و از جملۀ مهاجرین و مجاورین جناب حاجی محمّد رضای شیرازیست این شخص ربّانی از اهل شیراز بود در نهایت عجز و نیاز مظهر ایمان و ایقان بود و در نهایت اطمینان چون ندای الهی بلند شد این مستمند بظلّ عنایت خداوند شتافت ندای الست را بلی گفت و مشکوة نور هدی گشت در نهایت تبتّل و تضرّع بود
و مدّتی مدیده بخدمت افنان سدرۀ مبارکه حضرت حاجی میرزا محمّد علی موفّق شد و همیشه مجالس و مؤانس بود و در جمیع امور خیرخواه و خالص تا آنکه بعد از مسافرت بممالک بعیده بارض مقدّس شتافت و در نهایت خضوع و خشوع سر بآستان حضرت احدیّت گذارد و بشرف لقا فائز گشت و از دریای الطاف بی‌پایان مغترف شد مدّتی در عتبۀ علیا اقامت نمود و در اکثر ایّام بشرف حضور مثول مییافت نظر عنایت شامل بود و فضل و موهبت کامل و در حسن اخلاق فائق و بتعالیم الهیّه سالک و عامل در نهایت صبر و سکون بود و بکلّی فانی در ارادۀ حضرت بیچون از خود مقصدی نداشت و تعلّق باین عالم فانی نیافت جز رضای الهی آرزو نبود و بغیر از سلوک در سبیل او آمال و امانیّ نه
بعد بمدینۀ بیروت شتافت و در آنجا بخدمات حضرت افنان علیه بهآء اللّه قیام کرد مدّتی مدیده بر این منوال ایّام بسر برد و بکرّات و مرّات بآستان مقدّس رجوع نمود و بمنظر اکبر مثول یافت تا آنکه در صیدا علیل و مریض شد و طاقت و تحمّل رجوع به عکّا نماند در نهایت تسلیم و رضا بملکوت ابهی پرواز کرد و متسغرق بحر انوار گردید و از قلم اعلی در ذکر او عنایت بی‌پایان صدور یافت فی‌الحقیقه این شخص از ثابتین راسخین بود و در عبودیّت جمال مبارک رکنی رکین بکرّات و مرّات از فم مطهّر ذکر خیر او مسموع گشت
علیه التّحیّة و الثّنآء و علیه البهآء الأبهی و علیه الرّحمة الکبری و له المغفرة العظمی من ربّ السّموات العلی قبر منوّرش در مدینۀ صیدا در جوار مقام مشهور بمقام حضرت یحیی است