ایّام متبرّکۀ بهائی

۱ یا قلم الاعلی قد اتی ربیع البیان بما تقرّب عید الرّحمن قم بین ملأ الانشآء بالذّکر و الثّنآء علی شأن یجدّد به قمیص الامکان و لا تکن من الصّامتین. قد طلع نیّر الابتهاج من افق سمآء اسمنا البهّاج بما تزیّن ملکوت الاسمآء باسم ربّک فاطر السّمآء قم بین الامم بهذا الاسم الاعظم و لا تکن من الصّابرین.

۲ انّا نراک متوقّفاً علی اللّوح هل اخذتک الحیرة من انوار الجمال او الاحزان بما سمعت مقالات اهل الضّلال. ایّاک ان یمنعک شئ عن ذکر هذا الیوم الّذی فیه فکّ رحیق الوصال باصبع القدرة و الجلال و دعی من فی السّموات و الارضین. ءاخترت الاصطبار بعد ما وجدت نفحات ایّام اللّه ام کنت من المحتجبین.

۳ یا مالک الاسمآء و فاطر السّمآء لست محتجباً من شئونات یومک الّذی اصبح مصباح الهدی بین الوری و آیة القدم لمن فی العالم. لو کنت صامتاً هذا من حجبات خلقک و بریّتک و لو کنت ساکناً انّه من سبحات اهل مملکتک. تعلم ما عندی و لا اعلم ما عندک انّک انت العلیم الخبیر. واسمک المهیمن علی الاسمآء لو جآئنی امرک المبرم الاعلی لاحییت من علی الارض بالکلمة العلیا الّتی سمعتها من لسان قدرتک فی ملکوت عزّک و بشّرتهم بالمنظر الابهی مقام فیه ظهر المکنون باسمک الظّاهر المهیمن القیّوم.

۴ یا قلم هل تری الیوم غیری این الاشیآء و ظهوراتها و این الاسمآء و ملکوتها و البواطن و اسرارها و الظّواهر و آثارها قد اخذ الفنآء من فی الانشآء و هذا وجهی الباقی المشرق المنیر.

۵ هذا یوم لا یری فیه الّا الانوار الّتی اشرقت و الاحت من افق وجه ربّک العزیز الکریم. قد قبضنا الارواح بسلطان القدرة و الاقتدار و شرعنا فی خلق بدیع فضلاً من عندنا و انا الفضّال القدیم.

۶ هذا یوم فیه یقول اللّاهوت طوبی لک یا ناسوت بما جُعلت موطأ قدم اللّه و مقرّ عرشه العظیم و یقول الجبروت نفسی لک الفدآء بما استقرّ علیک محبوب الرّحمن باسمه الّذی به وعد ما کان و ما یکون. هذا یوم فیه تعطّر کلّ عطر من عطر قمیصی الّذی تضوّع عرفه بین العالمین. هذا یوم فیه فاض بحر الحیوان من فم مشیّة الرّحمن هلمّوا و تعالوا یا ملأ الاعلی بالارواح و القلوب.

۷ قل هذا مطلع الغیب المکنون لو انتم من العارفین و هذا مظهر الکنز المخزون ان انتم من القاصدین و هذا محبوب ما کان و ما یکون لو انتم من المقبلین.

۸ یا قلم انّا نصدّقک فیما اعتذرت به فی الصّمت. ما تقول فی الحیرة الّتی نراک فیها.

۹ یقول انّها من سکر خمر لقآئک یا محبوب العالمین.

۱۰ قم بشّر الامکان بما توجّه الرّحمن الی الرّضوان ثمّ اهد النّاس الی الجنّة الّتی جعلها اللّه عرش الجنان. انّا جعلناک الصّور الاعظم لحیوة العالمین.

۱۱ قل تلک جنّة رقم علی اوراق ما غرس فیها من رحیق البیان قد ظهر المکنون بقدرة و سلطان. انّها لجنّة تسمع من حفیف اشجارها یا ملأ الارض و السّمآء قد ظهر ما لا ظهر من قبل و اتی من کان غیباً مستوراً فی ازل الآزال و من هزیز اریاحها قد اتی المالک و الملک للّه و من خریر مآئها قد قرّت العیون بما کشف الغیب المکنون عن وجه الجمال ستر الجلال.

۱۲ و نادت فیها الحوریّات من اعلی الغرفات ان ابشروا یا اهل الجنان بما تدقّ انامل القدم النّاقوس الاعظم فی قطب السّمآء باسم الابهی و ادارت ایادی العطآء کوثر البقآء تقرّبوا ثمّ اشربوا هنیئاً لکم یا مطالع الشّوق و مشارق الاشتیاق.

۱۳ هذا یوم فیه طلع مطلع الاسمآء من سرادق الکبریآء منادیاً بین الارض و السّمآء یا اهل الرّضوان دعوا کأوس الجنان و ما فیها من الکوثر الحیوان لانّ اهل البهآء دخلوا جنّة اللّقآء و شربوا رحیق الوصال من کأس جمال ربّهم الغنیّ المتعال.

۱۴ یا قلم دع ذکر الانشآء و توجّه الی وجه ربّک مالک الاسمآء ثمّ زیّن العالم بطراز الطاف ربّک سلطان القدم لانّا نجد عرف یوم فیه تجلّی المقصود علی ممالک الغیب و الشّهود باسمآئه الحسنی و شموس الطافه الّتی ما اطّلع بها الّا نفسه المهیمنة علی من فی الابداع.

۱۵ لا تنظر الخلق الّا بعین الرّأفة و الوداد لانّ رحمتنا سبقت الاشیآء و احاط فضلنا الارضین و السّموات. هذا یوم فیه یسقی المخلصون کوثر اللّقآء و المقرّبون سلسبیل القرب و البقآء و الموحّدون خمر الوصال فی هذا المــٔـال الّذی فیه ینطق لسان العظمة و الاجلال الملک لنفسی و انا المالک بالاستحقاق.

۱۶ اجتذب القلوب بندآء المحبوب قل هذا لحن اللّه لو انتم تسمعون و هذا مطلع وحی اللّه لو انتم تعرفون و هذا مشرق امر اللّه لو انتم توقنون و هذا مبدء حکم اللّه لو انتم تنصفون. هذا لهو السّرّ الظّاهر المستور لو انتم تنظرون. قل یا ملأ الانشآء دعوا ما عندکم باسمی المهیمن علی الاسمآء و اغتمسوا فی هذا البحر الّذی فیه سترت لئالی الحکمة و التّبیان و تموّج باسمی الرّحمن کذلک یعلّمکم من عنده امّ الکتاب.

۱۷ قد اتی المحبوب و بیده الیمنی رحیق اسمه المختوم طوبی لمن اقبل و شرب و قال لک الحمد یا منزل الآیات. تاللّه ما بقی من امر الّا و قد ظهر بالحقّ و ما من نعمة الّا و قد نزلت بالفضل و ما من کوثر الّا و قد ماج فی الکأوب و ما من قدح الّا و قد اداره المحبوب اقبلوا و لا توقّفوا اقلّ من آن.

۱۸ طوبی للّذین طاروا باجنحة الانقطاع الی مقام جعله اللّه فوق الابداع و استقاموا علی الامر بحیث ما منعتهم اوهام العلمآء و لا جنود الآفاق. یا قوم هل منکم من احد یدع الوری مقبلاً الی اللّه مالک الاسمآء و یضع ما عند النّاس بسلطان اسمی المهیمن علی الاشیآء آخذاً بید القدرة ما امر به من لدی اللّه عالِم السّرّ و الاجهار. کذلک نزلت النّعمة و تمّت الحجّة و اشرق البرهان من افق الرّحمن. انّ الفوز لمن اقبل و قال لک الحمد یا محبوب العالمین و لک الحمد یا مقصود العارفین.

۱۹ افرحوا یا اهل اللّه بذکر ایّام فیها ظهر الفرح الاعظم بما نطق لسان القدم اذ خرج من البیت متوجّهاً الی مقام فیه تجلّی باسمه الرّحمن علی من فی الامکان. تاللّه لو نذکر اسرار ذاک الیوم لینصعق من فی الملک و الملکوت الّا من شآء اللّه المقتدر العلیم الحکیم.

۲۰ اذاً اخذ سکر خمر الآیات مظهر البیّنات و ختم البیان بذکر انّه لا اله الّا انا المتعالی المقتدر العزیز العلّام.

۱ یا قلم الابهی بشّر الملأ الاعلی بما شقّ حجاب السّتر و ظهر جمال اللّه من هذا المنظر الاکبر بالضّیآء الّذی به اشرقت شموس الامر عن مشرق اسمه العظیم. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد ظهر عن افق فضل منیع.

۲ هذا عید فیه زیّن کلّ الاشیآء بقمیص الاسمآء و احاط الجود کلّ الوجود من الاوّلین و الآخرین. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد اشرق عن مطلع قدس لمیع.

۳ اخبر حوریّات البقآء بالخروج عن الغرف الحمرآء علی هیئة الحورآء و الظّهور بین الارض و السّمآء بطراز الابهی ثمّ اذن لهنّ بان یدرن کأس الحیوان من کوثر الرّحمن علی اهل الاکوان من کلّ وضیع و شریف. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد ظهر عن افق القدس بجذب بدیع.

۴ ثمّ امر الغلمان الّذین خُلقوا بانوار السّبحان لیخرجنّ عن الرّضوان بطراز الرّحمن و یدیرنّ باصابع الیاقوت لاهل الجبروت من اصحاب البهآء کأوس البقآء لتجذبهم الی جمال الکبریآء هذا الجمال المشرق المنیر. فیا حبّذا هذا عید اللّه قد ظهر عن مطلع عزّ رفیع.

۵ تاللّه هذا عید فیه ظهر جمال الهویّة من غیر ستر و حجاب بسلطان ذلّت له اعناق المنکرین. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد ظهر بسلطان عظیم.

۶ هذا عید فیه رفع القلم عن الاشیآء بما ظهر سلطان القدم عن خلف حجاب الاسمآء اذاً یا اهل الانشآء سرّوا فی انفسکم بما مرّت نسائم الغفران علی هیاکل الاکوان و نفخ روح الحیوان فی العالمین. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد ظهر عن مطلع قدس لمیع.

۷ ایّاکم ان تجاوزوا عن حکم الادب و تفعلوا ما تکرهه عقولکم و رضاکم هذا ما امرتم به من قلم اللّه المقتدر القدیر. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد ظهر عن افق فضل منیع.

۸ هذا عید قد استعلی فیه جمال الکبریآء علی کلّ الاشیآء و نطق بین الارض و السّمآء بما شآء و اراد من غیر ستر و حجاب و هذا من فضله الّذی احاط الخلائق اجمعین و فیه استقرّ هیکل البهآء علی عرش البقآء و لاح الوجه عن افق البدآء بنور عزّ بدیع. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد ظهر عن افق فضل منیع.

۹ یا اهل سرادق العظمة ثمّ یا اهل خبآء العصمة ثمّ یا اهل فسطاط العزّة و الرّفعة غنّوا و تغنّوا باحسن النّغمات فی اعلی الغرفات بما ظهر الجمال المستور فی هذا الظّهور و اشرقت شمس الغیب عن افق عزّ قدیم. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد ظهر بطراز عظیم.

۱۰ احرموا یا ملأ الاعلی و یا اهل مدین البقآء بما ظهر حرم الکبریآء فی هذا الحرم الّذی تطوف حوله عرفات البیت ثمّ المشعر و المقام و طوفوا و زوروا ربّ الانام فی هذه الایّام الّتی ما ادرکت مثلها العیون فی قرون الاوّلین. فیا بشری هذا عید اللّه قد طلع عن افق اللّه العزیز الکریم.

۱۱ اکرعوا یا اهل الارض و السّمآء کأس البقآء من انامل البهآء فی هذا الرّضوان العلیّ الاعلی تاللّه من فاز برشح منها لن یتغیّر بمرور الزّمان و لن یؤثّر فیه کید الشّیطان و یبعثه اللّه عند کلّ ظهور بجمال قدس عزیز. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد ظهر عن منظر ربّ حکیم.

۱۲ قدّسوا یا قوم انفسکم عن الدّنیا ثمّ اسرعوا الی سدرة المنتهی فی هذا المسجد الاقصی لتسمعوا ندآء ربّکم الرّحمن فی هذا الرّضوان الّذی خلق بامر السّبحان و خرّ لدی بابه اهل خبآء قدس حفیظ. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد لاح عن افق مجد منیع.

۱۳ ایّاکم یا قوم ان تحرموا انفسکم من نفحات هذه الایّام و فیها تهبّ فی کلّ حین رائحة القمیص من غلام عزّ منیر. فیا مرحبا هذا عید اللّه قد اشرق عن مشرق اسم عظیم.

۱ یا الهی لک الحمد بما طلع فجر عیدک الرّضوان و فاز فیه من اقبل الیک یا ربّنا الرّحمن. کم من احبّآئک یا الهی یرکضون فی برّ الشّام شوقاً لجمالک و مُنعوا عن الورود فی ساحة عزّ احدیّتک بما اکتسبت ایادی اعدآئک من الّذین کفروا بک و بسلطانک.

۲ ای ربّ فانظر طغاة بریّتک بلحاظ قهرک. وعزّتک قد بلغوا فی الظّلم الی مقام لا یقدر احد ان یحصیه الّا نفسک العلیم. قد رضوا احبّتک بالسّجن و الدّخول فیه و هم لا یرضون بذلک بغیاً علی مظهر امرک. طوبی لبصیر یری فی کلّ ما یرد علیه فی سبیلک علوّ مقامه و اعلآء امرک یا اله العالمین.

۳ وعزّتک لو یجتمعنّ من علی الارض کلّها علی ضرّ احد من اهل البهآء لا یقدرنّ لانّ کلّ ما یرونه ضرّاً لاصفیآئک انّه نور لهم و نار لاعدآئک. لو لا استقرّ مطلع قیّومیّتک فی السّجن الاعظم کیف ینتشر امرک و یظهر سلطانک و یعلن اقتدارک و تبرهن آیاتک. یا لیت حملت کلّ البلایا علی نفسی حبّاً لک و لخلقک.

۴ ای ربّ فافتح عیون عبادک لیروک فی کلّ الاحوال مستویاً علی عرش عظمتک و مهیمناً علی من فی ارضک و سمآئک. انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا اله الّا انت المقتدر القدیر.

۱ … در یوم اوّل که جمال قدم بر عرش اعظم در بستانیکه برضوان نامیده شد مستوی لسان عظمت بسه آیۀ مبارکه نطق فرمود یکی آنکه سیف در این ظهور مرتفع است و آخر قبل از الف سنه هر نفسی ادّعا نماید باطل است و سنه سنۀ کامله است تفسیر و تأویل در اینفقره حرام است و ثالث حقّ جلّ جلاله در آن حین بر کلّ اشیا بکلّ اسما تجلّی فرمود.

۲ و این فقره از بعد نازل ولکن فرمودند این فقره هم با آن سه در یکمقام است و آن اینکه آنچه از اسامی تلقاء وجه ذکر شود کل حیّاً میّتاً بذکر مالک قدم فائز میشوند طوبی للفائزین.…

۱ شمس الکلمات من افق بیان ملیک الاسمآء و الصّفات قد کانت فی احسن السّاعات بانوار اللّه علی الحقّ مشهوداً. روح التّبیان من قلم السّبحان علی هیاکل اهل الاکوان قد کان بالفضل مبذولاً. سرّ الاسرار عن خلف الاستار بارادة اللّه العزیز المختار قد کان بین الاخیار بالحقّ مذکوراً.

۲ یخاطب اللّه هیاکل المقدّسین الّذین خلقوا من الکلمة الاولی الّتی خرجت من فم اللّه المقتدر العلیّ الاعلی ثمّ الملأ الاعلی ثمّ الّذین قدّسهم اللّه عن ادراک من فی الارض و السّمآء و بعثهم اللّه من مشیّته الخفیّة المتعالیة عن عرفان اهل الانشآء بان استبشروا فی انفسکم بما جآء احسن الاحیان و ظهرت السّاعة الّتی طافت حولها السّاعات الّتی وعدتم بها فی الواح اللّه المقتدر العزیز الرّحمن و طلع عن مشرق القیّوم الفجر المکتوم بهذا الاسم المکنون و نوّر به کلّ ما کان و ما یکون. تبارک الکریم مُظهر هذا الفضل العظیم.

۳ قد ظهر یوم اللّه الموعود و استقرّ فیه مظهر المعبود علی عرش اسمه الودود و تجلّی بشمس الفضل علی کلّ شاهد و مشهود. انتم یا ملأ الحدود انقطعوا عمّا عندکم ثمّ زیّنوا هیاکلکم بالطّراز المحمود ثمّ انظروا بالنّظر الاطهر جمال اللّه الانور الّذی استقرّ علی العرش الاعظم بسلطانه المهیمن العزیز القدیر. سبحان المحبوب قد اظهر الجمال المستور بسلطان مبین.

۴ قد انتهت الایّام الی احسن الیوم و بلغت الاوقات الی اشرف الوقت و اراد الغیب المکنون بان یظهر بکلّ الافضال علی من فی الارض و السّمآء و یبرهن ظهور اللّه و استعلآئه ثمّ سلطنة اللّه و کبریآئه علی من فی جبروت الامر و الخلق لیتمّ نعمته علی بریّته و احسانه علی خلقه فلمّا ظهر خطفت ابصار المنتظرین الّا الّذین عصمهم اللّه بسلطانه و طهّر عیونهم عن حجبات العالمین. تبارک الّذی ظهر بالحقّ بطراز بدع منیر.

۵ و لمّا بلغ میقات الظّهور فی هذا الیوم المسطور شقّ حجاب القدر و طلع حکم الامضآء بعد القضآء بخروج نیّر افق البقآء عن شطر الزّورآء بما اکتسبت ایدی اهل النّفاق فی هذا النّور الّذی اشرق و افاق باشراق قدس بدیع. تبارک الّذی نزّل الامریْن بسلطانه الاعظم العظیم.

۶ و من هذا الظّهور استبشرت حقائق کلّ الاشیآء و کلّ اخذوا کأس السّرور بانامل الوجد و الشّوق و شربوا منها الرّحیق الطّهور علی حبّ هذا الجمال الّذی ظهر بالحقّ بطراز اللّه الملک العدل الحکیم. تبارک الّذی اجتذب بهذا الظّهور افئدة المقرّبین.

۷ قل هذا یوم ما رقم مثله من القلم الاعلی و ما ادرک شبهه الملأ الاعلی و لا حقائق النّبیّین و المرسلین. تبارک الّذی بعث هذا الیوم المبارک المقدّس العزیز البدیع.

۸ و فیه اهتزّت ارکان العرش شوقاً لاستوآء اللّه علیه ثمّ تحرّکت ارکان کرسیّ رفیع. تبارک اللّه مظهر هذا الجذب الّذی اخذ العالمین.

۹ و فیه اشرقت شمس الجمال عن افق وجه اللّه الکبیر المتعال و امطرت سحاب الافضال و اثمرّت اشجار الفردوس بالاثمار الّتی جعلها اللّه مخصوصة لمن اقبل الیه فی هذا الظّهور بقلب منیر. تبارک اللّه الّذی قدّر هذا الفضل العظیم.

۱۰ و فیه خرجت الارواح عن الابدان للنّظر الی جمال القدم من غیر ستر و حجاب. تبارک الّذی اظهر هذا الیوم الکبیر.

۱۱ و فیه تصوّر الرّوح الاعظم علی احسن الصُّوَر و ظهر من الافق الاعلی و استقرب الی المنظر الابهی بضیآء هلّل من اشراقه الحورآء الی ان وقف تلقآء الوجه فی الهوآء بطراز انجذبت منه افئدة المرسلین. تبارک اللّه موجد هذا الملک الکریم.

۱۲ و خرج اهل الفردوس ثمّ اهل حظائر القدس و مواقع الانس ثمّ اهل الجنان و الّذینهم استقرّوا خلف سرادق السّتر و الکتمان من قصورهم و اماکنهم و کانوا یتخافتون بینهم و یستخبر بعضهم بعضاً ما وقع فی الابداع کانّ مالک القدم قد ظهر بذاته لذاته ثمّ لخلقه و عباده من جبروت الاختراع بسلطان عظیم. تبارک اللّه محدث ما یرید بامره الغالب القدیر.

۱۳ و نادی الرّوح بندآء احاط الممکنات و قال قد قرّت عیونکم یا سکّان الارضین و السّموات ثمّ یا مظاهر الاسمآء و الصّفات ثمّ یا اهل لجج الکبریآء ورآء عوالم الذّکر و الاشارات الیوم یوم فیه یسقی اللّه العلیّ الاعلی بنفسه المقدّس الابهی کوثر القرب و اللّقآء کلّ وضیع و شریف. تبارک اللّه الّذی ظهر بکلّ الفضل فی هذا الیوم العظیم.

۱۴ و هذا یوم قد شقّ فیه الحجاب الاکبر و ظهر المنظر الاطهر و فیه ابتسم ثغر اللّه شوقاً للقآئه و فتحت ابواب الوصال علی مظاهر الجمال و الاجلال ثمّ علی الّذین خرقوا سبحات الجلال بسلطان اللّه المقتدر العلیم الحکیم و فُتحتْ السن الوجود من الغیب و الشّهود بان تبارک اللّه احسن المبدعین.

۱۵ حینئذ منع الرّوح الاعظم عن النّدآء و اخذ جذب اللّه اهل مدائن البقآء ثمّ اهل الغرفات الحمرآء ثمّ اهل ملکوت الاسمآء و کلّ نزلوا عن مواقعهم الی ان وقفوا فی مقابلة الرّأس بین الارض و السّمآء بخضوع و خشوع بدیع. تبارک اللّه مظهر هذا الامر المبرم العزیز المنیع.

۱۶ و ارتفعت اصواتهم بالتّکبیر و التّهلیل فی هذا الیوم الجلیل الّذی ما کان نوره من الشّمس و ضیآئها بل من نور وجه اللّه الملک المتعالی الکریم. تبارک اللّه الّذی اظهره بالحقّ و فیه بعث العالمین.

۱۷ و نادی مناد آخر من شطر المنظر الاکبر تاللّه هذا یوم قد شقّت فیه حجبات الاضداد و هبّت نسائم الاتّحاد و اتی مالک الایجاد علی ظلل الکبریآء فی یوم المیعاد بسلطان مبین. تبارک اللّه الّذی نزل بالحقّ من جبروت قدس رفیع.

۱۸ و هذا یوم فیه اتّحد المآء و النّار و کشفت الاستار عن وجه الاسرار بما ظهر جمال المختار بطراز نفسه المهیمن العزیز الجمیل. فیا حبّذا هذا یوم فیه قرّت عیون المقرّبین.

۱۹ فلمّا اخذ فرح اللّه کلّ ما سوىٰه فکّ الرّوح الاعظم شفتیه مرّة اخری نادی و قال یا اهل ملکوت السّموات و الارض ثمّ یا اهل جبروت الامر و الخلق طوبی لآذانکم بما سمعتم آیات الوصل و الوصال فاستمعوا حدیث البعد و الفراق بما اراد ان یخرج من شطر العراق نیّر الآفاق بما اکّد هذا المیثاق فی اوراق اللّه المقتدر العلیم الحکیم.

۲۰ قد فزع بهذا النّدآء سکّان الارض و السّمآء و ارتفع ضجیجهم و صریخهم علی شأن خرّت الوجوه علی التّراب بحزن عظیم. فیا عجبا من هذا الفراق الاصعب العظیم. و تحیّر بهذا النّدآء ملأ الغیب و الشّهود و بلغوا فی تلک الحالة الی مقام نست الکاف رکنها النّون و الحبیب جمال محبوبه العزیز الحمید. فوا حزنا من هذا القضآء المثبت المبین.

۲۱ فلمّا بلغ الامر الی هذا المقام تحرّک جمال القدم فی نفسه و تحرّک کلّ الاشیآء فی سرّها و جهرها الی ان قام و قامت بقیامه القیامة العظمی بین السّموات و الارضین. حینئذ نادی الرّوح مرّة بعد اخری قدّام الوجه یا اسرافیل تاللّه الحقّ قد خُلقتَ لهذا الیوم انفخ فی الصّور فی هذا الظّهور لیحیی به کلّ عظم رمیم. فنفخ کما اُمر و انصعق کلّ من فی السّموات و الارض ثمّ نفخ فیه اخری اذاً هم قیام ینظرون هذا المنظر الکریم و نطقوا بان تبارک اللّه احسن الخالقین.

۲۲ و مشی جمال القدم و کان یمشی امامه ملکوت الوحی و ورآئه جبروت الالهام و عن یمینه لاهوت الامر و عن یساره جنود المقرّبین. فیا حبّذا هذا الامر الظّاهر البدیع.

۲۳ الی ان بلغ صحن البیت حینئذ وقعت علی رجلیه وجوه ملأ القدس ثمّ تزلزلت ارکان البیت من فراق اللّه المقتدر العزیز القدیر و ناحت قبائل اهل المدائن کلّها و اضطربت افئدة الطّائفین. فیا حزنا من هذا الفراق الّذی به انفصلت ارکان العالمین.

۲۴ و توقّف جمال المحبوب بما سمع العویل و الاضطراب من سکّان التّراب و بکت عین العظمة من بکآئهم و ورد علیه من ضجیج احبّآئه ما لا حمله من فی السّموات و الارضین.

۲۵ ثمّ مشی مرّة اخری الی ان بلغ قرب ستر الحجاب شاهد قدّام رجله طفلاً رضیعاً انقطع عن ثدی امّه اخذ ذیل اللّه بانامل الرّجآء و دعاه بندآء ضعیف و بذلک ستر غبار الحزن وجه کلّ ذی شعور و مرّت نسائم الهمّ علی الخلائق اجمعین. فوا اسفا من هذا الحزن الّذی به تغیّرت وجوه المخلصین. و لو لا عصمة اللّه لانفطرت فی ذلک الحین السّموات السّبع و خسفت الارض باهلها و اندکّ کلّ جبل شامخ رفیع.

۲۶ ثمّ رفع انامل القوّة ستر حجاب العظمة و طلع عن خلفه جمال العزّة بسلطان عظیم. فلمّا اراد الخروج عن الباب ذات اللّه العزیز الوهّاب نادی الرّوح فی آخر ندآئه تاللّه قد خرج محبوب العالمین عن بیته بما اکتسبت ایدی الظّالمین.

۲۷ ثمّ بکی فی نفسه و بکی ببکآئه اهل الارض و السّمآء و الواقفون فی الهوآء ثمّ الطّائفون حول جمال الکبریآء و قال فاعلموا بانّ فی الخروج فی یوم الظّهور لآیات ثمّ بیّنات للعارفین لعلّ اهل الارض و السّمآء بهذا الخروج فی هذا الیوم الابدع الاعلی یخرجنّ عن حجبات النّفس و الهوی و یتقرّبنّ الی اللّه العلیّ الابهی و ینقطعنّ عمّا خلق فی الدّنیا و ما قدّر فی ملکوت الانشآء کذلک اراد اللّه لهم فضلاً من عنده و انّه لهو الفضّال الغفور الکریم. تبارک اللّه مظهر هذا الفضل الاظهر المنیع.

۲۸ خرج سلطان البقآء متوجّهاً الی شطر القضآء مع جنود الغیب و الشّهادة و من قدّامه یسمع حنین العاشقین و عن ورآئه عویل المشتاقین الی ان بلغ الشّطّ حینئذ تفرّد من اصفیآئه و فارق عنهم کانّ الرّوح فارق عن اجساد هؤلآء المخلصین. و وصّاهم بالصّبر و الاصطبار و امرهم بتقوی اللّه المقتدر العزیز المختار و مرّ عن الشّطّ الی ان دخل روضة الرّضوان و استقرّ فیها علی العرش بسلطانه الابدع البدیع. تبارک الکریم مبدع هذا الفضل العمیم.

۲۹ فلمّا استوی جمال القدم تجلّی باسمه القیّوم علی کلّ الاشیآء لیثبت ما رقم من القلم الاعلی من لدی اللّه العلیّ الاعلی ثمّ تجلّی باسمه الغنیّ علی الغیب و الشّهود ثمّ باسمه الظّاهر علی ما هو المذکور و المستور و باسمه الاعظم علی مظاهر القدم و سائر الامم و باسمه العلیم علی مطالع الاسمآء طوبی لمن اقبل الی ما ظهر من الفضل الاعظم فی هذا الیوم العظیم. فیا حبّذا هذا الاستوآء الّذی به استقرّت افئدة المقرّبین و استقربت قلوب العارفین و استضآئت وجوه المقبلین و تزکّت نفوس المتوجّهین و قرّت عیون الملأ العالین و فتح لسان کلّ شیٴ من الغیب و الشّهود بثنآء اللّه الملک العزیز الجمیل. فیا حبّذا ذاک الشّذا الّذی منه تضوّع رائحة مسک المعانی بین العالمین.

۳۰ و کان حین الاستوآء حین قیام العباد لصلوة العصر للّه العزیز الجمیل و فی ذلک لآیات للموقنین و بیّنات للمتفرّسین و اشارات للمتبصّرین. و توقّف فی الرّضوان جمال الرّحمن اثنی ‌عشر یوماً و فی کلّ یوم و لیلة یطوفنّ حول سرادق العظمة و خبآء العصمة قبائل الملأ الاعلی و الملئکة المقرّبون و ارواح المرسلین و یحفظنّ و یحرسنّ اهل اللّه من جنود الشّیاطین. تبارک اللّه الّذی اظهر هذا المقام العزیز المنیع.

۳۱ و فی کلّ حین ینزل اهل غرفات الجنان باباریق من کوثر الظّهور و اکواب من السّلسبیل الطّهور و یسقون بها اهل خبآء المجد و فسطاط عزّ منیر. تبارک اللّه مظهر هذا الفضل الامنع المحیط.

۳۲ فلمّا تمّ میقات الجلوس و اتی حکم الرّکوب حینئذ قام جمال الرّحمن و خرج عن الرّضوان و رکب علی خیر حصان. تبارک السّبحان الّذی ظهر بین الاکوان بسلطانه الّذی استعلی علی السّموات و الارضین.

۳۳ فلمّا خرج ضجّ الرّضوان و اشجاره و اوراقه و اثماره و جداره و هوآئه ثمّ ارضه و بنآئه و استبشر اهل البراری و الصّحاری ثمّ کثیبها و ترابها.

۳۴ کذلک استوی جمال الکبریآء علی رفرف البقآء بما کان ناظراً الی حکم القضآء الّذی رقم من اصبع اللّه العلیّ الابهی علی الورقة المبارکة البیضآء و کذلک قصصنا لکم یوم الظّهور و ما ورد فیه من الخروج بما اکتسبت ایدی یأجوج الّذین کفروا و اشرکوا باللّه المقتدر العزیز الکریم.

۱ ای ربّ یا الهی کلّما ارید ان افتح لسانی ببدائع اذکار عزّ وحدانیّتک او احرّک شفتَیَّ بما الهمتنی من جواهر اسرار صنع فردانیّتک اشاهد بانّ کلّ شیٴ کان ناطقاً بثنآء نفسک و ذاکراً ببدائع ذکرک و احاط ذکرک کلّ من فی السّموات و الارض علی المقام الّذی کلّ شیٴ بکینونته کان دلیلاً لبدائع ظهورات عزّ ذکرک و مدلّاً لاظهار بدائع آیات قدس توحیدک و بذلک اخجل و یخجل الذّاکرون عن الارتقآء الی سموات ذکرک و اکلّ و یکلّ النّاطقون عن العروج الی معارج عزّ ثنآئک.

۲ فسبحانک سبحانک ما اعلی بدائع اکرامک علی خلقک بحیث جعلت کلّ الاشیآء تذکرة للمتذکّرین من خلقک و منادیاً للغافلین من بریّتک. فوعزّتک لن یشهد العارفون فی الموجودات الّا بدائع ظهورات صنع احدیّتک و لن ینظروا فی الممکنات الّا جواهر اسرار عزّ سلطنتک.

۳ و انّی فوعزّتک یا محبوبی کلّما انظر الی السّمآء و ارتفاعها لن التفت الّا ببدائع ارتفاع سلطان عزّ امرک و اقتدارک و کلّما ارجع لحظات النّظر الی الارض و ما قدّر فیها لن اشاهد الّا بدائع ظهورات سکونک و استقرارک و کلّما اتوجّه یا الهی الی البحور و امواجها اسمع بانّها تذکّرنی بتموّجات غمرات ابحر قدرتک و غنآئک و لا اشاهد من الشّمس الّا بدائع اشراق انوار قدس وجهک و لقآئک و لا من الاریاح الّا هبوب نسائم عزّ وصلک و وصالک و لا من الاشجار الّا ظهورات اثمار علمک و حکمتک و لا من الاوراق الّا دفاتر اسرار ما کان بامرک و ما یکون بقدرتک.

۴ فسبحانک یا الهی عجزتُ و عجز المقرّبون عن احصآء ادنی آیة من خلقک لانّک جعلت کلّ شیٴ مرءاتاً لظهورات صنعک و بروزات حکومتک و مع هذا العجز الّذی احاطنی و احاط کلّ شیٴ و مع هذا الافتقار الّذی اخذنی و اخذ کلّ شیٴ کیف یقدر احد ان یتقرّب الی ابواب حرم عرفانک او یخطر بقلب احد الوصول الی مدینة اجلالک. فسبحانک سبحانک لم تزل کنت مقدّساً عن عرفان خلقک لانّ عرفانهم لن یحدث الّا من اوهامهم الّتی ترجع الیهم و انّک کنت بنفسک الحقّ مقدّساً عنهم و عمّا عندهم و عن عرفان کلّ من فی السّموات و الارضین لا اله الّا انت العزیز الجمیل.

۵ اذاً یا الهی لمّا اعترفت بنفسی و لسانی و کینونتی و ظاهری و باطنی بالجریرات الّتی لم تر مثلها عین الابداع و لا افئدة اهل الاختراع اسئلک بان تعفو عنّی و عن احبّآئک کلّ ما تُرک عنّا من سننک و احکامک. ثمّ اخلعنا یا الهی من قمیص الغفران فی هذا الیوم الّذی فیه استویت علی عرش فضلک و افضالک بکلّ اسمآئک و صفاتک و فیه اشرقت شمس جمالک عن افق اجلالک و ظهرت آیات عزّ سلطنتک عن مخزن افضالک و فیه هبّت روائح الوصل علی کلّ من سکن فی ارضک و سمآئک و طلعت الکلمة المخزون عن مخزن عصمتک و اقتدارک.

۶ و اشهد یا الهی بانّک ما قدّرت لهذا الیوم شبهاً فی مظاهر ایّام ابداعک و لا مثلاً فی کلّ ما اخترعته باختراعک و هذا اوّل یوم اختصصته بین الایّام و اخترته عن کلّ الازمان و جعلته سلطان الایّام بین الانام لانّ فیه ظهرت شئونات عزّ قدرتک و ظهورات قدس احدیّتک و جعلت نوره مقدّساً عن اشراق الشّمس و القمر و النّجوم و عن کلّ نور عالی منیع و ضیآء مشرق لمیع بل نوّرته یا محبوبی بانوار عزّ کینونتک و بهآء ضیآء قدس ذاتیّتک.

۷ فتعالی هذا الیوم الّذی فیه تجلّیت علی الممکنات بتجلّیات انوار عزّ فردانیّتک و اشرقت علی الموجودات بظهورات قدس سلطان وحدانیّتک و فیه کشفت حجبات السّتر عن وجه جمالک و احترقت سبحات الوهم عن وجه الخلق بعنایتک و دعوت الکلّ الی وصلک و لقآئک. فتباهی هذا الیوم الّذی فیه تموّجت ابحر العزّ و الفضل و جرت انهار الجود و العدل و استرقی الجود الی المقام الّذی قام کلّ کلیل بثنآء نفسک و کلّ عم بملاحظة انوار جمالک و کلّ اصمّ لاستماع نغمات عزّ ورقآء احدیّتک.

۸ و فیه استغنی کلّ فقیر ببدائع عزّ غنآئک و عزّ کلّ ذلیل بظهورات عزّک و اعتزازک و شرب کلّ عاصی عن خمر غفرانک و کلّ سقیم عن ابحر جود شفآئک و دخل کلّ مأیوس فی ظلّ سدرة رجآئک و انعامک و کلّ محروم فی شاطی فضلک و اکرامک.

۹ عمیت عین لا تراک فیه جالساً علی عرش سلطنتک و لا تشهدک مهیمناً علی ما خلقته من مظاهر اسمآئک و صفاتک. ایشتبه یا الهی شیٴ من ظهوراتک بظهورات خلقک لا فوعزّتک کلّ ما یظهر منک و من عندک یستضیٴ کالشّمس فی وسط سمآء عدلک و دونه معدوم عنده ولو یکون من جواهر خلقک او سواذج صنعک لانّک کما لم تتّخذ لنفسک شریکاً و کذلک کلّ ما یظهر منک لن یتّخذ لنفسه شبیهاً. ولو انّک تجلّیت علی کلّ شیٴ بتجلّیات انوار عزّ احدیّتک و لا یظهر من شیٴ شیٴ الّا و قد یظهر من عندک و یحدث بامرک ولکن ما یظهر من نفسک لیکون ابهی و اعلی عن کلّ ما یظهر بین سمآئک و ارضک و بذلک یظهر آیات عزّ سلطنتک علی کلّ بریّتک و تتمّ حجّتک علی کلّ خلقک.

۱۰ اذاً یا الهی لمّا احاط فضلک کلّ الممکنات و الاح انوار وجهک علی الموجودات اسئلک بهذا الیوم و بالصّدور الّتی جعلتَها مخزن علمک و الهامک و منبع وحیک و عرفانک ان تظهر عن مشرق امرک آیات عزّ نصرک و عن سمآء فضلک امطار رحمتک و عن سلطان ارادتک بدائع فرجک لیتخلّص بذلک احبّآئک من اعدآئک و اخلّآئک عن عصاة عبادک لیذکروک یا الهی باعلی صوتهم فی جبروت اسمآئک و یعبدوک بارکانهم فی ملکوت صفاتک لیرتفع بذلک اسمک و تعلو حجّتک و یظهر برهانک و یکمل احسانک و تتمّ نعمتک و تعلن آیاتک و تتبرهن آثارک بحیث تملأ الارض من انوار وجهک و یبقی الملک لنفسک لا اله الّا انت القادر المقتدر العزیز القدیر.

۱۱ ثمّ اسئلک یا الهی باسمک الّذی به دلع دیک العرش فی لاهوت العمآء بتغنّیات عزّ فردانیّتک و تغرّدت ورقآء الظّهور فی ملکوت البقآء بتغرّدات سلطان وحدانیّتک و نطق روح القدس بابدع نغمات عزّ صمدانیّتک ان لا تحرم هؤلآء عن نفحات صبح قربک و لقآئک و لا تبعّدهم عن نسمات فجر وصلک و عرفانک.

۱۲ ثمّ اجعل یا الهی هذا العید مبارکاً علیهم و علی دونهم من احبّآئک ثمّ ارزقهم خیر ما قدّرت فی سمآء تقدیرک و قضآئک و الواح حفظک و امضآئک. ثمّ اهلک یا الهی فی هذه السّنة اعدآئهم بقهرک و اقتدارک ثمّ اقض لهم یا الهی کلّ ما دعوتک به و ما لا دعوتک به. ثمّ استقمهم علی حبّک و امرک بحیث لن ینقضوا میثاقک و لن ینکثوا عهدک الّذی تعاهدوا به قبل خلق السّموات و الارض. ثمّ انصرهم بابدع ما یکون فی خزائن قدرتک و کنوز قوّتک ثمّ ارزقهم یا الهی السّاعة الّتی وعدتهم بها فی قیامتک الاخری بمظهر نفسک الابهی لانّ هذا لهو المقصود من وجودهم و وجود الممکنات و علّة خلقهم و خلق الموجودات. ثمّ اجعلهم یا الهی راضین عنک فی کلّ الاحوال و انّک انت ذو الفضل و الافضال و ذو الجود و الاستقلال و انّک انت المتعالی العزیز الکریم.

۱۳ ثمّ اسئلک یا الهی بجمیع مظاهر اسمآئک و مطالع صفاتک ان لا تجعل هؤلآء من الّذینهم یعایدون فی اعیادهم بما ظهر فیها مظهر نفسک و یوقّرون و یعزّزون هذه الایّام بکمال ما ینبغی لشأنهم و قدرتهم ثمّ یحتجبون عن الّذی ظهر کلّ ذلک و ما دونه بامر من عنده و تقدیر من لدنه و بذلک یبطل کلّ اعمالهم و هم لا یشعرون فی انفسهم.

۱۴ فیا الهی اسئلک بظهور من اظهرته فی اسمک المستغاث فی هذه الایّام ثمّ بجماله ثمّ باجلاله ثمّ بابتلآئه ثمّ بنفحاته ثمّ بنغماته ثمّ بعزّه و کبریآئه ان تجعل ابصار احبّآئک مطهّرة عن حجبات الغفلة و العمی و سبحات الظّنّ و الوهم و الشّقا لیکوننّ ناظرین بسدرة امرک و بما یظهر منها من بدائع اوراق عزّ ازلیّتک و جواهر اثمار قدس احدیّتک لیذوقنّ منها و بما فیها من نعمک المخزونة و آلآء معرفتک المکنونة و ینقطعنّ بها عن دونها و انّ ذلک تمام الفضل و الخیر و اصله و معدنه و مأواه بحیث ما احاط علمک اعلی من هذا الفضل و احلی من هذا الامر و انّک انت السّلطان العالم المقتدر العزیز العلیم الحکیم.

۱ قد طلع جمال القدس عن خلف الحجاب و انّ هذا لَشییٴ عجاب.

۲ و انصعقت الارواح من نار الانجذاب و انّ هذا لامر عجاب.

۳ ثمّ افاقت و طارت الی سرادق القدس فی عرش القباب و انّ هذا لسرّ عجاب.

۴ قل کشفت حور البقآء عن وجهها النّقاب و تعالی جمال بدع عجاب.

۵ و اشرقت انوار الوجه من الارض الی السّحاب و انّ هذا لنور عجاب.

۶ و رمت بلحاظها رمی الشّهاب و انّ هذا لَرمی عجاب.

۷ و احرقت بنار الوجه کلّ الاسمآء و الالقاب و انّ هذا لفعل عجاب.

۸ و نظرت بطرفها الی اهل الارض و التّراب و انّ هذا لطرف عجاب.

۹ اذاً اهتزّت هیاکل الوجود ثمّ غاب و انّ هذا لموت عجاب.

۱۰ ثمّ ظهرت منها الشّعرة السّودآء کطراز الرّوح فی ظلمة العقاب و انّ هذا للون عجاب.

۱۱ و سطعت منها روائح الرّوح و الاطیاب و انّ هذا لمسک عجاب.

۱۲ بیدها الیمنی الخمر الحمرآء و فی الیسری قطعة من الکباب و انّ هذا لَفضل عجاب.

۱۳ و کفّها بدم العشّاق محمرّ و خضاب و انّ هذا لامر عجاب.

۱۴ و ادارت خمر الحیوان باباریق و اکواب و انّ هذا لکوثر عجاب.

۱۵ و غنّت علی اسم الحبیب بعود و رباب و انّ هذا تَغَنّ عجاب.

۱۶ اذاً ذابت الاکباد من نار و التهاب و انّ هذا لعشق عجاب.

۱۷ و اعطت رزق الجمال بِلا میزان و حساب و انّ هذا لرزق عجاب.

۱۸ فسلّت سیف الغمز علی الرّقاب و انّ هذا لضرب عجاب.

۱۹ تبسّمت و ظهرت لئالی الانیاب و انّ هذا لؤلؤ عجاب.

۲۰ اذاً صاحت افئدة اولی الالباب و انّ هذا لزهد عجاب.

۲۱ و اعرض عنها کلّ متکبّر مرتاب و ما هذا الّا معرض عجاب.

۲۲ فلمّا سمعت رجعت الی القصر بحزن و اناب و انّ هذا لَهَمّ عجاب.

۲۳ جآئت و رجعت و تعالی ذهاب و ایاب و انّ هذا لحکم عجاب.

۲۴ و ضجّت فی سرّها بندآء یفنی الوجود ثمّ یغاب و انّ هذا لحزن عجاب.

۲۵ و فتحت کوثر الفم بخطاب و عتاب و انّ هذا سلسبیل عجاب.

۲۶ و قالت لِمَ تنکروننی یا اهل الکتاب و انّ هذا لامر عجاب.

۲۷ ءانتم اهل الهدی و هل انتم الاحباب تاللّه هذا لکذب عجاب.

۲۸ و قالت ما نرجع الیکم یا ایّها الاصحاب و انّ هذا لرجع عجاب.

۲۹ و نستر اسرار اللّه من الصّحائف و الکتاب و انّ هذا امر من عزیز وهّاب.

۳۰ و لن تجدونی الّا اذا ظهر الموعود فی یوم الایاب وعمری انّ هذا لذلّ عجاب.

۱ سبحانک یا ربّنا الرّحمن هذا یوم من ایّام عیدک الّذی سمّیته بالرّضوان و اظهرت فیه سلطانک علی من فی ارضک و سمآئک بعد الّذی کلّ قاموا علی ضرّک و اطفآء نورک و فیه اشرقت شمس احدیّتک من افق البیت علی من فی الغیب و الشّهود.

۲ اسئلک یا الهی به و بالّذی جعلته مشرق وحیک و مطلع الهامک بان تقدّر لاحبّآئک خیر الدّنیا و الآخرة و تجعلهم من الّذین لا یشغلهم ما سواک عن ذکرک و ثنآئک ثمّ قوّ قلوبهم علی شأن لا یخوّفهم اقتدار الّذین کفروا بک و بآیاتک.

۳ ای ربّ اَنِرْ ابصارهم بنور معرفتک و قلوبهم ببهآء وجهک ثمّ اتّحد افئدتهم و انفسهم لیتّحد باتّحادهم اهل مملکتک.

۴ انّک انت المقتدر علی من فی ملکوت امرک و خلقک. انّک انت العزیز الکریم و الحمد لک یا اله العالمین.

۱ سبحانک اللّهمّ اسئلک بهذا الیوم و بالّذی ظهر فیه بسلطنتک و عظمتک و اقتدارک و بدموع العاشقین فی هجرک و فراقک و باحتراق افئدة المشتاقین فی شوقهم و اشتیاقهم الی جمالک بان تنزل علینا فی هذا الیوم ما ینبغی لجمالک و یلیق لکرمک و احسانک.

۲ ای ربّ نحن فقرآء قد انقطعنا عن دونک و توجّهنا الی مخزن غنآئک و هربنا عن البُعد رجآء لقربک. فانزل علینا من سمآء مشیّتک ما یجعلنا مطهّرین عن الدّنیا و شئوناتها و مطرّزین بطراز ما اردته لنا بفضلک و اعطآئک.

۳ ثمّ اسئلک یا الهی باسمک الّذی جعلته مخزن علمک و معدن وحیک و منبع الهامک و به فصّلت و الّفت بین الموحّدین و المشرکین بان تلبسنا فی هذا الیوم خلع هدایتک و اثواب مکرمتک ثمّ اجعلنا قائمین علی امرک و ناصرین لدینک و ناطقین باسمک بین ارضک و سمآئک لیملأ الآفاق من بدائع ذکرک و یستضیئ الوجوه من انوار وجهک.

۴ ای ربّ نشهد بانّک انت اللّه لا اله الّا انت لم تزل کُنتَ فی علوّ الارتفاع علی مقام انقطع عنه افئدة العارفین من عبادک و لا تزال تکون فی سموّ الامتناع علی شأن لن یطیر الی هوآء عرفانک طیور قلوب المخلصین من بریّتک.

۵ ای ربّ یشهد کلّ شیئ بوحدانیّتک و کلّ ما یطلق علیه ذکر الوجود من الغیب و الشّهود بفردانیّتک. انّک انت الّذی قدّست نفسک عن عرفان ما سواک و نزّهتَ ذاتک عن ذکر ما دونک و ما خلق فی الابداع من المعانی و الالفاظ کلّها یرجع الی الکلمة الّتی جرت من قلم امرک و اصبع تقدیرک. کلّ ذی عظمة مفقود عند عظمتک و کلّ ذی شوکة فانی لدی ظهورات عزّ شوکتک.

۶ ای ربّ تری احبّآئک بین اشقیآء خلقک. اسئلک باسمک الّذی به سعّرت نار غضبک و التهب شواظ قهرک بان تأخذ الّذینهم ظلموا علی احبّتک ثمّ انزل علینا ما نرجو من بدائع فضلک و الطافک و لا تجعلنا محروماً عن التّوجّه الیک و الاقبال الی حرم عزّ توحیدک و انّک انت المقتدر الّذی شهد بقدرتک کلّ الذّرّات فی ازل الآزال و یشهدنّ بعظمتک کلّ الممکنات. انّک انت ربّ العظمة و الکبریآء و مالک الارض و السّمآء لا اله الّا انت المقتدر العزیز المستعان.

۱ لک الحمد یا الهی بما تجلّیت فی ذلک الیوم علی کلّ الاشیآء بکلّ الاسمآء یا من لک العزّة و العظمة و الکبریآء و لک القدرة و القوّة و الآلآء. هذا یوم فیه نطق لسان اللّه الملک العلیّ الاعلی عن ملکوت البقآء الملک للّه المقتدر العلیّ الابهی.

۲ سبحانک یا مرسل الاریاح و فالق الاصباح و منزل الآیات و مظهر البیّنات ینطق کلّشیٴ بانّک انت اللّه لا اله الّا انت الملک المقتدر العلیّ العظیم. سبحانک یا فاطر السّمآء و خالق الاسمآء و المجلّی علی الاشیآء باسمک الاعظم الّذی به غرّد الورقآء علی الافنان بانّ الملک فی کلّ الاحیان للّه ربّنا الرّحمن.

۳ سبحانک یا ملیک القدم و سلطان الامم و محیی الرّمم لک الحمد حمداً تعجز عنه السن الکائنات و تنزل به امطار رحمتک علی الممکنات و تظهر به انوار وجهک لمن فی الارضین و السّموات. لک الحمد حمداً ینطق کلّ کلیل بثنآء نفسک و یقرب کلّ بعید الی مقرّ عرش عظمتک و یهدی کلّ ظمآن الی سلسبیل مرحمتک و کوثر مکرمتک حمداً به تفوح نفحات قمیص رحمانیّتک علی من فی الارض و السّمآء و تتضوّع فوحات اوراد رضوانک علی سکّان مدائن البقآء و به ینطق کلّ اسم بذکرک و ثنآئک حمداً به یقوی قلوب احبّآئک علی شأن لا تمنعهم حجبات الامکان عن النّظر الی افق الطافک و لا یخوّفهم سطوة کلّ ظالم عن النّظر الی بدائع اشراق انوار وجهک حمداً به یمحی عن قلوب عبادک ذکر ما سواک و یؤیّدهم علی تبلیغ امرک و انتشار ذکرک فی کلّ الاقطار.

۴ یا الهی اسئلک بالاسمآء الحسنی و الصّفات العلیا و اسئلک بالّذین طاروا فی هوآء قربک و ارادتک و صعدوا بجناحین التّوکّل و الانقطاع الی مطلع اسم رحمانیّتک و بدمآء الّذین سفک فی سبیلک … بان تقبل منّا فی هذا الیوم ما عملنا فی سبیلک.

۵ هذا یوم فیه تجلّی الرّحمن علی الاسمآء. فیا حبّذا بما انعم اللّه علینا.

۶ هذا یوم فیه ظهر غیب المکنون علی ما کان و ما یکون. فیا حبّذا بما انعم اللّه علینا.

۷ هذا یوم کسر فیه صنم الاعظم. فیا حبّذا بما انعم اللّه علینا.

۸ هذا یوم فیه ظهر الرّحمن علی الاکوان. فیا حبّذا بما انعم الرّحمن علینا.

۹ هذا یوم فیه غرق الفرعون و رأی الکلیم جمال اللّه الابهی. فیا حبّذا بما انعم اللّه علینا.

۱۰ هذا یوم فیه کسر صنم الاوهام من قدرة ربّنا العزیز العلّام. فیا حبّذا بما انعم اللّه علینا.

۱۱ هذا یوم فیه ظهرت امواج البحر الاعظم فی المنظر الاکبر. فیا حبّذا بما انعم اللّه علینا.

۱۲ هذا یوم دعی کلّ الاشیآء الی لقآء ربّهم العلیّ الاعلی. فیا حبّذا بما انعم اللّه علینا.

۱۳ هذا یوم نطق کلّشیٴ بما نطق لسان القدرة عند سدرة المنتهی. فیا حبّذا بما انعم اللّه علینا.…

۱ یا ملأ الارض و السّمآء اسمعوا شهادة اللّه من لسان ربّکم الابهی انّه شهد لنفسه بنفسه قبل ان ترتفع سمآء امره و سحاب قضآئه بانّه لا اله الّا هو و الّذی ظهر انّه هو الاسم الاعظم به ثبت برهان القدم و حجّته علی من فی السّموات و الارضین.

۲ شهد اللّه لنفسه بنفسه فی کینونة ذاته بانّه لا اله الّا هو و الّذی اتی بالحقّ انّه مظهر اسمآئه الحسنی و مطلع صفاته العلیا. به دلع لسان الفجر عن افق البقآء و نطق الرّوح الاعظم عند سدرة المنتهی بانّه هو المقصود فی مدائن الاسمآء و المذکور فی الالواح الّتی نُزّلَتْ من سمآء مشیّة ربّکم مالک الارض و السّمآء و انّه هو السّبب الاعظم بین الامم قد ظهر لحیوة العالمین.

۳ شهد اللّه لذاته بذاته قبل خلق الممکنات و قبل ظهور الاسمآء و الصّفات بانّه لا اله الّا هو و الّذی اتی علی سحاب القضآء انّه لودیعة اللّه بینکم و مظهر ذاته فیکم.

۴ و انّا فی هذا الحین من افقه نشهد و نری و ندعو من فی الارض و السّمآء بهذا الجمال الّذی منه قرّت عیون اهل الفردوس و سکّان سرادق القدس الّذین ما رجعوا البصر عن المنظر الاکبر و ما منعتهم سبحات البشر عن النّظر الی وجه اللّه العزیز البدیع. انّه هو الّذی ینطق فی کلّ الاشیآء بانّی انا ربّکم الرّحمن الرّحیم. لم ازل کنت کنزاً فی المقام الّذی ما اطّلع به احد الّا نفسی العلیم الخبیر. دعوا ما عندکم ثمّ اعرجوا بجناحَی الانقطاع الی هذا الهوآء الّذی تمرّ فیه نسمات رحمة ربّکم الغفور الکریم.

۵ ونفسی قد اتی الیوم الّذی لم یزل کان مکنوناً فی خزائن قدرة ربّکم استبشروا فی هذا الیوم المبارک العزیز المنیع. انّه لظاهری بینکم من فرّق بینه و بینی قد بعد عن صراط حقّ مستقیم و به غنّت الورقآء علی افنان سدرة البهآء تاللّه الحقّ قد اتی محبوب العالمین.

۶ سبحانک اللّهمّ یا الهی هل یقدر احد ان یشکرک علی النّعمآء الّتی نزّلتَها من سمآء احدیّتک و هوآء ارادتک و جعلتها مخصوصة لاهل البهآء فی ملکوت الانشآء لا وعزّتک یا محبوب العالمین و مقصود العارفین. لو تجعل لکلّ واحد من خلق السّموات و الارض السناً ناطقة بعدد کلّ الذّرّات و یشکرونک بدوام ملکوتک و جبروتک بما اکرمت علی محبّیک فی هذا الیوم الّذی تجلّیت فیه بذاتک و کینونتک علی من فی الارض و السّمآء و بجمالک علی اهل مدائن البقآء و باسمآئک علی من فی لجج الکبریآء لیکون معدوماً عند ما اعطیته بفضلک و انعمته بجودک و احسانک.

۷ لم ادر یا الهی ایّ نعمتک اذکرها فی هذا الیوم الّذی جعلته مطلع ایّامک و مشرق انوارک الّذی استنار من نور ذاتک و استضآء من بوارق انوار وجهک. ءاذکر المائدة الّتی نزّلتها فی هذا الیوم لاهل البهآء الّذین اختصصتهم بین الارض و السّمآء و جعلت کأوسها کلماتک الّتی من کلّ حرف منها اشرقت شموس الحکمة و البیان و لاحت انوار العظمة و التّبیان و کان فیها مائدة المعانی الّتی لم تزل کانت مخزونة فی خزائن عصمتک و مکنونة خلف سرادق عظمتک ام اذکر یا الهی ظهورک فی هذا الیوم عن مشرق هویّتک و استوآئک علی عرش اسمک الوهّاب من غیر الاستار و الاحجاب و تکلّمک بلسان القدرة و القوّة لمن فی الغیب و الشّهادة ونفسی الحقّ قد ظهر الغیب المکنون و السّرّ المخزون من ارادنی یرانی.

۸ وعزّتک یا فاطر الاسمآء و خالق الارض و السّمآء قد عجزت السن بریّتک عمّا اعطیتهم فی هذا الیوم الّذی جعلته مشرق ایّامک. هذا یوم فیه دعوت المقرّبین الی مطلع قربک و المخلصین الی مشرق انوار وجهک و هذا یوم قد اخذت العهد من کلّ نبیّ بان یبشّر النّاس بالّذی ظهر فیه بملکوت قدرتک و جبروت سلطانک.

۹ هذا یوم نادی فیه محمّد رسول اللّه من قطب جنّة الرّضوان یا اهل الاکوان تاللّه قد ظهر محبوب العالمین و مقصود العارفین. هذا هو الّذی سمعت ندآئه فی المعراج و ما رأیت جماله الی ان بلغت الایّام الی هذا الیوم الّذی به زیّنت ایّام اللّه الملک العزیز الحمید و فیه ثبت حکم الفضل و رحمته الّتی سبقت الکائنات بحیث ما اختصّه باحد دعا الکلّ الی لقآئه و تجلّی علی کلّ شئ بجماله المشرق العزیز.

۱۰ و نادی الرّوح فی قطب السّمآء یا ملأ الانشآء قد ظهر سلطان العالمین. قد کمل ما فی ملکوت ربّی و اتی ما هو محبوب قلبی و مؤیّدی فی امری اتّبعوه و لا تکوننّ من المعرضین. هذا یوم فیه کشفت الاحجاب و ظهر ربّکم العزیز الوهّاب و بظهوره کمل و تمّ ما وعدتُ به اسرعوا الی هذا الجمال المشرق المنیر.

۱۱ یا قسّیس مر العباد بان لا یدقّوا النّواقیس الّا باسمه العزیز المنیع. هذا یوم بلغ کلّ ظمآن الی کوثر الحیوان و کلّ مشتاق الی منظر الرّحمن و فیه عزّ کلّ ذلیل و استغنی کلّ فقیر و طاب کلّ مریض و سمع نغماته کلّ اصمّ و شهد کلّ ضریر اشکروا و لا تکوننّ من المشرکین. قد یطوف ملکوت اللّه فی حوله و بحبّه زیّن الصّلیب بهیکلی و قمت من الاموات لاتمام ذکره بین العباد.

۱۲ ایّاکم یا اهل الانجیل ان تذکرونی بالسنکم بعد اذ اعرضتم عن ابی الجلیل الّذی بحبّه جعل النّار نوراً للخلیل. من ینتظر بعده انّه فی ضلال مبین اسرعوا الی فرات رحمة ربّکم الرّحمن ایّاکم ان تمنعوا انفسکم من هذا السّلسبیل. انّا ربّیناکم لهذا الیوم فاقرئوا لعلّ تجدون ما هو المقصود من ذکری فی ایّامی. انّی ما ظهرت الّا لامره و ما جئتکم الّا لاخبرکم بملکوت اللّه ربّکم و ربّ العالمین. قد ظهر ما هو المکنون و جآء ما هو المخزون. ارتقبوا هذا الیوم الّذی فتحت فیه ابواب السّمآء و امطر سحاب البقآء و غنّت ورقآء الامر علی افنان سدرة المنتهی و انقلب من الشّوق افئدة الملأ الاعلی فی الجنّة العلیا و خرجت الحوریّات من اعلی الغرفات مقبلات الی جهة عرش عظیم. دعوا ما عندکم خذوا ما امرکم به هذا الجمال القدیم.

۱۳ یا معشر العلمآء امسکوا اقلامکم قد نطق القلم الاعلی و ضعوا الواحکم قد ظهر اللّوح الّذی ما ترک فیه ذکر من الاذکار و یکفی من علی الارض اجمعین. اطلعوا من افق الاطمینان باسم ربّکم الرّحمن و مزّقوا الحجبات الّتی حالت بینکم و بین مالک الاکوان.

۱۴ کذلک یأمرکم الرّوح الّذی فدی روحه لحیوة العالم لیظهر ما هو المقصود انّه قد ظهر بالحقّ اتّبعوه و لا تتمسّکوا بما عندکم من نبأ الاوّلین. قد نفخ فی الصّور و شقّت ارض الاوهام و نطق لسان العظمة فی سرادق الابهی المُلْکُ حینئذ للّه الملک المقتدر العلیّ العظیم. قد قامت الاموات و حشرت القلوب نراکم فی قبور الغفلة و الهوی اتّقوا یا قوم قوموا عن بین الاموات و توجّهوا الی مشرق الفضل فی هذا الافق المبین. انّی اکون منتظراً لامره اذا جآء الاذن انزل کما صعدت انّه هو المقتدر علی ما یرید.

۱۵ یا ملأ الانجیل اتقصدون المسجد الاقصی بعد اذ اتی من بنی البیت بارادة من عنده ان انتم الّا فی خسران مبین. لا یقبل الیوم عمل الّا بعد اذنه و لا یرتفع ندآء احد الی اللّه الّا بحبّه کذلک قضی الامر و اتی الحکم من مقتدر علیم.

۱۶ و نادی الکلیم من سینآء اسمنا العظیم یا قوم قد اتی الیوم هذا هو الّذی قد بکیت لفراقه فی فاران العشق و نُحتُ له فی برّیّة الاشتیاق. فلمّا قصدت حرم قربه و النّظر الی جماله ابعدنی بسلطانه و منعنی عمّا اردت و قال لن ترانی و ارجعنی الی التّجلّیات الّتی اشرقت من انوار عرشه العظیم. اذاً وجدت نفسی فی احتراق لا اقدر ان اذکره و لا تستطیع ان تسمعه آذان الموحّدین. انّه قد ظهر بالحقّ و کشف لکم جماله و یقول فی کلّ الاحیان یا ملأ الاکوان انظروا ترونی. تاللّه لهذه الکلمة الّتی خرجت من فم ارادة ربّکم الرّحمن ینبغی ان تفدوا انفسکم لو انتم من المنصفین. یا قوم انّی عرّفتکم من تشبّک فؤادی فی هجره و سقانی کأس الفراق اعرفوه و لا تکوننّ من الغافلین. طوبی لعیونکم و آذانکم تسمعون و تنظرون ویل للّذین حرموا من هذا المنظر المنیر.

۱۷ و نادی نقطة البیان من قطب الجنان یا قوم هذا هو الّذی فدیتُ نفسی فی سبیله و بُعثتُ لذکره و بشّرتکم بلقآئه. ایّاکم ان تکفروا بالّذی لو لاه ما اشرقت شمس البیان و ما نزلت آیات ربّکم الرّحمن. تاللّه انّه هو الّذی به اضآء فجر المعانی و التّبیان و فتح باب اللّقآء علی من فی الاکوان. باسمه زیّنت مدائن الاسمآء و بذکره اشتعلت قلوب الاصفیآء. ایّاکم ان تفعلوا به ما فعلتم بنفسی. اشهد بانّی کنت مبشّراً لظهوره بین السّموات و الارض و جعلت البیان معلّقاً باذنه و ارادته. تاللّه بحبّه قمت بینکم و عاشرت معکم. لو لاه ما نزلت کلمة و ما ظهرت آیة. تمسّکوا باذیال رحمته و تشبّثوا بحبال محبّته. هذا یوم فیه ینادی کلّ الذّرّات ومالک الاسمآء و الصّفات قد اتی من یدعوه من فی السّموات.

۱۸ لک الحمد یا الهی بما زیّنت دیباج کتاب الدّهر بهذا الیوم الانور و فیه تجلّیت باسمآئک الحسنی و صفاتک العلیا علی کلّ الاشیآء. هذا یوم فیه جعلت فی کلّ اسم ما فی الاسمآء کلّها. طوبی لمن اقبل الیک و فاز بلقآئک و سمع ندآئک.

۱۹ اللّهمّ یا الهی اسئلک بهذا الیوم و باسمک الاتمّ الّذی به تموّج البحر الاعظم ان تحفظ اهل البهآء عن الّذین کفروا بآیاتک الکبری. ثمّ اجعلهم یا الهی مطالع نصرتک و مشارق قدرتک لیقومنّ علی ذکرک و ثنآئک بین عبادک بحیث لا تمنعهم حجبات اهل ارضک و اشارات اهل مملکتک و سطوة الّذین قاموا علی اطفآء نورک. ای ربّ لا تحرمهم من نفحات هذا الیوم الّذی به تنطق کلّ ذرّة بانّک انت اللّه لا اله الّا انت. ای ربّ زیّنهم بطراز الاستقامة و الاطمینان ثمّ اجعلهم ناصرین لامرک بین ملأ الاکوان.

۲۰ یا الهی و اله العالمین و مقصودی و مقصود العارفین اسئلک بالّذی به اشرقت شمس وحیک و الهامک ان تقدّر لاهل هذا الیوم ما قدّرته لخیرة خلقک ثمّ انزل علیهم فیوضاتک الّتی ما فاز بها احد من خلقک ثمّ اجعلهم من الطّائفین حول حرم قربک و کعبة لقآئک ثمّ الهمهم فی امرک ما تشتعل به قلوب خلقک و افئدة بریّتک ثمّ اجعل کلّ واحد منهم سراج ذکرک لیستضئ به العباد الّذین احتجبوا بما اتّبعوا النّفس و الهوی عن عرفان مظهر ذاتک و مطلع آیاتک.

۲۱ ای ربّ انت الّذی یشهد کلّ ذی قدرة بقدرتک و سلطانک و کلّ ذی عظمة بعظمتک و الطافک. فانزل علی احبّتک ما ینبغی لهذا الیوم الّذی جعلته لجبین الایّام الغرّة الغرّآء و اظهرته عن افق البقآء ثمّ انزل علیهم من سحاب احدیّتک و سمآء فضلک ما یجعلهم اغنیآء عمّا سواک و منقطعین عمّا دونک.

۲۲ ای ربّ اشربهم بید مرحمتک السّلسبیل الّذی جری عن یمین عرشک ثمّ وفّقهم علی ما نزّلته فی محکم کتابک. انّک انت المقتدر علی ما تشآء لا الهَ الّا انت المتعالی المهیمن العزیز المقتدر المنّان.

۱ لک الحمد یا الهی بما جمعتَ احبّآئک فی عیدک الاعظم الّذی فیه تجلّیت باسمآئک الحسنی علی من فی الارض و السّمآء و فیه اشرقت شمس الحقیقة من افق مشیّتک و استقرّ هیکل القدم علی عرش رحمانیّتک.

۲ یا الهی هذا یوم التّاسع من ایّام الرّضوان و استدعی فیه احد من احبّآئک مظهر ذاتک و مشرق انوارک من محلّه فی السّجن الی محلّ آخر من السّجن حبّاً لجمالک و شغفاً فی حبّک و احضر تلقآء وجهک ما کان مستطیعاً علیه من نعمآئک بعد الّذی غار القوم ما عنده و عند غیره من احبّآئک. ای ربّ لمّا جمعتهم فی حولک و وفّقتهم بهذا الفضل الاعظم فاستقمهم علی امرک و الّف قلوبهم علی شأن لا یعتریه الاختلاف ثمّ اجعلهم ادلّآء لهذه الشّمس الّتی ما رأت شبهها عین الوجود و ما قدّر کفوها فی الغیب و الشّهود.

۳ ای ربّ انت تعلم بانّ من فی حولک کلّهم ارادوا استدعآئک فی ایّام الرّضوان و فاز بذلک عدّة معدودات علی قدر وسعهم و منع عدّة اخری بما لم یستطیعوا اولئک اختصروا بالخمر الحمرآء فی الکؤب البیضآء الّتی طبخت من ورق الصّین.^۳ یا الهی اسئلک بالکلمة الّتی جعلتَها مغناطیس الافئدة و القلوب و بها اجتذبت العباد الی سمآء عنایتک و افق فضلک و الطافک بان تقبل منهم ما عملوا ثمّ اکتب للآخرین جزآء ما ارادوا انّک انت ذو الجود و العطآء و ذو الفضل و البهآء. ای ربّ عرّف بعضهم انفسهم ثمّ ایّدهم علی امساک السنهم لئلّا یتکلّموا بما تضیّع به مقاماتهم و تحبط اعمالهم انّک انت علی کلّ شیٴ قدیر.

۴ ای ربّ تسمع حنین المخلصین من احبّتک الّذین منعوا عن لقآئک فی هذه الایّام الّتی جعلتها عیداً لبریّتک و ذخراً و شرفاً لاهل مملکتک.… ای ربّ فاقبل منهم ما ارادوا فی حبّک ثمّ اکتب لهم اجر من فاز بکلّ الخیر من عندک انّک انت علی کلّ شیٴ قدیر.

۵ ثمّ انظر یا الهی احبّآئک الّذین تشتّتوا فی ارض الحآء^۴ بلحظات اعین رحمانیّتک و توقّفوا هناک بما مُنعوا عن الدّخول فی ظلّ سدرة وحدانیّتک. ای ربّ لا تمنعهم عمّا عندک. انّک انت سلطان السّموات و الارضین لا اله الّا انت العزیز الحکیم و الحمد لک یا اله العالمین و مقصود العارفین.

۶ فوعزّتک یا الهی ینبغی لکلّ نفس ان یفدی نفسه لاذنک الّتی تسمع ندآء العشّاق من کلّ الآفاق و صریخ احبّتک لابتلآئهم بین ایادی اعدآئک الّذین ارتفع صریخهم فی حبّک و اشتعلت قلوبهم من نار الفراق فی ایّامک. نفسی لحلمک الفدآء یا طلعة البهآء و روحی لاصطبارک الفدآء یا من بیدک ملکوت الارض و السّمآء.

۷ فوعزّتک یا محبوب المشتاقین و مقصود العاشقین لو یعصر احد من اهل النّظر هذا اللّوح الاطهر لیجری منه الدّم الّذی ذاب من کبدی بما احترق فی حبّک و حبّ الّذین مُنِعوا عن لقآئک بعد الّذی اقبلوا الیک و استقرّوا فی المدینة و حولها من دیارک. کلّی لصبرک الفدآء یا سلطان القدرة و الاقتدار کلّی لسکونک الفدآء یا من من خشیتک اضطرب من فی ملکوت الاسمآء.

۸ و الحمد لک یا سکینة افئدة اهل البهآء اشهد یا الهی بانّ دونک لم یبلغوا الی حکمتک و حقائقها و اسرارها فی کلّ ما ظهر من شئونات قدرتک و ظهورات مشیّتک. ثمّ اسئلک یا الهی بان تؤیّد احبّآئی لیضیّفوک باخلاقهم و آدابهم لیبسط بها خوان مکرمتک بین بریّتک و یجتمع حوله من علی الارض کلّها هذا حقّ الضّیافة بین البریّة. انّک انت علی کلّ شیٴ لمقتدر قدیر و الحمد لک یا اله العالمین و المقتدر علی من فی السّموات و الارضین.

۱ سبحانک اللّهمّ یا الهی هذا یوم من ایّام الرّضوان الّذی فیه تجلّیت علی من علی الارض باسمک الرّحمن و اظهرت قدرتک و سلطانک علی من فی الاکوان. ای ربّ تری الیوم احداً من احبّآئک استدعی مظهر ذاتک من محلّه الی محلّ آخر فی السّجن و انعقد مجلس باسمک و زیّن بنفسک بحیث اشرقت من افقه شمس جمالک. طوبی لنفس فازت بذلک و لیوم تشرّف بظهورک و لارض اشرقت من انوار وجهک.

۲ ای ربّ قدّر له و لعبادک الّذین منعوا عن لقآئک اجر من فاز بلقآئک و رتّب مجمعاً باسمک و ذکرک ثمّ اکتب لهم ما کتبته للمقرّبین انّک انت علی کلّشیئ قدیر.

۱ سبحانک اللّهمّ یا الهی هذا یوم من ایّام عیدک الرّضوان و فیه زیّن محلّ من السّجن لظهور جمالک اجابة لمن حمله الشّوق علی استدعآئک. لک الحمد بما اشرقت من افق السّجن فی هذا الیوم بتجلّی استضآء منه الآفاق فضلاً من عندک علی من فی ظلّک و حولک.

۲ و فیه فتحت اللّسان بالبیان و نثرت لئالی المعانی و البیان علی اهل الاکوان. ای ربّ فاحی بهذه الکأس من علی الارض کلّها و قدّر لاهل البهآء الّذین ارادوا وجهک و منعوا بما اکتسبت ایدی اعدآئک ما هو خیر لهم یا سلطان الاسمآء و مالک الارض و السّمآء. ثمّ اجعل لهم نصیباً من فیوضات تلک الایّام الّتی فیها استعلی کلّ دان و استجمل کلّ مقبل و اشتعل کلّ مخمود و استغنی کلّ فقیر و استبهل کلّ قاصد.

۳ ای ربّ لک الحمد بما اختصصت احبّتک و اخترتهم بین بریّتک و یکون طرفک ناظراً الیهم من هذا المقام الّذی فیه سُجن هیکل امرک. ای ربّ لا تمنعهم عمّا عندک ثمّ اجذب قلوبهم من نفحات وحیک علی شأن یجعلهم منقطعاً عمّا سواک و مقبلاً الی شطر فضلک و احسانک. انّک انت المقتدر علی ما تشآء و انّک علی کلّ شیٴ قدیر و الحمد لک یا مقصود العالمین.

۱ سبحانک اللّهمّ یا الهی هذا یوم من ایّام رضوانک و فیه استدعی احد من عبادک مظهر ذاتک و مطلع سلطانک و زیّن موضعاً من مواضع السّجن لجمالک الابهی یا اله الارض و السّمآء. یا حبّذا للسّاعة الّتی فیها خرج مطلع قیّومیّتک من مقرّه مقبلاً الی مقرّ آخر من السّجن. اسئلک یا سلطان الاسمآء و فاطر الارض و السّمآء بان تکتب لاحبّتک الّذین منعوا عن الدّخول فی جوار رحمتک و الحضور لدی عرش عظمتک اجر من فاز بلقآئک و زار جمالک.

۲ ای ربّ تسمع حنینهم فی هجرک و صریخهم فی فراقک. اسئلک بان تکتب لهم کلّ خیر من عندک. انّک انت المقتدر علی ما ترید لا اله الّا انت العزیز الحمید.

۱ ای بلبلان الهی از خارستان ذلّت بگلستان معنوی بشتابید و ای یاران ترابی قصد آشیان روحانی فرمائید. مژده بجان دهید که جانان تاج ظهور بر سر نهاده و ابوابهای گلذار قدم را گشوده. چشمها را بشارت دهید که وقت مشاهده آمد و گوشها را مژده دهید که هنگام استماع آمد. دوستان بوستان شوق را خبر دهید که یار بر سر بازار آمد و هدهدان سبا را آگه کنید که نگار اذن بار داده. ای عاشقان روی جانان غم فراق را بسرور وصال تبدیل نمائید و سمّ هجران را بشهد لقا بیامیزید.

۲ اگرچه تا حال عاشقان از پی معشوق دوان بودند و حبیبان از پی محبوب روان در این ایّام فضل سبحانی از غمام رحمانی چنان احاطه فرموده که معشوق طلب عشّاق مینماید و محبوب جویای احباب گشته. این فضل را غنیمت شمرند و این نعمت را کم نشمرند. نعمتهای باقیه را نگذارید و باشیای فانیه قانع نشوید. برقع از چشم قلب بردارید و پرده از بصر دل بردرید تا جمال دوست بی‌حجاب به‌بینید و ندیده بینید و نشنیده بشنوید.

۳ ای بلبلان فانی در گلذار باقی گلی شکفته که همۀ گلها نزدش چون خار و جوهر جمال نزدش بی‌مقدار. پس از جان بخروشید و از دل بسروشید و از روان بنوشید و از تن بکوشید که شاید ببوستان وصال درآئید و از گل بی‌مثال ببوئید و از لقای بیزوال حصّه برید و از این نسیم خوش صبای معنوی غافل نشوید و از این رائحۀ قدس روحانی بی‌نصیب نمانید. این پند بندها را بگسلد و سلسلۀ جنون عشق را بجنباند دلها را بدلدار رساند و جانها را بجانان سپارد قفس بشکند و چون طیر روحی قصد آشیان قدس کند.

۴ چه شبها که رفت و چه روزها که درگذشت و چه وقتها که بآخر رسید و چه ساعات که بانتها آمد و جز باشتغال دنیای فانی نَفَسی برنیامد. سعی نمائید تا این چند نَفَسی که باقی ماند باطل نشود. عُمرها چون برق میگذرد و فرقها بر بستر تراب مقرّ و منزل گیرد. دیگر چاره از دست رود و امور از شصت.

۵ شمع باقی بی‌فانوس روشن و منیر گشته و تمام حجبات فانی را سوخته. ای پروانگان بی‌پروا بشتابید و بر آتش زنید و ای عاشقان بیدل و جان بَرِ معشوق بیائید و بی‌رقیب نزد محبوب دوید. گل مستور ببازار آمد بی‌ستر و حجاب آمد و بکلّ ارواح مقدّسه ندای وصل میزند. چه نیکو است اقبال مقبلین فهنیئاً للفائزین بانوار حسن بدیع.

۱ انّک انت یا الهی لمّا استویت علی کرسیّ عزّ فردانیّتک و تعلّیت علی عرش وحدانیّتک ینبغی بان تمحو عن قلوب الممکنات ما یمنعهم عن الدّخول فی حرم اسرار ربوبیّتک و یحجبهم عن الورود فی سرادق الوهیّتک لیجعل کلّ القلوب مرءاتاً لجمالک و مدلّاً علیک و حاکیاً عنک لیظهر فی کلّ شییٴ آثار عزّ سلطنتک و اشراق انوار قدس حکومتک لیوحّدک کلّ من فی السّموات و الارض بما تجلّیت لهم بهم بمظهر تفریدک.

۲ ثمّ عرّ یا الهی عبادک عن قمیص النّفس و الهوی او عرّج عیون بریّتک الی مقام الّذی لا یشهدنّ فی الهوی الّا هبوب هوآء عزّ صمدانیّتک و لا ینظرنّ فی النّفس الّا ظهور نفس رحمانیّتک لیطهّر الارض و ما علیها عن الدّلالة لغیرک و التّحکّی عن مظاهر نفیک و کلّ ذلک یظهر فی الملک بقولک کن فیکون بل اقرب من ذلک ولکنّ النّاس هم لا یشعرون.

۳ سبحانک سبحانک یا محبوبی فوعزّتک حینئذ اشاهد بانّک استجبت لی کلّ ما دعوتک به فی هذه اللّیلة المبارکة الّتی جعلتها حاکیة عن انیس جمالک و مصاحب وجهک قبل ذکری بین یدیک و اظهاری فی ساحة قدسک بحیث جعلت کلّ شییٴ مظهر امرک و مطلع فعلک و مکمن علمک و مخزن حکمتک و اشاهد بانّ کلّما خلق بقدرتک و ذوّت باقتدارک لو ینقص منه علی قدر خردل من ظهورات صفاتک و اسمآئک لن یتمّ ارکان صنع صمدانیّتک و لن یکمل جواهر حکمة ربّانیّتک لانّ حروفات النّفی مع بعدهنّ عن نفحات قدس عرفانک و مع غفلتهنّ عن بدایع اشراق انوار فجر جمالک فی سمآء اجلالک لو لم یکن فی ملکک کیف یعلو کلمات اثباتک.

۴ فوعزّتک یا محبوبی کلّ الوجود وجد لاعلآء نصرک و انتصارک و کلّ الحدودات آیات لسلطنتک و منادی لاقتدارک. تعالی تعالی بدایع قدرتک فی کلّ شییٴ بحیث جعلت ادنی خلقک مطلعاً لاعلی صفاتک و احقر صنعک محلّاً لاعظم اسمآئک بحیث جعلت الفقر مظهراً لغنآئک و الذّلّ سبیلاً لعزّک و الخطأ سبباً لغفرانک و بهم تثبت لنفسک اسمآئک الحسنی و لذاتک بدایع صفاتک العلیا.

۵ اذاً یا الهی لمّا اردت ان تدخل کلّ الاشیآء فی سرادق عزّ فضلک و افضالک و تهبّ علی کلّ الوجود من اریاح قمیص عزّ فردانیّتک و تنظر کلّ شییٴ بلحظات اعین جودک و وحدانیّتک اسئلک بحبّک الّذی جعلته علّة ظهورات قدس صمدانیّتک و شعلة قلوب المشتاقین من خلقک بان تخلق حینئذ لمخلصیک من بریّتک و محبّیک من احبّتک من جوهر الجود و الاعطآء و ساذج الفضل و البهآء رضوان قدسک الاعلی و تجعله مقدّساً عن کلّ ما سواک و منزّهاً عن دونک. ثمّ اخلق یا الهی فیها من انوار عرشک مغنّیات من بدایع صنعک الاحلی لیذکرنک بکلمات الّتی جعلتها مطهّراً عمّا سمعتها اذن الخلیقة من اهل ارضک و سمآئک و مقدّساً عن عرفان بریّتک. ثمّ افتح ابواب هذه الجنّة علی وجه احبّآئک لعلّ یدخلون فیها باسمک و سلطنتک لیتمّ بذلک سلطان مواهبک علی اصفیآئک و ملیک عطآئک علی امنآئک لیذکرنّک فیها بنغمات الّتی لن یقدر احد ان یتغنّی بها او یتکلّم علیها حتّی لا یخطر علی قلب احد من بریّتک التّلبّس باثواب صفوتک و التّظهّر بظهورات احبّتک و لئلّا یشتبه علی احد محبّیک عن مبغضیک و مخلصیک عن معاندیک و انّک انت علی کلّ ما ترید لقادر مقتدر قدیر.

۶ سبحانک سبحانک یا محبوبی من ان تعرف باعلی عرفان الموجودات سبحانک سبحانک من ان توصف بابهی وصف الممکنات لانّ منتهی عرفان العباد فی منتهی ذروة القصوی لن یقدر ان یصعد عن حدّ الانشآء و لن یمکن ان یتعارج عن شأن الامکان و بما قدّر له من شئون القضآء فکیف یقدر ما خلق بمشیّة الامکانیّة فی رتبة الامکان ان یصعد الی هوآء قدس عرفانک او یصل الی مقرّ عزّ اقتدارک.

۷ سبحانک سبحانک من ان یطیر الفانی الی عرش بقآئک او یصل الفقیر الی ذروة استغنآئک. لم تزل واصف نفسک لنفسک بنفسک و ناعت ذاتک لذاتک بذاتک. فوعزّتک یا محبوبی لم یکن غیرک مذکور حتّی یعرفک و لا دونک موجود لیذکرک. انت الّذی لم تزل کنت فی ملکک بظهور عزّ وحدانیّتک و طلوع قدس کبریآئیّتک و لو یذکر فی ممالک الانشآء من اعلی نقطة البقآء الی منتهی رتبة الثّری احد دونک کیف یثبت استوآئک علی عرش فردانیّتک و یعلو بدایع ذکرک فی کلمة توحیدک و وحدانیّتک.

۸ و اشهد حینئذ بما شهدت به لنفسک قبل خلق السّموات و الارض بانّک انت اللّه لا اله الّا انت. لم تزل کنت قادراً بمظاهر قدرتک لآیات قدرتک و عالماً بمطالع علمک بکلمات علمک و لم یکن دونک من شییٴ لیذکر تلقآء مدین توحیدک و لا غیرک من احد حتّی یوصف فی ساحة قدس تفریدک.

۹ فلک الحمد یا الهی علی ظهور مواهبک و عطآئک. فلک الحمد یا محبوبی علی طلوع شمس عنایتک و افضالک. فلک الحمد حمداً یهدی المضلّین الی تشعشع انوار صبح هدایتک و یصل المشتاقین الی مکمن اشراق نور جمالک. فلک الحمد حمداً یقرّب المریض الی معین شفآئک و البعید الی کوثر لقآئک. فلک الحمد حمداً ینزع عن هیاکل العباد قمیص الذّلّ و الفنآء و یلبسهم ردآء العزّ و البقآء و یهدی الفقرآء الی شاطی القدس و الاستغنآء. فلک الحمد حمداً به تنطق الورقآء علی افنان سدرة البقآء بانّک انت اللّه لا اله الّا انت لم تزل کنت مقدّساً عن ذکر دونک و متعالیاً عن وصف ما سواک. فلک الحمد حمداً به تغنّ عندلیب البهآء فی جبروت العمآء بانّ علیّاً عبدک الّذی اصطفیته بین رسلک و صفوتک و جعلته مظهراً لنفسک فی کلّ ما یرجع علیک من ظهورات صفاتک و بروزات اسمآئک. فلک الحمد حمداً به تقیم کلّ شییٴ بثنآء نفسک و ذکر ذاتک و تنطق کلّ الوجود باذکار سلطان جمالک. فلک الحمد حمداً یملأ السّموات و الارض من آیات عزّ هویّتک و یدخل کلّ شییٴ فی سرادق قربک و لقآئک. فلک الحمد حمداً یجعل کلّ شییٴ کتاب وصفک و صحیفة ذکرک. فلک الحمد حمداً به تستوی ظهورات سلطنتک علی عرش حکومتک و تستقرّ شئونات اجلالک علی کرسیّ الوهیّتک. فلک الحمد حمداً به تثمر اشجار الیابسة من نسمات قدس اکرامک و تجدّد هیاکل الموجودات من اریاح عزّ افضالک. فلک الحمد حمداً به تنزل آیات عزّ توحیدک من سمآء قدس تفریدک. فلک الحمد حمداً به تعلّم کلّ شییٴ من جواهر علمک و ساذج حکمتک و لا تخیّب المساکین عن ابواب رحمتک و احسانک. فلک الحمد حمداً به یستغنی کلّ من فی السّموات و الارض من کنایز استغنآئک و یتعلّی الممکنات الی ذروة عزّ الطافک. فلک الحمد حمداً به تطیر قلوب العشّاق فی هوآء القرب و الاشتیاق و یستضیٴ نور النّور فی شطر العراق. فلک الحمد حمداً به ینقطع المقرّبون عن کلّ الجهات و یجذبهم الی عرش الاسمآء و الصّفات. فلک الحمد حمداً به تغفر الخطأ و العصیان و تقضی حوائج کلّ الادیان و تهبّ روایح الغفران علی الامکان. فلک الحمد حمداً به یصعد الموحّدون الی معارج حبّک و یرتقی المخلصون الی رضوان وصلک. فلک الحمد حمداً به یقضی حوائج الطّالبین و مقاصد العارفین. فلک الحمد حمداً به تمحو عن القلوب اشارات التّحدید و تثبت آیات التّوحید. فلک الحمد حمداً به حمدت نفسک فی ازل الآزال و جعلته مقدّساً عن الشّبه و الضّدّ و المثال یا من بیدک جبروت الفضل و الافضال و ملکوت العزّ و الاجلال.

۱۰ سبحانک اللّهمّ یا الهی و سیّدی تشهد و تری و تعلم ما ورد علی احبّتک فی ایّامک و نزل علی صفوتک من ترادف بلایاک و تتابع قضایاک و توالی رزایاک حیث ضاقت علیهم الارض و اخذتهم شئونات قهرک من کلّ الجهات و آثار خشیتک من کلّ الاقطار و سدّت علی وجوههم ابواب رحمتک و عنایتک و منعت علی رضوان قلوبهم امطار فیض فضلک و الطافک. اتحرم یا الهی محبّیک عن بدایع نصرک و انتصارک. اتخیّب یا محبوبی مخلصیک عن جوامع جودک و انعامک. اتمنع یا سیّدی عارفیک عن شاطی قدس عرفانک و هل تقطع عن افئدة مریدیک امطار عزّ افضالک. لا فوعزّتک اشهد حینئذ بانّ رحمتک سبقت الممکنات و عنایتک احاطت کلّ من فی الارضین و السّموات. لم تزل کانت ابواب جودک مفتوحة علی وجه عبادک و لا تزال نسمات فضلک ساریة علی قلوب خلقک و امطار مکرمتک جاریة علی بریّتک و اهل مملکتک.

۱۱ و اعلم بانّک تأخّرت ظهورات نصرک فی الانشآء لما سبق به علمک من اسرار القضآء و خفیّات ما قدّر خلف حجبات الامضآء لیفصّل بذلک من دخل فی ظلّ رحمتک الکبری عن الّذی استکبر علیک ثمّ اعرض عن اللّقآء عند ظهور جمالک الاعلی.

۱۲ فسبحانک سبحانک یا محبوبی اذاً لمّا فصّل فی الملک احبّآئک من اعدآئک و تمّ حجّتک الاعظم و برهانک الاقوم علی کلّ من فی السّموات و الارض اذاً فارحم الّذین هم استضعفوا فی ارضک بما ورد علیهم فی سبیلک ثمّ ارفعهم یا الهی باقتدارک و مشیّتک ثمّ اظهرهم علی الامر بسلطنتک و ارادتک.

۱۳ فوعزّتک ما اردت فی ظهورات نصرک الّا ارتفاع امرک و اعلآء کلمتک و انّی لایقنت بانّک لو تأخّر فی انزال نصرک و اظهار قدرتک لتمحی آثار سلطنتک فی ملکک و تضمحلّ آیات حکومتک فی مملکتک.

۱۴ فیا الهی قد ضاق صدری و اخذنی الهمّ و الغمّ عن کلّ الجهات بما اسمع کلّ ذکر بین عبادک دون بدایع ذکرک و اری کلّ شییٴ بین بریّتک الّا ما امرتهم به بامرک و قضیت لهم بسلطان مشیّتک و قدّرت لهم بملیک تقدیرک و بلغوا فی الغفلة الی مقام الّذی لو احد من احبّآئک یلقی علیهم من بدایع آیات توحیدک و جواهر کلمات عزّ تفریدک یجعلون اصابعهم فی آذانهم و یعترضون علیه و یستهزئون به و انّک انت احصیت کلّ ذلک باحاطة قیّومیّتک و احطت باقتدار ربوبیّتک.

۱۵ سبحانک سبحانک یا سیّدی فانظر الی صدور الّتی تشبّکت من سهام اعدآئک فی محبّتک و علی رؤس الّتی ارتفعت علی القناة لاعلآء امرک و ارتفاع ذکرک ثمّ ارحم قلوب الّتی احترقت من نار حبّک و ورد علیهم ما انت تعلم بعلمک.

۱۶ سبحانک یا الهی انت تعلم ما قضی من ایّامک فی عشرین من السّنین الی ان بلغ الزّمان الی الحین و ورد علی اصفیآئک فی هذه المدّة البعیدة ما لا یحصی بالبیان و لا یذکر باللّسان بحیث ما وجدوا موطن امن و لا مقعد صدق. اذاً یا الهی بدّل خوفهم بظهورات امنک و امانک و ذلّهم بسلطان عزّک و فقرهم بملیک غنآئک و اضطرابهم ببدایع استقرارک و هبّ علیهم من نسمات عزّک و رحمتک ثمّ انزل علیهم من بدایع عنایتک ما یغنیهم عن دونک و ینقطعهم عمّا سواک لیظهر سلطان احدیّتک و ملیک فضلک و افضالک.

۱۷ اما تنظر یا الهی علی دموع الّتی جرت علی خدود احبّتک و اما ترحم یا محبوبی عیون الّتی عمت فی فراقک و تعطیل آیات نصرک و اما تنظر یا سیّدی قلوب الّتی استدفّت فیها ورقآء عشقک و شوقک. فوعزّتک کاد الامر یصل الی مقام یمحو الرّجآء عن افئدة اصفیآئک و یأخذهم نقمات الیأس بما ورد علیهم فی ایّامک.

۱۸ فها انا ذا یا الهی هربت عن نفسی الی نفسک و عن ذاتی الی تجلّیات انوار ذاتک و عن شئونات بعدی و غفلتی الی نفحات قربک و ذکرک و وفدت علی تراب مدین مغفرتک و احسانک و سکنت فی جوار رحمتک الکبری و استشفع بسلطان ذکرک فی قمیص جمالک الالطف الاعلی بان تنزل فی هذه السّنة علی احبّتک ما ینقطعهم عن دونک و یخلّصهم لظهورات ملیک مشیّتک و سلطان ارادتک بحیث لا یریدوا الّا ما اردت لهم بامرک و لا یشاؤا الّا بما شئت لهم بمشیّتک. ثمّ طهّر یا الهی ابصارهم لمشاهدة انوار جمالک و سمعهم لاستماع نغمات ورقآء عزّ هویّتک ثمّ املأ قلوبهم من بدایع حبّک ثمّ احفظ لسانهم عن ذکر غیرک و وجوههم عن التّوجّه الی غیرک و انّک انت المقتدر علی ما تشآء و انّک انت العزیز المهیمن القیّوم.

۱۹ ثمّ احفظ یا محبوبی بمحبّتک ایّاهم و محبّتهم ایّاک هذا العبد الّذی فدی بکلّه لحضرتک و انفق کلّ ما اعطیته فی سبیل محبّتک و مناهج رضآئک عن کلّ ما یکرهه نفسک ثمّ عن کلّ ما یمنعنی عن الدّخول فی سرادق قدس سلطنتک و الورود الی مقاعد عزّ احدیّتک. ثمّ اجعلنی یا الهی من الّذین ما شغلهم شییٴ عن زیارة جمالک و التّفکّر فی بدایع صنع ازلیّتک حتّی لا استأنس باحد دونک و لا التفت الی نفس سواک و لا اری فی شییٴ عمّا خلقته فی ملکوت ملک السّموات و الارض الّا بدیع جمالک و ظهور انوار وجهک و استغرق فی طماطم سلطان ربوبیّتک و یمایم قدس احدیّتک علی مقام الّذی انسی کلّ الاذکار دون اذکار عزّ هویّتک و اغفل عن کلّ الاشارات یا من بیدک جبروت الاسمآء و الصّفات.

۲۰ فسبحانک یا مقصودی فوعزّتک احبّ ان اکون علی شأن الّذی لو یحضرن بین یدیّ طلعات اللّواتی کنّ فی غرفات عصمتک و سترت جمالهنّ عن ملاحظة الموجودات و طهّرت وجوههنّ عن مشاهدة الممکنات و یظهرن بظهورات انوار جمالک المنیع لا التفت علیهنّ و لا اتوجّه الیهنّ الّا لملاحظة اسرار صنعک الّذی تحیّرت فیه افئدة المقرّبین و کاعت انفس العارفین و ارتقی بحولک و قوّتک الی مقام الّذی لن یشغلنی شأن عن شئونات عزّ قیّومیّتک و لا یحجبنی هندسیّات الملکیّة عن ظهورات قدس الوهیّتک.

۲۱ سبحانک سبحانک یا الهی و محبوبی و سیّدی و مقصودی لا تخیّب هذا الذّلیل عن شاطی عزّک و لا تحرم هذا المسکین عن میادین غنآئک و لا تطرد هذا السّائل عن ابواب فضلک و احسانک و موهبتک ثمّ ارحم هذا المفتقر الّذی ما اتّخذ لنفسه ولیّاً دونک و لا انیساً سواک و لا مصاحباً غیرک و لا محبوباً الّا انت و لا مقصوداً الّا ایّاک.

۲۲ ثمّ انظرنی یا الهی بلحظات رحمتک ثمّ اغفر جریراتی و جریرات احبّتک الّتی حالت بیننا و بین انزال نصرک و افضالک ثمّ کفّر عنّا سیّئات الّتی احتجبت بها وجوهنا عن ملاحظة انوار شمس الطافک و انّک انت المقتدر علی ما تشآء و تحکم کیف تشآء لا تسئل عمّا شئت بسلطانک و لا تردّ عمّا قضیت بقضآئک لا اله الّا انت العزیز القادر الحیّ الرّؤف.

۱ یا قلم الاعلی اشهد فی نفسک بانّه هو اللّه لا اله الّا انا المهیمن القیّوم ثمّ اشهد بذاتک بانّی انا اللّه لا اله الّا هو کلّ خُلقوا بامری و کلّ بامری یعملون ثمّ اشهد بکینونتک بانّ هذا لَجَمالُ اللّه قد اشرق من افق الغیب و ما عرفه احد دونه و لن یعرفه سواه و انّه لهو المقتدر العزیز المحبوب و من تجلّی منه اشرقت شموس العظمة و الکبریآء و خلقت افئدة ملأ البقآء ثمّ حقائق المقدّسین خلف حجبات العمآء و ظهرت اسرار ما کان و ما یکون.

۲ یا قلم لا تنصعق فی نفسک لانّا عصمناک بسلطان القوّة و القدرة و نفخنا فیک من روح لو ینفخ منه فی اجساد الممکنات اقلّ من ان یحصی لیقومنّ کلّهم من مقاعدهم و یقولنّ بالسنهم و ینطقنّ بذواتهم و یشهدنّ بکینوناتهم بانّه لا اله الّا انا المقتدر المتعظّم المتعالی العزیز الفرد الغالب القیّوم.

۳ یا قلم الامر استقم فی ذاتک ثمّ اَظْهِر فضلک علی الموجودات عمّا اعطاک اللّه قبل خلق الحروف و الکلمات و قبل وجود الممکنات و قبل ان یظهر ملکوت الاسمآء و الصّفات و قبل ان یظهر لوح عزّ محفوظ. قل انّ هذا لَعِزّ ما سبقه عزّ لا من قبل و لا من بعد لو انتم یا ملأ الرّوح تفقهون و انّ هذا لجمال ما سبقه جمال من الاوّل الّذی لا اوّل له لو انتم تعلمون. قل من خطر فی قلبه التّقابل بهذا القلم او المشارکة معه او التّقرّب الیه او عرفان ما یظهر منه یوقن بانّ الشّیطان وسوس فی نفسه کذلک نزل الامر لو انتم تشعرون. قل تاللّه ما سبقنی احد فی الابداع و لن یسبقنی نفس و هذا ما رقم من قلم الوحی لو انتم تعلمون. قل انّ بحرف عمّا ظهر منّی خُلقت الممکنات و حقائق الموجودات و العوالم الّتی ما اطّلع بها احد الّا اللّه العزیز المشهود.

۴ یا قلم اسمع ما یقول المشرکون فی حقّک. قل یا ملأ البغضآء موتوا بغیظکم ثمّ بغلّکم ثمّ بحسدکم ثمّ بکفرکم. تاللّه الحقّ انّ هذا لَقَلَم بارادة منه خُلقَتْ ارواح الملأ الاعلی ثمّ حقائق اهل البقآء ثمّ جواهر الافئدة و العقول و باثر منه خُلقَتْ شمس العزّة و العظمة و بدر العصمة و الرّفعة ثمّ انجم العنایة و المکرمة و به ظهرت الجنان و ما فیها و الرّضوان و ما علیه لو انتم تعرفون. قل بحرکة منّی ظهر علم ما کان و ما یکون ثمّ خلق الاوّلین و الآخرین فافتحوا عیونکم لعلّ انتم تشهدون.

۵ یا قلم اکف بما القیْتَ علی الممکنات من سلطانک و قدرتک لانّ قلوب المغلّین تکاد ان تتمیّز من الغلّ فاستر امرک و لا تفشِ ازید من ذلک لانّ سموات القدم تنفطر من قولک و ارض القدس تنشقّ فی نفسها و اهل الانس فی فردوس العظمة کلّهم ینصعقون. اصبر فی نفسک لانّ من علی الارض لن یستطیعوا ان یشاهدوا سلطانک و یسمعوا ما یظهر من شئوناتک فکیف موجدک و خالقک الّذی خلقک بقول منه. تعالی ربّک عمّا یجری منک من بعدُ و ظهر من قَبلُ و تعالی عمّا عرفه المقرّبون و عمّا یعرفه المخلصون. فاکف بما ظهر منک. تاللّه الحقّ لو یقابل من فی السّموات و الارض و ما بینهما من الاشجار و الاثمار و الاوراق و الافنان و الاغصان و المیاه و البحار و الجبال بحرف عمّا ظهر منک لینطقنّ فی انفسهم بما نطقت شجرة الطّور علی ارض الظّهور لموسی الکلیم فی وادی قدس مبروک.

۶ یا قلم انصت عن بدائع الاذکار فیما اعطاک اللّه ثمّ انقطع عمّا عندک و بشّر النّاس بالکلمة العلیا فی هذا الظّهور الاعظم لعلّ یعرفنّ بارئهم بنفسه و عن دونه ینقطعون. ثمّ بشّر الملأ الاعلی قل یا اهل العظمة فی سرادق الکبریآء و یا اهل جبروت القدرة خلف خبآء الابهی و یا اهل ملکوت الغیب و الشّهادة فی المواقع القصوی ورآء لجج البقآء ثمّ یا مظاهر الاسمآء فی لاهوت العمآء عیّدوا فی انفسکم فی هذا العید الاکبر الّذی فیه یسقی اللّه بنفسه هذا الرّحیق الاطهر عباده الّذین قاموا لدی الوجه بخضوع محبوب. ثمّ زیّنوا انفسکم باستبرق الایقان ثمّ اجسادکم من سندس الرّحمن بما ظهر و اشرق و طلع و برق نور عن مشرق الجبین و سجد عند ظهوره من فی السّموات و الارض لو انتم تفقهون.

۷ قل تاللّه الحقّ ما ظهر شبهه فی الابداع و من اقرّ بغیر ذلک شهد بغیر ما شهد اللّه و یکون من المشرکین فی لوح عزّ حفیظ. قل بهذا النّور خلق خلق اللّاهوت و حقائقه و بعثت هیاکل اهل الجبروت و ذواته و به خلق اللّه عوالم لا لها من بدایة و لا من نهایة و ما اطّلع بها احد الّا من شآء ربّه کذلک نلقی علیکم الاسرار لعلّ انتم فی آثار اللّه تتفکّرون. قل هذا لَنور قد خضع عند تجلّیه کلّ الاعناق و سجدت لدی ظهوره ارواح المقرّبین ثمّ افئدة المقدّسین ثمّ حقائق المسبّحین ثمّ عباد مکرمون.

۸ یا اهل حرم القدس تاللّه هذا لحرم اللّه فیکم و حلّ القدس بینکم و مشعر الرّوح تلقآء وجوهکم و المقام الامن فی السّرّ و العلن. ایّاکم ان تحرموا انفسکم عن حرم العرفان اسرعوا الیه و لا تکوننّ من الّذینهم یتوقّفون. و هذا حرم یطوف فی حوله هیاکل الاحدیّة ثمّ حقائق الصّمدیّة و جعل اللّه فنآئه مقدّساً عن مسّ کلّ مشرک مردود و تستبرک بخدمته حوریّات الفردوس ثمّ اهل لجج الافریدوس ثمّ اهل حظائر القدس و مقاعد الانس ولکنّ النّاس اکثرهم لا یفقهون.

۹ اخرجوا یا اهل الارض و السّمآء من مقاعدکم للحجّ الاکبر فی هذا الجمال المشرق الاطهر. فلمّا شهد اللّه عجز انفسکم عفا عنکم و یأمرکم ان تقبلوا الیه بالافئدة و القلوب و لن یوفّق بذلک احد الّا الّذین لن یشاهدنّ ما فی السّموات و الارض الّا کیوم لم یکن فیه احد مذکوراً^۵ اولئک یُسقَوْنَ بایادی ربّهم من رحیق قدس مختوم. و من یتوجّه الی هذا الشّطر الاطهر الانور لَتطوف حوله شموس مشرقات ما قدّر لها من اوّل و لا من آخر و یستشرق من افق قلبه شمس الشّموس الّتی تُظلم عند ضیآئها شموس الاسمآء لو انتم تعرفون.

۱۰ یا قلم اذّن بین ملأ القدم و قل یا اهل میادین البقآء و یا اهل سرادق الکبریآء ثمّ یا جواهر الغیب عن اعین اهل الانشآء انزلوا عن مقاعدکم ثمّ هلّلوا و کبّروا و اکرعوا کأوب البقآء من انامل الابهی فی هذا الیوم الّذی ما رأت عین الابداع شبهه و لا بصر الاختراع مثله و فیه قرّت عیون العظمة علی مقعد عزّ محمود. یا حملة العرش زیّنوا العرش الاعظم فی هذا الیوم لانّ فیه ظهر الجمال المکنون الّذی ما فاز بلقآئه اهل الفردوس الاعلی و لا اهل جنّة المأوی. قل تاللّه قد ظهر الغیب المکنون باتمّه و قرّت من جماله عیون الغیب و الشّهود ثمّ عیون الّذین طهّروا نفوسهم بما رشح علیهم کوثر القدس من بحر اسم ربّهم المشهود.

۱۱ قل هذا یوم فیه عرّف اللّه نفسه و اظهرها علی من فی السّموات و الارض ثمّ استعلی بسلطانه علی من فی ملکوت الامر و الخلق فتعالی هذا الفضل المقدّس المبارک المحبوب. و هذا یوم فیه ظهر جمال القدم بالطّراز الّذی به انشقّت الاستار و ظهرت الاسرار و برزت الاثمار من الاشجار و نطقت الاشیآء بذکر ربّها المختار و برزت الارض و ما فیها و السّمآء و ما علیها و الجبال و ما فی سرّها و البحار و ما فی قعرها ولو هم فی انفسهم محتجبون. و هذا یوم فیه انکسرت اصنام الشّرک و الهوی و استوی جمال القدم علی العرش الاعظم و نطق الرّوح الاکرم من مکمن البقآء و الرّوح الاقدس من سدرة المنتهی و روح الامر من الشّجرة القصوی و روح العزّ من الجبروت الاعلی و الرّوح الامین عن یمین سدرة السّینآء بان تبارک الرّحمن الّذی ظهر فی الاکوان بما لا ادرکته العیون. قل هذا هو الّذی بحرکة من اصبعه ینعدم خلق السّموات و الارض و بکلمة من فمه تحیی الموجودات و باشارة من طرفه ینقلب کلّ الوجود الی شطر اللّه المهیمن العزیز الودود.

۱۲ قل یا ملأ الرّهبان اترکوا کنائس التّسبیح لانّ الّذی رفع الی السّمآء قد نزل بالحقّ و یطوف حول العرش. تاللّه الحقّ انّ الیوم یصیح النّاقوس علی ذکری و ینادی النّاقور علی وصفی و الصّور باسمی المهیمن القیّوم. لا تحرموا انفسکم عن فضل هذا الیوم ثمّ اسرعوا الی مقرّ العرش دعوا ما عندکم و تمسّکوا بحبل اللّه القائم الظّاهر النّاطق المشهود.

۱۳ یا اهل الغیب و الشّهادة غنّوا و تغنّوا فی هذا العید الّذی ظهر بالحقّ و ما فاز به احد لا من قَبلُ و لا من بعد لو انتم تعلمون. قد رفع اللّه فیه القلم عن کلّ من فی السّموات و الارض و هذا ما اشرق به حکم القدم من مشرق القلم لتفرحنّ فی انفسکم و تکوننّ من الّذینهم یفرحون.

۱۴ یا قلم اخبرْ حوریّة الفردوس قل تاللّه الحقّ الیوم یومک فاظهری کیف شئت ثمّ البسی استبرق الاسمآء و سندس البقآء کیف تریدین ثمّ اخرجی من غرف البقآء کالشّمس المشرقة من جبین البهآء ثمّ انزلی عن المکمن الاعلی و قفی بین الارض و السّمآء ثمّ اکشفی برقع السّتر عن طلعتک النّورآء ثمّ اطلعی من افق البدآء کالحورآء لعلّ بذلک ینشقّ الحجاب الاکبر عن وجه هؤلآء و ینظرنّ بالمنظر الاکبر جمال اللّه المقدّس العزیز المحبوب.

۱۵ یا جمال القدم انّ المشرکین فی سکر من الوهم لن یقدرنّ ان یرجعنّ البصر الی الشّطر الاطهر و انّک بسلطان عصمتک عصمتنی خلف حجاب النّور و حرّمت جمالی عن مشاهدة اعدآئک و کان الامر بیدک و انت الحاکم کیف تشآء بقولک کن فیکون.

۱۶ یا حوریّة البهآء اخرجی من مکمن البقآء ثمّ طهّری بصرک الاطهر عن وجه البشر تاللّه الحقّ لن یدرکک الّا اهل النّظر من هذا المنظر الاکبر. دعی ملکوت الاسمآء عن یمینک و جبروت الصّفات عن یسارک ثمّ اشرقی باذنی من افق عصمتی عاریة عمّا خلق فی جبروت الامر و خالصة عمّا ظهر فی ملکوت الخلق لیظهر بک طراز اللّه فیما سواه ثمّ غنّی علی احسن النّغمات بین الارضین و السّموات لعلّ ینقطع الوجود الی وجه ربّک المقدّس العزیز الودود. اطلعی من افق الرّضوان بجمال الرّحمن و علّقی حول ثدییک جعدک الرّیحان لتتضوّع بین العالمین نفحات قمیص ربّک المنّان. ایّاک ان تستری صدرک المصقول عن ملأ الظّهور و غلالة القدس عن لحظات الانس ثمّ ادخلی تلقآء العرش معلّقة الشّعر مرمولة الفرع محمرّة الوجه مزیّنة الخدّ مکحولة العین و خذی باسمی الاعلی الکأوب البیضآء ثمّ اسقی ملأ البقآء الخمر الحمرآء من جمالی الابهی لعلّ ملأ الظّهور یطهّرنّ فی هذا العید المشهور من هذا الرّحیق الطّهور و یخرجنّ من خلف الحجاب المستور بسلطانی العزیز المقتدر المهیمن القیّوم.

۱۷ تاللّه الحقّ انّی لحوریّة قد کنت فی قطب الرّضوان خلف ستر الرّحمن و ما ادرکتنی عیون اهل الامکان. لم ازل کنت مستورة ورآء حجاب العصمة خلف سرادق العظمة سمعت الصّوت الاحلی عن یمین عرش ربّی الاعلی رأیت بانّ الرّضوان یتحرّک فی نفسه و یتحرّک کلّ ما خلق فیه شوقاً للقآء اللّه الابهی. اذاً ارتفع ندآء آخر تاللّه قد ظهر محبوب العالمین طوبی لمن یحضر بین یدیه و یتشرّف بلقآئه و یسمع بیانه المقدّس العزیز المحبوب. و انجذبت من ندآء اللّه افئدة الملأ الاعلی ثمّ قلوب اهل میادین البقآء و اخذتهم جذبات الشّوق الی مقام کلّهم اهتزّوا فی انفسهم و توجّهوا الی شطر القدس مقام عزّ ممنوع. انّی لو ارید ان اذکر ما شهدت فی تلک الحالة لم اقدر ولو اتکلّم بکلّ لسان و مع هذا الفضل الّذی احاط کلّ الاشیآء و الجذب الّذی اخذ کلّ من فی لجج الاسمآء رأیت ملأ البیان فی غفلة و حجاب کانّهم فی اجداث الفنآء میّتون. یا ملأ البیان اتحسبون بعد اعراضکم عن هذا الظّهور انتم فی سبل الرّوح تسلکون لا وجمالی الّذی جعله اللّه مظهر جماله بین ما کان و ما یکون.

۱۸ یا حوریّة القدس دعی ذکر هؤلآء لانّ قلوبهم من حجارة صمّآء لن یؤثّر فیها الّا ما یخرج من الهوی لانّهم ما بلغوا فی الامر یرضعون من ثدی الغفلة لبن الجهل. اترکیهم علی التّراب ثمّ غنّی علی لحنی فی جبروت البقآء ثمّ اخبری اهل مقاعد الفردوس عمّا ظهر فی ملکوت الانشآء لینجذبنّ من نغماتک و یسرعنّ الی جمال قدس موعود و لیطّلعنّ بهذا الیوم الّذی فیه زیّنت هیاکل الاشیآء بقمیص الاسمآء و استرقی کلّ فقیر الی مکمن الغنآء و غفر کلّ عاص محروم.

۱۹ ابتغوا یا قوم فی هذه الایّام فضل اللّه و رحمته الّتی وسعت الممکنات. ایّاکم ان تعقّبوا کلّ جاهل محجوب.

۲۰ قد تمّ ندآء القلم فی هذا اللّوح فی هذا الذّکر المبارک المحتوم.

۱ عید رضوانست و ربیع ظهور جمال رحمان ما بین زمین و آسمان. در این یوم بدیع ابواب جنان بامر حضرت سبحان بر وجوه اهل امکان مفتوح گشته و نیسان رحمت رحمانی از سحاب مکرمت سبحانی بر مطالع و مظاهر لا یتناهی باریده.

۱ … دستخطّ دیگر آنمحبوب که ذکر ایّام طیّبۀ مبارکۀ رضوان در آن مذکور رسید. الحمد للّه نفحۀ گلستان معارف و معانی از آن متضوّع. اگر اهل ارض طرّاً اراده کنند ذکر ایّامیکه در بستان نجیب پاشا که برضوان نامیده شده نمایند هرآینه کل قاصر و بر عجز مُقِر.

۲ فی ‌الحقیقه چشم عالم شبه آنرا ندیده و بصر امم بمشاهدۀ نظیر آن یوم فائز نگشته. توجّه مقصود عالمیان و ورود در آن بستان و استقرار بر عرش بیان و ما خرج من فمّ المشیّة فی ذاک الآن خارج از اذکار عالمیان بوده. کلّ الاوصاف من کلّ واصف و کلّ الثّنایا من کلّ مثنی لم یصل الی التّرب الّذی تشرّف بقدومه فکیف عرشه العظیم و استوآئه المبین و بیانه النّافذ المحیط. باری اشراقات و تجلّیات آن یوم خارج از عرفان و ادراک عالم است.

۳ و مخصوص آن بستان باسم دربان مذکور شده که رضوان باشد و کانت ایّام تَجَلَّی الرّحمن بکلّ اسمآئه علی من فی ارضه و سمآئه. جمعی از اولیا بمشاهده و لقاء آن ایّام و ما ظهر فیها فائز گشتند. در ورود و خروج جمال قدم آیات و بیّنات الهی ظاهر و باهر و هویدا و نور تجلّی ساطع و لائح و مبهّا جلّت عظمته و علت قدرته و ظهر سلطانه.

۴ یسئل الخادم^۶ربّه بان یکتب لاولیآئه اجر ذاک الیوم و ما اشرق فیه من افق مشیّة ربّنا العلیم الحکیم. و بعد از قرائت و اطّلاع بر نامۀ آنمحبوب قصد مقرّ عرش نموده امام وجه تمام نامه عرض شد و بشرف اصغا فائز گشت. قوله تبارک و تعالی بسمی المجلّی علی من فی الارض و السّمآء. یا علی علیک بهآئی و عنایتی. قد فزت بذکری و عنایتی من قبل و من بعد و بالبحر و امواجه و بالنّور و اشراقه و بالسّدرة و اثمارها و بالشّمس و انوارها. قد انزلنا علیک من سمآء العنایة و الالطاف ما عجز عن احصآء آثاره کلّ عالم بصیر و کلّ عارف خبیر. نسئل اللّه تبارک و تعالی ان یؤیّدک فیکلّ الاحیان علی خدمة امره بین عباده و یرزقک فیکلّ الاوان کوثر عرفانه من کأس عطآئه لیقرّب النّاس الی ساحة قدسه و بساط عزّه انّه هو المقتدر القدیر.

۵ قد ذکرت ایّام الرّضوان و الّذین اجتمعوا فی بیتک و بیوت اخری لذکر اللّه ربّ العرش و الثّری و مالک هذا الیوم البدیع. طوبی لبیت فاز بعنایتی و ارتفع فیه ذکری و تشرّف بحضور اولیآئی الّذین نطقوا بثنآئی و تمسّکوا بحبل عنایتی و فازوا بتلاوة آیاتی. انّهم عباد مکرمون الّذین وصفهم اللّه فی قیّوم الاسمآء و فی کتب اخری انّه هو السّامع و هو النّاظر و هو المجیب.

۶ انّا سمعنا ذکرهم و ثنآئهم فی هذا النّبأ الّذی به نادی الملأ الاعلی تاللّه هو النّبأ العظیم الّذی کان مذکوراً فی الفرقان و من قبله فی کتب اللّه ربّ العالمین. انّه یشکر نفسه من قِبلهم و یذکره من السنهم انّه هو الفیّاض الکریم. طوبی لمستقیم ما حرّکته قواصف شبهات المعتدین و لثابت ما اضطربته صفوف الظّالمین و سطوة المعرضین الّذین اتّبعوا اهوآئهم و کفروا بالّذی آمنوا به اَلا انّهم من الاخسرین فی کتابی المبین.

۷ یا علی اذکر اولیآئی من قِبَلی و بلّغهم ذکری و ثنآئی و تکبیری لیأخذهم عرف عنایة ربّک و یجذبهم الی اللّه العزیز الحمید و نذکر امآئی و اوراقی اللّائی تمسّکن بسدرتی و تشبّثن بذیلی العزیز المنیر. البهآء علیک و علیهم و علیهنّ من لدی اللّه المشفق الغفور الرّحیم.…