بندگی حقّ در عبودیّت یاران باید انسان جوهر خضوع شود و حقیقت خشوع فانی محض گردد و فارغ از هر مرض تا آنکه سزاوار عبودیّت درگه پروردگار شود
(منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، جلد ٢، شمارۀ ١۵۶، کتابخانۀ مراجع و آثار بهائی)[٨]
دقیقه‌ئی میاسا و آنی راحت مجو بلکه بجان و دل بکوش که یاری از یاران را غاشیه بر دوش گردی و سبب فرح و شادمانی قلبی نورانی شوی اینست موهبت که جبین عبدالبهآء بآن روشن است تو نیز شریک و سهیم او شو
امروز زندگی به هدف تبلیغ همچون شهادت در ایّام اوّلیّۀ امر است. روحی که مشوّق و محرّک عمل ماست اهمّیّت دارد نه نفس عمل، و آن روحِ خدمت به امر الهی از صمیم دل و جان است.
(ترجمه‌ای از نامۀ مورّخ ٣ اوت ١٩٣٢ از جانب حضرت ولیّ‌امراللّه خطاب به یکی از احبّا)[١٠]
توصیه‌ای که حضرت ولیّ‌امراللّه به شما در بارۀ تقسیم وقت خود بین خدمتِ امر اللّه و تمشیت دیگر امور و وظایف خویش فرموده‌اند توصیه‌ای است که حضرت بهاءاللّه و حضرت عبدالبهاء نیز به بسیاری از احبّای دیگر فرموده‌اند. این امر به معنی برقراری توافق و تعادلی بین دو آیۀ کتاب مستطاب اقدس است؛ یکی آیه‌ای است که خدمت در سبیل ترویج امر اللّه را وظیفۀ هر فرد بهائی تعیین می‌کند و دیگری آیه‌ای است که اشتغال به نوعی کسب و کارِ مفید به حال اجتماع را برای هر نفس لازم می‌داند. حضرت بهاءاللّه در یکی از الواح مبارکه می‌فرمایند که والا‌ترین نوع انقطاع در عصر حاضر آن است که شخص به شغل و حرفه‌ای مشغول گردد و خودکفا باشد. بنا بر این یک بهائی شایسته کسی است که زندگی خویش را طوری تنظیم کند که وقت را هم صرف برآوردن نیازهای مادّی خود و هم وقف خدمت به امر اللّه نماید.
(ترجمه‌ای از نامۀ مورّخ ٢۶ فوریه ١٩٣٣ از جانب حضرت ولیّ‌امراللّه خطاب به یکی از احبّا)[١١]
هیچ چیز مانند خدمت موجب موفّقیّت در امر مبارک نیست. خدمت مغناطیس تأییدات الهیّه است. فیوضات روح القدس شامل فرد فعّال می‌گردد ولی در فرد غیر فعّال مکمنی نمی‌یابد و چنین افرادی از انوار شفابخش و احیاکنندۀ آن محروم می‌مانند.
(ترجمه‌ای از نامۀ مورّخ ١٢ ژوئیه ١٩۵٢ از جانب حضرت ولیّ‌امراللّه خطاب به یکی از احبّا)[١٢]