هذا کتاب من لدی العبد الی الّذی سافر الی اللّه و کان من المهاجرین فی اللّوح مذکورا الی ان دخل السّجن هذا المقرّ الّذی فیه نزّل البلآء من سحاب القضآء فی کلّ حینا ان یا عبد طوبی لک بما مسّتک الشّداید فی سبیل اللّه و احتملت المشقّة فی طرق رضائه و توجّهت الی شطر الّذی قد کان الوجه عن افق الحزن فیه مرئیّا ان استقم علی حبّ مولاک و لا تحزن عمّا ورد علیک ان اصبر ثمّ اصطبر انّه یوفّی اجور الّذین هم صبروا تلقآء الوجه و انّه کان علی کلّ شیء قدیرا قل
ای ربّ انا الّذی توجّهت الی شطر رضائک و الطافک و قصدت حرم امنک و امانک اذاً لا تحرمنی عمّا عندک ثمّ قدّر لی ما یقرّبنی الیک و ینقطعنی عن دونک لأنّک قد کنت علی کلّ شیء محیطا
ای عبد مهاجر بشنو ندای این عبد مسجون را و شکر کن محبوب عالمیان را که بعرفانش فائز شدی و از شمال وهم بیمین یقین وارد گشتی و در سبیل رضایش از راحت گذشتی و بشطر عنایتش توجّه نمودی و بر مشقّتهای وارده صابر بودی جمیع این مراتب از فضل پروردگار عالمیانست چه که اگر اریاح عنایت که از یمین فضلش در هبوبست عباد را اخذ ننماید احدی برضایش موفّق نشود و بعرفانش فائز نگردد چنانچه مشاهده می‌شود بسی از عباد که لیالی و ایّام منتظر حقّ بوده‌اند و بعد از ظهور احدی بعرفانش فائز نشد الّا من شآء ربّک لذا باید این عباد در کلّ حین فضل بدیعش را شاکر باشیم و از او توفیق طلب نمائیم که بر حبّش مستقیم باشیم و از دونش منقطع عنقریب ایّام عمر بآخر رسد و جمیع ما بندگان در تحت تراب مأوی گیریم و در آن مقرّ جز عنایت او معینی نه و مونسی نخواهد بود غنی و فقیر عالم و جاهل عزیز و ذلیل کل در آن مقرّ تفرید بیک قسم درآیند و امتیازات و افتخارات عالم ملکیّه بالمرّه مرتفع شود و هیچ چیز در آن محل بکار نیاید مگر بدایع فضلش پس باید از خدا بطلبی که از فضل و عنایتش محروم نمانیم و از کوثر رحمتش بی‌نصیب نگردیم و در این چندروزۀ فانیه از ذکرش غافل نشویم و بدونش توجّه ننمائیم در حین نزول شداید و بلایا صابر باشیم و در موارد نعمت و رخا شاکر و الرّوح علیک و علی الّذین هم توکّلوا علی اللّه الفرد الواحد الأحد الصّمد المقتدر المهیمن القیّوم و الحمد للّه الملک المقتدر المحبوب