مشخص نمودن مجموعه آثار مقدسۀ هر دین و کاربرد آنها در زندگی فرد و جامعه باید در صدر اولویت‌های هر نظام دینی قرار داشته باشد. حضرت شوقی افندی با اختیار و توانایی که حضرت عبدالبهاء در ایشان به عنوان تنها مفسر رسمی آثار بهائی به ودیعه گذاشته بودند،‌ وقایع عالم را در پرتو آثار بهائی بررسی نموده و نتایج این تجزيه و تحلیل‌ها را در قالب نامه‌هایی (توقیعاتی) با جامعۀ بهائی در ميان می‌گذاشتند. نقش ایشان به عنوان مفسر آثار مقدس، بی‌اندازه در توسعۀ دیانت بهائی اهمیت داشته و تا به امروز ضامن وحدت فهم و درکی بوده که جامعه را در مقابل تفرقه حفظ نموده است.

در عین حال، ‌موسسات نوپای بهائی از سراسر عالم سیل پرسش دربارۀ طیف وسیعی از موضوعات را روانۀ حضرت ولی‌امرالله می‌نمودند. پاسخ به این پرسش‌ها نیز قسمت مهمی از تبینات ایشان از ظهور حضرت بهاءالله را تشکیل می‌دهد.

حضرت شوقی‌ افندی هدایت‌ها،‌ رهنمودهای الهام‌بخش و تشویق‌های خود را در قالب ۲۶۰۰۰ نامه و هزاران تلگراف در اختیار افراد، گروه‌ها و موسسات بهائی قرار دادند.

حضرت ولی‌امرالله اغلب نامه‌هایشان را با عبارت «برادر حقیقی شما؛ شوقی» به امضا می‌رساندند.

حدود نیمی از این نامه‌ها به زبان‌های فارسی و عربی نگارش یافته است. حضرت شوقی افندی موضوعات و مفاهیم بی‌شماری از جمله، احکام و حقايق بنیادی امر را با زبانی بسیار زیبا و توانا روشن نمودند؛ برجسته‌ترین ویژگی‌های وظایف بیت‌ العدل اعظم را شرح دادند؛ مراحل مورد نیاز برای انتخابات و عملکرد محافل محلی و ملی را مشخص و وظائف افراد بهائی را تعیین نمودند.

برخی از نامه‌های ایشان، حجمی به اندازۀ یک کتاب دارند. مجموعه‌های متعددی از مهم‌ترین این نامه‌‌ها و پیام‌ها گردآوردی شده است. حضرت ولی‌امرالله در سلسله‌ای از هفت توقیع که بین سال‌های ۱۳۰۷ تا ۱۳۱۴ ه.ش. (۱۹۲۹ تا ۱۹۳۶ میلادی) نگاشته شده و در مجموعه‌ای تحت عنوان نظم جهانی حضرت بهاءالله گردآوری شده است، مبانی و حقایق بنیادین دیانت بهائی را شرح داده، به کاوش در رسالت این دیانت در عالم می‌پردازند، مقام حقیقی شخصیت‌های اصلی آن را واضح می‌سازند و طرحی از ساختار و وظایف مؤسسات بهائی ارائه می‌نمایند.

ايشان در توقیع دیگری که در۴ دی ۱۳۱۷ ه.ش. (۲۵ دسامبر ۱۹۳۸ میلادی) تحت عنوان «ظهور عدل الهی» به انتشار رسید، بهائیان را به انسجام و همخوانی در باور و گفتار و حُسن رفتار که برای اجرای وظایفشان ضروری است، فرا‌خواندند. سه سال بعد،‌ زمانی که جنگ و درگیری عالم را فراگرفت، توقیعی با عنوان روز موعود فرا رسید (۸ فروردین ۱۳۲۰ ه.ش.، ۲۸ مارس ۱۹۴۱ میلادی) از ايشان انتشار یافت که در آن بهائیان را در مورد علت پیدایش آشفتگی‌هائی که بشریت تحمل می‌نمايد و نتیجه و لزوم آن‌ها، قوت قلب بخشيدند.

قرن بدیع

حضرت شوقی افندی در طول زندگی‌شان آثار متعددی را به رشتۀ تحریر در‌آورند.

در اوایل دهۀ ۱۳۲۰ ه.ش. (۱۹۴۰ میلادی) حضرت شوقی افندی توجه خود را متمرکز در وقایع تاریخ دیانت بهائی نمودند و در سال ۱۳۲۳ ه.ش. (۱۹۴۴ میلادی) در بزرگداشت صدمین سال اعلان امر حضرت باب، کتاب «قرن بدیع» را به انتشار رساندند که شامل بررسی بسیار دقیق ایشان از وقایع کل قرن، از اعلان رسالت حضرت باب تا تکمیل اولین «نقشۀ هفت ساله» است.

حضرت شوقی افندی، هم‌زمان، اثری موازی به زبان فارسی به رشتۀ تحریر در‌آوردند که به شکلی مشابه تاریخ دیانت بهائی را مرور می‌نماید و به شرح مشخصات نظم جهانی مندرج در آثار حضرت بهاءالله می‌پردازد.

ترجمه‌ها

حضرت شوقی افندی مترجم اصلی آثار بهائی به شمار می‌روند. ایشان زبان انگلیسی را از خردسالی آموخته بودند و در جوانی مطالعات خود را در دانشگاه آمریکایی بیروت و سپس دانشگاه آکسفورد ادامه دادند و تا زمان درگذشت حضرت عبدالبهاء در سال ۱۳۰۰ ه.ش. (۱۹۲۱ میلادی) در آن محل مشغول به تحصیل بودند. از آن جایی که در دهه‌های اولیه و حساس ولایت امر حضرت شوقی افندی، مهم‌ترين هیئت‌های اداری بهائی در کشورهای انگلیسی‌زبان قرار داشتند، توانایی ایشان در بیان و توضیح و تفسیر مفاهیم بهائی به زبان انگلیسی، منبع هدايتی ارزشمند برای پیروان جدید دیانت بهائی در دنیای غرب فراهم می‌آورد.

تسلط فوق‌العادۀ حضرت ولی‌امرالله بر زبان و انتخاب دقیق و موشکافانۀ واژگان، معیاری برای همۀ مترجمان بهائی تعیین نمود. ایشان آثار اصلی حضرت بهاءالله همچون کلمات مکنونه (۱۳۰۸ ه.ش.، ۱۹۲۹ میلادی)، کتاب ایقان (۱۳۱۰ ه.ش.، ۱۹۱۰ میلادی) و لوح ابن ذئب (۱۳۲۰ه.ش.، ۱۹۴۰ میلادی) را به انگلیسی ترجمه نمودند و گزیده‌هایی از آن آثار و سایر متون بنیادی را در مجموعه‌هایی همچون منتخباتی از آثار حضرت بهاءالله (۱۳۱۴ه.ش.، ۱۹۳۵ میلادی) و ادعیه و مناجات‌های حضرت بهاءالله (۱۳۱۷ ه.ش.، ۱۹۳۸ میلادی) تنظیم نمودند. به علاوه، ایشان تعداد بی‌شماری از مناجات‌ها و بیانات حضرت بهاءالله، حضرت باب و حضرت عبدالبهاء را ترجمه و در نامه‌های خود از آن‌ها استفاده ‌نمودند. حضرت شوقی افندی، همچنین روایت معتبری از تاریخ سال‌های اولیۀ امر به نام «مطالع الانوار» را به زبان انگلیسی بازآفرینی کردند (۱۳۱۱ ه.ش.، ۱۹۳۲ میلادی).