تأکید جامعۀ بهائی بر حیات خانواده و تعلیم و تربیت کودکان تحسین هر ناظری را برمی‌انگیزاند. جامعۀ بهائی خانواده را به عنوان هستۀ اجتماع بشری و فضایی که در آن فضایل اخلاقی و توان‌مندی‌های لازم برای بهبود اجتماع باید رشد نمايد در نظر می‌گیرد و معتقد است عادات و الگو‌های رفتاری که درون خانواده پرورش می‌یابند به محل کار، جامعۀ محلی، زندگی اجتماعی و سیاسی کشور و به عرصۀ روابط بین‌الملل راه می‌یابند.

از این رو بهائیان تلاش می‌کنند تا پیوسته پیوند‌های روحانی‌ای را که خانواده را استحکام می‌دهند، تقویت نمایند. هر عضو جامعۀ بهائی مشارکت در حفظ پویایی زندگی خانواده را وظیفۀ خود می‌داند؛ شیوه‌ای از زندگی خانوادگی که برابری جنسیتی را ارج می‌نهد، رابطه‌ای سراسر عشق و احترام بین فرزندان و والدین پرورش می‌دهد و اصول مشورت و هماهنگی را در تصمیم‌گیری ترویج می‌دهد.

خانواده‌های بهائی تلاش می‌کنند تا محبت به همۀ مردمان، بردباری در برابر تفاوت‌ها، حس قوی عدالت‌خواهی و همدلی نسبت به دیگران را پرورش دهند و می‌کوشند کودکانی تربیت کنند که یگانگی نوع انسان را درک ‌نمایند، هر فرد را فارغ از دین، قومیت یا هر وابستگی دیگر به عنوان انسانی برابر ببینند و این خواستۀ حضرت بهاءالله را جامۀ عمل ‌بپوشانند که می‌فرمایند:«به چشم بیگانگان یکدیگر را مبینید. همه بار یک دارید و برگ یک شاخسار». از ذهنیت تفرقه‌انداز «ما» و «دیگران»- نگرشی مضر که در نتیجۀ تأکید بیش از حد و باریک‌بینانه بر روی رفاه و سعادت خانوادۀ خود و نادیده گرفتن نیازها و منافع دیگران می‌تواند ناشی شود- باید با جدیت دوری شود. زیرا در نهایت، وفاداری به منافع خانواده نمی‌تواند مجوزی برای زیر پا گذاردن تعهد به عدالت و شفقت عمومی باشد.