جناب زائر آقا محمّدجواد علیه بهآء اللّه
ای زائر تربت مقدّسه حمد کن خدا را که از وطن مألوف طیّ الوف فرسنگ و فراسخ نمودی و بسا بادیه‌ها پیمودی و چه بسیار صحرا و دریا قطع کردی و زحمات کشیدی تا ببقعۀ مبارکۀ مقدّسۀ نورا فائز شدی آستانۀ مقدّس بوسیدی و نفحات روضۀ مبارکه استشمام نمودی و مطاف ملأ اعلی طواف نمودی این موهبتی است که منتهی آمال ملأ اعلی است قدرش بدان و هرچند حال کرامتش ظاهر نه و علامتش باهر نیست ولی عنقریب چون صبح مبین واضح و عیان گردد که این موهبت چه قدر عظیم بود که در چنین ایّامی مثل من و تو گمنامی در این آستان چون راستان حاضر گردیم و بچنین فیض و عنایتی موفّق شویم و هذا من فضل ربّی پس از این گلشن الهی عزم وطن مألوف نما و چنان بشعلۀ نار محبّت حیّ قیّوم برافروز که نفست تأثیر رحیق مختوم یابد و بمجرّد القاء کلمه مستمع متأثّر و سرمست شود این قوّت در حقیقت محبّت جمال مبارک چون آفتاب در مطلع آمال موجود و امّا طلوع و ظهورش منوط و مشروط به بندگی جمال قدم روحی لاحبّائه الفدآء بکوش تا مظهر رضا شوی و مطلع نور وفا و علیک التّحیّة و الثّنآء ع ع