هر نوزده روز یک بار، جلساتی توسط جامعۀ بهائی در هر محل برگزار می‌شود. این جلسات که «ضیافت نوزده روزه» نامیده می‌شوند شالودۀ حیات جامعۀ بهائی را تشکیل می‌دهند.

حکم ضیافت توسط حضرت بهاءالله در کتاب اقدس تعیین شده است. ایشان به پیروان خود توصیه می‌کنند که در هر ماه بهائی یک مرتبه دور هم جمع شوند حتی اگر تنها اسباب پذیرایی آب باشد. حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:«مقصود از اين ضيافت، الفت و محبت و تبتل و تذکر و ترويج مساعی خيريه است.» در جایی دیگر مرقوم می‌کنند: «ضيافت نوزده روزه بسيار سبب فرح و سرور قلوب است. گر چنانچه بايد و شايد اين ضيافت مجری گردد، ياران در هر نوزده روزی روح جديدی يابند و قوتی روحانی جويند.»

اگر چه ضیافت نوزده روزه در نقاط مختلف دنیا مطابق با شرایط و آداب هر جامعۀ محلی می‌تواند صورت ظاهری متفاوتی به خود بگیرد، اما برنامۀ آن همیشه شامل تلاوت دعا و مناجات، اعلان اخبار و مشورت دربارۀ امور جامعه و همچنین قسمتی برای معاشرت بیشتر و تقویت پیوندهای محبت و دوستی میان اعضای جامعه است. ضیافت نوزده روزه فرصتی برای جامعه فراهم می‌آورد تا گرد هم آمده و در مورد امور خود بحث و گفتگو کنند. این جلسه به محفل روحانی محلی، شورای اداری محلی جامعۀ بهائی، اجازه می‌دهد تا در جریان مسائل و دغدغه‌های جامعه قرار گیرد و ارتباط خود را با آن تقویت نماید. همچنین مشورت در این جلساتِ منظم، فضایی فراهم می‌آورد تا آگاهی اجتماعی فزاینده، نمود سازنده‌ای پیدا کند. در بسیاری از موارد، این مشورت‌ها به تشکیل گروه‌هایی کوچک می‌انجامد که به اقداماتی مشغول می‌شوند.

به این ترتیب، عملاً در یک روز مشخص در هر ماه، در ده‌ها هزار نقطه در سراسر دنیا، گروه‌هایی از دوستان با روح محبت دور هم جمع می‌شوند تا دعا کنند، به رشد روحانی خود بیاندیشند، در مورد تلاش‌های فردی و جمعی‌شان، هر چند هم کوچک و ساده، با یکدیگر مشورت نمایند و زندگی جوامع خود را بهبود بخشند. در تمامی این گردهمایی‌ها، بینشی مشترک نسبت به دنیایی بهتر به مشورت‌ها جهت می‌دهد. شرکت‌کنندگان، از مرد و زن و پیر و جوان، نه تنها در اعتقاد راسخ‌شان به اصول بنیادی‌ این دنیای بهتر، بلکه همچنین در روش‌ها و رویکردهایی که در زندگی روزانه‌شان برای تحقق تدریجی چنین دنیایی به کار می‌برند درجۀ بالایی از وحدت را نشان می‌دهند.