یکی از احبّای الهی مکتوبی بحاجی محمّدکریم خان نوشته و در آن مکتوب سؤالات چندی نموده و از قراری که استماع شد خان مذکور از معانی غافل شده بالفاظ تمسّک جسته و اعتراض نموده لیدحض الحقّ بما عنده ولکن غافل از اینکه یحقّق اللّه الحقّ بکلماته و یقطع دابر المشرکین اوّل آن مکتوب باین کلمات مزیّن الحمد للّه الّذی کشف القناع عن وجه الاولیآء خان مذکور اعتراض نموده که این عبارت غلط است و صاحب این مکتوب گویا بحرفی از علم و اصطلاحات قوم فایز نشده چه که قناع مخصوص رؤس نسا است باعتراض بر الفاظ مشغول شده و غافل از اینکه خود از علم و معلوم هر دو بی‌بهره مانده اصحاب الهی الیوم این علومی را که او علم دانسته ننگ میدانند علمیکه محبوب است آن بوده که ناس را بحقّ هدایت کند بعد از آنکه نفسی بآن فایز نشد آن علم حجاب اکبر بوده و خواهد بود و اعتراضات او دیده نشد مگر همین یک فقره که آن‌هم شنیده شد و آن فقره بمنظر اکبر رسید لذا از مظهر امر در جواب اعتراض او این لوح ابدع اقدس اطهر نازل که شاید ناس بامثال این اعتراضات از مالک اسما و صفات محروم نمانند و کلمۀ علیا را از کلمۀ سفلی تمیز دهند و بشطر اللّه العلیّ الاعلی توجّه نمایند من اهتدی فلنفسه و من اعرض انّ اللّه لغنیّ حمید
یا ایّها المعروف بالعلم و القائم علی شفا حفرة الجهل انّا سمعنا بانّک اعرضت عن الحقّ و اعترضت علی احد من احبّآئه الّذی ارسل الیک کتاباً کریماً لیهدیک الی اللّه ربّک و ربّ العالمین انّک اعترضت علیه و اتّبعت سنن الجاهلین و بذلک ضیّعت حرمتک بین عباد اللّه لانّا باعتراضک وجدناک علی جهل عظیم انّک ما اطّلعت علی قواعد القوم و اصطلاحاتهم و ما دخلت روضة المعانی و البیان و کنت من الغافلین و ما عرفت الفصاحة و البلاغة و لا المجاز و لا الحقیقة و لا التّشبیه و لا الاستعارة لذا نلقی علیک ما تطّلع به علی جهلک و تکون من المنصفین انّک لو سلکت سبل اهل الادب ما اعترضت علیه فی لفظ القناع و لم تکن من المجادلین و کذلک اعترضت علی کلمات اللّه فی هذا الظّهور البدیع اما سمعت ذکر المقنّع و هو المعروف بالمقنّع الکندی و هو محمّد بن ظفر بن عمیر بن فرعان بن قیس بن اسود و کان من المعروفین انّا لو نرید ان نذکر آبآئه واحداً بعد واحد الی ان ینتهی الی البدیع الاوّل لنقدر بما علّمنی ربّی علوم الاوّلین و الآخرین مع انّا ما قرئنا علومکم و اللّه علی ذلک شهید و علیم و انّه اجمل النّاس وجهاً و اکملهم خلقاً و اعدلهم قواماً فانظر فی کتب القوم لتعرف و تکون من العارفین و کان اذا اسفر اللّثام عن وجهه اصابته العین فیمرض لذا لا یمشی الّا مقنّعاً ای مغطّیاً وجهه کذلک ذکر فی کتب العرب العربآء و الادبآء و الفصحآء فانظر فیها لعلّ تکون من المطّلعین و انّه هو الّذی یضرب به المثل فی الجمال کما یضرب بزرقآء الیمامة فی حدّة البصر و بابن اصمع فی سعة الرّوایة لو کنت من العالمین و کذلک فی طلب الثّار بالمهلهل و الوفآء بالسَّمَوْأَلْ و جودة الرّأی بقیس بن زهیر و الجود بحاتم و الحلم بمعن بن زائدة و الفصاحة بقسّ بن صاعدة و الحکمة بلقمان و کذلک فی الخطبة بسحبان وائل و الفراسة بعامر بن طفیل و الحذق بایاس بن معویة بن القرّة و الحفظ بحمّاد هؤلآء من مشاهیر العرب الّذین ترسل بهم الامثال طالع فی الکتب لعلّ لا تدحض الحقّ بما عندک و تکون من المتنبّهین و توقن بانّ علمآء الادب استعملوا لفظ القناع فی الرّجال کما ذکرناه لک ببیان ظاهر مبین ثمّ اعلم بانّ القناع مخصوص بالنّسآء و یسترن به رؤسهنّ ولکن استعمل فی الرّجال و الوجه مجازاً ان کنت من المطّلعین و کذلک اللّثام مخصوص بالمرئة یقال لثمت المرئة ای شدّت اللّثام علی فمها ثمّ استعمل فی الرّجال و الوجه کما ذکر فی الکتب الادبیّة اسفر اللّثام عن وجهه ای کشف النّقاب ایّاک ان تعترض بالکلمات علی الّذی خضعت الآیات لوجهه المشرق المنیر خف عن اللّه الّذی خلقک و سوّاک و لا تشمت الّذین آمنوا و انفقوا انفسهم و اموالهم فی سبیل اللّه الملک العزیز القدیر قل ما کان مقصودنا فیما ارسلناه الیک الّا بان تکون متذکّراً فیما فرّطت فی جنب اللّه و تتّخذ لنفسک الیه سبیلاً انّا اردنا هدایتک و انّک اردت ضرّنا و استهزئت بنا کما استهزء قوم قبلک و هم الیوم فی اسفل الجحیم انّک من الّذین اذ نزل الفرقان من لدی الرّحمن قالوا ان هذا الّا اساطیر الاوّلین و اعترضوا علی اکثر آیاته فانظر فی الاتقان ثمّ فی کتب اخری لتری و تعلم ما اعترضت به من قبل علی محمّد رسول اللّه و خاتم النّبیّین انّا عرّفناک نفسک لتعرفها و تکون علی بصیرة من لدی البصیر قل عند ربّی خزائن العلوم و علم الخلائق اجمعین ارفع رأسک عن فراش الغفلة لتشاهد ذکر اللّه الاعظم مستویاً علی عرش الظّهور کاستوآء الهآء علی الواو قم عن رقد الهوی ثمّ اتّبع ربّک العلیّ الاعلی دع ما عندک ورآئک و خذ ما اتاک من لدی اللّه العزیز الحکیم قل یا ایّها الجاهل انظر فی کلمات اللّه ببصره لتجدهنّ مقدّسات عن اشارات القوم و قواعدهم بعد ما کان عنده علوم العالمین قل انّ آیات اللّه لو تنزل علی قواعدکم و ما عندکم انّها تکون مثل کلماتکم یا معشر المحتجبین قل انّها نزلت من مقام لا یذکر فیه دونه و جعله اللّه مقدّساً عن عرفان العالمین و کیف انت و امثالک یا ایّها المنکر البعید انّها نزّلت علی لسان القوم لا علی قواعدک المجعولة یا ایّها المعرض المریب انصف باللّه لو توضع قدرة العالم فی قلبک هل تقدر ان تقوم علی امر یعترض علیه النّاس و عن ورآئهم الملوک و السّلاطین لا وربّی لا یقوم احد و لن تستطیع نفس الّا من اقامه اللّه مقام نفسه و انّه هو هذا و ینطق فی کلّ شأن انّه لا اله الّا هو الواحد الفرد المعتمد العلیم الخبیر لو یتکدّر منک قلب احد من خدّام السّلطان فی اقلّ من آن لتضطرب فی الحین و انّک لو تنکرنی فی ذلک یصدّقنی عباد اللّه المخلصون و مع ذلک تعترض علی الّذی اعترض علیه الدّول فی سنین معدودات و ورد علیه ما ناح به الرّوح الامین الی ان سجن فی هذا السّجن البعید قل ان افتح البصر انّ الامر علا و ظهر و الشّجر ینطق باسرار القدر هل تری لنفسک من مفرّ تاللّه لیس لاحد مفرّ و لا مستقرّ الّا لمن توجّه الی المنظر الاکبر هذا المقام الاطهر الّذی اشتهر ذکره بین العالمین قل اتعترض بالقناع علی الّذی آمن بسلطان الابداع و الاختراع و الّذی اعترض الیوم انّه من همج رعاع عند اللّه فاطر السّموات و الارضین قل یا ایّها الغافل اسمع تغنّی الورقآء علی افنان سدرة المنتهی و لا تکن من الجاهلین انّ هذا هو الّذی اخبرکم به کاظم و احمد و من قبلهما النّبیّون و المرسلون اتّق اللّه و لا تجادل بآیاته بعد انزالها انّها نزلت بالفطرة من جبروت اللّه ربّک و ربّ العالمین و انّها لحجّة اللّه فی کلّ الاعصار و لا یعقلها الّا الّذینهم انقطعوا عمّا عندهم و توجّهوا الی هذا النّبأ العظیم یا ایّها البعید لو انّ ربّک الرّحمن یظهر علی حدوداتک لتنزل آیاته علی القاعدة الّتی انت علیها تب الی اللّه و قل
سبحانک اللّهمّ یا الهی انا الّذی فرّطت فی جنبک و اعترضت علی ما نزل من عندک ثمّ اتّبعت النّفس و الهوی و غفلت عن ذکرک العلیّ الابهی یا الهی لا تأخذنی بجریراتی طهّرنی عن العصیان ثمّ ارسل علیّ من شطر فضلک روایح الغفران ثمّ قدّر لی مقعد صدق عندک ثمّ الحقنی بعبادک المخلصین یا الهی و محبوبی لا تحرمنی عن نفحات کلماتک العلیا و لا من فوحات قمیصک الابهی ثمّ ارضنی بما نزل من عندک و قدّر من لدنک انّک فعّال لما تشآء و انّک انت الغفور الجواد المعطی الکریم
اسمع قولی دع الاشارات لاهلها و طهّر قلبک عن الکلمات الّتی تورث سواد الوجه فی الدّارین اطلع عن خلف الحجبات و الاشارات و توجّه بوجه منیر الی مالک الاسمآء و الصّفات لتجد نفسک فی اعلی المقام الّذی انقطعت عنه اشارات المریبین کذلک نصحک القلم الاعلی ان اقبلت لنفسک و ان اعرضت فعلیها انّ ربّک الرّحمن لغنیّ عمّا کان و عمّا یکون و انّه لهو الغنیّ الحمید
بلسان پارسی ذکر میشود که شاید عرف قمیص رحمانی را از کلمات منزلۀ پارسیّه ادراک نمائی و منقطعاً عن الاشطار بشطر احدیّه توجّه کنی اگرچه هر طیری از کدس رحمت رحمانیّه و خرمن حکم صمدانیّه نصیب نبرده و قادر بر التقاط نه طیر بیان باید در هواء قدس رحمن طیران نماید و از خرمنهای معانی قسمت برد تا قلوب و افئدۀ ناس بذکر این و آن مشغول از عرف روضۀ رضوان محروم بشنو نصح این مسجونرا و ببازوی یقین سدّ محکم متین بنا کن شاید از یأجوج نفس و هوی محفوظ مانی و بعنایت خضر ایّام بکوثر بقا فایز شوی و بمنظر اکبر توجّه نمائی دنیا را بقائی نه و طالبان آن را وفائی مشهود نه لا تطمئنّ من الدّنیا فکّر فی تغییرها و انقلابها این من بنی الخورنق و السّدیر و این من اراد ان یرتقی الی الاثیر کم من قصر استراح فیه بانیه فی الاصیل بالعافیة و الخیر و غداً ملکه الغیر و کم من بیت ارتفع فی العشیّ فیه القهقهة و شدو الزّرقآء و فی الاشراق نحیب البکآء ایّ عزیز ما ذلّ و ایّ امر ما بدّل و ایّ روح ما راح و ایّ ظالم شرب کأس الفلاح و هم‌چنین بعلوم ظاهره افتخار منما و فوق کلّ ذی علم علیم فاعلم لکلّ صارم کلال و لکلّ فرح ملال و لکلّ عزیز ذلّة و لکلّ عالم زلّة تقوی پیشه کن و بدبستان علم الهی وارد شو اتّقوا اللّه یعلّمکم اللّه قلب را از اشارات قوم مقدّس نما تا بتجلّیات اسما و صفات الهی منوّر شود چشم اعراض بربند و بصر انصاف بگشا و بر احبّای الهی اعتراض مکن قسم بشمس افق ظهور که اگر از علوم ظاهره هم کما هو حقّها نصیب میبردی هرآینه از لفظ قناع بر دوستان مالک ابداع و اختراع اعتراض نمینمودی صَهْ لسانک عن الاولیآء یا ایّها الهائم فی هیمآء الجهل و العمی مصلحت در آن است که قدری در کتب بیان و بدیع ملاحظه کنی شاید از قواعد ظاهر مطّلع شوی چه که اگر بر حقیقت و مجاز و مقامات تحویل اسناد و استعاره و کنایه مطّلع میشدی اعتراض نمینمودی که قناع در وجه استعمال نشده ببصر مشرکین در کلمات محبّین ربّ العالمین نظر مکن و امّا القناع و المقنعة دو جامه‌اند که نسا رؤس خود را بآن میپوشانند مخصوص است از برای رؤس نسا ولکن در رجال و وجه مجازاً استعمال شده و هم‌چنین لثام آن است که نسا بآن دهان خود را میپوشانند چنانچه اهل فارس و ترک بیشماق تعبیر مینمایند و در رجال و وجه مجازاً استعمال شده چنانچه در کتب ادبیّه مذکور است فانظر فی کتب القوم لتجد ما غفلت عنه و آن نامه را یکی از احبّای الهی بشما نوشته و مقصود او آنکه شما را از ظلمت نفسانیّه نجات دهد و بشطر احدیّه کشاند و تو اظهار فضل نمودی ولکن اخطأ سهمک و عند اهل علم شأن و مقدارت معلوم شد اسمع قولی لا تعترض علی من یذکّرک و لا تضجر من یعظک و لا تعقّب العطآء بالاذی و علیک بالخضوع عند احبّآء اللّه ربّ الآخرة و الاولی دع العلوم لانّها منعتک عن سلطان المعلوم آثر من یذکّرک علیک و قدّمه علی نفسک لو تمشی بلا حذآء و تنام بلا وطآء و تنوح فی العرآء لخیر لک من ان تحزن من آمن و هدی یا ایّها المهتاض لا تعجّل علی الاعتراض و لا تکن کالارقم اللّضلاض من عجّل فی اللّمم سقط فی النّدم امسک اللّسان و القلم عن ردّ مالک القدم لا تجعل نفسک مستحقّاً للنّقم سوف ترجع الی مالک الامم و تسئل عمّا اکتسبت فی الحیوة الباطلة فی یوم تتقلّب فیه القلوب و الابصار من سطوة اللّه المقتدر القهّار الی م تسلک سبل الفحشآء و تعترض علی مالک الاسمآء انسیت مرجعک و مأواک او غفلت عن عدل مولاک ان امنت اللّحد فاتّبع ما یأمرک به نفسک و هواک والّا اسرع الی الّذی الی اللّه دعاک و تدارک ما فات عنک فی اولاک قبل اخراک خف عن اللّه الّذی خلقک و سوّاک تب الیه ثمّ اذکره فی صباحک و مساک و انّ الیه مرجعک و مثواک و از آن گذشته که بر کلمات احبّاء اللّه اعتراض کرده و میکنی در غفلت بمقامی رسیده‌ئی که بر کلمات نقطۀ اولی روح ما سواه فداه الّذی بشّر النّاس بهذا الظّهور هم اعتراض نموده‌ئی و کتب در ردّ اللّه و احبّائه نوشته‌ئی و بذلک حبطت اعمالک و ما کنت من الشّاعرین تو و امثال تو گفته‌اند که کلمات باب اعظم و ذکر اتمّ غلط است و مخالف است بقواعد قوم هنوز آنقدر ادراک ننموده‌ئی که کلمات منزلۀ الهیّه میزان کلّ است و دون او میزان او نمیشود هر یک از قواعدی که مخالف آیات الهیّه است آن قاعده از درجۀ اعتبار ساقط
دوازده سنه در بغداد توقّف شد و آنچه خواستیم که در مجلسی جمعی از علما و منصفین عباد جمع شوند تا حقّ از باطل واضح و مبرهن شود احدی اقدام ننمود باری آیات نقطۀ اولی روح ما سواه فداه مخالف نبوده تو از قواعد قوم بی‌خبری از آن گذشته در آیات این ظهور اعظم چه میگوئی افتح البصر لتعرف بانّ القواعد تؤخذ من کلمات اللّه المقتدر المهیمن القیّوم اگر احزان وارده و امراض جسدیّه مانع نبود الواحی در علوم الهیّه مرقوم میشد و شهادت میدادی که قواعد الهیّه محیط است بر قواعد بریّه نسئل اللّه ان یوفّقک علی حبّه و رضاه و انّه مجیب لمن دعاه
فکر کن در ایّامیکه فرقان از سماء مشیّت رحمن نازل شد اهل طغیان چه مقدار اعتراض نموده‌اند گویا از نظر شما محو شده لذا لازم شد که بعضی از آن ذکر شود شاید خود را بشناسی که در حین اشراق شمس محمّدی از افق عزّ صمدانی چه مقدار اعتراض نمودی غایت آن است که در آن ایّام باسم دیگر موسوم بودی چه اگر تو از آن نفوس نبودی هرگز در این ظهور بر حقّ اعتراض نمینمودی از جمله اعتراض مشرکین در این آیۀ مبارکه بود که میفرماید لا نفرّق بین احد من رسله اعتراض نموده‌اند که احد را ما بین نه و باین جهت بر کلمۀ محکمۀ الهیّه اعتراض و استهزا نموده‌اند و هم‌چنین بر آیۀ مبارکۀ خلق لکم ما فی الارض جمیعاً ثمّ استوی الی السّمآء فسوّیهنّ سبع سموات اعتراض نموده‌اند که این مخالف آیات دیگر است چه که در اکثر آیات سبقت خلق سما بر ارض نازل شده و هم‌چنین بر آیۀ مبارکۀ خلقناکم ثمّ صوّرناکم ثمّ قلنا للملئکة اسجدوا لآدم اعتراض نموده‌اند که سجود ملئکه قبل از تصویر خلق بوده و اعتراضاتیکه در این آیۀ مبارکۀ الهیّه نموده‌اند البتّه استماع نموده‌اید و هم‌چنین بر آیۀ مبارکۀ غافر الذّنب قابل التّوب شدید العقاب اعتراض نموده‌اند که شدید العقاب صفت مضاف بفاعل است نعت معرفه واقع شده و مفید تعریف نیست و هم‌چنین در حکایت زلیخا که میفرماید و استغفری لذنبک انّک کنت من الخاطئین اعتراض نموده‌اند که باید خاطئات باشد چنانچه از قواعد قوم است در جمع مؤنّث و هم‌چنین بر آیۀ مبارکۀ و کلمة منه اسمه المسیح اعتراض نموده‌اند که کلمه تأنیث دارد و ضمیر راجع بکلمه باید مؤنّث باشد و هم‌چنین در احدی الکبر و امثال آن مختصر آنکه قریب سیصد موضع است که علمای آن عصر و بعد بر خاتم انبیا و سلطان اصفیا اعتراض نموده‌اند چه در معانی و چه در الفاظ و گفته‌اند این کلمات اکثر آن غلط است و نسبت جنون و فساد بآن معدن عقل داده‌اند قالوا انّها ای السّور و الآیات مفتریات و بهمین سبب اکثری از ناس متابعت علما نموده از صراط حقّ مستقیم منحرف شده و باصل جحیم توجّه نموده‌اند و اسامی آن علما از یهود و نصاری در کتب مذکور و از این گذشته چه مقدار از آیات را که نسبت بامرء القیس داده‌اند و گفته‌اند که آنحضرت سرقت نموده مثل سورۀ مبارکۀ اذا زلزلت و اقتربت السّاعة و مدّتها قصایدی را که معروف بمعلّقات است و هم‌چنین بمجمهرات الّتی کانت فی الطّبقة الثّانیة بعد المعلّقات بر کلمات الهی ترجیح میدادند تا آنکه عنایت الهی احاطه فرمود جمعی باین اعتراضات ممنوع نشده بانوار هدایت کبری مهتدی گشتند و حکم سیف بمیان آمد طوعاً و کرهاً ناس در دین الهی وارد شدند آیة السّیف تمحو آیة الجهل و بعد از غلبۀ امر اللّه بصر انصاف باز شد و نظر اعتراض مقطوع و محجوب و همان معرضین که آیات اللّه را مفتریات مینامیدند در بعضی از آیات منزله هفتاد محسّنات فصاحتیّه و بلاغتیّه ذکر نمودند چون بیان در ذکر اعتراضات مشرکین بود دوست نداشتم بیش از آنچه ذکر شد مذکور دارم حال قدری انصاف ده و بینک و بین اللّه حکم کن شکّی نبوده که قرآن من عند اللّه نازل شده و شکّی هم نیست که کلمات الهیّه مقدّس بوده از آنچه توهّم نموده‌اند چنانچه بعد معلوم و واضح شد که آن اعتراضات از غلّ و بغضا بوده چنانچه بعضی علما جواب بعضی از اعتراضات را بقواعد داده‌اند ولکن علمه عندنا فاسئل لتعرف النّقطة الّتی منها فصّل علم ما کان و ما یکون شاید متنبّه شوی و بر احبّای الهی اعتراض ننمائی
جمیع علوم در قبضۀ اقتدار حقّ بوده و خواهد بود و آنچه از فطرت نازل بر فطرت اصلیّۀ الهیّه نازل شده و میشود و این اعتراضات نظر بآن است که این امر بحسب ظاهر قوّت نگرفته و احبّاء اللّه قلیلند و اعداء اللّه کثیر لذا هر نفسی باعتراضی متشبّث که شاید باین جهت مقبول ناس شود ای بیچاره تو برو و در فکر عزّت و ریاست باش کجا میتوانی در عرصۀ منقطعین قدم گذاری یعنی نفوسی که از کلّ ما سواه منقطع شده‌اند و حبّاً للّه از ثروت و جاه و ننگ و نام و مال و جان گذشته‌اند چنانچه دیده و شنیده‌ئی اولئک عباد قالوا اللّه ربّنا ثمّ انقطعوا عن العالمین عنقریب نفوسی در علم ظاهر شوند و بکمال نصرت قیام نمایند و در جواب هر اعتراضی ادلّۀ محکمۀ متقنه مرقوم دارند چه که قلوبشان ملهم میشود بالهامات غیبیّۀ الهیّه بشنو ندای داعی الی اللّه را و لا تکن من المحتجبین شاید از نفحات ایّام الهی در این ظهور عزّ رحمانی محروم نمانی و السّلام علی من اتّبع الهدی اگر کسی صاحب شامّه نباشد بر گل بستان چه تقصیری راجع بی‌ذایقه قدر عسل از حنظل نشناسد
صورت مکتوبی از شیخ احمد مرحوم در ذکر قائم ملاحظه شد حال از شما خواهش مینمایم که بانصاف آن را معنی نمائی و اگر خود را عاجز یافتی از بحر اعظم الهی سؤال کنی که شاید از فضل و رحمت واسعۀ الهیّه در ظلّ سدرۀ ربّانیّه درآئی و تفصیل آن اینکه در ایّام توقّف در عراق میرزا حسین قمی نزد این عبد آمده مع صورت مکتوب و مذکور داشت که حضرات شیخیّه استدعا نموده‌اند که این کلمات را معنی و تفسیر نمائید و این عبد نظر بآنکه سائلین را طالب کوثر علم الهی نیافت متعرّض جواب نشده چه که لؤلؤ علم الهی از مشاهدۀ اعین غیر حدیده مستور به اگرچه فی الجمله ذکر شد ولکن بتلویح و اشاره و صورت آن مکتوب بعینه در این لوح نقل شده بدون زیاده و نقصان و هذه صورة ما کتبه الشّیخ الاجلّ الافضل ظهر الاسلام و کعبة الانام الشّیخ احمد الاحسائی الّذی کان سراج العلم بین العالمین فی جواب من قال انّ القائم فی الاصلاب انّا ترکنا اوّله و کتبنا ما هو المقصود
اقول روی انّه بعد انقضآء المص بالمر یقوم المهدی علیه السّلام و الالف قد اتی علی آخر الصّاد و الصّاد عندکم اوسع من الفخذین فکیف یکون احدهما و ایضاً الواو ثلٰثة احرف ستّة و الف و ستّة و قد مضت ستّة الایّام و الالف هو التّمام و لا کلام فکیف السّتّة و الایّام الآخر والّا لما حصل العود لانّه سرّ التّنکیس لرمز الرّئیس فان حصل من الغیر الاقرار بالسّتّة الباقیة تمّ الامر بالحجّة و ظهر الاسم الاعظم بالالفین القائمین بالحرف الّذی هو حرفان من اللّه اذ هما احد عشر و بها ثلٰثة عشر فظهر واو الّذی هو هآء فاین الفصل ولکنّ الواحد ما بین السّتّة و السّتّة مقدّر بانقضآء المص بالمر فظهر سرّ السّتّة و السّتّین فی سدسها الّذی هو ربعها و تمام السّدس الّذی هو الرّبع بالالف المندمجین فیه و سرّه تنزل الالف من النّقطة الواسعة بالسّتّة و السّتّة و نزل الثّانی فی اللّیلة المبارکة بالاحد عشر و هی هو الّذی هو السّرّ و الاسم المستسرّ الاوّل الظّاهر فی سرّ یوم الخمیس فیستتمّ السّرّ یوم الجمعة و یجری المآء المعین یوم تأتی السّمآء بدخان مبین هذا و الکلّ فی الواو المنکوسة من الهآء المهموسة فاین الوصل عند مثبت الفصل لیس فی الواحد و لا بینه غیر والّا لکان غیر واحد و تلک الامثال نضربها للنّاس ولکن لا یعقلها الّا العالمون انتهی
نشهد بانّ کلّ کلمة من هذه الکلمات الدّرّیّات لبئر معطّلة فیها مآء الحیوان و ستر فیها غلام المعانی و البیان و ما ورد علیها سیّارة الطّلب لیدلوا دلوهم و یخرجوا بها غلام العلم و یقولوا تبارک اللّه الّذی فی قبضته ملکوت العلم و انّه علی کلّ شیئ محیط و کذلک نشهد بانّ کلّ حرف منها لزجاجة فیها اضآء سراج العلم و الحکمة ولکن ما استضآء منه احد الّا من شآء اللّه انّه علی کلّ شیئ قدیر باری مقصود آنکه اینکلمات ببیان واضح مبین تفسیر شود و السّلام علی من اتّبع الحقّ و انّک ان لم تتّبع امر مولاک عسی اللّه ان یظهر منک من یتوجّه الی مولاه و ینقطع عمّا سواه انّه لهو العلیم الحکیم