خدمت امر اللّه الیوم الفت و محبّت احبّآء اللّه است باید در کمال فقر و فنا و محو و صفا و خضوع و خشوع و وفا با یکدیگر الفت نمائیم و در نشر نفحات بکوشیم زیرا استعداد الیوم فوق الحدّ است اگر چنانچه تأخیری افتد از قصور ماست و سبب این قصور فتور در اتّحاد و اتّفاق
(منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، جلد ٢، شمارۀ ١٨٢، کتابخانۀ مراجع و آثار بهائی)[١٣]
مقصد از ظهور مظاهر مقدّسه الفت و محبّت عالم انسانی بود حال احبّا باید در این میدان جانفشانی نمایند تا عالم انسانی را بصهبای محبّت یکدیگر سرمست کنند و قلوب آفاق را شادمانی بخشند آنچه در الفت بیشتر کوشند پیشتر پویند و آنچه در اتّحاد همّت مبذول دارند عون و عنایت بیشتر مشاهده کنند ... بنیاد خلاف براندازید و بنیان ائتلاف بلند سازید و بذیل محبّت الهیّه درآویزید و ساحت قلب را از مغایرت و مخالفت بپردازید تا محلّ اشراق شمس حقیقت گردد و نور موهبت بدرخشد هر یک خادم یکدیگر شوید و هر کدام در ره دیگر جانفشانی نمائید
اگر ما بهائیان نتوانیم به وحدت و اتّفاق صمیمانه در بین خود نائل شویم، از تحقّق مقصد اصلیّه که حضرت اعلی و حضرت بهاءاللّه و حضرت مولی‌الوری حیات خود را در راه آن وقف نمودند و به خاطر آن تحمّل مصائب نمودند باز خواهیم ماند.
یکی از ضروریّات اوّلیّه برای حصول این وحدتِ صمیمانه که مورد تأکید حضرت بهاءاللّه و حضرت عبدالبهاء قرار گرفته آنست که از توجّه به معایب و نقایص دیگران که از تمایل فطری بشری است بپرهیزیم و به عیوب نفس خود مشغول شویم. هر یک از ما تنها مسئول حیات خویش است. مسلّماً هر یک از ما از رتبۀ کمال یعنی آن "کمالی که مخصوص پدر آسمانی است" بسیار بدور هستیم. نیل به کمال در زندگی و کسب خصایل مستلزم نهایت توجّه و عزم جزم و صرف قوا می‌باشد. اگر اجازه دهیم که وقت و نیروی ما برای اصلاح دیگران و رفع عیوب آنان صرف شود وقت گرانبهای خود را بیهوده تلف کرده‌ایم. ما مانند شخم‌زنانی هستیم که هر یک مسئول هدایت گروه خود و شخم زدن ردیف خود می‌باشد و برای اینکه شیارِ او مستقیم پیش برود باید چشم خود را به مقصد دوخته حواس خویش را متوجّه کار خود سازد. هرگاه متوجّه اطراف شود و بخواهد ببیند دیگران چکار می‌کنند و از شخم زدن آنها ایراد بگیرد بدون شک شیار خود او کج و معوّج خواهد شد.
در هیچ موردی، تعالیم بهائی به اندازۀ اجتناب از عیب‌جویی و غیبت مؤکّد و الزام‌آور نیست. باید با کمال جدّیّت در صدد کشف و رفع عیوب خود برآییم و بر نقایص خود غلبه کنیم.
اگر به حضرت بهاءاللّه و حضرت مولی‌الوری و حضرت ولیّ عزیز امر اللّه ایمان داریم باید با اطاعت از این تعالیم صریحه عشق خود را عملاً نشان دهیم. آن هیاکل مقدّسه از ما انتظار عمل دارند نه حرف، ابرازِ پرشورِ وفاداری و ستایش به هیچ وجه قصور در اجرای تعالیم الهی را جبران نخواهد کرد.
(ترجمه‌ای از نامۀ مورّخ ١٢ مه ١٩٢۵ از جانب حضرت ولیّ‌امراللّه خطاب به یکی از احبّا)[١۶]
احبّای الهی در حقیقت هنوز کاملاً نیاموخته‌اند که از محبّتی که به یکدیگر دارند برای تقویت و تسلّی خاطر در هنگام احتیاج چگونه استفاده نمایند. امر الهی دارای قدرت عظیمی است و علّت اینکه یاران بیشتر از آن استفاده نمی‌کنند این است که هنوز نیاموخته‌اند چگونه از این نیروی عظیم محبّت، قدرت و اتّفاق و هماهنگی که این امر اعظم ایجاد کرده است به طور کامل بهره گیرند.
(ترجمه‌ای از نامۀ مورّخ ٨ مه ١٩۴٢ از جانب حضرت ولیّ‌امراللّه خطاب به یکی از احبّا)[١٧]
حقیقتاً در این ایّام نیاز به دلاوری و شهامت مؤمنین است. از خودگذشتگی، شجاعت، امید و اطمینان خلل‌ناپذیر از خصایصی است که احبّا باید به آن متّصف باشند، چه که این صفات توجّه جامعه را به خود معطوف داشته موجب خواهد شد که مردم در صدد تفحّص برآیند که آیا در جهانی که تا این حدّ نومید و دچار هرج و مرج و گمراهی است چه چیز احبّا را اینگونه امیدوار، مطمئن و چنین معتقد و فداکار می‌سازد؟ این صفات ممیّزۀ بهائی است که به مرور زمان مردم را بیشتر جلب خواهد کرد. احبّا باید از تنفّر و تهمت که هادم بنیان جامعۀ بشری است دوری جویند و با گفتار و کردار ایمان عمیق خود را به اتّحاد صلح‌آمیز آیندۀ تمامی نوع بشر نشان دهند.
(ترجمه‌ای از نامۀ مورّخ ٢۶ اکتبر ١٩۴١ از جانب حضرت ولیّ‌امراللّه خطاب به یکی از احبّا)[١٨]
امّا در مورد موضوع مربوط به خانم … و عدم سازگاری که در بین بعضی از احبّا در … دیده می‌شود و زمانی که بهائیان اجازه دهند قوای ظلمانی عالم بر روابط آنان در داخل جامعۀ امر سایه افکند در واقع پیشرفت جامعۀ خود را شدیداً به مخاطره می‌اندازند.… همه باید حاضر و مایل باشند که دعاوی شخصی خود را، چه موجّه و چه غیر موجّه، به خاطر خیر و صلاح امر الهی نادیده بگیرند زیرا مردم هرگز امر را نخواهند پذیرفت مگر آنکه در جامعه‌اش خصایلی را مشاهده کنند که جهان امروز فاقد آن است، یعنی محبّت و یگانگی.
(ترجمه‌ای از نامۀ مورّخ ١٣ مه ١٩۴۵ از جانب حضرت ولیّ‌امراللّه خطاب به محفل ملّی استرالیا و نیوزیلند)[١٩]