محمّد رسول اللّه اعترضتم علیه و اردتم اطفآء نوره ولکنّ اللّه حفظه بجنود الغیب و الشّهادة و رفع امره کیف شآء انّه هو المقتدر علی ما یشآء و الحاکم علی ما یرید لا اله الّا هو العزیز الحمید یا احبّائی یا اولیائی اشکروا اللّه بما اسمعکم ندائه و اراکم آثار قلمه و هداکم الی صراطه المستقیم طوبی لکم و نعیماً لکم بما فزتم بما لا فاز به علمآء الأرض و فقهائها احفظوا هذا المقام الأعلی باسم ربّکم النّاطق فی هذا المقام الرّفیع کذلک نطق القلم اذ یمشی مالک القدم فی سجنه العظیم البهآء المشرق من افق سمآء عنایتی علیکم و علی من اقبل الی اللّه الفرد الخبیر انتهی للّه الحمد کل بآثار فائز و بانوار شمس بیان منوّر از حقّ میطلبم کل را توفیق عطا فرماید و بر تبلیغ امر مؤیّد نماید و اسأله تعالی ان یمدّهم بجنود البیان انّه هو المقتدر العزیز المستعان

دستخطّ دیگر آن محبوب فؤاد که نیّر اتّحاد از افقش طالع رسید و کار خود دید ذکرش نافذ و کلمه‌اش مسری للّه الحمد نفحه‌اش فرح آورد و عرفش بساط انبساط گسترد و بعد از عرض در ساحت امنع اقدس این بیان از ملکوت الهی نازل قول الرّبّ تعالی و تقدّس

بسم الّذی به فتح باب الملکوت علی الملوک و المملوک

علیک بهآء اللّه و عنایته و رحمته انّی اذکر نفسی فی هذا الحین من قبلک و نصفه بما ینبغی لی و یلیق لساحة اقدس جزآء اعمالک فی سبیلی و انفاقک روحک و جسدک و لسانک و قلمک فی ذکری و ثنانی و خدمة امری العزیز المنیع لک کنز عند اللّه انّه یوفّی اجرک انّه ولیّک فی الآخرة و الأولی و هو المشفق الکریم البهآء المشرق من افق سمآء رحمتی علیک و علی من معک و علی الّذین ما منعتهم شؤونات العالم عن امر ربّهم العلیم انتهی دو آیه از سماء عنایت کبری نازل فی‌الحقیقه دو دنیا باو معادله نمینماید هنیئاً لحضرتکم مریئاً لجنابکم

اینکه ذکر اجتماع اولیای الهی را در بیت جناب آقا میرزا سلیمان و آقا میرزا مهدی علیهما بهآء اللّه الأبدی فرمودند که از جانب جناب امین علیه بهآء اللّه الأبهی مدعوّ بضیافت بودند بعد از عرض این مراتب و ذکر اسامی مجتمعه در ساحت امنع اقدس اعلی این آیات از افق سماء عنایت حقّ جلّ جلاله اشراق فرمود قول الرّبّ تعالی و تقدّس

هو الذّاکر اولیائه بذکر لا تعادله الأذکار

اح انّ المظلوم من شطر السّجن توجّه الیک و یقول

لک الحمد یا اله الغیب و الشّهود بما ایّدت عبدک علی الاقبال الیک و التّوجّه الی انوار وجهک و النّظر الی افقک و التّمسّک بحبلک اسألک بأن تؤیّده علی الاستقامة علی امرک و تجعل عمله کنزاً له عندک ثمّ اغفر له فضلاً من لدنک انّک انت الفضّال الکریم

یا نبیل قبل بآء انّ المظلوم ذکرک فی الواح شتّی و انزل لک فی هذه الأیّام ما لو یتضوّع عرفه لتنجذب به افئدة العارفین قل الحمد للّه ربّ العالمین

ج‌و قد فزت بذکری و آثار قلمی اعرف قدر هذا المقام الأعلی و قل

لک الحمد یا مولی الوری بما ایّدتنی علی الاقبال الیک و الاقرار بما نطق به لسان عظمتک اسألک بأن تؤیّدنی علی حفظ ما اعطیتنی بجودک و کرمک انّک انت الجواد الکریم

یا اباطالب انّ المطلوب یذکرک و المظلوم توجّه الیک طوبی لطالب فاز بالمطلوب و لعارف عرف المعروف و لعالم اقبل الی المعلوم خذ کتاب اللّه بقوّة من عنده رغماً للّذین انکروا حجّته و برهانه الا انّهم من الأخسرین عند ملإ الأعلی فی هذا المقام الکریم

یا محمّد علی مکلّم طور بر عرش ظهور مستوی و اسمعک ندائه و انزل لک آیاته و ارسل الیک ما عجز عن ذکره کلّ عالم علیم و کلّ عارف خبیر

یا علی مظلوم در سجن ترا ذکر مینماید بگو ای اهل عالم امروز نیّر این کلمه از افق سماء نصح الهی مشرق و لائح خذوا سبیلی ضعوا سبل سوائی طوبی از برای نفسی که باصغا فائز شد و از کأس استقامت آشامید اشکر اللّه بما ذکرک انّه یذکر من احبّه انّه هو الذّاکر العلیم

یا محمّد قبل علی بآثار قلم اعلی فائز شدی للّه الحمد حجبات اوهام را باسم مالک انام شقّ نمودی امروز میزان اعظم امام وجوه عالم منصوب و ینادی بأعلی النّدآء انّی انا الممیّز العلیم طوبی لمن ما منعته قدرة و ما خوّفته سطوة و اقبل الی الأفق الأعلی باستقامة کبری انّه من اهل البهآء فی لوح مبین

یا رضا طوبی از برای نفسی که امروز بکلمۀ رضا فائز شد او از اهل فردوس اعلی مذکور عباد را اوهام آمال از مآل منع نموده بایّامی معدوده از ملکوت باقی محروم و ممنوع ذرهم فی خوضهم و قل

لک الحمد یا الهی بما ایّدتنی علی الاقبال و انطقتنی بثنائک الجمیل اسألک بأن تقدّر لی ما یقرّبنی الیک انّک انت السّامع المجیب

یا (حاجی) علی قبل اکبر (م‌ی) در منظر اکبر ذکرت مذکور و بعنایت حقّ فائز امروز دیباج کتاب عدل باین کلمۀ علیا مزیّن ای اهل عالم شما قطره‌های یک بحر و اوراق یک شجرید اختلاف و نفاق را بگذارید باتّحاد و اتّفاق تمسّک نمائید هذا ما امرتم به من لدی اللّه مالک یوم التّلاق ولکن آذان اهل عالم از اصغا محروم و از تقرّب ممنوع چه که زمام کل در قبضۀ جهلا بوده و هست الّا من شآء اللّه طوبی لک بما عرفت المقصود اذ انکره المشرکون یا علی اکبر (م‌ی) امروز نیّر ذکر از افق سماء قلم اعلی مشرق و لائح مقصود آنکه نفوس در ظلّ امر تربیت شوند و بر اطفاء نار بغضا که در صدور احزاب مختلفۀ عالم مشتعل است قیام نمایند شاید بصر عالم بچنین یومی فائز شود عناد سبب خراب و اتّحاد علّت عمار بوده و هست از حقّ بطلب نفوسی که خود را بافق اعلی نسبت میدهند باصغاء حقیقی فائز شوند و عمل نمایند آنچه را که بآن مأمورند طوبی لک بما سمعت النّدآء و اجبت مولاک

یا محمّد (ق) امروز عالم بانوار ذکر اعظم فائز و منوّر و مظلوم بأعلی النّدآء عباد را آگاه فرمود و راه نمود طوبی از برای نفوسی که بیوم فائز شدند و مقصود را شناختند از حقّ میطلبیم کل را تأیید فرماید و از نفحات آیاتش محروم ننماید

یا (کربلائی) صادق صدق مبین را معرضین بیان انکار نمودند نفوسی که از مبدأ و منتها غافل بر ضرّ امر قیام کردند و بجمیع اسباب متمسّک که شاید بآمال خود که وبال دنیا و آخرتست برسند از حقّ میطلبیم اولیای خود را مستقیم فرماید بشأنی که ضوضای عالم ایشان را منع ننماید و محروم نسازد

یا محمّد مهدی اذا اخذک جذب ندائی و فزت برحیق بیانی قل

الهی الهی زد نور بصری لمشاهدة افقک الأعلی و قوّة سمعی لاصغآء صریر قلمک الأبهی ای ربّ انا الّذی توکّلت علیک و فوّضت امری الیک قدّر لی خیر الآخرة و الأولی لا اله الّا انت القویّ القدیر

یا مهدی هادی آمد انکارش نمودند حقّ آمد تکذیبش کردند سمع باطل قابل اصغاء ندای حقّ نه و بصر عاطل لایق مشاهده نه للّه الحمد معشر اولیا بابصار جدیده فائز گشته‌اند ایشانند نفوسی که میفرماید اوتوا بصائر من اللّه شنیدند و دیدند و فائز شدند بآنچه که مقصود از آفرینش بوده

یا ورقا علیک بهائی و عنایتی منتهی شد اذکار بذکر تو طوبی لک و نعیماً لک لازال در ساحت اقدس مذکوری و بعنایات لانهایۀ مقصود عالمیان فائز عزیز و روح را من قبل اللّه تکبیر برسان و آثار شفقت و عنایت و ظهورات مرحمت از قبل مظلوم اظهار نما تا بعنایت حقّ نموّ نمایند و ثمر دهند انّه هو المشفق الکریم و هو الغفور الرّحیم انتهی للّه الفضل و العطآء انجم سماء عرفان هر یک کسب ضیاء نموده و از انوار نیّر اعظم منوّر و روشن این اذکار و اوصاف فی‌الحقیقه حاکی از حدود نفوسست چگونه قابل این مقام آنچه از خادم ظاهر قابل بساط اللّه نبوده و نیست له الحمد و الثّنآء و له الشّکر و البهآء که مقامات و مراتب عجز و نیستی را القا فرمود و قبول نمود این مقام را هیچ عمل و هیچ ذکر و هیچ فکر چه از عالم ظاهر و چه از عالم باطن معادله نمینماید

ذکر امآء اللّه علیهنّ بهآء اللّه را نمودند بعد از عرض در حضور هر یک بطراز ذکر مزیّن و بعنایات ملکوت بیان فائز نسأل ربّنا و ربّ الأرض و السّمآء ان یقدّر لهنّ خیر الآخرة و الأولی سبحان‌اللّه سرّ امر و حکمت بالغه از نظر مستور عالمی که سالها بگمان خود طلب علم نمود از برای معرفت معلوم و چون انوار وجه معلوم مشرق معرض مشاهده شد و ورقات و امآء اللّه که در دبستان وارد نشده‌اند و از علوم بر حسب ظاهر بهره نبرده‌اند بنور عرفان منوّر و از کأس استقامت مرزوق گشتند انّ الفضل بیده و فی قبضة اقتداره یعطی و یمنع و هو العزیز المختار

و اینکه مرقوم داشتند از انفسی که موعود بوده و بعد بواسطۀ تکسّر مزاج نیامد و رجای ذکر اسم در محضر انور نمود جناب آقا علی میلانی علیه بهآء اللّه میباشند بعد از عرض این فقره امام وجه مولی البریّه این آیات از ملکوت بیان رحمن نازل

قول الرّبّ تعالی و تقدّس یا علی ذکرت مذکور و کتاب مبین بتو متوجّه و ناطق قبول نمودی آنچه را که کل از او معرضند و اعتراف نمودی آنچه را که قوم منکرند رحیق عرفان را در یومی آشامیدی که اهل عالم از او محروم و محجوب حال فکر نما که چه لسان باید و چه بیان شاید که از عهدۀ شکر برآید قل

لک الحمد یا الهی و لک الفضل یا موجدی و رجائی اشهد انّک انزلت النّعمة و ارسلت المائدة و اظهرت الحجّة اسألک یا موجد العالم بالاسم الأعظم بأن تؤیّدنی علی ما یقرّبنی الیک علی شأن لا تمنعنی عن ساحة القرب ضوضآء خلقک و لا تبعدنی عن الحضور شبهات عبادک ای ربّ ترانی متمسّکاً بحبل جودک اسألک بأنوار نیّر علمک و اسرار کتابک بأن تکتب لی ما یکون باقیاً ببقآء ملکوتک و جبروتک لا اله الّا انت المعطی الباذل العلیم الحکیم انتهی

و همچنین ذکر مجلس آخر بیت جناب خلیل علیه بهآء اللّه را نمودند و ذکر جناب آقا ملّا مصطفی علیه بهآء اللّه و جناب آقا میرزا عباداللّه علیه بهآء اللّه فرمودند بعد از عرض لسان عظمت باین آیات مشرقات ناطق قوله تبارک و تعالی

یا مصطفی علیک بهائی سدرۀ باقیۀ ابهی در فردوس اعلی باین کلمۀ علیا ناطق طوبی لمن عرف مقام یوم ربّه و عمل بما ینبغی له للّه الحمد ندای الهی را اصغا نمودی و بافق اعلی اقبال کردی همّت را بلند نما انّه معک و یؤیّدک علی ذکره و ثنائه و خدمة امره قل

الهی الهی انا عبدک و ابن عبدک و ابن امتک اشهد انّک خلقت لسانی لذکرک و بصری لمشاهدة آثارک و اذنی لاصغآء ندائک و قلبی لعرفانک و یدی لأخذ کتابک و رجلی للاستقامة علی صراطک ای ربّ ایّدنی علی ما یتضوّع به عرف رضائک هذا خیر لی عمّا فی الآخرة و الأولی انّک انت مولی الوری و ربّ العرش و الثّری لا اله الّا انت المبیّن الحکیم انتهی

و هذا ما نزّل لجناب آقا میرزا عباداللّه علیه بهآء اللّه قوله تبارک و تعالی

هو الشّاهد الخبیر

حقّ جلّ جلاله مبشّر فرستاد و مژده داد تا اهل ارض بطراز فرح و سرور مزیّن گردند و با کمال انبساط قصد بساط حقّ نمایند ولکن چون افئدۀ عباد باوهام مشغول از انوار صبح یقین محروم مانده‌اند و این مژدۀ جانبخش سبب احزان شد چه که قلب بغیر مشغول و آذان بأنکر الأصوات مأنوس سبحان‌اللّه فرات شیرین امام وجوه جاری و نیّر اعظم از اعلی افق عالم مشرق مع‌ذلک خلق غافل در هر حال باید از حقّ جلّ جلاله مسئلت نمود عباد خود را محروم نفرماید حمد کن مقصود عالمیان را که بشارتش جان عطا فرمود و ترا بر توجّه و اقبال و عرفان تأیید نمود انّه هو الفضّال الکریم لا اله الّا هو المقتدر العلیم الحکیم انتهی

این عبد فانی هم خدمت هر یک سلام میرساند و تکبیر معروض میدارد و از حقّ از برای کل مسئلت مینماید آنچه را که ذکرش باقی و دائمست ذکر حبیب روحانی جناب ع‌ب علیه بهآء اللّه الأبهی را فرمودند و همچنین ذکر اشیاء مرسلۀ ایشان را للّه الحمد رسید و چون بنیّت خالص ارسال شده بود هر یک بمقام خود فائز و ذکر حبیب مرسل مکرّر در ساحت اقدس و انجمن طائفین مذکور جناب محبوبی امین علیه بهآء اللّه مکرّر ذکر فرمودند و بیدمشک که فی‌الحقیقه اکلیل عطریّات عالم بود در ساحت امنع اقدس و اهل سرادق عفّت و عصمت صرف شد و محبوبی جناب امین علیه بهآء اللّه هم عمل نمود بآنچه که محبوب بود این فانی بصدهزار لسان میطلبد که بشکر و حمد الهی ناطق شود چه که ایشان را تأیید فرمود و در ساحت اقدس بقبول فائز گشت حقّ جلّ جلاله اولیای خود را حفظ فرماید و به اعلی ما یمکن فائز نماید انّه علی کلّ شیء قدیر فی‌الحقیقه آن محبوب فؤاد مع فرداً فرداً آن اشیاء امام وجه حاضر این کلمه‌ایست که آن حضرت رجا نموده بودند للّه الحمد بنور اجابت منوّر گشت

ذکر جناب کربلائی عبدالصّمد علیه بهآء اللّه از اهل م‌ر فرموده بودند در ساحت امنع اقدس عرض شد و همچنین مناجاتی که از لسان مقصود جاری و از آن حضرت مسئلت نمود که از قبل او بساحت اقدس معروض دارند مطابق مسئلت ایشان واقع شد چه که در شبی از شبها این تفصیل عرض شد و همچنین مناجات قرائت گشت هذا ما نطق به لسان العظمة فی الجواب قوله جلّ اجلاله

هو النّاطق فی ملکوت البیان

یا صمد علیک بهائی قد ذکرک من احبّنی و ارادنی و تمسّک بحبلی و تشبّث بذیلی و نطق بثنائی بین عبادی و قام علی نصرة امری ذکرناک بآیات لو تلقیها علی الجبل لتسمع منه لبّیک لبّیک یا مقصود الملإ الأعلی و یا محبوب من فی السّموات و الأرضین یا صمد اذکر اذ کنت حاضراً لدی العرش و سمعت بأذنک ندآء ربّک و رأیت بعینیک افق ظهور اللّه ربّ العالمین قل

الهی الهی لک الحمد بما اسمعتنی ما خلقتنی له انت الّذی یا الهی ایقظتنی اذ کنت راقداً و اقمتنی اذ کنت قاعداً و علّمتنی اذ کنت جاهلاً و قرّبتنی اذ کنت بعیداً و سقیتنی رحیقک المختوم و آویتنی فی جوار اسمک القیّوم اسألک بظهورات قدرتک و شؤونات عظمتک بأن تجعلنی مستقیماً علی امرک و ثابتاً علی حبّک و راسخاً فی کلمتک انّک انت المقتدر العلیم الحکیم انتهی

فی‌الحقیقه جناب صمد علیه بهآء اللّه را فضل تازه رسید و عنایت احد مدد نمود هنیئاً له و لمن فاز بعنایة ربّه المشفق الکریم دستخطّ دیگر آن محبوب باب فرح گشود و بساط انبساط گسترد صدهزار آفرین بر فرح و سروری که از شطر اولیا ظاهر میشود آن فرح ملک الأفراحست و آن سرور سَرْور سرورهای عالم و نور بهجتهای امم سبحان‌اللّه قلم مکث نکند فکر قطع نشود میترسم کثرت تحریر آن محبوب را از امور لازمه بازدارد یعنی از تحریر آیات و اظهار بیّنات و تذکّر عباد الحمد للّه آن حضرت موفّقند بر ذکر و ثنا و خدمت شاهد این مقال قول خود آن محبوب که مرقوم داشتند آنچه بافتخار اولیای این ارض علیهم بهآء اللّه بود در سه مقام که با ملاحظۀ حکمت حضور بهم رسانیدند تلاوت شد و هر یک بتمام وجود بشکر و ثنای حضرت مقصود جلّ فضله و عزّ عطائه شاکر و ذاکر گردیدند و آنچه بافتخار اصفیای بلاد اخری بود فرداً فرداً سواد برداشته ارسال داشت و سوادی هم ناتمام از مکتوب برداشته که بجمیع بلاد بعد از اتمام ارسال شود چون در این ایّام غیر از این فانی کسی نیست که مشغول تحریر باشد الی آخر بیانکم صدهزار فرح معادله نمینماید باین فرح که حاصل شد چه که از فضلهای نامتناهی الهی بصر و سمع و لسان و ید و قلم و مداد آن محبوب کل بخدمت مشغول و باعلاء کلمه متوجّه از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که از عمل هر عضوی اعضای عالم بر اعمال مأموره قیام نمایند و عامل شوند

اینکه در بارۀ رسالۀ استدلالیّه که از یراعة اللّه نازل شده ذکر فرمودند معلومست آن حضرت عرف بیان رحمن را ادراک مینمایند شامّۀ عالم مسدود است الّا من شآء ربّنا ربّ الأرض و السّمآء و آن نفوس اربعه را مخصوص احضار فرمودند تا لدی العرش حاضر شوند ولکن موفّق نشدند و یکی از آن اربعه جناب آقا ملّا محمّد علیه بهآء اللّه بوده لأجل حکمت با آن نفوس بوده و آن سۀ دیگر در ظاهر از اهل فرقان محسوب ولکن لدی العرش بشجرۀ اعراض نسبت داده شده اگر جمیع عالم خالصاً عن الأغراض اصغا نمایند همان اوراق مبارکۀ معدوده کل را هدایت نماید و ببحر اعظم کشاند از حقّ میطلبم کل را از اغراض نفسانیّه مطهّر فرماید تا لایق اصغا و قابل مشاهده گردند

اللّهمّ یا الهی و سیّدی و ربّی و مقصودی قوّ قلب من اراد ذکرک و خدمة امرک و زد فی طلاقة لسانه فی ثنائک و حفظه فی قراءة آیاتک و رجله علی القیام علی اجرآء حدودک انّک انت القویّ القدیر

اینکه این عبد را وکیل فرمودند که از قبل آن محبوب و جناب عین قبل باء علیه بهآء اللّه الأبهی بزیارت فائز شوم در شبی از شبها قصد مقصد اقصی نموده تلقاء وجه حاضر و بزیارت فائز و لسان عظمت بکلمۀ قبول ناطق هنیئاً لحضرتکم و له و لهذا العبد دستخطّ دیگر آن حضرت که مطلع ضجیج و صریخ بود در فراق محبوب عالمیان و مشعر بر مراتب شوق و اشتیاق و جذب و بهجت و ابتهاج حالت تحسّر حاصل و از حقّ جلّ جلاله آمل و سائل که در جمیع احوال این حالات را باین عبد فانی عنایت فرماید له الحمد و العطآء چه که عنایت فرموده آنچه را که شبه و مثل نداشته هم ذکر فراق آن محبوب در قلب نار وداد مشتعل نمود و هم شوق وصال و لقا نور ابتهاج پدید آورد له الحمد فی کلّ الأمور و فی کلّ الأحوال هر حرفی مدلّ بر عنایتش و هر کلمه‌ئی گواه بر فضلش

ذکر حضرت اسم ‌اللّه الجمال علیه من کلّ بهآء ابهاه را فرمودند و آنچه از قلمش در ذکر و ثنای حقّ جلّ جلاله جاری امام بحر اعظم عرض شد و بشرف اصغا فائز و چون منتهی گشت لسان عظمت در ملکوت بیان باین آیات باهرات ناطق قول الرّبّ تعالی و تقدّس یا ورقآء یا ایّها الشّارب رحیقی المختوم و المتمسّک باسمی القیّوم و القائم علی امری المحتوم بحر عنایت در این حین موّاج و عمّان سرور در اعلی مقام امکان ظاهر چه که عرف محبّت کبری از آنچه ذکر شد در اظهار خضوع و خشوع و استقامت و تضرّع و ابتهال اسمی جمال علیه بهائی ساطع و متضوّع یا جمال اظهار عجز نمودی تلقاء قدرت حقّ جلّ جلاله حال قدیر ترا ذکر مینماید و قادر بتو توجّه نموده و اظهار نیستی نمودی حقّ مطلق از شطر سجن بتو اقبال فرموده عجزت در این مقام فخر قدرتهای اهل ارضست و نیستیت اکلیل هستیهای امم قد ذکرک و ذکر ذکرک من طار فی هوآء قربی و حبّی و عنایتی و ارسله الی سجنی و عرضه عبد حاضری و اجابک لسان عظمتی رشحی طلب نمودی قد انهدر الیک بحری قطره‌ئی خواستی هطلت علیک امطار رحمتی طوبی لمن ذکرک در نیستی و مقام آن تفکّر نما که مطلع این عنایت کبری شده و در اظهار فقر و ثمراتش ناظر باش چه که ملکوت غنا را بتو متوجّه نموده هم ذکر حبّ تو من احبّنی را و ذکر او ترا از این دو ذکر نوری در عوالم محبّت و وداد و الفت و اتّحاد ساطع هنیئاً لکما و مریئاً لکما از حقّ میطلبیم از این نور آفاق قلوب اولیا را منوّر فرماید تا کل بحبل اعظم حبّ الهی تمسّک نمایند اینست کوثر حیوان که از قلم حضرت رحمن جاری و ساریست البهآء علیکما الرّحمة علیکما العنایة علیکما الفضل علیکما انتهی

مقام اتّفاق و اتّحاد مخصوص نفوسی که از ایادی امر محسوبند لدی اللّه مرغوب و محبوب بلکه بعد از قرائت نامۀ حضرت اسم‌اللّه علیه بهآء اللّه الأبهی که بآن محبوب نوشته بودند و همچنین ذکر آن محبوب آن نامه را ابتسم ثغر المحبوب از آنچه نازل شد در این مقام گواهیست امین و شاهدیست مشهود بر علوّ مقام اتّفاق و اتّحاد عند اللّه مالک الایجاد این عبد فانی خدمت حضرت ایشان سلام و تکبیر عرض مینماید لازال از غنیّ متعال مسئلت نموده‌ام آنچه را که سبب علوّ و سموّ اولیای اوست انّ ربّی هو السّامع المجیب

ذکر سمیّ حضرت مقصود ابن من صعد الی اللّه (آقا میرزا محسن طبیب) علیهما بهآء اللّه و اخوی ایشان جناب آقا میرزا جعفر علیه بهآء اللّه را نمودند بعد از عرض امام عرش فرمودند قول الرّبّ تعالی و تقدّس علیک بهائی و عنایتی انّا نذکر ابن من فاز بحبّی و عاش بحبّی و صعد بحبّی از قبل مظلوم باو تکبیر برسان بگو یا سمیّ مقصود للّه الحمد نیّر فضل از افق سماء عطا اشراق نموده اشراقی که عالم را احاطه کرده از حقّ میطلبیم ترا تأیید فرماید بر اعمالی که هر ذی شمّی عرف رضای الهی از او استشمام نماید باب فضل مفتوح و کرسیّ بیان در قطب امکان مشهود و خطیب الهی بر آن مستوی در لیالی و ایّام بأعلی النّدآء بآیاتی که سبب عزّ وجود و نصایحی که علّت علوّ بوده ندا فرمود و وصیّت نمود یا ورقا غبار اوهام بعضی را اخذ نموده انّ ربّک یعلم خائنة الأعین و خافیة الصّدور

میرزا جعفر را ذکر مینمائیم فضلاً من عندنا و انا الفضّال الکریم یا جعفر خذ ما نزّل فی الکتاب و ضِع ما عند الأحزاب بعضی از نفوس موهومه باغوا مشغول و برخی بمفتریات ناطق و حزبی باوهام و ظنون متمسّک حقّ مقدّس از ادراک و عرفان و امرش اظهر از آفتاب از حقّ میطلبیم سمع و بصر را محروم ننماید و کوثر بیان را از من علی الأرض منع نکند باید اولیای الهی باخلاق و آداب و اعمال ناس را هدایت کنند و ببحر اعظم راه نمایند انتهی هر ذی بصر و سمع و فؤادی متحیّر که چه سکری عباد را اخذ نموده که مابین آفتاب و کرم شب‌تاب فرق نمیگذارند و تمیز نمیدهند

وقتی از اوقات این کلمۀ علیا از مطلع نور بقا اشراق نمود قول الرّبّ تعالی و تقدّس یا عبد حاضر الی حین نمیتوان حقّ مبین را ذکر نمود مع صریر قلم اعلی و ندای مالک اسماء سمع و بصر حقیقی مشاهده نشد تا قابل مشاهده و یا لایق اصغا گردد در حزب بیان ملاحظه کن مع آنکه حزب شیعه ضلالت و گمراهی و خسارتشان واضح و آشکار مجدّد بترتیب چنین حزبی مشغولند لعمر اللّه آن حزب رائحۀ توحید را نیافته‌اند عبدۀ اصنام و اوهام بوده و هستند حقّ الی حین باندازه نطق فرموده چه که عباد ضعیفند در قرون و اعصار باوهام تربیت شده‌اند عیون مرموده لایق مشاهدۀ انوار آفتاب نه نفوس موهومه قابل تجلّیات نیّر یقین نه مبدئهم الظّنون و منتهاهم الأوهام کذلک نطق لسان ربّک العزیز العلّام انتهی

ذکر جناب آقا سیّد فرج‌اللّه علیه بهآء اللّه از قلم آن محبوب جاری بعد از عرض لدی العرش نیّر این بیان از افق سماء برهان مشرق یا فرج علیک بهائی ذکرت مذکور و اسمت مسطور دیدیم و شنیدیم و باین بیان در ملکوت برهان نطق فرمودیم این ایّام مکرّر ذکرت از قلم اعلی جاری اشکر ربّک از حقّ بطلب ترا تأیید فرماید بر ذکر و ثنا و ترویج امر انّه علی کلّ شیء قدیر اهل آن ارض را از قبل مظلوم تکبیر برسان و به ما ینبغی لأیّام اللّه متذکّر دار انتهی

و همچنین ذکر جناب آقا میرزا آقا (ش) علیه بهآء اللّه نمودند بعد از عرض این آیات نازل قوله تبارک و تعالی شماتت اعدا و ظلم اشقیا و بلایای دنیا کل را لأجل خلاص عالم قبول نمودیم و حمل فرمودیم ولکن کل غافل الّا من شآء اللّه انّک احمد ربّک بما ایّدک و علّمک و عرّفک و سقاک کوثر العرفان من ایادی الفضل و العطآء نسأله بأن یوفّقک علی الاستقامة علی امره المبرم المتین انتهی

از توجّه جناب آقا میرزا مجید علیه بهآء اللّه بآن جهت و همچنین استقامت و اشتعال ایشان ذکر فرمودند بعد از عرض در ساحت اقدس این کلمات نازل قوله تبارک و تعالی

یا مجید عالم را اوهام اخذ نموده و اسباب نزاع و فساد از هر شطری مشهود در این قرن عالم جرائد را رونقی پدیدار و صاحبان آن آن را علّت عمار عالم و تربیت امم و ترقّی و تهذیب و دانائی و آگاهی عباد میدانند فی‌الحقیقه اسباب حشر و نشر است یوم تحدّث الأرض اخبارها مشهود و مسموع و الأرض جمیعاً قبضته یوم القیامة ظاهر و آشکار ارض در سرّ حدیثهای بدیعۀ منیعه دارد و باخبارهای جدیده و عتیقه ناطق و در ظاهر هم طیر اخبار بکلّ جهات طائر ولکن اسف در اینکه بعضی از جرائد اخبارات مجعوله را هم من‌ غیر تحقیق نشر مینمایند هر نفسی آنچه بگوید میگویند و آنچه بنگارد مینگارند چنانچه مطالع اوهام بجرائد اوهامات خود را نشر مینمایند یا مجید در یوم تأتی السّمآء بدخان مبین تفکّر نما این ایّام کذب را رونق عظیمی است غبار اوهام انام را از مالک ایّام منع نموده از حقّ میطلبیم نفوسی برانگیزاند بحقّ نطق نمایند و سد و صدّ عباد ایشان را از یوم معاد محروم نسازد طوبی لمن سمع ندائی و قام علی خدمتی و خدمة اولیائی و نطق بثنائی الجمیل الحمد للّه الفرد الواحد العزیز الجلیل انتهی فی‌الحقیقه جرائد گاهی طیّ الأرض مینمایند و هنگامی بقوادم اخبار در طیران و وقتی تغییر اسم مینمایند و سیّالۀ برقیّه میشود تتطایر منها الأذکار و الأخبار و الآثار ولکن از حقّ جلّ جلاله مسئلت مینمایم صاحبان آن را تأیید فرماید تا کل بآنچه سزاوار است عمل نمایند گمان نمیرفت که بعضی از جرائد اروپا من ‌غیر تحقیق ذکری نماید و یا تابع گفته‌های مجعولۀ عباد شود مظاهر اوهام در لیالی و ایّام بجرائد مکتوب میفرستند و من‌ غیر تحقیق طبع میشود چون بعضی طالب اخبار تازه هستند طبع مینمایند از حقّ میطلبم کل را تأیید فرماید علی العمل بقوله تعالی لا تصدّقوا کلّ قائل و لا تطمئنّوا من کلّ وارد مکرّر از هر محل بعضی از نفوس اراده نموده‌اند شرحی نوشته و ارسال شود تا در کتب و جرائد نشر نمایند مقبول نیفتاد الی حین کلمه‌ئی داده نشد الأمر بیده یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو العزیز الحمید

در بارۀ رضائین مرقوم داشتند بعد از عرض یک لوح امنع اقدس مخصوص جناب آقا محمّد رضای میلانی علیه بهآء اللّه از سماء عنایت الهی نازل و ارسال شد فرمودند هذا افضل من الأوّل و انا الفضّال الکریم

مخصوص جناب آقا میرزا حسن علیه بهآء اللّه که مرقوم داشتند یک لوح امنع اقدس نازل و ارسال شد از حقّ میطلبم ایشان را موفّق فرماید بر حفظ این عنایت کبری انّه هو المجیب

در بارۀ ابن جناب مرحوم آقا میرزا ع‌ب علیه بهآء اللّه آنچه مرقوم داشتید ملاحظه شد بعد از عرض در ساحت اقدس فرمودند لوحی در بارۀ او نازل اگر مقتضی است برسانند والّا فلا ولکن آن محبوب باید بسیار بحکمت حرکت فرمایند چه که امثال آن نفوس را اگر انسان پند بگوید و یا نصیحت نماید همان کلمه سبب بغضا شود و سبب فساد گردد

آنچه در آخر این نامه از خضوع و خشوع و ابتهال و مناجات با حقّ جلّ جلاله ذکر شده بود بشرف اصغا فائز قوله تبارک و تعالی انّا سمعنا منک ما ینبغی لساحة عزّی و عرش کبریائی طوبی للسانک انّه نطق بما تضوّع منه عرف عنایتی و فضلی و رحمتی و لعینک بما شهدت و رأت و لأذنک بما سمعت ندآء اللّه النّاطق العلیم الحکیم قد فاز بالقبول توجّهک و حضورک و اقبالک و ابتهالک فی ایّام اللّه ربّ العالمین نسأل اللّه ان یمدّک و یؤیّدک علی نشر امره و اعلآء کلمته و انتشار احکامه انّه علی کلّ شیء قدیر انتهی بعد از عرض مناجات و مراتب خضوع و ابتهال آن محبوب فرات رحمت جاری و آفتاب عنایت از افق سماء فضل مشرق بشأنی بحر بیان رحمن موّاج که این عبد فانی از ذکرش عاجز و قاصر از بدایع فضلش میطلبیم رشحی از این فضل بر عالمیان مبذول فرماید تا کل فائز شوند بآنچه که سبب بقاء ابدی و حیات سرمدیست

در دستخطّ دیگر آن محبوب بعد از مراتب ذکر و ثنا و ارتقاء بسماء عرفان مالک اسماء ذکر حبیب روحانی جناب نوری علیه بهآء اللّه الأبهی را نمودند و همچنین فقرات مذکورۀ ایشان را مرقوم داشتند بعد از عرض حضور لسان عظمت باین آیات ناطق قوله تبارک و تعالی ع‌ب لازال مذکور بوده و هستی ذکرش ذکرت تعلیم نمود عنایتش یدت را اخذ فرمود رحمتش راه نمود و فضلش احاطه فرمود دانش عطا کرد بینش بخشید مدد فرمود تأیید نمود للّه الحمد فائز شدی بآنچه که شبه از برای او نبوده و نیست در جمیع نامه‌های ورقا علیه بهائی و عنایتی ذکرت بوده نسأله تعالی بأن یمدّک و یؤیّدک علی ما یحبّ و یرضی و یقدّر لک ما یکون نوراً امام وجهک فی کلّ عالم من عوالمه انّه علی کلّ شیء قدیر انتهی خبر ایشان و صحّت و سلامتی پی در پی از ارض طاء رسیده احبّای آن ارض ذکر خیر ایشان را مکرّر نموده‌اند فی‌الحقیقه بحقّ ناطقند و بخدمت قائم

ذکر جناب اخوی (آقا میرزا حسین) علیه بهآء اللّه را نمودند بعد از عرض در ساحت اقدس این آیات از ملکوت بیان رحمن نازل قول الرّبّ تعالی و تقدّس یا حسین علیک بهائی انشآءاللّه فائز شوی بآنچه که سزاوار است و از نهالهای باثمر باشی که ظهوراتش در ایّام الهی ظاهر شود حقّ بید عنایت نهالهای جدیده کشته و بآب عنایت سقایه فرموده که شاید ثمر دهند و سایه بخشند طوبی لمن فاز بهذا المقام الأسنی قل

یا اله الأسمآء و فاطر السّمآء لک الحمد بما شرّفتنی و اریتنی و اسمعتنی اسألک بأن تؤیّدنی علی ما تحبّ و ترضی انّک انت مولی الوری و ربّ الآخرة و الأولی انتهی

این عبد هم خدمت ایشان سلام و تکبیر میرساند و از حقّ توفیق و تأیید میطلبد

اینکه در بارۀ جناب استاد حسین علیه بهآء اللّه مرقوم داشتید که تازه بشریعۀ عرفان وارد شده بعد فوز ذکره باصغاء مولی الوری نیّر فضل از افق ملکوت بیان مشرق و این آیات نازل قوله جلّ جلاله و عمّ نواله احمد اللّه بما ایّدک علی الاقبال فی یوم اخذ فیه الدّخان سکّان الأرض و علّمک اذ کان العباد علی جهل مبین قل

لک البهآء یا مولی الأسماء و لک العنایة یا مولی البریّة بما ایّدتنی علی عرفان بحر بیانک و سمآء عطائک و نوّرتنی بأنوار شمس ظهورک ای ربّ ایّدنی علی الاستقامة علی امرک ثمّ وفّقنی علی ذکرک و ثنائک انّک انت المقتدر العزیز القدیر و بالاجابة جدیر انتهی

و این کلمات درّیّات از مشرق ارادۀ مولی الأسمآء و الصّفات مخصوص دو ابن جناب ملّا مصطفی و آقا غلامحسین علیهم بهآء اللّه نازل قول الرّبّ تعالی و تقدّس یا ابنآء الانسان جهد نمائید از شما ظاهر شود آنچه لایق ایّام الهی است این مظلوم شما را وصیّت میفرماید بآنچه که سبب علوّ و سموّ است زیّنوا هیاکلکم بطراز الأعمال و رؤوسکم باکلیل الأخلاق لتستضیء بهما الآفاق نور ظاهر و مشرق و نیّر امر مشهود و لائح دیوان یعنی نفوس غافله در کمین انسان بوده و هستند خود را باسم حقّ حفظ نمائید آگاه باشید بیدار باشید اینست وصیّت او طوبی للعاملین انتهی شکر مقصود عالم را عنایتش کل را شامل نیسان رحمتش لازال بر اراضی قلوب من‌ غیر توقّف هاطل و نازل جودش وجود را احاطه نموده و فضلش عطا فرموده آنچه را که شبه و مثل نداشته ولکن آن محبوب فؤاد و این عبد باید از حقّ جلّ جلاله بطلبیم تا حجبات مانعه را خرق فرماید شاید ببینند و بشناسند

اینکه در بارۀ مخدّرۀ مرفوعه امّ حبیبان جناب آقا میرزا سلیمان و جناب آقا میرزا مهدی علیها و علیهما بهآء اللّه ذکر نمودند بعد از عرض در پیشگاه حضور این کلمات عالیات از مطلع ارادۀ حقّ جلّ جلاله نازل و ظاهر قوله جلّ بیانه و عزّ برهانه یا قلم اذکر الورقة الّتی خرجت من دیارها مقبلة الی الأفق الأعلی لتحضر امام الوجه و تقوم لدی الباب و تسمع ندآء المظلوم و تری افق الظّهور اشهد انّها سمعت ندآء ربّها و آمنت به و اقبلت الیه و شهدت بما شهد به لسان العظمة طوبی لک یا امتی و یا ورقتی انت الّتی فزت بذکری قبل صعودک و بعده طوبی لک بما فزت بأیّام اللّه و آثاره فی یوم فیه اعرضن امآء الأرض و ملکاتها انّا وجدنا منک عرف حبّی و التّوجّه الی انوار وجهی نسأل اللّه تعالی ان یدخلک فی الفردوس الأعلی و یزیّنک بالاکلیل المزیّنة باسمه الأبهی و ینزل علیک فی کلّ حین رحمةً من عنده و نوراً من لدنه انّه هو المقتدر الغفور الکریم البهآء من لدنّا علیک و علی الامآء اللّائی یذکرنک بما نطق به القلم الأعلی فی هذه اللّیلة الدّلمآء انتهی فی‌الحقیقه این ایّام ایّامیست که انسان از یک جهت تفکّر مینماید موت میطلبد چه که بعد از ارتقا بآثار قلم اعلی فائز میشود و از جهت آخر بقا میطلبد بامید آنکه خدمتی از او ظاهر شود ولکن حقّ آنکه هر چه محبوب اراده فرموده آن محبوبست والسّلام خیر ختام مخصوص فرمودند جناب میرزا سلیمان و میرزا مهدی علیهما بهائی را تسلّی میدهیم و ذکر مینمائیم بآنچه که ابواب فرح بگشاید و حزن بسرور اکبر تبدیل شود در حین صعود از قلم اعلی در بارۀ او نازل شد آنچه که باقی و دائمست انتهی از قبل هم در بارۀ مخدّرۀ مذکورۀ از قلم اعلی نازل شد آنچه که عرفش بدوام ملک و ملکوت باقی و پاینده است هنیئاً لها

آنچه در بارۀ جناب آقا میرزا محمود (مراغه) علیه بهآء اللّه ذکر فرمودند باجابت مقرون و این عبد فانی بنیابت آن حضرت و ایشان در وقتی مخصوص بحضور فائز و بقبول مزیّن اسأله تعالی ان یجعل قطرة عملی بحراً من عنده انّه علی کلّ شیء قدیر

و همچنین ذکر جناب آقا میرزا مهدی شقاقی علیه بهآء اللّه را فرمودند و استدعای عنایت مخصوص نمودند بعد از عرض لسان عظمت باین آیات ناطق قول الرّبّ تعالی و تقدّس

بسمی المظلوم الغریب

حقّ جلّ جلاله در جمیع احیان بذکر دوستان مشغول لسان عظمت ناطق و قلمش متحرّک لعمر اللّه بآثار قلمش معادله نمینماید آنچه ظاهر و مشهود است یا مهدی اشکر ربّک بهذه الکلمة العلیا انّک اذا وجدت نفحات بیان الرّحمن قل

الهی الهی اشهد انّک خلقتنی لعرفانک و التّوجّه الی انوار وجهک و الاقبال الی افق ظهورک و القیام لدی باب عظمتک و الحضور فی ساحة عزّک اسألک بآیاتک الکبری و ظهورات قدرتک فی ناسوت الانشآء و ببحر فضلک و سمآء علمک بأن تجعلنی مستقیماً علی امرک و منادیاً باسمک ای ربّ اکتب من قلم جودک لعبدک هذا ما یقرّبه الیک فی کلّ عالم من عوالمک ثمّ اکتب له ما کتبته لعبادک الّذین ما نقضوا عهدک و میثاقک و شربوا رحیق الوحی فی ایّامک من ایادی عطائک انّک انت المقتدر المهیمن العزیز الحکیم انتهی

و دستخطّ آن محبوب فؤاد که باسم حبیب مکرّم جناب الف و حاء علیه بهآء اللّه و عنایته ارسال شد بشرف اصغاء مقصود عالمیان فائز قوله تبارک و تعالی الحمد للّه الّذی ایّد الألف و الحآء علی الاقبال الیه و التّمسّک بحبل فضله و التّشبّث بأذیال رحمته و القیام علی خدمة امره انّه هو المشفق المؤیّد الغفور الکریم یا ورقآء علیک بهائی و عنایتی قلم اعلی شهادت میدهد بر اقبال و توجّه و خدمت او در ایّامی که از سطوت و طغیان اهل ارض فرائص وجود مضطرب او بحقّ مقبل و بعرفانش فائز و بذکرش ناطق و بکلمه‌اش مقرّ و معترف طوبی له و نعیماً له بشّره من قبلی و ذکّره بما نزّل من قلمی لیفرح و یکون من الشّاکرین انتهی

جناب محبوب روحانی امین علیه بهآء اللّه موافق ارادۀ ایشان عمل نمودند مکرّر ذکر ایشان و ذکر ابناء ایشان و ذکر آقا میر علی اکبر و آقا میر علی اصغر علیهم بهآء اللّه را نموده و همچنین اولیای دیگر را از اهل میم و یاء و سیسان جمیع را ذکر نموده و در اکثر نامه‌های ایشان ذکر آن حضرت هم بوده از حقّ میطلبم ایشان را تأیید فرماید در جمیع احوال بمحبّت اولیائش انّه هو المؤیّد المقتدر العلیم الحکیم

ورقۀ اخری که از سدرۀ محبّت محبوب عالمیان روئید بصورت و هیئت نامه رسید آفرین بر آن خامه و آمه که آب معنوی از او جاری و از آن آب که از عین محبّت جاری چون بر ارض اوراق رسید ازهار خلوص مخصوص و خضوع و خشوع و ذکر و ثنا روئید صدهزار آفرین بر آن خامه و بر آن آمه و آن نامه و بعد از استشمام ازهار و اطّلاع بر آثار قصد مقام اعزّ اعلی نموده بشرف اصغا فائز قول الرّبّ تعالی و تقدّس

بسم الّذی به حمل اللّوح و تحرّک القلم

علیک بهائی و عنایتی و رحمتی عبد حاضر با نامه حاضر ندای لسان فؤاد بشرف اصغا فائز شنیدیم و دیدیم طوبی لقلبک بما اقبل الی افقی المنیر و للسانه بما نطق بثنائی الجمیل و لوجهه بما استضآء من انوار الوجه و لذاته بما تذوّت بحبّی العزیز المنیع یا ورقآء علیک عنایة اللّه و رحمته ایّام حضورت لازال در پیشگاه حضور مذکور قد قمت فی اوّل ایّامک علی خدمة امری و هدایة عبادی الی صراطی و تهذیب النّفوس بآیاتی و تطهیرهم بمآء عنایتی الّذی جری من سحاب سمآء مشیّتی طوبی لک و نعیماً لک و لمن احبّک لوجه اللّه ربّک و ربّ العالمین البهآء علیک و علی من معک انتهی له الحمد و الشّکر چه که در این لیلۀ مبارکه عنایت مخصوصه شامل و آن حضرت بطراز مخصوص مزیّن انشآءاللّه مؤیّد و موفّق باشید بر تربیت عباد و تهذیب نفوس و تجذیب افئده و قلوب بعد از عرض مناجات امام وجه بحر اعظم بموجی ظاهر که این عبد از ذکرش عاجز در آخر لسان عظمت باین کلمۀ مبارکه ناطق ورقآء علیه بهائی و عنایتی بوجه قلب و لسان قلب و قلب قلب و ذات قلب توجّه نمود انّه اشتعل بنار حبّ ربّک و فاز بکوثر ذکره الجذّاب الفضّال المبعث المحیی المحرّک العلیم الحکیم و بعد باین کلمۀ مبارکه ختم شد فرمودند هنیئاً له

در بارۀ فقرۀ معلوم آنچه واقع شد صحیح و مقبول بلی امثال آن نفوس را نباید مأیوس نمود و همچنین نباید متابعت اهوا نمود بین‌بین باید نگاه داشت عجب در اینکه الی حین جناب حرف سین هم بر مقصود آگاه نه و حال آنکه دو کرّه در سجن اعظم فائز و هر کرّه مدّتی در جوار ساکن از حقّ جلّ جلاله سائل و آمل که او را بر مقصود آگاه فرماید وقتی از اوقات فرمودند از حقّ بطلبید او را مؤیّد فرماید بر آنچه سبب حفظ او و نجات اوست تقرّب در خدمت ملوک چون از حدّ تجاوز نماید بیم ضرّ است انتهی این خادم فانی از حقّ میطلبد حضرت معین را مؤیّد فرماید بر اعلاء کلمه و انتشار امر اگر باین مقام توجّه فرمایند البتّه تأیید الهی و رحمت رحمانی مدد نماید و آنچه سزاوار است عطا کند

ذکر مخدوم مکرّم جناب میرزا ف‌ض علیه بهآء اللّه نموده بودند چندی قبل یک لوح امنع اقدس از سماء فضل مخصوص ایشان نازل و ارسال شد از هر حرفی از آن لوح مبارک نفحات عنایات لایزالی متضوّع للّه الحمد مؤیّدند بر استقامت و خدمت و ذکر و ثنا خدمت ایشان سلام و ثنا و تکبیر و بهاء میرسانم انشآءاللّه آثار فضل ایشان از اشطار و اقطار بامر مقتدر مختار ظاهر و هویدا گردد جمیع حاضرین و طائفین تکبیر میرسانند و سلام میگویند و بثنا ذاکرند

و در باب فقرۀ معهود باید بروایت شیعه بحدیث قبل عمل نمود که فرموده‌اند لا جبر و لا تفویض بل امر بین الأمرین سبحان‌اللّه الی حین نزد حضرات عنایت و شفقت و مرحمت حقّ جلّ جلاله معلوم نه مع آنکه جمیع الواح شاهد و گواهست یسأل الخادم ربّه بأن یؤیّدهم علی عرفان ما اراد انّه هو السّامع المجیب

ذکر قرّۀ عین الموسوم به ولیّ‌اللّه علیه بهآء اللّه در ساحت اقدس معروض این آیات باهرات مخصوص آن قرّۀ عین و سایر قرر عیون علیهم حفظ اللّه و عنایته نازل قول الرّبّ تعالی و تقدّس

هو النّاطق فی ملکوت البیان

طوبی لک بما اقبلت فی اوّل ایّامک الی ربّک ربّ العرش العظیم قل

الهی الهی ترانی مقبلاً الی سمآء ظهورک و ناطقاً بثنائک و آیاتک و معترفاً بما اشرق من افق ملکوت عرفانک اسألک بأن تجعلنی مؤیّداً علی نصرة امرک و اعلآء کلمتک بحیث ترتفع رایات امرک فی مدنک و دیارک انّک انت مولی العالم و مربّی الأمم لا اله الّا انت القویّ القدیر

و هذا ما نزّل لعزیزاللّه علیه بهآء اللّه

بسمی المشرق من افق سمآء البرهان

قد سمع المظلوم ندائک و اجابک بما کان للأراضی الطّیّبة المبارکة رذاذ الرّحمة و لریاض المعرفة نسمة العنایة و لسمآء البیان شمس الایقان و للعطشان کوثر الحیوان و لأهل البهآء رائحة الرّحمن اشکر قلمی الأعلی انّه ذکرک بما یکون باقیاً بدوام ملکوت اللّه ربّ العالمین

هذا ما نزّل لروح‌اللّه علیه بهآء اللّه

بنام آنکه پنهانست در حینی که ظاهر و هویداست

آنچه لسان فؤاد بآن نطق نمود بشرف اصغا فائز قل

الهی الهی لک الحمد بما خلقتنی بکلمتک العلیا و اظهرتنی فی ایّامک یا مولی الوری و ربّ العرش و الثّری اسألک بالسّفینة الّتی استوی علیها البحر الأعظم و بأمرک الّذی به سخّرت العالم بأن تجعلنی ساکناً فی ظلّ قباب رحمتک و سمآء فضلک ثمّ قدّر لی ما یقرّبنی الیک فی کلّ الأحوال و یؤیّدنی علی نصرة امرک انّک انت الغنیّ المتعال لا اله الّا انت العزیز الفضّال انتهی

للّه الحمد قرر عیون بعنایات مقصود عالمیان فائز گشتند از برای هر یک نعمت باقیه و مائدۀ معنویّه از سماء فضل نازل هنیئاً لهم در حین عرض تبسّم فرمودند و بحر عنایت بموجی بدیع و اوجی عظیم ظاهر و هویدا له الحمد و الثّنآء و له الشّکر و البهآء و مولود جدید علیه بهآء اللّه العزیز الحمید که بطراز اسم بدیع‌اللّه مزیّن در آن حین بشرف امضا مشرّف نعیماً له این خادم از حقّ سائل و آمل که هر یک را تأیید فرماید تأییدی که از آیات منزله واضح و مشهود و اینکه ذکر نمودند یکی از ابناء را بمقرّ فدا فی سبیل اللّه بفرستند بعد از عرض هذا ما نطق به لسان العظمة یا ورقآء علیک بهائی و عنایتی للّه الحمد آن جناب خود باین شرافت کبری فائزند و باین موهبت عظمی مزیّن یشهد بذلک لسان عظمتی و لسان فضلی و لسان عنایتی و لسان بیانی البدیع انتهی هذا فضل آخر و نعمة اخری و رحمة اخری و موهبة اخری من لدی اللّه ربّنا و ربّ من فی السّموات و الأرضین

اینکه در بارۀ جناب آقا میرزا آقا (ش) علیه بهآء اللّه و ارادۀ توجّه ایشان بانوار وجه محبوب و اشتعالشان بنار فراق مرقوم داشتند این مراتب بسمع من خلقت الآذان لاصغآء ندائه فائز هذا ما نطق به لسان العظمة فی الجواب قول الرّبّ تعالی و تقدّس

هو الشّاهد الخبیر

قد سمعنا ندائک و رأینا توجّهک و اقبالک و اشتعالک فی هجر مولاک انّا ذکرناک من قبل بما فاحت به نفحة الرّحمن فی الامکان نسأل اللّه ان یؤیّدک و یوفّقک علی ذکره و ثنائه و خدمة امره انّه هو المقتدر المهیمن القیّوم انّک اذا شربت رحیق الوحی من کأس بیانی و وجدت عرف الرّحمن من کلماتی قل

الهی الهی هجرک اهلکنی و فراقک احرقنی و ظهورک حیّرنی و آیاتک اشعلتنی و بیّناتک جذبتنی اسألک بالکلمة الّتی بها سرع المقرّبون الی مقرّ الفدآء بأن تکتب لی من قلمک الأعلی اجر لقائک و الحضور امام وجهک و القیام لدی باب عظمتک ای ربّ ترانی منجذباً من نفحات وحیک و طائراً فی هوآء حبّک اسألک بأمطار فجر ظهورک و انوار وجهک بأن تجعلنی فی کلّ الأحوال متمسّکاً بحبل فضلک و عاملاً بما امرتنی به فی کتابک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت القویّ القدیر

حقّ اولیای خود را دوست داشته و دارد و از برای لقا و ظهورات عنایت و مرحمت آمده ولکن ظلم ظالمین و غفلت غافلین حایل شده چندیست ارض سجن مضطرب مشاهده میشود چه که نفسی از اهل بغضا مدّتی بر سریر حکومت جالس اگرچه بسقر راجع یعنی عزل شد ولکن الی حین ارض ساکن نشده لذا در اظهار کلمۀ اذن توقّف نمودیم انّه هو الفضّال الکریم و هو الغفور الرّحیم از او میطلبیم آنچه را که خیر دنیا و آخرت در آنست انّه علی کلّ شیء قدیر و بالاجابة جدیر انتهی للّه الحمد فائز شدند بآنچه که شبه و مثل نداشته و ندارد تفصیل این ارض البتّه الی حین بسمع آن جناب رسیده این عبد هم خدمت ایشان تکبیر میرساند و از حقّ جلّ جلاله خیر دنیا و آخرت میطلبد

اینکه مجدّد در بارۀ جناب حاجی محمّد علی (م‌ر) علیه بهآء اللّه مرقوم داشتند یوم ورود دستخطّ آن محبوب آنچه اراده نمودند در ساحت اقدس عرض شد و بشرف امضا فائز هنیئاً له و جناب محبوب فؤاد امین علیه بهآء اللّه هم در ساحت اقدس مطالب ایشان را عرض نمودند و امضا را باذن خود شنیدند و همچنین لوحی هم مخصوص ایشان از قبل نازل و ارسال شد یسأل الخادم ربّه بأن یؤیّد اولیائه علی ما یحبّ و یرضی و یقدّر لهم خیر ما نزل فی کتابه المبین

و اینکه در ذکر الوهیّت مرقوم فرمودند که شخصی را از شنیدن آن پریشانی دست داد بعد از عرض این فقره این کلمات عالیات از مشرق اراده ظاهر و مشرق قوله تبارک و تعالی یا ورقآء علیک بهائی و عنایتی ناس ضعیفند الی حین قلم اعلی بما ینبغی ذکر ننموده مکلّم طور مع آنکه آیاتش عالم را احاطه نموده خود را صامت مشاهده مینماید و الی حین جهل اهل فرقان بتمامه ذکر نشده لعمر اللّه از کأس توحید محرومند و از قدح تفرید ممنوع الی حین مقام توحید حقیقی مستور و این ستر فضلی است بزرگ از برای بعضی از نفوس که اقبال نموده‌اند اگرچه نفحۀ این مقام از قلم اعلی متضوّع مقصود آنکه آذان مستعدّه لاصغآء ندآء اللّه و ابصار حدیده لمشاهدة ما ظهر من خزائن القلم قلیل مشاهده میشود آن جناب باید مدارا نمایند و باذکاری ناطق شوند که سبب توجّه و اقبال و انجذابست چه که مراتب و مقامات اولیای فرقان و مراتب آنچه سزاوار ظهور است اگر از بعضی مستور ماند اقرب بتقوی است حال محبّت و اقبال کافیست و بعد از اقبال و توجّه اکثری بحبل بیان ارتقا مینمایند و بقدر استعداد بر مراتب واقف میشوند قدّرنا لک خیراً کثیراً فی الکتاب انتهی

یا محبوب فؤادی اکثری رضیعند شیر میطلبند قابل فوق آن نبوده و نیستند نسأل اللّه تعالی ان یؤیّد عباده علی ذکره و ثنائه و الاقبال الیه و التّوکّل علیه انّه هو السّامع المجیب و هو الفرد الواحد العزیز الحمید عرایضی که بساحت اقدس ارسال شد جواب نازل از حقّ میطلبم از اشراقات انوار آفتاب حقیقی که از افق لوح مشرقست اولیای آن دیار طرّاً منوّر شوند و از نار بدیعۀ منیعه مشتعل گردند و باتّحاد و اتّفاق قیام نمایند و با صدور منیرۀ مطهّرۀ از ضغینه و بغضا باصلاح عالم پردازند تا نور اتّفاق عالم را اخذ نماید و عداوتهای مکنونۀ در صدور ساکن شود و زایل گردد امید هست که اهل بهاء روح العالم فداهم کمر همّت را محکم نمایند و فساد و نزاع و جدال و سفک دماء را از عالم بردارند تا عالم بیچاره نفس راحتی برآرد من این را میگویم ولکن هیهات هیهات میشنوم چه که بعضی از نفوس امر اللّه را سهل شمرده‌اند یلعبون و لا یعرفون و یقولون ما لا یشعرون در جمیع احوال این خادم فانی تأیید میطلبد و توفیق میخواهد انّ ربّنا الرّحمن هو المشفق الکریم و هو العلیم الحکیم

و امّا فقرۀ خطوط دو قسم حضرت غصن‌ اللّه الأکبر روحی و ذاتی لتراب قدومه الفدآء مرقوم فرموده‌اند بسیار خوبست تفصیل را خود حضرتشان مرقوم میفرمایند اینکه مرقوم فرمودند که یکی از دوستان سؤال از غیبت نموده ... این مراتب در الواح الهی بمثابۀ آفتاب ظاهر و لائح این ایّام باید کل بنار کلمه مشتعل شوند و بخدمت امر مشغول وقت را غنیمت شمارند و بحکمت و بیان اهل امکان را آگاه کنند هر نفسی الیوم باعتراف بما انزله اللّه فی الکتاب موفّق گشت او از اهل فردوس اعلی مذکور و محسوب امروز سیّد ایّام است و مالک ظهورات بر عرش بیان مستوی طوبی للفائزین ایّام مظاهر الهی در مقامی بیوم اللّه مذکور ولکن این ایّام در جمیع کتب مخصوص است بظهور غیب مکنون و سرّ مخزون الّذی ینطق بأعلی النّدآء امام وجوه العالم در کتب قبل و فرقان عظمت این ایّام مذکور و مسطور است حضرت مبشّر یعنی نقطۀ اولی روح ما سواه فداه در ایّام توجّه به ماکو بر حسب ظاهر مستوراً عن الکلّ بشرف لقا فائز و جناب قدّوس علیه بهائی و عنایتی مکرّر فائز در سفر ارض خاء مخصوص او را طلبیدیم و اشهر معدودات در حضور بلقا فائز ایشان و جناب باب اعظم را حضرت نقطه روح ما سواه فداه باسم اوّل و آخر نامیده و همچنین باوّل وارد و آخر نازل تعبیر فرموده و بشارت این ظهور را بهر یک داده و بجناب سیّاح علیه بهائی مخصوص فرموده‌اند برو شاید بیابی مظاهر کلّیّه قبل از ظهور آگاه بوده‌اند ایشانند مطالع علم الهی نسأل اللّه ان یؤیّد اولیائه علی عرفان ما انزله فی کتابه المحکم المبین بعضی اذکار سبب احتجاب میشود و همچنین علّت اخماد نار سدره در وجود البهآء علی من اقتصر النّظر علی التّوجّه الی الأفق الأعلی منقطعاً عن الظّنون و الأوهام یا محبوب فؤادی فی‌الحقیقه بعضی از اذکار سبب غفلت و کسالت میشود مخصوص اذکار ما لم یرض به اللّه امید هست کل از رحیق بیان رحمن بنوشند و در انجمن عالم بطراز امتیاز ظاهر شوند البتّه حزب اللّه باید از دونش ممتاز باشند خدمت اولیای آن ارض تکبیر و سلام از قبل و بعد عرض شده و میشود و این خادم فانی از حقّ باقی سائل و آمل که جمیع را تأیید فرماید بر آنچه سزاوار است

و در فقرۀ معهود بسی واضح و معلومست که عنداللّه امری که سبب ضرّ کسی و ابتلای نفسی بلکه سبب احزان و کدورات نفوس شود در این ظهور اعظم مردود و غیر مقبول و آنچه سبب ارتقا و علوّ و سموّ و علّت فرح و انبساط قلوب اهل عالم است مقبول و محبوب ولکن نظر بحکمت باید بقسمی رفتار شود که رائحۀ یأس مرور ننماید انّ ربّنا الرّحمن قد منع الکلّ عن الفساد و النّزاع و امرهم بالمحبّة و الشّفقة و الوداد ولکن حکمت مقتضی مدارا بوده و هست از حقّ میطلبم حضرت مذکور (معین) را تأیید فرماید بر حفظ اغنام در این صورت اعانت الهی در بارۀ او البتّه میرسد انّه یحفظ من اقبل الیه و یقدّر له خیر الآخرة و الأولی و یرفعه بجوده و رحمته و سلطانه و ینصره بجنود الغیب و الشّهادة انّه هو المقتدر القدیر

و امّا فقرۀ اذکار حسب الاستدعای محبوب مکرّم جناب میرزا ف‌ض علیه بهآء اللّه از سماء عنایت نازل و ارسال شد و همچنین جواب حبیب روحانی جناب آقا میرزا جلیل علیه بهآء اللّه و سایر اولیا علیهم بهآء اللّه آن محبوب فؤاد بعد از زیارت و اطّلاع بصاحبانش برسانند اینکه اذکاری مخصوص نوم و یقظه مسئلت نمودند بعد از عرض امام عرش این اذکار مشرقات از افق بیان الهی اشراق فرمود قوله جلّت عظمته و عظمت قدرته

انت الذّاکر و انت المذکور

یا الهی و سیّدی و مقصودی اراد عبدک ان ینام فی جوار رحمتک و یستریح فی ظلّ قباب فضلک مستعیناً بحفظک و حراستک ای ربّ اسألک بعینک الّتی لا تنام بأن تحفظ عینی عن النّظر الی دونک ثمّ زد نورها لمشاهدة آثارک و النّظر الی افق ظهورک انت الّذی ضعفت کینونة القدرة عند ظهورات قدرتک لا اله الّا انت القویّ الغالب المختار

انت اللّه لا اله الّا انت

لک الحمد یا الهی بما ایقظتنی بعد نومی و اظهرتنی بعد غیبتی و اقمتنی بعد رقدی اصبحت متوجّهاً الی انوار فجر ظهورک الّذی به انارت آفاق سموات قدرتک و عظمتک و معترفاً بآیاتک و موقناً بکتابک و متمسّکاً بحبلک اسألک باقتدار مشیّتک و نفوذ ارادتک بأن تجعل ما اریتنی فی منامی امتن اساس لبیوت حبّک فی افئدة اولیائک و احسن اسباب لظهورات فضلک و عنایتک ای ربّ قدّر لی من قلمک الأعلی خیر الآخرة و الأولی اشهد انّ فی قبضتک زمام الأمور تبدّلها کیف تشآء لا اله الّا انت القویّ الأمین انت الّذی بأمرک تبدّل الذّلّة بالعزّة و الضّعف بالقوّة و العجز بالاقتدار و الاضطراب بالاطمینان و الرّیب بالایقان لا اله الّا انت العزیز المنّان لا تخیّب من سألک و لا تمنع من ارادک قدّر ما ینبغی لسمآء جودک و بحر کرمک انّک انت المقتدر القدیر

هو المهیمن علی الأسمآء

الهی الهی کیف اختار النّوم و عیون مشتاقیک ساهرة فی فراقک و کیف استریح علی الفراش و افئدة عاشقیک مضطربة من هجرک ای ربّ اودعت روحی و ذاتی فی یمین اقتدارک و امانک و اضع رأسی علی الفراش بحولک و ارفع عنه بمشیّتک و ارادتک انّک انت الحافظ الحارس المقتدر القدیر وعزّتک لا ارید من النّوم و لا من الیقظة الّا ما انت ترید انا عبدک و فی قبضتک ایّدنی علی ما یتضوّع به عرف رضائک هذا املی و امل المقرّبین الحمد لک یا اله العالمین

هو السّامع المجیب

یا الهی اصبحت فی جوارک و الّذی استجارک ینبغی ان یکون فی کنف حفظک و حصن حمایتک ای ربّ نوّر باطنی بأنوار فجر ظهورک کما نوّرت ظاهری بنور صباح عطائک

هو المهیمن القیّوم

اصبحت یا الهی بفضلک و اخرج من البیت متوکّلاً علیک و مفوّضاً امری الیک فأنزل علیّ من سمآء رحمتک برکة من عندک ثمّ ارجعنی الی البیت سالماً کما اخرجتنی منه سالماً مستقیماً لا اله الّا انت الفرد الواحد العلیم الحکیم انتهی

آفتاب فضل الهی لازال مشرق و لائح دلیله نفسه و ظهورات عنایته آیاته هو الدّلیل و هو الظّاهر و هو الشّاهد و هو المبیّن عنایتش شامل و رحمتش محیط احتیاج باستدلال نداشته و ندارد

در بارۀ جناب حاجی علی عسکر (م‌ی) علیه بهآء اللّه مرقوم داشتند بعد از عرض در ساحت اقدس اذن رجوع نازل با بودن عیال البتّه باید بکتاب اقدس عمل نمایند صدهزار طوبی از برای عاملین

اینکه در بارۀ مسجون تفلیس (مشهدی اسمعیل علیه بهآء اللّه) مرقوم داشتند در حضور عرض شد و بعنایت و شفقت الهی فائز ذکرش از لسان عظمت جاری و فرمودند بنویس باو محزون مباش مولی العالم در سجن اعظم قل

الهی الهی توکّلت علیک و فوّضت امری الیک قدّر لی ما ینفعنی فی کلّ عالم من عوالمک انّک انت العلیم الخبیر انتهی

ذکر جناب آقا محمّد صادق الّذی هاجر و فاز فرمودند مخصوص ایشان لوح امنع اقدس از سماء مشیّت نازل و ارسال شد انشآءاللّه بآن فائز شوند و از بحر معانی بیاشامند این عبد هم خدمت ایشان سلام و تکبیر میرساند و توفیق میطلبد

در بارۀ آنچه که رحمت عالم از او ظاهر و همچنین غضبش مرقوم داشتند یعنی مرکّب که مراکب عالم از او جاری و ارکان امم از او محکم فی‌الحقیقه اگر اقلام عالم بخواهند اولاد این امّ را احصا نمایند خود را عاجز مشاهده کنند فکر باو نرسد دفاتر او را کفایت نکند باری اگر بر جمیع اوراق فی‌الحقیقه وصف او ذکر شود نزد تصرّفات عالیۀ قاهرۀ او معدوم و مفقود است باری آنچه باین اوصاف و فوق آن مذکور رسید و بسیار خوب و مرغوب لذا هی رحمت از او ظاهر

سبحانک یا اله الممکنات و مقصود الکائنات انت الّذی اودعت فی قطرة شیء حالک ما اهتزّ به اهل القبور به احییت و به اخذت و قبضت اسألک بقدرتک المهیمنة علی العالم بأن توفّق الأمم علی قبول امرک انّک انت المقتدر علی ما تشآء و انّک انت المهیمن القیّوم ثمّ اسألک یا الهی ببحر عنایتک و سمآء فضلک بأن تنزل علی من احبّک و ذکر خادمک بهآء من عندک و سلام من لدنک و روح من جانبک انّک انت المقتدر الّذی لا یمنعک ما یشهد و یری و انّک انت مولی الوری و ربّ العرش و الثّری لا اله الّا انت العلیّ الأبهی

ط

جناب آقا میرزا ایّوب علیه بهآء اللّه

١٩ جمادی‌الأولی سنۀ ١٣٠۶

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

امروز حمد و شکر مخصوص اولیاست یعنی نفوسی که برحیق مختوم رسیده و میرسند و از اجل محتوم نمیترسند جان را در سبیل مقصود عالمیان رایگان انفاق نموده‌اند نه از سطوت امرا خوفی و نه از ظلم علما ترسی بافصح بیان امام ادیان قد اتی الحقّ گفته‌اند سبحان‌اللّه حیرت اندر حیرتست که اعمالی که از عشّاق زمان در این ظهور ظاهر شده عباد ارض پند نگرفته‌اند و متنبّه نشده‌اند انصاف کجا رفته عدل چه شده آن یکی در حین شهادت هنیئاً لی گفته و دیگری به انفقت روحی للّه ناطق و آخر در مقابل بیت بدست خود جان را نثار نمود ان تعدّوا شهدآء اللّه فی هذا الظّهور لا تحصوهم فی‌الحقیقه از احصا خارجست هر یک بشأنی جان داد که اهل ملأ اعلی فتبارک اللّه گفتند و اهل جنّت علیا به الجذب للّه متکلّم جلّت عظمة ربّنا لا اله الّا هو المقتدر القدیر

یا محبوب فؤادی نامۀ نامی رسید فرح مفقود را موجود نمود و سرور مکنون را بعرصۀ شهود آورد للّه الحمد حامل بشارت صحّت آن محبوب بود و بعد از فرح و انبساط قصد بساط اعلی و مبدأ نشاط ارض و سماء نموده امام وجه مولی العالم عرض شد و باصغا فائز گشت و بعد لسان عظمت باین آیات متکلّم قول الرّبّ تعالی و تقدّس

بسمی النّاطق امام الوجوه

یا ایّها المذکور لدی المظلوم سمعنا ندائک و اجبناک بکلمة یجد منها کلّ حزب اعظم ما عنده بحیث یجد منه اهل الفرقان نفحات الرّحمن و اهل الانجیل بیانات الجلیل و اصحاب التّوراة تغرّدات حمامة الأمر علی اعلی الأغصان و ملأ البیان ما تنجذب به الأفئدة و العقول کذلک اظهر امّ الکتاب بیانه و امّ البیان آیاته و البحر الأعظم امواجه و شمس الوجود جوده و اشراقه طوبی لنفس صعدت و سمعت و رأت ویل للغافلین قد کنتَ حاضراً لدی المظلوم و سمعت ندائه و عرفت انّه ما اراد الّا اصلاح العالم و تهذیب نفوس الأمم ولکنّ القوم اعرضوا عنه و انکروا ظهوره و ما ظهر من عنده بغیاً علی اللّه ربّ العرش العظیم تاللّه هذا یوم فیه اهتزّ الطّور متبسّماً لأنّه فاز بمکلّمه و السّدرة تنادی بأعلی النّدآء قد اتی من انطقنی اتّقوا اللّه یا قوم و لا تنکروا الّذی به جری فرات البیان فی الامکان و ماج بحر العرفان امام الأدیان انصفوا فی امر اللّه و ظهوره و لا تکونوا من الّذین جادلوا بآیاته و کفروا بنعمته و ارتکبوا ما ناح به کلّ عالم بصیر و کلّ عارف خبیر قل یا معشر البشر قد تزیّن المنظر الأکبر بمالک القدر و ظهر کلّ امر مستتر اقبلوا بوجوه نورآء الی الأفق الأعلی و لا تتّبعوا الّذین انکروا حجّة اللّه و برهانه اذ اتی بأمر عظیم و سلطان مبین قد حضر العبد الحاضر بکتابک و عرضه امام الوجه انزلنا لک ما کان نعمةً للأبرار و نوراً للأخیار و کوثر الحیوان للأحزاب نسأل اللّه ان یؤیّدهم علی الاقبال و یوفّقهم علی ما ینبغی لهذا الیوم المقدّس العزیز البدیع انّک اذا اخذک جذب بیانی و سکر رحیق بیانی قل

الهی الهی نفسی لندائک الفدآء و روحی لاقبالک الفدآء و لذکرک الفدآء قد اقبلت الیّ من شطر السّجن و ذکرتنی اذ کنت صامتاً عن ذکرک و نادیتنی اذ کنت راقداً اشهد انّ رحمتک سبقتنی و نور امرک احاطنی اسألک بأنوار ملکوتک و اسرار جبروتک و بالکلمة الّتی بها انجذبت افئدة عبادک و حقائق خلقک بحیث سرعوا الی مقرّ الفدآء شوقاً للقائک و بالعنق الّذی فاز بحبل الأعدآء فی ارض الصّاد اظهاراً لقدرتک و ابرازاً لانقطاعه عن دونک بأن تؤیّد عبادک علی الانصاف فی امرک ثمّ وفّقهم علی خرق سبحات الأوهام الّتی منعتهم عن التّقرّب الی ساحة عزّک و عن اصغآء ندائک الأحلی الّذی ارتفع من قلمک الأعلی ای ربّ انا عبدک و ابن عبدک و ابن امتک اشهد بوحدانیّتک و فردانیّتک و بما انزلته فی کتابک و اظهرته لارتقآء خلقک الی مقام قدّرته لهم بجودک و کرمک ای ربّ اسألک بأن تکتب لی ما کتبته لأصفیائک الّذین ما نقضوا عهدک و میثاقک و ما منعتهم سطوة الملوک و ثروة المملوک عن النّظرا لی افقک و التّمسّک بحبلک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت الغفور الکریم انتهی

تبارک اللّه عجب ذکری و نیکو وقتی حین ارتفاع ندای مالک اسماء و فاطر سماء ندای جمیع اشیاء مرتفع شد امواج بحر بیان بشأنی ظاهر که دریاهای عالم گویا کل گوش شدند از برای اصغا و همچنین اشجار آن عجب جذبی در این حین عالم را اخذ نموده گویا کلمات بدیعه روح بخشیده و جان تازه عطا نموده هر یک ببشارتی ناطق و بکلمه‌ئی متکلّم ولکن چه فائده خلق بی‌انصاف کل محروم و ممنوع آیا اگر از این امر اعظم بگذرند چه امری قابل تمسّک است و اگر انکار نمایند چه امری لایق اقرار در هر حال دعا لازم است نه جفا چه که نزاع و جدال و فساد در این ظهور اعظم نهی شده نهیاً عظیماً فی کتاب ربّنا ربّ العرش العظیم ای کاش بر مقصود حضرت مقصود عارف میگشتند جمیع عباد را در جمیع احوال بصبر و اصطبار امر فرموده‌اند و اولیا باین کلمۀ مبارکه بشأنی تمسّک جسته‌اند که کشته میشوند و نمیکشند و بد میشنوند و نمیگویند این بی‌انصافهای عالم مطمئن شده‌اند و هر یوم وارد شده و میشود آنچه که عین عدل میگرید نوری که سبب روشنی عالم است در اطفائش میکوشند و این سیفها و سنانها اگرچه در ظاهر باین عباد است ولکن در باطن بنفوس ظالمه راجع نسأل اللّه ان یعرّف الکلّ ما منعوا عنه الیوم بالأوهام و الظّنون انّا للّه و انّا الیه راجعون

اینکه اظهار عجز و انکسار در ساحت اقدس نمودند بعد از عرض فرمودند قوله تبارک و تعالی این عجز و انکسار آن جناب نزد حقّ جلّ جلاله از عظمت و اقتدار صاحبان اقتدار اعظم و احبّست طوبی للسانک انّه نطق بالحقّ نسأل اللّه ان یقدّر لک خیر الآخرة و الأولی و یکتب لک ما یبقی به ذکرک فی کلّ عالم من عوالمه انّه هو المقتدر القدیر یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید انتهی

ذکر جناب آقا میرزا اسداللّه علیه بهآء اللّه را نمودند بعد از عرض امام عرش یک لوح امنع اقدس مخصوص ایشان از یمین عرش نازل انشآءاللّه بآن فائز شوند و از بحر بیان رحمن بیاشامند آنچه را که سرمست شده در انجمن عالم به الملک للّه مالک الملکوت ناطق گردند این عبد تکبیر میرساند و از حقّ میطلبد توفیق عنایت فرماید فی‌الحقیقه ذکر آن محبوب از برای قلب فرحی است تازه و از برای سمع نغمه‌ایست جدید و از برای ادراک معینی است امین للّه الحمد که آن محبوب فائز شدند بذکر و ثنا و توجّه و محبّت و اقبال انّه هو المشفق الکریم و هو المؤیّد الحکیم

قرّۀ عین و فرح قلب لقمان علیه بهآء الرّحمن را فرمودند یک لوح امنع اقدس هم مخصوص ایشان از افق سماء برهان نازل امید آنکه درظلّ عنایت حقّ جلّ جلاله تربیت شوند و بآنچه سبب بقا و ذکر ابدیست فائز گردند ذکرش فرح‌انگیز بود و این دلیل است بر عنایت و رحمت حقّ انّ الخادم یسأل ربّه بأن یقدّر له ما هو خیر له انّه هو المقتدر القدیر

خدمت دوستان آن ارض تکبیر میرسانم و آنچه سبب علوّ و سموّ است از حقّ جلّ جلاله از برای هر یک میطلبم انّه هو السّامع المجیب

جناب آقا محمّد رحیم الّذی هاجر و فاز

هو الشّاهد العلیم

امروز مظلوم از شطر سجن اعظم اهل عالم را ندا مینماید و ببحر اعظم دعوت میکند امرش اظهر از آفتاب و بیانش بمثابۀ انوار هیچ منصفی این فضل اکبر را انکار ننماید و هیچ عادلی این عطیّۀ کبری را نفی نکند امروز روز اقرار و اعتراف است چه که حقّ جلّ جلاله بر عرش عرفان مستوی و بما ینبغی ناطق و متکلّم این است آن ظهوری که در کتب قبل و بعد مذکور و از قلم الهی مسطور اولیا را تکبیر برسان و بعنایت حقّ جلّ جلاله بشارت ده قسم بامواج بحر بیان رحمن کل نزد مظلوم مذکورند و بعنایت فائز از حقّ میطلبیم جمیع را بر استقامت کبری مؤیّد نماید و از مائدۀ ابدیّه و نعمت باقیه عباد خود را محروم نسازد اهل باء و دال را از قبل مظلوم تکبیر برسان بگو ای دوستان بحبل حکمت تمسّک نمائید و باندازه تکلّم کنید یک کلمه بمثابۀ نار میسوزاند و یک کلمه بمثابۀ نور روشن و منیر میفرماید برفق و مدارا تشبّث نمائید حقّ رحیم است و رحمتش سبقت گرفته و حقّ کریم است و کرمش احاطه نموده بعضی ضعیفند باید بدریاق ذکر و بیان علاج نمائید و قوّت بخشید اعتدال در جمیع مراتب لازم چه اگر قوّت تجاوز نماید بضعف تبدیل گردد ای دوستان قلم اعلی شما را نصیحت میفرماید و امر مینماید بآنچه که سبب اعلاء کلمه و ارتفاع نفوس است در جمیع احوال باعتدال تمسّک نمائید و در امور بانصاف تکلّم کنید اعدا بنار جهل مشتعلند باید ببردباری تشبّث جست که شاید بیفسرد و ساکن شود نسأل اللّه تعالی ان یؤیّدکم علی ما یحبّ و یرضی و یوفّقکم علی ما امرتم به فی الکتاب

یا رحیم اگر بارض خضرا رسیدی قل این اشجارک و اثمارک و این اسرارک و اورادک یا خضرآء این برّک لا تحزنی عمّا ورد علیک سوف یظهر اللّه منک ما قدّر لک انّه هو المقتدر القدیر اولیای آن ارض را تکبیر میرسانیم و از حقّ میطلبیم ایشان را مؤیّد فرماید بر آنچه سزاوار است شاید از رحیق مختوم عباد را باسم قیّوم حیات بخشند و زندگی عطا کنند اهل دیار را از قبل مظلوم ذکر نما بگو حمد کنید مقصود عالم را که شما را مؤیّد فرمود و بایّامش فائز نمود قدر این مقام را بدانید للّه الحمد از کلمۀ علیا بتجلّیات انوار نیّر توحید فائز گشتید و علمای ارض از کلمه فرار اختیار نمودند و از صراط الهی لغزیدند حزب اللّه را در ارض میم و شین تکبیر برسان شاید از نفحات بیان مقصود عالمیان مؤیّد شوند بر عملی که ذکرش بدوام ملک و ملکوت در کتاب اللّه باقی و پاینده ماند حکمت مقتضی ستر اسماء بوده و هست هذا ما نطق به فاطر السّمآء اذ استوی علی عرش اسمه السّتّار الحکیم یا اولیائی عنقریب آنچه مشهود مفقود بتدارک مشغول شوید و مستعدّ گردید از برای صعود انّه یؤیّدکم و یأمرکم بما یقرّبکم و یرفعکم انّه هو الفضّال الکریم

یا اولیائی فی العین و الشّین مکرّر بآثار قلم اعلی فائز شدید و بانوار بیان مقصود عالمیان مزیّن قدر این مقام را بدانید و بخدمت امر تمسّک جوئید امروز فرات رحمت جاری و بحر فضل ظاهر

یا ناظر علیک بهائی لازال تحت لحاظ عنایت بوده و هستی از حقّ میطلبیم ترا تأیید فرماید بر خدمتی که ذکرش غافلین را متذکّر نماید لیس هذا علی اللّه بعزیز جناب علی قبل اکبر مذکور بوده و هستند للّه الحمد موفّقند بر ذکر و ثنای مظلوم آفاق لازال در سجن اعظم لسان ناطق قلم متحرّک وجه متوجّه لیظهر من العباد ما یجعله اللّه کنزاً لهم عنده انّه هو الغفور الرّحیم البهآء من لدنّا علیک و علی من سمع خریر کوثر بیانی و اقبل و اخذ و شرب باسم اللّه المهیمن علی من فی السّموات و الأرضین

جناب استاد محمّد سلمانی

بنام خداوند دانا

امری که لم‌یزل و لایزال مقصود نبیّین و غایة رجای مرسلین بوده بارادۀ مطلقه و مشیّت نافذه ظاهر شده اوست موعودی که جمیع کتب الهی باو بشارت داده مع‌ذلک اهل ارض از او غافل و محجوب مشاهده میشوند بگو ای اولیای حقّ جهد نمائید شاید بعرفانش فائز گردید و بما ینبغی عامل اینست امری که اگر یک قطره در سبیلش کم شود صدهزار بحر مکافات آن را مشاهده نماید یعنی مالک شود بگو ای دوستان این شأن عظیم را از دست مدهید و از این مقام بلند غافل مشوید عباد عالم بتصوّر موهوم چه مقدار جانها انفاق نموده و مینمایند و شما الحمد للّه بمقصود فائزید و بموعود رسیده‌اید باعانت حقّ جلّ جلاله این مقام را حفظ نمائید و بآنچه سبب و علّت ارتفاع امر است تمسّک جوئید انّه یأمرکم بالمعروف و بما یرتفع به مقام الانسان فی الامکان تعالی الرّحمن منزل هذا اللّوح البدیع ان احمد بما توجّه الیک المظلوم من شطر السّجن و انزل لک ما تجد منه عرف عنایته الّتی تضوّع بین السّموات و الأرضین الحمد له اذ هو محبوب العارفین البهآء علیک و علی ابنک و اهلک و علی الّذین تمسّکوا بهذا الأمر المبرم المتین

جناب ملّا محمّد ز

هو اللّه البهیّ الأبهی

ان استمع ما یلهمک لسان اللّه عن جبروته المقدّس العزیز المنیع لعلّ تسمع ندآء ربّک و تخرق الحجبات و تطلع عن ردآء السّتر باسمی العزیز الممتنع المنیع و لعلّ تکون بین النّاس کالشّمس الّتی تستضیء بها الممکنات او کشجرة الّتی تثمرّ فی کلّ حین او تکون ملکاً و تصیح بین السّموات و الأرض بأنّ هذا لجمال الأولی قد ظهر فی ردآء الکبریآء مرّة اخری و اعترضوا علیه اولی النّهی ثمّ هؤلآء المشرکین الّذینهم کفروا باللّه جهرةً و اعرضوا عن آیاته بعد الّذی نزلت بالحقّ و کذلک ینزل حینئذ من لدن علیم خبیر قل تاللّه قد ارتفعت سحاب الجود و ظهرت غمام الفضل و تمطر فی کلّ حین بآیات بیّنات الّتی تذهل عنها عقول الموحّدین قل تاللّه لو یلقی حرفاً منها علی قبور الممکنات لیخرجن عن الأجداث خشّعاً للّه المقتدر العزیز المنیع و لو یلقی حرفها الأخری اذاً یرجعون الی ما کانوا و کذلک قدّرنا الکلمة سیف اللّه و نفصل بها بین الموحّدین و المشرکین و الّذینهم استحیوا بکلمة اللّه اولئک اصحاب البقآء و یطیرنّ فی هوآء الرّوح بأجنحة المنقطعین و یصلّون علیهم ملائکة الأمر ثمّ الّذینهم کانوا فی اجمة اللّاهوت ثمّ فی ستر ثیاب الملکوت ثمّ فی هوآء الجبروت ثمّ فی ارض النّاسوت ان انتم من العارفین و الّذینهم فرّوا عن کلمة اللّه و خرجوا عن ظلّها و ماتوا عن نغمات القدس اولئک مثلهم کالرّماد ان انتم من الشّاهدین کما انّ الرّماد لن یحرّک من شیء اولئک لن یحرّکن من کلمة اللّه و صوره ثمّ من نفحات اللّه و عزّه کذلک نلقی علیک اسرار ما کان لتکوننّ من العالمین و انّک انت یا اسمی فاخرج عن سبحات الأرض ثمّ غشوات الملک ثمّ اطلع عن مطلع الأسمآء باسمی الغنیّ المقتدر البدیع ثمّ بلّغ امر مولاک الی الشّرق و الغرب و لا تصبر فیه و لا تکن من السّاکنین کن کشعلة النّار او کعمود من النّور بحیث لو تظهر من جهة یظهر اشراقک عن جهة اخری کذلک یحکم علیک قلم القدس من لدن عزیز حکیم و انّا لمّا نرید ان نعزل نفسنا عن بین هؤلآء لذا نزّلنا علیک ما یجعلک به منقطعاً عن العالمین و اکتفینا بهذه الآیات لعلّ تکون متذکّراً فی نفسک و تذکّر النّاس بأیّام الّتی ما رأت بمثلها عیون الأرباب فکیف عیون المحتجبین و لقد نزّلنا علیک من قبل لوحاً و قد کنز فی کلّ حرف منه رائحة الّتی لو یهبّ علی الممکنات لیقومنّ عن تراب الغفلة و یتوجّهنّ بوجوههم الی وجه اللّه المهیمن المقتدر العزیز القدیر ولکن ما ارسلناه الیک الی ان یأتی وقته لأنّ کلّ الأمور معلّقة بامضآء الّذی یرجع الی القضآء الّذی یرجع الی القدر الّذی یرجع الی الارادة الّتی یرجع الی المشیّة الّتی یخلق بأمری المقتدر العالی المتعالی العزیز المنیع کذلک بشّرناک به لتکون مستبشراً فی نفسک الی ان یتجلّی علیک بسلطان الحروفات و الکلمات و انّ هذا فضلی علیک و علی العالمین و انّ الّذین ذکرت اسمائهم فی کتابک بلّغهم من لدنّا سلاماً و رحمةً و تحیّةً و عنایةً و تکبیراً و روحاً و ریحاناً لیستبشرنّ فی انفسهم و یکوننّ من الرّاجعین الی اللّه الّذی یرجع الیه کلّ الأمور فی یوم الّذی تزلّ فیه اقدام المخلصین قل تاللّه انّ الیوم قد ظهر بالحقّ فی هیکل الغلام فتبارک اللّه ابدع الأبدعین و مظهر کنائز الغیب کیف یشآء و انه لهو الفرد العزیز المقتدر الکریم

قاین

قد نزل لمحمّد قبل علی الّذی کان فی ارض الطّآء بحبّ اللّه معروفا

هو الباقی القدیم

ان استمع یا عبد ما یوحی الیک عن شطر القدس و لا تلتفت الی الّذینهم کفروا و اشرکوا فاکف بربّک ثمّ انقطع عن العالمین جمیعا انّه یحرسک عن رمی الشّیطان و یقرّبک الی شاطئ قدس محمودا ذکّر نفسک فی کلّ حین لئلّا یحجبک الاشارات و کذلک یأمرک قلم الأمر من هذا الاصبع الّذی خرج عن جیب القدرة بسلطان مبینا ان اتّحد مع احبّآء اللّه و کن ناصراً لأمره و لا تغفل عنه اقلّ من حینا و لقد ارسلنا الیک من قبل لوحاً ثمّ هذه الورقة الّتی جعلها اللّه عن غصن القدس مشهودا و اذا بلغت الیک خذها بروح و ریحان ثمّ اقرأها بنغمات عزّ بدیعا و انّها لقمیصی قد ارسلناه الیک لتجد منه روایح عزّ محبوبا قم علی الأمر بحکمة من لدنّا لئلّا تحدث الفتنة و یرجع الضّرّ الی اصل الشّجرة و کذلک امرت من لدن عزیز حکیما خذ کأس الحیوان من انامل الرّحمن و لا تلتفت الی مظاهر الشّیطان فی هذه الأیّام الّتی قام علی مکر جدیدا تاللّه تحیّرت عن مکره سکّان السّموات و الأرض و کان اللّه علی ذلک شهیدا ثمّ ذکّر من لدنّا عباد الّذینهم آمنوا باللّه و آیاته و ما منعهم همسات الشّیطان عن جمال الرّحمن و کانوا علی الأمر مستقیما و من دون هؤلآء لم یکن لهم من شأن عند اللّه دع ذکرهم لأنّ یومئذ لم یکن اسمائهم عند ربّک مذکورا کذلک القیناک قول الحقّ لتتّبع امر مولاک و تتّخذ لنفسک الیه سبیلا و لقد نزّلنا لأخیک لوحاً و ارسلناه الیه لتقرّ به عیناه و یکون علی الأمر مستقیما

زوا

جناب آقا سیّد ابراهیم اخ من استشهد فی سبیل اللّه

بسمه العزیز الکریم

ان یا ابراهیم ان استمع ندآء ربّک الکریم من ملکوت بیانه الممتنع القدیم لا اله الّا انا الرّحمن الرّحیم قم بین العباد ثمّ اذکر ربّک بذکر تشتعل به افئدة العالم و تنجذب به ارواح المخلصین و انظر ثمّ اذکر اذ توجّه من سمّیناه بمحبوب الشّهدآء الی مشهد الفدآء و انفق روحه حبّاً للّه الملک العزیز الحمید تاللّه حین ارتقآء روحه استقبله الملأ الاعلی و وجدوا منه عرف قمیص ربّک الابهی و صعدوا معه الی الرّفیق الاعلی انّ ربّک لهو العزیز العلیم لو نذکر مقامه و ما رأی من بدائع الطاف ربّک لیأخذ الشّوق و الاشتیاق من فی الآفاق علی شأن یفدون انفسهم فی هذا السّبیل المستقیم فلمّا امرنا العباد بالحکمة سترنا ذکر ذاک المقام انّ ربّک لهو المدبّر الحکیم کذلک اختصصناه فضلاً من عندنا و آثرناه علی اکثر الخلق انّا کنّا قادرین ینبغی لک و لمن آمن باللّه ان یذکروه بما ذکره اللّه فی لوح حفیظ کبّر من قِبَلی علی ذوی قرابته من الّذین آمنوا باللّه ربّ العالمین ثمّ کبّر علی وجوه احبّآئی فیهناک و بشّرهم بذکری الجمیل

بسمه المهیمن علی العالمین

ان یا احبّائی فی المعمور ان استمعوا ندآء مطلع الظّهور من شطر بیته المعمور الّذی جعله اللّه مطاف الملإ الأعلی و مشارق الأمر فی ازل الآزال لیسرّکم ندآء اللّه و یقدّسکم عن الدّنیا و احزانها و یقرّبکم الی مطلع العظمة و الاقتدار انّا ذکرنا الّذین توجّهوا الی الوجه و جعلناه کنزاً لهم فی عوالمنا الّتی ما اطّلع بها احد الّا نفسه المهیمنة علی الامکان طوبی لکم یا احبّائی بما فزتم بالمقصود اذ اعرض عنه العلمآء و الأمرآء و سقیتم کوثر الحیوان اذ منع عنه کلّ غافل مرتاب انتم الّذین ما منعتکم حجبات النّاس و ما حجّبتکم اشارات الّذین کفروا باللّه مالک الرّقاب قد توجّهتم الی الأفق الأعلی بوجوه بیضآء و سمعتم ندآء مالک الأسمآء اذ ارتفع بین الأرض و السّمآء ان افرحوا ثمّ اشکروا ربّکم العزیز الوهّاب کم من ملک اراد اللّقآء و کم من عالم ناح لأیّام الوصال و اذا قضی المیقات و انار افق الظّهور بعدوا عنه و تمسّکوا بما عندهم من الأقوال قد خلق العالم لیوم الأکبر انّه اتی بالحقّ ولکنّ القوم فی مریة و شقاق قد فاز العالم بظهور اسمنا الأعظم من النّاس من عرف و منهم من لم یعرف طوبی لمن سمع و ادرک و قال لک الحمد یا مطلع الآیات توجّهوا یا احبّائی بقلوب نورآء الی مقرّ عرش ربّکم مالک الأسمآء ثمّ انصروه بالذّکر و البیان قد سدّت الأبواب و قام البوّاب لو شآء اللّه یفتحها بمفتاح اسمه الأعظم و یطردهم بسلطانه الّذی غلب الکائنات اذا احد اراد ان یحضر لدی العرش یتکلّمون فیه ما ینوح به سکّان الفردوس و الملأ الأعلی انّه لهو العزیز العلّام

انّا منعنا النّاس عن الحضور لدی العرش بما اکتسبت ایدی الّذین غفلوا عن الأمر و اتّبعوا کلّ مشرک غرّار ینبغی لکلّ ان یعمل بما امر به من لدی اللّه الواحد المختار ایّاکم ان یحزنکم البعد انّ الّذی فاز الیوم بالاقبال و عمل بما امر به انّه من اهل القرب فی امّ الألواح تفکّروا فی فضل اللّه و الطافه انّه یذکرکم بالفضل فی هذا الحصن الّذی بنی من صخرة صمّآء و یرسل الیکم ما تقرّ به الأبصار ان اتّبعوا اوامر اللّه و سننه و تشبّثوا بذیل رحمة ربّکم فالق الأصباح تمسّکوا بحبل الاتّحاد فی سبیل اللّه مالک الایجاد باتّحادکم تضطرب افئدة الّذین کفروا بالمبدإ و المآل و علّموا ابنائکم لیقرؤوا آیات اللّه بالعشیّ و الاشراق قد کتب اللّه لکلّ اب تربیة اولاده من الذّکر و الأنثی بالعلم و الآداب ثمّ الصّناعة و الاقتراف کذلک علّمناکم فی کتابنا الأقدس الّذی نزّلناه من ملکوتنا المقدّس طوبی لمن اخذه بقدرة من عندنا انّه من اهل هذا المقام ان اجهدوا لیظهر منکم ما ینبغی لأیّام ربّکم مالک الرّقاب انّما البهآء علیکم و علی الّذین فازوا بما فزتم و شربوا کوثر الحیوان من ایادی فضل ربّکم مالک الأدیان

جناب ملّا احمد م‌ع علیه بهآء اللّه

بسمی المشرق من افق الابداع

ان یا احمد انّا نحبّ ان نذکرک بذکر یستضیء به العالم و نرید ان نسقیک مآء الحیوان من کوثر فم رحمة ربّک المعطی العلیم قد ارسلنا الیک من قبل قدح العرفان و شربت منه بهذا الاسم الّذی به سخّر من فی العالمین و من قبله ارسلنا الیک کأساً و اخذتها و شربت منها و قلنا مریئاً لک یا من تزیّن قلبک بعرفان اللّه و تشرّف لسانک بذکری العزیز البدیع لو نعدّ لک ما ارسلناه الیک من الأقداح و الکؤوس لیملأ الألواح انّ ربّک لهو المفصّل العلیم الخبیر قد قرأنا کتابک قبل حضوره لدی العرش و نزّلنا لک هذا اللّوح الّذی منه یمرّ عرف الرّحمن فی الامکان لتجد منه ما یفرح به قلبک و یؤیّدک علی ذکری العزیز المنیع

ان اجمع احبّائی فی هناک ثمّ اقرأ ما نزّلناه لک لیطیرنّ بأجنحة العرفان فی هوآء محبّة ربّهم المقتدر القدیر قل لا تحزنوا ان افرحوا بالفضل الّذی احاط الآفاق لعمری لا یفوت عنکم من شیء لو تفکّرون فی هذه الکلمة لترون انفسکم فی سرور لا یعتریه الظّنون و لا تأخذه کدورات الامکان یشهد بذلک کلّ عارف متفکّر متفرّس بصیر انتم تحت قباب الفضل و فسطاط الجود و قدّر لکم ما تقرّ به ابصار النّاظرین کبّر علی وجه کلّ واحد منهم من قبلی و بشّرهم بهذا الذّکر الجمیل انّا جعلناک نجم الهدایة للبریّة نوّرهم بأنوار وجه ربّک المشرق الظّاهر العزیز البدیع ثمّ أمر النّاس بما نزّلناه من جبروتنا المقدّس فی کتابنا الأقدس لیعملنّ بما نزّل فیه من احکام ربّک العلیم قل انّه لمطلع الفضل لکم و روح الحیوان لابقائکم تمسّکوا به بقدرة لا تمنعها اشارات الغافلین من عمل به انّه فاز بأمر اللّه و رضائه و الّذی غفل انّه من الجاهلین به یمرّ عرف القمیص بینکم و یقرّبکم الی الغفور الرّحیم و انّه لفلک اللّه بینکم و الآیة الکبری لأهل الوری نعیماً لمن تمسّک بها انّه من اهل هذا المقام المنیع البهآء علیک و علی الّذین اتّبعوا امرک فی هذا الأمر المبین

احمد ولیّ

هو المبیّن الخبیر

ان یا احمد قد ذکرناک من قبل و عرّفناک سبیل اللّه الواضح المستقیم انّ المظلوم یذکر من توجّه الیه و صبر فیما ورد علیه فی سبیل اللّه الملک العزیز الحکیم لا تحزن عمّا ورد علیک و انظر ثمّ اذکر ما ورد علی احبّآء اللّه فی الأعصار الخالیة انّه لهو المبیّن الخبیر طوبی للّذین صبروا فی البأسآء ابتغآء لمرضاة اللّه الا انّهم من الفائزین ان اذکروا ربّکم الرّحمن فی کلّ الأحیان منقطعین عن الّذین غفلوا عن اسمه العظیم ایّاکم ان تحجبکم شئونات البشر عن المنظر الأکبر دعوهم بأنفسهم و توکّلوا علی اللّه المقتدر القدیر

فی الصّاد

یصل الی آقا محمّد حسین اخ من هاجر الی اللّه المهیمن القیّوم

بسم اللّه البهیّ الأبهی

هو الفرد فی جبروت البهآء

ان یا اسم الّذی سمّیت باسمی فی ملکوت الأسمآء اسمع ما یلقیک الرّوح من سمآء عزّ بدیعا ثمّ استقم علی حبّ اللّه و دینه لأنّا شهدنا النّاس فی تلک الأیّام علی وهم کان علی سرّ السّطر غلیظا و انّک فاخرق سبحات الأوهام بأنامل القدرة من لدن عزیز قدیرا ایّاک ان لا تلتفت الی الّذین یأمرون النّاس بالشّرک فی هذا الغلام الّذی ینطق الرّوح فوق رأسه بأنّ تاللّه هذا جمال یطوفنّ فی حوله ملکوت قدس رفیعا کذلک اذکرناک فی اللّوح لتذّکر النّاس باللّه ربّک و تدخلهم فی شاطئ اسم بهیّا قل تاللّه کلّ ما انتم سمعتم من دونی هو خلقی و کان اللّه بذلک شهیدا و ما انتم سمعتم بین النّاس هو من امری و ما اطّلع به الّا نفسی الحقّ و عن ورائی انفس معدودا فلمّا اخذهم الغرور و استکبروا علی اللّه اذاً کشفنا الحجاب و اظهرنا الأمر لیکون النّاس فی دین ربّهم تقیّا و انّک انت فاشکر اللّه بما ستر عنک ما ورد علی جمال اللّه من عباده و کن علی شکر عظیما تاللّه لو تطّلع لتبکی فی روحک و تنقطع عن کلّ من یمشی علی وجه الأرض و لا تجلس مع احد و لا تأنس مع نفس و تتّخذ لنفسک مکاناً بعیدا و بلغ الظّلم الی مقام الّذی یقتلوننی بأسیافهم ثمّ یرجعوه الی انفسهم لیدخلوا به البغضآء فی قلوب العباد و کذلک یمکرون فی امر ربّک قل انّه لأشدّ مکراً و اعظم تنکیلا ایّاک ان لا تستقرّ علی مقامک ثمّ ادع النّاس الی جهة العرش و کن فی تبلیغ مبینا و ان یمسّک من ضرّ فاصبر ثمّ اصطبر لأنّ ربّک یأتیک بسرور جمیلا قل یا قوم ان تکفروا بما نزل من جهة العرش فبأیّ حدیث آمنتم باللّه اذاً فأتوا به و لا توقّفوا اقلّ من حینا کذلک امرناک ما نزل من جمال القدم علی هذا القلم الّذی کان فی الابداع باذن اللّه مشهودا و الرّوح و العزّ و البهآء علیک و علی الّذین وردوا علی بقعة عزّ بدیعا ایّاک ان لا تحزن فی امّک فانّها قد رفعت الی الرّفیق الأعلی مقرّ قدس منیعا و دخلت فی غرفات الفردوس مقام الّذی کانت الأنوار عن افقه مشروقا و اخذتها هبوب اریاح الفضل و طهّرتها عن العصیان و کذلک احاطها فضل ربّک الرّحمن و انّ فضله قد کان علی العالمین محیطا فهنیئاً لها بما شربت عن کأس القدس و زارت جمال اللّه علی فردوس عزّ مکینا و حین استرقائها الی سدرة البقآء استقبلتها الحوریّات عن غرفات الأبهی و معهنّ من الملائکة قبیلا کذلک یرزق اللّه ما یشآء و ینزل الفضل علی عباده و انّه کان بأحبّائه لغفوراً رحیما

ارض الخآء

قد نزل من غمام الجود لاسمنا الصّادق و کذلک کان الجود من لدی اللّه علی العالمین محیطاً

هو الابدع فی افق الابهی

ان یا اسمی اسمع ندآء اللّه عن مطلع کلّ اللّسان بانّی انا اللّه ربّک و ربّ کلّ شیئ و ربّ العالمین ثمّ استمع لما یوحی الیک عن شطر البیان نفسی الرّحمن الرّحیم بانّه لا اله الّا انا العزیز الحکیم قم ثمّ انذر العباد بما فرّطوا فی جنب اللّه ثمّ بشّرهم برضوان اللّه العلیّ المقتدر العظیم قل یا قوم اتعجّبون بان جآئکم جمال الاولی مرّة اخری فی هذا القمیص المشرق المنیر قل انّ فی هذا الظّهور لآیات للعارفین و بیّنات للمقرّبین و اشارات للمتفرّسین ان یا اسمی ولّ وجهک شطر الحرم تاللّه انّ هذا لَحَرم اللّه فیکم و حلّ القدس بینکم و مشعر الامر بین السّموات و الارضین دع الاسم عن ورآئک ثمّ الرّسم تحت قدمک ثمّ الملک علی اهله لانّ ربّک احبّ ان یشهدک عریّاً عن کلّ الاثواب لیزیّنک بطراز امره بین العالمین ثمّ اعلم بان نصب بیننا و بین العباد سُلّم و له ثلٰثة درجات الاولی تذکر بالدّنیا و زخرفها و الثّانیة تذکر بالآخرة و ما قدّر فیها و الثّالثة تذکر بالاسمآء و ملکوتها و من جاز عن هذه المقامات یصل الی ملیک الاسمآء و الصّفات اقرب من حین ایّاکم یا اهل البهآء لا تعطّلوا انفسکم علی هذه المواقف ثمّ مرّوا عنها کمرّ السّحاب و کذلک ینبغی لعبادنا المقرّبین و الّذی یمرّ عنها و یکون ثابتاً فی حبّی لو یرفع رأسه الی الفوق لیشهد ملکوتی و یسمع نغماتی و یکون من الفائزین

قل یا ملأ البیان لا تحرموا انفسکم عن فضل تلک الایّام فاغتنموها ثمّ ارتقبوا امری المشرق العزیز البدیع قل خلّصوا انفسکم یا قوم ثمّ طهّروها عن التّوجّه الی غیری و بذکری یطهّر کلّ شیئ ان انتم من العارفین قل الیوم لو یخلّص کلّ الاشیآء عن حجبات النّفس و الهوی لیلبس اللّه کلّها قمیص یفعل ما یشآء فی ملکوت الانشآء لیظهر آیة سلطانه فی کلّ شیئ فتعالی من هذا السّلطان المقتدر المهیمن العزیز القدیر ان اقرأ یا عبد ما وصل الیک من آثار اللّه بربوات المقرّبین لتستجذب بها نفسک و تستجذب من نغماتک افئدة الخلایق اجمعین و من یقرأ آیات اللّه فی بیته وحده لینشر نفحاتها ملئکة النّاشرات الی کلّ الجهات و ینقلب بها کلّ نفس سلیم ولو لن یستشعر فی نفسه ولکن یظهر علیه هذا الفضل فی یوم من الایّام کذلک قدّر خفیّات الامر من لدن مقتدر حکیم

ان یا خلیل تاللّه اذاً یحرّک القلم علی اللّوح ولکن یبکی و یصح فی نفسه و یضجّ معه السّراج بین یدی العرش بما ورد علی جمال القدم من الّذینهم بعثوا بارادة من عنده و کان اللّه علی ذلک لشهید و علیم و من یطهّر اذنه من نعیق المشرکین و یتوجّه الی الاشیآء لیسمع ضجیجها ثمّ صریخها فیما مسّتنا الضّرّآء من عبادنا المشرکین کذلک القیناک ذکراً من مصایبنا لتطّلع بما ورد علی نفسی و تکون فیما ورد علیک لمن الصّابرین ان انصر ربّک فی کلّ شأن و کن من النّاصرین ثمّ ذکّر النّاس بما نطق الرّوح فی هذا اللّوح الدّرّی المبین

قل یا قوم لا تفسدوا فی الارض و لا تحاربوا مع احد ان اصبروا فی کلّ الامور و توکّلوا علی اللّه و کونوا من المتوکّلین ان انصروا ربّکم الرّحمن بسیوف الحکمة و البیان و انّ هذا شأن الانسان و من دون ذلک لا ینبغی للّه الملک السّبحان ولکنّ النّاس غفلوا عن ذلک و کانوا من الغافلین ان افتحوا یا قوم مصاریع القلوب بمفاتیح الذّکر من هذا الذّکر الحکیم ما اراد اللّه من الارض و ما علیها الّا قلوب عباده و جعلها عرشاً لظهور تجلّیاته اذاً قدّسوها عن دونها لیرتسم علیها ما خلقت لها و انّ هذا لَفضل عظیم قل یا قوم زیّنوا لسانکم بالصّدق و نفوسکم بالامانة ایّاکم یا قوم لا تخانوا فی شیئ و کونوا امنآء اللّه بین بریّته و کونوا من المحسنین انّ الّذین یرتکبون البغی و الفحشآء اولئک ضلّ سعیهم و کانوا من الخاسرین ان اجهدوا یا قوم بان تکون عیونکم ناظرة الی شطر رحمة اللّه و قلوبکم متذکّراً ببدایع ذکره و نفوسکم مطمئنّة بمواهبه و فضله و ارجلکم ماشیة علی سبل رضآئه و هذا وصیّتی علیکم ان انتم من العاملین و من لن تهبّ منه روایح الامر و اثر مولاه انّه لن یذکر عند اللّه الملک العالم الخبیر قل الیوم لن ینسب احد باللّه و مظهر نفسه الّا بان یکون علم الهدایة بین العباد بحیث یظهر من افعاله ما یهتدی به المریدین و یشهد من وجهه نضرة الرّحمن و یسمع من قلبه و لسانه ذکر اللّه العلیّ العالم العلیم کذلک علّمکم قویّ الامر فی هذا اللّیل الّذی تغنّ فیه حمامة الامر بآیات حزین

ثمّ اعلم یا ایّها الموقن باللّه بانّ ربّک اختارک لحبّه و منّ علیک فی کثیر من المواضع و نجّاک عن الغفلة و ایّدک لعرفان نفسه و فضّلک علی کثیر من بریّته و جعلک من العارفین و علم ما ورد علیک فی سبیله و ما حملته من الشّدائد فی حبّه و رضآئه و انّ عنده علم السّموات و الارض و لن یغادر عن لوح القضآء ذرّة من اعمال الخلایق اجمعین فهنیئاً لک بما صبرت فی ایّام اللّه و فزت بها و کنت من المدرکین اذاً فاسع فی نفسک لتکون ثابتاً علی الامر بحیث لا یزلّک السن العالمین ثمّ قم علی ثنآء مولاک و بلّغ رسالاته الی الّذینهم آمنوا باللّه و آیاته ثمّ اثبتهم علی الامر و کن من الثّابتین ١۵٢^١

الأقدس الأعظم الأمنع الأعلی

ان یا اسمی ان احمد اللّه بما جعلناک امطار الفضل لما زرعناه فی الأراضی الطّیّبة المبارکة و جعلناک ربیع العنایة لما غرسناه من الأشجار البدیعة المنیعة هذا فضل لا یعادله ما خلق فی الامکان و سقیناک رحیق البیان من قدح الطاف ربّک الرّحمن و هو هذا الفم المقدّس الّذی اذا فتح اهتزّت الممکنات و تحرّکت الموجودات و نطقت الورقآء هذا لکوثر الحیوان لمن فی الابداع و ارسلنا الیک فی اکثر الأحیان عرف الرّحمن من هذا الفرع المتحرّک علی متن ربّک العزیز المختار تاللّه الحقّ لو یتوجّه الیه الوجود من الغیب و الشّهود لیراه طائراً الی المقصد الأقصی مقام الّذی فیه تنطق سدرة المنتهی انّه لا اله الّا انا العزیز الوهّاب طوبی لک بما کنت سائراً فی بلاد اللّه و کنت آیة الفرح و الاطمینان لأهل البهآء الّذین انقطعوا عمّا سواه و توجّهوا بالقلوب الی هذا الشّطر الّذی منه اضآءت الآفاق و رشحت علیهم ما ترشّح علیک من امواج هذا البحر الّذی احاط من فی الأکوان انت الّذی عرفت نصر اللّه و قمت علیه بالحکمة و البیان قل انّ نصری هو تبلیغ امری هذا ما ملئت به الألواح هذا حکم اللّه من قبل و من بعد قل ان اعرفوا یا اولی الأبصار انّ الّذین خرجوا عن الحکمة اولئک ما عرفوا نصر اللّه الّذی نزّل فی الکتاب قل اتّقوا اللّه و لا تفسدوا فی الأرض خذوا ما امرتم به من لدن ربّکم العزیز العلّام انّه علم النّصر و علّمکم ببیان لن یعتریه ظنون الّذین هاموا فی هیمآء الشّبهات

ان یا اسمی ان اسق الممکنات مرّةً اخری من هذا القدح الّذی به سجّرت البحار ثمّ اضرم فی قلوبهم النّار المشتعلة الملتهبة من هذه السّدرة الحمرآء لیقومنّ علی الذّکر و الثّنآء بین ملإ الأدیان قد حضر منک لدی العرش کتب شتّی قرأناها بفضل من عندنا و نزّلنا لکلّ اسم کان فیها ما اهتزّت به العقول و طارت الأرواح و اسمعناک فی اکثر الأحیان اطوار الورقات و تغنّیات العنادل الّتی تغنّ علی الأفنان کذلک تحرّکت یراعة اللّه علی ذکرک لتذکّر النّاس بهذا البیان الّذی جعله اللّه مطلع الآیات طوبی لأرض ارتفع فیها ذکر اللّه و لآذان فازت باصغآء ما نزّل من سمآء عنایة ربّک الرّحمن وصّ العباد بما وصّیناک لیمنعوا انفسهم عمّا نهوا عنه فی امّ البیان انّ الّذین یرتکبون ما تحدث به الفتنة بین البریّة انّهم بعدوا عن نصر اللّه و امره الا انّهم من المفسدین فی لوح جعله اللّه مطلع الألواح قل انّا لو نرید لننصر الأمر بکلمة من عندنا انّه لهو المقتدر القهّار لو اراد اللّه لیخرج من عرین القوّة غضنفر القدرة و یزأر زئیراً یحکی هزیم الرّعود القاصفة فی الجبال انّه لمّا سبقت رحمتنا قدّرنا تمام النّصر فی الذّکر و البیان لیفوز بذلک عبادنا فی الأرض هذا من فضل اللّه علیهم انّ ربّک لهو الغنیّ المتعال قل خافوا اللّه و لا ترتکبوا ما یجزع به احبّائی فی الملک کذلک یأمرکم هذا القلم الّذی منه تحرّک القلم الأعلی فی مضمار الحکمة و العرفان کبّر من قبلی علی وجوه الّذین تجد منها نضرة البهآء ثمّ ذکّرهم بهذا الذّکر الّذی به قرّت عیون الأبرار انّما البهآء علیک و علی من تمسّک بحبل اللّه منزل الآیات

یا اسمی بعضی از ناس معنی نصر را ادراک ننموده‌اند چه که مشاهده میشود هنوز صلاح و فساد نزد بعضی مجهول است یعنی تمیز نداده‌اند در اکثری الواح از فساد و نزاع و جدال و اموراتی که سبب احداث فتنه و ضوضاء بریّه بوده تصریحاً منع شده‌اند مع‌ذلک باموری قیام نموده‌اند که سبب اضطراب افئده و قلوب شده گویند یکی از ملوک عرب بیکی از ندما گفته که آیا میشود نفسی فالوده را نخورده باشد و نشناسد آن ندیم عرض نمود که بلی بسا از نفوس هستند که نخورده‌اند و نمیدانند تا آنکه یومی از ایّام عربی وارد بر ملک شد ندیم عرض نمود گمانم اینست که این از آن نفوسی باشد که ادراک فالوده ننموده و نمیداند چیست ملک ذکر نمود اگر چنین باشد یک بدرۀ زر بتو عطا خواهم نمود بعد امر ببسط طعام نمود از هر قبیل اطعمه موجود شد فالوده را نزد عرب گذاردند شروع در اکل نمود از طریق خوردن او ادراک نمودند که نمیداند ندیم از او پرسید که این چیست گفت در قرآن حقّ جلّ و عزّ ذکر نخل و رمّان فرموده نخل در بلاد ما هست گمانم اینست که این رمّان باشد ندیم عرض نمود ای ملک باید دو بدرۀ زر عطا کنی چه که رمّان را هم نشناخته این حکایت مقطوع الأوّل و الوسط ذکر شد چه که آنچه مدلّ بر مطلب بود بیان نمودیم

باری جمیع من فی البلدان را از امور مهیّجه و فساد و نزاع و شئوناتی که سبب حدوث فتنه میشود منع فرمائید آنچه الیوم مطلوب است تبلیغ امر بوده مثلاً نفوسی که بخیال بعضی از امور قیام نموده و مینمایند اگر بر تبلیغ امر قیام کنند عنقریب کلّ اهل آن دیار بردای ایمان فائز شوند یک آیه در لوح جناب نبیل اهل قائن نازل اگر کسی بحلاوت آن آیه فائز شود معنی نصر را ادراک نماید قل انّ البیان جوهر یطلب النّفوذ و الاعتدال امّا النّفوذ معلّق باللّطافة و اللّطافة منوط بالقلوب الفارغة الصّافیة و امّا الاعتدال امتزاجه بالحکمة الّتی نزّلناها فی الزّبر و الألواح یا اسمی بیان نفوذ میطلبد چه اگر نافذ نباشد مؤثّر نخواهد بود و نفوذ آن معلّق بانفاس طیّبه و قلوب صافیه بوده و هم‌چنین اعتدال میطلبد چه اگر اعتدال نباشد سامع متحمّل نخواهد شد و در اوّل بر اعراض قیام نماید و اعتدال امتزاج بیان است بحکمتهائی که در زبر و الواح نازل شده و چون جوهر دارای این دو شیء شد او است جوهر فاعل که علّت و سبب کلّیّه است از برای تقلیب وجود و این است مقام نصرت کلّیّه و غلبۀ الهیّه هر نفسی بآن فائز شد او قادر بر تبلیغ امر اللّه و غالب بر افئده و عقول عباد خواهد بود

یا اسمی شمس بیان از مطلع وحی رحمن بقسمی در زبر و الواح اشراق فرموده که ملکوت بیان و جبروت تبیان از او در انبساط و اهتزاز و اشراق است ولکنّ النّاس اکثرهم لا یفقهون اینکه مکرّر مقام نصر و انتصار از قلم قدر جاری شده و میشود مقصود آن است که مباد احبّآء اللّه باموری که منشأ فتن و فساد است قیام نمایند جمیع باید در صدد نصرت امر اللّه برآیند بقسمی که ذکر شد و این از فضل او است مخصوص احبّای او تا کلّ بمقامی که میفرماید من احیا نفساً فقد احیا النّاس جمیعاً فائز شوند و غلبۀ ظاهره تحت این مقام بوده و خواهد بود و از برای او وقتی است معیّن در کتاب الهی انّه یعلم و یظهر بسلطانه انّه لهو القویّ الغالب المقتدر العلیم الحکیم و باید نفوس مقدّسه تفکّر و تدبّر نمایند در کیفیّت تبلیغ و از کتب بدیعۀ الهیّه در هر مقام آیاتی و کلماتی حفظ نمایند تا در حین بیان در هر مقام که اقتضا نماید بآیات الهی ناطق شوند چه که او است اکسیر اعظم و طلسم اکبر افخم بشأنی که سامع را مجال توقّف نماند لعمری این امر بشأنی ظاهر شده که مغناطیس کلّ ملل و وجود خواهد بود اگر نفسی درست تفکّر نماید مشاهده مینماید که از برای احدی مفرّی نبوده و نیست و کتاب اقدس بشأنی نازل شده که جاذب و جامع جمیع شرایع الهیّه است طوبی للقارئین طوبی للعارفین طوبی للمتفکّرین طوبی للمتفرّسین و بانبساطی نازل شده که کلّ را قبل از اقبال احاطه فرموده سوف یظهر فی الأرض سلطانه و نفوذه و اقتداره انّ ربّک لهو العلیم الخبیر

ان یا اسمی ان استمع ندائی من شطر عرشی انّه یحبّ ان یذکرک فی کلّ الأحوال بما وجدک قائماً علی ذکره بین الرّجال انّ ربّک یحبّ الوفآء فی ملکوت الانشآء و قدّمه علی اکثر الصّفات انّه لهو المقتدر القدیر ثمّ اعلم انّا سمعنا ما اثنیت فی مناجاتک مع اللّه ربّک العلیّ العظیم طوبی لک بما اقتصرت امورک علی هذا الأمر المبرم العزیز الحکیم نسأل اللّه بأن یجعل ندائک مغناطیس الأسمآء فی ملکوت الانشآء لیسرعنّ الیه الکائنات من غیر قصد و ارادة انّه لهو المقتدر علی ما یشآء لا اله الّا هو المتعالی الأمنع الأقدس الأرفع الأعزّ الأجلّ الأکرم العلیم الخبیر

قد نزل بالحقّ من جبروت عزّ قدیم للّذی سمّی بأشرف لیکون شرفاً له و ذکری للآخرین

هو العزیز البدیع

ان یا اشرف اسمع ما یلقیک لسان القدم و لا تکن من الغافلین و انّ استماع نغمة من نغمات ربّک لیجذب العالمین لو یتوجّهنّ الیها بسمع طاهر بدیع و انّ الأسمآء لو یخلّصنّ انفسهم عن حدودات الانشآء لیصیرنّ کلّها اسم الأعظم لو انت من العارفین لأنّ جمال القدم قد تجلّی علی کلّ الأشیآء بکلّ الأسمآء فی هذه الأیّام المقدّس العزیز المنیع و انّک فاسع فی نفسک بأن تکون محسناً فی امر ربّک وخالصاً لحبّه لیجعلک من اسمائه الحسنی فی ملکوت الانشآء و انّ هذا لفضل کبیر فوعمری لو یرفع الیوم ایادی کلّ الممکنات خالصاً عن الاشارات الی شطر الرّجآء من ملیک الأسمآء و یسألنّه خزاین السّموات و الأرض لیعطینّهم بفضله العمیم قبل ان یرجعنّ ایادیهم الیهم و کذلک کان رحمته علی العالمین محیط قل یا قوم لا تمنعوا انفسکم عن فضل اللّه و رحمته و من یمنع و انّه علی خسران عظیم قل یا قوم أ تعبدون التّراب و تدعون ربّکم العزیز الوهّاب اتّقوا اللّه و لا تکوننّ من الخاسرین قل قد ظهر کتاب اللّه علی هیکل الغلام فتبارک اللّه احسن المبدعین انتم یا ملأ الأرض لا تهربوا عنه ان اسرعوا الیه و کونوا من الرّاجعین توبوا یا قوم عمّا قد فرّطتم فی جنب اللّه و ما اسرفتم فی امره و لا تکوننّ من الجاهلین هو الّذی خلقکم و رزقکم بأمره و عرّفکم نفسه العزیز العلیّ العلیم و اظهر لکم کنوز العرفان و عرّجکم الی سمآء الایقان فی امره المحکم العزیز الرّفیع ایّاکم ان لا تمنعوا فضل اللّه علی انفسکم و لا تبطلوا اعمالکم و لا تنکروه فی هذا الظّهور الأظهر الأمنع المشرق المنیر فأنصفوا فی امر اللّه بارئکم ثمّ انظروا الی ما نزل عن جهة العرش و تفکّروا فیه بقلوب طاهر سلیم اذاً یظهر لکم الأمر کظهور الشّمس فی وسط السّمآء و تکوننّ من الموقنین قل انّ دلیله نفسه ثمّ ظهوره و من یعجز عن عرفانهما جعل الدّلیل له آیاته و هذا من فضله علی العالمین و اودع فی کلّ نفس ما یعرف به آثار اللّه و من دون ذلک لن یتمّ حجّته علی عباده ان انتم فی امره لمن المتفکّرین انّه لا یظلم نفساً و لا یأمر العباد فوق طاقتهم و انّه لهو الرّحمن الرّحیم قل قد ظهر امر اللّه علی شأن یعرفه اکمه الأرض و کیف ذی بصر طاهر منیر و انّ الأکمه لن یدرک الشّمس ببصرها ولکن یدرک حرارة الّتی تظهر منها فی کلّ شهور و سنین ولکن اکمه البیان تاللّه لن یعرف الشّمس و لا اثرها و ضیائها ولو تطلع فی مقابلة عینه فی کلّ حین

قل یا ملأ البیان انّا اختصصناکم لعرفان نفسنا بین العالمین و قرّبناکم الی شاطئ الأیمن عن یمین بقعة الفردوس مقام الّذی فیه تنطق النّار علی کلّ الألحان بأنّه لا اله الّا انا العلیّ العظیم ایّاکم ان لا تحتجبوا انفسکم عن هذه الشّمس الّتی استضآءت عن افق مشیّة ربّکم الرّحمن بضیآء الّذی احاط کلّ صغیر و کبیر ان افتحوا ابصارکم لتشهدوها بعیونکم و لا تعلّقوا ابصارکم بذی بصر لأنّ اللّه ما کلّف نفساً الّا بعد وسعها و کذلک نزل فی کلّ الألواح علی النّبیّین و المرسلین ان ادخلوا یا قوم فی هذا الفضآء الّذی ما قدّر له من اوّل و لا من آخر و فیه ارتفع ندآء اللّه و تهبّ روایح قدسه المنیع و لا تجعلوا اجسادکم عریّاً عن ردآء العزّ و لا قلوبکم عن ذکر ربّکم و لا سمعکم عن استماع نغماته الأبدع الأمنع العزیز الأفصح البلیغ

ان یا اشرف فاشکر اللّه بما شرّفک بلقائه و دخّلک تلقآء العرش مقعد عزّ عظیم فطوبی لعینک بما رأت جمال اللّه ربّک و ربّ الخلایق اجمعین فطوبی لأذنک بما سمعت نغمة اللّه المقتدر العلیم الحکیم ثمّ اعلم بأن تمّت میقات وقوفک لدی العرش قم ثمّ اذهب بلوح اللّه الی عباده المریدین الّذین احترقوا الأحجاب بنار الانجذاب و صعدوا الی اللّه الملک العزیز الحمید ثمّ ذکّرهم بما ورد علینا من الّذینهم خلقوا بأمر من لدنّا ثمّ بشّرهم برضوان اللّه لیکوننّ من المستبشرین ان اقصص لهم من قصص الغلام لیطّلعنّ بها و یکوننّ من الذّاکرین قل یا احبّآء اللّه قوموا علی النّصر و لا تتّبعوا الّذینهم جادلوا بنفس اللّه و انکروا حجّة الّتی جعلها اللّه برهان امره بین السّموات و الأرضین و بغوا علی اللّه علی شأن قاموا علی الاعراض فی مقابلة الوجه و ما استحیوا عن اللّه الّذی خلقهم بأمر من عنده و کذلک ورد علی جمال القدم من هؤلآء الظّالمین و بلغ الاعراض الی مقام قاموا علی قتلی بما القی الشّیطان فی صدورهم و کان اللّه علی ذلک لعلیم و شهید و لمّا شهدوا انفسهم عجزآء عند سلطنة اللّه و قدرته اذاً قاموا علی مکر جدید کذلک ورد علینا من الّذینهم خلقوا بأمر من عندنا و انّا کنّا قادرین انتم یا احبّآء اللّه کونوا سحاب الفضل لمن آمن باللّه و آیاته و عذاب المحتوم لمن کفر باللّه و امره و کان من المشرکین قل یا قوم لا تسمعوا قول المشرکین فی اللّه و مظهر نفسه اتّقوا من یوم کلّ یسألون عمّا فعلوا فی محضر ربّهم العلیّ العظیم و یجزون بما کسبوا فی الحیوة الباطلة و هذا ما قدّر علی الواح عزّ حفیظ و لا تکونوا من الّذین یتّخذون فی کلّ حین لأنفسهم امراً و یکفرون به فی حین آخر اتّقوا اللّه یا ملأ المؤمنین ان اتّخذوا ما نزل علیکم عن جهة العرش و دعوا ما دونه و کونوا علی الأمر لمن الرّاسخین

و ان رأیت الّذی سمّی بمحمّد قبل علیّ ذکّره من لدنّا و بلّغه ما امرت به لیقوم علی الأمر و یکون مستقیماً بحیث لا یزلّ قدماه عن صراط اللّه العزیز الحمید قل یا عبد تاللّه کلّما سمعت و عرفت قد ظهر من لدنّا و ما دونی قد خلق بأمری ان انت من العارفین و کلّما اشرنا به الی دونی هذا لحکمة من لدنّا و ما اطّلع بذلک احد الّا الّذین عرّفناهم مواقع الأمر و ایّدناهم بروح الأمین و انّک شقّ حجبات الأوهام لیستشرق علیک شمس الایقان عن مشرق اسمی الرّحمن و یجعلک من المخلصین قم علی خدمة ربّک و لا تلتفت الی الّذینهم کفروا باللّه و کانوا من المنکرین ان اذکر النّاس بالحکمة و الموعظة و لا تجادل مع احد فی امر ربّک لیتمّ حجّة ربّک علی العالمین کن متّحداً مع احبّآء اللّه ثمّ اجمعهم علی مقرّ الأمن فی ظلّ اسم ربّک العزیز العلیم ان احفظ العباد بأن لا یزلّهم همزات الشّیطان حین الّذی یرد علی ارضکم بمکر عظیم و معه ما یمنعکم عن حبّ الغلام کذلک نبّأناک من نبإ الغیب لتطّلع به و تکون من الثّابتین ان انقطع عن کلّ الأشطار ثمّ ولّ وجهک شطر الحرم مقرّ عرش ربّک الغفور الرّحیم ثمّ اعلم بأنّا اذکرناک فی الألواح من قبل و من بعد و ما وجدنا منک ما ینبغی لک ایّاک ان لا تمنع نفسک عمّا قدّرناه لک علی الواح قدس حفیظ خلّص نفسک عن کلّ ما یمنعک عن اللّه ثمّ اذکره بقلب خاشع منیر فینبغی لک بأن تکون مستقیماً علی الأمر علی شأن لو یجادلنّ معک کلّ من فی السّموات و الأرضین لن یقدرنّ ان یزلّنّک عن الأمر و یشهدنّ انفسهم عجزآء کذلک ینبغی لمن ینسب نفسه الی اللّه فی تلک الأیّام الّتی غرقوا فیها اکثر العباد فی غمرات الظّنون و الأوهام و کانوا من الهالکین

و اذا رأیت ابابصیر فاحضر هذا اللّوح تلقآء وجهه لیقرأه و یکون من العارفین و کبّر من لدنّا علی وجهه لیستبشر ببشارات الرّوح من لدن عزیز حکیم قل یا عبد انّا نزّلنا علیک الآیات و ارسلناها الیک رحمة من لدنّا لتذّکر الّذینهم کانوا فی ارضک لیقومنّ عن رقدهم و یقبلنّ بقلوبهم الی قبلة الّتی عند ظهورها خرّت وجوه اهل ملإ العالین ثمّ ذکّر من لدنّا احبّآء اللّه الّذین ما منعهم الأحجاب عن الدّخول فی لجّة بحر رحمة ربّک المعطی الکریم کذلک امرناک و القیناک و الهمناک لتشکر اللّه ربّک فی کلّ الأحیان و تکون من الشّاکرین و الرّوح و العزّ و البهآء علیکم یا اهل البهآء و علی الّذین ارادوا الوجه و کانوا من المقبلین

این توقیع منیع بجهت امة‌ اللّه در ارض قاف نازل شده تا جمیع اماء اللّه تلاوت نمایند و در جمیع بلاد انتشار دهند

هو الباقی

ان یا امة ‌اللّه اتصبرین علی مقعدک بعد الّذی کان قمیص الغلام محمرّاً بدم البغضآء بین الارض و السّمآء و ینادی فی کلّ حین بندآء حزین و کلّما یستغیث من احبّآئه یتقرّبون الیه بسیوف الحسد و کذلک کان الامر ان انت من العارفین اذاً قد وقع جمال البهآء فی غیابت الجبّ و انّکِ ان وجدتِ سیّارة العمآء فارسلیه لعلّ یدلی دلو الوفآء فی هذا البئر الظّلمآء و یرفع به الغلام و یستضیئ بلحاظه کلّ العالمین ان یا امتی اتصبرین علی محلّک بعد الّذی ابتلی الخلیل بید النّمرود و لن یجد لنفسه ناصراً الّا اللّه العزیز الجمیل ان یا امتی اتشربین المآء بعد الّذی کان الحسین ظمآناً فی ارض الطّفّ و کان ان یمصّ من عرقه قطرات دمّ منیر اتسیرین فی الرّضوان بعد الّذی کان جمال السّبحان متغیّراً بما اصابته البأسآء من جنود الشّیاطین ان یا امتی اتفرحین بعد الّذی بدل فرح اللّه ربّک بالحزن الکبری و بذلک استدمّت قلوب الممکنات ثمّ افئدة المقرّبین عن ورآء حجبات عزّ بدیع اتأکلین من نعمة اللّه ربّک بعد الّذی یأکل الغلام من قطعات کبده بما اکتسبت ایدی المنافقین قولی یا ملأ البیان ءاسترحتم فی بیوتکم بعد الّذی تغرّب جمال القدم و حلّ فی دیار الّتی لن یعرفه احد من اهلها لا من وضیعهم و لا من شریف اتضحکون بعد الّذی کان الرّوح بین یدی الیهود و یلدغوه کالثّعبان فی کلّ حین فوا حسرتاً علیکم بما نسیتم عهد اللّه و میثاقه و نبذتم امر اللّه و اخذتم ما امرکم هوىٰکم یا ملأ المنافقین

ان یا امآء اللّه اتکحلن عیونکنّ بعد الّذی یبکی عیون القدم و یجری الدّموع علی خدوده کما یمطر سحاب الفیض علی خدود ارض بدیع اتزیّنّ اجسادکنّ بعد الّذی کان ردآء اللّه مشبّکاً من رماح المنکرین اتدخلن فی حجرات السّرور بعد الّذی انقطعت نفحات السّرور عن رضوان اسمی العظیم ان یا امآئی اتحمّرن وجوهکنّ و اصفرّ وجه اللّه من لطمات البغضآء من الّذینهم ما آمنوا باحد من رسل اللّه بما انکروا هذا الفضل العزیز المنیع

یا امتی فاعلمی بانّ محبوب الرّحمن قد ابتلی بین ملأ البیان کما ابتلی علیّ بین ملأ الفرقان تاللّه بل اعظم من ذلک لو انت من الشّاهدین و انّ یوسف الجمال ینادی حین الّذی وقع تحت اظفار الذّئب و یستنصر من احبّآئه لعلّ یقوم احد علی نصره و یکون من النّاصرین اذاً فاضربن علی فخوذکنّ ثمّ علی ترائبکنّ ثمّ علی رؤسکنّ بما اراد الغلام ان یخرج عن بین هؤلآء بما ورد علیه ما لا یحصیه احد من العالمین تاللّه اهتزّت شجرة القصوی ثمّ انقعرت بجذعها علی وجه الارض بما هبّت علی سدرة المنتهی روایح السّموم عن شطر القلوب من عبادنا المشرکین ان یا امتی اتسترین رأسک بعد الّذی ارتفع رأس الغلام علی سنان البغضآء و بذلک عرّت الحوریّات رؤسهنّ فی غرفات البقآء و قلعن شعراتهنّ بما شهدن سلطان الابهی بین یدی الاشقیآء الّذینهم اعترضوا علی اللّه و کانوا من المعترضین علی جمال عزّ قدیم

ان یا جمال القدم ذکّر العباد بما اذکرناه لک خلف سرادق العصمة ثمّ اکشف جمال الاسرار عن حجبات الاستار اقلّ من ان یلتفت بذلک احد الّا کلّ فطن طاهر علیم لعلّ یعرفون بما نزّلنا حکمه فی التّورىٰة و جعلناه عبرة للسّامعین لانّ فی ذلک لآیات للعارفین و بیّنات للموقنین و دلالات لکلّ مجاهد امین الّذین لن یمنعهم اشارات الکلمات عن الورود فی مقابلة العرش هذا المقرّ المقدّس الّذی بترابه یستبرکون اهل ملأ القدم علی مکامن قدس رفیع قل انّا خلقنا البلعام من قبل بقبضة من الطّین ثمّ البسناه قمیص الاسمآء بحیث اشتهرنا اسمه بین عبادنا المقرّبین و ارفعنا ذکره الی مقام الّذی کان ان یذکره النّاس فی اکثر الدّیار و احاطته امطار الفضل من سحاب امرنا المبرم العزیز القدیر فلمّا قضت ایّام بعثنا بعده الکلیم بآیات بیّنات و ارسلناه الی بلده اذاً انکره و غرّته الرّیاسة الی ان حارب بالّذی بحرف منه خلق السّموات و ما دونها و الارضین و ما علیها و جعلناه مظهر نفسی العلیم الحکیم ان یا عبد خذ زمام القلم ثمّ اکف بما اجریت من فمه من رحیق القدس و تسنیم المنیر ان اختم الکلام فی هذا المقام ثمّ ابتدأ بذکر اصفیآئی لیکون ذکراً و شرفاً للذّاکرین

قل ان یا اهل البهآء ان ارکبوا سفینة البقآء الّتی جرت علی بحر الحمرآء انّ اللّه ما قدّر للمشرکین نصیباً منها لانّها لا تحمل الّا اهل التّقی من اصحاب هذا الفتی الّذی رکب رفرف الاستجلال و یصح بین السّموات و الارض و یدعو النّاس الی وجه اللّه لعلّ یکوننّ من المتوجّهین و انتم یا اهل البهآء ان وجدتم احداً ان یحلّ الالماس و یجریه علی الالواح فاکتبوا به ما نزل فی هذا اللّوح ثمّ انشروه فی کلّ البلاد لیظهر آثار اللّه بین عباده الموقنین و ان لن تجدوا فاکتبوه بالذّهب الخالص ایّاکم ان لا تجاوزوا عمّا اُمرتم به و لا تکوننّ من الصّابرین قل انّ اللّه قد اشرق عن افق تلک الکلمات شموساً مشرقات و لا یعلم عدّتها الّا اللّه المحصی العلیم و یربّی بکلّ واحد منها عالماً من عوالمه الّتی ما اطّلع بها احد من الممکنات الّا اللّه العالم الخبیر فطوبی لمن قابلها و استضآء بها و یخرّ بوجهه عند اشراقها و لا یکوننّ من المستکبرین و انّ حرفاً من هذا اللّوح لیکفی فی الحجّیّة و البرهان کلّ من فی السّموات و الارض و لا یعرفها الّا کلّ منصف بصیر و لو یضعها احد علی کلّ شیئ او تتلی علی السّموات و الارض لیجدها خاضعاً لوجه ربّک و تلک الکلمات نلقیها علی العباد لعلّ النّاس یکوننّ من المقبلین و یستقیمنّ علی الامر و ینصرنّ هذا العبد الوحید الوتر الفرید

اینکلمات در شرح توقیع مبارک نازل شده ولکن معانی الفاظ آن بلسان پارسی شرح شده و بر حقیقت معانی آن احدی آگاه نه الّا نفسه المقتدر العزیز القدیر

هو اللّه البهیّ الابهی

ای کنیز خدا آیا صبر را در صدر قرار دهی و یا اصطبار را بر اضطراب اختیار نمائی بعد از آنکه قمیص این غلام الهی و ثیاب این جمال روحانی مرشوش و محمرّ گشته بدم بغضا در بین ارض و سما و در کلّ حین بنداء حزین ندا فرماید و هر گاه از دوستان استغاثه نماید و یا از محبّان استعانت جوید بشمشیرهای حسد تقرّب جویند و به تیغهای رشک و غضب اجابت نمایند این چنین بوده است امر این جمال مظلوم اگر هستی تو از عارفین و در اینوقت جمال ابهی در بئر ظلما مسجون گشته و در جنح بلا محبوس شده پس اگر یافتی تو سیّارۀ عما را او را بر سر این بئر ظلمانی دلالت نما و بر نصرت این یوسف مصر رحمانی هدایت کن که شاید دلو وفا را در این بئر ظلما فرود آرد و نزول دهد و این جمال الهی صعود کند و بلحظات و نظرات او مستضیئ شوند عالمیان ای کنیز من آیا در محلّ خود صابر شوی و بر مسکن خویش ساکن گردی و آسایش طلبی بعد از آنکه خلیل رحمن در دست نمرود ملک طغیان مبتلا گشته و از برای نفس خود ناصری نیابد و معینی مشاهده ننماید مگر خداوندی که عزیز و جمیل است ای کنیز من آیا از ماء عذب فرات بنوشی بعد از آنکه حسین مظلوم کبد مبارکش از نار عطش سوخته و خدّ منیرش از حرارت ظمأ برافروخته بشدّتیکه از عروق مبارکش قطرات دم میمکد ای کنیز من آیا رخت طلب را بساحت گلستان طرب کشانی و یا بجهت سیر و سیاحت خود را برضوان سرور و بهجت رسانی بعد از آنکه جمال الهی از ایذا و اذیّت جنود شیاطین نفسانی متغیّر و پژمرده گشته و نار طلعتش خاموش و افسرده شده ای کنیز من آیا سرور و شادمانی جوئی و یا فرح و کامرانی طلبی بعد از آنکه فرح و مسرّت پروردگار بحزن و کدورت عظمی تبدیل گشته و بدینجهت قطعات کبد ممکنات و افئدۀ مقرّبین از وراء حجبات بدمّ حمرا تقلیب شده ای کنیز خدا آیا از نعمت پروردگار خود تمتّع جوئی و برخورداری طلبی بعد از آنکه غلام الهی از قطعات کبد خود تناول نماید بسبب آنچه اکتساب کرده ایادی منافقین پس بندای بلند اعلی و حنین کبری ندا کن ای ملأ بیان آیا مستریح شوید در بیوت خود بعد از آنکه جمال قدم از ممالک قرب غروب نمود و در ملکی نزول فرموده که نشناسد او را احدی از اهل او نه از وضیع و نه از شریف ای کنیز من آیا متبسّم شوی و یا خنده نمائی بعد از آنکه روح در دست یهود افتاده و بزخم حسود و دار عنود مقتول و مصلوب گشته و چون ثعبان کین او را در کلّ حین بگزند پس حسرت باد بر شما بجهت آنکه عهد و میثاق حضرت ذو الجلال را فراموش کردید و نسیان نمودید و امر الهی را ترک نمودید و بطوع و رغبت قبول نمودید آنچه امر کرد شما را هوای نفسانی خود ای ملأ منافقین ای کنیزان خدا آیا چشم را بزینت کحل مکحول نمائید بعد از آنکه عیون قدم گریان است و دموع او بر خدود او چون امطار نیسان در فیضان و آیا اجساد خود را زینت دهید بعد از آنکه رداء محبوب مشبّک گشته از رماح انکارکنندگان و یا در حجرات سرور درآئید و یا در محافل فرح و ظهور حاضر شوید بعد از آنکه نفحات سرور مقطوع و شئونات بهجت و ظهور ممنوع شده از رضوان اسم عظیم من ای کنیزان من آیا خدود را چون گل حمرا بلون شقرا مشّاطه نمائید با آنکه جمال ابهی از لطمات بغضا بلون صفرا مشهود گشته از ظلم کسانیکه باحدی از رسل پروردگار ایمان و اقرار ننموده‌اند و این فضل عزیز منیع را انکار نموده‌اند ای کنیز من بدان که محبوب رحمن بین ملأ بیان چون نقطۀ اولی در بین ملأ فرقان مبتلا گشته قسم بجمال ذو الجلال که بلایاء این جمال اعظم‌تر و اکبرتر است از بلایاء اوّلین و آخرین اگر هستی تو از گواهان و در اینوقت یوسف جمال در تحت اظفار الذّئب بندای حزین ندا فرماید و از احبّاء خود طلب نصرت نماید که شاید نفسی بقدرت و سلطنت الهیّه بر این امر قیام نماید و این جمال مظلوم را نصرت نماید ای کنیزان من در این هنگام چون غلام روحانی اراده نموده که جمال نورانی را از انظار محبّین و مغلّین بپوشاند دست افسوس و حسرت را بکمال تأسّف و حیرت بر سر و سینه زنید و با نالۀ زار همراز گردید و بضجیج و حنین دمساز شوید تا از چشم چشمۀ خون موج زند و از قلب جیحون دم جاری و ساری گردد قسم بخدا که شجرۀ قصوی در مکامن اعلی باصل خود بزمین افتاد زیرا که وزید بر این سدرۀ منتهی و جمال ابهی اریاح سموم از قلوب کسانیکه مشرک باللّه بوده و خواهند بود ای کنیز من آیا سر را بمقنعه‌های الوان مستور و مزیّن نمائی بعد از آنکه رأس غلام مصر بقا بر سنان بغضا مرتفع گشته و باین سبب حوریّات فردوس که در غرفات بقا ساکن و مستریحند برهنه نمودند سرهای خود را و پریشان نمودند موهای خود را زیرا که مشاهده نمودند که سلطان ابهی در دست اشقیا مبتلا گشته و در کلّ حین بر این جمال قدیم اعتراض مینمایند

در این حین جمال ابهی به بیانات قدس روحانی و کلمات عزّ سبحانی میفرماید که ای اصحاب بها بر سفینۀ بقا راکب شوید و بر بحر حمرا در اینمدینۀ کبریا حرکت نمائید و در اینمقام قدر خود را دانسته که احدی در این موهبت عظمی و مکرمت کبری شریک نبوده و نخواهد بود چه که الیوم جمیع کشتی‌ها در غمرات طمطام فنا مبتلا گشته‌اند مگر این فلک قدس سبحانی و سفینۀ عزّ رحمانی که هر که باو تمسّک یافته از فتنۀ ایّام محفوظ ماند و مقدّس فرموده او را پروردگار از حمل مشرکین و قعود معرضین و اینست فضل پروردگار که مخصوص است باوراق سدرۀ تقدیس که از جیب قمیص ابهی بضیاء ابدع اصفی ظاهر گشته‌اند پس قدر این فیض بدیع و فضل منیع را دانسته که مبادا مظاهر شیطان شما را از ظلّ سدرۀ رحمان منع نمایند و در ارض از محروم‌شدگان محسوب شوید پس شما ای بندگان من و مرایای جمال من اگر یافتید نفسی را اینکه قادر باشد که الماس را حل نماید و جریان دهد پس بنویسید این کلمات بدیع منیع را بمداد الماسیّه و نشر دهید او را در هر بلاد تا آنکه آثار الهی در ما بین عباد او انتشار یابد و اگر نیافتید و قادر بر او نگشتید پس بنویسید آنچه از سماء تقدیس نازل شده بذهب خالص و بفرستید بمدینه‌ها و دیارهای من که شاید اهل دیار بجمال مختار راه یابند و هدایت شوند و از سلسبیل قدس منیع و تسنیم عزّ بدیع بیاشامند اینست وصیّت پروردگار شما اگر هستید از شنوندگان و بدرستیکه اشراق فرموده از افق این کلمات پروردگار عالمیان آفتابهای عزّ صمدانی را که احدی بر احصای اعداد آنها قادر نبوده و نخواهد بود مگر پروردگار شما که او است احصاکننده و دانا و تربیت میفرماید بهر یک از این آفتابها عالمی از عوالمهای خود را که اطّلاع بآن عوالم نیافته احدی از ممکنات مگر نفس او که عالم و دانا و محیط است بر جمیع عوالم خود پس بشارت باد کسی را که مرآت صدر خود را مقابل نماید باین آفتابهای عزّ تمکین که از مشرقهای امر ربّ العالمین طلوع نموده‌اند و اشراق فرموده‌اند و بیفتد بوجه خود بر تراب در نزد طلوع این شموس معانی و نباشد از تکبّرکنندگان

این کلمات در شرح آیات عزّ صمدانی بلسان فارسی ذکر شد تا هر نفس از معین قدس حیوان که از فم رحمان جاری و ساری گشته طلب حیات باقی نماید و بعضی از آیات این توقیع منیع ترجمه نشده بادراک قارئین منوط و مشروط گشته تا چه ادراک نمایند فعلی اللّه قصد السّبیل یهدی من یشآء الی صراطه العزیز المستقیم

شمس جهان

قد نزل لورقة‌الرّضوان من لدی اللّه العزیز الرّحمن

هو الباقی فی افق الأبهی

ان یا امة‌اللّه ان ابکی فی نفسک بما وقع الغلام فی بئر الحسد و کان ذلک عن انظر النّاس خفیّا ان ابکی فی نفسک لهذا الغریب الّذی ابتلی بین یدی الحزبین فی هذا السّجن الّذی کان عن ورآء مدائن و جبال عظیما ان استقمی علی امر اللّه و حبّه و لا تنسیه و کونی فی حول النّار علی قطب المآء بالسّرّ الأمر مستقیما لا تضطربی عن الّذین هم کفروا و اشرکوا و کانوا عن مقرّ القرب علی الاعراض بعیدا

ذکّری من لدنّا ذبیح الأکبر ثمّ بشّریه برضوان الّذی کان عن جهة العرش فی بدع هذه الأیّام بالحقّ مخلوقا انّا ما نسیناه و اذکرناه فی الألواح من قلم الّذی کان منه الأسرار علی الرّمز مرقوما و نسأل اللّه بأن یثبته علی الأمر و یرزقه من ثمرات الّتی کانت من سدرة القدس باذن اللّه مشهودا

ذکّری من لدنّا امآء اللّواتی آمنّ باللّه ربّهنّ و کنّ بذکر اللّه فی هذا الذّکر الأعظم علی الحقّ مسرورا

هذه سورة القمیص قد نزّلناها بالحقّ و جعلناها مظهر هیکلی بین العالمین

بسم اللّه الأقدس الأقدس و بسمه البهیّ الأبهی

ان یا اهل البقآء فی الملإ الأعلی اسمعوا ندآء اللّه عن هذا النّسیم المتحرّک فی هذا الهوآء الخفیف تحت هذا السّمآء الرّقیق اللّطیف و انّه لمؤذّن النّاس بالحجّ الأعظم فی هذه الکلمة الأکبر الّتی کانت علی هیکل السّطر فی هذا الکتاب من قلم العزّ بالفضل مسطوراً قل انّه لکتاب الأعظم الّذی کان مختوماً بختام اللّه و مکنوناً خلف حجبات الغیب و مخزوناً فی خزاین العزّ و قد ظهر بالفضل علی هیئة العدل فی ایّام الّتی کانت علی الحقّ موعوداً

ان یا قرّة الرّوح فأنزل علی الممکنات من سمآء فضلک ما یغنیهم عمّا بین الأرضین و السّموات لأنّهم کانوا فقرآء فی سرّ السّرّ و فی فنآء هذا القباب عند مطلع هذا الجمال قد کانوا باذنک موقوفاً

ان یا قرّة الرّوح انّ المشرکین قد کانوا علی ریب فی امرک بعد الّذی انطقناک علی لحن الذّکر عند مطلع النّور فی هذا الظّهور الّذی اشرق فی هذا الطّور الّذی قد ارتفع علی هذین الاسمین فی هذین الشّمسین المشرقین فی الجمالین و انّک لا تحزن فاصبر ثمّ اصطبر فانّ ربّک الرّحمن یحرسک عن جنود الشّیطان و انّه قد کان علی العالمین حکیماً ان اخرق الحجبات عن وجهک ثمّ السّبحات عن جمالک ثمّ اطلع عن مطلع الفردوس علی هیکل النّور فی هیئة الرّوح و لا توجّه الی احد و لا ترتدّ بصرک الی وجوه المشرکین و توجّه الی جهة العرش شطر ربّک و انّه یکفیک عن العالمین جمیعاً و انّه ینصرک بالحقّ و یؤیّدک فی کلّ حین کما ایّدک بالفضل بحیث انطق الرّوح فی صدرک و جعلک علی العالمین ضیآءً منیراً قل تاللّه انّی لمنظر الأکبر فی الملإ الأعلی و الجمال الأطهر فی الأفق الأبهی و الکلمة الأظهر عند الشّجرة القصوی و النّبأ العظیم عند سدرة المنتهی و الطّلعة الغیب فی جبروت القضآء و سرّ اللّه و امره فی ملکوت البدآء و باشارة من قلمی قد ظهر حکم الکاف بین الأرض و السّمآء و امر النّون فی مداین الأسمآء و انّ ربّک الکریم قد فضّلک بالحقّ و جعلک علی العالمین رکناً شدیداً قل انّی انا الرّکن الأعظم و الکلمة الأتمّ و من تمسّک بی فقد تمسّک بحبل اللّه المتین فی هذا النّبإ المبین الّذی کان خلف سرادق العصمة عن ورآء حجبات العظمة بالحقّ مستوراً

ان یا قرّة البقآء فی مطلع السّنا تاللّه انت الحاکم فی هذا السّمآء فاحکم کیف تشآء بما ثبت من عندک احکام القضآء بالامضآء فانّ الشّموس و الأقمار و النّجوم مسخّرات بأمرک الا لک الأمر فی جبروت البقآء و لک الخلق فی ملکوت الأرض و السّمآء فانّ ربّک الّذی لا اله الّا هو قد جعلک للعالمین بالحقّ الخالص ناصراً و ظهیراً

ان یا اهل الأرض أ حسبتم ان تدخلوا الجنّة فی هذا العدن الّذی قد ظهر علی هیکل الرّضوان فی هذا الجنان من غیر حبّ هذا الغلام الأبدیّ الأحدیّ الأزلیّ السّرمدیّ العجمیّ العربیّ الالهی فبئس ما ظننتم فی انفسکم فانّ مثوی الظّالمین قد کان فی نار الّتی کانت فی اسفل الجحیم بالعدل موقوداً قل انّا نزّلنا فی قلوب المشرکین الرّعب علی العدل و فی قلوب الموحّدین سکینة بالفضل من هذا الکتاب الّذی کان عن سمآء الغیب علی العالمین بالفضل منزولاً

ان یا اهل الامکان اسمعوا نغمات اللّه فی قطب جنّة الفردوس من سدرة القدس الّتی کانت فی ارض الزّعفران بأیدی الرّحمن مغروساً قل تاللّه بنغمة منها تجلّی النّور علی الطّور الرّفیع فی سینآء القدس خلف لجّة الأنس لموسی الکلیم فی رفرف البقآء عند شجرة القصوی من هذه النّار المشتعلة الصّفرآء انّی انا اللّه ربّک و ربّ آبائک الأوّلین و انّه قد کان علی العالمین محیطا و بنغمة منها تحرّکت الأرواح فی اجساد الممکنات و تغرّدت دیک العرش بین الأرض و السّموات و نطقت روح القدس بلسان بدع ملیحاً و بها ظهرت حکم الکاف و النّون و تمّت نعمة اللّه علی من فی السّموات و الأرض و ظهر جمال اللّه بطراز الّذی انصعق عنه کلّ من فی الملک جمیعاً

یا اهل الأرض ان لن ترضوا بهذا الجمال الأطهر فی هذا الرّضوان الأکبر موتوا بغیظکم انّه قد ظهر بالحقّ و قد جعله اللّه نوراً للموحّدین و ناراً للمشرکین و انّه کان بکلّ شیء بصیراً قل لن یرفع الیوم ندآء احد الی اللّه الّا من دخل فی جنّة الخلد فنآء هذه الکلمة الّتی تنطق بالحقّ علی هذا الطّور الّذی کان علی الأمر رفیعاً قل انّه لکتاب اللّه و انّه لصحیفة المختومة الممهورة الّتی کانت تحت کنائز القدرة فی حجبات العصمة بالحقّ محفوظاً یا ملأ الأرضین و السّموات هل تقدرون ان تنفذوا من اقطار هذا الحصن الّذی قد کان من زبر الحدید عن ورآء جبل العزّ مرفوعاً و هل تستطیعون ان تخرجوا من ارض اللّه لا فوالّذی لا اله الّا هو لن تقدروا علی النّفوذ و لن تستطیعوا علی الخروج اذاً تمسّکوا بهذا الخیط الصّفرآء فی هذا الهوآء الّذی اشرق فی هذا السّمآء الّذی تجلّی علی هذا العمآء الّذی استظهر بلون الحمرآء فی قطب هذا البقآء الّذی ما ادرکه عیون اهل السّنآء لتکوننّ من اهل الفردوس فی رضوان القدس من قلم اللّه مکتوباً

ان یا ملأ البیان أ تقولون کما قالوا من قبل بأنّ ید اللّه مغلولة ام تظنّون فی انفسکم بأن سدّت ابواب الفضل بعد الّذی لم یزل کانت مفتوحة علی وجه السّموات و الأرض قل تاللّه اذاً قد فتح باب القدس عن یمین الفردوس و طلع عنه جمال القدم بسلطان مبیناً و هذا هو الّذی جعله اللّه بشیراً للموحّدین و نذیراً للمشرکین و انّه لسراج اللّه بین السّموات و الأرض یوقد بذاته لذاته من دهن نفسه و یستضیء منه اهل ملإ الأعلی ثمّ اهل لجّة الحمرآء ثمّ اهل قلزم القدس خلف لجج الکبریآء و کذلک کان الأمر من قلم القضآء علی لوح الامضآء بالحقّ مکتوباً

ان یا قرّة البقآء لا تمنع بدایع فیضک عن الممکنات و لا تحتجب من حجبات الاشارات فاخرج عن غرف الیاقوت ثمّ انفق خمر الحیوان فی هذا الرّضوان من کؤوس الرّحمن عن ید هذا الغلمان الّذی کان عن افق القدس بطراز اللّه مشهوداً ایّاک ان تغمض عیناک عن الفضل و تمنع کوثر الجود عن العباد لا تنظر الیهم و لا بما عندهم فانظر بالمنظر الأکبر مقام عزّ محموداً فارحم علیهم ثمّ ارتفع فی هذا السّمآء سحاب العزّ و البقآء ثمّ امطر علی الممکنات امطار فضل محبوباً لأنّک انت الکریم فی ملکوت الأسمآء و ذو الفضل القدیم فی جبروت البقآء و ذو الجود العظیم فی لاهوت العمآء و انّک انت قد کنت فی الملإ الأعلی فوق العرش بالفضل مشهوراً قل قد ظهر جمال الرّحمن و طلعة السّبحان فی هیکل الانسان فتبارک اللّه الّذی ارسله بالحقّ و علّم هذا القلم فی سرّ السّطر حکم البیان و انّه قد کان بکلّ شیء قدیراً

ان یا قرّة الرّوح حدّث النّاس بنعمة الّتی اعطیناک قبل خلق الموجودات فی ذرّ البقآء و قبل ان زیّنت هیاکل الأشیآء بقمیص الأسمآء حین الّذی کان آدم البقآء فی طین القضآء بالأمر مکنوناً و ان یرد علیک اعراض المشرکین لا تحزن فسوف نقدّس ذیل ردائک عن الاشارات من مظاهر الأسمآء و الصّفات کما طهّرناک عن عرفان کلّ مشرک شقیّاً فاستقم علی الأمر ثمّ انطق بین الأرض و السّمآء بما انطقنا الرّوح فی صدرک فتوکّل علی اللّه ربّک فی عشیّ القدس و اشراق القرب فانّه یکفیک بالحقّ عن کلّ ظالم اثیماً فأقبل الی اللّه ربّک ثمّ اعرض عمّا سواه و انّا نحرسک بسلطان القدرة و القوّة و نحفظک بعصمة الّتی ما ادرکها الخلایق جمیعاً فسوف یظهر امرک و نرفع اسمک فی الملإ الأسمآء و نذکرک فی سرادق القدس بلسان صدق امیناً کذلک نلقی علیک من آیات الأمر و نصرّف لک الآیات لتکون الحجّة من عند ربّک بالغة علی العالمین جمیعاً

ان یا ذکر اللّه الأکبر کیف اذکر بدایع ذکرک بما الهمتنی بعد الّذی احاطتنی المشرکون من کلّ الأشطار و انّک کنت بذلک شهیداً تاللّه قد ضللت رأس الخیط فی امری و صرت متحیّراً لما بدت البغضآء فی صدور الّذین ما آمنوا بک فی طرفة عین و انّک قد کنت بهم علیماً و اذا انظر الی بدایع مواهبک و عطایاک فی حقّی و التّقرّب الی نفسک یهتزّ روحی شوقاً للقائک و اذا ارتدّ البصر الی ابتلائی بین بریّتک تضطرب کینونتی خوفاً لقضائک و انت العالم بالحقّ فی کلّ شیء و کنت بکلّ شیء خبیراً

ان یا قرّة البقآء لا تحزن من شیء و لا تخف من احد ثمّ انفق علی اهل رفرف اللّاهوت من کؤوس البقآء و علی ملإ قدس الجبروت من خمر الحمرآء و علی اهل سرادق الملک و الملکوت من کؤوب البیضآء من هذا اللّبن الخالص الأصفی ثمّ علی اهل النّاسوت من اباریق القضآء و علی اهل البهآء ما ینقطعهم عن کلّ شیء و یجذبهم الی مکمن قدس قدیماً ایّاک ان تنظر الی المشرکین و بما اکتسبت ایدیهم ثمّ انظر بالمنظر الأعلی الی جمالک القدمیّ الأبدیّ الّذی اشرق بالحقّ عن افق اسم علیّاً و انّه یکفیک عن کلّ شیء و یحرسک عن رمی الشّیاطین و یرفعک بالعدل الی مقام عزّ بدیعاً لأنّک انت الحسین فی جبروت الأسمآء و بالعلیّ قد کنت فی حول العرش مذکوراً و اذا اشتدّ علیک الأمر لا تحزن فی نفسک ثمّ اصطبر فی سبیلی فانّ اجر الصّابرین قد کان فی امّ الکتاب من قلم القدس مکتوباً قل قد جآء القضآء من هذا الامضآء و یحکم ما یشآء علی من فی السّموات و الأرض من لدن عزیز حکیماً

یا اهل الأرض أ تدعون اسمآء الّتی سمّیتموها انتم و آبائکم و ما جعل اللّه لها من سلطان و تذرون الّذی جآءکم بسلطان عظیماً اتّقوا اللّه و لا تتّبعوا ما یأمرکم به انفسکم فاتّبعوا امر اللّه و سننه بما نزل فی البیان ان الحکم الّا من عنده و انّه کان بکلّ شیء علیماً و لا تبخلوا بما اتاکم اللّه من فضله ثمّ انفقوا ما رزقتم به ان کنتم فقرآء یغنیکم اللّه من فضله انّه کان علی کلّ شیء قدیراً فسوف یجزی اللّه الّذین آمنوا ثمّ انفقوا احسن الجزآء من عنده و یدخلهم فی رضوان قدس قدیماً انّا لمّا اردنا ان نختم القول سمعنا النّدآء بین الأرض و السّمآء بأن یا جمال الکبریآء فی قمص الأبهی لا تمنع الآذان عن نغمات قدسک و لا الأبصار عن کحل عرفان جمالک و لا الشّموس عن بوارق انوار افضالک و لا القلوب عن نفحات حبّک و لا الممکنات عن رشحات فیض رحمتک الّتی کانت علی العالمین محیطاً و انّ حوریّات الفردوس و اهل حظایر الأنس ثمّ الّذینهم کانوا خلف العرش فی مواقع القدس نزلوا عن غرف البقآء و وقفوا فی الهوآء فوق الرّأس فی هذا الفضآء الأقدس الأطهر و یریدنّ ان یسمعنّ تغرّداتک الأحلی فی هذا المقام الأسنی تاللّه انّ الصّمت محبوب الّا عن نغماتک البدیع و کان العصمة مطلوب الّا فی امرک المنیع و الاصطبار ممدوح الّا عن جمالک الدّرّیّ العزیز اللّمیع و انّک قد کنت بعلمک الحقّ علی ما اقول علیماً تاللّه الحقّ بربواتک المحزونة قد تشبّکت الأکباد من اولی الوداد و رجعت الآیات الی جبروت السّداد و عرت هیاکل الأسمآء عن خلع الصّفات و حشرت الأشیآء بأثواب الحزن بین الأرضین و السّموات و انّک انت القادر بالحکم تفعل ما تشآء بسلطانک و انّک قد کنت علی کلّ شیء قدیراً و انّا لمّا سمعنا منادی الرّحمن عن جهة الرّضوان انتهینا لحن الأولی و ابتدأنا بلحن اخری لعلّ اهل السّکرآء من اولی البغضآء ینصفون فی هذا الأمر البدیع الأبدع الأعلی اقلّ من ذرّة الّتی تتحرّک فی هذا الهوآء و یشهدنّ قدرة ربّهم فی السّرّ و الاجهار فسبحان الّذی نزّل الآیات بالحقّ کما نزل علی علیّ بالحقّ و من قبله علی محمّد رسول اللّه و من قبله علی الرّوح و من قبله علی الکلیم علی انّه لا اله الّا هو له الأمر فی جبروت البقآء یحیی و یمیت ثمّ یمیت و یحیی و انّه هو باقی لا یفنی و سلطان لا یعلی و ملیک لا یبلی و ظاهر لا یخفی و باطن لا یبدی بیده ملکوت کلّ شیء و انّه لهو العزیز المختار

یا قوم اتّقوا اللّه و لا تکفروا بآیات اللّه و لا بالّذی یفتخر بلقائه سکّان السّموات و الأرض و من دونهما اهل ملإ القرب الّذین یرزقون فی کلّ حین بما یستشرق علیهم انوار الجمال من وجه اللّه المقتدر النّوّار قل یا قوم هذا نفس اللّه بینکم و سلطانه فیکم ایّاکم ان تجاحدوا بآیات اللّه بعد الّذی تنزل بالحقّ کما تنزل الأمطار و انّ الأمطار یمطر و یسکن ولکنّ الآیات تنزل فی کلّ حین بحیث لا یأخذها النّفاد و الّذین اوتوا بصائر القدس یشهدون بأنّها نزلت من جبروت اللّه المهیمن الجبّار یا قوم ان تکفروا بآیات اللّه فبأیّ حدیث آمنتم باللّه فی یوم الّذی فیه زلّت اقدام کلّ عارف و اقشعرّت جلود کلّ موقن و خطفت فیه الأبصار اتّقوا اللّه یا ملأ البیان و لا تجادلوا بالّذی آمنتم به من قبل فأنصفوا فی انفسکم و لا تختلفوا فی الّذی به رفعت اسمائکم و لا تعقّبوا کلّ مشرک مکّار قل أ تتّخذون لأنفسکم ارباباً من دون اللّه و تفعلون کما فعلوا امم الفرقان فویل لکم و بما اکتسبت ایدیکم فسوف ترجعون الی مثواکم فما مثوی الظّالمین الّا النّار قل انّ الّذین یصغون کلمة اللّه و ینصعقون شوقاً لها اولئک یسقون رحیق القدس من ید هذا الغلام الأحدیّ الأبدیّ الأزلیّ السّرمدیّ الالهیّ الّذی جآءکم علی سحاب الأمر بسلطنة و اقتدار

یا ملأ البیان أ تقرؤون الآیات و تکفرون منزلها تاللّه الحقّ ما فعل احد بمثل ما فعلتم و ما ارتکبت ملل مثل ما ارتکبتم فویل لکم یا ملأ الأشرار و انّکم خبتم فی انفسکم بحیث نسیتم عهد اللّه و نکثتم میثاقه و اعرضتم عن الّذی بأمره خلقتم و خلقت السّموات و الأرض انّه ما من اله الّا هو له الخلق و الأمر ینزل لمن یشآء ما یشآء و کلّ عنده بمقدار قل انّا وصّیناکم فی البیان بأن لا تکفروا بآیات اللّه اذا نزلت بالحقّ و انّا ما نزّلنا البیان الّا لهذا النّبإ الّذی کان مسطوراً برحیق القدس علی الواح الّتی ما ارتدّت فیه الأبصار فلمّا جئناکم عن مشرق الرّوح تارة اخری تولّیتم عن الصّراط و کفرتم بنعمة اللّه و اتّبعتم کلّ منکر مرتاب تاللّه الحقّ لن یعرفنا الیوم الّا الّذین صفت مرآة قلوبهم و طهرت انظارهم عن النّظر الی غیر اللّه اولئک اصحاب الأعراف یعرفون بارئهم فی کلّ شأن و یتمسّکون بعروة الوثقی فی هذا الحبل المحکم الأصفی کذلک نصرّف لکم الآیات و نلقی علیکم ما یغنیکم عن کلّ مشرک غدّار قل یا قوم انّی لن اخاف من نفسی بل علی الّذی یأتی من بعدی فی یوم الّذی توقد فیه النّار و تستضیء فیه الأنوار تاللّه الحقّ یا ملأ البیان تفعلون به ما لا فعل امّة الفرقان بعلیّ و لا النّصاری بمحمّد و لا الیهود بعیسی و لا الّذینهم کانوا من قبل قبل الی رسل اللّه و یشهد بذلک ما فعلتم بهذا العبد بعد الّذی جآءکم بسلطان الأمر و معه حجّة یعجز عنها کلّ ذی علم و اقتدار

ان یا ملأ البیان أ نسیتم حین الّذی جآءکم العلیّ بسلطان من الأمر و انکروه علمآء الفرقان الی ان افتوا علیه و قتلوه بشأن بکت علیه السّموات و الأرض و ناحت المقرّبون ثمّ اهل حجبات القرب و القدس و من ورائهم الأحجار و الأشجار و آمن به قلیل منکم اذاً رجع مرّة اخری لیمتاز الصّادق عن الکاذب اذاً کذّبتم و انکرتم الی ان کفرتم بما آمنتم به من قبل و کفی اللّه شهیداً بیننا و بینکم و من عنده علم الأسرار قل انتم فی الملإ الأعلی لمعروف بالکذب و فی جبروت البقآء بالشّرک و فی ملکوت الأسمآء بالکفر لأنّکم کفرتم بآیات اللّه بعد الّذی استدللتم بها لدونکم کذلک یظهر اللّه خائنة النّفوس و ما تخفی الأصدار و من المشرکین من قال هذه الآیات ما نزلت علی الفطرة تاللّه الحقّ انّ الفطرة حینئذ قد ظهرت علی هیکل خادم و قامت لدی الباب بخضوع و اناب یضجّ و یقول فویل لکم یا معشر المغلّین تاللّه انّی قد خلقت بأمر من لدنه کذلک تشهد لنفسها ولکن لا یفقهون هؤلآء الأشرار تاللّه انّها لتفتخر بنسبتها الی نفسنا الحقّ و انّا لم یزل کنّا غنیّاً عنها قد خلقناها و کلّ شیء بأمر من لدنّا و لا ینکر ذلک الّا کلّ منکر کفّار کذلک صفت لهم السنتهم الکذبة بحیث یقولون ما لا یشعرون و یفترون علی اللّه قل فمن اظلم ممّن افتری علی اللّه و کذّب بآیاته بعد الّذی نزلت فی اللّیالی و الأسحار قل موتوا بغیظکم لا مفرّ لکم الیوم الّا بأن تنکروا بما عندکم او تقرّوا بما نزل من جبروت الأمر من لدن عزیز مختار قل أ تقولون کما قالوا علمآء الفرقان اما تستحیون عن اللّه الّذی خلقکم و رزقکم و عرّفکم مظهر نفسه بآیات الّتی عجزت عنها العقول و الأفکار انتم یا جند اللّه طهّروا قلوبکم عن ذکر هؤلآء ثمّ قوموا علی نصر اللّه و امره ثمّ خذوا کتاب اللّه بقوّة من عندنا و لا تلتفتوا الی المشرکین و ما یقولون لأنّ الیوم ما بقی لهم من حجّة و لن ینفعهم شیء الّا ضرب الأعناق من سیوف اللّه العزیز المقتدر السّخّار تاللّه انتم یا ملأ الأحباب سیوف اللّه لو تشربون من هذا الکأس الّتی تنقطع بها النّفوس عن کلّ ما سواه و یرفعهم الی مقام لن یخافنّهم شیء عمّا فی السّموات و الأرض و لن یضطربنّهم قلّتهم و لا کثرة الفجّار فواللّه الّذی لا اله الّا هو لو یقوم واحد منکم علی نصرة امرنا لیغلّبه اللّه علی مائة الف و لو ازداد فی حبّه لیغلّبه اللّه علی من فی السّموات و الأرض کذلک نفخنا حینئذ روح القدرة فی کلّ الأشطار لیستقدرنّ به سکّان الفردوس فی ایّ شطر کان و ینصرنّ اللّه بارئهم فی کلّ لیالی و انهار ثمّ اعلموا بأنّ الّذین کانت قلوبهم متعلّقة بشیء عمّا فی السّموات و الأرض لن یقدرنّ ان یدخلنّ ملکوتی لأنّ اللّه قدّس هذا المقام عن دونه و جعله موطن الأبرار اذاً فاسعوا الی هذا المقام و لا تحرموا انفسکم عن هذا الفضل و لا تکوننّ اصحاب النّار انّ الّذینهم کفروا باللّه و سلطانه اولئک ترهقهم ذلّة و ما لهم من اللّه من عاصم فسوف یأخذهم سیاط القهر من لدی اللّه القادر القهّار کذلک نزّلنا لکم الآیات و صرّفنا الأمر و سخّرناه بما اظهرنا من هذا القلم الأعلی لیکون تذکرة للأحبار ثمّ اعلموا یا قوم بأنّ اللّه قد جعل کلّ الحروفات من هذه الکلمات لرضوان اوسع عمّا یحصیه اهل الامکان ثمّ الّذینهم سکنوا عن خلف حجبات النّور عند ظهورات هذا الظّهور عمّا یتجلّی علیهم من انوار السّبحان و جلسن فیها حوریّات المعانی و البیان من اسرار هذا الفتی الالهیّ الّذی استقرّ علی عرش الغفران و لو تکشف الجمال واحدة منهنّ علی اهل السّموات و الأرض کلّ ینصعقنّ بل ینعدمنّ الّا من تمسّک بحبل هذا الجمال الّذی تفرّد فی الأکوان بنفسه المنّان و ینطق جمال الغیب فی صدره فی کلّ الأحیان بأنّک انت اللّه لا اله الّا انت المهیمن السّخّار و لمّا اردنا ان نختم القول قد سمعنا ندآء الرّحمن مرّة اخری عن جهة العرش فوق الرّضوان بأن یا جمال القدم اقسمک بجمالی ثمّ ضیائی ثمّ امری بأن لا تصمت عن نغماتک الأحلی ثمّ صرّف الآیات علی لحنک الأخری لأنّ اهل الغیب من عوالم العمآء یریدنّ ان یسمعنّ نغماتک الجذبآء و انّک انت القادر علی ما تشآء و انّک انت المقتدر العزیز المنیع

ان یا قرّة الأمر ذکّر فی ظلل الأنوار عبادنا الأخیار فی کلّ الأشطار لعلّ نغمة الجبّار یثبّتنّهم علی الأمر بحیث لا یبدّلنّ خلع المختار عن هیاکلهم و یقومنّ علی النّصر باسمی النّاصر المقتدر الغالب القدیر قل انّ ذکر اللّه احبّائه لیکون احلی عن کلّ حلو و اعزّ عن کلّ ما خلق بین السّموات و الأرضین فواللّه لو یعرفون النّاس قدر ما ینزل علیهم من آیات اللّه المهیمن العزیز المنیع لیفدون انفسهم و ینفقون اموالهم رجآء حرف من آثار ربّهم و کذلک نلقی علیکم من حکمة اللّه لتکوننّ من العارفین

ان یا اسمی اسمع ندآء ربّک حین الّذی استوی علی العرش بسلطان الّذی احاط الممکنات لتستقیم علی الأمر و تکون من الفائزین ثمّ اعلم بأنّا ابتلینا تحت مخالیب البغضآء و لن اجد لنفسی ناصراً الّا اللّه ربّی و ربّ العالمین و ورد علینا ما لا ورد علی اصفیآء اللّه من قبل و ما سمع شبهه اذن الخلایق اجمعین کذلک انبأناک من نبإ الرّوح لعلّ تنصره بما استطعت علیه و تکون فی امره لمن الرّاسخین قل انّه لن یحتاج بأحد و انّ النّصر کلّه فی قبضته ینصر من یشآء بأمر من عنده و انّه لهو العزیز المقتدر الحکیم و انّه لو یأمر النّاس بالنّصر هذا من فضله علیهم لیبلغهم الی ما اراد و انّه لغنیّ عن العالمین و بیده ملکوت کلّ شیء و فی یمینه جبروت الأمر و الخلق یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید ان استقم یا عبد حین الّذی یغشی النّاس سکر الأمر من هذا النّبإ الأعظم العظیم بحیث یفرّون الی الیمین و الشّمال و یجعلون اصابعهم فی آذانهم لئلّا یسمعوا نغمات الّتی بها استجذبت افئدة ملإ الأعلی و تحیّرت عقول الموحّدین کذلک احصینا الأمر فی الواح القضآء عن خلف حجبات العصمة و اخبرناک به فی هذا اللّوح المبین قل یا قوم تلک رحمة اللّه علیکم الّتی احاطت الذّرّات و هل رأیتم ابدع منها لا فوربّک الرّحمن ولکنّ النّاس اکثرهم فی حجبات عظیم قل تلک نسمة القدس الّتی تهبّ عن مشرق الأمر و هل احصیتم احسن منها لا فونفسی المنّان ان انتم من الموقنین

قل یا ملأ البیان انّا آمنّا بما نزل من عند اللّه فی کلّ الأعصار و بعلیّ و بما نزل علیه من آیات اللّه العزیز العالم العلیم و من قبله بمحمّد رسول اللّه و من قبله بأصفیآء اللّه و رسله الّذینهم خرقوا سبحات الأکوان و طلعوا عن افق الرّحمن بسلطان مبین و برهان لایح منیر قل انّا آمنّا بهم و بما عندهم من سنن اللّه و دینه ثمّ شرایع اللّه و امره انّه ما من اله الّا هو له الخلق و الأمر و کلّ عنده فی الواح عزّ حفیظ کذلک شهد العبد لنفسه و یشهد علی ذلک کلّ الوجود من الغیب و الشّهود ان انتم من الشّاهدین قل یا قوم تاللّه هذا لعلیّ بالحقّ قد ظهر بسلطان الّذی ما ادرک شبهه عیون الّذینهم اعتکفوا فی خیام المجد عن ورآء حجبات النّور فکیف اعین هؤلآء المستضعفین و قد جرت عن یمینه بحور الحیوان و عن یساره جنود الرّحمن فتعالی من هذا الانسان الّذی ظهر فی قطب الامکان بجمال السّبحان فتعالی من هذا الجمال الأبدع الأمنع الأقدم القدیم

ان یا جمال القدم ذکّر فی الکتاب رضی‌الرّوح لیکون راضیاً عن نفسه و عمّا رشّحت علی فؤاده سحاب القدس من امطار عزّ بدیع لعلّ یحترق الحجبات بنار الّتی تجلّت فی قطب الامکان و یخرق سبحات الوهم بسلطانی المقتدر العزیز القدیر قل یا عبد لا تخف من احد فی سبیل ربّک خذ کأس الحیوان علی کفّک الیمنی ثمّ انفق بها علی الّذین تجدهم علی جهة الرّضوان فی هذا الجنان الّذی ظهر عن یمین الرّحمن و ان شهدت نفسک عاجزاً عن حمل الکلمة من هذا الثّقل الأکبر فاستقدر باسمی القادر العلیم الخبیر و ان احصیت بصرک ضعیفاً عن نقع الأوهام فاستبصر باسمی البصیر النّاظر العلیم الحکیم قم علی الأمر ثمّ خذ عصا الّذی اعطیناک فی سرّ تلک الکلمات ثمّ افلق بها بحر الأوهام فی تلک الأیّام الّتی اخذت الرّخوة کلّ من فی السّموات و الأرض الّا من شآء ربّک الرّحمن و انّه لیحفظ من یشآء و انّه لعلی کلّ شیء قدیر قل تاللّه قد ظهر جمال الأولی مرّة اخری و تجلّی من نور من انوار وجهه اقلّ من سمّ الابرة علی من فی السّموات و الأرض اذاً انصعقت الطّوریّون علی الطّور الرّفیع من هذا الجمال المشرق المنیع بعد الّذی اخبرناهم بهذا الأمر فی الواح عزّ حفیظ و انّک انت فاقرأ ما نزل من جمالنا الأولی فی قیّوم الأسمآء لتعرف سرّ الأمر فی هذا السّرّ الّذی تقنّع بالأسرار و کان خلف الأستار بما اکتسبت ایادی الظّلم من هؤلآء الأشرار و لا یعلم ذلک الّا اللّه العزیز المنیع و انّک ان اطّلعت فی الکتاب من اسرار ربّک و عرفت حکم الکرّة بعد کرّة الأولی ایّاک ان تظهر لأحد و لا تحرّک به لسانک لأنّ اهل لجّة البقآء لن یقدرنّ ان یسمعنّ بل ینعدمنّ فی الحین ایّاک ایّاک فاستر جمال الأمر عن الّذینهم کفروا و اشرکوا و انّک فاشهد جمال القدم فی مرآة قلبک ثمّ استأنس به و کن من الشّاکرین فاستر جمال اللّه عن عیون المشرکین ثمّ اسراره عن قلوب المغلّین تاللّه الحقّ تلک ایّام فیها امتحن اللّه کلّ النّبیّین و المرسلین ثمّ الّذینهم کانوا خلف سرادق العصمة و فسطاط العظمة و خبآء العزّة و کیف هؤلآء المشرکین الّذین اتّخذوا الههم انفسهم و اذا یظهر علیهم سلطنة اللّه و اقتداره ثمّ عظمته و اجلاله یجعلون کفّ الاعراض علی ابصارهم ثمّ یسرعون فی المکر لیشتبهنّ علی العباد کذلک نلقی علیک ما یحفظک عن رمی هؤلآء الشّیاطین و انّک ان ترید ان تشرب من هذه الشّرعة الّتی جرت عن یمین الفضل و بما وعدت به فی قطب الرّضوان من الکافور و السّلسبیل فانقطع عن کلّ من فی السّموات و الأرض و عن کلّ ما جری علیه حکم الأسمآء فی ملکوت البدآء لیفتح علی قلبک ابواب المعانی و البیان و تطّلع بأسرار الرّحمن فی هذا الرّضوان و تکون من الموقنین ان یا رضی‌الرّوح تفکّر فیما نزل علیک من لدن عزیز علیم لعلّ تعرف ما اراد اللّه عرفانه لنفسک و تصل مقام الّذی قدّر لک فی الواح عزّ کریم و انّا ارسلنا الیک هذا القمیص الّذی کان مرشوشاً بدم صادق لعلّ تطّلع بما هو المستور عن انظر العالمین الّا من شآء ربّک الّذین لا یمنعهم الحجبات و لا الاشارات و لا منع کلّ مانع ولو یظهر علی صور الصّافین و الکروبیّین لأنّهم ینظرون بالمنظر الأکبر فی هذا الجمال الأظهر و یعرفون الحجّة بنفسها لا بغیرها لأنّ دلیله آیاته و وجوده اثباته کذلک کان الأمر من قبل و من بعد ان انتم من العارفین

ان یا قرّة البقآء قل تاللّه انّا ما نزّلنا فی الألواح کلمة علی لحن البدیع عمّا القینا علی القلم من اسرار القدم لأنّا وجدنا ملأ البیان فی سکر و غفلة و وهم لن یقاس بملل الأخری لذا ستر عنهم هیکل الکبریآء جماله الأنور الأعلی بألف الف حجاب من النّور لئلّا یرتدّ الیه الأبصار من هؤلآء الخائنین اذاً فابک بما ورد علیّ من الّذینهم کفروا و اشرکوا و کانوا فی انفسهم لمن المحتجبین فواللّه ما مسّنا من الأحباب لأشدّ و اعظم عمّا مسّتنا من الکافرین تکاد ان تنفطر السّمآء و تنشقّ الأرض و تنسف الجبال و تنعدم قوایم العرش و تنهدم ارکان الفردوس و تحرق افئدة المقرّبین اذاً یبکی قلم الأمر و تضجّ ورقآء البقآء و تصیح حمامة العمآء بما اراد اللّه ان یثبت لعباده ایمانه بعد الّذی کلّ خلقوا بأمره و یشهد بذلک کلّ ما خلق بین السّموات و الأرضین قل یا قوم انّا آمنّا برسل اللّه و صفوته و بما نزل علیهم من آیات اللّه العزیز المنزل الکریم فبأیّ ذنب انکرتم هذا الفیض الّذی ما حمل مثله سحاب الأمر و لا ادرکه غمام الجود و ما اشهده عیون المقرّبین ان یا قرّة البقآء صرّف القلم عن ذکر هؤلآء و لا تدخل الخائنین تحت سرادق ذکرک الأحلی تاللّه کلّ ما یجری من مدادک هو محبوب عند اهل ملإ الأعلی لذا عزیز علیّ بأن یحرّک اناملک العزیز علی غیر ذکرک البدیع العظیم اذاً فاختم ذکر المشرکین ثمّ ابتدئ بذکر الموحّدین من احبّائک لعلّ یثبّتنّهم بدایع لحناتک المنیع علی صراطک العزیز الرّفیع لأنّ المشرکین من اولی النّفاق ارادوا ان یدخلنّ البغضآء فی قلوب الأحبّآء الّذین مرّ علیهم مرسلات البقآء عن شطر البهآء و کذلک احصینا الأمر فی کتاب مبین

ان یا رضی‌الرّوح ذکّر اصفیآء اللّه الّذینهم کانوا فی ارضک هناک لیسرّنّ فی انفسهم بما حرّک علی اسمائهم قلم اللّه العزیز القادر العلیم

و منهم من سمّی بمحمّد ذکّره بذکر من لدنّا لیفتخر بذلک بین العالمین قل یا عبد فامح عن قلبک کلّ ذکر دون ذکری العزیز المنیع فاجعل حصنک حبّی ثمّ ردائک امری ثمّ درعک ذکری ثمّ انیسک جمالی ثمّ اقترافک التّوکّل علی نفسی المنّان المقتدر المتعالی العلیم

ثمّ ذکّر الّذی سمّی باسمی لیکون اسمه باقیاً فی جبروت العمآء و ملکوت البقآء و یکون من المتذکّرین قل یا عبد فاشکر اللّه بما جعلک سمیّ نفسه و ارسل علیک نفحات الرّضوان حین الّذی کنت حاضراً بین یدی العرش علی مقعد الصّدق عند ملیک مقتدر قدیر اذاً فاجهد بأن یظهر منک فی ایّامک ما یلیق لهذا الاسم الطّاهر المرتفع المنیع ذکّر نفسک ثمّ ذکّر العباد بهذا الاسم المبارک المنیر

ثمّ ذکّر الحآء و السّین بسلطان الذّکر لیخرّ بوجهه علی التّراب لوجه اللّه ربّک و ربّ من فی الملک اجمعین قل یا حسن احسن کما احسن اللّه الیک ثمّ طهّر نفسک لتجلّی نفسه و قلبک عن خطوات المشرکین دع الدّنیا و من فیها و علیها فی ظلّک ثمّ استظلّ فی ظلّی الّذی احاط الممکنات و سکن فی جواره ملأ المقدّسین

ثمّ ذکّر الزّمان بآیات الرّحمن الّتی ینزل عن جهة عرش عظیم قل یا زمان اوّلاً فانقطع عن الزّمان و ما فیه لتقدر ان تعرج الی معارج السّبحان بین یدی ربّک المنّان العزیز المقتدر القدیم تاللّه لن ینفعک الیوم شیء الّا حبّی فتمسّک به و کن من الموقنین و ان یأخذک الذّلّة لاسمی لا تحزن فتوکّل علی اللّه و انّه یعصمک عن ضرّ الشّیاطین ان استقم علی حبّ مولاک بحیث لا یزلّک شیء عمّا خلق و یخلق و انّ هذا سجیّة المستقیمین ثمّ ذکّر ابنک من لدنّا ثمّ زیّن هامته بتاج القرب من هذا القلم الدّرّیّ المتین

ثمّ بشّر الرّضا ببشارات الرّوح الّذی استجار فی ظلّ ربّه فی شهور و سنین قل یا عبد لا تحزن عن الفراق و انّا بعثناک بین یدینا و کتبنا اسمک فی الواح القرب مع المقرّبین ایّاک ان تنس نغمات ربّک و نفحاته و انوار جماله حین الّذی یستشرق بینکم و یستضیء منه اهل ملإ العالین ثمّ ذکّر ابیه و ابنه ثمّ اخیه و من معه الّذینهم حضروا بین یدی ربّهم و تجلّی علیهم الوجه بأنوار قدس لمیع قل انّا فجّرنا لکم من جبل القدس فی سرّ هذا الرّضوان ینابیع من الکوثر و السّلسبیل اذاً انتم یا ملأ البیان لا تحرموا انفسکم ثمّ تقرّبوا الیه و لا تکوننّ من الصّابرین تاللّه الحقّ قد فزتم بما لا فاز احد من قبلکم ان تعرفوا نعمة اللّه الّتی نزلت علیکم من غمام القدس و تکوننّ من الرّاسخین کذلک مننّا علیکم و انزلنا علیکم الفضل من کلّ الجهات و عن هذا الشّطر المقدّس المتعالی المنیع

ان یا قلم القدس ذکّر التّراب لیتذکّر فی نفسه و یقبل الی وجه ربّه و یکون من المنقطعین قل یا عبد قم عن التّراب و عمّا یخرج منه لتستطیع ان تعرف ربّک العلیّ الأولی و تکون من الفائزین تاللّه الحقّ الیوم لم یکن لأحد مفرّ و لا مستقرّ الّا فی ظلّ وجهی العزیز المنیر و علی باب هذا الرّضوان ملائکة الأمر لموقوفون علی اسمی الحافظ السّمیع العلیم و ان یجدن من احد روایح الدّنیا و عمّا ظهر بین السّموات و الأرض یمنعنه عن الدّخول فی هذا الرّضوان و عن الوقوف بین یدی ربّک المنّان القدیم کذلک یعلّمک الورقآء و الّذینهم آمنوا باللّه العزیز المتوحّد الفرید

ثمّ ذکّر الحسین بما یذکره روح الأمین بآیات قدس مبین لیطیرنّ فی هوآء القرب و یعرفنّ اللّه ربّه و ربّ العالمین فی تلک الأیّام الّتی ما خلّص وجهه احد لوجه ربّه و کلّ یعبدون الأوهام کما عبدوا عباد قبلهم و کذلک کان و یکون و کان نفسی الرّحمن علی ما اقول شهید

ثمّ اذکر فی الکتاب ذکر عبادنا الأخری فی الملإ المقدّسین قل انّ الحسن ثمّ علیّ قبل نبیل ثمّ الحسن کلّ من الصّالحین ثمّ محمّد قبل علیّ ثمّ العبد قبل علیّ ثمّ علیّ قبل رضا ثمّ عبادنا الأخیار کلّ من المخلصین و لکلّ قدّر فی الواح القدس ما لا یحصیه احد من العالمین اللّه الّذی خلقهم و ایّدهم علی امره و عرّفهم مظهر نفسه و جعلهم من المؤمنین و یصلنّ الی هذا المقام ان لن یغیّروا نعمة اللّه علی انفسهم و ان یغیّروا یغیّر اللّه علیهم انّه ما من اله الّا هو له الخلق و الأمر و کلّ عنده فی امام علیم قل ان یا احبّآء الرّحمن ان اخرجوا عن خلف حجبات الامکان و سبحات الأکوان بقوّة ربّکم المنّان ثمّ استقیموا علی الأمر بین السّموات و الأرض بحیث لو یجتمعنّ علیکم کلّ ما کان و ما یکون بکلّ ما عندهم لیبدّلنّکم علی ما کنتم علیه لن یکوننّ قدرآء بل یشهدنّ انفسهم عجزآء عن ذلک کذلک یحقّق اللّه الحقّ بکلماته و یثبت الأمر بآیاته ان انتم من العارفین اذاً خلّصوا مرایا قلوبکم لتجلّی الأنوار من هذا الجمال الّذی اشرق فی قطب الاستجلال و یستضیء فی مرکز الزّوال بضیآء الّذی استضآء منه کلّ من فی السّموات و الأرضین الّا الّذینهم کفروا بآیات اللّه ثمّ انکروا برهانه و جاحدوا آثاره و اعرضوا عن جماله و کانوا من المغلّین قل تاللّه قد انصعقت الطّوریّون علی سینآء الأمر و فرّت العمائیّون عن هذا القسورة الالهی و سیموتنّ الرّوحیّون فی هذا الفزع الّذی فیه یجزع کلّ شیء الّا من اخذه ید الفضل من لدن عزیز قدیر

قل یا قوم فاقرؤوا کلمات اللّه علی احسن النّغمات لیستجذب منها اهل الأرضین و السّموات تاللّه الحقّ لو احد یتلو ما نزل من جبروت البقآء من جمال اللّه العلیّ الأبهی فقد یبعثه اللّه فی جنّة الخلد علی جمال الّذی یستضیء من انوار وجهه اهل ملإ الأعلی و یزورنّه اهل سرادق القدس و اهل خبآء الخفآء الّذین ما وقعت علی وجوههم اعین الّذینهم کفروا بآیات الرّحمن فی هذا الزّمان الّذی استعلی علی الممکنات بجبروته الّذی احاط کلّ الذّرّات ان انتم من الشّاهدین کذلک قدّر اللّه لکلّ نفس یقرأ آیاته و من دون ذلک یبعثها عند مطلع کلّ ظهور لیتمّ نعمته علیه و علی العالمین کذلک یجزی اللّه عباده الّذین یذکرونه احسن الجزآء من عنده و انّه ولیّ المحسنین ثمّ اعلم بأنّ الّذینهم حضروا بین یدی العرش اولئک فازوا بما لا فاز به احد دونهم کذلک یمنّ اللّه علی من یشآء من خلقه انّه ما من اله الّا هو یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید له الجود و الفضل یختصّ من یشآء بفضله لا اله الّا هو المعطی العزیز الجمیل و الّذین اذکرنا اسمائهم فی اللّوح منهم من طار الی مواقع القدس و منهم من وقف لدی عقبة الدّنیا لکلّ نصیب عند ربّهم و کلّ عنده فی الواح عزّ عظیم و الّذین ما اذکرنا اسمائهم انت ذکّرهم بأذکار الرّوح من لدن ربّک العزیز الغالب القدیر و انّک ان فزت بهذا اللّوح الّذی فیه فصّلت اسرار ما کان و ما یکون قم عن مقامک ثمّ ضعه علی رأسک و قل

سبحانک اللّهمّ یا الهی اشهد بلسانی و قلبی بأنّ نعمتک البدیعة احاطت کلّ الذّرّات عمّا خلق بین الأرضین و السّموات بحیث ما بقی من شیء الّا و قد تمّت علیه حجّتک و لاح له برهانک و بلغت به کلمتک و ظهر له سلطانک و نزلت الیه آیاتک و بدت له آثار فیضک اذاً یا الهی انقطعت عن کلّ ما سواک و قمت لدی خیام مجدک و خبآء فضلک بحیث طهّرت قلبی و لسانی عن حبّ غیرک و ذکر دونک اذاً یا الهی فأدخلنی فی ظلّ شجرة فردانیّتک و سدرة عزّ سلطان وحدانیّتک ثمّ ارزقنی حلاوة آیاتک و ما ستر فیها من لآلئ علمک عمّا اردته لعبادک و لا تحرمنی یا الهی عن نفحات قدسک الّتی تهبّ علی هیئة المبشّرات عن شطر لقائک و علی صور الآیات عن منبع افضالک و انّک انت المقتدر علی ما تشآء و انّک انت المعطی العزیز الرّحیم ثمّ استقمنی یا الهی علی امرک الّذی لا یقوم علیه احد الّا الّذینهم انقطعوا عن کلّ ما فی السّموات و الأرض ثمّ اجعل لی یا الهی قدم صدق علی حبّک و مقعد عزّ عند ظهور انوار وجهک ثمّ الحقنی بعبادک المخلصین

کذلک علّمناک و عرّفناک بعدما الهمناک و اشهدناک بعدما انبأناک لتشکر اللّه ربّک فی قلبک و تکون علی فرح و جذب بدیع فوجمالی لو یأخذک جذوة من نار الشّوق الّتی اوقدناها فی سدرات القدس علی سینآء تلک الکلمات لیجذبک الی مقام الّذی تشهد فی ظلّک ملکوت الأسمآء و الصّفات و تجد نفسک فی علوّ الّذی لن یبلغ الیه سکّان الأرضین و السّموات کذلک الهمک قلم القدم فی هذا الطّراز الأقدم لتکون من الثّابتین

ان یا حرف الجیم اذهب بقمیصی هذا ثمّ الق علی وجه الممکنات لعلّ مطالع الصّفات یخرجنّ عن خلف الحجبات و یطلعنّ عن ورآء السّبحات و یعرفنّ الّذی جآءهم عن شطر البقآء بسلطان مبین و انّک انت یا ذلک الحرف اوّلاً طهّر نفسک ثمّ طهّر النّاس عن دنس الأکبر من هذا الکوثر الأطهر الّذی اجریناه من عیون المعانی لتکون مبشّراً من لدنّا علی الخلایق اجمعین و کن خالصاً للّه ربّک بحیث لن یجد منک احد روایح دونه کذلک یأمرک لسان صدق علیم و انّک لو تسمع نصح ربّک لیجری اللّه من فمک مآء الحیوان و یحیی به کلّ عظم رمیم کذلک مننّا علیک مرّة اخری لتکون من المنقطعین و الحمد لمن یعرف مولاه فی هذا القمیص الدّرّیّ المبین

ابراهیم جناب سائل الّذی سأل ربّه من قبل و اجابه اللّه بفضل من عنده و انّه لهو المسئول المجیب

بسم اللّه العلیّ المستعان

ان یا ایّها السّائل فاعلم بأن حضر بین یدینا کتاب من الّذی اشتعل بنار اللّه و وجدنا فیه ذکرک لذا رشّ علیک من رشحات طمطام البقآء عن شطر الفردوس لیطهّرک عن ریب الخلایق کلّها و ینقطعک بکلّک الی اللّه و ینطقک بثنآء نفسه بین العالمین ثمّ اعلم بأنّا اجبناک فیما سألت عن اللّه ربّک من قبل بالحجب و الأستار مرّة اشهدناک انوار الوجه عن خلف سبعین الف حجاب و مرّة غطّیناها لأنّا وجدنا فی ذلک الأیّام عرفان العباد فی مقام النّطفة و ما وجدنا احداً ان یحمل امانة اللّه الملک المقتدر القدیر لذا امسکنا القلم و ما اطلقنا زمامه الّا علی قدر مقدور و ربّینا عدّة معدودات بسلطان القدرة و الاقتدار فلمّا بلغوا الی ما اراد ربّک اذاً کسوناهم لحم الایقان و اتینا بخلق آخر فی حبّ ربّک فتبارک اللّه سلطان المقتدرین و احسن الخالقین ان من شیء الّا و له میقات عند ربّک فلمّا جآء الوعد یظهره بالحقّ و ینزل علیه ما قدّر له و انّه لهو المقتدر علی ما یرید ولو انّ کلّ کلمة عمّا نزّلت من لدنّا انّها لهی بالغة علی الممکنات و فیها کنزت لآلئ الحکمة فهنیئاً لمن یدلی فیها دلو العرفان و یصعد به غلام المعانی و یستغنی به عن العالمین و قدّرنا للعباد من کلّ کلمة نصیب علی ما هم علیه فطوبی لمن یأخذ نصیبه و لا یجعل نفسه من المحرومین ولکن قدّرنا ظهور الکلمة و ما قدّر فیها بین العباد علی مقادیر الّتی قدّرت من لدن علیم حکیم و جعلنا حجاب وجهها نفسها و کذلک کنّا قادرین و انّها لو تتجلّی علی العباد بما فیها لن یحملنّها احد بل یفرّنّ عنها کلّ من فی السّموات و الأرضین فانظر الی ما نزّل علی محمّد رسول اللّه و انّه حین النّزول قدّر له کنوز المعانی علی ما ینبغی له من لدن مقتدر قدیر ولکنّ النّاس ما عرفوا منه الّا علی مراتبهم و مقاماتهم و کذلک انّه ما کشف لهم وجه الحکمة الّا قدر حملهم و طاقتهم فلمّا بلغ النّاس الی البلوغ تجلّی علیهم بما فیه فی سنة السّتّین حین الّذی ظهر جمال القدم باسم علیّ قبل نبیل مع انّک تشهد الکلمة علی شأن واحد بحیث ما نقص عنها شیء و لا زاد علیها شیء و انّا لو نفصّل هذا المقام لن یکفیه الألواح و لا الأقلام و کان ربّک علی ذلک شهید و انّک ایقن بأنّ ربّک فی کلّ ظهور یتجلّی علی العباد علی مقدارهم مثلاً فانظر الی الشّمس فانّها حین طلوعها عن افقها تکون حرارتها و اثرها قلیلة و تزداد درجة بعد درجة لیستأنس بها الأشیآء قلیلاً قلیلاً الی ان یبلغ الی قطب الزّوال ثمّ تنزل بدرایج مقدّرة الی ان یغرب فی مغربها کلّ ذلک من حکمة اللّه ان انتم من العارفین و انّها لو تطلع بغتةً فی وسط السّمآء یضرّ حرارتها الأشیآء کذلک فانظر فی شمس المعانی لتکون من المطّلعین فانّها لو تستشرق فی اوّل فجر الظّهور بأنوار الّتی قدّر اللّه لها لیحترق ارض العرفان من قلوب العباد لأنّهم لن یقدرنّ ان یحملنّها او یستعکسنّ منها بل یضطربنّ منها و یکوننّ من المعدومین لذا یستشرق علیهم علی قدر قبولهم و استعدادهم کما شهدتم فی اوّل الظّهور ظهور ربّکم العلیّ الأعلی فی سنة السّتّین و انّه قد ظهر فی اوّل ظهوره بقمیص البابیّة و فی هذا المقام عرّج نطفة القبول و الاستعداد من کلّ شیء الی العلقة ثمّ بدّل القمیص بالولایة و اصعد الممکنات الی المضغة و انتهی الدّرایج بسلطانه الی ان بلّغهم الی مقام خلقاً آخر اذاً تجلّی علیهم باسم الرّبوبیّة و نطق بأنّی انا اللّه لا اله الّا هو العزیز المقتدر المتعالی العلیم ولکنّ الیوم قد ظهر فضل لو یقابلنّه کلّ الموجودات اقلّ من حین لیبلغنّهم الی مقام یعجز عن ذکره قلم الامکان ثمّ السن العالمین و لمثل هذا الرّبّ ینبغی التّسبیح من ملإ البقآء و التّکبیر من اهل ملإ الأعلی و التّقدیس من ملإ المقرّبین ثمّ اعلم بأنّ ربّک لو یرید ان یبلغ الممکنات من النّطفة الی البلوغ اقرب من لمح البصر لیقدر بقدرته الغالب المحیط ولکن احبّ ان یجری الأمور بأسبابها و درایجها الّتی قدّر لها لحکمة الّتی ما اطّلع بها احد الّا نفسه المهیمن الخبیر

ثمّ اعلم بأنّ اللّه ربّک لم یزل کان علی حالة واحدة لن ینزل و لن یصعد و کذلک مظهر نفسه فی ذلک المقام فتعالی عمّا یشیرنّ الیه العباد بما عندهم فتعالی عن وصف کلّ واصف خبیر و کلّ الکلمات عنده فی حدّ سوآء یرفعها فی وقت و ینزلها فی وقت و لا یسأل عمّا شآء و انّه لهو المقتدر القدیر و انّه حین الّذی یقول انّی عبد یربّی به مظاهر العبودیّة و کذلک فانظر فی البابیّة و فوق ذلک الی ان ینتهی بأنّی انا اللّه الملک العدل الحکیم و نسبة هذه المقامات الی نفسه تعالی فی حدّ سوآء بل لو تشهد بعین اللّه لتشهد کلّها خلق فی ملکه و ظهرت بأمره الغالب القادر الحکیم و انّک تفکّر فی هذا اللّوح و اذا وصلت الی ما کنز فیه قم ثمّ ابشر العباد لعلّ یقومنّ عن النّوم و یکوننّ من العارفین

ان یا خلیل لمّا تمّت میقات السّتر کشفنا من سرّ المستسرّ المقنّع بالسّرّ علی الحقّ الخالص سرّاً اقلّ من ان یحصی اذاً انصعقت مظاهر الأسمآء و فزع کلّ من فی السّموات و الأرض الّا الّذین اطمأنّت قلوبهم من انوار اللّه و فتحت ابصارهم بنور الیقین قل یا قوم لا تنظروا الیّ الّا بعینی ان تریدنّ ان تعرفنّ اللّه و قدرته و من دون ذلک لن تعرفونی ولو تفکّروا فی امری بدوام الملک و تنظرون الأشیآء ببقآء اللّه الملک القادر الباقی الحکیم کذلک بیّنّا الأمر لعلّ النّاس یستشعرنّ فی انفسهم و یکوننّ من العارفین و انّک فانظر شأن هؤلآء بعد الّذی شهدوا کلّهم بأنّی فدیت نفسی و اهلی فی سبیل اللّه و حفظاً لایمانهم و کنت بین الأعدآء فی ایّام الّتی اضطربت کلّ النّفوس و ستروا وجوههم عن الأحباب و الأعدآء و کانوا بحفظ انفسهم لمن المشتغلین و اظهرنا الأمر و بلّغناه الی مقام کلّ اعترفوا بسلطنة اللّه و قدرته الّا الّذین کان فی صدورهم غلّ الغلام و کانوا من المشرکین و مع هذا الظّهور الّذی احاط الممکنات و هذا الاشراق الّذی ما سمعوا شبهه فی الآفاق اعترضوا علیّ ملأ البیان و منهم من اعرض عن الصّراط و کفر بالّذی آمن به و بغی علی اللّه المقتدر المهیمن العلیّ العظیم و منهم من توقّف لدی الصّراط و علّق امر اللّه بساذجه بتصدیق الّذی خلق بقولی و بذلک حبط اعماله و ما کان من الشّاعرین و منهم من قاس نفس اللّه بنفسه و غرّته الأسمآء الی مقام حارب بوجهی و افتی علی قتلی و نسبنی بکلّ ما کان فی نفسه اذاً اشکر فی بثّی و حزنی الّذی خلقنی و ارسلنی و احمده فی قضایاه و فی وحدتی ثمّ ابتلائی بین هؤلآء الغافلین و صبرت و اصبر فی الضّرّآء متّکلاً علی اللّه و اقول

ای ربّ فاهد العباد الی شطر جودک و مواهبک و لا تحرمهم عن بدایع فضلک و الطافک لأنّهم لا یعلمون ما اردت لهم من رحمتک الّتی سبقت العالمین ای ربّ هؤلآء ضعفآء فی الجهر و ایتام فی السّرّ و انّک انت الکریم ذو الفضل المتعالی العظیم لا تقهر یا الهی علیهم ثمّ انظرهم الی میقات الّتی ینبغی لبدایع رحمتک لعلّ یرجعنّ الیک و یستغفرنّ عمّا ارتکبوا فی جنبک و انّک انت الغفور الرّحیم

و انّک یا ایّها الخلیل ذکّر وحدتی و غربتی ثمّ سجنی و ابتلائی و کن من الذّاکرین ثمّ ذکّر النّاس خالصاً لوجه اللّه لعلّ بک یحیی قلوب الّذینهم ماتوا من سطوة الأمر و اذاً یکوننّ من المیّتین کذلک امرناک و بلّغناک بتبلیغ مبین و البهآء علیک و علی من معک علی امر اللّه القادر العزیز العلیم

المحبوب

ان یا ایّها السّالک فی صراط المحبّة و الشّارب عن کأس المرحمة فاعلم قد وصل الینا کتابک و عرفنا ما فیه من اشارات حبّک و بیانات خلوصک و اطّلعنا بما انت علیه و ما اخذتک نار الاشتیاق و حرقتک من ایّام الفراق عن بعدک عن لقآء محبوبک مع انّه معک فی کلّ حینک و انّک ان تراه فهنیئاً لک و ان لن تراه فانّه هو یراک و ان عرفته فقرّت عیناک و ان ما عرفته و انّه هو یعرفک فی منقلبک و مثواک و انّه لن یغفل عنک و لن ینساک و یسمع ضجیجک و نجواک و امّا ما ذکرتَ من ذکر النّیاز فاعلم بانّ نیازک حبّک انوار الجمال و ورودک فی شاطی بحر الجلال و تطهیر نفسک عن کلّ المقال عمّا یحدث من اهل الجدال لتهبّ علیک نسمات القدسیّة و تصلک الی مکمن الاحدیّة لتجد رایحة الحبّ عن قمیص الصّمدیّة و هذا هو اصل النّیاز لکلّ من فاز و دخل فی هذا الرّیاض و من دون ما ذکرنا لن یفید و لن یذکر ولو تملأ کلّ من فی السّموات و الارض من الذّهب الحمرآء و الفضّة البیضآء و کلّ ما سمعت من النّیاز فی قواعد الاولیآء هذا لم یکن الّا لظهور محبّة الحبیب الی المحبوب و بروز خلوص العاشق الی المعشوق لیظهر انقطاع العبد الی مولاه و اقتدآئه به فی آخرته و دنیاه والّا هم مقدّسون عن الدّنیا و زخرفها و زینتها و منزّهون عن کلّ ما یرجع الیها و قدر فیها لانّهم فی هوآء القدس یطیرون و فی قباب الرّوح ساکنون لن یأخذهم شئونات العرضیّة و لن یدرکهم افئدة المحدودة فی عوالم الملکیّة اذاً فاغمس فی هذا البحر الّذی جری من شطر المداد لتجد روایح الوداد و تطّلع علی اسرار العشق فی المبدأ و المعاد ثمّ اعلم بانّا قبلنا عنک نیازک و وجدنا من اورادک ما لا ینبغی ذکره و نسئل اللّه بان یرزقک من خمر البقآء الّتی فجّرت من عیون البهآء لیجذبک سکره و یأخذک صعقه و هذا من سکر الّذی لن یزول ابداً و لن یحول سرمداً

مست می بیدار گردد از دبور

مست حق ناید بهوش از نفخ صور

بسم اللّه الأمنع الأرفع الأقدس الأبهی

ان یا ایّها العبد اسمع ندآء اللّه ثمّ اعمل بما تؤمر من لدن ربّک و لا تکن فی دین اللّه من الّذین‌هم اذا اشرقت شمس الجمال عن افق الجلال اتّخذوا لأنفسهم ظلمةً و کانوا فی شکّ و ارتیاب ایّاک ان تشرک بالّذی کان لم یزل واحداً فی ذاته و ما اتّخذ لنفسه شریکاً و لا شبیهاً و یشهد بذلک کلّ ما نزّل من قبل من لدن عزیز وهّاب انّ الّذی سمّی بمحمّد قبل علیّ و نسبه اللّه الی نفسه انّه لورقة من اوراق تلک الشّجرة تاللّه الحقّ لو نأخذ عنه فی اقلّ من الحین فیوضات الأمر لیصفرّ و یسقط علی التّراب ان یا عبد هل تلعب فی امر اللّه و تحبّ ان تکون من الّذین‌هم یتّخذون فی کلّ حین ربّاً من دونی و الهاً سوائی و معبوداً غیری و محبوباً عن ورائی تاللّه قد زلّت اقدامهم و اسودّت وجوههم اذاً فاعتبروا یا ملأ الأحباب فاعلم بأنّی وحده قد کنت محبوب کلّ شیء و اله کلّ من فی السّموات و الأرض و ما اتّخذت لنفسی شریکاً فی الملک و کذلک کنت من قبل القبل و اکون الی آخر الّذی لا آخر له و انّک فاشهد بما شهد اللّه و لا تکن فی مریة و حجاب و انّا خلقنا الابن بأمر من لدنّا و قدرة من عندنا و انطقناه بثنآء نفسنا لیتذکّر به اولی الألباب و یشهدنّ قدرة ربّهم و یوقننّ بأنّه لهو المقتدر علی کلّ شیء ینطق من یشآء بسلطان من عنده و انّ الیه یرجع حکم المبدإ و المآب انّ الّذین‌هم ما حضروا تلقآء العرش و ما سمعوا نغمات اللّه و ما اشرقت علیهم انوار الجمال لو یتکلّمون بأهوآء انفسهم و یحتجبون بالأوهام لعلّ یغفرهم اللّه بعد رجوعهم الیه لأنّهم ما اطّلعوا بأصل الأمر و کانوا فی ستر و حجاب ولکن انت یا عبد کنت حاضراً تلقآء العرش و رأیت ببصرک و عرفت بقلبک بأنّ کلّ ذی شمس سجّاد لطلعتی و کلّ ذی عزّ معزّز بذکری و کلّ ذی ضیآء مشرق بعنایتی و کلّ ذی نور یطوف فی حولی و کلّ ذی امر قد ظهر بأمری تاللّه لو تفکّ بصرک لتشهد بأن خرّت لعظمة ربّک کلّ الأرباب کلّ الأمواج الّتی تشهد من هذا البحر تذکر فی مقامها و علّة ظهورها عنایة هذا البحر الّذی احاط الممکنات خف عن اللّه و لا تفسد فی الأرض بعد اصلاحها فأقبل بکلّک الی اللّه ثمّ اجتنب عن الذّئاب الّذین خرجوا من ایکات النّفاق ببغض اللّه و غلّه و اشرکوا به کذلک نعلّمک بالحقّ فضلاً من لدنّا علیک لتنقطع عن العالمین و تستظلّ فی ظلّ هذا القباب

ان یا عبد لا تقترن بذکری ذکر احد من الممکنات و لا بنفسی نفس احد من الموجودات لأنّ ما سوائی قد خلق باشارة من اصبعی اما شهدت کیف انفطر کلّ سمآء و انشقّ کلّ ارض و خسف کلّ قمر و مرّت الجبال کمرّ السّحاب و اما شهدت بأنّ کلّ الوجود فانی عند ظهورات عزّی و کلّ ذی قدرة فی اضطراب من خشیتی اتّق اللّه و لا تتّخذ امر اللّه هزؤاً و کن من الّذین دعوا کلّ من فی السّموات و الأرض عن ورائهم و اقبلوا الی هذا الوجه الّذی ظهر بالحقّ بخضوع و خشوع و اناب تب الی اللّه و لا تحزن الّذین تجد من قلوبهم نفحات حبّی ثمّ اخفض بین یدیهم جناح الذّلّ خالصاً لوجهی و انّا عرفنا بأنّک انت احزنت الّذی احبّ اللّه ربّه و عندنا علم السّموات و الأرض و علم کلّ شیء فی صحف و کتاب ایقن بأن لن یعزب عن علمنا من شیء لا فی السّموات و لا فی الأرض و لن یحرّک من ذرّ الّا بعد امری و کلّ شیء یحضر فی کلّ حین تلقآء عرشی و یقصّ ما فیه و له و ورد علیه و ظهر عنه کذلک کان امر ربّک و یشهد بذلک عباد الّذین انقطعوا عن کلّ الجهات و خرقوا بسلطنتی کلّ الأحجاب ان یا عبد انّا اجبناک من قبل و امرناک بأن تعاشر مع الأحباب بخضوع و خشوع و تذکّرهم بهذا المظلوم الّذی قاموا علیه عباد الّذین‌هم کفروا باللّه و اشرکوا بجماله و حاربوا بنفسه لعلّ یتذکّرنّ فی انفسهم باللّه الّذی خلق کلّ شیء بأمر من عنده و انّ الیه یرجع الأمر فی یوم الحساب و انّا امرناک بأن تخرق حجبات الأوهام و انّک زدت فی بعض النّفوس ما زدت اذاً طهرّ نفسک و روحک و ذاتک عن کلّ ما سوائی ثمّ ذکّر النّاس بالموعظة الحسنة فی هذا الجمال الّذی استوی علی عرش الأحزان فی تلک الأیّام و لم یجد لنفسه ناصراً الّا نفسه العزیز الوهّاب و البهآء علیک و علی من اتّبع امر مولاه و استقرّ الیه بعد الّذی اخذت کلّ النّفوس رجفة و اضطراب

ای رحیم بشنو نغمات ابدع احلی را از مقرّ حزن کبری و بکمال سلوک و مدارا با عباد اللّه رفتار نما بانقطاع خالص حرکت کن بشأنی که آثار حقّ از تو ظاهر شود لا تجادل مع احد و ذکّر النّاس بموعظة و حکمة ان یا عبد تخلّق بأخلاقی لأنّا ارفعنا حکم النّزاع و الجدال و اظهرنا الأمر بقدرة و اقتدار من غیر ان یلتفت به احد من العالمین لأنّ القدرة فی ارادتی لا فی المحاربة و الجدال کذلک یعظک لسان ربّک عن جهة عرش الجلال لتکون من الموقنین امر اللّه را همچه مدان که در هر روزی و ساعتی هر نفسی بخواهد اظهار نماید و ادّعا کند زینت ده نفست را بعبودیّت للّه الحقّ وحده و لا تکن من الّذین یمشون فی کلّ حین علی سبیل جدید و البهآء علیک

الاقدس الاعظم الاعلم

ان یا ایّها المذکور لدی المسجون ان استمع ندآء اسم المکنون الّذی ظهر بالحقّ و ینطق باعلی النّدآء فی ملکوت الانشآء انّه لا اله الّا هو المهیمن القیّوم لا تلتفت الی القوم و قواعدهم فانظر الی ما اتی به القیّوم بسلطان احاط ما کان و ما یکون لا ینبغی لمثلک ان یلتفت الی الاشارات بل الی اللّه منزل الآیات انّه یدعوک الی الافق الاعلی انّ ربّک لهو العزیز الودود انّ الآیات تنزل مرّة علی شأن لا تکدّرها قواعد العلوم و لم یصل الیها ما تدرکه النّفوس و مرّة تنزل علی قواعد القوم انّ ربّک لهو المقتدر علی ما اراد بقوله کن فیکون لو تنظر بعینی لتری کلّها علی قواعد متقنة و تشکر ربّک العزیز المحبوب لنا قواعد فی النّحو ما اطّلع بها احد الّا من شآء اللّه ربّک مالک الوجود فاسئل الّذین حضروا لدی العرش عند تموّجات بحر الآیات لعمری انّها تنزل علی شأن لا یقدر ان یکتبها من فی الملک ولکنّ النّاس اکثرهم لا یعلمون دع کلّ ما عند القوم و قم علی خدمة مولیک قل یا قوم تاللّه قد ظهر ما لا ظهر فی الابداع و اتی الرّحمن بملکوت البرهان توجّهوا الیه و لا تتّبعوا کلّ عالم محجوب هذا لمبدء الّذی منه ظهرت العلوم و کلّ امر محتوم قل ایّاکم ان یمنعکم الهوی عن الافق الاعلی او یحجبکم ما عند النّاس عن اللّه مالک الوجود ان اعرف قدر هذه الایّام ثمّ ابتغ فضل ربّک المهیمن علی من فی الغیب و الشّهود ینبغی لک ان یظهر منک ما یثبت به ذکرک فی لوحنا المحفوظ لا تحزن عن الخلق و ضوضآئهم ان افرح بذکر الحقّ الّذی یذکرک من هذا المقام المحمود

بسم اللّه الأقدس المتعال

ان یا ایّها النّاظر الی الوجه فاعلم بأنّا وردنا مع سبعین انفس فی حصن العکّا و انّها اخرب البلاد کلّها و عند خروجنا عن مدینة السّرّ قطع احد حنجره عوضاً للفدآء و فی حین الدّخول فی هذه الأرض نبذ احد نفسه فی البحر حزناً للفراق و ظهر من فعلهما فزع الأکبر فی المقامین فسبحان من یقلّب العباد کیف یشآء و یقدّس من اراد بفضله و انّه لهو العزیز المقتدر الوهّاب

هو الحیّ

ان یا باقر قد سمعت ضجیج قلبک و صریخ فؤادک و تزلزل سرّک و تبلبل جسدک و اجبناک حینئذ بهذه الکلمات لیکون نوراً لک و رحمة علی العالمین و انّک لا تحزن فی شئ فتوکّل علی اللّه و لا تکوننّ من القانطین و انّ رحمة ربّک وسعت کلّ من فی السّموات و الارض و سیأخذک بامر من عنده انّه کان علیک وکیل و انّه یعلم غیب السّموات و الارض و یعلم ما سرّک و سیقضی علیک ما قدّر لک فاصبر و لا تحزن فانّه یوفّی اجور الصّابرین و اشهد حینئذ بانّک آمنت باللّه و آیاته و اتّبعت احبّآئه و احببت الّذینهم آمنوا به و کذلک کنت من الموقنین سیرفع اللّه درجات الّذینهم اتّقوا و صبروا فی جنبه و یذکرهم بمثل ما اذکرناک حینئذ علی احسن ذکر جمیل لا تخف من احد و لا تحزن قدر شئ اقبل الی اللّه بکلّک و توکّل علیه بتمامک و لا تکن من الخائفین و ذکّر من عندنا کلمة الفتح و بشّره برحمة من اللّه و اجر عظیم و سینزل علیه ما یرضی به فؤاده لیکون من المتّقین و کبّر فی وجهه و اذکره بالحبّ من لدی اللّه العزیز المنیر

فسبحانک اللّهمّ یا الهی هذا الّذی انقطع عن دیاره و سافر عن وطنه و هاجر فی سبیلک و جاهد فی حبّک حتّی وصل الی مقعد نفسک و مکمن جمالک و مخزن اجلالک و سمع نغماتک و شهد انوارک و زار حرم لقآئک و کعبة وصالک و دخل بذلک فی حصن عنایتک و حدیقة افضالک فاجره یا الهی فی ظلّ عطوفتک و مدینة مکرمتک ثمّ ارزقه من ثمرات شجرة ربّانیّتک ثمّ ارجعه الیک اذ انّک انت المقتدر العزیز الجمیل

جناب طالب

بسم الّذی کلّ فی ظهوره مضطربون الّا عباد مکرمون

بسم اللّه العلیّ العظیم

ان یا بقیّة آلی اسمع ندائی عن شطر عرشی لتجذبک نغمات الرّحمن الی مقام کان عن عرفان العالمین مرفوعا فطوبی لک بما اخذتک نفحات الرّوح فی ایّامه و حضرت بین یدی الحبیب الّذی استشهد فی سبیلی و استعرج الی سرادق القدس مقرّ الّذی کان عن انظر المشرکین مستورا و انّا کنّا معک فی اضطرابک و اطمینانک و قد محونا الاضطراب و اثبتنا الاطمینان فی لوح کان فی کنف الحفظ محفوظا و قبلنا ما اخذتک من البأسآء و الضّرّآء فی سبیل ربّک العلیّ الأعلی و احییناک من کوثر الّذی جری عن یمین العرش و اسقیناک من هذه الکأس الّتی کانت بأیدی اللّه مأخوذا ان اشرب غرفة اخری باسم ربّک الأبهی و لا تخف من ملأ الانشآء تاللّه انّ ربّک یحفظک کما حفظک بالحقّ و انّه علی کلّ شیء قدیرا حرّک لسانک بذکری ثمّ زیّن قلبک بحبّی ثمّ هیکلک بردآء الاختصاص بهذا الاسم الّذی منه ظهر ملکوت الأسمآء و غنّت ورقآء البقآء علی افنان سدرة الّتی کانت بأیدی اللّه مغروسا طهّر نفسک عن شئونات الأرض و من علیها ثمّ اصعد فی کلّ حین الی سمآء الّتی کانت باسم اللّه مرفوعا ذکّر النّاس بهذا الذّکر الأعظم ایّاک ان یمنعک شیء عن ذلک لأنّک قد کنت من الفائزین فی الواح القدس من قلم الأمر مرقوما ان لا تمنعک نفسک من انوار هذه الشّمس الّتی اشرقت عن افق البقآء بأنوار کانت علی العالمین محیطا فاشکر اللّه بما دخلت فی حزبه و ادرکت لقآء الحبیب فی ایّام الّتی اضطربت فیها سکّان الأرض و السّمآء و نزّلت جنود الوحی برایات کانت علی العالمین مشهودا طوبی لک و للّذین تشرّفوا بلقائه و حضروا بین یدیه و سمعوا نغماته و استظلّوا فی ظلّه و طافوا فی حوله و شربوا من کوثر بیانه و نصروه بما استطاعوا الی ان استشهدوا فی سبیله و طاروا فی هوآء الّذی قدّسه اللّه عن کلّ مشرک مردودا

ان یا بقیّة آل اللّه تاللّه قد ورد علی الحبیب ما لا ورد علی احد لأنّه شرب کأس البلآء من الأحبّآء و الأعدآء و انّک اطّلعت ببعض ما ورد علیه من الّذین کانوا فی حوله ولکنّ اللّه عفا عنهم بما استشهدوا فی سبیله و زیّنهم بطراز الغفران و انّه کان عطوفاً غفورا ولکن ورد علی محبوبه فی تلک الأیّام ما لا ورد علیه و لا علی احد من قبل تاللّه بذلک بکت الأشیآء کلّها و ناحت سکّان مداین البقآء و بکت عیون العظمة و الکبریآء و اضطربت افئدة النّبیّین و المرسلین فی رضوان قد کان بحبّی مخلوقا لأنّ المحبوب قد ابتلی بین یدی الّذی کان باسمه بین العالمین مذکورا قل تاللّه انّ الّذی یشتاق لقائه اهل الفردوس و یستبرک بتراب بابه اهل ملأ الأعلی و بحرکة من قلمه خلقت الممکنات قد ابتلی بین یدی مشرک الّذی کان من الموحّدین بین ملأ الشّرک معروفا اذاً فابک علیّ ثمّ ضجّ لابتلائی و صح فی نفسک لضرّی و لا تکن من الّذینهم یصبرون فی امر اللّه و لا یبالون بما ورد علیّ و یکوننّ علی مقاعدهم مسرورا کذلک اخبرناک و اذکرناک لتطّلع بما ورد علی المحبوب و تکون من المتبصّرین فی الألواح مذکورا و الرّوح و البهآء علیک و علی الّذین عرفوا اللّه باللّه فی هذا الظّهور الّذی به فصّل بین الحقّ و الباطل و ظهر جمال القدم بسلطان کان علی الحقّ عظیما

یصل الی جناب ملّا محمّد جعفر لیکون ناظراً الی منظر الأکبر

هو اللّه البهیّ الأبهی

ان یا جعفر فاخرق حجبات الوهم لأنّا اخرقناها بسلطان من عندنا و قدرة من لدنّا و انا المقتدر علی ما اشآء و انا القادر العلیم الحکیم ثمّ افتح عیناک ثمّ انظر الی کلمات ربّک تاللّه لن یعادل بحرف منها کلّ ما خلق بین السّموات و الأرضین دع الدّنیا و ما علیها فی ظلّک ثمّ اخرج عن خلف السّبحات باشراق مبین ثمّ فکّر فی نفسک بأنّک لو تکفر بتلک الآیات فبأیّ حدیث یثبت ایمانک باللّه المهیمن العزیز القدیر ایّاک ان لا یحجبک الرّیاسة عن ذکر ربّک الرّحمن الرّحیم قم علی خدمة اللّه و ضع رجلک علی رأس الملک ثمّ اسرع الی شاطئ الأمر فی هذه البقعة المبارکة الّتی تنطق ذرّاتها بأنّه لا اله الّا انا العزیز الجمیل طیّر بخوافی القدس عن الأسمآء و ملکوتها ثمّ عن الصّفات و جبروتها ثمّ ادخل مقعد الأمن مقرّ الّذی یوقد فیه النّار من سدرة ربّک العزیز المختار و هذا ما قدّرناه لک ان انت من العارفین هل تستغنی بالکأس و ما فیها عن غمرات هذا البحر الأعظم تاللّه هذا لا ینبغی لک لأنّا قدّرنا لک مقام قدس کریم تاللّه من یتنفّس بنفس وحده فی هذا الأمر لیکون خیر له عن کنایز السّموات و الأرض و هذا تنزیل من لدن عزیز حکیم هل بعد ظهور اللّه ینفع احداً شیء لا فونفسی العلیم الخبیر کسّر اصنام التّقلید و ان تجد فی نفسک من ضعف فاستقدر باسمی الغالب القدیر و ان لن تؤمن باللّه و آیاته ایّاک ان لا تنکرها ثمّ خذ ید الضّرّ عن امر اللّه المهیمن الغالب المحیط تاللّه انّک لو تلتفت الی الأشیآء بسمع الفطرة لتسمع من کلّ الذّرّات ما سمع اذن الکلیم و تشهد بأنّه لا اله الّا هو و انّ هذا لسلطان القدم قد استقرّ علی عرش عظیم ان یا اسمی تاللّه لا انطق عن الهوی بل الرّوح ینطق فی صدری ان هی من عندی بل من لدن مقتدر قدیر خف عن اللّه الّذی خلقک و سوّاک و لا تنکر ما ثبت به ایمانک باللّه ربّک و ربّ العالمین اسمع ما وصّیت به فی الألواح و لا تدع حکم اللّه عن ورائک و لا تکن من الغافلین ذق من کوثر البقآء عن ید البهآء و لا تحرم نفسک عن حرم الخلد و لا تکن من المحتجبین قل یا معشر العلمآء من ملإ البیان أ تفعلون کما فعلوا علمآء الفرقان حین الّذی اشرق جمال الأمر باسمه العلیّ العلیم تاللّه هذا ظلم منکم علی اللّه بارئکم و یشهد بذلک کلّ فطن بصیر ایّاک ان لا تلتفت الی الدّنیا و زخرفها فسوف یفنی الملک و یبقی وجه ربّک العزیز الجمیل کذلک القی الرّوح علیک من آیات الأمر لعلّ تشهد قدرة ربّک و تکون من الموقنین

و ان ورد علیک الّذی سمّی بأحمد ذکّره بذکر من لدنّا لعلّ یجذبه نفحات الفضل و یقرّبه باللّه العزیز الکریم قل یا عبد انّا وصّیناک حین خروجک عن تلقآء العرش بأن لا تتکلّم الّا علی الصّدق الخالص و لا تستر جمال التّوحید بحجاب الوهم و التّقلید و انّک ترکت امر اللّه و کنت من التّارکین ان یا عبد فاجعل محضرک محضر الانصاف و العدل ثمّ تفکّر بما آمنت به باللّه العزیز القدیر و انّک ان وجدت ما آمنت به بین یدی العبد هذا اذاً لا تکفر بآیات ربّک و لا تکن من الممترین و ان یقول احد هذه الآیات ما نزلت علی الفطرة کما قالوا و ما استحیوا عن اللّه الّذی خلقهم و خلق کلّ شیء و بذلک بکت عیون العظمة و هم ما استشعروا فی انفسهم و کانوا من الفرحین قل تاللّه یا قوم انّ هذا لهو الّذی بأمر من قلمه قد خلقت فطرة کلّ نفس و فطرة السّموات و الأرضین اذاً قام روح القدس تلقآء العرش و یقول یا ملأ البیان خافوا عن اللّه و لا تقولوا ما یحترق عنه افئدة المقرّبین تاللّه انّی و من فی الفردوس الأعظم خلقنا بارادة من هذا الجمال تاللّه حینئذ یطوفنّ فی حوله اهل ملإ الأعلی ان انتم من النّاظرین و من دون ذلک ان تریدوا ان یستشرق شمس الحقّ عن افق فجر منیر اذاً فاجمعوا من الّذین اوتوا الفرقان و من دونهم من کلّ ملل اخری ثمّ اقرؤوا ما عندکم و ما نزل من جبروت البقآء من لدن منزل علیم و ان وجدوا الفرق بینهما اذاً انتم علی امر من الأمر لا فوالّذی نفسی بیده لن یجد الفرق الّا انفس المشرکین تاللّه انّ روح الأعظم شقّ ثیابها بما ورد علی مظهر نفس اللّه من عباده المستضعفین قل یا قوم الی متی تکوننّ واقفاً علی ارض الاشارات فاصعدوا عن هذا المقام ثمّ استبلغوا ببلوغ الأمر لعلّ تکوننّ من البالغین و من طهّر شمّ الانصاف عن زکام البغضآء لیجد رایحة الحقّ من هذه المرسلات کما یجد رایحة فارة المسک و یکون من الموقنین کذلک علّمناک و الهمناک حبّاً لک ان اقبلت فلنفسک و ان اعرضت فانّ ربّک لغنیّ عن العالمین و الحمد للّه محبوبی و محبوب العارفین

بسم اللّه الأقدس الأرفع الأطهر الأظهر الأعلی

ان یا حامل امانة حبّ ربّک العلیّ المقتدر العظیم فی یوم الّذی فزع کلّ شیء عن حملها و اضطربت ارکان الممکنات عن التّقرّب الیها و کلّ انصعقوا من سطوة الأمر و خشیة اللّه المقتدر المهیمن العزیز العظیم قل بلسان الّذی قدّر اللّه فیک و لا تخف من احد و انّه یحفظک عن ضرّ الشّیاطین الملک یومئذ للّه المقتدر الغفّار العظمة یومئذ للّه المتجبّر المتسخّر المتقهّر المقتدر القهّار السّلطنة یومئذ للّه العزیز المتعالی المتظاهر العلیم العلّام و لن یتحرّک شیء عن موضعه الّا بعد اذنه و لن تهبّ نفحة عن جهة الّا بأمره و ارادته و کذلک کان مقتدراً علی من فی السّموات و الأرض و محیطاً علی العالمین ثمّ اعلم بأن حضر بین یدی العرش کتابک و اطّلعنا بما سطر فیه من آیاتک اذاً تحرّک قلم اللّه علی ذکرک و توجّه وجه اللّه الیک و هذا من فضل الّذی جعلک مخصوصاً به بین بریّته لتشکر ربّک و تکون من الشّاکرین ذکّر القوم بالحکمة و الموعظة و لا تصبر فی امر ربّک و انّه یخلق منک ما یشآء بأمره کما خلق بالحقّ و انّه لهو المقتدر علی ما یشآء و انّه علی کلّ شیء قدیر و من شربک رحیق البقآء اسقینا العباد ما قدّرنا لهم فضلاً من عندنا انّا کنّا مقتدرین و من توجّهک الی وجه ربّک وجّهنا وجوه عبادنا الی هذا الشّطر المشرق العزیز المقدّس المنیع قل لو شآء اللّه لیبعث من نفس کلّ ما کان و ما یکون ثمّ یرجع الیها ثمّ یبعث منها مرّة اخری و کان ذلک علی اللّه ربّک اسهل من کلّ شیء و انّه یفعل کلّ ذلک بحکم من عنده و یبعث ما یرید

فطوبی للسانک بما تحرّک علی ذکر ربّک فی ایّام الّتی خرست فیها السن النّاطقین و شهدت عینک جمال الأمر حین الّذی عمت فیه ابصار الخلایق اجمعین و سقی قلبک خمر الحیوان من یدی الرّحمن فی یوم الّذی منع کلّ القلوب عن تسنیم الّذی جری عن یمین العرش من منبع اسمی الرّحمن الرّحیم و عرفت نفسک نفس اللّه فی زمان الّذی غشت النّفوس حجبات الوهم و الهوی بحیث کلّ اعرضوا و اضطربوا و ضجّوا و صاحوا الّا عدّة الّذینهم انقطعوا عن کلّ وهم و کسّروا کلّ صنم ثمّ احترقوا کلّ حجاب غلیظ تبارکت یا مظهر الجود بأن وردت علی شاطئ اسم المحبوب و اقبلت الی نیّر الآفاق بعد الّذی کان فی حوله جنود الشّرک و یرمونه برمی الشّقاق و ما استحیوا عن الّذی خلقهم بأمر من عنده و بشّرهم بلقآء نفسه العلیّ المقتدر العلیم کذلک اختصّک اللّه بفضل من عنده و شرّبک من کأس البقآء و دخّلک فی رضوان الأمر حین غفلة النّاس عنه و کذلک سبقک فضل ربّک و طهّرک عن دنس الخلایق اجمعین اذاً بشّر فی نفسک ببشارة الّتی ما سبقتها بشارة بما فزت بهذا المقام الّذی ماتوا علی حسرته عبادنا المقرّبین

قل یا ملأ المغلّین موتوا بغیظکم قد اشرقت شمس العظمة عن افق الأمر و استضآء بضیائها کلّ الوجود و انتم غفلتم عنها و کنتم من الغافلین اذاً فارحموا علی انفسکم و لا تکفروا بالّذی آمنتم به و لا تکوننّ من المسرفین تاللّه الحقّ ان تکفروا بهذا الأمر فقد یضحک علیکم کلّ الملل لأنّکم استدللتم بینهم فی اثبات امرکم بآیات اللّه المهیمن المقتدر العزیز العلیم فلمّا نزلت مرّة اخری بسلطنة عظمی اذاً کفرتم بها فویل لکم یا ملأ الغافلین أ ظننتم فی انفسکم بأنّکم مکسف الشّمس و ضیائها لا فونفسی لن تقدرنّ و لن تستطیعنّ ولو یجتمع علیها انتم و ما دونکم عمّا خلق بین السّموات و الأرضین خافوا عن اللّه و لا تبطلوا اعمالکم ثمّ اسمعوا کلمات اللّه و لا تکوننّ من المحتجبین قل تاللّه انّی لن ارید لنفسی شیئاً بل ارید نصر اللّه و امره و کفی بنفسه علی ما اقول شهید و انتم لو تطهّرنّ ابصارکم لتشهدنّ فعلی شهیداً علی قولی ثمّ قولی دلیلاً علی فعلی عمت عیونکم اما رأیتم قدرة اللّه و سلطنته ثمّ عظمته و کبریائه فویل لکم یا معشر المغلّین اسمعوا قولی و لا تصبروا اقلّ من آن و کذلک امرکم جمال الرّحمن لعلّ تنقطعنّ عمّا عندکم و تصعدنّ الی هوآء الّذی تشهدنّ فی ظلّ الأمر کلّ العالمین قل لا مهرب لأحد و لا ملجأ لنفس و لا عاصم الیوم من قهر اللّه و سطوته الّا بعد امره و هذا امره قد ظهر علی هیکل الغلام فتبارک اللّه من هذا المنظر المشرق العزیز البدیع خلّصوا انفسکم عن دونی ثمّ توجّهوا الی وجهی و انّ هذا خیر لکم عمّا عندکم و یشهد بذلک لسان اللّه علی لسانی النّاطق العالم العلیم قل أ زعمتم بأنّ باقبالکم یزیده شیئاً لا فونفسی او باعراضکم ینقص عنه شیء لا فوذاتی الغالب الممتنع المنیع

ان اخرقوا حجبات الأسمآء و ملکوتها فوجمالی قد ظهر سلطان الأسمآء الّذی بأمره خلقت الأسمآء من اوّل الّذی لا اوّل له و یخلقها کیف یشآء و انّه لهو المقتدر الحکیم ایّاکم ان لا تعرّوا اجسادکم عن خلع الهدی ثمّ اشربوا عن کأس الّتی یحرّکها غلمان الظّهور فوق رؤوسکم و کذلک امرکم الّذی کان ارحم بکم من انفسکم و لن یطلب منکم اجراً و لا جزآءً ان امره الّا علی الّذی ارسله بالحقّ و جعله لنفسه حجّة علی الخلایق اجمعین و اظهره بکلّ الآیات اذاً فارتدّوا ابصارکم لتشهدوا ما نطق علیکم لسان القدم لعلّ تکوننّ من المطّلعین هل سمعتم من آبائکم و آبآء آبائکم الی ان ینتهی الی آدم الأولی بأن اتی احد علی ظلل الأمر بسلطان لائح مبین و حرّک عن یمینه ملکوت اللّه و عن یساره جبروت القدم و عن قدّامه جنود اللّه المقتدر الغالب القدیر و تکلّم فی کلّ حین بآیات الّتی تعجز عن عرفانها افئدة العارفین و لم یکن من عند اللّه اذاً تبیّنوا ثمّ تکلّموا علی الصّدق الخالص ان انتم من ذی لسان صادق منیع قل قد نزل معادل ما نزل علی علیّ من قبل و من کان فی ریب علی ما نطق علیه الرّوح حینئذ ینبغی له بأن یحضر تلقآء العرش لیسمع آیات اللّه و یکون علی بصیرة منیر قل تاللّه قد تمّت نعمة اللّه و بلغت کلمته و لاح وجهه و احاط سلطانه و ظهر امره و سبق احسانه العالمین فوعمری یا جواد لو لم یکن خوفی من نمرود الظّلم و اضطراب الأعدآء لأمرنا بأن یحضر کلّ نفس تلقآء عرش ربّک لیشهدنّ ما لا شهده عیون احد من قبل و یسمعنّ ما لا سمعه اذن المقرّبین ولکن لمّا وجدنا الملأ فی الاضطراب لذا منعنا النّاس عن الحضور و جلسنا فی البیت وحده متّکلاً علی اللّه ربّی و ربّک و ربّ الخلایق اجمعین قل ما انا الّا مبلّغ امر ربّی و بما ینطق الرّوح فی صدری تاللّه هذا لم یکن من عندی بل من لدن سلطان مقتدر قدیر ان ارحموا یا قوم علی انفسکم و انفس النّاس و لا تحتجبوا عن الّذی باشارة من اصبعه قد شقّت الأستار فی کلّ عهد و عصر و بارادة من قلمه قد بعث حقایق المقدّسین قل کلّ الأمور فی قبضة قدرة ربّی المختار و لا ینبغی ان یتصرّف احد فی شیء الّا بعد اذنه و لا ان یتکلّم فی عرفان اللّه الّا بعد حبّه کذلک فصّلنا الآیات و صرّفناها بالحقّ لتکون حجّةً من لدنّا و برهاناً من عندنا علی عبادنا المریدین و الضّیآء الّذی اشرق عن منظر ربّک العلیّ الأعلی علیک و علی الّذین سمعوا قولک فی اللّه ربّک و ربّ العالمین و الحمد له اذ هو فعّال لما یرید

یصل الی اسم الأعظم جناب حبیب فی ارض الصّاد لیطّلع بما ورد علی الغلام و یکون من العارفین

هو البهیّ الأبهی

ان یا حبیب انّا ارسلنا الیک من قبل الواحاً و فیها ما یغنی العالمین جمیعا و ما حضر بین یدینا اثر منک لذا امسکنا القلم اتماماً لمیقات ربّک فلمّا تمّت نزّلنا الیک الآیات من جبروت قدس علیّا ان یا حبیب عرّج الی المعراج و لا تخف من احد فتوکّل فی کلّ حین الی جمال عزّ منیعا ثمّ اخرق الأحجاب بأمر من عندنا و قم بین السّموات و الأرض علی هذه الکلمة الّتی کانت عن جهة العرش مذکورا فاخرق حجبات النّاس بما اعطاک اللّه لعلّ یشتعل بذلک نار اللّه فی کلّ ما سواه و ینطق الرّوح فی کلّ شیء بأنّه لا اله الّا انا المقتدر علی ما اشآء و انّی قد کنت عن العالمین غنیّا ثمّ اعلم بأنّا لمّا وجدنا النّاس فی وهم الجهل و سکر الهوی ارفعنا ذیل السّتر بأنامل الأمر اقلّ عمّا یحصی اذاً ارتفعت ضجیج الطّوریّون علی سینآء الوقوف و شقّت استار الأبرار و انصعقت کلّ اسم معروفا و قاموا علیّ عباد الّذینهم خلقوا بأمری و رجعوا الی ما کانوا و کذلک کان الشّیطان عن نفس الرّحمن محجوبا و انّک انت فاخرج عن خلف قمیص السّتر ثمّ افتح اللّسان علی البیان و انّ الرّوح یؤیّدک من لدن عزیز قیّوما ثمّ اعلم بأنّ الّذینهم کانوا محجوباً خلف الحجاب خوفاً لأنفسهم فلمّا ارفعنا الأمر و هبّت روایح الاطمینان عن شطر الرّحمن اذاً قاموا علیّ بسیوف البغضآء و ما استحیوا عن اللّه الّذی خلقهم من حمأ مسنونا کذلک کان بغیهم علیّ و طغیانهم علی اللّه الّذی خلق کلّ شیء بأمر من عنده و انّه کان علی کلّ شیء محیطا قل یا قوم تاللّه انتم و من علی الأرض لم یکن عند اللّه الّا کسواد عین نملة او اقلّ من ذلک و کفی بنفس ربّک علی ذلک شهیدا انّ الّذین اشتعلت فی صدورهم نار البغضآء اولئک اتّخذوا الرّیاسات لأنفسهم ارباباً من دون اللّه فما لهؤلآء القوم لا یکادون ان یفقهون حدیثا ان یا حبیب فلمّا نزلت جنود الهام ربّک فی قمص الآیات اذاً اسودّت وجوه الّذینهم استکبروا علی اللّه و کانوا عن خبآء الأمن بعیدا و غرّتهم الرّیاسة فی انفسهم الی ان کفروا بما آمنوا و کانوا علی طغیان مبینا و انّک انت خذ زمام الأمر بقدرة من لدنّا و لا تصبر و لا تصمت لأنّ الصّمت محبوب الّا فی ذکر ربّک کذلک کان الأمر من سحاب الفضل منزولا قدّس ذیل التّقدیس عن مسّ المشرکین ثمّ استقم بین السّموات و الأرض بقدرة منیعا تاللّه من یثبت علی حبّی ینزل روح الأعظم علی قلبه و ینطق روح القدس علی لسانه و یؤیّده فی کلّ حینا

قل یا ملأ البیان فاجعلوا محضرکم بین یدی اللّه ثمّ انصفوا فی انفسکم و کونوا علی الأمر تقیّا انتم ان تکفروا بهذه الآیات فبأیّ حجّة یثبت ایمانکم باللّه و مظاهر نفسه فأتوا بها ان انتم علی ذلک قدیرا اذاً تجد فی وجوههم غبرة النّار من قهر ربّهم المختار و یقولون ما قالوا امّة الفرقان حین الّذی اتی علیّ علی ظلل الأنوار من لدن عزیز حکیما ان یا حبیب قم علی الأمر ثمّ ادر رحیق الأطهر قبل ان یرتفع نعیق الأکبر و کذلک امرناک بالحقّ فی هذا اللّوح الّذی کان من اصبع العزّ مرقوما ذکرّ النّاس بهذا الذّکر الأکبر و لا تخف من احد و انّه یحرسک بجنود القدرة و الاقتدار و یؤیّدک بالرّوح و ینطقک بین السّموات و الأرض بألحان الورقآء فی قطب البقآء و کذلک کان الحکم عن افق الأمر مشهودا تاللّه یا حبیب انّک لو تفحّص فی جسد البهآء لن تجد فیه محلّاً الّا و قد وقع علیه سهم القضآء من اولی البغضآء و بذلک بکت عیون اهل البقآء علی سرادق عزّ مستورا یقتلون نفس اللّه بأسیاف غلّهم ثمّ یقرؤون آیاته قل ما لکم الیوم فی محضر اللّه من ذکر ولو تأتون بعمل العالمین مجموعا و منهم من غرّته اسم المرآتیّة و منهم من اخذته حجبات الوهم و انّک فاخرق هذین الحجابین بسلطان القوّة و القدرة و کن فی تقدیس کان علی الحقّ رفیعا دع الأسمآء و ملکوتها ثمّ اصعد بخوافی القدس الی مقام الّذی تشهد الممکنات فی ظلّک و تری نفسک فی علی المقام مقرّ قدس ممنوعا و ان وجدت نفسک وحیداً فی حبّی لا تحزن لأنّ هذا من امر الّذی لن یقدر ان یحمله الّا من کان منقطعاً عن کلّ من فی السّموات و الأرض و کذلک طهّر اللّه ذیل التّقدیس عن مسّ کلّ مشرک مردودا آنس بربّک ثمّ انس ما سواه ثمّ بلّغ النّاس بما یعلّمک الرّوح من لدن مهیمن قیّوما ثمّ اعلم بأنّ غلام الرّوح قد وقع فی بئر البغضآء و لم یکن سیّارة البقآء لیدلی دلو الوفآء الّا نفسه العلیّ الأعلی فسوف یرفعه بالحقّ و ینصره بأمر الّذی کان علی العالمین محیطا و انّک لو توجّه بسمع الفطرة لتسمع ضجیج کلّ الأشیآء علی هذا الجمال الّذی کان بین المشرکین مظلوما کذلک القینا علیک حرفاً من الواح القضآء لتطّلع بما هو المستور و تکون علی بصیرة منیرا و الرّوح و العزّ و البهآء علیک و علی من معک من الّذینهم ایّدهم اللّه علی حبّه و جعلهم علی الأمر مستقیما

ان یا حبیب قد عرفت ما جری علیک و قضی علی وجهک و سمعت لحنات سرّک و جزعات روحک فی خلف سرادقات قلبک و اطّلعت بما نزل علیک و ورد بک و احصیت صبرک فی اللّه و اصطبارک فیه فاعلم بانّ کلّ ما قضی علیک لم یکن الّا لاتّباعک اولیآء اللّه فیما قضی علیهم من سنّة اللّه الّتی لا تبدیل لها فیما مسّتهم من الشّداید و المکروهات و ورد علیهم ما لا یحصیه احد الّا اللّه و کلّ ذلک ما ورد علیهم الّا لعدم اقبالهم بالدّنیا و زینتها و زخرفها ثمّ اعلم بانّ الدّنیا لو یکون لها شأناً عند اللّه ما یترک لاهلها و لا تلقوا الاصفیآء انفسهم بین ایدی الاشقیآء لیفعلوا بهم ما یشاؤن و یجری علیهم ما یریدون کذلک فاعرف قدر البلآء فی سبیل مولاک فواللّه لو اکشف الغطآء عن وجه الامر لتشهد سهم القضآء و رمح الامضآء لاحبّ عند اللّه عن ملک الآخرة و الاولی لانّ بذلک یظهر جوهر الانقطاع و انوار الاختراع و عروج الارواح الی رفرف البقآء و سدرة المنتهی فی ملأ الاعلی و انّک انت فاعرف قدر ما اکرمک اللّه بجوده و اعطاک باحسانه فیما اشرق علیک من انوار فجر الاحدیّة و بدایع ظهورات الصّبح من افق الالهیّة و ارفعک حتّی مشیت علی الهوآء و وصلت الی مقام الّذی شربت عن کأوس الایقان و استدرکت جوهر المعانی فی حدیقة البیان قطب الجنان و عرجت بجناحین الحبّ الی اقصی مراتب القرب و سمعت بشارات الوصل عن مکمن العزّ و القدس کانّک ادرکت لحنات الهویّة عن حمامات السّرمدیّة بحیث استغرقت فی انوار الجمال و استفرغت عن سبحات الجلال و وردت فی مقاعد الرّوح و الجذب و الوصال فوعمرک انّک لو تلبس من هذا القمیص الّذی نسج من حدید الکلمات و زبر الاشارات لتکون غنیّاً عن کلّ من فی السّموات و الارض و عن کلّ ما یظهر من افئدة المخلوقات و عقول المجرّدات و یحفظک عن رمی الشّبهات و سهم الظّنونات و عن کلّ بلآء و مکروه و عن کلّ ما یظهر فی ملکوت الانشآء و جبروت الادنی

و امّا ما شهد حرف الصّاد فی نومه ایّاک هذا دلیل علی علوّ قدرک و اطاعتک ربّک و خضوعک بارئک کما امرناک من قبل فی عرش اللّقآء و القیناک من جواهر العلم و الهدی لتکون سالکاً فی مناهج العزّ و الرّضا و ماشیاً علی صراط الصّبر و التّقی و تکون صابراً فی البأسآء و شاکراً فی الضّرّآء و مصطبراً فی موارد الهلکآء و مستصبراً فی نزول القضآء و مستبصراً فی ظهور البدآء لتکون فانیاً عن نفسک و باقیاً باللّه ربّک و الرّوح علیک و علی من یحبّک و علی الّذین کانوا معک

جناب حرف حیّ

بسم اللّه البهیّ الابهی

ان یا حرف الحیّ فاسمع ندآء ربّک مرّة اخری فی هذا الجبروت المقدّس الابهی ثمّ ذکّر بما یوحی الیک حینئذ عن جهة العرش فوق سدرة المنتهی لعلّ تکون متذکّراً فی نفسک بما اذکرناک من قبل بلسان اللّه مرّة اولی اذاً فکّر فیما بقی منه لتکون اهل الآخرة فی هذا الاولی قل تاللّه قد ظهر حکم التّسع و اشرق جمال الثّمانین و انّک ما ادرکت اوّلها فاجهد فی نفسک لعلّ تدرک آخرها لتکون من اولی النّهی اذاً فاستقم علی امر ربّک ثمّ ذکّر النّاس بما یذکرک الورقآء حینئذ من ملکوت اللّه الاسنی ایّاک ان لا تخف من شیئ و لا تصبر فی امر ربّک و لا تکن من اهل العمی فاخرج عن خلف الصّمت ثمّ اطلق لسانک فی ذکر ربّک لتکون من اصحاب الهدی و لتذکر النّاس بذکرک لعلّ بک تحدث فیهم ما اختاره اللّه لهم و کذلک مننّا علیک مرّة اخری لتکون موقناً فی امر ربّک و تخرق الحجبات عن وجه الذّکری قل تاللّه انّ الرّوح حینئذ بین یدیه تسعی و الشّمس استضآء من غرّته الغرّآء و جمال الغیب ینطق فوق رأسه بندآء تجذب منه افئدة اولی النّهی بانّ هذا لهو الّذی ظهر فی السّتّین و هذه من آیاته الکبری و انّ هذه لَلَئالی الّتی اظهرناها عن صدف القدس و اقذفناها من بحر الکبریآء لعلّ تجدون ما قدّر لکم من ربّکم العلیّ الاعلی و انّ هذا لجمال اللّه قد اشرق عن خلف الحجبات بسلطان لا یغطئ و لا یخفی و انّ هذا لبحر الّذی یتموّج فی نفسه و تلک امواجه ان انتم من اصحاب الحجی و انّ هذا لنسایم اللّه بالحقّ و تلک هبوبها قد هبّت فی هذا الضّحی قل قد صنع نوح القدس سفینة البقآء و جرت علی قلزم الکبریآء فسبحان ربّک الاعلی و انّک توجّه الیها و تمسّک بها لتکون من اصحاب جنّة المأوی و انّ هذا لصوت اللّه قد رفع بین السّموات و الارض اذاً فاخلع نعلین الهوی لتکون متوجّهاً الی سینآء الرّوح فی هذا الفضآء القصوی ایّاک ان لا یمنعک شیئ ولو یعارضک کلّ من فی الملک ثمّ استمع ندآء ربّک لتکون ممّن سمع و نادی کذلک القیناک و الهمناک ما ینقطعک الی اللّه ربّک لتسرّ فی نفسک و تکون ممّن آمن و هدی قل تاللّه قد ظهر جمال الاولی فی نقطة الاخری تاللّه هذا لربّک الاعلی و من اعرض عنه و کفر بآیاته انّه قد ضلّ و طغی کذلک نادیناک مرّة اخری لتسمع ندآء ربّک فی جبروت البقآء و تهتزّ فی نفسک و تقوم علی امر ربّک باستقامة کبری قل تاللّه من توقّف فی امره فسوف یرجعه اللّه الی درک السّفلی و کذلک اخبرناک و علّمناک لتکون متذکّراً بذکر ربّک و تکون من الّذی دنی فتدلّی

هو العلیّ المقتدر الأعلی

ان یا حرف الحیّ لقد سمعت اذن اللّه ندائک و لاحظت عین اللّه کتابک و ینادیک حینئذ عن جهة العرش بآیات نفسه المهیمن القیّوم فطوبی لک بما کسّرت صنم النّفس و الوهم و خرقت احجاب الظّنون بقدرة ربّک المهیمن العزیز المحبوب فاذاً یصدق فی حقّک بأنّک من حروف الّتی سبقن الحروفات و لذا اختصّک اللّه من قبل بلسان علیّ بالحقّ الّذی اشرقت من نور وجهه کلّ ما کان و ما یکون و انّک انت فاحمد اللّه ثمّ اشکره بما ایّدک علی امر الّذی اضطرب عنه سکّان السّموات و الأرض و ضجّت من فی ملکوت الأمر و الخلق و بلت السّرایر عمّا هو المکنون فی الصّدور اذاً یخاطبک ربّک العلیّ فی الأفق الأعلی و یقول فطوبی لک یا حرف الحیّ بما آمنت بنفسی و ما خجّلتنی بین اهل ملإ الأعلی و وفیت بمیثاقک و اخرجت نفسک عن حجبات الوهم و اقبلت الی اللّه ربّک و ربّ ما یری و ما لا یری و ربّ البیت المعمور و انّی رضیت عنک بما وجدت وجهک مشرقاً فی یوم الّذی اسودّت فیه الوجوه

قل یا ملأ البیان اما وصّیناکم فی کلّ الألواح و فی کلّ زبر مکنون ان لا تتّبعوا انفسکم و هواکم فانظروا بالمنظر الأکبر فی حین الّذی ینصب فیه میزان الأعظم و یرتفع نغمات الرّوح عن یمین عرش ربّکم المهیمن العزیز القدّوس و نهیناکم عن کلّ ما یمنعکم عن جمالی فی ظهور بعدی ولو یکون مظاهر الأسمآء و ملکوتها و مطالع الصّفات و جبروتها فلمّا اظهرت نفسی اذاً کفرتم و اعرضتم و کنتم من الّذینهم کانوا بآیات ربّهم یلعبون فوجمالی لن یقبل منکم الیوم شیء ولو تسجدون ببقآء سلطنة اللّه او تکوننّ من الّذینهم یرکعون لأنّ کلّ الأمور معلّق بأمره و کلّ الأعمال منوط باذنه و کلّ حینئذ بین یدیه ککفّ طین مقبوض و لن یرفع الیوم ندآء احد الی اللّه الّا بعد حبّه و هذا من اصل الدّین لو انتم تعرفون أ رضیتم بسراب بقیعة و اعرضتم عن بحر الّذی جعله اللّه عذباً سایغاً فویل لکم بما بدّلتم نعمة اللّه و کنتم من الّذینهم کفروا بنفسی اوّل مرّة ان انتم فی انفسکم تفقهون اذاً قوموا بین یدی اللّه و تدارکوا ما فرّطتم فی جنب ربّکم و هذا امری علیکم ان انتم تسمعون فوعمری ما فعل امّة الفرقان کما فعلتم و لا ملأ التّوریة و الانجیل و الزّبور و انّی بذلت نفسی لاثبات امره و بشّرناکم فی کلّ الألواح بظهوره فلمّا ظهر بردآء الکبریآء علی هیکل البهآء بتجلّی اخری اذاً قمتم علی المحاربة بنفسه المهیمن القیّوم ایّاکم یا قوم فاستحیوا عنّی و عمّا ورد علیّ فی سبیل اللّه و لا تکوننّ من الّذینهم کفروا بما نزل علیهم من سمآء عزّ مرفوع ان یا حرف الحیّ کذلک نطق حینئذ ربّک فی الرّفیق الأعلی بلّغ کلمات ربّک الی العباد لعلّ یستشعرون فی انفسهم و یتوبون الی اللّه الّذی خلقهم و سوّاهم و ارسل الیهم هذا الجمال الدّرّیّ المقدّس المشهود

و امّا ما کتبت فی ذکر اسمنا الجواد بأنّک اعتکفت عنده و عرفت بأنّ رضائه رضآء ربّک فنعم ما عرفت و کنت من الّذینهم یعرفون توقّف هناک ثمّ ذکّر الّذینهم یأتونک ثمّ بلّغهم ما بلّغ اللّه الیک و کن من الّذینهم فی امر ربّهم ینطقون فاسع فی نفسک بأن تکون ثابتاً علی حبّ مولاک فسوف تهبّ روایح الاختلاف عن کلّ شطر اذاً لا تضطرب ثمّ اتّخذ فی ظلّ عصمة ربّک مقاماً محمود کذلک علّمناک و فضّلناک لتشکر اللّه ربّک و تکون من الّذینهم یشکرون و البهآء علیک و علی الّذینهم انقطعوا عن کلّ شیء و توجّهوا بقلوبهم الی هذا المنظر المقدّس المحبوب

هو العزیز

ان یا حرف المیم اسمع ندآئی و لا تکن من الغافلین قل انّ طیر البقآء قد طار بالحقّ و بذلک احترقت اکباد المقرّبین قل انّ عندلیب الرّوح قد طارت عن غصن العراق و ارادت غصن اخری بما قضت اسرار القضآء فی الواح قدس حفیظ قل یا ملأ الارض تاللّه الحقّ انّ هذا لحمامة تنادی فی کلّ حین و ما تخاف من احد سوی اللّه ربّ العالمین و انّها ما توجّه الی نفس و لا تلتفت الی کلّ من فی السّموات و الارضین لانّ من توجّه الی اللّه لن یتوجّه الی غیره و هذا من سجیّة المخلصین فوا حسرتا علیکم یا اهل الارض بما غفلتم عن تلک الایّام و کنتم من الغافلین و ما سمعتم نغمات الرّوح و انّ هذا لغفلة عظیم قل انّ الّذینهم ما حضروا فی تلک الارض قد کانوا علی غبن مبین ثمّ اعلم بانّ اللّه قدّر فی هذه الهجرة لحکمة لا یعلمها الّا اللّه العزیز الحکیم انتم یا ملأ البیان لا تحزنوا عن ذلک فتوکّلوا علی اللّه و انّ علیه فلیتوکّلن الموحّدون ثمّ ذکّر من لدنّا عباد الّذینهم صبروا فی اللّه و کانوا من الصّابرین و الرّوح علیکم یا احبّآء اللّه و علی الّذینهم کانوا فی الامر لراسخین ١۵٢^١

بسم اللّه الأقدس العلیّ الأبهی

ان یا حسین لیس الیوم یوم الأحزان ان استبشر بین ملإ الأکوان ثمّ اصعد بجناحین الاطمینان الی هوآء رحمة ربّک الرّحمن قل

ای ربّ لک الحمد بما زیّنت رأسی باکلیل البلآء فی سبیلک یا فاطر السّمآء و بذلک افتخر بین ملإ الأسمآء و انّک انت العلیم الحکیم

ان اتّبع سجیّتی فی کلّ الأمور بحیث لا یمنعک الهمّ عن مالک الأمم و لا یحجبک البلآء عن الأفق الأعلی سوف یأتی ایّام یذکرون الموحّدون اسمائکم و ینوحون علی ما حملتم فی سبیل ربّکم المقتدر القدیر انّه ما منعه البلآء عن ذکر مولاه انّ ربّک لهو العلیم الخبیر و الحمد للّه العزیز العظیم

سلیمان

هو اللّه العلیّ الاعلی الابهی

ان یا سلیمان اسمع ندآئی عن جهة سجنی لتجذبک نغماتی و تنقطعک عن سوآئی و تطیرک فی هوآئی و تقرّبک الی مطلع جمالی و تنطقک بثنآئی بین عبادی و تشربک کوثر البقآء من سلسبیل رحمتی و تسنیم القدس من فرات مکرمتی و انّ نفحاتی یهدی المشتاقین الی رضوان ذکری و فوحاتی ترشد الطّالبین الی فنآء وصلی و لقآئی کذلک یذکرک الغلام فی تلک الایّام الّتی احاطته الانعام من فسقآء هؤلآء الانام

یا ابن الانسان قل یا اولی الادیان من اهل الاکوان انّ الّذی صعد الی السّمآء قد اتی علی ظلل من غمام الحمرآء بربوات قدسه و تمشی ملکوت اللّه قدّامه و عن ورآئه جنود الوحی لو انتم تعلمون قل قد اتی معزّی الّذی وعدتم به فی کلّ الالواح و قد جآئکم لیتمّ لکم الحکمة و البیان اذاً تفحّصوا فی اقطار العالم لعلّ تجدونه و ان وجدتموه ایّاکم ان تصلبوا هیکل الموعود کما صلبوا ملأ الیهود من قبل اتّقوا اللّه یا قوم و لا تکوننّ من الظّالمین

فطوبی لعین تقع علی جماله و لسمع تسمع نغماته و للسان تنطق بثنآئه و لرجل یمشی فی مسالک رضآئه و لقلب ملأ من عرفان نفسه و لنفس حملت امانة حبّه کذلک دلع دیک العرش لعلّ اهل الآفاق یبدّلون النّفاق بالوفاق ایّاکم ان ترجموه بالاحداق بعد الّذی یهدیکم الی الوثاق قل انّه انفق روحه کما انفق من قبل جسده و لا یخاف من احد عمّا خلق بین السّموات و الارض و یهدی النّاس الی اللّه ربّ العالمین

قل یا اهل الارض ان اجتمعوا علی مائدة ربّکم الرّحمن و انّها قد نزلت مرّة اخری من جبروت الامضآء بعد القضآء و انّها قد ظهرت علی هیکل الانسان فی قطب الامکان انتم یا ملأ الاکوان لا تحرموا انفسکم عمّا قدّر لکم من لدی اللّه المقتدر العزیز المنّان قل یا قوم طهّروا قلوبکم عن الغلّ و البغضآء و زکّوا نفوسکم عن البغی و الفحشآء ثمّ زینّوا ابدانکم بردآء الوفآء ثمّ لسانکم بالصّدق فی ارض الانشآء کذلک امرکم قلم الاعلی فی جبروت القضآء ان انتم من العارفین

قل بنفحاته قد اهتزّت حقایق الاشیآء شوقاً للقآئه و طلباً لوصاله انتم یا قوم لا تحرموا انفسکم عن حرم عرفانه و لا تختلفوا فیه لتکوننّ من الموحّدین طوبی لک بما شربت کوثر الحیوان من ید الطاف ربّک العزیز المنّان نسئل اللّه بان یثبّتک علی حبّه و یستقرّک علی امره و انّه لعلی کلّ شیئ قدیر قل به احیی اللّه العالم و خلق العالم لنفسه ولکن ظلموه اهل العالم و ما عرفوه و کانوا من الغافلین

و لو ترید ان تطّلع بامری و ما ورد علی نفسی فاعلم بانّ البلایا قد بلغت الی مقام خرجت عن الذّکر و البیان و ما اطّلع بمصایب الغلام الّا ربّه العزیز العلّام و نشکر اللّه بما قدّر لنا بامر من عنده و نصبر کما صبرنا من قبل و ما استنصرنا من احد و ما النّصر الّا من لدن ربّک العزیز الوهّاب

این لوح بدیع ارسال شد ولکن آن عبد طالب باید بکمال حکمت حرکت فرمایند که ابداً احدی از مشرکین مطّلع از مبدء امر قبل از ظهور نشوند و آنچه نوشته بودید که از سماء عنایت نازل و باطراف داده شود فسوف یأتی وقته و زمانه و انّه لهو المقتدر علی ما یشآء یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید

هذه سورة الاحزان قد نزلت من لدی الرّحمن للّذی توجّه الی شطر السّبحان فی هذا الزّمان الّذی کلّ انفضّوا عن ظلّ اللّه و رحمته و اتّخذوا الشّیطان لانفسهم معیناً

بسم اللّه الامنع الاقدس الاعزّ الابهی

ان یا سیّاح الاحدیّة سبّح فی قلزم الکبریآء الّذی ظهر باسمی الابهی و جرت علیه سفن البقآء و رکب علیها عباد الّذینهم انقطعوا عن الدّنیا و طاروا بجناحین القدس الی فضآء هذا الهوآء الّذی ظهر فی هذه السّمآء الّتی ارتفعت فی هذا العمآء و کذلک احاطهم فضل ربّک لیشکرنّ اللّه و یکوننّ من الشّاکرین فی الالواح مسطوراً و انّک انت قل بسم اللّه و باللّه ثمّ ادخل عریّاً فی غمرات هذا البحر الّذی ما وصل المقرّبون الی ساحله و کیف الدّخول فیه کذلک امرک لسان المحبوب ان افعل و لا تخف من احد فتوکّل علیه و انّه یحفظک کما حفظک من قبل و انّه کان علی کلّ شیئ قدیراً تاللّه الحقّ الیوم یومک ان اخرج عن خلف حجبات الصّمت ثمّ انطق بین السّموات و الارض و بشّر النّاس بهذا النّبأ الّذی انشقّت منه اراضی الکبر و انفطرت سموات الاعراض و اندکّت جبال الغلّ و انهدمت بیت البغضآء و اقشعرّت منه جلود کلّ مشرک عمیّاً و انّک انت فانظر الی المشرکین و ما یخرج من افواههم منهم من یقول هل اللّه کان ظاهراً و هل الشّمس اشرقت عن افق القدس قل ای وربّی انّها قد اشرقت بسلطان کان علی العالمین محیطاً و انّک انت یا اکمه الارض فافتح بصراک لتشهدها مشرقاً مضیئاً منیراً و انّها لم یزل کانت ظاهرة فی قطب الزّوال بسلطان العظمة و القدرة و الاجلال و لن یسترها اعراض کلّ معرض و لا شرک کلّ مشرک و کذلک کان الامر علی الحقّ مشهوداً و منهم من یقول هذا لهو الّذی افتری علی اللّه قل فویل لک یا ایّها المشرک ان هذا الّا وحی یوحی علّمه اللّه عند سدرة المنتهی و رأی من آیات ربّه ما رأی تاللّه لن یزلّ قدماه عن کلّ ما خلق بین الارض و السّمآء و انّه مرّة ینطق علی لحن علیّ فی جبروت القصوی ثمّ علی لحن محمّد فی ملکوت الانشآء ثمّ علی لحن الرّوح فی سمآء البقآء ثمّ علی لحن الکبریآء فی هذا الجمال الّذی اشرق علی کلّ شیئ و ظهر من تجلّیاته علی صور الممکنات هیئة انّه لا اله الّا هو و انّه لهو المحبوب فی کبد المقصود و انّه لهو المعبود فی کلّ ما کان و ما یکون ولکنّ النّاس اکثرهم احتجبوا عنه بعد الّذی ظهر بکلّ الآیات و ما ظهر من عنده قد کان علی نفسه شهیداً فیا لیت انّک کنت حینئذ حاضراً لدی العرش و سمعت لحنات البقآء کیف یظهر عن هیکل البهآء تاللّه الحقّ لو یطهّر آذان الممکنات و یسمعنّ نغمة منها لینصعقنّ کلّهم علی التّراب بین یدی ربّک العزیز الوهّاب ولکن لمّا اعترضوا علی اللّه جعلهم اللّه محروماً عن بدایع فضله و ما کانوا حینئذ بین یدی ربّک الّا ککفّ طین مطروحاً و انّک لو تفکّر فیما یخرج من افواههم تاللّه تسمع ما لا سمعت من الیهود حین الّذی ارسلنا الیهم الرّوح بکتاب مبیناً و لا من ملأ الانجیل حین الّذی اشرقنا علیهم شمس البقآء عن افق البطحآء و ارسلناه الیهم بانوار کانت علی العالمین مشهوداً و لا من ملأ الفرقان حین الّذی شقّت سمآء العرفان و اتی اللّه علی ظلل اسمه الرّحمن بجمال علیّ بالحقّ فلمّا بلغنا الی هذا الاسم المبارک الامنع الارفع الاقدس الّذی کان بالحقّ بدیعاً قد ظهر فی نفسی حالتان اشاهد بانّ قلبی اشتعل من نار الاحزان بما ورد علی جمال الرّحمن من ملأ الفرقان کانّ کلّ ارکانی یشتعل حینئذ بنار الّتی لو اُلقی زمامها لتحرق کلّ من فی الملک و کان اللّه علی ذلک شهیداً و کذلک اشاهد بان یبکی عینی ثمّ کلّ جوارحی حتّی یمطر من شعراتی قطرات الدّموع بما مسّته البأسآء من هؤلآء الاشقیآء الّذینهم قتلوا اللّه و ما عرفوه و فی حین الّذی افتخروا باسم من اسمآئه علّقوه فی الهوآء و ضربوا علیه رصاص البغضآء فیا لیت ما خلق الابداع و ما ذوّت الاختراع و ما بعث نبیّ و ما ارسل رسول و ما حقّق امر بین العباد و ما ظهر اسم اللّه بین الارض و السّمآء و ما نزلت صحائف و لا کتب و لا زبر و لا الواح و لا رقاع و ما ابتلی جمال القدم بین هؤلآء الاشقیآء و ما ورد علیه من الّذینهم کفروا باللّه جهرة و ارتکبوا ما لا ارتکبه احد من العالمین جمیعاً تاللّه الحقّ یا علیّ لو تنظر فی کلّ ارکانی و جوارحی و کبدی و قلبی و حشآئی لتجد اثر رصاص الّذی ورد علی هیکل اللّه فآه آه اذاً بقی منزل الآیات عن الانزال و هذا البحر عن الامواج و هذه السّدرة عن الاثمار و هذه السّحاب عن الامطار و هذه الشّمس عن الانوار و هذه السّمآء عن الارتفاع و کذلک کان الامر حینئذ مقضیّاً فیا لیت کنت فانیاً و ما ولدتنی امّی و ما سمعت ما ورد علیه من الّذینهم عبدوا الاسمآء و قتلوا منزلها و خالقها و محقّقها و مرسلها فافّ لهم و بما اتّبعوا انفسهم و هوىهم و ظهر منهم ما خرّت الحوریّات عن غرفاتهنّ و وضع الرّوح وجهه علی التّراب بما ورد علی ربّ الارباب من هؤلآء الذّیاب اذاً یبکی کلّ شیئ لبکآئی لنفسه و یضجّ کلّ الاشیآء لضجیجی لفراقه قد بلغت فی الحزن علی مقام لن یخرج من فمی نغمات البقآء و لا عن قلبی نفحات الرّوحی و لو لا عصمتی نفسی لانفطرت ارکانی و کنت معدوماً و اذاً یبکی ظهور قبلی فی افق الابهی و یخاطبک ان یا علیّ تاللّه الحقّ لو تنظر الی قلبی و کبدی و حشآئی ثمّ سرّی و جهری و ظاهری و باطنی لتجد آثار رماح البغضآء الّتی ورد علی ظهوری الاخری باسمی الابهی اذاً انوح و ینوح کلّ من فی الملأ الاعلی ببکآئی علیه و اصیح و یصیح کلّ من فی سرادق الاسمآء لصیحتی و اضجّ و یضجّ کلّ من فی مدائن البقآء لضجیجی لهذا المظلوم الّذی وقع بین ملأ البیان تاللّه فعلوا به ما لا فعلوا امّة الفرقان بنفسی فآه آه عمّا ورد علیه و علی ما مسّته من هؤلآء اذاً خرّت کلّ الوجود من الملک و الملکوت علی التّراب بما ورد علی هذا الجمال الّذی استقرّ علی عرش الاقتراب فافّ لهم و بما اکتسبت ایدیهم فی کلّ بکور و عشیّاً اذاً ینادی جمال القدم بان یا قلم الاعلی غیّر الذّکر من هذا الذّکر الّذی به حزن کلّ الممکنات و کلّ ما وقع علیه اسم شیئ ثمّ اجر علی ذکر آخر فارحم علی اهل ملأ الاعلی تاللّه الحقّ تکاد ان تنهدم العرش بعظمته و الکرسیّ برفعته و انّا لمّا سمعنا النّدآء انتهینا ذکر الاحزان و رجعنا الی ما کنّا فی ذکره لتکون بذلک علیماً و انّک انت یا علیّ لا تحزن عمّا القیناک من مصائب الّتی وردت علی ظهورنا الاولی ثمّ الاخری فاشدد ظهرک لنصرة امر اللّه و قم علی الامر بقوّة و استقامة منیعاً ثمّ انظر شأن هؤلآء و ما یخرج من افواههم فی تلک الایّام الّتی اشرقت الشّمس بکلّ الانوار و استضآء منه کلّ مقبل امیناً تاللّه تسمع من هؤلآء ما لا سمعت من احد لانّهم یستدلّون فی اثبات امرهم بآیات الّتی نزّلناها علی الّذی ارسلناه بالحقّ و جعلناه رحمة لمن فی الملک جمیعاً فلمّا تتلی علیه اعظم عمّا سمعوا اذاً یعترضنّ و یفرّنّ و ان یجدنّ فی انفسهم من قدرة لیقتلنّ الّذی یقرء علیهم الآیات کذلک فاعرف شأن هؤلآء لتکون بما عندهم بصیراً

قل یا قوم انّ الّذی ظهر بالحقّ قد شهدتم عنه قدرة اللّه و سلطنته ثمّ ظهور اللّه و عظمته و من دون ما شهدتم من بدایع القدرة و القوّة قد نزل من سمآء فضله معادل ما نزل فی البیان اتّقوا اللّه یا قوم و کونوا فی الامر تقیّاً اتحاربون مع الّذی به اشرقت الشّموس و نوّرت الاقمار و زیّنت النّجوم و جرت الانهار و موّجت البحار و رفعت السّمآء و انبسطت ارض القدس و اثمرت الاشجار فافّ لکم و بالّذی امرکم بان تکفروا باللّه و تشرکوا بجمال الّذی استوی علی العرش بسلطان کان علی العالمین محیطاً تاللّه یا ایّها النّاظر الی اللّه قد ورد علیّ من هؤلآء ما لا سمعت الآذان و لا شهدت الابصار اذاً یبکی علیّ عیون الممکنات و ینوح لضرّی کلّ القبائل من ملکوت الاسمآء و الصّفات و عیون العظمة عن ورآء حجبات عزّ منیعاً تاللّه الحقّ انّ الّذی یفرّ من الثّعلب و یستر وجهه خلف الدّنان خوفاً من نفسه فلمّا شهد بانّا ارفعنا الامر بسلطان القدرة و القوّة و اشتهر اسم اللّه بین المشرق و المغرب اذاً ندم عن ستره و خرج عن خلف القناع ببغضآء عظیماً و شاوَرَ مع احد من خدّامی علی قتلی و اراد ان یسفک هذا الدّم الّذی لو یترشّح علی الممکنات رشح منه کلّهنّ ینطقن بانّی انا اللّه لا اله الّا هو و کذلک مکرَ فی نفسه بعد الّذی ربّیناه و علّمناه فی کلّ بکور و اصیلاً فلمّا نزلت جنود وحی اللّه و حفظنی عن شرّه و مکره اذاً قام علی مکر اخری و به تحیّرت اهل لجج الاسمآء ثمّ اهل ملأ الاعلی و کان اللّه علی ما اقول شهیداً و نسب الی نفسی اموراً لو تسمعها من ذی بصر لتعرف ما ورد علی هذا المظلوم من هؤلآء الّذین قاموا علیه بظلم کان فی کلّ الالواح کبیراً

ان یا قلم الاعلی ذکّر لمن تحبّه ما نادی به احد من حزب الشّیطان فی شطر العراق بان یا ملأ البهآء لِمَ تبلّغون امر اللّه ربّکم و تدعون النّاس الی اللّه الّذی خلق کلّ شیئ بامر من عنده لانّ منتهی رتبة العباد بلوغهم الی مقام الازل و انّه لمّا ینزل عن مقامه و یؤخذ ما اوتی به کیف ینفع العباد تبلیغکم و ذکرکم کذلک سوّلت له نفسه و تکلّم بما اشتدّ به غضب اللّه و سخطه علی نفسه و علی الّذین یقولون ما قال و جعل انفسهم عن شاطی العرفان محروماً قل فویل لک یا ایّها المشرک باللّه ما توهّمت فی اسم الازل انّا خلقناه کما خلقنا کلّ الاسمآء لیدلّنّ علی موجدهم و صانعهم و یکوننّ فی امر اللّه مستقیماً کلّ الاسمآء عند اللّه فی حدّ سوآء یعطی و یأخذ و لا یسئل عمّا شآء و انّه کان علی کلّ شیئ حکیماً و کلّ فضل انتم عرفتموه فی النّفوس یبقی فی ایمانهم باللّه و اقبالهم عند ظهوره و توجّههم الی شطر الّذی کان فی ازل الآزال محبوباً بیّن یا ایّها الشّقیّ کیف صار الدّیّان دنیّاً و لن یتغیّر دونه ان یا واحد العین فکّر فی نفسک اتشهد عیوب النّاس و تکون غافلاً عمّا فی نفسک فویل لک بما علّمک الشّیطان الّذی کفر باللّه و جعلناه ظاهره عبرة للخلائق جمیعاً قل یا ایّها الکافر باللّه فیا لیت رأیت و عرفت الّذی اتّخذته ربّاً من دون اللّه تاللّه الحقّ لو رأیته و عرفته لفررت منه الف فراسخ بل اکثر من ذلک و کان اللّه علی ذلک علیماً قل یا ایّها الحمیر انّا حفظناه و ربّیناه و وصفناه و اذکرناه و انت عرفت کلّ ذلک و کنت علی ذلک شهیداً و انّه حارب بنفسی و انکر آیاتی اذاً ینبغی لک بان تعترض علیه لا علی الّذی خلقک و ایّاه من مآء مهیناً و تسئل منه بایّ حجّة آمنت بنقطة الاولی و من قبله برسل اللّه و بایّ برهان کفرت بالّذی ظهر بکلّ الآیات و افتیت علی قتله و کنت فی الاعراض قویّاً و من دون ذلک یا ایّها المشرک لم یزل کان من سنّتنا بان نأخذ و نعطی اما رأیت حجر الّذی امرنا العباد بان یطوفنّ فی حوله کیف انزعنا عن هیکله ردآء القبول و اعطینا هذا الفضل بمقام آخر لو انت بذلک علیماً اذاً فانصف فی نفسک ولو انّا علمنا بانّک لا تنصف ابداً و عندنا علم السّموات و الارض نعلم ما علّمک ابیک فی اللّیالی و الایّام و وسوس فی صدرک و نفخ فیک من روح الّتی بها ینقلب کلّ انسان و یصیر حمیراً اذاً فاسئل عن الّذی اتّخذته ربّاً من دونی قل یا ایّها المعرض فانصف فی نفسک هل سمعت ظهوراً فی الابداع اعظم عمّا ظهر و ینطق حینئذ فی قطب البقآء بانّی انا ربّکم العلیّ الاعلی فی هذا الافق المقدّس الابهی و هل رأیت کلماتاً اعظم عمّا نزلت بالحقّ من جبروت البقآء من هذا الفتی النّاطق فی سمآء القضآء لا فوجمالی الّذی کان علی العالمین مشرقاً و مضیئاً و مع ذلک انت اتّبعت هذا الّذی خلق بحرکة من قلمی و افتی علی نفسی بعد الّذی حفظناه فی کلّ شهور و سنیناً یا ایّها البصیر العمی بحیث تری نفسک و لن تشهد مولاک الّذی بامر منه خلقت الاسمآء و ملکوتها ثمّ الصّفات و جبروتها ثمّ الخلائق جمیعاً هل رأیت فی المرآت الّتی انحرفت عن الشّمس علی وجهها من نور او ضیآء او اثر لا فونفسی الرّحمن لو انت بذلک بصیراً و کذلک فانظر فی مرایا الاسمآء ان یدخلن فی ظلّ ربّهنّ و یقبلن بتجلّیات الّتی یتجلّی بها شمس البقآء یستضیئن بانوارها و ضیآئها و من دون ذلک یمنعن و یکوننّ محروماً عن تجلّیات الّتی کانت علی الحقّ مضیئاً اما رأیت فی ظهور قبلی بانّ علمآء الّذینهم عمروا فی الدّنیا و ارتقوا الی معارج العرفان و عبدوا اللّه فی اللّیالی و الایّام نزل علیهم حکم الشّرک و الکفر و نزع عن هیاکلهم ردآء الایمان و الّذین یکنسون البیوت و ما عرفهم من احد البسهم اللّه ردآء الولایة و النّبوّة کذلک فاشهد قدرة ربّک و لا تکن جبّاراً شقیّاً هل ینبغی للّذینهم کانوا علی الارض بان یعترضوا علی اللّه بانّ هؤلآء الّذینهم عمروا فی دین اللّه و عبدوه و سجدوه و خضعوا لامره و کانوا علمآء الارض و رجعوا الی النّار انّا کیف نصل الی مقام رفیعاً قل یا ایّها المشرک تقول کما قالوا المشرکون من قبل فی زمن کلّ ظهور و لن تستشعر ما تقول فسوف یضربن علی فمک ملئکة العذاب من لدن مقتدر قدیراً ثمّ اعلم بانّ حین الظّهور کلّ الاسمآء فی صقع واحد من صعد الی اللّه یصدق علیه کلّ الاسمآء من اسمآئنا الحسنی و من وقف علی الصّراط لن یذکر عند اللّه ابداً و کذلک نزّلنا الامر فی کلّ الالواح ان انت بذلک خبیراً و انّا لو نأخذ کفّاً من الطّین و ننفخ فیه روح الحیوان و نجعله مظهر کلّ الاسمآء و الصّفات لنقدر و ما کان ذلک علی اللّه عزیزاً و یکون باقیاً فی هذا المقام ما دام الّذی یکون فی ظلّ مولاه فاذا خرج یسلب عنه کلّ ما اوتی به و یرجع الی التّراب بحسرة عظیماً قل انّک انت یا حمیر ما اطّلعت باصل الامر و لو یرد علیک ما لا تدرکه فاسئل عن الّذی یجری عن قلمه بحور العلم و المعانی لیبیّن لک ما غفلت عنه و یعلّمک من بدایع العلم لتکون فی دین ربّک مستقیماً لا فوعمری یا علیّ انّهم ما ارادوا ان یعرفوا ما ستر عنهم و انّک فاشهدهم کاغنام یذهبون و لا یعرفون راعیهم بل لو تنظر الیهم بنظر الفطرة لتجدهم ذیاباً یریدنّ ان یتفرّقنّ اغنام اللّه و یمصّنّ دمآئهم کذلک احصینا امرهم فی هذا اللّوح الّذی نزل من جبروت عزّ علیّاً و انّک انت فاحفظ نفسک عن هؤلآء ثمّ انطق بلحن البقآ بین الارض و السّمآء ثمّ اذکر هذا الاسم الاعظم الّذی منه انفطرت سمآء الاسمآء و لا تخف من احد فتوکّل علی اللّه و انّه یحفظک عن کلّ مشرک مردوداً و یؤیّدک علی امره و ینطق الرّوح فی صدرک و یهتزّک نفحات الرّضوان عن شطر ربّک الرّحمن و انّه کان علیک حسیباً ایّاک ان لا تحزن فی شیئ لانّا ما نسیناک و نحبّ ان نرىک و نسئل اللّه بان یجمع بیننا بالحقّ و انّه لمن دعاه مجیباً فیا لیت کنت معنا فی السّجن و عرفت ما ورد علی جمالی المظلوم من الّذین لن یقدرنّ ان یتکلّمنّ فی محضری و خلقت حقائقهم بارادة من قلمی و تشهد ما کان علیک مستوراً اسمع ما امرک به قلم الاعلی و لا تسکن فی بیتک و لا تسترح فی نفسک ان ادخل مقرّ المشرکین من ملأ البیان بنبأ اللّه و امره و قل یا قوم قد جئتکم ببرهان کان علی الحقّ عظیماً ان کان عندکم اعظم عمّا عندنا فاتوا به و ان شهدتم ببصرکم اعظم عمّا شهدنا من قدرة اللّه و سلطنته بیّنوا و لا تصبروا اقلّ من حیناً و ان شهدتم انفسکم عجزآء عن ذلک خافوا عن اللّه و لا تجادلوا بالّذی به رفع امر اللّه و علت اسمآئکم و ظهرت حجّة الّتی بها تستدلّون لدونکم لاثبات امرکم خافوا عن اللّه و لا تکوننّ فی الملک کفّاراً اثیماً

ان یا سبّاح بحر المعانی قد تموّجت حینئذ قلزم الکبریآء باسمی الابهی و یقذف منه علی الممکنات لئالی ذکر ربّک العلیّ الاعلی تاللّه ما شهدت عین الابداع کشبهها و لا بصر الاختراع کمثلها فیا لیت وجدنا من امین لنودعها عنده او من بصیر لنشهدها او من خبیر لنذکر له اوصافها او ظهوراتها او تجلّیاتها اذاً لمّا صعدنا الی سمآء القضآء ما شهدنا احداً و بقینا فی نفسنا متحیّراً و حزیناً و انّک فاسرر فی نفسک بما رشح علیک من رشحات هذا البحر و طهّرک عن روائح الّذین لن تجد فی وجوههم الّا غبرة النّار و کفروا باللّه فی کلّ عهد و عصر و کانوا عن نفحات الرّحمن محروماً قل تلک شطوط یذهب الی بحر القدم کما انشعبت منه فطوبی لمن شرب منها و استغنی بها عمّا علی الارض جمیعاً قل انّ بحر القدم و ما یخرج منه و یذهب الیه موج من امواج قلزم الکبریآء الّذی خلق باسمی الابهی کذلک کشفنا لک سرّاً من اسرار الّتی کانت عن اعین العالمین مستوراً و قد خلق فی شاطی هذا البحر بیدآء ما احاط احد اوّلها و آخرها و فیه ارتفع ندآء اللّه عن کلّ الاشطار و ما مرّ علیه من نبیّ و لا من رسول الّا و قد اخذته نفحات اللّه فی هذا الواد و اذا وصلوا الی قبّة الابهی الّتی خلقت من نور الذّات فی وسط هذا الواد خرّوا بوجوههم علی التّراب خضّعاً لهذا الجمال الّذی ظهر بالحقّ فی هذا القمیص الّذی یجدنّ المخلصون منه رائحة الرّحمن و کذلک کان الامر مقضیّاً ان یا علیّ تاللّه الحقّ ما انقطع و لن ینقطع من هذا البیدآء ندآء ربّک العلیّ الاعلی یسمع فی کلّ حین من رضراضها و کثیبها انّه لا اله الّا هو و انّ الّذی قد ظهر باسمی الابهی هو محبوب الابداع و مقصود من فی ملأ البقآء لم یزل کان و یکون و کان اللّه علی ذلک علیماً فطوبی لرجل مشی فیه و لسمع یسمع نغمات الّتی یظهر من اقطارها و یطّلع بما ستر فیه من اسرار الّتی لم یزل کانت خلف سرادق العزّ مقنوعاً فیا لیت من ذی حبّ یتوجّه الیه و من ذی استقامة یستقیم علیه و من ذی فؤاد یسرع فیه و ینقطع عن العالمین جمیعاً ان یا علیّ تاللّه الحقّ انّ الامر اعظم من ان یذکر و اظهر من ان یستر و اعلی من ان یصل الیه اعراض کلّ معرض او مکر کلّ ماکر عنیداً

قل یا قوم لا تفضحوا انفسکم ان استحیوا عن اللّه الّذی ما اراد لکم الّا فضلاً من عنده و نزل علیکم فی کلّ حین من سدرة القدس اثمار عزّ جنیّاً کلوا من نعمة اللّه حیث شئتم اتّقوا اللّه و لا تکوننّ مفسداً فی الارض و لا تجعلوا انفسکم عن مقاعد القرب بعیداً تاللّه الحقّ انّ الورقآء لن یمنع من نغماته ولو تلهث کلاب الارض کلّها او تعوی الذّیاب باجمعها و کذلک نزّلنا الآیات بالحقّ تنزیلاً من لدن عزیز حکیماً فمن کفر الیوم بهذا الامر فقد یلعنه کلّ الذّرّات ثمّ نفسه و ذاته و یده و لسانه و هو اصمّ فی نفسه لن یسمع بما غشت اذنه حجبات الغفلة و کذلک کان الامر حینئذ عن افق الحکم مشهوداً فطوبی لکم بما لن تجدنّ لانفسکم شریکاً فی هذه الثّمرات الّتی اثمرت من سدرة ربّکم العلیّ الاعلی و جعلها اللّه مخصوصاً بکم و لمن توجّه الیها بقلب طاهر سلیماً و انّک انت ذق من تلک الاثمار و کن شاکراً فیما اوتیت من بدایع فضل ربّک و کن علی فرح مبیناً و انّ اللّه قد جعلها مختصّاً للمقرّبین من عباده و جعل المشرکین عن هذا الفضل محروماً کذلک بذلنا علی فؤادک و روحک و قلبک رائحة الرّحمن من یمن السّبحان لیجعلک حیّاً بحیوته و باقیاً ببقآئه و ناطقاً بثنآئه و ذاکراً بذکره و متوجّهاً الی وجهه و ناظراً الی جماله و انّ فضله لم یزل قد کان علیک کبیراً ثمّ بدیعاً ثمّ منیعاً ثمّ عظیماً و الکبریآء علیک ثمّ العظمة علیک ثمّ البهآء من طلعة البقآء الّذی ظهر باسمه الابهی و منه علا کلّ دانی و دنی کلّ عالی و انعدم کلّ وجود و حُیَّ کلّ مفقود و اظلم کلّ شموس و خسف کلّ اقمار و سقط کلّ نجوم و اضطرب کلّ موقن و اضمحلّ کلّ متعالی و تزلزل کلّ ثابت و تحرّک کلّ ساکن و خمد کلّ نار و اشتعل کلّ مخمود و قبح کلّ محمود و حمد کلّ قبیح و ظهر کلّ مستور و طلع کلّ مقنوع و خرق کلّ غطآء و بعث کلّ رماد و قرع کلّ باب و نطق کلّ کلیل و عزّ کلّ ذلیل و برئ کلّ مریض و طهر کلّ سقیم و شفی کلّ علیل و بصر کلّ عمیّ و برز کلّ کنز و تزلزل کلّ ارض و انفطر کلّ سمآء و انشقّ کلّ ارض و فسق کلّ عادل و عدل کلّ فاسق و جهل کلّ عالم و علم کلّ جاهل و فرّ کلّ شجاع و شجع کلّ خائف و سقی کلّ عطشان و نفخ کلّ صور و ظهر کلّ ساعة و نقر کلّ ناقور و اظلم کلّ نور و نوّر کلّ مظلم و سقط کلّ ثمر و یبس کلّ خضر و اخضرّ کلّ یابس و هبّت نسمة اللّه الّتی بها احیت الممکنات من قبل و یحیی الموجودات من بعد و کذلک کان فضل ربّک علی نفسک و علی روحک و علی فؤادک و علی جسدک و علی جسمک محیطاً

بسم اللّه الاقدس الابهی

ان یا صغیر السّن انّ ربّک یدعو نفسه بلسانک و یقول

یا من بیدک ملکوت الاشیآء و جبروت الاسمآء ترانی صرت غریباً فی حبّک اسئلک بجمالک بان تجعل هذه الغربة سبباً لتقرّب عبادک الی مصدر امرک و مشرق وحیک ای ربّ ادعوک بلسان ما عصاک و اسئلک بسلطنتک و اقتدارک بان تحفظنی فی ظلّ رحمتک و توفّقنی علی خدمتک و خدمة ابویّ انّک انت المقتدر المهیمن القیّوم

جناب ابوطالب

الأعظم الأعظم

ان یا طالب انّ المطلوب ینادیک و یقول دع الوری عن ورائک ثمّ اشرب حمیّا المعانی من کأس محیّا ربّک و اذا تعاطیت الأقداح و اخذتک حرارة خمر معارف ربّک فالق الأصباح قم بین ملأ الأرض و قل الیّ الیّ یا اهل الفلاح لأقرّبکم الی المنظر الأکبر و اعرّفکم ربّکم مالک القدر الّذی به کسفت الشّمس و انشقّ القمر ایّاکم ان تجعلوا انفسکم محروماً عمّا خلقتم له دعوا الهوی و تمسّکوا بمالک العرش و الثّری هذا خیر لکم و یشهد بذلک لسان القدم فی سجنه الأعظم و من عنده علم الکتاب طوبی لک بما فزت بالعرفان و تمسّکت باللّه ربّک العزیز المقتدر المنّان

ملّا اح‌م‌د

هواللّه

ان یا طلعة الحبّ قد عرفنا شوقک الی اللّه فی رفرف البقآء علی قربک فی میادین اللّقآء بین یدی ربّک و کذلک احصینا کلّ شیء فی کتاب کان فی اللّوح قضیّا فاعرف بأنّک اقبلت الی حرم الجمال و زرت کعبة القدس فی جنّة الفردوس علی فاران الحبّ کذلک قضینا امرک فی لوح کان عن الطّاغین حفیظا الّا تحزن فی شیء و لا تکن همیماً من مکاره الدّنیا سیبعثک اللّه فی مقام الّذی کان بالحقّ علیّا لأنّ الدّنیا و زخرفها و زینتها سیمضی اقلّ من طرفة عینک فاجهد فیما یبقی لک فی ملکوت الأعلی لتکون فی عوالم الرّوح حول شجرة الخلد بقیا اسمع بسمع قلبک ما یغرّد الورقآء فی قطب البقآء فیما علّمک سبل الحقّ فی صراط الّذی کان علی النّور رفیعا فاقرأ هذا اللّوح بلسان الرّوح لتکون من نار الحبّ لمیعا اتّق اللّه و لا تلتفت الی الّذین کفروا و لا تعقّب الّذین اعرضوا عن اللّه و لن یجدوا لأنفسهم الی الحقّ سبیلا و کن مستقیماً علی الحبّ و راسخاً فی الأمر بحیث لن یزلّ قدماک ولو یعترضوا علیک کلّ من علی الأرض جمیعا اذاً فألق ما فی یمینک ثمّ ابتغ رضواناً من اللّه لتجد فی مرکز الجنان عند ابحر البقآء مقاماً عظیما و کذلک کتبنا فی اللّوح تفصیل کلّ شیء و اذکرناک فیه لتصل الی مقام الّذی کان عن الحزن عقیما فواللّه انّک لو تشمّ هذا القمیص لتجد نسمات الهویّة و تفیض عیناک من الدّمع فی شوقک الی اللّه و تکون فی امر ربّک بصیرا و الرّوح علیک و علی الّذین کانوا حول القرب فی نار الوصل طویّا

المنزول من الهاء بعد الباء

فتح اعظم

بسم اللّه العظمیّ بلا نفاد

ان یا عبد النّاظر الی اللّه فاعلم بأن اتی القضآء و امضی ما نزل فی الواح مالک الأسمآء و اخرجوا الغلام من ارض السّرّ بظلم مبین و لمّا خرجنا بکت علینا من کلّ الملل و ظهر فزع الأکبر فی ذلک الیوم العظیم و ما مررنا علی شجر و حجر و ارض و مدر الّا و قد اودعنا فیه سرّ من اسرار اللّه المهیمن العزیز القدیر فسوف یظهر بالحقّ و انّ ربّک لعلیم و حکیم و قد نزلت فی کلّ حین آیات و ظهرت فی کلّ آن بیّنات استضآءت منها وجوه اهل ملإ الأعلی تاللّه بها استجذبت افئدة المقرّبین انّا وجدنا اهل السّموات فی سرور مبین و حزن عظیم امّا الحزن بما ورد علینا فی سبیل اللّه و امّا السّرور بما رأوا اشراق شمس الاستقامة عن افق العظمة و الکبریآء کذلک فصّلنا لک تفصیلاً عمّا ورد علینا من الغافلین و کنّا طایراً فی هوآء الاشتیاق الی ان وردنا فی شاطئ البحر اذاً استوی بحر الأعظم علی الفلک و جرت علی البحر الأبیض و سرنا الی ان بلغنا مقابل مدینة الّتی سمّیت بالاسکندریّة قد دخل علینا فتی من اهل الابن و حضر تلقآء الوجه بکتاب عربیّ مبین الّذی کتبه احد من اسقف النّصاری وجدنا منه رایحة رحمة ربّک العزیز العظیم و قد امرنا عبد الحاضر لدی العرش بأن یرسل الیک صورة کتابه لتعرف کیف قلّبه قدرة ربّک و اخذه بأیدی الفضل و جعله منقطعاً عن العالمین فکّر ثمّ انظر فی تلک الأیّام الّتی احاطتنا البلایا انّه اشتعل بنار حبّی و ذکری علی شأن ما منعته القضایا کأنّه خلق من کوثر رحمة ربّک الغفور الرّحیم ینبغی لکلّ نفس بأن یکون ثابتاً فی حبّ مولاه بحیث لا یمنعها ما یظهر فی الابداع کما ما منعته هذه الفتنة الدّهمآء و استضآء فی ظلمتها کذلک کان ربّک مقتدراً علی ما یشآء و انّه لهو الحاکم علی ما یرید لو نذکر لک کلّ ما ورد علینا لتحزن ولکن فاعلم بأنّا نکون فی فرح مبین و فی کلّ ما ظهر لحکمة فسوف یظهرها اللّه بالحقّ و یحیی العالم بهذا المآء الّذی عذب منه الکوثر و السّلسبیل قد ارسلنا الیک الواحاً ما ذکر فیها اسم احد فاعط کلّ واحد منها لمن تجد فی وجهه نضرة الغلام و ما سترنا الأسمآء الّا لحفظ انفسهم و ربّک بکلّ شیء علیم

مخصوص ارض کاف لوح ارسال نشد ما هذا الّا لحکمة فسوف نرسل ولکن شما خبر بفرستید

جناب هاشم

هو الأقدس الأرفع الأمنع الأعلی

ان یا عبد قد حضر بین یدینا کتابک و عرفنا بما فیه و کان اللّه علی ما فی قلبک علیماً لن یعزب عن علمه من شیء یعلم ما ستر عن الأنظار و ما خفی عن الأفکار و انّه کان عن العالمین غنیّاً و امّا ما ذکرت فی الالهین ایّاک ایّاک ان لا تشرک باللّه ربّک لم تزل کان واحداً احداً فرداً صمداً وتراً باقیاً دائماً قیّوماً ما اتّخذ لنفسه شریکاً فی الملک و لا وزیراً و لا شبیهاً و لا نسبةً و لا مثالاً و یشهد بذلک کلّ الذّرّات و عن ورائها الّذینهم کانوا فی الأفق الأبهی علی منظر الأعلی و کانت اسمائهم حینئذ لدی العرش مذکوراً ان اشهد فی نفسک بما شهد اللّه لذاته بذاته بأنّه لا اله الّا هو و انّ ما سواه مخلوق بأمره و منجعل باذنه و محکوم بحکمه و مفقود عند شؤونات عزّ فردانیّته و معدوم لدی ظهورات عزّ وحدانیّته و انّه لم یزل و لا یزال کان متوحّداً فی ذاته و متفرّداً فی صفاته و واحداً فی افعاله و انّ الشّبیه وصف خلقه و الشّریک نعت عباده سبحان نفسه من ان یوصف بوصف خلقه و انّه کان وحده فی علوّ الارتفاع و سموّ الامتناع و لن یطرأ الی هوآء قدس عرفانه اطیار افئدة العالمین مجموعاً و انّه قد خلق الممکنات و ذرأ الموجودات بکلمة امره و ما خلق بکلمة الّتی ظهرت من قلم الّذی حرّکه انامل ارادته کیف یکون شریکاً او دلیلاً علیه سبحانه من ان یشار باشارة احد او یعرف بعرفان نفس و ما دونه فقرآء لدی بابه و عجزآء عند ظهور عزّه و ارقّآء فی ملکه و انّه کان عن العالمین غنیّاً و کلّما ینسب العباد بالعبودیّة لاسمه المعبود او ینسب المخلوق الی اسمه الخالق هذا من فضله علیهم من دون استحقاقهم بذلک و یشهد بذلک کلّ موقن بصیراً فاعلم بأنّ کلّ شیء یربّی فی ظلّ اسم من اسمآء ربّک و انّه قد خلق الاسم بارادة الابداعیّة الّتی قدّرها اللّه فی نفس الابداع اذاً فاشهد سلطانه و قدرته ثمّ عظمته و اقتداره ثمّ رفعته و استعلائه لتطّلع بما کان الیوم من اعین العالمین مستوراً تمسّک باللّه ثمّ انقطع عمّا سواه لیشربک خمر العرفان من هذه الکأس الّتی یدورها انامل الرّحمن فی هذا الرّضوان الّذی کان فی علی الفردوس باذن اللّه مرفوعاً طهّر قلبک عن رجس الّذینهم آمنوا ثمّ کفروا و کانوا حینئذ من المعرضین عند ربّک مذکوراً دع الدّنیا و ما خلق فیها عن ورائک لیفتح اللّه علی وجه قلبک ابواب العلم و المعانی و یصعدک الی مقام تشهد کلّ من فی السّموات و الأرض فی ظلّ اسم من اسمآء ربّک کذلک اشرقت شمس البیان عن افق اللّسان من مهیمن قیّوماً و انّا لمّا احببناک اجبناک فیما ذکرت فی کتابک والّا فوالّذی توحّد بالعزّة و الجلال قد ورد علیّ من الرّزایا ما لا یحصیه احد الّا اللّه و بذلک منع القلم عن الذّکر و هذا الظّلم کان فی امّ البیان عظیماً انّ الّذی حارب بنفسی تاللّه قد خلقناه بقولی و الّذینهم اوتوا بصر الحدید یعلمون بأنّ هذا حقّ لا ریب فیه ولکنّ الّذینهم اخذتهم الأوهام اتّخذوه من دونی لأنفسهم وکیلاً و انّک دع النّاس بأنفسهم و هواهم ثمّ اذکر ربّک و لا تخف من احد فتوکّل علی اللّه و انّه یحفظک بسلطان مبیناً و البهآء علیک و علی کلّ قلب منیراً

جناب آقا سیّد باقر فی ارض الیآء

هو البدیع الأقدس الأعلی

ان یا عبد قم و ناد بین العباد بالحکمة و الموعظة قل یا قوم هل ینبغی لأحد بعد ظهور اللّه و سلطنته بأن یتمسّک بشیء عمّا خلق بین السّموات و الأرض لا فوجمال اللّه المشرق المنیر و هل یلیق لنفس بعد اشراق الشّمس و وقوفها فی قطب الزّوال بأن یتکلّم عن المرآة ولو یکون مرآةً حقیقیّةً لا فونفس اللّه العلیم الحکیم قل المرآة افتخارها بما تجلّی علیها الشّمس من انوارها و هذا التّجلّی یکون فیها و یظهر منها ان لن یحول بینها و بین مجلّیها حجبات النّفس و الهوی و کذلک کان الأمر ان انتم من الشّاهدین و بعد الحجاب لن یحکی عن سلطان الشّمس ابداً و ینقطع عنها انوار اللّه و فضله و عنایة اللّه و احسانه و هذا من عندها لأنّها احالت بینها و بین الشّمس ما منعها عن انوار اللّه العزیز الرّحیم قل لو تقابلنّ الیوم مرایا الموجودات کلّهنّ هذه الشّمس الّتی اشرقت عن افق القدس لینطبع فی کلّهنّ تجلّی اللّه المهیمن العزیز القدیر و هذا التّجلّی یبقی فی اقبالهنّ الی الشّمس و بعد الاعراض یرجع النّور الی مقرّه و ینتهی المخلوق الی شکله و مثله ان انتم من العارفین قل اللّه خلق المرایا کما خلق کلّ شیء و یخلق کیف یشآء بأمر من عنده و انّه لهو المقتدر القدیر و قدّر لکلّ اسم مقادیراً فی ملکوت الأسمآء یرفع و ینزل و کذلک یمحو اللّه ما یشآء و یثبت و عنده علم کلّ شیء فی الواح عزّ حفیظ قل انّ قیام کلّ شیء باللّه و قیامه بنفسه لو انتم من الشّاعرین و انّ ضیآء کلّ شیء بضیآء الشّمس و ضیائها بنفسها ان انتم من الموقنین قل انّ افتخار کلّ اسم بموجده و افتخاره بنفسه المهیمن العلیم الحکیم یا قوم لا تشرکوا باللّه و لا تتّخذوا لأنفسکم ارباباً من دونه اتّقوا اللّه یا قوم و لا تعتدوا فی امر اللّه و لا تکوننّ من الظّالمین قل الیوم کلّ شیء فی حدّ سوآء بحیث رفع الفرق عن بین الموجودات فمن اقبل الی اللّه فهو من اعلی الخلق و من اعرض فلیس له ذکر عند اللّه الملک الجمیل و انّما المرآة الیوم من انقطع عن نفسه و هواه و توجّه الی مقرّ القدس هذا المنظر المشرق المنیر و من دون ذلک لن یصدق علیه حکم الوجود فی جبروت البقآء فکیف هذا المقام ان انتم من العالمین قل یا قوم فانظروا مرایا الظّاهرة لو تقابلونهنّ الشّمس لتشهدنّ فیهنّ هیئتها و بعد انحرافهنّ لن تجدوا فیهنّ اثراً من الشّمس کذلک یعلّمکم قلم الأمر لئلّا تزلّ اقدامکم علی الصّراط و هذا من فضلی علیکم و انا الفضّال القدیم و کذلک فانظروا فی مرایا الأسمآء لتکوننّ من الرّاسخین ولو انّ المرآة تدّعی فی نفسها رتبة الشّمس و مقامها ولکن الشّمس تعرف بأنّها تکذب فی نفسها کما نزّل حکم ذلک من قبل ان انتم من الشّاهدین

و للخلق عند اللّه مراتب شتّی و منهم من یبعثه اللّه فی ملکوت الأسمآء و یشتهر اسمه بین العالمین و له مقام عند ربّه علی ما هو علیه ان لن یتجاوز عن حدّه و یکون مستقرّاً فی ظلّ الاثبات و ان یزلّ قدمه لیرجع فی الحین الی اسفل السّافلین انّ الّذین تسمع اسمائهم عن کلّ نفس و لن تجد منهم ما تستقرّ به افئدة الّذینهم آمنوا و لن یظهر منهم آثار اللّه الخالق البارئ القدیم اولئک بعث اسمائهم من دون کینوناتهم و فی ذلک لحکمة لا یعقّلها کلّ جاهل بعید و منهم من یبعث اللّه کینوناتهم من دون الأسمآء کما تشهد الّذین یستضیء وجوههم و یهبّ منهم روایح القدس ولکن لن یعرفهم الّا کلّ فطن بصیر یمشون بین النّاس کأحد منهم و فی قلوبهم تستدفّ حمامة الذّکر فی شوقهم الی اللّه و اشتیاقهم الی مقرّه المقدّس المنیع و عرّفنا الکلیم من قبل واحداً من هؤلآء اذاً تحیّر فی نفسه و کان من المتحیّرین و عندنا علوم لو نکشف حرفاً منها لتضطرب افئدة الموحّدین و منهم من یبعث اللّه اسمه و کینونته و کلّ ما فیه کذلک فصّلنا لک الأمر لتعرف کلّ نفس فی حدّها و شأنها و تکون من المتبصّرین و لو انّا نفصّل مقامات البعث و مراتبه علی ما قدّرنا له لتطّلع بکلّ الأسرار ولکن لکلّ ذکر میقات عند ربّک و اذا جآء الوعد ینزل من جبروت قدس رفیع قل ان یا مظاهر الأسمآء لا یغرّنّکم الدّنیا بغرورها و لا الأسمآء برفعتها خافوا عن اللّه و لا تستکبروا علی الّذی خلقکم بقوله المحکم البدیع ان افتحوا ابصارکم لتعرفوا شأنکم و الّذی خلقکم من مآء مهین اتّقوا اللّه و لا تفتروا علی اللّه بارئکم و لا ترتکبوا الفحشآء فی انفسکم الّا تحرموا ذواتکم عمّا قدّر لکم من لدن مقتدر علیم

و انّک فانظر ملأ البیان و حجباتهم و بما تمسّکوا بعد الّذی امرناهم بأن لا یتمسّکوا حین الظّهور بشیء عمّا خلق بین السّموات و الأرضین قل ان تکفروا بهذا الأمر فما حجّتکم فی ایمانکم بظهور قبلی الّذی سمّی بعلیّ قبل نبیل ایّاکم ان لا تحرموا انفسکم عن الّذی بأمره نزّلت الآیات فی کلّ عهد و ظهرت قدرة اللّه و احاطت رحمته العالمین اتّقوا اللّه ثمّ انظروا بطرف اللّه الی اصل الأمر و ما حقّق به کلّ امر حکیم و کنتم من قبل استدللتم لدونکم فی امرکم بآیات اللّه المنزل العزیز الکریم تاللّه قد نزّلت فی تلک الأیّام معادل ما نزّل من قبل علی المرسلین و انتم لو تکفرون بها فما الفرق بینکم و ملل القبل الّذینهم کفروا باللّه فی یوم شقّت فیه السّحاب و اتی اللّه بسلطانه و قضی الأمر من لدن مقتدر قدیر یا قوم ان ارحموا علی انفسکم و لا تدحضوا الحقّ بما عندکم و انّ هذا لظلم عظیم ان اخرقوا سبحات الجلال بسلطان اسمی الغالب المحیط فیا لیت کنتم مطّلعاً بأصل الأمر تاللّه کلّ ما سمعتم فی غیری هو من عندی و ما اطّلع بذلک الّا نفسی العلیم الخبیر و انتم لو تنظرون الی الأمر بعیون طاهر منیر لتعرفوا ما لا عرفتم من قبل و تجدنّ انفسکم علی استقامة عظیم و انّک انت یا عبد دع الأحجاب عن ورائک ثمّ ذکّر النّاس فی هذا الأمر و لا تخف من احد فتوکّل علی اللّه العزیز الجمیل قم علی الأمر ثمّ ناد بین العباد و لا تکن من الصّابرین و انّ هذا خیر لک عن کلّ ما یطلق علیه اسم شیء و بذلک یشهد کلّ شیء ان انت من الشّاهدین

فیا الهی و سیّدی و محبوبی انت تعلم بأنّی ما قصّرت فی تبلیغ امرک و اظهرت لعبادک اعظم ما عندهم امراً من عندک و انّک انت المقتدر المرید اذاً یا الهی فافتح عیونهم ثمّ طهّر قلوبهم لیعرفنّ نفسک و ینقطعنّ عن دونک و انّک انت ذو الفضل العظیم

قد نزّل لعلیّ اکبر الّذی هاجر الی اللّه و دخل تلقآء العرش و کان من الفائزین

هو الغنیّ باسمه الأبهی

ان یا علیّ اسمع ندآء اللّه ربّک عن یمین العرش بأنّی انا اللّه لا اله الّا انا المهیمن القیّوم و قد بعثنا الرّسل من قبل و ارسلناهم الی الّذین هم فرّطوا فی امر اللّه لیهدینّهم الی مقرّ قدس محمود و من النّاس من کفر برسل اللّه و ما آمن بهم فی کلّ عصر و انقلب عن الوجه و کان من الّذین هم منقلبون و منهم من آمن ثمّ ارتقی الی مقام الّذی انفق روحه فی سبیل ربّه و کان من الّذین هم فی کلّ حین لیستعرجون و کم من رسول بلّغوا النّاس رسالات ربّهم و بذلک مسّتهم البأسآء و الضّرّآء الی ان قتلوا فی سبیل اللّه العزیز المتعالی المحبوب و استشهدوا علی شأن بکت علیهم کلّ الأشیآء بل ما کان و ما یکون و کلّما اشتدّت علیهم البلایا زاد اشتیاقهم بحیث ما استراحوا علی مقعد الأمن و بذلک یشهد عباد مکرمون و قضت الأیّام الی ان انتهت بسلطان الأیّام و ظهر جمال علیّ بالحقّ عن مطلع اسمه المکنون و قال یا قوم قد جئتکم عن مشرق الأمر ببرهان واضح و حجّة لایح من لدی اللّه العزیز المهیمن القیّوم یا قوم لا تکفروا بآیات اللّه و لا تکوننّ من الّذین هم استکبروا علی جمال القدم و کانوا ان یجحدون اذاً قام علیه العلمآء بأسیاف الرّدّ و البغضآء و نهوا النّاس بالتّقرّب الی شاطئ قدس مبروک و فی کلّ یوم اتّخذوا آیة فی الکتاب و روایة من الّذین هم مضوا من قبل و بها استدلّوا علی ردّ اللّه و مظهر نفسه و کذلک فسدوا و افسدوا النّاس و اتّبعوا ما امرهم هواهم کذلک نقصّ ما فعلوا لیطّلع به الّذین هم آمنوا فی تلک الأیّام و یکون ذکری للّذین هم یأتون الی ان کفّروه العباد فی کلّ البلاد الّا عدّة معدود فلمّا شهد الأمر کذلک وصّی هؤلآء الّذین هم آمنوا فی الواح عزّ مسطور و قال یا قوم انتم لا تفعلوا کما فعلوا الّذین هم اشرکوا باللّه و حاربوا بنفسی و کفروا بآیاتی و کذّبوا حجّتی المهیمن العزیز المشهود و ان یأتیکم احد لا تحتجبوا بواحد الأوّل و لا بالمرایا و لا بکلّ ما خلق بین السّموات و الأرض ایّاکم ان لا تفرّقوا کلمة اللّه العزیز المحبوب تاللّه انّه لنفسی و بهائی و عظمتی و سلطانی و ما فی البیان ذکر له و دلیل علیه ان انتم توقنون یا قوم لا تفعلوا به کما فعلوا ملّة الفرقان علی نفسی المظلوم و یا قوم اذا سمعتم ذکره حین سجودکم او رکوعکم او طوافکم حول البیت فاقطعوا عمّا کنتم علیه ثمّ اسرعوا الیه لأنّ فی ذلک الیوم لن یقبل عمل الخلایق الّا بعد اذنه و عرفان نفسه العلیّ المقتدر المحمود تاللّه انّ الأعمال کلّها حقّقت بکلمة الّتی جرت من قلمه القیّوم و کلّ شیء خلقناه لنفسه و بشّرناه لظهوره فی کلّ الألواح و فی لوح محفوظ و بلّغ العباد ما اراد الی ان قاموا علیه و قتلوه بظلم الّذی بکت علیه الأشیآء و ناح روح القدس و ضجّت افئدة الّذین هم کانوا فی حول العرش ان یسبّحون فیا لیت ما خلقت الدّنیا و ما فیها و ما ظهر هذا الظّلم الّذی به ناح اللّه علی عرش الکبریآء و شقّ ثیاب الاصطبار کلّ ما کان و ما یکون فیا لیت ما ولدت من امّی و لمّا وُلدتُ ما رُضعت فلمّا رُضعت ما کبر اشدّی لئلّا سمعت ما ورد علی جماله المقدّس المطهّر المتعالی العزیز المحبوب و قضت الأیّام الی ان وقع امر الشّین اذاً افتروا علینا عباد الّذین هم کفروا و نسبوا هذا الأمر بنفسی و اخذونی بالظّلم و طرحونی فی السّجن اربعة اشهر معلومات و ورد علیّ فیه ما لا یحصیه احد و یعجز عن احصائه المحصون فلمّا تمّت میقات السّجن بما قدّر علی الواح قدس محفوظ اخرجونی عنه و اطردونی مع اهلی عن الوطن فی ایّام الشّتآء الّتی فیها اشتدّ البرد علی شأن کان الزّمهریر استبرد منه و ورد علینا ما لا یذکر بالبیان و ما اطّلع به الّا اللّه العزیز العالم القیّوم و قطعنا السّبیل الی ان وردنا العراق و سکنّا فیه اشهر معدودات و ما وجدنا رایحة الأمر من الأشطار و لا من المدینة الّتی کنّا فیها اذاً بکت عین سرّی و جهری و کان اللّه شهیداً علی ما اقول ولکنّ النّاس هم لا یشهدون و کلّما خرجت عن البیت و مررت علی اعین النّاس کانوا ان ینظروا علیّ نظر المغشیّ و یحرّکوا رؤوسهم مستهزئاً علی نفسی الغریب المغموم و اشتدّ الأمر الی مقام ضاقت علیّ الأرض و کنّا فی تلک الحالة فی اشهر معدود و فی تلک الأیّام ما سمعنا ذکراً من الأحباب و ما وجدنا رایحة الحبّ من احد الّا علی قدر مقدور و اخذ السّکر کلّ من دان بالبیان و اخذهم الاضطراب علی شأن ستروا وجوههم عن الأحباب و الأعدآء و اتّخذ کلّ نفس لوجهه نقاباً حفظاً لنفسه الّا قلیل من عبادنا الشّکور تاللّه ما وجدنا احداً لینصر دین اللّه و امره و شهدنا نار اللّه مخمودة فی الصّدور اذاً قمنا بنفسنا علی الأمر و کشفنا الوجه و اشرقنا عن افق القدس بسلطنة اللّه المهیمن القیّوم و فتحنا باب البیت علی وجه من فی السّموات و الأرض و نصرنا الأمر بشأن لا ینکره الّا کلّ منکر مردود الی ان ظهرت رایات الأمر فی کلّ البلاد و اشتعلت النّار فی صدور الّذین هم انقطعوا و کانوا من الّذین هم منقطعون فلمّا اشتهر امر اللّه و ظهر برهانه و لاحت حجّته و احاطت آثاره و تمّت کلمته و علت سلطنته و اشرق وجهه اذاً قام علیّ الحزبان حزب من الأحبّآء و حزب من الأشقیآء و کم من لیالی نامت العیون و ما نامت اهلی خوفاً لنفسی و یشهد بذلک کلّ من سکن فی العراق ان انتم تسألون و بلغ الأمر الی مقام قام علیّ کلّ الملل بکلّ الحیل و قمت فی مقابلة هؤلآء وحده و نصرت اللّه ربّی مرّة بلحظاتی و مرّة بلسانی و مرّة بیدی و مرّة بنفحات قلبی و مرّة بجنود الوحی و الالهام و مرّة بنفس اللّه المقتدر العلیّ الحکیم و ما استنصرت من احد فی سبیل اللّه ربّی و یشهد بذلک کلّ نفس و عن ورائها لسان اللّه الملک الصّادق الأمین و فی تلک الأیّام اضطربت انفس المحبّین لنفسی علی شأن کانوا ان یصیحنّ فی بیوتهم لابتلائی بین ایادی المشرکین ثمّ ارتفعت صریخ اهلی عن البیت فی کلّ حین و انّ الغلام مرّة توجّه الی الحرم بلحاظ هاطل شدید و قلت یا امآء اللّه ان اسکنّ علی مقاعدکنّ ثمّ اصبرن و اصطبرن لوجه اللّه المقتدر العزیز البدیع و مرّة توجّهت الی حزب اللّه و امرناهم بالسّکون و الوقار و منعناهم عن الاضطراب و کذلک کنّا عاملین و انّی بنفسی ما توقّفت فی نصرة امر اللّه فی حین و ما تداهنت مع احد و کنت مشرقاً بین الأعدآء بأنوار قدس منیر و من المشرکین من نادی بأنّه یؤخذ فی تلک الأیّام و یرسل الی ملک العجم لیفعل به ما یشآء و منهم من قال بأنّه یقتل فی تلک الأرض و منهم من قال فسوف یأخذونه مع اهله و یذهبون بهم الی دیار اخری و منهم من ینادی سیغرقونهم فی الشّطّ و کذلک کانوا قائلین فواللّه فی تلک الأیّام تحیّر فی امری اهل ملإ الأعلی و کلّهم نزلوا عن مقاعدهم القصوی و کانوا قائماً فوق رأسی و ناظراً الی هیمنتی و سلطانی و سامعاً ما یخرج من فمی من کلمات اللّه و آیاته بین ملإ المشرکین و کان الغلام یمشی بین النّاس و ینطق ما نطق الرّوح فی صدره جهرة من غیر ستر و حجاب کما سمعتم و کنتم من السّامعین و فی حین الّذی کنت ماشیاً بین العباد یمشی ملکوت اللّه قدّامی و جبروته عن یمینی و سلطانه عن یساری و قدرته عن ورائی ولکنّ النّاس کانوا غافلاً عن کلّ ذلک لأنّهم احتجبوا ابصارهم فی حجبات غلیظ الّا عدّة احرف حبّ نفسی العلیّ العظیم فوالّذی نفسی بیده لو اذکر ما ورد علیّ فی یوم الّذی خرجت وحده عن البیت و کنت ذاهباً الی محضر الظّالمین الی ان دخلت علیهم بسلطان مبین لتحترق اکباد الّذین هم یجدون رایحة اللّه عمّا ینزل من عنده و لذا سترنا ذکره و امسکنا القلم عنه و اودعناه فی مشیّة اللّه المقتدر العلیم الی ان یأتی زمانه و یجری من قلم مقتدر قدیر و کنّا فی تلک الحالة الی ان ارفعنی اللّه بأمره و نصرنی بنفسه و خسر الّذین هم کفروا و اشرکوا و کانوا من المنکرین و حضر بین یدی العرش احد من الوزرآء برسایل عدید و ذکر تلقآء الوجه ما ذکر و حقّق حکم الخروج و خرجنا عن المدینة بسلطنة اللّه المقتدر العلیّ الغالب القدیر و هبّت روایح الاعزاز عن کلّ الجهات و اشتهر امر ربّک الرّحمن الرّحیم و خضعت کلّ الوجوه لوجه اللّه و ذلّت کلّ النّفوس لسلطانه و کذلک کنّا من الشّاهدین فلمّا شهدوا الّذین کان فی قلوبهم غلّ الغلام فی سرّ السّرّ بأنّ ما مسّنی الضّرّ فی ظهوری بین العباد و اعلائی فی البلاد ندموا عن سترهم و حجابهم و قاموا علیّ بمکر الّذی تاللّه الحقّ لن یقاس بمکر الأوّلین و الآخرین و فی کلّ الأحیان لدغونی کالثّعبان و یشهد بذلک لسان الرّحمن علی عرش عظیم و انّا لمّا اشهدناهم علی ما هم علیه ترکنا الأمر و لذا مسّتنا الضّرّآء الی ان وردنا فی هذا السّجن البعید و بعدما وردنا فی هذه الأرض کان اللّه محصی ما ورد علینا من الّذین هم خلقوا بأمر من لدنّا و حفظناهم عن ضرّ کلّ ذی ضرّ عنید الی ان افتوا علی قتلی من دون بیّنة و لا حجّة مبین و بلغ الأمر الی مقام خرجت عن بین الأحباب کلّها لیخمد نار الحسد فی قلوب المبغضین فلمّا خرجنا عن بینهم و شهدوا انفسهم مأیوساً عمّا ارادوا قاموا علی الافترآء کذلک قصصنا حرفاً من قصص الغلام و اختصرنا فی الذّکر لئلّا یکسل انفس القارئین و الّذین اوتوا بصائر الحدید یعرفون عمّا اذکرناه فی اللّوح ما لا کشفناه لهم لأنّهم یخرجون من التّلویح حقایق التّصریح و یکفیهم الاشارة فی البیان من لدن علیم حکیم و اذاً فی قعر هذا الجبّ فی هذا السّجن انادی احبّآء اللّه المخلصین لعلّ یقومنّ علی نصر الغلام و یخرجنّه عن هذا البئر العمیق

و انّک انت یا علیّ قبل اکبر خذ هذا اللّوح ثمّ ارجع الی دیار اللّه لعلّ النّاس یطّلعنّ بما ورد علی هذا المظلوم من هؤلآء الظّالمین و ما النّصر الّا من عند اللّه ینصر من یشآء بسلطانه و انّ نصره کان علی المؤمنین قریب فطوبی لک یا عبد بما هاجرت عن نفسک و سافرت الی اللّه و دخلت مقرّ عرش ربّک العلیّ الحکیم و حضرت تلقآء الوجه و کنت من الّذین هم فازوا بلقآء اللّه العزیز الجمیل فسوف یظهر اللّه اجر ما حملت فی سبیله و انّه لا یضیع اجر المحسنین ان تکون مستقیماً علی حبّ اللّه و امره و تکون من الرّاسخین و ان وجدت فی کلّ مدینة مقبلاً الی اللّه ذکّره من قبلی لأنّ رحمتی سبقت العالمین و من دون ذلک دعهم بأنفسهم و احترز منهم ثمّ اتّخذ فی ظلّ عصمة ربّک مقاماً امین و اذا وردت فی الخآء ان احضر محضر اسمنا محمّد ثمّ اذکر له ما سمعت و عرفت من نبإ الغلام علی صدق مبین کذلک امرناک بالحقّ لتکون من العاملین ان یا علیّ عاشر مع النّاس بروح اللّه و ریحانه ثمّ اتّحد مع الّذین تجد فی قلوبهم حبّ اللّه ربّک و ربّ العالمین زیّن لسانک بالصّدق ثمّ قلبک بالذّکر ثمّ ایدیک بالأمانة ثمّ نفسک بالتّسلیم و وجهک بالخشوع و جسدک بالخضوع کذلک نصحناک حینئذ بالحقّ اذاً خذ ما امرت به من لدن مهیمن قدیر ایّاک ان لا تحزن فی شیء و ان یصبک الضّرّآء ذکّر ما ورد علی نفسی ثمّ اصبر و کن من الصّابرین فسوف یبدّل اللّه الضّرّ لمن یشآء و ینزل علیه من فضله ما یرید و انّه لأقدر الأقدرین و الرّحمة الّتی تهبّ عن جهة العرش علیک و علی عباد اللّه الموقنین و الحمد للّه ربّ العالمین

باسمی البهیّ الأبهی

ان یا علیّ فاشهد بأنّی ظهور اللّه فی جبروت البقآء و بطونه فی غیب العمآء و جمال القدم فی ملکوت البهآء و ساذج الرّوح فی قمص الأعلی و کلّ خلقوا بأمری و یطوفنّ فی حولی و کلّ بأمری لمن العاملین و کلّ سجدوا لوجهی و تمسّکوا بذیل عنایتی ولو لن یستشعروا بذلک فی انفسهم فی هذا الهیکل البدیع قل انّ هذه لنقطة الّتی منها فصّلت کلمات اللّه و ظهرت صحایف قدس تجرید و الواح عزّ حفیظ قل انّه لکلمة اللّه الّتی منها ظهرت النّقاط و الیها اعادت ثمّ بها تحدث فی الحین قل انّ منها ظهر البرهان فی کلّ الأعصار و تمّت کلمة اللّه و حجّته علی العالمین قل انّه لو یظهر بحرف لیکون ابدع عن کلّ ما ذکر فی الملک فی ازل الآزال و عن کلّ ما جری من القلم علی الواح عزّ مبین قل تاللّه انّها لأحلی عن کلّ ما تکلّمت بها السن القدس و تنطّقت بها اهل ملإ الأعلی و تفوّهت بها خلف سرادق العصمة اهل لجج المسبّحین قل تاللّه بنغمة منها تغرّدت الورقآء علی الأفنان و لاح برهان الرّحمن بسلطان عظیم قل یا ملأ المغلّین قد جآءکم عذاب اللّه و قهره اذاً موتوا من نار الّتی احدثها اللّه فی نفوسکم ثمّ اجعلوا اصابع الاعراض فی آذانکم ثمّ ارجعوا الی اسفل النّار فی قعر الجحیم قل انّها لصاعقة اللّه قد ظهرت من غمام القدرة و معها شهاب مبین لیمنع الشّیاطین عن استماع هذه الأسرار الّتی کانت تحت حجاب القدرة و یبعّدهم عن التّقرّب الی اللّه العزیز الحمید قل تاللّه لیس لأحد مفرّ فی هذا الیوم الّا بأن یؤمن بهذا البرهان اللّایح الکریم و هذه الحجّة الکافی الأتمّ البدیع المنیع او یکفر بحجج اللّه من قبل و آیاته و رسله و صفوته ان انتم من العارفین قل لن یقبل اللّه الیوم من احد شیئاً ولو یسجده فی ابد الآبدین او یذکره بکلّ ما نزل من سمآء العزّ فی زمن المرسلین الّا بأن یدخل فی هذا السّرادق الّذی ارتفع بالحقّ و دخل فی ظلّه اهل ملإ العالین و من لن یدخل فی ظلّ هذا الوجه فقد خرج عن ظلّ اللّه و لن یستثن عن هذا الحکم احد من العالمین قل انّا کنّا بینکم فی سنین من الدّهر و استرنا وجهنا عن کلّ بصر بصیر لئلّا یعرفنا من احد من اهل الأرض و کان اللّه علی ذلک شهید و علیم فلمّا عادوا المشرکون ارفعنا برقع السّتر عن وجه الجمال و اظهرناه کالشّمس فی قطب الزّوال فتبارک اللّه موجد الخلایق اجمعین قل قد جآءت الفتنة من شطر اللّه المقتدر المتعالی العظیم و قد ظهر المیزان بالعدل و به یوزن کلّ الأعمال ان انتم من الشّاهدین قل یا ملأ الأرض ان تریدوا ان تسمعوا نغمات اللّه فاسمعوا هذه النّغمات البدیع الملیح و ان تریدوا ان تشهدوا جمال اللّه فاشهدوا هذا الجمال العزیز المنیر قل تاللّه لن یقدر الیوم احد ان یسمع ندآء اللّه الّا بأن یطهّر اذنیه عن کلّ ما سمع من النّاس و یحرق الحجبات بأسرها و یدع الدّنیا و من علیها فی ظلّه اذاً یقدر ان یقرب بسدرة العزّ و یسمع ندآء اللّه عن نار المشتعلة من هذا الشّجر المرتفع المنیع

ان یا علیّ قل تاللّه انّ الرّوح قد رجع بالحقّ فی هذا الجمال الأزلیّ الأبدیّ السّرمدیّ الصّمدیّ الأحدیّ القدمیّ و یدعوکم الی اللّه العلیّ و بما نزل فی البیان من لدن سلطان عزّ عظیم و یبشّرکم برضوان اللّه و یهدیکم الی شاطئ قدس کریم فاستبقوا یا قوم بهدایة اللّه و لقائه و لا تفعلوا به کما فعلتم برسل اللّه من قبل اتّقوا اللّه یا قوم و لا تکوننّ من المفسدین و یا قوم لا تمنعوا غمام اللّه عن فیضه و لا نسمة اللّه عن هبوبها و لا جماله عن هذا الطّراز المنیر اذاً فأنصفوا فی انفسکم یا ملأ البیان ان لن تؤمنوا بهذه الآیات فبأیّ شیء آمنتم من قبل ان انتم من المنصفین هل ترضون فی انفسکم بأن تفعلوا بمثل ما فعلوا امم الفرقان فوا حسرة علیکم یا ملأ الغافلین أ نسیتم حین الّذی جآءکم سلطان الرّسل باسم علیّ بالحقّ و معه بیضآء منیر و کتاب مبین و لوح عظیم اذاً قاموا علیه المشرکون باعراض الّذی لن یقاس بشیء عمّا خلق بین السّموات و الأرضین و فعلوا به ما لا اقدر علی ذکره و لن یقدر ان یسمعه اذن الموحّدین کذلک نلقی علیک عمّا قضی من قبل لعلّ النّاس یستشعرون فی انفسهم و لن یفعلوا بعبده ازید عمّا فعلوا و یکوننّ من الرّاجعین الی اللّه الّذی الیه منقلبهم و مثواهم فی یوم الّذی فیه تحشر الخلایق اجمعین

ان یا فارس الجلال ذکّر للعباد ما اشهدناک فی سفرک حین الّذی سافرت عن مشرق العمآء الی مطلع البقآء فی رفارف الأعلی و کنت بحبل القدس فی هوآء الرّوح متحرّکاً قل انّا سافرنا الی ان بلغنا ورآء جبل المسک فی بقعة السّنا شهدنا قوماً من المقدّسین حول هذه البقعة علی اسم من الأسمآء موقوفاً و کانوا ان یقدّسوا اللّه عمّا ظهر فی عوالم الأسمآء و الصّفات و عن کلّ ما یعرفه اعلی حقایق الممکنات مجموعاً اذاً قمنا فی مقابلة عیونهم و مکثنا بینهم و تجلّینا علیهم بطراز اللّه و کذلک کان الأمر فی وادی العزّ بالحقّ مقضیّاً و کنّا فی تلک الحالة فی المدّة الّتی لن یحدّ بالقلم بما سبقت رحمتنا بالفضل علی العالمین جمیعاً لعلّهم یلتفتون بالّذی کانوا ان یقدّسوه فی ایّامهم و یعرفون بارئهم و مولاهم بعد الّذی کانوا ان یدعوه فی کلّ زمن قدیماً فلمّا وجدناهم متمسّکاً بحبل الأسمآء و غافلاً عن سلطان المسمّی سترنا الوجه عنهم و عرجنا عن بینهم و امضینا عنهم الی ان وردنا فی فاران القدس ورآء جبل الیاقوت فی بقعة قدس محبوباً اذاً وجدنا قوماً کانوا ان یعبدوا اللّه بقیامهم و قعودهم و رکوعهم و سجودهم و توجّهنا الیهم بجمال قدس مشهوداً لعلّ یعرفون مولاهم القدیم و یشرّفون بلقائه و یدخلون فی ظلّ کان الوجه فیه کالشّمس عن افق العزّ مشروقاً فلمّا وجدناهم متمسّکاً بحبل العبادات و غافلاً عن سلطان الممکنات الّذی بحرف منه شرّعت شرایع الأمر فی انهار الحکم اذاً ترکناهم فی هواهم و عرجنا الی مقاصد قدس مستوراً و سیّرنا فی هوآء القرب الی ان وصلنا الی منتهی المقام فی الامکان وادی عزّ مبروکاً وجدنا قوماً من الموحّدین و کانوا ان یوحّدوا اللّه فی السّرّ و الجهر و یشهدوا صنع اللّه فی آفاق الممکنات و انفسهم و کذلک کان الأمر بالحقّ مشهوداً کأنّهم بلغوا فی التّوحید الی غایة القصوی مقام الّذی لن یطیر فوقه اجنحة اولی النّهی الّا ان یشآء اللّه ربّک و ربّی و ربّ العالمین جمیعاً و کأنّهم ما شهدوا من شیء الّا و قد شهدوا اللّه علیه مستویاً و قیّوماً و استقرّوا علی اعراش المشاهدة و المکاشفة و اکراس عزّ تفریداً و کانوا فی ذلک المقام الی ان جآءهم الامتحان و الافتتان بما قدّر فی الألواح و کان من قلم القضآء علی لوح الأمر مرقوماً اذاً هبّنا علیهم بأنفاس الرّحمن و ارسلنا الیهم رایحة القمیص من هذا الغلام لعلّ یجدون هذه النّفحات الّتی کانت عن رضوان اللّه مرسولاً و وجدناهم فی صقع الغفلة عن هذه المرسلات الّتی بنفحة منها تقلّبت الموجودات الی ساحة قرب محموداً و بعد ذلک وردنا بنفسنا الحقّ بینهم بجمال قدس محبوباً لعلّ بوارق الوجه تذکّرهم و تهدیهم الی الّذی کانوا ان یوحّدوه فی ایّامهم و تدخلهم فی لجّة الوصال مقام الّذی کانت اعین المقرّبین عن فراقه مدموعاً و مکثنا فوق رؤوسهم شهوراً غیر معدوداً و سنیناً غیر محدوداً و ما وجدناهم فی اقلّ من الذّرّة علی شعور کذلک احصینا اعمالهم فی هذا اللّوح الّذی کان علی فخذ اللّه حینئذ منصوباً فلمّا سبقت رحمتنا العالمین ما ترکناهم و حرّکنا بعد اولی عن فوق رؤوسهم و توجّهنا الی مقابلة عیونهم و صبرنا و مکثنا فی ذلک المقام فی مدّة الّتی کانت عن تحدید العالمین مرفوعاً لعلّ لا یحرموا عمّا خلقوا له و کانوا ان یوحّدوه فی ایّامهم و فی سنین معدوداً اذاً وجدناهم فی سکر من الأمر و غفلة عن الّذی کانوا بحرف منه فی عوالم الأسمآء مخلوقاً فلمّا وجدناهم فی تلک الحالة بکینا علیهم و علی وحدتی و غربتی و مضینا عنهم کمضی الصّبا عن رضوان قدس معموراً الی ان وردنا فی وادی النّبیل هذا المعین الّذی منه یجری السّلسبیل علی هذا الاسم الّذی منه ظهرت ملکوت الأسمآء و کان عن وصف العالمین منزوهاً و وجدنا قوماً استقبلونا بوجوه عزّ درّیّاً و بهیاکل قدس احدیّاً و کان بأیدیهم اعلام النّصر و کان مکتوب علیها من قلم یاقوت حمریّاً تاللّه هذه لأعلام نصر اللّه الّتی کانت بدوام اللّه فی ظلّ هذا الاسم مرفوعاً و اولئک کانوا ان یحبّوا اللّه فی سرّهم و جهرهم کأنّهم ما اطّلعوا بغیر ذلک و ما کان دونه عندهم مسموعاً و کانوا ان یعبدوا اللّه فی سرّ السّرّ علی هذا السّرّ المجلّل بالسّرّ علی الرّمز الخفیّ مرموزاً و کذلک اشهدناهم و احطنا امرهم الّذی کان فی کلمات اللّه ممدوحاً و کأنّ اعمالهم و انفسهم صارت نفس امر اللّه من دون فرق و فصل مفصولاً و کانوا ان یذکروا اللّه فی هذه الکلمة الأتمّ الأکبر الأعلی الأبهی فی هذا المقام الّذی کان عن الجهات مقطوعاً اذاً نادی المناد فسوف یبعث اللّه من یدخل النّاس فی ظلّ هذه الأعلام بسلطنة من عنده و قدرة من لدنه لیکون الفضل فی هذا الفصل عن رضوان الکلمة علی العالمین منزولاً کذلک نلقی علیک ما شهدناه فی سفرنا هذا لتطّلع بذلک علی الأسرار الّتی کانت فی سرادق الأمر خلف حجاب النّور بالحکمة مستوراً

قل یا قوم اتّقوا اللّه ثمّ اعرفوا الّذی جآءکم من قبل فی قمیصه الأخری ثمّ اسمعوا نغماته من هذه النّغمات الّتی کانت علی لحن اللّه بین العالمین مرفوعاً قل تاللّه ان لن تعرفوه فی هذا الجمال و لن تسمعوا آیاته فی هذه الآیات لن یصدق علیکم عرفان نفسه فی یوم الّذی جآءکم بالحقّ و یأتیکم بما وعدتم به فی الواح قدس محفوظاً قل یا قوم هذا غلام اللّه و عبده و خادمه و حجّته و سلطانه و جماله و عزّه و کبریائه و برهانه و دلیله و فضله علی اهل السّموات و الأرض و کذلک کان الأمر حینئذ من سمآء الأمر علی هذا اللّوح بالحقّ مسطوراً فمن شآء فلیسرع الی محضر اللّه بقلبه او برجله فمن شآء فلیرجع الی قهر کان من نار الکفر بأمر اللّه موقوداً هل یقدر احد بأن یعترض بهذه الآیات و یدّعی الایمان فی نفسه لا فوالّذی نفسی بیده بل یکون مشرکاً باللّه و آیاته و رسله و صفوته و بذلک یشهد هذا اللّوح الّذی ینطق بالحقّ و من ورائه لسان قدس مشهوداً

و ان یمسّک الذّلّ لاسمی فاصبر و لا تحزن و توکّل علی اللّه ربّک و انّه یکفیک عن العالمین جمیعاً و ان رأیت اسم اللّه جواد فانشر کتابک بین یدیه لیقرأه بقلبه و لسانه ثمّ ذکّره من لدنّا بذکر جمیلاً ثمّ ذکّر الّذی کان معه لیکون ذکر اللّه علیهما و علی النّاس بالحقّ مسبوقاً ثمّ ذکّر الّذین هم کانوا فی ارضک من الّذین هم آمنوا باللّه و کانوا علی الحبّ مستقیماً و الرّوح و النّور و البهآء علیک و علی من معک من کلّ صغیر و کبیراً

بسم اللّه الأقدس الأبهی

ان یا غفّاری ان یا ایّها الغریق فی بحر حبّی و الطّایر فی هوآء قربی و النّاظر الی وجهی فوالّذی انطقنی بذکره بفعلک تحیّرت افئدة اولی النّهی و طارت طیور العقول الی السّدرة المنتهی طوبی لک بما اخذک جذب ربّک المختار الی افق الّذی منه اشرقت شمس العظمة و الاقتدار ایّاک ان یمنعک الأحزان من ربّک الرّحمن او یقلّبک السّجن عن شطر اللّه المقتدر العلیم الحکیم و الحمد للّه مالک یوم الدّین

یاء

غلام

بسمه المولی

ان یا غلام اسمع ندآء هذا الغلام عن جهة العرش لیجذبک ندآء الرّحمن الی رضوانه الممتنع العزیز المنیع ثمّ اعلم بأنّ هذا الغلام کلّما یکون ناظراً الی نفسه یجدها احقر الوجود و کلّما یرتدّ البصر الی تجلّیات الّتی ظهرت منها یجدها سلطان الغیب و الشّهود فسبحان الّذی بعث مظهر نفسه بالحقّ و ارسله علی کلّ شاهد و مشهود و اقامه مقام نفسه و انطقه بثنائه علی شأن ما منعته ضوضآء الملل و لا سطوة الملوک قل انّه لهو المالک بالحقّ کلّ الملوک مملوک له و انّه لهو العزیز الودود طوبی لک بما آمنت باللّه و مظهر نفسه و آنست مع الّذین منهم ارتفعت هذه السّدرة المبارکة علی هذا المقام المحمود انّه لا یضیع اجرک فی خدمتهم و یجزیک اللّه جزآء لا یعادله ما هو الموجود و المفقود فاصعد فی هوآء حبّ ربّک ثمّ انقطع عن الّذینهم کفروا باللّه العزیز الودود و البهآء علیک و علی من استقام فی امر مولاه و انقطع عن الدّنیا فی هذه الأیّام المعدود

یصل الی فتح‌الأعظم فی ارض الف لیکون من العارفین

هو الباقی

ان یا فتح‌الأعظم انّا قد احصینا فی نفسک نصر نفسنا الحقّ و نفخنا فیک روحاً من القوّة و الاقتدار حین الّذی حضرت بین یدی العرش فی العراق و کان اللّه علی ذلک شهیدا فوجمالی لو انت ترید بقدرة الّتی اعطیناک لتقلّب العالمین الی وجه ربّک لتقدر بسلطان الّذی احاط العالمین جمیعا ان استقم فی امر ربّک و لا تضطرب من فتنة الّتی اضطرب منها کلّ من فی السّموات و الأرض بحیث وضع الامکان حمله و تری النّاس سکرآء علی ارض الفنآء و غبرآء فی برّیّة الوهم و الهوی و کذلک کان امر ربّک علی الحقّ شدیدا و انّا اردنا حین الّذی کنت تلقآء العرش بأن نلقی علیک من امر المقنّعة المغطّئة المحجّبة عن کلّ الأنظار ولکن صبرنا اتماماً لمیقات اللّه فلمّا تمّت المیقات اظهرنا منه رمزاً اذاً تزلزلت سکّان الأرض و انصعقت الطّوریّون علی سینآء الأمر و ضجّت افئدة اولی النّظر من هذا الفزع الأکبر و اظلمت کلّ شمس بازغ منیرا ایّاک ایّاک ان لا تمنع عن نفسک قدرة ربّک ثمّ اتّخذ فی ظلّ عصمة الأمر علی الحقّ الأکبر مقاماً رفیعا لئلّا یأخذک سهم الاشارات من اولی الکلمات و یمنعک عن رحیق الحیوان فی هذا الرّضوان الّذی کان عن یمین العرش مشهودا دع الاشارات عن ورائک ثمّ ارتدّ البصر الی منظر اللّه الأکبر لتعرف ربّک بنفسه و تکون من العارفین فی امّ الألواح من قلم اللّه مرقوما

ان یا کلمة الأمر فلمّا نزّلت جنود وحی اللّه بالرّوح الأعظم فی قمص الآیات اذاً ضاقت صدور اهل الاشارات و منعوا آذانهم عن نغمات ربّهم لذا جعلناهم عن شاطئ الفضل محروما اذّن النّاس بالحجّ الأکبر الی هذا الجمال الّذی تطوف فی حوله بیت اللّه الأعظم ثمّ الحّل و الحرم ثمّ هیاکل القدم الّذین ما سجدوا الّا لوجه الّذی کان عن افق القدس مشروقا ضع قدمک علی رأس الاشارات و عن کلّ ما یمنعک عن الورود فی ساحة عزّ محبوبا قم بقیام ربّک ثمّ انصر هذا المظلوم و لا تخف من الّذین یقولون ما لا یشعرون و یحسبون انّهم مهتدون لا فونفسی الحقّ اولئک لم یکونوا الیوم عند ربّک مذکورا أ نسیت ما القی الرّوح علیک حین الّذی دخلت علی سرادق الخلد مقام عزّ مبروکا تاللّه قد جآء فصل الأکبر و فصّل بین کلّ الذّرّات اذاً انصعقت الأرواح من کلّ نفس الّا عدّة وجه ربّک و هم هیاکل معدودا تاللّه لو ترتدّ بصر الّذی اعطیناک لتشهد بأنّ السّحاب یبکی علیّ و الغمام ینوح لی و السّمآء تحنّ لنفسی الّتی کانت بین العالمین مظلوما و ورد علیه ما لا یحصیه احد الّا اللّه ربّی و لو کشف الغطآء عن وجهه لتنقطع عن الرّوح و تصیح بین الأرض و السّمآء بصیحة کان علی الحقّ عظیما ولکن سترنا و صبرنا الی ان یأتی اللّه بأمره و یظهر طلایع النّصر اذاً ینصر الغلام بجنود الغیب کما نصره اوّل مرّة حین الّذی کان فی سجن الظّلم و اخرجه بالحقّ بسلطان من عنده و انزل علیه سکینة من لدنه و کان نصر ربّک بالحقّ قریبا قل یا قوم هذا الّذی منه استضآء کلّ الممکنات و طارت طیر الأمر الی مقام الّذی استظلّ فی ظلّها کلّ الذّرّات و هل ینکر هذا الفضل احد لا فوالّذی نفسی بیده الّا کلّ مبغض مردودا

قل یا قوم لا تتّبعوا هواکم ان اتّبعوا ملّة الرّوح و لا تجعلوا انفسکم بحجبات النّفس محجوبا فسوف تمنعون عن حبّ اللّه و مظهر نفسه و تدعون الی العجل و هذا من سرّ الغیب اخبرناکم به لتکوننّ من الّذین اوتوا بصر العرفان و کانوا علی الأمر خبیرا ایّاکم یا قوم لا تکفروا بآیات اللّه اذا نزلت بالحقّ و لا تحاربوا مع الّذی به استشرقت شمس العزّ عن افق عزّ منیرا و لا تبطلوا اعمالکم ثمّ انظروا فی کلمات اللّه لأنّکم خلقتم لاصغائها و انّها تستضیء بین کلمات النّاس کاشراق الشّمس بین انجم مبزوغا کسّروا اصنام التّقلید بقدرة ربّکم و ان وجدتم فی انفسکم من ضعف فاستقدروا بسلطانی الّذی کان علی العالمین محیطا قل یا ملأ البیان اذاً یتکلّم لسان اللّه فی افق الأعلی و یقول یا ملأ الأرض بأیّ حجّة آمنتم بعلیّ من قبل حین الّذی جآء بسلطان من الأمر و فی حوله من جنود عزّ مبینا ان کنتم آمنتم به بما نزّل علیه من جبروت البقآء آیات قدس بدیعا تاللّه هذا نفسی و تلک آیاتی ملأت الآفاق اشراقها فلم کفرتم بما آمنتم به و کنتم علی شفا حفرة من الاعراض بعد الّذی وصّیناکم فی کلّ الألواح بل فی کلّ سطر حفیظا بأن لا یحجبکم حین الظّهور شیء عمّا خلق بین السّموات و الأرض و انتم احتجبتم بکلّ شیء و اعرضتم عن جمال عزّ مشهودا ایّاکم یا قوم قوموا علی خدمة اللّه و امره ثمّ تدارکوا ما فات عنکم و کونوا علی صراط قدس مستقیما و یا قوم لا یغنیکم الیوم اموالکم و لا اولادکم و لا اعمالکم الّا بعد حبّی و کذلک نطق الرّوح عن جهة العرش ان انتم سمیعا

ان یا اسمی کذلک ورد علیّ من الّذینهم قاموا تلقآء وجهی و خلقوا بأمری و ما اطّلع بذلک الّا نفسی الحقّ و کان اللّه علی ذلک شهیدا و لو وجدنا ذا اذن واعیة لألقیناه ما یجعله بصیراً لیطّلع بما هو المستور عن انظر الغافلین جمیعا ان یا اسمی دع کلّ ما یحتجب به النّاس ثمّ ادع العباد الی رضوان الأعظم لعلّ یحدث فی قلوبهم ما یجذبهم الی جمال عزّ معروفا دع المشرکین و ما عندهم و لا تقعد مع الّذین تجد فی قلوبهم غلّ الغلام و لا تأنس بهم لأنّ مثلهم مثل الثّعبان بل اشدّ ضرّاً ان انت بذلک علیما فاجعل درعک حبّی و حصنک امری و ذکرک اسمی اذاً لن یضرّک السّموم و لن یحرقک النّار و لا یغرقک المآء و لن یؤثّر فیک نفس کلّ ملحد بغیّا تاللّه اذاً لو یجادلک کلّ من فی السّموات و الأرض لیجعلک اللّه غالباً علیهم بسلطانه الّذی کان علی الأمر قویّا ایّاک ان لا یمنعک شیء عن حبّ مولاک لأنّک سمعت ما لا سمع احد و رأیت ما شاخصت عنه ابصر کلّ غافل ممنوعا قل یا قوم انّ هذا لوجه اللّه اشرق فوق رؤوسکم أ تمنعون الأنظار عنه و انّ هذا لظلم علی انفسکم و کان الظّلم مذموما تاللّه انّ ملکوت اللّه یمشی قدّامکم اذاً فاسرعوا الیه و لا تکوننّ عنه محروما کذلک القیناک و الهمناک من حکمة الّتی کانت تحت قناع اللّه مکنونا

ان یا فتنة البقآء فانتظری فتنة اللّه المهیمن القیّوم بانّها سیأتیکم بالحقّ فها قد اتاکم حینئذ بالحقّ فاشهدون و انّها لفتنة یفصّل بین الکاف و النّون و یمیّز بین الکلّ من یومئذ الی یوم الّذی یظهر مرّة اخری فی ایّام بدع موعود بظهور غیب ذاته و کنه بقآئه فی سنة المستغاث و انّ هذا لحقّ محتوم و انّ ذلک من فتنة یأخذ کلّ الممکنات من کلّ غیب و شهود قل انّ ذلک من فتنة تضطرب فیها النّفوس و تذهل فیها العقول و تنفطر الاسرار ثمّ تنصعق بها ارواح المخلصون قل انّ ذلک من فتنة تنفطر بها سموات العلم و الحکمة و تنشقّ اراضی العزّ و القدرة ثمّ تندکّ بها جبال المجد و النّور قل انّ ذلک من فتنة یزلزل بها اعراش العظمة و ینقلب بها اهل سرادق الرّفعة ثمّ یتحیّر بها فی قدس البقآء ملأ الرّوح قل انّ ذلک لمن فتنة تظلم بها شموس الضّیآء و تخسف اقمار العمآء ثمّ تسقط بها فی سموات الامر انجم العلوم قل انّ ذلک من فتنة یمتحن اللّه بها کلّ الذّرّات ثمّ کلّ الموجودات ثمّ کلّ من فی الارضین و السّموات ثمّ کلّ العالمون و انّ ذلک من فتنة یفتن بها عباد مکرمون ثمّ عباد مخلصون ثمّ ملائکة المقرّبون ثمّ اهل ملأ العالون قل انّ ذلک من فتنة یمحّص فیها کلّ من یدّعی المحبّة و الایمان باللّه المهیمن العلیّ المحبوب بهذا الجمال الممتنع البهیّ المحبوب و انّ ذلک من فتنة ینخمد بها نار القدس ثمّ ینجمد مآء الحقیقة ثمّ یهتزّ سدرات النّور و یموتنّ الطّوریّون قل انّ ذلک من فتنة یأخذ کلّ عارف سلیم و کلّ بالغ حکیم و کلّ مدبّر علیم و کلّ ملک امین ثمّ کلّ نبیّ مرسول

قل انّ ذلک من فتنة تضطرب بها کلّ الآفاق و یمحّص بها النّاس کلّهم اجمعون و یفرق بعض عن بعض کفرق الارض و السّمآء بل اشدّ من ذلک فتعالی اللّه مُظهر هذه الفتنة المحتوم و بذلک فرّق ما فرّق فی زمن کلّ النّبیّون و المرسلون و من قبلهم فی زمن الّتی لن یحیط بها علم البالغون و سیفرّق بذلک کلّما یفرّق فی زمن الآخرون و انّ هذا لسرّ غیب مکنون قد ستر فی کنائز قدس محفوظ و لا یعرف ذلک الّا من آتاه اللّه بصراً کان عن ابصار الحدید لمستور و انّ ذلک من بصر لو تبصرون بها اهل عوالم الحقیقة ثمّ اهل مکامن الامر فی سرائر العزّة لیشهقون فی انفسهم و یقشعرّون فی ذواتهم و لن یستطیعنّ ان یشهدون تاللّه الحقّ انّ من هذه الفتنة تخطف ابصار قلوب الغیوب و تبرق انظار القدس و الرّوح ثمّ تخسف بها فی سمآء الامر اقمر الرّبوب قل تاللّه فی هذه الفتنة تزلّ اقدام العارفین الّذینهم یعرفون اللّه باللّه و هم فی اسرار الامر و الحقّ فی کلّ حین ببصر الحدید ینظرون قل انّ ذلک لفتنة تهتک فیها استار المستّرات و تنکشف اسرار المسرّرات ثمّ تظهر بها کنائز الصّدور

قل تاللّه سیفتنون فی هذه الفتنة و یلقون فی النّار عباد الّذین ما خطرت ببالهم باقلّ من ذرّة انّهم غیر اللّه یعبدون قل تاللّه لیفتن فی هذه الفتنة حقایق الّذین لن یغفلون عن اللّه و امره فی طرفة عین و هم کانوا فی کلّ حین ان یتذکّرون فکیف عباد الّذینهم ما عرفوا من هذا الامر الّذی ینصعق فیه کلّ المظاهر علی قدر ما یعرف النّملة من ذنابتیه و اولئک هم من جوهر الغفلة عند اللّه لمشهود قل تاللّه الحقّ یزلّ فی هذه الفتنة اقدام کلّ العارفین من اهل ملأ العالین من قبل ان یلتفتون انفسهم او یفقه قلوبهم او یمیّزون فی ساذج عرفانهم باعلی جواهر العقول فبعد ما یکشف لهم عمّا هم فیه یفرطون اذاً یصیحون فی انفسهم و یتنعّرون فی ذواتهم ثمّ یبکون و یضجّون ثمّ یصرخون ولو یکون لهم ملأ السّموات و الارض من الرّوح و البقآء یریدون ان یفدون و باقلّ من آن عن هذا الجمال المنیع لا یحتجبون تاللّه انّ روح القدس تضطرب فی تلک الایّام و نور الانس یرتعب و سرّ السّرّ تقشعرّ ثمّ فی لاهوت العزّ ملائکة العرش یشفقون قل تاللّه فی هذه الفتنة تفتن الاریاح حین هبوبها بنفس هبوبها ثمّ تمتحن المیاه حین شربها و جریانها ثمّ النّار حین الّذی تشتعل و تفور تاللّه قد یفتن کلّ الاراضی و السّموات ثمّ الشّموس و الانجم ثمّ الاقمار ثمّ الابحار بکلّ سفائنها و امواجها و قطراتها و ما قدّر فیها من عجایب صنع اللّه المهیمن القیّوم تاللّه تفتن کلّ شئ فی کلّشئ من کلّشئ الی کلّشئ بنفس شئ و لن یخرج منه ذرّات الهوآء و ذلک سرّ ما نزّل من قبل علی حبیب الاوّل من جبروت اللّه العلیّ العالم المعلوم و هو ذلک الآیة حین ما وصّی اللّقمان لابنه ان یا بُنیّ انّها ان تک مثقال ذرّة من خردل فتکن فی صخرة او فی السّموات او فی الارض یأت بها اللّه و اللّه یشهد بما هم کانوا ان یعملون تاللّه لو تنظرون تشهدون بانّ سراج الّذی توقد فی اللّیالی تلقآئکم یفتن فی حین ما یشتعل ثمّ طیر الّذی یطوف حوله ثمّ انوار الّتی تجلّی منه و احاطت اطرافه و القت علی جهات مشهود تاللّه انّ الفتنة هو یفتن و المحکّ یمحّک و التّمحیص یمحّص و الغربال یغربل و الاشعار ینشقّ کلّ واحد بالف شقّة ثمّ یمتحن الشّقوق کلّ ذلک من ظهور هذه الفتنة الاعظم الّتی یظهر عن هذا الشّطر المهیمن الاقدم و قد هبّت اریاحها حینئذ فسیأتی من قریب فی سنة الشّداد و یأخذ کلّ البلاد و کلّ فیه یستغیثون

تاللّه و مظهر هذا الجمال القدیم بذاته لذاته فی ذاته لو یکشف اللّه حجاباً عمّا هو المستور لیقع اذاً زلزلته فی قوائم الاعراش و یضطربون حوامل العرش و کاد ذواتهم یتفرّقون و انّی لو اذکر هذا النّبأ الاعظم و ظهورات فِتَنه و امتحاناته الاقوم من یومئذ الی ابد الآباد فی سرمد الدّهور تاللّه لن ینفد ذکرها و لن یبید وصفها ولو یجری من بعد ما خلق اللّه کلّ البحور سبعین الف الف بمثل کلّ ذلک فتعالی اللّه هذا قلیل محدود

ای شمس از کسوف وهم و هوی درآ و ملاحظه کن نیّر منیر اظهر انور ابها را در قطب سماء بقا بضیاء انواری که اگر جمیع ذرّات وجود من الغیب و الشّهود باقلّ من آن تقابلی باشعّه‌ئی از اشعّات انوار آن نمایند هرآینه کل بنداء انّی انا اللّهی فائز گردند ای شمس ملاحظه کن از جهتی تشعشع انوار فضلش را که بیک اشراق جمیع سموات غیب عظمت را بشموس عزّت زینت بخشیده و جبال قدس احدیّت بظهور معادن غیبیّه مفتخر فرموده و از جهتی شهاب ثاقب عدلش جمیع اعراش علو و رفعت را منهدم فرموده و شموس بلند سماء عظمت را بر تراب ذلّت ساقط نموده ولکن ای شمس چه ذکر نماید این ذرّۀ فانی که از ارتفاع و ظهور این نیّر عظمی چه رایات غل و بغضائی از اولو القضآء من البیان در مقابل این جمال رحمن برافراخته‌اند قسم بذات مقدّس یکتا که چنین مقدّمه‌ئی تا بحال در عالم ابداع ظاهر نگشته کسیکه وجود او بقولی خلق گشته تا بحال چندین دفعه اراده نموده که این آفتاب جمال سبحانی را باکمام غل و حسد بپوشد و جمال مطهّرش را از افق امکان مستور نماید ولکن یَدِ قدرت و غلبۀ صمدانی کید و مکر او را ظاهر نمود و حفظ فرمود جمال بهاء خود را بملائکۀ ذات مقدّس ممتنع منیع خود ای شمس کسیرا که در مدّت بیست سنه ارتفاع و اشتهار اسم او را در کلّ بلاد بقسمی فرمود که جمیع عباد او را بربوبیّت پرستش نمودند و او را مسجود خود دانستند حال چون ارتفاع امر اللّه را دید تنّور حسد و بغضا بفوران آمده چند مرتبه بانواع و اقسام بر سفک دم مطهّرش قیام نموده چون از این اراده مأیوس شد در پی مکرهای دیگر افتاده تا در آخر چون ملاحظه فرمودند که این نار بغضا را جمیع بحور ننشاند و این آتش غل و حسد را میاه امکان و اکوان ساکن نگرداند بالاخره عزلت از کل اختیار فرمودند و در بیتی فرداً وتراً وحیداً جالس گشتند که شاید باین سبب قدری نائرۀ حسد اولو البغضاء ساکن گردد باینهم کفایت ننموده و راضی نشده از همه جهت و همه سمت آتش فتنه و فساد افروخته‌اند و بهر قسم شورش و انقلابی در میان کل انداخته و حال در صدد جمیع مذهب و ملل و دول که القای بغضائی بواسطۀ آنها از این جمال مظلوم ظاهر نمایند و مقصود خود را بعمل آورند ای شمس تفصیل حالات این سنۀ شداد زیاده از آنست که باذکار اوّلین و آخرین مذکور گردد صد هزار عالم اسرار و مجال یک حرف گفتار آن نه ای شمس عنقریب میشنوی نعقیق کفر و نفاق را که در اطراف آفاق منتشر میگردد و آنچه خود بر او قیام نمودند بنفس خود راجع نمایند و فریاد مظلومیّت برآورند

این ورقه در سنۀ قبل در جواب خطّ شما نوشتم البتّه پنج مقابل از این که نوشته شده زیاده است ولکن بجهت ملاحظۀ اسرار مقدّرۀ در ملکوت قضا ارسال نشد تا اینکه این ایّام ملاحظه شد که نعیق کبری برخواسته و فتنۀ عظمی طلوع نموده اراده نمودم که بخطّی که بتوان خواند ارسال نمایم چون بطرزی که اوّل نوشته‌ام درست خوانده نمیشد هنوز یکصفحه تمام نشده که صد هزار بحر از طماطم بلا بر وجه ابها نازل گشت بقسمیکه قلم از تحریر و لسان از تقریر بازماند

خادم‌اللّه آقا جان

و در این ایّام هم خطّی از شما و جناب معظمّ اسم اللّه الذّبیح رسید ارادۀ جواب مفصّل خدمتشان داشتم ولکن تفصیل حال اینست که عرض شده بساذج تکبیرات اعلی مذکّر جمالشان میباشم

قرّه

باسم العلیّ الاعلی

ان یا قرّتی هلمّی و تعالی لتقرّ عیناک بجمالی ان یا اختی تصاعدی الی نغمات الرّوح من فمائی ان یا ولهتی فاسلکی فی مناهج حبّی طلباً لجمالی ان یا جذبتی لا تسکنی فاسرعی الیّ شوقاً للقائی ان یا بهجتی قمی و قالی امشی الی غایة رجائی لاشرب مآء الحیوان من عیون جنانی ان یا قرّتی تعالی فارکضی لتفوزی الی رفرف وصالی و لتدخلی فی جنّة الفردوس مسکنی و مقامی لاقبّل فماک و لتقبّلی فمآئی و لاستأنس بک و تستأنسی ببهآئی ان یا قرّتی فاحضری لتسمعنی نغماتک و اسمعک نغماتی و تستلذّی بنغمات الحجازی من فتی العراقی ان یا اختی فاحضری لتمشی مقابل وجهی و قدّامی قمی یا قرّتی لتدخلی فی میادین جلالی لاشمّ روایح الطّیب عنک و تشمّی نسمات القدس عن شعراتی حرّکی یا مسرّتی برجلاک لآخذک بایدآئی فالبسی یا حبیبتی ثوب طلبتی و افتقاری لالبسک من خلع غنائی فاصعدی الی ظاهر ذلّتی لتشهدی غیب اعتزازی فاسرعی یا اختی لاسکن فی قلبک و تسکنی فی فؤادی ان یا حبیبتی احبّ ان اشرب الخمر من شفتاک و انت تقبّلی خیط الحمرآء من شفتائی ان یا قرّتی فاضربی بانامل حبّک و تکلّمی بهذا المقالی سأرکض الیک متحافیاً رجلائی و اعرّی فی شوقک مرغولاتی و امشی فی العرآء بغیر زادی لافدی علیک روحی و قلبی و فؤادی ١۵٢^١

جناب ملّا علی اکبر فی ارض الألف

هو الباقی العالم العلیم

ان یا قلم الأعلی ذکّر الّذی غرق فی ابحر الظّنّ و الهوی لعلّ یخلّصه ما یجری عنک و یطهّره عن رجس المتوهّمین قل یا عبد المتوقّف علی ارض الحیرة و المتدندن حول النّار قل بسم اللّه الأعزّ الأقدس الأبهی ثمّ ادخل فیها و لا تخف من احد فتوکّل علی اللّه المقتدر القدیر و انّه یجعلها نوراً لک و رحمةً علیک و سلاماً علی العالمین ایّاک ایّاک خف عن اللّه الّذی خلقک بأمر من عنده و لا تکن مریباً فی الّذی نزّل البیان و ما فیه لعرفان نفسه الرّحمن الرّحیم و احیا اللّه کلّ شیء للقائه و هذا ما نزّلناه فی کلّ الألواح ان انت من العارفین کلّ الأمور فی قبضة قدرته و کلّ الوجوه منقاد لسلطنته و کلّ خلق بأمره المحکم الحکیم أ تشکّ فی الّذی کلّ ذی شمس سجّاد لطلعته و کلّ ذی بهآء خشّاع لعظمته و کلّ ذی نور خضّاع لسلطنته و کلّ ذی علم جاهل عند علمه و کلّ ذی غنآء فقیر لدی بابه و کلّ ذی عزّ ذلیل عند ظهورات عزّه و کلّ ذی اقتدار عاجز لدی شؤونات قدرته و کلّ ذی ساذج محدود فی ساحة قدسه و کلّ ذی بقآء فانی عند بروزات انوار بقائه و کلّ ذی ضیآء مظلم لدی اشراق وجهه المقدّس المنیر أ توقّف فی الّذی به نزّل کلّ کتب و ظهر کلّ صحف و خلق کلّ اسم متعالی رفیع أ تسأل عن الظّلّ من الشّمس و ضیائها ان افتح بصرک ثمّ اشهدها لتجدها فی قطب الزّوال بسلطان العظمة و الاستجلال بأنوار الّتی استضاءت منها اهل ملإ الأعلی و سکّان لجج الأسمآء و کلّ ما کان و ما یکون ان انت من الشّاهدین و ان منع بصرک رمد الأوهام عن مشاهدة انوار جمال ربّک العلیّ الأعلی فاستشف باسمی الشّافی الکافی الظّاهر البدیع أ تسأل عن قطرة الّتی بقت قعر بئر الظّلمآء من البحر و امواجه ثمّ سلطانه تاللّه هذا ظلم من نفسک علی نفسک و علی اللّه ربّک العزیز العلیم هل یلیق لذی بصر یسأل عن شمس السّمآء بعد اشراقها لا فوربّ العالمین ایّاک ایّاک لا تعلّق امر ربّک بتصدیق ما سواه و لا باقبال احد من الموجودات لأنّ ما دونه مخلوق بأمره و منجعل بارادته و خلقهم کخلق نفسک و لا فرق الیوم بینک و بین ما سواک الّا من ایّده اللّه بأمره و عرّفه مظهر نفسه و انّه من اعلی الخلق فی الواح قدس حفیظ

قل انّه لم یزل کان معروفاً بنفسه لا بشهادة احد من العباد و اقبالهم و لا یزال یکون بمثل ما قد کان و لا ینکر ذلک الّا کلّ منکر عنید ان یا عبد فأنصف فی نفسک أ کان اللّه مقتدراً فی امره ام انت مقتدر فی تعیین ظهوره فی وقت من الأوقات ان اعترفت بأنّه کان مقتدراً بارتفاع قیّومیّته انّه اظهر نفسه کما شآء و لا یسأل عمّا شآء و ان تظنّ بأنّک مقتدر فأت برهانک و لا تکن من الصّابرین ایّاک ان لا تجعل امر اللّه محدوداً بحدود نفسک و لا بحدود احد من بریّته ثمّ اعلم بأنّ ما سواه عجزآء عن عرفان نفسه و کیفیّة ظهوره الّا بما یعرّفهم فضلاً من عنده و رحمةً من لدنه و انّه هو ارحم الرّاحمین و من ظنونک تکاد ان تهبّ قواصف القهر و عواصف الغضب علی الممکنات خف عن اللّه ثمّ استغفر سبعین مرّةً لعلّ یغفرک بفضل من عنده و انّه لجواد کریم طهّر قلبک عن اشارات ما عندک من کلمات اولی الفرقان ثمّ اصعد الی هوآء الّذی فیه یستضیء انوار وجه ربّک الرّحمن لتشهد نفسک غنیّاً عن کلّما سمعت و تجدها فارغاً عن العالمین تاللّه یا عبد قد تمّت حجّة اللّه فی هذا الظّهور الأعظم العظیم من قبل ان تظهر حرف من آیاته الّتی عجزت عن عرفانها کلّ عالم علیم و بعد الظّهور انّک فانظر بطرف البدء الی حجّة الّتی بها ثبت ایمانک من قبل ایّاک ان تسأل فی ذلک من احد ثمّ اقنع بما یظهر من عند ربّک و انّها یکفیک عن دونه

و قل سبحان اللّه الملک العرش العظیم و ربّ مسئول یکون محتجباً فی حین الظّهور بحجبات نفسه و یکون من الغافلین و مثل الّذی یسأل عن مثل هؤلآء کمثل اکمه الّذی یسأل عن اکمه آخر هل یغنیه من شیء لا فونفس ربّک العلیّ الحکیم ایّاک ان لا تکن مثل الّذین تمسّکوا بذیل رؤسائهم حین الّذی اتی اللّه علی سحاب الأمر باسمه العلیّ العظیم و اعرضوا عن اللّه باعراضهم و بذلک حقّت علیهم کلمة العذاب و رجعوا الی مثواهم فبئس مثوی المعرضین ضع حجبات الوهم تحت قدماک ثمّ عرّج الی مقرّ العزّ و القدس و الجلال لتشهد کلّ شیء فی ظلّ کلمة الّتی ظهرت من قلمه فکیف نفسه العلیّ البدیع ان یا عبد انّا وجدنا منک روائح اشارات القبل من الّذین اوتوا الفرقان من ذکر الوصایة و دونها و بذلک حزنت و حزنت مظاهر الأسمآء فی ملکوتها و مطالع الصّفات فی جبروتها لأنّا امرنا العباد فی البیان بأن یقدّسوا انفسهم عمّا عندهم لأنّ ما عندهم ما اغناهم یوم القیامة و احتجبهم عن لقآء اللّه و جعلهم محروماً من نفحات قدسه کما شهدت و کنت من الشّاهدین اما سمعت بأنّه هو حیّ فی الأفق الأبهی و هل یحتاج بعد ظهوره بوصیّ قل سبحان اللّه عمّا ظننت فی نفسی و ظلمت و کنت من الظّالمین و لم یکن عنده من اشیآء الفانیة لیقسمه وصیّه بین الوارثین و انّ امره هو معه و لن یفارق منه ایّاک ان تتّخذ لنفسه وکیلاً او وصیّاً او حسیباً او وزیراً او نظیراً و کن من التّائبین و انّه یکفی بنفسه کلّ الممکنات و لا یکفی عنه شیء لا فی السّموات و لا فی الأرضین ان انت من المستشعرین بلی و لنفسه مرایا یتجلّی علیهنّ بأنفسهنّ لأنفسهنّ ان یقابلن الشّمس و اشراقها و هذا ما تشهده فی المرایا الظّاهرة ان انت من النّاظرین و یحکین عن اشراق الشّمس ان یقابلنها و یستقیمن علی ما کنّ علیه و بعد الانحراف یرجع النّور الی اصله و مقرّه و یبقی الحجاب للمرایا و کذلک بیّنّا لک ما کنت غافلاً عنه لتکون من الموقنین و لم یکن هذا المقام مخصوصاً بأحد دون احد تاللّه الحقّ لو یقابلن الیوم کلّ الممکنات الی انوار هذه الشّمس الّتی اشرقت عن افق القدس بطراز اللّه المقتدر العلیّ العظیم لیرتسم فیها تجلّی انوار الشّمس و لا ینکر ذلک الّا کلّ جاهل بعید و من دون ذلک اما سمعت یا عبد بأنّ ظهور الّذی ظهر فی السّتّین هو ظهور اللّه و ختم النّبوّة بظهور محمّد رسول اللّه و انّ اللّه ربّک مقدّس عن کلّ ذکر و اشارة و دلالة و نسبة و ربط و انّه لم یزل کان مستویاً علی عرش التّقدیس و منزّهاً عن الخلائق اجمعین و لا ینبغی لأحد ان یجعل له وصیّاً و انّما الوصیّ للأنبیآء الّذین هم خلقوا بقوله اذاً قل فتبارک اللّه احسن الخالقین فتبارک اللّه احسن المبدعین و انّا ارفعنا مثل تلک الأسمآء فی البیان و کسّرنا اصنام الأوهام لئلّا یحتجب احد بها عن اللّه ربّک و ربّ آبائک الأوّلین ایّاک ان لا تنظر الیّ بعین احد سوائی و انّک ان ترید ان تعرفنی فانظر بعینی و من دون ذلک لن تعرفنی ولو تفکر فی عرفانی الی آخر الّذی لن یحصیه احد من المحصین

و ان اردت ان تصل الی ذروة الفضل و تبلغ الی مقرّ الأعلی و یقدّر لک کلّ خیر فی سمآء القضآء من لدن ربّک العلیّ الأبهی فانقطع عن کلّ شیء ثمّ توضّأ بمآء صافی طاهر کما امرت فی البیان من لدن منزل قدیم

و فی حین الّذی تغسل یدیک قل

ای ربّ طهّرنی عمّن سواک ثمّ استعدّنی للقاک فی یوم ظهور جمالک و قیام نفسک ثمّ قدّسنی عمّا احتجبنی عن جمالک المنیر و خلّصنی یا الهی لعرفان نفسک العلیّ العلیم

و فی حین الّذی تغسل وجهک قل

ای ربّ هذا وجهی اغسله کما امرتنی بهذا المآء اذاً یا الهی اسألک باسمک الّذی احتجب عنه العباد الّا الموحّدون من بریّتک بأن تغسل وجهی بمآء رحمتک الّذی جری عن یمین عرش عظمتک لیکون خالصاً لوجهک المقدّس المشرق اللّمیع ای ربّ فاحفظه عن التّوجّه الی غیرک و الاقبال الی الّذین هم کفروا بآیاتک الکبری فی ظهور نفسک العلیّ الأعلی باسمک الأقدس الأمنع الأبدع الأبهی و لا تجعلنی یا الهی محروماً عن لحظات اعین عنایتک و لا مأیوساً عن نفحات قدس الطافک و انّک قد کنت لمن دعاک مجیب و لمن طلب لقاک قریب و انّک انت ذو الفضل العظیم ای ربّ فاجعله مستضیئاً فی یوم الّذی تسودّ فیه الوجوه و مشرقاً بأنوار وجهک الکریم

و ان تقرأ بعد التّغسیل لا بأس علیک فضلاً من لدن ربّک العلیم و بعد الاتمام فاستعمل العطر ثمّ البس احسن ثیابک ثمّ ولّ وجهک شطر حرم اللّه الّذی یطوفه حینئذ ارواح الوجود من الغیب و الشّهود ثمّ ارواح الّذین ما امروا بأمر و لم یزل کانوا ناظراً الی وجه ربّک المتعالی العزیز المنیع

ثمّ قم مستقرّاً علی مقامک ثمّ ارفع یدیک الی اللّه بسکون و وقار مبین قل

ای ربّ اسألک باسمک الّذی به تجلّیت علی الممکنات و استعلیت علی الکائنات بأنّک کما عطّرتنی بهذا عطّرنی من نفحات رضوان قدس رحمانیّتک و فوحات الّتی تأتی بها رائحة قمیص نفسک العزیز المنیر لئلّا یجد احد منّی الّا روائح قدس فضلک و احسانک و اکون بکلّی مقبلاً الیک و منقطعاً عن دونک و انّک انت المقتدر علی ما تشآء و انّک انت الکریم الرّحیم ای ربّ یا محبوبی و رجائی و مالک ذاتی و نفسی فأنزل حینئذ علی عبدک ما ینبغی لسلطان عنایتک و اکرامک و ما یلیق لبدائع فضلک و امتنانک و لا تحرمنی یا الهی عمّا قدّرته فی سمآء مشیّتک و سحاب ارادتک لأصفیائک الّذین اختصصتهم لنفسک العزیز الجمیل ای ربّ انا الفقیر قد تمسّکت بحبل غنائک و انا الذّلیل قد تشبّثت بخیط عزّک و اجلالک و انا الضّعیف قد استقربت الی خیام عزّ اقتدارک و خبآء مجد حکومتک و سلطانک فها انا یا الهی قمت بین یدیک راجیاً فضلک و ناسیاً سواک و هارباً عن دونک و مقبلاً الی حرم وصلک و کعبة رضاک هل لدونک من وجود لأتوجّه الیه او لسواک من ظهور لأقبل الیه لا فوجمالک بل کلّ ذی ظهور معدوم عند ظهورات انوار قدس کبریائک و کلّ ذی علوّ مفقود لدی شؤونات عزّ علوّک و ارتفاعک فأنزل یا الهی علی عبدک ما یجعله غنیّاً عمّا خلق بین السّموات و الأرضین و انّک انت ارحم الرّاحمین

اذاً فامش ثلاثة اقدام متوجّهاً الی شطر اللّه و فی قدم الأوّل قل

ای ربّ تجلّ علیّ فی هذا المقام ما تجلّیت به علی الکلیم فی فاران حبّک و حوریب عنایتک و سینآء عزّ رحمانیّتک العزیز المنیع ثمّ انقطعنی یا الهی عن الأسمآء و ملکوتها لئلّا احتجب بها عن الّذی خلقها بأمر من عنده و انّک انت علی کلّ شیء قدیر ثمّ اسمعنی یا الهی ندائک عن کلّ الأشجار کما اسمعته من سدرة امرک عبدک الّذی اصطفیته و ارسلته علی العالمین

و فی قدم الثّانی قف و قل

ای ربّ تجلّ علیّ فی هذا المقام کما تجلّیت علی الرّوح لأقوم علی ثنآء نفسک و انطق بآیاتک بین عبادک الغافلین لعلّ بذلک یطهّر قلوبهم عن الشّکّ و الرّیب فی امرک الّذی به انصعق کلّ من فی جبروت الأسمآء الّا معدود قلیل ای ربّ قدّسنی فی ذلک المقام عن الصّفات و جبروتها الّتی یکون حائلاً بینی و بین مشاهدة انوار الذّات ثمّ اسقنی یا الهی کأس البقآء من ایادی ذکر اسم ربّی العلیّ الأعلی فی هذه الکرّة الأخری و انّک انت لذو فضل عظیم ای ربّ ذقنی من کوثر الحیوان لأشتعل من حرارة حبّک علی شأن یشتعل منّی عبادک ثمّ اجر من فمی سلسبیل العرفان فی عرفان نفسک الرّحمن لأستدلّ به علی بریّتک الّذین اضطربوا علی صراطک الواضح اللّائح المستقیم

ثمّ فی قدم الثّالث قف و قل

ای ربّ تجلّ علیّ فی هذا المقام کما تجلّیت علی انبیائک و اصفیائک المقرّبین ثمّ انقطعنی یا الهی عن الدّنیا و الآخرة ثمّ ادخلنی فی جنّة لقائک و رضوان بهائک العزیز المنیر ای ربّ فامح عن قلبی کلّ ذکر دون ذکرک لأقوم بثنآء نفسک بین السّموات و الأرضین ای ربّ فاغفر جریراتی الکبری و خطیئاتی العظمی و ما فرّطت فی جنب ربّی العلیّ الأعلی و توقّفت علی صراط الّذی احاط العالمین ای ربّ فألبسنی ثوب الغفران و خلع الایقان و انّک قاضی حوائج الطّالبین

ثمّ اخرر بوجهک علی التّراب و قل

لک الحمد یا الهی علی بدائع احسانک و ظهور الطافک فی حقّی بحیث علّمتنی سبل عرفانک و مناهج هدایتک اذاً یا الهی اسألک بنور وجهک الّذی به استضآء الممکنات و استنار الکائنات بأن لا تجعلنی من الّذین سمعوا ندائک و ما اجابوک و اظهرت لهم نفسک بأعلی ظهورک و ابهی طلوعک و ما اطاعوک ثمّ اجعل لی مقعد عزّ فی جوار اسمک الرّحمن فی رضوان الّذی خلقته فی قطب الجنان ثمّ الحقنی بعبادک المقرّبین ثمّ انزل علیّ کلّ خیر فی علمک ثمّ ابتعثنی یوم القیامة بین یدی مظهر نفسک المتعالی العلیّ القدیر

اذاً فارفع وجهک عن التّراب لأنّک اتممت عملک الّذی امرت به فی هذا اللّوح المبین فوعمر من یظهره اللّه من یعمل هذا العمل خالصاً لوجه ربّه و منقطعاً عن دونه فقد یقضی اللّه حوائجه و یبعثه یوم البعث بطراز یتحیّر عنه ملائکة المقرّبین و کذلک علّمناک و اذکرناک لعلّ تدرک لقآء ربّک و لا تکون محروماً عمّا هو خیر لک عن کنائز السّموات و الأرضین ان عملت فلنفسک و ان ترکت فانّ ربّک لغنیّ عن العالمین

هو الظّاهر باسمه القیّوم

ان یا قلم الأعلی نحبّ ان نذکر من فاز بأنوار الوجه اذ کان خلف الحجاب انّه ممّن فاز بلقآء اللّه اذ ماج بحر الوصال فی الزّورآء امراً من لدی اللّه العزیز العلّام قد خرج من بیته مقبلاً الی الأفق الأعلی الی ان دخل و سمع و فاز بما کان موعوداً فی کتب اللّه الغنیّ المتعال

یا کمال ان افرح بما یذکرک المظلوم من شطر السّجن بما یجذبک الی مقام القرب و القدس و الجمال ان انظر ثمّ اذکر اذ کنت حاضراً لدی العرش و سمعت ندآء مکلّم الطّور الّذی اذ اتی من سمآء الأمر نطقت الأشیآء قد اتی مالک یوم المعاد ان افرح بهذا الفضل الأعظم لعمر اللّه لا تعادله کنوز العالم یشهد بذلک من کان راکباً علی السّحاب و ماشیاً علی مشارف الأرض بقدرة و سلطان

کمال الیوم مقامات عنایات الهی مستور است چه که عرصۀ وجود استعداد ظهور آن را نداشته و ندارد ولکن سوف یظهر امراً من عنده انّه لا تضعفه قوّة الجنود و لا سطوة الملوک ینطق بالحقّ و یدع الکلّ الی الفرد الخبیر جمیع از برای اصلاح عالم خلق شده‌اند لعمر اللّه شئونات درنده‌های ارض لایق انسان نبوده و نیست شأن انسان رحمت و محبّت و شفقّت و بردباری با جمیع اهل عالم بوده و خواهد بود بگو ای دوستان این کوثر اصفی از اصبع عنایت مالک اسماء جاری بنوشید و باسمش بنوشانید تا اولیای ارض بیقین مبین بدانند که حقّ از برای چه آمده و ایشان از برای چه خلق شده‌اند

مراسلات شما در این ایّام رسید و جمیع در ساحت اقدس عرض شد و بالطاف و عنایت مظلوم آفاق فائز شدی امروز استقامت از اعظم امور لدی اللّه بوده چه که مظاهر ظنون و مطالع اوهام در صدد اضلال عباد بوده و هستند بگو ای دوستان سلسبیل استقامت که از معین کلمات الهی جاری و ساریست بگیرید و باسمش بیاشامید تا خود را دارای مقامی مشاهده نمائید که اگر کلّ عالم بجمیع کتب و زبر و صحف ظاهر شوند معدوم صرف مشاهده نمائید کذلک نطق اللّسان فی ملکوت البیان لتشکر ربّک العلیم الخبیر

البهآء علیک و علی ضلعک و علی ابنائک و اختیک و علی اللّائی آمنّ باللّه العلیّ العظیم مخصوص دوستان آن ارض از سماء مشیّت الواح بدیعۀ منیعه نازل انشآءاللّه برسد و بآن فائز شوند البهآء للمخلصین الثّابتین و النّور للسّامعین الرّاسخین

قد نزل للّتی سمّیت بمریم انّها اشتعلت بنار حبّ ربّها قبل ان تمسسها و انّا سترنا شأنها فی حیوتها فلمّا ارتقت الی الرّفیق الاعلی کشف اللّه الحجاب و عرّفها عباده و من اراد ان یزور الطّآء الکبری الّتی استشهدت من قبل فلیزر بهذه الزّیارة

بسم اللّه العلیّ الاعلی

ان یا قلم الاعلی ما اخذک السّرور فی ایّام ربّک العلیّ الاعلی لتغنّ به علی افنان سدرة المنتهی بنغمات البهآء ولکن مسّتک المصیبة العظمی اذاً ضجّ بین الارض و السّمآء ثمّ اذکر ما ورد علیک من شئونات القضآء لیجری دموع من فی لجج الاسمآء فی هذه المصیبة الّتی فیها اهتزّ الرّضوان و تزلزلت الاکوان و اضطربت حقایق الامکان و بکی عین العظمة علی عرش اسمه الرّحمن و قل اوّل رحمة نزلت من سحاب مشیّة ربّک العلیّ الابهی و اوّل ضیآء اشرق من افق البقآء و اوّل سلام ظهر من لسان العظمة فی ملکوت الامضآء علیک یا آیة الکبری و الکلمة العلیا و الدّرّة النّورآء و الطّلعة الاحدیّة فی جبروت القضآء کیف اذکر مصایبک یا ایّتها الورقة الحمرآء تاللّه من سقوطک عن شجرة الامر سقطت اوراق سدرة المنتهی و انکسرت افنان دوحة البقآء و یبست اغصان شجرة طوبی و احترقت قلوب الاولیآء و اصفرّت وجوه الاصفیآء و تشبّکت افئدة الاتقیآء فی الجنّة المأوی و ناح الرّوح الامین علی محضر الکبریآء و صاحت سکّان الارض و السّمآء انت الّتی کنت لوجنة الامآء شامة الهدی و لجبین التّقوی غرّة الغرّآء و بک شقّت سبحات الاوهام عن وجه الامآء و بک زیّنت هیاکلهنّ بطراز ذکر مالک الارض و السّمآء انت الّتی اذا سمعتِ ندآء اللّه ما توقّفت اقلّ من آن و سرعتِ الیه منقطعة عمّا سواه و آمنت به و بآیاته الکبری و عرفتِ مظهر نفسه فی ایّامه بعد الّذی فزع من فی السّموات و الارض الّا الّذین امسکهم ید ارادة ربّک العلیّ الابهی و نجّاهم من غمرات النّفس و الهوی انت الّتی کنت غریبة فی وطنک و اسیرة فی بیتک و بعیدة عن ساحة القدس بعد اشتیاقک و ممنوعة عن مقرّ القرب بعد شوقک و توجّهک انت الّتی لم تزل حرّکتک اریاح مشیّة ربّک الرّحمن کیف شآء و اراد و ما کان لک من حرکة و لا من سکون الّا بامره و اذنه طوبی لک بما جعلت مشیّتک فانیة فی مشیّة ربّک و مرادک فانیاً فیما اراد مولاک انت الّتی ما منعتک اشارات اهل النّفاق عن نیّر الآفاق و لا اعراض اهل الشّقاق عن مالک یوم التّلاق و قد وفیت المیثاق فی یوم تشاخصت فیه الابصار و انفضّ الفجّار عن حول مظهر نفس ربّک المختار الّا قلیلاً من الاخیار

فآه آه فی مصیبتک مُنع القلم عن الجریان و مرّت روایح الاحزان علی اهل الجنان و بها انفصلت ارکان کلمة الجامعة و ظهرت علی صُوَر الحروفات المقطّعات فی اوایل سور الکتاب و بها اخذ العقول حُکم القیود فی عالم الجبروت و لبس الهیولا ثوب الصّورة فی ملکوت القضآء

فوحقّک یا ایّتها الورقة البقآئیّة صعب علیّ بان اری الدّنیا و لا اراک و اسمع هدیر الورقآء و لا اسمع نغماتک فی ذکر ربّک العلیّ الابهی تاللّه بحزنک حزنت الاشیآء عمّا خلق فی ملکوت الانشآء و لبس مطالع الاسمآء اثواب السّودآء فکیف اذکر یا حبیبة البهآء ایّام الّتی فیها تغنّیت علی الافنان بفنون الالحان فی ذکر ربّک الرّحمن و بنغماتک فی ثنآء ربّک العزیز المنّان ارتفع حفیف سدرة البیان و هدیر ورقآء العرفان و خریر مآء الحیوان و هزیز اریاح الجنان و زقآء دیک العرش فی ذکر ربّک العزیز المستعان انت الّتی بتسبیحک سبّح کلّ الوجود ربّه العزیز الودود و بعدک تکلکلت الورقآء و رکدت الاریاح و خبت مصابیح الفلاح و جمدت میاه النّجاح عمت عین ما شهدت فی وجهک نضرة الرّحمن و ما بکت بما ورد علیک من الاحزان و خرست لسان لا یذکرک بین ملأ الاکوان فیا بشری لایّام فیها تحرّکت علی الشّجرة و تغنّیتِ علیها بآیات الاحدیّة و استجذب به فؤاد کلّ امة خاشعة خاضعة الّتی ارادت ربّها بوجهة ناضرة ضاحکة مسبتشرة فواحزنا لتلک الایّام الّتی فیها غطئ وجهک و ستر ظهورک و منع لقآئک

فآه آه یا ایّتها الورقة الاحدیّة و الکلمة الاوّلیّة و السّاذجة القدمیّة و الثّمرة الالهیّة و الطّلعة العمآئیّة و الآیة اللّاهوتیّة و الرّوح الملکوتیّة فی مصیبتک منعت البحار عن امواجها و الاشجار من اثمارها و الآیات من انزالها و الکلمات من معانیها و السّمآء من زینتها و الارض من انباتها و المیاه من جریانها و الاریاح من هبوبها و انّی لو اذکر رزایاک علی ما هی علیها لیرجع الوجود الی العدم و یرتفع صریر قلم القدم لم ادر ایّ رزایاک اذکره بین ملأ الاعلی ءاذکر ما ورد علیک من احبّآئک او ما ورد علیک من اعدآء اللّه ربّ الآخرة و الاولی انت الّتی حملت فی سبیل مولاک ما لا حملته امة من القانتات و به جرت دموع القاصرات فی الغرفات و خررن حوریّات الفردوس علی وجه التّراب و عررن رؤسهنّ طلعات الافریدوس یا ورقة الحمرآء بمصیبتک تغیّر وجه الظّهور و بدّل السّرور و اضطربت ارکان البیت المعمور و طوی رقّ المنشور فآه آه بمصیبتک قبل کلّ الوجود من الغیب و الشّهود حکم الموت بعد الحیوة و لبس مشیّة الاوّلیّة ردآء الاسمآء و الصّفات و لمّا انصبّت رزایاک علی نهر الاعظم الّذی کان مقدّساً عن الالوان تفرّقت و صارت اربعة انهار و اخذته الالوان المختلفة و الحدودات العرضیّة فلمّا القیت علی رکن الاوّل من کلمة التّقوی تأخّرت فیها حرف الاثبات لحزنها و استقدمت حرف النّفی و ظهر منها ما احترق به قلب البهآء و کبد البهآء فلمّا قرئت علی النّقطة الاوّلیّة صاحت و اضطربت و تزلزلت الی ان تنزّلت و ظهرت علی هیئة الحروفات فی الصّفحات فلمّا سمعت نقطة العلم ضجّت و ناحت و اختلفت و تفرّقت و فصلّت و ظهرت منها علوم متفرّقات و مظاهر مختلفات و بها استکبرن مرایاها علی اللّه فی یوم فیه شهد کلّ الذّرّات بانّ الملک للّه الواحد المقتدر القهّار تاللّه بما ورد علیک من اعدآئک کاد ان یستبق العدل فضل ربّک و القهر رحمة الّتی سبقت کلّ الاشیآء

فآه آه یا کلمة البهآء و المستشهد فی سبیل البهآء کم من لیالی بکیت علی الفراش شوقاً للقآء البهآء و کم من ایّام احترقت بنار الاشتیاق طلباً لوصال البهآء و توجّهاً الی وجه البهآء الّذی لا یری فیه الّا اللّه العلیّ الاعلی و انّک انت ما اردت من وجهه الّا وجه ربّک و یشهد بذلک اهل ملأ الاعلی ثمّ اهل جبروت البقآء عمت عین ما شهدت فیک آیة التّوحید و ظهور التّفرید یا ایّها المذکور بلسان البهآء تاللّه حکم التّأنیث یخجل ان یرجع الیک یا فخر الرّجال طوبی لک یا مظهر الجمال طوبی لک بما طهّرک اللّه فی ازل الآزال عن شبهات اهل الضّلال و حفظک عن الزّلزال و انّه لهو العزیز المتعال و الیه یرجع حکم المبدء و المــٔـال اشهد بانّک کنت ورقة لم تزل حرّکتک اریاح مشیّة اللّه و ما اخذتک اشارات اهل النّفاق الّذین نقضوا المیثاق و کفروا باللّه مالک یوم الطّلاق طوبی لامة انست بک و سمعت ذکرک و تمسّکت بحبل حبّک و استقربت بک الی اللّه موجدک و خالقک و الّتی ما ذاقت حبّک خالصاً لوجه ربّک انّها صارت محرومة من عنایة الّتی اختصّک اللّه بها و الجنّة لمن اقبل الیک و بکی علیک و زارک بعد موتک یا ایّتها المستورة فی اطباق التّراب انّ جسدک ودیعة اللّه العزیز الوهّاب فی بطن الارض و روحک استرقی الی الافق الابهی و الرّفیق الاعلی

اللّهمّ یا الهی وال من والاها و عاد من عاداها و انصر من نصرها و ارزق من زارها خیر الدّنیا و الآخرة و ما قدّرته للمقرّبین من خلقک و المخلصین من بریّتک و انّک انت مالک الملوک و راحم المملوک و فی قبضتک ملکوت ملک الارض و السّمآء تفعل ما تشآء لا اله الّا انت ربّ العرش و الثّری و ربّ الآخرة و الاولی

سبحانک اللّهمّ یا الهی اسئلک بمظهر نفسک العلیّ الاعلی و بظهوراتک الکبری و بآیاتک الّتی احاطت الارض و السّمآء ثمّ بهذا القبر الّذی جعلته اوعیة حبّک و مقرّ ورقة من اوراق سدرة ظهورک بان لا تطردنی عن بابک و لا تجعلنی محروماً عمّا قدّرته لاصفیآئک ای ربّ اسئلک بک و بها و بمظاهر الاسمآء کلّها بان لا تدعنی بنفسی و هوآئی و لا تجعلنی من الّذینهم اعترضوا علیک و اعرضوا عنک فی یوم الّذی فیه استویت علی عرش رحمانیّتک و تجلّیت علی کلّ الاشیآء بکلّ اسمآئک فاشربنی یا الهی من سلسبیل عرفانک و کوثر عنایتک لاُجعل به منقطعاً عمّا سواک و مقبلاً الی حرم وصلک و لقاک و انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت المتعالی العزیز الوهّاب

ای ربّ اسئلک بنار الّتی اشتعلتها فی صدر هذه الورقة الّتی تحرّکت من اریاح مشیّتک و نطقت علی ثنآء نفسک بان تشتعل قلوب عبادک من نار حبّک لینقطعنّ عن الّذینهم کفروا و یقبلن الی وجهک ثمّ انزل یا الهی علیّ و علی عبادک المنقطعین و احبّآئک الثّابتین خیر الدّنیا و الآخرة ثمّ اغفر لنا و لآبآئنا و امّهاتنا و اخواننا و اخواتنا و ذرّیّاتنا و ذوا قرابتنا من الّذین آمنوا بک و بآیاتک و کانوا مقرّاً بوحدانیّتک و معترفاً بفردانیّتک و مذعناً بامرک و ناطقاً بثنآئک انّک انت الّذی لم تزل کنت قادراً و لا تزال تکون حاکماً لا یمنعک اسم عن اسم و لا صفة عن صفة کلّ الاسمآء خادمة لنفسک و طائفة فی حولک و منقادة لسلطنتک و خاشعة عند ظهور آثار قدرتک و خاضعة لدی بوارق انوار وجهک و انّک لم تزل کنت و تکون مقدّساً عن خلقک و بریّتک و بذلک یشهد نفسی و کلّ الذّرّات و کینونتی و کینونات من خلق بین الارضین و السّموات لا اله الّا انت المقتدر المتعالی العزیز المنّان

هو المعزّی المحزون

ان یا قلم قد اتتک مصیبة کبری و رزیّة عظمی الّتی بها ناحت اهل الفردوس الاعلی و الجنّة العلیا بها صعدت الاحزان الی ان بلغت اذیال ردآء الرّحمن طوبی لقاصد قصد خدمتها فی حیوتها و زارها بعد صعودها و عروجها و لامة قصدت مقامها و تقرّبت الی اللّه بها البهآء المشرق من افق غرّتی الغرّآء و النّور الظّاهر اللّائح من سمآء اسمی الابهی علیک یا ثمرة سدرة المنتهی و الورقة المبارکة النّورآء و انیسة من ابتسم بظهوره ملکوت البقآء و ناسوت الانشآء نشهد انّک اوّل ورقة فازت بکأس الوصال فی الوثاق و آخر ثمرة اسلمت روحها فی الفراق انت الّتی ذاب کبدک و احترق فؤادک و اشتعلت ارکانک فی بعدک عن الحضور فی مقام جعله اللّه مشرق آیاته و مطلع بیّناته و مظهر اسمآئه و مصدر احکامه و مقرّ عرشه یا ورقتی و عرف جنّة رضآئی انت فی الرّفیق الاعلی و المظلوم یذکرک فی سجن عکّآء انت الّتی وجدت عرف قمیص الرّحمن قبل خلق الامکان و تشرّفت بلقآئه و فزت بوصاله و شربت رحیق القرب من ید عطآئه نشهد انّ فیک اجتمعت الآیتان قد احیتک آیة الوصال فی الاولی و اماتتک آیة الفراق فی الاخری کم من لیل صعدت فیه زفراتک فی حبّ اللّه و جرت عبراتک عند ذکر اسمه الابهی انّه کان معک و یری اشتعالک و انجذابک و شوقک و اشتیاقک و یسمع حنین قلبک و انین فؤادک یا ثمرة سدرتی فی مصیبتک ماج بحر الاحزان و هاجت اریاح الغفران اشهد انّ فی اللّیلة الّتی صعدتِ الی الافق الابهی و الرّفیق الاعلی و یومها قد غفر اللّه کلّ عبد صعد و کلّ امة صعدت کرامة لک و فضلاً علیک الّا الّذین انکروا حقّ اللّه و ما ظهر من عنده جهرة کذلک اختصّک اللّه یا ورقتی بهذا الفضل الاعظم و المقام الاسبق الاقدم طوبی لک و لزائریک و لمجاوریک و لطائفیک و لمن توسّل و یتوسّل بک الی اللّه انت الّتی بمصیبتک ناحت الحور و تکدّرت اوراق سدرة الظّهور انت الّتی اذا سمعت النّدآء الّذی ارتفع من لسان مالک ملکوت الاسمآء قد اقبلت الیه و اجتذبک علی شأن کاد ان یخرج الاختیار من کفّک یا ورقتی یا ایّتها الطّائرة فی هوآء حبّی و المتوجّهة الی وجهی و النّاطقة بثنآئی قد انزلنا لک ذکراً لا تمحوه شئونات القرون و لا ظهورات الاعصار انّا خلّدنا ذکرک من قلمی الاعلی فی الصّحیفة الحمرآء الّتی ما اطّلع بها الّا اللّه موجد الاشیآء و ذکرناک فی هذا اللّوح بما یذکرک به المقرّبون و یتوجّه الی رمسک الموحّدون طوبی لک و نعیماً لک و لمن یحضر تلقآء قبرک و یتلو ما انزله الوهّاب فی المــٔـاب

هذه سورة الدّم قد رشّحناها من بحر الغیب لیکون آیة ظهوری بین الخلایق اجمعین

هو الباقی فی العرش باسمی البهیّ الأبهی

ان یا محمّد اسمع ندآء ربّک عن هذا المقام الّذی لن یصل الیه ایدی الممکنات و لا افئدة الموجودات و لا حقایق الّذینهم نعسوا فی اقلّ من آن فی هذا الأمر المقدّس العزیز المستور قل یا قوم فاسرعوا الی حرم اللّه و کینونته و بیت اللّه و انّیّته و ظهور اللّه و سلطنته و لا تکوننّ من الّذینهم یذکرون اللّه بألسنهم ثمّ بآیاته یعترضون قل یا قوم هذا مقام الّذی یطوفنّ فی حوله اهل ملإ الأعلی ثمّ اهل سرادق البقآء ثمّ الّذینهم سکنوا خلف لجج الکبریآء ان انتم تفقهون قل هذا لمشعر اللّه و شطره و وجه اللّه و عظمته ان یا اهل ملإ اللّاهوت ثمّ اهل مواقع الجبروت ثمّ اهل العزّ فی رفارف الملک و الملکوت ان اخرجوا عن اماکنکم لتزورنّ مقام الّذی ما فاز به الّا الّذینهم انقطعوا عن کلّ من فی السّموات و الأرض و عن کلّ ما یذکر علیه اسم و رسم و جهة و اشارة ان انتم تعرفون قل یا قوم هذا مقام اللّه و فنائه ثمّ رضوان اللّه و فردوسه ثمّ خبآء اللّه و سرادقه ایّاکم ان لا توجّهوا الی غیره فاسرعوا الیه لعلّ انتم بثمرات الرّوح ترزقون و یا قوم هذا مقام الّذی توقّفت فیه الأبرار و الّذینهم طافوا فی حول العرش کما انتم تشهدون

و انّک انت یا محمّد فاعمل ما یوصیک حینئذ لسان ربّک ثمّ اعمل بما تؤمر من لدی اللّه المهیمن العزیز المحبوب اوّلاً فاخرق حجبات الموهوم عن وجه قلبک بسلطانی العزیز المقتدر المعلوم ثمّ ادخل مصر الرّحمن باسمی العزیز السّبحان و لا تلتفت الی ما کان و ما یکون و لو تشهد بأنّ الشّیطان جلس علی بابه و یمنعک عن الدّخول فاغمض عیناک عنه ثمّ استعذ بجمالی المبارک المهیمن المحبوب و ایّاک ان لا تجلس مع الّذین تجد آثار غلّهم کأثر الحرارة فی الصّیف او کأثر البرودة فی السّموم و انّک فرّ عنهم و عن مثلائهم و لا تنظر الیهم و بما عندهم بل الی امری الّذی یکون خیراً عن کلّ شیء لو انتم تشعرون و ان ترید ان تمرّ علی البلاد فاستشرق علیها بأنوار ربّک ثمّ تفکّر فیما تری من صنع ربّک لتکون من الّذینهم یتفکّرون و کن متخلّقاً بأخلاقی بحیث لو یبسط علیک احد ایادی الظّلم انت لا تلتفت الیه و لا تتعرّض به دع حکمه الی ربّک القادر العزیز القیّوم کن فی کلّ الأحوال مظلوماً تاللّه هذا من سجیّتی و لا یعرفها الّا المخلصون ثمّ اعلم بانّ تأوّه المظلوم حین اصطباره لأعزّ عند اللّه عن کلّ عمل لو انتم تعلمون ان اصبر فیما یرد علیک فتوکّل فی کلّ الأمور علی اللّه ربّک و انّه یکفیک عن ضرّ ما خلق و یخلق و یحفظک فی کنف امره و حصن ولایته و انّه ما من اله الّا هو له الخلق و الأمر و کلّ به یستنصرون و ان یغتبک نفس انت لا تفعل به کما فعل لئلّا تکون مثله ثمّ اعرض عنه و توجّه الی خبآء القدس فی هذا السّرادق المقدّس المرفوع کن بین النّاس کتلال المسک لتفوح منک روایح القدس بینهم لعلّ تجذبهم الی فنآء قدس محبوب ان وجدت معیناً لنفسک من احبّآء اللّه فاستأنس به فی کلّ عشیّ و اشراق و فی کلّ سنین و شهور فاقتد فی کلّ الأمور باللّه ناصرک ثمّ امش بین العباد بوقاره و سکینته ثمّ بلّغهم امر مولاک علی قدر الّذی یقدرون ان یسمعون

و انّک انت یا هدهد السّبا اذهب بکتابی الی مداین اللّه و ان یسألک الطّیور عن طیر القدس قل انّی ترکتها حین الّذی کانت تحت مخالیب الانکار و منسر الأشرار و ما کان عنده من ناصر الّا اللّه الّذی خلقه و سوّاه و جعله سراج جماله بین السّموات و الأرض ان انتم توقنون و ان وجدت احداً من احبّائی و یسأل منّی قل تاللّه انّی خرجت عن مدینة السّجن حین الّذی کان الحسین مطروحاً علی الأرض و کان رکبة الشّین علی صدره و یرید ان یقطع رأسه و کان السّنان واقفاً تلقآء الرّأس و ینتظر بأن یرفعه علی السّنان کذلک کان الأمر فی سرّ السّرّ ان انتم تشعرون و فی تلک الحالة رأیت شفتاه یتحرّک و ینظر بطرفه الی السّمآء بلحاظ تقطّع عنه القلوب و عن ورائها قلب اللّه المهیمن العزیز القیّوم و انّی تقرّبت رأسی الی شفتاه سمعت بأنّه تحت السّیف یقول یا قوم تاللّه ما نطقت بینکم عن الهوی بل بما نطق منطق الطّور فی صدری المقدّس الأصفی تاللّه لن تشتبه آیات اللّه بشیء عمّا قدّر فی جبروت القضآء و عمّا کان فی الآخرة و الأولی و انتم یا ملأ الشّرک فاستنشقوا هذه الآیات الّتی نزلت من جبروت الذّات من مالک الأسمآء و الصّفات ان وجدتم منها رایحة القمیص عن یوسف العزیز اذاً فارحموا علیه و لا تقتلوه بأسیاف الغلّ ان انتم تشهدون بعین الانصاف ثمّ فی انفسکم تنصفون و یا قوم تاللّه انّی سددت ابواب الفردوس فی عشرین من السّنین لئلّا یخرج من شفتای ما یشتعل به نار البغضآء فی صدورکم و بذلک یشهد لسان العظمة ثمّ قلم الأمر علی الواح قدس محفوظ و یا قوم انّی لعلیّ و هذه لکرّة الأخری بعد الأولی و اظهرت لکم اعظم ما اظهرته من قبل و قد جئت عن منبع العظمة و الجلال و مخزن الرّفعة و الاجلال بآیات الّتی ما ظهرت حرف منها فی الملک و هذا اللّوح برهانی بینکم و لکم و علیکم ان انتم تعقلون

و یا قوم تاللّه کنت ساکناً فی البیت و صامتاً عن کلّ الألحان و لکنّ الرّوح اهتزّنی و انطقنی بالحقّ و ظهرت آثاره فی وجهی ان انتم فی جمالی تتفرّسون و اغلقت ابواب البیان فی مذ من السّنین ولکن لسان اللّه فتح لسانی ان انتم تعلمون أ تقتلون الّذی بأمره رفعت السّموات و موّجت البحار و اثمرت الأشجار و کشفت الأسرار و ظهر جمال المختار عن خلف الأستار انتم یا ملأ البیان اتّقوا اللّه و لا تکوننّ من الّذینهم بآیات اللّه هم یجحدون و یا قوم تاللّه لست انا من الّذینهم کفروا بآیات اللّه ولو انتم تقتلوننی بکلّ الأسیاف او بکلّ السّهام فی کلّ حین تضربون و انطق فی ملکوت السّموات و الأرض و لن اخاف من احد و هذا مذهبی ان انتم تشعرون تاللّه هذا مذهب کلّ الرّسل و بما نزل علی علیّ فی کلّ الألواح و لم ادر انتم بأیّ مذهب تذهبون و اذا بلغت نغمات القدس الی ذلک المقام سکت لضعف الّذی اخذه و کان فی تلک الحالة فی مدّة فلمّا افاق فتح عینتاه ثمّ التفت الی شطر القدس بلحاظ الأنس و قال

ای ربّ لک الحمد علی بدایع قضایاک و جوامع رزایاک مرّةً اودعتنی بید النّمرود ثمّ بید الفرعون و وردا علیّ ما انت احصیته بعلمک و احطته بارادتک و مرّةً اودعتنی فی سجن المشرکین بما قصصت علی اهل العمآء حرفاً من الرّؤیا الّذی الهمتنی بعلمک و عرّفتنی بسلطانک و مرّةً قطعت رأسی بأیدی الکافرین و مرّةً ارفعتنی الی الصّلیب بما اظهرت فی الملک من جواهر اسرار عزّ فردانیّتک و بدایع آثار سلطان صمدانیّتک و مرّةً ابتلیتنی فی ارض الطّفّ بحیث کنت وحیداً بین عبادک و فریداً فی مملکتک الی ان قطعوا رأسی ثمّ ارفعوه علی السّنان و داروه فی کلّ الدّیار و حضروه علی مقاعد المشرکین و مواضع المنکرین و مرّةً علّقونی فی الهوآء ثمّ ضربونی بما عندهم من رصاص الغلّ و البغضآء الی ان قطعوا ارکانی و فصلوا جوارحی الی ان بلغ الزّمان الی هذه الأیّام الّتی اجتمعوا المغلّون علی نفسی و یتدبّرون فی کلّ حین بأن یدخلوا فی قلوب العباد ضغنی و بغضی و یمکرون فی ذلک بکلّ ما هم علیه لمقتدرون و مع ذلک انت یا الهی و محبوبی اودعتنی تحت ایدی هؤلآء المشرکین اذاً یا الهی فاشهدنی علی التّراب و تحت اسیاف اعدائک فوعزّتک یا محبوبی اشکرک حینئذ فی تلک الحالة و علی کلّ ما ورد علیّ فی سبیل رضائک و اکون راضیاً منک و من بدایع بلایاک ولکن یا الهی اقسمک بأسمائک المکنونة و جمالک الظّاهر المستور المطروح علی تراب المذلّة بأن تدخل فی قلوب عبادک حبّک ثمّ استقرّهم یا الهی علی بساط رحمانیّتک ثمّ استظللهم فی ظلّ شجرة فردانیّتک و لا تحرمهم عن نسمات قدسک الّتی تهبّ عن رضوان جمالک و تفوح عن شطر افضالک و انّک انت المقتدر علی ما تشآء و انّک انت المهیمن القیّوم

و انّک انت یا محمّد فاعرف قدر ما القیناک من جواهر الأسرار ثمّ تفکّر فیما علّمناک من بدایع علمنا الّذی کان مستوراً خلف ظلل الأنوار لتطّلع بما ورد علینا و تکون من الّذینهم کانوا من اسرار الأمر هم مطّلعون ثمّ قل بلسان روحک فی سرّک هل من ناصر ینصر جمال الأولی فی طلعة الأخری و هل من معین یعین نقطة الأخری فی جماله البهیّ الأبهی لعلّ بذلک یبعث اللّه احداً لینصر الغلام فی هذه الأیّام الّتی اخذ السّکر سکّان السّموات و الأرض الّا الّذینهم کانوا الی جهة القرب فی هذا الجمال هم ینظرون ولکن یا محمّد تاللّه سوف تجد اعراض المعرضین و استکبارهم و قیامهم فی کلّ الجهات علی بغض هذا الغلام الّا من شآء ربّک العزیز القیّوم

ان یا محمّد اسمع ما یأمرک قلم الامضآء فی جبروت القضآء فی هذا الهوآء الّذی قدّسه اللّه عن هیاکل البغضآء و طهّره عن مسّ المشرکین و عرفان المغلّین و انّک انت فاخرق السّبحات ثمّ اطلع عن مشرق الأمر بسلطان مبین ثمّ اذّن بین النّاس بهذا الجمال المشرق العزیز المنیر ثمّ ادخل علی اسم الهآء ثمّ الق علیه ما القی علیک روح اللّه المقتدر العزیز الکریم لعلّ یتذکّر فی نفسه و ینقطع الی مولاه و یکون من المهتدین قل یا عبد انّا نزّلنا لک الواحاً و صحایفاً لا یعلمها الّا اللّه و فیها ما یغنیک عن کلّ ما خلق فی الابداع و عمّا فی السّموات و الأرضین ولکن ما ارسلناها الیک لأنّا ما وجدنا منک رایحة العلّیّین فی هذا الغلام العربیّ المبین قل تاللّه سیفنی ما عندک و لا یبقی الّا ما هو عند ربّک خلف سرادق عزّ منیع دع الدّنیا لأهلها ثمّ انقطع عمّا خلق فیها ثمّ توجّه بوجه ربّک المنّان القدیم قل انّ هذا لعلیّ بالحقّ قد ظهر مرّة اخری فی هذا الجمال الأطهر الأظهر الأبهی و ینطق بالحقّ فی جبروت البقآء و ملکوت الأعلی ان انتم من السّامعین قل انتم یا ملأ البیان لن ینطق روح التّبیان فی قلوبکم الّا بعد حبّی و هذا من اصل الدّین ان انتم من الموقنین

قل یا ملأ الفرقان تاللّه قد جآءکم الحقّ و ما یفرق به الأدیان و یفصل به بین الحقّ و الباطل اتّقوا اللّه و لا تکوننّ من المعرضین قل ان یا اهل الکنایس لا تضربوا علی النّاقوس بما ظهر ناقوس الأعظم فی هذا النّاقور الّذی ظهر علی هیکل الآیات بین الأرضین و السّموات و یصیح بالحقّ علی هذا الاسم المشرق الظّاهر اللّمیع قل انّه هو الّذی نزلت الآیات بأمره و سطّر کلّ الألواح باذنه و یشهد بذلک ما یفوح من هذا المسک الّذی جری عن عین الکافور من هذا القلم الأقدم القدیم قل انّه لینطق فی کلّ حین بآیات الّتی یعجز عنها عقول العقلآء و عرفان العرفآء و افئدة البالغین قل هذا ما وعدتم به فی کتب اللّه ان انتم من العارفین و هذا ما حقّق به الحقّ فی ازل الآزال و یحقّق به الی ابد الآبدین

ان یا محمّد فاغمض عیناک عن کلّ من فی السّموات و الأرض لتستطیع ان تدخل فی حصن ربّک المنّان القدیر فاضرم من هذا النّار فی اشجار الممکنات لینطقنّ کلّ بما نطق النّار علی هیئة النّور فی طور الظّهور کذلک یمنّ علیک جمال القدم و یأمرک علی الأمر لتنقطع عن کلّ شیء و تتمسّک بعروة عزّ منیع و الرّوح و التّکبیر و البهآء علیک و علی الّذین یسمعون قولک فی هذا النّبإ العظیم

هو اللّه

ان یا محمّد قد مضی ایّام و ما سمعنا عن طیر قلبک نغمات الحبّ و ما وجدنا منک روایح الشّوق و الودّ کانّک نسیتنا و نسیت مقامات الوصل فیما هبّت علیک من نسمات الفضل و انّک ان انسیتنا انّا ما انساک و انّک ان غفلت عن ذکرنا انّا ما نغفل عنک اذاً فارجع الی ما کنت من قبل لانّ ما ینفعک الدّنیا و لا زخرفها و لا زینتها و انّ ما ینفعک هو الانقطاع عمّا سواه و اقبالک الی اللّه فاسمع منّی و لا تحرم روحک عن معانی الالهیّة و لا سمعک عن استماع نغمات الاحدیّة و لا عینیک عن النّظر الی جمال الهویّة و لا رجلاک عن الاستقامة علی امر اللّه المنزلة و لا ایداک عن الارتفاع الی سمآء العنایة اذاً فکّر فی امرک ثمّ اختر لنفسک ما ترید ولیکن ان تسمع منّی فاختر ما یقرّبک بلقآء محبوبک و یصلک الی مولاک و مقصودک و السّلام علی من اتّبع الهدی

هو الأعزّ الأقدس الأمنع الأبهی

ان یا مصطفی قد حضر بین یدینا کتابک و قرأناه و انّا کنّا قارئین و سمعنا حنین قلبک فی اللّه ربّک و ربّ العالمین و اجبناک فی هذا اللّوح بکلمات لن یعادل بحرف منها کلّ ما خلق فی الابداع ان انت من العارفین و اذا تشرّفت بلقائه خذه بأیدی التّسلیم ثمّ ضعه علی عینک ثمّ اقرأه بلحنات المجتذبین ثمّ ذکّر حزنی و همّی و غمّی و بلائی و ابتلائی و غربتی و بکائی و حرقتی و سجنی فی هذه الأرض البعید ان یا مصطفی تاللّه لو تطّلع بما ورد علی جمال القدم لتنوح فی العرآء و تضرب علی رأسک و تصیح کصیحة السّلیم فاشکر اللّه بما سترنا عنک اسرار القضایا الّتی نزّلت من سحاب مشیّة ربّک المقتدر القدیر تاللّه ما قمت عن الفراش الّا و قد شهدت جنود البلآء واقفاً علی فنآء بابی و ما نمت علیها الّا و قد کان قلبی محزوناً عمّا ورد علیه من جنود الشّیاطین فاذاً لا یأکل جمال القدم من طعام الّا و قد یکون معه من البلایا و لا یشرب قطرة مآء الّا و قد یکون معه جواهر القضایا و اذا امشی یمشی جنود الهمّ قدّامی و عساکر الغمّ عن ورائی و کذلک فاشهد حالی ان انت من الشّاهدین و انّک انت لا تحزن بما قضی اللّه علینا ثمّ ارض برضائه لأنّا کنّا لم یزل راضیاً بما نزّل من عنده و بما قدّر من لدنه لذا فاصبر انت فی نفسک و لا تجزع و لا تکن من المضطربین فامش علی اثری و توکّل علی اللّه فیما یرد علیک و لا تخف من جنود المشرکین

ثمّ اعلم بأنّ فی تلک الأیّام ارتفع ندآء الکاذبین کأنّهم ما تکلّموا فی عمرهم بکلمة من الصّدق کذبوا و اکذبوا ثمّ افتروا علی جمال القدم لیدخل به غلّ الغلام فی صدور الممرّدین انّک دع ذکرهم و فکرهم و ما یظهر من عندهم عن ورائک ثمّ استقم علی الأمر بقوّتی الّتی احاطت الممکنات و انّ هذا لأمر من لدنّا علیک فاعمل بما امرت و کن من العاملین ذکّر النّاس بالموعظة الحسنة و لا تجادل مع احد لأنّا اودعنا الدّنیا و ما فیها و علیها لأهلها و ما اردنا لنفسنا هو قلوب عبادنا المقرّبین طهّر قلبک لحبّی ثمّ لسانک لذکری ثمّ عینک لمشاهدة انوار الّتی تستشرق علیک من هذا الفجر المقدّس المنیر و من کان له الیوم بصر اقلّ من ان یحصی او شعور اقلّ من خردل تاللّه لیشهد فیما کتبوا فی شأنی عباد الّذین اعرضوا و کانوا من المعرضین عظمة کذبهم و شدّة غلّهم و کثرة بغضائهم لهذا الجمال المقدّس العزیز المنیر و البهآء علیک و علی ضلعک و علی ابنک و علی من کان ثابتاً علی امر اللّه المقتدر العلیّ العظیم

هذا لوح الحقّ قد نزل من جبروت الامر و من یقرئه و یتفکّر فیه یبعثه اللّه فی قطب الرّضوان بطراز الّذی یستشرق منه انوار الرّحمن و یستضئ منها اهل ملأ العالین

هو الحقّ قد کان عن افق الحقّ علی الحقّ بالحقّ مشهوداً

ان یا ملأ الحقّ قد ظهر الحقّ عن افق الحقّ فی هذا الحقّ الّذی طلع عن مطلع الحقّ و ینطق بالحقّ و یذکّرکم علی الحقّ ایّاکم ان لا تنسوا الحقّ حین الّذی اخذ عنکم عهد نفسه الحقّ و لا تکوننّ من الّذینهم اعرضوا عن الحقّ و کانوا من المعرضین قل تاللّه انّ الحقّ حینئذ ینادی فی امامه و یخبر الموجودات بانّ هذا لهو الحقّ قد ظهر علی الحقّ و انّه لهو الحقّ الّذی به حقّق الحقّ من قبل و یحقّق الحقّ من بعد و انتم یا ملأ الحقّ فانظروا الحقّ بما استشرق من شمس جماله ثمّ اسمعوا نغمات الحقّ عمّا یخرج عن شفتائه ثمّ استشربوا من تسنیم الحقّ عمّا یعطیکم من کأس عنایته و کلوا من نعمة الحقّ عمّا نزلت من سمآء عزّ سلطانه و غمام قدس افضاله ثمّ استظلّوا فی ظلّ شجرة الحقّ هذا الغلام الّذی لو یحرّک فی نفسه لیحرّک به ظهورات الحقّیّة و شموسات الاحدیّة و اذا یسکن فی نفسه لیستقرّ جمال الحقّ ثمّ هیکله علی عرش قدس منیع و انتم یا ملأ الحقّ لو تصفّون ابصارکم عن غبار الممکنات و ما یحدث منها ممّا لا یلیق لسلطان الاسمآء و الصّفات لتشهدوا بانّ مظاهر الحقّ و مطالعه و مشارقه و مکامنه لیطوفنّ فی حول هذا الحقّ الّذی ظهر بالحقّ ثمّ استوی بالحقّ علی العرش الّذی یسجد عند ظلّه کلّ من فی السّموات و من فی الارض ولو انّهم لا یعرفون ذلک و لا یستشعرون فی انفسهم و یکوننّ من الغافلین عن هذا الحقّ الّذی لو یشقّ برقع الجلال عن وجه الجمال لینطقنّ کلّ الاشیآء و یؤیّدهم روح القدس بما ایّده نفس البهآء فی عالم البقآء بانّی انا الحقّ لا اله الّا هو و انّا کلّ عند ظهور هذا الحقّ لنکوننّ من السّاجدین و انّ هذا لهو الّذی یمشی عن اَمامه مظاهر الحقّ و عن ورآئه مطالع الارباب و عن یمینه جواهر السّبحان و عن یساره هیاکل الرّحمن و کلّهم ینطقنّ و یصحنّ و ینادینّ بان یا ملأ البیان تاللّه قد کذّبکم السن الرّحمن بما تدّعون فی انفسکم الایمان باللّه المهیمن العزیز القدیر لانّکم انتم ادّعیتم فی انفسکم بانّکم آمنتم باللّه و مظهر نفسی الّذی سمّی بعلیّ قبل نبیل فلمّا جآء مرسله بسلطان من الامر علی غمام القدس فی فردوس الاعلی اذاً انکرتموه و کذّبتموه الی ان افتیتم علی قتله کما افتوا علمآء الفرقان علی علیّ من قبل مظهر نفسه العلیّ المتعالی المقتدر المهیمن القدیر اذاً ما تمرّون علی شیئ الّا و قد یکذّبکم و یبرأ منکم و یستعیذ باللّه من لقآئکم فواللّه لو تنصفون فی انفسکم تشهدون بانّ نَفَسَ الّذی یخرج منکم لیکذّبکم و سمآء الّتی رفعت فوق رؤسکم لیبرأ منکم و کلّ ما یمطر من السّحاب ینکر ما یخرج من السنتکم لو انتم من السّامعین و بکم منعت غمام الرّحمة و الفضل و بدّلت عیش اهل ملأ الاعلی ثمّ اصفرّ وجه الکبریآء لانّکم فعلتم ما لا فعل احد من قبل و انّا سترناه بفضل من لدنّا و انا الفضّال المقتدر الحکیم و ما اظهرنا بین العباد هذا رشح من ترشّحات بحور اعمالکم والّا لو انطق علی الحقّ فیما فعلتم لیرجع امر ما یکون الی ما کان و یرجع الوجود الی عدم البحت الباتّ و یبدّل کلّ ما یشهد فی الملک الی التّراب و کذلک نزل الامر من لدن عزیز وهّاب ان انتم تکوننّ من المتنبّهین

بسمه المسرور المحزون

ان یا مهدی ان انظر من افق البدآء انوار وجه ربّک العلیّ الابهی ثمّ استمع النّدآء من هذا القلم الاعلی انّه لا اله الّا انا المهیمن القیّوم ان انزع قمایص الاحزان مطمئنّاً بفضل ربّک الرّحمن ثمّ اظهر بجذب تنجذب منه الافئدة و العقول کن علی شأن توقد بک نار اللّه فیما سواه هذا ینبغی لنسبتک الی اللّه مالک الغیب و الشّهود کن مطلع فرح ربّک و مظهر هذا الابتهاج الّذی لا تعتریه الهموم لا تشتغل بما یحزنک بل بما یجعلک طایراً فی هوآء السّرور لو یشتدّ حزنک تفکّر فیما ورد علی هذا المظلوم کن مطمئنّاً بعنایة ربّک بحیث یستشرق من افق قلبک شمس الاطمینان هذا ینبغی لک وعزمی الثّابت المحتوم

قد حضر بین یدینا کتاب المیم و اطّلعنا بما فیه من ذکر اللّه العزیز المحبوب طوبی له بما استقام علی الامر و قام علی حبّ مولاه بعد الّذی اعرض عنه کلّ مشرک مردود انّا ولو ارسلنا الیه القمیص تلک مرّة بعد اخری انّ ربّک لهو العزیز الغفور لیشتعل من حرارة بیان ربّک علی شأن لا تأخذه برودة الّذینهم غفلوا عن ذکر ربّهم و اتّبعوا الاوهام و الظّنون نسئل اللّه بان یؤیّده فی کلّ الاحوال و یلهمه ما تستنیر به الصّدور و ما ذکر فی عبدی و ما ورد علیه فی سبیلی قد کنّا معه اذ قام علیه المشرکون قل لا تحزن بذلک قد اقتدیت بمولاک اذ احاطه الظّالمون قد شرب ما شربت طوبی لی و له لعمری هذا لرحیق مختوم کلّ ما یرد علینا فی سبیل اللّه انّه لهو المحبوب واسمی المشرق علی ما کان و ما یکون لو کان المرض انّه شفآء لو کان السّمّ انّه لدریاق و لو کان الموت انّه حیوة ولکنّ النّاس هم لا یعرفون لو شئنا لنسفع ناصیة کلّ ظالم ولکن ترکناهم فی ایّام معدودات الی وقت معلوم سوف نأخذ الّذین ظلموه انّ ربّک لهو الشّاهد علی ما هم یعملون انّهم فعلوا ما لا فعل عباد الّذین بغوا علی اللّه من قبل الا انّهم هم الخاسرون قد نزل للاثیم من لدن ربّک الشّدید ما ینبغی له و ما ارسلناه الی الحین سوف یری قهر ربّه و یجد نفسه فی اسفل الجحیم و قد ذکر فی کتابه الصّادق علیه بهآء اللّه الملک العزیز الجمیل قد ارسلنا الیه ما یفرح به قلبه و یقوم علی نصرة هذا الغریب طوبی لاحبّآئی فی هناک الّذین وفوا بمیثاق اللّه و عهده و استقاموا علی هذا الامر العظیم

ان یا اسمی مهدی قد حضر لدی الوجه ما انشأه ابن اخیک فی ثنآء مولاه و عرفنا منه الشّوق و الاشتیاق و نزّلنا له ما یحدث به الشّغف و الاحتراق فی حبّ اللّه مالک یوم الطّلاق طوبی لمن یقرء و یتفکّر فیما نزل من لدی اللّه المقتدر القدیر

بسم اللّه الاقدم الاعظم

قد احترق المخلصون من نار الفراق این تشعشع انوار لقآئک یا محبوب العالمین

قد ترک المقرّبون فی ظلمآء الهجران این اشراق صبح وصالک یا مقصود العالمین

قد تبلبل اجساد الاصفیآء علی ارض البعد این بحر قربک یا جذّاب العالمین

قد ارتفعت ایادی الرّجآء الی سمآء الفضل و العطآء این امطار کرمک یا مجیب العالمین

قد قام المشرکون بالاعتساف فی کلّ الاطراف این تسخیر قلم تقدیر ک یا مسخّر العالمین

قد ارتفع نباح الکلاب من کلّ الجهات این غضنفر غیاض سطوتک یا قهّار العالمین

قد اخذت البرودة کلّ البریّة این حرارة محبّتک یا نار العالمین

قد بلغت البلیّة الی الغایة این ظهورات فرجک یا فرج العالمین

قد احاطت الظّلمة اکثر الخلیقة این انوار ضیآئک یا ضیآء العالمین

قد طالت الاعناق بالنّفاق این اسیاف انتقامک یا مهلک العالمین

قد بلغت الذّلّة الی النّهایة این آیات عزّتک یا عزّ العالمین

قد اخذت الاحزان مطلع اسمک الرّحمن این سرور مظهر ظهورک یا فرح العالمین

قد اخذ الهمّ کلّ الامم این اعلام ابتهاجک یا بهجة العالمین

تری مشرق الآیات فی سبحات الاشارات این اصبع قدرتک یا اقتدار العالمین

قد اخذت رعدة الظّمأ من فی الانشآء این فرات عنایتک یا رحمة العالمین

قد اخذ الحرص من فی الابداع این مطالع الانقطاع یا مولی العالمین

تری المظلوم فریداً فی الغربة این جند سمآء امرک یا سلطان العالمین

قد ترکت وحدة فی دیار الغربة این مشارق وفآئک یا وفآء العالمین

قد اخذت سکرات الموت کلّ الآفاق این رشحات بحر حیوانک یا حیوة العالمین

قد احاطت وساوس الشّیطان من فی الامکان این شهاب نارک یا نور العالمین

قد تغیّر اکثر الوری من سکر الهوی این مطالع التّقوی یا مقصود العالمین

تری المظلوم فی حجاب الظّلام بین اهل الشّام این اشراق انوار صباحک یا مصباح العالمین

ترانی ممنوعاً عن البیان من این تظهر نغماتک یا ورقآء العالمین

قد غشت الظّنون و الاوهام اکثر الانام این مطالع ایقانک یا سکینة العالمین

قد غرق البهآء فی بحر البلآء این فلک نجاتک یا منجی العالمین

تری مطلع آیاتک فی ظلمات الامکان این شمس افق عنایتک یا نوّار العالمین

قد خبت مصابیح الصّدق و الصّفآء و الغیرة و الوفآء این شئونات غیرتک یا محرّک العالمین

هل تری من ینصر نفسک او یتفکّر فیما ورد علیها فی حبّک اذاً توقّف القلم یا محبوب العالمین

قد کسرت اغصان سدرة المنتهی من هبوب اریاح القضآء این رایات نصرتک یا منصور العالمین

قد بقی الوجه فی غبار الافترآء این اریاح رحمتک یا رحمن العالمین

قد تکدّر ذیل التّقدیس من اولی التّدلیس این طراز تنزیهک یا مزیّن العالمین

قد رکد بحر العنایة بما اکتسبت ایدی البریّة این امواج فضلک یا مراد العالمین

قد غلق باب اللّقآء من ظلم الاعدآء این مفتاح جودک یا فتّاح العالمین

قد اصفرّت الاوراق من سموم اریاح النّفاق این جود سحاب جودک یا جوّاد العالمین

قد تغیّر الاکوان من غبار العصیان این نفحات غفرانک یا غفّار العالمین

قد بقی الغلام فی ارض جدبآء این غیث سمآء فضلک یا غیاث العالمین

ان یا قلم الاعلی قد سمعنا ندآئک الاحلی من جبروت البقآء ان استمع ما ینطق به لسان الکبریآء یا مظلوم العالمین

لو لا البرودة کیف تظهر حرارة بیانک یا مبیّن العالمین

و لو لا البلیّة کیف اشرقت شمس اصطبارک یا شعاع العالمین

لا تجزع من الاشرار قد خُلقتَ للاصطبار یا صبر العالمین

ما احلی اشراقک من افق المیثاق بین اهل النّفاق و اشتیاقک باللّه یا عشق العالمین

بک ارتفع علم الاستقلال علی اعلی الجبال و تموّج بحر الافضال یا وله العالمین

بوحدتک اشرقت شمس التّوحید و بغربتک زیّن وطن التّجرید ان اصطبر یا غریب العالمین

قد جعلنا الذّلّة قمیص العزّة و البلیّة طراز هیکلک یا فخر العالمین

نری القلوب ملئت من البغضآء و لک الاغضآء یا ستّار العالمین

اذا رأیت سیفاً ان اقبل اذا طار سهم ان استقبل یا فدآء العالمین

اَتَنوح او انوح بل اصیح من قلّة ناصریک یا من بک ارتفع نوح العالمین

قد سمعت ندآئک یا محبوب الابهی اذاً انار وجه البهآء من حرارة البلآء و انوار کلمتک النّورآء و قام بالوفآء فی مشهد الفدآء ناظراً رضآئک یا مقدّر العالمین

ان یا علی قبل اکبر ان اشکر اللّه بهذا اللّوح الّذی تجد منه رائحة مظلومیّتی و ما انا فیه فی سبیل اللّه معبود العالمین

لو یقرئه العباد طرّاً و یتفکّرون فیه لیضرم فی کلّ عرق من عروقهم ناراً یشتعل منها العالمین

قد نزل لاسم اللّه محمّد الّذی سافر بأمر اللّه و کان عند ربّه رضیّاً

بسم اللّه البهیّ الأبهی

ان یا نبیل الأعظم اسمع ما ینادیک به لسان القدم عن جبروت اسمه الأکرم و انّه ینطق حینئذ فی ملکوت الأعلی و یغنّ فی قلب کلّ الأشیآء بأنّی انا اللّه لا اله الّا انا لم یزل کنت سلطاناً مقتدراً و لا یزال اکون ملیکاً مهیمناً و انّ برهانی قدرتی ثمّ سلطانی بین العالمین جمیعاً ان اشهد فی نفسک بأنّه لا اله الّا انا قد بعثت الممکنات بارادة من قلمی و ارجعتهم الی نفسی ثمّ نبعثهم مرّة اخری وعداً من عندنا و کذلک کان الأمر من قلم الفضل علی لوح العدل بالحقّ مرقوماً ان استمع ما یغنّ روح القدس یومئذ فی ملکوت کلّ شیء بأنّ تاللّه قد ظهر محبوبی و محبوب کلّ النّبیّین و المرسلین و انّی افدی نفسی لمن یحبّه و ارتدّ الیه لحظات مالک الأسمآء و الصّفات عن منظر اسم بهیّاً

ان یا اسمی طوبی لک بما رکبت علی فلک البهآء و کنت سایراً فی بحر الکبریآء بسلطانی الأعلی الأعلی و کنت من الفائزین من اصبع اللّه مکتوباً و شربت کأس الحیوان من هذا الغلام الّذی یطوف فی حوله مظاهر السّبحان و یستبرکنّ بلقائه مطالع الرّحمن فی کلّ اصیل و بکوراً عزّاً لک بما سافرت من اللّه الی اللّه و دخلت بقعة البقآء مقرّ الّذی کان عن ذکر العالمین منزوهاً و اهتزّک اریاح القدس فی حبّ مولاک و طهّرک مآء العرفان عن دنس کلّ مشرک مردوداً و بلغت الی رضوان الذّکر فی هذا الذّکر الّذی کان علی هیکل الانسان مشهوداً اذاً فاشکر اللّه بما ایّدک علی امره و انبت فی ریاض قلبک سنبلات العلم و الحکمة و کذلک کان فضله علیک و علی العالمین مسبوقاً ایّاک ان لا یحزنک شیء عمّا خلق بین الأرض و السّمآء عرّ نفسک عن کلّ الاشارات و دع عن ورائک کلّ الدّلالات من اهل الحجبات ثمّ انطق بما یلهمک روح الأعظم فی امر ربّک لتقلّب الممکنات الی شطر قدس محموداً بلّغ رسالات ربّک الی شرق الأرض و غربها و لا تصبر اقلّ من حین و انّ هذا امر من لدن عزیز حکیماً کسّر اصنام الوهم بقوّة من لدنّا و قدرة من عندنا ثمّ اطلع عن افق العلم ببیان بدیعاً ان اتّحد احبّآء اللّه و اصفیائه علی الأمر ثمّ اجتمعهم علی فرات عذب منیعاً تحرّک بین العباد بوقار اللّه و سکینته ثمّ استقم علی الأمر بشأن یستقیم بک کلّ مضطرب ضعیفاً

ثمّ اعلم بأن حضر بین یدی العرش کتابک و اخذناه بید الفضل و قرأناه بلسان القدس و توجّهنا الیه بلحظات الرّحمة فضلاً من لدنّا و رحمةً من عندنا علیک و قدّرنا لک فی امّ البیان خیراً قد کان عند الرّحمن عظیماً و اطّلعنا بما فیه و بما بلّغت رسالة ربّک الی جهة الشّرق فیا حبّذا لک بما فزت بأمر کان فی امّ الألواح من قلم اللّه مذکوراً و نزل عن جهة العرش لکلّ نفس ذکر فی کتابک لوح کان علی الحقّ منیعاً تاللّه لو تذکر کلّ الأسمآء عمّا خلق فی ملکوت الانشآء لننزّل عن سحاب الفضل لکلّ واحد منها لوحاً الّذی یکفی حرف منه کلّ العالمین جمیعاً کذلک مننّا علیک مرّة بعد مرّة لتخرج النّاس عن ظلمات الوهم و تبشّرهم بأنوار الیقین و تذکّرهم بأیّام الرّوح تاللّه انّ الأیّام قد کان علی احسن الجمال من نفحات اللّه یومئذ بالحقّ مبعوثاً ان اخرق حجبات الوهم باسمی الأعظم و کذلک امرک قلم القدم من جبروت اسم علیّاً ان احفظ نفسک غایة الحفظ لئلّا یمسّک من ضرّ و عاشر مع النّاس بحکمة من لدن ربّک المختار لئلّا یظهر الفساد بین العباد و یصبک الضّرّآء من کلّ مشرک اثیماً ثمّ اعلم بأنّا ارفعنا حکم السّیف و قدّرنا النّصر باللّسان و ما یظهر من البیان و کذلک کان الأمر عن جهة الفضل مقضیّاً قل یا قوم لا تفسدوا فی الأرض و لا تحاربوا مع نفس لأنّ ربّک اودع مداین الأرض کلّها بید الملوک و جعلهم مظاهر قدرته علی ما هم علیه و ما اراد لنفسه من الملک شیئاً و کان نفسه الحقّ علی ذلک شهیداً بل اراد لنفسه مداین القلوب لیطهّرهم عن دنس الأرض و یقرّبهم الی مقرّ الّذی کان عن مسّ المشرکین محفوظاً ان افتحوا یا قوم مداین القلوب بمفاتیح البیان و کذلک نزّلنا الأمر علی قدر مقدوراً تاللّه انّ الدّنیا و زخرفها و ما فیها من آلائها لم یکن عند اللّه الّا ککفّ من التّراب بل احقر لو کان النّاس فی انفسهم بصیراً طهّروا انفسکم یا ملأ البهآء عن الدّنیا و ما فیها تاللّه انّها لا ینبغی لکم دعوها لأهلها و توجّهوا الی منظر قدس منیراً و ما ینبغی لکم هو حبّ اللّه و مظهر نفسه و اتّباعکم بما یظهر من عنده ان انتم بذلک علیماً قل زیّنوا نفوسکم بالصّدق و الأدب و لا تحرموا انفسکم من خلع الحلم و العدل لیهبّ من شطر قلوبکم علی الممکنات روایح قدس محبوباً قل ایّاکم یا ملأ البهآء لا تکونوا بمثل الّذین یقولون ما لا یفعلونه فی انفسهم ان اجهدوا بأن یظهر منکم علی الأرض آثار اللّه و اوامره ثمّ اهدوا النّاس بأفعالکم لأنّ فی الأقوال یشارکون اکثر العباد من کلّ وضیع و شریفاً ولکنّ الأعمال یمتازکم عن دونکم و یظهر انوارکم علی من علی الأرض فطوبی لمن یسمع نصحی و یتّبع ما امر به من لدن علیم حکیماً

ان یا نبیل الأعظم قم علی الأمر ثمّ بلّغ نصحی الی الّذینهم آمنوا باللّه و آیاته لعلّ یتّخذنّ نصح اللّه لأنفسهم معیناً ثمّ اعلم بأنّا ارسلنا الیک الواحاً و منها ما وصل الیک و منها علّق فی مشیّة اللّه فسوف یصل الیک وعداً من لدن عزیز عظیماً ثمّ اعلم بأنّ المحبوب قد وقع بین یدی النّمرود و لن یجد لنفسه ناصراً الّا اللّه و یکون یومئذ فی سجن البغضآء من هؤلآء الأشقیآء بالظّلم مسجوناً و قام المشرکون علی مکر الّذی لم یکن له شبه فی الابداع ولکنّ اللّه ربّک قد کان اشدّ مکراً و اعظم تنکیلاً کبّر من لدی البهآء عباد الّذینهم دخلوا فی حزب اللّه و طهّر اللّه وجوههم عن التّوجّه الی کلّ منکر شقیّاً

ورقة‌الرّضوان شاه‌زاده خانم

بسم اللّه الأمنع الأقدس الأبهی

ان یا ورقة الحبّ اسمعی ندآء ربّک عن شطر هذا السّجن لتجذبک نغمات الرّحمن الی مقرّ الّذی فیه استضآء وجه الّذی فیه کتب من قلم اللّه هذا لوجه اللّه المقتدر المهیمن العزیز القیّوم ان اشکری یا ورقة بما هبّت علیک روائح المحبوب و جعلک اللّه من اوراق سدرة الّتی استظلّت فی ظلّها عباد منقطعون ان اذکری ربّک فی کلّ الأیّام و لا تغفلی عنه و انّه یکفیک عن الّذین هم کفروا و اشرکوا باللّه العزیز المحبوب ذقی من اثمار تلک الشّجرة و لا تمنعی نفسک عنها ثمّ توکّلی علی اللّه ربّک فی کلّ الأمور ثمّ اجهدی فی نفسک بأن یظهر منک ما ینبغی لنسبتک الی اللّه و لا تکونی من الّذین هم ینسبون انفسهم الی نفس اللّه ثمّ فی مناهج الرّضا هم لا یسلکون ان اقنتی ثمّ اذکری ربّک فی تلک الأیّام الّتی اتّخذوا النّاس لأنفسهم ربّاً من دون اللّه و هلکوا فی مناهج البغی و الضّلال و هم لا یشعرون کذلک القیناک قول الحقّ لتفرحی بذکر المحبوب و تکونی من امآء اللّواتی هنّ بذکر ربّهنّ یفرحون و البهآء علیک و علی الّذین هم آمنوا باللّه ربّهم و انقطعوا عن کلّ عجل مسحور

هذه صحیفة اللّه المهیمن القیّوم لأحبّآء اللّه فی خلج‌آباد

هو النّاطق فی ملکوت البیان

انّا اردنا ان نذکر اولیائی فضلاً من عندی و انا الفضّال القدیم لیجذبهم النّدآء الی الأفق الأعلی و یقرّبهم الی مقام لا یری فیه الّا اللّه و آثاره کذلک نطق القلم اذ کان مالک القدم فی سجنه العظیم

یا باقر قد انزلنا علیک الآیات و اظهرنا لک ما شهد بعنایتی و فضلی و جودی و کرمی و رحمتی الّتی سبقت من فی السّموات و الأرضین بشّر عبادی بذکری و ما نزل لهم من سمآء مشیّتی لیشکروا ربّهم الفیّاض الغفور الرّحیم انّا ذکرناهم من قبل و زیّنّاهم بآثار قلمی الأعلی و انا المشفق العزیز الحمید

یا علی قبل اکبر رأینا ذکرک ذکرناک و سمعنا ندائک اجبناک بهذا الکتاب المبین الّذی یشهد کلّ حرف من حروفاته بوحدانیّة اللّه و فردانیّته و بما نزل فی لوحه العزیز البدیع اشکر اللّه بهذا الفضل الأعظم و قل

لک الحمد یا مولی العالم بما هدیتنی الی صراطک المستقیم و جعلتنی مقبلاً الی افقک اذ کان القوم فی اعراض مبین ایّاک ان تمنعک شبهات الّذین کفروا بیوم الدّین قم علی الأمر و ذکّر النّاس بآیات اللّه المقتدر القدیر کذلک ماج بحر البیان و هاج عرف الرّحمن طوبی لمن وجد و اقبل و ویل لکلّ غافل بعید

یا علی اصغر اذا تنوّرت بأنوار نیّر البیان و شربت رحیق الحیوان من کتاب ربّک الرّحمن قل

الهی الهی قربک رجائی و ظلّک مقصدی و جوارک مطلبی و حضورک املی و لقائک منتهی منیتی و وصالک بغیتی اسألک ان لا تخیّبنی بفضلک و رحمتک یا ارحم الرّاحمین

یا سمیّ المقصود اذا اشعلتک نار السّدرة فی طور البیان و اخذک جذب ندآء ربّک الرّحمن قل

الهی الهی ندائک اجتذبنی و نار حبّک اشعلتنی و هجرک اخذ الاصطبار عن کفّی ارحمنی یا موجدی و مقصودی قدّر لی الحضور امام وجهک و القیام لدی باب عظمتک او قدّر لی اجر لقائک انّک انت المقتدر القدیر

یا علی قبل اکبر اذا فزت بکوثر البقآء الّذی جری من قلمی الأعلی قل

الهی الهی لک الحمد بما سقیتنی کوثر بیانک و هدیتنی الی صراطک و انزلت لی آیاتک اسألک بأنوار صبح ظهورک و آیات توحیدک و رایات قدرتک بأن تقدّر لی ما یقرّبنی الیک انّک انت المقتدر المهیمن القیّوم

یا قلمی اذکر من سمّی بلطفعلی و بشّره بعنایتی و نبّئه بما ظهر و لاح فی ایّام اللّه ربّ العالمین انّ ذکرک مصباح الفلاح لأهل العالم و آیة القدم بین الأمم طوبی لمن فاز ویل للغافلین

یا سیّد محمّد اذا رأیت امواج بحر بیانی و اخذتک نفحات آیاتی قل

الهی الهی طوبی لسبیل نسب الیک و لدلیل نزل من سمآء عنایتک و طوبی لأرض تشرّفت بقدومک و لمقام فاز بلقائک و لعبد سمع ندائک و اقبل بقلبه الی افقک الأعلی ای ربّ اسألک بأمرک الّذی به ظهرت کنائز العلوم و الفنون و جری فرات البیان فی الامکان بأن تقدّر لی ما یجعلنی راضیاً برضائک و معترفاً بما جری من قلمک الأعلی و لا اقول فی امر من اوامرک لم و بم ای ربّ احبّ ان اکون خاضعاً خاشعاً راضیاً لدی ظهورات قدرک و قضائک انّک انت العزیز الکریم

یا سیّد علی قد فاز اسمک بلحاظ عنایة مولاک و انزل لک ما لا تحرقه النّار و لا یأکله التّراب و لا یغیّره الهوآء و لا تبدّله القرون و الأعصار یکون لک باقیاً بدوام ملکوتی و ذکری بین عبادی احفظ هذا المقام باسمی انّ ربّک هو المبیّن العلیم الحکیم

یا احمد اذا سمعت تغنّیات عنادل بیانی علی اعلی الأغصان و تغرّدات حمامة عرفانی من اعلی المقام قل

الهی الهی لک الثّنآء یا مولی الأسمآء و مالک ملکوت البقآء و لک البهآء یا من فی قبضتک زمام الأشیآء اسألک بنور امرک و حفیف سدرة ظهورک و خریر کوثر بیانک و هزیز الأریاح فی حدیقة فضلک بأن تقدّر لی ما قدّرته لأصفیائک الّذین انفقوا صدورهم فی سبیلک و عیونهم لحبّک و ارواحهم لارتفاع کلمتک العلیا و اجسادهم لاظهار امرک یا مولی الوری و ربّ العرش و الثّری انّک انت المقتدر بارادتک و المهیمن بسلطانک لا اله الّا انت الآمر القدیم

یا قلم اذکر الحسن الّذی سمع و اقبل و اراد ان یشرب کوثر البیان من ید عطآء ربّه الرّحمن و یقوم علی خدمة امره و خدمة اولیائه الّذین بهم انتشرت آیات اللّه المهیمن القیّوم

یا حسین توجّه الیک وجه القدم من السّجن الأعظم و یوصیک و اولیائه بالعدل و الانصاف و بالأمانة الّتی بها سطع نور العزّة و الانقطاع فی الابداع اشکر اللّه ربّک انّه ایّدک و شرّفک بآثار قلمه الأعلی انّه هو المقتدر فی المبدإ و المآب

یا حبیب‌اللّه قد اتی الحبیب اعرض عنه العباد و اعترض علیه من فی البلاد و اشتدّ الأمر الی ان نزلت آیة الهجرة من سمآء المشیّة فلمّا خرج ناح البیت لفراقه و ابتسم ثغر یثرب للقائه یا حزب اللّه انظروا ثمّ اذکروا ما ورد علی سفرآء اللّه و اصفیائه و ما قالوا فی حقّ من ارسلهم و ما ورد علیه من قوم سوء اخسرین

یا محمّد جعفر یذکرک المظلوم لوجه اللّه لعلّ تجد عرف البیان و تکون مستقیماً علی امر ناح به کلّ مغلّ و اضطرب کلّ غافل و زلّ قدم کلّ جاهل و اشتعلت نار الضّغینة فی قلب کلّ عالم بعید و کلّ ظالم عنید نسأل اللّه ان یؤیّدک و اولیائی علی الاستقامة علی هذا الأمر العظیم

یا محمّد کاظم هل المذکور فی القصر او تحت ارادة کلّ ظالم اعرض و کفر و هل المحبوب بین الأحباب ام بین انیاب الذّیاب قد استوی هیکل الظّلم علی سریر الاعتساف و ارتکب ما لطمن به علی وجوههنّ طلعات الفردوس الأعلی کذلک قضی الأمر فی هذا السّجن المبین و ما منعنا ظلمه عن اظهار العدل و کفره عن اعلآء الکلمة و لا شرکه عن توحید اللّه الفرد الواحد العلیم الخبیر و ما منعتنا سطوته و لا شوکته و ما خوّفتنا جنوده یشهد بذلک من حضر لدی الوجه و کلّ صادق امین

یا علی مراد مراد العالم ینوح علی نفسه و یقول انّ الأحزاب یدخلون الهیاکل و الکنائس و المساجد و الصّوامع لاسمی و هم غافلون عن نفسی و معرضون عن لقائی و عاملون ما ضاق به صدری و ناح به قلبی و قلمی و اهل خبآء مجدی و سرادق عظمتی کذلک اخذتهم الغفلة من کلّ الجهات نسأل اللّه ان یکشف لهم فضلاً من عنده و یهدیهم الی سوآء الصّراط

یا محمّد هاشم ندا بسیار بلند است ولکن منافذ آذان فی ضیق مبین از حقّ بطلبید عباد خود را محروم نفرماید للّه الحمد نفوس مقبله هر یک بانوار نیّر بیان فائز گشتند و از ید عطا کوثر بقا آشامیدند یا حزب اللّه شما از اثمار سدرۀ دانشید این مقام بلند را از دست مدهید بآنچه لایق و سزاوار است تمسّک نمائید

یا محمّد حسین بشنو ندای مظلوم را کل را وصیّت مینماید بآنچه سبب و علّت رضای حقّ جلّ جلاله است امر عظیم است باید حزب اللّه در جمیع احیان بافق رحمن ناظر باشند و از او طلب نمایند حفظ خود را از شبهات ناعقین و اشارات معتدین نسأل اللّه ان یحفظک و اولیائه من شرّ الّذین نقضوا عهد اللّه و میثاقه و جادلوا بآیاته و انکروا حجّته و برهانه انّه هو المقتدر علی ما یشآء و هو الفرد الواحد الحافظ العلیم الحکیم

یا محمّد علی اذا سمعت ندآء اللّه ربّ الأرباب و شربت رحیق البیان فی المآب ولّ وجهک شطر اللّه المهیمن القیّوم و قل

الهی الهی قد نبذت دونک آخذاً حبل عنایتک اسألک بنفحات آیاتک و حفیف سدرة المنتهی و صریر قلمک الأعلی و بالکلمة الّتی بها طار الموحّدون الی هوآء قربک و رضائک و المخلصون الی ساحة عزّک و عظمتک بأن تقدّر لی ما قدّرته للمنجذبین من عبادک الّذین اخذهم سکر بیانک الأحلی بحیث غفلوا عن دونک متوجّهین الی انوار وجهک ای ربّ ترانی ناظراً الی افق امرک و منتظراً بدایع فضلک فأنزل علیّ رحمة من عندک انّک انت الّذی باسمک ماج بحر الکرم فی العالم لا اله الّا انت الغفور الکریم

یا غلامحسین مظلوم از افق سجن ندا میفرماید و کل را راه مینماید سبحان‌اللّه انوار ظهور عالم را احاطه نموده و امر اللّه بمثابۀ آفتاب ظاهر و هویدا مع‌ذلک اهل عالم بما عندهم مشغول و از امطار رحمت رحمانی و نیسان مکرمت یزدانی محروم و ممنوع ظنون عباد را از مکنون منع نموده و اوهام از حضرت قیّوم محروم ساخته طوبی لمقبل ما منعه اعراض القوم و لقویّ ما اضعفه ظلم العباد اگر نفسی الیوم این امر اعظم را انکار نماید بر اثبات چه امری موفّق خواهد شد لا واللّه معرض از این امر ظاهر هویدا لازال از حقّ معرض بوده یشهد بذلک قلمی الّذی بصریره انجذبت الأشیآء و نطقت قد اتی الوعد و الموعود ظهر بسلطان مبین

یا احمد حضرت فرد احد برایات آیات آمد و با اعلام بیّنات ظاهر شد مع‌ذلک احزاب امم از او محروم و ممنوع هر حزبی بحبلی متمسّک و بوهمی متشبّث الوان عالم و زخارف امم سدّیست حائل طوبی از برای مقتدری که بعضد یقین سبحات را خرق نمود و سد را از میان برداشت در لیالی و ایّام لسان قدم امم را بنصائح مشفقانه و مواعظ حسنه ذکر نموده و مینماید و متذکّر میفرماید از حقّ میطلبیم کل را تأیید فرماید و بمطلع انوار راه نماید اوست قادر و توانا

یا ایّها القلم الأعلی اذکر امائی اللّائی سمعن النّدآء و اقبلن الی الأفق الأعلی و آمنّ بالّذی اتی من افق الاقتدار برایات الآیات نسأل اللّه ان یؤیّدهنّ و یوفّقهنّ و یقدّر لهنّ ما یقرّبهنّ الی اللّه ربّ الأرباب یا امائی و اوراقی حمد کنید مقصود عالم را که شما در سجن اعظم بکلمۀ یا امتی فائز گشتید آذان اولیای الهی لازال منتظر این کلمۀ مبارکه بوده و اکثری در حسرت اصغاء کلمۀ یا عبدی ناله‌ها نموده‌اند زمام فضل در ید اقتدار حقّ بوده و هست یفعل ما یشآء و لا یسأل عمّا یفعل انّه هو المقتدر المختار طوبی از برای شما ایّام ظهور را ادراک نمودید و بعرفان مقصود حقیقی فائز گشتید هنیئاً لکنّ و مریئاً لکنّ و از حقّ بطلبید اماء خود را بمثل اماء حزب شیعه باوهام مبتلا نفرماید انّه هو السّمیع البصیر و بالاجابة جدیر

محبوب فؤاد حضرت علی قبل نبیل ابن حضرت اسم‌ اللّه الأصدق علیهما بهآء اللّه الأبهی ملاحظه فرمایند

۱۵۲^١

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

انسان بصیر لازال منفعل و خجل چه که وصف مینماید مقصودی را که جمیع ارکان و اعضا بکلمۀ لایوصف مقرّ و ذکر مینماید مقامی را که بکلمۀ لایذکر معترف هر خبیری از وصف رایحۀ تحدید استشمام مینماید و از ذکر و ثنا رایحۀ عرفان بعد از اصغا و ایقان و اعتراف بآنکه سیّد لولاک ما عرفناک فرموده فی‌الحقیقه مقام ذکر و وصف اگرچه نزد متغمّسین بحر عرفان بی‌انتهاست ولکن در مقامی حکایت از تحدید و عرفان مینماید و مقرّبین و مخلصین از این کلمه رایحۀ غرور استشمام مینمایند لذا استغفر اللّه مرّةً اخری استغفر اللّه کرّةً اخری استغفر اللّه آه آه من خجلتی و انفعالی و عدم حیائی لأنّی ایقنت بأنّ ذکری ایّاه یدلّ علی وجودی تلقآء القدم و اظهار مقامی لدی تجلّیات انوار مالک الأمم و مقصود العالم ایضاً استغفر اللّه

الهی الهی تری ضعفی عند ظهورات قدرتک و عجزی لدی شؤونات اقتدارک و فقری تلقآء بحر غنائک وعزّتک حین ذکرک تأخذنی الحیرة و الخجلة علی شأن ارید ان استر نفسی تحت اطباق تراب ارضک فآه آه من جهلی عند تجلّیات نیّر علمک اشهد انّی فی هذا المقام حین ما انطق بذکرک ترتعد فرائصی و ارکانی من خشیتک فآه آه اری عملی مخالفاً بما یخرج من فمی تلقآء ملکوت بیانک و فی مقام ینادینی ظاهری و باطنی و اساریری و عروقی و شعراتی لا تحزن بذلک لأنّه جلّ جلاله لمّا ماج بحر فضله و هاج عرف عطائه اذن لعباده بذکره و ثنائه وعزّتک و جلالک فی مقام آخر انّک خلقت اللّسان لذکرک و العیون لمشاهدة انوار ظهورک ای ربّ اسألک بأسرار اسمک الأعظم و بنور امرک الّذی اشرق به العالم بأن تبدّل ما لا یلیق لک و لأیّامک بما یلیق لظهورک و سلطنتک انا عبدک و ابن عبدک اعترفت باقتدارک و اختیارک و برحمتک الّتی سبقت عبادک و خلقک ای ربّ قدّر لعبدک و لأولیائک ما یقرّبهم الیک و یقدّسهم عن کلّ ما لا ینبغی لساحة عزّک و بساط قربک انّک انت المقتدر علی الرّدّ و القبول و علی المنع و البلوغ و انّک انت المقتدر المهیمن علی ما کان و ما یکون

و بعد دستخطّ آن محبوب فؤاد مکرّر رسید و مکرّر تلقاء کرسیّ ربّ باصغا فائز و کرّةً بعد کرّة امواج بحر فضل بکمال اوج ظاهر و از لسان عظمت جاری شد آنچه که هیچ قلمی احصا نتواند و هیچ مدادی از عهده برنیاید ولکن تأخیر جواب از کثرت تحریر بوده ذلک تقدیر من لدن علیم خبیر و خود آن محبوب بر آنچه ذکر شد شاهد و گواه تا آنکه نامه‌ها باین نامه که بتاریخ چهارم شهر شعبان المعظّم بود منتهی گشت عوالم علم سرمدی گواهیست صادق که آنچه از قلم آن محبوب جاری گشت فرح اکبر را منبع بود و سرور اعظم را مطلع چه که از هر حرف و هر کلمۀ آن عرف ذکر و ثنا و اقبال و توجّه و استقامت بر امر محبوب عالمیان استشمام گشت و بعد از قرائت قصد مقام نموده امام وجه مولی الأنام عرض شد اذاً تحرّک ملکوت البیان و انزل ما انجذبت به افئدة اهل مدائن العلم و العرفان قول الرّبّ تعالی و تقدّس

هو المشرق من افق سمآء العطآء

یا ابن اسمی علیک بهائی و عنایتی در امر مظلوم تفکّر نما و فیما ورد علیه من البلایا و الرّزایا در جمیع احیان از افق سماء فضل اشراق نمود آنچه که عالم رجا و طلب را منوّر فرمود و از قلم اعلی جاری شد آنچه که اهل قبور را برانگیخت و بحیات تازۀ جدیدۀ منیعه فائز نمود یا ابن اصدق اگر صاحب اذن حقیقی یافت شود اصغا مینماید آنچه را که مخلصین و مقرّبین در طور عرفان اصغا نمودند و مقصود از ظهور و ذکر و بیان آنکه نفاق برخیزد و بجایش اتّفاق مقام اخذ نماید و کل بصفات و اخلاق مبارکۀ ممدوحه که سبب حفظ و علّت ارتفاع است مزیّن گردند ولکن در بعضی عکس آن ظاهر مقام اتّفاق نفاق مشهود و مقام امانت خیانت از حقّ بطلب عباد خود را مؤیّد فرماید تا از کأس انقطاع بنوشند و بطراز تقوی مزیّن گردند نصح الهی را فراموش نمودند بعضی باعمالی ظاهر شده‌اند که سبب تضییع امر اللّه مابین غافلین و تارکین شده بیدانشهای دنیا هر امر منکری را که از مدّعیان محبّت مشاهده مینمایند بحقّ نسبت داده و میدهند بذلک ناح قلمی الأعلی فی الذّروة العلیا و بکت العیون فی الفردوس الأبهی اولیا را از قبل مظلوم تکبیر و سلام برسان تکبیری که کل را مشتعل نماید و از برای اصغاء نداء مکلّم طور مستعدّ فرماید قل یا اولیآء اللّه فی الأرض اسمعوا ندآء المظلوم و زیّنوا رؤوسکم بأکالیل التّقوی و هیاکلکم بأثواب الانقطاع ثمّ انصروا ربّکم بالأعمال هذا ما امرتم به من لدی اللّه الغنیّ المتعال امروز اعمال و اخلاق ناصر و معین حقّ جلّ جلاله‌اند طوبی از برای رجالی که لوجه اللّه باین دو تمسّک نمودند تقوی سراجی است منیر اوست سبب روشنی عالم و علّت هدایت امم اگر از اوّل امر مدّعیان محبّت الهی باوامر و احکامش تمسّک میجستند حال عالم بنور ایمان منوّر مشاهده میگشت این ایّام از مدّعیان محبّت وارد شد آنچه که از اعدا وارد نشده لعمر اللّه انّ المظلوم فی حزن مبین انتهی

لازال مواعظ حسنه و نصایح مشفقانه که فی‌الحقیقه سبب قرب و لقا و علّت فیوضات لاتتناهی مولی الوری است از لسان عظمت جاری و نازل و بشأنی نازل که قلم و مداد از احصای آن عاجز و قاصر مع‌ذلک از بعضی ظاهر شده آنچه که عین عدل و انصاف میگرید و قلوب ناله میکند باید این عبد و آن محبوب و اولیا کل از سماء عفو و عطای حقّ جلّ جلاله مسئلت نمائیم غافلین را مؤیّد فرماید بر آنچه سزاوار است و کل را توفیق رجوع عطا نماید تا بر تدارک ما فات عنهم قیام کنند و در این یوم اقدس انور خود را از فیوضات و عنایات مقصود عالمیان محروم نسازند انّ ربّنا هو العطوف الغفور

ذکر توجّه باطراف را لأجل اعلاء کلمة اللّه نمودند و همچنین ورود در مقامی که از لسان عظمت به فروغ نامیده شده بعد از عرض در ساحت امنع اقدس این آیات از سماء فضل نازل قوله تبارک و تعالی

هو الذّاکر العلیم

یا اولیائی فی فروغ اسمعوا ندآء اللّه المقتدر العزیز الودود انّه ذکرکم بذکر اشتعلت منه الأفئدة و القلوب و به شهدت الأشیآء و من فی ملکوت الأسمآء انّه لا اله الّا انا المهیمن القیّوم قد ذکرناکم مرّةً بعد مرّة فضلاً من لدنّا و انا الفضّال فی ممالک الغیب و الشّهود و انزلنا لمن زیّنّاه بطراز التّخصیص و ابنائه و من معه ما انجذبت به حقائق الموجودات و توجّهت الوجوه الی اللّه مالک الیوم الموعود نسأل اللّه ان یؤیّدهم علی ذکره و ثنائه و تبلیغ امره العزیز المحبوب بذلک اشرقت شمس البیان من افق سمآء عنایة اللّه مالک الملک و الملکوت طوبی لمن شهد و رأی و ویل لکلّ غافل محجوب البهآء من لدنّا علیکم و علی امائی اللّائی آمنّ باللّه اذ اتی من سمآء الأمر بسلطان مشهود انتهی

و هذا ما نزّل لأحبّآء اللّه فی حصار

هو المقتدر العلیم الحکیم

یا اولیائی فی حصار افرحوا بما توجّه الیکم من شطر السّجن وجه ربّکم المختار و ذکرکم بما انجذبت به افئدة الأبرار اسمعوا النّدآء من شطر السّجن انّه یقرّبکم الی اللّه ربّ الأرباب انّا ذکرنا من احبّنی الّذی صعد الینا بنور اشرقت منه الآفاق قد استقبله حین العروج قبیل من الملإ الأعلی و اهل الجنّة العلیا یشهد بذلک من اتی من سمآء الفضل برایات الآیات و ذکرنا الّذین نسبهم اللّه الیه و قدّرنا لهم فی الصّحیفة الحمرآء ما غرّد به العندلیب و قرّت به الأبصار نسأل اللّه ان یؤیّدهم علی ما یحبّ و یرضی و یکتب لهم ما کتبه لأصفیائه انّه هو العزیز الوهّاب

انّا اردنا ان نذکر من سمّی بمیر قبل حسن (حاجی میر حسن بیک) لیفرح بعنایة ربّه فی هذا الیوم الّذی فیه نادی المناد من کلّ الجهات

و نذکر من سمّی باللّه‌یار (بیک) لیتمسّک بحبل المختار و یشهد لسان ظاهره و باطنه بما شهد به مکلّم الطّور اذ استوی علی عرش الظّهور و یطوف حول الأمر باستقامة لا تمنعه فراعنة الأرض و لا جبابرة البلاد

و اردنا ان نذکر من سمّی بمحمود (کربلائی) فی کتاب الأسمآء و انا العزیز الغفّار یا محمود خذ کأس البیان باسم مالک الأدیان ثمّ اشرب منها امراً من لدنّا و قل یا قوم تاللّه قد نزل من سمآء البرهان ما قام به اهل القبور و نفخ فی الصّور و نطقت الأشیآء الملک للّه فالق الأصباح

یا جهانکیر (بیک) اسمع ندآء اللّه المقتدر القدیر من السّدرة الحمرآء المغروسة فی الفردوس الأعلی من ید ارادة مولی الوری و قل

سبحانک اللّهمّ یا الهی لک الحمد بما هدیتنی الی صراطک و سقیتنی کوثر بیانک و عرّفتنی اذ کان القوم فی نوم عجاب

یا اسمعیل اشکر اللّه ربّک بما جعلک فائزاً باصغآء ندائی الأحلی الّذی کان امل المقرّبین و المخلصین فی ازل الآزال اشهد بجودک الّذی سبق الوجود و بأمرک الّذی سخّرت به الأحزاب

یا اولیائی فی نامق انّا ذکرناکم من قبل و فی هذا الحین بما اشرق به نیّر البیان من افق سمآء رحمة ربّکم مالک الایجاد انّا ذکرنا الّذی شرب رحیق الشّهادة فی سبیل ربّه امام العیون و الأبصار و بذلک فاز بما لا فاز به احد الّا من شآء اللّه مالک الرّقاب

یا ابن الشّهید طوبی لک بما تمسّکت بعروتی و تشبّثت بذیل رحمتی اذ کان القوم فی غفلة و ضلال نسأل اللّه ان یقرّبک الیه و یقدّر لک من قلمه الأعلی ما ارتفع به النّدآء بین الأرض و السّمآء الملک للّه ربّ ما یری و ما لا یری و ربّ مشارق الأذکار

یا اباالقاسم قد حضر اسمک امام الوجه اقبل الیک وجه اللّه من هذا المقام و انزل لک ما اشتعلت به النّار فی الأشجار و نطقت انّه لا اله الّا هو المقتدر المهیمن العزیز الجبّار ذکّر النّاس بآیات ربّک و بشّرهم بما نزّل من القلم الأعلی فی اعلی المقام انتهی

للّه الحمد در این ایّام بعضی مکرّر بعنایت حقّ جلّ جلاله فائز شدند نامه‌ها و عرایض متتابع رسیده و میرسد و در هر یک اماکن و دیار آن اطراف مذکور و هر یک از اولیا فائز شده بآنچه که گواهی میدهد بر عنایت و شفقت و فضل حقّ جلّ جلاله صدهزار طوبی از برای نفوسی که در این ایّام بعنایت اللّه فائز گشتند چه که کلمة اللّه را فنا اخذ ننماید و تغییر راه نیابد یشهد بذلک لسان العظمة کما شهد من قبل انّه هو المقتدر علی ما یشآء فی المبدإ و المآب

ذکر بجستان را نمودند بعد از عرض امام وجه این آیات از سماء عطا نازل قوله جلّ جلاله و عزّ برهانه

یا بجستان افرح ثمّ احمد سبّح ثمّ اشکر بما ذکرک الّذی بکلمة منه خلقت السّموات و الأرض کم من عالم ما ذکر لدی المظلوم و کم من عارف انکر المعروف و کم من رجل منع عن بحر الحیوان فی ایّام ربّه الرّحمن و انت فزت بعنایة اللّه و رحمته و ذکرک من کان مذکوراً فی افئدة المقرّبین و المخلصین انّا ذکرنا علیّاً فی الکتاب و فی الزّبر و الألواح مرّةً بعد مرّة ثمّ الّذین آمنوا باللّه ربّ العرش العظیم نسأل اللّه ان یبعث منک رجالاً ینصرون ربّهم فی الأعمال و یعظوا النّاس بالأخلاق و نوصیهم بالمحبّة و الوداد انّه هو العلیم الحکیم انّا سمعنا ندآء الّذین اقبلوا و اجبناهم بلوح یشهد لهم فی کلّ عالم من عوالم اللّه الملک الفرد العزیز الحمید یا ابن اسمی کبّر علی وجوه عبادی فی بلادی ثمّ اتل علیهم آیات اللّه ربّک و ربّ آبائک الأوّلین قد انزلنا لک فی هذه الأیّام ما ابتسم به ثغر البیان انّ ربّک هو الغفور الرّحیم

و هذا ما نزّل لأولیآء اللّه فی فاران قوله جلّ جلاله و عظم شأنه للّه الحمد اولیای آن ارض فائز شدند بنور ایمان فاران خوب اسمیست از آن عرف محبّت استشمام میشود لهم ان یفتخروا بهذا الاسم الّذی خرج من فم مشیّة اللّه ربّ العالمین انشآءاللّه آثار این اسم بارادة اللّه در اولیای آن ارض ظاهر و مشهود گردد کل را در این حین ذکر مینمائیم نفوسی که قصد کعبة اللّه نمودند و رحیق لقا را از ایادی عطا آشامیدند کل در ساحت اقدس مذکورند للّه الحمد آن نفوس بذکر و حضور و لقا فائز گشتند و همچنین سایر اولیا در این ایّام مکرّر ذکرشان از قلم اعلی جاری یا ابن اصدق علیک بهائی و عنایتی حال اراده آنکه نفوس مذکورۀ در نامه را ذکر نمائیم لتعرّف اولیائی بعنایتی و رحمتی الّتی سبقت من فی السّموات و الأرضین

هذا ما نزّل لجناب میر آقا حسین بیک علیه بهآء اللّه

هواللّه

یا حسین علیک بهائی در این حین مصباح الهی باین کلمۀ مبارکه ناطق یا حزب اللّه خذوا کأس الفلاح من ید عطآء ربّکم مسخّر الأریاح ثمّ اشربوا منها باسمی العزیز البدیع طوبی لک بما تمسّکت بحبل اللّه و اقبلت الیه اذ کان الظّالمون فی ظلم عظیم و اعراض مبین نسأل اللّه ان یؤیّدک علی ما اردته فی سبیله الواضح المستقیم

ما نزّل لجناب حاجی میرزا عبدالعلی علیه بهآء اللّه

هواللّه

یا عبدالعلی علیک بهآء اللّه الأبدی اشکر اللّه بما توجّه الیک وجه القدم من شطر سجنه الأعظم و انزل لک ما انجذبت به افئدة الأمم الّذین وفوا بعهد اللّه و میثاقه و اخذوا الکتاب بقوّة من لدنه انّه هو المؤیّد العلیم طوبی لک و لمن فاز برحیق بیانی و کوثر عرفانی و سلسبیل ذکری العزیز المنیر البهآء من لدنّا علی اهل البهآء الّذین اقبلوا بالقلوب الی هذا النّبإ العظیم

و هذا ما نزّل لجناب استاد علی اکبر علیه بهآء اللّه

هواللّه

یا علی قبل اکبر علیک بهائی در کتاب قبل بشارت داده میفرماید کل باسماء ذکر میشوند حمد کن محبوب عالم را که ترا فائز فرمود بآنچه که مظاهر جلال و مطالع کمال از آن محرومند مقصود از این کمال اموریست که نزد مظاهر اوهام مقبول سبحان‌اللّه حزب غافل اسم منکر را معروف گذاشته‌اند و جهل را علم نسأل اللّه ان یعرّفهم خسرانهم و ما فات عنهم فی هذا الیوم الّذی بذکره نطقت الأوراق فی الأشجار قد اتی المختار و معه فرات العلم و الحکمة اقبلوا و لا تکونوا من الغافلین

هذا ما نزّل لجناب کربلائی حسن علیه بهآء اللّه

هواللّه

یا حسن علیک بهائی حسین را علمای عصر بر شهادتش فتوی دادند چنانچه در این عصر بر مالکش فتوی دادند کتب الهی از ظلم علمای آن عصر و این عصر نوحه مینماید ولکن آذان از اصغا ممنوع احفظ لؤلؤ محبّة اللّه فی خزینة قلبک ثمّ استره من اعین الخائنین و قل لک الحمد یا اله العالم و معبود من فی السّموات و الأرضین

و هذا ما نزّل لجناب میر احمد بیک علیه بهآء اللّه

هواللّه

یا احمد علیک بهآء اللّه الفرد الأحد بگو یا قوم امروز روز ذکر و ثناست چه که جمال قدم و محبوب امم بر عرش عطا مستوی خود را از این فیض اعظم و فضل اکبر منع منمائید جهد نمائید شاید فائز شوید بآنچه که بعزّ قبول فائز گردد و بدوام ملک و ملکوت باقی ماند عالم منتظر این یوم بوده و چون ظاهر شد اهلش بعدم راجع طوبی لمن عرف المقصود و تمسّک بالمعروف انّه من المقرّبین عند اللّه ربّ العالمین

هذا ما نزّل لجناب میر غلام رضا بیک علیه بهآء اللّه

هواللّه

یا غلام قبل رضا مقصود یکتا از سجن عکّا بتو اقبال نموده و ترا ذکر مینماید لیجذبک ذکره الی مقام تسقی بید العطآء اهل البهآء کوثر البقآء انّه هو مولی الوری یذکر اولیائه بما تبقی به اسمائهم بدوام اسمائه و صفاته انّه ولیّ المقبلین و مقصود العارفین انّا نوصی عبادنا و امائنا بتقوی اللّه ربّ العرش العظیم طوبی لمن تمسّک بحبلی و نطق بثنائی بین عبادی انّه من المخلصین فی لوحی المبین

و هذا ما نزّل لجناب محمّد هاشم علیه بهآء اللّه

هواللّه تعالی

یا محمّد قبل هاشم علیک بهائی و عنایتی مکرّر ذکرت از قلم اعلی نازل انّه معک و سمع ندائک فی ذکره و ثنائه و هو السّمیع البصیر و هو العلیم الحکیم انشآءاللّه در جمیع احوال و احیان بنار حبّش مشتعل باشی و بنور عرفانش منوّر اولیا را تکبیر برسان و بضیاء سراج الهی مشتعل نما تا کل بحکمت و بیان عباد را بشریعۀ مقصود عالمیان فائز نمایند یوم یوم حکمت است و خدمت و خدمت حقّ جلّ جلاله در رتبۀ اولی تبلیغ امرش بوده و هست از حقّ میطلبیم اولیای خود را مؤیّد فرماید بر آنچه سبب ارتفاع کلمه و ارتقای مقام است البهآء علیک من لدن مشفق کریم انتهی

این یوم الحمد للّه یوم ابصار مخلصین و آذان مقرّبین است چه که جز ابصار حدیده و آذان واعیه لایق مشاهدۀ امواج بحر بیان الهی و اصغاء حفیف سدرۀ ربّانی نبوده و نیست هنیئاً لهم و مریئاً لهم هم باصغا فائز و هم بمشاهده فائز یوم یوم اولیاست و وقت وقت اصفیا فی‌الحقیقه ساعت موعوده متحیّر چه که مقام مقامیست که جز حقّ آگاه نه و جز اراده و علمش محیط نه یسأل الخادم ربّه بأن یقدّر لأحبّائه ما قدّر للّذین فازوا بکوثر الانقطاع فی ایّامه اولئک عباد زیّن اللّه السن الملإ الأعلی بذکرهم و ثنائهم من یقدر ان یصفهم حقّ الوصف او یعرفهم حقّ العرفان اولئک رجال استقرّوا فی ظلّ قباب العظمة و الاجلال امراً من لدی اللّه الغنیّ المتعال

ذکر توجّه بارض باء و شین و قریه را نمودند بعد از عرض در ساحت امنع اقدس این آیات بیّنات از لسان عظمت ظاهر و نازل قوله جلّ جلاله و عمّ نواله

بسمی الّذی به انجذب اهل مدائن العلم و العرفان

اولیای ارض باء و شین لدی اللّه مذکور بوده و هستند در این ایّام مکرّر ذکرشان از سماء مشیّت نازل و هر یک بامواج بحر بیان مقصود عالمیان فائز للّه الحمد از کأس عرفان و ایقان آشامیدند و لدی اللّه از اصحاب سفینۀ حمرا مذکور و مسطور انّه یحبّ اولیائه هناک و ذکرهم من قبل بذکر احیا اللّه به عباده و یذکرهم فی هذا الحین بما فاحت به نفحات الوحی فی الامکان انّه هو العزیز المنّان لا یعزب عن علمه من شیء یشهد و یری و هو العزیز البصّار یا اولیائی اسمعوا ندائی من شطر سجنی ثمّ اذکروا ما ورد علی المظلوم من الّذین یدّعون العرفان فی انفسهم و یرتکبون ما ارتفع به حنین الملإ الأعلی یشهد بذلک من اتی بالحقّ بملکوت الآیات انّا نبشّر کلّ واحد منهم من القانتین و القانتات بما قدّر لهم من لدی اللّه ربّ الأرباب البهآء المشرق من افق سمآء رحمتی علیکم و علی الّذین سمعوا النّدآء و قالوا لک الحمد یا من فی قبضتک زمام من فی الأرضین و السّموات

و نذکر اولیائی فی خیرالقری و نذکّرهم بآیات اللّه مولی الأنام یا (ملّا) محمّد قبل رفیع قد ذکرک من قام علی خدمتی ذکرناک بلوح تضوّع منه عرف عنایة اللّه ربّ الأرباب طوبی لک و لمن اتّخذ لنفسه مقاماً فی ایّام اللّه مالک المبدإ و المآب احمد اللّه بما ذکرک من نطقت الأشیآء عند ظهوره قد اتی المخزون بأمر لا یعادله ما کنز فی الأراضی و الجبال

یا (ملّا) محمّد قبل تقی قل

لک الحمد یا الهی بما ذکرتنی مرّةً بعد مرّة و ایّدتنی علی الاستقامة علی امرک اشهد انّک انت العزیز الفضّال اسألک بأن تنزل علیّ و علی عبادک من سحاب رحمتک امطار العنایة و الألطاف انّک انت المقتدر العزیز الوهّاب

یا ابن اصدق قد ذکرنا من صعد الی اللّه الّذی سمّی بمحمّد قبل علی ثمّ الّذین نسبهم اللّه الیه انّ ربّک هو المشفق العزیز الفیّاض انّا نذکرهم فی هذا الحین و نکبّر علی وجوههم و نسأل لهم ما یقرّبهم الی الغنیّ المتعال انتهی

ذکر هر یک از اولیا که در محضر مولی الوری عرض شد بعنایت کبری فائز گشت مقصود از خلقت آنکه در حضور مذکور آیند تا بخدمتی فائز شوند امطار رحمت از سحاب فضل و عنایت من غیر تعطیل و تعویق نازل ما ذکر من اسم الّا و قد نزّل له ما یکون باقیاً باسمه الباقی طوبی از برای نفوسی که در این ایّام موجودند و لدی الوجه مذکور

ذکر ورقه بنت محبوب فؤاد جناب حاء و سین و همچنین ورقه بنت اخت ایشان علیه و علیهنّ بهآء اللّه را نمودند للّه الحمد از سنین گذشته الی حین عنداللّه مذکور بوده‌اند و بذکر و عنایت و الطاف و شفقت سدرۀ مبارکه مزیّن و مرزوق و مخصوص هر یک این ایّام لوح اقدس ابدع انور ابهی نازل نزد جناب محبوب فؤاد حاء و سین علیه بهآء اللّه الأبهی ارسال شد یسأل الخادم ربّه بأن یجعلهما من اللّائی طفن العرش فی العشیّ و الاشراق و یسبّحن ربّهنّ فی الغدوّ و الآصال و یقدّر لهما ما تقرّ بهما الأبصار فی‌الحقیقه اولیای باء و شین در هر سنه بلکه در هر شهر بلکه در هر یوم در پیشگاه حضور مذکور بوده‌اند متنعّمند بنعمتهای ذکر و بیان و حکمت و عرفان مجدّد بعد از عرض باء و شین در ساحت امنع اقدس اعلی این آیات از مشرق اراده اشراق نمود قوله جلّ جلاله و عمّ نواله و عظم سلطانه

هو السّامع العلیم

یا امتی یا ورقة‌الفردوس قد فزت بآیات قد خلق اللّه بکلّ حرف منها عوالم ما اطّلع بها الّا نفسه انّ ربّک هو العلیم الخبیر قد فزت فی اکثر الأیّام بندآء اللّه مقصود العارفین انّا ذکرناک ثمّ اللّائی آمنّ باللّه ربّ العالمین قد توجّه الیک ملکوت البیان و انزل لک و لمن معک ما شهدت به الذّرّات بفضل اللّه و عنایته و رحمته و عطائه انّه هو الفضّال الکریم

یا روحانی علیک بهائی و عنایتی نطقت بالحقّ اذ اقبلت الی اللّه مقصود المخلصین قد فاز ما جری من فؤادک و لسانک باصغآء ربّک ربّ العرش العظیم تشهد بعنایتی لک کتبی و صحفی و ما جری من قلمی العزیز البدیع طوبی لک و لمن احبّک و ذکرک و لأمة سمعت قولک فی هذا النّبإ المبین قد فاز عملک بطراز القبول نسأله ان یؤیّدک علی ما یبقی به ذکرک و ذکره بدوام امری المحکم المتین

یا غلام قبل رضا قد فاز اولیائی هناک بذکری مرّةً بعد مرّة و فی هذه الأیّام ذکرناهم کرّةً بعد کرّة بذکر انجذب به الملأ الأعلی و سکّان هذا المقام الرّفیع اشکر اللّه بما توجّه الیک الوجه و زیّن عملک و عمل اولیائی بطراز تنوّرت بها مدائن الأعمال فکّر فیما جری من قلمی الأعلی لتجد حلاوة ذکری و ما نزّل من ملکوتی و سمآء عنایتی الّتی سبقت من فی السّموات و الأرضین

یا محمّد قبل علی قد ناح قلبی و قلمی بما ورد علیّ من جنود الغافلین الّذین ینسبون انفسهم الی نفسی و یأکلون اموال النّاس بالباطل الا انّهم من الأخسرین فی کتابی العظیم قد ارتکبوا فی المدینة الکبیرة ما صاحت به الصّخرة و ناحت به الأشجار و ذرفت دموع العارفین نسأل اللّه ان یوفّق الکلّ علی العدل و الانصاف و یؤیّدهم علی الرّجوع انّه هو المقتدر القدیر الحمد للّه الّذی ایّدک و اولیائی علی خدمة امره و ما یرتفع به ذکره انّه هو المؤیّد الحکیم

یا (حاجی میرزا) حسین انّ المظلوم اقبل الیک و ذکرک بما انجذبت به مدائن الأذکار منهم من قال یا اولیآء اللّه قوموا ثمّ اقبلوا بقلوب طاهرة و نفوس زکیّة و وجوه منیرة و آذان واعیة و ارجل مستقیمة تاللّه قد ارتفع ما طارت به الأشیآء و ظهر ما خضع عند ظهوره من فی السّموات و الأرضین قد انزلنا لک ما یجد منه المقرّبون عرف حبّی طوبی لک و لمن فاز بأیّام اللّه و سمع ما ارتفع من الفردوس الأعلی انّه من المخلصین یشهد بذلک کلّ منصف خبیر کبّر من قبلی علی وجوه اولیائی و بشّرهم برحمتی و فضلی انّ ربّک هو المشفق الغفور الرّحیم البهآء من لدنّا علیک و علی ابنک و علی الّذین ما منعتهم ضوضآء الغافلین عن صراطی المستقیم

یا عبدالوهّاب اسمع ندآء مالک الرّقاب الّذی ارتفع فی المآب رغماً لکلّ عالم بعید قل هذا یوم فیه استوی مالک القدم علی عرش اسمه الأعظم و نطق بما هدی الأمم الی منظره المنیر طوبی لعین رأت و لأذن سمعت و لقلب فاز بالاقبال الی مشرق آیات ربّه النّاطق البصیر

و نذکر فی هذا الحین امائی اللّائی شربن رحیق البیان من کأس عطائی و سمعن النّدآء من شطر سجنی و تمسّکن بحبلی و تشبّثن بذیل اللّه المقتدر العزیز الحکیم یا ورقتی یا امّ مهاجری انّ المظلوم لا ینساک قد ذکرک و یذکرک بدوام ملکوته العزیز الجمیل

و نذکر امة الأخری انّه یحبّ اولیائه و امائه الّذین نبذوا العالم فی حبّه و رضائه و اخذوا ما امروا به فی کتابه الّذی اذا نزل خضع له ما عند الأمم انّ ربّک هو المبیّن الخبیر و نوصی الکلّ مرّةً اخری بالأمانة الکبری لعمری قد ظهرت فی المدینة الکبیرة خیانة بها ناح عباد مکرمون انّا للّه و انّا الیه راجعون

یا قلم الأعلی اذکر اولیائک فی سرایان و بشّرهم بعنایة اللّه ربّ الأرباب یا محمّد قبل طاهر انّا ذکرناک من قبل و الّذین آمنوا فی المدن و الدّیار تاللّه قد سرت نسمة الرّحمن فی البلدان و القوم اکثرهم فی غفلة و ضلال هل تعرف ما منعهم قل اهوائهم و هل تعرف بأیّ شیء یتحرّکون قل بشبهات الّذین کفروا بالمبدإ و المآب ذکّر احبّائی من قبلی و نوّرهم بما سطع و لاح من افق لوح اللّه مالک الرّقاب قد فتح باب السّمآء و اتی الموعود بنور ما منعه السّحاب قل

لک الحمد یا مولی العالم و لک الثّنآء یا منزل الآیات اشهد انّک ظهرت و اظهرت ما هدی النّاس الی سوآء الصّراط

یا مسعود اسمع ندآء اللّه العزیز الودود قد حضر اسمک من قبل امام وجه مالک الفضل و اجابک رحمة من عنده و هو العزیز المحبوب قد ظهر کلّ سرّ و برز کلّ امر و نطق کلّ لسان الملک لمالک الوجود قد حضر اسمک مرّةً اخری ذکرناک کرّةً بعد کرّة امراً من عندنا و انا المقتدر المهیمن القیّوم طوبی لک بما سمعت و اقبلت و ویل لکلّ غافل مردود نوصیک و الّذین آمنوا بما تشتعل به الأفئدة و القلوب و بالأمانة و العفّة و الاتّحاد طوبی لمن سمع و عمل بما امر به فی لوحی المحتوم طوبی لمن اقتصر اموره علی تألیف قلوب الأولیآء و طوبی لمن تمسّک بحبله الممدود ذکّر اولیائی من قبلی و بشّرهم بما نزّل لهم من لدی اللّه ربّ الجنود لعمری من اقبل الیّ من العباد و الامآء قد تحرّک علی ذکره القلم و فاز بعنایة مالک القدم الّذی نطق امام وجوه الأمم الملک للّه مالک الملک و الملکوت انتهی

یا اولیآء اللّه و احبّائه از برای هر یک از دوستان از سماء بیان نازل شده آنچه که سبب حیات عالم و امم است عالم از نفحۀ الهی تازه و خرّم لعمر ربّنا و ربّکم هر یوم کتابی نازل و هر لیل حجّتی باهر ولکن قوم غافل از حقّ میطلبم اولیای خود را بر تبلیغ امرش مؤیّد فرماید یعنی بحکمت و بیان عالم را برهان احاطه نموده و نور ظهور منوّر داشته ولکن غافلین بیخبرند آیا سبب بیخبری چه بوده علمه عند ربّنا العلیم الخبیر

و هذا ما نزّل من سمآء مشیّة ربّنا مالک الایجاد لأولیائه فی کاخک و جناباد قوله تبارک و تعالی

بسمی السّمیع و بسمی البصیر

یا محمّد سمع اللّه ندائک و انزل لک ما لا یعادله ما عند القوم یشهد بذلک کتاب اللّه المهیمن القیّوم طوبی لأذن فازت باصغآء ندائی و لوجه توجّه الی شطری و لعین رأت آثار قلمی و لید اخذت کتاب اللّه ربّ ما کان و ما یکون فضائل ایّام الهی خارج از تحدید و فیوضاتش مقدّس از انتها و احصا طوبی از برای نفسی که ضوضا و زماجیر و غوغا و نعاق او را از نیّر آفاق منع ننمود بوجه منیر اقبال نمود و بعین مقدّس از رمد و اذن منزّه از مانع قصد مقام اعلی و ذروۀ علیا کرد یشهد لسان العظمة بأنّه هو اهل البهآء المستقرّ علی السّفینة الحمرآء کذلک اشرق نیّر العطآء من افق سمآء عنایة مولی الوری طوبی لقوم یعرفون طوبی لک بما اقبلت و سمعت اذ منع عن الاقبال اکثر الامآء و الرّجال نسأل اللّه ان یوفّقک علی خدمة امری و یکتب لک خیر کلّ عالم من عوالمه انّه هو المشفق العزیز الودود

یا اسمعیل اسمع ندائی من ملکوت بیانی انّه یجذبک الی افق اشرق منه النّور و اضآء به الدّیجور قد ذکرک من احبّنی و قام علی خدمتی ذکرناک بآیات لا یذکر عندها ذکر الخزائن و الکنوز نعیماً لک و لمن عمل بما امر به فی لوحه المحفوظ انّا زیّنّا سمآء البرهان بأنجم الذّکر و البیان طوبی لمن سمع و فاز انّه من الّذین وصفهم اللّه فی الفرقان بقوله لا یسبقونه بالقول و هم بأمره یعملون

و نذکر امائی اللّائی اقبلن الی الأفق الأعلی و عملن ما امرن به فی کتابی المحتوم یا امائی و اوراقی فی المدن و الدّیار اسمعوا ندآء ربّکم المختار انّه اتی من افق الاقتدار بسلطان احاط الغیب و الشّهود و ذکر کلّ عبد اقبل الیه و کلّ امة اقبلت و سمعت و قالت

لک الحمد یا اله الأسمآء بما هدیت عبادک الی افقک و اوراقک الی سدرة امرک اسألک بأمرک الّذی سخّر العالم و الأمم بأن تغفر لهم و تؤیّدهم علی ما یقرّبهم الیک فی کلّ الأحوال انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت الحقّ علّام الغیوب البهآء المشرق من افق سمآء رحمتی علی عبادی و ورقاتی اللّائی آمنّ به و بآیاته فی یوم فیه نصب المیزان و نفخ فی الصّور

یا (استاد) محمّد قبل باقر قد توجّه الیک المظلوم من شطر اللّه المهیمن القیّوم انّه یدعوک بما یقرّبک الیه و یلقی علی العالم ما یؤیّدهم علی خدمة مالک القدم هذا الاسم الأعظم الّذی به حدّثت الأرض اخبارها و اظهرت کنوزها و خزائنها طوبی لمن سمع و رأی و ویل للغافلین احفظ ما نزل لک و قل لک الحمد یا من فی قبضتک زمام الوجود من الغیب و الشّهود انّ الکتاب ینطق و القوم لا یسمعون و النّور اشرق و القوم اکثرهم لا یفقهون قد اتی المیقات و سلطان الآیات استوی علی العرش و قال العزّة للّه مالک الوجود

یا اولیائی فی الجیم و النّون قد انجز اللّه وعده و اظهر ما اراد بقوله کن فیکون ما منعته ضوضآء العباد و لا صفوف الّذین انکروا حجّة اللّه و برهانه و قالوا ما لا قاله الأوّلون یا محمّد قبل باقر (یاء) لعمر اللّه قد تبدّلت الأرض و النّاس فی ریب عظیم و نطقت الأشجار و القوم اکثرهم من الرّاقدین قد سمعوا النّدآء و انکروه و احاطت الجهات حجّة ربّک و هم لا یشهدون اذا قیل لهم بأیّ حجّة آمنتم برسل اللّه یقولون الکتاب فلمّا نزّل امّه کفروا و قالوا ما ناح به المقرّبون لعمر اللّه لا یعرفون ما یخرج من افواههم اولئک همج رعاع اتّبعوا اهوائهم فی یوم فیه نادی المناد من الأفق الأعلی یا ملأ الانشآء قد استقرّ العرش فی عکّآء اسرعوا هذا خیر لکم عمّا خلق فی الأرض ان انتم تعلمون اذا اخذک کوثر بیانی قل

الهی الهی لک الحمد بما هدیتنی و لک الشّکر بما ذکرتنی و لک البهآء بما القیت علیّ ما قرّبنی الیک اشهد انّک انت مولی العالم قد ظهرت و اظهرت ما کان مکنوناً فی العلم و مخزوناً عند اللّه مالک الملکوت البهآء من لدنّا علی اهل البهآء الّذین سمعوا و قالوا لک الحمد یا اله الغیب و الشّهود

یا اولیائی فی خیرآباد لا اشکو بثّی و حزنی ولکن ذکر مینمائیم آنچه را که سبب تنبّه و بیداری و آگاهیست هر بلد و هر مدینه که الیوم بلقاء اهل بهاء فائز او بسبب و علّت ظهور خود آگاه گشته و از فائزین عنداللّه مذکور و محسوب ولکن اهل بهاء نفوسی هستند که بارادة اللّه تمسّک نموده‌اند و بذیل مشیّتش تشبّث ایشانند مطالع عفّت و امانت و مشارق عهد و وفا قسم بمالک یوم که اگر نفسی الیوم ندا نماید آیا وصایای الهی در چه وقت نازل و در کدام ورق مسطور در آن وقت الواح لاتحصی از اطراف عالم ندا نماید مائیم حامل نصایح الهی و مواعظ ربّانی و بر هر نفسی القا نمودیم آنچه را که سبب نجات ابدی و عزّت سرمدیست ولکن بعضی از مدّعیان محبّت هیکل امانت را اخذ نمودند و بزنجیرش کشیدند آن ظالم بی‌وفا در صباح و مسا از ضرب سیاط جفا معذّبش دارد ظلم بمقامی رسیده که حنین حصاة بلند شده و نواة وااسفا میگوید ینبغی لکلّ نفس ان یقول

الهی الهی لک الحمد بما هدیتنی و ایّدتنی علی عرفان بحر آیاتک و سمآء رحمتک اسألک بأن تؤیّد عبادک علی ما تحبّ و ترضی و زیّن هیاکلهم بطراز الأمانة و الوفآء بدّل یا الهی کذبهم بالصّدق و اعراضهم بالاقبال و انکارهم بالاقرار و ظلمهم بالعدل و اعتسافهم بالانصاف ای ربّ وفّقهم علی الرّجوع الیک و الانابة لدی باب عفوک انّک انت التّوّاب الغفور الرّحیم و الفضّال العزیز الکریم انتهی

از فضل نامتناهی و رحمت لاتحصی هر یک از اسماء که در ورقۀ آن محبوب فؤاد بود فائز شد بما لا عدل له اگر باب انصاف و عدل بر وجه عباد باز شود کل شهادت دهند از آنچه نازل گشته بر عنایت و شفقت و فضل حقّ جلّ جلاله چه بسیار از لیالی که کل در مهاد راحت بوده‌اند و لسان مقصود عالمیان بذکر احبّائش ناطق و ذاکر آیا کدام حمد و شکر لایق این عنایاتست ما یظهر من الخلق لم یکن لایقاً للحقّ جلّ کرمه و جلّ فضله و جلّ جوده الّذی احاط الوجود

الهی الهی بچه لسان و بچه استعداد میتوانیم تدارک عملهای ناکرده را نمائیم پا در گل غفلت فرو رفته و ید را اوهام و آمال از اخذ کتاب بازداشته مقام اعراض اقبال فرموده‌اند و بعنایت خفیّه ستر نموده‌اند غیر او که را داریم تا از او مسئلت نمائیم آنچه را که سبب تدارک ما فات عنّا گردد ولکن نظرِ بانحصار مبتلا و بحدود محدود کجا لایق مشاهده و یا قابل عمل است و چون سبیلی جز سبیلش نه و راهی جز راهش نه با حمل کبائر و صغائر باو راجعیم چه که غیر او نداریم و نشنیدیم و ندیدیم پس باید دست توسّل بذیل اطهرش بلند نمائیم و بحبل رحمتش تمسّک جوئیم اوست قادر یکتا و بخشندۀ یکتا و عالم یکتا و کریم یکتا بصدهزار لسان مسئلت مینمائیم که کل را مؤیّد فرماید بر عمل بآنچه تعلیم داده و اخبار فرموده

ای پروردگار ما بمثابۀ اطفالیم تربیت لازم داریم از دریای کرمت مسئلت مینمائیم که ما را بایادی اراده‌ات تربیت نمائی و بمقام بلوغ که انقطاع از غیر و توجّه بفناء باب تو است مزیّن و فائز فرمائی قدّر لنا فی کلّ الأحوال ما یقرّبنا الیک و یطهّرنا عن دونک انّک انت الفضّال الکریم و تمنعنا عمّا لا یلیق لعظمتک و سلطانک و قدرتک و اقتدارک لا اله الّا انت الفرد الواحد القویّ القدیر

ذکر زاوه و اولیای الهی را در آن ارض نمودند مخصوص ذکر جناب آقا سیّد جواد علیه بهآء اللّه و عنایته و ذکر اشتعال و توجّه و قیامشان را بر خدمت امر بعد از عرض این فقره در ساحت امنع اقدس ابهی یک لوح مبارک از سماء مشیّت مالک رقاب نازل و ارسال شد یسأل الخادم ربّه بأن یشرّفه بلقآء لوحه و یرزقه ما کان مستوراً فی کلماته المطاعة امید آنکه از نار سدره و نور احدیّه آن جهات را مشتعل نمایند و منوّر دارند انّ ربّنا الرّحمن هو المبیّن العلیم و هو المشفق الکریم این عبد از برای ایشان توفیق و تأیید میطلبد تا بحکمت و بیان اهل امکان را راه نمایند و بمقصود رسانند

در لوح حکمت این کلمات عالیات از سماء مشیّت منزل آیات نازل قوله تبارک و تعالی انّ البیان جوهر یطلب النّفوذ و الاعتدال امّا النّفوذ معلّق باللّطافة و اللّطافة منوطة بالقلوب الفارغة الصّافیة و امّا الاعتدال امتزاجه بالحکمة الّتی نزّلناها فی الزّبر و الألواح انتهی

اکثری غیر بالغ مشاهده میشوند لذا باید بایادی محبّت و رفق و مدارا اهل آن اطراف را از نوم غفلت برانگیزانند و ببحر اعظم هدایت فرمایند انّ اللّه یمدّه و یؤیّده فضلاً من عنده و رحمةً من لدنه و هو الجواد الغفور الرّحیم

و هذا ما نزّل من سمآء مشیّة ربّنا الرّحمن لأولیائه هناک قوله عزّ برهانه و عزّ بیانه

بسمی الذّاکر العلیم

یا شیخ قاسم احمد اللّه تبارک و تعالی بما ایّدک علی التّوجّه الیه و الاقرار بما انزله فی کتابه فی یوم فیه اعرض عنه اکثر خلقه و انکروا ما سطع و لاح من افق سمآء قلمه الأعلی طوبی لقویّ ما اضعفته الشّبهات و ما منعته اشارات الّذین کفروا بیوم الدّین افرح بما جری ذکرک و اسمک من لسان العظمة فی هذا السّجن البعید و انزل لک ما یبقی بدوام الملک و الملکوت من لدن علیم حکیم لا یعادل بکلمة من کلماته ما عند القوم یشهد بذلک من عنده لوح حفیظ نسأل اللّه تعالی ان یوفّقک علی ذکره و ثنائه و یمدّک بجنود البیان انّه هو المقتدر القدیر اذا سمعت النّدآء من هذا الأفق الأعلی قل

الهی الهی لک الحمد بما زیّنت هیکلی بطراز الاقبال الیک و رأسی باکلیل حبّک و عینی بمشاهدة آثارک و قلبی بالاقبال الی ساحة عزّک اسألک بجودک الّذی احاط الوجود و باسمک الّذی به سخّرت من فی الغیب و الشّهود بأن تؤیّدنی علی الاستقامة علی امرک انّک انت المقتدر العزیز الوهّاب

و هذا ما نزّل لجناب شیخ سمیّ حضرة المقصود

هو النّاطق بالحقّ

یا شیخ یا من سمّیت باسم ربّک قد توجّه الیک وجه المظلوم و ذکرک بما تضوّع به عرف الفضل اشکر و قل

لک الحمد یا مقصود العالم اسألک بالأکباد الّتی ذابت فی هجرک و فراقک و بنور وجهک الّذی به اشرقت مدائن علمک و حکمتک و ببحر فضلک و عمّان آیاتک ان تقدّر لی خیر الآخرة و الأولی ای ربّ لا تمنعنی عن فیوضات ایّامک و لا تجعلنی محروماً عمّا قدّرته لأصفیائک الّذین بهم نصبت رایة ظهورک فی طور العرفان و ارتفعت اعلام هدایتک بین الأنام بأن تجعلنی من الّذین نصروا امرک بالحکمة و البیان و طافوا حول ارادتک منقطعین عن اراداتهم و اخذوا کتابک بقوّة من عندک و سلطان من لدنک ای ربّ انت الّذی ایقظتنی و اسمعتنی و هدیتنی الی صراطک المستقیم و امرک المحکم المتین لا اله الّا انت المقتدر القدیر

ما نزّل لجناب ملّا رجبعلی علیه بهآء اللّه

هو الظّاهر المستوی علی عرش البیان

یا رجب قبل علی علیک بهائی قد اتت الأیّام الّتی فیها قصد القاصدون بیت اللّه الحرام و طافوا حوله بأمره و عملوا ما امرهم به فی کتابه طوبی لطائف انقطع عن دونه و فاز بما فاز به المقرّبون بفضله و عطائه اسأله ان یقدّر لهم من قلمه الأعلی ما تقرّ به عیون الوری انّه یشهد و یری و هو بالمنظر الأبهی لا اله الّا هو الفرد الواحد العلیم الحکیم قم علی ذکر ربّک و بشّر العباد بالحکمة و البیان بما نزّل لهم لیشکروا ربّهم ربّ من فی السّموات و الأرضین هذا یوم المشاهدة و الاصغآء طوبی لأذن ما منعتها القصص الأولی و لعین ما حجّبتها حجبات الغافلین کبّر من قبل المظلوم علی وجوه احبّائی و نوّرهم بما اشرق و لاح من افق سمآء عنایة ربّک الکریم کذلک انزلنا الآیات و ارسلناها الیک لتشکر و تقول

لک الحمد یا مقصود العارفین بما نوّرت قلبی فی ایّامک و هدیتنی الی صراطک الأعظم العظیم

ما نزّل لمن سمّی بمحمّد قبل حسین علیه بهآء اللّه

هو السّمیع من افقه الأبهی

یا محمّد قبل حسین انّا ذکرنا اولیآء اللّه و احبّائه من قبل و من بعد انّه اقبل الیهم قبل اقبالهم الیه و ذکرهم قبل اذکارهم و توجّه الیهم قبل توجّههم انّ ربّک هو الفیّاض ذو الفضل العظیم و فی مقام اقبل الیهم بعد اقبالهم و ذکرهم بعد اذکارهم انّه فی کلّ حین فی شأن بدیع لا یشغله شأن عن شأن و لا تمنعه جنود الظّالمین به ظهر حکم الاثبات و نزّل کلّ امر حکیم انصروا ربّکم بالحکمة و البیان لئلّا ترتفع ضوضآء الغافلین انّه ظهر بالفضل و اظهر ما کان مکنوناً فی علم اللّه ربّ العالمین طوبی لبصیر ما منع عن مشاهدة آثاری و لسمیع سمع ندآء اللّه ربّ العرش العظیم کذلک ماج بحر البیان فضلاً من لدی اللّه لتشکر و تقول لک الحمد یا مقصود المقرّبین بما هدیتنی الی ساحة عزّک و سقیتنی کأس حبّک و نوّرتنی بنور معرفتک و ذکرتنی فی سجنک و انزلت لی ما انجذبت به افئدة المخلصین

و هذا ما نزّل لجناب ملّا حسین علیه بهآء اللّه

هو البصیر فی الأفق الأبهی

یا حسین فکّر فیما ورد علی هذا الحسین بعد القائم و هذا القیّوم الّذی قام امام الوجوه بسلطان مبین قد ورد علینا من علمآء ایران ما ناح به سکّان الفردوس یشهد بذلک من انصف فی هذا النّبإ العظیم قل انّه هو الّذی وعدتم بظهوره بعد القائم لعمر اللّه لولاه ما ظهر النّقطة و ما نزّل البیان اتّقوا اللّه یا قوم لا تنکروا الّذی به ظهر کلّ برهان و ثبت کلّ حجّة و تنوّر کلّ افق و نزّل کلّ آیة و ماج کلّ بحر و هاج عرف اللّه العلیم الخبیر قل یا ملأ الأدیان طهّروا آذانکم من القصص الأولی لتسمعوا صریر القلم الأعلی من الأفق الأبهی هذا ما امرتم به من قبل و فی هذا الحین من لدن عزیز حکیم ایّاکم یا قوم ان تمنعوا انفسکم عن رحیق عنایة ربّکم اقبلوا باسمه و خذوه بحبّه ثمّ اشربوا بذکره العزیز البدیع قل تاللّه لا یغنیکم الیوم ما عند القوم ضعوا مظاهر الأوهام و مطالعها مقبلین الی اللّه ربّکم و ربّ آبائکم الأوّلین کذلک نطق القلم اذ کان الاسم الأعظم فی سجنه العظیم

قل یا معشر العلمآء من الأعجام قد اخذتم زمام العباد باسمی و تقعدون علی الصّدور بنسبتکم الی امری فلمّا اظهرت نفسی اعرضتم و عملتم ما جرت به دموع العارفین سوف یفنی ما عندکم و یبدّل عزّکم بالذّلّة الکبری و ترون جزآء اعمالکم من اللّه الآمر الحکیم طوبی لک بما نبذت الموهوم و اخذت القیّوم معیناً لنفسک انّه مع من احبّه یسمع و یری و هو السّمیع البصیر انتهی

این بنده هم خدمت هر یک تکبیر میرساند و از حقّ جلّ جلاله میطلبد بر اشتعال ایشان بیفزاید لیشتعل به المتوقّفین و یسرعون الی اللّه العزیز العلیم

ذکر اولیای ارض خاء را نمودند للّه الحمد هر یک بعنایت و فضل و رحمت الهی از قبل و بعد فائز شده و میشود حبیب روحانی جناب ابن شهید علیهما بهآء اللّه و عنایته از بحر ذکر الهی قسمت کلّی برده‌اند چه که مکرّر ذکرشان مذکور انّ ربّنا هو المشفق الکریم و حبیب فؤاد جناب عین و لام علیه بهآء اللّه و عنایته مکرّر نامۀ ایشان رسیده و جواب از کثرت تحریر در عهدۀ تأخیر ماند امید هست این ایّام بایشان چیزی عرض شود آن محبوب میدانند و دیده‌اند که در جواب دستخطّ آن محبوب چه مقدار عرض میشود و ارسال میگردد و همچنین از اطراف متّصل میآید و جواب باید برود فی‌الحقیقه این عبد متحیّر است از قدرت و اقتدار آنچه ظاهر شده و میشود و در هر جواب اسامی متعدّده مذکور و از برای هر یک نازل شده آنچه که شبیه و نظیر نداشته عنایت بمقامی رسیده که هیچ مقبلی محروم نمانده و هیچ سائلی ممنوع نه کل بعنایت و آثار اللّه فائز کدام قلم لایق ذکر این مقام و کدام لسان قابل وصف این اکرام مع‌ذلک مشرکین بیان کل را انکار نموده‌اند هرگز گمان نمیرفت از ایشان چنین ظلمی ظاهر شود وصیّتهای نقطۀ اولی روح ما سواه فداه از میان رفته التماس و تدبیرشان محو شده فرقی که کرده اینست که همان اوهامات حزب شیعه محکمتر بمیان آمده هزار و دویست سنه یا وصیّ گفتند و حضرت مقصودی که هزار وصیّ بقولش خلق میشود شهیدش نمودند فاعتبروا فاعتبروا فاعتبروا فاعتبروا فاعتبروا یا اولی الأبصار یا اولی الأنظار یا اولی الألباب یا اولی العرفان یا اولی الاقبال عالم متحیّر بر منابر حرفی از حروفات را ذکر میکنند و نوحه مینمایند و بر خالق و رازق و محیی و ممیت و مبعثش لعن مینمایند و از منبر بزیر میآیند اینست شأن این قوم غافل ظالم

و حبیب روحانی جناب حاجی محمّد علیه بهآء اللّه مکرّر بذکر و عنایت و فضل و رحمت حقّ جلّ جلاله فائز گشته‌اند الحمد للّه الّذی عمّت عنایته و کملت حجّته و احاط برهانه بعد از عرض فقرات مذکوره امام وجه مولی البریّه مخصوص هر یک لوح امنع اقدس نازل و ارسال شد یسأل الخادم ربّه بأن یؤیّدهم جمیعاً علی عرفان ما کان مستوراً فی کلماته و مخزوناً فی حروفاته

الهی الهی ایّدهم علی اخذ الواحک بقوّة من عندک و ارزقهم لقائها بجودک و کرمک ثمّ اشربهم الکوثر الّذی قدّر فیها بأمرک و اقتدارک انّک انت المقتدر القدیر

امید هست از رحمت مسبوقه آنچه در این ایّام از بحر جود مالک وجود ظاهر شده غافلین را آگاه نماید و کل را بافق هدایت کشاند ما من اسم الّا و فاز بذکره و ما من عبد الّا و قد احاطه ما ظهر من ملکوت بیانه انّه هو الفضّال بالفضل و الحاکم بالعدل لا اله الّا هو النّاصح الرّحیم و هو النّاطق العلیم از حقّ جلّ جلاله میطلبم بر نور ابصار بیفزاید و همچنین بر قوّۀ اصغا تا بشنوند و بیابند آنچه را که از برای آن از عدم بوجود آمده‌اند انّ ربّنا هو المقتدر القدیر و هو المشفق العطوف الکریم

ذکر جناب ملّا محمّد علیه بهآء اللّه را نمودند و همچنین اشتعال ایشان را در امر حقّ و توجّهشان باطراف لاعلآء کلمة اللّه بعد از عرض این مراتب در افق اعلی یک لوح اقدس اظهر ابهی از سماء مشیّت مخصوص ایشان نازل و ارسال شد لیشرب من بحر الآیات ما یجعله ساقی سلسبیل البیان بین الأدیان و قائد العباد الی اعلی الجنان و نسأل له التّأیید و التّوفیق فی کلّ الأحوال انّه هو الغنیّ المتعال

و ذکر جناب آقا میرزا محمود علیه بهآء اللّه بعزّ اصغا فائز للّه الحمد مکرّر از قلم اعلی مذکور و کرّةً بعد کرّة ذکرشان از لسان عظمت جاری و همچنین سفرهای ایشان لاعلآء کلمة اللّه و در این ایّام هم در الواح شتّی ذکر ایشان نازل و اینکه اذن توجّه از سماء عنایت الهی طلب نموده‌اند بعد از عرض فرمودند در همان اطراف لوجه اللّه منقطعاً عن دونه بتبلیغ مشغول گردند در آستانۀ علیّه شخص اصفهانی مع آنکه کمال عنایت در باره‌اش ظاهر با عدوّ اللّه متّحد شده و بعضی اراذل را تحریک نموده‌اند مقبلین را شتم مینمایند عمل کرده‌اند آنچه را که هیچ ظالمی عمل نکرده نار حرص و طمع اخذشان نموده مبالغی مال عباد را بادّعای آنکه سرقت شده از میان برده‌اند باری از امانت گذشته‌اند و بخیانت تشبّث جسته‌اند و حال در فساد مشغولند نسأل اللّه ان یزیّنهم بالانصاف و یؤیّدهم علی الرّجوع قسم بآفتاب حقیقت ارتکاب نموده‌اند آنچه را که شبه و مثل نداشته حکم اللّه آنکه تعرّض باحدی ننمایند ولکن با نفوس معرضه که اعراضشان ظاهر شده معاشرت و تکلّم و ملاقات جایز نه هذا حکم قد نزّل من سمآء ارادة آمر قدیم طوبی لمن نبذ ما اراد و اخذ ما اراده اللّه ربّ العالمین انتهی

ذکر منتسبین ارض طاء را نموده بودند چندی قبل از آن ارض ذکرشان و مراتب اقبال و محبّت و توجّهشان را بتفصیل نوشته بودند و در ساحت اقدس بعزّ اصغا فائز و همچنین آن محبوب فؤاد از قبل ذکر نموده‌اند آنچه را که مشعر بر محبّت و مودّت و استقامت ایشان بوده لذا دو لوح امنع اقدس از سماء مشیّت مخصوص ایشان نازل و بخطّ ابهی مسطور چند یوم قبل ارسال شد انشآءاللّه بآن فائز شده‌اند و از بحر آیات الهی قسمت کامل اخذ نموده‌اند منتسبین آن محبوب لازال بعزّ ذکر الهی فائزند و این کرّه هم دو لوح اقدس مخصوص دو ورقۀ مذکوره علیهما بهآء اللّه از افق سماء فضل نازل و لائح ارسال شد یسأل الخادم ربّه بأن ینزل علیهما و علی امّهما و امّ امّهما ما ینبغی لبحر جوده و سمآء عطائه انّه هو الکرّام الفضّال النّوّار العلّام الفیّاض المقتدر القدیر

اینکه در بارۀ توجّه بعضی از بستگان مرقوم داشتند این ایّام توجّه جایز نه چه که سارقین مدینۀ کبیره قاطعین طریق شده‌اند محض محبّت حضرات آقایان افنان علیهم بهآء اللّه الأبهی بنفس اصفهانی که حال در مدینۀ کبیره موجود اعانت نمودند و چون تجارت محکم شد و محلّ رجوع احباب از اطراف گشت بنار حرص و طمع مشتعل و مقصودش آنکه جناب نبیل ابن نبیل حاجی شیخ محمّد علی علیه بهآء اللّه را از میان بردارد و بعد با نفسی مثل خود که البتّه تفصیل او را شنیده و یا میشنوید متّحد شد در فساد و مبلغی مال مردم را از میان برد و فریاد برآورد که سارقین برده‌اند و چون این افترا از او پذیرفته نشد بر اعراض قیام نمود و بهتک حرمت امر پرداخت در نزد جمیع اعجام مدینۀ کبیره مذکور داشته بابیها آمدند و مال مرا سرقت نمودند مقصود از این ذکر آنکه آن محبوب و اولیا آگاه باشند که احدی بشطر مدینۀ کبیره توجّه ننماید شقاوت آن نفسین بدرجۀ اعلی رسیده حرمت امر اللّه را نزد اعجام ضایع کردند یسأل الخادم ربّه بأن یبعث من یعرّف النّاس بکذبهم و افترائهم انّه علی کلّ شیء قدیر

و اینکه در ذکر جناب حاجی س‌یّ وفّقه اللّه علی ما یحبّ و یرضی مرقوم داشتند در حضور مکرّر ایشان را نصیحت و موعظه فرمودند و از آنچه رایحۀ فساد از آن استشمام شود بتصریح تمام منع نمودند مع‌ذلک ایشان باوهامات خود متمسّک تمسّکی که فصل آن بنظر محال آمد و بعد در ظاهر راضی و در باطن شاکی از اینجا تشریف بردند واقعۀ رشت و مازندران نظر بمعاشرت او با اصحاب واقع شد چه که بعضی از معاشرت ظاهرۀ او با اصحاب همچه گمان نمودند که اهل اللّه با مولای او متّحدند باری باین جهت وارد شد آنچه که وارد شد معاشرت او در ظاهر ابداً جایز نه ولکن تکدّر او هم نظر بآشنائی قبل محبوب نه صاحب یک وجه نبوده و نیستند چون از قبل اظهار محبّت مینمودند از حقّ جلّ جلاله میطلبم عالم خیال ایشان را از غبار و ظلمت فساد و نزاع و ما تتکدّر به النّفوس مقدّس فرماید سبحان‌اللّه نزد هر نفسی صلاح مقدّم است بر فساد باری در بارۀ ایشان باید دعا نمود و از حقّ طلبید آنچه را که سبب حفظ اوست انّه هو السّامع المجیب

و اینکه در ذکر ناعق که در لوح خضرا بوده مرقوم داشتند ناعقین نفوسی هستند که ناس را از صراط منحرف میسازند و بغیر حقّ دعوت مینمایند سبحان‌اللّه کاظم مذکور علیه بهآء اللّه الأبهی امام وجوه بحقّ ناطق است و بر خدمت قائم جای شبهه نبوده و نیست بعد از عرض این کلمات عالیات از سماء مشیّت نازل قوله تبارک و تعالی

الهی الهی طهّر قلوب اولیائک عمّا لا ینبغی لأیّامک و الّف بین افئدتهم و عقولهم و نفوسهم لئلّا ینطق احد بغیر رضائک و عرّفهم ما انزلته من قبل عباد مکرمون الّذین لا یسبقونه بالقول و هم بأمره یعملون کل باید باین کلمه ناظر باشند و در قول سبقت نگیرند زمام امر در یمین اوست و قبضۀ قدرت او طوبی لمن انصف فی الأمور و تمسّک بالعدل انّه من الفائزین فی کتابی المبین انتهی

و امّا حکایت کردستان در چند سنۀ قبل بعضی از نفسی شکایت نمودند و در شکایت صادق بودند ولکن قلم اعلی هتک ستر ننمود باشارات ذکریّه اکتفا رفت و این سنه شکایت عظیم کردند از نفس دیگر آن هم مستور است انّ ربّنا هو السّتّار الحکیم این فقره بنفوس موقنۀ معدوده که حال در آن ارض موجودند راجع نبوده و نیست باید این عباد دعا کنیم و از حقّ بطلبیم نفوسی که خود را بحقّ نسبت میدهند بمثابۀ روح خفیف حرکت نمایند و لطافت روح از ایشان ظاهر شود بقسمی که در هر بیت وارد میشوند سبب تقدیس و تنزیه و ارتفاع و ارتقا و اطمینان اهل آن بیت گردند بخود نپردازند بلکه باولیا توجّه نمایند در این مقامات از قلم اعلی نازل شده آنچه که مجدّد بذکر محتاج نه انّه هو المبیّن العلیم

صفحۀ مناجات که از قبل اولیا بساحت اقدس ارسال شد باصغا فائز جناب ابن شهید علیهما بهآء اللّه و عنایته الی آخر اسماء از اولیا و اوراق علیهم بهآء اللّه هر یک از بحر بیان مقصود عالمیان قسمت بردند و بعنایت مخصوصه فائز گشتند ولکن نظر بفقدان وقت و مجال باختصار ذکر شد فی‌الحقیقه آنچه از لسان عظمت جاری عظیم و محیط بوده و هست این عبد هم خدمت هر یک تکبیر و ثنا میرساند و توفیق و تأیید مقدّس از ادراک و عقول از برای هر یک طلبیده و میطلبد انّ ربّنا هو الجواد الکریم لا اله الّا هو العلیم الحکیم البهآء و الذّکر و الثّنآء علیکم و علی من معکم و یحبّکم و یسمع قولکم فی امر اللّه ربّ العرش العظیم

خ‌ادم

فی ۲۴ ذی‌الحجّة سنة ۱۳۰۶

اوراق وصول از بعد ارسال میشود

جناب طالب علیه بهآء اللّه

بنام مبیّن دانا

انشآءاللّه از بادۀ ارادۀ الهیّه بنوشید بشأنیکه جمیع اراده‌های عالم را در ظلّ ارادۀ حقّ فانی و معدوم مشاهده نمائید بسیار محبوبست نیستی محض عند هستی مطلق تفکّر نمائید که چه مقدار از بلایا و رزایا که متتابعاً و مترادفاً بحقّ و احبّای او در این ظهور اعظم وارد شده و از حمل این مشقّات مقصود ارتفاع امر الهی و ارتقاء ظهور ارادۀ سبحانی بوده حال باید دوستانیکه از کوثر محبّة اللّه نوشیده‌اند بکمال جدّ و جهد در اثبات ما حکم به المقصود قیام نمایند و ناس را از ظنون و اوهام قبلیّه بکوثر ذکر الهیّه مطهّر نمایند تا کل به ما اراد اللّه فائز شوند مشاهده در قلّت ادراک ناس نمائید بعضی از الواح الهیّه جز کاغذ و مداد مشاهده نمینمایند نعم ما قال که از خورشید جز گرمی نبیند چشم نابینا لعمر اللّه اگر نفسی در یک لوح از الواح بدیدۀ بصیرت ملاحظه کند مشاهده مینماید که بحور حیوان از او جاری و ساریست و هر قطره‌ئی از آن محیی اشیاء انّ ربّک لهو العالم المبیّن العلیم الخبیر باید بکمال توکّل و انقطاع ناس را از ظلمات وهم و اختلاف نجات داد تا بمشرق امر الهی توجّه نمایند طوبی للعاملین قل ان الحمد للّه ربّ العالمین

کرمانشاه

جناب میرزا صادق مشرف فوج

هو المشرق من افق سمآء البیان باسمه الرّحمن

انشآءاللّه بعنایت حقّ جلّ جلاله از رحیق عرفان بیاشامی و بافق اعلی ناظر باشی نامه‌ات بتوسّط عبد حاضر رسید و آنچه در او مسطور بود نزد مظلوم ذکر نمود از حقّ میطلبیم سمع جدید و بصر حدید بآن جناب عطا فرماید چه که فی‌الحقیقه امروز روز مشاهده و اصغا است هم ندای الهی مرتفع است و هم انوار وجه از افق ظهور مشرق و لائح باید جمیع آنچه شنیده شد محو نمود و بعدل و انصاف در آیات و بیّنات و ظهورات ناظر شد امروز عظیم است چه که در جمیع کتب بیوم اللّه معروف جمیع انبیا و اصفیا طالب لقای این یوم بدیع بوده‌اند و همچنین احزاب مختلفۀ ارض و چون آفتاب ظهور از سماء مشیّت الهی اشراق نمود کل منصعق و مدهوش مشاهده گشتند الّا من شآء اللّه یا ایّها الذّاکر حجاب اکبر بشر را از مشاهده منع نمود و از شنیدن ندا بازداشت انشآءاللّه آفاق بنور اتّفاق منوّر شود و در جبین جمیع من علی الأرض نقش خاتم الملک للّه منطبع گردد از حقیقت حقّیّت من یظهر سؤال نمودی سبحان‌اللّه این مقام ببیان نیاید و اقلام عالم احصای ثنای آن نکند جمیع انبیا و اصفیا بعجز مقرّند و جمیع اولیا بتقصیر معترف این مضماری است لا یجول فیه فوارس العرفان و البیان و الادراک و العقول انّه لا یعرف بدونه و لا یوصف بسواه احدی باین سرّ مکنون و رمز مخزون احاطه ننموده و نخواهد نمود آنچه ذکر شده بمثابۀ ظلّ است نزد انوار آفتاب حقیقت ولکن نظر بعنایت کبری و فضل لایحصی باین کلمۀ علیا قلم اعلی ناطق باین کلمۀ مبارکه که بمثابۀ شمس از افق سماء لوح الهی مشرقست ناظر باش فارجعوا الی الآثار یا اولی الأبصار اگر نفسی ببصر انصاف در آثار و ظهورات و بیّنات که در این ظهور امنع اقدس ظاهر شده تفکّر نماید البتّه بکلمۀ آمنت بک یا مقصود العالمین ناطق گردد آنچه ذکر شد رشحی از بحر حقیقت بود لعمر اللّه از برای این بحر کران نبوده و نیست و هیچ غوّاص ماهری بعمق آن نرسیده و اگر ناظر به بیان باشید میفرماید هو الّذی ینطق فی کلّ شأن انّنی انا اللّه لا اله الّا انا جمیع اسامی که شنیده شد بکلمۀ این ظهور اعظم خلق شده و میشود تفکّر لتعرف و تکون من العارفین مع‌ذلک اهل بیان این مقامات را انکار نموده‌اند و باوهام متشبّثند بمثابۀ حزب طاغیۀ باغیه یسرعون الی الوهم و الظّنّ معرضین عن نور الیقین این مظلوم در هنگامی که از سطوت معتدین احدی قادر بر تکلّم نبود بر امر قیام نمود و جمیع من علی الأرض را بافق اعلی هدایت کرد قسم بآفتاب کلمۀ الهی جمیع بلایای ارض را محض حیات و اصلاح عالم قبول نمودیم و در سنین متوالیه وارد شد آنچه که اهل فردوس اعلی بنوحه و ندبه قیام نمودند مع‌ذلک این خلق افسردۀ پژمرده از نسمة اللّه و عرف قمیص بحرکت نیامدند قل

سبحانک یا من فی قبضتک ملکوت الأسمآء و فی یمینک زمام من فی الانشآء اسألک بهزیز اریاحک فی الفردوس الأعلی و هدیر عندلیبک علی اغصان سدرة المنتهی بأن تجعلنی فی کلّ الأحوال قائماً علی امرک و ناطقاً بثنائک و طائراً فی هوآء حبّک و عاملاً بما امرتنی به فی کتابک ای ربّ انا الفقیر المحتاج و انت الغنیّ الوهّاب ترانی یا الهی قائماً لدی باب فضلک الّذی فتحته باصبع قدرتک علی وجه من فی ارضک و سمائک اسألک بأن لا تخیّبنی عمّا عندک و عرّفنی ما اردته ببدائع جودک و الطافک و وفّقنی علی الاستقامة علی هذا الأمر الّذی به زلّت اقدام اکثر خلقک الّذین نبذوا میثاقک و اعرضوا عن جمالک و جادلوا بآیاتک و جاحدوا ما ظهر من عندک انت الّذی لم یسبقک شیء و لم یمنعک امر تفعل ما تشآء و تحکم ما ترید و انت العزیز الفرد الواحد الغالب القادر العلیم الحکیم

شیخ سلمان

بنام خداوند بینندۀ دانا

انشآءاللّه در کلّ احیان از رحیق حیوان بیاشامید و بذکر محبوب عالمیان مشغول باشید اوامر الهیّه از سماء عزّ احدیّه نازل باید کلّ بآن عامل شوید امتیاز و ترقّی و فوز خلق بآن بوده و خواهد بود هر نفسی که بآن عمل نمود رستگار شد بعد از عرفان مطلع توحید و مشرق تفرید دو امر لازم اوّل استقامت بر حبّش بشأنی که نعاق ناعقین و ادّعای مدّعین او را از حقّ منع ننماید و کأن لم یکن شیئاً انگارد و ثانی اتّباع اوامر او است که لم‌یزل مابین ناس بوده و خواهد بود و باو حقّ از باطل ممتاز و معلوم است انشآءاللّه جهد نمائید تا بر عمل بما اراد اللّه موفّق شوید انّه لهو النّاصح العلیم

ش

من سمّی بالرّفیع علیه بهآء اللّه

بنام مبیّن دانا

انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال از زلال سلسال معارف محبوب لایزال بنوشی و بنوشانی کتابت لدی العرش حاضر و عین عنایت بآن ناظر طوبی لک بما ذکرت لدی العرش مرّة بعد مرّة و نزّل لک ما تفوح به رائحة الألطاف بدوام الملک و الملکوت آنچه الیوم لازم و بر آن جناب واجبست اینست که بخدمت حقّ قیام نمائی و منقطعاً عن کلّ ما کان بتبلیغ امر مالک امکان مشغول شوی و رحیق مختوم که باصبع قیّوم مفتوح شده بر اهل عالم مبذول دارید رشحات وحی متتابعاً مترادفاً از اوراق سدرۀ منتهی ترشّح میفرماید و بصورت کلمات در الواح الهیّه ظاهر و باهر است طوبی لمن فاز بها و وجد عرفها و نطق بثنآء موجدها و قام علی خدمة خالقها و بارئها

اینکه از حجّیّة کتاب سؤال نموده بودید حجّیّة ما نزّل فی هذا الظّهور اظهر از آنست که بدلیل محتاج باشد دلیله نفسه و برهانه ذاته هر ذی شمّ منصفی عرفش را استنشاق نموده و مینماید ملاحظه نمائید در این ظهور کل عالمند که بمدارس نرفته و تحصیل علم ننموده و از بیت اهل علم هم ظاهر نشده و اکثر ایّام عمرش مبتلا و در سجنهای متعدّده مسجون بوده مع‌ذلک قلمش معین فرات علوم نامتناهی ربّانی گشته و اگر بدیدۀ منزّه از رمد هوی مشاهده شود در هر قطرۀ آن بحر علم و حکمت را موّاج بیند و همین قسم که علم حقّ محیط است همین قسم در سایر اسماء و صفات حقّ ملاحظه نمائید و این آیات یک ظهور از ظهورات حقّ است اگر تفصیل این مقامات ذکر شود این الواح کفایت ننماید اگر جمیع علمای ارض در حین نزول آیات حاضر باشند یقین بدانید که کل تصدیق مینمایند چه که مفرّ و مهربی مشاهده نمینمایند الّا اللّه المتکلّم النّاطق السّمیع البصیر زود است که نفوذ کلمۀ الهیّه و احاطۀ قدرتش را ملاحظه مینمائید اگرچه حال هم مشهود و واضحست مع آنکه در سجن بین ایدی غافلین بوده ظاهراً باهراً تصریحاً من غیر تأویل از ملوک و مملوک کل را بکمال اقتدار بشطر مختار دعوت فرموده و نظر بضعف عباد شأن این ظهور ذکر نشده الّا علی قدر مقدور ما قدروا اللّه حقّ قدره و بعضی از ضعفا چون بمقام بلند عرفان بتمامه فائز نشده‌اند و بر عظمت آیات الهیّه مطّلع نگشته‌اند اینست که بعضی کلمات ترکیب نموده و ادّعاهای باطله نموده‌اند و شأن حقّ را منحصر بآن دانسته‌اند چنانچه نازل شده و منهم من ظنّ انّ الآیة تطلق علی کلمات تنتهی بالعلیم او بالحکیم او باتّصال الف فی آخرهما او بزیادة نون علی امثالهما و ظنّ انّها کلمات انزلها الرّحمن فی صدره لا واللّه بل اوحی الشّیطان فی قلبه قد خسر الّذین کفروا بالبرهان و تجاهروا بالعصیان انتهی و اگر فی‌الحقیقه ناس طالب حقّ بودند و بحقّ عارف میشدند از جمیع عالم و عالمیان میگذشتند و بشطر رحمن توجّه مینمودند انشآءاللّه آن جناب باید در کلّ حین بخدمت امر مشغول باشند و ناس را متذکّر دارند تأییدات الهیّه بوده و هست چنانچه مشاهده مینمائید بر حسب ظاهر مع آنکه در سجن ساکنست بذکر شما مشغول و این لوجه اللّه بوده و هست که شاید بخدمت امر قیام نمائید و گمگشتگان بادیۀ ضلالت را بافق هدایت دلالت کنید و همین قسم تأییدات باطنیّه را مشاهده نمائید که در کلّ حین متوجّه اولیا بوده و خواهد بود اکثری از ناس رضیعند باید ایشان را اوّلاً بلبن حکمت و باغذیۀ لطیفه تربیت نمود و بعد باغذیۀ قویّه کذلک تقتضی الحکمة انّ ربّک لهو المربّی العلیم از قبل لوح امنع اقدس مخصوص آن جناب نازل و با این لوح ارسال میشود ان اطمئنّ بفضل مولاک انّه یذکرک کما ذکرک من قبل ان اجهد لاحیآء الأموات بهذا المآء الّذی جعله اللّه علّة حیاة العالمین قل ان الحمد للّه ربّ العالمین

نفوسی که در کتاب آن جناب مذکور بود کل بذکر اللّه فائزند بشّرهم بذکرنا ایّاهم و کبّر علی وجوههم لیفرحنّ بتکبیر ربّهم العلیّ الغالب المقتدر القدیر انّما البهآء علیک و علیهم و علی الّذین فازوا بهذا النّبإ العظیم

اخت من فاز و طاف

بنام دوست یکتا

انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال از کوثر عرفان محبوب امکان بیاشامید و در ظلّ سدرۀ امر ساکن باشید ای امة‌اللّه چه بسیار از علما و عرفا بهواهای نفسیّه و غرور علوم ظاهره از شطر احدیّه محروم ماندند و تو بعرفان سدرۀ منتهی که الیوم مابین ارض و سماء ندا مینماید فائز شدی از بحر عرفان آشامیدی و از رحیق محبّت رحمن چشیدی ان اشکری ربّک بهذا الفضل العظیم قسم بآفتاب حقیقت که ذکر شما در کتاب الهی از قلم جلیّ ثبت شده و نزد ملأ اعلی و سکّان فردوس ابهی مذکوری چه که در سبیلش دیدی و شنیدی آنچه را که قانتات در اعصار قبل دیدند و شنیدند زود است که نام ظلم‌کنندگان از عالم محو شود و اسامی شما بمثابۀ ستارۀ سحری از آفاق سماء بیان لائح و منیر مشاهده گردد البهآء علیک و علی اللّواتی ما منعتهنّ الشّؤونات عن منزل الآیات و ترکن ما عندهنّ و اخذن ما امرن به من لدی اللّه ربّ العالمین

ن‌ی

احبّآء اللّه

بنام یکتا خداوند بی‌همتا

انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال بعنایات مشرقه از افق امر سلطان بیزوال فائز و مسرور باشید در کلّ احیان بنصرت امر رحمن مشغول ای عبد ناظر الی اللّه کمر خدمت را محکم ببند بشأنی که بخدمة اللّه بین ما سواه مذکور و معروف باشی دنیا و آنچه در او مشهود عنقریب مفقود خواهد شد و آنچه باقیست ما قدّر من لدی الحقّ لأحبّائه بوده و خواهد بود الیوم باید از احبّای الهی نفحات استقامت بشأنی مرور نماید که احدی نتواند آن نفوس مشتعله را از شطر احدیّه منع کند بگو ای عباد خود را حفظ نمائید و بحقّ جلّ ذکره پناه برده که مباد نعیب غراب شما را از ربّ الأرباب منع نماید چه که در اکثر بلدان ندای مدّعیان کذبه مرتفع خواهد شد و این خبریست که حین مهاجرت از عراق بآن اخبار نمودیم و در الواح متعدّده از قلم مالک بریّه تفصیل آن نازل شده قل خذوا کأس الاستقامة باسم ربّکم ثمّ اشربوا منها بهذا الذّکر الحکیم باید الیوم کلّ باخلاق روحانیّه مابین بریّه ظاهر شوند تا جمیع ناس نفحات تقدیس و تنزیه از منتسبین حقّ استشمام نمایند حمد کن خدا را که تلقاء وجه مذکور و قلم امریّۀ الهیّه در ذکرت جاری بسیار عظیم است اینمقام طوبی لمن یعرف قدره و یکون من الحافظین

ای طایر هوای حبّ الهی بشنو ندای این مسجون را جمیع احبّا را من قبل اللّه تکبیر برسان طوبی لهم بما آمنوا و اقبلوا و سمعوا و اجابوا فی یوم فیه نسفت الجبال و اقشعرّت الجلود انشآءاللّه باید کلّ بنصایح مشفقانه که از افق ارادۀ مالک بریّه ظاهر شده عامل شوند و جمیع را بحکمت امر نمودیم چه که فساد و نزاع و جدال و تصرّف در اموال ناس من غیر اذن کلّ در اینظهور اعظم منع شده بگو ای عباد بشنوید ندای قلم اعلی را که مابین ارض و سماء ندا میفرماید جهد نمائید که شاید بعنایت رحمانیّه و الطاف ربّانیّه آنچه لایق اینظهور اعظمست از شما ظاهر شود باید کلّ متّحد باشید و باعمال و اخلاق و آداب ناسرا از بیدای ظلمانیّه بفضای خوش روحانیّه کشانید و جذب نمائید لازمۀ انسان انسانیّت است طوبی لمن ظهر منه انّه من الفائزین انسان نباید جمیع همّت را در خیال خود مصروف دارد باید در تمشیت امور یکدیگر بکمال سعی توجّه نمایند اینست حکم محکم مالک امم که از قلم قدم جاری شده لوحی از سماء مشیّت در تربیت کلّ نازل ولکن این ایّام ارسال نشد چه که وقت اقتضا ننموده اذا جآء الحین نرسله الیکم لعمری انّه کتاب مبین نزّل من لدن ربّکم ربّ العالمین

ایدوستان حقّ همّتتان خدمت احبّای حقّ باشد ملاحظۀ ضعفا لازم و اعانت فقرا از الزم امور لدی الغفور بوده و خواهد بود قسم بآفتاب عزّ تقدیس که از مشرق سجن طالع است که ندای مظلومین از احبّای حقّ و فقرای از دوستان او مؤثّر بوده و خواهد بود اگر ناس شأن حقّ را ادراک مینمودند و بشطر اللّه متوجّه میگشتند هرآینه امری ظاهر میشد که سبب غنای کلّ گردد قد ستر بما منعوا انفسهم عمّا اراد ربّهم العلیم الخبیر ان استمع ما یوحی الیک مالک القدر من شطر منظره الأکبر انّه لا اله الّا انا المقتدر القدیر قم علی الأمر و استقم بحول اللّه و قوّته ثمّ بلّغ ما امرت من لدن عزیز علیم قل یا قوم قد اشرقت شمس الجمال من افق امر ربّکم العزیز الحمید و نطق کلّشیء الملک للّه الواحد الفرد العلیم الحکیم قل هل انتم من الأموات بلی وربّی لو کانت فیکم نفحة الحیوة سمعتم ندآء ربّکم و اقبلتم و قلتم روحی لبلائک الفدآء یا محبوب العالمین انت الّذی حملت الشّدائد فی سبیل اللّه لاحیآء ما سواه الی ان حبست فی سجن عظیم لو تجدون حلاوة ما جری من القلم الأعلی و تسمعون ما ینادی به لسان العظمة و الکبریآء لتدعون ما عندکم و تسرعون الی مقرّ العرش بخضوع مبین خافوا عن اللّه و لا تمنعوا انفسکم من نفحات الأیّام ان اقبلوا بقلوب نورآء و وجوه بیضآء کذلک یأمرکم ربّکم المقتدر المتعالی العزیز الجمیل

ان یا ایّها النّاظر ان افرح بذکر اللّه ایّاک و لا تلتفت الی الّذین یقولون ما لا یفقهون البهآء علیک و علی ابنک و من معک من الّذین اقبلوا الی الوجه الا انّهم هم الفائزون و الحمد للّه العزیز المحبوب

جناب سیّد قبل رضا علیه بهآء اللّه

الأعظم الأقدم

انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال بخدمت غنیّ متعال مشغول باشید و از زلال کوثر بیزوالش بیاشامید لعمری باطن باطن باطن الی ما لا نهایة له بصورت کأس ظاهر تا محلّ این ماء طهور که از یمین عرش مالک ظهور جاریست واقع شود ثمّ استمع بلحن آخر انّ باطن الباطن الباطن الی ما شآء اللّه قد ظهر علی صورة کأس لیکون حاملاً لفرات رحمة ربّک الّذی جری من جهة عرش اسمی العلیّ العظیم انشآءاللّه از این ماء بیاشامید و از این کوثر بخلق مبذول دارید لو تبلغ الی مقام الّذی ذکرناه لتجد نفسک فی انجذاب تعجز السن من فی الامکان عن ذکره و تصل الی مقام تطیر من الشّوق فی هوآء حبّ ربّک العزیز العلیم ما یحکم به لعباده فی الظّاهر انّه لحقیقة یطوف حولها الباطن و ربّک مقدّس عمّا قیل و یقال انّه لهو العزیز الکریم

محبوب آنکه آنجناب بکمال همّت بر خدمت امر قیام نمایند و در حال این مسجون مظلوم که مابین حزبین مبتلا شده تفکّر کنند و تأسّی باو جویند عالم حادث و ما فیه فانی کل باید بخدمت باقی قیام نمائیم که شاید عمر ضایع نشود و خدمتی از دست برآید اصل امور اتّحاد عباد است بر شریعۀ واحده مشاهده در ملّت اسلام و ضعف آن نمائید و در سبب و علّت آن تفکّر کنید این ضعف نبوده مگر بجهة اختلافاتی که در آن واقع شده چنانچه مشاهده میشود هر حزبی طریقی اخذ نموده‌اند و در سبیلی مشی مینمایند و اگر نفسی بگوید الطّرق الی اللّه بعدد انفس الخلائق و این سبیلها از سبیل اعظم منشعب شده بر فرض تصدیق این مقام البتّه اگر نفسی در سبیل اعظم و طریق اکبر سالک شود احسن بوده و خواهد بود و اقرب بتقویست در این مقامات بیانات لایحصی بوده و هست ولکن نظر باحزان وارده باین قدر اکتفا نمودیم و فی‌الحقیقه اصل مقصود ذکر آنجناب بوده که همچه ندانند که ذکرشان از منظر اکبر محو شده همیشه مذکور بوده‌اید و انشآءاللّه خواهید بود نسأل اللّه بأن یظهر منک ما تحیی به افئدة النّاس و تنجذب به القلوب و تطیر به الأرواح و یقوم کلّ عظم رمیم انّما البهآء علیک و علی الّذین اقبلوا الی قبلة من فی السّموات و الأرضین

بسمی المزّاح

انّ الحقّ نطق بلسان الخلق

ما عاشقان روی تو ما عاکفان کوی تو ما بستگان موی تو

میخام رضای تو میخام لقای تو ای من فدای تو

هی‌ هی از خدا طلب هی ‌هی از بها طلب

ما آهوان دشت تو ما ماهیان شصت تو ما طالبان رسم تو

میخام جمال تو میخام جلال تو جانها نثار تو

هی ‌هی از خدا طلب هی ‌هی از بها طلب

ما قاصدان قصر تو ما طایفان شهر تو ما خادمان امر تو

میخام وصال تو میخام بهای تو ای من فدای

هی ‌هی از خدا طلب هی ‌هی از بها طلب

ما کشتگان عشق تو ما مردگان هجر تو ما فانیان اسم تو

میخام بلای تو میخام قضای تو جانها نثار تو

هی ‌هی از خدا طلب هی ‌هی از بها طلب

ما طایران رام تو ما ماهیان دام تو ما ساقیان جام تو

میخام وفای تو میخام جفای تو ای من فدای تو

هی ‌هی از خدا طلب هی ‌هی از بها طلب

ما طایفان سجن تو ما حارسان مصر تو ما حافظان سرّ تو

میخام ندای تو میخام هوای تو جانها نثار تو

هی ‌هی از خدا طلب هی ‌هی از بها طلب

ما شاربان کأس تو ما حاملان عرش تو ما ناظران وجه تو

میخام ثنای تو میخام نوای تو ای من فدای تو

هی‌ هی از خدا طلب هی ‌هی از بها طلب

ما والهان غمز تو ما خازنان کنز تو ما واقفان رمز تو

میخام شعار تو میخام دثار تو جانها فدای تو

هی ‌هی از خدا طلب هی ‌هی از بها طلب

میرزا محمّد قبل تقی

الأقدس الأعظم الأبهی

انّ المذکور یقول یا ملأ الامکان قد خلقتم لذکری لو انتم تعلمون قوموا علی البیان فی ذکر ربّکم الرّحمن هذا ما ینفعکم ان انتم تفقهون ان اتّبعوا من اتاکم بالحقّ من لدی اللّه المهیمن القیّوم انّه خیر لکم عمّا خلق فی الأرض طوبی لقوم یعرفون کونوا سرج الهدایة بین البریّة هذا ما امرتم به من لدی اللّه العزیز المحبوب انّ الّذی سکت الیوم عن ذکر ربّه انّه ترک فی بیدآء الضّلال و کان من الّذینهم میّتون قد اخذت الأحزان نفس الرّحمن و النّاس هم فی فرح و سرور طوبی لمن اوتی بصر الحدید و توجّه بقلبه الی هذا الأفق المحمود یا ایّها المقبل الی اللّه قم علی ذکر مولاک قل یا ملأ الامکان هذا یوم العطآء اذ اتی فاطر السّمآء بملکوت الأسمآء ایّاکم ان تمنعکم اهوائکم عن هذا الفضل الّذی احاط الغیب و الشّهود ان اسرعوا بالقلوب الی شطر المحبوب و لا تتمسّکوا بما تمسّک به المعتدون ان انصروا امر مولاکم باستقامة تتحیّر بها الأرواح و العقول کذلک زیّنّا اللّوح بطراز الالهام طوبی لقوم یقرؤون

هو المشرق من افق سمآء البیان

انّ الکتاب ینطق فی الأفق الأعلی و یقول یا ملأ الانشآء تاللّه فتح باب السّمآء و اتی مالک ملکوت الأسمآء بسلطان لا تضعفه قوّة العالم و لا تخوّفه اسیاف الأمم قام امام وجوه الأمرآء و العلمآء و انزل لهم ما انجذب به الملأ الأعلی و اصحاب الجنّة العلیا طوبی لذی بصر ما منعته حجبات الّذین کفروا باللّه ربّ العالمین قد تضوّع عرف البیان فی الامکان و سرع المقرّبون الی مقام فیه استوی الرّحمن علی عرش اسمه العظیم یا ملأ الأرض تاللّه انّ المظلوم ما نطق عن الهوی قد اتی من افق الاقتدار بسلطان مبین انّه یدعوکم لوجه اللّه و ما اراد منکم جزآء یشهد بذلک سکّان الفردوس الأعلی ان کنتم من المنصفین اتّقوا اللّه یا قوم و لا تتّبعوا الّذین اعرضوا عن البرهان اذ ارتفع ندآء مظهر الظّهور فی طور العرفان انصفوا فی الأمر لوجه اللّه و لا تکونوا من المعتدین انظروا ثمّ اذکروا ما ورد علی الغلام فی اللّیالی و الأیّام من الّذین نبذوا کتاب اللّه ورائهم متمسّکین بالأوهام و التّماثیل انظروا ما انزله الرّحمن فی الفرقان و لا تکونوا من الغافلین انّه بشّرکم بأیّام الظّهور و عرّفکم صراطه المستقیم فی هذا الذّکر الحکیم بظهوره ناحت مظاهر الأوهام و بسلطانه ارتعدت فرائص الظّالمین ایّاکم ان تحجبکم حجبات القوم فی هذا الیوم الّذی فیه تنادی الذّرّات الملک للّه العزیز الجمیل

یا حسن اسمع النّدآء من مطلع الکبریآء انّه یقرّبک الی افق منه اشرق و لاح نیّر بیان ربّک العلیم الحکیم هذا یوم فیه ظهر ما اخبر به رسول اللّه من قبل و بشّر به المسیح ما من رسول الّا و اخبر النّاس بهذا الظّهور الّذی انجذب به من فی الأرض و السّمآء و ظهر ما کان مکنوناً فی العلم و مسطوراً من قلم القدم ولکنّ القوم اکثرهم من المشرکین نبذوا التّوحید ورائهم متمسّکین بما عندهم من الظّنون و الأوهام یشهد بذلک البحر الأعظم فی هذا المقام الرّفیع یا ملأ الأرض لعمر اللّه ما اردت لکم الّا نجاتکم و ما ارید الّا تقرّبکم الی اللّه العزیز الحمید لا تمنعوا انفسکم عمّا ظهر بالحقّ ضعوا ما عند القوم و خذوا ما امرتم من لدی اللّه ربّ هذا السّبیل المستقیم یا حزب اللّه فی الدّیار اعلموا انّا اردنا لکم نوراً تمشون به فی ظلمات الأرض و یکون معکم فی عوالم ربّکم المهیمن علی کلّ صغیر و کبیر طوبی لنفس فازت بکلمة اللّه و شهدت بما شهد اللّه قبل خلق الأشیآء انّه هو اللّه لا اله الّا هو له العظمة و الکبریآء و له العزّة و الاقتدار لا تمنعه حوادث الدّنیا و لا تخوّفه نار الوغی قد حکم بالحقّ و بما ترتفع به مقامات الانسان اذ استوی علی العرش امام وجوه المقرّبین

یا اولیآء اللّه فی الشّین و الألف و الهآء انّ الکلمة الّتی خرجت من خزائن عنایة ربّکم الرّحمن انّها تکون کنزاً لکم عند فضّال امین انّا نوصیکم و الّذین آمنوا بما ترتفع به مقاماتکم بین الأحزاب انّه هو المشفق الآمر العلیم ینبغی للانسان ان یظهر منه ما یکون ذکره باقیاً ببقآء الملک و الملکوت و یستضیء به الوجوه فی کلّ عالم من عوالم ربّها المقتدر القدیر افرحوا بآیات اللّه و ذکره انّه ذکرکم فی السّجن الأعظم بما لا یعادله شیء من الأشیاء یشهد بذلک کلّ صادق بصیر

یا اهل مجد اسمعوا ندآء المظلوم انّه یهدیکم الی مقام ارتفع بالحقّ من لدی اللّه ربّ الأرباب قد نصب خبآء المجد علی اعلی المقام طوبی لکم بما نبذتم الأوهام آخذین ما امرتم به من لدی اللّه مولی الأنام انّا ذکرنا الّذین اقبلوا الی الوجه و الامآء اللّائی آمنّ باللّه فالق الأصباح ایّاکم ان تمنعکم الأوهام عن الاتّحاد او النّفاق عن الاتّفاق خذوا ما امرتم به من لدی اللّه منزل الآیات نعیماً لمن فاز بآیاته و نطق بثنائه و توجّه بوجهه و اقبل بقلبه الی مشرق الأنوار

و اردنا ان نذکر اولیآء اللّه فی الخآء و اللّام لیجدوا نفحات الوحی و یتّخذوا لأنفسهم سبیلاً الی اللّه مالک یوم المآب و نذکر فیه من احبّنی و اراد مولاه لیجذبه الذّکر الی المقام الأعلی و یبشّره بما قدّر له من لدی اللّه مظهر البیّنات و نذکر اولیائی هناک و نبشّرهم بما قدّر لهم و نذکّرهم بآیات لا تعادلها الأذکار ایّاکم ان تمنعکم وساوس الملحدین و شبهات النّاعقین قوموا علی الأمر باستقامة تضطرب بها افئدة کلّ مشرک مرتاب و نوصیکم بتقوی اللّه و بما انزله فی الألواح لا تحزنوا عمّا سمعتم من المشرکین انّهم ارتکبوا ما ارتکب قوم قبلهم سوف یرون جزآء اعمالهم وعداً من لدی اللّه المقتدر المختار البهآء من لدنّا علیکم و علی امآء اللّه اللّائی سمعن و آمنّ فی یوم القیام

انّ المظلوم اراد ان یذکر احبّائه فی ارض السّلطان لیفرحوا بذکره و یتذکّروا بآیاته و یطمئنّوا بفضله و تستضیء وجوههم من نور اشرق و لاح من افق ارادة اللّه مالک الأدیان انصروا ربّکم بجنود الحکمة و البیان و الأعمال و الأخلاق هذه من سنّة اللّه فی هذا الظّهور الأعظم یشهد بذلک مکلّم الطّور الّذی به ارتفعت سمآء العرفان ایّاکم یا اولیائی ان تعترضوا علی احد توکّلوا علی اللّه فی کلّ الأمور انّه مع احبّائه فی کلّ الأحوال لا یعزب عن علمه من شیء یشهد و یری و هو المقتدر البصّار کونوا متمسّکین بحبل اللّه الأعظم بحیث لا یمنعکم اصحاب الضّلال

یا قلم انّ مالک القدم اراد ان یذکر اولیائه فضلاً من عنده و هو العزیز الفضّال یا اولیائی فی نظام اتّبعوا امر اللّه و سننه ثمّ انصروه بأخلاق تستضیء بها الآفاق ینبغی لکلّ نفس بأن ینصر اللّه بما یرتفع به امره بین العباد قد حرّم فی الکتاب حکم الجدال یشهد بذلک امّ الکتاب فی اعلی المقام طوبی لفقیر اقبل بقلبه الی بحر الغنآء و لعلیل اراد الشّفآء و لقاعد قام علی خدمة امر اللّه بخضوع و اناب لعمر اللّه قد ظهر ما کان مسطوراً فی کتب اللّه و مستوراً عن الأبصار انصروا ربّکم بالأعمال و بما ترتفع به مقاماتکم بین الأحزاب کذلک تحرّک قلم العدل و نطق بما یقرّبکم الی مطلع البیان قد حضر اسمائکم لدی المظلوم و انزل لکم من سمآء العطآء ما عجزت عن ذکره الأقلام طوبی لکم و لأمة آمنت باللّه فی هذا الیوم الّذی اتی الحقّ بالحجّة و البرهان

یا اهل الهآء و المیم انّ المظلوم اقبل الیکم فی هذا الحین من شطر السّجن و یذکّرکم بآیات اللّه المهیمن القیّوم قد ذکرناکم فی الواح شتّی بذکر تضوّعت منه رائحة الرّحمن لو کنتم تعلمون قد ذکرکم الأمین مرّة بعد مرّة و اراد لکم ما یؤیّدکم علی عمل یکون باقیاً فی الأعصار و القرون اشکروا ربّکم الرّحمن انّه انزل لکم ما یجد منه المخلصون عرف اللّه العزیز الودود ایّاکم ان یمنعکم شیء من الأشیآء عن اللّه ربّ ما کان و ما یکون انّ الفضل کان بینکم و ذکرکم نسأل اللّه ان یؤیّده و یؤیّدکم علی ما یحبّ و یرضی انّه هو الحقّ علّام الغیوب

بلسان پارسی ندای مظلوم را بشنوید جناب امین علیه بهائی و جناب فضل علیه عنایتی اولیای آن ارض را ذکر نموده‌اند نفوس مطمئنّۀ مستقیمۀ راضیه لازال لدی اللّه مذکور بوده و هستند لعمر اللّه از قلم اعلی ذکرشان در صحیفۀ حمرا مذکور این ذکر را محو اخذ نکند و تغییر راه نیابد هر بصیری آگاه و هر خبیری گواه آنچه از قلم اعلی جاری شده شبه و مثل نداشته و ندارد ولکن مفترین اهل بیان فوق حزب قبل باوهام تشبّث جسته‌اند و تمسّک نموده‌اند بعضی از دوستان الهی بمقتضیات حکمت بالغه ذکرشان بر حسب ظاهر مذکور نه ولکن در کتاب مذکور و بخاتم عزّ مختوم هنیئاً لهم و مریئاً لهم انّه یشهد و یری و هو السّمیع البصیر جمیع احبّا را بفضل و عنایت حقّ بشارت میدهیم و همچنین ابناء خلیل و ورّاث کلیم را عنداللّه هر یک مذکور از صغیر و کبیر و اناث و ذکور بر کل لازم است تمسّک نمایند بآنچه سبب تقدیس نفوس و اقبال عباد است قلم نصح الهی در لیالی و ایّام ذکر فرموده آنچه را که فرات رحمت از او جاری و انوار فضل از او مشهود طوبی از برای نفوسی که بآن تمسّک جستند و ویل لکلّ غافل مردود البهآء من لدنّا علیکم و علی الّذین شهدوا بما شهد اللّه قبل خلق السّموات و الأرضین الحمد له اذ هو مقصود العارفین و محبوب افئدة المخلصین یا حسن اذا وجدت عرف رحیق بیانی و رأیت امواج بحر حکمتی قل

الهی الهی لک الحمد بما هدیتنی و عرّفتنی و اسمعتنی ندائک الّذی به انجذبت افئدة المخلصین من عبادک و الموحّدین من خلقک و اخذتنی عنایاتک من کلّ الجهات بأسبابک یا مسبّب الأسباب الی ان وردت البقعة النّورآء المقام الّذی جعلته مشرق آیاتک الکبری و مطلع صفاتک العلیا و اریتنی ما کان امل المقرّبین من قبل و من بعد و مطاف الکرّوبین فی هذا الحین الّذی فیه تنادی الأوراق و الأشجار و الأثمار و ما خلق فی الأرض و السّمآء تاللّه قد ظهر ما کان مکنوناً فی ازل الآزال اقبلوا بقلوبکم و لا تتّبعوا کلّ مشرک مرتاب ای ربّ اسألک بلآلئ بحر عرفانک و تجلّیات انوار شمس فضلک ان تؤیّدنی علی الاستقامة علی امرک بحیث لا تمنعنی اسیاف العالم و لا ضوضآء الأمم ای ربّ تری الذّلیل قائماً امام عرش عزّتک و الفقیر متمسّکاً بحبل غنائک اسألک ان لا تخیّبنی عمّا عندک قدّر لی و لأولیائک ما یقرّبهم الیک فی کلّ الأحوال انّک انت الغنیّ المتعال

برو

علی اکبر

الأقدس الأعظم الأبهی

انّ فی ابتلآء مالک الامکان فی کلّ الأحیان لآیات لمن فی الأکوان قد قبل الشّدّة لرخآء البریّة و المشقّة لراحة من فی الامکان نفسی لفضله الفدآء و کینونتی لرحمته الفدآء و روحی لعنایته الّتی احاطت الآفاق ما اصبح الّا و احاطته ظلمات الاشارات من الّذین کفروا باللّه منزل الآیات و انّه لا یمنعه شیء عمّا اراد فی امر اللّه مالک یوم التّناد مرّةً ینادی بلسانه المبین و طوراً یشیر باصبع الیقین و یدع الکلّ الی اللّه مالک الرّقاب لو نذکر ما ورد علینا لتنفطر السّمآء و تخرّ الجبال انّ الّذین کفروا افتخروا بما عندهم من الألقاب انّ الأخرس سمّی نفسه بالقدّوس و ادّعی فی نفسه ما ادّعی الخنّاس و الآخر سمّی نفسه بسیف الحقّ و قال انّی انا فاتح البلاد قد بعث اللّه من ضرب علی فمه لیوقننّ الکلّ بأنّه ذنب الشّیطان قطع من سیف الرّحمن قد کان ان ینتظر ایّام عزّه و ظهوره بما وعده من کفر باللّه فالق الأصباح کذلک یأخذ اللّه من اعرض عنه و قام علی تضییع امره بین العباد فلمّا هلکوا سرت اریاح الرّبیع و فتحت ابواب السّمآء و امطر السّحاب طوبی لمن فاز بعرفان اللّه فی ایّامه و انقطع بکلّه عن کلّ الجهات قل أ و لم یکفکم ربّ السّموات و الأرض انّه قد اتی بالحقّ باسمه المهیمن علی الابداع انّک نوّر قلبک بمصباح الأعظم الّذی اوقده مالک القدم ثمّ استقم علی الأمر بسلطان ربّک المقتدر المختار

خوید

جناب ملّا مهدی

بسمه المذکور الّذی کان مقدّساً عن الأذکار

انّ فی تغمّس البهآء فی بحر البلآء و تقمّصه قمیص القضآء لآیات لأولی الأبصار ان یا اولی النّظر لو تنظرون بالبصر الأنور الی هذا المنظر الأکبر ترون قمیص مالک القدر مرشوشاً بدمآء البغضآء من اولی الفحشآء تاللّه بأعمالهم ناحت الأعمال و بأفعالهم تغیّر طراز اللّه بین السّموات و الأرضین یدّعون ما لا یفعلون و یقولون ما لیس فی قلوبهم الا انّهم من الصّاغرین اذا یرون الرّاسخین یقولون انّا آمنّا باللّه الملک الحقّ المتعالی العزیز المنیع و اذا یقعدون مع امثالهم یشربون ما ارادوا و یتکلّمون بأهوآء انفسهم الا انّهم من المغرقین یفرحون بما عندهم ان عرفوا ناحوا سوف یأخذهم قهر اللّه و غضبه انّه اشدّ المنتقمین لعمری رحمتی سبقت غضبی و اصطباری احاط العالمین ان یا اهل البهآء ان استمعوا النّدآ من شطر الکبریآء من سدرة القضآء علی البقعة البیضآء انّه لا اله الّا هو المقتدر القدیر انّ فی صبری لحکمة و لحلمی حکم اخری ما اطّلع بها احد الّا اللّه العزیز الحکیم قوموا علی الذّکر و الثّنآء بین ملإ الانشآء هذا خیر لکم ان انتم من العارفین یا ایّها المذکور لدی العرش ان اشکر ربّک بما تحرّک علی ذکرک قلم اللّه العزیز الحمید کن علی شأن تلوح من وجهک نضرة المحبوب و تفوح من اعمالک نفحات امر ربّک العزیز البدیع

جناب ذبیح علیه بهآء اللّه

بسمه الرّحمن

انّا اخبرنا النّاس بأیّام الشّداد و ما یحدث فیها فی لوح عزّ مسطور الّذی سطر فیه ما قضی من لدن مهیمن قیّوم لئلّا یضطرب احد حین ظهور ما قدّر فیها فضلاً من لدنّا علی المخلصین فلمّا اشرقت شمس البلآء عن افق القضآء وجدنا المخلصین علی خطر عظیم قل فأنصفوا یا قوم انّ الموت یأتیکم و هذا حقّ لا ریب فیه و یأخذ کلّ صغیر و کبیر و لمّا کان الأمر کذلک أ تفدون فی سبیل اللّه خیر او الموت علی الفراش فتبیّنوا یا ایّها المنصفین قل انّ الرّوح خلق للفدآء لو انتم من العارفین قل انّا نسأل اللّه بذلک لو انتم من الکارهین تاللّه لو لم یکن مخالفاً بما نزل فی الألواح لقبّلت ید الّذی یسفک دمی فی سبیل محبوب العالمین و قدّرت عمّا ملّکنی اللّه له ارثاً ولو انّه یستحقّ بذلک نقمة اللّه و سخطه ثمّ قهره و غضبه بدوام اللّه الملک العادل الحکیم انّ الّذینهم قتلوا و ما قتلوا اولئک حینئذ فی الرّفیق الأعلی مع النّبیّین و المرسلین انّ اللّه لو یکشف الغطآء عن ابصار الّذینهم غفلوا کلّهم یفدون ارواحهم حبّاً لذلک المقام ولکن ستر عنهم و کشف لقوم آخرین فضلاً من لدنه لعباده المنقطعین

انّک یا ذبیح اذا اردت مشهد الفدآء لا ترض البدآء ان افد جسدک حبّاً الی الملإ الأعلی مقام الّذی لا یذکر بالبیان فوربّک الرّحمن قد جعل اللّه ذکره بکراً ولو ذکر بألسن العالمین انّه ما ذکر ابداً لأنّ السّمع و البصر و الفؤاد کلّ یدرک ما خلق فی هذا العالم و عن ورائه لا یطیر طیور افئدة العارفین الّا من جعل اللّه بصره مقام بصره انّه یشهد و یستر حکمة من لدن عالم حکیم و الّذی آمن بهذا الظّهور انّه فدی فی سبیل اللّه و انّا کنّا شاهدین ان اطمئنّ فی نفسک انّ اللّه کتب لک اجر من استشهد فی سبیله و یعصمک عن حدّ الحدید ان تکون ثابتاً علی امره و تبلّغ امره بالحکمة علی ما تستطیع به و انّه ما یکلّف نفساً فوق طاقتها انّه غفور رحیم و انّی لأشکونّ الیک عن الّذین یسفکون الدّمآء بعد الّذی انت تعلم بأنّا نهینا العباد عن ذلک فی کلّ الألواح و کان اللّه لشهید و خبیر قل یا قوم قد بعثنی اللّه للألفة و الاتّحاد اتّقوا اللّه و لا ترتکبوا ما یرجع به الضّرّ الی اصل الأمر و انّ هذا لظلم عظیم انّ الّذینهم یدعون امر اللّه عن ورآء ظهورهم و یرتکبون ما نهوا عنه اولئک فی غفلة مبین قل ان تحبّون الجهاد فی سبیل اللّه جاهدوا مع انفسکم و انّ هذا لجهاد کبیر انّک اسمع قولی طهّر قلبک و قلوب العباد عن اشارات المشرکین کلّها ثمّ استقم علی سریر الایقان فی ظلّ ربّک الرّحمن و انّه یکفیک عن المحتجبین و انّا علمنا بأن غشّت الهآء حجبات الوهم و منعته الأسمآء عن الورود فی ملکوت اللّه و کان من الرّاقدین و ما نفعه الذّکری انّه لا یزید الظّالمین الّا خسران مبین انّه یسترضع من ثدی الوهم ما جآء حین فطامه فکیف بلوغه لذا منع عمّا وعد فی الکتاب و صار محروماً من نفحات اللّه العلیم الحکیم فسوف یقول وا حسرتا علیّ بما فرّطت فی جنب اللّه و کنت من الغافلین قل بعد اعراضک عن هذه الآیات هل تحسب نفسک من الّذی آمن بما نزل فی البیان تاللّه اذاً یضحک علیک کلّ الأشیآء و یتبرّأ منک کلّ العالمین طوبی لبصیر یشهدهم فی بحر الغفلة و یقول الحمد للّه الّذی عصمنی بفضل من عنده و انقذنی من غمرات الوهم و جعلنی من الفائزین کذلک القینا ما ینفعک رحمة من لدنّا علیک و علی الموقنین و البهآء علیک و علی ابنک نسأل اللّه بأن یرزقه و ایّاک خیر ما قدّر للمقرّبین و الحمد للّه ربّ العالمین

بنویس بجناب مهدی

انّا انطقنا النّبیل قبل علیّ فی صغره لیشهدنّ النّاس قدرتی و سلطنتی ثمّ عظمتی و کبریائی ولکن احبّائی الجهلآء اتّخذوه شریکاً لنفسی و فسدوا فی البلاد و کانوا من المفسدین ملاحظه نما که چه ‌قدر ناس جاهلند نفوسی که تلقاء حضور بوده‌اند مع‌ذلک رفته‌اند و چنین سخنها انتشار داده‌اند قل انّه عبد من عبادی قد خلقناه بقدرتی و انطقناه لثنآء نفسی بین العالمین و اگر آنی از ظلّ امر منحرف شود معدوم صرف خواهد بود قل یا قوم انّ ما سوائی قد خلق بقولی انّه و امثاله من الّذین انبتهم اللّه من هذا الشّجرة هم سحائب الرّحمة و غمائم الفضل و سرج الهدایة و ادلّائی بین البریّة ان یکوننّ ثابتاً علی امری و انّ ربّک ما اتّخذ لنفسه شریکاً و لا شبیهاً و لا وزیراً و لا نظیراً و لا ندّاً و لا ضدّاً و لا مثالاً کذلک اشرق الحکم و قضی الأمر من لدی اللّه العلیّ العظیم

جناب معلّم

بسمه المهیمن علی العالمین

انّا فی بحبوحة البلآء دعونا اهل الانشآء الی اللّه مالک الآخرة و الأولی یشهد بذلک عباد مخلصون و اذا اظهرنا الأمر اضطربت افئدة الأقویآء و تزلزلت ارکان الأمرآء ولکنّ القوم فی حجبات انفسهم میّتون قد ورد علینا ما لا ورد علی احد بذلک ناحت القلوب و تذرّفت العیون لن یحصی احد بلایای الّا الحقّ علّام الغیوب قد قضت ایّامی اکثرها فی سجون البلاد و کنّا شاکراً فی کلّ الأحوال و راضیاً بما ورد علینا فی سبیل اللّه المهیمن القیّوم کم من فجر طلع و سمع ندائی و کم من اصیل وجدنی ناطقاً بذکر اللّه العزیز الودود و کم من لیل ما ادرکنی نائماً بل ناح لضرّی و بلائی و ما ورد علیّ فی هذا السّبیل الممنوع ینبغی لکلّ من آمن باللّه ان یتّبع مولاه علی شأن لا تمنعه حجبات العباد و لا تخوّفه جنود غافلون

ط

جناب ابن ابهر علیه بهآء اللّه

بسمی النّاطق الظّاهر العلیم الحکیم

انّا نحبّ ان نذکر و نقرأ ما انزلناه علی محمّد رسول اللّه أ لم یأن للّذین آمنوا ان تخشع قلوبهم لذکر اللّه سبحان‌اللّه در لیالی و ایّام آیات الهی و بیّنات صمدانی بمثابۀ غیث هاطل از سماء اراده نازل مع‌ذلک کل غافل الّا من اخذته ید الاقتدار و انقذته عن طین الأوهام امروز ظاهر شده آنچه که در جمیع کتب قبل و بعد قلم اللّه کل را بآن بشارت داده و ذکر نموده آیا چه شده که آذان عباد از اصغاء ممنوع و ابصار از مشاهده محروم ید عطای ربّانی در این ایّام نورانی رحیق بیان و کوثر عرفان را مبذول داشته هیچ مقبلی از این فیض اعظم و عنایت کبری بی‌نصیب نماند یا حزب اللّه یوم یوم انبساط و نشاط است در یکی از الواح این کلمات عالیات از قلم اعلی نازل قلنا روز روز نشاط و انبساط است نشاط از چه از صهبای محبّت الهی در این فجر روحانی طوبی از برای نفسی که خود را از کوثر بیان مقصود عالمیان مقدّس نمود و باستقامت تمام بر امر مالک انام قیام فرمود قیامی که عزّت اعدا و ثروت اشقیا آن را حرکت ندهد و از استقامت حقیقی بازندارد بگو یا حزب اللّه یوم یوم اللّه است دعوا ما عند القوم و عزّهم و ثروتهم و قدرتهم و فنونهم و علومهم و غنائهم ورائکم متمسّکین بما اشرق و لاح و سطع و فاح من افق سمآء ارادة اللّه ربّ العالمین براستی میگویم اگر نفسی فی‌الحقیقه لوجه اللّه بر تبلیغ امر قیام نماید البتّه در جمیع اشیاء بیانش نافذ و ذکرش متصرّف و ندایش محیط انّه هو المقتدر المهیمن العزیز الوهّاب

یا ابن ابهر علیک بهآء اللّه و نوره جناب اسد علیه بهائی حاضر و مکرّر شما را ذکر نموده و از فیّاض حقیقی طلب عنایت کرده و نامه‌های آن جناب را بساحت اقدس ارسال داشته هر کلمۀ آن گواهی داده بر توجّه و استقامت و خدمت آن جناب اصلاح بعضی امورات را ذکر نمودی بطراز قبول و عزّ رضا فائز و مزیّن نسأل اللّه تبارک و تعالی ان یؤیّدک علی اعلآء کلمته بین الغافلین من عباده انّه علی کلّ شیء قدیر این ایّام من غیر ستر و حجاب و تعویق و تأخیر سفینۀ بیان بر بحر معانی متحرّک و جاری بگو یا حزب اللّه توجّه نمائید یوم یوم نصرت است خود را محروم منمائید سبحان‌اللّه بعضی از نفوس معرضۀ غافله از اصغاء ندای الهی و مشاهدۀ جواهر و لآلی خزائن قلم اعلی محروم و ممنوعند آیا بچه حجّت و برهان بحضرت مبشّر ایمان آورده‌اند و از مرسل و منزل او غافل و محجوبند امروز جمیع مرسلین از فردوس اعلی و جنّت علیا ندا مینمایند و میفرمایند یا ملأ الأرض خود را از وساوس نفس و هوی مطهّر نمائید و قصد افق اعلی کنید امروز مکلّم طور بر عرش ظهور مستوی و ندایش از جمیع جهات مرتفع یا ابن ابهر بشنو ندای مظلوم را کمر خدمت را محکم کن و بذکر و ثنای حضرت مقصود مشغول باش شاید نفوس بعیده قصد قرب نمایند و گمراهان سبیل الهی را بیابند ظاهر شده آنچه که از اوّل ظهور ابوالبشر الی حین شبه و مثل نداشته طوبی لأذن سمعت ندآء اللّه المهیمن القیّوم و لبصر رأی منظره العزیز المحبوب کتاب اللّه ینطق امام الوجوه یمشی و یبشّر العباد الی افق لاح منه نیّر عنایة ربّهم الغفور قل یا ملأ المعرضین ذروا ما عندکم تاللّه قد اتی الموعود بسلطان مشهود به ماج بحر البیان و هاج عرف العرفان و ظهرت اسرار ما کان و ما یکون انظروا انظروا قد جری من بیانه فرات البرهان و ظهر کنز اللّه العزیز المکنون لعمری لا تمنعه شبهات الّذین اعرضوا عن الوجه و لا اشارات کلّ غافل محجوب اذکر من قبلی اولیائی و بشّرهم بعنایتی و رحمتی الّتی سبقت الوجود من الغیب و الشّهود قل أ فی اللّه شکّ ام فیما نزّل من سحاب الاراده ام فی سلطانه الّذی احاط الجنود و الصّفوف قل انّه ما اراد الّا اظهار امر اللّه المهیمن القیّوم و ارتفاع مقاماتکم یشهد بذلک من عنده علم کلّ شیء فی کتابه العزیز المخزون قل یا اولیآء اللّه و احبّائه افرحوا بما جرت اسمائکم من لسان العظمة و اذکارکم فی لوحه المبارک العزیز المحتوم کذلک اشرقت شمس البیان من افق سمآء البرهان فضلاً من عند اللّه منزل هذا الرّقّ المنشور البهآء المشرق من افق سمآء عنایتی علی اولیائی و احبّائی و علی کلّ ثابت راسخ متمسّک بحبل اللّه العزیز الودود

ذکر بعضی که من غیر شعور نطق مینمایند نمودی باید در جواب گفته شود الحمد للّه که مثل آن نفس غافلۀ ظالمۀ مفتریه مابین اهل حقّ نبوده و نیست این مقام شکر است نه شکایت بقای او از اوّل الی حین دلیل است بر نفاق و تزویر و کذبش چه اگر بصدق تکلّم مینمود بمثابۀ نورین نیّرین و اصفیای قبل و بعد عروج نموده بود لعمر اللّه بر منبر ارض صاد و حضور ابن شیخ باقر تکلّم نموده بآنچه که اکباد مقرّبین و مخلصین محترق حال در شهادت و انفاق و تسلیم و رضای نفوس مطمئنّۀ مقدّسه تفکّر نمائید و همچنین در نفوس مفتریۀ کاذبه هر یوم مشاهده مینمائید که بچه دسائس متمسّکند نزد معرض معرض و نزد مقبل مدّعی ایمان لعمر اللّه عالم صدق و صفا را آلوده نموده هر یوم بتدبیری وجود مضطرب خود را حفظ مینماید بگو ای دوستان امروز آفتاب حقیقت از افق سماء سجن عکّا ظاهر و باهر و ناطق ما منعه ظلم الجبابرة و لا سطوة الفراعنة و لا شبهات الّذین کفروا بیوم الدّین للّه الحمد در آنی خود را ستر ننمودیم من غیر ستر و کتمان امر اللّه را تبلیغ نمودیم من شآء فلیؤمن و من شآء فلیکفر انّ اللّه هو الغنیّ الحمید

این ایّام فکر جدیدی بخاطر آن نفوس مجعولۀ خائنه رسیده اراده کرده‌اند کتاب اللّه را سرقت نمایند و محو کنند قل ویل لکم یا اعدآء اللّه و ظهوره و امره اتّقوا و لا تکونوا من الظّالمین بیان پارسی کتابیست عظیم چه که مشعر و مدلّ بظهور حقّ جلّ جلاله است فی‌الحقیقه انسان متحیّر است نسأل اللّه ان یأخذهم بقهره و یمنعهم بسلطانه یا ایّها النّاظر الی الوجه بعینه کلمات قبل ظاهر شده بمثابۀ حزب موهوم با یکی از اصحاب مکالمه نموده‌اند انّ الموقن تمسّک بالبیان طرف مقابل ذکر نمود بیان شما صحیح نیست گفت آن بیانی که خدمت شماست فأت به گفت آنهم صحیح نیست گفت بیان صحیح کجاست گفت در جزیره است مقصود معلوم حال ملاحظه کنید چه عرف مکروهی از آن کلمه منتشر است نسأل اللّه ان یؤیّدهم علی الرّجوع و الصّدق و یوفّقهم علی الانابة لدی باب فضله انّه هو الجواد الکریم

ذکر بعضی را طلب نمودی انشآءاللّه کرّۀ اخری ارسال میشود اطمئنّ بفضل مولاک و کن من الفرحین

تفلیس

جناب محمّد قبل علی

الاقدس الاعظم الاعلی

انّا ندع الامم الی مطلع القدم و نبشّر العالم بهذا الاسم الّذی به فکّ ختم رحیق البقآء و انجذب اهل مدائن الاسمآء لعلّ النّاس یتنبّهنّ و یتوجّهنّ الی اللّه المهیمن القیّوم قد اضآء العالم من انوار وجه ربّه الرّحمن ولکنّ الامکان اکثرهم لا یشعرون قد اصبحت الشّمس مغطّیة بسحاب الاوهام بما ورد علیها من الّذینهم لا یفقهون قل یا قوم خافوا اللّه و لا تمنعوا الحقّ عمّا اراد لکم ان اقبلوا بوجوه بیضآء ثمّ استمعوا ما یأمرکم به فیهذا المقام الممنوع قد ذکرناک من قبل و تلک مرّة بعد اخری فضلاً من عندنا لتشکر مولی العالم و تذکره بهذا الاسم المحبوب

تفلیس

جناب محمّد قبل علی

الاقدس الاعظم الاعلی

انّا ندع الامم الی مطلع القدم و نبشّر العالم بهذا الاسم الّذی به فکّ ختم رحیق البقآء و انجذب اهل مدائن الاسمآء لعلّ النّاس یتنبّهنّ و یتوجّهنّ الی اللّه المهیمن القیّوم قد اضآء العالم من انوار وجه ربّه الرّحمن ولکنّ الامکان اکثرهم لا یشعرون قد اصبحت الشّمس مغطّیة بسحاب الاوهام بما ورد علیها من الّذینهم لا یفقهون قل یا قوم خافوا اللّه و لا تمنعوا الحقّ عمّا اراد لکم ان اقبلوا بوجوه بیضآء ثمّ استمعوا ما یأمرکم به فیهذا المقام الممنوع قد ذکرناک من قبل و تلک مرّة بعد اخری فضلاً من عندنا لتشکر مولی العالم و تذکره بهذا الاسم المحبوب

انّا نذکر من اراد الوجه و نطق بثنآء اللّه مالک الوجود هذا یوم فیه قام النّاس للّه المهیمن القیّوم و هذا یوم اخبر به اللّه و بشّر به العباد بقوله ان اخرج القوم من الظّلمات الی النّور و ذکّرهم بأیّام اللّه کذلک قضی الأمر من لدی اللّه ربّ ما کان و ما یکون هذا یوم فیه مرّت الجبال و القوم اکثرهم لا یفقهون قد حضر کتابک لدی المظلوم و سمعنا ما نادیت اللّه ربّ البیت المعمور قد فاز حنینک بالاصغآء و انزلنا لک ما لا یعادله شیء من الأشیآء و لا کنز من الکنوز تمسّک بالحبل الأعظم و تشبّث بذیل اللّه ربّ المقام المرفوع الّذی فیه نطق لسان العظمة و دعا الکلّ الی مقرّه المحمود من النّاس من اخذه جذب آیات ربّک علی شأن نبذ العالم مقبلاً الی اللّه مالک القدم اقبل و سمع و اجاب و فاز بما کان مذکوراً فی افئدة الأنبیآء و مسطوراً من القلم الأعلی فی لوحی المحفوظ قد اردت الغفران من عمّان رحمة ربّک الرّحمن انّا طهّرناک فضلاً من عندنا بمآء العنایة و الألطاف انّ ربّک هو المشفق العطوف انّک اذا وجدت عرف کلماتی و فزت بأثر قلمی ذکّر ایّامی و ما ورد علیّ من اعدائی الّذین نبذوا امر اللّه عن ورائهم بما اتّبعوا کلّ عالم مردود و کلّ جاهل متروک قد افتی علینا الّذین عند ذکرنا قاموا و قالوا ما قالوا و لمّا اظهرنا الأمر اعرضوا عنّا و اعترضوا علینا بظلم ناح به اهل الملکوت انّا نوصیک بما یرتفع به امر اللّه هذا ما ینبغی لمن اقبل الی الأفق الأعلی فی هذا الیوم الموعود البهآء علی اهل البهآء الّذین تمسّکوا بعهد اللّه و میثاقه و عملوا بما امروا فی لوحه المسطور الحمد للّه مالک الملوک و سلطان الجبروت

سروستان

کربلائی صادق

هو الأقدس الأعظم

انّا نذکر من اقبل الی اللّه و تمسّک بالعروة الوثقی الّتی اظهرناها بهذا الاسم العظیم طوبی لقاصد قصد المقصود و لطالب توجّه الی اللّه ربّ العالمین قد سبقت رحمتنا العالم و احاط کرمنا من فی السّموات و الأرضین انّا نأمرک بالاستقامة الکبری علی حبّ ربّک مولی الوری تمسّک بها منقطعاً عن المریبین قد تضوّعت رائحة القمیص و هاج عرف اللّه بین کلّ صغیر و کبیر نعیماً لمن فاز به و ویل للغافلین ان افرح بذکر المظلوم ایّاک انّه یذکر احبّائه بعد الّذی یکون بین ایدی الظّالمین کذلک ارتفع صریر قلمی و ماج بحر رحمتی فضلاً من عندی علیک ان اشکر و قل لک الحمد یا مطلوب الطّالبین

جناب میرزا ابوطالب

هو المبیّن العلیم

انّا نذکر من اقبل الی الوجه و آمن باللّه الفرد الخبیر ان یا طالب انّ المطلوب ینادیک من سجنه العظیم و یذکرک بذکر لاح به افق البیان و تزیّن کلّ هیکل بطراز اسمی الحکیم ان افرح بما توجّه الیک البحر الأعظم من هذا المقام البعید و یدعوک الی اللّه خالصاً لوجهه یشهد بذلک کلّ الأشیآء ولکنّ النّاس اکثرهم من الغافلین لعمر اللّه قد ربح من اقبل الی الأفق الأعلی و خسر کلّ من اعرض فی هذا الیوم البدیع طوبی لمن توجّه بسمعه الی السّدرة الّتی تنادی بین العالم و لبصر رأی هذا المنظر الکریم قل

یا اله الأسمآء و فاطر السّمآء اسئلک بأن تجعلنی من الّذین شربوا رحیق الاستقامة من ایادی عطائک و قدّرت لهم خیر الآخرة و الأولی فی صحائف امرک ای ربّ انا الّذی توجّهت الیک و قصدت کعبة لقائک و افق وصالک فاکتب لی ما ینبغی لجودک و احسانک انّک انت المقتدر المتعالی المعطی الکریم

جناب آقا محمّدرضا زواره

هو البهیّ الابهی

انّا نسمع فی هذا الحین النّدآء الّذی ارتفع بین الارض و السّمآء کانّ المنادی هو اللّه ربّ العالمین فلمّا توجّهنا الیه بسمعنا الاطهر سمعنا یقول یا معشر البشر تاللّه قد ظهر المنظر الاکبر و جعله اللّه مقرّ عرشه العظیم یا اهل الامکان قد ظهر الرّحمن بالبرهان توجّهوا و لا تکونوا من الغافلین انّا ذکرنا لک ما اسمعنا اسمنا القیّوم الّذی هو هذا النّاطق الامین لتحمد و تشکر من خلقک و عرّفک هذا الیوم المنیر البهآء علی اهل البهآء من لدی اللّه العزیز الجمیل

هو الشّاهد الخبیر

انّا نشهد بما شهد اللّه انّه لا اله الّا هو اقراراً بوحدانیّته و اعترافاً بفردانیّته و عظمته و سلطانه و نشهد انّک ارسلت الی المظلوم ما لا یعادله الکنز المختوم و کان احبّ عندی من کلّ الأشیآء المشهودة فی ملکوت الانشآء نسأله تعالی بأن یجزیک احسن الجزآء فی الآخرة و الأولی انّه ربّ ما یری و ما لا یری و ربّ العرش و الثّری و ارسلنا الیک ما تشرّف باللّقآء لتجد منه عرف الشّفقة و العنایة لعمری انّ عرفه یجذبک الی مقام لا یذکر بالبیان الأمر بید اللّه مالک الامکان و مربّی الأدیان

فی ک خ

م‌ح

بسم اللّه العلیّ الأبهی

انّه هو حینئذ حیّ فی هذا الأفق العزیز المنیر یشهد و یری و یقول مخاطباً لملإ المقرّبین طوبی لکم بما فزتم بلقآء اللّه و عرفانه و کسّرتم اصنام الوهم و الهوی و فزتم بأنوار الوجه فی هذه الأیّام الممتنع المنیع قل من عرف اللّه انّه فاز بلقائه و دخل جنّة الّتی کان قصر من قصورها معادل السّموات و الأرضین طوبی لهم بما استقرّوا علی فلک البهآء و انقطعوا عن الّذینهم کفروا باللّه العلیّ العظیم قل من اقبل الیه فقد اقبل الی اللّه و سفرائه و من اعرض عنه فقد اعرض عن مبدعه ثمّ عن المرسلین قل یا قوم اتّقوا اللّه و لا تتّبعوا الّذینهم نکثوا میثاق اللّه و نکصوا علی عقبیهم بالاعراض تاللّه انّهم ناکسوا رؤوسهم فی تلک الأیّام فی محضر ربّهم العزیز العلّام کذلک کان الأمر ولکنّ النّاس هم فی حجاب عظیم انّه لهو الّذی نطق فی کلّ شیء بأنّی انا اللّه لا اله الّا انا العزیز الکریم و ینطق حینئذ فی کلّ شیء بأنّی انا محبوب العارفین و مقصود العالمین و بهآء من فی السّموات و الأرضین

قل کلّ ما یخرج من فمه انّه لمحیی الأبدان لو انتم من العارفین کلّ ما انتم تشهدون فی الأرض انّه قد ظهر بأمره العالی المتعالی المحکم البدیع اذا استشرق عن افق فمه شمس اسمه الصّانع بها تظهر الصّنایع فی کلّ الأعصار و انّ هذا لحقّ یقین و یستشرق هذا الاسم علی کلّ ما یکون و تظهر منه الصّنایع بأسباب الملک لو انتم من الموقنین کلّ ما تشهدون ظهورات الصّنعیّة البدیعة کلّها ظهر من هذا الاسم و سیظهر من بعد ما لا سمعتموه من قبل کذلک قدّر فی الألواح و لا یعرفها الّا کلّ ذی بصر حدید و کذلک حین الّذی تستشرق عن افق البیان شمس اسمی العلّام یحمل کلّ شیء من هذا الاسم بدایع العلوم علی حدّه و مقداره و یظهر منه فی مذ الأیّام بأمر من لدن مقتدر علیم و کذلک فانظر فی کلّ الأسمآء و کن علی یقین منیع قل انّ کلّ حرف تخرج من فم اللّه انّها لأمّ الحروفات و کذلک کلّ کلمة تظهر من معدن الأمر انّها لأمّ الکلمات و انّ لوحه لأمّ الألواح فطوبی للعارفین و هذا ما نزل فی ظاهر الأمر و من کان ناظراً الی حکم الباطن یوقن بأنّ فی کلّ حرف نزلت من سمآء بیان ربّکم الرّحمن لکنز روح الأوّلین و الآخرین و لا یعادلها کلّ ما خلق بین السّموات و الأرضین

کذلک نزّلنا علیک الآیات بالحقّ لأنّ لک قدّر شأن من الشّؤون ان تستقیم علی امر هذا المسجون الغریب الّذی حبس فی هذه الأرض و اعترضوا علیه عباده المستضعفین الّذین آمنوا به فی ظهور قبله فلمّا ظهر فی قمیص آخر کفروا به الا لعنة اللّه علی الکاذبین انّهم کانوا ان یستروا وجوههم خوفاً من انفسهم فلمّا اظهرنا الأمر بسلطان مبین خرجوا عن السّتر و الکتمان و حاربوا باللّه ربّهم الرّحمن الرّحیم کذلک یظهر اللّه خافیة صدور الّذینهم کانوا فی مریة و نفاق عظیم انّک انت کن راعی اغنام اللّه ثمّ احفظهم من ذیاب الأرض و لا تکن من الغافلین لأنّ الذّئب یعوی عن خلفهم و ینتظر لیجد من فرصة کذلک بیّنّا لک الأمر لتکون من العالمین ان اجتمع عباد اللّه ثمّ احفظهم عن رمی الشّیاطین فسوف یظهر فی کلّ ارض آثارهم و هیاکلهم اذاً تجنّب منهم و توکّل علی اللّه العزیز المنیع بذلک اخبرنا عبادنا من قبل و نخبرک حینئذ فضلاً من لدنّا علیک و علی عبادنا الموقنین

قل یا قوم هذا علیّ بالحقّ قد جآءکم بآیاته ثمّ ببیّناته ثمّ ببرهانه الأعظم العظیم و ینطق کما نطق من قبل و یشهد بذلک کلّ منصف بصیر اتّقوا اللّه و لا ترتکبوا ما نهیتم عنه فی کلّ الألواح و لا تجادلوا بالّذی بارادة من عنده خلقتم و خلق اهل ملإ الأعلی ثمّ اهل سرادق العظمة و البقآء ثمّ اهل السّموات و الأرضین و انّه اشرق عن افق الأبهی فسبحان نفسه العلیّ الأعلی و جری عن یمینه انهار عزّ منیع من شرب قطرة منها لن یمت ابداً و هذا ما رقم من قلم القدرة علی لوح عزّ حفیظ قل یا قوم لا تحرموا انفسکم عمّا قدّر لکم و لا تکوننّ من الغافلین قل انّ الغلام ما اراد منکم شیئاً و یشهد بذلک کلّ منصف علیم و انفق روحه حبّاً لمن فی السّموات و الأرض لیطهّرهم عمّا یمنعهم عن الصّعود الی ملکوت اللّه المقتدر العلیم الخبیر و ورد علیه فی کلّ حین ما لا ورد علی سفرآء اللّه من قبل و انتم تصدّقوننی لو تکوننّ من المنصفین قل یا ملأ البیان یکفینی ملل القبل الّذین اعترضوا علیّ و وردوا فی کلّ حین ما بکت عنه عیون المقرّبین انتم فارحموا علی نفسی ثمّ علی انفسکم اتّقوا اللّه و لا تکوننّ من الظّالمین قم علی الأمر بقدرتی و سلطانی و لا تخف من احد لو یعترض علیک کلّ الخلائق اجمعین أ تحبّ نفسک ازید عن نفس اللّه تاللّه هذا لا ینبغی لک لأنّک انت من الّذین کتبت اسمائهم علی الواح اللّه العلیم الحکیم انّ الدّنیا ستفنی لا ینبغی لأحبّائی بأن یلتفتوا الیها طهّر نفسک عنها و کن فی انقطاع مبین طیّر فی کلّ حین الی سمائی لتسمع نغماتی و تشرب عن کوثر حیوانی و تسیر فی ممالک انسی و افلاک قدسی و تطّلع بخفیّات امری کذلک یأمرک هذا القلم الأعلی لتستفرح فی نفسک و تکون علی استقامة بدیع فألق التّکبیر من قبل اللّه علی وجه امّک و اختک ثمّ بشّرهما ببشارات الرّوح لتکونا من المبشّرات فی لوح عزّ عظیم

ثمّ ذکّر من لدنّا عبدنا البا و کبّر علی وجهه من لدی اللّه ربّک و ربّ العالمین قل یا عبد أ تسکن فی البیت و کان المحبوب فی بلآء عظیم أ تستریح فی نفسک و کان الرّوح تحت اظفار المشرکین ایّاک ان تغفل عن ذکر ربّک و انّ بذکره تشتعل افئدة المخلصین الّذین قاموا علی حبّ اللّه و امره تاللّه انّهم لعباد الّذین یکبّرنّ علیهم اهل ملإ الفردوس ثمّ ملائکة المقرّبین قل انّ نصره فی تبلیغ امره ایّاکم ان تجاوزوا منه یا ملأ الموحّدین انّ الّذین یسفکون الدّمآء اولئک فی غفلة عظیم قل یا قوم لو تریدون ان تجاهدوا مع اعدآء اللّه اذاً جاهدوا مع انفسکم هذا اقرب بالتّقوی لو انتم من العالمین لو تقدرون فی انفسکم فأحیوا عبادنا المیّتین لیقومنّ بروح الایمان علی امر اللّه ربّهم و ربّ آبائهم الأوّلین قل یا قوم لا تسفکوا الدّمآء انّه حرّم علیکم فی الکتاب من لدن عزیز حکیم قل انّ اللّه قد بعثنی للایتلاف و الاتّحاد اتّقوا اللّه یا ملأ الأرض و لا تکوننّ من الظّالمین من یعمل سوء یرجعه المشرکون الی نفسی المظلوم الفرید اتّقوا اللّه و لا ترتکبوا ما یرجع به الضّرّ الی سدرة اللّه الممتنع العزیز الرّفیع انّک انت فاطمئنّ بفضل اللّه و رحمته و انّ رحمته سبقت العالمین من یستقیم علی هذا الأمر انّه من اعلی الخلق عند اللّه و یطوف فی حوله اهل ملإ العالین و التّکبیر من اللّه علی ضلعک لتحمد اللّه ربّها و تکون من الشّاکرات فی لوح قدس حفیظ

ثمّ ذکّر من لدنّا عبدنا مهدی لیفرح بذکر اللّه و یکون من الرّاسخین علی هذا الأمر الّذی به انصعق کلّ من فی السّموات و الأرض الّا من عصمه اللّه بفضل من عنده و انّه لعلی کلّ شیء قدیر ان یا عبد قم علی امر اللّه و انّ قیامک علی امره لخیر لک عمّا خلق بین السّموات و الأرضین لا تمنع نفسک عن هذا الکوثر الّذی جری بالحقّ من اصبع ربّک العادل القدیم ثمّ اشرب منه باسمنا الأبهی و لا تخف من المشرکین الّذین اذا یروا کوثر الحیوان لم یشربوا منه و اذا یجدون مآء الصّدید لیکوننّ من الشّاربین طهّر نفسک عمّا یکرهه اللّه ربّک ثمّ تجنّب من اعدائه و تمسّک بهذه العروة المتین ان اجعل مرادک ما اراد اللّه ثمّ ارض بما قدّر لک و انّه لهو ارحم الرّاحمین ثمّ ذکّر من لدنّا ضلعک لتسرّ فی نفسها بذکر اللّه العلیّ العظیم و الرّوح علیک و علیها و علی ابنک و بنتک من لدن غفور کریم

ان یا محمّد بلّغ رسالات ربّک صدقاً و عدلاً ثمّ ذکّر النّاس بهذا النّبإ الأعظم العظیم لیقومنّ الکلّ علی ثنآء بارئهم بین الخلائق اجمعین کذلک غنّت الورقآء علی افنان دوحة البقآء لتجذبکم نغماتها و تقرّبکم الی اللّه ربّکم و ربّ العالمین و ینقطعکم عمّا سوی اللّه و یبلغکم الی مقرّ الّذی فیه استضآء وجه الرّحمن عن افق نفسه العلیّ العظیم طوبی لمن بلغ الی هذا المقام و سمع آیات ربّه و شرب من هذا الکوثر الّذی جری عن یمین العرش و یشربنّ منه عباد اللّه المنقطعین و الرّوح و العزّ و البهآء علیک و علی الّذینهم انقطعوا عن کلّ شیء و طاروا فی هوآء محبّة ربّک الغفور الرّحیم

انّی انا اللّه لا اله الّا انا الرّحمن الرّحیم انّی انا اللّه لا اله الّا انا السّلطان العظیم انّی انا الّذی خلقت الموجودات بأمری و ذرئت الممکنات جوداً من عندی و انا المقتدر علی ما اشآء و انا العلیم الحکیم و بأمری اشرقت الشّمس عن افق السّمآء و غنّت عندلیب القدس بأنّ هذا لجمال اللّه فی ناسوت البدآء و ظهور اللّه فی ملکوت العلی و بطون اللّه فی جبروت البقآء و ساذج القدم فی هذا القمص المنیر البیضآء کذلک کنت من اوّل کلّ اوّل الهاً فرداً احداً وتراً صمداً باقیاً دائماً حیّاً مریداً مقتدراً عزیزاً قیّوما و اکون سلطاناً ملکاً حکماً عالماً قادراً ازلاً ابداً حیّاً دائماً کائناً معبودا

جناب ملّا رضا علیه بهآء اللّه زو

بنام خداوند یکتا

اوّل فجر برخواستیم و بارضیکه باسم حق مذکور است توجّه نمودیم و چون داخل شدیم جمیع را از کوثر لقا مسرور یافتیم از هر یک از اشجار و ازهار و اوراق و اثمار ندای الملک للّه اصغا نمودیم یا ایّها المقبل الی افقی سکر بیان رحمن بشأنی اشیای بستانرا اخذ نموده که هر ذرّه‌ئی از ذرّات ترابش بترنّمات بدیعۀ منیعه بذکر حق جلّ جلاله مشغولند امروز روزیست که جمیع مقرّبین و مخلصین لقای او را از حق جلّ جلاله مسئلت مینمودند و کتب الهی بر این گفتار شاهد و گواه طوبی از برای نفوسیکه باصغای ندا فائز شدند و بمشاهدۀ افق مفتخر گشتند چشم از برای امروز است و گوش از برای این ایّام چه که ندای محبوب عالمیان مرتفعست و افق جمال بنور وجه منوّر جناب مسافر شما را ذکر نمود و این لوح امنع اقدس که جمیع عالم بحرفی از او معادله نمینماید نازل تا بآن مسرور شوی و بذکر حق جلّ جلاله ناطق گردی الامر بیده و هو الآمر الحکیم اگر دوستی یافتی از قبل مظلوم تکبیر برسان و بگو ایّاک ایّاک ان تمنع نفسک فی ایّام اللّه دع العالم بالاسم الاعظم انّه یحفظک و یهدیک الی صراط اللّه العزیز الفرد الواحد العلیم

هو اللّه تعالی

اگر این عبد بخواهد ذکر احزان وارده نماید ممکن نه و احدی جز حقّ بر احصای آن قادر نه لن یصیبنا الّا ما کتب اللّه لنا حمد خدا را که اخوی را ملاقات نمودید و بر وضع حرکت و تفصیل او مطّلع شدید فواللّه الّذی لا اله الّا هو که آنچه در امر شنیدید جمیع از این عبد بوده و احدی مطّلع نه جز میرزا احمد که او هم خدمت شما رسیده و دیگر یکی از اخوان که به کلیم معروف است و در این ارض حاضر و مصلحت ذکر و انتشار اسم او را این دو دیدند چه که این عبد بسیار معروف بوده و اکثری از اهل مناصب بعداوت ثابت لذا اسم او مذکور شد و چه مقدار در وصفش ذکر و تحریر شده و کل باسم نقطۀ اولی مشهور و از این مراتب گذشته چه مقدار در تعلیم و تربیت و حفظش جهد و سعی مبذول شد و در موارد بلایا مستور و در مواقع قضایا منهزم و این عبد مابین اعدا مبتلا و آن جناب استماع نموده‌اند که چه مقدار ظلم و اعتساف تحمّل نمودم فواللّه شبی آسوده و مطمئن نیاسودم و کفی باللّه شهیدا البتّه اجتماع اهل عراق و علمای عجم را استماع نمودید که چگونه بر عناد قیام نمودند تا آنکه بفضل اللّه دست قدرت الهی جمیع را مخذول نمود و باین ارض وارد شدیم اخوی چون از نفس خود مطمئن شد و این ارض را ساکن دید در سرّ یکی از خدّام را بر قتلم گماشت فلمّا اظهر اللّه خافیة صدره مضطرب شده انکار نمود و بخود آن خادم نسبت داد بعضی از مکاتیب بخطّ او ظاهر شد که حال موجود است و بعد این عبد از کل خارج شد و متوکّلاً علی اللّه در بیت ساکن و مع‌ذلک نار غضبش ساکن نشد باطراف الواحی نوشته و فرستاده و آنچه را خود عامل بوده باین عبد نسبت داده چه که از همج رعاع ارض مطمئن است که آنچه بگوید محقّق و ثابت است اگرچه این مسئله را درست فهمیده چنانچه اکثری او را ندیده‌اند و آنچه شنیده‌اند از این عبد بوده مع‌ذلک بمحاربه با جمال احدیّه برخاسته‌اند فافّ لهم و علی الّذین اتّخذوهم لأنفسهم اولیآء من دون اللّه و هر ذی بصری از آنچه نوشته شأن و مقام او را ادراک مینماید باری اموری مرتکب شده که هیچ نفسی ارتکاب ننموده انّما اشکو بثّی و حزنی الی اللّه انشآءاللّه امیدواریم که آن جناب در ظلّ سدرۀ امر ساکن باشید و از جمیع منقطع و البهآء علیک و علی من معک

در فقرۀ حاجی میرزا احمد مرقوم داشتید فجزاک اللّه جزآء حسناً لا یعقبه البدآء و انّه کان علی کلّ شیء قدیر

منصور

اگر برود بخواند

اودعت نفسی تحت حفظک و حمایتک فاحفظها یا حفّاظ العالمین

اگر نه مرتبه بخواند بهتر است

هو الحیّ

اگر شمس جهانی اشراق انوار بهجتت کو و اگر قمر رضوانی ابتهاج ضیاء اسرار قدست کو و اگر از قاصرات غرفات جنّات احدیّتی جذبه و شوقت کو و اگر از طلعات سرادقات ربوبیّتی وله و ذوقت کو آخر هر مقامی را نشانی هست و هر رتبه را آیتی در کار مشک ختای احدیّه بی روحات دلکش معلوم نگردد و طیب سنای سبای صمدیّه بی نفحات دلپذیر چه کار آید اگر صورت بی معنی مراد است تصویر هندی بسیار است و در بغداد صفحۀ آن را در سوق الحراج بعشر عشر دینار میدهند و اگر معنی مطلوب و مقصود است آن را ظهور و بروزی باید تا نسایم شمال قدس عما از مجعّدات گیسو قسمت بردارد و نفایس مرغولات عزّ ضیا از معطّرات شمامۀ مجد او نصیب یابد اینست شأن جواهر مجرّدات و سواذج مقدّسات طوطی بی‌نطق از صعوه کمتر بنظر آید و شمس بی نور و بها البتّه از ذرّه پست‌تر پای محبّت مستقیم کن تا سر رفعت برافرازی قلم نیستی بر لوح منیر دل بکش تا علم هستی فوق جبل قدرت بر پا نمائی ولکن کلّ ذلک من فضل اللّه یؤتیه من یشآء غیر ساذج وجود را از این نعمت قسمتی نیست و جز جوهر نفوس را از این حوض نصیبی نه و انّه هو معطی ما یشآء لما یشآء

جناب ملیح‌اللّه که عوالم وجود حقیقی را بی ملح خوش طعم او طعمی نیست و مزه نه بوفور تکبیر مکبّر شوید

آمیرزا رضاقلی

هو اللّه تعالی

اگرچه دفتر عاشقان ببیان طی نشود و نامۀ مشتاقان بقلم امکان اتمام نپذیرد ولکن اگر بحری از وصال دست ندهد بنمی از اذکار باید قانع شد مدّتی است که از مدینۀ قرب سبا طیری نپریده و بلبلی بگلذار رو ننموده گویا رسم وفا از اهل بقا زایل شده و یا آزادگان را غم هجران بدل نمانده و یا دوستان بساط معنوی را قاصد مقصود نگردد و حجاب بعد محجوب نگرداند بی‌ قاصد نامه فرستند و بدل راز گویند بی قلم رقم زنند و بی لقا وصال جویند و در عین بعد بقرب رسند بلی اینمراتب حق است ولکن این قسمت دل باشد نه نصیب آب و گل روح اگر از غذاهای معنوی مسرور است ولکن جسد را اطعمۀ ظاهری درخور گوش ظاهر را نغمۀ ظاهری باید و گوش معنوی را رنّۀ الهی شاید چشم سرّی جمال باقی ملاحظه نماید و چشم سَری جلال آفاقی مشاهده کند پس مقبول آن است که جمیع مراتب را باندازه قسمت بخشد و نصیب دهد

مظهر صدق اللّه فی الحقّ و الخلق جناب ملّا محمّدصادق ملاحظه فرمایند

هو اللّه تعالی جلّ بهآئه

اگرچه مدّتها است که هبوب عنایتی از شطر آنجناب بر قلب این مسکین نوزیده و قلم محبّت باسم این فانی رقم نزده ولکن این عبد بمقتضای اینکه المؤمنون نفس واحده و روح واحد و جسد واحد لذا مراتب حب و اتّحاد که در نفس خود و آنجناب مشاهده مینمودم کذلک آنجنابرا هم بهمین قسم حمل نموده تا آنکه در این ایّام جناب شیخ روّح اللّه روحه بشطر محبوب توجّه نموده در تلقاء عرش بین یدی مقصود حاضر شد مع دو نفس دیگر جناب آقا علی‌اکبر و جناب آقا سیّد اشرف و چون میقات وقوف در جوار رحمت سلطان رؤف باتمام رسید و اذن رجوع از سماء مشیّت نازل لذا این عبد بر خود لازم شمرده که در محضر آنجناب خود را بوسیلۀ مراسله مذکور دارم تا مراتب حبّ مستورۀ در دل در عالم ظاهر جلوه نماید و باطن بقمیص ظاهر و ظاهر بطراز باطن ظاهر و هویدا گردد چه که لا زال محبوب ذو الجلال دوست داشته که جمیع اعمال عاملین که خود را منسوب بحق دانسته‌اند بتمام عمل ظاهر شوند یعنی آنچه از ایشان صادر میشود قابل امورات ظاهریّه و شئونات باطنیّه هر دو باشد لیدلّ ظاهرهم علی باطنهم و باطنهم علی ظاهرهم

و بعد آنکه اگر این عبد بخواهد از قضایای وارده و بلایای نازله که در این ارض بر جمال احدیّه وارد شده ذکر نماید البتّه خود را قاصر مشاهده نماید و بر حزن آنجناب هم بیفزاید لذا این عبد باین اذکار نپرداخته و بعهدۀ راجعین گذارده که بقدر وسع خود آنچه ادراک نموده‌اند البتّه معروض خواهند داشت ولکن خدمت آنجناب معروض میدارم که آنقدر معلوم آنحضرت بوده که این ایّام را شبهی و نظیری و مانند نبوده و نخواهد بود و بر هر نفسی لازم که بقدر وسع در اثبات امر الهی و تبلیغ ظهور عزّ صمدانی تقصیر ننماید و بجمیع ارکان در نصر امر که تبلیغ محض است بکوشند

و دیگر چه عرض نمایم از احتجاب بعضی با آنکه شمس عزّ اقبال از افق قدس اجلال بشأنی اشراق فرموده که جمیع عالمرا احاطه نموده و بکمال قدرت و سلطنت ظاهر شده و مع ‌ذلک بعضی باوهام تشبّث جسته و از عرفان جمال ملیک علّام دور مانده‌اند زهی حسرت بر چنین نفوس با وصایای شافیه و مواعظ بالغه که از مصدر عزّ احدیّه در صحف منزله نازل شده مع ‌ذلک ابعد از ملل قبل و اغفل از کلّ من علی الارض ملاحظه میشوند باید در کلّ حین پناه بخدا برده که شاید از بدایع عنایت محیطه و رحمت منبسطۀ خود این عباد را از شاطی عزّ قدمیّه محروم نفرماید و بر صراط امریّه که الیوم جمیع عالمرا احاطه نموده مستقیم و مستقر دارد

در این حین از یمین عرش نازل که بنویس ببقیّة آل اللّه فی الارض که ای مظهر صدقم اگر بر فراش آرمیده‌ئی سر بردار و اگر نشسته‌ئی بقوّۀ اسمم برخیز و اگر ایستاده‌ئی بشوق جمالم طیّر و اگر در طیرانی بسلطان قدرتم عرّج و اگر در عروجی بملیک امرم قف علی مقرّک فی هوآء الرّوح ثمّ افتح شفتاک باسمی الفتّاح ثمّ حرّک لسانک باسمی المحرّک ثمّ انطق علی لحنی قل یا ملأ الارض و السّمآء تاللّه الحقّ قد ظهر ملیک البقآء و اشرق عن افق البدآء بسلطانه العلیّ الاعلی ثمّ بدّل قمیص اسمه و ظهر باسمه الابهی فوق منظر الاعلی مقرّ الّذی یطوفنّ فی حوله ملکوت الصّفات و الاسمآء ان یا قوم ان تریدنّ ان تشهدنّ قدرة اللّه فاشهدنّ قدرته الّتی احاطت کلّشئ و ان تریدنّ ان تنظرنّ سلطنة اللّه فانظرنّ سلطنته الّتی غلبت کلّشئ و ان تقصدنّ ان تلاحظنّ رحمة اللّه فانظرنّ الی رحمته الّتی سبقت کلّشئ و ان تریدنّ ان تنظرنّ الی عظمة اللّه و هیمنته حوّلنّ البصر الی عظمته الّتی قامت علی کلّشئ و ان تریدنّ ان تسمعنّ نغماته فلتسمعنّ کلمته الّتی خلقت بامره و ارتفعت علی کلّشئ و ان تریدنّ ان تشرّفنّ بلقآئه تاللّه هذا جماله قد ظهر علی کلّشئ کذلک نطق لسان القدم حینئذ ان استمع لما اوحی الیک ثمّ بلّغه الی العباد لعلّ تطهّرنّ انفسهم عن دنس الاوهام و یبلغنّ الی مقام الّذی قدّر لهم و کذلک امرک قلم الامر حینئذ من لدی اللّه المقتدر المهیمن العزیز القیّوم

پس ای مظهر صدقم جهد نما که مطابق باین اسم در ارض ظاهر شوی و صدقیکه عند اللّه محبوب بوده آنست که بثناء نفسش قیام نمائی و بذکر امرش مشغول شوی چه که هیچ صدقی با کلمه‌ئی که للّه بآن تکلّم میشود برابری ننموده و نخواهد نمود پس خوشا حال آن نفوسیکه باین رتبۀ بلند اعلی فائز شوند و از برای صدق مراتب لا یحصی عند اللّه مقرّر است که ذکر آن در این ورقه نگنجد و از جملۀ آن مراتب صدقی است که در میانۀ ناس معروفست و باین رتبه که انشآء اللّه فائز شده پس سزاوار آنکه جهد منیع مبذول داری که بصدق اعظم که طائف حول منظر اکبر است فائز شوید و مرزوق گردید فهنیئاً للواصلین انتهت کلمات اللّه

و اینعبد در آخر عریضه معروض میدارد که انشآء اللّه لا زال آنجناب بذکر محبوب مشغول بوده بشأنیکه اثرش در تمام عالم ظاهر شود و ما من کلمة الّا و لها اثر عند ربّک و کذلک قدّر من لدن عزیز قدیر و از خدا میطلبم که بلقا مرزوق شوم تا از اسرار خفیّه و رموزات مستوره بی لسان و بیان معروض و مذکور دارم

جناب ابن که منظور نظر حق جلّ اعزازه بوده از لسان این عبد ببدایع ذکر منیع اظهار خلوص فرمائید و مراتب حبّ این بنده در آنحضرت اظهر از آنست که بذکر ظاهر شود و یا ببیان ثابت گردد و کان اللّه عالم بما فی قلبی و انّه لهو العلیم الخبیر

و دیگر احباب آن ارض یعنی آنانکه از کأس تجرید نوشیده‌اند و از جام تفرید مرزوق گشته‌اند بذکر لا نهایه از جانب این عبد متذکّر فرمایند و الرّوح و العزّ و البهآء علیک و علی الّذینهم کانوا معک ثمّ علیهم جمیعاً

عبداللّه و خادم احبّآئه آقا جان

بنام دوست یکتا

ای احزاب مختلفه باتّحاد توجّه نمائید و بنور اتّفاق منوّر گردید لوجه اللّه در مقرّی حاضر شوید و آنچه سبب اختلاف است از میان بردارید تا جمیع عالم بانوار نیّر اعظم فائز گردند و در یک مدینه وارد شوند و بر یک سریر جالس این مظلوم از اوّل ایّام الی حین مقصودی جز آنچه ذکر شد نداشته و ندارد شکّی نیست جمیع احزاب بافق اعلی متوجّهند و بامر حقّ عامل نظر بمقتضیات عصر اوامر و احکام مختلف شده ولکن کل من عند اللّه بوده و از نزد او نازل شده و بعضی از امور هم از عناد ظاهر گشته باری بعضد ایقان اصنام اوهام و اختلاف را بشکنید و باتّحاد و اتّفاق تمسّک نمائید این است کلمۀ علیا که از امّ الکتاب نازل شده یشهد بذلک لسان العظمة فی مقامه الرّفیع آن جناب و سایر اولیا باید باصلاح عالم و رفع اختلاف امم تمسّک نمایند و جهد بلیغ مبذول دارند انّه هو المؤیّد الحکیم و هو المشفق الکریم

خ

جناب احمد

بنام مقصود عالمیان

ای احمد ندایت شنیده شد و توجّهت لدی المظلوم مذکور آمد یعنی بلسان ملأ اعلی در سبیل حقّ بلایای متعدّده دیدی و رزایای کثیره حمل نمودی حرفی از دهن خارج نمی‌شود مگر آنکه آذان واعیۀ علم الهی آن را اصغا می‌نماید و عملی در عالم احداث نه مگر آنکه صورت آن در مرآت علم مشاهده میشود پس بیقین بدان آنچه بر تو و برادر تو در سبیل حقّ وارد شده در کتاب اسماء از قلم اعلی ثبت گشته شاید آسمان ظاهر منفطر و معدوم شود ولکن ذکری که از قلم قدم جاری فنا آن را اخذ ننماید و بدوام اسماء الهی باقی و دائم خواهد ماند طوبی لک بما ایّدک اللّه علی ذلک و فزت بهذا اللّوح الّذی فیه شهد الرّحمن باقبالک الیه انشآءاللّه مؤیّد شوی بر آنچه لدی الحقّ محبوب است ان اذکر ربّک و قل

لک الحمد یا من ایّدتنی علی ما ورد علیّ فی سبیلک و الاصطبار فی امرک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت العلیم الحکیم

البهآء علیک و علی اخیک الّذی فاز بأیّام ربّک و آمن بالفرد الخبیر

ق

امّ محمّد تقی

بنام خداوند یکتا

ای امة‌اللّه استقامتت بر امر اللّه در الواح مذکور و از قلم قدم مسطور حمد کن محبوب عالم را که بحبّش فائز شدی و بذکرش ذاکر بسی از رجال الیوم از ذکر غنیّ متعال و عرفان او محروم و ممنوع شده‌اند و بسی از نساء که بافق اعلی ناظرند و بقمیص محبّت محبوب عالم مزیّن گشته‌اند هذا من فضل اللّه یعطیه من یشآء قسم بمطلع اسرار قدم نفسی لحبّ اللّه برنمیآید مگر آنکه نفحۀ معطّرش در پیشگاه حضور مالک ظهور حاضر اجر هیچ عملی ضایع نشده و نخواهد شد طوبی لک ثمّ طوبی لک تو از امائی محسوبی که محبّت نسبت ترا از شاطی بحر عنایت و مکرمت منع ننمود انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال در ظلّ الطاف رحمن مستریح باشی و بفضلش مطمئن بذکر حقّ مشغول باش و بعنایتش مسرور

دنیا در مرور و آنچه باقی حبّ الهی انشآءاللّه در کلّ عوالم طائف حول حقّ باشی و از دونش فارغ و آزاد طوبی لابنک الّذی آمن باللّه المقتدر العزیز الحکیم کبّر من قبلی علی وجهه انّا نذکره بالحقّ انّ ربّک لهو الغفور الکریم ینبغی له ان یستقیم علی شأن لا تضطربه اوهام الّذین کفروا و لا کلمات المشرکین انّ الّذین انقطعوا فی سبیله اولئک من اصحاب الیقین یصلّینّ علیهم اهل الرّضوان انّ ربّک لهو العلیم الخبیر

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الاقتدار

ای امین بعنایت ربّ العالمین بافق مبین فائز شدی و باشراقات انوار جمال قدم در این نیّر ایّام موفّق گشتی امر در قبضۀ قدرت حقّ بوده و خواهد بود بسا از نفوس را بعد از اقبال از ادنی مقام باعلی ذروۀ امتناع که مقرّ تجلّی انوار وجه است کشاند و بافق ابهی رساند و بعضی را از اعلی علوّ بما اکتسبت ایدیهم به پست‌ترین مقام مقرّ دهد انّه یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید نیکو است حال نفسی که از کأس انقطاع در ایّام مالک ابداع نوشید و بخلوص تمام بخدمت سلطان انام قیام نمود چنانچه مشاهده مینمائی که بعضی از افق انقطاع بشأنی طالع شده‌اند که جز حقّ را مفقود و معدوم شمرده‌اند و از ما عندهم لما عند اللّه گذشته‌اند این نفوس اگرچه اقلّ از کبریت احمر بوده و خواهند بود ولکن در این ایّام بفضل رحمانی و عنایت ربّانی معدودی مشاهده میشوند که بکمال همّت در خدمت امر کمر بسته‌اند قدر این نفوس الیوم معلوم نه ولکن ونفسی الحقّ یجعلهم اللّه فی الظّاهر و الباطن مرجع کلّ ذکر خیر انّه لهو المقتدر القدیر

من قبل المظلوم جمیع احباب را تکبیر برسانید وصیّت مینمایم جمیع بریّه را بر استقامت بر امر و دیانت و امانت که لم‌یزل و لایزال محبوب بوده طوبی لمن زیّن هیکله بقمیص الأمانة باید کلّ باین قمیص منیر فائز شوند تا جمیع من علی الأرض از عمل احبّای حقّ مهتدی گردند نفس عمل خیر هادی عباد بوده چنانچه مشاهده شد که از بعضی از احبّای الهیّه که بعضی اعمال حسنه ظاهر بنفس آن اعمال ناس اقبال نمودند و بشاطی بحر احدیّه متوجّه شدند شیئی بی‌رائحه خلق نشده از برای کلّ اشیاء عرفی بوده و خواهد بود طوبی لنفس یتضوّع منها عرف قمیص التّقدیس انّها من خیرة الخلق لدی الحقّ انّ ربّک لهو العلیم الخبیر نعیماً لک یا امین بما اقبلت و دخلت و حضرت و فزت و رأیت و سمعت ندآء ربّک العلیّ العظیم باید بحرارت محبّت الهی در هر بلدی چنان ظاهر و مشتعل باشی که کلّ از آن حرارت بحرکت آیند و بقلوب بشطر محبوب توجّه نمایند چه که سبیل رجل مقطوع است بما اکتسبت ایدی الظّالمین ای امین علّت حرکت حرارت بوده و علّت حرارت کلمة اللّه لذا باید احبّا بنار کلمۀ الهیّه عباد را از شمال ظنون بیمین یقین کشانند و از حرارت کلمۀ ربّانیّه چنان بحرکت آیند که از عوالم نفسیّۀ فانیه بمعارج منیعۀ باقیه عروج نمایند ای امین اگر ناس بآداب و اخلاق ربّانیّه که در الواح منزله ثبت شده عامل میگشتند هرآینه مشاهده مینمودی من علی الأرض را مقبلاً الی اللّه ربّک و ربّ العالمین

و مقام تقدیس و تنزیه و اقبال و قرب و لقا با امورات ظاهره منافات نداشته و نخواهد داشت در این ظهور اعظم کلّ بکسب و اقتراف و صنائع متوکّلاً علی اللّه المهیمن القیّوم مأمورند و این حکم در الواح مؤکّداً نازل طوبی لمن فاز بما امر من لدن ربّه الحکیم العلیم افرح یا امین بما زیّنّاک بقمیص الأمانة ثمّ احفظ هذا المقام قل لک الحمد یا اله العالمین نسأل اللّه ان یوفّقک فی کلّ الأحوال و یؤیّدک علی ما اراد انّه ولیّ المحسنین ببعضی از بلایای این مسجون مطّلع شده‌ئی بر هر ذی بصری مبرهن است که در بحر بلایا متغمّسیم و تحت ایادی ظالمین جالس چه که با احدی از اعلی العباد من اهل الظّاهر و ما دونهم مداهنه در امر اللّه ننمودیم چنانچه از الواح منزله که برؤسای ارض ارسال شده مستفاد میشود لذا بر هر منصف بصیری واضح و معلوم است که جمیع آن نفوس سرّاً با کمال کین در قصد این ناطق مبین بوده و هستند و مع این امور در کلّ احیان ناس را بحقّ خوانده و میخوانیم اگر اقلّ من آن ناس در ما ظهر تفکّر نمایند بیقین میدانند که این امر بقدرة اللّه ظاهر شده و بکمال سلطنت و اقتدار الهیّه باهر گشته و ابداً بآسایش و راحت و خلاصی خود ناظر نبوده و نخواهد بود مثل او مثل عندلیبی است که تحت مخالب ظلم گرفتار شده

ای اهل ارض بشنوید ندای این مظلوم را که خالصاً لوجه اللّه ندا مینماید و قدری در دنیا و حوادث و عواقب آن تفکّر نمائید و هم‌چنین در ما اشرق من افق الأمر و ما ظهر فی ایّامه شاید این‌قدر ادراک نمائید که صاحب ندا للّه میفرماید و بامر اللّه تکلّم مینماید تا از نعاق غافلین و ظنون متوهّمین چه نفوسی که باسم حقّ مذکورند و چه دون آن از مقامات باقیه ممنوع و محروم نمانید این مسجون را مثل هدف مشاهده نمائید و از جمیع اطراف سهام متوالیاً متواتراً بر او میآید ولکن از عنایت الهیّه تا حال محفوظ مانده و بعد الأمر بیده انّی احبّ ما احبّه و ارید ما اراده و اشتاق ما قضی اللّه لی لأنّ ما یظهر من عنده هو محبوبی و محبوب قلبی انّه خیر لی انّه لهو الغفور الرّحیم

ای امین آنچه در حضور القا شد باید بکمال حکمت معمول داری اذا تمرّ علی البلاد قل

یا الهی و سیّدی و محبوب فؤادی و رجآء قلبی و المذکور فی ظاهری و باطنی اسألک باسمک الّذی انفق نفسه فی سبیلک و حمل البلایا فی حبّک و اظهار امرک ان ترسل علی هذه الدّیار نفحات قمیص رحمتک و الطافک ای ربّ هؤلآء عبادک و هذه دیارک ولو انّهم احتجبوا بأهوائهم و بها منعوا عن التّوجّه الی شطر فضلک و الاقبال الی کعبة عرفانک ولکن انت الّذی سبقت رحمتک الکائنات و احاط فضلک الممکنات اسألک باسمک الباطن الّذی ظهر بسلطانک و جعلته مهیمناً علی من فی ارضک و سمائک ان لا تدع هؤلآء بأهوائهم انزل علیهم ما یجعلهم مقبلین الی شطر عنایتک و ناظرین الی وجهک فانظر الیهم یا الهی بلحظات رحمانیّتک و خذ ایادیهم بقدرتک و سلطانک اخرج یا الهی من جیب عنایتک ید قدرتک و بها اخرق الحجبات الّتی حالت بینهم و بینک لیسرعنّ کلّ الی شریعة قربک و یطوفنّ حول ارادتک و مشیّتک لو تطردهم من یخلّصهم من النّار یا نور السّموات و الأرضین

و حسب الأمر هر یک از احبّای الهی را ملاقات نمودی متوجّهاً الی هذا الشّطر البتّه من قبل الحقّ امر برجوع نمائید چه که امر این ارض بسیار صعب شده و بی‌اذن هم حاصلی نخواهند برد این است حکم محکم امریّه که از قلم اراده باذن مالک بریّه جاری شده و البهآء علی من اتّبع الحقّ و سمع ما امر به

ن

جناب آقا محمّد صادق

هو الظّاهر من افقه الأعلی

ای اهل بها بشنوید وصیّت قلم اعلی را از ارادۀ خود بگذرید و بارادۀ او ناظر باشید چه که نفسی بضرّ و نفع خود آگاه نبوده و نیست ولکن حقّ تعالی شأنه عالم و محیط بوده و هست آنچه مصلحت است البتّه جاری خواهد فرمود تمام عمر را در اصلاح امور خود صرف ننمائید در صدد آن باشید که عالم را اصلاح نمائید اینست مقام اهل بها که در صحیفۀ حمرا از قلم اعلی ثبت شده با جمیع اهل عالم و احزاب مختلفۀ امم بکمال محبّت سلوک نمائید هر نفسی باین عمل نمود او از سالکین سبیل حقّ محسوبست و حقّ جلّ جلاله شاهد و گواه و الیه منقلبه و مثواه

بنام دوست یکتا

ای اهل حقّ انشآءاللّه در این روز فیروز که فی‌الحقیقه سیّد روزهاست بعنایت الهیّه و فیوضات الطاف ربّانیّه مسرور و خرّم باشید غیر دوست دشمن است از او بگریزید و غیر از یار مار است از او فرار نمائید کژدمهای کین در کمین و ثعبانهای حسد در انتظار باسم اعظم خود را حفظ نمائید و بکمال قدرت و اقتدار ظاهر شوید قسم بآفتاب افق امرم که اگر نفسی باطمینان کامل بایستد بر کل فایق شود آفتاب جود موجود و سحاب کرم مشهود نیکو کسی که بانوار آن فائز گشت و مبارک نفسی که از فیوضات این محروم نماند امروز روز ذکر و بیانست نه روز خاموشی و روز جهد و کوشش است نه هنگام وقوف و کاهلی پس باعانت دوست یکتا آهنگ شهر باقی و عالم جاودانی نمائید بگفتار آئید و از اشرار مترسید و بکمال رأفت و رحمت عباد را بشطر مالک یوم معاد دعوت کنید که شاید از این نسیم جانبخش بحرکت آیند

بنام خداوند یکتا

ای اهل عالم بعد از کشف حجاب جمعی بآیات متمسّک آیات نازل نمودیم و برخی ببیّنات متشبّث آنرا اظهار داشتیم و حزبی باحکام متوجّه شطری اعظم از آن ظاهر فرمودیم آنچه خواستند مجری شد و هر چه گفتند باصغا فائز مقصود از جمیع آنچه ظاهر شد آنکه گوشها مستعدّ شود از برای اصغای یک کلمۀ علیا و آن اینست یا ملأ الأرض لا تجعلوا دین اللّه سبباً للبغضآء اگر اینکلمه در عالم محل اخذ نماید کل خود را فارغ و مستریح مشاهده نمایند بگو لعمر اللّه مذهب الهی و دینش از برای اتّحاد و اتّفاق آمده نه از برای اختلاف و نفاق یشهد بذلک امّ الکتاب و القوم هم لا یسمعون البهآء المشرق من افق سمآء ملکوتی علیک و علی الّذین نبذوا الأوهام متمسّکین بأنوار الیقین

کرند

ای بلبلان ای بلبلان فصل گل و گلزار شد

ای عارفان ای عارفان آن غیب در اظهار شد

ای عاشقان ای عاشقان معشوق رخ بنمود عیان

ای طالبان ای طالبان مطلوب در دیدار شد

صبح جمال حقّ دمید انوار مطلق شد پدید

از حبس تن باید رهید تا در هوا سیّار شد

آن دلبر پرده‌نشین وان خسرو چرخ برین

چون یوسف مصری کنون در کوچه و بازار شد

آن غیب در قاف بقا پوشیده بد صد دهرها

اینک چه خورشید سما بر دشت از کهسار شد

بازار جمله عاشقان از زلف مشک ترفشان

وز شکر لعلش عیان چون دکّۀ عطّار شد

خمها همه در جوش شد عقل و نهی مدهوش شد

زهر کشنده نوش شد تا جام حقّ سرشار شد

تسبیح زنّار آمده تزویر بر باد آمده

زاهد ز عشق روی او در کوچۀ خمّار شد

تقوی بیکسو شد نهان سالوس آمد لب‌گزان

تا سرو قدّش در جهان چون کبک در رفتار شد

کنز خفی ظاهر شده سیمرغ جان طایر شده

کشف همه اسرار شد خرق همه استار شد

بلبل بشاخ گل پرید عاشق ببحر دل رسید

طوطی بهندستان دوید اغیار جمله یار شد

فی الیآء

جناب حسن

هو الأرفع الأحسن الأقدس الأعلی

ای حسن ایّام ایّام امتحان کبری است و افتتان عظمی بحبل عنایت متمسّک شو و بذیل رحمت متشبّث قلب را از صور سجّینیّۀ ظلّیّه مقدّس و طاهر نما و بفضای عزّ احدیّه وارد شو جز حقّ معدوم دان و ماسوایش را مفقود شمر ببصر اطهر بمنظر اکبر ناظر شو الیوم کلّ ابصار محجوب و کلّ انظار ممنوع مگر نفوسیکه بعنایت الهی و بدایع مکرمت سبحانی حجبات را خرق نمودند و بسرادق ملیک اسماء و صفات وارد شوند بگو ای عباد حقّ بدونش معروف نبوده و نخواهد بود بلکه ماسوایش باو معروف بوده و هر نفسیکه از امرش اعراض نمود از اهل نار و سجّین بین یدی اللّه مذکور ولو از اجلّۀ زمان باشد و هر نفسیکه بعرفانش فایز شده از اهل جنّت اعلی و رضوان ابهی محسوب ولو از پست‌ترین خلق باشد این است فضل الهی و رحمت او بر دوستانش و البهآء علیک

دوست باقی و مادونش فانی

ای حسین بذکر اللّه مأنوس شو و از دونش غافل چه که ذکرش انیسیست بی‌نفاق و مونسیست با کمال وفاق میهمانیست بی‌خیانت و همدمیست بی ضرّ و جنایت مجالسیست امین و مصاحبی است با ثبات و تمکین رفیقیست باوفا بشأنیکه هر کجا روی با تو آید و هرگز از تو نگسلد غم را بسرور تبدیل نماید و زنگ غفلت بزداید الیوم یومیست که کلمۀ جذبیّۀ الهیّه مابین سموات و ارض معلّق و جذب میفرماید جواهر افئدۀ ممکنات را و آنچه از نفوسیکه از امکنۀ ترابیّه صعود ننموده‌اند حکم ملل قبل و نفی بر آن نفوس من عند اللّه جاری قسم بآفتاب معانی که اگر مقدار ذرّه‌ئی از جوهر بل اقلّ در جبلی مستور باشد البتّه کلمۀ جذبیّه و فصلیّه آن ذرّه را جذب نماید و از جبل فصل کند چنانچه در ملأ بیان ملاحظه مینمائید که آنچه از قلوب صافیه و نفوس زکیّه و صدور طاهره در این قوم بود بمکمن اعزّ اعلی و مقرّ سدرۀ منتهی متصاعد شدند و آنچه از نفوس غیر مطهّرۀ کدره باصل خود راجع گشتند بوهمی از سلطان یقین اعراض نموده‌اند و بظلّ فانی از جمال باقی غافل شده‌اند مردودترین عالم و محدودترین ناس الیوم بین یدی اللّه مشهودند چه که بحجّتیکه خود بآن موقن شده و بر سایر ملل افتخار مینمایند حال باعظم و اتمّ و اکبر آن کافر و معرض شده‌اند کذلک یبطل اللّه اعمال الّذینهم کفروا و اشرکوا و کانوا فی مریة عن لقآء ربّهم بعد الّذی ظهر بکلّ الآیات و سلطان عظیم ای حسین کأس بقا و فنا هر دو باتمّ ظهور و اظهر بروز بایادی ملائکۀ جنّت و نار در دور آمده پس نیکو است حال نفسیکه از کأس بقا مرزوق شود و کأس فانی را باهلش گذارد ای حسین امر حقّ را الیوم چون شمس ملاحظه نما و جمیع موجودات را مرایا و هر یک از مرایا که بشمس توجّه نمود و مقابل گشت صورت او در او ظاهر و هویدا و الیوم هر قلبیکه مقابل شد با جمال الهی انوار وجه در او ظاهر و مشهود و من دون ذلک محروم بل مفقود و الیوم مقابل نشده مگر معدودی و ایشانند جواهر وجود عنداللّه قلم قدم میفرماید جز سمعم کلماتم نشنود و جز چشمم بجمالم عارف نگردد بصر که برمد هوی علیل شده چگونه بمنظر اکبر ناظر شود طبیب جمله علّتها حبّم بوده و شافی جمیع امراض ودّم خواهد بود حبّ الهی را مطهّر دان در هر محل که وارد شود رجس نماند علّت را بصحّت و جرم را برحمت تبدیل نماید طوبی برای نفوسیکه باین فضل لا عدل له فائز شوند پس تو ای عبد موقن باللّه حمد کن که از حروفات باقیه عنداللّه مذکوری سحاب رحمت رحمانیش بر تو باریده و غمام مکرمت سبحانیش بر تو امطار مرحمت مبذول داشته در وطن اصلی و مقام محمود که مدینۀ حبّ الهیست مقرّ گرفته‌ئی انشآءاللّه جهد نما که در کلّ حین از رحمت بدیعش که مخصوص آن حین است فائز شوی و مرزوق گردی چه که در هر آنی جمال الهی بتجلّی ابدع تجلّی فرماید اهل وقوف را از این فضل معروف قسمت نه بایست مستقیم بر امر اللّه و بقدر وسع در تبلیغ امرش جهد نما که الیوم اقرب قربات در نزد سلطان اسماء و صفات این رتبۀ بلند اعلی است ای حسین بر اثر قدم غلام قدم گذار و مشی کن و ابداً از امورات وارده محزون مباش فوالّذی نفسی بیده که اگر عوالم لایتناهی الهی منحصر باین عالم بوده و نعیمش مخصوص آنچه در دنیا عند اهلش مشهود است ابداً خود را در بلایای لایحصی معذّب نمیساختم فکر در انبیای مقرّبین نما و در ضرّیکه بر هر یک در سبیل الهی وارد شده قسم بقلم قدم که در هر نفسی اقلّ من ذرّ شعور باشد بذکر این بیان و تفکّر در آن ابداً بدنیا اعتنا ننماید و از وجود و فقدانش محزون نگردد و همچنین موقن شود بامریکه احدی باو موقن نشده الّا من ایّده اللّه علی عرفانه و فتح بصره لمشاهدة اسراره و اگر از ضرّ وارده در این مدینه ذکر نمایم البتّه محزون شوی ولکن اینقدر بدان که فوالّذی دلع لسان الفجر لثنائه که از اوّل ابداع تا حال چنین ظلمی ظاهر نشده و بر احدی شبه آنچه بر جمال احدیّه وارد شده نشده و بذلک ناح کلّ شیء و هم لا یشعرون و اقول لن یرد علینا الّا بما اراد اللّه لنا علیه توکّلنا و انّ علیه فلیتوکّلنّ المقرّبون و جناب نبیل قبل علیّ عندنا فاطمئنّ من نفسه ثمّ اشکر اللّه بما جعله معاشر نفسه فی العالمین حمد خدا را که بچشم بمنظر اکبر ناظر است و بسمع در استماع کلمات اللّه مشغول و بقلب متوجّهست بذکر او فطوبی له و لکم احبّآء اللّه را از قبل این مظلوم ذکر ذکر برسانید

بنام دوست یکتا

ای حسین ندایت شنیده شد و طرف مظلوم از شطر سجن اعظم بتو توجّه نمود این از فضل بزرگ پروردگار عالمیانست ان اعمل بما نزّل فی کتابی الاقدس لعمری انّه ینفعک انّ ربّک لهو العلیم الخبیر

ای حیات العرش خورشید وداد

که جهان و امکان چه تو نوری نزاد

گر نبودی خلق محجوب از لقا

یک دو حرفی گفتم از سرّ بقا

تا که جانها جمله مرهونت شوند

تا که دلها جمله مجنونت شوند

تا ببینی عالمی مجنون و مست

روحها بهر نثار اندر دو دست

تا رسد امر تو ای فخر زمان

برفشانند بر قدومت رایگان

سر برآر از کوه جان خورشیدوار

تا ببینندت عیان از هر کنار

جلوه ده آن روی همچون ماه را

سبز و خرّم کن ز لطف این کاه را

قطره میجوید ز بحرت کوثری

کوثری کن زانکه شاه مهتری

ذرّه گشته ملتمس نور تو را

وادهش از لطف بی چون و چرا

دانه بگشاده دهان سوی سما

تا بیاید بر وی از لطفت بها

قطره‌های رحمتت بر وی ببار

وی ملیک عرش وی میر دیار

حرق کن این پردۀ صد توی را

خوش تماشا ده کنون آن روی را

زانکه در فضلت نباشد شبهه‌ئی

بهر ما بربند ز لطفت توشه‌ئی

مشرق کل کن کنون این غرب را

بهجت مل ده کنون این شرب را

نور دل را نور ده ز انوار نور

تا ببینند از رخت انوار طور

هان بکش آن تیغ اللّهیّت را

هین بکش این دشمنان دینت را

برفروز آن نار ربّانیّت را

خوش بسوز این ملحد حربیّت را

جمله خفّاشند ای خورشید روز

سر برآور جمله ظلمانی بسوز

صاف کن این درد غم‌آلوده را

نور ده این شمع شب افسرده را

عالمی قائم بتو چون تو بجان

تا شود پیدا ز امرت کن فکان

ای بهاء جان بیاد روی تو

نکته‌ها گویم همی از خوی تو

تا برآرم جانها را از خرد

تا ببینم درّ عشقت که خرد

برفروزم آتشی اندر جهان

تا بسوزم پرده‌های قدسیان

حور معنی را برآرم از حجاب

نور غیبی را کنم کشف نقاب

رمزی از اسرار عشق سرمدی

باز گویم چون بجان بازآمدی

خوش بیا ای طیر ناری در بیان

تا نماند وصف هستی در میان

پاک کن این قلبهای پرحسد

نقد کن این قلبهای بی‌رسد

تا که بیهوشان عهدت ای کریم

هم بهوش آیند از جام قدیم

بلکه از الحان قدس ای یار ما

دور کن هم هوش و بیهوشی ز ما

ای سرافیل بها ای شاه جان

یک حیاتی عرضه کن بر مردگان

سدرۀ اوّل بود ز اغصان دل

وارهانش از هوا و آب و گل

تا ز جوهر وز عرض فارغ شود

تا ز شمعش شمسها بازغ شود

این نهالت غرس کن در ارض دل

پس مقدّس دارش از اشراق و ظلّ

هم تو حفظ از مختلف بادش نما

هم ز وهم مشرک آزادش نما

اصل او ثابت نما در ارض جان

فرع او را بگذران از آسمان

نوبهاری تو ز نو آور عیان

تا ز حشرت برجهند این مردگان

جوش دریاهای عشق از جوش تو

هوش اطیار بقا از هوش تو

بوی پیراهن بوز از مصر جان

سدرۀ موسی نما اینجا عیان

ای نگار از روی تو آمد بهار

زین بهار آمد حقایق بیشمار

هر گل از وی دفتری از حسن دوست

هر دل از وی کوثری از فضل هوست

این بهاران را خزان ناید ز پی

جمله گلها طائف اندر حول وی

این بهاری نه که جان درکش کند

این بهاری که روانها را کَنَدْ

آن بهاران شوق خوبان آورد

وین بهاران عشق یزدان آورد

آن بهاران را فنا باشد عقب

وین بهاران را بقا باشد لقب

آن بهار از فصل خیزد در جهان

وین بهار از نور روی دلستان

آن بهاران لاله‌ها آرد برون

وین بهاران ناله‌ها دارد کنون

این بهار سرمدی از نور شاه

برزده خرگاه تا عرش اله

جمله در خرگاه او داخل شدند

گر تو چشمت هست بنگر هوشمند

شاه ما چون پرده از رخ بفکند

این بهاران خیمه بر گردون زند

یار ما چون بفکند از رخ نقاب

این بهاران برفروزد بی‌حجاب

ما برویش در بهاران اندریم

ما ز رویش در گلستان ننگریم

ما بذکرش فارغیم از ذکر کان

ما ز شمسش بازغیم اندر جهان

گر نسیمی بروزد زین خوش بهار

یوسفان بینی که آیند در نظار

گر نسیمی بروزد زین بوستان

یوسفان روح بینی در جهان

جسمها بینی که گردد همچه روح

روح را هر دم رسد صد گون فتوح

این ربیع قدس جانان هر دمی

صد بیان دارد ولی کو محرمی

این بیان باشد مقدّس از لسان

کی بمعنیّش رسند این ناکسان

این بیان از گفت و لفظ و صوت نیست

این بیان جان است و او را موت نیست

عاشقان بینی تو اندر این بهار

جان نثار آورده هر دم صدهزار

این بهار عزّ روحانی بود

این ربیع قدس ربّانی بود

گر وزد بر تو نسیمی زین سبا

جان فانیّت کشد جام بقا

گر نسیمی آیدت از کوی دوست

جان فدایش کن که این جان هم از اوست

لالۀ توحید بین در این بهار

سنبل تجرید بین از زلف یار

غنچه‌های معرفت زین طرف جو

جملگی از شوق او در جستجو

سروهایش حاکی از قدّ نگار

سبزه‌هایش دفتری از خطّ یار

بلبلانش مست از جام الست

قمریانش از جمال دوست مست

عندلیبان در هوای وصل او

جمله مستند از نسیم فضل هو

نغمۀ این بلبل ار ظاهر شود

جان خلقان از حسد طاهر شود

بحر معنی زین بیان موّاج شد

فلک هستی زین کرم لجلاج شد

هر شقایق که برآید زین بهار

صد حقایق بردمد از سرّ یار

بوی مشک آید همی از جعد یار

دست فضلش میکند بر تو نثار

زلف او همچون سمندر بین بنار

کو همی گردد بنار روی یار

عندلیب قدسی از هجران دوست

ناله‌ها دارد که سوزد مغز و پوست

گر ز درد هجر خود آهی کند

شعله اندر جان خاصّان افکند

غیر خاصّان را نباشد این نصیب

وامگیر از لطف این فضل ای حبیب

بروزان مشک الهی را ز جان

تا ز عطرت بو برند این ناکسان

این بهار روح باشد جاودان

نی بهاری کز پیش آید خزان

زین بهار قدس روح آید برون

وز هوایش نور نوح آید برون

برنشاند اهل کشتی را بفلک

پس ببخشد هر که را صد گونه ملک

ای جمال اللّه برون آ از نقاب

تا برون آید ز مغرب آفتاب

نافۀ علم لدنّی برگشا

مخزن اسرار غیبی برگشا

تا ز مشکت بو برند این مردگان

تا ز خمرت خوش شوند این بیهشان

این ذلیل ارض وحدت را ز جود

خلعت عزّت بپوشان ای ودود

فانییی را پوش از ثوب بقا

فقر بحتی را چشان شهد غنا

تا برون آید بکلّی از حجاب

بردرد امکان هستی را نقاب

بیخود و سرمست آید او برون

شمعسان اندر زجاج راجعون

چون که این خار از گلستانت دمید

صد گلستان آر از وی نو پدید

هر گلستان را باسمی زن رقم

پس بهر برگی نما سرّ قدم

تا که انوار رخت آید عیان

پر کند نورت زمین و آسمان

بروزان بادی ز رحمت ای کریم

بردران احجاب غفلت زین سقیم

در پناه سدرۀ خود جای ده

روحهای پاک ای سلطان مه

بابی از رضوان معنی برگشا

سدّ مکن این باب از بهر خدا

تا درآیم بی‌حجاب اندر جهان

تا کنم رمزی ز احسانت بیان

گفت اللّه اللّه ای مرد نکو

رمز حقّ در نزد نادانان مگو

اللّه اللّه ای لسان اللّه راز

نرم نرمک گو و با مردم بساز

هم مگر لطف تو گیرد دستشان

پس کند فارغ ز بیم این و آن

پر معنی برگشا طیّار شو

در هوای قرب او سیّار شو

قرب او با جان نه در طیّ قدم

چون بجان پوئی درآئی در قدم

پس بآنی طیّ افلاک وجود

نیست مشکل چون شوی ز اهل سجود

در بیان این بگویم نکته‌ئی

تا بری از آب حیوان حصّه‌ئی

تا شوی واقف ز رضوان بقا

تا بری راهی باقلیم لقا

تا بطیّ الأرض معنی پی‌بری

تا چه روح اندر هوایش برپری

چون تو هستی این زمان در دام گل

کی بری بوئی تو از رضوان دل

پس برهنه شو تو از ثوب قیود

پس مقدّس کن تو جان را از حدود

ظلمت دل را ز نورش کن منیر

تا شوی در ملک جانها تو امیر

چون که ظلمت رفت و نورش مشرق است

بر دلت انوار طورش بازغ است

چون که لیلت رفت و صبح آمد پدید

هم نسیم عزّ روحانی وزید

پس تو آن ظلمات و آن نور تباه

آب حیوانش تجلّیّ اله

گر تو زین ظلمات نفست بگذری

بی تعب از خمر حیوان برخوری

پس تو اندر ظلّ خضر جان درآ

تا شوی فارغ از این ظلمت‌سرا

آن خضر نوشید و برهید از ممات

وین خضر بخشد دوصد عین حیات

آب حیوان بر همه انفاق کرد

خود نموده جان نثار شاه فرد

آن خضر جهدی نمود آنگه رسید

زین خضر صد چشمه آنی شد پدید

آن خضر شد از پی چشمه دوان

وین خضر را چشمه‌ها از پی روان

ای بهای جان تو بازآ زین شکار

تا کنی صید معانی صدهزار

صید گوران را بهل از بهر گور

صید معنی آر از صحرای طور

صید کردی جان عشّاقان بدشت

تا که جانها جمله از هستی گذشت

نیست فرصت تا تو از اسرار گل

پیش بلبل گوئی ای سلطان مل

برپران بازی ز ساعد ای نگار

تا که بازآرد معانی زان دیار

این زمان سیمرغ معنی صید کن

برگشا گنجی تو از مفتاح کن

آنچه کردی وعده اکنون کن وفا

ای ز نورت روشن این ارض و سما

از بهار خود بکن خرّم جهان

تا که رضوانت شود رشک جنان

از حقایق بس شقایق بردمان

در فضای این بهارستان جان

پس ز هر گل رمز بلبل کن عیان

شرح مل از دل بگو با خسروان

زانکه اینجا این زبان نامحرم است

محرم و نامحرم اینجا چون هم است

ای صبای صبح از زلفین یار

نافه‌های مشک روحانی بیار

ای سحاب فضل روحانی ببار

تا صدف لؤلؤ همی آرد ببار

شرح اسرار لدنّی بازماند

ذکر طیّ الأرض معنی بازماند

پس تو ای مخمور از جام غرور

نار نفست را بدل میکن بنور

تا کنی طیّ جهان در یکنفس

تا رها گردی ز حبس این قفس

پیش از آنکه اندر آئی ظلّ دوست

نی خبر از مغز داری نی ز پوست

پای معنیّت بگل باشد فرو

بی‌خبر ز انوار آن روی نکو

چون بظلّ شاه جان مسکن کنی

آن زمان دل از جهانی برکنی

اوّل ساعت بدی اندر تراب

آخر ساعت گذشتی ز آفتاب

پس بآنی طیّ عالمهای جان

بی‌قدم کردی تو ای سالک بدان

این زمان بوئی ز عطرستان جان

بروزید و شد معطّر این جهان

باز مشک جان از آن رضوان جود

بروزید و برد جمله آنچه بود

هوش و بیهوشی ز دست اینجا برفت

مست و هشیاری همه یکجا برفت

صحو شد هم محو و محوی هم نماند

مست شد هشیار و صحوی هم نماند

آنچه بود از اسم و رسم این جهان

فانی آمد چون که شد شاهم عیان

زانکه اسما گر دوصد قرن او پرد

می نیارد که ز قدرش بو برد

آنچه چشمت دید و هم گوشت شنید

او ز جمله پاک آمد ای رشید

پس تو با این گوش و چشم ای بی‌بصر

کی شوی از سرّ جانان باخبر

چشم دیگر برگشا از یار تو

گوش دیگر باز کن آنگه شنو

چشم جاهل می ‌نبیند جز قدم

چشم عارف بیند اسرار قدم

چشم عارف صدهزاران ساله راه

چشم جاهل می‌ نبیند روی شاه

سائلی مر عارفی را گفت کی

تو بر اسرار الهی برده پی

وی تو از خمر عنایت گشته مست

هیچ یادت آید از روز الست

گفت یاد آید مرا آن صوت و گفت

کو بدی بود و نباشد این شگفت

هست در گوشم همی آوای او

آن صدای خوب جان‌افزای او

عارف دیگر که برتر رفته بود

درّ اسرار الهی سفته بود

گفت آن روز خدا آخر نشد

ما در آن یومیم آن قاصر نشد

یوم او باقی ندارد شب عقب

ما در آن روز و نباشد این عجب

گر رود ذوقش ز جان روزگار

می‌ نبینی عرش و فرشی برقرار

زانکه یوم سرمدی از قدرتش

لایزول آمد پدید از حضرتش

پس تو ای جان این معمّا گوش دار

پند اسرار الهی هوش دار

تا که رزق جان بری از حکمتش

تا که جان سازی فدای طلعتش

تا که هر دم بشنوی الحان او

تا بنوشی جامی از احسان او

تا شوی واقف تو بر اسرار عشق

تا چشی راح ازل ز انهار عشق

رخ نگردانم ز سیف این خسان

گر دوصد بارم کشند این کافران

خمر تو نوشید جانم ز ابتدا

هم بیادت جان دهم در انتها

ای بها یک آتشی از نو فروز

عالم تحقیق و دانش را بسوز

پاک کن جان را ز اوصاف جهان

برگشا رمزی ز اسرار نهان

موجی از دریای ژرف معنوی

برفکن تا فلک لفظی بشکنی

یک قدح درده که تا از خود رهم

همچه صفدر پرده‌ها را بردرم

ای ز اسمت سدرۀ هستی ببار

هم ز دستت قدرت حقّ آشکار

ای جهانی در کف تقدیر تو

منقلب گه ساکن از تدبیر تو

نور ده این شمع و هم زو نور ده

این جهات مختلف ای شاه مه

این چراغت را چه روشن کرده‌ئی

در زجاج حفظ حفظش کرده‌ئی

هم ز دهن جود دادیّش مدد

وز فتیلۀ امر کردیّش رشد

پس ز باد ظلم حفظش دار تو

تا شود ظاهر از او انوار تو

دست دشمن از سرش کوته نما

ای تو ماه امر و شاه انّما

بنگر این شمعت که گشته مبتلا

در میان گردباد پر بلا

چون ز انوار جمالت نور یافت

پس مکن در نزد امکانش تو مات

چون که کردی روشنش خامش مکن

چون که هوشش داده‌ئی بیهش مکن

ای ز مهرت ذرّه خورشیدی شود

وی ز قهرت شیر عصفوری شود

بروزیده بادها از هر کنار

مانده این شمعت میان ای کردگار

گر تو خواهی آب آتش میشود

ور نخواهی آتش آن دم بفسرد

ای ز حکمت دیو گردد همچه حور

ای ز امرت بردمد از نار نور

گر تو خواهی باد چون دهنی شود

برفزاید روح و هم نوری شود

ای بهآءاللّه چو نارت برفروخت

خرمن هستیّ عشّاقان بسوخت

یک شرار از نار بر دلها زدی

صدهزاران سدره بر سینا زدی

پس ز هر دل سدره‌ها آمد پدید

موسیا اینجا بسر باید دوید

تا که نار اللّه معنی را ز جان

بنگرید و وارهید از قبطیان

ای ذبیح‌اللّه ز قربانگاه عشق

برمگرد و جان بده در راه عشق

بی‌سر و بی‌جان بیا در کوی یار

تا شوی مقبول اهل این دیار

وادی عشق است روح‌اللّه بیا

تا صلیب از راه و هم بی‌ره بیا

از فلک بگذر هم از معراج جسم

ای تو شاه جان و هم بهّاج جسم

بلبل روحی تو بر گلزار روح

باز می‌آ ای تو مهمان‌دار روح

ساعد شه مسکنت ای باز جان

سوی مقصد آی اینجا رایگان

پس تو هم ای نوح فلک تن‌شکن

خویش را در بحر نورانی فکن

غرق کن این نفس و حفظ خود مخواه

تا برون آری سر از جیب اله

حفظ خواه از شاه و از کشتی مخواه

تا درآئی در پناه حفظ شاه

هم تو ای موسی بطور جان بیا

بگذر از نعل و ردا عریان بیا

تا شوی واقف تو از اسرار نار

زانکه نار آمد همی از زلف یار

زلف او ناری که سوزد جان عشق

کفر و ایمان هم سر و سامان عشق

زلف او نار است و بر فاران چمد

هم بتارش گردن دوران خمد

بس کن ای ورقا تو از اسرار نار

لؤلؤ جان پیش این کوران میار

این عصا سیفی بود کز دست حقّ

می بدرّد صفّ امکان چون ورق

آن عصا از دوحۀ بستان دمید

وین عصا از امر حقّ آمد پدید

آن عصا از آب و گل آمد برون

این عصا از نار دل باشد کنون

این عصا ناری بود کز شعله‌اش

می بسوزد پرده‌های غلّ و غشّ

این عصا بادی بود کز قوم هود

میشناسد مؤمن از کافر جهود

کشتی آمد آن عصا در عهد نوح

هم عصا در عهد عیسی گشت روح

موسیا نارت ز جان شعله کشید

پس بطور جان همی باید رسید

نعل چه از جان و از ایمان گذر

همچه باد از ملک جان پرّان گذر

برپر از فانی مکان ای طیر جان

تا ببزم باقی آن گل‌رخان

آتش موسی پدید از سدره‌اش

روح صد عیسی دمید از نفحه‌اش

نار آن موسی ز طور آمد پدید

نار این موسی ز جان شعله کشید

در میان کوه و جان بس فرقها

هست ظاهر چون ثمر از ورقها

سینه‌اش سینا و نارش نور دوست

کفّ او بیضا و قلبش طور اوست

این نه آن بیضا که ز امر آمد پدید

این همان بیضا که امر آرد پدید

این زمان فاران عشق آمد پدید

یار ما چون پرده از رخ بردرید

بوی جان میآید این دم بر مشام

می ندانم از کجا آید مدام

اینقدر دانم که از زلفین یار

میوزد بوئی که جان گردد نثار

نافۀ مشک الهی باز شد

جان ما با یاد او همراز شد

ای نسیم صبح روحانی بوز

از سبای قدس رحمانی بوز

تا ز بوی عنبرت جانهای مست

برپرند از ارض هستی تا الست

چون که عنقای بقا از قاف جان

برپرید او تا هوای لامکان

هم بیک پر سیر آفاق جهان

کرد از تأیید سلطان زمان

این زمان بازآمد از عرش نگار

نغمه‌هائی که برون است از شمار

از گل رویش دی آمد چون بهار

وز لب لعلش شب آمد چون نهار

کار عشّاقان ز زلفش شد دراز

جمله معشوقان ز هجرش در نیاز

گردن گردان بمویش در کمند

صفدر یزدان ز تیرش مستمند

از لبش جانهای عشّاقان بلب

هم ز وصلش جان شاهان در طلب

از جمالش چشم جان معنوی

گشت روشن گر تو نیکو بنگری

گر نبودی چشم او اندر جهان

چشمه‌های نور کی گشتی روان

از گلش بس گلستان آمد پدید

وز رخش گلهای معنی بردمید

نار موسی نورجو در کوی او

جان عیسی روح‌جو از روی او

گر شبی آید برون او از حجاب

صد جهان روشن کند چون آفتاب

لیل نبود جز ز زلف آن نگار

صبح ناید جز ز نور روی یار

شهریاران جمله اندر شهر عشق

جان نثار آورده‌اند از بهر عشق

از جمال او جمال اللّه پدید

وز لبش دل خمر جان اندر کشید

جملۀ عالم بمویش بسته است

هم ز بهرش سینه‌هاشان خسته است

چون زلیخای جمال آن روی دید

در مقام دست او دل را برید

یک نفس از روح خود چون بردمید

صدهزاران روح عیسی شد پدید

این نه وصف او بود ای ذو صفات

وصف آن نوری کزو هستش حیات

گر تو بر وصف جمالش پی‌بری

از هزاران بحر معنی بگذری

وصف یک پرتو که باشد اینچنین

وصف او خود چون بود ای مرد دین

چشم عاشق چون جمال او بدید

هم ز دنیا هم ز عقبی دل برید

موج دریاهای عشق از موج او

اوج عنقاهای جان از اوج او

چون که چشم تو ز چشمش نور یافت

ظلم باشد گر بغیر او بتافت

چون که نور از او گرفته چشم جان

حیف باشد گر فتد بر دیگران

چشم تو از چشم حقّ گشته عیان

تا نبینی جز جمالش در جهان

سرّ این سربسته گفتم ای رفیق

درّ این در خفیه سفتم ای شفیق

تا نیفتد چشم بد بر روی او

تا نیابد غیر راه کوی او

هم‌چنین در کلّ اعضا این بدان

تا رهی از قید این ظلماتیان

گوش تو چون نغمۀ رازش شنید

رازهای جانی از سازش شنید

چون که صنع ایزدی گشته عیان

چشم بر او کن از این خلق جهان

گر تو با چشمش جهان را بنگری

بر هزاران ملک معنی پی‌بری

می نبیند چشم او جز روی او

می بپرّد مرغ او در کوی او

از وصالش جان عشّاقان بسوخت

وز فراقش نار دلها برفروخت

پس بسوزد عاشق بی جان و سر

هم ز هجر و هم ز وصلش ای پسر

پس تو عشق حقّ رفیق خود بدان

تا شوی پرّان ز قید این جهان

عشق آن باشد که جان فانی کنی

جان و دل در ملک باقی افکنی

سرّ این معنی شنو گر پی‌بری

تا بمعراج الهی برپری

تا که نخلت بار روحانی دهد

میوه‌های قدس نورانی دهد

ای نسیم از زلف او عطری بیار

ای غمام از فضل هو رشحی ببار

تا ریاض جان عشّاقان او

لاله‌های عشق آرد بس نکو

این دل عاشق بود عرش اله

چون که پاک آمد ز قید ما سواه

چون ز حبّش بیت او معمور شد

او نه بیت و بیت او مستور شد

بیت او از سنگ و گل نبود بدان

بیت او جز دل نباشد ای جوان

چون که قلبت پاک شد از نور او

شد مقامش چون که آمد طور او

چون که بیت اللّه عاشق شد تمام

جلوۀ معشوق آمد بر دوام

باز عشق آمد حجاب عقل سوخت

خرمن عرفان و علم و فضل سوخت

چون که غیرش نیست در بیت ای پسر

جمله حکم او بدان تو سر بسر

پس تو چشم و گوش و دست از او بدان

او ببیند او بگیرد آن زمان

جان عارف مسجد اقصای اوست

مخزن اسرار او ادنای اوست

چاره‌ئی اکنون ز نو باید نمود

این نصیحت را بجان باید شنود

هم ز هجر و وصل هر دو درگذر

تا رسی در رفرف اصل ای پسر

تا تو در هجری یقین در آتشی

هم ز وصلش در تب و هم ناخوشی

پای نه بر عرصۀ پاک بقا

که بود غیرش در آن میدان فنا

گر حدیث کان للّه خوانده‌ئی

ور تو رمز لیس غیره دیده‌ئی

پای همّت اندر این ره تو گذار

تا شوی فارغ ز وصل و هجر یار

چون که دانستی یقین ز اسرار جان

که نباشد غیر یزدان در میان

پس ز آب جان بران خاشاک را

تا ببینی جلوۀ آن پاک را

تا ببینی تو وصال اندر وصال

تا ببینی در دلت نور جمال

این بود وصلی که ضدّ نبود ورا

بلکه هجرش می نباشد از ورا

وصل و هجر تو بود شرک ای پسر

گر تو داری گوش بر پند پدر

زین دو عقبه چون هما برپر برو

تا هوای وحدت سلطان هو

لیک ترسم که بلغزد پای تو

وهم بد پیدا شود در رأی تو

واجب آمد شرح این معنی کنم

بیخ وسواس دل از بن برکنم

تا نیفتی زین بیان اندر غرور

وارهی از کبر و ناز و شرّ و شور

وصل او را تو تجلّیش بدان

که شده بی چند و چون در تو عیان

نور او در تو ودیعۀ او بود

جهد آن کن تا که او ظاهر شود

پس تو وصل او ز خود جو ای نگار

تا نبینی بعد از این هجران یار

مخزن کنز الهی هم توئی

لیک از غفلت پی اینان دوی

تا نگردد در تو اوصافش عیان

خویش را در هجر و گمراهی بدان

او ز جود خود نکردت بی‌نصیب

از صفات و اسم و رسمش ای لبیب

او ز لطفش بابها بر تو گشود

تو مبند آن بابها همچون یهود

چون شنیدی نالۀ نی را ز عشق

این زمان بشناس او را هم ز عشق

چون شنیدی صوت نی نائی نگر

تا نباشی بی‌خبر از شه مگر

چون که نائی در جهان اغیار دید

زان سبب نی را حجاب خود گزید

پس تو بردر این حجابت یک زمان

تا که جز نائی نبینی در جهان

همچه صفدر بردر آن احجاب را

تا ببینی جلوۀ وهّاب را

همچه نی بخروش تو اندر فراق

تا که آید نائیت اندر وثاق

چون درآید نائی جان در خروش

سینه‌های عاشقان آید بجوش

آتشی بفروز زین نی تو همی

تا بسوزی در جهان وصف منی

از منی چون میم سوزد در جهان

غیر نی باقی نماند در میان

چون که گردد چشمت از نورش بصیر

غیر نائی خود نبینی ای خبیر

پس زمانی بشنو این اسرارها

تا بری بوئی از این گلزارها

یک شرار از نار عشقش برفروخت

خرمن هستیّ سلطانی بسوخت

چون جمالش پرده از رخ برکشید

پردۀ اجلال سلطانان درید

خورد چون تیری ز مژگان نگار

بردرید او صدر جان شهریار

تاج شاهی را ز سر آن دم فکند

بنده گشت و آنگه افتاد او به بند

همچه صید او دست صیّادی فتاد

یا چه کاهی در دم بادی فتاد

گر بود پیکی رود سوی عراق

شرح گوید درد هجران و فراق

کز فراقت جان مشتاقان بسوخت

تیر هجرت سینۀ شاهان بدوخت

در میان ما و تو ای شهر جان

صدهزاران قاف باشد در میان

نیست پیکی جز که آه پرشرر

یا رود باد صبا گوید خبر

دست از نخلش بسی کوتاه ماند

جان ز هجرش بحرها از چشم راند

ای صبا از پیش جانان یک زمان

خوش بران تا کوی آن زورائیان

پس بگویش کی مدینۀ کردگار

چون بماندی چون که رفت از برت یار

یار تو در حبس و زندان مبتلا

چون حسین اندر زمین کربلا

یک حسین و صدهزارانش یزید

یک حبیب و اینهمه دیو عنید

چون کلیم اندر میان قبطیان

یا چه روح‌اللّه میان سبطیان

همچه یوسف اندر افتاده بچاه

آن چهی که نبودش پایان راه

بلبلت شد مبتلا اندر قفس

بسته شد هم زین قفس راه نفس

جناب باقر

ای دوست بشنو کلمۀ دوست را و بجان اصغا نما صعبست بر دوست مفارقت دوست ولکن دوست چنین خواسته دوست را چه لایق تسلیم و رضای دوست دوست میفرماید دوست من آنچه من دوست دارم البتّه دوست داری پس برضای دوست و آنچه از اوست راضی شو ای دوست علّت حرکت حرارت و سبب صعود خفّت انشآءاللّه نار حبّ الهی که در کلمات نظمیّه‌ات مودعست سبب صعود و علّت حرکت خواهد شد و دوستان را بدوستان ملحق خواهد ساخت

این لوح ابدع امنع اقدس از سماء مشیّة رحمانی مخصوص اهل قریۀ زیرک نازل ورقۀ فردوس یعنی اخت الباب ملّا محمّد و اصحاب آن قریه را بخواهد و برایشان بخواند

بنام خداوند فرد واحد

ای دوستان جمال رحمن من ‌غیر ستر و کتمان از افق اکوان مشرق و لائح بشأنیکه احدی از اهل بصر را مجال انکار باقی نمانده مگر آنکه لایق ادراک منظر اکبر نبوده چنانچه مشاهده میشود شمس مشرق و مضیء ولکن اعمی از مشاهدۀ آن محروم و بی‌نصیب است پس خوشا حال نفوسیکه الیوم بمقرّ اطهر و منظر اکبر ناظرند قسم بانوار فجر تقدیس که آن نفوسند که اعزّ از کبریت احمر مذکورند لم‌یزل هبوبات اریاح افتتان و امتحان از مشرق عدل رحمن در مرور بوده و خواهد بود تا تفصیل دهد معرض را از مقبل ولکن طوبی از برای نفوسیکه در حین هبوب مضطرب نشوند جمیع ناس را از قبل بایّام شداد و فتنۀ آن اخبار نمودیم که شاید در حین اهتزاز اریاح قضا از توجّه بشطر دوست محروم نمانند و سراج حبّ الهی را بزجاجات توکّل و انقطاع از اریاح مختلفه حفظ نمایند مع‌ذلک در حین نزول اکثری از ناس غافل الّا من شآء ربّه بشأنیکه زجاجات مکسور و سرج مخمود و قلوب مضطرب و نفوس متزلزل مشاهده شد مع آنکه این بسی واضح است که حسن روح و قدر آن مخصوص آنست که در راه دوست انفاق شود مبارک نفسیکه انفاق نماید و دوست قبول فرماید چون بصر قلب بحجبات نفس و هوی محتجب مانده‌ لذا از ادراک اینمقام محروم گشته و اگر نفسی ببصر اطهر ناظر شود صدهزار جان بمنّت انفاق نماید انشآءاللّه باید کل در صراط امر الهی بشأنی مستقیم باشند که از اعراض و اعتراض کلّ من علی الأرض نلغزند و در احیان هبوب اریاح امتحان عاشقان جمال رحمن از اهل خسران ممتاز میشوند و نفوسیکه در این ایّام مستقیمند از اهل جنّت لا ظلّ لها عنداللّه مشهود و مذکورند

شما ای احبّای الهی بشنوید ندایش را از جهة سجن و در جمیع احیان پناه بحقّ برده که از شرّ ایّام و ما یحدث فیها من مظاهر الشّیطان محفوظ مانید لازال نظر عنایت حقّ بشما بوده و خواهد بود این چند روز فانیه دلتنگ نباشید و بذکر و ثنایش مشغول شوید و بیادش مسرور باشید بسجایای حقّ مابین عباد حرکت نمائید تا جمیع ناس نفحاتش را از افعال و اعمال و اقوال شما استشمام نمایند و بشطر دوست توجّه کنند هر شجری را ثمری لایق و سزاوار است چه که اگر شجر مقطوع الثّمر شد لایق نار بوده و خواهد بود پس اشجار نفوس انسانی در این زمن الهی باید باثمار بدیعه ظاهر شوند و ثمرۀ این اشجار عرفان اللّه و اعمال حسنۀ مرضیّه بوده و خواهد بود انشآءاللّه باید کل بطراز انقطاع مزیّن گردید و در این ربیع رحمن بخلع قبول مفتخر آئید و از سلسبیل عنایت و مکرمت محروم نمانید قسم بآفتاب معانی که بابی از ابواب رضوان مفتوح شده که از قبل و بعد نشده و نخواهد شد پس قدر این ایّام را بدانید و از دون اللّه منقطع شوید بشأنیکه احدی قادر نشود بر آنکه در قلوب تصرّف نماید چه که در این ایّام مظاهر قدسیّۀ الهیّه بکمال تقدیس و تنزیه ظاهرند و همان قسم مظاهر شیطانیّه در نهایت مکر و خدعه مشهود و مشغول و مابین ناس بصورت انسان ظاهر پس بحقّ ‌توجّه نموده که از فضل و رحمتش از شرّ آن نفوس نسناسیّۀ خنّاسیّه محفوظ مانید اگر عالم هستی و بقا را ادراک نمائید در راه دوست از نیستی و فنای ظاهره مضطرب و متزلزل نشوید باین فضای تنگ فانی دل مبندید در هوای بافضای روح طیران کنید تا در مقرّی وارد شوید که جمیع عالم و اهل آنرا مفقود و معدوم مشاهده کنید نسایم فضل از یمین عرش رحمن در هبوب و مرور است بشأنیکه اگر اهل اکوان فی‌الجمله اقبال نمایند جمیع را از رجس دنیای فانیه مطهّر نماید و بشطر اطهر راجع کند بدبخت نفوسیکه در این ایّام غافل و مهجور مانده‌اند و شما ای دوستان حمد کنید محبوب امکان را که اریاح مکرمتش بر شما مرور نموده و بشهر احدیّتش هدایت فرموده پس قدر این نعمت را بدانید و در کلّ احیان بشکرش مشغول باشید کلّ امور در پیشگاه حضور مشهود است و از قلوب احبّایش باخبر و انّه بکلّشیء علیم نسئل اللّه بأن یحفظکم عن شرّ الّذینهم کفروا و یشربکم کأس حبّه فی کلّ حین و انّه علی کلّشیء قدیر

سبحانک اللّهمّ یا الهی هؤلآء عبادک الّذین توجّهوا الی بوارق انوار وجهک و استضائوا من ظهورات عزّ فردانیّتک فی ایّامک اسئلک باسمک الّذی به ظهر الزّلزال بین ملأ الانشآء و اخذ السّکر عباد الّذینهم غفلوا عن ذکرک و لقائک و به قام المخلصون علی ذکرک و ثنائک بأن لا تجعل هؤلآء محروماً من نفحات وحیک و الهامک و ظهورات عزّ فردانیّتک و شئونات قدس وحدانیّتک ثمّ احفظهم یا الهی عن رمی الشّبهات و سهم الاشارات و طهّرهم من کوثر الطافک و تسنیم مواهبک لئلّا یتحرّکوا الّا باذنک و امرک و لا یتکلّموا الّا بثنآء مظهر نفسک العلیّ الأبهی و انّک انت الفعّال لما تشآء لا اله الّا انت المقتدر المتعالی المهیمن العزیز المختار

بنام خداوند بی‌همتا

ای رضا این اسم از عالم غیب بعرصۀ شهود آمد تا جمیع عباد بآنچه مقصود از این اسم است فائز گردند الیوم هر نفسی برضای الهی فائز نشد از معرفت این اسم قسمت نبرده و نخواهد برد و رضای محبوب عالمیان حاصل نشود الّا بمعرفت مطلع وحی و مشرق علم و مهبط الهام او طوبی از برای نفسی است که از بحر عرفان نوشید و بافق ظهور مالک ادیان توجّه نمود او است اهل سفینۀ حمرا که در کتاب اسماء از قلم اعلی مذکور و مسطور است انشآءاللّه باید جهد بلیغ مبذول دارید که شاید بعرفان این مقام بلند اعلی فائز گردید نسأله تعالی بأن یوفّقک و یقدّر لک ما ینفعک انّه لهو المقتدر العزیز الکریم

باسمی المحزون

ای سلمان از شهر جان بنسایم قدس رحمن بر اهل اکوان و امکان مرور نما و بقدم استقامت و جناحین انقطاع و قلب مشتعل بنار محبّة اللّه سایر شو تا برد شتا در تو اثر نکند و تو را از سیر در وادی احدیّه منع ننماید ای سلمان این ایّام مظهر کلمۀ محکمۀ ثابتۀ لا اله الّا هو است چه که حرف نفی باسم اثبات بر جوهر اثبات و مظهر آن مقدّم شده و سبقت گرفته و احدی از اهل ابداع تا حال باین لطیفۀ ربّانیّه ملتفت نشده و آنچه مشاهده نموده که لم ‌یزل حروفات نفی علی الظّاهر بر احرف اثبات غلبه نموده‌اند از تأثیر این کلمه بوده که منزل آن نظر بحکمتهای مستورۀ در این کلمۀ جامعه نفی را مقدّم داشته و اگر ذکر حکمتهای مقنّعۀ مغطّئه نمایم البتّه ناس را منصعق بل میّت مشاهده خواهی نمود آنچه در ارض مشاهده مینمائی ولو در ظاهر مخالف ارادۀ ظاهریّۀ هیاکل امریّه واقع شود ولکن در باطن کلّ بارادۀ الهیّه بوده و خواهد بود اگر نفسی بعد از ملاحظۀ این لوح در کلمۀ مذکوره تفکّر نماید بحکمی مطّلع شود که از قبل نشده چه که صورت کلمات مخزن حقّند و معانی مودعۀ در آن لئالی علمیّۀ سلطان احدیّه و ید عصمت الهیّه ناس را از اطّلاع بآن منع میفرماید و چون ارادة اللّه تعلّق گرفت و ید قدرت ختم آن را گشود بعد ناس بآن ملتفت میشوند مثلاً در کلمات فرقان ملاحظه نما که جمیع خزائن علمیّۀ جمال قدم جلّ و عزّ بوده و جمیع علما در کلّ لیالی و ایّام قرائت مینمودند و تفاسیر مینوشتند مع ‌ذلک قادر بر اینکه حرفی از لئالی مستورۀ در کنوز کلماتیّه ظاهر نمایند نبوده‌اند و اذا جآء الوعد دست قدرت ظهور قبلم ختم خزائن او را علی شأن النّاس و استعدادهم حرکت داد لذا اطفال عصر که حرفی از علوم ظاهره ادراک ننموده بر اسرار مکنونه علی قدرهم اطّلاع یافتند بشأنی که طفلی علمای عصر را در بیان ملزم مینمود اینست قدرت ید الهیّه و احاطۀ ارادۀ سلطان احدیّه اگر نفسی در این بیان مذکوره تفکّر نماید مشاهده مینماید که ذرّه‌ئی از ذرّات حرکت نمیکند مگر بارادۀ حقّ و احدی بحرفی عارف نشده مگر بمشیّت او تعالی شأنه و تعالی قدرته و تعالی سلطنته و تعالی عظمته و تعالی امره و تعالی فضله علی من فی ملکوت السّموات و الارض

ای سلمان قلم رحمن میفرماید در این ظهور حرف نفی را از اوّل اثبات برداشتم و حکم آن لو شآء اللّه از سماء مشیّت نازل خواهد شد و بعد ارسال خواهیم داشت ای سلمان احزان بشأنی احاطه نموده که لسان رحمن از ذکر مطالب عالیه ممنوع شده قسم بمربّی امکان که ابواب رضوان معانی از ظلم مشرکین مسدود گشته و نسایم علمیّه از یمن عزّ احدیّه مقطوع شده ای سلمان بلایایم علی الظّاهر از قبل و بعد بوده منحصر باین ایّام مدان نفسی را که در شهور و سنین بید رحمت تربیت فرمودم بر قتلم قیام نمود اگر از اسرار قبل ذکر نمایم مطّلع میشوی که لم‌ یزل بعضی از عباد که بکلمۀ امریّه خلق شده‌اند با حقّ بمعارضه برخوستند و از بدایع امرش تخلّف نمودند ملاحظه در هاروت و ماروت نما که دو عبد مقرّب الهی بودند از غایت تقدیس بملک موسوم گشتند بارادۀ محیطه از عدم بوجود آمدند و در ملکوت سموات و ارض ذکرشان مذکور و آثارشان مشهور و بشأنی عند اللّه مقرّب بودند که لسان عظمت بذکرشان ناطق بود تا بمقامی رسیدند که خود را اتقی و اعلی و ازهد از کلّ عباد مشاهده نمودند بعد نسیمی از شطر امتحان وزید و باسفل نیران راجع شدند و تفصیل این دو ملک آنچه ما بین ناس مذکور است اکثری کذب و از شاطی صدق بعید است و عندنا علم کلّ شیئ فی الواح عزّ محفوظ و مع ‌ذلک احدی بر حقّ اعتراض ننمود از امم آن عصر که حقّ جلّ کبریآئه بعد از بلوغ این دو ملک بمقامات قدس قرب چرا اینمقام را اخذ فرمود ای سلمان بگو باهل بیان که سلسال باقیۀ الهیّه و کوثر دائمۀ ربّانیّه را بماء ملحیّه تبدیل مکنید و نغمات عندلیب بقا را از سمع محو منمائید در ظلّ سحاب رحمت منبسطه مشی کنید و در سایۀ سدرۀ فضل ساکن شوید ای سلمان لم‌ یزل حقّ بظاهر بین ناس حکم فرموده و جمیع نبیّین و مرسلین مأمور بوده که ما بین بریّه بظاهر حکم نمایند و جز این جایز نه مثلاً ملاحظه نما نفسی حال مؤمن و موحّد است و شمس توحید در او تجلّی فرموده بشأنی که مقرّ و معترف است بجمیع اسما و صفات الهی و شهادت میدهد بآنچه جمال قدم شهادت داده لنفسه بنفسه و در این مقام کلّ اوصاف در حقّ او جاری و صادق است بلکه احدی قادر بر وصف او علی ما هو علیه الّا اللّه نبوده و کلّ این اوصاف راجع میشود بآن تجلّی که از سلطان مجلّی بر او اشراق فرموده در اینمقام اگر نفسی از او اعراض نماید از حقّ اعراض نموده چه که در او دیده نمیشود مگر تجلّیات الهی مادامی که در اینمقام باقی است اگر کلمه‌ئی دون خیر در بارۀ او گفته شود قائل کاذب بوده و خواهد بود و بعد از اعراض آن تجلّی که موصوف بود و جمیع این اوصاف راجع باو بمقرّ خود برگشت دیگر آن نفس نفس سابق نیست تا آن اوصاف در او باقی ماند و اگر ببصر حدید ملاحظه شود آن لباسی را هم که پوشیده آن لباس قبل نبوده و نخواهد بود چه که مؤمن در حین ایمان او باللّه و اقرار باو لباسش اگر از قطن خلقه باشد عند اللّه از حریر جنّت محسوب و بعد از اعراض از قطران نار و جحیم در اینصورت اگر کسی وصف چنین نفسی را نماید کاذب بوده و عند اللّه از اهل نار مذکور ای سلمان دلایل این بیان را در کلّ اشیا بنفسه لنفسه ودیعه گذاشته‌ام مع ذلک بسیار عجب است که ناس بآن ملتفت نشده‌اند و در ظهور اینگونه امور لغزیده‌اند ملاحظه در سراج کن تا وقتیکه روشن و منیر و مشتعل است اگر نفسی انکار نور آن نماید البتّه کاذب است ولکن بعد از آنکه نسیمی بوزد و او را منطفی نماید اگر بگوید مضیئ است کاذب بوده و خواهد بود مع آنکه مشکوة و شمع در حین ضیا و دون آن یکی بوده و خواهد بود ای سلمان الیوم کلّ اشیا را مرایا مشاهده نما چه که خلق بیک کلمه خلق شده‌اند و در صقع واحد بین یدی اللّه قائمند و اگر جمیع باین شمس عزّ باقی که از افق قدس ابهی اشراق فرموده توجّه نمایند در جمیع تجلّی شمس بهیئته مرتسم و منطبع در اینصورت جمیع اوصاف و صفات شمس بر آن مرایا صادق چه که دیده نمیشود در آن مرایا مگر شمس و ضیاء آن و بر عارف بصیر مبرهن است که این اوصاف مرایا لنفسه بنفسه نبوده بلکه کلّ اوصاف راجع است بآن تجلّی که از مشرق عنایت شمس در آن مرایا ظاهر و مشرق شده و مادامی که این تجلّی باقی اوصاف باقی و بعد از محو آن تجلّی از صور مرایا وصف واصفین آن مرایا را کذب صرف و افک محض بوده و خواهد بود لانّ الاسمآء و الصّفات یطوفنّ حول تجلّی الّذی اشرق من الشّمس لا حول المرایا بنفسهنّ لنفسهنّ ای سلمان عزّت کلّ اسما و رفعت آن و عظمت و اشتهار آن بنسبتها الی اللّه بوده مثلاً ملاحظه نما در بیوتی که بین ملل مختلفه مرتفع شده و جمیع آن بیوت را طائفند و از اماکن بعیده بزیارت آن بیوت میروند و این واضح است که احترام این بیوت بعلّت آن بوده که جمال قدم جلّ اجلاله بخود نسبت داده با آنکه کلّ عارفند که جمال قدم محتاج به بیتی نبوده و نخواهد بود و نسبت کلّ اماکن بذات مقدّسش علی حدّ سوآء بوده بلکه این بیوت و امثال آن را سبب فوز و فلاح عباد خود قرار فرموده تا جمیع ناس را از بدایع فضل خود محروم نفرماید فطوبی لمن اتّبع امر اللّه و عمل بما اُمر من لدنه و کان من الفائزین و این بیوت و طائفین آن عند اللّه معزّزند مادامیکه این نسبت منقطع نشده و بعد از انقطاع نسبت اگر نفسی طائف شود طائف نفس خود بوده و از اهل نار عند اللّه محسوب و هم‌چنین در بیوت انفسیّه ملاحظه نما که بعد از اعراض حکم صنم بر او جاری و عاکفانش عند اللّه از عبدۀ اصنام بوده و خواهند بود حال تفکّر نما که این بیوت در حین نسبتها الی اللّه و بعد از انقطاع نسبت بیک صورت بوده و خواهند بود و صورت ظاهرۀ این بیوت در دو حالت بیک نحو مشاهده میشود بشأنیکه در ظاهر این بیوت چه در حین نسبت و چه در دون آن ابداً تغییر ملحوظ نه ولکن در حین قطع نسبت روح خفیّۀ مستوره از آن بیوت اخذ میشود و لا یدرکه الّا العارفون و هم‌چنین در کلّ مظاهر اسما که بیوت انفسیّه‌اند ملاحظه کن ای سلمان در کلمات رحمن بقلب طاهر و بصر مقدّس مشاهده نما و تفکّر کن که لعلّ بمراد اللّه فایز شوی

ای سلمان در حین خروج از عراق لسان اللّه جمیع را اخبار فرمود که سامری ظاهر خواهد شد و عجل بندا آید و طیور لیل بعد از غیبت شمس البتّه بحرکت آیند آن دو که ظاهر شدند ولکن عنقریب طیور لیل بدعوی ربوبیّت و الوهیّت برخیزند ولکن نسئل اللّه بان یعرّف النّاس انفسهم لئلّا یتجاوزوا عن حدّهم و شأنهم و یذکرون اللّه بهذا الذّکر الاعظم و ینصرون اللّه بکلّ جوارحهم و ارکانهم و یکوننّ کالاعلام بین السّموات و الارضین ان اسکنوا یا قوم فی ظلّ اللّه ثمّ استقرّوا علی مقاعدکم بسکینة اللّه و وقار عظیم و تمسّکوا بحبل العبودیّة للّه الحقّ انّها لشأن لا یعادله ما خلق بین السّموات و الارضین و بها یظهر امر اللّه بین عباده و بریّته و من تمسّک بها فی تلک الایّام لنصر اللّه حقّ النّصر و من تخلّف عنها فقد استکبر علی اللّه و لن یستکبر الّا کلّ معتد اثیم انشآء اللّه جمیع در ظلّ جمال قدم ساکن و مستریح باشند و بشطر او ناظر و انّ هذا لفضل عظیم

و اینکه از معنی شعر سؤال نمودی اگرچه قلم امر اقبال بر اینکه بر معانی شعر حرکت نماید نداشته چه که الیوم بحور معانی بکینونتها و اصلها ظاهر شده دیگر احتیاج بکلمات قبل نبوده و نیست بلکه کلّ ذی علم و حکمت و عرفان از قبل و بعد محتاج باین بحور متموّجۀ بدیعه بوده و خواهند بود ولکن نظر بخواهش تو مختصری ذکر میشود و از قلم قدم علی ما اراد اللّه جاری میگردد سؤال

چونکه بی‌رنگی اسیر رنگ شد

موسیی با موسیی در جنگ شد

ای سلمان عرفا را در امثال اینمقالات بیانات بسیار است بعضی حقّ را بحر و خلق را امواج فرض گرفته و اختلاف امواج را میگویند از صور است و صور حادث است و بعد از خلع صور جمیع ببحر راجع یعنی حقیقت بحرند و در صور هم بعضی بیانات دیگر نموده‌اند که ذکر آن در اینمقام جایز نه و هم‌چنین حقّ را مداد و سایر اشیا را بمنزلۀ حروفات ذکر نموده‌اند و گفته‌اند همان حقیقت مداد است که بصور مختلفۀ حروفات ظاهر شده و این صور در حقیقت مداد واحد بوده و اوّل را مقام وحدت و ثانی را مقام کثرت گفته‌اند و هم‌چنین حقّ را واحد و اشیا را بمنزلۀ اعداد و حقّ را آب و اشیا را بمنزلۀ ثلج چنانچه گفته‌اند

و ما الخلق فی التّمثال الّا کثلجة

و انت لها المآء الّذی هو نابع

ولکن یذوب الثّلج یرفع حکمه

و یوضع حکم المآء و الامر واقع

و در مقامی دیگر گفته‌اند

و البحر بحر علی ما کان فی قدم

انّ الحوادث امواج و اشباح

باری جمیع اشیا را مظاهر تجلّی ذاتی حقّ میدانند و تجلّی را هم سه قسم ذکر نموده‌اند ذاتی و صفاتی و فعلی و قیام اشیا را بحقّ قیام ظهوری دانسته‌اند و اگر این مطالب بتمامها ذکر شود سامعین را بشأنی کسالت اخذ نماید که از عرفان جوهر علم محروم مانند و هم‌چنین بکون اعیان ثابته در ذات قائل شده‌اند چنانچه یکی از حکمای عارف گفته حقایق الاشیآء کائن فی ذاته تعالی بنحو الاشرف ثمّ افاضها چه که معطی شیئ را فاقد شیئ ندانسته‌اند و میگویند محال است چنانچه ابن عرب در اینمطلب شرحی مبسوط نوشته و حکمای عارفین و متأخّرین بمثل صدرِ شیرازی و فیض و امثالهما در رضراض ساقیۀ ابن عرب مشی نموده‌اند فطوبی لمن یمشی علی کثیب الاحمر فی شاطی هذا البحر الّذی بموج من امواجه محت الصّور و الاشباح عمّا توهّموه القوم فیا حبّذا لمن عرّ نفسه عن کلّ الاشارات و الدّلالات و سبح فی هذا البحر و غمراته و وصل بحیتان المعانی و لئالی حکمة الّتی خلقت فیه فنعیماً للفائزین و هر نفسیکه معتقد بر بیانات عرفا بوده و در آن مسلک سالک شده موسی و فرعون هر دو را از مظاهر حقّ دانسته منتهی آن است که اوّل را مظهر اسم هادی و عزیز و امثال آن و ثانی را مظهر اسم مضلّ و مذلّ و امثال آن و لذا حکم جدال ما بین این دو محقّق و بعد از خلع تعیّنات بشریّه هر دو را واحد دانسته‌اند چنانچه در اصل جمیع اشیا را واحد میدانند و مجمل آن از قبل ذکر شد این مطالب قوم که بعضی از آن مجملاً بیان شد ولکن ای سلمان قلم رحمن میفرماید الیوم مثبت و محقّق این بیانات و مبطل آن در یکدرجه واقف چه که شمس حقیقت بنفسها مشرق و از افق سما لا یزال لایح است و هر نفسیکه بذکر این بیانات مشغول شود البتّه از عرفان جمال رحمن محروم ماند ربیع تحقیق اوهام زمان غیبت است و الیوم ربیع مکاشفه و لقا قل ان ارتعوا یا قوم فی تلک الایّام فی ریاض المکاشفة و الشّهود ثمّ دعوا الاوهام کذلک امرکم قلم اللّه المهیمن القیّوم

ذکر جمیع علوم برای عرفان معلوم بوده و بیان ادلّه مخصوص اثبات مدلول حال الحمد للّه که شمس معلوم از افق سماء قیّوم مشرق و قمر مدلول در سماء امر ظاهر و لایح قلب را از کلّ اشارات مقدّس کن و شمس معانی را در سماء قدس روحانی بچشم ظاهر مشاهده نما و تجلّیات اسمائیّه و صفاتیّه‌اش را در ما سواه ملاحظه کن تا بجمیع علوم و مبدء و منبع و معدن آن فایز شوی ای سلمان قسم بجمال قدم که این ایّام در هر حین از سماء عرفان ربّ العالمین معارف جدید نازل فطوبی لمن وصل الی هذا المعین و انقطع عمّا عنده ای اهل جذب و شوق انصاف دهید در این بیانات که از قول عرفا مختصر ذکر شده کتب لا یحصی حال ما بین ناس موجود اگر انسان اراده نماید جمیع را ادراک کند دو عمر کفایت ننماید ای سلمان قل اللّه ظاهر فوق کلّ شیئ و الملک یومئذ للّه ثمّ ذر النّاس بما عندهم باری معارف قبل را بقبل بگذار موسی که از انبیای اعظم است بعد از ثلٰثین یوم که بقول عرفا در عشرۀ اوّل افعال خود را در افعال حقّ فانی نمود و در عشرۀ ثانی صفات خود را در صفات حقّ و در عشرۀ ثالث ذات خود را در ذات حقّ و گفته‌اند چون بقیّۀ هستی در او باقی بود لذا خطاب لن ترانی شنید و حال لسان اللّه ناطق و میفرماید یکبار ارنی گو و صد هزار بار بزیارت ذو الجلال فایز شو کجا است فضل این ایّام و ایّام قبل باری ای سلمان آنچه عرفا ذکر نموده‌اند جمیع در رتبۀ خلق بوده و خواهد بود چه که نفوس عالیه و افئدۀ مجرّده هر قدر در سماء علم و عرفان طیران نمایند از رتبۀ ممکن و ما خلق فی انفسهم بانفسهم تجاوز نتوانند نمود کلّ العرفان من کلّ عارف و کلّ الاذکار من کلّ ذاکر و کلّ الاوصاف من کلّ واصف ینتهی الی ما خلق فی نفسه من تجلّی ربّه و هر نفسی فی ‌الجمله تفکّر نماید خود تصدیق مینماید باینکه از برای خلق تجاوز از حدّ خود ممکن نه و کلّ امثله و عرفان از اوّل لا اوّل بخلق او که از مشیّت امکانیّه بنفسه لنفسه لا من شیئ خلق شده راجع فسبحان اللّه من ان یعرف بعرفان احد او ان یرجع الیه امثال نفس لم یکن بینه و بین خلقه لا من نسبة و لا من ربط و لا من جهة و اشارة و دلالة و قد خلق الممکنات بمشیّته الّتی احاطت العالمین حقّ لم ‌یزل در علوّ سلطان ارتفاع وحدت خود مقدّس از عرفان ممکنات بوده و لا یزال بسموّ امتناع ملیک رفعت خود منزّه از ادراک موجودات خواهد بود جمیع من فی الارض و السّمآء بکلمۀ او خلق شده‌اند و از عدم بحت بعرصۀ وجود آمده‌اند چگونه میشود مخلوقی که از کلمه خلق شده بذات قدم ارتقا نماید ای سلمان سبیل کلّ بذات قدم مسدود بوده و طریق کلّ مقطوع خواهد بود و محض فضل و عنایت شموس مشرقه از افق احدیّه را بین ناس ظاهر فرموده و عرفان این انفس مقدّسه را عرفان خود قرار فرموده من عرفهم فقد عرف اللّه و من سمع کلماتهم فقد سمع کلمات اللّه و من اقرّ بهم فقد اقرّ باللّه و من اعرض عنهم فقد اعرض عن اللّه و من کفر بهم فقد کفر باللّه و هم صراط اللّه بین السّموات و الارض و میزان اللّه فی ملکوت الامر و الخلق و هم ظهور اللّه و حججه بین عباده و دلائله بین بریّته ای سلمان منقطع شو از کلّ آنچه ما بین عباد مشهور است و بجناحین انقطاع بسماء قدس ابهی طائر شو تاللّه لو تطیر الیها و تصل الی قطب المعانی فیها لن تری فی الوجود الّا طلعة حضرة المحبوب و لن تری المعرضین الّا کیوم لم یکن احد منهم مذکوراً ذکر اینمقام را لسانی دیگر باید تا ذکر نماید و سمعی دیگر شاید تا استماع کند

ای سلمان حال خوشتر آنکه اسرار جان و بدایع اذکار جانان را در سماء مشیّت رحمن ودیعه گذاریم و در معنی شعر شروع نمائیم بدان مقصود صاحب مثنوی از ذکر موسی و فرعون ذکر مثل بوده نه آنکه این دو در ذات یکی بوده‌اند نعوذ باللّه عن ذلک چه که فرعون و امثال او بکلمۀ موسی خلق شده‌اند لو انتم تعرفون و همان اختلاف ظاهره که ما بین بوده دلیل بر این است که در کلّ عوالم با یکدیگر مخالف بوده‌اند و این بیانی است خفیّ لا یعرفه الّا کلّ عارف بصیر و صاحب مثنوی جمیع عباد را در ملکوت اسما موسی فرض نموده چه که کلّ از تراب خلق شده و بتراب راجع خواهند شد و هم‌چنین کلّ بحروف موسومند و در عالم ارواح که عالم یکرنگی است ابداً جنگ و جدال نبوده و نیست چه که اسباب جدال مشهود نه ولکن بعد از دخول ارواح در اجساد و ظهور آن در این عالم اسباب نزاع بمیان میآید چه حقّ و چه باطل و این نزاع و جدال اگر لاثبات امر ذو الجلال واقع شود حقّ بوده و خواهد بود و من ‌دون آن باطل و این نزاع و جدال و حبّ و نفاق و اقبال و اعراض جمیع طائف حول اسبابند مثلاً ملاحظه نما یک سبب از مسبّب ظاهر میشود و این سبب واحد بوده ولکن در هر نفسی بما هو علیه منقلب میشود و آثار آن ظاهر میگردد ولکن در هر مقام بظهوری ظاهر مثلاً در اسم مغنی الهی ملاحظه نما که این اسم در ملکوت خود واحد بوده ولکن بعد از تجلّی در مرایای وجود انسانی در هر نفسی باقتضای او اثر آن تجلّی ظاهر میشود مثلاً در کریم کرم و در بخیل بخل و در شقیّ شقاوت و در سعید سعادت ظاهر میشود چه که در حالت فقر نفوس و آنچه در او است مستور است مثلاً نفسیکه فلسی نزد او موجود نه کرم و بخل او مستور است و هم‌چنین سعادت و شقاوت در اینمقام غیر مشهود و بعد از غنا در هر نفسی آنچه در او است ظاهر و مشهود میگردد مثلاً نفسی آنچه را مالک شد فی سبیل اللّه انفاق مینماید و نفسی اسباب محاربه ترتیب میدهد و با حقّ بمعارضه و مجادله قیام مینماید و نفسی جمیع را حفظ مینماید بشأنیکه خود و دون او از مال او محرومند حال ملاحظه کن از یک تجلّی چه مقدار امور مختلفۀ متغایره ظاهر میشود ولکن قبل از تجلّی جمیع این نفوس در اماکن خود مخمود و مستور و افسرده بوده و بیک تجلّی شمس اسم مغنی این نفوس را چگونه محشور نمود و آنچه در باطن مستور بود ظاهر و مشهود فرمود و اگر بچشم بصیرت در این بیان ملاحظه نمائی بر اسرار مستوره مطّلع شوی ملاحظه در فرعون زمان کن که اگر غنا و قدرت ظاهره نبود ابداً بمحاربه با جمال احدیّه قیام نمینمود چه که در فقدان اسباب عاجز بوده و خواهد بود و کفر در او مستور پس خوشا حال نفوسیکه اسیر رنگ دنیا و ما خلق فیها نشده‌اند و بصبغ اللّه فایز گشته‌اند یعنی برنگ حقّ در این ظهور بدیع درآمده‌اند و آن تقدیس از جمیع رنگهای مختلفۀ دنیا است و جز منقطعین بر این رنگ عارف نه چنانچه الیوم اهل بها که بر سفینۀ بقا راکبند و بر قلزم کبریا سایر یکدیگر را میشناسند و دون این اصحاب احدی مطّلع نه و اگر هم عارف شوند همان مقدار که اعمی از شمس ادراک مینماید ای سلمان بگو بعباد که در شاطی بحر قدم وارد شوید تا از جمیع رنگها مقدّس گردید و بمقرّ اقدس اطهر و منظر اکبر وارد شوید ای سلمان جمیع عباد را رنگهای مختلفۀ دنیا از شاطی قدس ابهی منع نموده مثلاً در نفس معروف که بمحاربه برخواسته ملاحظه نما قسم بآفتاب افق معانی که لیلاً و نهاراً طائف حولم بوده و در اسحار که در فراش بودم تلقاء رأس قائم بوده و آیات اللّه بر او القا میشد و در تمام لیل و نهار بخدمت قائم و چون امر مرتفع شد و ملاحظه نمود اسمش مشهور لون اسم و حبّ ریاست چنان اخذش نمود که از شاطی قدس احدیّه محروم ماند فوالّذی نفسی بیده که در ابداع شبه این نفس در حبّ ریاست و جاه دیده نشده فوالّذی انطق کلّ شیئ بثنآء نفسه که اگر جمیع اهل ابداع اراده نمایند که حسد و بغضای نفسش را احصا کنند جمیع خود را عاجز مشاهده نمایند نسئل اللّه بان یطهّر صدره و یرجعه الی نفسه و یؤیّده علی الاقرار باللّه المقتدر العلیّ العظیم

ای سلمان ملاحظه در امر اللّه نما که یک کلمه از لسان مظهر احدیّه ظاهر میشود و آن کلمه در نفس خود واحد بوده و از منبع واحد ظاهر شده ولکن بعد از اشراق شمس کلمه از افق فم اللّه بر عباد در هر نفسی علی ما هو علیه ظاهر میشود مثلاً در یکی اعراض و در یکی اقبال و همچنین حبّ و بغض و امثال آن و بعد این محبّ و مبغض بمحاربه و معارضه قیام مینمایند و هر دو را رنگ اخذ نموده چه قبل از ظهور کلمه با یکدیگر دوست و متّحد بوده‌اند و بعد از اشراق شمس کلمه مقبل بلون اللّه مزیّن شده و معرض بلون نفس و هوی و اشراق همین کلمۀ الهیّه در نفس مقبل بلون اقبال ظاهر شده و در نفس معرض بلون اعراض مع آنکه اصل اشراق مقدّس از الوان بوده در شمس ملاحظه نما که بیک تجلّی در مرایا و زجاجات تجلّی مینماید ولکن در هر زجاج بلون او در او جلوه مینماید چنانچه مشهود است و جمیع دیده‌اید باری سبب جدال معرض و مقبل لون و رنگ شده ولکن ما بین این دو رنگ فرقی است لا یحصی این بصبغ اللّه ظاهر شده وآن بصبغ هوی و صبغ مؤمن مقبل مجاهد صبغ رحمن بوده و صبغ معرض منافق صبغ شیطان آن رنگ سبب و علّت تطهیر نفوس است از رنگ ما سوی اللّه و این علّت آلایش نفوس است برنگهای مختلفۀ نفس و هوی آن حیوة باقیه عنایت فرماید و این موت دائمه آن منقطعین را بکوثر بقا هدایت فرماید و این محتجبین را زقّوم فنا چشاند از آن رایحۀ رحمن در مرور و از این روایح شیطان و مقصود صاحب مثنوی در این کلمات آن نبوده که موسی و فرعون در یکدرجه بوده‌اند فنعوذ باللّه عن ذلک چنانچه بعضی از جهّال چنین فهمیده‌اند فعل موسی بر دین او گواهی است صادق چه که جدال او للّه بوده و مقصود آنکه فرعون را از الوان فانیه نجات بخشد و بلون اللّه فایز نماید و خود در سبیل دوست شربت شهادت چشد ولکن جدال فرعون برای آنکه جان خود و سلطنت خود را حفظ نماید مقصود موسی اشتعال سراج اللّه بین ما سواه و مقصود فرعون اخماد آن افمن ینفق روحه فی سبیل اللّه کمن یحفظ خلف سبعین الف نقاب فما لهؤلآء لا یکادون یفقهون بیاناً من اللّه العالم الحکیم بلکه مقصود صاحب مثنوی آنکه سبب جنگ موسی و فرعون رنگ شده ولکن رنگ موسی رنگی بوده که اهل ملأ اعلی خود را فدای آن رنگ نموده‌اند و رنگ فرعون رنگی که اهل جحیم سفلی از آن احتراز نموده خود صاحب مثنوی در مواضع عدیده ذکر فرعون نموده اگر ملاحظه کنید ادراک مینمائید که مقصود او این نبوده که بعضی نسبت میدهند و چه مقدار اظهار اشتیاق نموده که با احبّای الهی مأنوس شود و خدمت دوستان حقّ فایز گردد اینست که در مقامی ذکر مینماید

بی عنایات حقّ و خاصّان حقّ

گر ملک باشد سیاهستش ورق

باری ای سلمان بر احبّای حقّ القا کن که در کلمات احدی بدیدۀ اعتراض ملاحظه منمائید بلکه بدیدۀ شفقت و مرحمت مشاهده کنید مگر آن نفوسی که الیوم در ردّ اللّه الواح ناریّه نوشته بر جمیع نفوس حتم است که بر ردّ من ردّ علی اللّه آنچه قادر باشند بنویسند کذلک قدّر من لدن مقتدر قدیر چه که الیوم نصرت حقّ بذکر و بیان است نه بسیف و امثال آن کذلک نزّلنا من قبل و حینئذ ان انتم تعرفون فوالّذی ینطق حینئذ فی کلّ شیئ بانّه لا اله الّا هو که اگر نفسی در ردّ من ردّ علی اللّه کلمه‌ئی مرقوم دارد مقامی باو عنایت شود که جمیع اهل ملأ اعلی حسرت آن مقام برند و جمیع اقلام ممکنات از ذکر آن مقام عاجز و السن کائنات از وصفش قاصر چه که هر نفسی الیوم بر این امر اقدس ارفع امنع مستقیم شود مقابل است با کلّ من فی السّموات و الارض و کان اللّه علی ذلک لشهید و علیم

ان یا احبّآء اللّه لا تستقرّوا علی فراش الرّاحة و اذا عرفتم بارئکم و سمعتم ما ورد علیه قوموا علی النّصر ثمّ انطقوا و لا تصمتوا اقلّ من آن و انّ هذا خیر لکم عن کنوز ما کان و ما یکون لو انتم من العارفین اینست نصح قلم اعلی عباد اللّه را باری ای سلمان بدانکه هرگز احدی از عباد که فی ‌الجمله شعور داشته قائل باین نشده که مقبل و معرض و موحّد و مشرک در یکمقام و درجه باشند و اینکه شنیده‌اید و یا در بعضی از کتب قبل دیده‌اید مقصود در ساحت قدس حقّ است و اینکه ذکر شد اسما در ملکوت اسما واحدند ملکوت را موهوم مدان ملکوت و جبروت و لاهوت الیوم طائف عرشند و از افاضۀ اینمراتب و عوالم که در اینمقام مشهود است عوالم لاهوت و جبروت و ملکوت و فوق آن در مواقع خود موجود و برقرارند تفصیل اینمقامات حال جایز نه و در سماء مشیّت معلّق الی ان ینزله اللّه بالفضل و انّه علی کلّ شیئ قدیر باری در ساحت حقّ کلّ اسما واحد بوده و خواهند بود و این قبل از ظهور کلمۀ فصلیّه است مثلاً ملاحظه کن که الیوم جمیع مظاهر اسما در ملکوت خود بین یدی اللّه مشهود و هم‌چنین مطالع صفات و کلّ ما کان و بمقتضای استوای هیکل قدم بر عرش عدل عنایتش نسبت بجمیع علی حدّ سوآء بوده ولکن بعد از القای کلمه تفریق و تفصیل ما بین عباد موجود و مشهود چنانچه هر نفسیکه بکلمۀ بلی موفّق شد بکلّ خیر فایز قسم بحزن جمال ذو الجلال که از برای مقبل مقامی مقدّر شده که اگر اقلّ من سمّ ابره از آنمقام بر اهل ارض ظاهر شود جمیع از شوق هلاک شوند اینست که در حیوة ظاهره مقامات مؤمنین از خود مؤمنین مستور شده و هر نفسیکه موقن نشد بذکر بلی عند اللّه غیر مذکور فنعوذ باللّه عمّا قدّر له من عذاب الّذی لا عدل له ای سلمان بر عباد کلمات رحمن را القا کن و بگو خود را از ذیاب ارض حفظ نمائید و بسخنهای مزخرف که بعضی بآن ناطقند گوش مدهید سمع را برای اصغای کلماتم مطهّر دارید و قلب را برای عرفان جمالم منزّه کنید از کلّ آنچه خلق شده

ای سلمان القا کن که بسا از اسحار که تجلّی جمال مختار بر قلوب شما مرور نمود و شما را بدون خود مشغول یافت و بمقرّ قرار خود راجع شد ای سلمان بگو ای عباد بر اثر حقّ مشی نمائید و در افعال مظهر قدم تفکّر کنید و در کلماتش تدبّر که شاید بمعین کوثر بیزوال ذو الجلال فایز شوید و اگر مقبل و معرض در یکمقام باشند و عوالم الهی منحصر باین عالم بود هرگز ظهور قبلم خود را بدست اعدا نمیگذاشت و جان فدا نمینمود قسم بآفتاب فجر امر که اگر ناس برشحی از شوق و اشتیاق جمال مختار در حینی که آن هیکل صمدانی را در هوا آویختند مطّلع شوند جمیع از شوق جان در سبیل این ظهور عزّ ربّانی دهند باری شکر بطوطی داده‌اند و زبل بجعل زاغ از نغمۀ بلبل بی‌نصیب و خفّاش از شعاع شمس در گریز

ای سلمان ابتلایم در بین ملل و دول دلیلی است قویّ و حجّتی است محکم در مدّت بیست سنه شربت آبی براحت ننوشیدم و شبی نیاسودم گاهی در غل و زنجیر و گاهی گرفتار و اسیر و اگر ناظر بدنیا و ما علیها بودیم هرگز باین بلایا گرفتار نمیشدیم طوبی از برای نفسیکه از اثمار اینمقام مرزوق شود و از حلاوت آن بچشد از خدا بصر بخواهید و ذائقۀ سالم طلب کنید چه که نزد بی‌بصر نقش یوسف و ذئب یکسان است و در ذائقۀ مریض حنظل و شکر در یکمقام ولکن امیدوارم که از نفحات مقدّس این ایّام نفوسی ظاهر شوند که عالم و ما فیها را بفلسی نخرند و عری از کلّ ما سواه بشطر اللّه ناظر شوند و جان دادن در سبیل رحمن را اسهل شیئ شمرند و از اعراض معرضین از صراط نلغزند و در ظلّ دوست مقرّ گزینند فیا طوبی لهؤلآء فیا بشری لهؤلآء و یا عزّا لهؤلآء و یا شرفا لهؤلآء تاللّه حوریّات غرفات اعلی از شوق لقای این نفوس نیارامند و اهل ملأ بقا از اشتیاق نیاسایند کذلک اختصّ اللّه هؤلآء لنفسه و جعلهم منقطعاً عن العالمین

ای سلمان احزان وارده قلم رحمن را از ذکر مقامات احدیّه منع نموده ضرّ بمقامی رسیده مقرّ عزّی را که اگر جمیع ما کان بر خوان نعمتش حاضر شوند و الی آخر لا آخر له از آنچه موجود است متنعّم گردند ابداً کسی را حرفی نه نسبت بخل داده‌اند و باطراف نوشته که شهریّۀ ما را قطع کرده‌اند رزالت و پست‌فطرتی را ملاحظه کن که برای جلب زخارف از ناس و افترای بجمال قدم اینگونه مفتریات باطراف نوشته و فرستاده‌اند با اینکه تو در اینجا بوده و دیده‌ئی که ابداً این عبد شهریّۀ این قوم را بچشم خود ندیده و آنچه هست در بیرون قسمت شده بهر نفسی داده میشود مع ذلک محض تضییع امر اللّه و اخذ دینار این قسم معمول داشته‌اند که شنیده‌ئی قسم بجمال قدم که اوّل ضرّی که بر این غلام وارد شد این بود که قبول شهریّه از دولت نمود و اگر این نفوس همراه نبودند البتّه قبول نمیکردم و تو مطّلع شده‌ئی که چه مقدار امر بر مهاجرین صعب شده و مع ذلک جمیع شاکریم و در قضای الهی راضی و صابر لن یصیبنا الّا ما کتب اللّه لنا علیه توکّلنا فی کلّ الامور و این قوم که باطراف شکایت شهریّه مینمایند و تکدّی میکنند ادّعای ربوبیّت مینمایند و از حقّ معرض دیگر در شأن آن نفوس که متابعت این گروه نموده‌اند ملاحظه کن افّ لهم و لمن اتّبعهم فسوف یأخذهم زبانیة القهر من لدن عزیز مقتدر قیّوم و لن یجدنّ لانفسهم من معین و لا ناصر کذلک نزل بالحقّ من جبروت اللّه المهیمن العزیز المحبوب و البهآء علیک یا سلمان و علی الّذین ما باعوا کلمات اللّه بتوهّمات مردود

هو اللّه تعالی شأنه الکبریآء

ای سلمان در هر امور اقتدا بحقّ کن و بقضایای الهی راضی باش ملاحظه کن که این غلام مع آنکه از جمیع جهات بر حسب ظاهر امور بر او سخت شده و ابواب ظاهره مسدود گشته و در کلّ حین شیاطین بر اطفاء سراج اللّه و اخماد نار او مشغولند چنان منیر و مستضیء است که به اشرقت السّموات و الأرض و چنان مابین ناس مشهود که گویا ابداً ضرّی بر او وارد نشده از علوّ و دنوّ و عزّت و ذلّت دنیا منال در کلّ احوال بمآل ناظر باش چه که کلّ آنچه مشهود مفقود خواهد شد اینکه مشاهده مینمائی که بعضی از ناس بعزّت دنیا مسرورند و بعلوّ آن مغرور این از غفلت آن نفوس است و هر ذی بصر و ذی نظری شهادت میدهد که این قول حقّ است و این بیان از مشرق تبیان اشراق نموده چه که کلّ عالمند باینکه جمیع این امورات غیر معتبر و غیر ثابت است و چون رسول موت وارد شود جمیع متغیّر لذا معلوم و محقّق است که نفوسی که باین امور دل بسته‌اند غافلند و از غفلت است که باین اسباب ظاهره مشغول شده‌اند

در لوحی از الواح نازل که از جمله علامت بلوغ دنیا آن است که نفسی تحمّل امر سلطنت ننماید سلطنت بماند و احدی اقبال نکند که وحده تحمّل آن نماید آن ایّام ایّام ظهور عقل است مابین بریّه مگر آنکه نفسی لاظهار امر اللّه و انتشار دین او حمل این ثقل عظیم نماید و نیکو است حال او که لحبّ اللّه و امره و لوجه اللّه و اظهار دینه خود را باین خطر عظیم اندازد و قبول این مشقّت و زحمت نماید اینست که در الواح نازل که دعای چنین سلطان و محبّت او لازم است

ای سلمان دنیا در مرور است و عنقریب کلّ من علی الأرض از آنچه مشاهده مینمائی بتراب راجع خواهند شد از خدا میطلبیم که جمیع احبّای خود را مؤیّد فرماید که استنشاق طیب گلزار معنوی نمایند و هر نفسی بآن فائز شد ابداً بغیر اللّه ناظر نبوده و نخواهد بود و بقضایای او راضی و صابر و شاکر خواهد شد محزون مباش که بلقا فائز نشدی قد کتب اللّه لک اجر من حضر بین یدیه انشآءاللّه سعی کن که از تو اعمال حقّ ظاهر شود و بناری مشتعل باشی که جمیع از تو کسب حرارت کنند ان اقبل الی اللّه بقلب طاهر و نفس زکیّة و لسان صادق و بصر مقدّس ثمّ ادعوه فی کلّ الأحوال انّه معین من اقبل الیه و انّه لهو الغفور الرّحیم

قد سمعنا ضجیج الأسرآء من اهلی و احبّتی للّه الحمد بما جعلونی و اهلی و احبّتی اساری فی سبیله لو تزول الشّمس لا یزول هذا الذّکر فسوف یظهر اللّه ما اراد انّه لهو العزیز القدیر از برای احدی از اسراء الّا اسم اللّه میم علیه بهآء اللّه نظر بحکمت لوح نازل نشد ولکن جمیع را تکبیر برسانید و امور کلّ مشهود است یک لوح مخصوص جناب عبدالوهّاب نازل شد برسانید ولو نزل بلسان القوم و قواعدهم الظّاهرة ولکن یکفی من علی الأرض لو هم یشعرون در الواح اطراف اسم معیّن نشده ولکن عنداللّه معلوم و مشهود و هر یک از الواح باقتضا نازل طوبی لمن یعرف و یکون من الشّاکرین یک جعبه نبات بجهت حضرات موصل داده شد برسانید

نسألک اللّهمّ بالّذین جعلهم الأشقیآء اساری من الزّورآء الی الحدبآء و بنسبة الّتی کانت بینهم و بین مظهر امرک بأن تثبّت احبّائک علی حبّک ثمّ استقمهم علی ما کانوا علیه فی انتشار امرک فیا الهی انت تری و تعلم ما ورد علیهم فی حبّک و رضائک بحیث بکت علیهم عیون اصفیائک و اهل سرادق مجدک اسألک بأن لا تحرمهم من عواطفک و الطافک ثمّ اسکنهم فی جوار رحمتک فی الدّنیا و الآخرة انّک انت علی کلّ شیء قدیر

جناب علی

هو البدیع

ای علی بلقآء اللّه فایز شدی و بضیاء وجه مستنیر و این فضلی است کبیر ان یا علی فانقطع عن کلّ من فی السّموات و الأرض ثمّ اذهب بروح اللّه و رضائه الی المدینة ثمّ اخبر اهلها بما رأیت و شهدت و عرفت من ضرّ الّذی ورد علی جمال القدم من المشرکین ای علی باخلاقم متخلّق شو و با احبّایم بخضوع تمام معاشر باش ای علی آنچه تلقاء عرش نصایح محکمه از لسان اللّه اصغا نمودی فراموش مکن ای علی در ابکار بذکر جمال مختار مشغول باش و در اسحار بیادش مأنوس ای علی ذکرم شفای قلوب و ضیاء صدور بوده و خواهد بود بدنیای فانی از طلعت باقی غفلت مکن و از شداید آن محزون مشو در کلّ امور بسلطان ظهور توکّل کن اگر بوصایای الهی عامل شوی بخیر اکبر و منظر اظهر فایز گردی ای علی برسولم مأنوس باش چه که لحظات عنایتم لازال باو متوجّه بوده کذلک امرک جمال القدم لتکون من العاملین

بنام مهربان خدای بخشنده

ای مادر نوشتۀ تو را بزبان پارسی مینویسم تا شیرین‌زبانی طیر الهی را از لسان عراقی بشنوی و آوازهای خوش حجازی را فراموش کنی و اقرار کنی که بلبل معنوی بجمیع لسان در باغهای روحانی بر شاخسارهای قدسی در ذکر و بیان است تا از این آوازهای ظاهر آوازهای باطن بشنوی ای مادر از دل بگذر و بدلدار رو آور و از جان بگذر و بجانان فایز شو نهر قلب را ببحر مقلّب متّصل کن و رشتۀ حبّ را بریشۀ قرب محبوب محکم دار جان بی جانان بدرهمی نیرزد و دل بی دلدار بفلسی مقابل نه سر بی سرور در خاک به و دل بی درد سوخته به و گردن بی رشته بشمشیر بریده به بگو ای دوستان رو بدوست بخوابید و در فراش بخیال معشوق راحت گیرید و از گلها بوی محبوب بشنوید و از نارهای روشن نور رخ یار در نظر آرید قسم بجان دوست که اگر پیراهن یوسفی ببوئی و بمصر دوستی خدائی درآئی مادر همۀ مقرّبین شوی پس بجان در حبّ بکوش و بدل در منزل یار درآ غم روزگار را باهلش واگذار هیچ اعتنا بایّام دوروز دنیا مکن تا این پیراهن کهنۀ دنیا از بدن فرو افتد و بر سریر باقی جاوید مسکن گیری و استبرق الهی درپوشی و از جام محبوب بادۀ حبّ بنوشی و بشمع حبّ برافروزی و جامۀ حبّ بردوزی اینست آن امری که هرگز تغییر نمیکند پس بدان که همۀ احکام الهی در هر عهد و عصر باقتضای وقت تغییر میکند و تبدیل میشود مگر شریعۀ حبّ که همیشه در جریان و هرگز تغییر باو راه نیابد و تبدیل او را نجوید این است اسرار بدایع الهی که ذکر نموده برای عباد خود و او است بر همه بخشنده و مهربان

و سکینه را از انوار الهی قمیص تکبیر بپوشان

جناب مجید

هو البدیع

ای مجید بشنو ندای این محزون را که قسم بآفتاب افق عزّ تجرید که از اوّل ابداع تا حال چنین ظلم بر احدی وارد نشده چرا آسوده نشسته‌ئی آیا نغمات بدعم را فراموش نموده و یا معاشرت ناس آن جناب را غافل نموده تو صبر و حلم و سکونم را دیده‌ئی حال تفکّر نما که چه وارد شده که سبب ضجیج و صریخ و ندبۀ جمال احدیّه شده فواللّه الّذی لا اله الّا هو که اگر شربت شهادت از اشرّ ناس مینوشیدم البتّه نزدم ارجح از این بوده که این امور که سبب ذلّت امر بوده مابین ناس شایع شود فواللّه یبکی نفسی و عینی و قلبی و قلمی و من زفراتی ینوح سکّان الفردوس ولکنّ النّاس هم لا یشعرون و لا یسمعون ای مجید تو میدانی که چه مقدار در علوّ امر الهی بجان ایستادم تا آنکه امر بمقامی رسید که ملاحظه نمودی و بعد اوّل محبّتی که باین مظلوم شد این بوده که بر قتلم ایستاده و در قطع شجرۀ ربّانیّه کمال جهد نموده‌اند و چون اشتهار یافت این غلام خارج منفرداً عن الکلّ در بیت دیگر ساکن که شاید نار غلّ و بغضا ساکن شود بعد قاصد گرفته بجمیع اطراف نوشته که کمر قتل مرا بسته‌اند و آنچه را مرتکب شده و در نفسش بوده بسدرۀ لایعرف نسبت داده و حال آنکه تو میدانی که اگر این عبد ارادۀ ضرّش مینمود ابداً موجود نبود و چون نوشتۀ او ملاحظه شد تکلیف دیده که ناس را اخبار از امور نمایم که مبادا از کلمات جعلیّه که مسطور داشته عباد از سبیل منیر منحرف شوند فوالّذی توحّد بالعظمة و الکبریآء که اگر بعد از خروج این عبد ساکن میشد ابداً این عبد ذکر نمینمود و از جمله نوشته که برای نان از من خارج شده‌اند رذالت و پستی نفس را ملاحظه کن که چه گفته و چه کرده خود آن جناب تأمّل نماید و این غلام را سالها دیده و معاشرت نموده‌ئی با تقدیس کبری و تنزیه عظمی اینگونه مفتریات بمالک اسماء و صفات لایق است لا فونفس اللّه المهیمن القیّوم ذکر مصایبم از لسان و قلم هر دو خارج شده انّما اشکو بثّی و حزنی الی اللّه باری در اعراض آن جناب از امر اللّه کمال تدبیر خواهند نمود ای صفی تو در مابین کلّ عباد در اوّل امر بنفس اللّه فایز شدی و بین یدی الوجه مؤمن شدی بایست بر امر بشأنی که از استقامتت کل مستقیم شوند

باسم پروردگار رحیم مهربان

ای محمّد قبل علی بشنو ندای محبوب باوفا را که از شطر ابهی ندا میفرماید و میفرماید ای بندۀ من و پسر کنیز من ندایت را اصغا نمودیم و نجوایت را شنیدیم در کلّ اوان طرف عنایت بمتوجّهین ناظر بوده و خواهد بود نفسی از نفسی بدوستی برنیامد مگر آنکه بساحت دوست حقیقی وارد شد ای محمّد قبل علی اگر روایح عطریّه که از شطر رحمت مالک بریّه مرور مینماید استشمام کنی بتمام جان و روان باین کلمه ناطق شوی و مابین عباد باسمم صیحه زنی یا عباد قسم بجمال محبوب اینست رحمتی که همۀ ممکنات را احاطه نموده و اینست یومی که در آن فضل الهی جمیع کائنات را فراگرفته ای علی عین رحمتم در جریان است و قلب شفقتم در احتراق چه که لازال دوست نداشته که احبّایش را حزنی اخذ نماید و یا همّی مسّ کند اگر اسم رحمانم مغایر رضا حرفی از احبّایم استماع نمود مهموماً مغموماً بمحلّ خود راجع شد و اسم ستّارم هر زمان مشاهده نمود نفسی بهتکی مشغول است بکمال احزان بمقرّ اقدس بازگشت و بصیحه و ندبه مشغول و اسم غفّارم اگر ذنبی از دوستانم مشاهده نمود صیحه زد و مدهوش بر ارض اوفتاد ملائکۀ امریّه بمنظر اکبر حملش نمودند ونفسی الحقّ یا نبیل قبل علی احتراق قلب بها از تو بیشتر است و نالۀ او عظیمتر هر حین که اظهار عصیان از نفسی در ساحت اقدس شده هیکل قدم از حیا ارادۀ ستر جمال خود نموده چه که لازال ناظر بوفا بوده و عامل بشرایط آن چون کلماتت تلقاء وجه مذکور شد قد تموّج بحر وفائی و مرّت نسمات غفرانی و اهتزّت سدرة عنایتی و دارت سمآء فضلی قسم بآفتاب افق باقی که از حزنت محزونم و از همّت مهموم آهت از سرادق ابهی نفوذ نمود و بمقرّ امنع اقدس اعلی فائز شد ناله‌ات استماع گشت و نوحه‌ات بسمع مالک قدم رسید طوبی لک ثمّ طوبی لک اقرارت در مکمن مختار بهیکل بدیع ظاهر و اعترافت در منظر غفّار بطراز منیع باهر انت تعترف و انا المعترف و انت تقرّ و انا المقرّ چه که اعتراف مینمایم بخدمات تو و شدّتهای واردۀ بر تو که در سبیلم حمل نمودی یشهد بحبّی ایّاک کلّ الذّرّات ای علی این ندایت بسیار محبوب است بنویس و بگو و بخوان ناس را بشطر پروردگار عالمیان بحرارت و جذبی که جمیع را مشتعل نماید قل

یا الهی و محبوبی و محرّکی و مجذبی و المنادی فی قلبی و محبوب سرّی لک الحمد بما جعلتنی مقبلاً الی وجهک و مشتعلاً بذکرک و منادیاً باسمک و ناطقاً بثنائک ای ربّ ای ربّ ان لم تظهر الغفلة من این نصبت اعلام رحمتک و رفعت رایات کرمک و ان لم یعلن الخطآء کیف یعلم بأنّک انت السّتّار الغفّار العلیم الحکیم نفسی لغفلة غافلیک الفدآء بما مرّت عن ورائها نسمات رحمة اسمک الرّحمن الرّحیم ذاتی لذنب مذنبیک الفدآء بما عرفت به اریاح فضلک و تضوّعات مسک الطافک کینونتی لعصیان عاصیک الفدآء لأنّ به اشرقت شمس مواهبک من افق عطائک و نزلت امطار جودک علی حقایق خلقک ای ربّ انا الّذی اقررت بکلّ العصیان و اعترفت بما لا اعترف به اهل الامکان سرعت الی شاطئ غفرانک و سکنت فی ظلّ خیام مکرمتک اسألک یا مالک القدم و المهیمن علی العالم بأن تظهر منّی ما تطیر به الأرواح فی هوآء حبّک و النّفوس فی فضآء انسک ثمّ قدّر لی قوّة بسلطانک لأقلّب بها الممکنات الی مطلع ظهورک و مشرق وحیک ای ربّ فاجعلنی بکلّی فانیاً فی رضائک و قائماً علی خدمتک لأنّی احبّ الحیوة لأطوف حول سرادق امرک و خیام عظمتک ترانی یا الهی منقطعاً الیک و خاضعاً لدیک فافعل بی ما انت اهله و ینبغی لجلالک و یلیق لحضرتک

ای علی بعنایت ربّ العالمین فائز بوده و هستی بحول و قوّۀ او بایست مابین عباد بر نصرت امرش و اعلای ذکرش محزون مباش از اینکه صاحب علوم ظاهره و خطّ نیستی ابواب فیوضات کل در قبضۀ قدرت حقّ است بر وجه عباد گشوده و میگشاید انشآءاللّه این نفحۀ لطیفه در کلّ اوان از شطر قلبت در عالم مرور نماید بشأنی که ثمرات آن در کلّ دیار ظاهر شود او است مقتدر بر هر شیء انّه لهو المقتدر العزیز القدیر

هو المحزون فی حزنی

ای مریم مظلومیّتم مظلومیّت اسم اوّلم را از لوح امکان محو نموده و از سحاب قضا امطار بلا فی کلّ حین بر این جمال مبین باریده اخراج از وطنم سببی جز محبوب نبوده و دوری از دیارم علّتی جز رضای مقصود نه در موارد قضایای الهی چون شمع روشن و منیر بودم و در مواقع بلایای ربّانی چون جبل ثابت در ظهورات فضلیّه ابر بارنده بودم و در اخذ اعدای سلطان احدیّه شعلۀ فروزنده شئونات قدرتم سبب حسد اعدا شد و بروزات حکمتم علّت غلّ اولی البغضا هیچ شامی در مقعد امن نیاسودم و هیچ صبحی براحت از فراش سر برنداشتم قسم بجمال حق که حسین بر مظلومیّتم گریست و خلیل از دردم خود را بنار افکند اگر درست مشاهده نمائی عیون عظمت خلف سرادق عصمت گریانست و انفس عزّت در مکمن رفعت نالان و یشهد بذلک لسان صدق منیع

ای مریم از ارض طا بعد از ابتلای لا یحصی بعراق عرب بامر ظالم عجم وارد شدیم و از غُلِّ اعدا بِغِلِّ احبّا مبتلی گشتیم و بعد اللّه یعلم ما ورد علیّ تا آنکه از بیت و آنچه در او بود و از جان و آنچه متعلّق باو گذشته فرداً واحداً هجرت اختیار نمودم و سر بصحراهای تسلیم نهادم بقسمی سفر نمودم که جمیع در غربتم گریستند و جمیع اشیا بر کُربَتم خون دل بباریدند با طیور صحرا موانس شدم و با وحوش عرا مجالس گشتم و چون برق روحانی از دنیای فانی گذشتم و دو سنه او اقل از ما سوی اللّه احتراز جستم و از غیر او چشم برداشتم که شاید نار بغضا ساکن شود و حرارت حسد بیفسرد

ای مریم اسرار الهی را اظهار نشاید و رموزات ربّانی را اجهار محبوب نه و مقصود از اسرار کنوز مستورۀ در نفسم مقصود است لا غیر باری تاللّه حملت ما لا یحمله الابحار و لا الامواج و لا الاثمار و لا ما کان و لا ما یکون و در اینمدّت مهاجرت احدی از اخوان و غیره استفساری از این امر ننموده بلکه خیال ادراک هم نداشته مع آنکه اعظم بود این امر از خلق سموات و ارض فواللّه نَفَسی فی سَفَری لیکون خیراً من عبادة الثّقلین با اینکه آن هجرت حجّتی بود اعظم و برهانی بود اتم و اقوم بلی صاحب بصر باید تا بمنظر اکبر ملاحظه نماید و بی‌بصر از حسن جمال خود محروم است تا چه رسد بجمال قدس معنوی ظل از مظل چه ادراک نماید و مشتی گل از لطیفۀ دل چه فهم کند تا آنکه قضای الهی بعضی از عباد روحانی را بفکر غلام کنعانی انداخت با دسته‌ئی مکاتیب از همه جا و همه کس در جستجو افتادند و در کهف جبلی نشانی از این بی‌نشان یافتند و انّه لهادی کلّشیٴ الی صراط مستقیم قسم بآفتاب حقیقت صمدانی که از حضور واردین این مهجور مسکین مبهوت و متحیّر شد بقسمیکه از ذکر آن این قلم عاجز و قاصر است شاید که قلم حدیدی از خلف عالم قِدم بیرون خرامد و خرق استار نماید و جمیع اسرار را بصدق مبین و حقّ یقین اظهار نماید و یا یک لسانی به بیان آید و لئالی رحمانی را از صدف صمت بیرون آورد و لیس هذا علی اللّه بعزیز باری ختم اسرار را یَدِ مختار گشود ولکن لا یعقّل الّا العاقلون بل المنقطعون تا آنکه نیّر آفاق بعراق راجع شد نفْسی چند مشاهده شد بی‌روح و پژمرده بلکه مفقود و مرده حرفی از امر اللّه مذکور نبود و قلبی مشهود نه لهذا این بندۀ فانی در مراقبت امر اللّه و ارتفاع او بقسمی قیام نمود که گویا قیامت مجدّداً قائم شد چنانچه ارتفاع امر در هر شهری ظاهر و در هر بلدی مشهود بارتفاعیکه جمیع ملوک بمدارا و سلوک عمل نمودند

ای مریم قیام این عبد در مقابل اعدا از جمیع فرق و قبایل سبب ازدیاد حسد اعدا شد بشأنیکه ذکر آن ممکن و متصوّر نه کذلک قدّر من لدن عزیز قدیر

ای مریم قلم قدم میفرماید که از اعظم امور تطهیر قلبست از کلّ ما سوی اللّه پس قلبت را از غیر دوست مقدّس کن تا قابل بساط انس شوی

ای مریم از تقیید تقلید بفضای خوش تجرید وارد شو دلرا از دنیا و آنچه در او است بردار تا بسلطان دین فائز شوی و از حرم رحمانی محروم نگردی و بقوّت انقطاع حجاب وهم را خرق کن و در مکمن قدس یقین درآ

ای مریم یک شجر را صد هزار ورق و صد هزار ثمر مشهود ولکن جمیع این اوراق و اثمار بحرکتی از اریاح خریف و شتا معدوم و مفقود شوند پس نظر را از اصل شجرۀ ربّانیّه و غصن سدرۀ عزّ وحدانیّه منصرف منما ملاحظه در بحر نما که در محلّ خود بسلطان وقار و سکون ساکن و مستریحست ولکن از هبوب نسیم ارادۀ محبوب بی‌زوال امثال و اشکال لا یحصی بر وجه بحر ظاهر و جمیع این امواج مغایر و مخالف مشاهده میشوند و حال جمیع ناس بامواج مشغول و از اقتدار بحر البحار که از هر حرکت او آیات مختار ظاهر محجوب گشته‌اند

ای مریم با نَفَس رحمان موانس شو و از مجالست و مجانست شیطان در حفظ عصمت منّان مقر گیر که شاید یَدِ الطاف الهی ترا از مسالک نفسانی بفضای عزّ ابهائی کشاند

ای مریم از اظلال فانیه بشمس عزّ باقیه راجع شو وجودِ جمیع اظلال بوجود شمس باقی و متحرّک بقسمیکه اگر در آنی اخذ عنایت فرماید جمیع بخیمۀ عدم راجع شوند زهی حسرت و ندامت که نفسی بمظاهر فانیه مشغول شود و از مطلع قدس باقی ممنوع ماند

ای مریم قدر این ایّام را دانسته که عنقریب غلام روحانی را در سرادق امکانی نه‌بینی و در جمیع اشیا آثار حزن ملاحظه نمائی فسوف تضعنّ انامل الحسرة بین انیابکم و لن تجدوا الغلام ولو تحسّسوا فی اقطار السّموات و الارض و کذلک نزّل الامر من ملکوت عزّ علیّا بلی زود است که انامل وجود را از حسرت غلام در دهان بینی و در تمام آسمانها و زمینها تفحّص نماید و بلقای غلام فائز نشود باری امر بمقامی منتهی شد که این عبد ارادۀ خروج از ما بین یأجوج نموده متفرّد از کلّ جز نسوانی که لا بد باید با عبد باشند حتّی خدمۀ حرم را هم همراه نمیبرم تا بعد خدا چه خواهد غلام حرکت مینماید در حالتیکه معینم قطرات دموع منست و مصاحبم زفرات قلب و انیسم قلمم و مونسم جمالم و جندم توکّلم و حزبم اعتمادم کذلک القینا علیک من اسرار الامر لتکوننّ من العارفین

ای مریم جمیع میاه عالم و انهار جاریۀ آن از چشم غلامست که بهیئة غمام ظاهر شده و بر مظلومیّت خود گریسته باری این جان و سَر را فی ازل الآزال در راه دوست دادیم و هر چه واقع شود بآن راضی و شاکریم وقتی این سر بر سر سنان بود و وقتی در دست شمر وقتی در نارم انداختند و وقتی در هوایم معلّق آویختند و کذلک فعلوا بنا المشرکون

باری ای مریم این لوح را بنالۀ بدیعه و گریۀ ربیعیّه نام نهادیم و نزد تو ارسال داشتیم تا براحت نوحه نمائی و در حزن با جمال قدم شریک باشی

و دیگر آنکه چون جناب بابا در سنۀ اوّلیّه در حضور بودند بر بعضی از امور مطّلعند انشآء اللّه روح القدس صدق و یقین بر لسان او نطق مینماید و برشحی از قضیّۀ غلام عالم میشوید

حُسنی خانم و صغری خانم را ذاکریم

هو

خدیجه خانم را متذکّر باذکار حق که مقدّس از تحدید بشر است نمائید و مدّتیست که ارادۀ مکتوب مخصوص برای او در نظر بوده ولکن در حمل پوسته آیات عزّ صمدانیّه خالی از عسرت نیست لهذا معوّق ماند آقا را ذاکریم بنات و بنین حوّا خانم جمیع را بقمیص ذکر منیع مذکور دارید

و هر نفسیکه خمر حبّ الهی را از کأس مقدّس ربّانی نوشیده جمیع را ذکر نموده متذکّر دارید و بگوئید هنیئاً لکم بما شربتم عن کأس الّتی ما فاز به احد من العالمین ولکن این خمر ربّانیّه و بادۀ صمدانیّه را هر که مرزوق شد باید در خزانۀ دل مستور نماید تا اغیار مطّلع نشوند فهنیئاً للشّاربین

بنام خداوند مهربان

ای مهربان دوستی از دوستان یادت نمود یادت نمودیم

امروز آنچه دیده میشود گواهی میدهد و بندگان را بخداوند یکتا میخواند بگو امروز آفتاب بینائی از آسمان دانائی هویدا نیکوست کسی که دید و شناخت آنچه از پیش گفته شد در این روزگار پدیدار

بگو ای دوستان خود را از دریای بخشش یزدانی دور منمائید چه که او بسیار نزدیک آمده آنکه پنهان بود آمده و خوب آمده بر یک دستش آب زندگانی و بر دست دیگر فرمان آزادی بگذارید و بگیرید بگذارید آنچه در جهان دیده میشود و بگیرید آنچه را که دست بخشش میبخشد آمده آنچه چشم روزگار مانند آن ندیده ای دوستان بشتابید بشتابید بشنوید بشنوید

کردار دستوران مردمان را از کردگار دور نموده بجای نیاز آز نمودار راه خداوند خدا را گم کرده‌اند گمراهند و خود را دارای راه میدانند پیشوایان را گواه نمودیم و آگاه کردیم تا در این روز گواهی دهند و بندگان را بپاک یزدان رسانند

بگو ای دستوران از خواب برخیزید و از بیهوشی بهوش گرائید آواز بی‌نیاز را بگوش جان بشنوید و بآنچه سزاوار روز خداوند است رفتار نمائید

امروز مهتر کسی است که دید و آگاه شد و کهتر کسی که گفتار دانا را نیافت و دوست تازه را در جامۀ تازه نشناخت

دریای دانائی پدیدار و آفتاب بینائی نمودار بشنوید ندای گویندۀ پاینده را و خود را از آنچه سزاوار نیست پاک و پاکیزه نمائید تا شایستۀ بارگاه آفریدگار شوید بگو امروز خداوند در انجمن سخن میفرماید نزدیک شوید و گفتارش را بیابید گفتار پیک دیدار اوست شما را از تاریکی رهاند و بروشنائی رساند

نامت را شنیدیم و در نامه یادت نمودیم این یاد مانند نهالیست که بدست بخشش کشتیم زود است که با برگ و بار تازۀ بی‌اندازه پدیدار شود خداوند خدا چنین فرموده و راه نموده

اوست توانا و بینا و اوست گوینده و دانا

هو

ای واصل بفراق مبتلی شدی و انا الفرّاق و لا ابالی و انا المفرّق و لا اخاف

ان ترید ان تعرفنی فاعلم بانّی انا الّذی امنع المشتاقین عن الورود فی ساحة قدسی و ابعّدهم عن مقرّ عرشی و انا الّذی احترق قلوب العشّاق من نار الفراق و اترکهم فی بوادی الآفاق و انا الّذی اذا دُعیت ما استجبت و اذا ذُکرت ما توجّهت و انا الّذی غنآئی لن یسمع ضجیج الفقرآء و عزّی لن یعتنی الی الضّعفآء و الاذلّآء هذا حین استوآئی علی عرش اسمی القهّار

و حین استوآئی علی عرش اسمی الرّحمن اهدی المضلّین الی کوثر لقآئی و ادخلهم جنّة وصالی و لن اخرجهم ابداً انا الّذی ادخلنّ الفقرآء فی رضوان غنآئی و الضّعفآء تحت خبآء قدرتی و الاذلّآء فی مدینة عزّی القدیم انا الّذی اذا دعیت استجبت و اذا ذُکرت ذکرت و لم یزل کنت مجیب دعوة المضطرّین انا الّذی استجبت قبل السّؤال و اعطیت من دون الاستحقاق

و هذا سجیّتی انا الّذی ابکی من بکآء المحبّین و اتقرّب بالمستقربین و فتحت ابواب عنایتی علی وجه من فی السّموات و الارض طوبی للواردین

هو

ان یا ایّها الحاضر لدی العرش قد سمعت ندآئک و ضجیجک فی الفراق و حزنت بما ورد علیک من القضآء و نسئل اللّه بان یدخلک فی مقرّک و انّه ارحم من کلّ رحیم

دوستان الهی را ذکر بدیع میرسانم جناب رحیم و جناب منشی‌ الامر را تکبیر برسانید جناب عبد الغفّار بذکر اللّه المختار مشغول باشند لوحی مخصوص حاجی مذکور نازل و ارسال شد برسانید

ط

ثمرۀ ورقة الحمرا

بنام دوست یگانه

ای ورقه انشآء اللّه از نسایم ارادۀ رحمانیّه از سدرۀ ربّانیّه متمایل و متحرّک باشی لم ‌یزل و لا یزال از کأس محبّتش بنوشی و از قدح رحمتش بیاشامی در کلّ احیان افتتان و امتحان الهی موجود و ظاهر بسیار جهد باید تا غیر دوست ترا از دوست منع ننماید و ما سوی اللّه ترا از حق محروم نسازد ملاحظه در امۀ منتسبه نما که باقوال کذبۀ موهومه از شطر احدیّه محروم ماند و حبّ دنیا او را از مالک اسما منع نمود و عاقبة الامر از دنیای خود ثمری نبرد و بمقرّ نالایق راجع گشت انشآء اللّه باید آن ورقه در جمیع احیان بذکر رحمن مشغول باشند و بمحبّة اللّه بشأنی ظاهر گردند که احدی نتواند او را از فیوضات نامتناهیۀ الهیّه منع نماید دنیا را بقائی نبوده و نیست در کلّ حین در انقلاب و اختلاف بوده و خواهد بود باصل شجره متمسّک باش تمسّکیکه اقوال و اعمال نفوس موهومه ترا از مقام عزّ باقی بازندارد البهآء علیک و علی من معک من احبّآء اللّه

باسم دوست یکتا

ای پسر عمّ حمد کن خدا را که این نسبت کبری قطع نشد و سبقت گرفتی از جمیع ذوی القربی تا آنکه در سجن اعظم بزیارت جمال قدم فایز شدی این فضل را غنیمت شمار چه که باو معادله نمیکند آنچه در آسمان و زمین خلق شده بحول و قوّۀ رحمانی و اذن و اجازۀ الهی بوطن راجع شو و بذکر دوست ذاکر باش باید بشأنی رفتار نمائی که رایحۀ قمیص مختار را جمیع اهل دیار از تو بیابند نسبت خود را حفظ کن و در وعاء توکّل و انقطاع و صدق و صفا محفوظ دار بسجایای الهیّه مابین بریّه ظاهر شو تا جمیع ناس از تو مشاهده نمایند آنچه را که لدی الحقّ محبوب است از دنیا و امورات محدثۀ در آن محزون مباش چه که باقی نبوده و نخواهد بود و ما هو الفانی لا یلتفت الیه عباد مکرمون بسا از اهل عزّت که آنی بذلّت مبتلا شدند و بسی از صاحبان غنا که بفقر راجع گشتند پس امری طلب کن که عزّت او را ذلّت از پی نباشد و غنای او را فقر ادراک ننماید لعمری انّه هو التّمسّک باسمی و التّشبّث بذیلی المقدّس المنیر احبّای حقّ از ذوی القربی و دون آن کل را از قبل این مسجون تکبیر برسان

و اگر جناب اسم معروف را ملاقات نمودی تکبیر برسان قل لم منعت عن الّذی فدی فی سبیله الملأ الأعلی بأرواحهم و قرّت به عیون المقرّبین چه شده شما را که بکمال خوف و اضطراب مشاهده میشوید تفکّر در حالت نفسی نما که بروح القدس امر مبعوث شد و فرداً واحداً بلوح الهی بمقرّ معهود توجّه نمود و بکمال قدرت و اطمینان رسالات رحمن را تبلیغ نمود و ابداً سطوت و غضب او را مضطرب ننمود هل تخاف من نفسک او عمّا عندک استمع ندائی من شطر البلآء و لا تمنع نفسک عمّا قدّر فی ملکوت البقآء اقبل بکلّک الی اللّه و لا تخف من الّذین ظلموا و لو ترید ابقآء نفسک فاسأل اللّه ربّک انّه یحفظک لو تکون فی قطب البحر او فی اودیة النّار او فی فم التّمساح او بین سیوف الظّالمین تاللّه الحقّ لا تتحرّک ورقة الّا بعد اذنه و لا تمرّ الأریاح الّا بارادته و لا یتنفّس ذو نفس الّا بمدده دع الأوهام و تمسّک بربّک العزیز العلّام انّا نصحناک خالصاً لوجه ربّک لأنّا لا نحبّ ان یقطع حبل نسبتک الی اللّه العزیز الحکیم و اذکر اذ کنت فی السّجن و نصرک اللّه بالحقّ و حفظک بجنود الغیب و الشّهادة الی ان اخرجک بسلطانه و جعلک من الفرحین انّا کنّا معک فی السّجن و وجدنا منک رائحة الاقبال علی قدر لذا نجّیناک کما نجّینا من اردنا اذ کان بین ایدی الغافلین فکّر فیما القینا علیک لعلّک تنتبه بذکری و تذکر فضل ربّک بین العباد انّه لهو العلیم الخبیر کن علی شأن لا یشغلک المال عن المآل و لا الأسباب عن مسبّب الأسباب استمع قول من یحبّک و یرید لک ما اراد لنفسه ضع الدّنیا کلّها و خذ ما اوتیت من لدن مقتدر قدیر هل رضیت بالحیاة الفانیة و ترکت الحیاة الباقیة لعمری هذا لا ینبغی لک لو کنت من العارفین فیا لیت فدیت فی حبّ اللّه مرّة بعد مرّة و صبغ کلّ آن کلّ ارض بدمی فی سبیل اللّه ربّک و ربّ العالمین آخر چرا تفکّر نمینمائید ایّام گذشت و عمر بانتها رسید حال خود انصاف ده در آخر ایّام انسان در فراش بزحمت امراض و شدّت اوجاع جان بدهد بهتر است یا آنکه آن چند یومی که از عمر باقی مانده در سبیل الهی فدا نماید قسم بجمال قدم الأوّل خسران و الآخر روح و ریحان زهی حسرت و ندامت که نفس انسانی چند نفسی که از جان عاریتی باقی مانده در ره دوست فدا ننماید و در فراش غفلت بعد از آشامیدن دواهای مکروهۀ منتنۀ ردیّه تسلیم نماید فاصدقنی ایّ الأمرین احقّ قل الکلمة الأولی وربّی الأعلی و مالک العرش و الثّری مقصود آنکه احبّای حقّ نباید مضطرب و خائف باشند بلکه باید شهادت را در سبیل دوست فوز عظیم شمرند اگر واقع شود نه آنکه خود را در مهالک اندازند چه که در این ظهور کل بحکمت مأمورند بشنو ندای مظلوم را که در منتهای شدّت و بلا و هموم و غموم تو را بحقّ میخواند از عالم و عالمیان منقطع شو و در ظلّ رحمتش مأوی گیر ثمّ اعلم بأن حضر تلقآء الوجه احد و ادّعی بأنّه رءاک و قال انّک قلت بأنّا لا نرسل الیک لوحاً من بعد اذاً بکت عین شفقتی لنفسک فوالّذی انطقنی بثنآء نفسه بین الأرض و السّمآء لو وجدت عرف القمیص و قرأت لوحاً من الواح ربّک الّتی ارسلناها الیک لفدیت بنفسک و ما عندک لکلمة منها و رضیت بأن تقتل فی کلّ حین الف مرّة و لا ینقطع عنک عرف قمیص القدم و نسمة اللّه الّتی تمرّ من شطر اسمه الأعظم لم ادر بأیّ شیء منعت عن هذا الفضل الأکرم و ترکت بین الظّنون و الأوهام تدارک یا اخی ما فات عنک و اقبل الی قبلة العالمین و قل

اقبلت بکلّی الیک یا فاطر السّموات و الأرضین فاعف عنّی ما غفلت فی جنبک انّک انت مولی العالمین

ایّاک ان تمنعک الحمیّة عن مالک البریّة دع الهوی و تمسّک بربّک الأبهی هذا خیر لک و کان اللّه علی ما اقول شهیدا

و دیگر اهل قریه هر که را مقبل الی اللّه دیدی من قبل اللّه ذاکر شو و بگو محزون مباشید از آنچه بر شما وارد شده چه که بر جمال قدم اعظم از آن وارد و حال در سجن اعظم ساکن و بشأنی امر شدید است که باب خروج و دخول را مسدود نموده‌اند ولکن در کمال روح و ریحان بذکر رحمن مشغولیم محزون مباشید از آنچه بتاراج رفت زود است که جمیع من علی الأرض بذکر شما ذاکر شوند اجر هیچ نفسی ضایع نشده و نخواهد شد آنچه از زخارف دنیویّه در سبیلش از شما اخذ شد البتّه در دنیا عطا خواهد فرمود و در عقبی مقاماتی که اگر یکی از آنها بر اهل ارض ظاهر و هویدا شود انفس خود را در سبیل دوست فدا نمایند رجای آنکه بآن مقرّ اقصی فایز گردند بشنوید وصیّت جمال قدم را که از شطر سجن اعظم شما را ندا میفرماید بغی و طغی را بگذارید و بتقوی متمسّک شوید نفوس خود را از اعمال شیطانیّه مقدّس نمائید و بطراز الهیّه مزیّن دارید فساد و نزاع شأن اهل حقّ نبوده و نخواهد بود از اعمال شنیعه اجتناب نمائید و در مسالک تقدیس و تسلیم و رضا سالک شوید جهد نمائید تا صفات و اخلاق الهیّه از شما ظاهر شود و بکمال استغنا و سکون مابین بریّه مشی نمائید و با کمال عدل و انصاف با یکدیگر معامله کنید خیانت را بامانت و غیبت را بتزکیۀ نفس و ظلم را بعدل و غفلت را بذکر تبدیل نمائید اینست نصح رحمانی که از فم بیان مشیّت ربّانی ظاهر شده سعی نمائید که بلکه باعانت الهیّه آنچه در ملکوت تقدیر مقدّر شده باعمال شنیعه تغییر نیابد و تبدیل نشود در کلّ احیان از مقصود عالمیان آمل و سائل باشید که شما را از فضل و عنایت خود محروم نفرماید و در ظلّ شجرۀ اثبات و سدرۀ اسماء و صفات منزل دهد و السّلام علیکم من لدی اللّه مولاکم القدیم و الحمد للّه العلیّ العظیم

ش

جناب کریم علیه بهاء اللّه

بنام خداوند یکتا

ای کریم انشآء اللّه بعنایت کریم در ظلّ سدرۀ ربّ العالمین مستریح باشی و بفیوضات منزلۀ از سماء فضل فائز ذکرت لدی العرش بوده و خواهد بود و این از اعظم عنایات الهیّه محسوب ای کریم کمر خدمت را محکم کن که شاید نفوس ضعیفه از ذکر مالک بریّه بکمال حب و قدرت قلبیّه ظاهر شوند بشأنیکه دنیا و ما فیها آن نفوس را از حق منع ننماید کل باخلاق الهیّه در این ایّام نورانیّه ظاهر شوند

ای کریم بادۀ روحانیّۀ معنویّه آماده و ساقی احدیّه موجود ولکن اکثر بریّه ممنوع و محروم مشاهده میشوند حق بکمال ظهور ظاهر و خلق در نهایت اشتیاق مشتاق مع‌ ذلک عشّاق از معشوق محروم و در تیه فراق در احتراق لذا هادی و ناصح و معلّم لازم دارند تا بدانند که سبب منع چیست و علّت بعد چه بعضی از عباد بتعلیم محتاج نیستند ایشان بمنزلۀ عیون مشاهده میشوند و عین را دیدن نباید آموخت و همچنین گوش را شنیدن حینیکه باعانت روح مفتوح شد خود مشاهده مینماید ولکن در کلّ احیان باید بطلعة رحمن پناه برد که مباد رَمَد و یا علّت اخری حادث شود و حایل گردد ایشانند عبادیکه بعد از ارتفاع ندا بافق اعلی توجّه نموده‌اند و بشأنی مستقیمند که احدی قادر بر انحراف آن نفوس مطمئنّه از شطر احدیّه نیست از سلسبیل بیان رحمن در کلّ احیان نوشیده و مینوشند و بکلمات الهیّه مأنوس و مشتاقند و ما دون این نفوس بمواعظ حسنه و نصایح مشفقانه محتاج لذا باید احبّای الهی بحکمت و بیان بر این امر خطیر اقدام نمایند بعضی را باقوال و بعضی را بافعال و اعمال و بعضی را باخلاق تبلیغ نمایند و بشطر احدیّه کشانند اعمال حسنه و اخلاق روحانیّه بنفسها مبلّغ امرند بعضی از این محزون نباشند که عالم نیستند و کسب علوم ظاهره ننموده‌اند ملاحظه در زمان رسول نما که بعد از ظهور آن نیّر اعظم جمیع علما و اُدَبا و حکما از آن شریعۀ عرفان رحمن محروم ماندند و ابوذر که راعی غنم بود بمجرّد اقبال بغنیّ متعال بحور حکمت و بیان از قلب و لسانش جاری و حال جمیع علما را نزد ذکرش خاضع مشاهده مینمائی و حال آنکه در اوّل امر احدی باو اعتنا نداشته تعالی القدیم ذو الفضل العظیم انّه هو الحاکم علی ما اراد انّه لهو المقتدر القدیر لذا هر یک از احبّای الهی که بافق باقی فی‌ الحقیقه اقبال نمود باو افاضه میشود آنچه سبب هدایت بریّه باشد بگو ای احبّای من شما اطبّای معنوی بوده و هستید باید بحول و قوّۀ الهیّه بدریاق اسم اعظم امراض باطنیّۀ اُمَم و رمد عیون اهل عالم را مداوا نمائید و شفا بخشید تا کل بشاطی بحر اعظم در ایّام مالک قدم توجّه نمایند لذا باید کل بقمیص امانت و رداء دیانت و شِعار صدق و راستی ظاهر و باطن خود را مزیّن نمایند تا سبب علوّ امر و تربیت خلق گردد

این ظهور از برای اجرای حدودات ظاهره نیامده چنانچه در بیان از قلم رحمن جاری بلکه لاجل ظهورات کمالیّه در انفس انسانیّه و ارتقاء ارواحهم الی المقامات الباقیة و ما یصدّقه عقولهم ظاهر و مشرق شده تا آنکه کل فوق ملک و ملکوت مشی نمایند لعمری لو اخرق الحجاب فی هذا المقام لتطیرنّ الارواح الی ساحة ربّک فالق الاصباح ولکن چون بحکمت امر نمودیم لذا بعضی از مقامات را مستور داشتیم تا جذب مختار زمام اختیار را اخذ ننماید و کل بآداب ظاهره ما بین بریّه مشی نمایند و سبب هدایت ناس شوند بعضی عقول شاید که بعضی حدودات مذکورۀ در کتب الهیّه را لاجل عدم اطّلاع بر مصالح مکنونۀ در آن تصدیق ننمایند ولکن آنچه از قلم قدم در این ظهور اعظم در اجتماع و اتّحاد و اخلاق و آداب و اشتغال بما ینتفع به النّاس جاری شده احدی انکار ننموده و نمینماید مگر آنکه بالمرّه از عقل محروم باشد اگر احبّای الهی بطراز امانت و صدق و راستی مزیّن نباشند ضرّش بخود آن نفوس و جمیع ناس راجع اوّلاً آن نفوس ابداً محلّ امانت کلمۀ الهیّه و اسرار مکنونۀ ربّانیّه نخواهند شد و ثانی سبب ضلالت و اعراض ناس بوده و خواهند بود و عن ورآئهما قهر اللّه و غضبه و عذاب اللّه و سخطه

ای کریم ندای رحمانی را از قلم روحانی بلسان پارسی بشنو لعمری انّه یجذبک الی مقام لا تری فی الملک الّا تجلّیات هذا الامر الّذی اشرق من افق الطاف ربّک العلیم الحکیم اگر جمیع بریّه حجبات مانعه را خرق نمایند و صریر قلم اعلی را که در بقعۀ نورا باذن مالک اسما مرتفعست اصغا کنند کل بجان بشطر رحمن توجّه نمایند قد منعتهم اهوآئهم و هم الیوم منصعقون ای کریم شمس کلمۀ الهیّه که از مشرق اراده مُشرق و طالع شد هر صاحب بصری ادراک آن مینماید و آن کلمه بمثابۀ شمس ظاهره روشن و مضیئ است ما بین کلمات عالمین الیوم یومی نیست که قلم اعلی باین اذکار مشغول شود ینبغی لکلّ نفس فی هذا الیوم اذا سمع النّدآء من الافق الاعلی یَدَع الوری عن وراه یقوم بحول اللّه مقبلاً الی مولاه و یقول لبّیک یا محبوب من فی السّموات و الارضین لسان رحمن در روضۀ بیان باین کلمۀ مبارکه ناطق میفرماید لا زال ذکر آن نیّر اعظم لا اله الّا انا ان یا خلقی ایّای فاعبدون بوده و خواهد بود و آنچه در اینمقامات از قلم مبدع اسما و صفات جاری شده نظر برحمت سابقه بوده که جمیع ممکنات را احاطه فرموده که شاید اهل امکان از کوثر حیوان که از یمین رحمت رحمن جاریست محروم نمانند انّه لهو الغفور الرّحیم بعد الّذی کان غنیّاً عن العالمین

بعضی از اهل فرقان و بیان که در عقبۀ وقوف و یا عقبۀ ارتیاب و امثال آن توقّف نموده‌اند این نظر بتوهّماتیست که از قبل ما بین قوم بوده بگو ای عباد امروز روزیست که باید خرق جمیع احجاب نمائید و جمیع اوهام را محو کنید و بکمال اقبال بافق جمال قلباً توجّه نمائید چه که سبیل رجل بما اکتسبت ایدی الظّالمین ممنوع شده و بامری جز بما ظهر من الظّهور ناظر نباشید چه که ما بین ناس کلمات موهومۀ لا یغنیه بسیار و همان موهومات بعضی از اهل بیان را از نیّر رحمن که از افق امکان طالع شده منع نموده و محروم ساخته و آن نفوس بغایت بی درایت و عقل مشاهده میشوند بگو ای گمگشتگان وادی ضلالت کدام یک از موهومات محقّقۀ نزد شما صدق بوده و رایحۀ صدق از او استشمام نموده‌اید لا ونفسی الحقّ کلّها رجعت الی حقایقکم الموهومة و بقی الامر للّه المهیمن القیّوم

هزار سنه او ازید نفس موهومی را در شهر موهوم با جمعی از نسا و اولاد مقر داده بودید و بآن اوهام معتکف تفکّر نما که در آن الف سنه بچه متمسّک بودند فوالّذی انطقنی بالحقّ قلم شرم مینماید از ذکر آن نفوس موهومۀ محتجبه آنچه در ذکر آن نیّر اعظم یعنی قائم ما بین آن قوم بوده حرفی از آن تحقّق نداشته و عند اللّه مذکور نبوده چنانچه بعد از ظهور بر کل معلوم و مبرهن شد این یکی از موهومات آن نفوس بوده بعد از آنکه ید قدرت الهیّه خرق حجاب نمود بعضی مطّلع شدند و همچنین موهومات دیگر که ما بین آن قوم است و تا حال خرق نشده باید بهمان قسم مشاهده نمایند عسی اللّه ان یخرقها لمن یشآء صدر ممرّد و قلب منیر باید مقدّساً عن کلّ الاشارات و الکلمات بشطر امر توجّه نماید بگو الیوم یوم ریب و ارتیاب نیست ان اخرقوها بنار کلمة ربّکم العزیز الوهّاب

ای احبّای من آخر ببصر انصاف مشاهده نمائید این مظلوم در فم ثعبان و در جمیع احیان بلایائی بر او وارد که احدی غیر اللّه مطّلع نه و نفسش را انفاق نموده که شاید از افق انقطاع طالع شوید تا ممالک ابداع و اختراع از شما روشن و منیر گردد قدر خود را بدانید و از اموراتیکه سبب تضییع امر شود ما بین ناس احتراز نمائید قل یا لیت عرفتم تموّجات هذا البحر و ما سُتر فیه من لئالی حِکَم ربّکم العزیز الحمید

ای کریم اگرچه تغنّیات قلم اعلی را انتها نه ولکن بلحن دیگر توجّه نمودیم

سبحانک اللّهمّ یا الهی اسئلک باسمک الّذی به نزلت امطار رحمتک و ظهرت آیات قدرتک و طلعت شمس مشیّتک و احاطت رحمتک من فی ارضک و سمآئک بان تلبس الّذینهم آمنوا اثواب الامانة و الانقطاع ثمّ اجذبهم الی مطلع الّذی منه اشرقت شمس الامتناع لیظهر بهم تقدیس امرک بین عبادک و تنزیه احکامک فی مملکتک ای ربّ انت الغنیّ و هم الفقرآء لا تأخذهم بما غفلوا فارحمهم ثمّ اغفر لهم لانّهم حملوا الشّداید فی سبیلک ان غفلوا عن بعض اوامرک ولکن سرعوا بقلوبهم و ارجلهم الیک لا تنظر الی خطیئاتهم فانظر الی انوار الّتی اشرقت من آفاق قلوبهم و بلایا الّتی وردت علیهم فی سبیلک ثمّ ایّدهم بعد ذلک علی ما یرتفع به اعلام امرک فی بلادک و رایات عظمتک فی دیارک انّک انت المقتدر علی ما تشآء فی قبضتک ملکوت الانشآء لا اله الّا انت المتعالی المهیمن العلیّ العظیم

ای کریم وصایای الهیّه را از برای هر نفسی ذکر نمائید و تلاوت کنید که شاید بما اراد اللّه عامل شوند ذکّر من قِبلی من معک من کلّ اناث و ذکور قل لک الحمد یا ربّی العزیز الغفور

جناب کلیم علیه بهآء اللّه

بنام خداوند بیمانند

ای کلیم بشنو ندای جمال قدیم را و بایست بر امر اللّه بقیامیکه ارجل مضطربین از قیامت مستقیم شوند بگو ای عباد قسم بمظهر ایجاد و سلطان یوم معاد که آنچه از فم اللّه باذن خود استماع نمودید ابداً از احدی استماع نخواهید نمود اگرچه لازال در صحراهای آمال سایر شوید و سالک گردید قدر ایّام لقا مستور بوده چه که کل در هوای هوی طایر بودند و در بیدای وهم و عمی سالک کلیم آفاق چون از افق عراق غایب شد اکثری به سامری و ما صنعه گرویدند با آنکه از قبل بجمیع امورات بعد اخبار نمودیم چنانچه در الواح مهاجرت از قلم قدرت مسطور گشته و همچنین جمیع وقایع این ارض را در لوحیکه در وشّاش از اصبع قدرت مرقوم شد مذکور آمد فأفّ لملأ البیان چه زود نعمت الهیّه را تغییر دادند لم ادر فی ایّ واد هم یسلکون بگو ای عباد هر طیری قادر بر طیران در فضاهای خوش رحمن نه امر الهی را بر خود مشتبه منمائید چه که امرش از دونش ممتاز و ظاهر و هویدا آیا هدیر ورقا و صریر قلم اعلی با نغمۀ غراب بیدا مشتبه میشود لا فونفس اللّه العلیّ الأعلی جهد نمائید که خلق را حقّ مدانید و او را منزّه از ماسوایش دانید نور ایّام از ظلام شام بسی واضح و ممتاز است دل بدنیا مبندید و بشجرۀ فنا توجّه منمائید که حقیقت دنیا بوده و خواهد بود بگو ای عباد در ایّام افتتان محبوبست که در سبیل رحمن بقدم ایقان مشی نمائید والّا در ایّامیکه نسیم عزّ از رضوان سبحان بوزیدن آید مدّعیان ایمان بسیار خواهند بود ولکن آن ایمان را اعتباری نه و معلّق است بکلمۀ فصلیّۀ اخری باری ای کلیم عنقریب است که اکثری را سقیم مشاهده نمائی و از کأس جحیم مشروب بینی و از جنّة النّعیم معرض ملاحظه کنی انشآءاللّه آنجناب لازال شارب تسنیم بقا و ساقی آن عنداللّه مشهود آیند که شاید کوثر معارف الهیّه را هیاکل فانیه از انامل حبّیّۀ آنجناب بنوشند و سرمست شده بشطر منزل الست ناظر شوند ای کلیم شکر کن حقّ را که بطراز ایمان مزیّن شدی و بمولود جدید مرزوق و هذا ما اخبرناک به من قبل فی الواح عزّ حفیظ و اینست از آنجمله خبری که در ملکوت تقدیر مقدّر شده و بعد از اتمام میقات نازل و ظاهر شد الواح قبل را ملاحظه نما تا درست مطّلع شوی و توقن بأنّ عنده علم کلّ شیء و علم الّذی ما اطّلع به احد الّا نفس اللّه العلیم الخبیر اگرچه بفضل اللّه موقن بوده و انشآءاللّه خواهی بود فنعم ما لقّبته و سمّیته و قد قبلنا ما ظهر منک اذاً فاشکر و کن من الشّاکرین انشآءاللّه در جمیع احیان مسرور باشید و اگر مسّ کند شما را حزنی بیقین بدان که بعد از آن سروری مقدّر است باری فضل الهی در بارۀ آنجناب لایعدّ و لایحصی بوده و اگر بعضی امور نقصی وارد شده سبب اهمال خود آنجناب بوده در امورات خود و الرّوح و العزّ و البهآء علیک و علی من معک و علی الّذینهم تواصوا بهذا الأمر المبرم المحکم المتین

صحیفة اللّه المهیمن القیّوم

بسمی المشرق من افق البلآء

این ایّام الف قائمه که از قیامش عالم قیام نموده نوحه مینماید و هاء مسکین از دو چشم میگرید و حالت باء از ذکر خارج ما اطّلع علی اسرار اللّه الّا نفسه اوست عالم و دانا و قادر و توانا معادل جمیع کتب قبل و بعد از قلم اعلی امام وجوه نازل مع‌ذلک هر یک را بغافلی نسبت داده‌اند نفسی که لعمر اللّه از ادراک آیات الهی عاجز و قاصر است باو نسبت داده و میدهند مباهله در ارض سرّ امام وجوه کلّ ظاهر آن را انکار نموده‌اند جمعی از هر قبیل از داخل و خارج در آن یوم حاضر امر بمثابۀ آفتاب مشرق و لائح مع‌ذلک بحجبات اوهام آن را ستر نموده‌اند

یا حیدر علیک بهائی و عنایتی یحیی مع هفتاد نفر در سفر همراه بوده ببعضی نوشته و حضور خود را انکار کرده و متوهّمین قبول نموده‌اند بر قدم شیعۀ شنیعه مشی نموده و مینمایند ذرهم فی ضلالتهم و اوهامهم سبحان‌اللّه از قبل گفته‌اند بنت رسول اللّه روح ما سواه فداه در بیت عثمان نبوده یکی از اجنّه بهیئت او ظاهر و با عثمان بوده اگر نفسی سؤال نماید آن ورقۀ مبارکه چه شده و کجا رفته فبهت الّذی کفر علمای قبل و بعد آن حزب چه در قبور خاک و چه در قبور نفس و هوی کلّ منتظرند که موعود از مقامهای موهومه ظاهر شود اینست شأن آن عباد غافل بسیار حیف است انسان معبود و یا مقصود امثال آن قوم واقع شود

نامه‌های شما هر هنگام رسید بعضی جواب بتفصیل از سماء بیان مقصود عالمیان نازل و برخی در عهدۀ تأخیر ماند الأمر بیده با یفعل ما یشآء چه میتوان گفت در هر حال تسلیم و رضا محبوب بوده و هست

ذکر نفوس موقنۀ در قمصر را نموده‌اند هر یک بذکر فائز و بآثار قلم اعلی مفتخر این ذکر را اذکار عالم معادله ننماید انّا نکبّر من هذا المقام علی وجوههم و نذکّرهم بآیاتی و نبشّرهم بعنایتی و نوصیهم بالاستقامة الکبری و بالأمانة الّتی جعلها اللّه شمس الأعمال

یا حیدر علیک بهآء اللّه مالک القدر در یکی از الواح این کلمۀ علیا بلسان پارسی نازل ناصح امین میفرماید یا اولیآء اللّه تمسّک نمائید بآنچه سبب ارتفاع کلمه و علّت انتشار امر است امروز نصرت بجنود اعمال و اخلاق مقرّر گشته و از قلم اعلی در زبر و الواح ثبت شده هذه من سنّة اللّه فی هذا الظّهور الأعظم و لن تجد لسنّته تبدیلاً و لا تحویلاً هذا حکم جعله اللّه محفوظاً من کلمة یمحو اللّه ما یشآء و مزیّناً بطراز یثبت و عنده امّ الکتاب طوبی از برای نفسی که باین حکم محکم تمسّک نمود و بصر و سمع و لسان و قلب را از آنچه نهی شده محفوظ داشت قل یا قوم لعمر اللّه بصر از برای مشاهدۀ آثار و لسان از برای اذکار و سمع از برای اصغا و قلب از برای اقبال خلق شده اعرفوا و لا تکونوا من الغافلین قدر ایّام الهی را بدانید لعمر اللّه مثل آن دیده نشده و از عدم بوجود نیامده

و همچنین اولیای ارض کاف را ذکر نمودند نشهد انّهم فازوا بعرفانی و نطقوا بثنائی و اقبلوا الی افقی نسأل اللّه ان یمدّهم بجنود الغیب و الشّهادة و یؤیّدهم علی الاستقامة و یقرّبهم الیه فی الدّنیا و الآخرة انّه هو الغفور الرّحیم کبّر من قبل المظلوم علیهم و بشّرهم بما انزل لهم فی هذا الحین المبین

جناب امین علیه بهائی و عنایتی در هر کرّه ذکر شما را نموده و طلب مدد و عنایت و رحمت کرده للّه الحمد آن جناب فائزند بآنچه که عرف رضا از آن متضوّع و هم‌چنین ذکر حزب اللّه را در دولت‌آباد نموده‌اند مکرّر ذکر ایشان از قلم جاری اسامی مذکوره هر یک بذکر و توجّه مظلوم فائز نسأل اللّه تعالی ان یوفّقهم و یؤیّدهم علی ما یحبّ و یرضی و یجعلهم من الّذین ما منعتهم شبهات العمائم و اشارات الّذین کفروا بیوم الدّین

یا حیدر معرضین بیان تفکّر ننموده‌اند که در قرون و اعصار قبل بچه تمسّک نموده‌اند و جزا در یوم جزا چه بود قد خسر الّذین کذّبوا بأیّام اللّه و اعرضوا عن الحقّ بما اتّبعوا کلّ مشرک بعید خاصّه مجدّد این قوم بی‌وفا متابعت هادی دولت‌آبادی و باقر اصفهانی که در ارض طاء موجود است نموده‌اند مع آنکه این دو غافل از اصل امر بی‌خبر و محجوبند ایکاش بمثل خودی تمسّک مینمودند و خلق بیچاره را بخود میگذاشتند بگو یا هادی اتّق اللّه و لا تستر الأمر و لا تتمسّک بما تشتهیه نفسک ستر مکن جزیره رفتی و دیدی بر خود مشتبه منما ریاست منعت ننماید خرق کن حجاب غفلت را و بعضد یقین صنم وهم را بشکن قسم بآفتاب حقیقت که از اعلی افق عالم اشراق نموده لوجه اللّه میگویم تو آگاه نیستی در قبل تفکّر نما که راوی وجود قائم یکی از اناث بوده چند نفر از اهل عمائم با او اتّفاق نموده جعفر را تکذیب نمودند و ناحیۀ مقدّسه و جابلقا و جابلصا ترتیب دادند و ناس بیچاره را از نفحات وحی ربّانی در ایّام الهی محروم نمودند طوبی از برای نفوسی که از جمیع جهات منقطع و بافق اعلی وحده توجّه نموده‌اند ایشانند مظاهر تقوی و مشارق امانت و صدق و وفا

یا حیدر قبل علی امر این مظلوم عظیم است چه که نه با امرا مداهنه نمود و نه با علما حقّ و امرش را ستر نفرمود در سجن اعظم ظاهراً باهراً اظهار داشت آنچه را که مخالف نفس و هوای اهل ارض است الّا من نبذ ما سوی اللّه و اخذ ما امر به من لدن علیم حکیم

ذکر جناب اشرف علیه بهائی و عنایتی را نمودی در آخر لوح او را ذکر مینمائیم جناب افنان الّذی یطوف حولی نامۀ ایشان را بحضور فرستاد آن نامه که در جواب احمد غافل نوشته بود مکرّر از قبل و بعد باصغا فائز طوبی له و نعیماً له قد نطق بالحقّ یشهد بذلک اهل مدائن العدل و الانصاف و اهل الجبروت و الملکوت نسأل اللّه ان یوفّقه فی کلّ الأحوال و به یفتح ابواب القلوب انّه هو المقتدر المهیمن القیّوم کبّر من قبلی علی وجهه و علی ابنه الّذی سمّی بالحسین فی کتاب اللّه ربّ العالمین یا ایّها الطّائر فی هوائی دوستان را فرداً فرداً از قبل مظلوم تکبیر برسان و بفضل و عنایت و رحمت حقّ بشارت ده انّه هو الفضّال الکریم و هو الغفور الرّحیم البهآء المشرق من افق سمآء فضلی علیک و علی الّذین سمعوا النّدآء و اقبلوا الی الأفق الأعلی بوجوه بیضآء و قلوب نورآء الا انّهم من المخلصین فی کتاب اللّه العزیز العظیم

یا حیدر قبل علی مرّة اخری صریر قلم اعلی را بشنو انّه یجذب القلوب و ینوّرها بنور معرفة اللّه ربّ العالمین کن مبشّراً باسمی و ناطقاً بین عبادی بذکری الحکیم اشهد انّک فزت بعرفان اللّه و تبلیغ امره و ظهر منک ما انجذبت به افئدة المقبلین قد حضر کتابک الّذی ارسلته الی اسم الجود و عرضه العبد الحاضر لدی الوجه اجبناک بما ینادی بین السّموات و الأرضین تاللّه قد اتی سلطان البیان و منزله و مرسله انّه هو احکم الحاکمین طوبی لعبد ما منعه المعرضون عن الاقبال الی الفرد الخبیر و طوبی لعبد نبذ العالم متمسّکاً بتوحید اللّه ربّ العرش العظیم انّا انزلنا لک ما لا یحصیه احد اشکر ربّک بهذا الفضل المبین و امّا ما ذکرت عباد اللّه فی الطّآء و الرّآء نسأل اللّه ان یؤیّدهم علی ما یحبّ و یرضی و یجعلهم من الّذین ما منعتهم مفتریات العلمآء عن التّوجّه الی اللّه العزیز الحمید نبذوا ما عندهم و اخذوا ما امروا به فی کتاب اللّه المقتدر القدیر

یا اهل طار بشنوید ندای مظلوم را قسم بآفتاب حقیقت لوجه اللّه نطق مینماید وارد شد بر او آنچه که بر احدی وارد نه بلایای ارض را فی سبیل اللّه لأجل نجات عالم و تهذیب امم قبول نمود آنی خود را ستر ننمود و بأعلی النّدآء امر اللّه را من غیر ستر و حجاب بر کلّ عرضه داشت بعضی قبول نمودند و برخی نظر باوهامات حزب قبل از صراط لغزیدند از قبل مظلوم عباد را تکبیر برسان بگو

یا قوم اگر اهل بیانید جوهرش این کلمۀ علیاست که از لسان نقطۀ اولی روح ما سواه فداه جاری و نازل شده میفرماید و قد کتبت جوهرة فی ذکره و هو انّه لا یستشار باشارتی و لا بما ذکر فی البیان و اگر اهل فرقانید میفرماید ان اخرج القوم من الظّلمات الی النّور و ذکّرهم بأیّام اللّه و اگر اهل بصرید منظر اکبر بمثابۀ آفتاب مشرق و لائح و سدره باثمار لاتحصی امام وجوه ظاهر و مرتفع و بحر بامواج برهان مشهود بشنوید ندای ناصح امین را و بمثابۀ حزب قبل خود را از معرفة اللّه و توحید حقیقی محروم منمائید سالها یا حقّ گفتند و چون از افق عالم ظاهر و مشرق بر اطفاء نورش کمر بستند و بر ضرّش قیام نمودند و بالأخره بنار بغضا و سیف جفا شهیدش کردند سبب و علّت علمای حزب قبل بوده و هستند چنانچه مشاهده نموده و مینمائید عمل نمودند آنچه را که هیچ ظالمی عمل ننمود از بر و تقوی گذشتند و بنفس و هوی مشغول نیّر عدل و انصاف از ظلم آن نفوس خلف حجاب غلیظ مبتلا از حقّ میطلبیم عالم را بتجلّیات انوار نیّر عدل منوّر فرماید

ذکر جناب غلامعلی علیه بهائی مذکور طوبی له و لابنه ذکّرهما بما نزل من قلمی و بشّرهما برحمتی و عنایتی نسأل اللّه ان یؤیّد الغلام علی خرق حجبات اوهام الأنام و یجعله من الّذین نصروا امر اللّه ربّ الکرسیّ الرّفیع چندی قبل نامۀ او که باسمی مهدی علیه بهائی نوشته بود در ساحت اقدس حاضر و بلحاظ عنایت فائز للّه الحمد عرف خضوع و خشوع و استقامت از هر کلمه‌ئی از کلماتش متضوّع انّا ذکرناه فی الواح شتّی و ایّدناه علی الحضور و قرّبناه الی مقام کان امل المخلصین و المقرّبین از حقّ میطلبیم او را تأیید فرماید بشأنی که در لیالی و ایّام بخدمت مشغول باشد نشهد انّه خلق لذلک

یا حیدر قبل علی انّا امضینا ما ذکرته فی الضّیافة انّه هو الفیّاض الکریم و نذکر الصّاد علیه بهائی و عنایتی الّذی فاز بما کان مسطوراً فی صحف اللّه للّه الحمد در سجن اعظم مذکورند و بعنایت فائز نسأل اللّه ان یرفعه باسمه و یجعله ذکراً بین عباده انّه هو المقتدر القدیر این ایّام نامه‌های ایشان هم رسید انشآءاللّه جواب ارسال میشود لیفرح و یکون من الشّاکرین اهل بیت در جمیع مقامات عالیه و جنّات مرتفعه مذکور بوده و هستند طوبی لهم و ویل للغافلین

یا حیدر قبل علی امانت باید باو راجع شود هذا ما حکم به المظلوم من قبل و فی هذا الحین اسمع و کن من العاملین ذکر ابناء خلیل و ابناء زردشت علیهم بهآء اللّه و عنایته را در ارض ک نمودید که بهدایت نفسین محمّد و حسین علیهما بهآء اللّه و رحمته فائز گشته‌اند و بشطر سجن اقبال کرده‌اند طوبی لهما و نعیماً لهما قد فازا ما امرا به فی الزّبر و الألواح بشّرهما ثمّ الّذین آمنوا بذکر المظلوم و اقباله الیهم لیفرحوا و یکونوا من الّذین طاروا بأجنحة الاشتیاق فی هوآء محبّة اللّه مالک یوم الدّین

یا حیدر قبل علی بعضی از آن نفوس للّه الحمد بنور عرفان منوّرند و بامر اللّه متمسّک و برخی صاحب دو وجهند انّ ربّک یعلم و یستر و هو السّتّار الغفور الرّحیم

انّا نذکر من سمّی بآقا بابا و نسأل اللّه ان یجعله من الّذین آثروا احبّآء اللّه علی انفسهم و عملوا ما امروا به فی الکتاب امراً من لدن علیم حکیم انشآءاللّه مؤیّد شود بر آنچه سبب اعلاء کلمة اللّه است اگر مالک بود جمیع عالم را و در راه دوست انفاق مینمود باین کلمات منزلات معادله نمیکرد له ان یشکر اللّه ربّه فی العشیّ و الاشراق و فی البکور و الأصیل

اولیای مازگان را از قبل مظلوم تکبیر برسان انّا ذکرناهم من قبل بذکر لا یفنی و لا ینفد کبّر علیهم من قبلی و بشّرهم بآیاتی و فضلی و رحمتی نسأل اللّه ان یمدّهم و یؤیّدهم علی الاستقامة الکبری انّه علی کلّ شیء قدیر

و نذکر من سمّی بملّا میرزا و الّذین آمنوا باللّه الفرد الخبیر طوبی لمن طهّر نفسه بمآء الانقطاع و زیّن رأسه باکلیل التّقوی و قام علی تبلیغ الأمر بالحکمة و البیان لعمری انّه من اهل البهآء فی قیّوم الأسمآء الّذی نزل فی هذا الذّکر العظیم و الأمر المحکم المتین نسأله تعالی ان یکتب له اجر من قام امام الوجه لینفق ایّامه فی ذکر ربّه و یکون من الفائزین

یا مشهدی حسن ذکرک من احبّنی و فاز بذکری و خدمتی و لقائی علیه بهائی و علی الّذین اعترفوا بما نطق به جمال القدم فی هذا المنظر المنیر یا مشهدی حسن اسمع ندآء المظلوم انّه ظهر باسمه القیّوم و نطق بین العباد بما امر به من لدی اللّه فاطر الأرضین و السّموات افرح بذکری ایّاک و قل

لک الحمد یا مقصود العالم بما ذکرتنی اذ کنت فی اخرب البلاد اسألک ان تؤیّدنی علی ذکرک و ثنائک و الاستقامه علی امرک الّذی به احترقت افئدة الأشرار

یا حیدر قبل علی اولیای هر ارض را از قبل مظلوم تکبیر و سلام برسان بعنایتش مسرور دار و بنور امرش منوّر انّه مع اولیائه اینما کانوا یشهد بذلک لسانی و قلمی و الّذین طافوا عرش اللّه الأعظم انّ ربّک هو الغفور الرّحیم و البهآء من لدنّا مرّة اخری علیک و علی من یسمع قولک فی امر اللّه العزیز الحمید

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و الکبریآء

این ایّامیست که قلم و لسان جز بذکر شهدا ساکن نه و دوست نداشته و ندارد بذکری مشغول شود مگر بذکر نفوسیکه در انجمن عالم در سبیل اسم اعظم جان و روان و جسم و جسد و مال و منال و اهل جمیعرا بکمال تسلیم و رضا انفاق نمودند انّ السّمآء تبکی و الغمام ینوح و الجبال تصیح و القلوب تفور یا لیت کنت معهم و فزت بما فازوا قسم بآفتاب افق بیان که در امکان چنین مصیبتی ظاهر نگشته و بچنین فضل احدی فائز نشده سوّد اللّه وجوه الّذین کفروا و اعرضوا و قاموا و ذبحوا الّذین ناح فی مصیبتهم سیّد الأنبیآء فی الجنّة العلیا و النّقطة الأولی عند سدرة المنتهی صدهزار حسرت و افسوس که این فانی بچنین فیض اعظم فائز نشد قسم بجمال قدم که این حسرت در دل مانده از قلم اعلی در بارۀ آن نفوس مقدّسه کلماتی ثبت شده که نورش بدوام ملک و ملکوت باقی خواهد ماند تاللّه قد احترقت اکباد اهل الفردوس بما نزّل فی هذه المصیبة الکبری من قلم اللّه مقصودنا و مقصودکم و مقصود من فی السّموات و الأرضین در هر حین صدهزار بار اینخادم دوست داشته که بکلمۀ یا لیتنی کنت معهم ناطق گردد تعالی من خلقهم و تعالی من عرّفهم و رفعهم و عزّزهم مشاهده کنید و تفکّر نمائید که نورین نیّرین و نفسین زکیّتین قبل از ورود به زوراء ذکری از ایشان در مدن و دیار نبوده و بعد از آنکه بطراز ایمان فائز شدند و بلقای رحمن مشرّف آمدند حقّ جلّ جلاله ایشان را بقدرت کاملۀ خود بردای عزّت و رفعت مفتخر نمود چنانچه شنیدید و دیدید محلّشانرا مأوای مخلصین قرار فرمود و خودشانرا ملاذ واردین و بعد چون از قبل از حقّ جلّ جلاله آمل شدند که بشهادة کبری در سبیل مالک اسماء فائز شوند لذا در آخر عمر فائز شدند بمقامیکه واللّه الّذی لا اله الّا هو کلّ مرسلین و مخلصین و مقرّبین طالب و آمل آنمقام بوده و هستند

ای برادر کلّ فضل در ید محبوب حقیقی است هر کس را بخواهد به ما هو المقصود فائز میفرماید لیس لأحد ان یعترض او یقول لم او بم انّه لهو المختار المقتدر القدیر و از قلم اعلی در این مصیبت کبری نازل شده آنچه که معادله نمینماید بحرفی از آن آنچه در زمین مشهود است و آنچه در آسمان ظاهر و مستور است گاهی این عبد تفکّر در مصیبات واردۀ بر آن نفوس مقدّسه مینماید میخواهد بصیحه و نوحه و ندبه مشغول شود و گاهی بفضلیکه شامل حال ایشان شده نظر میکند به یا لیتنی کنت معهم ناطق میگردد و بفرح لایحصی خود را مشاهده مینماید طوبی لهم ثمّ طوبی لهم حال تفکّر نمائید از برای هر نفسی در هر صورت موت مقرّر و ثبت است و البتّه جان در سبیل رحمن مابین ملأ امکان صعود نماید صدهزار بار افضل است از موتیکه بر فراش واقع شود چه فائده که اکثری از ناس از اینمقام بلند اعلی غافلند یسأل الخادم ربّه المقتدر العلیّ الأبهی بأن یقدّر لکلّ نفس ما یقرّبه الیه و یعرّفه اسرار حکمته فیما ظهر و یظهر انّه لهو الفرد الواحد المبیّن العلیم الحکیم

ایدوست مهربان دو مکتوب از شما رسید اوّل و ثانی هر دو از دار الأحباب یعنی ارض قاف ارسال شده بود مکتوب اوّل مزیّن بود بذکر الهی و خدمت امرش و سلامتی آنجناب و جناب امین علیه بهآء اللّه و هم‌چنین مکتوب ثانی الحمد للّه که آنجناب بخدمت امر فائز شده و بکمال صدق و صفا و امانت مابین خلق ظاهر گشته هر نفسی الیوم بصفات مرضیّه ظاهر شود او مبلّغ امر است چه که افعال پسندیده و اخلاق و صفات شایسته بنفسها مروّج امر محبوب عالمست چنانچه این معنی از قلم اعلی بعبارات شتّی در الواح نازلشده طوبی للعاملین و نعیماً للفائزین اینخادم فانی از قبل آنجناب و جناب امین علیک و علیه بهآء اللّه در کلّ حین شکر مینماید و فی‌الحقیقه مقام شکر و حمد است چه که هر نفسی مؤیّد نشده بآنچه شما مؤیّد شده‌اید انّ الخادم یحمد اللّه بذلک و یقول بلسانکم انّ الحمد لک یا مقصود العالمین و الشّکر لک یا محبوب العارفین و فی هذا المقام یقول لسان ظاهری و باطنی الحمد للّه ربّ العالمین و بعد از اطّلاع این عبد بآنچه در مکتوب آنجناب بود بمقام اقدس انور ابهی توجّه نمود تلقاء وجه جمیع آنچه ذکر نموده بودید معروض داشت فرمودند انشآءاللّه لم‌یزل و لایزال در ظلّ رحمت الهی ساکن باشند و بخدمتش مشغول و فرمودند ایخادم از حقّ بخواه تا ایشانرا بر خدمت خود مستقیم فرماید و در جمیع اوان و احیان بطراز امانت مزیّن دارد و این خلعت اعزّ ابهی را از ایشان منع ننماید انّه لهو المقتدر القدیر انتهی

و اینکه در بارۀ نفسین مقبلین در ارض قاف و میم نوشته بودید بساحت اقدس عرض شد هذا ما انزله الرّحمن من ملکوت البیان یا اباالحسن انّا سمعنا ندائک و ما کتبت فی النّفسین طوبی لک و لهما من لدی اللّه الفرد الواحد المجزی الحکیم انّا سمعنا ندائهما و رأینا ما عملا فی سبیل اللّه ربّ العالمین و قبلنا ما اظهر منهما فی سبیله المستقیم

انّا نذکر محمّد قبل حسین الّذی فاز بعرفان اللّه فی یوم فیه اضطربت افئدة العارفین ان یا حسین ان افرح بما ذکرت لدی العرش و نزّل لک من ملکوت عنایة ربّک ما تقرّ به عیون النّاظرین قد قبل المقصود ما عملته فی سبیله انّه لهو المختار العزیز البدیع

و نذکر من سمّی بمحمّد قبل رضا و نبشّره بهذا الذّکر المبین الّذی به ماجت البحار و هاجت الأریاح و تضوّعت رائحة القمیص بین السّموات و الأرضین ان افرح بذکری و بشّر نفسک بهذا الکتاب الکریم انّا قبلنا ما ظهر منک فی ایّام اللّه انّه یجزیکما احسن الجزآء انّه لهو المقتدر القدیر انتهی

و اینکه نوشته بودید که بآن نفوس ذکر شده بود که حقوق اللّه را بهر نفسی نمیتوان داد اینکلمه حقّ بوده باید حقوق اللّه نزد نفوس امینه جمع شود و بعد بید امنای الهی بساحت اقدس ارسال گردد و آنچه بحضرت آقا جمال علیه بهآء اللّه و شما رسیده لدی الحقّ مقبولست و هم‌چنین بامّ حرم علیها بهآء اللّه از حقّ میطلبیم جمیع احباب را بطراز دیانت و امانت فائز فرماید در این سنه نظر ببعضی امورات وارده در ارض سجن از سماء مشیّت الهی در ذکر انقطاع و امانت و امثال آن آیاتی نازل که اگر بر جبال عرض شود تخضع لأمر اللّه عجبست که بعضی قدر و مقام امانت را ندانسته‌اند و مراعات شأن خود ننموده‌اند خود که شأنی ندارند ولکن شأن اللّه را بین عباد تغییر دادند انشآءاللّه امیدواریم از بعد بآنچه از ایشان فوت شده قیام نمایند و تدارک اعمال کنند باید در جمیع احوال بافق عنایت غنیّ متعال ناظر باشند و بخدمت امر مشغول

و آنچه در فقرۀ ارض ه و م در بارۀ جناب آقا محمّد باقر علیه بهآء اللّه نوشته بودید بساحت اقدس عرض شد و بطراز قبول فائز ایشان فی‌الحقیقه بخدمت امر قیام نموده‌اند اسأله تعالی بأن یؤیّده فیکلّ الأحوال و یرفعه بالحقّ انّه لهو المقتدر القدیر

و هم‌چنین در بارۀ جناب آقا محمّد حسن علیه بهآء اللّه ذکر نموده بودند فرمودند طوبی له بما فاز بما انزله اللّه فی الکتاب الحمد للّه از نفوس مطمئنّۀ طیّبه در آن ارض نفحات محبّت محبوب عالمیان متضوّعست انشآءاللّه کل بافق اعلی فائز شوند و بذکر و ثنای حقّ ناطق قل

سبحانک یا اله الغیب و الشّهود و مالک الوجود اسألک بالموعود الّذی استوی علی عرش عظمتک و قام مقام نفسک بأن تؤیّد العباد علی الاقبال الی بحر علمک الّذی ماج باسمک و سلطانک و طهّر یا الهی قلوبهم من الظّنون و الأوهام فیهذا الیوم الّذی فیه اشرقت شمس الیقین من افق الاقتدار ایربّ نحن فقرآء ببابک و عجزآء عند ظهورات قدرتک اسألک یا مالک الامکان باسمک الرّحمن بأن تقرّب الغافلین الی افق ظهورک و توصّلهم ولو بالسّلاسل و الأغلال الی شطر مواهبک ایربّ هم غفلوا عن ایّامک بما اتّبعوا مطالع الظّنون الّذین کفروا بآیاتک وعزّتک لو تکشف الغطآء عن وجههم یسرعون الی مقرّک و یصیحون فی العرآء فی فراقک ثمّ انزل یا الهی علی احبّتک ما یطمئنّ به قلوبهم و یقرّ به عیونهم و ینشرح به صدورهم انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت القادر المهیمن العلیم الحکیم انتهی

نسأل اللّه بأن یوفّقک و جناب الأمین علی ما یرتفع به امر اللّه و ذکره انّه لهو المقتدر القدیر البتّه اخبار خود و جناب امین علیه بهآء اللّه بفرستید جمیع احبّای آن ارض یعنی نفوسیکه از ما سوی اللّه منقطعند و فی اللّه ناطق و باللّه متمسّک و الی اللّه راجع و فی سبیل اللّه سالک از جانب اینفانی تکبیر برسانید و بگوئید هذا یوم الخدمة و الذّکر و الثّنآء طوبی لأهل البهآء و الرّوح و البهآء علیک و علیهم و علی من فاز بالمقام الأعلی

خ‌ادم

فی ۵ رمضان سنة ۱۲۹۶

این جزو در مصیبت حروفات عالین نوشته شده ولکن این ایّام بنفسی تخصیص یافت بعد جمعی طالب شرح و تفسیر شدند که بلسان فارسی نوشته شود لهذا مرقوم گشت و از جواهر کلمات ظاهر و هویدا گشت ولکن چون ترجمۀ کلمه بکلمه مطابق فطرت اصلیّه ملاحتی نداشت آنچه بقلم جاری شد مسطور آمد اگرچه صاحبان بصیرت در حرفی از آن کلّ حقائق معانی را از دقائق روحانی و معانی ربّانی استنباط مینمایند ولکن چون بعضی را که در عالم طبیعت بشری مأوی است دیدۀ اعتراض باز است لهذا باظهار این بیان تبیان رفت بر سر و صدر اوراق مرقوم شود

هو هو

سبحانک اللّهمّ یا الهی کیف یتحرّک القلم و یجری المداد بعدما انقطعت نسائم الوداد و اشرقت شمس القضآء من افق الامضآء و خرج سیف البلآء من غمد البدآء و ارتفعت سمآء الأحزان و نزل من سحاب القضآء رماح الافتتان و سهام الانتقام بحیث افلت انجم السّرور فی قلوب احبّائک و انعدمت مقادیر البهجة فی افئدة اصفیائک و تتابعت الرّزایا حتّی وصلت الی مقام لن یقدر احد ان یحملها و لن تطیق نفس ان تقربها بحیث اغلقت ابواب الرّجآء و انقطعت نسائم الوفآء و هاجت روائح الفنآء وعزّتک یبکی القلم و یضجّ المداد و انصعق اللّوح و ارتعشت الأبدان و انهدمت الأرکان فآه آه عمّا قضی و امضی و ذلک من عنایتک الأولی

پاک و مقدّسی تو ای پروردگار من چگونه حرکت نماید قلم و جاری شود مداد بعد آنکه منقطع شد نسیمهای مرحمت و غروب نمود لطیفه‌های مکرمت و طلوع نمود آفتاب ذلّت و خواری و بیرون آمد شمشیر بلا از نیام و سماء حزن مرتفع شد و از غمام قدرت تیرها و نیزه‌های فتنه و انتقام ببارید بقسمی که علامتها و انجم سرور از قلوب غروب نمود و مقدارهای بهجت از افئدۀ روزگار زائل شد و ابواب رجا بسته گشت و عنایت نسیم صبا از حدیقۀ وفا مقطوع گردید و بادهای تند فنا بر شجرۀ بقا بوزید قلم بناله مشغولست و مداد بصیحه و ندبه معروف و لوح از این خروش مدهوش و جوهر هوش از چشیدن این درد و الم در جوش و عندلیب غیب در این سروش که وای وای از آنچه ظاهر و هویدا گشت و این نیست مگر از مرحمتهای مکنونۀ تو ای پروردگار من

و انت الّذی اوقدت سرج المحبّة فی مشکوة العنایة و ربّیتها بدهن العلم و الحکمة حتّی اضآءت و استضآءت و بنورها اشرقت انوار احدیّتک فی مشکوة عزّ سلطنتک و استحکمت ارکان بیت ازلیّتک فی ریاض قدس هویّتک و حفظتها بزجاجة فضلک و بلّور رحمتک لئلّا تهبّ علیها الأریاح المکدّرة و بعد ذلک اقمصتها بقمیص جودک و رأفتک و اظهرتها من ملکوت صفاتک علی هیکل اسمائک فلمّا تمّ خلقها و طاب خُلقها هبّت علیها اریاح الفنآء و انقطعت عنها نسمات البقآء حتّی اخذت حیوتها و انکسرت مشکوتها و فنت انوارها فآه آه عمّا قضی و امضی و ذلک من قضایاک الأخری

و توئی ای پروردگار من که روشن فرمودی شمع مرحمت و چراغهای هدایت خود را در محلهای عنایت و مکرمت و تربیت فرمودی بروغنهای علم و حکمت خود تا اینکه بضیاء او روشن شد چراغهای هدایت در غرفه‌های عزّت تو و باو ظاهر شد نورهای احدیّت تو از مصباحهای بزرگی و حکومت تو و حفظ فرمودی او را از بادهای تند خاموش‌کننده تا آنکه محفوظ بماند در سایه‌های رحمت تو و بعد پوشانیدی او را از خلعتهای باقی خود و ظاهر فرمودی او را از ملکوت صفات در هیکل اسمی از اسماء خود و چون تمام شد خلق او و نیکو گشت خُلق او وزید بر او بادهای مخالف فنا و بسته شد بروی او درهای بقا بحدّی که خاموش شد روشنی او و شکست فانوس او و خالی شد محلّ او و فانی شد نور او پس وای وای از آنچه قضا شد و هویدا گشت و اینست از امر مبرم تو ای پروردگار من

کیف اذکر یا الهی بدائع صنعک و اسرار حکمتک بحیث خلقت من جواهر النّعمآء المآء الدّرّیّ و اجریته من اصلاب الآبآء و نقلته من صلب الی صلب حتّی انتهی فی ظهر احد من عبادک ثمّ نزّلت هذا المآء اللّطیف الصّافی فی صدف امة من امائک و ربّیته فیه بأیادی سرّک و لطائف رأفتک و دبّرته بتدابیر حکمتک حتّی صوّرته فی بطن الأمّ علی هیکل التّکریم و احسن التّقویم ثمّ بعد ذلک اخرجته و ارضعته و انعمته و غذیته و سقیته و اکرمته و اعلیته و قوّمته و کبّرته حتّی اوصلته الی الغایة الّتی لا غایة لها فی خلقک و العلوّ الّذی لا منتهی له فی بریّتک بحیث عرّجته الی سمآء امرک و هوآء عزّ قدسک و اوصلته الی معارج الأسفار بین یدیک و قطعته عن کلّ الجهات و رجّعته منک الیک حتّی ورد علیک و نزل بک ولکن یا الهی حین وروده علیک عرّیت جسده لأنّک ما احببت غیره و اخذت ثیابه لأنّک ما اردت دونه و اسکنته فی بیت لم یکن فیه من رفیق و لا من شفیق و لا من مصاحب و لا من انیس و لا من سراج و لا من فراش و بقی فیه مسکیناً فقیراً فریداً مستجیراً فآه آه بذلک انقطعت نسائم الشّرف عن طرف البقآء و کلّت ورقآء الأمر عن نغمات الوفآء و شقّ الوجود عن هیکله الثّیاب الصّفرآء و القت الحور علی وجهها الرّماد و بکت عیون العظمة فی سرائر الامکان بالمدامع الحمرآء فآه آه قضی ما امضی و ذلک من مصائبک الکبری

چگونه ذکر نمایم ای محبوب من و مقصود من حکمتهای بالغۀ ترا در ظهورات صنع تازۀ تو و اسرارهای سلطنت و تدبیر تو که مستور شده از مشاهدۀ عیون و منزّه گشته از ادراک عقول بقسمی که خلق فرمودی از جواهر نعمتهای خود آب لطیف نورانی و جاری نمودی او را در صلبهای روحانی و نقل نمودی از صلبی بسوی صلبی و از محلّی بسوی محلّی تا اینکه منتهی شد و مقرّر گردید در ظهر یکی از عباد تو و بعد نازل فرمودی از ظهر او در صدف یکی از اماء خود و تربیت نمودی او را بدستهای باطنی خود و لطیفه‌های بخشش و رحمت خود تا اینکه خلق فرمودی او را در بطن امّ بر هیکل کرامت و بزرگی و ببهترین صورت او را زینت دادی و از عیون صافیه شیر دادی او را و از قدرت کامله حفظ فرمودی او را تا آنکه بزرگ شد در جوار رحمت تو و ساکن شد در دیار حکومت تو و چشید از خمرهای مکرمت تو و نوشید از چشمه‌های لطف تو تا آنکه بحدیقۀ عرفان وارد شد و بمحلّ ایقان مستریح گشت و در ریاض قرب و مشاهده سائر بود و در بساط وصل و مکاشفه میخرامید تا آنکه بشرف لقا مشرّف شد و از خمر بقا مرزوق گشت و ثمرۀ قرب را از شجرۀ وصال اخذ نمود و آب زلال را از چشمۀ جمال بنوشید و زلال معارف الهیّه را از طلعت بیمثال حضرت لایزال ادراک نمود و طیّ نمود سفرهای ممالک عشق را و راههای مهالک صبر و طلب را تا آنکه وارد شد بر تو و راجع شد بسوی تو و بازگشت نمود نزد تو و ساکن شد در قطب لامکان مقابل جمال تو در این وقت بموج آمد بحر قضای تو و بهیجان آمد بادهای تند در هوای بلاهای تو پس عریان نمودی بدن او را و ذلیل فرمودی جسد او را و منزل دادی او را در خانه‌ئی که نه فرشی در او گسترده بود و نه چراغی در او آماده شده بود و نه رفیق و مونسی که مصاحبت نماید با او و نه دوست و انیسی که انس گیرد با او پس وای وای مسدود شد علامات سرور و لال شد عندلیب ظهور و شقّ نمود جوهر وجود ثیاب خود را و ریخت حوریّۀ فردوس بر سر خود خاک سیاه را و جاری شد از چشمه‌های قدرت انهار ذلّت پس وای وای از آنچه ظاهر شد و هویدا گشت و اینست از مصیبتهای بزرگ تو ای پروردگار من

سبحانک اللّهمّ یا الهی بعدما اصعدته الی میادین الهآء عرش البقآء و فنائه عن نفسه و بقائه بالنّور الأعلی فی رفارف البدآء و وصوله الیه و عرفانه نفسه و ابلاغه نوره و ادراکه جماله سقیته من بدائع العیون الصّافیة من جواهر علمک المکنونة و البسته من ردآء الهدی و اشربته من کؤوس التّقی حتّی سمع نغمة الورقآء فی مرکز العمآء و وقف علی المنظر الأکبر و قام لدی حرم الکبریآء و استمسک بالعروة الصّفرآء فی البقعة الحمرآء و استغنی بکینونته و استبقی بذاتیّته و شاهد بعینه ما شاهد و عرف بقلبه ما عرف و عرج بتمامه الی المقام الّذی لن یسبقه احد فی حبّه ایّاک و رضائه فی قضائک و تسلیمه فی بلائک و کان فی ذلک الشّأن الأعلی و المقام الأعزّ الأوفی حتّی نفخت علیه من نفحات قضائک و اریاح بلائک و اخذت منه کلّ ما اعطیته بجودک بحیث منعت رجلاه عن المشی و یداه عن الأخذ و بصره عن مشاهدة جمالک و سمعه عن استماع نغماتک و قلبه عن عرفان مواقع توحیدک و فؤاده عن الایقان بمظاهر تفریدک و ما اکتفیت بذلک حتّی نزعت عنه خلع عنایتک و نزّلته من قصور العزّة الی تراب الذّلّة و من مخزن الغنی الی مکمن الفقر و سکن فی بطن الأرض وحیداً غریباً عریاناً محروماً مهجوراً فآه آه عمّا قضی و امضی و ذلک من رزیّتک الکبری

عجب در اینست که بعد از دخول در حدیقۀ بقا و استسقاء کؤوس بقا و طیران در سماء بقا و وصول بمکامن بقا و ورود در مقامی که جز بقا چیزی مشهود نه و جز صرف قدم امری موجود نه عساکر فنا از جمیع جهات احاطه نمود تا آنکه اخذ نمود او را فتفکّروا فیه یا اهل البیان خمسین الف سنة ان انتم فی علم اللّه لراسخون لا فوربّی لا تعرفون ان انتم فی ازل الآزال تتفکّرون

پاک و منزّهی تو ای مقصود من بعد از آنکه بلند فرمودی او را بمقامهای عزّ فردوس و وارد نمودی او را در گلزارهای بقای قدس که درهای فنا بروی او باز نگشته تا آنکه فانی شد از نفس خود و باقی ماند ببقای تو و داخل گشت در حدیقۀ وصال و نوشید از چشمۀ جمال و ادراک نمود جواهر علوم و سواذج حکمت را از چشمه‌های مکنونه و پوشید از جامه‌های هدی و چشید از کأسهای تقی و شنید نواهای ورقاء الهی را از چنگ و بربطهای صمدانی و از همه برید و بحضرت تو پیوست و سر تسلیم در صحراهای قرب تو گذاشت تا آنکه در بیابانهای طلب جان درباخت و بعد گرفتی از او آنچه عطا فرموده بودی تا آنکه پای او از مشی بازماند و دستهای او از حرکت افتاد و چشمهای او از مشاهدۀ جمال محجوب شد و گوشهای او از شنیدن بیان تو ممنوع گشت و اخذ نمودی از او خلعتهای مرحمت خود را تا آنکه افتاد برهنه و عریان بر روی خاک و از قصرهای بلند عزّت بر بیت ذلّت مسکن گرفت و از مراتب بلند غنی بر ارض فقر مقرّ گزید و باقی ماند در میان زمین تنها و غریب و وحید و فقیر پس وای وای از آنچه ظاهر شد و هویدا گشت و اینست از بلاهای بزرگ تو ای پروردگار من

و انت الّذی اغرست شجرة طیّبة فی ارض مبارکة لطیفة و اشربتها مآء الکافور من عیون الظّهور و ربّیتها باقتدار سلطنتک و حفظتها بأیدی قدرتک حتّی ارتفعت و علت و جعلت اصلها ثابتاً فی ارض مشیّتک باسم من اسمائک و فرعها فی سمآء ارادتک و استقرّت و ارتفعت و صارت ذات افنان متعالیة و ذات اغصان مرتفعة و ذات دوحة قویّة و ذات قضبان منیعة عظیمة و سکنت علی افنانها ارواح عزّ هویّتک و رقدت علی اغصانها حمامات قدس ازلیّتک و قفصات النّور علیها معلّقات و فیها من طیور العزّ مغنّیات و حمامات القدس مغرّدات کلّهنّ یذکرن اللّه ربّهنّ باللّسان البدیع فی الألحان و بالکلمة المنیعة علی الأغصان و من نغماتهنّ تولّهت افئدة المخلصین و استقرّت انفس المقرّبین فلمّا بلغت الی اعلی مقامها اخذتها صواعق قهرک و قواصف بلیّتک حتّی کسرت اغصانها و اصفرّت اوراقها و سقطت اثمارها و انکسرت اقفاصها و طارت طیورها حتّی وقعت بأسرها و اصلها و فرعها کأنّها ما غرست و ما خلقت و ما ظهرت و ما علت و ما رفعت فآه آه قضی و امضی و ذلک من اقتدار سلطنتک العظمی

و تو ای پروردگار من غرس فرمودی شجرۀ لطیف نیکو را در زمین مبارک مرغوب و بدستهای مهربانی و عنایت تربیت فرمودی او را و در جوار قدرت و غلبه حفظ فرمودی او را تا اینکه بلند شد شاخه‌های او و بثمر آمد غصنهای او و اصل او ثابت شد در ارض معرفت و فرع او بلند شد تا سماء علم و حکمت تو و ساکن شد بر اوراق او ارواح قدس عنایت تو و مستریح شد بر غصنهای او انوار مجد مکرمت تو و بر شاخه‌های او ساکن شد طیرهای جذب و شوق و عندلیبهای عشق و ذوق که جمیع نفوس مقدّسین و ارواح مقرّبین از تغنّیات حجازی و نغمات عراقی و نواهای قدس الهی مدهوش گشتند و از حدود وجود رستند و چون تمام شد مدّت او احاطه نمود او را صاعقه‌های قهر تو بقسمی که شکست اغصان او و زرد شد اوراق او و از هم پاشید ثمرهای او و منهدم شد قفصهای او و پرید طیرهای او و افتاد بر وجه ارض گویا که خلق نشده بود و ظاهر نگشته بود و بثمر نیامده بود پس وای وای از آنچه قضا شد و هویدا گشت و اینست از ظهورات سلطنت تو ای پروردگار من

و انت الّذی نزّلت حکم القدرة من جبروت العزّة و اشرق باذنک حکم القضآء بالامضآء فی ملکوت البدآء لاستوآء بقعة العظمة علی اوتاد من الحدیدة المحکمة المتقنة و سوّیتها من تراب العنایة من جنّة ازلیّتک و بنیتها علی اربعة ارکان من هیاکل عزّ احدیّتک و زیّنتها بشموس صمدیّتک و طرّزتها من صافی ذهب مرحمتک و جعلت ابوابها مزیّنة من الیاقوتة الحمرآء فی اسمک العلیّ الأعلی و جدارها مرصّعاً من لآلئ صفاتک العلیا فی ذکرک الأکبر الأبهی و جعلت سقفها و عرشها من الألماس الرّطب الأصفی فی الذّکر الأتمّ الأقدم الأوفی سبحان اللّه خالقها و موجدها و مظهرها و مقدّرها و بعد بلوغها الی غایتها و ظهورها علی احسن خلقها کانت باقیة الی ان تمّ میقاتها اذاً ارتفعت سمآء بلائک فی لاهوت سطوتک و نطقت علیها ملائکة قهرک بکلمة بطشک تحرّک اساس البیت حتّی وقعت ارکانها و سقطت عروشها و انهدمت ابوابها و انعدم جدارها و محت علامتها کأنّها ما بنیت علی ارضک و ما رفعت فی دیارک و ما ظهرت فی بلادک بحیث تفرّق ترابها و نسی ذکرها و محت آثارها فآه آه قضی ما امضی و ذلک من بدائع تقدیرک الأعلی و لک الحمد علی حسن قضائک الأحلی

و تو ای مالک من و رجای من از ملکوت عزّت نازل فرمودی حکم محکم قضا را و از سرادقات قدرت امر مبرم قدر را بر ساختن بیتی تا در او ساکن شود نفوس مضطربه و در او مستریح شود عقول مجرّده و بنا فرمودی او را از خاکهای پاک و پاکیزه که از ذرّه‌ئی از آن تراب خلق شد حقائق عالین و افئدۀ مقدّسین و بر ارکان ربوبیّه مستقرّ فرمودی رکنهای او را و بآفتابهای مشرقه از افق جمال زینت بخشیدی او را و مطرّز فرمودی او را بذهب صافیه و ابواب او را مزیّن فرمودی بیاقوت بدیعه که از جوهر هویّه خلق شده بود و مرصّع فرمودی دیوارهای او را بلآلی منیعه که از لطیفۀ بحر احدیّه ظاهر گشته بود و چون تمام شد بنای او و ظاهر شد آیات او و هویدا شد علامات او امر فرمودی که جمیع آنچه در آسمانهای قدرت تو سائر بودند و در هواهای عزّت تو حرکت مینمودند طائف شوند حول او را و زائر شوند تراب او را و مقبل شوند ابواب او را مردود شد هر که مکث نمود و مقبول شد هر که اقبال نمود پس چون تمام شد وقت او و منقضی شد امر او ابرهای بلا از مشرق سطوت و غضب برخاست و ملائکۀ قهر بحرفی ناطق شد که لرزه بر ارکان بیت افتاد بقسمی که منهدم شد ارکان او و برو افتاد سقفهای او و منعدم شد علامتهای او گویا هرگز بنا نشده بود و بلند نگشته بود بحدّی که فراموش شد اسم او و متفرّق شد تراب او و معدوم شد رسم او پس وای وای از آنچه ظاهر شد و هویدا گشت اینست از بدائع تقدیرهای بلند تو ای آقای من و حمد میکنم ترا بر نیکوئی قضای شیرین تو ای پروردگار من

وعزّتک یا الهی لا اشکو الیک فیما ورد من عندک و نزّل من جنابک بل استغفرک فی کلّ ما ذکرت و حکیت و نطقت من اجتراحاتی الّتی لن تحکی الّا عن غفلتی من ذکرک و اعراضی عن ریاض قربک لأنّی عرفت مواقع حکمتک و اطّلعت علی تدابیر عزّ ربوبیّتک و ایقنت بأنّک بسلطان فضلک لن تعامل بعبادک الّا ما ینبغی لعزّ جلالک و یلیق لبدائع افضالک و ما قضی حکم الرّجوع من افق قدرتک و جبروت ارادتک الّا بما یوصل العباد الی غایة فضلک و منتهی مراتب جودک و فیضک و اعلم بأنّ الّذی عرج الیک و نزل علیک ارتقی الی سموات عزّ ازلیّتک و سکن فی جوار قدس ربوبیّتک و استقرّ علی کرسیّ الافتخار عند اشراق انوار جمالک و رقد فی مهد البقآء لدی ظهور عزّ الوهیّتک کأنّی اشاهد فی هذا الحین بأنّه یطیر بجناحی العزّة فی هوآء قدس مرحمتک و یسیر فی مدائن روح احدیّتک و یشرب عن کأوب وصلک و لقائک و یغتذی بنعمآء قربک و وصالک فیا روحا لذلک الشّرف الأبهی و العنایة الکبری و انّک لمّا اخفیت عن بریّتک ما کشفته لعبدک لذا صعب علی العباد حکم الفراق و مستصعب علی الأرقّآء ظهور الفصل من افق الطّلاق و عزیز علی الأحبّآء ظهور الفنآء فی هیاکل البقآء و بذلک نزل علی احبّائک ما نزل بحیث لن یحصیه احد و لن تحیطه نفس و لن تطیقه افئدة و لن تحمله عقول و منها هذه الرّزیّة النّازلة و هذه المصیبة الواردة الّتی بها احترقت الأکباد و اشتعل العباد و اضطربت البلاد و ما بقت من عین الّا و قد بکت و ما من رأس الّا و قد تعرّی و ما من نفس الّا و قد تبلبلت و ما من فؤاد الّا و قد تکدّر و ما من نور الّا و قد اظلم و ما من روح الّا و قد انقطع و ما من سرور الّا و قد تبدّل فآه آه عمّا قضی و امضی و ذلک من قضائک المثبت فی الشّجرة الحمرآء

قسم بعزّت و بزرگواری تو ای مولای من و مقتدای من و حبیب من که شکایت نمیکنم بسوی تو از آنچه وارد شد از حضرت تو و ظاهر شد از جانب تو بلکه سرهای عاشقان تو طالب کمندهای محکم است و گردنهای طالبان روی تو منتظر شمشیرهای برنده و سینه‌های منیره از جذب و شوق مترصّد تیرهای زهرآلوده زهرهای کشنده نزد عاشقان از خمرهای حیوان نیکوتر و زخمهای هلاک‌کننده از شربتهای لطیف پاکیزه‌تر پس معدوم شود نفسی که در راه عشق تو جان نبازد و مفقود شود وجودی که در طلب وصل تو سر نیندازد و بمیرد قلبی که بذکر تو زنده نگردد و دور شود هیکلی که بجان طالب قرب نشود و مشقّتهای بادیۀ عشق را نچشد ولکن ای سیّد من بازگشت و توبه مینمایم بآنچه مشغول شدم در ساحت قدس تو باین کلماتی که ظاهر نشده مگر از غفلت این عبد از مقامات قرب و وصل زیرا که هر که بتو رسید از غیر تو بازماند و هر که از تو گذشت بغیر تو مشغول شد پس وای بر کسی که از تو برید و بغیر تو پیوست و در وادی حیرت نفس سرگردان بماند و بمرد و از مدینۀ حیات باقیه و زندگانی دائمه محروم ماند و بعزّت و جلال تو ای پروردگار من که مشاهده میکنم دوستان و محرمان کعبۀ وصال ترا و سرمستان خمر جمال ترا که مشعوفند ببدائع قضای تو و مسرورند ببلاهای نازله از نزد تو اگرچه قهر صرف باشد و یا غضب بحت زیرا که این قهر مالک لطفهاست و این غضب سلطان مهرها و این سم محیی جانها جبروت عزّت طائف این ذلّت است و ملکوت غنی طالب این فقر و تو ای مولای من راجع فرمودی این طیر را از جسد ظلمانی بلاهوت معانی و از غذاهای روحانی مرزوق گشته و بنعمتهای صمدانی محظوظ شده و بتو راجع گردیده و بر تو وارد آمده و ارتقا برفارف قدس تو جسته و در جوار رحمت تو مستریح گشته و بر کرسیّ افتخار مقرّ گزیده و در هواهای عزّ روح طیران مینماید و از باده‌های وصال احدیّه مینوشد و از شرابهای لقای صمدیّه میآشامد و چون بحکمتهای بالغه مستور فرمودی این مراتب را در پرده‌های قدرت خود لهذا صعب گشته بر عباد حکم فراق و سخت است بر ایشان امر طلاق و بجزع میآید نفوس از ملاحظۀ آن و بفزع میآید عقول از مشاهدۀ آن و از جملۀ آن بلایای مقدّره و مصیبتهای جلیّۀ مستوره این مصیبت بدیعه و این بلیّۀ جدیده است که باو محترق شد اکباد و مشتعل شد حقائق عباد و مضطرب گشت اهل بلاد پس نماند چشمی مگر آنکه خون گریست و باقی نماند قلبی مگر آنکه کأس الم بچشید و رؤس عالین برهنه و عریان شد و نفوس راضین از غم نالان گشت فؤادها مکدّر شد و نورها تاریک و مظلم گشت و منقطع شد روح از اماکن خود و تبدیل گشت سرور از محافل خود پس وای وای از آنچه ظاهر شد و هویدا گشت و اینست از قضاهای ثابت تو در شجرۀ ظهور تو ای پروردگار من

و انّک انت یا الهی و محبوبی و رجائی تعلم بأنّ الرّزایا قد اشرقت من افق القضآء و احاطت الامکان و ما فیه و غلبت الأکوان و ما لها و بها ولکن اختصصتها فی هذه الأزمان للطّلعتین و سمّیت اولاهما باسم الّتی اختصصتها و جعلتها امّ الخلائق اجمعین و الأخری باسم الّتی اصطفیتها علی نسآء العالمین و نزّلت علیهما حین اذ لم تکن لهما من امّ لتشقّ ثیابها او تلقی الرّماد علی رأسها او توافق معهما او تبکی بما ورد علیهما او تعرّی رأسها بما نزل بهما و لا لهما مؤنسات لیأنسن بهما و یمنعنهما عن بکائهما و لا مصاحبات لیجفّفن الدّموع عن خدّیهما و لا بتولات لیسترن شعراتهما و لا مشفقات لیسکنّ اضطرابهما او یبکین فی مصائبهما او یخضبن ایدیهما او یمشطن شعراتهما بعد عزائهما اذاً یا الهی لمّا قضیت بأمرک ما قضیت و امضیت بحکمک ما امضیت فأکرمهما ثمّ البسهما من ثیاب الحریر و الحلل المنیرة علی کلمة التّکبیر لتقرّ عیناهما ببدائع رحمتک و یتبدّل حزنهما بجواهر سرورک و انوار النّور فی مشرق طورک ثمّ اسمعهما نغمات هویّتک من سدرة عزّ ازلیّتک و دوحة قدس احدیّتک و التّرنّمات الّتی تنصعق العقول عن استماعها و تهتزّ النّفوس لدی ظهورها و تنجذب الأرواح عند بروزها ثمّ ارزقهما من اثمار شجرة ربّانیّتک و اذقهما خمر الحیوان من عیون صمدانیّتک ثمّ انزلهما فی شریعة قربک و مدینة وصلک و اسکنهما فی جوار مرحمتک فی ظلّ حدیقة لقائک و وصالک ثمّ افرغ علیهما صبراً من عندک ثمّ اجعلهما و اللّواتی کنّ معهما متّکلات علیک و منقطعات عن دونک و مشغولات بذکرک و مؤانسات باسمک و مشتاقات لجمالک و مسرعات الی وصلک و لقائک و مرزوقات من کأس عطائک و طائفات حول ذاتک و راقدات فی مهد قربک و طائرات فی سمآء حبّک و ماشیات فی اراضی رضائک و راکضات الی مکمن انوارک و طالبات حسن قضائک و راضیات عند نزول بلائک و صابرات فیک و راضیات عنک لتکون ابصارهنّ منتظرة لبدائع رحمتک و قلوبهنّ مترصّدة لظهور مکرمتک لأنّهنّ ما اخذن لأنفسهنّ ربّاً سواک و لا محبوباً دونک و لا مقصوداً غیرک و اسألک بالّذی اظهرته من قبل و تظهره من بعد بأن لا تحرمهنّ و عبادک عن حرم کبریائک و لا تردّهم عن ابواب المدینة الّتی نزل فی فنائها کلّ من فی السّموات و الأرض و قاموا لدی بابها و ما دخلوا فیها الّا الّذین اختصصتهم بجودک و جعلتهم مرایا نفسک و مظاهر ذاتک و مطالع عزّک و مشارق قدسک و مغارب روحک و مخازن وحیک و مکامن نورک و بحار علمک و امواج حکمتک و کذلک کنت مقتدراً علی ما تشآء و حاکماً علی ما ترید و انّک انت المقتدر القیّوم ثمّ اصعد یا الهی هذا الضّیف الّذی ورد علیک فوق ما اصعدته بجودک حتّی یرد فی قباب العظمة خلف سرادقات الأحدیّة فی جوار اسمک الأبهی و ذاتک العلیا عند الشّجرة القصوی و جنّة المأوی و روحک الأسنی لتأخذه روائح القدس من النّقطة الأولی و المرکز الأعلی و الجوهر الأحلی لیدور حول جماله و یطوف حرم کبریائه و یزور نور صفاته فی کعبة اسمائه ثمّ البسه من خلع السّرور لیسترّ بذلک فی ملإ الظّهور و یسمع لحنات القرب عن شجرة الکافور لتنطق بذلک الحمامة البیضآء بلحن الجذب فی هذه الورقة الحمرآء و فی کلّ الأشجار بلحن الجبّار من هذه الشّعلة الموقدة عن هذه النّار بأنّه لا اله الّا هو الملک المقتدر العزیز الجبّار و بأنّه هو اللّه العزیز المهیمن القهّار و عند ذلک یختم القول بأن الحمد للّه المتفرّد القدّار و ستقضی یا الهی ما ترجی و هذا من عطائک الأتمّ الأقدم الأوفی

و بدرستی که تو ای محبوب من مشاهده میفرمائی که رزایا و بلایا از مشرق قضا ظاهر گشته و امطار قهر از جمیع جهات باریدن گرفت و اریاح حزن بوزیدن آمد بسی جانهای بیشمار که در راه دوست نثار شد و چه سرهای نامدار که بر دار مرتفع گشت و در آنی راحتی دست نداد و در شبی عیشی میسّر نشد کمند عشق تو سرهای عارفان را بسته و تیر حبّ تو جگرهای عاشقان را خسته چهارده سنه میگذرد که آسایش مقطوع گشته و ابواب راحت مسدود شده نه نعیمی از نعمت ملک برداشتند و نه نسیمی از رحمت روح ادراک نمودند گاهی در ذلّت حبس مبتلا و گاهی در بادیۀ هجر مختفی از هر وطنی مردود شدند و از هر دیاری مطرود گشتند و از هر راحتی محروم ماندند چه خیطهای محکم که گسسته شد و چه عروه‌های مستحکم که مقطوع گشت از هر نصیبی بی‌نصیب شدند و از هر قسمتی بی‌بهره ماندند نعمتهای ممالک بنقمتهای مهالک تبدیل شد و شمس مشارق الوهیّه بمغارب خفا مختفی گردید و سراج ربوبیّه در زجاج صدور مکتوم گشت و نار ازلیّه در شجرۀ سرّ مستور ماند و لؤلؤ صمدیّه در صدف غیب مخزون و مطلع الوهیّه در حجاب قدس مکنون دیگر قلم کجا تواند رقم زند و یا بیان قدم بردارد و تو ای سیّد من و آقای من مطّلعی که باین عبد چه وارد شده و چه نازل گشته در آنی بمقرّ امنی نیاسوده و زمانی بر مقعد عزّی مستقرّ نگشته جز خون دل آبی نیاشامیده و جز قطعۀ کبد بطعامی مرزوق نشد گاهی اسیر کفّار و بشهرها سائر و گاهی بغل و زنجیر معاشر خاصّه این ایّام که هدف سهام فرقتین شده و محلّ انتقام حزبین گشته دوستان را از ذلّتم عزّتی و از حزنم سروری حاصلست و دشمنان را از وجودم غلّی در دل است بسی غلها که در صدور پنهان گشته و چه بغضها که در قلوب کتمان شده از حبس ظاهر بیرون آمده و بسجن نفوس مشرکه مسجون گشته و تیرهای ظنونات از کلّ جهات میریزد و اسیاف حسد از جمیع اطراف بمثل باران ریزنده میبارد ولکن با همۀ این بلایا و محن و رزایای محکم متقن امید هست که از خدمت بازنماند و رجل از استقامت نلغزد و عیون بجای پا بخدمت بایستد در این وقت که دموع از خدّم جاری و دم حمرا از قلبم ساریست ندا میکنم ترا که قلب حزینم را از غیر خود غافل گردانی و بخود مشغول نمائی تا از همه مقطوع شود و بتو دربندد زیرا که بستۀ تو هرگز نگسلد و مقبول تو هرگز مردود نشود سلطان است اگرچه محکوم عباد شود و منصور است اگرچه نفسی او را یاری ننماید و محبوبست اگرچه مردود باشد در این وقت مشعل توحید برافروزد و مرآت تفرید از هیکل تجرید حکایت نماید و مزمار عراقی بلحن حجازی آیۀ کلّ شیء هالک الّا وجهه بنوازد زیرا که دستهای عارفین کوتاه و تو در مکمن بلند عزّت مستقرّ و قلوب عاشقین مضطرب و تو در کمال استقلال بر مخزن رفعت مستقیم خیال کجا راه یابد تا در آن سماء بافضا طیران نماید و فکر کجا بار یابد تا در عرصۀ فناء قدس قدم گذارد توهّمات عباد بمنزلۀ غبار است و غبار تیرۀ مکدّر کجا بذیل قدس مطهّر رسد و یا نظرۀ محدود بر روی منیر تو وارد آید لم‌یزل و لایزال غیر معروف بوده‌ئی اگرچه از هر ظهوری ظاهرتری و همیشه مستور خواهی بود اگرچه در کلّ شیء از نفس شیء مشهورتری اینست غیب تو در اجهار و ظهور تو در اسرار بلی ای محبوب من هر صدری قابل حبّ تو نیست و هر قلبی لایق ودّت نه حبّ تو ناری مشتعل و اجساد عباد حطبی یابس حطب را بمقاربت نار کجا قراری و استقراری ماند مگر آنکه عنایت قدیمت قدمی بردارد و علم برداً و سلاماً برافرازد تا قلم قدرت بر لوح منیر دل رقم حبّت نگارد و ذلک من فضلک القدیم تؤتیه من تشآء من عبادک قسم بعزّت تو ای پروردگار که جمیع این بلایا از هر شهدی شیرین‌تر است و از هر روحی نیکوتر زیرا که طالبان کعبۀ وصال تا از حدود جلال نگذرند بظهور جمال مسرور نگردند و تا از کأس فنا ننوشند بشریعۀ بقا وارد نگردند و تا قمیص فقر در سبیل رضای تو نپوشند بردای بلند غنی مفتخر نشوند و تا از درد عشق مریض نشوند بسرمنزل شفا پی‌نبرند و تا از وطن ترابی نگذرند بوطن قدس الهی عروج ننمایند تا در بیدای طلب سرمدی نمیرند بحیات باقی ازلی فائز نشوند و تا در ارض ذلّت مأوی نیابند بر سماء عزّت راه نجویند و تا سمّ فراق نچشند بشهد بقا مرزوق نگردند و تا بادیه‌های بعد و هجر را طیّ نکنند بمصرهای قرب و وصل مستریح نشوند

اگرچه ای پروردگار من بلایا جمیع احبّا را احاطه نموده ولکن در این ایّام تخصیص یافته بدو کنیز تو یکی باسم حوّا نامیده شده و دیگری باسم مریم و وارد شد این مصیبت کبری در حینی که نبود با کنیزان تو مادری تا شقّ نماید جامۀ خود را و بریزد بر سر خود خاک سیاه را و بگرید بر حزنی که نازل شد بر ایشان و نبود با ایشان مصاحباتی تا آنکه خشک نماید روهای ایشان را از آبهای چشم و بپوشاند موهای ایشان را از غبارهای تیره و نبود مشفقاتی تا اینکه تسلّی دهد حزن ایشان را و بسرور آورد قلوبشان را و نبود از مونسات که انس گیرد بایشان و بعد از مصیبت خضاب نماید دستهایشان را و شانه زند مرغولاتشان را و از شرابهای خون نوشیده بودند و از طعامهای غم مرزوق گشته و چون قضا فرمودی تو ای پروردگار من آنچه را که اراده نمودی و جاری فرمودی امر مبرم قدر را در آنچه خواستی پس ای محبوب من بپوشان بر ایشان از جامه‌های صبر و شکیبائی و ثیابهای رحمت و بردباری تا آنکه روشن شود چشمهای ایشان برحمتهای تازۀ تو و ساکن شود قلوبشان از لطفهای بی‌اندازۀ تو و وارد فرما ایشان را در رودخانه‌های قرب و شهرهای وصال و منزل ده بی‌منزلان را در جوار رحمت خود و در سایه‌های خوش مغفرت و آمرزش خود و آسایش ده این مضطربان را در محفلهای مقدّس خود و بچشان این تشنگان را از آبهای کوثر مکنون و از خمرهای حیوان مخزون و بوز بر ایشان از نسیمهای یَمَن حبّ خود و وارد فرما ایشان را در مصرهای بقای انس خود تا از غیر تو دور شوند و بتو نزدیک شوند و بذکر تو مشغول آیند و بیاد تو مشعوف گردند و شجرۀ حبّت را در زمینهای منیر دل بکارند و از آبهای عشق تو سیراب نمایند تا بلند شود قامت او و بثمر آید شاخه‌های او تا در حبّت ثابت شوند و مستقیم گردند و تا در ارض رضای تو مشی نمایند و در مهدهای قرب تو مقرّ گیرند و در بیابانهای وصل تو سیر نمایند و در آسمانهای لقای تو طیران نمایند و از شئونات تحدید بگذرند و بر محفلهای توحید مشرّف گردند و بنفحات تفرید در عالم تجرید سرافراز شوند تا چشم از همه دربندند و بتو بگشایند و از همه بگریزند و بتو وارد آیند پس ای مولای من عنایت فرما بایشان و باین مهمان جدیدی که بر تو وارد شد از آنچه ذکر شد و از آنچه ترک شد و از امری که از این دو جهت مقدّس و مبرّاست و زود است که عطا میفرمائی آنچه را که بآن خوانده شدی اینست از عنایت تمام تو که پیشی گرفته همۀ موجودات را ای پروردگار من

این عبد فقیر معروض میدارد که اگرچه تفصیل حرکت از ارض سرّ و بلایای وارده در آن ایّام از ذکر و بیان و خامه و بنان خارج است لم یحصیها الّا اللّه ربّی و ربّ کلّ شیئ ولکن حسب الامر مختصر عرض میشود که شبی از شبها پنج ساعت گذشته امر فرمودند که جناب اسم اللّه جمال با دو نفر همراه ایشان که قاصد حرم مقصود بودند در همانوقت از شب بروند مال بگیرند و از آن ارض خارج شوند این بنده متحیّر که سبب چیست حسب الامر مأمور شد و حضرات علی الصّباح خارج شدند بعد از چند ساعت از حین خروج ایشان آمدند و استفسار احوالشان نمودند که چه شدند و کجا رفتند جواب مختصری ذکر شد و رفتند یوم بعد بغتة ساعت هشت جمیع احبّا را از تاجر و غیره که در سوق مشغول بودند جمیع را گرفته بباب بردند و حبس نمودند و اطراف بیت را بغتة ضبّاط عسکریّه گرفتند و از باب شخصی آمد خدمت غصن اعظم معروض داشت که حسب الحکم باید بِگَلی‌بُولی تشریف ببرند دیگر چه عرض کنم که چه واقع شد بقسمیکه جمیع آنچه در بیت بود باسم هراج بتاراج رفت و بعد در سرایه باصحاب ذکر کردند که هر که بخواهد در محلّ خود برود و بکسب و تجارت خود مشغول شود دوازده نفر که در خدمت حضرت ابهی بادرنه وارد شده‌اند باید در خدمتشان بروند باقی خود مختارند نفسی قبول توقّف ننمود و جمیع از اشیا و اسباب و اوضاع خود گذشتند و مفارقت اختیار ننمودند مخصوص چند نفر تاجر بودند که سنۀ قبل وارد ارض سرّ شده بودند کلّ از اسباب خود گذشتند و ضرر کلّی بر آن نفوس وارد شد و مبلغی اسباب را بقیمت بسیار نازل فروختند و نفوسیکه خریدند در دادن وجه تعلّل نمودند و ایشان معطّل نشدند از مال گذشتند و بجنود اجلال ملحق شدند و یکنفر هم خود را فدا نمود که ولوله در شهر افتاد و اکثری از قناسل دول بحضور آمدند و بسیار سخنها بمیان آمد فرمودند که این سفر حتم است و باید برویم علی اللّه فی کلّ الامور توکّلی باری اگر بخواهم تفصیل بیانات حضرات را معروض دارم بطول خواهد انجامید ولکن بسیار بمحبّت آمدند و تفصیل امور را کلّاً و طرّاً بجمیع دول نوشتند و در روز حرکت غوغای غریبی بر پا شد با هفتاد و دو نفر از ارض سرّ بارض سجن توجّه فرمودند دیگر چه عرض کنم که در راه چه حالت خوشی دست داد واللّه جمیع بمثل آنکه بعیش میروند و دیگر چه عرض کنم از آیات بدیعه که در هر حین ظاهر و هویدا میگشت فیا لیت کنت معنا و بعد وارد گلی‌بولی شدیم عمر افندی مین‌باشی مخصوص با پنج نفر اون‌باشی وارد شدند معروض داشت باید بعکّا تشریف ببرید بعد در بابور لمسه متوجّه سمت عکّا شدیم قرب بمدینه فلک ایستاد و بقایق تشریف آوردند و چهار نفر را از حضور منع نمودند جناب سیّاح و جناب مشکین‌قلم و آقا محمّدباقر و آقا عبد الغفّار عمر افندی مذکور داشت که مأمورم این چهار نفر را بقبرص ببرم حضرات بناله آمدند بعد از چند دقیقه مفارقت جناب آقا عبد الغفّار خود را از عرشۀ کشتی ببحر انداخت فیا روحا من حبّه و انقطاعه و توکّله و استقامته و بعد بعکّا وارد شدیم در قشلۀ عسکریّه منزل دادند و شب ورود چیزی در حرم نبود پاشا شام فرستاد و آنهم باطفال داده شد و هوا در شدّت حرارت و گرمی و آب شور و غذاهای مخالف دیگر معلوم است که چه گذشته ولکن از فضل الهی در کمال روح و ریحان بوده و هستیم فسوف ینصر اللّه عباده بالحقّ و انّه موفی وعده و انّه بکلّ شیئ علیم چنانچه هر چه در الواح قبل در تفصیل انقلاب ارض سرّ مرقوم کلّ ظاهر شد آنچه هم از نصرت که مرقوم شده البتّه ظاهر خواهد شد و سه نفر در این ارض غربت و سجن فدا شدند دو برادر جناب باقر و اسمعیل علیهما رحمة اللّه و عنایته دست بگردن هم در یک شب فدا شدند از اوّل ابداع تا حال چنین امری واقع نشده که دو برادر باین قسم متّحداً متّفقاً از ارض تیره بمقرّ اطهر منیر طیران نمایند طوبی لهما و لاصلاب حملهما و لرحم خرجا منه تفصیل عنایاتی که در بارۀ ایشان ظاهر شد حال نمیتوانم عرض کنم چه که السّبیل مقطوع و القلم ممنوع و هم‌چنین جناب آقا ابوالقاسم از اهل سلطان‌آباد با همۀ این بلایا فی ‌الحقیقه در کمال راحت و روح و ریحان بودیم چه که بلقا فایز بودیم ولکن محزون از طرف احبّای عراق چه که از حضور دور بودند و ببلای دیجور مبتلا ولکن چونکه للّه و فی اللّه بوده بأسی نیست و حزنی نه

و امّا آنچه در بارۀ جناب آقا سیّد مهدی نوشته بودید در حین رجوع مشافهة بایشان امر شد که در کمال ستر باشند باین جهت معاشرت نکرده‌اند و دیگر در ثبوت بعضی از احباب نوشته بودید نحمد اللّه و نشکره بما جعل اولیآئه ثابتاً علی امره و راسخاً فی حبّه

و در بارۀ جناب زین دستور العمل خواسته بودید فرمودند الیوم تکلیف کلّ صبر بر قضایا و انتشار ذکر الهی است ما بین عباد بحکمت محضه و قضاهای متوالیه و بلاهای متواتره نفوسی را که فی ‌الحقیقه از کوثر حیوان آشامیده‌اند منع ننماید اگرچه زحمت ایشان فوق قوّه واقع شده ولکن چون مرجع امور بحق است آنچه وارد شده سهل است بهر محل از بلاد که مصلحت بدانند مکتوب بنویسند و بفرستند و چون اصل شجره از اریاح قضائیّه در نموّ است لذا اوراق هم در حرکت احزان کلّ و بلایای کلّ معلّق باصل شجره است فسوف ینزل ما یفرح به قلوب احبّآئه

جمیع را فرداً فرداً تکبیر و سلام برسانید مخصوص نفوسی که آثار استقامتشان منتشر شده و عند اللّه مذکور گشته اگر ممکن بود بکلّ توقیع ارسال میشد ولکن این ایّام مقتضی نیست چنانچه مشاهده میکنید و دیگر بهر مدینه که رسیدی احبّای الهی را تکبیر برسان و بگو که الیوم یوم ثبوت و نصرت است بهیچوجه محزون نباشید چه که آنچه وارد شد از قضاهای محتومه بوده و در الواح قبل ذکر شده فسوف یظهر حکمة ما ظهر و نحن فی شکر مبین

هو اللّه تعالی شأنه العظمة و البیان

این مظلوم بین انیاب ذئاب بوده و هست در این حالت صریر قلم اعلی قطع نشده و ندای مقصود عالم توقّف ننموده در جمیع احیان اهل امکان را بافق رحمن دعوت نمودیم و چون اشراقات انوار آفتاب ظهور عالم را احاطه نمود حزبی با سیف و سنان قصد مقصود عالمیان نمودند میگویند آنچه را که هیچ مشرکی نگفت و هر یوم جاهلی کلمه‌ئی گفته و میگوید باری عبدۀ عجل بسیار در این اراضی هم شاید ظاهر شود چه که نعاق ناعقین را از قبل اخبار نمودیم و در هر بلدی ظاهر شده و میشود از حقّ میطلبیم اولیاء خود را از شرّ آن نفوس حفظ نماید و قلوب را بانوار الفت و اتّحاد منوّر دارد یا حزب اللّه بشنوید ندای مظلوم را در ناعقین قبل تفکّر نمائید چه مقدار از نفوس را بظنون و اوهام مبتلا نموده‌اند حقّ گفتند و شهیدش نمودند یا قائم گفتند و بر منابر سب و لعنش کردند اینست شأن عباد غافل عمل نمودند آنچه را که عالم عدل گریست و اقلیم انصاف نوحه نمود غافلی در این ارض وارد ظاهراً اظهار وفاق و ایمان در باطن کفر و نفاق ولکن ستّار ستر فرمود و ذکر نفرمود او حقّ را غافل دانسته از عدم اظهار عدم اطّلاع گمان نموده غافل از آنکه اسم ستّار بذیل مختار تشبّث جست و ستر طلب فرمود ای دوستان بر امر ثابت و راسخ باشید اگر نفسی کلمه‌ئی بگوید در جواب بگوئید ظاهر شد آنچه که بیک تجلّی از تجلّیات انوار امرش عالم را روشن و منوّر نمود و یک بیان از بیان منزل از سماء مشیّتش کل را از کتب عالم و بیان امم بی‌نیاز کرد طوبی لمن فاز باللّه و آیاته و اعرض عن کلّ ناعق بعید باری هر نفسی الیوم ذکری نماید که سبب اختلاف شود لدی اللّه مردود بوده و هست لعمر اللّه امر تمام و کامل و ظهورات منتهی لکن نفوس محیله مثل نفوس قبل موجود و اختلاف را دوست داشته و میدارند نسأل اللّه ان یوفّقهم و یؤیّدهم علی نصرة امره العزیز البدیع و یمنعهم عمّا یختلف به النّاس و یحفظهم من همزات الشّیاطین

یا سمندر نامۀ شما که بجناب اسم جود علیه بهائی نوشتی در ساحت اقدس حاضر و ذکر جمعی از اولیا را نمودی للّه الحمد از اوّل امر تا حین موفّقی بذکر و ثنای حقّ و همچنین بذکر اولیا اقبال نمودی توجّه کردی و بر خدمت قائمی من یقدر ان ینکر ما نطق به لسان المظلوم فی سجنه المبین جناب نبیل اکبر علیه بهآء اللّه مالک القدر از قرار مذکور لأجل تبلیغ بجهات اخری توجّه نموده‌اند نسأل اللّه ان یمدّه و یوفّقه علی ما یحبّ و یرضی جناب جواد علیه بهآء اللّه او و منتسبین بذکر و ثنا و خدمت امر مشغولند ذلک من فضل اللّه علیه انّه هو الفضّال الکریم

ذکر جناب معلّم را نمودی ذکرناه من قبل و من بعد بذکر بدیع و همچنین ذکر نفوس اخری هر یک فائز شد بآنچه که در جمیع کتب و صحف الهی مذکور و مسطور است یا استاد قبل علی قل

الهی الهی لک الحمد بما هدیتنی و اسمعتنی و عرّفتنی و علّمتنی سبیلک الّذی اعرض عنه اکثر عبادک و خلقک اسألک بالنّقطة الّتی بها فصّلت الکتب و الزّبر و الألواح و اظهرت منها صحائف مجدک و اسرار امرک ان تجعلنی ثابتاً علی حبّک بحیث لا تمنعنی شبهات من یأتی و یوسوس العباد بالنّفاق فی یوم التّلاق و انّک انت مالک الآفاق و مؤلّف القلوب باسمک العزیز الوهّاب

یا حسن اسمع النّدآء من شطر السّجن انّه لا اله الّا هو الفرد الخبیر اذا رأیت انجم سمآء بیانی و شربت رحیق العرفان من کأس عطائی قل

الهی الهی لک الحمد بما ایقظتنی و ذکرتنی فی سجنک و ایّدتنی علی الاقبال الیک اذ اعرض عنک اکثر عبادک اسألک بقیام مشرق امرک و مصدر احکامک و قعوده و نطقه و صمته و ظهوره و ضیائه و سکونه و حرکته ان تجعلنی فی کلّ الأحوال منادیاً باسمک بالحکمة و البیان و ثابتاً علی امرک بین الأدیان ای ربّ لا تمنعنی عن کوثر عنایتک و لا عن قدح عطائک قدّر لی ما یجعلنی منقطعاً عن دونک و متمسّکاً بحبلک انّک انت المقتدر القدیر

یا محمّد رضا ندا مرتفع و مظلوم لازال بین ایادی اعدا بوده ظلم ظالمین و اعراض منکرین و سطوت معتدین و ضغینۀ علما و بغضای امرا او را از ذکر مالک اسماء و فاطر سماء منع ننموده امام وجوه بأعلی النّدآء کل را دعوت نمودیم ولکن قوم کلمۀ حقّ را نپذیرفتند و باوهام مشغولند مخصوص معرضین اهل بیان مقام تصدیق تکذیب نمودند و مکان شکر شکایت آغاز کردند از حقّ میطلبیم ترا تأیید فرماید بر استقامت و حفظ آنچه عطا فرموده اوست بخشنده و مهربان

یا قلمی الأعلی سیّد عبدالغنی را ذکر نما تا ذکر او را بمشرق نیّر استقامت جذب فرماید ای قلم روز گفتار است بگو آنچه باید گفت دوستان الهی را از رحیق حقیقی محروم منما و از دریای بخشش ربّانی منع مکن یوم یوم تو است از خزائن معانی و بیان عنایت فرما آنچه را که سزاوار ایّام است بگو ای دوستان نور الهی از اعلی افق عالم ساطع اوست شمس حقیقت و خورشید دانائی آفتاب ظهور بهر اسمی نامیده شده بلکه اسماء حسنی و صفات علیا طائف حولش بوده و هست بابصار حدیده نظر نمائید و بقلوب فارغه توجّه کنید بصر مغناطیس است از برای باب دانش آگاهی و دانائی عقل از بینائی بصر است طوبی از برای نفسی که راه راست را شناخت و باو تمسّک نمود انّا نذکر فی هذا المقام اباک الّذی صعد الی الرّفیق الأعلی امراً من لدی اللّه ربّ الأرباب انّا طهّرناه من کوثر العفو و الغفران و ادخلناه فی مقام عجزت عن ذکره الأقلام البهآء من لدنّا علیه و علی الّذین ذکروه بما نطق به القلم الأعلی فی هذا المقام الرّفیع قد اخذته نسائم العنایة و الألطاف من کلّ الجهات هذا من فضل اللّه مالک الرّقاب انّا نذکر فی هذا المقام ضلعه و الّذین آمنوا باللّه مالک الأدیان کذلک نطق القلم اذ کان مالک القدم فی سجنه الأعظم بما اکتسبت ایدی الظّالمین

یا سمندر ذکر اولیای ارض راء و شین و اطراف مکرّر از قلم اعلی جاری لآلی صدف عرفان لازال بایادی مقبلین ارسال گشته جمیع را از قبل مظلوم ذکر نما و تکبیر برسان شاید نفحات بیان رحمن ایشان را از احزان وارده مطهّر نماید و بفرح اکبر فائز فرماید

ذکر جناب آقا سیّد احمد را نمودی از قبل مظلوم تکبیر برسان از حقّ میطلبیم امطار رحمت را که از سماء فضل نازل و جاریست منع ننماید یا احمد بآثار فائز شدی جهد نما که شاید باعمالی فائز شوی که عرفش از عالم قطع نشود کنوز عالم بکلمۀ الهی برابری ننماید قدر کلمة اللّه را بدان باو تمسّک نما ناعقین بسیار از حقّ حفظ طلب کن اوست سامع و اوست مجیب

انّا اردنا ان نذکر من سمّی بالحسین الّذی صعد الی اللّه ربّ العالمین قسم بآفتاب افق سماء معانی که آنچه از قلم اعلی در بارۀ نفوسی که بافق ابهی صعود نموده‌اند جاری و نازل میشود همان حین آن ارواح مجرّده را قوّت عطا فرماید و همچنین بر عزّت و رفعت و نعمت و راحتشان بیفزاید حکمت بالغه این مقامات را ستر فرموده لحفظ عباد هر آیه‌ئی از آیات این ظهور کتابیست مبین از ذکر نقطۀ موصوفۀ در الواح مقام آیات و حروفات و کلمات نزد متبصّرین معلوم و واضح و ظاهر است للّه الحمد حسین علیه بهائی از آیۀ مبارکه فائز شد بآنچه که شبه و مثل نداشته و ندارد

یا سمندر فضل الهی عباد را اخذ نموده و اسم غفّار و ستّار عنایات خود را اظهار فرموده بشأنی که عدل مستور و نیّر فضل از افق سماء عنایت مشرق و لائح طوبی از برای نفوسی که در این بحر سیر نمایند و بیابند آنچه را که سزاوار دانائیست

یا غلامعلی بشنو ندای مظلوم را و در امر اللّه مستقیم باش بقسمی که خود را بعنایت حقّ از دونش مستغنی مشاهده نمائی اگر باین مقام فائز شوی از نعاق ناعقین و محبّین فتنه و اختلاف محفوظ مانی حمد کن مقصود عالمیان را که ترا ذکر نمود و بآثار قلم اعلی فائز فرمود اوهام و ظنون لائق متوهّمین بوده و هست بانوار یقین ناظر باش و بحبل استقامت متمسّک مکرّر ذکر اولیا در ساحت مظلوم بوده و از برای کل استقامت میطلبیم اوست مشفق و مهربان

یا اباتراب ذکرت نزد مظلوم مذکور و بذکر قلم اعلی فائز گشتی از حقّ میطلبیم ترا تأیید فرماید بشأنی که حوادث عالم و ضوضای امم و اشارات جهلا و گفتار ضعفا و شبهات علما شما را محزون ننماید باسم حقّ مسرور باشی و باو مأنوس در جمیع احیان از رحیق محبّت محبوب عالمیان بیاشامی و بیادش عالم را فراموش کنی و تقی علیه بهائی را از قول مظلوم تکبیر برسان و باشراقات انوار نیّر کرم بشارت ده شاید این بشارت سبب انتباه اهل عالم گردد بر اقتدار قلم اعلی و نفوذ کلمۀ علیا احدی آگاه نه هر بیان که از افق سماء ارادۀ مقصود عالمیان ظاهر میشود عرفش عالم را اخذ مینماید و معطّر میسازد طوبی از برای نفوسی که ببینند و بیابند البهآء من لدنّا علیکما و علی الّذین سمعوا النّدآء اذ ارتفع من الأفق الأعلی و قالوا لک الحمد یا مقصود العارفین و محبوب المخلصین

یا سمندر قلم اعلی در سجن عکّا محض فضل و عنایت اراده نموده میم و لام و کاف علیه بهائی را ذکر نماید و باشراقات انوار آفتاب بیان رحمن مسرورش دارد

یا محمّد قبل صادق اسمع ندآء المظلوم انّه ینادی فی کلّ الأحیان امام وجوه الأدیان و یدعوهم الی اللّه ربّ العالمین و نذکرهم من قلمی و نذکّرهم بآیاتی و نبشّرهم بعنایة اللّه مالک یوم الدّین قد قمنا امام الوجوه فی ایّام زلّت فیها اقدام العلمآء یشهد بذلک من عنده کتاب مبین سمعنا ندائک ذکرناک و اقبلنا الیک لتشکر ربّک المشفق الکریم قد انزلنا الآیات و اظهرنا البیّنات و فتحنا علی وجوه العباد ابواب العنایة و الألطاف من لدی اللّه العزیز الحمید و امرناهم بما یقرّبهم الیه و ایّدناهم بفضله الّذی احاط العالم و رحمته الّتی سبقت من فی السّموات و الأرضین انّک اذا وجدت عرف بیانی و شربت رحیق الوحی من کأس عطائی قل

الهی الهی لک الحمد بما ذکرتنی و انزلت لی ما لا ینقطع عرفه بدوام ملکوتک اشهد یا الهی بوحدانیّتک و فردانیّتک اسألک بنفوذ مشیّتک و احاطة ارادتک و بأمواج بحر بیانک و انوار نیّر برهانک ان تجعلنی منقطعاً عن دونک و متوجّهاً بکلّی الیک الهی الهی تری اقبالی الیک و توسّلی بحبلک نوّر ظاهری و باطنی بأنوار معرفتک ای ربّ لا تجعلنی محروماً عمّا قدّرته لأصفیائک و لا ممنوعاً عمّا انزلته فی کتابک ای ربّ اسألک بالکلمة الّتی بها نسفت جبال الأوهام و انفطرت سمآء الأدیان ان تجعلنی ثابتاً علی امرک و راسخاً فی حبّک بحیث لا یمنعنی نعاق النّاعقین عن الاقبال الی افقک و لاسطوة الظّالمین عن اخذ کتابک انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت العلیم الحکیم

و نذکر فی هذا المقام من سمّی بلطفعلی لیشکر الّذی ذکره اذ کان بین ایدی الظّالمین یا لطفعلی سمندر علیه بهائی ذکرت را نمود و این کلمات مخصوص تو از امّ الکتاب نازل تا روح را تازه نماید و ارکان را قوّت بخشد و بر امر الهی ثابت و مستقیم مانی چه بسیار از نفوس باوهام متمسّکند و بحرفی اعراض نموده و مینمایند از حقّ جلّ جلاله بطلب کل را تأیید فرماید و قوّۀ شامّه عطا کند و همچنین قوّۀ سامعه و باصره تا بیابند و ببینند و بشنوند

یا مهدی اهل بیان حزب شیعه و اوهام و ظنون و همچنین اعمال و مقامشان در یوم جزا کل را مشاهده نمودند مع‌ذلک در ترتیب همچه حزبی مشغولند اینست شأن عباد اعرف و کن من المتبصّرین للّه الحمد اولیای مذکورۀ در کتاب سمندر هر یک بفیوضات فیّاض حقیقی فائز گشتند

و نختم الکلام بذکر الخلیل و من معه لعمر اللّه انّه کان مذکوراً لدی المظلوم بذکر لا ینفد نوره و لا تغیّره حوادث العالم و لا قاصفات الأمم و لا حجبات المعتدین یا خلیل اسمع النّدآء انّه هو اللّه لا اله الّا هو قد ظهر و اظهر امره المحکم المتین ما منعته قصص العالم و لا ظلم الّذین کفروا بیوم الدّین یا خلیل اخسر اهل عالم حزب ایران بوده و هستند قسم بآفتاب بیان که از اعلی افق عالم مشرقست حنین منابر آن دیار در کلّ حین مرتفع و اوّل ایّام در ارض طاء این حنین اصغا شد چه که ترتیب منبر از برای ذکر حقّ جلّ جلاله بوده و حال در ایران مقرّ سبّ مقصود عالمیان شده ملاحظه نما اخسر احزاب چه کرده و چه گفته معرضین بیان هم بر اثر آن حزب مشی مینمایند جناب حیدر قبل علی علیه بهائی و عنایتی از ارض صاد نوشته که متوهّمین این ارض ناس را بکتاب ایقان بمطلع اوهام دعوت مینمایند اینست شأن عباد کو عدل و کجاست انصاف ذرهم فی خوضهم یلعبون

و نذکر محمّداً قبل کریم و نبشّره بعنایة اللّه العزیز الحمید ذکّره بآیاتی و بشّره برحمتی الّتی سبقت و بفضلی الّذی احاط الوجود انشآءاللّه بنار سدره مشتعل باشند و بنورش منیر و باغصانش متمسّک بشأنی که عالم را معدوم و مفقود شمرند البهآء علیک و علیه و علی من معکما و علی کلّ ثابت مستقیم

و نذکر من سمّی بیحیی الّذی حضر و فاز و ایّده اللّه علی الانصاف فی هذا النّبإ العظیم یا یحیی حضرت و سمعت و رأیت اذ نطق القلم الأعلی اذ کان مستویاً علی عرشه الرّفیع هنیئاً لمن شرب رحیق الالهام من ایادی عطآء ربّه مالک الأنام و تمسّک بالحکمة الّتی انزلناها فی الواح شتّی و بما امرنا العباد به فی کتابی المبین

جناب محمّدحسن علیه سلام اللّه

هو المشرق من افق سمآء العطآء

این مظلوم لوجه اللّه مقبلین را ذکر مینماید و بما ینفعهم و یرفعهم امر میفرماید انسان باید ناظر باشد بآنچه که سبب عزّت و علوّ و سموّ اوست و آن حاصل نشود مگر باعمال طیّبه و اخلاق مرضیّه مکرّر این کلمه از قلم جاری بیک کلمه و یک عمل پاک کرۀ خاک از افلاک گذشت امید آنکه کل فائز شوند بآنچه که سبب اقبال نفوس و الفت قلوبست یا محمّد قبل حسن جناب زین ‌المقرّبین علیه بهآئی و عنایتی نامه‌ات را بساحت مظلوم ارسال نمود و این لوح باسمت نازل اشکر ربّک بهذا الفضل العظیم و قل

الهی الهی لا تمنعنی عن سمآء جودک و لا عن شمس فضلک اسئلک بالکلمة الّتی بها سخّرت الغیب و الشّهود ان تؤیّدنی و اولیآئک علی ما یرتفع به امرک بین عبادک و فی بلادک ثمّ قدّر لی کلّ خیر انزلته فی کتابک انّک انت المقتدر الغفور الکریم

البهآء علیک و علی ابنک و علی الّذین آمنوا باللّه الفرد الخبیر

جناب اعزّ اجلّ ملّا محمّد ملاحظه دارند

باسمه البهیّ الأبهی

این نامه از این عبد حزین غمین بشطر مشفق امین ارسال میشود که ای یار از اغیار رخ عرفان بپوش و در مقابل وجه نگار بگشا از جان بگذر و بذکر جانان در مابین زمین و آسمان بیان بی ستر و کتمان برآر حجاب صمت شقّ نما و سحاب سکون خرق کن لسان ذو الجلال از جهة عرش فرموده که بنویس

ای محمّد عاشق جمال دوست قرار نجوید و در ذکرش اصطبار ننماید چون سمندر نار شعله در دیار افکند بشأنی که جمیع حجبات و سبحات را از جمیع ذوات محترق و معدوم سازد ای محمّد چنان از خلف ستر و سکون بیرون خرام که جمیع جهانیان از حرکتت مهتزّ شده بهیجان آیند بقسمی که جمیع حوریّات مستورۀ در قمایص سندسیّه و جوهریّات افئدۀ محتجبه از غرف ستر و سکون بی حجاب و نقاب بذکر ربّ الأرباب ناطق شوند ای محمّد قسم باسم اعظم که قدرتی ظاهر شده که اگر ایادی رجای جمیع ممکنات بیمین اعطایش بلند شود جمیع باکفّ مشرق بیضا از سینای فضل و عنایت کبریا راجع شوند پس کفّ منیره را از جیب امریّه باذن خالق بریّه بیرون آر و گمراهان وادی نفس و هوی را برضوان قدس ابهی و فردوس عزّ اعلی دلالت نما و از فقدان ثابتین و اعراض معرضین محزون مباش چه که بدعاً خلقی مبعوث شوند که قدم انقطاع بر کلّ من فی الأرضین و السّموات گذارند و آستین تقدیس بر کلّ ما خلق من المآء و الطّین برافشانند و بی سر و پا بقدم دوست بشتابند

در سنۀ ستّین ملاحظه نما که چه ‌قدر از ناس بحجبات اشارات که در ظهور قائم از رؤسای قوم در دست بود محتجب بودند و چون ظهور نیّر اقدس امنع ارفع ابهی از افق عزّ اعلی ظاهر و مشرق گشت خلقی مبعوث شدند که جمیع آن اشارات مشهوره را از صدور محو نمودند و قدم بر صراط عزّ مستقیم بسلطان وقار و تسلیم و تسکین گذاردند و بهیچ حجابی محجوب نشدند و بهیچ نهیبی منهیّ و ممنوع نگشتند کذلک یخلق الخلق بسلطان امره ولکنّ النّاس هم لا یعرفون بلکه بشأنی از کلّ شیء منقطع شدند که ذکر خاتم که نصّ کتاب بود بتصریح اتمّ من غیر تلویح بآن هم ممنوع نشده بساحت مرفوع و مقام محمود بین یدی سلطان مقصود وارد شدند و حال شهادت میدهند سرّاً و جهراً که نبیّ از اوّل لا اوّل بوده و الی آخر لا آخر خواهد بود حال مشاهده فرما که چه قدرتی ظاهر شد که بصر را از جمیع این کلمات برداشت و بمنظر اکبر دلالت فرمود باری بگل حسد مغلّ چشمۀ خورشید و اشعّۀ شمس تفرید و تجرید آلوده نشود و از فیض خود ممنوع نگردد زود است عبادی ظاهر شوند که بهیچ عبارتی محتجب نگردند و بهیچ کلماتی از ساذج قدم محروم نمانند

قل یا ملأ البیان بعد اشراق جمال ذو الجلال فی وسط الزّوال لن ینفع شیء شیئاً ولو یکون اعظم فی الأنظار و اثقل عمّا خلق بالاجهار جز دوست را معدوم و مفقود شمرند و بسلطان معلوم توجّه نمایند چند سور لأجل آن جناب از سماء قدم نازل شد یکی به عراق ارسال شد و سورۀ دم بارض ط و همچنین لوح منیع دیگر انشآءاللّه رسیده و میرسد باری این عبد فانی عرض مینماید که ای جان جانی من و ای طبیب دل غمگینم از جان بخروش خروشیدنی که جمیع عالم را از نوم غفلت بیدار نماید دیگر تا چه کند قدرت لسانت و آتش قلب منیرت

و در این پوسته که نوشتۀ آن جناب نبود بسیار حزن وارد شد انشآءاللّه بعد بر خلاف این کرّه معمول دارند و آن لوح که به عراق ارسال شد آن لوح اعظم معهود است که از قبل ذکر شده و بعد فوزک به تشهد بأنّه لنفسه دلیل علیه و وصفه ما کان فیه و دونه یعجز عن بیانه ولو یکون السن الخافقین

لوحی از آقائی آقای آقا میرزا محمّد علی ارسال گشت بزیارت آن فائز آیند

۵ شنبه ١٢ ذی‌القعدة

خادم البهآء آقا جان

بنام مقصود عالمیان

این نامه‌ایست از مظلوم بسوی مظلومی که از کأس بلا آشامید و از کوب بأساء چشید وارد شد بر تو آنچه بر ما وارد شد محزون مباش عنایت حقّ ترا احاطه نمود نجات بخشید حقّ جلّ جلاله شاهد و گواه که در کلّ حین تحت لحاظ بوده و هستی از عاقبت امور احدی الّا اللّه آگاه نه لذا نباید در امورات حادثه مکدّر باشی اگر لذّت بیان رحمن را بیابی و عنایتش را آگاه شوی خود را بر سریر اطمینان و فرح مشاهده کنی قد بدّل اللّه اضطرابک بالاطمینان و ذلّک بالعزّ انّه یکون معک فی کلّ الأحوال قل

الهی الهی فرّج همّی بجودک و عطائک و ازل کربتی بسلطنتک و اقتدارک ترانی یا الهی مقبلاً الیک حین اذ احاطت بی الأحزان من کلّ الجهات اسألک یا مالک الوجود و المهیمن علی الغیب و الشّهود باسمک الّذی به سخّرت الأفئدة و القلوب و بأمواج بحر رحمتک و اشراقات انوار نیّر عطائک ان تجعلنی من الّذین ما منعهم شیء من الأشیآء عن التّوجّه الیک یا مولی الأسمآء و فاطر السّمآء ای ربّ تری ما ورد علیّ فی ایّامک اسألک بمشرق اسمائک و مطلع صفاتک ان تقدّر لی ما یجعلنی قائماً علی خدمتک و ناطقاً بثنائک انّک انت المقتدر القدیر و بالاجابة جدیر ثمّ اسألک فی آخر عرضی بأنوار وجهک ان تصلح اموری و تقضی دینی و حوائجی انّک انت الّذی شهد کلّ ذی لسان بقدرتک و قوّتک و ذی درایة بعظمتک و سلطانک لا اله الّا انت السّامع المجیب

عبداللّه علیه بهآء اللّه

بنام خداوند یکتا

این کتابیست از مظلوم آفاق بیکی از دوستانش که از مقام خود هجرت نموده تا آنکه بافق اعلی فائز گشته و کوثر وصال را از ایادی عطاء مالک اسماء آشامیده طوبی له و لأبیه الّذی فاز بالدّخول فی هذا المنظر الکریم ای عبداللّه انشآءاللّه بعنایت محبوب عالمیان موفّق شوی بر اموری که سبب اعلاء کلمة اللّه شود مابین عباد او در کلّ احیان بافق رحمن ناظر باش و بکمال صدق و صفا و امانت و دیانت مابین ناس مشی نما قسم بآفتاب وحی که از مشرق بیان طالع شده که افعال مرضیّه و اعمال پسندیده سبب اعلا و استعلاء وجود عباد است طوبی لمن تزیّن بردآء الأخلاق الّتی انزلها اللّه فی الکتاب حسب الاذن باین سفر توجّه مینمائی انشآءاللّه باید بما ینبغی عامل شوی از حقّ میطلبیم در جمیع احوال ترا مؤیّد فرماید بآنچه رضای او است البهآء علیک و علی الّذین اقبلوا الی افق الأمر و آمنوا باللّه العلیّ العظیم

بسم ربّنا العلیّ الأعلی

اینست بدایع نصایح الهی که بلسان قدرت در مکمن عظمت و مقعد قدس رفعت خود میفرماید پس بگوش جان بشنوید و خود را از اصغای نصایح محبوب محروم و ممنوع ننمائید ای مؤمن مهاجر عطش و ظمأ غفلت را از سلسبیل قدس عنایت تسکین ده و شام تیرۀ بعد را بصبح منیر قرب منوّر گردان بیت محبّت باقی را بظلم شهوت فانی خراب مکن و جمال غلام روحانی را بحجبات تیرۀ نفسانی مپوش تقوای خالص پیشه کن و از ما سوی اللّه اندیشه منما و معین قلب منیر را بخاشاک حرص و هوی مسدود مکن و چشمۀ جاریۀ دل را از جریان بازمدار بحقّ متمسّک شو و بحبل عنایت او متوسّل باش چه که دون او احدی را از فقر بغنا نرساند و از ذلّت نفس نجات نبخشد ای عباد اگر از بحور غنای مستورۀ احدیّه مطّلع شوید از کون و امکان هر دو غنیّ و بی‌نیاز گردید نار طلب در جان برافروزید تا بمطلب رفیع منیع که مقام قرب و لقای جانان است فایز گردید

ای احمد از ابحر متموّجۀ ملتطمۀ مستوره خود را منع مکن و از صراط واضحۀ مستقیمه محروم مباش چشم را منیر کن و بنور لایح روشن نما تا بسینای مبارکۀ طیّبه که محلّ ضیا و استضیاء سنای الهیّه است وارد شوی و بتجلّیات انوار لانهایه منوّر گردی و ندای جان‌فزای انظر ترانی از مشرق بیان سبحانی من غیر تعطیل بشنوی جمال غیب در هیکل ظهور میفرماید

ای احمد نفحه‌ئی از عرف گلستان قدس روحانیم بر عالم هستی وزیده و جمیع موجودات را بطراز قدس صمدانی مزیّن فرموده و رشحی از طمطام یمّ عنایتم بر عالمیان مبذول گشته و جمیع را سرمست از این بادۀ قدس الست از عدم محض فانی بعرصۀ وجود باقی کشیده

ای احمد دیده را پاک و مقدّس نما تا تجلّیات انوار لانهایات از جمیع جهات ملاحظه نمائی و گوش را از آلایش تقلید منزّه کن تا نغمات عندلیب وحدت و توحید را از افنان باقی انسانی بشنوی

ای احمد چشم ودیعۀ من است او را بغبار نفس و هوی تیره مکن و گوش مظهر جود من است او را باعراض مشتهیۀ نفسیّه از اصغاء کلمۀ جامعه بازمدار قلب خزینۀ من است لآلی مکنونۀ آن را بنفس سارقه و هوس خائن مسپار دست علامت عنایت من است آن را از اخذ الواح مستورۀ محفوظه محروم منما بگو ای عباد فیض رحمت بی‌منتهایم از سماء مکرمت بی‌ابتدایم چون غیث هاطل در نزول و جریان است با دیدۀ مقدّس و گوش منزّه و استقامت تمام باین رحمت سبحانی و فیض رحمانی بشتابید بگو ای بندگان من بتحدید نفس و تقلید هوی خود را مقیّد و مقلّد مسازید چه که مثل تقلید مثل سراب بقیعه در وادی مهلکه است که لم‌یزل تشنگان را سیراب ننموده و لایزال سقایه نخواهد نمود از سراب فانی چشم برداشته بزلال سلسال لازوال بی‌مثالم درآئید لؤلؤ قدرت ربّانی را از لؤلؤ مصنوعی فرق دهید و تمیز گذارید چه که مصنوعی آن بملاقات آب فانی و معدوم شود و قدرتی آن بملاقات آب صافی و منیر گردد پس جهد بلیغ و سعی منیع نمائید تا لؤلؤ قدس صمدانی را من‌دون اشاره بدست آرید و آن معرفت مظهر نفس من بوده و خواهد بود و لم‌یزل بآب عنایت من زنده و حیّ و باقی خواهد بود

ای بندگان من جمال قدم میفرماید که از ظلّ هوی و بعد و غفلت بظلّ بقا و قرب و رحمت بشتابید و چون ارض تسلیم شوید تا ریاحین معطّرۀ ملوّنۀ مقدّسۀ عرفانم از ارض وجود انبات نماید و چون نار مشتعل شوید تا حجبات غلیظه را محترق نمائید و اجساد مبرودۀ محجوبه را از حرارت حبّ الهی زنده و باقی دارید و چون هوا لطیف شوید تا در مکمن قدس ولایتم درآئید

ای بندگان من از مدینۀ وهمیّۀ ظنّیّه بقوّۀ توکلّ بیرون آمده بمدینۀ محکمۀ مشیّدۀ یقین وارد شوید و در جمیع احوال از رحمت واسعه و عنایت محیطه مأیوس مباشید که همۀ هیاکل موجودات را محض جود و کرم از نیستی محض بملک هستی آوردم بی‌طلب عنایت فرمودم و بی‌سؤال اجابت فرمودم و بی‌استعداد منتهای فضل و جود را مبذول داشتم جمیع شما اشجار رضوان قدس منید که بدست مرحمت خود در ارض مبارکه غرس فرمودم و بنیسان رحمت بی‌زوال خود تربیت نمودم و از حوادث کونیّه و خطرات ملکیّه بملائکۀ حفظیّه حفظ فرمودم حال از مغرس و حافظ و مربّی خود غفلت ننمائید و دون او را بر او مقدّم و مرجّح مدارید که مبادا اریاح سمومیّۀ عقیمیّه بر شما مرور نماید و جمیع را از اوراق بدیعه و اثمار جنیّه و افنان منیعه و اغصان لطیفه محروم نماید کلمات حکمتم را از لسان ظهور قبلم شنو که بپسر مریم فرمودم که هر مالک بستانی شجرۀ یابسه را در بستان باقی نگذارد و البتّه او را قطع نموده بنار افکند چه که حطب یابس درخور و لایق نار است پس ای اشجار رضوان قدس عنایت من خود را از سموم انفس خبیثه و اریاح عقیمه که معاشرت بمشرکین و غافلین است حفظ نمائید تا اشجار وجود از جود معبود از نفحات قدسیّه و روحات انسیّه محروم نگردد و لازال در رضوان قدس احدیّه جدید و خرّم ماند

ای بندگان بنیان مصر ایقان حضرت سبحان را بنقر وهم و ظنون منهدم مکنید چه که ظنّ لم‌یزل مغنی نبوده و لایزال نفسی را بصراط مستقیم هادی نگشته ای عباد ید قدرت مبسوطۀ ممدودۀ مرتفعۀ سلطنتم را مغلول فرض گرفته‌اید و رحمت منزلۀ مسبوقۀ غیر مقطوعه‌ام را مقطوع داشته‌اید و سحاب مرتفعۀ متعالیۀ جود و کرمم را ممنوع و غیر مهطول فرض نموده‌اید آیا بدایع قدرت سلطان احدیّتم مفقود شده و یا نفوذ مشیّت و احاطۀ اراده‌ام از عالمیان ممنوع گشته اگر نچنین دانسته‌اید چرا جمال عزّ قدس احدیّتم را از ظهور منع نموده‌اید و مظهر ذات عزّ ابهی را از ظهور در سماء قدس ابقی ممنوع داشته‌اید اگر چشم انصاف بگشائید جمیع حقایق ممکنات را از این بادۀ جدیدۀ بدیعه سرمست بینید و جمیع ذرّات اشیاء را از اشراق انوارش مشرق و منوّر خواهید یافت فبئس ما انتم ظننتم و سآء ما انتم تظنّون

ای بندگان بمبدأ خود رجوع نمائید و از غفلت نفس و هوی برآمده قصد سینای روح در این طور مقدّس از ستر و ظهور نمائید کلمۀ مبارکۀ جامعۀ اوّلیّه را تبدیل منمائید و از مقرّ عزّ تقدیس و قدس تجرید منحرف مدارید بگو ای عباد غافل اگرچه بدایع رحمتم جمیع ممالک غیب و شهود را احاطه نموده و ظهورات جود و فضلم بر تمام ذرّات ممکنات سبقت گرفته ولکن سیاط عذابم بسی شدید است و ظهور قهرم بغایت عظیم نصایح مشفقه‌ام را بگوش مقدّس از کبر و هوی بشنوید و بچشم سر و سرّ در بدیع امرم ملاحظه نمائید از امواج بحر رحمتم که جمیع ابحر لانهایه قطره‌ایست نزد او محروم مشوید و از معین قدس عذب فرات سایغم خود را ممنوع مسازید قسم بذات غیبم که اگر اقلّ از ذرّ بشعور آئید بسینه بسینای روح بشتابید و بعین خود بمعین قدسیّۀ منوّرۀ واضحه وارد گردید و نداء روح القدس را از سدرۀ ناطقه در صدر منیره بشنوید و غفلت منمائید

ای احمد از تقیید تقلید بروضۀ قدس تجرید و فردوس عزّ توحید بخرام بگو ای عباد باب رحمتم را که بر وجه اهل آسمانها و زمین گشودم بدست ظلم و اعراض مبندید و سدرۀ مرتفعۀ عنایتم را بجور و اعتساف قطع منمائید براستی میفرمایم قلب مخزن جواهر ممتنعۀ ثمینۀ منست محلّ خزف فانیۀ دنیای دنیّه مکنید و صدر محلّ انبات سنبلات حبّ منست او را بغبار تیرۀ بغضا میالائید بصفاتم متّصف شوید تا قابل ورود ملکوت عزّم شوید و در جبروت قدسم درآئید جمیع اشیاء کتاب مبین و صحف محکم قویم منند بدایع حکمت لدنّیم را بچشم طاهر مقدّس و قلب نورانی منزّه مشاهده نمائید

ای بندگان من آنچه از حکم بالغه و کلم طیّبۀ جامعه که در الواح قدسیّۀ احدیّه نازل فرمودم مقصود ارتقای انفس مستعدّه است بسموات عزّ احدیّه والّا جمالم مقدّس از انظر عارفین است و اجلالم منزّه از ادراک بالغین در شمس مشرقۀ منوّرۀ مضیئه ملاحظه نمائید که اگر جمیع عباد از بصیر و اعمی چه در وصف منتهی مبالغه نمایند و یا در دون آن منتهی جهد مبذول دارند این دو رتبه از اثبات و نفی و اقبال و اعراض و مدح و ذمّ جمیع در امکنۀ حدودیّه بخود مقبل و معرض راجع بوده و خواهد بود و شمس در مقرّ خود بکمال نور و اعطای فیض و ضیای خود من‌دون تغییر و تبدیل مشرق بوده و خواهد بود و هم‌چنین در سراج مضیئه در لیل مظلمه که در محضر شما روشن است مشاهده نمائید آیا آنچه از بدایع اوصاف منیعه و یا جوامع صفات ذمیمه در حقّ او ذکر شود هیچ بر نور او بیفزاید و یا از ضیاء او بکاهد لا فوالّذی نفسی بیده بلکه در این دو حالت مذکوره او بیک قسم افاضۀ نور مینماید و این مدح و ذمّ بقائلین راجع بوده و خواهد بود چنانچه مشهود ملاحظه میشود حال ای عباد از سراج قدس منیر صمدانی که در مشکاة عزّ ربّانی مشتعل و مضیء است خود را ممنوع ننمائید و سراج حبّ الهی را بدهن هدایت در مشکاة استقامت در صدر منیر خود برافروزید و بزجاج توکّل و انقطاع از ما سوی اللّه از هبوب انفاس مشرکین حفظش نمائید

ای بندگان مثل ظهور قدس احدیّتم مثل بحریست که در قعر عمق آن لآلی لطیفۀ منیره ازید از احصا مستور باشد و هر طالبی البتّه باید کمر جهد و طلب بسته بشاطی آن بحر درآید تا قسمت مقدّره در الواح محتومۀ مکنونه را علی قدر طلبه و جهده اخذ نماید حال اگر احدی بشاطی قدسش قدم نگذارد و در طلب او قیام ننماید هیچ از آن بحر و لآلی آن کم شود و یا نقصی بر او وارد آید فبئس ما توهّمتم فی انفسکم و سآء ما انتم تتوهّمون

ای بندگان تاللّه الحقّ آن بحر اعظم لجّیّ و موّاج بسی نزدیک و قریب است بلکه اقرب از حبل ورید بآنی بآن فیض صمدانی و فضل سبحانی و جود رحمانی و کرم عزّ ابهائی واصل شوید و فایز گردید ای بندگان اگر در بدایع جود و فضلم که در نفس شما ودیعه گذاره‌ام مطّلع شوید البتّه از جمیع جهات منقطع شده بمعرفت نفس خود که نفس معرفت منست پی‌برید و از دون من خود را مستغنی بینید و طمطام عنایت و قمقام مکرمتم را در خود بچشم ظاهر و باطن چون شمس مشرقه از اسم ابهائیّه ظاهر و مشهود بینید این مقام امنع اقدس را بمشتهیات ظنون و هوی و افکیّات وهم و عمی ضایع مگذارید مثل شما مثل طیری است که باجنحۀ منیعه در کمال روح و ریحان در هواهای خوش سبحان با نهایت اطمینان طیران نماید و بعد بگمان دانه بآب و گل ارض میل نماید و بحرص تمام خود را بآب و تراب بیالاید و بعد که ارادۀ صعود نماید خود را عاجز و مقهور مشاهده نماید چه که اجنحۀ آلوده بآب و گل قادر بر طیران نبوده و نخواهد بود در این وقت آن طایر سماء عالیه خود را ساکن ارض فانیه بیند حال ای عباد پرهای خود را بطین غفلت و ظنون و تراب غلّ و بغضا میالائید تا از طیران در آسمانهای قدس عرفان محروم و ممنوع نمانید

ای عباد لآلی صدف بحر صمدانی را از کنز علم و حکمت ربّانی بقوّت یزدانی و قدرت روحانی بیرون آوردم و حوریّات غرف ستر و حجاب را در مظاهر این کلمات محکمات محشور نمودم و ختم اناء مسک احدیّه را بید القدرة مفتوح نمودم و روایح قدس مکنونۀ آن را بر جمیع ممکنات مبذول داشتم حال مع جمیع این فیوضات منیعۀ محیطه و این عنایات مشرقۀ لمیعه اگر خود را منع نمائید ملامت آن بر انفس شما راجع بوده و خواهد بود

ای اهل بیان الیوم مقصود از آفرینش و خلق خود را دانسته چه که جواهر جبال مرتفعۀ الهیّه‌اید و لآلی ابحر فضل احدیّه و دون شما از آنچه در سموات و ارض مشهود است در ظلّ شما محشور و بالتّبع مرزوق و متنعّمند مثلاً ملاحظه در ارض طیّبۀ منبته نمائید که مقصود زارع از سقایه سقایۀ زرع خود است و بسا حجر صلدۀ صلبه که در آن کشت و زرع بالتّبع مشروب میشوند پس مقصود از نزول فیض فیّاض مزارع احبّای او بوده که محلّ انبات نبات علم و حکمتند و من‌دون آن از اعدا و غافلین که احجار متروکۀ ارضند بالتّبع برشحات فضلیّه و قطرات سحابیّه مرزوق و مشروبند ای اهل بیان با جمیع این مراتب عالی و مقامات متعالی از خود غفلت مجوئید و از حقّ عزلت مگیرید و از مراقبت امر اللّه در جمیع احوال غافل مشوید و جهد نمائید که کلمات الهی را بدون آن قیاس ننمائید

ای بندگان اگر صاحب بصرید بمدینۀ بینایان وارد شوید و اگر اهل سمعید بشهر سامعین قدم گذارید و اگر صاحب قلبید بحصن موقنین محلّ گزینید تا از مشاهدۀ انوار جمال ابهائیّه در این ایّام مظلمه محجوب نمانید چه که این سنه سنۀ تمحیص کبری و فتنۀ عظمی است

ای عباد وصایای روح را با قلم تسلیم و مداد اذعان و ایقان بر لوح صدر خود مرقوم دارید و در هر آن توجّه بآن نموده که مباد از حرفی از آن تغافل نمائید و بجدّ تمام اقبال بحقّ جسته و از دون آن اعراض نموده که اینست اصل ورقۀ امریّۀ منبته از شجرۀ الهیّه

ای عباد نیست در این قلب مگر تجلّیات انوار صبح لقا و تکلّم نمینماید مگر بر حقّ خالص از پروردگار شما پس متابعت نفس ننمائید و عهد اللّه را مشکنید و نقض میثاق مکنید باستقامت تمام بدل و قلب و زبان باو توجّه نمائید و نباشید از بی‌خردان دنیا نمایشی است بی‌حقیقت و نیستی است بصورت هستی آراسته دل باو مبندید و از پروردگار خود مگسلید و مباشید از غفلت‌کنندگان براستی میگویم که مثل دنیا مثل سرابی است که بصورت آب نماید و صاحبان عطش در طلبش جهد بلیغ نمایند و چون باو رسند بی‌بهره و بی‌نصیب مانند و یا صورت معشوقی که از جان و روح عاری مانده و عاشق چون بدو رسد لایسمن و لایغنی مشاهده نماید و جز تعب زیاد و حسرت حاصلی نیابد

ای عباد اگر در این ایّام مشهود و عالم موجود فی‌الجمله بر خلاف رضا از جبروت قضا واقع شود دل‌تنگ مشوید که ایّام خوش رحمانی آید و عالمهای قدس روحانی جلوه نماید و شما را در جمیع آن ایّام و عوالم قسمتی مقدّر و عیشی معیّن و رزقی مقرّر است البتّه بجمیع آنها رسیده فایز گردید اگر قمیص فانی را بقمیص باقی تبدیل نمائید و بمقام جنّت ابهائیّه که مقرّ خلود ارواح عزّ قدسیّه است وارد شوید جمیع اشیاء دلیل بر هستی شما است اگر از غبار تیرۀ نیستی بدرآئید از زحمت ایّام معدوده دلتنگ مباشید و از خرابی تن ظاهر در سبیل محبوب محزون مشوید چه که بعد هر خرابی عمارتی منظور گشته و در هر زحمتی نعیم راحت مستور

ای بندگان سلسبیل عذب صمدانی را از معین مقدّسۀ صافیه طلب نمائید و اثمار منیعۀ جنّت احدیّه را از سدرۀ مغرسۀ الهیّه اخذ کنید چه که در وادی جرز یابس تسنیم خوش تسلیم و کوثر قدس تکریم بدست نیاید و از شجرۀ یابسه ثمرۀ لطیفۀ منیعه ملحوظ نگردد

ای طالبان بادۀ روحانی جمال قدس نورانی در فاران قدس صمدانی از شجرۀ روحانی بی‌حجاب لن ترانی میفرماید چشم دل و جان را محروم ننمائید و بمحلّ ظهور اشراق انوار جمالش بشتابید کذلک ینصحکم لسان اللّه لعلّ انتم الی شطر الرّوح تقصدون

هذا ما ظهر و اشرق من افق البیان

اینکه در بارۀ انقلاب و اختلاف ایران مذکور نموده بودید هذا ما وعدنا به فی الألواح ای طبیب قبل از ارسال بدیع حجّت الهی بر اهل آن دیار کامل و بالغ نه چه که رئیس از تفصیل بتمامه مطّلع نبوده و نفسی هم جهرةً کلمۀ حقّی بر او القا نکرده ولکن بعد از ظهور بدیع بقدرت منیعۀ الهیّه و ابلاغ کلمۀ ربّانیّه و کتاب الهی حجّت و برهان کامل و بالغ شده چون بنعمت معنویّه اقبال ننمودند از نعماء ظاهره هم ممنوع گشتند حتم بود این بلا من لدی اللّه مالک الأسمآء حال باید تفکّر نمود که سبب چه بوده که رشحات بحر غضب الهی رئیس را مهلت داده و سایرین را اخذ نموده عند ربّک علم ما کان و ما یکون انّه لهو العلیم الخبیر اگر ناس در امور وارده و این بلیّۀ کبری تفکّر مینمودند کلّ را بشاطی عزّ احدیّه متوجّه مشاهده مینمودی ولکن قضی ما اراد انّه لهو المراد ای طبیب ناس را اوهام از ربّ انام منع نموده مشاهده در اهل فرقان نما که بکلمات مزخرفۀ موهومه از سلطان کلمه محروم گشته‌اند دو مطلب مابین آن قوم محقّق و ثابت بوده بشأنی که ایّام و لیالی بذکر آن دو مشغول بودند یکی ذکر قائم و یکی ذکر وصایت در بارۀ قائم مشاهده نمودی که آنچه در دست آن قوم بود وهم صرف بوده حال اهل فرقان را بگذار و بعضی اهل بیان را مشاهده کن که مجدّداً باوهامات قبلیّه تمسّک جسته و متشبّثند چنانچه خبیث اصفهانی هر نفسی را که دیده ذکر وصایت نموده که شاید نظر باوهامات قبل ناس را از شاطی عدل محروم نماید و حال آنکه خود آن خبیث میداند که ذکر وصایت ابداً در بیان نبوده و نیست و از این گذشته بر امر یحیی مطّلع نبوده مع‌ذلک بوسوسه مشغول او و اتباعش باین اذکار ناس را از طلعت مختار منع مینمایند اینست که ناس هنوز بالغ نشده‌اند اگر بالغ بودند باین اذکار از مذکور ممنوع نمیگشتند و از حقّی که بیک کلمۀ او صدهزار ولیّ خلق میشود بعید نمیماندند طوبی از برای نفسی که حجبات اوهام را بکلّها خرق نماید و ببصر حدید بمطلع عزّ تفرید ناظر شود مع آنکه اهل بیان مشاهده نمودند که آنچه از قبل در دست بود جمیع موهوم صرف بوده مع‌ذلک بتوهّمات انفس مشرکه از مالک بریّه محجوب مانده‌اند الیوم اگر نفسی جمیع این مقامات را معدوم و مفقود نشمرد عنداللّه از انسان محسوب نه تا چه رسد بمقامات عالیه باذن جان ندای رحمن را بشنو که میفرماید انّ السّالک فی المنهج البیضآء و الرّکن الحمرآء لن یصل الی مقام وطنه ای مقام لقآء ربّه الّا بکفّ الصّفر عمّا فی ایدی النّاس و عمّا یتکلّم به السن النّاس و عمّا توهّمت به افئدة النّاس یا حبّذا لمن فاز بهذا المقام الأسنی و الغایة القصوی و الذّروة العلیا و الفلک الحمرآء و العزّ الأقصی و الطّلعة النّورآء و الأفق الأعلی منقطعاً عن اوهام من فی السّموات و الأرضین معرضین اهل بیان بضرّی قیام نموده‌اند که شبه آن در عالم ظاهر نشده چه اگر ببصر انصاف مشاهده مینمودند و به ما اراد اللّه توجّه میکردند عرف قمیص الهی کل را اخذ مینمود فوالّذی انطقنی بالحقّ بشأنی بی‌انصاف و غافل مشاهد میشوند که فوق آن متصوّر نه فاسأل اللّه ان یؤیّدهم علی عرفان هذا البدع الّذی ما رأت عین الابداع ابدع منه قل تاللّه انّه لبدیع السّموات و الأرض و انّه لسراج اللّه للعالمین

و امّا ما ذکرت فی المیم انّه قد تعدّی سوف یری خسرانه بما ارتکب الّا ان یتوب و یرجع انّه لهو الحاکم العزیز العلیم انّا امسکنا القلم عمّا هو علیه لأنّه لیس له رأی بل کان محکوماً بما یحکم به من فی حوله کذلک قضی الأمر فی لوح عظیم لا تحزنوا بذلک سوف ینصر اللّه احبّائه و یأخذ الّذین ظلموا انّ هذا لحقّ یقین

یا طبیب نسمع حنین البیت انّه یقول

ربّ نجّنی من القوم الظّالمین یا الهی فابتعث من یأخذنی و یخلّصنی و یعمّرنی انّک انت المقتدر علی ذلک و انّک انت العزیز القدیر الی متی اکون فی تصرّف الّذین کفروا بک و بآیاتک الکبری ای ربّ خلّصنی من هؤلآء المشرکین الّذین ما سمعوا ندائک و ما اجابوک قد اخذتهم الأوهام علی شأن اعرضوا عنک و اعترضوا علیک بعد اذ جئتهم من مطلع الفضل بسلطان مبین

اگر نفسی در آنجا یافت میشد که علی‌العجاله اجاره هم مینمود محبوب بود الأمر بید اللّه انّه لهو الحاکم علی ما یرید کبّر من قبلی احبّائی و بشّرهم بذکری ایّاهم نسأل اللّه ان یوفّقهم علی الاستقامة علی حبّه لأنّها لا یعادلها شیء فی الابداع انّ ربّک لهو العلیم الحکیم

کبّر عبدالرّحیم نسأل اللّه ان یؤیّده علی حبّه علی شأن یضع الأوهام تحت رجله و یکسّر صنم الظّنون باسم ربّه العزیز الحکیم و یوفّقه علی خدمته و طاعته و یقدّسه عن نفحات المغلّین و یجعله ذاکر نفسه بین عباده انّه ولیّ من توجّه الیه لا اله الّا هو المقتدر القدیر انّما البهآء علیک و علیه و علیهم من لدن عزیز حکیم

ق

محبوب فؤاد حضرت سمندر علیه بهآء اللّه الأبهی ملاحظه فرمایند

بسم ربّنا الأقدس الأعظم العلیّ الأبهی

ایّام ایّام احزانست و امواج ضغینه و بغضا در افئدۀ دشمنان شرارۀ کبر و غرور و دخان حرص و طمع عالم فرح را تیره نموده سبحان‌اللّه مع ظهور عنایات و بروز فضل و الطاف وارد شد آنچه که بر حسب ظاهر هیچ نفسی شبه آن را گمان نمینمود یسأل الخادم ربّه ان یبسط بساطاً آخر و یطهّر افئدة عباده بمآء الکوثر و ینوّرها بأنوار منظره الأکبر انّه هو السّمیع المجیب و هو العلیم الخبیر یا محبوب فؤادی دستخطّ حضرت عالی که بنام این خادم فانی بود و همچنین نامه‌های متوالی که باسم حضرت اسم جود علیه بهآء اللّه الأبهی بود کلّ بشرف حضور و اصغاء مکلّم طور فائز قوله تبارک و تعالی

بسمی المنادی بین الأرض و السّمآء

هذا کتاب من لدی المظلوم الی الّذی آمن باللّه المهیمن القیّوم قد احاطت الأحزان مولی الامکان و اولیائه بما ورد علیه من مظاهر الأوهام و الظّنون لعمر اللّه ناح القلم الأعلی فی الأفق الأبهی و صاح الصّهیون و نسف کوم اللّه بما اکتسبت ایادی الّذین انکروا حجّة اللّه و برهانه بعد اقرارهم و کفروا بالشّاهد و المشهود قد اشتعل الظّالم بنار الحرص و الهوی و البغی و الفحشآء و ارتکب ما ناحت به الأمانة و بکی عباد مکرمون قد اتّفق مع عدوّ اللّه فی التّصرّف فی اموال النّاس انّ القلم عجز عن ذکر اعمالهما و ما ورد منهما علی امر اللّه ربّ ما کان و ما یکون

بلسان پارسی ندای مظلوم را بشنو سبحان‌اللّه نفسی که عنایت کبری بر حسب ظاهر در باره‌اش منظور و اسباب تجارت از هر جهت از برایش موجود چون دارای زخارف دنیا شد اوّل سیف جفا بر معین و ناصر و مؤیّد خود وارد آورد و بعد بر اولیا و دوستانش آن بی‌انصاف در اموال افنان و سایر دوستان طمع نمود واویلا برآورد که مال مرا بردند و عمل نموده آنچه را که سبب تضییع امر بوده قلم اعلی در این مقام باین کلمات مشغول تا سمندر ناری از احزان وارده و امورات نازلۀ بر نبیل قبل علی محزون نشوند و افسرده نگردند در این احزان شریک بزرگی از برایت موجود یا سمندری لا تحزن عمّا ورد علیّ و علیک من کلّ ظالم بعید و کلّ فاجر عنید کن مشتعلاً بنار محبّتی و طائراً فی هوآء عنایتی و ناطقاً بما تنجذب به الأفئدة و القلوب اولیا هر یک را بنور بیان مقصود عالمیان منوّر دار و بنار سدره مشتعل نما هر یک امام وجه حاضر و بلسان عنایت مذکور نظر بمقتضیات حکمت ذکر اسم نشده ولکن امام وجه غائب نبوده و نیستند یشهد بذلک بحر بیانی و سمآء عطائی و عن ورائهما لسان العظمة فی مقامه المحمود قل

الهی الهی تری ما ورد علی اولیائک من اعدائک قد کفر بک من رفعته بأیادی فضلک و انکر حقّک بما اتّحد مع مطلع البغضآء فی ایّامک ای ربّ تری الظّالم اتّخذ عدوّک لنفسه ناصراً و معیناً و ارتکب ما اخذت به الأحزان اهل سرادق عصمتک و خبآء عظمتک ای ربّ اسألک بأنوار وجهک بأن تحفظ اولیائک من شرّهما و مکرهما انّک انت المقتدر علی ما تشآء و فی قبضتک زمام الأمور لا اله الّا انت العطوف الغفور انتهی

یا محبوب فؤادی فی‌الحقیقه امر عجیبی ظاهر محمّد علی اصفهانی در سنین قبل با جناب آقا عبدالرّحیم علیه بهآء اللّه باین ارض وارد چندی در سجن ساکن بعد اذن توقّف در مدینۀ کبیره را مسئلت نمود بعد از اشراق نیّر اذن بآن جهت متوجّه و در آن ارض متوقّف و ساکن تا ایّامی که محبوب روحانی جناب حاجی شیخ اخوی علیه بهآء اللّه الأبهی قرار شد در آنجا بتجارت مشغول گردند محمّد علی مذکور بضاعتش مزجاة بود لذا در اعانت او اشارت رفت بعضی از حضرات آقایان افنان علیهم بهآء اللّه الأبهی هر یک مبلغ صد لیره تسلیم نمودند و همچنین از اشیاء صین و هند متواتر نزدش ارسال داشتند تا در این سنه خبر انقلاب تجارت آن ارض بمسامع صاحبان مال رسید قصد توجّه بمدینه نمودند لأجل اطّلاع و تحصیل آن ظالم بمجرّد اصغا با مطلع بغضا متّحد شد یومی از ایّام فریاد برآورد صندوق را شکستند و سیصد و پنجاه لیره بردند هر یوم بنفسی نسبت میداد و بالآخره سیّدی را متّهم نمود و بحکومت عارض شد و آن بیچارۀ فقیر را حبس کردند بعد از چندی چون کذبش ظاهر شد حکومت سیّد را رها نمود در آخر این تهمت بر جناب ناظر مسکین علیه بهآء اللّه وارد آورد چه که همچه گمان نمود که جناب ناظر در آنجا وارد شد شاید امر تجارت آن محلّ باو راجع شود باین توهّم این نسبت را باو داد و مجلسها برپا نمود و باطراف نوشت و بهر معرض منکری که میرسید میگفت بابیها آمدند و مال مرا سرقت کردند و بردند باری با عدوّ اللّه متّحد گشت و نزد اکثری از تجّار گفتند آنچه را که سبب تضییع امر اللّه شد باری از اوّل ایّام الی حین چنین لطمه‌ئی بر امر وارد نشده سرکار معین‌الملک ایّده اللّه تعالی بحضرات فرموده سیّد میگوید محمّد علی کاذب است صاحبان مال مالشان را طلب نموده‌اند و او باین بازیها و لعبها تمسّک نموده و من هم شریک قول این سیّد هستم از دفترش کذبش بمثابۀ شمس ظاهر و هویدا و بعد مکتوبی باین فانی و بحضرت اسم اللّه م‌ه علیه بهآء اللّه الأبهی ارسال نمود و مذکور داشت محض حفظ امر اللّه این عبد ذکر سرقت را ننموده و اگر اذن عنایت شود ثابت مینمایم که این مال را جناب ناظر سرقت نموده از مصدر امر اذن صادر که البتّه ثابت کن و مالت را اخذ نما چندی گذشت و خبری در این فقره از او نرسید حضرت افنان علیه بهآء اللّه الأبهی هم در آن ارض از او طلب اثبات فرمودند که خود نوشته حال از عهده برآی بعذرهای نالایقۀ کذبه متمسّک بعد بحضرت اسم‌اللّه نوشته مال مرا برده‌اند میگوئی بیا اثبات کن و حال آنکه خود او مکرّر این فقره را اظهار کرده از این کلمه باقی قول و عملش معلوم و واضحست فی‌الحقیقه بظلمی ظاهر شده که شبه و مثل نداشته و بعد معلوم شد که قبل از اظهار باین ارض بهمه جا نوشته باری نذر کرده که یک کلمه صدق در عالم نگوید نهر کذب و نفاق ببحر کفر و شقاق پیوست انّا للّه و انّا الیه راجعون

اخبار تازه آنکه حضرات آقایان افنان سدرۀ مبارکه با کمال روح و ریحان در نیمۀ ماه مبارک رمضان وارد و بحضور و لقا فائز و حال از فضل الهی و رحمت رحمانی در ظلّ قباب عظمت مقرّ گرفته‌اند و ساکنند هنیئاً لهم و مریئاً لهم حقّ شاهد و گواه که اکثر اوقات ذکر آن محبوب فؤاد از لسان جان ظاهر ذکرت فرح‌انگیز و یادت روح‌انگیز مکرّر در این ایّام این کلمۀ علیا از لسان مولی الوری جاری قال و قوله الحقّ قد ورد علی سمندری ما ورد علی نفسی این ایّام در احزان شریکست ولکن پاینده نبوده و نیست سوف یزول و تبقی العزّة و الفرح و السّرور لی و له و لأولیآء اللّه و اصفیائه و امنائه انتهی

للّه الحمد حضرت شیخ علیه بهآء اللّه و عنایته اکثر ایّام بحضور و لقا فائز است ابن آن حضرت با کمال خضوع و مسرّت مشهود و امام کرسیّ ربّ قائم و موجود فی‌الحقیقه گوش از ذکر خالص آن محبوب مهتزّ و بصر بلقای منتسبین با فرح اکبر یسأل الخادم ربّه بأن یعزّ حضرتک بعزّته و یرفعک و من معک بقدرته و سلطانه انّه هو خیر ناصر و خیر معین و هو ارحم الرّاحمین و اکرم الأکرمین

اینکه در بارۀ حبیب روحانی جناب آقا شیخ محمّد عرب علیه بهآء اللّه و عنایته مرقوم داشتند فی‌الحقیقه بخدمت قائمند و بعنایت مولی فائز مکرّر ذکرشان از لسان عظمت جاری و نامه‌ها که باین عبد ارسال داشته‌اند جمیع در ساحت اقدس بعزّ اصغا فائز و مخصوص اولیا و احبّا که ذکر نموده‌اند کلّ بنفحات وحی و ذکر حقّ جلّ جلاله فائز گشتند عنایت در بارۀ ایشان بوده و هست و الواح مقدّسه بخواهش ایشان ارسال شده آن محبوب فؤاد امواج بحر عنایت را دیده‌اند و میدانند بحر فضل را کرانی نه و نور نیّر کرم را حدّی نه یسأل الخادم ربّه بأن یؤیّد المقرّبین علی عرفان ما کان مکنوناً فی آیاته و مخزوناً فی کلماته انّه علی کلّ شیء قدیر بشارت کبری و مژدۀ عظمی کلمۀ مبارکیست که لسان عظمت من غیر ستر و حجاب در یومی از ایّام بجناب نبیل ابن نبیل علیه بهآء اللّه الأبهی فرمودند و آن اذن حضور آن محبوب فؤاد است انّ الخادم یحمده علی ذلک و یشکره شکراً لا ینتهی بدوام نعمته و لا یتغیّر ببقآء اسمائه ولکن معلّق بحکمت فرمودند باید بمقتضیات آن ناظر بود و اینکه جناب شیخ در بارۀ تعیین مذکور داشته‌اند آن محبوب میدانند گاهی موجود و گاهی مفقود وقتی آفتاب غنا مشهود و هنگامی افلاس ولکن در بارۀ جناب شیخ علیه بهآء اللّه فرمودند بجناب آقا علی حیدر علیه بهآء اللّه حواله شود که برساند تعویق و تأخیر امثال این امور از عدم وجود شیء مذکور است لاغیر و جناب شیخ هم باید با جناب امین علیه بهآء اللّه و عنایته بمحبّت رفتار نمایند حال جناب امین نسبت ابوّت دارند بر اکثری و از اوّل امر الی حین بر خدمت قائمند و بذکر خیر عامّۀ احبّای الهی مشغول فی‌الحقیقه ذکر خیر همین جناب شیخ علیه بهآء اللّه را مکرّر نموده‌اند و بساحت اقدس فرستاده‌اند اگر گاهی نظر بحکمت یا نصیحت کلمه‌ئی بگویند نباید مکدّر شوند در ذکر این مقامات این کلمۀ علیا از لسان مولی الوری ظاهر قوله تبارک و تعالی

یا سمندری علیک بهائی و عنایتی امواج بحر عنایت الهی و اشراقات نیّر فضل ربّانی متوجّه اولیا بوده و هست للّه الحمد الی حین هر عمل جزئی که از اولیا ظاهر شد و یا قبل از ظهور لحاظ عنایت بآن توجّه نموده انّه لا یضیع اجر المحسنین باید کلّ بما ظهر من عنده ناظر باشند و هو الفرد الواحد العلیم الخبیر انتهی

فی‌الحقیقه ذکر جناب شیخ علیه بهآء اللّه صحیح است و لدی المولی مقبول چه که نفوسی که از شئونات ظاهره و زخارف فانیه مقدّسند اقوال و اعمالشان مؤثّر واقع میشود در اکثری از مقامات در شرایط مبلّغین فرموده‌اند آنچه را که نزد آن محبوب واضح و مبرهنست لحاظ عنایت بایشان بوده و هست انقطاع سبب ارتفاع است و تقوی علّت ارتقا باری آنچه در مقامات قناعت و تقوی ذکر نموده‌اند در ساحت اقدس مقبول یسأل الخادم ربّه بأن یمدّ جنابه بأسباب تکون علّة لاقبال النّاس و توجّههم الی وجه ربّهم مالک الایجاد

ذکر جناب حاجی درویش آقا علیه بهآء اللّه را فرمودند بعد از عرض امام حضور این کلمات عالیات از امّ الکتاب ظاهر قوله تبارک و تعالی یا درویش آقا علیک بهآء اللّه فاطر السّمآء اهل طریقت عهدها و قرنها بذکر وثنای مولی مشغول و خود را مابین عباد اهل حقیقت میشمردند و مراتب توحید و تجرید و انقطاع را ذکر مینمودند و چون سیّد عالم باسم اعظم ظاهر کلّ انکار نمودند الّا من شآء اللّه از حقّ میطلبیم آن جناب را مؤیّد فرماید بر اقبالی که سبب اقبال اهل طریق گردد خذ باسمه القیّوم رحیق البقآء من ایادی العطآء ثمّ اشرب بذکره المبین

بگو ای اهل عالم امروز حجج مقرّبین و مرسلین امام وجه اسم اعظم حاضر و بذکر و ثنا و طواف مشغول ضعوا الأوهام لأهلها و خذوا ما قدّر من لدن مقتدر قدیر و عالم خبیر در احزاب مختلفه تفکّر نما و همچنین در حجج باقیه لیظهر لک الحقّ و سلطانه و قدرته و اقتداره و آیاته و بیّناته و تکون من الفائزین انتهی

امید آنکه از نفحات بیان مقصود عالمیان بتمام همّت بر خدمت قیام نمایند و رحیق مکنون در آیات الهی را بیابند و بیاشامند الأمر بیده یؤیّد من یشآء بجنود الغیب و الشّهادة و هو المقتدر العزیز الحکیم

ذکر جناب حاجی میرزا فضل‌اللّه و ورقه ضلع ایشان را فرموده‌اند بعد از عرض در ساحت اقدس مخصوص هر یک نازل شد آنچه که مطاف کتب ارض است اسأل المحبوب ان یؤیّدهما علی اصغآء بیانه حقّ الاصغآء آمین آمین یا مقصود العارفین آمین آمین یا محبوب من فی السّموات و الأرضین ذکر برادر مکرّم جناب آقا میرزا ابراهیم علیه بهآء اللّه را نموده‌اند همچنین ذکر نامۀ ایشان را که بآن حضرت ارسال داشته و ارسال فرموده‌اند در ساحت اعزّ اقدس اعلی بعزّ اصغا فائز و یک لوح مبارک از سماء مشیّت مخصوص ایشان نازل و ارسال گشت یسأل الخادم ربّه ان یوفّقه علی ما یحبّ و یرضی و یقدّر له لقآء لوحه الّذی لاح من افقه نیّر العنایة و العطآء انّه هو فعّال لما یشآء و هو الفرد الواحد المقتدر القدیر

اولیای آن ارض هر یک را ذکر مینمایم و از حقّ جلّ جلاله میطلبم در هر آن رحیق بیان بر ایشان مبذول دارد هی بنوشند و به لک الحمد ناطق گردند فی‌الحقیقه نفوس مطمئنّۀ موجوده گوی سبقت را از عالم و عالمیان ربوده‌اند و بفیوضات حضرت فیّاض در ایّامش فائز گشته‌اند که تواند از عهدۀ شکر برآید جز عجز چاره‌ئی نه و جز اقرار بر تقصیر مفرّی نه الأمر بیده و الحکم فی قبضة قدرته و هو المقتدر المختار

ذکر جناب معلّم علیه بهآء اللّه را نموده‌اند که مع تهیّۀ اسباب نظر بتنهائی آن حضرت و موافقت توقّف شد این موافقت در ساحت امنع اقدس ابهی مقبول افتاد بقسمی که اجر لقا مخصوص ایشان از لسان قدم جاری و نازل و در آخر بیان لسان رحمن باین کلمه ناطق طوبی از برای او و از برای نفسی که اسباب او را فراهم آورد انّا سترنا ذکر اسمه حکمة من عندنا و انا المختار انتهی البهآء و الذّکر و الثّنآء علی حضرتک و علی من معک و من فی بیتک و یحبّک و یسمع قولک لوجه اللّه ربّ الأرباب و الحمد له اذ هو مالک الایجاد و مولی العباد

خ‌ادم

فی ۲۶ شوّال سنة ۱۳۰۶

سه قطعه ارسال شد یکی مخصوص جناب نفس مذکور ایّده اللّه تبارک و تعالی و دو دیگر یکی مخصوص آن حضرت و آخر مخصوص حبیب فؤاد جناب آقا محمّد جواد علیه بهآء اللّه ١۵٢^١

هو هو

ایّام ایّام امتحان و ابحر اختلاف و ابتلا در هیجان و رایات مشتبهات از هر گوشه و کنار در فساد و خسران معلوم است که هیچ احتجابی اشدّ از احتجاب از حقّ نیست و هیچ ناری احرّ از بعد او نه در هر آن پناه بخدا بر مظهر نفس او برده و عامل بآنچه رضای او است بوده که اینست ثمرۀ وجود و سرّ مقصود و بعد بر رفارف مرتفعه و مکامن ممتنعه مستریح باشید شبهه نیندازد شما را ندای بعضی از عساکر نفی و از حقّ غفلت ننمائید که در هر ظهور اینگونه اختلافات ظاهر گشته لکن اللّه یثبت امره و اللّه یظهر نوره ولو کره المفسدون در جمیع ایّام مراقب امر اللّه بوده و از نفی احتراز و در ارض اثبات ساکن باشید کینونتی را ساجد باشید که لم‌یزل و لایزال بر مسند عزّت مستریح بوده و هست و ستایش ننموده ذات مقدّس او را هیچ منزّه و مقدّسی پس بجوهر عزّ خود واصف عزّ بوده و بهویّة جود خود ناعت جود خود خواهد بود و کلّ جودها نزد جود او ساجد بوده‌اند و جمیع عزّها عند بروزات عزّ او خاضع خواهند بود زیرا که هر شیء بعزّ جود او موجود خواهد گشت فسبحانه سبحانه عمّا یقول الظّالمون

محبوب روح و فؤاد حضرت ورقا علیه بهآء اللّه الابهی ملاحظه فرمایند

۱۵۲^١

بسم ربّنا الاقدس الاعظم العلیّ الابهی

ایّام ایّام فرح جدید است چه که در مدینۀ عشّاق عاشقی بکام دل رسید و بما هو المحبوب فائز گشت اگرچه در یکمقام مقام حزن و مرثیه و نوحه است چه که مشاهده میشود عطش ظالمین الی حین ساکن نشده در هر یوم در لهیب تازه و شعلۀ بی‌اندازه ملاحظه میشوند ولکن چون قاصدی قصد وطن اعلی نمود و عاشقی ارادۀ فدا فرمود و بکمال میل و محبّت از کأس فنا فی سبیل مولی البقآء نوشید نوشیدنیکه ملائکۀ مقرّبین و کرّوبین هنیئاً مریئاً گفتند و از وراء ایشان لسان عظمت در عرش جلال بکلمۀ نعیماً نعیماً له ناطق اینمقام مقام فرح اکبر و سرور اعظم است چه که عاشقی از مدینۀ عشّاق فائز شد بآنچه که منتهی اَمَل راجین و مقرّبین بوده و در این ایّام عرصۀ حضور مالک انام بذکرش معطّر و بنور بیان منوّر ای کاش این کأس نصیب میشد و عنایتش عطا میفرمود آنچه را که بمخلصین و مقدّسین عطا فرموده له الحمد و الثّنآء و له الشّکر و العطآء لا اله الّا هو العلیّ الابهی

یا محبوب فؤادی و بهجة قلبی دستخطّ حضرت عالی بمثابۀ شکوفۀ ربیع روحانی از سدرۀ لوح رسید و مشاهده گشت کوثر محبّت اللّه از هر کلمۀ آن جاری چه که عرف انقطاع و خلوص و محبّت مولی العالم و مالک القدم از آن متضوّع و منتشر نسئل اللّه ان یؤیّد قلمکم و خزینة حبّکم الّتی منها ظهر ما قرّت به العیون و تنوّرت به القلوب

و بعد از ملاحظه و قرائت قصد افق اعلی نموده امام وجه بعد از اذن عرض شد قوله تبارک و تعالی یا ورقآء علیک بهآئی و عنایتی و رحمتی این ایّام ایّام دیگر است چه که عرف استقامت عالم را اخذ نموده و مسک بیان مجدّد از سدرۀ بیان مقصود عالمیان متضوّع گشته عاشقانرا شور دیگر بر سر و منجذبانرا نغمۀ دیگر نسیم فجر ظهور طور را مؤیّد نموده بر ندای آخر و جذبۀ اخری و رنّۀ احلی و غنّۀ ابهی این غنّه در مقامی مجدّد عالم و مفرّح امم است در اینمقام لسان فضل باینکلمۀ علیا ناطق ثمرۀ مبارکه قصد سدرۀ منتهی نمود و ورقۀ طیّبه ارادۀ فردوس اعلی کلمۀ مبارکۀ کتاب بامّ الکتاب راجع و ندای قد ظهر الحقّ بسدرۀ طور وارد اینمقام را بیان بآخر نرساند و طیر ادراک در این هوا طیران نکند آنچه ذکر شد رشحی است از بحر محبّت اللّه و در مقام دیگر لسان عظمت باینکلمه ناطق یا ورقآء علیک بهآئی و عنایتی انّ الثّعبان فاغر فاه و بلع مولاه سبحان‌ اللّه ظلم بمقامی رسیده که عدل نوحه مینماید و صبر منصعق شده و اصطبار هزیمت نموده ولکن این تعدّیها و ظلمهای لا تحصی سبب و علّت ظهور عدل اکبر است و این احزان وارده علّت فرح اعظم صاحبان بصر مشاهده مینمایند و نفوس مقبله ادراک میکنند سوف یطهّر اللّه الارض من دنس هؤلآء انّه هو الحاکم فی الآخرة و الاولی

نامۀ جناب الف و حاء علیه بهآئی و عنایتی باصغا فائز گشت و لحاظ مظلوم و طرف محبوب بآن متوجّه لا زال ندایش باصغاء حضرت مقصود فائز یَدِ عنایت کبری و موهبت عظمی ظاهر فرمود از برای ایشان آنچه را که وصفش از مداد و قلم و ورق خارج است مخصوص ایشان اشجار منیعۀ لطیفه غرس شده چه مقدار از عباد که از اوّل ایّام و بعد ارادۀ نصرت و خدمت نمودند و بآن فائز نگشتند و ایشان اراده نمودند و فائز گشتند و رسیدند بآنچه که اَمَل مقرّبین و رجای مخلصین بوده یا ورقا قلم اعلی شهادت داده و میدهد فکّر فی عنایة اللّه و رحمته و قل

لک الحمد یا مقصود العالم و لک الثّنآء یا مولی الاسمآء و لک البهآء یا محبوب من فی السّموات و الارضین

اولیای آن ارض را از قبل مظلوم تکبیر برسان و بنفحات آیات منزلۀ مرقومه از شمال حزن بیمین فرح جذب نما انّ ربّک هو الغفور الرّحیم و هو العلیم الحکیم

قد حضر العبد الحاضر اَمام الوجه و عرض فی الحضور ما نادیت به اللّه ربّ الجود و مالک الوجود طوبی للسانک بما اقرّ و لقلمک بما اعترف و لقلبک بما اقبل نسئل اللّه تبارک و تعالی ان یؤیّدک علی اعلآء ما اراد و اظهار ما منع عنه من فی البلاد عالم متحیّر از این قوم غافل در هر حین دنیا ندا مینماید و خبر میدهد و مینماید مع‌ ذلک کل محجوب و غافل الّا من شآء اللّه اولیای حق باید امروز بکمال صبر و اصطبار و سکون و وقار بنصرت حق مشغول شوند و بآنچه سزاوار است عامل قل لعمر اللّه یوم یومیست که قرون و اعصار نزد ظهورش خاضع و ساجد یا اولیآء اللّه و حزبه جهد نمائید که شاید اهل قبور را از رحیق مختوم برانگیزانید امروز روز قیام است نه قعود ولکن قیام بحکمت و بیانست طوبی از برای نفسیکه باسم حق جلّ جلاله از کوثر بیانش ظاهر و باطن را از غبار ظنون و اوهام مقدّس نمود و بقلب پاک بشطر اللّه اقبال کرد او اگر در نوم باشد عند اللّه قائم و شنوا و گویاست چه که جمیع ارکان و اعضا و شعراتش بمحبّت حق ظاهر شده و از فضل و عنایتش قوّت اخذ نموده و بر خدمت ایستاده این قیام را ضوضاء عالم منع نکند و این لسان را زماجیر اهل امکان از بیان بازندارد اَمام وجوه فرموده و میفرماید قد اتی الیوم و القوم فی نوم عجیب کذلک اظهر الشّمس ضیآئها و نورها و البحر امواجه و السّدرة اثمارها و القلم آثاره انّا نکبّر فی هذا الحین من شطر السّجن علی اولیآئی الّذین وصفهم الرّحمن فی الفرقان عباد مکرمون لا یسبقونه بالقول و هم بامره یعملون و بما انزله الرّحمن فی هذا الحین اولئک عباد لا تضعفهم قوّة العالم و لا تمنعهم جنود الامم یفعل ما یشآء و یحکم ما یرید و هو المقتدر العزیز الحمید البهآء المشرق من افق سمآئی و الموج الظّاهر من بحر عنایتی و النّور اللّائح من افق غربی علیک و علی اولیآئی هناک و علی کلّ ثابت مستقیم لا اله الّا هو الفرد الواحد العلیم الحکیم انتهی

سبحان‌ اللّه جماد از نفحات بیان مالک ایجاد متحرّک و منجذب و مسرور ولکن انام کل محروم الّا من شآء ربّنا و ربّ العرش و الثّری جمیع عالم و احزاب امم از حق جلّ جلاله سائل و آمل که آذان بکلمۀ مبارکۀ یا عبدی و یا کلمه‌ئی که عرف نسبت از آن متضوّع آید بوده و هستند و این ایّام که در هر حین کلمۀ مبارکۀ عبدی و ورقتی و ثمری و المتوجّه الی انوار وجهی و یا حبیبی و مریدی اصغا مینمایند التفات ندارند چه که از بحر دانائی محرومند و از مشاهدۀ انوار ملکوت ممنوع مصباح عنایت اَمام وجوه روشن و منیر و تجلّیات انوار آفتاب حقیقت از هر افقی ظاهر و مشهود جمیع عنایات الهی و عطایای صمدانی را گذارده‌اند و باسماء عتیقه مشغول وهم را از برای خود سراج اخذ نموده‌اند و ظن را علاج استغفر اللّه العظیم از اعمال آن نفوس غافله و عقاید آنشرذمۀ مردوده زود است که ید اقتدار سبحات را کشف نماید و حجبات را از میان بردارد آنحین معرضین بعذابی مبتلا که شبه آنرا گوش نشنیده و چشم ندیده عمل این ایّام البتّه بسمع آنمحبوب رسیده در ارض صاد ابن ذئب چه کرده و چه میکند قد سبق اباه فی الظّلم و الکفر و النّفاق و الاعتساف باری این خادم از حق جلّ جلاله مسئلت مینماید و عرض میکند و میطلبد آنچه را که سبب کشف احجاب و ارتفاع سبحاتست انّ ربّنا هو القویّ القدیر و هو الفرد الواحد العزیز العظیم

اینکه ذکر جناب کربلائی زینل علیه بهآء اللّه را فرمودند و همچنین ارادۀ ایشانرا بعد از عرض اینفقره در ساحت عزّ احدیّه اینکلمۀ مبارکه از لسان عظمت جاری و نازل قول الرّبّ تعالی و تقدّس یا زینل علیک بهآء اللّه مالک العلل ولّ وجهک شطر البیت ثمّ اقبل الیه بانقطاع یتوجّه معک الموجودات کذلک اشرق نیّر البیان من افق ارادة ربّک الرّحمن انّه هو السّامع المجیب انّا اذنّاک فیما اردت فی سبیل اللّه ربّک ربّ الارباب قل

لک الحمد یا الهی بما هدیتنی و اذنت لی ما سئلت من عمّان جودک و کرمک تشهد ارکانی و جوارحی و ظاهری و باطنی بانّک انت الغفور الرّحیم انتهی

للّه الحمد بعد از عرض شمس اذن از افق سماء مشیّت الهی مُشرق و لائح نعیماً له و طوبی له این خادم خدمت اولیای آن ارض طرّاً سلام و تکبیر میرساند و از کل سائل و آمل که از برایش از حق تأیید طلب نمایند و توفیق بخواهند انّ ربّنا هو المقتدر علی ما یشآء یسمع و یری لا اله الّا هو السّامع البصیر

مخصوص زائرین علیهم بهآء اللّه یعنی نفوسیکه بحضرت الف و حاء علیه بهآء اللّه الابهی منتسبند الواح بدیعۀ منیعه نازل و هر یک بطراز ختم مالک یوم الدّین مزیّن و منوّر صد هزار هنیئاً در اینمقام قلیل است بل اقل حسب الامر باید بحکمت تمسّک نمود ناس هم جاهلند و هم غافل در هر صورت مدارا لازم و حکمت الزم انتهی فی الحقیقه جناب مخدوم مکرّم حضرت حاجی علیه بهآء اللّه الابدی در ایّام ظهور عمل نمودند آنچه را که اهل عالم از آن محرومند این شهادتیست که این خادم مکرّر باُذُن خود از لسان عظمت استماع نموده

عرض دیگر آنکه نوّاب اشرف والا حضرت ولیعهد دولت الی حین بر حسب ظاهر داخل خون اینطائفه نشده‌اند و این موهبت و عنایت حق جلّ جلاله است در بارۀ ایشان ای کاش حضرت نوّاب والا باین فیض عظمی آگاه میشدند اگر یکی از مأمورین پاک‌طینت منصف عادل باینفقره ملهم شود و اظهار دارد بسیار خوبست چه که بتوفیق و عنایتیکه الی حین در بارۀ ایشان شده آگاه میشوند و قدر این نعمت عظمی و عطیّۀ کبری را مییابند از حق تعالی شأنه میطلبم حضرت ایشانرا از این ظلم مبین حفظ فرماید و الحمد له الی حین فرموده و بعد هم میفرماید انّه علی کلّشیئ قدیر و بالاجابة جدیر این امر را باید نفسی از غیر اینحزب مؤیّد شود و بگوید انّه یلهم من یشآء ما یشآء و هو العلیم الخبیر

سبب شهادت حضرت معلوم علیه منکلّ بهآء ابهاه و من کلّ سنآء اسناه در ارض صاد در این ایّام عدم فساد بوده چه که نفوسیکه ارادۀ فساد داشتند ارادۀ ایشان طرد شد و بقبول فائز نگشت خود حق جلّ جلاله عالم است بر عنایات و عطایایش الحمد له و الثّنآء له قد امر الکلّ بالاصلاح و منعهم عن الفساد و بالعنایة الکبری و عدم ظهور الضّغینة و البغضآء انّه هو المقتدر علی ما یشآء لا اله الّا هو الحاکم العالم المهیمن القیّوم

اینکه در بارۀ دو کتاب مقدّس ذکر شده بود ایشان مأمور بودند که جلدین را نزد آنحضرت بیاورند و آنحضرت نسخ متعدّده از آن بردارند و بعد حضرت الف و حاء علیه بهآء اللّه الابهی و هر یک از ثابتین مستقیمین اخذ نمایند آن دو مجدّد در حضور قرائت شده و بتصحیح فائز از قبل این آیات نزد هر که باشد باید محو نماید چه که صحیح نیست

و اینکه ذکر جناب نقّاش‌باشی علیه بهآء اللّه الابهی و ارادۀ ایشانرا فرمودند در ساحت امنع اقدس عرض شد قوله تبارک و تعالی نعم ما اراد للّه الحمد اثر و ثمر و عمل ایشان امام وجه حاضر فی ‌الحقیقه اینعمل ایشان لا عدل له است و الی ابد الآباد در کتاب الهی مخلّد گشته و اذن میدهیم معدودی از آن ابوالجمال و ابوالحُسْن را مخصوص آنجناب و یک دو نفر از اولیا بنگارد انّه من عنایة اللّه و فیضه الاعظم و عطآئه الاکمل الاتمّ البهآء من لدنّا علیه و علی ابنه و ضلعه و علی الّذین شهدوا بما شهد اللّه ربّ العرش العظیم معدود آن جایز اگر زیاد شود محبوب نه و وجهش معلومست الحمد للّه موفّقند و مؤیّد و همچنین طالبین و فائزین بآن

اغصان سدرۀ مبارکه روحی و ذاتی و کینونتی لتراب قدومهم الفدآء بکمال عنایت آنمحبوب را ذکر میفرمایند و سلام و تکبیر میرسانند البهآء و الذّکر و الثّنآء علی حضرتکم و علی من معکم و یسمع قولکم فی هذا الامر الاعظم العزیز الممنوع

خ‌ادم

فی ٢٧ ربیع ‌الثّانی سنه ١٣٠۶

هو الحیّ

باز بلند مکنت پرواز نمود و غراب غیرت از مغرب جان متصاعد و باوج عماء قدرت متمکّن شد و از صعود آن صعوۀ خاموش حدیقۀ عزّت بخروش آمد و بلبل ریاض قدس در ملکوت انس بحرفیکه منزّه از حرف و صوتست مغرّد گشت از لحنی از آن حجبات عظمت خرق شد و سرادقات رفعت منهدم آمد و از لحن دیگر آن روح بقا از مدینۀ وفا راحت بخشید و نور لقا لطایف نعمت را از جذبۀ ورقا بچشید و مصباح احدیّه سراجی از کافور برافروخت و صرف عدم علم قدم فوق جبل ظهور برافراخت و نور صمدیّه در بلّور وجود غیبیّه نار احدیّه بعد از تقدیس از مشکاة اسمیّه مشتعل فرمود چه مبارک نفسی که بآن نور مهتدی شود و چه فرّخ وجودی که بآن نار مصطلی گردد حینئذ قل

قلباً طاهراً فاخلق فیّ یا الهی سرّاً ساکناً جدّد فیّ یا منائی و بروح القوّة ثبّتنی علی امرک یا محبوبی و بنور العظمة فاشهدنی علی صراطک یا رجائی و بسلطان الرّفعة الی سمآء قدسک عرّجنی یا اوّلی و باریاح الصّمدیّة فابهجنی یا آخری و بنغمات الازلیّة فاسترحنی یا مُونسی و بغنآء طلعتک القدیمة نجّنی عن دونک یا سیّدی و بظهور کینونتک الدّائمة بشّرنی یا ظاهر فوق ظاهری و الباطن دون باطنی

بازآ و بده جامی این ساقی عطشانرا

زان ساغر باقی ده این فانی دورانرا

این هیکل فانیرا برسوز و برو خندان

تا از روزن جان بینم رخسارۀ جانانرا

پاکم کن از آلایش دردم ده از آسایش

وانگاه بهم درپیچ این دفتر هجرانرا

هم نفحۀ عیسی‌ئی هم سدرۀ موسی‌ئی

نار اللّه حمرائی کاتش زدی امکانرا

از ابدم برهان وز قدمم بجهان

در ظلّ فنا ده جا این سرور بیسامانرا

دنیا و عقبی را جمله براهت دادم

بازآ برهت ریزم هم جان و روانرا

گر پرده براندازی عالم همه بگدازی

کار همه برسازی بر هم زنی ایمانرا

شمشیر بکف آمدی ای عشق اینک سر و اینک دل

زخمی زن و محکم زن این زندۀ بیجانرا

با ابروی خونریزت خون من بیدل ریز

پس با لب جانبخشت روحی بدم ارکانرا

افعی گیسویت خون دل و جان خورده

پس با کف بیضایت برگیر تو ثعبانرا

گر تیغ تو بر فرقم ور تیر تو بر صدرم

ناید همی اندر پی حاصل چه بود مستانرا

درویش همی خواهد جانرا برهش بازد

گرچه نبود لایق هدیۀ جان یزدانرا

قوله تعالی

بحر وحی که در قلم اعلی مستور است بصورت این کلمات ترشّح فرموده ای جمال بمقرّ اقدس وارد شدی و بمنظر اکبر فائز گشتی امواج بحر معانی الهیّه را بچشم ظاهر مشاهده نمودی و کلمات تامّات که هر یک مخزن لئالی حکمت و بیان بود بگوش خود اصغا کردی و فیوضات منبسطۀ رحمانیّه و رحمت واسعۀ الهیّه را نسبت بکلّ بریّه بقدریکه عرفان آن ممکن است علی ما ینبغی لک ادراک نمودی ای جمال الیوم باید بمحبّت و مرحمت و خضوع و خشوع و تقدیس و تنزیهی ظاهر شوید که احدی از عباد از اعمال و افعال و اخلاق و گفتار شما روائح اعمال و گفتار امم قبل استشمام ننماید که بمجرّد استماع کلمه‌ئی یکدیگر را سبّ و لعن مینمودند انّا خلقنا النّفوس اطواراً بعضی در اعلی مراتب عرفان سائرند و بعضی دون آن مثلاً نفسی غیب منیع لا یدرک را در هیکل ظهور مشاهده مینماید من غیر فصل و وصل و بعضی هیکل ظهور را ظهور اللّه دانسته و اوامر و نواهی او را نفس اوامر حقّ میداند این دو مقام هر دو لدی العرش مقبول است ولکن اگر صاحبان این دو مقام در بیان این دو رتبه نزاع و جدال نمایند هر دو مردود بوده و خواهند بود چه که مقصود از عرفان و ذکر اعلی مراتب بیان جذب قلوب و الفت نفوس و تبلیغ امر اللّه بوده و از جدال و نزاع صاحبان این دو مقام تضییع امر اللّه شده و خواهد شد لذا هر دو بنار راجعند اگرچه بزعم خود باعلی افق عرفان طائرند

ای جمال غیب منیع لا یدرک ینوح و یبکی چه که استشمام نمینماید آنچه را که الیوم محبوب است اهل حقّ باید باخلاق او ظاهر شوند انّه هو ستّار العیوب و علّام الغیوب و غفّار الذّنوب امروز روزی است که بحر رحمت ظاهر است و آفتاب عنایت مشرق و سحاب جود مرتفع باید نفوس پژمرده را بنسائم محبّت و مودّت و میاه مرحمت تازه و خرّم نمود احبّای الهی در هر مجمع و محفلی که جمع شوند باید بقسمی خضوع و خشوع از هر یک در تسبیح و تقدیس الهی ظاهر شود که ذرّات تراب آن محلّ شهادت دهند بخلوص آن جمع و جذبۀ بیانات روحانیّۀ آن انفس زکیّه ذرّات آن تراب را اخذ نماید نه آنکه تراب بلسان حال ذکر نماید انا افضل منکم چه که در حمل مشقّات فلّاحین صابرم و بکلّ ذی روح اعطای فیض فیّاض که در من ودیعه گذارده نموده و مینمایم مع همۀ این مقامات عالیه و ظهورات لا تحصی که جمیع ما یحتاج وجود از من ظاهر است باحدی فخر ننموده و نمینمایم و بکمال خضوع در زیر قدم کلّ ساکنم

ملاحظه در علما و عرفای قبل نمائید مع آنکه در هوای توحید طائرند و بذکر مراتب تجرید و تحمید ناطق کلمه‌ئی از آن نفوس لدی الکلمة مقبول نیفتاد و نفسیکه از تکلّم لفظ کلمۀ توحید عاجز بود چون بمقرّ ظهور موقن شد اعمال نکرده‌اش مقبول شد و ثنای نگفته‌اش محبوب افتاد فاعتبروا یا اولی الابصار

قسم بامواج بحر معانی که از ابصار مستور است که احدی قادر بر وصف این ظهور اعظم علی ما هو علیه نبوده و نیست لذا باید کلّ با یکدیگر برفق و مدارا و محبّت سلوک نمایند و اگر نفسی از ادراک بعضی مراتب عاجز باشد یا نرسیده باشد باید بکمال لطف و شفقت با او تکلّم نمایند و او را متذکّر کنند من ‌دون آنکه در خود فضلی و علوّی مشاهده نمایند اصل الیوم اخذ از بحر فیوضات است دیگر نباید نظر بکوچک و بزرگی ظروف باشد یکی کفی اخذ نموده و دیگری کأسی و همچنین دیگری کوبی و دیگری قِدری امروز نظر کلّ باید باموری باشد که سبب انتشار امر اللّه گردد حقّ شاهد و گواه است که ضرّی از برای این امر الیوم اعظم از فساد و نزاع و جدال و کدورت و برودت ما بین احباب نبوده و نیست اجتنبوا بقدرة اللّه و سلطانه ثمّ الّفوا بین القلوب باسمه المؤلّف العلیم الحکیم

از حقّ جلّ جلاله بخواهید که بلذّت اعمال در سبیل او و خضوع و خشوع در حبّ او مرزوق شوید از خود بگذرید و در سایرین نگرید منتهای جهد را در تربیت ناس مبذول دارید امری از حقّ پوشیده نبوده و نیست اگر برضای حقّ حرکت نمایند بفیوضات لا تتناهی فائز خواهند شد اینست کتاب مبین که از قلم امر ربّ العالمین جاری و ظاهر شد تفکّروا فیما نزل فیه و کونوا من العاملین نفوسیکه الیوم من عند اللّه مأمورند به تبلیغ امر و تخصیص داده شده‌اند بعنایات مخصوصۀ او کلّ باید نسبت بایشان خاضع باشند چه که آن خضوع للّه واقع میشود چون بامر حقّ است بحقّ راجع است ولکن آن نفوسیکه تخصیص داده شده‌اند باید کمال اتّحاد ما بینشان مبرهن و ظاهر باشد دیگر درایج عرفان و مراتب آن نفوس عند اللّه مشهود بوده و خواهد بود کذلک اوقدنا سراج البیان بین الامکان طوبی لمن اقتبس من مشکاته و استضآء بانواره انّه من الفائزین المکرّمین و الحمد للّه ربّ العالمین

بدایات کلام و غایات ختام ذکر سلطان عما و ملیک بهاست جلّ عنایته و عظم احسانه و لا اله غیره و بعد عرض میشود که مثل جناب شما که از اوراق شجرۀ الهیّه و از اثمار سدرۀ کینونیّه ظاهر شدید و از کؤوس سنا مرزوق و از کأوب حمرا مشروب گشته‌اید چرا باید از سرائر امور الهیّه و ظواهر کلمات صمدانیّه محجوب گردید و از مقصود اصلی و مطلوب روحانی دور شوید همچه گمان نشود که غرضی در هویّت این کلمات مستور و خیالی در سرّ اشارات مکنون است قسم بخدائیکه این عبد را بر بساط حبّ جالس نمود و بر نمارق ودّ مستریح فرمود که آنچه ذکر شده از جواهر عنایت و سواذج مکرمتست منزّه از ملاحظۀ غیریّت و مقدّس از مشاهدۀ کیفیّت است انظر الی قرون الأولی و فکّر فیما نزّل اللّه فیها علی اهلها لم وقع الخلاف بینهم و بم اعرضوا عن وجهته و ابعدوا عن صراطه و افسدوا فی امره و اشرکوا مع سلطان وحدته و صاروا من الهالکین أ سمعت ان یمحو دین اللّه من قبل ان یثبت او ینسخ حکم اللّه من قبل ان یظهر قل ما لکم کیف لا تعرفون و لا تشعرون لا فوربّی ربّ السّموات و الأرض لن یقدر احد ان ینسخ حرفاً ممّا نزّل فی البیان من عند اللّه المهیمن القیّوم و کتب علی نفسه بأن یثبت کلّ ما حدّد فی الکتاب من عنده ولکنّ النّاس لا یعلمون و لا یفقهون ان یا حبیب انصف باللّه ثمّ اجعل محضرک بین یدیه هل کتبت البیان کما امرک اللّه محبوبک محبوب العارفین لا فوعمرک ما کتبته و ما اطعته فیما امرت من عنده و صرت من المتوقّفین بل اردت ان تبعد النّاس عن امره و نهیه و تکون من المبعدین أ رضیت بالّذی استهزء باللّه و اعرض عن حضرته و ابعد عن صراطه و اغفل عن ذکره و صار من المعرضین قل اما تستحی عن اللّه الّذی خلقک و ربّاک و جعلک ملکاً لتذکّر النّاس بأیّام اللّه و تکون من الذّاکرین و اتّبعت بما تهوی نفسک و تولّیت عن حکم اللّه ربّی و ربّک ربّ العالمین فاقرأ علیهم ما نزّل من قبل ان تکفرون انتم و من علی الأرض جمیعا انّ اللّه لغنیّ حمید فوربّ السّموات و الأرض لو اجتمع کلّ من فی السّموات علی الألوهیّة و کلّ من علی الأرض علی الرّبوبیّة لن یقدرنّ و لن یستطیعنّ ان ینزلنّ حرفاً ممّا نزّل اللّه فی الکتاب قل ما لکم کیف لا تتنبّهون و لا تعرفون فوالّذی نفسی بیده ما ارید فی تلک الکلمات الّا حبّی لنفسک و ودّی لجنابک والّا ما لی و شأنی بأن اتذکّر من کان هو خیر المذکورین ولکن لمّا شاهدت نسیانک عن عهدک لذا القیت علیک ما لا یلقیک احد من العالمین لتعرف حقّ اللّه فی تلک الأیّام و تدارک ما فاتک و تکون من المحسنین و الحمد للّه ربّ العالمین در هر حال این ایّام رضای ایشان محبوب است و کل در قبضۀ قدرت اسیرند مفرّی برای نفسی نیست و امر اللّه را باین سهلی ندانید که هر کس هوسی در او اظهار نماید حال از اطراف چندین نفس همین ادّعا را نموده‌اند زود است که خواهید دید که شجرۀ استقلال بسلطان جلال و ملیک جمال خود لم‌یزل و لایزال باقی خواهد بود و کلّ اینها فانی و مفقود بل معدوم کأن لم یکن شیئاً مذکورا هباء خواهند گردید اذا انّا للّه و انّا الیه راجعون

و اگر مصلحت بدانید از قول این عبد خدمت جناب میرزا تکبیر برسانید و بعد عرض کنید که آیا رایات اختلاف از کلّ جهات مرتفع نشده و فساد این اصحاب عالم را فاسد نه‌نموده همین بس نیست چگونه جمع اینها ممکنست اینست که در کلّ کتب و کلّ رسل مکتوب و مقرّرست لا تشرک بعبادة ربّک احداً مثل شما باید بجمیع مراتب ناظر باشید دیگر مختارید ما انا الّا ناصح امین و السّلام علی الموقنین

بلحاظ اطهر انور قبلة الموحّدین جناب زین‌المقرّبین علیه بهآء اللّه الأبهی مشرّف گردد

بسم اللّه الأقدس الأعظم الأبهی

بروحی و کینونتی لک الفدآء یا حبّذا بما فزت بکتابک الّذی کان رأسه مزیّناً باکلیل ذکر ربّنا العلیم الخبیر و هیکله مطرّزاً بطراز حبّ محبوب العالمین قد اجتذبنی ظاهره بما مرّت منه نسایم الایقان فی امر ربّنا الرّحمن و سقانی باطنه خمر الحیوان الّتی عصرت من انامل الاستقامة فی ثنآء اللّه المقتدر القدیر اذا فزت و وجدت و عرفت قمت و حضرت تلقآء العرش و قرأت امام وجه ربّک الرّحمن بعد الّذی اشرق شمس الاذن من افق ارادة ربّک المتعالی العزیز المنیع نفسی لنفسک الفدآء یا من اقبلت الی قبلة العارفین روحی لروحک الفدآء یا من اذا سمعت النّدآء قلت لبّیک یا اله من فی السّموات و الأرضین طوبی لعرفانک الّذی به فزت الی الأیّام الّتی فیها فاض معین العنایة و الجود باسم ربّک العزیز البدیع طوبی لقلمک بما جری علی ذکره و ثنائه بعد الّذی غفلت عنه اکثر من علی الأرض یا روحا لهذا المقام العظیم لو اقول انّه سراج اری بأنّ السّراج یضیء ظاهر الأشیآء و سراج ذکرک فی وصف ربّنا الأبهی یضیء قلوب المقرّبین کینونتی لنارک الفدآء یا من انجذبت بنار اللّه المشتعلة بین العالمین حقیقتی لمائک الفدآء یا من احییت بمآء عرفان ربّک کلّ عظم رمیم

بکتب عدیدۀ آن حضرت فائز شدم و کمال مسرّت و ابتهاج از زیارت آن روی داد و اینکه جواب تأخیر شد سبب ناامنی سبیل بوده اگرچه حال هم بهمان ناامنی باقیست چون جناب مشتعل بنار اللّه و القائم علی صراط الاستقامة و الهدی جناب محمّد مصطفی علیه من کلّ بهآء ابهاه و همچنین جناب مهاجر فی سبیل اللّه و حامل الشّداید فی حبّ مولاه اعنی جناب مصطفی علیه من کلّ سنآء اسناه عازم آن جهت بودند لذا باین عریضه مشغول شدم که شاید ذکری از این فانی در خدمت آن حضرت و احبّآء اللّه مذکور آید

در یک کتاب آن حضرت که ذکر ورود جناب شیخ نبیل علیه بهآء اللّه مذکور بود بعضی عرایض مرقوم فرموده بودند که تلقاء عرش اعظم عرض شود از جمله سؤالات مشهدی رضای صبّاغ در کیفیّت حضرت ابراهیم و اسمعیل و قربانی و کیفیّت جبریل هذا ما اشرق من افق بیان ربّک الرّحمن قوله عزّ اعزازه و جلّ کبریائه ان یا رضا قد ذکر لدی العرش ذکرک و هذا جواب ما اردته فی سؤالک ینبغی لک بأن تطیر من الشّوق فی هوآء حبّ ربّک المتعالی العزیز المنّان انّا فدینا الابن و ما اطّلع بما اراد ربّک لا جبریل و لا الملائکة المقرّبین فاعلم انّا کتبنا لعبدنا الخالق الّذی کان من ملإ الرّوح کلمة نلقیها علیک مرّة اخری فضلاً من لدن ربّک العزیز الغفّار نزّلنا له اذ سأل مسئلة یا ایّها النّاظر الی المنظر الأبهی لیس الیوم یوم السّؤال اذا سمعت ندآء ربّک قل لبّیک یا محبوب العالمین فی کلّ سنة من هذا الظّهور بعثنا اسمعیلاً و ارسلناه الی مشهد الفدآء و ما فدیناه بذبح کذلک قضی الأمر من لدن ربّک العزیز المختار منهم اسمعیل الّذی سرع مسرعاً الی مقرّ الفدآء فی العراق بعد الّذی انجذب بکلمة من لدنّا و فدی نفسه منقطعاً عن الأکوان و منهم اشرف الّذی کان ذاکراً بین العباد بذکر ربّه مالک یوم التّناد و کلّ ما منعوه ازداد شوقه الی اللّه الی ان فدی نفسه و طار فی هوآء القرب و دخل مقعد الأمن مقام الّذی جعلناه اعلی المقام و منهم البصیر علیه ثنآء اللّه و ذکره لعمری انجذب بندائه حقایق الأشیآء اذ طلع من افق بیته بثنآء ربّه و کان منادیاً بین العباد بهذا الاسم الّذی منه اضطربت البلاد الی ان شرب کأس الشّهادة و فاز بما لا فاز به احد قبله کذلک نزّلنا الأمر فی الألواح و منهم من فدی نفسه فی الطّآء و منهم من قطع حنجره اذ رأی نفسی مظلوماً بین ایدی الفجّار و منهم من اخذه حبّ اللّه علی شأن نبذ نفسه فی البحر قل ان اعتبروا یا اولی الأبصار لم ادر ایّ ذبیح اذکر لک یا ایّها المذکور بلسان ربّک فی هذه اللّیلة الّتی یطوف حولها النّهار و منهم فخرالشّهدآء الّذی احضرناه لدی الوجه و خلقناه بکلمة من لدنّا ثمّ ارسلناه بکتاب ربّک الی الّذی اتّبع هواه و فصّلنا فیه ما تمّت به حجّة اللّه علیه و برهانه علی من فی حوله کذلک قضی الأمر من لدن مقتدر الّذی کینونة القدرة ینادی عن ورائه لک العظمة و الاقتدار

ای سائل لسان قدم میفرماید بقول ناس سر بریده فراوان بود بخانۀ ما محبوب‌تر آنکه در این ذبایح فکر کنی و در جذب و شوق و وله و اشتیاق این نفوس مذکوره و مقامات ایشان سیر نمائی و ایشان نفوسی هستند که بمیل و ارادۀ خود در سبیل محبوب آفاق جان ایثار نمودند و از مشهد فدا برنگشتند اینهمه اسمعیل نقد داری و خود بر احوال بعضی مطّلع این نقد ترا کافیست و چه مقدار نفوس دیگر که بعد از اخذ بمنتهای استقامت ظاهر شدند بشأنی که تا حین خروج روح از جسد بذکر اسم اعظم جهرةً ذاکر بودند و امثال این نفوس در ابداع ظاهر نشده لو تتفکّر تخرّ علی التّراب و تقول لک العظمة و الجلال یا محیی من فی العالمین و ما سمعت فی خلیل الرّحمن انّه حقّ لا ریب فیه مأمور شدند بذبح اسمعیل تا آنکه ظاهر شود استقامت و انقطاع او در امر اللّه بین ما سواه و مقصود از ذبح او هم فدائی بود از برای عصیان و خطاهای من علی الأرض چنانچه عیسی ابن مریم هم این مقام را از حقّ جلّ و عزّ خواستند و همچنین رسول اللّه حسین را فدا نمودند احدی اطّلاع بر عنایات خفیّۀ حقّ و رحمت محیطۀ او نداشته و ندارد نظر بعصیان اهل عالم و خطاهای واقعۀ در آن و مصیبات واردۀ بر اصفیا و اولیا جمیع مستحقّ هلاکت بوده و هستند ولکن الطاف مکنونۀ الهیّه بسببی از اسباب ظاهره و باطنه حفظ فرموده و میفرماید تفکّر لتعرف و کن من الثّابتین

و امّا ما سألت من الجبریل اذاً جبریل قام لدی الوجه و یقول یا ایّها السّائل فاعلم اذا تکلّم لسان الأحدیّة بکلمته العلیا یا جبریل ترانی موجوداً علی احسن الصّور فی ظاهر الظّاهر لا تعجب من ذلک انّ ربّک لهو المقتدر القدیر آنچه سؤال شده و میشود جمیع در الواح اللّه از قبل و بعد تلویحاً و تصریحاً نازل و الیوم نغمۀ قلم قدم لا اله الّا انا المهیمن القیّوم است هذا ما وعدتم به فی البیان من لدی الرّحمن لو انتم تعلمون انتهی

آنچه در بارۀ آقا محمّد ابراهیم خبّاز که ذکر فرموده بودید که بعد از رجوع الی اللّه و اعراض از معرضین طلب مغفرت از حقّ نموده و همچنین ابن آن جناب و دیگر برات نام که جمیع طلب مغفرت و رحمت از حقّ نموده‌اند کل تلقاء عرش معروض شد بلسان ابدع پارسی نازل هر نفسی که بساحت اقدس توجّه نمود در آن حین نسایم غفران بر او مرور نموده و مینماید و بطراز رحمت رحمن مزیّناً لدی الحقّ مشاهده میشود ولکن باید انشآءاللّه باقبال تمام بقلوب منیره متوجّه بمقصود باشند و جهد نمایند که باستقامت کبری مابین بریّه ظاهر شوند و کل باصلاح ناظر باشند و از فساد و ما یتعلّق به بالمرّه خارج شوند طوبی لهم بما ذکر اسمائهم لدی العرش و اشتغل بأذکارهم قلم ربّک العزیز المختار انتهی

و دیگر در بارۀ محمّد رحیم از اهل ص که مرقوم فرموده بودند تلقاء وجه معروض شد مخصوص لوح منیع نازل و ارسال شد ارسال فرمایند

و آنچه در بارۀ قضای حوائج بعضی مرقوم فرموده بودند بهمان تفصیل لدی العرش معروض شد و هذا ما نزل فی الجواب قوله جلّ اجلاله ان استمع ما تنطق به شمس التّبیان من افق ارادة ربّک الرّحمن و بشّر النّاس بفضل اللّه و جوده و کرم اللّه و عنایته انّه لهو المعطی العزیز الجوّاد هر نفسی ارادۀ هر مطلبی نموده و از ساحت عرش خواسته البتّه مستجاب شده و خواهد شد بلی اگر از برای بعضی ظهور آن بحسب ظاهر تأخیر شده نظر بحکمتهای بالغه و مصالح بریّه بوده تعالی تعالی فضله تعالی تعالی عظمته تعالی تعالی کرمه تعالی تعالی عطائه تعالی تعالی جوده و سخائه در یکی از الواح منزله به نبیل اعظم نازل ای نبیل بعضی عباد از حقّ سمّ قاتل طلب نموده و مینمایند و بگمان خود شهد فائق خواسته‌اند آیا رضیع اگر سم طلب نماید اعطای آن از بالغ جایز لا ونفسی ولو یصیح و یبکی چنانچه شنیده‌اید و مشاهده نموده‌اند که بعضی در عراق تلقاء وجه حاضر و از حقّ جلّ شأنه خواستند آنچه را خواستند و بعد از اعطا ظاهر شد از ایشان آنچه سبب خسران شد از جمله مردان چون مخصوص جمال قدم از محلّ خود حرکت نمود لذا اذن حضور داده شد مع جمعی از اهل عراق بین یدی حاضر و بعد مطالبی چند معروض داشت مع آنکه باو اظهار شد که اگر به ما قدّر لک راضی باشی اقرب بصلاحست ولکن چون عجز و کمال اصرار از او ظاهر کلمه‌ئی باو القا شد بشرایطی چند و بعد مافوق آنچه خود اراده داشت بآن فائز اگرچه در خدمت فقرا و احبّای حقّ بکمال استقامت مشغول بود ولکن کثرت زخارف دنیویّه و اشتغالات امور ظاهریّه او را بشأنی غافل نمود که بجمیع اعمال شنیعه مشغول شد تا آنکه بمقامی رسید که در دو سنۀ قبل از مهاجرت چند مرتبه لدی الباب حاضر و اذن حضور نیافت اگرچه قلبش از طراز حبّ رحمانی محروم نبود و لسانش بثنای حقّ ناطق ولکن نظر باشتغال دنیا از اعلی المقام مهجور ماند ولکنّ اللّه عفا عنه و وهبه فی الملکوت ما یکون خیراً عمّن علی الأرض کلّها انّ ربّک لهو الحاکم علی ما یرید و نفوس دیگر بعد ان وصلوا بما ارادوا بالمرّه از حقّ اعراض نمودند بعضی از آن راجع و بعضی بکمال طغیان باقی انّ ربّک لهو العلیم الخبیر در بعضی از الواح منزله که قبل از میقات ظهور اعظم از سماء مشیّت مالک امم نازل تفصیل این مراتب مذکور مقصود آنکه احبّای الهی از تأخیر ما ارادوا من ربّهم الکریم مکدّر و محزون نباشند چه که آن مبدأ کرم و مخزن جود و مبدأ فیوضات لانهایه و مصدر عنایات غیر متناهیه لم‌یزل و لایزال معطی و باذل بوده و خواهد بود انّه لهو العزیز الکریم انتهی ما اشرق من افق البیان

امانتی باسم جناب آقا حسن علیه بهآء اللّه الأبهی ارسال شده برسد بایشان بستۀ مخصوص باسم جناب خلیل علیه بهآء اللّه الملک الجلیل ارسال شد برسانند و تکبیر ما لا نهایه از قبل کل ابلاغ فرمائید نسأل اللّه بأن یجعله غضنفر الاستقامة فی امر مالک البریّة

نه لوح مخصوص ن از سماء قیّوم نازل و لوحی هم مخصوص جناب آقا عبدالکریم الّذی فاز بلقآء اللّه العزیز الحمید در بستۀ علیحده ارسال شد اسامی معیّن نشده بمصلحت آن حضرتست ولکن باید جناب آقا عبدالکریم حامل آن باشند و همچنین لوحی بجناب آقا یوسف از سماء امر نازل مخصوص از یمین عرش نازل من قبل حقّ تکبیر بایشان برسانید و این خادم فانی باین کلمه ذاکر ای ربّ ایّده و احبّائک علی خدمة امرک و ذکرک و ثنائک بین عبادک انّک ولیّ الذّاکرین

وصیّت الهی آنکه احبّای او از اماکنی که رایحۀ اختلاف استشمام کنند اجتناب نمایند چه که الیوم اختلاف ضرّ اعظمست از برای اصل شجره نسأل اللّه بأن یعرّف النّفوس نفسه لیعلموا انّهم عجزآء لدی شؤونات قدرته و عدمآء لدی ظهورات سلطنته انّه علی ما یشآء قدیر انتهی

و دیگر بستۀ مخصوص اهل خاء باسم جناب نبیل قبل علی علیه ذکر اللّه و بهائه باید بایشان برسد و باید بکمال حکمت و احتیاط حمل فرمایند و این امورات باید از کل مستور باشد از داخل و خارج چه که بعضی هستند من غیر غرض کلمه‌ئی تکلّم مینمایند و آن سبب ابتلا میشود

دیگر طائفان حول عرش رحمن جمیعاً عرض تکبیر خدمت جمیع میرسانند خدمت جناب مولای مفخّم معظّم جناب طبیب علیه بهآء اللّه و بهآء کلّ شیء بذکر نیستی و فنا ذاکرم جمیع مکاتیب ایشان که باین ارض رسیده مایۀ فرح و نشاط بوده مخصوص در نامه‌ئی مذکور فرموده بودند که حضرات نهی الهی را بقدر عطسه اعتنا ننمودند آن نامه تلقاء عرش معروض شد تبسّم فرمودند و این کلمه از مشرق کلمه مشرق و نازل هر نفسی نصح جناب طبیب علیه بهآء اللّه را نپذیرفت لدی العرش مقبول نیفتاد انتهی بر خود آن نفوس هم مشقّتهای بسیار وارد عجبست که مع نهی صریح و اخبار از سیّالۀ برقیّه ممنوع نشده‌اند این بسی واضحست اگر این ارض محلّ امنی بود و خارج از ضرّ جمیع را طلب میفرمودند محلّیست این ارض که کسب و تجارت در او بسیار مشکل شده و دیگر کم‌وسعت است یک نفر که وارد میشود نمایانست و جمیع در تفحّص حال او و این بسی واضح است که سبب فساد ادرنه اجتماع اصحاب بوده و دیگر دو سنه است که کلّ یوم اریاح قحط استشمام میشود این ایّام که بسیار بر ناس سخت شده کلّ یتضرّعون و لا یعرفون الی من یتوجّهون

و دیگر وصیّت الهی آنکه جمیع احبّا بکلمه‌ئی تکلّم ننمایند که سبب وحشت من علی الأرض شود و یا مخالفت ملوک و غیره از آن استشمام گردد جمیع باید بحکمت و بیان حرکت نمایند و بکمال صلاح و سداد منقطعاً عن الفساد در بلاد باسم مالک ایجاد ذاکر و مشهور و معروف باشند مخصوص نفوسی که از ساحت مقصود مراجعت نموده‌اند باید بکمال آداب ظاهره و باطنه و حکمت منزله بین بریّه عمل نمایند انتهی

و ایضاً اشرق من افق الارادة ان یا احبّائی فی حدبآء علیکم ذکری و بهائی و ثنآء کلّ الأشیآء و ثنآء من فی جبروت الابداع و ملکوت الاختراع انتم الّذین حملتم الشّداید فی سبیلی و الرّزایا فی حبّی لعمری سوف نرفع اسمائکم و نعلو مراتبکم و مقاماتکم و نظهر بین الأمم ما ورد علیکم فی سبیل ربّکم لم یزل کان طرفی الیکم و لا یزال یکون بمثل ما قد کان طوبی لکم بما اقترن اسمائکم بهذا الاسم الأعظم العظیم ایّاکم ان تجزعوا فی شیء ان احفظوا مقاماتکم و ایّاکم ان یظهر منکم ما یبدل به ما قدّر لکم من لدن علیم حکیم ان اعتصموا بحبل اللّه و عنایته ثمّ انقطعوا عمّا یکرهه رضاه هذا خیر لکم عمّا ترونه فی الأرض انّه ولیّکم و ولیّ من والاکم و ولیّ من یحبّکم و یذکر ما ورد علیکم هذه کلمة بها زیّنّا الواح کینوناتکم لو انتم تعرفون و طرّزنا بها دیباج انفسکم لو انتم تفقهون و یبقی اثره فی الظّاهر و الباطن فی الملکوت کذلک نطق ربّکم العلیم الخبیر البهآء علیکم یا احبّائی فی هناک ان اجتمعوا علی امری و ذکری و ثنائی بین عبادی ثمّ اشربوا اقداح الفلاح باسمی و ذکری کذلک نزّل لکم من لدن منزل قدیم و الحمد للّه ربّ العالمین انتهی ما نزّل من سمآء الفضل و العنایة

روحی فداک از آن حضرت ملتمسم که تلقاء وجوه جمیع آن وجوهات منیرۀ منوّرۀ باشراقات انوار حبّ الهیّه علیهم بوارق انوار الّتی اشرقت من افق جبین المحبوب ذکوراً و اناثاً صغیراً و کبیراً از قبل این خادم فانی عرایض مشتاقانه و اذکار بهیّۀ منیعه و ساذج حبّ و صرف خلوص برسانید علیهم بهآء اللّه و ثنائه و ثنآء من فی العالمین

خادم‌اللّه

هو اللّه المستعان

بسا اشجار که باثمار بدیعۀ الهیّه تزیین یابد و ما در تحت تراب مسجون باشیم و چه مقدار از ریاض خرّم که در ارض ظاهر شود و این ابصار موجوده از دیدنش ممنوع بسا طیور که بر افنان اشجار بتغنّی آیند و این آذان از استماعش محروم لذا باید این ایّام معدوده را غنیمت شمرد و از ذکر اللّه و ثنای او غافل نشد در جمیع احوال پناه بخدا برده و مراقب بوده که مباد بهمسات شیطان از نفحات رحمن محروم مانی سعی نما که باخلاق حسنه و افعال محموده بین بریّه ظاهر شوی و از تو نسایم تقدیس و انقطاع بوزد که شاید قلوب مردگان از مؤانست و مجالستت بحیات ابدی فائز شوند و بکوثر تسلیم و رضا مرزوق گردند اگرچه جاهل را پند عاقل ثمر نبخشد چنانچه در جمیع الواح نصیحت نمودیم که نفسی متعرّض نفسی نشود از زمان توقّف در عراق تا حین ناس را از شهوات نفسانیّه و مجادله و محاربه مع بریّه منع نمودیم مع‌ذلک عامل شدند آنچه را که در جمیع اوراق و الواح ممنوع بوده و ضرّ اعمال جهّال باین عبد مسجون راجع شده و نفوسیکه کلّ اعمال شنیعه را مرتکب بوده‌اند حال خود را بلباس زهد جلوه داده‌اند و جمیع آنچه را عامل شده‌اند باین عبد نسبت داده‌اند اینست که در کتب قبل نازل شده که ذیاب بلباس اغنام ظاهر شوند و بفریب ناس مشغول گردند باری در جمیع احوال بحقّ ناظر باش و از دونش منقطع ذکرش را غنیمت دان و امانت حبّش را بخائن و سارق منما و در کمال حفظ محفوظش دار در کلّ حین شکر نما که هجرت بوصل تبدیل شد و بعدت بقرب و بعرفان اللّه در ایّامی که اکثری محجوبند فائز شدی و الرّوح علیک

بعد از اتمام این مکتوب دستخطّ حضرت محبوب فؤاد جناب ملّا علی اکبر علیه بهآء اللّه و عنایته رسید الحمد للّه فرح و بهجت آورد و همچنین دو دستخطّ از محبوب فؤاد جناب آقا میرزا اسداللّه علیه بهآء اللّه در همین روز رسید از حقّ جلّ جلاله این خادم فانی سائل است که موفّق شود جواب را زود عرض نماید و ارسال دارد و همچنین دستخطّ محبوب فؤاد جناب ابن ابهر علیهما بهآء اللّه و رحمته رسید سه فقره تا حال باسم ایشان الواح ممتنعۀ مقدّسه نازل و ارسال شد یک فقرۀ آن هنوز باقیست نظر بحکمت یکمرتبه ارسال نشد ولکن در همان ایّام که دستخطّ ایشان رسید جمیع الواح نازل و موجود از قول این فانی خدمت هر یک از آقایان و محبوبان مجدّداً تکبیر منیع بسته بعنایت آن جنابست