همان‌گونه که بدنمان برای رشد مناسب نیاز به تغذیه دارد، برای قوت و سلامت روحانی خود نیز محتاج دعای مستمر هستیم. دعا غذای روح است؛ محبت خداوند را در قلب‌هایمان ریشه‌دار می‌کند و ما را به او نزدیک‌تر می‌سازد.«حالت مناجات بهترین حالات است زیرا انسان با خدا الفت می‌نماید... فی‌الحقیقه مناجات روح می‌بخشد.»۱ زندگی کردن در حالت دعا فقط به معنای بر زبان آوردن آیات الهی در هنگام نیایش نیست، بلکه همچنین به این معناست که در طول روز نيز قلوبمان را باید به سوی خدا متوجه کنیم.

دعا در متعالی‌ترین شکل خود ابراز محبت و ستایش خالصانه به خداست. «دعا کنندۀ حقیقی، باید سعی‌اش در این باشد که هنگام دعا و مناجات فقط طلب آرزو و خواهش از حق نداشته باشد، بلکه خواسته‌هایش را تعدیل کند تا مطابق ارادۀ الهی شوند. تنها با چنین سلوکی انسان می‌تواند به آن حس رضایت‌مندی و آرامش درونی که فقط از طریق قوۀ دعا میسر می‌شود، دست یابد.»۲ (ترجمه) درعین حال، این نیز طبیعی است که در دعاهایمان اغلب از خداوند طلب و درخواست یاری نماییم. پس از چنین دعایی، تأمل کرده و بر اساس آن‌چه بهترین راه به نظر می‌رسد اقدام می‌کنیم و منتظر تأییدات الهی می‌مانیم. باید اعتماد کامل به فضل و عنایت حق داشته باشیم و مطمئن باشیم که او آن‌چه را خیر ماست برایمان فراهم می‌سازد.

در اوقات راز و نیاز در خلوت، چه بسا اغلب به زبان خود با خالقمان گفتگو می‌کنیم، اما مناجات‌ها و دعاهای بی‌شماری در آثار حضرت باب، حضرت بهاءالله و حضرت عبدالبهاء وجود دارند که در نهایتِ زیبایی، افکار و احساسات درونی انسان را بیان می‌نمایند و بهائیان چه در اوقات راز و نیاز فردی و چه در جلساتشان از آن‌ها استفاده می‌کنند. به طور معمول جلساتی که در آن‌ها امور مختلف جامعه مورد بررسی قرار می‌گیرد با دعا آغاز می‌شوند و خاتمه می‌یابند.

حضرت بهاءالله در بعضی از مناجات‌ها و دعاهای خود قوت و تأثیر خاصی قرار داده‌اند. از جمله سه نماز واجب: نماز صغیر که فقط چند جمله است و زمان تلاوت آن بین ظهر و غروب آفتاب می‌باشد، نماز وسطی که از چند آیه تشکیل شده و در روز سه مرتبه در صبح، ظهر و شب تلاوت می‌شود و نماز کبیر که طولانی‌تر است و بايد در۲۴ ساعت یک بار تلاوت شود. شخص بهائی هر روز یکی از این نمازها را به انتخاب خود تلاوت می‌کند.

همچنین بهائیان در سراسر عالم معمولاً با دوستان و همسایگانشان در مراکز بهائی یا در منازل خود به دور هم جمع می‌شوند و به تلاوت دعا می‌پردازند. جلسات دعا علاوه بر این که برای شرکت‌کنندگان فرصتی برای تلاوت و گوش‌سپردن به قسمت‌هایی از آثار مقدس و سایر متون بصیرت‌بخش فراهم می‌آورند، معمولاً شامل موسیقی و سرود‌های روح افزا نیز هستند. این جلسات احساسات روحانی شرکت‌کنندگان را بيدار نموده و الگویی‌هایی از زندگی جامعه را ترویج می‌دهند که سرشار از روح ستایش و نیایش است