توسعۀ جامعه‌ای جهانی
ساختن تمدن جهانی که حضرت بهاءالله آن را ترسیم نموده‌اند از طریق تلاش‌های پراکندۀ افراد، هر قدر هم متعهد و خیر‌خواه باشند، صورت نخواهد گرفت؛ بلکه باید جامعه‌ای در فکر و عمل متحد و هماهنگ به وجود بیاید، به تدريج رشد کند و روز به روز قوی‌تر گردد.
هر فرد بهائی در آنِ واحد خود را عضوی از یک جامعۀ محلی، ملی و جهانیِ پیروان حضرت بهاءالله می‌بیند. تلاش بر این است که در هر یک از این سه سطح، جوامع پویا، فعال و به روی همگان باز باشند و دقت و توجه بسیاری صرف اجتناب از خطرات انحصارطلبی می‌شود. حضرت عبدالبهاء به ما این‌گونه توصیه می‌نمایند: «بيگانه نبينيد، بلکه جميع را آشنا دانيد. زيرا با وجود ملاحظۀ بيگانگی، محبت و يگانگی مشکل است… اين کائنات هر يک آيتی از رب‌الآياتند و به فيض الهی و قدرت ربانی به عرصۀ وجود قدم نهادند. لهذا آشنا هستند، نه بيگانه. يار هستند، نه اغيار و به اين نظر بايد معامله نمود.»
جامعۀ جهانی بهائی مسیری طولانی را در شکل‌گیری خود طی کرده و به تدریج پا به عرصۀ وجود نهاده است: از شمار اندکی که پیام حضرت باب را شنیدند، و جمع پیروان مشتاق حضرت بهاءالله در شهرها و روستاهای ایران در قرن نوزدهم تا جامعه‌ای جهانی و چند میلیون نفری که امروز در بیش از صد هزار نقطه در تمامی کشورها و سرزمین‌های عالم ساکن‌اند.
چنانچه مایلید در بارۀ رویکرد جامعۀ بهائی به جامعه و جامعه‌سازی، ماهیت باز و پذیرای حیات جامعۀ بهائی و روابطی که بهائیان در تلاشند بین افراد، موسسات و جوامع برقرار سازند بیشتر مطالعه کنید، می‌توانید به مقالۀ «جامعه» در قسمت «آنچه بهائیان باور دارند» مراجعه نمایید.